Οι The Big Nose Attack γιορτάζουν τα 10+ χρόνια ύπαρξης τους με την επανακυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου album τους με μια special anniversary έκδοση 300 αριθμημένων αντιτύπων remixed & remastered σε κόκκινο βινύλιο από την United we Fly.
Η γιορτή όμως συνεχίζεται και συναυλιακά και αυτή την παραμονή Χριστουγέννων οι Boogieman και Little Tonnie (aka The Big Nose Attack) κάνουν την «επίθεση τους» στο six d.o.g.s σε μια επετειακή συναυλία εφ’ όλης της ύλης, γεμάτη από τα ωμά blues της πρώτης περιόδου τους και τα μετέπειτα αδάμαστα rock riffs τους, ένα live σίγουρα όχι για να τραγουδήσουμε μαζί τους τα κάλαντα, αλλά για να χορέψουμε παρέα σε rock n’ roll ρυθμούς.
Οι Τhe Big Nose Attack ανεβαίνουν ξανά στη σκηνή ως ντουέτο μετά από αρκετό καιρό και στην πορεία, σε ένα ακαταμάχητο twist, στη σκηνή θα ανέβουν μαζί τους οι συνοδοιπόροι τους όλα αυτά τα χρόνια, 10+ φίλοι και μουσικοί που αγαπάνε και έχουν μοιραστεί μαζί τους τα stage και τα backstage δεκάδες φορές.
O Andreas Lagios μπασίστας των Nightstalker και των Thee Holy Strangers, η τραγουδίστρια Sugahspank! (the Swing Shoes / Solo Artist), ο Orestais, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Breath After Coma, ο Johnny Tsoumas κιθαρίστας των Godsleep, ο Giannis Pachidis των Daddy’s Work Blues Band (φυσαρμόνικα), ο κιθαρίστας Tom Yosi (Fundracar / Solo Artist) και η τραγουδίστρια των Les Skartoi και Τhe Swingin’ Cats Anastasia Velissariou, είναι οι επόμενοι guest και φίλοι των The Big Nose Attack που θα ανέβουν στη σκηνή του six d.o.g.s. μαζί τους.
«Δεν είπα ποτέ ότι είμαι ο μεγαλύτερος. Λέω πως είμαι ο καλύτερος»
Τα μέσα ενημέρωσης είχαν βιαστεί να τον αποχαιρετήσουν, ασθενή αλλά ακόμη ζωντανό, την περασμένη Πέμπτη. Κάπως έτσι, όταν η είδηση έσκασε στα αλήθεια, χρειαζόταν να κοιτάξεις πια δυό φορές, να είσαι σίγουρος πως και αυτή τη φορά ο Φονιάς, the Killer, δεν ξεγέλασε το θάνατο. Στο κάτω κάτω, αν κάτι θα μπορούσε να τον νικήσει είναι η ωμή δύναμη εκείνου του ροκ εν ρολ που έφερε στη σκηνή και στην οθόνη αυτό το απίστευτα ταλαντούχο, μοναδικά ζωντανό επί σκηνής, εγωκεντρικό, κοντόφθαλμο, μεγαλοφυές παιδί του Αμερικάνικου Νότου.
Κι έτσι κάπως, ξαφνικά, αποχαιρετάς ακόμη έναν γίγαντα του ροκ εν ρολ, που μας άφησε Breathless ξανά και ξανά, που έκανε το πιάνο το πιο άγριο ροκ όργανο – το πιάνο! – και που το πρώτο του πιάνο το αγόρασαν οι πάμφτωχοι αγρότες γονείς του βάζοντας υποθήκη την λίγη γη που είχαν: από μικρός είχε δείξει το τεράστιο ταλέντο του στη μουσική, και μια κιθάρα δεν αρκούσε σε ένα τέτοιο, προικισμένο παιδί, που μπορούσε να παίξει όποιο κομμάτι κι αν άκουγε με την πρώτη.
Παιδί του Αμερικάνικου Νότου, με τα όλα του, ακόμη κι αν τον πέταξαν έξω από το χριστιανικό σχολείο της πρώτης του νιότης, γιατί είχε το απύθμενο θράσος να παίξει εκκλησιαστικούς ύμνους διασκευασμένους σε μπούγκυ. Όχι, ποτέ δε μάθαμε αν και εκεί, στην εκκλησία, κλώτσησε το σκαμνί κι άρχισε να χτυπάει τα πλήκτρα με το πόδι, αν ήδη ήταν ο Φονιάς Τζέρρυ Λη. Παιδί του Νότου, που παντρεύτηκε την 13χρονη εξαδέλφη του, και είδε την καριέρα του να βουλιάζει γι΄αυτό. Παιδί του Νότου, κακοποιητής των γυναικών, εκ γενετής ρατσιστής, αλλά χωρίς πόντο υποχώρησης από την επαναστατικότητα του ροκ εν ρολ, που πίστευε ότι αυτός το γέννησε και άρα του ανήκει. Ήταν η απόλυτη μείξη της εποχής του.
Όμως, στα μάτια της γενιάς που ακολούθησε, η καταδίκη του ξεκίνησε με εκείνο το «μπόυ» – μειωτική λέξη εις βάρος των αφροαμερικάνων- που θρασύτατα εκστόμισε απευθυνόμενος στον Τσακ Μπέρυ, την ώρα που έβαζε επί σκηνής φωτιά στο πιάνο του. «Τώρα να σε δω, μπόυ» – πώς καταφέρνεις να με ξεπεράσεις, τώρα, βγαίνοντας στη σκηνή με το φλεγόμενο μου πιάνο; Η φωτιά μπήκε γιατί οι διοργανωτές της συναυλίας «τόλμησαν» να τον βάλουν να ανοίξει για τον Τσακ. Κι από τότε, λέει η ιστορία, ούτε ο Έλβις δε ζητούσε να κλείσει μετά τον Τζέρρυ Λη: ρατσιστής ξερατσιστής, τίποτε δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα λάηβ του, αυτό τον μοναδικό συνδυασμό ελέγχου και ασυδοσίας, καταστροφής και πειθαρχίας.
Αυτό το ίδιο πιάνο, το πιάνο – καρφί και προσβολή στον Τσακ Μπέρρυ, επίδειξη λευκής ανωτερότητας, ήταν το πιάνο που ενέπνευσε τον Έλτον Τζων να παίξει μουσική, τους Rolling Stones και τους Who, τους Doors, ακόμη και τον Chuck D των Public Enemy που τον αποχαιρέτησε στο τουίτερ λέγοντας πως «πάντα τον γούσταρε»… Και πως να μη τον γουστάρεις, πως να μη σταθείς προσοχή στο τεράστιο ταλέντο του, σε αυτό το μείγμα βαθιάς μουσικής παιδείας, αστείρευτης ενέργειας και εφηβικής αυτοδικαίωσης, αυτό το μείγμα γνώσης και ροκ εν ρολ;
Παιδί του Αμερικάνικου Νότου με τα όλα του, και μαζί αντάρτης, με εκείνο το ωμό, άγριο ταλέντο που δεν το παρέδωσε ποτέ στις εταιρίες, δεν έγινε ποτέ του Έλβις, και δε συγχώρεσε ποτέ ούτε τον Έλβις ούτε το κοινό που επέτρεψαν να μπει ένα σκαλί πιο πάνω από κείνον ο «προδότης» του ροκ εν ρολ – ο Έλβις που στάθηκε απίστευτα γενναιόδωρος με το Τζέρρυ Λη παρ’ όλα αυτά, και που η κοινή τους στιγμή στο στούντιο της Sun, στο Μέμφις, με το Million Dollar Quartet – Πέρκινς και Τζόνυ Κας οι άλλοι δύο- έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς στην ιστορία της μουσικής: εκείνο το χώμα έσκυψε και φίλησε ο Μπομπ Ντύλαν όταν πρωτομπήκε στα Sun Studios.
Γκρινιάρης και πείσμων, την μοναδική αυτή στιγμή θέλησε να την κάνει κι αυτή «δική του»: οι άλλοι πήγαν για εκείνον, εκείνος το προκάλεσε, εκείνος ήταν το κέντρο, εκείνος έπρεπε να καθήσει στο πιάνο, εκείνος και μόνον εκείνος ήταν η ψυχή της άγριας μουσικής που θα άλλαζε τον κόσμο για πάντα. Ο Τζέρρυ Λη δεν είχε φίλους, είχε κυρίως θαυμαστές. Γι’ αυτόν κανείς δε μπορούσε να σταθεί δίπλα του.
«You were always on my mind. You were always on my mind. Tell me, tell me that your sweet love hasn't died....», τραγουδούσε ο βασιλιάς του Rock n' Roll Elvis Presley και ξεσήκωνε τα πλήθη, μέχρι που μία μέρα σαν σήμερα, στις 16 Αυγούστου του 1977, αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στη βίλα του Graceland.
O Elvis Presley γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου του 1935, στο Τουπέλο του Μισισίπι, μέσα σε ένα «shotgun house», μια παράγκα δύο δωματίων. Εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Εκεί έπαιξε και τις πρώτες του νότες με μια κιθάρα που του έκαναν δώρο οι γονείς του Vernon και Gladys Presley. Όταν στις 3 Οκτωβρίου του 1945 ο δεκάχρονος Elvis στεκόταν αμήχανα ντυμένος με μια στολή cowboy μπροστά στο κοινό ενός τοπικού διαγωνισμού, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό το πιτσιρίκι θα «κατακτούσε» τον κόσμο του θεάματος.
Η οικονομική κατάσταση της οικογένειας Presley ήταν σε πολύ δύσκολο σημείο. Έτσι το 1948 η οικογένεια μετακομίζει στο Μέμφις του Τένεσι προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Τα πράγματα δεν άλλαξαν. Οι Presley συνεχίζουν να μένουν σε υποβαθμισμένες περιοχές. Ο Elvis κάνει διάφορες δουλειές ώστε να βοηθήσει την οικογένεια του. Ταυτόχρονα όμως στο σχολείο περνάει δύσκολες στιγμές καθώς συχνά γίνεται στόχος κακόγουστων αστείων των συμμαθητών του. Ο ίδιος έχει αρχίσει να διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους νέους της γενιάς του ενώ συνεχίζει να «ξεσπάει» πάνω στην κιθάρα του. Οι ήχοι του είναι ένα συνονθύλευμα gospel, country, jazz και blues που θα τον οδηγήσει στο καθαρό Rock & Roll.
Με την αγάπη του για τη μουσική βάδισε μέχρι το 1953. Στις 18 Ιουλίου με δική του πρωτοβουλία μπαίνει μέσα στη Sun Studios για να ηχογραφήσει δύο τραγούδια το My Happiness και το That's When Your Heartaches Begin ώστε να τα κάνει δώρο στη μητέρα του για τα γενέθλιά της. Άλλωστε ο Elvis είχε μια ιδιαίτερα δυνατή σχέση με την μητέρα του «Είναι η σημαντικότερη γυναίκα στη ζωή μου» είχε πει σε συνέντευξή του.
Η βοηθός του ιδιοκτήτη Marion Keisker θα τον ρωτήσει : «Τι τραγουδάς;» «Τα πάντα…» θα αποκριθεί. «Με ποιόν μοιάζει η φωνή σου;» θα επιμείνει η βοηθός «Με κανενός…» θα απαντήσει με περίσσια αυτοπεποίθηση. Με το τέλος της ηχογράφησης η Keisker θα σημειώσει: «Τραγουδάει καλά μπαλάντες. Δώστε του προσοχή.»
Λίγους μήνες αργότερα ο Elvis επιστρέφει για την ηχογράφηση δύο νέων τραγουδιών, των I'll Never Stand in Your Way και It Wouldn't Be the Same Without You. Όμως αυτή τη φορά θα τον ακούσει ο ιδιοκτήτης του μικρού στούντιο Sam Phillip και θα εντυπωσιαστεί. Σύντομα θα τον καλέσει για ένα δοκιμαστικό. Μέσα στο στούντιο θα παίξει με τους Scotty Moore και Bill Black. Μετά από σειρά δοκιμών τελικά ηχογραφείται το That's All Right και βγαίνει στην κυκλοφορία σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Ήταν το πρώτο single του Elvis Presley και η αρχή μιας διαδρομής που θα τον οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταξίωση και στην τελική πτώση.
Σαν φυσικό επακόλουθο έρχεται ένας ακόμα δίσκος με τα Good Rockin' Tonight και I Don't Care if the Sun Don't Shine αλλά και η τηλεοπτική εμφάνιση στο «stage show». Το άστρο του Έλβις έχει αρχίσει να λάμπει σε όλη την Αμερική.
Το 1955 έρχεται η γνωριμία και η συνεργασία με τον μάνατζερ Tom Parker γνωστό και ως «συνταγματάρχη». Ο Parker μετέτρεψε τον Elvis στο απόλυτο είδωλο αλλά ταυτόχρονα τον απομάκρυνε από την αρχική «επαναστατική» του διάσταση. Από τη μικρή και ασήμαντη Sun Studios τον μεταφέρει στην περίφημη RCA Records. Επιπλέον τον μεταμορφώνει σε κινηματογραφικό αστέρα υπογράφοντας 7ετές συμβόλαιό και οργανώνει σειρά τηλεοπτικών εμφανίσεων. Ο Έλβις πλέον είναι ένας ζωντανός θρύλος. Οι γυναίκες τον αναγνωρίζουν ως το απόλυτο ερωτικό σύμβολο και ο αντρικός πληθυσμός τον έχει ως πρότυπο. Το 1958 κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας γνωρίζει την 14χρονη Priscilla Beaulieu που μια δεκαετία αργότερα θα γίνει γυναίκα του και θα του χαρίσει τη μοναδική απόγονό του, την κόρη του Lisa Marie Presley. Ο Elvis κυριαρχεί στα charts και γίνεται ένας κινηματογραφικός αστέρας σε μέτριες, ομολογουμένως, ταινίες. Όμως η συμμετοχή του, και μόνο, ήταν αρκετή για να τις κάνει «επιτυχίες».
Στα μέσα τις δεκαετίας του 60, ο Presley μοιάζει κάπως παρωχημένος και βρίσκεται μακριά από τις πρώτες θέσεις. Οι Beatles έχουν καθιερωθεί παγκοσμίως και η βρετανική μουσική με δούρειο ίππο τα «σκαθάρια» κυριαρχεί στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Ταυτόχρονα στις ΗΠΑ κάνει, δειλά, την εμφάνιση του το ψυχεδελικό ροκ. Ο «Βασιλιάς» πλέον είναι γυμνός. Όμως ο θρόνος του ανήκει και επιστρέφει δυναμικά το 1968 με μια απόλυτα επιτυχημένη μαγνητοσκοπημένη συναυλία με τίτλο «68 Comeback Special» όπου μεταδόθηκε από το τηλεοπτικό δίκτυο NBC. O Presley επανέρχεται στο προσκήνιο. Ίσως να έχει χάσει λίγο από τη δόξα του αλλά το άστρο του συνεχίζει να λάμπει. Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη: Kentucky Rain, Love Letters, That’s The Way It Is, Aloha from Hawaii κ.α
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος και η δόξα βαρύ φορτίο. Ο χωρισμός του με την Priscilla Beaulieu το 1973 έρχεται να επιβαρύνει την άσχημη ψυχολογική του κατάσταση. Αλκοόλ, ναρκωτικά, απομόνωση και περιττά κιλά. Τα μάτια του πάλαι ποτέ φλογερού εραστή έχουν χάσει τη σπίθα τους. Το χαμόγελο του μοιάζει μάλλον κουρασμένο. Το βαρύ κορμί του δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ξέφρενους ρυθμούς. Οι φαβορίτες, το καλοφτιαγμένο μαλλί και τα αστραφτερά ρούχα είναι ότι έχει απομείνει από το ένδοξο παρελθόν του.
«Ασθμαίνοντας» έφτασε μέχρι το 1977. Κάθε προσπάθεια για «επιστροφή» έμοιαζε μάταιη. Στις 16 Αυγούστου του 1977 ο Elvis αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στη βίλα του Graceland. Το πτώμα του βρέθηκε από την τελευταία σύντροφό του Ginger Alden. Το ιατρικό ανακοινωθέν αναφέρει πως ο θάνατος προήλθε από «καρδιακή αρρυθμία η οποία προκλήθηκε από μεγάλη δόση φαρμάκων». Λέγεται πως σύρθηκε μερικά μέτρα μέχρι το σημείο που απεβίωσε. Στις 16 Αυγούστου του 1977 το Rock & Roll πέθανε μαζί με τον «Βασιλιά» του, αλλά μόνο τυπικά, γιατί ο Elvis μέσα από τους ήχους του πέρασε για πάντα στην αθανασία.
Ο Elvis σε αριθμούς
Ο Elvis Presley είναι ο πρώτος καλλιτέχνης σε πωλήσεις.
Πάνω από 1 δις αντίτυπα έχουν πουληθεί σε όλο τον κόσμο.
Στην Αμερική 150 διαφορετικοί δίσκοι έχουν γίνει χρυσοί πλατινένιοι ή πολλαπλά πλατινένιοι.
Είχε 14 υποψηφιότητες για βραβείο Grammy (3 φορές το κέρδισε) ενώ σε ηλικία 36 χρονών τιμήθηκε με το βραβείο με το Grammy Lifetime Achievement για το σύνολο της καριέρας του.
Συμμετείχε σε 33 κινηματογραφικές ταινίες που σημείωσαν μεγάλη εμπορική επιτυχία. Τέλος εμφανίστηκε σε μεγάλο αριθμό τηλεοπτικών προγραμμάτων και αφιερωμάτων που άφησαν εποχή στη μικρή οθόνη.
Βρείτε εδώ ολόκληρη η δισκογραφία του βασιλιά του Rock n' Roll!
