Εδώ και 20 χρόνια κοιμάμαι με την Καλυψώ, όπως ο πολυμήχανος Οδυσσέας. Στο στρώμα της γράφω το δικό μου «Άνδρα μοι έννεπε Μούσα…». Μ’ αρέσουν τα καταπράσινα μάτια της, το βελούδινο δέρμα της, το λαχταριστό – ποθητό και «καυτό» κορμί της, που απλώνεται στα γαλάζια νερά του Ιονίου.

Είχε δίκιο ο Βασιλιάς της Ιθάκης που ξεχάστηκε δέκα χρόνια μέσα στα θέλγητρά της. Η Πηνελόπη μπορούσε να περιμένει. Υπήρχε πολύ κρασί στο κελάρι για τους Μνηστήρες.

Έφαγε τα νιάτα του, εκεί στην Τροία. Μηχανεύτηκε ολόκληρο Δούρειο Ίππο. Πέρασε φουρτούνες. Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Όλη την εκδικητική μανία του Ποσειδώνα, έως που έφτασε στο νησί των Φαιάκων, στο βασίλειο του Αλκίνοου.

Ο πρόγονός μας, ο Οδυσσέας, θυμήθηκε ξαφνικά τη γυναίκα του. Ένα πρωί είπε στον εαυτό του: «Έχω ένα Βασίλειο, έχω μία δουλειά να κάνω. Με περιμένει η γυναίκα μου». Επέστρεψε, φίλησε στη μουσούδα τον δικό του «Αστερίξ» (τον Άργο),  και εκπαραθύρωσε όσους προσέβαλαν την τιμή του και την περιουσία του.

Τώρα, είναι η σειρά μου. Κοιμάμαι εγώ με την Καλυψώ.  Η καλλονή, μου ψιθυρίζει διάφορα στο αυτί, ενώ προσπαθώ να αποκοιμηθώ, να ηρεμήσω, να περάσω τη δική μου Οδύσσεια στην αγκαλιά της.

Η Κυρά του νησιού προσπαθεί να με διεγείρει για όσα συμβαίνουν. Δεν έχει στο νου της μόνο τα όργιά μας, μόνο την ηδονή αλλά και τους πολίτες της.

Οι διάλογοι μαζί της «ανάβουν» το νευρικό σύστημα. Τα μαγαζιά κλείνουν ακριβώς στις δώδεκα στο νησί των Φαιάκων. Αυτό φαίνεται ακατανόητο. Μασκοφορεμένοι και ασθμαίνοντες δυνατά επί ώρες, οι ταβερνιάρηδες, οι άνθρωποι της εστίασης, μαζεύουν τα λεφτά και τα τραπεζοκαθίσματα μισή ώρα πριν από τα μεσάνυχτα. Για να είναι εντάξει απέναντι στον βλακώδη και τυραννικό νόμο. Ουδείς καταλαβαίνει στο νησί των Φαιάκων, γιατί ο κορωνοϊός είναι απειλητικός, επικίνδυνος και θανατηφόρος στις 00.01 και όχι στις 23.59. Με τις ίδιες μάσκες, τις ίδιες αποστάσεις, τα ίδια αντισηπτικά σε όλα τα τραπέζια. Φυσικά, το ίδιο αναρωτιούνται σε όλη τη χώρα. Στις Κυκλάδες, στο κεντρικό Αιγαίο, στη Βόρειο Ελλάδα, παντού.

Όλοι είναι αναστατωμένοι. Όλοι μουντζώνουν. Πολλοί είναι αυτοί που σκέφτονται να καταφύγουν στη Δικαιοσύνη. Βέβαια, υπάρχει ένα «καυτό» ερώτημα: «Ποια Δικαιοσύνη;».

Για να πάρεις ένα παγωτό στην πόλη της Κέρκυρας, ένα «ονομαστό» παγωτό, από το ζαχαροπλαστείο του Παπά Γιώργη, πρέπει να κάτσεις μία ώρα στην ουρά, να λιώσεις στη ζέστη και να φοράς την απαραίτητη μάσκα. Το ίδιο για να προσκυνήσεις στο σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα. Ο νεαρός στην πόρτα της εκκλησίας φορούσε μαύρη μάσκα και ήταν αυστηρός. «Αν θέλετε» μου είπε, «να περάσετε μέσα χωρίς μάσκα, θα εισέλθετε υπ’ ευθύνη σας». Έτσι και έγινε… Ουδείς πλέον αναγνωρίζει το δικαίωμα και την ικανότητα του πολιούχου Αγίου Σπυρίδωνα να προστατεύει τους πιστούς από τον κορωνοϊό. Όλη η χώρα ζει στη «Φωλιά του Κούκου». Πότε αρρωσταίνουν μόνο οι γέροντες και πότε μόνο οι νέοι.

Καθημερινά η Καλυψώ με παρασύρει σε διάφορες ακρογιαλιές. Βουλιάζουμε μαζί κάτω από το νερό και κοιτιόμαστε στα μάτια. For your eyes only. Ο Αρίστος είναι φίλος μου. Και συνομήλικός μου. Τετράγωνος άνθρωπος. Έχει στήσει τη ζωή του στη θάλασσα. Ζει με μια Ρουμάνα που είναι τιμονιέρισσα στο σκάφος και στη ζωή του. Η Μικαέλα είναι από σίδερο και αλάτι. Ατσάλι από το Ιάσιο και χοντρό αλάτι από την Ερείκουσα και τους Οθωνούς.

Το λιμενικό περιπολεί, ξοδεύει πολύ βενζίνη, για να κάνει έλεγχο σε όλα τα καΐκια, σε όλα τα τρεχαντήρια που προσορμίζονται σε διάφορους κολπίσκους από το Μπαρμπάτη έως το Μοναστήρι.

Σε όλο το kensington on sea -το λένε έτσι, λόγω των εκατοντάδων Άγγλων που έχουν σπίτια σε όλη την περιοχή της Βόρειας Κέρκυρας, κουβεντιάζουν για την παραφροσύνη και τα μέτρα της σημερινής κυβέρνησης. Επί των ημερών του Μητσοτάκη η ατμόσφαιρα θυμίζει Χούντα και «Φωλιά του Κούκου» μαζί. Μόλις ανέβουν πάνω στο σκάφος οι τουρίστες που κάνουν μπάνιο στους κολπίσκους, εμφανίζονται ως δια μαγείας άνδρες του λιμενικού και ρωτάνε τον φτωχό καπετάνιο του τρεχαντηριού, γιατί δεν φοράνε μάσκες οι επιβάτες του, που μόλις ανέβηκαν από τη θάλασσα(!!!) και πόσες φορές τους έχει θερμομετρήσει!!! Είναι θέμα ημερών, να επιβληθεί η χρήση υφασμάτινης μάσκας και… εντός της θαλάσσης!!!

Μπροστά μου, συνέστησαν σε φτωχό καϊκέρη, να φορούν οι τουρίστες συνεχώς μάσκα, μόλις ανέβουν πάνω στο σκάφος.

Σκέψου, μου είπε η Καλυψώ, πόσο «ανόητος» είναι αυτός στο Μαξίμου.  Ο μεγαλύτερος «ανεγκέφαλος» που έχουμε γνωρίσει ποτέ. Σκέψου, ότι τα μέτρα αυτά επιβάλλονται σε ανθρώπους που ξεκίνησαν να εργάζονται σχεδόν στα τέλη Ιουλίου!

Ολόκληρη η χώρα (όχι μόνο το νησί των Φαιάκων) ζει «κρυφά»!, γιατί αυτό επιβάλλει, ένας διεθνούς επιπέδου  «βλάκας» που είχε την ατυχή έμπνευση ο ελληνικός λαός να ψηφίσει επί ημερών μνημονίου. Συνυπεύθυνη, μία ομάδα λοιμωξιολόγων, που ο αριθμός της ολοένα και μικραίνει, γιατί οι περισσότεροι επιστήμονες έχουν αρχίσει να αισθάνονται (ανεξάρτητα αριθμού κρουσμάτων), ότι ο κόσμος ήδη πεινάει και σε λίγο θα λιμοκτονεί. Και όχι μόνο θα τους αποδοκιμάσει αλλά και θα τους καταδιώξει. Ήδη ο ανευθυνό-υπεύθυνος του Μαξίμου αρχίζει να λέει επίμονα, ότι τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνησή του, δεν τα παίρνει αυτή αλλά είναι «εισηγήσεις» των αρμοδίων επιστημόνων…

Όλα τα μαγαζιά που κλείνουν στις δώδεκα σε διάφορες περιοχές της χώρας, μετά δουλεύουν σερβίροντας ποτά στις παραλίες! Χιλιάδες σκιές νέων ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν αυτό το καλοκαίρι, θέλουν να βιώσουν τους «δρόμους της φωτιάς», να γνωριστούν, να κάνουν έρωτα, να γελάσουν, να κλάψουν μετά τις εφήμερες γνωριμίες, να αλλάξουν τηλέφωνα και απόψεις, καταφεύγουν μέσα στο σκοτάδι στις παραλίες και τις μετατρέπουν σε κρυφά «beach bar» και αναψυκτήρια. Ο ήχος από το φλοίσβο της θάλασσας, μιξάρεται με τη χαμηλή ένταση των τραγουδιών. Οι «παρανοϊκοί» έχουν απαγορεύσει και τη μουσική. Όσοι θέλουν να τους «γλιτώσουν» από τον covid-19, όσοι τώρα προσπαθούν να τους φοβίσουν ότι ο κορωνοϊός χτυπάει ξαφνικά νεαρές ηλικίες, θεωρούνται γελοίοι. Επικίνδυνοι. Φασίστες.

Ο Μητσοτάκης, ο ΣΚΑΙ του Αλαφούζου, ελάχιστα καλοπληρωμένα από κυβερνητικά κονδύλια κανάλια, δύο ιστοσελίδες που τρομολαγνούν συνεχώς με τους αριθμούς κρουσμάτων covid-19  και μερικοί επιδημιολόγοι, κατάφεραν να γυρίσουν τις μνήμες  όλων των κατοίκων της χώρας στην Απριλιανή 7ετία. «Ασθενήν έχομεν, εις τον γύψον τον βάλαμε και όταν σπάσουμε το γύψο θα σας καλέσουμε να τον δείτε να περπατάει» (Γεώργιος Παπαδόπουλος).

Τόσο στο Ιόνιο, όσο και στις Κυκλάδες, στη Βόρειο Ελλάδα και στο Αιγαίο, τον λένε πλέον ανοικτά «νοσηρό», «άρρωστο», «βλάκα» και «ηλίθιο». Όλοι οι οπαδοί της ΝΔ έχουν καταλάβει, γιατί οδηγεί την οικονομία σε πλήρη αφανισμό υπακούοντας σε ξένα κέντρα. Γιατί φτωχοποιεί περισσότερο το λαό και γιατί παθητικοποιεί τους Έλληνες, επιμένοντας στο σύνθημα: «Μείνετε στο σπίτι, μείνετε ασφαλείς». Είναι το δικό του μαγικό διαφημιστικό μήνυμα: «coca cola που πάει με όλα». Δηλαδή, πρέπει να προτιμήσουμε μία εθνική ταπείνωση, εθνικές υποχωρήσεις και την παράδοση του Καστελορίζου και άλλων νήσων, παρά μία πολεμική σύγκρουση με τον γείτονα, που θα έχει θύματα. Αυτό «μαγειρεύει» το Βερολίνο και αυτό θα «σερβίρει» ο γερμανόφιλος Εφιάλτης πασπαλισμένο με πολύ άχνη … κορωνοϊού.

Κανένας πλέον δεν τον αντέχει. Οι επιχειρηματίες στη Μύκονο, σπεύδουν πλέον για μαζικές αγωγές εναντίον του Δημοσίου. Ορισμένοι σκέφτονται να στραφούν και εναντίον του ίδιου και της οικογένειάς του. Μέσα σε ένα χρόνο, κατάφερε να γίνει το πιο μισητό πρόσωπο στην Ελλάδα. Εφιάλτης για επιχειρηματίες και εργαζόμενους. Ένας «ηλίθιος» και «δόλιος» συνάμα, που δεν αντιλαμβάνεται ότι η χώρα βουλιάζει και γκρεμίζεται παντού, χάνοντας το βασικό εισόδημά της που είναι ο τουρισμός. Πολλοί φίλοι μου Βρετανοί, στο Κensington on sea, μου λένε ότι : « είναι φασίστας, γερμανόφιλος και μεγατονικός «βλάκας». Η επένδυση στον Ερημίτη, όπως μου προφητεύει στο αυτί η Καλυψώ, δεν θα γίνει!.Ο Τζέικομπ, ο γιός του Νέιθαν, ο πάμπλουτος Γερμανός, που έχει πολλά ακίνητα και κάποιοι πλούσιοι Έλληνες, θα δώσουν πίσω τα λεφτά στην κοινοπραξία. Ήδη ο Άδωνις ένιωσε τα πρώτα «χάδια», μετά τις κόντρες με τον Νέιθαν.

Τα «χειρότερα λόγια» λένε πολλοί για την πολυφωνική «Καθημερινή» που  με διευθυντή τον κο Παπαχελά λογοκρίνει κείμενα Βρετανών συνεργατών της αποδεικνύοντας έτσι την «αντικειμενικότητα» της.

Η Καλυψώ, όταν έχει κέφια με παρασύρει το σούρουπο σε ερημικές αμμουδιές και μου λέει παλιές ιστορίες. Ο Τζέικομπ Ρότσιλντ ήταν θετός γιός (από μάνα) του Νίκου Χατζηκυριάκου – Γκίκα, βασικού μετόχου της ΑΓΕΚ ΗΡΑΚΛΗΣ (λένε ότι είχε περίπου το 30% των μετοχών) που πούλησε αντί πινακίου φακής, ο πατέρας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στον αρχιμαφιόζο Παντσαβόλτα, ιδιοκτήτη της Καλτσεστρούτσι, που καταδικάστηκε από την ιταλική Δικαιοσύνη.

Επτά χρόνια ήταν στα Δικαστήρια η οικογένεια Ρότσιλντ εναντίον του Μητσοτάκη και φυσικά του ελληνικού δημοσίου, για την τιμή της μετοχής, την οποία πούλησε τότε ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού. Ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά σκάνδαλα όλων των εποχών.  Η οικογένεια Ρότσιλντ, η οποία δεν ξεχνά εύκολα, έχει τις περισσότερες μετοχές στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Δεν ξέρω πότε θα ξεφύγω από την αγκαλιά της Καλυψώς που ρουφάει όλες τις δυνάμεις μου. Ίσως κάποια στιγμή, βλέποντας το πέλαγος σκεφτώ, όπως ο Οδυσσέας, ότι πρέπει να τελειώνει και η δική μου Οδύσσεια. Πολλά χρόνια θαλασσοδέρνομαι και μένω ξενιτεμένος μακριά από τη δική μου Ιθάκη. Βέβαια, αν επιστρέψω ένα πρωί στο νησί μου και εκεί στην παραλία πέσω μύτη με μύτη με το σκύλο μου, πρέπει να σκεφτώ πώς θα διώξω τους Μνηστήρες από το Παλάτι. Είναι η τελευταία δουλειά που πρέπει να κάνω. Και πρέπει να την κάνω καλά. Πριν γράψω το δικό μου στίχο: « Άνδρα μοι έννεπε  Μούσα…».

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε όσους νιώθουν ελεύθεροι άνθρωποι. Σε όσους πιστεύουν στην ελεύθερη κίνηση των ιδεών. Σε όσους αμφισβητούν και ψάχνουν. Σε όσους γνωρίζουν καλά, ότι η Υγεία δεν υπάρχει, χωρίς Εργασία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Ελευθερία και Ανεξαρτησία.  Είναι πραγματικά αφιερωμένο σε όσους πλέουν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ αναζητώντας τη δική τους Ιθάκη.

*Το άρθρο του Γιώργου Τράγκα δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο (14 Αυγούστου 2020) της εφημερίδας “Δημοκρατία”

«Όσοι έχουν κάψει βιβλία, θα καταλήξουν να καίνε ανθρώπους» Χάινριχ Χάινε

Δεν αποκλείεται αν γράψει κάποιος βιβλίο, αναλύοντας τα ακραία μέτρα (lockdown κ.ά.) για τον covid-19, να δοθεί εντολή από την κυβέρνηση Μητσοτάκη (δια στόματος Μιχάλη Χρυσοχοΐδη) να κατασχεθούν όλα τα αντίτυπα και να ριφθούν στην πυρά, στο κέντρο του Συντάγματος, έτσι ώστε να παραδειγματιστούν οι μη μασκοφορεμένοι πολίτες. Είναι βέβαιο, ότι ο Κυριάκος θα «χαρεί» πολύ, με τη θέα της φωτιάς και των πύρινων γλωσσών, όπως οι Ναζί, που έβλεπαν να καίγονται τα αιρετικά και αντίθετα στον φασισμό βιβλία, στο κέντρο και στις γειτονιές του Βερολίνου.

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΡΑΓΚΑ 

Ήδη τον τελευταίο καιρό, ο διεθνής περίγυρος καταγράφει στην Ελλάδα περιστατικά φίμωσης του Τύπου, ακρωτηριασμού ή εξαφάνισης κειμένων και ανελέητης δίωξης δημοσιογράφων με παράλληλη νομοθέτηση απαγόρευσης διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων.

Το Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου πρόσφατα επισήμανε ότι όλες οι καθημερινές ενημερώσεις -συνεντεύξεις του κου Τσιόδρα, γίνονταν χωρίς την παρουσία εκπροσώπων του Τύπου! Προφανώς, για να μην ερωτηθεί,  για τις αντιφατικές απόψεις του γύρω από τη χρήση μασκών και κυρίως για τον ρόλο που έπαιξε ως σύμβουλος του ΚΕΕΛΠΝΟ στην αγορά των εμβολίων Η1Ν1 από τη GlaxoSmithKline, που τελικά τα πετάξαμε στη χωματερή. Η πολυεθνική εταιρία είναι εκ των χορηγών του καθηγητή (βλ. ΔΙΑΥΓΕΙΑ).  Προ ημερών αποσύρθηκαν όλοι οι συνάδελφοι – φωτορεπόρτερ, γιατί σύμφωνα με την άποψη Τσιόδρα – Χαρδαλιά δημιουργείτο «συνωστι-σμός»!! Η ανακοίνωση – καταγγελία της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδος έκανε τον γύρο του κόσμου. Όπως τόνισαν στην ανακοίνωση, επρόκειτο για «απρόκλητη παρεμπόδιση της εξάσκησης του δικαιώματος στην Ελευθερία του Τύπου».

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αποπνέει ολοκληρωτισμό και φασιστική διάθεση απέναντι στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Η πολυχρηματοδοτούμενη από το Μαξίμου «Καθημερινή» λογόκρινε κείμενο Βρετανού αρθογράφου που συνεργαζόταν με την αγγλική έκδοσή της!!  Ο διευθυντής της Σχολής Ντάρελ στην Κέρκυρα και αρθρογράφος Ρίτσαρντ Πάιν, κατήγγειλε την εφημερίδα της οικογένειας Αλαφούζου με Διευθυντή τον κο Παπαχελά, ότι λογόκρινε κείμενό  του στο οποίο έκανε κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη για την καταστροφική για το περιβάλλον επένδυση στον Ερημίτη. Ο Άγγλος μάλιστα στην οργισμένη επιστολή – διαμαρτυρία του, υπογραμμίζει ότι θα διακόψει άμεσα τη συνεργασία του με την εφημερίδα! Φυσικά αυτό έγινε από την εφημερίδα στα πλαίσια της κοινής πολιτικής φίμωσης όλων των αντίθετων ή κριτικών φωνών. Λεπτομέρεια: προηγήθηκε του κου Πάιν, ο Νέιθαν Ρότσιλντ που είπε «ανόητο» τον πρωθυπουργό. Λίγο πολύ όλοι οι Βρετανοί που μένουν χρόνια στη Βόρεια Κέρκυρα έχουν την ίδια άποψη.

Η γερμανόφιλη και χειραγωγούμενη από τον γερμανικό αετό Sagrada Familia ήταν πάντα υπέρ της λογοκρισίας και της φίμωσης των ΜΜΕ. Ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού δεν δίστασε να στείλει στον Κορυδαλλό, επτά εκδότες και επώνυμους δημοσιογράφους, επειδή παραβίασαν την απαγόρευσή του και δημοσίευσαν προκηρύξεις της 17Ν  που εξιστορούσαν τις αιματηρές επιχειρήσεις και τους λόγους που έκαναν ένοπλη κριτική (Σεραφείμ Φυντανίδης (Ελευθεροτυπία), Χρήστος Θεοχαράτος (Έθνος), Δημήτρης Μαρούδας (Νίκη), Κώστας Κοντοπάνος (Αυριανή), Κώστας Γερονικολός (Δημοκρατικός Λόγος), Σπύρος Καρατζαφέρης (48 Ώρες) και Κώστας Παπαϊωάννου (Ποντίκι). Όλοι καταδικάστηκαν και πέρασαν το κατώφλι του Κορυδαλλού, επειδή σεβάστηκαν την ελεύθερη κίνηση των πληροφοριών.

Ο πατέρας, όπως και ο (υ)ιός, ήταν κατά της ελευθεροτυπίας, της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και υπέρ της λογοκρισίας και του ελέγχου των ειδήσεων και των σχολίων που έφταναν στους πολίτες.

Η Αγία Οικογένεια διαπνεόταν  από τη γκεμπελίστικη άποψη της καθοδηγούμενης μαύρης προπαγάνδας, της πλύσης εγκεφάλου, της νιτσεΐστικης αποθέωσης του «αρχηγού» και της απόλυτης τιμωρίας όσων τολμούσαν να ασκήσουν κριτική στην αντιλαϊκή και αντεθνική πολιτική της.  Όταν η οικογένεια του Αριστείδη Αλαφούζου κατήγγειλε την υπόθεση με τα εκατομμύρια των δολαρίων και ο ΣΚΑΙ επετέθη κατά της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τότε ασκήθηκε δίωξη για λαθρεμπορία εναντίον του Γιάννη Αλαφούζου. Εκδικάστηκε στον Πειραιά. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος υπερασπίστηκε τον σημερινό ιδιοκτήτη του ΣΚΑΙ, ο οποίος αθωώθηκε πανηγυρικά και λίγο αργότερα βέβαια, ανατράπηκε η κυβέρνηση της ΝΔ.

Η λογοκρισία είναι το αγαπημένο «σπορ» των μελών της οικογένειας Μητσοτάκη. Απολύουν, διώκουν, καταδιώκουν, στέλνουν εξώδικα και απειλούν με «εξόντωση» όσους επιθυμούν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ή ασκούν κριτική στις πολιτικές επιλογές τους.

Όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ: « Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα, είναι τα βιβλία που δείχνουν στον κόσμο τη δική του αισχρότητα».  Και όπως έλεγε ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω: «Η δολοφονία είναι η ακραία μορφή λογοκρισίας».

Η ατμόσφαιρα της εποχής του Κυριάκου Μητσοτάκη αρχίζει να είναι δύσοσμη, όπως η εποχή της Απριλιανής Δικτατορίας. Όταν, όλοι οι άνθρωποι του Τύπου προσέχαμε μην παραβιάσουμε τις κόκκινες γραμμές της λογοκρισίας της Χούντας και βρεθούμε στο εδώλιο κάποιου Στρατοδικείου.

Θυμάμαι… Οι παλιές λινοτυπικές μηχανές, λιώνοντας το μέταλλο,  ανέβαζαν πολύ τη θερμοκρασία στον ημιώροφο της «Βραδυνής» του Τζώρτζη Αθανασιάδη. Εγώ (νυκτερινός αστυνομικός συντάκτης) λαγοκοιμόνουνα στον σκούρο καναπέ, πίσω από το διορθωτήριο. Εκεί φορώντας χοντρά γυαλιά, ο λόγιος φίλος μου Πέτρος Κυπριωτέλης διόρθωνε τα δοκίμια του Βάσσου Βασιλείου, του Μπάμπη Κλάρα (αδελφού του Άρη Βελουχιώτη), του Ανταίου ( του γίγαντα Κυριάκου Σιμόπουλου), του Τάκη Σωτήρχου και όλων των αδαμάντινων υπογραφών εκείνης της τυραννικής περιόδου.

Κάθε τόσο, κατέβαινα κάτω στην κεντρική αίθουσα, για να πάρω τις «γραμμές», όπως τις λέγαμε όσοι κάναμε αστυνομικό ρεπορτάζ.  Δηλαδή, την Άμεση Δράση, τα κεντρικά της Πυροσβεστικής στην οδό Σαρρή, την Άμεσο Επέμβαση (χωροφυλακή προαστίων) και το Α’ Βοηθειών, εκεί στην 3η Σεπτεμβρίου. Στην ημιφωτισμένη αίθουσα, έβλεπα τον απεσταλμένο της χουντικής λογοκρισίας.

Έναν κοντόσωμο άνδρα που έκανε αυστηρό έλεγχο, διαβάζοντας όλες τις «βρεγμένες» σελίδες της εφημερίδας, που του πήγαιναν οι σελιδοποιοί – τυπογράφοι, προκειμένου να εγκρίνει τους τίτλους και κείμενα ή όχι.

Αυτό γινόταν πριν πάνε τα σιδερένια «ταψιά» με τις σελίδες στο «φούρνο», βγούνε τα εκμαγεία και μετά ανέβουν στους κυλίνδρους του ταχυπιεστηρίου.

Αυτός ο άνθρωπος, ο λογοκριτής, ήταν ο «απόλυτος άρχοντας» της έκδοσης. Αυτός ενέκρινε, τι θα φτάσει στους αναγνώστες της «Βραδυνής» και τι όχι.

Για να τυπωθεί η εφημερίδα, έπρεπε να φέρει την υπογραφή του.  Μπορούσε να αφαιρέσει ολόκληρα άρθρα ή παραγράφους ή τίτλους ή να ζητήσει να μην φτάσει ποτέ μία σελίδα στο πιεστήριο.

Λογοκρισία. Φίμωση. Προληπτικός έλεγχος.

Κάτι σαν και αυτό που συμβαίνει τώρα με τις εντολές του Χρυσοχοΐδη προς το ηλεκτρονικό έγκλημα. Τότε υπήρχε το περίφημο «σφραγιδάκι» και η υπογραφή που έβαζε ο λογοκριτής πάνω στη σελίδα πριν τυπωθεί.

Τώρα υπάρχει η ηλεκτρονική αστυνομία, που εντοπίζει τα κείμενα των σκεπτόμενων antivirus, όσων δεν πιστεύουν στα ακραία μέτρα και στο lockdown και στη συνέχεια τους στέλνει στον αρμόδιο Εισαγγελέα. Είναι η σύγχρονη μορφή ελέγχου του πληθυσμού.

Ο φασισμός, συνοδεύεται πάντα από ποικίλες μορφές και μεθόδους λογοκρισίας. Μπορεί να κάψει όλα τα ανεπιθύμητα βιβλία, να αφαιρέσει κείμενα από μία εφημερίδα, να βάλει λουκέτο στα γραφεία της, να απολύσει ή να διώξει δημοσιογράφους, να πιάσει αντιδραστικούς συγγραφείς και να τους στείλει σε ένα γκούλαγκ στη Σιβηρία ή σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε μία φυλακή.

Ο ολοκληρωτισμός χρησιμοποιεί διάφορα εργαλεία για να επιβάλλει την πολιτική του και την παθητικοποίηση των μαζών. Απαγορεύει τις διαδηλώσεις, τις πορείες και τις συγκεντρώσεις. Πότε για λόγους διασάλευσης της τάξεως ή παρεμπόδισης των συγκοινωνιών και πότε για λόγους… υγείας.

Τότε ( στην περίοδο Ιωαννίδη), αυτός ο ανθρωπάκος, ο λογοκριτής,  φάνταζε στα μάτια μου σαν ένα δηλητηριώδες φίδι που έμπαινε κάθε νύχτα στα γραφεία της «Βραδυνής» και πήγαινε συνήθως μεσάνυχτα και κάτι, στο γραφείο του Αντώνη Κυριακόπουλου, που ερχόταν γύρω στις 4 το πρωί. Μέχρι τότε, έπρεπε να έχει εγκρίνει όλη την ύλη. Ήταν ένα «φίδι», μία μαύρη μάμπα, μια ταραντούλα,  που κουλουριαζόταν στην καρέκλα του Αντώνη και με ένα μωβ μολύβι στα χέρια, διάβαζε αράδα αράδα όλη την εφημερίδα. Ό,τι ήθελε να αφαιρεθεί το πέρναγε από επάνω με το μολύβι. Και έπρεπε άμεσα οι τυπογράφοι να αλλάξουν στο «ταψί» τις «αμαρτωλές» αράδες. Όσες ενοχλούσαν τη Χούντα.

Θυμάμαι, ότι η «ταραντούλα» αναστατώθηκε και σήμανε συναγερμό, διαβάζοντας μία είδηση για ένα τραγούδι που βγήκε σε βινύλιο και έγινε σουξέ λόγω του πολύκροτου εγκλήματος του Νίκου Κοεμτζή. Ο τίτλος του τραγουδιού ήταν: «ο χάρος βγήκε παγανιά». Ήταν μία είδηση – μονόστηλο στην καλλιτεχνική σελίδα.

Επειδή, ήταν οι ημέρες του Πολυτεχνείου και υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ (και τότε είχαμε lockdown και απαγόρευση διαδηλώσεων, συναθροίσεων και πολυμελών συγκεντρώσεων σε σπίτια ή κέντρα διασκέδασης) ο ανθρωπάκος, το «φίδι», ο λογοκριτής επέμεινε να αφαιρεθεί από την εφημερίδα όλο το ρεπορτάζ για το τραγούδι: « ο χάρος βγήκε παγανιά». Πίστευε, ότι αυτό ήταν «πονηρό» μήνυμα των συντακτών προς τους αναγνώστες (!), γιατί τα άρματα μάχης του Ιωαννίδη είχαν ζώσει την Αθήνα! Τόσο ηλίθιος ήταν… Και τέτοια είναι η τρέλα της εκάστοτε λογοκρισίας σε κάθε εποχή, σε κάθε περίοδο, όπως και στη σημερινή με τον covid-19.

Ο λογοκριτής, το «φίδι» του ολοκληρωτισμού, ερχόταν κάθε βράδυ, μέχρι την ημέρα που η Στρατιωτική Διοίκηση Αθηνών έβαλε ένα τεράστιο λουκέτο (πάνω από 4 κιλά!) στην είσοδο των γραφείων της «Βραδυνής».

Κατά σύμπτωση εκείνη την ημέρα, υπήρχε ένα ρεπορτάζ στην πρώτη σελίδα, που ενόχλησε πολύ τη Δικτατορία Ιωαννίδη. Ο τίτλος έλεγε: « τα τρία φρούρια του Δικτάτορα». Δηλαδή τα τρία σπίτια του δικτάτορα Παπαδόπουλου και της συζύγου του, της περίφημης Δέσποινας, που έφυγε νύχτα από τον άνδρα της, για να πάει στην αγκαλιά του αρχηγού των Συνταγματαρχών και να πάρει διαζύγιο με ταχύτητα φωτός! Το ζεύγος – όπως είναι γνωστό- είχε συλληφθεί στο Λαγονήσι από την «Αρσακειάδα» το Δημήτρη Ιωαννίδη.

Θυμάμαι, ότι είχαμε κάνει εκτεταμένο ρεπορτάζ με τον Γιώργο Καράγιωργα και τον Μάκη Γεωργίου, για να μάθουμε πληροφορίες και λεπτομέρειες για τα πολυτελή σπίτια στο Λαγονήσι, στο Ψυχικό και στην Πάρνηθα, στην οποία ο Παπαδόπουλος ήθελε να έχει μία αετοφωλιά, όπως ο Χίτλερ ένα σαλέ στο Μπέργκχοφ.

Έχω ζήσει αρκετές Χούντες στην πολύχρονη καριέρα μου. Έχω εκτός από τη δική μας (΄67-‘74) βιώσει σε πολλά ταξίδια μου στο Ιράκ, τη Δικτατορία του Σαντάμ Χουσεΐν. Επίσης, έχω μείνει για μεγάλο διάστημα στο Μπουένος Άιρες την εποχή του πολέμου των Φόκλαντ. Δηλαδή, έζησα και γνώρισα τη Χούντα του Στρατηγού Γκαλτιέρι με διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού, τον ελληνικής καταγωγής Στρατηγό Κριστίνο Νικολαΐδη. Όπως ξέρω πολύ καλά, ποιοι είναι οι κλώνοι των δοσιλόγων της Κατοχής στις κυβερνήσεις του Μνημονίου και ποιες είναι οι σχέσεις τους με τη γερμανική Πρεσβεία των Αθηνών.

Η λογοκρισία είναι το αγαπημένο τους «σπορ».  Όπως έλεγε ο Χάινριχ Χάινε : «όσοι έχουν κάψει βιβλία, θα καταλήξουν να καίνε ανθρώπους!».



ΠΗΓΗ ://crashonline.gr/

Γερμανική αποικία 2020. Όλα μαύρα! Καλοκαίρι με απόλυτη καταχνιά. Μίνι ανασχηματισμός χωρίς πρόσωπα. Ορκωμοσία με μαύρες μάσκες. Φωτογραφία που θυμίζει μύηση σε μυστική λέσχη σκοταδιστών. Ατμόσφαιρα νοσηρή. Άρωμα από το φιλμ «μάτια ερμητικά κλειστά» του Στάνλει Κιούμπρικ. Ο Κυριάκος πρέπει να έχει λατρέψει την ασύλληπτα άρρωστη σκηνοθεσία στην «τελετή των μασκών». Ενδεχομένως, κάθε τόσο φαντασιώνεται (όπως ο Τομ Κρουζ) τη Νικόλ Κίντμαν στην αγκαλιά του σκληρού – αρρενωπού Αξιωματικού του United States Navy.

Γερμανική αποικία 2020.

Επωάζεται φτώχεια και ανεργία. Τα σταφύλια της οργής ωριμάζουν. Η επιβολή της μάσκας, οι αποστάσεις, η απαγόρευση των διαδηλώσεων, τα πρόστιμα, η μείωση της ανθρώπινης επικοινωνίας είτε στους χώρους εργασίας, είτε στους χώρους ψυχαγωγίας, έχει να κάνει με την αναχαίτιση των αντιδράσεων που φέρνει η αφόρητη καταπίεση και η στέρηση των ανθρωπίνων ελευθεριών. Λένε ότι μας προστατεύουν από τον ιό, ενώ στην πραγματικότητα βασανίζουν την ψυχή μας, γεννώντας όλες τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση εκφυλιστικών ασθενειών, όπως καρκίνους, καρδιαγγειακά νοσήματα και βαριές ψυχικές ασθένειες (κατάθλιψη και μελαγχολία).

Είναι χιλιάδες αυτοί που αισθάνονται ήδη, όπως στην εποχή της Χούντας των Απριλιανών. Οργανώνουν κρυφά πάρτι ή πηγαίνουν σε σπίτια – μπαρ, δίνοντας στην πόρτα σύνθημα και παρασύνθημα. Όπως ακριβώς γινόταν επί Δικτατορίας Παπαδόπουλου. Ενώ ο Αντρέα Μποτσέλι, ο Ρίτσαρντ Γκιρ, τα μέλη της οικογένειας Κέννεντυ και πολλοί άλλοι διάσημοι, επισημαίνουν τα πλήγματα που καταφέρει ο κορωνοϊός στη Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, εδώ ο κος Χρυσοχοΐδης  στέλνει στον Εισαγγελέα, όποιον προβληματίζεται για τα ακραία μέτρα που διαλύουν την οικονομία αλλά και την υγεία των συμπολιτών του.

Το «καυτό» ερώτημα είναι: “γιατί ο γερμανόφιλος επιλέγει τα πιο μαρτυρικά, τα πιο ακραία μέτρα. Απλά υπακούει τυφλά το Βερολίνο και προωθεί τον Σκυλακάκη και όσους οι παππούδες τους ήταν στενοί συνεργάτες των Γερμανών στην περίοδο της Κατοχής;”.

Μάτια ερμητικά κλειστά. Τρελαίνεται με την τελετή των μασκών. Κυριαρχείται από ίλιγγο, βλέποντας τη Νικόλ Κίντμαν στην αγκαλιά του Αξιωματικού. Σίγουρα θα είχαν ασχοληθεί μαζί του  ο Σίγκμουντ Φρόυντ, ο Γιουνκ και ο Άντλερ. Ένα παιδί μεγαλωμένο με γερμανίδα νταντά. Στα πούπουλα.  Τα παράξενα μεγάλα ματάκια του διάβασαν πρώτα γερμανικά βιβλία, αποστήθισαν στίχους με μυθικούς ήρωες Ούννων και Οστρογότθων. Γερμανική κουλτούρα, πειθαρχεία, κυνικότητα και λατρεία πάντα στον Φύρερ ( αρχηγό). Προϋποθέσεις για το σμίλευμα του χαρακτήρα και της ψυχής. Ο πατέρας του (ο δικός του Φύρερ) δικηγόρος στα Χανιά. Συνελήφθη δύο φορές από τους Γερμανούς για αντίσταση (και κατασκοπεία). Κατά σύμπτωση, οι Γερμανοί κατακτητές του φέρθηκαν μεγαλόψυχα, δεν τον έστησαν στον τοίχο μπροστά στις κάνες των όπλων, όπως έγινε με όσους παρέμειναν στα ίδια κελιά. Μιλούσε Γερμανικά και φάνηκε χρήσιμος στις ανακριτικές αρχές. Υπάρχουν πολλές φωτογραφίες του, με τους «Τσολάκογλου», και «Λογοθετόπουλους» εκείνης της εποχής. Δηλαδή τους κατοχικούς διοικητές που τοποθέτησε η Βέρμαχτ και η Γκεστάπο στην ηρωική Μεγαλόνησο.

Από τότε ο Φύρερ της Sagrada Familia παρασύρθηκε από τους δυνατούς ανέμους της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κάποιοι είπαν ότι “στη διάρκεια του πολέμου έδινε πληροφορίες στους Βρετανούς”. Πάντα όμως η Intelligence Service (έως και την εποχή που έγινε πρωθυπουργός) είχε “αμφιβολίες” για το ρόλο του στην Κατοχή. Μου το είχαν αναφέρει ορισμένα στελέχη της Υπηρεσίας στην Αθήνα και στη Λευκωσία.

Κατά σύμπτωση όλοι οι κλώνοι δοσιλόγων και στενών συνεργατών επί γερμανικής Κατοχής είναι πάλι στα πράγματα

Υπήρχαν οι φωτογραφίες με τους SS που συγκλόνισαν το Πανελλήνιο και προκάλεσαν μετωπική σύγκρουση της οικογένειας Μητσοτάκη με την Αυριανή, τον αείμνηστο Γιώργο Κουρή και το ΠΑΣΟΚ. Πάντα τη Sagrada Familia ακολουθούσε η σκιά των στενών σχέσεων με το Βερολίνο. Ο αείμνηστος Μητσοτάκης είχε φτάσει στο σημείο να μην το κρύβει. Έλεγε με έμφαση: «Εγώ που είχα ιδιαίτερες σχέσεις με το Βερολίνο». Άλλωστε, όπως θυμάμαι, η πρώτη συνέντευξη που του πήρα, ήταν στα γραφεία της «Βικτώριας», γερμανικής ασφαλιστικής εταιρίας, δίπλα στο Καλλιμάρμαρο.

Μάτια ερμητικά κλειστά. Η «τελετή των μασκών». Ο αξιωματικός, η ανάγκη να κρύψουμε την αρρώστια πίσω από τη μάσκα.

Η Αποστασία του πατρός ξεσήκωσε του Ελεύθερους και Δημοκράτες Έλληνες, άναψε φωτιές σε πολλές συνοικίες των Αθηνών και ενίσχυσε τις μυστικές συσκέψεις Στρατηγών και Συνταγματαρχών που αξιοποίησαν τον κοινωνικό πυρετό  και τη λαϊκή εξέγερση για να καταλάβουν την εξουσία.

Ο «Φύρερ» των Συνταγματαρχών ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, υπολοχαγός των ταγμάτων Ασφαλείας στην περιοχή της Αχαΐας, που επόπτευε της συγκομιδής των σιτηρών υπέρ του γερμανικού στρατού (βιβλίο του στρατηγού Κουρκουλάκου: «Τα Τάγματα Ασφαλείας» σελ.49). Κατά σύμπτωση, όλοι Γερμανόφιλοι – δοσίλογοι.

Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μετά την πτώση του από την εξουσία (με πρωτοβουλία Αντώνη Σαμαρά και ψήφο- μαχαίρι Γιώργου Σιμπιλίδη) με κάλεσε στο σπίτι του (αν και εθεωρούμην ο άνθρωπος που τον πολέμησε λυσσαλέα από το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ) και μου έδωσε μία αποκαλυπτική συνέντευξη, δηλώνοντας ότι: «μετανιώνει για την Αποστασία». Αυτή η συνέντευξη δόθηκε παρουσία της συζύγου του Μαρίκας Μητσοτάκη που τον διέκοπτε συνεχώς, λέγοντας: «εγώ του έλεγα να μην φύγει αλλά να επιμείνει, να βρεθεί συμβιβασμός μεταξύ Γεωργίου Παπανδρέου και βασιλιά Κωνσταντίνου». Θυμάμαι, ότι η Μαρίκα μου εξομολογήθηκε, ότι :«άνοιγαν το ραδιόφωνο και με άκουγαν κάθε πρωί!».

Ο Μητσοτάκης  με αυτή τη «μετάνοια» για την Αποστασία, ήθελε να δώσει διαβατήριο ή χρίσμα στη Ντόρα Μπακογιάννη για την αρχηγία της ΝΔ.

Την επόμενη μέρα το ζεύγος έφυγε στη Γερμανία, για να εξετάσουν και περιθάλψουν τη Μαρίκα, Γερμανοί γιατροί.

Πρέπει να σημειώσω, ότι η Sagrada Familia, εκτός από το «ιταλικό» σκάνδαλο ΑΓΕΤ- Ηρακλής- Καλτσεστρούτσι- Παντσαβόλτα (ο Παντσαβόλτα δικάστηκε και καταδικάστηκε ως αρχιμαφιόζος της Κόζα Νόστρα) πορεύτηκε μέσα σε πλήθος σκανδάλων που είχαν πάντα ένα σελοφάν … made in Germany. Ας μην ξεχνάμε το σκάνδαλο της Ζίμενς και τις αδελφικές σχέσεις του Κυριάκου με τον Μιχάλη Χριστοφοράκο, του οποίου ο πατέρας ήταν στενός συνεργάτης των Γερμανών και δικάστηκε ως δοσίλογος ( απηλλάγη λόγω αμφιβολιών).

Μάτια ερμητικά κλειστά. Η «τελετή των μασκών». Η Νικόλ στην αγκαλιά του Αξιωματικού. Άρρωστη ατμόσφαιρα. Κυριαρχούν οι μάσκες (όπως αυτές των δοσιλόγων στην Κατοχή), το μαύρο χρώμα και η προδοσία.

Δεν είναι συμπτωματικό ότι ανέβηκε βαθμίδα στην κυβέρνηση και ανέλαβε όλο το πακέτο στήριξης ο Θεόδωρος Σκυλακάκης. Δηλαδή τα λεφτά που θα δοθούν στην Αποικία από τους Γερμανούς και πρέπει ένας άνθρωπος εμπιστοσύνης να αποδίδει λογαριασμό. Ο παππούς του Σκυλακάκη, ήταν υπουργός του Μεταξά και αρχηγός των γερμανόφιλων της εποχής που πίεζαν τον Μεταξά να βγει στον πόλεμο υπέρ του Βερολίνου και όχι των συμμάχων. Ο Δικτάτορας τον έκανε 4 μήνες υπουργό Εσωτερικών, αλλά τελικά ο Σκυλακάκης εκτοπίστηκε τον Ιούνιο του 1940 με τη λεγομένη ομάδα των Γερμανόφιλων.

Κατά σύμπτωση, όλοι οι κλώνοι των δοσιλόγων της Κατοχής ή των γερμανόφιλων ή των διερμηνέων, αναρριχήθηκαν στις καρέκλες της εξουσίας μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Γεώργιος Παπαδόπουλος κ.ά) και ειδικότερα στη διάρκεια του Μνημονίου, κατά την οποία είναι εμφανής η νέα γερμανική κατοχή. Τώρα είμαστε στην κορύφωση αυτής της απάνθρωπης κατάστασης και με εργαλείο τον covid-19, για τον καλύτερο έλεγχο των αντιδράσεων του πληθυσμού.

Μάτια ερμητικά κλειστά. Ένας “άρρωστος” άνθρωπος που επιβάλλει μαύρες μάσκες και ακραία μέτρα, ενώ ο ίδιος φωτογραφίζεται με ακάλυπτο πρόσωπο μαζί με τον Τομ Χανκς ή αναρτά στο instagram φωτογραφία του με μαγιό στο Μαράθι των Χανίων.

Αποικία 2020. Καλοκαίρι και καταχνιά. Τα  σταφύλια της οργής ωριμάζουν.

Γιώργος Τράγκας

πηγή ://crashonline.gr/

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή...

 Μέσα στην πανδημία του κορωνοϊού, η προσδοκία μιας υγιούς, ασφαλούς κοινότητας παραπέμπει σε μια κοινότητα αναγεννημένη, απαλλαγμένη από τις αμαρτίες και τις ύβρεις της.

 

 

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

 Η ελπίδα κάτι να μάθουμε από την πανδημία δεν είναι εντελώς μάταια.    

   Σε ένα από τα πιο επιδραστικά κείμενα της θεωρίας του κράτους και του δικαίου του 20ού αιώνα¹, ο Γερμανός πολιτειολόγος Carl Schmitt γράφει: «Η έννοια της κυριαρχίας προσανατολίζεται στην κρίσιμη περίπτωση, δηλαδή στην περίπτωση έκτακτης ανάγκης. (…)

 Η ίδια η έννομη τάξη μπορεί να αναστέλλει από μόνη της την ισχύ της. (...) Η εξαίρεση είναι πιο ενδιαφέρουσα από την κανονική περίπτωση.

 Το κανονικό δεν αποδεικνύει τίποτε, η εξαίρεση αποδεικνύει τα πάντα. Δεν επιβεβαιώνει απλώς τον κανόνα, παρά ο κανόνας ζει από την εξαίρεση και μόνο. Μέσα στην εξαίρεση η δύναμη της πραγματικής ζωής διαρρηγνύει την κρούστα μιας μηχανικής αγκυλωμένης στην επανάληψη. Ένας προτεστάντης θεολόγος... το είπε: "Η εξαίρεση εξηγεί το γενικό και τον εαυτό της. Κι αν θέλει κανείς να μελετήσει σωστά το γενικό, χρειάζεται απλώς να αναζητήσει μια πραγματική εξαίρεση. Αυτή τα φανερώνει όλα πολύ πιο ξεκάθαρα απ' ό,τι το ίδιο το γενικό. Τελικά, αηδιάζει κανείς την ασταμάτητη φλυαρία για το γενικό. Υπάρχουν εξαιρέσεις. Αν δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε, τότε δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ούτε το γενικό. Συνήθως, δεν παρατηρούμε τη δυσκολία, γιατί το γενικό ούτε καν το στοχαζόμαστε με πάθος, παρά με μια βολική επιφανειακότητα. Αντίθετα, η εξαίρεση στοχάζεται το γενικό με ενεργό πάθος».

. Η πανδημία του κορωνοϊού είναι η κατεξοχήν εξαίρεση. Αυτή που επιβάλλει να ορθώσουμε το δίκαιο της ανάγκης. Μέσα από το δίκαιο της ανάγκης, στην πανδημία, τα κράτη επιστρέφουν στις ρίζες τους, στις παραδοσιακές τους οσμές.

 Αυτές που η παγκοσμιοποίηση είχε ξεθυμάνει: απαγορεύσεις εισόδου και εξόδου, περιορισμοί κυκλοφορίας και απαγόρευση συναθροίσεων, πολιτικές πρόνοιας ακόμα και από τα ξεχασμένα «παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού», που είπε και γνωστό στέλεχος της συντηρητικής παράταξης... Το παλιό, καλό κράτος, πατερούλης. Αυταρχικό αλλά και προστατευτικό συνάμα. Πατερναλιστικό, αλλά ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό. Τους πρόσφυγες τους αφήσαμε στην Κοινωνία των Πολιτών και στους ενεργούς πολίτες. Εμείς οι ντόπιοι, όμως, θέλουμε κράτος. Κράτος!

 Η επικράτεια αποκτά εκ νέου το νόημα που είχαμε ξεχάσει. Το έδαφος εντός του οποίου ασκείται η δημόσια εξουσία γίνεται πλέον ο ευλαβώς ακαταγώνιστος χώρος της δημόσιας εξουσίας, εκεί που το κράτος συνθλίβει τις ελευθερίες της μέχρι πρότινος κοσμοπολίτικης αμεριμνησίας: σύνορα, όρια, περιορισμοί, ο ένας μετά τον άλλον. Η έννοια της ασφάλειας παλεύει να επιστρέψει σε ένα νόημα ξεχασμένο: ασφάλεια ως το σύνολο των κρατικών εγγυήσεων, ως απουσία ‒έστω περιορισμό– των κινδύνων, ως αγώνα για την εξάλειψη της απειλής.

Μέσα στην πανδημία, η προσδοκία μιας υγιούς, ασφαλούς κοινότητας παραπέμπει σε μια κοινότητα αναγεννημένη, απαλλαγμένη από τις αμαρτίες και τις ύβρεις της.   Η επικράτεια αποκτά εκ νέου το νόημα που είχαμε ξεχάσει.

 Το έδαφος εντός του οποίου ασκείται η δημόσια εξουσία γίνεται πλέον ο ευλαβώς ακαταγώνιστος χώρος της δημόσιας εξουσίας, εκεί που το κράτος συνθλίβει τις ελευθερίες της μέχρι πρότινος κοσμοπολίτικης αμεριμνησίας: σύνορα, όρια, περιορισμοί, ο ένας μετά τον άλλον. Κι όμως, πάνω σε αυτή την πεποίθηση οικοδομήθηκε το κοινωνικό κράτος δικαίου του 20ού αιώνα: στην ασφάλεια που ισοδυναμεί με την εξάλειψη των κινδύνων.

 Των πάσης φύσης κινδύνων. Η ασφάλεια, όμως, αυτή κοστίζει. Δεν αφορά μόνο το πηλήκιο της αστυνομίας, αλλά ασφαλείς δρόμους, παιδικούς σταθμούς, νοσοκομεία, κ.ο.κ. Μια ολική κοινωνική ασφάλεια. Ήδη όμως, στις συνθήκες της κανονικότητας, αυτή η ασφάλεια είχε εγκαταλειφθεί. Τώρα πεισματικά επανέρχεται και δίνει το «παρών», αλλά δεν προκάμουμε... Τι να πρωτοκάνουμε; Πόσο πιθανό είναι το νυν καταρρακωμένο κράτος να αναταχθεί και να παρέχει υπηρεσίες μέσα στην ανάγκη; Το παλεύει όμως. Διότι, κακά τα ψέματα: μόνο το κράτος μπορεί να ασκήσει τέτοιες πολιτικές. Αν μη τι άλλο, η μέριμνα αντιμετώπισης μιας πανδημίας απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό. Ως σήμερα, ωστόσο, τα κράτη εναποθέτουν σε μεγάλη κλίμακα τις ευθύνες που έχουν αποποιηθεί στην «κοινωνία των πολιτών» και στους διεθνείς οργανισμούς. Αυτό που συνέβη, και εξακολουθεί να συμβαίνει, στην Ελλάδα με τη διαχείριση του προσφυγικού θα χρησιμεύει στο μέλλον ως υπόδειγμα μιας τέτοιας αποποίησης ευθυνών. Το κράτος απισχναίνεται διαρκώς εδώ και πολλά χρόνια: αδυνατεί, αρνείται να διαχειριστεί ζητήματα που μερικά χρόνια πιο πίσω θα τα θεωρούσε δική του υπόθεση και ουδείς θα διανοούνταν να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του.  

 Η τριπλή πρόκληση μιας λαβωμένης χώρας και γιατί κανείς δεν θα ήθελε να είναι στη θέση του Μητσοτάκη Αυτό αλλάζει η πανδημία. Και τώρα, που οι μέχρι χθες οπαδοί του Φρίντμαν ανακοινώνουν πολιτικές βγαλμένες από κεϊνσιανά εγχειρίδια, τι κάνουμε; Προλαβαίνουμε; Με τι απώλειες; Έχουμε ελπίδες η ανάγκη που έγινε ιστορία να μας διδάξει; Ή όχι μάλλον; Διότι αν η ιστορία διέθετε αυτό το καταπληκτικό χάρισμα, θα ήμασταν όλοι εδώ και πολλά χρόνια ώριμοι και αυτάρκεις. Δεν είμαστε όμως. Παρ' όλα αυτά, η ελπίδα κάτι να μάθουμε από την πανδημία δεν είναι εντελώς μάταια. Το γενικό το στοχαζόμαστε ανέκαθεν με μια «επιφανειακή βολικότητα». Την εξαίρεση όμως όχι.   Σε μια περιβόητη αποστροφή της, η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε πει: «There is no such thing as society». Κι όμως, η πανδημία δείχνει πως όχι μόνο κοινωνία υπάρχει, αλλά και κοινότητα. Κοινότητα ως όλον που ξεπερνά τα εγωιστικά δικαιώματα των μελών της. Κοινότητα συλλογικού χρέους και αλληλεγγύης, όχι μόνο άθροισμα ατομικών ευθυνών. Όλοι μέσα μας έχουμε κάτι από τους άλλους. Το ίδιο το Σύνταγμά μας κάνει λόγο για «πρόσωπα» αλλά και για «μέλη του κοινωνικού συνόλου». Αυτό εννοεί. Έχουμε πολλά να δούμε και να σκεφτούμε ακόμη. Να ξανασκεφτούμε την κοινότητα, την προοπτική και τη σύνθεσή της πιο εμφατικά παρά ποτέ.

Να σκεφτούμε, επίσης, ότι τέτοιες κρίσεις αποτελούν νοσηρή ευκαιρία για ένα γερό ξεκαθάρισμα παραγωγικών δυνάμεων και μισθωτής εργασίας στο όνομα μιας νέας, αδυσώπητης κερδοφορίας. Είναι αφέλεια να νομίσουμε πως «άμα περάσει τούτο δω»³, αυτομάτως θα πάμε σε μια δικαιότερη κατεύθυνση.

 Θα πάμε, αρκεί να το σκεφτούμε, να το επεξεργαστούμε και να το παλέψουμε. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο θύματα, αλλά και πρωταγωνιστές της ιστορίας τους. Περιμένοντας σπίτι, μόνο έτσι υπάρχει η αμυδρή ελπίδα ότι μπορεί και να ξαναβρεθούμε καλύτερα. Γίνεται.            

 

                                        ----------------

Σωτήρης Χατζηγάκης*

από efsyn:
Οταν το 2010 η Ελλάδα άρχισε να βυθίζεται στην ύφεση και την ακινησία, κανείς υπεύθυνος δεν είπε στον λαό με παρρησία την αλήθεια: τι, δηλαδή, πράγματι έφταιγε και πώς θα μπορούσε αποτελεσματικά να αντιμετωπιστεί η παγκόσμια συστημική κρίση, η οποία συνεχώς διογκωνόταν, και εξαιτίας των μέτρων (των μνημονίων), που λαμβάνονται μέχρι σήμερα για τη δήθεν σωτηρία της χώρας μας. Το χειρότερο, όμως, είναι πως ποτέ δεν παρουσιάστηκε από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων ένα οργανωμένο σχέδιο ριζικής αντιμετώπισης της κρίσης. Γι’ αυτό η Ελλάδα συνεχίζει να σέρνεται πίσω από τις επιλογές και τις οικονομικές συνταγές της Γερμανίας, με αποτέλεσμα να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο αδιέξοδο.

Η αλήθεια είναι πως η σημερινή κρίση αποτελεί ένα συστημικό φαινόμενο και οφείλεται κυρίως στον μεγάλο άπληστο ιδιωτικό τομέα (π.χ. πολυεθνικό κεφάλαιο, ανεξέλεγκτα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τράπεζες) και όχι στους αδύναμους ιδιώτες και στον δημόσιο τομέα, π.χ. στους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, στους συνταξιούχους κ.λπ., οι οποίοι υφίστανται καθημερινά άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις και πολιτικές σκληρής λιτότητας.

Στην Ελλάδα, εντούτοις, από το 2010 μας έκαναν να πιστέψουμε πως ζούμε ένα απλό επεισόδιο «εσωτερικής κοπής», για το οποίο ευθύνονται αποκλειστικά οι «διεφθαρμένοι Ελληνες» και το «διαπλεκόμενο σύστημα». Μας παρουσίασαν, δηλαδή, ένα πρόβλημα, δείχνοντας μόνο τη μικρή «φωτεινή πλευρά της Σελήνης». Εκείνο που «έπρεπε» να δούμε. Εδώ εντοπίζεται το πρώτο λάθος.

Είναι αλήθεια βέβαια πως και εμείς οι πολιτικοί είχαμε «αγκυροβολήσει» στις μεγάλες «αφηγήσεις» (π.χ. φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός, Δεξιά, Αριστερά κ.λπ.) και πιστεύαμε -ο καθένας από την πλευρά της ιδεολογίας που πρέσβευε- ότι η λύση μπορεί να επιτευχθεί μόνον μέσα από τη δική του εξιστόρηση. Εδώ βρίσκεται το δεύτερο λάθος. Γιατί οι γνωστές αποστροφές και τα δόγματα προηγούμενων εποχών πρόσφεραν μια δέσμη χρήσιμων, για την εποχή τους, ιδεών. Ωστόσο, το σημερινό αποτέλεσμα διαμορφώθηκε καθ’ υπέρβασιν αυτών των απαρασάλευτων «αληθειών» του παρελθόντος και κάτω από διαφορετικές προϋποθέσεις και συνθήκες.

Ημουν από εκείνους που από το 2010 τόνιζα δημόσια (με άρθρα και παρεμβάσεις μου) πως η σημερινή κρίση δεν είναι εσωτερική, δηλαδή δεν είναι μόνο ελληνική, παρ’ όλες τις επιμέρους ευθύνες που έχει και η χώρα μας.

Οφείλεται κυρίως στην κρίση του διεθνούς συστήματος. Για τις θέσεις μου αυτές είχα κατακριθεί από διάφορους πολιτικούς παράγοντες καθώς και από παραπληροφορημένους πολίτες. Γιατί στην Ελλάδα καθ’ όλη την περίοδο της κρίσης επικράτησε ο δημαγωγικός και καταστροφικός λόγος του Γ. Παπανδρέου («λεφτά υπάρχουν»), καθώς και οι εθνικά επιζήμιες διακηρύξεις περί διεφθαρμένων Ελλήνων, περί χρεοκοπίας κ.λπ.

Είναι γεγονός πως για τη θυματοποίηση της πατρίδας μας ευθύνεται και το εγχώριο σύστημα με τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές που εφάρμοσε καθώς και με την έλλειψη εθνικής συνεννόησης. Ζήσαμε, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια ξανά το τραγικό σενάριο «Ελληνες εναντίον Ελλήνων».

Μια «κατάρα» που ακολουθεί το έθνος μας καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας του. Ετσι, αντί να αποδίδουμε τις ευθύνες της σημερινής κρίσης στους πραγματικούς υπευθύνους και στα συστημικά αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν από την ανυπόφορη και ανθρωποκτονική πολιτική του νεοφιλελεύθερου και γερμανικής κοπής νεο-εθνικισμού, εμείς στρέψαμε τα δηλητηριώδη βέλη εναντίον του εαυτού μας. Η αδελφοκτονία αυτή οδήγησε τη χώρα μας στη διεθνή της διαπόμπευση και την κατέστησε το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, ενώ στην ίδια περίπου κατάσταση βρίσκονταν σχεδόν όλα τα κράτη της Ευρώπης.

Σήμερα, που όλη η οικονομία της Ευρώπης αγκομαχά (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, αλλά και Βέλγιο, Γαλλία, Φινλανδία –αυτή η «ενάρετη» χώρα, βασική κατήγορός μας) και σείονται τα θεμέλια της Ενωσης με το Brexit, το προσφυγικό, την τρομοκρατία και με τη φασιστική Ακροδεξιά να προχωρά «υπερήφανα», ας ξανασκεφτούμε νηφάλια το ποιος φταίει και τι μπορεί να γίνει.

Το πρώτο μέλημα της παγκόσμιας κοινότητας πρέπει να είναι ο εντοπισμός και η δημοσιοποίηση των πραγματικών αιτιών που προκάλεσαν το εκρηκτικό αυτό φαινόμενο. Οι ΗΠΑ αντελήφθησαν έγκαιρα το πρόβλημα και πέτυχαν να περιορίσουν το κακό, με την παρέμβαση του «αποδιοπομπαίου» «κράτους». Η γερμανική ωστόσο Ευρώπη δεν θέλησε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πρόκλησης.

Γι’ αυτό και η αντίδρασή της μέχρι τώρα υπήρξε εμβαλωματική, ενώ εφάρμοσε κτηνώδεις μεθόδους (όπως η άγρια λιτότητα). Μερικές χώρες της, μάλιστα (π.χ. η Γερμανία), φρόντισαν να επωφεληθούν από τη νέα κατάσταση, κερδοσκοπώντας απέναντι σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη όπως η Ελλάδα και άλλες χώρες του Νότου.

Νομίζουμε πως επέστη η ιστορική στιγμή να οικοδομηθεί μια συμμαχία των λαών της Νότιας Ευρώπης απέναντι στην ιταμή και εκμεταλλευτική συμπεριφορά της Γερμανίας και των δορυφόρων της. Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα πρέπει να προστατέψει τους λαούς και τα κράτη της από τους «χρηματοπιστωτικούς καρχαρίες», που δρουν επί χρόνια ανεξέλεγκτα. Γιατί, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «οι πάρα πολύ μεγάλες τράπεζες δεν είναι οι ασθενείς, αλλά είναι η ίδια η ασθένεια».

*Ο Σωτήρης Χατζηγάκης, πρώην υπουργός και πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας

Ο μόνος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον είναι να το δημιουργήσεις - Αβραάμ Λίνκολν

Άποψη

Η σύγκρουση ΗΠΑ & Γερμανίας που εκφράζεται ως κρίση παγκόσμιων διαστάσεων, αφορά στο δίλημμα: τι προϊόντα θα επικρατήσουν στην αγορά ώστε να εναρμονιστούν οι προδιαγραφές, προϊόντα με περισσότερη Τεχνολογία Πληροφορικής & Επικοινωνιών (στα οποία υπερτερούν οι ΗΠΑ) και των οποίων η διείσδυση είναι εν γένει πιο δημοκρατική; ή προϊόντα με λιγότερο ενεργειακό περιεχόμενο (στο οποίο υπερτερεί η Γερμανία) των οποίων η διείσδυση είναι πιο αυταρχική;

Με άλλα λόγια ο κύριος καυγάς είναι για το ποιος βάζει τους κανόνες και τι είδους κανόνες θα είναι αυτοί- συμφωνία ΤΤΙΡ. Η σύγκρουση αντανακλά τις ποσότητες ΤΠΕ και ενεργειακής τεχνολογίας που θα έχει ένα προϊόν, γεγονός που θα αποτυπώνεται στις προδιαγραφές του. Οι απόψεις των τεχνολογικά προηγμένων χωρών του πλανήτη ΗΠΑ και  Γερμανίας διίστανται και τα συμφέροντα συγκρούονται.

Η επιλογή αυτή κατευθύνει τις επενδύσεις, την κερδοφορία και τη δημοκρατία.

Όσο αθώες κι αν ακούγονται οι λέξεις  «κανονισμοί,  προδιαγραφές και πρότυπα«, αυτά είναι τα πραγματικά σύγχρονα όπλα των τεχνολογικά ισχυρών χωρών, έναντι των αδυνάτων, όπλα εισαγωγικής διείσδυσης ή αποτροπής εισαγωγών και όταν επιβάλλονται βίαια γίνονται όπλα μαζικής καταστροφής των χωρών, της οικονομίας και των ανθρώπων.

Είναι αυτά που έχουν δημιουργήσει τη μεγάλη αντιπαλότητα ΗΠΑ- ΕΕ σήμερα και είναι ένας άλλος σύνθετος- τεχνοκρατικός τρόπος προστατευτισμού των αγορών, που διευρύνει την έννοια του προστατευτισμού πέρα από την γνωστή και απλή εισαγωγή δασμών (tariff). Είναι το tariff equivalent of technical barrier- TBT, όπως το ονομάζουν οι τεχνοκράτες, ενώ παράλληλα, από την επιβολή του, θεωρείται ότι η αγορά είναι ελεύθερη.

Παράλληλα, οι Κανονισμοί είναι τα όπλα επιβολής  της Γερμανίας για την επικράτηση στην Ευρώπη, γεγονός που οδήγησε στο BREXIT.

Στο μέχρι σήμερα διαμορφωμένο παγκόσμιο status του εμπορίου, όπως ο μαθητής πρέπει να σέβεται τους κανονισμούς και την ιεραρχία, πρέπει να γίνονται σεβαστοί οι παγκόσμιοι κανόνες που έχουν συμφωνηθεί. Αν κάποια χώρα δεν τους σέβεται, προκαλείται αναστάτωση, πόσο μάλλον αν ο μαθητής ξεπέρασε το δάσκαλο σε έναν τομέα και θέλει να αλλάξει τους κανόνες. Ακολουθούν τιμωρίες και τα λοιπά. Ε, λοιπόν, αυτό νομίζουμε ότι βιώνει σήμερα ο κόσμος, όσον αφορά στις σχέσεις Ε.Ε & ΗΠΑ με αποτέλεσμα την παγκόσμια κρίση.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αρχής γενομένης, εν συντομία, από το 2οΠΠ, γιατί αυτή είναι η συνέχεια της κρίσης που βιώνουμε σήμερα . Οι νικητές- σύμμαχοι του πολέμου, ΕΣΣΔ και Αμερικανοί, μοίρασαν την Ευρώπη και φυσικά την ηττημένη Γερμανία. Οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την τότε Δ. Γερμανία, ως την τεχνολογική ατμομηχανή, όπως πράγματι είναι, στην οποία θα στηριζόταν η επέκταση τους στην Ευρώπη, αρχικά οικονομική με το διμερές εμπόριο. Για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής χρειαζόταν να προσδεθούν σε ενιαίο άρμα όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, το κάρο να σέρνει η Γερμανία και οι άλλες, ακόμα μεγάλες, αλλά λαβωμένες και εξασθενημένες δυνάμεις Αγγλία και Γαλλία (κουρασμένα άλογα) να συγκρατούν το άτι, φυσικά πάντα προσδεδεμένες στο κάρο. Οι χώρες αυτές αντιστάθηκαν, αλλά μετά υποχώρησαν, μέχρι που φτάσαμε στο ΒRΕΧΙΤ.

Ως τεκμήριο για τον παραπάνω ισχυρισμό θα παραθέσουμε την άποψη, σημαντικών παραγόντων της  πολιτικής σκηνής στην Αγγλία και τη Γαλλία.

Το 1945, μετά τον πόλεμο, το όραμα του Τσώρτσιλ ήταν να φτιαχτεί μια δομή στην Ευρώπη για την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία, αλλά χωρίς να είναι η Αγγλία στην καρδιά αυτής της δομής.

Ο Lord Peter Shore, το 1972 βουλευτής των εργατικών, μαζί με άλλους 7 βουλευτές αντιτέθηκε ενεργά στην ένταξη της Βρετανίας στην Ε.Κ και στο δημοψήφισμα του 1975 πρωτοστάτησε υπέρ του ΟΧΙ στην ένταξη. Αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Harold Wilson προειδοποίησε το λαό του για «βίαια παραβίαση της κυριαρχίας», όπως αποκάλυψαν τα πρακτικά του υπουργικού συμβουλίου. Επειδή όμως το κόμμα του είχε διχαστεί βαθιά μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, δεν πήρε ευθέως θέση και χρησιμοποίησε πιο προσεκτικό λόγο στο διάγγελμα του τονίζοντας «είναι η δική σας ψήφος που θα αποφασίσει τώρα» και «τώρα είναι η ώρα που εσείς θα αποφασίσετε».

Το 1990,ο Lord Peter Shore ήταν κορυφαίος αντίπαλος της Συνθήκης του Μάαστριχτ και Ευρωσκεπτικιστής της οικονομικής ενοποίησης  «…οι φόβοι της πλειονότητας του Βρετανικού λαού, δεν είναι το αν θα χάσει την εθνική του ταυτότητα, αλλά το να χάσει την αυτοκυβέρνηση του και ακόμα, η διάβρωση της Βρετανικής δημοκρατίας, που συνεπάγεται η ένταξη στην Ε.Ε». Προφανώς, αυτοί ήταν οι φόβοι και των σκωτσέζων, σύμφωνα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που έδειξαν ότι προτίμησαν την Αγγλία από τη γερμανική Ε.Ε

Στο μεταξύ, έγινε η επανένωση της Γερμανίας- 1990 και η χώρα προχωρούσε ασταμάτητα.

Στην χωρίς περιστροφές ομιλία του, το 1990, o Shore είπε: «όλο και περισσότερο πείθομαι ότι το πραγματικό κίνητρο πίσω από την Οικονομική και νομισματική ένωση της Ευρώπης, δεν έχει να κάνει με την οικονομία, αλλά είναι πολιτικά κινούμενη με δυο στόχους: την αποδυνάμωση της εξουσίας των εκλεγμένων κυβερνήσεων των εθνικών κρατών και την ενδυνάμωση των εξουσιών των ευρωπαϊκών οργάνων ανεξάρτητα αν είναι εκλεγμένα ή όχι. Η πρόβλεψη της οικονομικά ισχυρής ενωμένης Γερμανίας θέλει όλους εμάς σε πολιτική ένωση για να της βάζουμε χαλινάρι» (ελεύθερη μετάφραση)

Κλείνοντας την ομιλία του είπε: «πάνω απ’ όλα όλοι εμείς στο Κοινοβούλιο, ανεξάρτητα από κόμματα, πρέπει να αποφασίσουμε την υπεράσπιση του λαού μας, του έθνους μας και της δημοκρατίας μας».  (Speechby Peter Shore on the Delors Report (Bruges, 24 July 1990).

Μετά από αυτό τον συνεχάρηκε η Θάτσερ λέγοντας ότι βολιδοσκοπεί «όλο και περισσότερο όπως εγώ».

Πράγματι, ως πρώην πρωθυπουργός, η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν ανάμεσα στους υποκινητές των 22 ανταρτών του Συντηρητικού κόμματος το 1992 με πρωθυπουργό τον Τζον Μέγιορ, που στράφηκαν ενεργά κατά της Συνθήκης και είπε ότι αυτή ποτέ δεν θα ψήφιζε μια τέτοια συνθήκη. (wiki)

Οι παρεμβάσεις ήταν διαρκείς, ως το 2014, όπου οι συντηρητικοί κεντροδεξιοί βουλευτές έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό με την οποία τον καλούσαν να δώσει στο Κοινοβούλιο τον πλήρη έλεγχο της νομοθεσίας, χτυπώντας το καμπανάκι για τους κανόνες λειτουργίας της ενιαίας αγοράς, δηλαδή του εμπορίου και αποκαλώντας την Ε.Ε αντιδημοκρατικό έργο. Το ίδιοέκανανκαι μεμονωμένοι Εργατικοί παράγοντες.

Τα πράγματα είχαν ωριμάσει για το ΒRΕΧΙΤ και μετά από λίγο ο Πρωθυπουργός Κάμερον δεσμεύτηκε για το δημοψήφισμα που οδήγησε με απόφαση του λαού της Bρετανίας  στην έξοδο από την Ε.Ε.

Ο διευθυντής του World Pensions Forum, M. Nicolas Firzi αποφάνθηκε ότι η προεκλογική συζήτηση για το ΒRΕΧΙΤ πρέπει να ειδωθεί υπό το πρίσμα της ευρύτερης οικονομικής ανάλυσης των Ευρωπαϊκών νόμων και Κανονισμών σε σχέση με τον Αγγλικό νόμο «κάθε χρόνο το βρετανικό κοινοβούλιο αναγκάζεται να περνάει δεκάδες νέα νομοθετήματα που αντανακλούν τις τελευταίες οδηγίες της Ε.Ε που έρχονται από τις Βρυξέλλες, μια άκρως αντιδημοκρατική διαδικασία, γνωστή ως «μετατόπιση» (transportation). Αργά, αλλά με βεβαιότητα, αυτοί οι νέοι νόμοι που υπαγορεύονται από τους Ευρωπαίους Επίτροπους, κατακτούν την Αγγλική νομοθεσία και θέτουν στις αγγλικές επιχειρήσεις και τους πολίτες, έναν αυξανόμενο όγκο προβληματισμών με ιδιότροπες ρυθμίσεις σε κάθε πεδίο».

Από τη μεριά της Γαλλίας τώρα. Το 1950 προτάθηκε από τον  Υπουργό εξωτερικών της Γαλλίας Robert Schuman η δημιουργία της Ευρωπαϊκής  Ένωσης Χάλυβα και Άνθρακα για να σταματήσει η εχθρότητα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας και να δοθεί πρόσβαση σε πρώτες ύλες – κάρβουνο- στην Γερμανία από την περιοχή Ρουρ και Σάαρ , καθώς στο μεταξύ είχαν αρθεί κάποιες από τις απαγορεύσεις για βιομηχανική παραγωγή στη Γερμανία ( η Γαλλία απέσπασε το 1947 το Saarland από τη Γαλλία με τη στήριξη των ΗΠΑ, το επέστρεψε το 1957 στη Γερμανία και μέχρι το 1981 είχε δικαιώματα συνεκμετάλλευσης – wiki)

Τότε, η γκωλική σύμβουλος του Προέδρου Πομπιντού και αργότερα του Σιράκ, Μarie France Geraud κατηγόρησε ανοιχτά τονJean Monnet, άνθρωπο που είχε πρωτοστατήσει στο παρασκήνιο για τη δημιουργία Ομόσπονδης Ευρώπης, για την «καταστροφή της Εθνικής κυριαρχίας της Γαλλίας». Δεν δίστασε να τον κατηγορήσει ανοιχτά για «πράκτορα των Αμερικάνων, που δεν ξέρουμε ακόμα πόσα πήρε, με στόχο την καταστροφή της γαλλικής δύναμης».

Οι συμφωνίες πήγαιναν κι έρχονταν και η ουσία ήταν μία: πως θα ενθαρρυνθεί  η Γερμανία – τεχνολογικά πρωτοπόρος – στην προσπάθεια  να κυλήσει ξανά η μηχανή της παγκόσμιας κερδοφορίας που είχε μείνει στάσιμη, αφού θα τελείωνε η περίοδος της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης, δηλαδή πως θα παραχθούν και θα διατεθούν νέα προϊόντα με υψηλή προστιθέμενη αξία.  Να επισημάνουμε εδώ ότι η Αμερική ήταν και είναι εστιασμένη στις επενδύσεις για την εξέλιξη των συστημάτων πληροφορικής στα οποία είναι πρωτοπόρα (με τις google, facebook ελέγχει σήμερα όλο τον κόσμο) και όχι τόσο στην καρδιά της παραγωγικής διαδικασίας, γιατί όλα τα κεφάλαια είναι πεπερασμένα.

Και να, κατά τα τέλη του 1970, η εμπνευσμένη μαγική λέξη- θαύμα: το όνομα αυτής «περιβάλλον». Παράλληλα, όταν το κερδοφόρο δυναμικό του έδειχνε να εξαντλείται εν μέρει, γιατί πουλήθηκαν πολλές εγκαταστάσεις (π.χ βιολογικοί καθαρισμοί, συστήματα απορρύπανσης κλπ ) εξελίχθηκε σε «κλιματική αλλαγή» και «πράσινη ανάπτυξη».

Στο επικοινωνιακό επίπεδο, η προώθηση του νέου μοντέλου ανάπτυξης ήταν μια συντονισμένη και επιτυχής προσπάθεια που κατάφερε να το αναγορεύσει μέσα από παγκόσμια όργανα, ΜΚΟ και πολυμερείς συμφωνίες με πλανητική κατεύθυνση ως νέα θρησκεία. Καθώς στο μυαλό των ανθρώπων, θρησκευόμενων ή μη, τα ακραία δίπολα υπεραπλούστευσης έχουν προεξάρχουσα θέση (άσπρο- μαύρο, ο καλός και ο κακός), δεν ήταν δύσκολο να πειστεί η κοινή γνώμη για κάτι τόσο «αγνό» και να καταστεί παγκόσμια θρησκεία, κυρίως στη Δύση, με χαρακτηριστικά «πίστευε και μη ερεύνα».  Στο εγχείρημα συσπειρώθηκαν και συστρατεύτηκαν πανεπιστημιακοί (πανεπιστημιακή καλύπτρα), ο Πάπας, ο Πατριάρχης (μετά από δυσκολίες), τα ΜΜΕ (με ιδιαίτερη ευκολία) κλπ , άλλοι από πίστη, άλλοι από αγαθότητα, άλλοι γιατί είχε ψωμί κι άλλοι γιατί εν τέλει έπρεπε να ζήσουν.

Με άλλα λόγια, θα σας πω ένα παραμύθι: σε μια μεγάλη πόλη, έχει μπει η άνοιξη, κάθονται δυο στο πάρκο σ’ ένα παγκάκι και ο ένας-ο πονηρός αρχίζει την κουβέντα: τι ωραία μέρα σήμερα, μπήκε η άνοιξη, τι ωραίο το πράσινο, η φύση! Απαντάει ο αφελής: πράγματι, και δυστυχώς κινδυνεύουμε να τη χάσουμε σ΄ αυτή την πόλη που ζούμε. Ξαναλέει ο πονηρός: τι καλά που θάτανε να μην έβγαζε κι εκείνο το φουγάρο! Ούτε συζήτηση, απαντάει ο αφελής. Κι έτσι, ο αφελής που είχε στο μυαλό του πρασινάδες ενώ ο πονηρός τα  κέρδη, έχασε τη δουλειά του, ο πονηρός αύξησε τα κέρδη του, ενώ το φουγάρο συνέχισε να βγάζει από τη μακρινή Κίνα όπου μετακόμισε, καθώς η ρύπανση, ως γνωστόν, σύνορα δεν αναγνωρίζει.

Από την  παραπάνω μυθοπλασία δεν συνάγεται ότι δεν θάπρεπε να αλλάξει ένα σπάταλο μοντέλο ανάπτυξης και να αντικατασταθεί με ένα πιο ορθολογικό και μετριοπαθές μοντέλο, απ΄ το οποίο θα είχε όφελος όλη η ανθρωπότητα. Όμως, το μοντέλο που επιλέχθηκε ήταν βίαιο και καταστροφικό για την πλειονότητα των χωρών και άλλαξε δραματικά τις ισορροπίες, προκαλώντας μεγάλη ανισότητα.

Επειδή τα πράγματα στις πραγματικές συνθήκες δεν είναι άσπρο- μαύρο, αλλά έχουν όλες τις αποχρώσεις όλων των χρωμάτων, έτσι είναι και οι τεχνολογίες. Άλλες, έχουν μεγαλύτερο ειδικό βάρος, άλλες μικρότερο και άλλες είναι απλώς μύθος. Επειδή δεν μπορεί να υπάρξει μηδενική επιβάρυνση από καμιά ανθρώπινη δραστηριότητα, ούτε ακόμα και από την ίδια τη ζωή. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, που θεωρεί ως επιβάρυνση  το διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο βασικά είναι πηγή ζωής για τον πλανήτη και αέριο εν ανεπαρκεία στη γη, ο άνθρωπος εκπνέει διοξείδιο του άνθρακα και μάλλον κινδυνεύει να ενοχοποιηθεί γι΄αυτό- δεν το είδαμε ακόμα, αλλά είδαμε να ενοχοποιούνται οι αγελάδες  που αναπνέουν και των οποίων οι ακαθαρσίες συμβάλουν στην κλιματική αλλαγή! Ο πλανήτης γίνεται ολοένα και περισσότερο παράλογα περιβαλλοντοκεντρικός και λιγότερο ανθρωποκεντρικός, η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται.

Τέθηκε λοιπόν η στρατηγική, το marketing, η τεχνολογική έρευνα άρχισε να εφαρμόζεται και να αποδίδει. Αλλά, κάθε στρατηγική για να εφαρμοστεί αποδοτικά χρειάζεται ένα εξίσου ικανό εκτελεστικό σκέλος, που θα οδηγήσει στην προώθηση του νέου στρατηγικού μοντέλου. Και πρέπει να είναι το ίδιο δυνατή η εκτέλεση  για να είναι αποτελεσματική. Έτσι, επιστρατεύονται οι Κανονισμοί για τα κράτη και οι προδιαγραφές για τα προϊόντα και φτιάχτηκαν κοινοί κανόνες.

Όπως είναι ευνόητο, οι πιο ανεπτυγμένες τεχνολογικά χώρες, έχουν το πλεονέκτημα να θέτουν προδιαγραφές για τα προϊόντα και τη δύναμη να τις επιβάλλουν νομοθετώντας τους Κανονισμούς για τα κράτη. Παράλληλα, έχουν τη δύναμη να στηρίξουν τις δικές τους επιχειρήσεις και να κλείσουν άλλες ανταγωνιστικές επιχειρήσεις αν δεν συμμορφωθούν, δηλαδή αν δεν αγοράσουν τις τεχνολογίες τους. Και όσο συσσωρεύουν κέρδη, τα επανεπενδύουν στην έρευνα, οι τεχνολογίες εξελίσσονται περισσότερο και η ανισότητα βαθαίνει. Όσο τα όρια εκπομπών ρύπων ή κατανάλωσης ενέργειας χαμηλώνουν, τόσο οι Κανονισμοί γίνονται αυστηρότεροι και τόσο περισσότερο καθιστούν τις τεχνολογικά προηγμένες χώρες ισχυρότερες αφού μπορούν να κάνουν περισσότερες εξαγωγές και να μειώνουν τις εισαγωγές, αυτό ζούμε σήμερα στη Γερμανική Ευρώπη.

Παράλληλα, οι κατευθύνσεις των τεχνολογικών καινοτομιών μεταξύ των συμμάχων ήταν αποκλίνουσες, και έτσι έμπαιναν διαφορετικές προδιαγραφές.

Με ένα απλό παράδειγμα. Εάν φερειπείν  η Ε.Ε θέσει προδιαγραφή σε ένα προϊόν για να εισαχθεί και να κυκλοφορεί στην αγορά της Ε.Ε να ενσωματώνει π.χ 10% σε ανανεώσιμη ενέργεια (η Γερμανία έχει 10,7%), τότε έχε αυτομάτως απαγορεύσει τις εισαγωγές προϊόντων από Κορέα (0,7%), Ρωσία(2,8%), Αγγλία(4,5%), Ιαπωνία(4,2%), Αυστραλία(4,6%), Ισραήλ(4,88%),ΗΠΑ (6,3%) κλπ (στοιχεία ΟΑΣΑ) και έχει υπερκαλύψει τις προδιαγραφές των χωρών αυτών, που έχουν τεθεί βάση διεθνών συμφωνιών, αυξάνοντας τις εξαγωγές της.

Η Γερμανία επέβαλλε μέσω των Κανονισμών σ τις άλλες χώρες της Ευρώπης να ενσωματώσουν τεχνολογίες ΑΠΕ στο ενεργειακό τους μίγμα, σε ένα καθορισμένο ποσοστό (η Ελλάδα έχει σήμερα 6,03%), ώστε ο Μέσος όρος να βγαίνει ψηλός, συνυπολογίζοντας τη συνεισφορά των χωρών του βορά σε υδροηλεκτρικά, καθώς ξέρουμε από τη γεωγραφία, ότι οι χώρες αυτές είναι οι χώρες του νερού (Νορβηγία 46,9%).

Ο φόβος των ΗΠΑ είναι ότι η επιθετική τεχνολογική και στρατηγική επικράτησης της Ε.Ε θα φέρει αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα και αφενός θα πλήξει τα οικονομικά οφέλη των ΗΠΑ στο διμερές διατλαντικό εμπόριο, αφετέρου θα πλήξει τη δημοκρατία και τις συνθήκες ελεύθερου εμπορίου μέσω του έμμεσου προστατευτισμού, δηλαδή θα οδηγήσει τους λαούς να επαναστατήσουν. Επειδή,  οι min  προδιαγραφές, που είναι στοιχείο υπεροχής της τεχνολογικής Δύσης,  έχουν έννοια αν οι καταναλωτές έχουν την εισοδηματική ικανότητα να αγοράζουν προϊόντα με προστιθέμενη αξία. Αλλιώς, θα στραφούν στα φθηνά προϊόντα της Κίνας, ενισχύοντας την οικονομία της και τις βλέψεις ισχύος της στον πλανήτη. Πιο απλά, η πολιτική των ΗΠΑ φαίνεται  να είναι πιο μετριοπαθής σήμερα για τους λαούς από την πολιτική της Γερμανίας, εννοείται ότι πάντα υπό το πρίσμα της κερδοφορίας και της κυριαρχίας στον πλανήτη.

Το μεγάλο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι η ανισότητα και αυτό  αναγνωρίζεται σε όλες τις παγκόσμιες συσκέψεις, G20 κ.α, όπως λέειο διευθυντήςτου Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας- ILO και το ΔΝΤ  παραδέχεται ότι η ανισότητα είναι επικίνδυνη για την ανάπτυξη και τις κοινωνίες.

Εις βάθος – Ποιος βάζει τους Κανόνες

Για να επανέλθουμε, οι Κανονισμοί, που ψηφίζονται από μη εκλεγμένα όργανα, έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα στη νομοθετική ιεραρχία ακόμα και από το Νόμο. Με ένα παράδειγμα από  την εγχώρια νομοθεσία. Ο βασικός νόμος 1650/86 για το περιβάλλον είναι ένα ωραίο όραμα και ευχολόγιο, που είναι εύκολο να περάσει από τη βουλή με συναίνεση. Αλλά, αυτό που τον καθιστά πρακτικά ενεργό είναι οι εκατοντάδες Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις που θα τον θέσουν σε εφαρμογή (που υπογράφουν οι υπουργοί και δεν περνάνε από τη Βουλή). Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για τη βιομηχανία, ή θα επενδύσει σε νέα απορρυπαντικά συστήματα, ενέργεια κλπ  ή θα κλείσει και όποιος αντέξει. Όσο πιο αυστηρά είναι τα πρότυπα, τόσο πιθανότερο είναι να κλείσει καθώς δεν θα μπορεί να στηρίξει αντίστοιχες επενδύσεις.

Κατ΄ αντιστοιχία λειτουργούν οι εφαρμοστέοι Κανονισμοί της Ε.Ε, που έχουν σε αντίθεση με τις Οδηγίες Υποχρεωτικό χαρακτήρα. Στα παραρτήματα- Annexes- δηλαδή στα ψιλά γράμματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενός μη εκλεγμένου οργάνου, κρίνονται όλα.

Συμφώνησαν λοιπόν, ως μέχρι πρόσφατα, οι σύμμαχοι της δύσης οι ισχυροί της τεχνολογίας, ΗΠΑ και Ε.Ε (Γερμανία) ότι, για να μπουν φραγμοί στις εισαγωγές από τρίτες χώρες και να προωθηθούν οι εξαγωγές, τα προϊόντα πρέπει να φέρουν ένα minimum προδιαγραφών. Οι προδιαγραφές, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, περιγράφουν εμμέσως τεχνολογίες, δηλαδή στηρίζονται στη γνώση, στις εφαρμοσμένες τεχνολογίες που μπορεί να προσδώσουν στο κάθε προϊόν ή διαδικασία ή υπηρεσία, κάποια χαρακτηριστικά. Άλλα μπορεί να σχετίζονται με την ασφάλεια, άλλα με την ευκολία χρήσης, άλλα με την εξοικονόμηση ενέργειας που επιτυγχάνουν κοκ Οι τεχνολογίες των ΗΠΑ και της Ε.Ε προσδίδουν χαρακτηριστικά, με άλλη βαρύτητα η κάθε μια. Οι χώρες που δεν έχουν αναπτύξει τεχνολογίες μέσα στην Ε.Ε είναι αναγκασμένες να τις αγοράζουν από τη Γερμανία για να μπορούν να πωλούν προϊόντα τους στο διακοινοτικό εμπόριο.

Για το διατλαντικό εμπόριο, μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε, όταν οι δύο τεχνολογικές δυνάμεις είχαν  πάνω κάτω παρόμοια τεχνολογική βάση, υπέγραψαν ένα Μemorandum of Understanding και έτσι οι εισαγωγές- εξαγωγές έβαιναν στα επιθυμητά επίπεδα, μέσα και από νομοθετήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Όταν οι ΗΠΑ σταμάτησαν να την έχουν δηλαδή είτε επειδή έμειναν πίσω τεχνολογικά σε ένα τομέα, είτε επειδή είναι πιο μετριοπαθείς οι Αγγλοσάξονες έναντι των Γερμανών, όπως έχουμε εξηγήσει σε άλλο γραπτό και οι Γερμανοί σήκωσαν παντιέρα, φτάνουμε στην ΤΤΙΡ και τον Τράμπ.

Εν ολίγοις, όταν οι σύμμαχοι μπορούν να δράσουν από κοινού, ώστε οι κοινές προδιαγραφές να επικρατήσουν, κανένα πρόβλημα, αν όχι, υπάρχει πρόβλημα στον κόσμο κι αλλάζουν οι συμμαχίες.

Εκτός αυτού, να λάβουμε υπόψη  δυο ακόμα παράγοντες, που νομίζουμε ότι ισχύουν. Οι τεχνολογίες πληροφορικής δεν αποδίδουν σήμερα τα αναμενόμενα κέρδη, ενώ οι τεχνολογίες κλιματικής αλλαγής είναι πολύ πιο προσοδοφόρες. Επί πλέον, οι χώρες που κερδίζουν στην κλιματική αλλαγή, κερδίζουν και στο χρηματιστήριο των ρύπων πουλώντας τα δικαιώματα τους σε λιγότερο προηγμένες τεχνολογικά οντότητες και σύμφωνα με τις αλλαγές της 3^ηςφάσης 2013-2020 στο μηχανισμό δικαιωμάτων ETS της Ε.Ε, η Ε.Ε θα κερδίζει περισσότερα.

Οι διατλαντικές εμπορικές συναλλαγές ανέρχονται σε 5,5 τρις δολάρια ετησίως και αποτελούν το 35% του παγκόσμιου ΑΕΠ, σε όρους αγοραστικής αξίας.

Οι ΗΠΑ έχουν στην Ε.Ε επενδύσεις 2,3 τρις και η Ε.Ε στις ΗΠΑ 1,7 τρις, που παράγουν 5,5τρις πωλήσεις ετησίως. Αλλά τα προϊόντα παράγονται με διαφορετικά πρότυπα για την κάθε αγορά και αυτό αποβαίνει μη αποδοτικό και δεν αποφέρει τον ίδιο βαθμό κερδοφορίας για τους δυο εταίρους της συναλλαγής.

Τα τεχνολογικά εμπόδια  που προαναφέραμε, μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε σήμερα αποτιμώνται σε 15-72% στα βιομηχανικά προϊόντα και στην αγροδιατροφή, ανάλογα με τον κλάδο. Με την ΤΤΙΡ υπολογίζεται να μειωθούν στο 50% που θα οδηγήσει σε αύξηση 56% των οικονομικών οφελών. Με άλλα λόγια η Ε.Ε θέτει υψηλά εμπόδια στις εξαγωγές των ΗΠΑ στην αγροδιατροφή, στα περιβαλλοντικά standards και στις μεταφορές, στο διατλαντικό εμπόριο. Ο πρόεδρος Ομπάμα εξέδωσε την Order 13609 με την οποία προτρέπει «το σώμα που καταρτίζει τους Κανονισμούς να γίνει πιο ενεργό, ειδικά στις σχέσεις με την Ε.Ε».(πηγή: Rule-Makers or Rule-Takers? Exploring the Transatlantic Tradeand Investment Partnership, Daniel S. Hamilton & Jacques Pelkmans)

Αυτό που δεν εκτίμησαν οι Γερμανοί, ήταν η στρατηγική που ακολουθούν οι αγγλοσάξονες, κάτω από συνθήκες μεγάλης αβεβαιότητας σε πολύ ευμετάβλητες αγορές. Αυτή, σύμφωνα με την καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Columbia, Gunther,είναι ότι οποιαδήποτε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα θα πρέπει να είναι παροδικά.

Για να συνοψίσουμε τις διεργασίες που εξέλεξαν τον Τραμπ και τη στροφή του κόσμου, που αναμένεται στο νέο έτος: οι ΗΠΑ πίεζαν τη «σύμμαχο» Γερμανία να συγκλίνουν κοινά οι προδιαγραφές, αλλά η Γερμανία έχει ισχυροποιηθεί στις περιβαλλοντικές/ενεργειακές τεχνολογίες και αντιθέτως θέτει αυστηρότερα περιβαλλοντικά κριτήρια που γονατίζουν πρώτα απ’ όλα τους Ευρωπαίους και τις μεγάλες επιχειρήσεις , συμπεριλαμβανομένων των διυλιστηρίων
Έτσι, οι Άγγλοι φεύγουν γιατί πλήττεται η ανεξαρτησία τους και το εμπόριο από τους περιορισμούς των προδιαγραφών.

Στις ΗΠΑ εκλέγεται ο Τράμπ , με σύνθημα τη δραστική αλλαγή στρατηγικής των ΗΠΑ (τον χαρακτηρίζουν μισότρελο, θυμηθείτε ότι το ίδιο λέγανε τρελό τον Χίτλερ, γιατί έτσι βόλευε) και λέει τέρμα το παραμύθι, το μοντέλο δεν προχωράει, ενισχύει την Κίνα  και γι αυτό αλλάζουμε στρατηγική. Αλλάζουμε πλεύση και συμμάχους, γι’ αυτό η στροφή στη Ρωσία. Θα βγάζουμε κέρδος από τη βελτίωση του καυσίμου κι όχι από την υποκατάσταση του με βιοκαύσιμα.
Οι Γερμανοί πανικοβάλλονται που δεν μπορούν να κατευθύνουν τους κανόνες εκεί  που θέλουν, όπως π.χ στα βιοκαύσιμα  και αναμένουμε να γίνουν πιο επιθετικοί

Ο φτωχός καταναλωτής μπορεί να καταναλώσει μόνο φθηνά προϊόντα και με τα σήμερα ισχύοντα κερδισμένη θα βγεί η Κίνα.  Και αντιδρούν οι δημοκρατικοί γιατί ποιος ξέρει που έχουν επενδύσει και ποιος τους στήριξε. Και έρχεται η ΤΤΙΡ, τεχνοκρατική, αλλά πρωτίστως πολιτική διμερής συμφωνία να διορθώσει τα πράγματα, τους Κανονισμούς , με αξιώσεις να ρυθμισθούν και θέματα μισθών, ωραρίου κλπ Η Γερμανία, σαν καλός μαθητής αντιδρά γιατί  δε θέλει να πάθει από τις ΗΠΑ ότι έκανε η ίδια (με την καθοδήγηση των ΗΠΑ) στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Και όλη η Ευρώπη αντιδρά, χωρίς να ξέρει ακριβώς  το γιατί, επειδή η συμφωνία δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας, είναι πολύπλοκη και αναφέρεται σε προδιαγραφές.

Και οι μικρές χώρες της Ευρώπης αντιδρούν και στους δυο αποικιοκράτες, τα πράγματα είναι ακόμα θολά, οι μικρές χώρες είναι εγκλωβισμένες στην Ε.Ε και έχουν το δίλημμα τι να διαλέξουν: ΔΝΤ (ΗΠΑ) ή θεσμοί (Ε.Ε Γερμανία,) που είναι αντίστοιχο με το δίλημμα: ποιον να διαλέξω να μου πάρει το σπίτι, την τράπεζα ή την εφορία, τι να πληρώσω πρώτα τη δόση ή τη ρύθμιση. Το σίγουρο είναι ότι εν τέλει οι άνθρωποι παίρνουν μια απόφαση, όποια κρίνουν ως πιο επωφελή, όπως έκαναν και οι Άγγλοι.  Αν δεν κάνεις κάτι είναι σίγουρο ότι κάποιοι άλλοι το κάνουν για σένα.

Για όλα τα παραπάνω, έχουμε την άποψη  ότι αν δεν αλλάξει το δυτικό μοντέλο ανάπτυξης, οι μελλοντικές επαναστάσεις αφενός στις αδύναμες χώρες θα έχουν εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά απέναντι στις δυνάμεις κατοχής για την ελεύθερη οικονομία και το εμπόριο με δημοκρατική κατεύθυνση, όπως επέλεξε πρόσφατα η Αγγλία. Στις δε ισχυρές χώρες θα επαναληφθεί η βίαια Γαλλική επανάσταση  για την απελευθέρωση του εμπορίου και κατά της ανθρώπινης απαξίας, με τα ίδια συνθήματα: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη (Liberté, égalité, fraternité)

Αν κάποια από  τις ισχυρές δυνάμεις καταφέρει να γίνει εγγυητής της δημοκρατικής ανάπτυξης, θα κερδίσει το παγκόσμιο παιχνίδι και θα αποτρέψει την ακραία βία.

Ένα Νέο Μοντέλο Ανάπτυξης έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος και πρέπει να αναζητηθεί, με μετριοπαθείς προβλέψεις (με μικρότερο ρίσκο, γιατί όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα) και επενδύσεις των κρατών στην επιστημονική έρευνα. Αλλιώς, θα επικρατήσει στον πλανήτη ο αυταρχισμός,  με τραγικά αποτελέσματα στη μείωση του δυτικού πληθυσμού, καταγράφοντας μια μελανή σελίδα στην ανθρωπότητα. Οι ισχυροί αποφασίζουν και οι ανίσχυροι πολίτες ως ορθολογικοί καταναλωτές μπορούν να πιέζουν και να επηρεάζουν,  με όπλο τις προτιμήσεις τους στα προϊόντα που θέλουν και μπορούν να αγοράσουν.

Κατερίνα Μπερλή

Πηγή :www.analyst.gr