Φωτογραφία ΑΠΕ - ΜΠΕ

Η ιστορία του Αριστοτέλη ξεδιπλώνεται μέσα από τις 200 και πλέον σελίδες ενός κόμικς, από τον γηραιότερο σεναριογράφο στον κόσμο, τον Τάσο Αποστολίδη, ο οποίος μεταφέρει την ιστορία και το λόγο του σπουδαίου Έλληνα φιλοσόφου και επιστήμονα της αρχαιότητας σε όλο τον πλανήτη.

Στους ώμους αυτού του ήρωα Αριστοτέλη δεν κυματίζει μπέρτα, από τα μάτια του δεν ξεχύνονται φλόγες, δεν διαθέτει πτητική ικανότητα, ούτε σκαρφαλώνει στα κτήρια. Αντιθέτως, πατάει στη γη, περιβάλλεται από μαθητές και η μόνη του …υπερδύναμη είναι η παρατήρηση και η έρευνα, η ισχύς της γνώσης, όπως παρουσιάζεται στα κόμικς.

Ο ισχνός αυτός ήρωας με τα κοντά μαλλιά, τα μικρά μάτια και τα λεπτά άκρα λέγεται «Αριστοτέλης» και γεννήθηκε στα Στάγειρα της Χαλκιδικής το 384 π.Χ.. Ένας ξεχωριστός «ήρωας», που τόλμησε στην εποχή του να θέσει στο τραπέζι της λογικής όλα τα μεγάλα ερωτήματα της ανθρωπότητας για τη δημιουργία του κόσμου, τη φύση του ανθρώπου, το περιβάλλον, τη φυσική ιστορία, το σύμπαν, την ηθική…

Την ιστορία και το λόγο του σπουδαίου Έλληνα φιλοσόφου και επιστήμονα της αρχαιότητας, μεταφέρει εκλαϊκευμένα σε ένα κόμικς, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ίκαρος», ο γηραιότερος σεναριογράφος κόμικς στον κόσμο Τάσος Αποστολίδης, ενώ για την εικονογράφηση είναι υπεύθυνος ένας άνθρωπος …εθισμένος στην εικονική απεικόνιση της αρχαιότητας, ο Αλέκος Παπαδάτος.

«Η φιλοσοφία είναι ένας οδηγός ζωής. Αν πραγματικά καταλάβεις τι λένε αυτοί οι άνθρωποι, η μέρα σου θα γίνει καλύτερη», δηλώνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Τάσος Αποστολίδης. «Στόχος μου είναι να περάσω τον λόγο του Αριστοτέλη με έναν εύκολο τρόπο, όπως είναι τα κόμικς, για να γοητεύσω νέους ανθρώπους και κυρίως εφήβους και να τους οδηγήσω σε μία διαδικασία συλλογισμών για να αντιμετωπίσουν καλύτερα το σήμερα και το αύριό τους. Μάλιστα, αν μετακινήσω λίγο παραπάνω τον στόχο μου, ελπίζω πως διαβάζοντάς το, ίσως αναζητήσουν και τα μεταφρασμένα πρωτότυπα έργα», συμπληρώνει.

Ο «υπερήρωας» Αριστοτέλης μέσα σε 224 έγχρωμες σελίδες κόμικς ακόμη και στα …κινεζικά

Ο «Αριστοτέλης» κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες και εκδόθηκε ήδη στα γαλλικά από τους εκδότες του «Αστερίξ» Dargaud, οι οποίοι για πρώτη φορά εκδίδουν έργο Ελλήνων δημιουργών. Ήδη μεταφράζεται στα αγγλικά, γερμανικά, κινεζικά, τουρκικά, πορτογαλικά, ισπανικά και κορεατικά για να κυκλοφορήσει μέσα στο τρέχον έτος. Ωστόσο, ο Τάσος Αποστολίδης χρειάστηκε επτά χρόνια για να τον ολοκληρώσει, εκ των οποίων τα τρία, τα αφιέρωσε στην έρευνα.

Τα σημαντικότερα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν παράλληλα με τη ζωή του μεγάλου φιλοσόφου, αλλά και η ίδια του η ιστορία του Αριστοτέλη, (οι σπουδές του, το ότι υπήρξε δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τη διδασκαλία του στο «Λύκειο», ο διωγμός του, τα παιδιά του κ.ά.) με απόλυτη ιστορική πιστότητα, «μπλέκονται» από τον έμπειρο χειριστή της μυθοπλασίας, με καθημερινούς διαλόγους, χιούμορ και αριστοτεχνικά «μπρος-πίσω». «Δεν έμεινα στο να πάρω μια μετάφραση και να τη μεταφέρω εικονικά. Αυτό θα ήταν λάθος. Προσπάθησα να κάνω μύθο τα στοιχεία της ζωής του και επειδή μια γραμμική αφήγηση συνήθως είναι βαρετή, έχει πολλά …flashback, ώστε να μη χάνει ο αναγνώστης το ενδιαφέρον της επόμενης σελίδας», εξηγεί.

Στην ανάδειξη του έργου του, παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο η εικόνα, η οποία έχει τη δική της δύναμη. Η παραστατικότητα των εικόνων, με τις χαρακτηριστικές εκφράσεις των 50 και πλέον χαρακτήρων, με την πιστή απεικόνιση κτηρίων, ενδυμασιών και χρηστικών αντικειμένων, κάνουν πιο γλαφυρή την περιγραφή της καθημερινότητας των πόλεων και αποδίδουν την ατμόσφαιρα της εποχής. «Ακόμη κι αν δεν μένει κανείς στο διάβασμα των λόγων και κοιτάξει απλώς τις εικόνες, παίρνει ήδη αρκετές πληροφορίες. Άλλωστε από εκεί παράγονται οι ατμόσφαιρες και τα συναισθήματα που δεν μπορούν να φανούν στα λόγια», λέει.

Μάλιστα, η συνεργασία του με τον Αλέκο Παπαδάτο ήταν …καρμική, καθώς ήταν ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο απευθύνθηκε πριν από σχεδόν 45 χρόνια, όταν του πρότεινε ο διευθυντής του στην εφημερίδα Εγνατία -όπου δούλευε, να κάνει σύντομες ιστορίες σε καρέ, τα λεγόμενα comic strip, για να εμπλουτίσει την ύλη. Οι δυο τους πειραματίστηκαν τότε «παντρεύοντας» τα ταλέντα τους και το εγχείρημα πέτυχε.

Καθηγητής μαθηματικών παραδίδει …«Όρνιθες» σε κόμικς

Ο «Αριστοτέλης» δεν είναι το πρώτο έργο του 76χρονου συγγραφέα, αλλά η …κατάληξη μιας σειράς που ακολούθησε. Την αρχή την έκανε 50 χρόνια πριν, το 1973, με το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Ευθυμογραφήματα για κατηφείς και ολίγη μυθολογία για αδαείς». Πριν από αυτό, από τα φοιτητικά του ακόμη χρόνια δούλευε σε εφημερίδες και περιοδικά κάνοντας ευθυμογραφήματα, που πάντα είχαν κάποια σχέση με την αρχαιότητα.

«Μπήκα έβδομος στο μαθηματικό και αφού αποφοίτησα, άσκησα το επάγγελμα, διδάσκοντας σε φροντιστήρια και παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα. Κάποια στιγμή, με προσέλαβαν στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή, όπου έζησα τα υπόλοιπα 36 χρόνια της ζωής μου μέχρι τη σύνταξή μου, ως καθηγητής μαθηματικών, ως διευθυντής και στο τέλος ως αντιπρόεδρος», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Όπως υποστηρίζει, τον ενδιέφερε εκπαιδευτικά, να βάλει λίγη …τέχνη στα «ψυχρά» μαθηματικά και να γοητεύσει τους μαθητές με άλλο τρόπο. Έτσι, δημιούργησε μια μαθητική θεατρική ομάδα, με την οποία δούλευαν όλο το χρόνο την παράσταση που θα ανέβαζαν στο τέλος της σχολικής χρονιάς.

«Αποφάσισα να ανεβάσουμε τις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Αλλά ήταν κάθε άλλο παρά εύκολο έργο, τα παιδιά δυσκολεύονταν να μάθουν τα λόγια, δεν μπορούσαν να συντονιστούν με το ποτέ μπαίνουν στη σκηνή και πότε βγαίνουν από αυτήν… Τότε μου ήρθε μία ιδέα, σαν να άναψε μία λάμπα πάνω από το κεφάλι μου».

Η ιδέα αυτή ήταν να σχεδιάσει σε ένα χαρτί κάποια καρέ -όπως των κόμικς, όπου θα φαίνεται από πού μπαίνει ο μαθητής, τι λέει και από πού φεύγει στη συνέχεια. «Ήταν ένα προσχέδιο που θα το μελετούσαν και θα μάθαιναν τις κινήσεις και τα λόγια τους, χωρίς να διαβάζουν ένα ατελείωτο κείμενο. Φωτοτύπησα λοιπόν δυο-τρεις σελίδες με την εισαγωγή, τους τη μοίρασα και είδα ότι δούλεψε, η πρόβα άρχισε να πηγαίνει γρήγορα», αναφέρει.

Έτσι λοιπόν, έκανε το ίδιο και για όλο το υπόλοιπο κείμενο, με αποτέλεσμα η παράσταση να δοθεί με μεγάλη επιτυχία και ο ίδιος να μείνει -χωρίς αρχικά να το γνωρίζει, με …200 ντεκουπαρισμένες σελίδες. «Πρόκειται για έναν όρο που σημαίνει σκηνοθεσία του καρέ και της σελίδας. Απευθύνθηκα στον Γιώργο Ακοκαλίδη, που δούλευε στην ίδια εφημερίδα με μένα ως γελοιογράφος και του πρότεινα να κάνουμε ένα κόμικς. Αρχικά μου είπε ότι αυτό είναι μια τρέλα, καθώς τη δεκαετία του ’80 η Ελλάδα από τη μία υφίστατο μία …επίθεση από πολύ καλά ξένα κόμικς (Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, Τεν-Τεν, Μαφάλντα) και επιπλέον γιατί το κόμικς τότε ήταν υπό διωγμόν, καθώς θεωρείτο υπεύθυνο για τη λογοπενία και τη στέρηση φαντασίας των νεαρών αναγνωστών», σημειώνει.

Κλασικά έργα της αρχαιότητας σε κόμικς ταξιδεύουν στο εξωτερικό

Παρά τις αμφιβολίες, οι δύο άνδρες άρχισαν να δουλεύουν τόσο τις «Όρνιθες», όσο τη «Λυσιστράτη» και τους «Αχαρνής», αλλά τους πήρε δύο χρόνια να βρουν εκδότη. «Τελικά βρήκαμε τις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις, μία θυγατρική της Αγροτικής Τράπεζας, που είχαν έναν …προχωρημένο διευθυντή, στον οποίο -αν και δεν άρεσε να διαβάζει κόμικς, άρεσε η ιδέα μας και αποφάσισε να το κάνει», λέει.

Η πρώτη έκδοση, της πιο δημοφιλούς Λυσιστράτης, το 1983, είχε εντυπωσιακή απήχηση, αφού -όπως θυμάται ο κ. Αποστολίδης, μέσα σε μία εβδομάδα είχε πουλήσει 10.000 αντίτυπα.

«Μετά απ’ αυτήν την αποδοχή κι ενώ έως τότε ήμασταν ερασιτέχνες, αρχίσαμε να μπαίνουμε πια σε επαγγελματικούς ρυθμούς, διότι έπρεπε να παραχθεί μία σειρά των 11 κωμωδιών, κάτι που μας πήρε πάνω από έξι χρόνια, στα οποία έπρεπε να δουλεύουμε πάρα πολλές ώρες, Κυριακές, αργίες και καλοκαίρια, γιατί αν η σειρά δεν είχε αλληλουχία, θα ξεχνιόταν. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περίοδο εκείνη έγινα μπαμπάς και “είδα” την κόρη μου αφού πήγε στο δημοτικό», λέει χαριτολογώντας, για να περιγράψει τη δύσκολη εκείνη περίοδο της ζωής του.

Η σειρά τελικά ολοκληρώθηκε το 1987 και ταυτόχρονα άρχισαν να γίνονται μεταφράσεις της Λυσιστράτης σε αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά, προκειμένου να πωλούνται στην Ελλάδα, σε πωλητήρια μουσείων και αρχαιολογικών χώρων, απευθυνόμενα σε τουρίστες.

Με το κλείσιμο όλων των θυγατρικών της Αγροτικής Τράπεζας λίγα χρόνια αργότερα και μετά από μία σειρά περιπετειών με αθηναϊκούς εκδοτικούς οίκους, κατέληξε στις εκδόσεις «Μεταίχμιο», όπου για 17 χρόνια έβγαζαν παλιά και νέα έργα του.

Ο Τάσος Αποστολίδης μετά τα κόμικς «Οδύσσεια», «Αντιγόνη», «Ιφιγένεια», «Μύθοι του Αισώπου», «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα» και πολλά άλλα, κατέληξε στον «Αριστοτέλη», ενώ ήδη εδώ και έναν χρόνο, δουλεύει πάνω στον Πλάτωνα, για να κάνει κάτι αντίστοιχο. «Στο πιο δύσκολο, σοβαρό και επίπονο που θα μπορούσε να καταλήξει μία τέτοια σειρά, ήταν η φιλοσοφία. Άλλωστε φιλοσοφία είναι οι απαντήσεις στις ερωτήσεις των παιδιών, είναι κατανόηση και γνώση, είναι τρόπος ερμηνείας της φύσης, των ανθρώπων και της κοινωνίας και το κόμικς έχει τη δυνατότητα να μας ταξιδέψει…», κατέληξε.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Τη βεβαιότητά του ότι το μνημείο είναι ο τάφος - ηρώο του Αριστοτέλη, αλλά και την πεποίθησή του ότι μια αρχιτεκτονική έρευνα σε αυτό θα έφερνε στο φως επιγραφές, εκφράζει ο διδάκτωρ κλασικής αρχαιολογίας, Κώστας Σισμανίδης, ανασκαφέας των αρχαίων Σταγείρων Χαλκιδικής, αλλά και του μνημείου, η αποκάλυψή του οποίου έχει συνταράξει το ελληνικό και διεθνές κοινό.

«Από την αρχή της ανακάλυψης του μνημείου υποψιάστηκα ότι είναι ο τάφος του Αριστοτέλη. Είχα όμως μερικές αμφιβολίες και ήθελα να το τεκμηριώσω απόλυτα. Ερεύνησα λοιπόν όλες τις σχετικές αρχαίες πηγές και κατέληξα, χωρίς καμία αμφιβολία, ότι όντως είναι ο τάφος του Αριστοτέλη. Δεν το είχα δημοσιεύσει όμως ακόμη επιστημονικά γιατί στο μεταξύ έγραψα τρεις ογκώδεις τόμους για την ανασκαφή στα αρχαία Στάγειρα. Το συγκεκριμένο θέμα το πραγματεύομαι στον δεύτερο τόμο, που ευελπιστώ να κυκλοφορήσει του χρόνου σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και με πολλά περισσότερα επιχειρήματα από την ανακοίνωση που έκανα στο συνέδριο», δήλωσε ο κ. Σισμανίδης στο Αθηναϊκό Πρακτορείο και συνεχίζει:

«Είχα λοιπόν σκοπό η επιστημονική κοινότητα να ενημερωθεί με την έκδοση του σχετικού βιβλίου. Προέκυψε, όμως, φέτος η UNESCO, που κήρυξε το 2016 «Έτος Αριστοτέλη» με αφορμή τη συμπλήρωση 2.400 χρόνων από τη γέννησή του μεγάλου φιλοσόφου, αλλά και το Παγκόσμιο Συνέδριο για τον Αριστοτέλη στη Θεσσαλονίκη. Τότε δεν αντιστάθηκα στην πρόκληση. Αποφάσισα να το ανακοινώσω και ό,τι ήθελε προκύψει. Θεωρώ ότι δεν υπήρχε καλύτερος χώρος να το κάνω από αυτό το συνέδριο», τονίζει.

Τα αρχαία Στάγειρα βρίσκονται περίπου 300 μ. νοτιανατολικά από την Ολυμπιάδα της Χαλκιδικής, πάνω σε μια όμορφη χερσόνησο, που λέγεται «Λιοτόπι». Η χερσόνησος αυτή, που εισχωρεί βαθιά στη θάλασσα, αποτελείται από δυο λόφους, μεταξύ των οποίων υπάρχει ένας αυχένας. «Ο βόρειος λόφος αποτέλεσε την πρώτη πόλη των Σταγείρων που ιδρύθηκε από Ίωνες αποίκους της νήσου Άνδρου γύρω στα μέσα του 7ου αι. πΧ», πληροφορεί ο κ. Σισμανίδης, που διενήργησε ανασκαφές στην περιοχή καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, όταν εκτός από το περίφημο μνημείο ανακάλυψε, μεταξύ άλλων, κι ένα εκπληκτικό αρχαϊκό τείχος, το μοναδικό χερσαίο τείχος της περιοχής, που φτάνει ως και τα 5 μ. ύψος, καθώς και την επέκταση της πόλης στον νότιο λόφο, που έγινε γύρω στα 500 πΧ.

«Στο κέντρο μεταξύ των δύο λόφων, στον χαμηλό αυχένα που δημιουργείται, εντοπίστηκε η αγορά της πόλης, όπου ανασκάφτηκαν η κλασική στοά κι ένα μεγάλο συγκρότημα δημόσιων καταστημάτων και αποθηκών. Το μνημείο βρέθηκε περίπου 40- 50 μ. βορειότερα από τη στοά, δηλαδή στον βόρειο λόφο. Το σημαντικό είναι ότι βρίσκεται ακριβώς πάνω στο αρχαϊκό τείχος. Το άλλο σημαντικό είναι ότι απέχει περίπου 45 με 50 μ. από την κορυφή του βόρειου λόφου όπου ήταν χτισμένος ο ναός του Διός Σωτήρος και της Αθηνάς Σωτείρας. Συνταρακτικό επίσης είναι ότι, εκτός από το γεγονός ότι αυτά τα τρία πιο σημαντικά κτίρια που έχουν αποκαλυφθεί στα Στάγειρα έχουν τις ίδιες αποστάσεις μεταξύ τους, βρίσκονται και πάνω στην ίδια ευθεία γραμμή», σημειώνει στο ΑΠΕ, και διευκρινίζει: «Δηλαδή, αν τραβήξουμε μια γραμμή από το κέντρο της στοάς θα περάσει από το κέντρο του αψιδωτού οικοδομήματος, που είναι ο τάφος του Αριστοτέλη και θα φτάσει στο κέντρο του αρχαϊκού ναού στην κορυφή. Αυτό είναι ένα μετρολογικό στοιχείο που νομίζω ότι δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο αψιδωτό οικοδόμημα. Είμαι σίγουρος ότι έγινε εσκεμμένα», εξηγεί.

Τι λένε όμως οι αρχαίες πηγές που τον οδήγησαν να επιβεβαιώσει τις αρχικές υποψίες του; «Στην Αθήνα είχαν κατηγορήσει τον Αριστοτέλη "επί ασεβεία" εξαιτίας ενός ύμνου που είχε γράψει στον φίλο του Ερμία στη Μικρά Ασία -γνωστός και ως ύμνος "εις την αρετήν"- όπου τον επαινούσε περίπου ως θεό. Ήταν μια κατηγορία που στην Αθήνα τότε επέσυρε σίγουρα την ποινή του θανάτου. Έτσι, όταν φοβήθηκε ότι θα τον καταδικάσουν (στο μεταξύ είχε πεθάνει το 323 πΧ ο Αλέξανδρος που ήταν ο προστάτης του, ενώ η αντιμακεδονική μερίδα στην Αθήνα είχε ξεσηκωθεί), ο Αριστοτέλης πήγε στη Χαλκίδα, όπου η μητέρα του, λόγω καταγωγής, είχε σπίτι. Ο Αριστοτέλης πάντα έπασχε από το στομάχι του -μάλλον είχε καρκίνο του στομάχου- και η στεναχώρια που του προξένησε όλη αυτή η ιστορία τον οδήγησε στον θάνατο έναν χρόνο αργότερα, το 322 πΧ», πληροφορεί.

Και συνεχίζει: «Σύμφωνα πάντα με τις αρχαίες πηγές, οι οποίες είναι αρκετές και λένε περίπου τα ίδια πράγματα, λίγο μετά τον θάνατο του Αριστοτέλη κατέβηκε η επίσημη αντιπροσωπεία από τα Στάγειρα στη Χαλκίδα και παρέλαβε την τέφρα του, την οποία έβαλαν μέσα σε μια χάλκινη υδρία και τη μετέφεραν στα Στάγειρα. Εκεί την απέθεσαν μέσα σε ένα υπέργειο, μεγάλο, πεταλόσχημο κτίριο, κοντά στην αγορά της πόλης, το οποίο έφτιαξαν βιαστικά, ενώ μπροστά του υπήρχε ένας οδικός, κτιστός και ψηλός δρόμος, όπου γίνονταν τελετές προς τιμή του Αριστοτέλη. Έτσι καθιερώθηκαν τα Αριστοτέλεια και ο τόπος ονομάστηκε Αριστοτέλειο. Επίσης στήθηκε ένας βωμός μπροστά στον τάφο του φιλοσόφου», τονίζει και επισημαίνει:

«Σύμφωνα πάλι με τις πηγές, όταν οι άρχοντες της πόλης είχαν δισεπίλυτα προβλήματα, συνεδρίαζαν μέσα σε αυτό το κτίριο. Γι αυτό και το σχήμα του είναι αψιδωτό, πεταλόσχημο. Είναι το σχήμα που έχουν τα βουλευτήρια. Εκεί τους ενέπνεε το πνεύμα του Αριστοτέλη και έπαιρναν την καλύτερη απόφαση για τα δύσκολα προβλήματα που δεν μπορούσαν να λύσουν. Όλα αυτά τα έχουμε βρει, και το αψιδωτό κτίριο και τη θέση του βωμού η οποία ήταν στο κέντρο ενός μαρμαροστρωμένου, μεγάλου, τετράγωνου δαπέδου και τον δρόμο που οδηγούσε στο εσωτερικό του τάφου. Άλλο ενδεικτικό στοιχείο είναι ότι το κτίσμα, σύμφωνα με τις πηγές, έγινε βιαστικά. Αυτή η βιασύνη φαίνεται στη δομή του γιατί ενώ είναι κατασκευασμένο με εξαιρετικό δομικό υλικό, μάρμαρα, πωρόλιθο, γρανίτη, όλο αυτό το υλικό είναι σε δεύτερη χρήση από άλλα κτίσματα», πληροφορεί.

Καταστροφή του μνημείου στα βυζαντινά χρόνια

Η μεγάλη καταστροφή του μνημείου έγινε τα βυζαντινά χρόνια, γύρω στον 11ο με 12ο αιώνα όταν εκεί κτίστηκε ένα τείχος, ενώ εντός του αψιδωτού κτίσματος κατασκευάστηκε ένας μεγάλος τετράγωνος πύργος 6Χ6 μ. με υλικό από τον τάφο. «Αν δεν είχε συληθεί μέχρι τότε, τον σύλησαν, τον κατέστρεψαν και ανακάτεψαν τα αρχαιολογικά στρώματα», τόνισε ο αρχαιολόγος. Όσο για τη σημερινή κατάσταση του μνημείου, ο κ. Σισμανίδης αναφέρει: «Ενώ σε όλα τα άλλα μνημεία στον χώρο κάναμε αποκαταστάσεις και αναστηλώσεις (ύστερα από σχετικές αρχιτεκτονικές μελέτες και αφού πέρασαν από ΚΑΣ), αυτό είναι όπως ακριβώς το βρήκαμε με την ανασκαφή. Επειδή πολλοί γωνιόλιθοί του είναι κατ' εμέ σχεδόν βέβαιο ότι έχουν και επιγραφές, θα ήθελα κάποια στιγμή να γίνει μια αρχιτεκτονική μελέτη και αφού εγκριθεί να "λύσουμε" όλο το κτίριο για να το ψάξουμε γενικώς. Μετά να αποκατασταθεί, δεδομένου ότι τα πάντα είναι πολύ καλά φωτογραφημένα και λεπτομερώς αποτυπωμένα σχεδιαστικά», σημειώνει.

Οι ανασκαφές στα αρχαία Στάγειρα, που ξεκίνησαν το 1990 και συνεχίστηκαν ως το 2000, έγιναν με χρηματοδοτήσεις. «Ξεκινήσαμε με 300.000 δρχ. τις οποίες διέθεσε η κοινότητα της Ολυμπιάδας. Κατόπιν, και επειδή παρά το μικρό ποσό είχαμε εξαιρετικά αποτελέσματα, η νομαρχία Χαλκιδικής μας έδωσε 4 εκατομμύρια δρχ. και συνεχίσαμε. Τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά και τότε μπήκαμε σε ευρωπαϊκά προγράμματα. Το 2000 μας τελείωσαν τα χρήματα και σταμάτησε η ανασκαφή», αναφέρει, χωρίς να σχολιάζει τις πρόσφατες δηλώσεις του περί διακοπής των ανασκαφών τη δεκαετία του '90 από την τότε πολιτική ηγεσία.

Σημειώνεται ότι δύο μέρες πριν ο ίδιος ανέφερε στους δημοσιογράφους ότι η διακοπή της ανασκαφής των αρχαίων Σταγείρων έγινε με απόφαση της τότε πολιτικής ηγεσίας («κ.κ. Βενιζέλο, Μενδώνη, Πάχτα»), λέγοντας ότι «μου έκοψαν τις χρηματοδοτήσεις γιατί ήμουν αντίθετος με τη δημιουργία του εργοστασίου χρυσού στην περιοχή. Δεν ήθελαν να ακούγεται το όνομα Στάγειρα που απείχε από εκεί που ήθελαν να φτιάξουν το εργοστάσιο δύο χιλιόμετρα», είχε πει χαρακτηριστικά.

Η ελληνιστική Στάγειρα

Ενδιαφέρον πάντως έχει το γεγονός ότι εντός των εγκαταστάσεων του εργοστασίου βρίσκεται η ελληνιστική Στάγειρα. «Το 349 πΧ ο Φίλιππος κατέστρεψε τα αρχαία Στάγειρα, σε λίγα χρόνια όμως τα οικοδόμησε ο ίδιος γιατί τον παρακάλεσε ο Αριστοτέλης, που μόλις είχε προσλάβει ως δάσκαλο του Αλεξάνδρου και τον οποίον σεβόταν πολύ. Καθώς λοιπόν πέρασαν κάποια χρόνια ώσπου να τα ανοικοδομήσει κι επειδή είχε πια επικρατήσει Pax Macedonica, κάποιοι έχτισαν μια άλλη πόλη, σε απόσταση τριών χιλιομέτρων βορειοδυτικά από την προηγούμενη, εκεί ακριβώς που βρίσκονται οι εγκαταστάσεις μεταλλουργίας», σημειώνει.

Ο ίδιος επισημαίνει ότι «από την εποχή του Μποδοσάκη είχαν γίνει τεράστιες καταστροφές στην περιοχή, με αποχωματώσεις με μπουλντόζες κλπ. Όπου όμως άφησαν νησίδες κι έκανα ανασκαφή βρήκα σημαντικότατες αρχαιότητες: οικίες, εργαστήρια, πέντε κεραμικούς κλιβάνους, ένα αρχαίο θυσιαστήριο, ένα τμήμα του τείχους της πόλης και πολλά ακόμα. Με βάση κυρίως τα κινητά ευρήματα, νομίσματα και κεραμική, χρονολογούνται όλα μετά τον Φίλιππο. Αυτό δείχνει ότι έγινε μετεγκατάσταση πολλών κατοίκων σε αυτό το μέρος, καθώς εδώ είχαν κάμπο, νερά, χωράφια, ενώ τα μεταλλεία και τα δάση για την ξυλεία ήταν πιο κοντά. Εγώ την ονομάζω αυτή ελληνιστική πόλη των Σταγείρων», καταλήγει.





πηγή tvxs