"..το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά, γιατί η υπόθεση του προλεταριάτου, ο κομμουνισμός, είναι η πιο καθολικά ανθρώπινη, η βαθύτερη, η πιο πλατιά.."

Οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ σε όλη την Ελλάδα έχουν ξεκινήσει μία πλούσια πολιτική - πολιτιστική δραστηριότητα αφιερωμένη στη συμπλήρωση των 100 χρόνων ζωής του ΚΚΕ.

Με τον συμβολικό αριθμό «100», οι 100 εκδηλώσεις σε 100 πόλεις σε όλη τη χώρα συνεχίζονται με πλούσια θεματολογία περιλαμβάνοντας συζητήσεις, ομιλίες, εκθέσεις, συναυλίες και καλλιτεχνικά αφιερώματα.



Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η εκδήλωση της Κ.Ο. Λογοτεχνών της ΚΟΑ του ΚΚΕ αφιερωμένη στον προλετάριο, κομμουνιστή, ποιητή Φώτη Αγγουλέ.

Είναι αφιερωμένη σε έναν δημιουργό που το έργο του καθορίστηκε από την ιδεολογία του και την πίστη στο λαό και τις ελπίδες του.
​  ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ



ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ομιλία - απαγγελίες - μουσική

ΦΩΤΗΣ ΑΓΓΟΥΛΕΣ


ΔΕΥΤΕΡΑ, 25 ΙΟΥΝΗ 2018

ώρα: 7:30 μ.μ.

ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΠΕΖΜΑΖΟΓΛΟΥ 5

στο POLIS ART CAFE

Στοά Πεζμαζόγλου

κοντά στο σταθμό Πανεπιστήμιο (μετρό)

Στην εκδήλωση θα μιλήσει η Μαριάννα Τσαγκάρη, μέλος του Τομεακού Γραφείου της Οργάνωσης Καλλιτεχνών της ΚΟΑ του ΚΚΕ.

Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν ηθοποιοί, με απαγγελίες ποιημάτων και αποσπασμάτων, καθώς και μουσικοί με μελοποιημένη ποίηση του Φώτη Αγγουλέ.

Ορισμένα από τα τραγούδια που θα ακουστούν μελοποιήθηκαν με αφορμή το αφιέρωμα αυτό.

Τραγούδι: Αμέρισσα Φτούλη

Τραγούδι - κιθάρα: Θοδωρής Καρέλλας

Στο πιάνο ο Δημήτρης Ανδρονιάδη

---

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΦΩΤΗ ΑΓΓΟΥΛΕ


Φώτης Αγγουλές, ο προλετάριος ποιητής.

Ποιητής και παλικάρι – Εργάτης και στοχαστής.


Ο Φώτης Αγγουλές γεννήθηκε το 1911 στον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας. Στον πρώτο διωγμό των Ελλήνων, το 1914, θα βρεθεί πρόσφυγας με την οικογένειά του στη Χίο.

Ψαράς από τα παιδικά του χρόνια μαζί με τον πατέρα του και αργότερα τυπογράφος. Διέθετε αγάπη για τα γράμματα, ευαισθησία και κρίση.

Εκδίδει και δική του σατιρική εφημερίδα, όλη έμμετρη, τη Μιχαλού.

Όταν οι φασίστες πάτησαν τη χώρα η ευαισθησία του ερεθίζεται από τις κοινωνικές ιδέες, το αντιφασιστικό κίνημα, τις διώξεις των αγωνιστών στη Μέση Ανατολή όπου κατέφυγε κι ο ίδιος για να πολεμήσει το φασισμό. Είναι η περίοδος που γίνεται μέλος του ΚΚΕ (1943).

Γίνεται μαχητής του αντιφασιστικού αγώνα. Τα ποιήματά του κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα. Θεωρούνται επικίνδυνα και όταν τον Απρίλη του 1944 εξεγείρονται οι στρατευμένοι της Μέσης Ανατολής με την καθοδήγηση της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης, η κυβέρνηση του Καΐρου ανέθεσε την καταστολή της εξέγερσης στους Άγγλους ιμπεριαλιστές. Ο Αγγουλές συλλαμβάνεται, μαζί με άλλους κομμουνιστές. Τους μεταφέρουν στο Πορτ Σάιντ με το πλοίο - κάτεργο «Εριντάν». Τους ξεμπαρκάρουν στη Μασάουα και με αγγλικά καμιόνια τους πάνε στα σύρματα του Ντεκαμερέ (στρατόπεδο συγκέντρωσης Ελλήνων στρατιωτών της Μ. Ανατολής).

Στα «σύρματα» έμεινε μέχρι το Νοέμβρη του 1945. Τους απολύουν και μέσα σε δύσκολες συνθήκες κατορθώνουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Πολλά από τα χρόνια που ακολουθούν μέχρι το θάνατό του τα περνά σε εξορίες, κρατητήρια και φυλακές γιατί δεν έμεινε ασυγκίνητος στο αντιφασιστικό προσκλητήριο και στο προσκλητήριο της εργατικής τάξης για κοινωνική αλλαγή.

Αλύγιστος στις κακουχίες και στις διώξεις την περίοδο του Μεσοπολέμου, και της Μέσης Ανατολής. Αλύγιστος και στον άγριο διωγμό μετά τη Βάρκιζα. Ο Φώτης Αγγουλές υφίσταται και αυτός όλες τις διώξεις, τους εξευτελισμούς και τραμπουκισμούς.

Το 1948 συλλαμβάνεται μέσα στο παράνομο κομματικό τυπογραφείο, όπου τυπώνονταν έντυπα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Έμεινε 7 χρόνια.

Αποφυλακίζεται και γυρίζει στη Χίο το 1956, με την υγεία του κατεστραμμένη, σε άθλια οικονομική κατάσταση μα με το κουράγιο και την πίστη ατσάλινα.

Η ασφάλεια, οι παρακρατικοί και οι τραμπούκοι της δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαρί. Στόχος τους: να υπογράψει δήλωση. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που βρέθηκαν τραμπούκοι και φασίστες, που τον χτύπησαν, τον λοιδόρησαν, τον έβρισαν και τον περιφρονούσαν. Μα αυτός αλύγιστος.

Το καλοκαίρι του 1963 έπαθε την αρρώστια των τυπογράφων, μολυβδίαση, και νοσηλεύτηκε.

Αλλά και το μυαλό του είχε θολώσει πια. Νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική, όπου με τη φροντίδα του νοσηλευτικού προσωπικού και των αδελφάδων του άρχισε να συνέρχεται και να επικοινωνεί με τους γύρω του, έτοιμος να ξαναγυρίσει στη Χίο και στους ανθρώπους της που τόσο αγάπησε Χίο.

Στο πλοίο «Κολοκοτρώνης» στο διάδρομο της τουριστικής θέσης τη νύχτα  26 προς 27 Μάρτη του 1964 άφησε την τελευταία του πνοή φεύγοντας από Χίο προς Πειραιά.

Η νεκροψία έδειξε πνευμονικό οίδημα. Με φροντίδα της ΕΔΑ ταριχεύθηκε και στις 30 Μάρτη επέστρεψε συνοδεία συντρόφων και λογοτεχνών στη Χίο.

Στα πρώτα του ποιήματα κυριαρχεί η ευαισθησία και ο συμβολισμός. Στη μάχη για τον επιούσιο γνώρισε όλους τους αναβαθμούς του ανθρώπινου πόνου και βρέθηκε και ο ίδιος μπροστά στην απανθρωπιά της κοινωνικής εκμετάλλευσης.

Έσμιξε με τους ανθρώπους του μόχθου, γνώρισε τους πόθους και τις λαχτάρες τους και με το πηγαίο ποιητικό του ταλέντο τα έκανε τραγούδι. Καταγγέλλει τον κλεμμένο ιδρώτα και προτρέπει τους ανθρώπους της δουλειάς να διαφεντέψουν τη ζωή τους και να αλλάξουν με την πάλη τη μοίρα τους.

Ερμηνεύει την πραγματικότητα έτσι όπως είναι αλλά και έτσι όπως πρέπει να γίνει...


ΚΟΒ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ της ΚΟΑ του ΚΚΕ

Μία σειρά εκδηλώσεων - διαλέξεις, συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης, εκθέσεις, προβολή ντοκιμαντέρ και μουσικά προγράμματα, περιλαμβάνει το τριήμερο αφιέρωμα στον μεγάλο οραματιστή, διαφωτιστή και πρόδρομο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 Ρήγα Φεραίο -Βελεστινλή, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στη Βιέννη από την Παρασκευή 22/6 έως την Κυριακή 24/6, με αφορμή τη συμπλήρωση 220 χρόνων από τον τραγικό θάνατό του, στις 24 Ιουνίου 1798.

Ο θεωρούμενος ως πρωτοπόρος μίας ένωσης δημοκρατικά συγκροτημένων κρατών Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής (1757-1798) είχε αναπτύξει την κριτική του σκέψη με την μελέτη Ελλήνων συγγραφέων της αρχαιότητος και συγχρόνων στοχαστών και συγγραφέων, έχοντας ο ίδιος διακριθεί ως ποιητής, συγγραφέας, φιλόσοφος και πολιτικός οραματιστής.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Ρήγας τα πέρασε στη Βιέννη, όπου ανέπτυξε και δημοσίευσε τις ιδέες του, εκδίδοντας τα σπουδαιότερα έργα του, κυρίως τα επαναστατικά, με τα οποία άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην ιστορία (Χαρτογραφικό έργο, ?Θούριος", ?Επαναστατικό Μανιφέστο"), ευρισκόμενος και σε συνεχή επαφή με τους Έλληνες της Παροικίας.

Στη Βιέννη ετοίμαζε την κάθοδό του στην Ελλάδα για να αναπτύξει επαναστατική δράση, έχοντας ως όραμά του την κοινή επαναστατική απελευθερωτική δράση όλων των βαλκανικών λαών και την συγκρότηση της Βαλκανικής Ομοσπονδίας, αλλά κατά την μετάβασή του στην Ελλάδα συνελήφθη στην Τεργέστη στις 19 Δεκεμβρίου του 1797.

Οι αυστριακές αρχές τον παρέδωσαν τον Απρίλιο του 1798 με άλλους επτά Έλληνες, στις τουρκικές αρχές -- γιατί ήταν Τούρκοι υπήκοοι - οι οποίες τους μετέφεραν στο Βελιγράδι, για να φυλακιστούν στο κάστρο Νεμπόιζα, όπου στις 24 Ιουνίου του 1798 ο Ρήγας και οι επτά σύντροφοί του βρήκαν μαρτυρικό θάνατο στα κελιά τους με την μέθοδο του στραγγαλισμού.

Η είδηση του θανάτου του Ρήγα και των συντρόφων του συγκλόνισε λαούς και προσωπικότητες απ' άκρου εις άκρον της βαλκανικής χερσονήσου, ιδιαίτερα δε όσους προσέβλεπαν στις επαναστατικές ιδέες της εποχής και στους ανθρώπους που τις υπηρετούσαν.

Υπό την αιγίδα της πρεσβείας της Ελλάδας στην Αυστρία, το αφιέρωμα διοργανώνουν η Ελληνορθόδοξη Μητρόπολη Αυστρίας, το Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας της ελληνικής πρεσβείας, η Ομοσπονδία Ελληνικών Συλλόγων στην Αυστρία και ο Κοινωνικοπολιτιστικός Σύλλογος της Ελληνικής Κοινότητας Βιέννης και Περιχώρων "Ρήγας Φεραίος".

Το αφιέρωμα, του οποίου την γενική επιμέλεια έχει ο Έλληνας πιανίστας Χρήστος Μαράντος, πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Βιέννης, και, όπως δείχνουν οι δηλώσεις συμμετοχής, συγκεντρώνει το ενδιαφέρον εκπροσώπων της επιστήμης και της πολιτικής, όπως επίσης των μελών της Ομογένειας αλλά και πλήθους Αυστριακών φίλων της Ελλάδας.









ΑΠΕ

Αφιέρωμα στο ΣΕΡΓΚΕΙ ΑΙΖΕΝΣΤΑΙΝ στο σημαντικότερο ίσως των σκηνοθετών στην ιστορία της 7ης τέχνης, διοργανώνει η NEW STAR με προβολές στο ΖΕΦΥΡΟ από 28/0 έως 4/10. Θα προβληθούν τρεις από τις σημαντικότερες ταινίες του που σημάδεψαν την ιστορία του κινηματογράφου, «ΟΚΤΩΒΡΗΣ», «ΠΟΤΕΜΚΙΝ» και «ΑΠΕΡΓΙΑ».



«ΟΚΤΩΒΡΗΣ»

Πέμπτη -Παρασκευή στις 22.30



«ΠΟΤΕΜΚΙΝ»

Σάββατο – Κυριακή στις 22.30



«ΑΠΕΡΓΙΑ»

Δευτέρα – Τετάρτη στις 22.30
«Ο κινηματογράφος η μια και μοναδική τέχνη που ενώνει όλες τις άλλες»


ΣΕΡΓΚΕΙ ΑΙΖΕΝΣΤΑΙΝ



Σερκγκέι Αιζενστάιν, μια κινηματογραφική ιδιοφυΐα, ρώσος σκηνοθέτης,θεωρητικός της τέχνης και ένας από τους πρωτοπόρους του σοβιετικού αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο κορυφαίος του μοντάζ των επαναστάσεων.

Από τους σημαντικότερους (ίσως ο σημαντικότερος) σκηνοθέτης στην ιστορία της 7ης τέχνης, κυρίως λόγω των καινοτομιών που εισήγαγε στη φιλμική γραφή και το μοντάζ.

Σκηνοθέτησε την πρώτη «έγχρωμη», μερικώς, ταινία.

Ο Αϊζενστάιν επηρέασε βαθιά την κινηματογραφική αισθητική των περισσότερων μεγάλων σκηνοθετών του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα (Όρσον Γουέλς, Στάνλεϊ Κιούμπρικ, Φράνσις Φορντ Κόπολα κ.α.).



«Η διαλεκτική αρχή του δυναμισμού, το γεγονός ότι το Είναι αποτελεί ένα συνεχές προτσές αλληλεπίδρασης δυο αντίθετων τάσεων, βρίσκει εφαρμογή στην τέχνη μέσα από τη σύγκρουση.

Η σύγκρουση αποτελεί θεμελιακή αρχή για την ύπαρξη του έργου τέχνης και κάθε καλλιτεχνικής μορφής».

ΣΕΡΓΚΕΙ ΑΙΖΕΝΣΤΑΙΝ
«ΟΚΤΩΒΡΗΣ»

Ιστορική – Σοβιετική Ένωση – 1928 – Διάρκεια 95΄



Σκηνοθεσία: Σεργκέι Αϊζενστάιν



Το 1927 ο Σερκγκέι Αιζενστάιν αναλαμβάνει να γυρίσει τον Οκτώβρη, μια ταινία που θα αποτίσει φόρο τιμής για τα 10 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917. Το χρονικό της Οκτωβριανής Επανάστασης ιδωμένο μέσα από την πρωτοποριακή αισθητική του Αιζενστάιν.

O «Οκτώβρης» του Σ. Αϊζενστάiν (1927) γυρίστηκε αμέσως μετά το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» (1925). Η ταινία στέκεται σε κρίσιμες καμπές της πορείας προς την επανάσταση. Ο Αϊζενστάιν και ο συν-σεναριογράφος του Γκριγκόρι Αλεξαντρόφ χρησιμοποίησαν εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες, συνεντεύξεις, φωτογραφίες, έντυπα παντός είδους, καθώς και το βιβλίο του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζον Σάιλας Ριντ με τίτλο «Δέκα Ημέρες που Συγκλόνισαν τον Κόσμο» συνθέτοντας ένα λεπτομερέστατο σενάριο με τον τίτλο «Οκτώβρης» το οποίο, αρχικά, κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της Επανάστασης.

Μια πειραματική ταινία τεραστίων διαστάσεων, το «εργαστήρι» που ανέλαβε την πρακτική εφαρμογή των θεωριών του διανοητικού μοντάζ, τις οποίες θεωρίες ο Αϊζενστάιν δοκιμάζει πια μπροστά σε πλατείες κατάμεστες από ένα ζωντανό, σύγχρονο και απαιτητικό κοινό.

«ΠΟΤΕΜΚΙΝ»

Δραματική - Ιστορική μυθοπλασία- Σοβιετική Ένωση 1925 –65΄



Σκηνοθεσία: Σεργκέι Αϊζενστάιν

Σενάριο: Νίνα Αγκαντζάνοβα

Μουσική: Ντμίτρι Σοστακόβιτς,Εντμουντ Μεισελ

Πρωταγωνιστούν: Σεργκέι Αϊζενστάιν, Τζούλια Εισενστειν Αλεξάντερ Αντόνοφ, Βλαντιμίρ Μπάρσκι, Προκοπένκο, Μπεατρίς Βιτόλντι



Το απόλυτο αριστούργημα... Συγκαταλέγεται μεταξύ των 10 σημαντικότερων ταινιών από καταβολής κινηματογράφου και ως ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου

Η «Γκουέρνικα» του κινηματογράφου η συγκλονιστική δημιουργία του Σεργκέι Αϊζενστάιν.

Ο κορυφαίος Σεργκέι Αϊζενστάιν «μεταφορά» της διαλεκτικής στο μοντάζ η δημιουργία του «ιδεολογικό μοντάζ» και το μοντάζ των επαναστάσεων

Με την πασίγνωστη σεκάνς της ταινίας με τους στρατιώτες να κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια της Οδησσού που αποτελεί τη «βίβλο» των κινηματογραφιστών.

«Από τη Συναδέλφωση στην Επανάσταση».

Από τη μοίρα του Ναυτικού στη μοίρα των ανθρώπων,που τη γράφουν μόνο οι ίδιοι, με το όπλο της ταξικής τους συνείδησης. Μια ιστορία, με μοναδικό ήρωα έναν εξεγερμένο λαό, γίνεται σινεμά.

Και το σινεμά γράφει ιστορία, διδάσκοντάς μας ταυτόχρονα την Ιστορία της εξέγερσης των λαών.

Με το «Ποτέμκιν», ο Αϊζενστάιν θα εισαγάγει και θα εδραιώσει ένα νέο «ήρωα» στον κόσμο του κινηματογράφου: τον εξεγερμένο λαό! Aποτυπώνει ανάγλυφα και συμπυκνωμένα όλο το χρονικό της Επανάστασης. Η συγκλονιστική ιστορία της ανταρσίας του θωρηκτού Ποτέμκιν 20 χρόνια μετά το συμβάν, η ιστορία έγινε ταινία.  

Η ταινία καθιερώθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο και βραβεύτηκε το 1926 με το χρυσό μετάλλιο της Έκθεσης του Παρισιού.

Το 1926 θεωρήθηκε ως η καλύτερη ταινία από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, η οποία απονέμει τα «Οσκαρ».«ΑΠΕΡΓΙΑ» 

Σοβιετική Ένωση, 1925, Διάρκεια 94΄



Σκηνοθεσία: Σεργκέι Αϊζενστάιν

Σενάριο: Grigori Aleksandrov, Sergei M. Eisenstein, Ilya Kravchunovsky, Valerian Pletnev.

Ηθοποιοί: Grigori Aleksandrov, Maksim Shtraukh, Mikhail Gomorov.

(ηΟμάδαΠράλετκουλτGrigori Aleksandrov, Maksim Shtraukh, Mikhail Gomorov, καιερασιτεχνεςηθοποιοί.)



«Απεργία: αδέξια... αιχμηρή... απροσδόκητη... αμετανόητη... ασυνήθιστα εγκυμονούσα με σχεδόν όλα εκείνα που επρόκειτο να αναδειχθούν στην ωριμότητά μου στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της δουλειάς μου».

Σεργκέι Αϊζενστάιν.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών.

Σκηνές από συναρπαστικό μοντάζ, κινηματογραφική καινοτομία και σουρεαλιστικό βαριετέ απεικονίζουν την επική μάχη ανάμεσα στο προλεταριάτο και τους καπιταλιστές.

Ένα ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου:

Όταν η Ρωσία στέναζε κάτω από τον τσαρικό ζυγό...

Όταν ο ανθρώπινος μόχθος ήταν αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης απ' τους λίγους...

Όταν κάθε φωνή διαμαρτυρίας πνιγόταν στο αίμα...

Μία ταινία - φόρος τιμής σ' αυτούς που πρώτοι όρθωσαν το ανάστημά τους κι αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο αύριο.

Το μοντάζ της κυνικής σφαγής των απεργών από τις τσαρικές δυνάμεις καταστολής και η εικόνα της σφαγής ενός βοδιού, συνιστά εκδήλωση του μεταφορικού σχήματος του διανοητικού μοντάζ, στοιχείο που, για πρώτη φορά, δίνει τη δυνατότητα στο φιλμ να επικοινωνεί με τους δικούς του όρους.

H απεργία σαν πράξη, σαν σύμβολο, σαν ενόχληση, σαν δικαίωση, αν παράλογο, χωρίς φωνή, η ταινία του Αϊζενστάιν είναι βωβή.

«Το φιλμ αφηγείται την ιστορία μιας απεργίας που καταπνίγηκε, μ' ένα ποιοτικά διαφορετικό τρόπο απ' ό, τι ο μέχρι τότε κινηματογράφος»

Κιθ Ρίντερ, (Ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου)

ΖΕΦΥΡΟΣ 

Τρώων 36, Άνω Πετράλωνα - Θησείο

Tηλ. επικοινωνίας: 2103462677

Εισ.:€7.00,φοιτ./ άνω των 65/Εκπαιδευτικοί /άνεργοι€6.00

ΚΑΘΕ ΤΡΙΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ  €5.00



Σελίδαστο facebοokZEFIROSNEWSTARARTCINEMA:

http://www.facebook.com/Zefiro sNewStarArtCinema

Στον Άρη τον Μεγάλο Στρατηλάτη

Αφιέρωμα της ERTopen και των Αναστοχασμών με τον Νίκο Σίμο στον Αρχηγό των Ατάκτων


To ηχητικό της ERTopen από την εκπομπή αφιέρωμα των Αναστοχασμών στον Άρη Βελουχιώτη (Λαμία,27 Αυγούστου1905 – Μεσούντα, 15 Ιουνίου1945), ακούστε το εδώ:

Ένα μεγάλο αφιέρωμα στον David Bowie, με την ευκαιρία της έκδοσης της βιογραφίας του από την Wendy Leigh και τις Εκδόσεις Αστάρτη.
Πρώτη πανελλαδική παρουσίαση του βιβλίου, μία βδομάδα μόλις από την κυκλοφορία του. Σχεδόν ενάμιση χρόνο από την αποδημία του, σε χρόνο που πρέπει ο σεβασμός. Σε χρόνο πάντα ενεστώτα, όπως ταιριάζει στους μεγάλους δημιουργούς.

Μια οριστική εκπομπή για τον Λεπτό Λευκό Δούκα της μουσικής και της τέχνης που σταμάτησε τον εγκόσμιοχρόνο του στις 10 Ιανουαρίου 2016, δύο μέρες μετά τα 69α γενέθλιά του, ρίχνοντας μια περιφρονητική ματιά από ψηλά - ως μαύρο αστέρι πια - σε ό, τι απέμεινε κάτω.

Διαμεσολαβητής και καλεσμένος στο στούντιο ο επίπονος επιμελητής του τόμου George Voudiklaris .

Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017, 10-12 το βράδυ
Συντονιστείτε όλοι στους 106.7 FM και διαδικτυακά στο www.ertopen.com/radio .

[ΥΓ. Θα γίνει προσπάθεια να χωρέσουν στις δύο ώρες της εκπομπής, όσα περισσότερα τραγούδια γίνεται. Άρα, δεν θα παίζουν ολόκληρα, για να είναι πιο αντιπροσωπευτικό το δείγμα και οι εποχές.]

Αχ Λουτσίκα, Λουτσίκα απ’ το Πρεντεάλ

πού ξανακούστηκε ψυχή μου

η Ποίηση να γράφει ποιήματα;

Μείνε έτσι όπως είσαι Λουτσίκα.

Έτσι απλή, έτσι ωραία, έτσι ονειρική…

Και βοήθησε εμάς να γίνουμε Ποιητές.



Το Σάββατο 06/05/17,  17.00- 19.00,  στο Ποιείν radio της www.ertopen.com, με τον Σπύρο Αραβανή: Αφιέρωμα στο ποιητικό έργο του Μενέλαου Λουντέμη με αφορμή τα 40 χρόνια από τον θάνατό του. 


Συντονιστείτε στην ERTopen στους 106.7 στα fm στην Αττική και διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα www.ertopen.com ή στο live24.gr.



Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 
1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

Συνεχίζοντας το κινηματογραφικό μας αφιέρωμα "Λατινική Αμερική και Μνήμη" ανεβαίνουμε στην ταράτσα μας για την 1η μας προβολή σε στυλ θερινού σινεμά με μία πολύ δυνατή ταινία που κέρδισε το ξενόγλωσσο όσκαρ και τη χρυσή σφαίρα το 1986! Ποτά, ροφήματα και σνακς όπως πάντα στο στέκι μας, η πόρτα ανοικτή για όλες/ους.
Είδος: Πολιτική/Δράμα/Ιστορία, Διάρκεια: 110', Έτος: 1985, Γλώσσα: Ισπανικά Υπόθεση: Η Alicia (Norma Aleandro) είναι μια ευκατάστατη αστή που ζει μαζί με τον άντρα της και την 5χρονη υιοθετημένη κόρη τους στο Μπουένος Αιρες του 1983. Η χούντα των στρατιωτικών έχει μόλις πέσει και η χώρα αρχίζει να μετράει τις πληγές της. Αν και καθηγήτρια ιστορίας η Alicia δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα πολιτικοποιημένη. Αυτό αλλάζει όταν ένας από τους μαθητές της αμφισβητεί τις ιστορικές αλήθειες των σχολικών βιβλίων. "Είναι γραμμένα από δολοφόνους" της λέει. Οι υποψίες της επιβεβαιώνονται όταν συναντάει μια παλιά της συμμαθήτρια την Ana (Chunchuna Villafaneπου) που της αποκαλύπτει ότι ήταν μια από τους "los desaperecidos", μία από τους χιλιάδες πολίτες που επειδή ήταν εναντίον της χούντας, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν. Μαθαίνει ακόμα ότι πολλές από τις κρατούμενες ήταν έγκυοι και τα νεογέννητα μωρά τους δόθηκαν από τις Αρχές για υιοθεσία σε πλούσιες οικογένειες που δεν έκαναν πολλές ερωτήσεις. Η Alicia αρχίζει να αναρωτιέται εάν η κόρη της είναι και αυτή παιδί των "los desaperecidos". Στην προσπάθειά της να ανακαλύψει την αλήθεια, έρχεται αντιμέτωπη με τα κανάλια της γραφειοκρατίας, με τον σύζυγό της που την πιέζει να σταματήσει τη έρευνα της και με μια ολόκληρη κοινωνία δεν μπορεί και δεν θέλει ακόμα να πιστέψει τους αποτροπιασμούς μιας τόσο πρόσφατης ιστορίας.

Π- Χώρος κινημάτων, αλληλεγγύης & πολιτισμού
44 Καμπούρογλου, Αθήνα
Απόψε στις 20.30

Από τον Γιώργο Μουργή

Ο Νικόλαος Ασημόπουλος, ο πρωτότοκος. του Λάζαρου και της Μαρίκας, γεννιέται στις 20 Αυγούστου του 1949 στην Θεσσαλονίκη. Αμέσως μετά τη γέννηση η οικογένεια του επιστρέφει στο μόνιμο τόπο διαμονής της, τη Κοζάνη.

«Νικόλας Άσιμος, ουχί Νίκος, ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το “Άσιμος” με γιώτα Ουχί Ασίμος, ουδεμίαν σχέσιν έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ.

Τώρα θα μου πεις, γιατί το “Άσιμος” με γιώτα.

Γιατί, όταν λέμε “ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής”, η λέξη “άσημος” παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη “τραγουδιστής” και γράφεται με ήτα.

Ενώ το “Άσιμος” είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου».

Το γνήσιο λαϊκό καλλιτεχνικό ταμπεραμέντο και οι προσωπικές ανησυχίες ασφυκτιούν εγκλωβισμένα στα «τείχη» της επαρχιώτικης κοινωνίας και του Βαλταδώρειου Γυμνασίου Αρρένων Κοζάνης. Δημιουργούν ποιητική αδεία, τον αντίλαλο μιας προϋπάρχουσας μουσικής αναρχίας με κίνδυνο να παραμείνει ανέκφραστη, στα πρόθυρα ισοπέδωσης από το μικροαστικό περιβάλλον της πόλης.

Καταπιέζεται από την πνευματική στενότητα των ηθικοπλαστικών παραδόσεων, βρίσκοντας διέξοδο στη λογοτεχνία, την ποίηση, τη μουσική, γράφοντας παράλληλα τα πρώτα δικά του ποιήματα.

Στο γυμνάσιο πια τον απασχολεί μόνο η ελευθερία που του προσφέρει  η γυμναστική το ποδόσφαιρο και το άλμα εις ύψος. Εγκαταλείποντας ουσιαστικά το σχολικό διάβασμα διακρίνεται στο πέταγμα του κορμιού του, σαν συμβολισμός που θα ακολουθήσει ο νους η ψυχή και το μυαλό του τα επόμενα χρόνια.

Η αντισυμβατική αναποδιά του ακόμα και στους «Διασχολικούς Αγώνες Στίβου Δυτικής Μακεδονίας»,  καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στο αγαπημένο του αγώνισμα δεν τον αφήνει σε ησυχία, καθώς αρνείται επιδεικτικά στην απονομή να φορέσει  στο κασκορσέ της φανέλας, το ακρωνύμιο του Λυκείου Αρρένων Κοζάνης, «ΛΑΚ».

Ας πούμε η απαρχή του κλισέ «δεν γουστάρω ταμπέλες» μάγκες, την ίδια στιγμή εκεί γύρω στα δεκαοχτώ του χρόνια, που επιβάλει το ψευδώνυμο «Άσιμος»  και ακροθιγώς υπογράφει την αντίφαση για τη χρήση της δικής του ταμπέλας.

Αν στην επιστημονική θεωρία ο ορισμός πως ο άνθρωπος δεν γεννιέται με προϋπάρχουσες, έμφυτες γνώσεις, αλλά η γνώση του αποκτάται μέσω της εμπειρίας και αντίληψης του, κολλήσεις και το Νίκολας, τότε στις μαρκίζες των δρόμων που επέλεξε να τραγουδά, σχηματίζεται ολοκληρωμένα το όνομα Νίκολας Άσιμος φωτισμένο από τους σκοτεινούς άγραφους πίνακες αυτής της καλλιτεχνικής, ολιστικής συνείδησης.

Το «alter ego» ενός «tabula rasa» της μουσικής που γεννήθηκε από το εμπειρισμό, την πειραματική διάνοια και μια ξεκούρδιστη κιθάρα.  

Χωρίς να μάθουμε πότε το γιατί, το 1966 αποφασίζει να στείλει προς δημοσίευση στην εφημερίδα  «Ελεύθερος Κόσμος» τους στίχους του γαλλικού τραγουδιού «Monsieur Cannibal», εν είδει σατυρικής «μετάφρασης», στη στήλη που φιλοξενεί θέματα για νέους.

Επηρεασμένος μάλλον από την εφηβική του αγάπη της ποίησης του Γιώργου Σουρή επιχειρεί να δημοσιοποιήσει τον μοναδικό τρόπο που σκάρωνε σατιρικούς στίχους πάνω σε μελωδίες ξένων επιτυχιών της εποχής,

Την επιμέλεια της στήλης είχε, ο μετέπειτα χουντοδημοσιογράφος, Νίκος Μαστοράκης που απαξιωτικά τον «προγκάει» με δημόσια απάντηση.

Κάτι σαν εκείνο με το «βοσκό που προγκάει το λύκο» μπας και σώσει το τομάρι του και τα πρόβατα.

Ο Άσιμος σαν γνήσιος λύκος που αποζητά δυο άνοιξες στο γύρισμα των εποχών, απομακρύνοντας τον χειμώνα, γράφει μια τετρασέλιδη απάντηση με κατάληξη τρία κοροϊδεύτηκα τετράστιχα και την υπογραφή γνησιότητας με το επινοημένο ψευδώνυμο, σημείο αναφοράς πλέον στο διηνεκές του μουσικού χρόνου.

Αυτό το παράξενο άπειρο της διαχρονικής ουσίας των στίχων και της μουσικής απλωταριάς που μας άφησε ο Νίκολας Άσιμος.

Έξω από φόρμες και κανόνες σαν σκιά που κουβαλάει ακόμα η Καλλιδρομίου με τα σκαλοπάτια όπως οδηγούν στο λόφο του Στρέφη από τη σύντομη παραμονή του.

Κι όσο το ξύλο έπεφτε στο κορμί του κάθε τρεις και λίγο στα κρατητήρια της χούντας άλλο τόσο το γειωμένο ελατήριο τον πετούσε στα σύννεφα της έμπνευσης να γράφει τραγούδια ερωτικώς επαναστατικά ή επαναστατικώς ερωτεύσιμα.

Η θεωρία που θέλει τον Νικόλα Άσιμο να παραμένει μοναχικός λύκος στους δρόμους των Εξαρχείων ή στις μπουάτ της Πλάκας με τη κιθάρα του, αποτελεί μονοσήμαντη εκδοχή της ιδιότροπης μουσικής μοναχικότητας που τον διέκρινε.

Ο Άσιμος ήταν ένα μουσικό μπουλούκι από μόνος του. Ένα μουσικό ασκέρι, χωρίς ατζέντηδες, δισκογραφικές εταιρείες, μεσάζοντες.

Διαμεσολαβούσε αφ εαυτού  με το κοινό που αυτός επέλεγε, για το κοινό που αυτός γούσταρε, έχοντας απόλυτη γνώση ότι τα φράγκα είναι η σιρμαγιά μόνο για τον παρόντα χρόνο, προϊόν προς αυθημερόν κατανάλωση.

Η παρακαταθήκη της πορείας στο μουσικό μονοπάτι, το σημαντικό σημείο αναφοράς και προσδιορισμού της τέχνης του, με σημεία στίξης, άγραφες παρτιτούρες ιδιωτικής κατασκευής του μυαλό του για δημόσια χρήση, τροφή ψυχής και νου. Και σε αυτό το φαγοπότι είχε τους δικούς του καλεσμένους. Ταυτόχρονα είχε και πολλούς κλασμένους, μόνο που σαν καλός οικοδεσπότης ποτέ δεν τους ξεσυνορίστικε στα σοβαρά,  παρά μόνο με τα τραγούδια του.

«Πάντως παρ’ όλο που δεν αισθάνομαι, ιδιοκτήτης των τραγουδιών μου,
όσον αφορά τις εταιρίες και τους λοιπούς ραδιοφωνοτηλεοπτικούς,
τους απαγορεύω την εκμετάλλευση των τραγουδιών μου, αν τύχει κι επιτρέπονται και γίνουνε ποτέ της μόδας. Κι όταν το λέω το εννοώ ακόμα και πεθαμένος.
Εκτός αν εγώ αλλάξω γνώμη».

Το ποιητικό σημείο στίξης μετά μουσικής μιας ενδελεχούς πολιτικής κυοφορίας στον εφαρμοσμένο χρόνο της αναρχικής ημιπαραμονής του στον πλανήτη. Ο αναρχικός επιθετικός προσδιορισμός της τέχνης του δρόμου.

Ένα κόμμα, μια τελεία, ένα θαυμαστικό μια τονική παρανόηση, άλλοτε στη τάστα της κιθάρας, άλλοτε στη πένα όπως ζωγράφιζε τις χορδές κι άλλοτε στη συγχορδία της ποίησης που ξεστόμιζε αυτοσχεδιαστικά.

Όχι ναρκισσιστικά, όχι επιτηδευμένα, ούτε καν επιμελώς ατημέλητα.

Τα τραγούδια του Άσιμου,  εν δυνάμει μουσικές πρόζες, παραμένουν επίκαιρα αναλλοίωτα όσο και τα λόγια του, στο βαθύ χάσμα που τα χωρίζει από την μουσική παραβιομηχανία αλλά και το κοινωνικό – πολίτικο γίγνεσθαι.

Ίσως ουτοπικά αταυτοποίητα, στρατευμένα στο δικό του «ακαπέλα» καημό και πόνο της διαφορετικότητας, δεν σκιάχτηκαν ούτε από το αντιδραστικό του χαρακτήρα που ήθελαν να τον παρουσιάζουν. Προσομοιάζουν, ίσως πιο ώριμα να ακουστούν «εν τη απουσία του», εντός της σημερινής εκδοχής τους μέσω του κληρονομικού χαρίσματος,  που δεν έμελλε να χαϊδέψει  μικροαστικά αυτιά αλλά  ξεσκονίζοντας μυαλά και συνειδήσεις, αφοπλιστικά προς την αφύπνιση.

Το 1981 γράφει και κυκλοφορεί μόνος, χωρίς την υποστήριξη των εκδοτικών οίκων της εποχής, το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» με την αφιέρωση: «Τούτο το βιβλίο το αφιερώνω στον Σαλόκιν Σόμισα, στον άνθρωπο που μου ‘δωσε τη γνώση στο να κάτσω να το γράψω και να το τυπώσω».

Ο «Σαλόκιν Σόμισα» είναι ο δεύτερος συγγραφέας του βιβλίου, δηλαδή η αντανάκλαση του «Νικόλας Άσιμος» στο καθρέφτη των δικών μας ψευδαισθήσεων. Αλλά φευ μόνο ο Άσιμος  θα έγραφε το όνομα του ανάποδα  όχι από  συστολή στην αυτοαφιέρωση. Αλλά ως γνήσιος εφευρέτης μια  λέξης που μοναδικά εξέφρασε το ολόδικο του «Κ-Ροκ» στην αναζήτηση των ολόδικων του  «Κ-Ροκανθρώπων».

Άφησε πίσω μόλις μετά από 39 χρονιά ζωής, διαμαντένια τραγούδια, ένα βιβλίο μια κόρη και ένα μεγάλο μουσικό και ποιητικό «κρακ».  Απόηχος μια σπασμένης τζαμαρίας στους δρόμους των Εξαρχείων, αποτύπωμα για έναν άλλο κόσμο ασύμβατης δοξασίας, μεταποιημένο από τον ιδεαλιστικό αντικομφορμισμό σε αληθινή ζωή. Ενίοτε χορεύει πάνω στα χνάρια της μορφοποιημένης αντισυμβατικότητάς, της ίδιας υπερβατικής εκδοχής της μουσικής παρουσίας παρά την απουσία του, εν άγνοια μας αλλά εν πλήρει συνειδήσει, ότι ο άνθρωπος Νικόλας Άσιμος υπήρξε όπως ακριβώς το «Υπάρχω» του  Στέλιου Καζαντζίδη.

Το 1995 ο Στέλιος Καζαντζίδης περιέλαβε ένα τραγούδι με τίτλο «Ο Φίλος μας» στο δίσκο «Τα βιώματά μου», σε στίχους Λευτέρη Χαψιάδη και μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη. Το τραγούδι αυτό, όπως σημειώνεται στο εξώφυλλο του δίσκου «είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο.

Τον καλλιτέχνη και άνθρωπο που έζησε και αμφισβήτησε με συνέπεια και πίστη αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας».

«Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω;
Κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω.
κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ότι σου `ρθει κατεβάζεις
μην θαρρείς πως με ταράζεις».

πηγή : Νόστιμον Ήμαρ

80s Vs 90s



80s ή 90s? Το αιώνιo αναπάντητο ερώτημα για τους μουσικόφιλους όλου του κόσμου. Δύο δεκαετίες που μας χάρισαν απίστευτες μπάντες και τραγούδια, διχάζοντας τους νοσταλγούς της χορευτικής μουσικής, που εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια διαφωνούν για το ποια απο τις δύο αξίζει τον τίτλο “χρυσή”

Το “Κρεμλίνο” αποφάσισε να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά, εγκαινιάζοντας μια σειρά απο θεματικά πάρτυ. Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου μετατρέπεται σε αρένα όπου τα 80s και τα 90s θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους. Φυσικά τα 70s δεν θα μπορούσαν να μείνουν εκτός μάχης… Μια βραδιά γεμάτη ξέφρενη διασκέδαση και χορευτικές φιγούρες, αναζητώντας την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα.

Ντισκομπάλες, φούσκες και εκπλήξεις. Β52, Kamikaze και Sex On The Beach. Prodigy, Wham και Pet shop boys…

Με τον DJ Mr Groovy να πιλοτάρει, απογειωνόμαστε στους ρυθμούς της disco, funk, electropop, rock, rap r’n’b, soul, house, pop και ετοιμαζόμαστε για μια εμπειρία που θα μας μείνει αξέχαστη!!

Μην το χάσεις, θα χάσεις.









Οι πόρτες ανοίγουν στις 22:00! Ώρα έναρξης 23:00

·         Γενική είσοδος : 12 ευρώ με μπύρα ή κρασι

·         Φοιτητικό εισιτήριο / Ανέργων : 10 ευρώ



·        Kremlino: Καραίσκου 119, Πειραιάς

·        Τηλ. 210 410 0010

·        https://www.facebook.com/kremlinostage



·       

Σήμερα Σάββατο, 21 Ιανουαρίου 2017 και ώρα 17.00- 19.00, στο Ποιείν Radio με τον Σπύρο Αραβανή: «ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον μελοποιημένο Bertolt Brecht» με αφορμή τη συμπλήρωση εξήντα χρόνων από το θάνατό του και τις «Ημέρες Μπρεχτ στην Αθήνα» που θα πραγματοποιηθεί στο Gazarte από τις 30 Ιανουαρίου έως 12 Φεβρουαρίου.

Συντονιστείτε στην ERTopen στους 106.7 στα fm στην Αττική και διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα www.ertopen.com ή στο live24.gr.

Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 
1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045