Κι ένιωσα τότε το χέρι του τυλιγμένο στη μέση μου τραχύ, δασύτριχο, μυώδες, να δαμάζει την αντίστασή μου - ποιάν αντίσταση; εγώ δεν ήμουν εγώ - κανένας φόβος λοιπόν για μια ταπείνωση, τα πάντα είχαν ακινητήσει σε μια απέραντη διαύγεια ενός συντελεσμένου ακατόρθωτου.
Τα σκηνικά-κοστούμια είναι της Χαράς Κονταξάκη, οι πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις και τα Visuals του Διονύση Σιδηροκαστρίτη. Σχεδιασμός φωτισμών: Αποστόλης Τσατσάκος, βοηθοί σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Ρόδης, Ματίνα Δημητροπούλου.
Το έργο έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα 22 Απριλίου 2024 και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9:00μμ.
Η Περσεφόνη είναι ένα ακόμα κείμενο του Γιάννη Ρίτσου από την Τέταρτη Διάσταση που παρουσιάζουν οι Όψεις και η Άσπα Τομπούλη μετά από την Ισμήνη (2010 και 2012). Είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα του ποιητή, καθώς το θέμα του μύθου -η αρπαγή της ηρωίδας από τον Πλούτωνα και η κάθοδός της στον Άδη- δίνει την ευκαιρία στον Ρίτσο να ανατρέψει τον μύθο και να γράψει ένα τολμηρό κείμενο για την απελευθέρωση του ανθρώπου μέσα από την εκπλήρωση της ερωτικής επιθυμίας.
Ο ποιητής ακολουθεί την εκδοχή του μύθου όπως εμφανίζεται στο ομώνυμο έργο του Andre Gide, που θέλει την Περσεφόνη να κατεβαίνει στον Άδη με τη θέλησή της και όχι να αρπάζεται βίαια από τον Πλούτωνα. Πάνω σε αυτόν τον θεματικό καμβά, ο Ρίτσος συνθέτει ένα σύγχρονο, αισθησιακό, βαθιά προσωπικό και εξαιρετικά γοητευτικό κείμενο που ταυτόχρονα διερευνά τα όρια της ελευθερίας επιλογής και το ερωτικό πάθος. Είναι μια θεματική που δεν συναντάται με αυτή την ένταση παρά μόνο σε λίγους από τους μονολόγους της Τέταρτης Διάστασης και το στοιχείο αυτό κάνει το έργο διαχρονικά επίκαιρο, τολμηρό -τελικά ένα έργο συγκλονιστικό.
Σκηνοθεσία, δραματουργική επεξεργασία Άσπα Τομπούλη Θέατρο Φούρνος από 22 Απριλίου 2024
Κι ένιωσα τότε το χέρι του τυλιγμένο στη μέση μου τραχύ, δασύτριχο, μυώδες, να δαμάζει την αντίστασή μου - ποιάν αντίσταση; εγώ δεν ήμουν εγώ - κανένας φόβος λοιπόν για μια ταπείνωση, τα πάντα είχαν ακινητήσει σε μια απέραντη διαύγεια ενός συντελεσμένου ακατόρθωτου.
Τα σκηνικά-κοστούμια είναι της Χαράς Κονταξάκη, οι πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις και τα Visuals του Διονύση Σιδηροκαστρίτη. Σχεδιασμός φωτισμών: Αποστόλης Τσατσάκος, βοηθοί σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Ρόδης, Ματίνα Δημητροπούλου.
Το έργο κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 22 Απριλίου 2024 και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9:00μμ.
Η Περσεφόνη είναι ένα ακόμα κείμενο του Γιάννη Ρίτσου από την Τέταρτη Διάσταση που παρουσιάζουν οι Όψεις και η Άσπα Τομπούλη μετά από την Ισμήνη (2010 και 2012). Είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα του ποιητή, καθώς το θέμα του μύθου -η αρπαγή της ηρωίδας από τον Πλούτωνα και η κάθοδός της στον Άδη- δίνει την ευκαιρία στον Ρίτσο να ανατρέψει τον μύθο και να γράψει ένα τολμηρό κείμενο για την απελευθέρωση του ανθρώπου μέσα από την εκπλήρωση της ερωτικής επιθυμίας.
Ο ποιητής ακολουθεί την εκδοχή του μύθου όπως εμφανίζεται στο ομώνυμο έργο του Andre Gide, που θέλει την Περσεφόνη να κατεβαίνει στον Άδη με τη θέλησή της και όχι να αρπάζεται βίαια από τον Πλούτωνα. Πάνω σε αυτόν τον θεματικό καμβά, ο Ρίτσος συνθέτει ένα σύγχρονο, αισθησιακό, βαθιά προσωπικό και εξαιρετικά γοητευτικό κείμενο που ταυτόχρονα διερευνά τα όρια της ελευθερίας επιλογής και το ερωτικό πάθος. Είναι μια θεματική που δεν συναντάται με αυτή την ένταση παρά μόνο σε λίγους από τους μονολόγους της Τέταρτης Διάστασης και το στοιχείο αυτό κάνει το έργο διαχρονικά επίκαιρο, τολμηρό -τελικά ένα έργο συγκλονιστικό.
«η διαυγής αυθεντική σκέψη στις κρίσιμες επιλογές»
Στο Θέατρο Αθηνών
(αντί του Θεάτρου Μουσούρη που ανακοινώθηκε αρχικά)
Για 5 παραστάσεις
Από την Τετάρτη 3 Μαΐου έως & την Κυριακή 7 Μαΐου
με τη Βερόνικα Αργέντζη και την Ηωάννα Σπανού
Η«Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου και «Ο Επιτάφιος του Περικλή» του Θουκυδίδη παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταση, σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη, στο Θέατρο Αθηνών, από τις 3 Μαΐου και για 5 μόνο παραστάσεις.
Ο διακεκριμένος σκηνοθέτης επιστρέφει στη διδασκαλία και τη σκηνοθεσία αυτών των σημαντικών κειμένων, δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να παρακολουθήσει μαζί τις δύο παραστάσεις που διακρίθηκαν και βραβεύτηκαν κατά τα προηγούμενα ανεβάσματά τους.
Σημειώματα Δ. Αβδελιώδη
Γιάννη Ρίτσου «ΕΛΕΝΗ»
«Ο Πολιτικός Λόγος της Ποίησης»
«Ο Γιάννης Ρίτσος, γράφοντας την «ΕΛΕΝΗ» το 1970 εξόριστος στη Σάμο, καταθέτει ένα επίκαιρο πολιτικό έργο.
Με έναν ποιητικό ορυμαγδό εικόνων, που άλλοτε διαστέλλουν και άλλοτε συστέλλουν τον χρόνο και μαζί το τοπίο της ανθρώπινης περιπέτειας, ο Ποιητής αναζητά το πραγματικό της νόημα.
Μέσα από έναν γκρεμοτσακισμένο, γερασμένο κόσμο κωμικοτραγικών εικόνων, στον απόηχο ενός ολέθριου, διαρκούς εμφύλιου, αναδύεται το φάσμα της «ΕΛΕΝΗΣ», μεγαλοπρεπές αλλά και ταπεινό, για να μας αποκαλύψει μέσα από έναν νοητό καθρέπτη που βλέπουμε εμάς τους ίδιους, όλες τις αντιφατικές ανθρώπινες συμπεριφορές και τις ατελέσφορες αυτοκαταστροφικές πράξεις, που επέλεξαν και επιλέγουν οι άνθρωποι, φέρνοντας ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που θέλουν, στην προσπάθειά τους να την αποκτήσουν σαν σύμβολο της ελευθερίας και της θεϊκής ομορφιάς.
Ο Ρίτσος, με την δραματική, αλληγορική αυτή ελεγεία των αιώνιων «Τρώων» και «Αχαιών», καταθέτει ένα έργο εθνικής αυτογνωσίας που ξεπερνάει τα όρια του τόπου και της ιστορίας, επαναπροσδιορίζοντας το νόημα της ανθρώπινης περιπέτειας και του ανθρωπίνου Σώματος, το οποίο υπομένει καρτερικά τη βάσανο, την ταπείνωση και τη φθορά μέσα στην τύρβη ενός αμείλικτου χρόνου, που ρέει αμετάκλητα σαν διαρκές παρόν.»
Θουκυδίδη «Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗ»
«Η Ποίηση του Πολιτικού Λόγου»
Η παράσταση απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας ελληνικού έργου «Κάρολος Κουν» 2019
«Ο Θουκυδίδης, καταγράφοντας τον φορτισμένο με αισθήματα λόγο που εκφώνησε ο Περικλής κατά την ταφή των πρώτων νεκρών του Πελοποννησιακού πολέμου, κατέθεσε ένα ποιητικό έργο, εφόσον η έννοια της ποίησης ταυτίζεται με τη συνειδητοποίηση και τη λύτρωση, μέσα από την αποκάλυψη μιας σπουδαίας, χρήσιμης αλήθειας για τις ζωές των ανθρώπων.
Η ουμανιστική πολιτική σκέψη του Περικλή δημιουργεί εμπράγματη ποίηση επανακαθορίζοντας ριζικά τον απώτερο σκοπό της Δημοκρατίας. Δεν αρκείται στα δεδομένα της ελευθερίας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης και των άλλων θεσμών, αλλά αναζητά για ποιον λόγο έχουν επινοηθεί και θεσπιστεί όλα αυτά από τους Αθηναίους πολιτικούς και πολίτες.
Προτάσσει πως το νόημα της Δημοκρατίας είναι οι υπέρτατες αξίες της ειρηνικής, αρμονικής συνύπαρξης και της ευημερίας των πολιτών. Η καλλιέργεια των κοινών αξιών μέσα από την συγκίνηση των καλών και ωραίων έργων όλων των τεχνών. Ταυτίζει τον σκοπό της Ζωής με τον σκοπό της Τέχνης και προσδίδει στην ανθρώπινη ύπαρξη τον πραγματικό της νόημα.
Η πρωτότυπη αυτή πολιτική σκέψη που αφορά έκτοτε διαχρονικά τον παγκόσμιο πολιτισμό, γεννήθηκε στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., όταν σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο υπήρχαν μόνο ολιγαρχικά, τυραννικά και απολυταρχικά καθεστώτα, που επέβαλαν τον φόβο και την απόλυτη υποταγή.»
Είπαν για τις παραστάσεις
Γιάννη Ρίτσου «ΕΛΕΝΗ»
«Ο Αβδελιώδης διδάσκει μουσική της γλώσσας χωρίς να θυσιάζει το νόημα. Και βρήκε ένα έξοχο όργανο για να μεταδώσει αυτήν τη μουσική. Η ηθοποιός Βερόνικα Αργέντζη με έξοχους ρυθμούς και σημαίνουσες παύσεις μελώδησε το κείμενο».
Κώστας Γεωργουσόπουλος, «Τα Νέα»
«Μαγικός χώρος. Μαγικός λόγος. Σκηνοθεσία σαν της όπερας. Ερμηνεία με σημασία και στην ανάσα».
Μηνάς Βιντιάδης, «Ποντίκι»
«Ερμηνεία που απογυμνώνει το κείμενο από τα φκιασίδια, τα ψιμύθια και τα αναπότρεπτα στολίδια του».
Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής, θεατρολόγος, κριτικός
Θουκυδίδη «Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗ»
«Ο Δήμος Αβδελιώδης, επαναφέρει αυτό που οι πρόγονοί μας είχαν σκεφτεί. Το θέατρο αναλαμβάνει να παίξει τον αρχαίο του ρόλο:«Να διδάξει βαθιά χωρίς να κάνει μάθημα»». Ανθούλα Δανιήλ, Κριτικός Θεάτρου και Λογοτεχνίας
«Η Ηωάννα Σπανούμε τέλεια αίσθηση του μέτρου, δίνοντας στην κάθε λέξη αυτονομία και το νόημά της, ποιεί «ήθος».
Ηλίας Μαλανδρής, Συγγραφέας / Σκηνοθέτης
«Χαιρετίσαμε το βραβείο Σκηνοθεσίας Ελληνικού Έργου «Κάρολος Κουν», στον Δήμο Αβδελιώδη, τον σκηνοθέτη που πέρα από όλα τ’ άλλα,- και είναι πολλά- αναδεικνύει και την επικαιρότητα δημιουργών του λογοτεχνικού λόγου».
Γεωργία Κακούρου –Χρόνη, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Θουκυδίδη «ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗ»
Σε μετάφραση Ελευθέριου Βενιζέλου
Διδασκαλία Ερμηνείας/Σκηνική όψη,Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Graphic Design: Γιάννης Σταματόπουλος
Οργάνωση Παραγωγής: Στεφανία Βλάχου
Ερμηνεία: Ηωάννα Σπανού
Το χορικό από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή τραγουδά η Ηωάννα Σπανού σε δική της απόδοση.
Η πρόταση να δραματοποιηθεί ο Επιτάφιος Λόγος έγινε στους συντελεστές από την Σοφία Ε. Πελοποννησίου, επιμελήτρια της Οικίας Κατακουζηνού, όπου και πρωτοπαρουσιάσθηκε και ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Άγγελου Δεληβορριά, ενώ τελεί υπό την Αιγίδα του Ιδρύματος Ελευθέριος Βενιζέλος.
Τα αγάλματα της φωτογράφησης είναι από τις δημιουργίες του γλύπτη Αριστείδη Πατσόγλου.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ
Βουκουρεστίου 8
Τηλ. 2103312343
«η πραγματική αυθεντική σκέψη στις κρίσιμες επιλογές»
Στο Θέατρο Μουσούρη
Για 5 παραστάσεις
Από την Τετάρτη 3 Μαΐου έως & την Κυριακή 7 Μαΐου
με τη Βερόνικα Αργέντζη και την Ηωάννα Σπανού
Η«Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου και «Ο Επιτάφιος του Περικλή» του Θουκυδίδη παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταση, σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη, στο Θέατρο Μουσούρη, από τις 3 Μαΐου και για 5 μόνο παραστάσεις.
Ο διακεκριμένος σκηνοθέτης επιστρέφει στη διδασκαλία και τη σκηνοθεσία αυτών των σημαντικών κειμένων, δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να παρακολουθήσει μαζί τις δύο παραστάσεις που διακρίθηκαν και βραβεύτηκαν κατά τα προηγούμενα ανεβάσματά τους.
Σημειώματα Δ. Αβδελιώδη
Γιάννη Ρίτσου «ΕΛΕΝΗ»
«Ο Πολιτικός Λόγος της Ποίησης»
«Ο Γιάννης Ρίτσος, γράφοντας την «ΕΛΕΝΗ» το 1970 εξόριστος στη Σάμο, καταθέτει ένα επίκαιρο πολιτικό έργο.
Με έναν ποιητικό ορυμαγδό εικόνων, που άλλοτε διαστέλλουν και άλλοτε συστέλλουν τον χρόνο και μαζί το τοπίο της ανθρώπινης περιπέτειας, ο Ποιητής αναζητά το πραγματικό της νόημα.
Μέσα από έναν γκρεμοτσακισμένο, γερασμένο κόσμο κωμικοτραγικών εικόνων, στον απόηχο ενός ολέθριου, διαρκούς εμφύλιου, αναδύεται το φάσμα της «ΕΛΕΝΗΣ», μεγαλοπρεπές αλλά και ταπεινό, για να μας αποκαλύψει μέσα από έναν νοητό καθρέπτη που βλέπουμε εμάς τους ίδιους, όλες τις αντιφατικές ανθρώπινες συμπεριφορές και τις ατελέσφορες αυτοκαταστροφικές πράξεις, που επέλεξαν και επιλέγουν οι άνθρωποι, φέρνοντας ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που θέλουν, στην προσπάθειά τους να την αποκτήσουν σαν σύμβολο της ελευθερίας και της θεϊκής ομορφιάς.
Ο Ρίτσος, με την δραματική, αλληγορική αυτή ελεγεία των αιώνιων «Τρώων» και «Αχαιών», καταθέτει ένα έργο εθνικής αυτογνωσίας που ξεπερνάει τα όρια του τόπου και της ιστορίας, επαναπροσδιορίζοντας το νόημα της ανθρώπινης περιπέτειας και του ανθρωπίνου Σώματος, το οποίο υπομένει καρτερικά τη βάσανο, την ταπείνωση και τη φθορά μέσα στην τύρβη ενός αμείλικτου χρόνου, που ρέει αμετάκλητα σαν διαρκές παρόν.»
Θουκυδίδη «Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗ»
«Η Ποίηση του Πολιτικού Λόγου»
Η παράσταση απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας ελληνικού έργου «Κάρολος Κουν» 2019
«Ο Θουκυδίδης, καταγράφοντας τον φορτισμένο με αισθήματα λόγο που εκφώνησε ο Περικλής κατά την ταφή των πρώτων νεκρών του Πελοποννησιακού πολέμου, κατέθεσε ένα ποιητικό έργο, εφόσον η έννοια της ποίησης ταυτίζεται με τη συνειδητοποίηση και τη λύτρωση, μέσα από την αποκάλυψη μιας σπουδαίας, χρήσιμης αλήθειας για τις ζωές των ανθρώπων.
Η ουμανιστική πολιτική σκέψη του Περικλή δημιουργεί εμπράγματη ποίηση επανακαθορίζοντας ριζικά τον απώτερο σκοπό της Δημοκρατίας. Δεν αρκείται στα δεδομένα της ελευθερίας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης και των άλλων θεσμών, αλλά αναζητά για ποιον λόγο έχουν επινοηθεί και θεσπιστεί όλα αυτά από τους Αθηναίους πολιτικούς και πολίτες.
Προτάσσει πως το νόημα της Δημοκρατίας είναι οι υπέρτατες αξίες της ειρηνικής, αρμονικής συνύπαρξης και της ευημερίας των πολιτών. Η καλλιέργεια των κοινών αξιών μέσα από την συγκίνηση των καλών και ωραίων έργων όλων των τεχνών. Ταυτίζει τον σκοπό της Ζωής με τον σκοπό της Τέχνης και προσδίδει στην ανθρώπινη ύπαρξη τον πραγματικό της νόημα.
Η πρωτότυπη αυτή πολιτική σκέψη που αφορά έκτοτε διαχρονικά τον παγκόσμιο πολιτισμό, γεννήθηκε στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., όταν σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο υπήρχαν μόνο ολιγαρχικά, τυραννικά και απολυταρχικά καθεστώτα, που επέβαλαν τον φόβο και την απόλυτη υποταγή.»
Είπαν για τις παραστάσεις
Γιάννη Ρίτσου «ΕΛΕΝΗ»
«Ο Αβδελιώδης διδάσκει μουσική της γλώσσας χωρίς να θυσιάζει το νόημα. Και βρήκε ένα έξοχο όργανο για να μεταδώσει αυτήν τη μουσική. Η ηθοποιός Βερόνικα Αργέντζη με έξοχους ρυθμούς και σημαίνουσες παύσεις μελώδησε το κείμενο».
Κώστας Γεωργουσόπουλος, «Τα Νέα»
«Μαγικός χώρος. Μαγικός λόγος. Σκηνοθεσία σαν της όπερας. Ερμηνεία με σημασία και στην ανάσα».
Μηνάς Βιντιάδης, «Ποντίκι»
«Ερμηνεία που απογυμνώνει το κείμενο από τα φκιασίδια, τα ψιμύθια και τα αναπότρεπτα στολίδια του».
«Ο Δήμος Αβδελιώδης, επαναφέρει αυτό που οι πρόγονοί μας είχαν σκεφτεί. Το θέατρο αναλαμβάνει να παίξει τον αρχαίο του ρόλο:«Να διδάξει βαθιά χωρίς να κάνει μάθημα»». Ανθούλα Δανιήλ, Κριτικός Θεάτρου και Λογοτεχνίας
«Η Ηωάννα Σπανούμε τέλεια αίσθηση του μέτρου, δίνοντας στην κάθε λέξη αυτονομία και το νόημά της, ποιεί «ήθος».
Ηλίας Μαλανδρής, Συγγραφέας / Σκηνοθέτης
«Χαιρετίσαμε το βραβείο Σκηνοθεσίας Ελληνικού Έργου «Κάρολος Κουν», στον Δήμο Αβδελιώδη, τον σκηνοθέτη που πέρα από όλα τ’ άλλα,- και είναι πολλά- αναδεικνύει και την επικαιρότητα δημιουργών του λογοτεχνικού λόγου».
Γεωργία Κακούρου –Χρόνη, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
«ΕΛΕΝΗ» Γιάννη Ρίτσου
Διδασκαλία ερμηνείας, Σκηνική όψη,
Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Φωνή Αφηγητή: Δήμος Αβδελιώδης
Ένδυμα, Μακέτες: Αριστείδης Πατσόγλου
Graphic Design: Γιάννης Σταματόπουλος
Οργάνωση Παραγωγής: Στεφανία Βλάχου
Ερμηνεία: Βερόνικα Αργέντζη
Θουκυδίδη «ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗ»
Σε μετάφραση Ελευθέριου Βενιζέλου
Διδασκαλία Ερμηνείας/Σκηνική όψη,Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Graphic Design: Γιάννης Σταματόπουλος
Οργάνωση Παραγωγής: Στεφανία Βλάχου
Ερμηνεία: Ηωάννα Σπανού
Το χορικό από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή τραγουδά η Ηωάννα Σπανού σε δική της απόδοση.
Η πρόταση να δραματοποιηθεί ο Επιτάφιος Λόγος έγινε στους συντελεστές από την Σοφία Ε. Πελοποννησίου, επιμελήτρια της Οικίας Κατακουζηνού, όπου και πρωτοπαρουσιάσθηκε και ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Άγγελου Δεληβορριά, ενώ τελεί υπό την Αιγίδα του Ιδρύματος Ελευθέριος Βενιζέλος.
Τα αγάλματα της φωτογράφησης είναι από τις δημιουργίες του γλύπτη Αριστείδη Πατσόγλου.
Η παράσταση Αγαμέμνων του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά,μετά από έναν κύκλο επιτυχημένων παραστάσεων στο θέατρο Λιθογραφείον της Πάτρας, ανεβαίνει από τις 3 Φεβρουαρίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Αλμα, Β΄ σκηνή, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Αγαμέμνων Γ. Ρίτσου
σαν ένας ωραίος νεκρός
Ο Αγαμέμνων του Γ. Ρίτσου κατεβαίνει απο το βάθρο του ήρωα και γίνεται ο άνθρωπος που αγωνιά για το εφήμερο της ύπαρξης. Κατανοεί τη ματαιότητα της φιλοδοξίας και ξεκαθαριζει τους προσωπικούς του λογαριασμούς, την ύστατη στιγμή πριν το φοβερό βήμα.
Πρόκειται για ένα κείμενο ενδοσκόπησης, ωριμότητας και ταπεινότητας.
Ο ποιητής επιλέγει μιά μεγάλη μορφή της δραματουργίας, την απογυμνώνει απο τα ηρωικά της στοιχεία και την μετατρέπει σε ένα γνώριμο, "καθ' ημάς" πρόσωπο. Ο Αγαμέμνων αφήνει κατά μέρος τον ρόλο του ηγετη και συνομιλεί με τον άνθρωπο μέσα του και απέναντι του.
Συντελεστές :
Σκηνοθεσία : Δημήτρης Γεωργαλάς
Σκηνικά - Κοστούμια: Δημήτρης Ντάσιος
Σχεδιασμός φωτισμών : Ευσταθία Δρακονταειδή
Βοηθός σκηνοθέτη : Νίκος Τσιμάρας
Επικοινωνία : Τζινα Φουντουλάκη
Φωτογραφίες : Chris Tourlakis, Γιώργος Στυλιανός
Δημιουργικό : Αναστάσιος Σωτηρίου
video trailer : Μιχάλης Μαυρομούστακος
Παραγωγή: EYESIN I.K.E
Ερμηνείες:
Γεράσιμος Σοφιανός
Μαρίνα Παντελάκη
ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΜΑ - Β' ΣΚΗΝΗ
Αγίου Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17/ Μεταξουργείο
Δύο τελευταίες παραστάσεις:
Κυριακή 13 Νοεμβρίου, στις 18.30
&
Κυριακή 20 Νοεμβρίου, στις 18.30
Η εξαιρετικά επιτυχημένη παράσταση Οι γειτονιές του κόσμου του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου ολοκληρώνει τον 3ο κύκλο παρουσίασής της με μία νέα ημερομηνία παράστασης, λόγω αυξημένης προσέλευσης, στις 20 Νοεμβρίου.
Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου «Οι γειτονιές του κόσμου» γράφτηκε από το 1949 ως το 1951 κατά τη διάρκεια της εξορίας του ποιητή στη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη. Εκδόθηκε το 1957, είναι αφιερωμένη στον Μάρκο Αυγέρη και περιλαμβάνεται στον Τόμο Ε «Τα Επικαιρικά».
Ο Γιάννης Ρίτσος ανασυνθέτει μια ολόκληρη δεκαετία κρίσιμη για την παγκόσμια ιστορία (1941–1951). Η κατοχή, η αντίσταση, η απελευθέρωση, τα Δεκεμβριανά, ο εμφύλιος είναι τα θέματα για αυτό το «τραγούδι», όπως το χαρακτηρίζει ο ποιητής. Ένα «τραγούδι» γραμμένο με την συγκινησιακή φόρτιση της εμπειρίας και την βαθειά γνώση της Ιστορίας του Ανθρώπου.
Στον πρόλογο του ποιήματος ο Γιάννης Ρίτσος σημειώνει:
«Η ποίηση πρέπει να ‘ναι
ένας οδηγός μάχης κι ευτυχίας
ένα όπλο στα χέρια του λαϊκού αγωνιστή
μια σημαία στα χέρια της ελευθερίας»
«Αν κάποιος θα ‘θελε να διαβάσει την ιστορία του αιώνα, θα την έβρισκε ακέρια στην ποίηση του Ρίτσου», γράφει η Χρύσα Προκοπάκη («Εισαγωγή» Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου, Κέδρος, 2000).
Σκηνοθετικό σημείωμα:
"Τέσσερα χρόνια μετα από την πρώτη πρόβα, συνεχίζουμε. Οκτώβριος 2022.
Ίδιοι αλλά και καινούριοι ταυτόχρονα. Έχοντας ζήσει δύο πυκνογραμμένα χρόνια. "Τούτος ο άνεμος δε λέει να σωπάσει" ούτε στις γειτονιές του κόσμου, ούτε μέσα μας.
1941-1951. Κατοχή, Αντίσταση, Απελευθέρωση, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος.
Μια παρέα τεσσάρων μάς «παίρνει» μαζί της σ’ αυτή τη δεκαετία, έρχεται για να μας πει την ιστορία της, όλο φως, ελπίδα και ζωή.
Έρχεται να μας γεμίσει ελπίδα για τον Άνθρωπο,
έρχεται σήμερα να μας γεμίσει δύναμη.
"Και δεν θα πεθάνουμε αν δεν αγαπήσουμε όσο ζητά η καρδιά μας.
Περπάτα"
“Η Νάντια Δαλκυριάδου, αφουγκράζεται τις λέξεις, τις πνοές και τους ανασασμούς του ποιητή, σε ένα θέατρο που συναντιέται με την κοινωνία και προχωρά μαζί της στον ίδιο κακοτράχαλο δρόμο τους, μακριά από διδακτισμούς, και αφ’ υψηλού τοποθετήσεις. Η παρέα Των Γειτονιών του Κόσμου, ζωντανεύει στις ξύλινες σανίδες του Βαφείου, με τρόπο απλό, προσινή, αυθόρμητο. Οι στίχοι, μετατρέπονται σε δράση, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο ψυχής όσων αγωνίστηκαν τα σκοτεινά εκείνα χρόνια». [Κώστας Ζήσης | Fragilemag.gr – αφιέρωμα]
«Η παράσταση «Οι Γειτονιές του Κόσμου» αποτελεί την καλύτερη απόδειξη πως για να δημιουργήσεις καλό θέατρο δεν χρειάζονται πολλά φτιασίδια ή σκηνικά που να θαμπώνουν το μάτι. Αρκεί ένα εξαιρετικό κείμενο, όπως αυτό του Γιάννη Ρίτσου, τέσσερις ηθοποιοί διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε κατάθεση ψυχής, και ένας σκηνοθέτης που γνωρίζει να δημιουργεί τις απαραίτητες συνδέσεις, να προσθέτει τις κατάλληλες πινελιές, να εισχωρεί βαθιά μέσα στο κείμενο ενώνοντας τα κομμάτια μιας εποχής που θα είναι για πάντα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη για τις δυσκολίες, τα εμπόδια, αλλά και για την αυτοθυσία και τον αγώνα του ελληνικού λαού να αποκτήσει την ελευθερία του». [Παναγιώτης Κολέλης | Documento]
«Οι Γειτονιές του Κόσμου», σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου, στο θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής είναι μια παράσταση που μεταφέρει με κάθε ειλικρίνεια το ύφος και το πνεύμα του Ρίτσου. Κι αν αισθανθείτε την συγκίνηση να σας κατακλύζει, σύντομα τα συναισθήματα θα διαδέχονται το ένα το άλλο καθώς η Ιστορία θα ξετυλίγει τις δόλιες πτυχές του αλληλοσπαραγμού ύστερα από μια βιαστική αυγή ελευθερίας». [Νάγια Παπαπάνου | Boemradio.gr]
«Αυτή τη συλλογική προσπάθεια για ένα ελεύθερο μέλλον, γεμάτο ελπίδες και όνειρα, για την αγάπη της ελεύθερου από δεσμά βίου, για την αγάπη της ζωής, απέδωσαν οι ηθοποιοί της παράστασης με πλαστικότητα και ευρηματικότητα. Ο Λάζαρος Βαρτάνης, ο Στέφανος Παπατρέχας, η Ξένια Αλεξίου, και ο Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης σε ρόλους αγωνιστών, μανάδων, γερμανών αξιωματικών, ηλικιωμένων γυναικών τη γειτονιάς». [Μαρία Μαρή | Theatromania.gr]
«Τέσσερις άνθρωποι χωρίς σκηνικά, χωρίς μουσική, μόνο με τα σώματα και τις φωνές τους, έφτιαξαν ήχους και ζωγράφισαν με έντονα χρώματα ολόκληρη αυτή την αιματηρή δεκαετία. Τέσσερις ηθοποιοί μας καθήλωσαν για μία και μισή ώρα περίπου και μας συγκλόνισαν». [Λένα Σάββα | Θέατρο.gr]
«Αν θέλετε να δείτε με ποιο τρόπο παντρεύεται τόσο αρμονικά η ποίηση, η μουσική και το θέατρο, δεν έχετε παρά να έρθετε στο θέατρο Βαφείο. Σας περιμένουν μαθήματα ιστορίας, βγαλμένα όμως από τα στήθη ενός ποιητή και απλών, καθημερινών ανθρώπων. Αυτά τα μαθήματα όμως, είναι αναντίρρητα, τα πιο ειλικρινή και είναι εκείνα που μας ταξιδεύουν σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Της Ελλάδας. Του κόσμου όλου». [Αγγελική Μπάτσου | Kallitexnes.gr]
«Μια παράσταση εξαιρετική, δυναμική! Το πάθος και το ταλέντο των τεσσάρων ηθοποιών φάνηκε εις το έπακρον και αυτό μόνο είναι ένας λόγος να σπεύσετε να δείτε την παράσταση. Πρόκειται, κατά την ταπεινή μου άποψη, για ένα έπος και παρά το πολιτικό χρώμα που αναγκαστικά αφήνει το στίγμα του καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, δεν είναι καθόλου κουραστική. Έμαθα με πολύ χαρά πως πήρε παράταση και όχι άδικα, την προτείνω δίχως κανέναν δισταγμό». [Κατερίνα Σωπύλη-Κονίτσα | Noizy.gr]
«Η διασκευή του έργου σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία, τις οποίες ανέλαβε αμφότερες η Νάντια Δαλκυριάδου, διατηρούν το λυρικό χαρακτήρα, δημιουργώντας γλαφυρές σκηνές και αναπαραστάσεις που σε ταξιδεύουν στην εποχή, σε κάνουν να νιώθεις κομμάτι της». [Διονύσης Μαλαπέτσας | Katiousa.gr]
«Μια παράσταση που βασίζεται σε κείμενο του Ρίτσου, μετά από μακρόχρονη μελέτη του ποιητικού και πεζογραφικού έργου του, οφείλει, επιλέγοντας τους θησαυρούς του, να συμπυκνώσει επί σκηνής όλα τα χαρακτηριστικά, όλη την ουσία, όλη την ομορφιά του. Δύσκολο, ένα τέτοιο εγχείρημα. Η Νάντια Δαλκυριάδου προσπάθησε όμως και κατάφερε να δει ανθρώπινες πλευρές του Ρίτσου και να ιχνογραφήσει τις βιωματικές αποχρώσεις του έργου του, και να μεταφέρει στη σκηνή το συλλογικό συναίσθημα. Και κατάφερε να βρει και τέσσερις υπέροχους ερμηνευτές. Μεγάλο επίτευγμα. Να δείτε την παράσταση. Ελπίζουμε να συνεχίσει την πορεία της, έχουμε ανάγκη τέτοιες παραστάσεις, τέτοιες ιστορικές και ποιητικές ανάσες». [Κάτια Σωτηρίου | Mytheatro.gr]
«Η Νάντια Δαλκυριάδου σκηνοθετεί με έναν ιδιαίτερο εσωτερικό τρόπο το δραματοποιημένο κείμενο και καταφέρνει, χωρίς καθόλου σκηνικά, να διηγηθεί την ιστορία. Δημιουργεί εικόνες με τέσσερα σκαμπό στα χέρια των πρωταγωνιστών της και παράγει τους ήχους από άδεια μπιτόνια, από σβώλους, από την ξύλινη ξύστρα και από εφημερίδες. Όμως, η Δαλκυριάδου έχει στα χέρια πολύτιμο υλικό. Η Ξένια Αλεξίου, ο Λάζαρος Βαρτάνης, ο Στέφανος Παπατρέχας και ο Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης, μπαίνουν μέχρι τα μύχια στον ρόλο τους και τον απογειώνουν, γεμίζοντας τη σκηνή με το αξιοπρόσεκτο υποκριτικό τους ταλέντο. Αυτή η νέα γενιά ηθοποιών, στ’ αλήθεια, αξίζει την προσοχή μας. […] Είναι ο 3ος κύκλος των παραστάσεων. Φέτος, στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, «Οι γειτονιές του κόσμου» υποδέχονται το κοινό, για έξι μόνο παραστάσεις και δεν πρέπει να λείπει κανείς…» [Έλενα Χατζοπούλου | Sinwebradio.gr]
«Οι εξαιρετικοί ηθοποιοί μας μεταφέρουν μέσω της συγκινησιακής γλώσσας του ποιητή τις εμπειρίες των αγωνιστών. Ο λυρισμός και η αμεσότητα καθηλώνουν το κοινό. Η φόρτιση των στίχων που απαγγέλλονται αφορά μια περίοδο που ο θάνατος ήταν πανταχού παρών σε κάθε έκφανση της ζωής των ανθρώπων που αντιστάθηκαν και όχι μόνο. Η κίνηση των πρωταγωνιστών δίνει τον παλμό, καθώς πρόκειται για ένα έντονο και δραματικό έργο». [Χριστίνα Χανιώτου | Pastafloramag.gr]
«Τέσσερις άνθρωποι πάνω στη σκηνή κι όμως ήταν τόσοι πολλοί. Ήταν όλοι όσοι έλειπαν κι όμως η μνήμη τους ζωντανεύει κάθε Κυριακή στις 18.30 στο Θέατρο “Τζένη Καρέζη”. Σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου, το συγκλονιστικό ποιητικό έργο του Γιάννη Ρίτσου «Οι γειτονιές του κόσμου» λαμβάνει σάρκα και οστά σε μία θεατρική μεταφορά που συγκινεί και μεταφέρει βιώματα προσωπικά κι όμως συνάμα συλλογικά, αληθινά, όσο και συνταρακτικά». [Αύρα Μπακούρου | Streetradio.gr]
Info:
Τοποθεσία: Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3, Αθήνα (στάση μετρό Σύνταγμα)
Ημερομηνία: Παραστάσεις: Κυριακή, στις 18:30. Διάρκεια: 90 λεπτά [Έως και τις 20/11]
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6944189698
Τιμές εισιτηρίων: 14€ κανονικό, 12€ φοιτητικό, 10€ ανέργων, 10€ για ομαδικές κρατήσεις (άνω των 10 ατόμων)
Επικοινωνία για ομαδικές κρατήσεις: 6944189698 , 6943224305
Ηλεκτρονική προπώληση:
https://www.viva.gr/tickets/theater/oi-geitonies-tou-kosmou-tou-g-ritsou/
Στη μετατροπή της οικίας του Γιάννη Ρίτσου, στην Καστροπολιτεία της Μονεμβασίας, σε Δημοτικό Μουσείο, προχωρούν το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, η Περιφέρεια Πελοποννήσου και ο Δήμος Μονεμβασίας μέσω Προγραμματικής Σύμβασης Πολιτιστικής Ανάπτυξης. Το έργο που χρηματοδοτείται από το ΥΠΠΟΑ, υλοποιείται, υπό την εποπτεία των αρμόδιων υπηρεσιών του, την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λακωνίας και την Διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Η συνεργασία για τη δημιουργία ενός εκθεσιακού χώρου αφιερωμένου στον Γιάννη Ρίτσο, μια από τις εμβληματικότερες προσωπικότητες της νεότερης ελληνικής ποίησης, αναδείχθηκε κατά την αυτοψία που διενήργησε η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη, στο σπίτι του ποιητή και στα μνημεία της Καστροπολιτείας. Σκοπός του έργου «Μετατροπή της οικίας Γιάννη Ρίτσου στο Κάστρο Μονεμβασίας σε Δημοτικό Μουσείο» είναι η δημιουργία ενός εκθεσιακού χώρου για να παρουσιάζεται η προσωπικότητα του ποιητή και η σχέση του με το γενέθλιο τόπο του, τη Μονεμβασιά. Στη μόνιμη έκθεση θα παρουσιάζεται η ζωή και το έργο του ποιητή, μέσα από επιλεγμένα εμβληματικά, για κάθε ενότητα, ποιήματα, αποτελώντας σταθμό στην ελληνική και διεθνή λογοτεχνική κληρονομιά. Η σύνδεση με το ιστορικό παρελθόν, η ενδυνάμωση της συλλογικής μνήμης και η ευαισθητοποίηση των κατοίκων του Δήμου Μονεμβασίας σε θέματα ανάδειξης της Ιστορίας του τόπου τους και του πολιτισμού τους, είναι βασικοί στόχοι της πρότασης σχεδιασμού της έκθεσης, συνεισφέροντας μακροπρόθεσμα στη βιώσιμη ανάπτυξη της περιοχής.
Στο αντικείμενο της σύμβασης περιλαμβάνονται οι αναγκαίες μουσειολογικές και μουσειογραφικές μελέτες και οι εν γένει εργασίες διαμόρφωσης και μετατροπής της οικίας σε Μουσείο Γιάννη Ρίτσου. Η διαφορετική ματιά του ποιητή στη Μονεμβασιά που θα προσφέρει η έκθεση, θα συμβάλλει στην προβολή και ανάδειξη του ιστορικά εμβληματικού αυτού τόπου. Με σύγχρονο ψηφιακό, διαδραστικό και ψυχαγωγικό τρόπο θα εμπλουτίζει την πολιτιστική ταυτότητα του Δήμου, αποτελώντας πόλο προσέλκυσης επισκεπτών.
Η οικία της οικογένειας του Γιάννη Ρίτσου βρίσκεται στην είσοδο του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου της Κάτω Πόλης Μονεμβασίας. Η πρόσβαση σε αυτήν γίνεται από το κεντρικό καλντερίμι της Κάτω Πόλης, μέσω δρομικής καμάρας. Ο αρχικός πυρήνας της μπορεί να αναχθεί στους μεταβυζαντινούς χρόνους. Ολόκληρη η περιοχή της Παλαιάς Μονεμβασίας, γέφυρα και βράχος, είναι κηρυγμένος αρχαιολογικός χώρος, και η χερσόνησος της Μονεμβασίας ως τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και ως ιστορικός τόπος με κήρυξη, επίσης, ως μνημείων των οικισμών και των τειχών επί της χερσονήσου.
Οι συντελεστές της παράστασης «Οι Γειτονιές του Κόσμου» του Γιάννη Ρίτσου, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, ανακοινώνουμε την προσωρινή αναστολή των παραστάσεων από την Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2022, καθώς οι παρούσες συνθήκες σε συνδυασμό με τους κυβερνητικούς χειρισμούς μας εξωθούν πλέον να βαδίζουμε σε αχαρτογράφητο τοπίο, οικονομικά και υγειονομικά.
Τα εισιτήρια για τις 16/1 έχουν εξαντληθεί.
Ευχαριστούμε τους θεατές που στήριξαν θερμά τις Γειτονιές του Κόσμου και δίνουμε ραντεβού για ένα νέο κύκλο παραστάσεων το προσεχές διάστημα.
Ευχή όλων μας να ξανασυναντηθούμε σύντομα, δυνατοί, δυνατές και υγιείς.
Αυτή την Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου στην εκπομπή ΠΕΣ ΤΑ ΟΛΑ καλεσμένη της δημοσιογράφου Άννας Ματθαίου η συγγραφέας και κόρη του αείμνηστου μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου,Έρη!
Η Έρη Ρίτσου μιλάει για την Ελλάδα του πρίν και του σήμερα!
Στις 16:00-17:00 συντονίσου ΕΡΤopen 106,7fm www.ertopen.com & live24.gr
Μετά την επιτυχία της μουσικοθεατρικής παράστασης «ΜΑΝΑ» και της κοινωνικής κωμωδίας «550» στο Θέατρο Faust, ο Σταμάτης Πακάκης επιστρέφει στον ίδιο χώρο με τη σκηνοθεσία του έργου του Γιάννη Ρίτσου «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος», από την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020.
Λίγα λόγια για το έργο
Το 1956 ο Γιάννης Ρίτσος γράφει το ποίημα «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» το οποίο εμπεριέχεται στην ποιητική συλλογή «Τέταρτη Διάσταση». Ποίημα για το οποίο έλαβε το κρατικό βραβείο ποίησης. Με τη συνοδεία της «Σονάτας του Σεληνόφωτος» του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν και συγκεκριμένα του πρώτου μέρους αυτής, βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας η ιστορία μιας ηλικιωμένης Γυναίκας. Βλέπουμε τον χρόνο που τρέχει αδίστακτος δίχως να αφήνει χώρο για ζωή. Η Γυναίκα εξομολογείται σε έναν Νέο την ιστορία τόσο τη δική της αλλά και της χώρας μας. Παρατηρούμε την κοινωνία να αλλάζει και να προχωρά με μία νέα δυναμική. Μέσα από αυτό το έργο γινόμαστε μάρτυρες της κοινωνικοπολιτικής αλλαγής της Ελλάδας του τότε.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Ένα όνειρο ζωής εκπληρώνεται! Η ποίηση είναι μία αγαπημένη μου ενασχόληση. Ο Γιάννης Ρίτσος είναι ο αγαπημένος μου ποιητής. Θυμάμαι στην παιδική μου ηλικία να τραγουδάω, ως μέλος παιδικής χορωδίας, μελοποιημένη την ποίησή του και να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τα νοήματα της. Δεν τα κατάφερνα τότε, ωστόσο με είχαν κερδίσει. Κάτι μαγικό συνέβαινε μέσα μου. Στο Λύκειο ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Ήταν στη διδακτέα ύλη του μαθήματος της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Οι ώρες ανάλυσης με τη φιλόλογό μας, καθώς και η φαντασία μου, έκαναν αυτό το θεατροποιημένο ποίημα να έχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Θέση που ακόμη και τώρα, μετά από αρκετά χρόνια, δεν κατάφερε να την πάρει κάποιο άλλο. Έτσι, θέλοντας να παρουσιάσω τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» σύμφωνα με την αισθητική και τις καλλιτεχνικές ιδέες μου, πήρα την απόφαση να σκηνοθετήσω αυτό το αριστούργημα της ελληνικής ποίησης. Θέλησα να μείνω πιστός στο κείμενο και να δώσω μία προσωπική σφραγίδα στην παρουσίασή του και στην αποκωδικοποίηση των νοημάτων του, λαμβάνοντας υπόψιν και μελετώντας τη ζωή και το έργο του Γιάννη Ρίτσου.
