Παρίσι, Γαλλία

Νεκρός από πυρά συνοριοφύλακα ένας άνδρας στο αεροδρόμιο Ορλί του Παρισιού, ο οποίος άρπαξε το όπλο ενός στρατιωτικού που πραγματοποιούσε περιπολία, αναφ
Το αεροδρόμιο εκκενώθηκε και στο σημείο έφτασε η ειδική μονάδα έκτακτης επέμβασης «RAID», καθώς και πυροτεχνουργοί για να εξακριβώσουν κατά πόσο ο δράστης φορούσε ζώνη με εκρηκτικά, εάν είχε συνεργάτες και για να διασφαλίσουν την ασφάλεια όλων των χώρων του αεροδρομίου.

Τελικά, σύμφωνα με εκπρόσωπο του υπουργείου Εσωτερικών, δεν βρέθηκαν εκρηκτικά στη σορό του άνδρα.

Ο άνδρας άρπαξε το όπλο γάλλου στρατιώτη και κατευθύνθηκε προς ένα εστιατόριο McDonalds, πριν δεχθεί τα πυρά του συνοριοφύλακα.

Σύμφωνα με εκπρόσωπο του γαλλικού υπουργείου Εσωτερικών, δεν υπήρξαν τραυματίες.

Οι πτήσεις και από τα δύο τερματικά του αεροδρομίου έχουν σταματήσει και ορισμένες πτήσεις κατευθύνονται στο αεροδρόμιο Σαρλ Ντε Γκωλ στα βόρεια του Παρισιού, ανέφερε η εταιρεία που διαχειρίζεται το αεροδρόμιο.

Στο Ορλί έφθασε ο υπουργός Εσωτερικών, ενώ υπάρχει περίπτωση να μεταβεί και ο υπουργός Άμυνας.

Το περιστατικό συνδέεται με περιστατικό πυροβολισμού που είχε σημειωθεί νωρίς το πρωί του Σαββάτου στο προάστιο του Σεν Ντενί.

Γύρω στις 6:00 το πρωί (τοπική ώρα), τρεις αστυνομικοί σταμάτησαν για έλεγχο ένα αυτοκίνητο Renault Clio στο Σεν Ντενί.

Ο οδηγός έδειξε τα χαρτιά του, αλλά έβγαλε συγχρόνως όπλο με το οποίο απείλησε τους αστυνομικούς και τραυμάτισε έναν από αυτούς.

Στη συνέχεια τράπηκε σε φυγή με το αυτοκίνητο, το οποίο εγκατέλειψε στο Βιτρί, ένα άλλο νοτιοανατολικό προάστιο του Παρισιού. Εκεί έκλεψε ένα άλλο αυτοκίνητο, ένα Citroen Picasso, το οποίο αστυνομικοί εντόπισαν στο χώρο στάθμευσης του αεροδρομίου του Ορλί.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι σύμφωνα με αστυνομική πηγή, πρόκειται για έναν ριζοσπαστικοποιημένο μουσουλμάνο ο οποίος ήταν γνωστός στις υπηρεσίες πληροφοριών.έρουν γαλλικά μέσα ενημέρωσης.

Του Μιχάλη Πολυχρόνη

     Ένα σπάνιο κινηματογραφικό ντοκουμέντο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα στα αρχεία του Εθνικού Κέντρου Κινηματογράφου στο Παρίσι ενδέχεται να δείχνει για πρώτη φορά σε κινούμενη εικόνα τον κολοσσό των γαλλικών (και όχι μόνο) Γραμμάτων Μαρσέλ Προυστ (1871-1922). Το φιλμ διαρκεί μόλις 1:11 δευτερόλεπτα και γυρίστηκε στις 14 Νοεμβρίου 1904 όταν ο συγγραφέας του "Aναζητώντας Τον Χαμένο Χρόνο" ήταν 33 ετών. Πρόκειται για την έξοδό του από έναν γάμο της υψηλής κοινωνίας της εποχής φιλικού ζευγαριού  και ο Προυστ εμφανίζεται στο 37΄'! Το απόσπασμα αναρτήθηκε την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2017 στην ιστοσελίδα του γαλλικού περιοδικού Le Point. "Θα είναι η πρώτη ανακάλυψη μιας ταινίας με τον λογοτέχνη'' δήλωσε ο Jean Pierre Sirois - Trahan, καθηγητής του Πανεπιστημίου Laval του Κεμπέκ, ο οποίος παρουσίασε τα ευρήματά του στο λογοτεχνικό περιοδικό La Revue d' Etudes Proustiennes που ειδικεύεται στον Προυστ. Ο Sirois - Trahan, ειδικός του κινηματογράφου, αφού ασχολήθηκε σχολαστικά με τις λίστες γάμου της εποχής εκείνης, εντόπισε το όνομα του συγγραφέα σε μία απ' αυτές και κατόπιν έψαξε στα Εθνικά Κινηματογραφικά Αρχεία της Γαλλίας αν υπάρχει σχετική κινηματογράφιση του γεγονότος. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο Προυστ, αντίθετα με το ενδυματολογικό πρωτόκολλο της εποχής όσον αφορά στις γαμήλιες τελετές, φοράει ένα γκρι παλτό και μαύρο χαμηλό καπέλο θέλοντας να αναδείξει ''μια καλλιτεχνική στάση η οποία τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους'' υπογραμμίζει ο ερευνητής!
    Ολο το φιλμ εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=51COHIgjbYU

Η Γαλλία πέρασε ένα νόμο που προβλέπει ότι όλα τα πλαστικά πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπήρουνα θα απαγορευθούν ως το 2020, και ότι τα υποκατάστατά τους θα πρέπει να κατασκευάζονται από υλικά βιολογικής προέλευσης με τη δυνατότητα να κομποστοποιηθούν.

Ο νέος νόμος, όπως και η απαγόρευση των πλαστικών σακουλών που προηγήθηκε τον Ιούλιο, αποτελούν μέρος μίας ευρύτερης πράσινης πρωτοβουλίας, με ονομασία «Πράσινη Πράξη Ανάπτυξης», για την ενεργειακή μετάβαση της Γαλλίας και την υιοθέτηση πρακτικών για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Με 4,73 δισεκατομμύρια πλαστικά ποτήρια να καταλήγουν στα σκουπίδια στη Γαλλία μόνο το 2015 και περίπου 17 δισεκατομμύρια πλαστικές σακούλες να χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο στα σούπερ μάρκετ σε όλη τη χώρα, ο νέος νόμος έχει στόχο να βάλει τέλος στην εξάρτηση της Γαλλίας από τα πλαστικά είδη μίας χρήσης.

Οι πλαστικές σακούλες θα απαγορευτούν στα καταστήματα φρούτων και λαχανικών από την 1η Ιανουαρίου 2017, ενώ η απαγόρευση των πλαστικών πιάτων και ποτηριών θα εφαρμοστεί το 2020, προκειμένου να υπάρξει χρόνος προσαρμογής για τους κατασκευαστές.

Αν και ο νόμος υποστηρίζεται ευρέως από τους ακτιβιστές στη Γαλλία, εκείνοι που αντιτίθενται σε αυτόν υποστηρίζουν ότι παραβιάζει τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Για αυτό το λόγο, η Pack2Go, μία οργάνωση με έδρα τις Βρυξέλλες που εκπροσωπεί τους ευρωπαίους κατασκευαστές συσκευασιών ανακοίνωσε ότι θα καταπολεμήσει το νέο νόμο.

«Καλούμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να κάνει το σωστό και να αναλάβει νομική δράση κατά της Γαλλίας για παράβαση του ευρωπαϊκού δικαίου», δήλωσε ο γενικός γραμματέας της οργάωνσης, Ήμον Μπέιτς. «Αν δεν το πράξουν αυτοί, θα το κάνουμε εμείς», πρόσθεσε.




πηγή naftemporiki

Σε περιπέτειες φαίνεται πως μπαίνει ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας και υποψήφιος εκ νέου για την προεδρία της χώρας, Νικολά Σαρκοζί, καθώς η Εισαγγελία του Παρισιού ζήτησε την παραπομπή του σε δίκη σχετικά με την υπόθεση παράνομης χρηματοδότησης της εκστρατείας για την επανεκλογή του το 2012 (υπόθεσηBygmalion).

Πηγή που πρόσκειται στην έρευνα, διευκρίνισε ότι η υπόθεση αφορά την υπέρβαση του ορίου των προεκλογικών δαπανών και την αναφορά στον λογαριασμό της προεκλογικής εκστρατείας του το 2012 «στοιχείων που εσκεμμένα υπολογίστηκαν χαμηλότερα».  Σημειώνεται ότι μέσω ενός μεγάλου συστήματος πλαστών τιμολογίων, είχε επιχειρηθεί να συγκαλυφθεί η υπέρβαση κατά 18,5 δισ. ευρώ του ορίου των επιτρεπόμενων προεκλογικών δαπανών που είχε οριστεί στα 22,5 δισ. ευρώ.

Μαζί με τον Σαρκοζί, ζητήθηκε η παραπομπή και άλλων 13 ατόμων, για πλαστογραφία, κατάχρηση εμπιστοσύνης, απάτη ή συνέργεια σε απάτη και συνέργεια σε παράνομη χρηματοδότηση. Ανάμεσά τους βρίσκονται πολλά πρώην στελέχη του UMP, του κόμματος του Σαρκοζί, υπευθύνων της προεκλογικής εκστρατείας του το 2012 και επικεφαλής της εταιρίας επικοινωνιών Bygmalion (που οργάνωνε τις συναντήσεις του). 


Ο Σαρκοζί δεν κατηγορείται ότι είχε γνώση της απάτης, αλλά ότι προχώρησε σε επιπλέον δαπάνες ενώ ορκωτοί λογιστές τον είχαν κατηγορεί ότι ο προϋπολογισμός του θα υπερέβαινε το σχετικό όριο. Ο ίδιος ο Σαρκοζί έχει δηλώσει ότι δεν γνώριζε για την ύπαρξη της Bygmalion, παρά μόνον όταν ξέσπασε η υπόθεση.


Από την πλευρά του Σαρκοζί, ο δικηγόρος του Τιερί Ερζόγκ έκανε λόγο για «νέο, χονδροειδή ελιγμό» που «δεν θα αντέξει πολύ, όπως και οι προηγούμενοι (...) με δεδομένο ότι η διετής έρευνα απέδειξε την απουσία στοιχείων για συμμετοχή (του πρώην προέδρου) στα όσα του καταλογίζονται».

Πλέον, τον λόγο έχουν οι ανακριτές, οι οποίοι καλούνται να αποφασίσουν εάν θα κάνουν δεκτό το σχετικό αίτημα της Εισαγγελίας. Πριν αποφασίσουν οι ανακριτές, θα δοθεί ένα χρονικό διάστημα περίπου ενός μήνα, προκειμένου να κατατεθούν τυχόν προσφυγές. 

Όλα αυτά διαδραματίζονται τη στιγμή που ο Νικολά Σαρκοζί έχει θέσειυποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν την άνοιξη του 2017 και συνεπώς μία παραπομπή του σε δίκη θα κατέρριπτε τα σχέδιά για νέα θητεία στο ανώτατο αξίωμα της Γαλλίας.

Δύο άνδρες με μαχαίρια εισέβαλαν σε εκκλησία κοντά στην πόλη Σεντ Ετιέν ντι Ρουβρέ στη Βόρεια Γαλλία, σκοτώνοντας τον ιερέα πριν πέσουν νεκροί από τα αστυνομικά πυρά. Τα κίνητρα της επίθεσης διερευνώνται.

Τοπικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν πως οι δράστες κρατούσαν ομήρους μέχρι και έξι άτομα, πολίτες, δύο καλόγριες και τον ιερέα, τον οποίο και σκότωσαν. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές οι δράστες μαχαίρωσαν στην καρωτίδα των ιερέα, ενώ αλλές αναφορές κάνουν λόγο για αποκεφαλισμό. Ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Μπερνάρ Καζνέβ ανέφερε πως ένας ακόμη δεύτερος όμηρος νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση.

Στο σημείο μετέβη ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ και ο υπουργός Εσωτερικών, Μπερνάρ Καζνέβ. «Φρίκη από τη βάρβαρη επίθεση» στην εκκλησία της Νορμανδίας, έγραψε στο Twitter ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, κάνοντας λόγο για πλήγμα για ολόκληρη τη Γαλλία και όλους τους καθολικούς. Θα είμαστε ενωμένοι, καταλήγει το tweet του Γάλλου πρωθυπουργού.




πηγή tvxs

Η Πορτογαλία αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης για 1η φορά στην ιστορία της, καθώς νίκησε 1-0 την Γαλλία, με γκολ του Έντερ στην παράταση στο 109'.



Ο Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν ο άτυχος, καθώς τραυματίστηκε  στο αριστερό γόνατο από χτύπημα του Ντιμιτρί Παγέτ στο 8' και τελικά στο 24' αντικαταστάθηκε.


Ο τερματοφύλακας της Πορτογαλίας ήταν εκπληκτικός, έκανε πολλές εξαιρετικές επεμβάσεις και ήταν ο καλύτερος του τελικού, μαζί με τον Πέπε, στην άμυνα και ψηφίστηκε MVP του αγώνα.



Οι διοργανωτές  είχαν δοκάρι με τον Ζινιάκ και τελικά έπαθαν ότι και η Πορτογαλία από την Ελλάδα το 2004, έχασαν το Euro στον τελικό στην πατρίδα τους.
Γήπεδο: "Stade de France", Παρίσι
Διαιτητής: Μαρκ Κλάτενμπεργκ (Αγγλία)

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: Ρουί Πατρίσιο, Σέντρικ, Πέπε, Ζοζέ Φόντε, Ραφαέλ Γκερέιρο, Ουίλιαμ Καρβάλιο, Άντριεν Σίλβα (66' Ζοάο Μοουτίνιο), Ρενάτο Σάντσες (79' Έντερ), Ζοάο Μάριο, Νανί, Κριστιάνο Ρονάλντο (25' Κουαρέσμα). ΓΑΛΛΙΑ: Λορίς, Σανιά, Ουμτιτί, Κοσιελνί, Εβρά, Πογκμπά, Ματουιντί, Μουσά Σισοκό (110' Μαρσιάλ), Παγέτ (58' Κομάν), Γκριεζμάν, Ζιρού (78' Ζινιάκ). ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ Ισπανία 3 (1964, 2008, 2012) Γερμανία 3 (1972, 1980, 1996) Γαλλία 2 (1984, 2000) Ιταλία 1 (1968) Ολλανδία 1 (1988) Δανία 1 (1992) Ελλάδα 1 (2004) Πορτογαλία 1 (2016) Σοβιετική Ένωση 1 (1960) Τσεχοσλοβακία 1 (1976) *τρεις χαμένοι τελικοί για Γερμανία (1976, 1992, 2008) και Σ.Ένωση (1964, 1972, 1988), δύο χαμένοι τελικοί για Ιταλία (2000, 2012) και Γιουγκοσλαβία (1960, 1968), ένας χαμένος τελικός για Ισπανία (1984), Τσεχία (1996), Βέλγιο (1980) και Πορτογαλία (2004)

Αλέξης Λιοσάτος
αναδημοσίευση από το rproject

Η εργατική τάξη και η νεολαία της Γαλλίας έδωσαν τους τελευταίους μήνες μεγάλες μάχες ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ που απειλεί με «ξήλωμα» τις εργατικές κατακτήσεις.

Η «επιστροφή» της εργατικής τάξης, αλλά και του κινήματος της νεολαίας, ήταν εντυπωσιακή, όπως και η διάρκεια, η «αντοχή» και η αλληλοκάλυψη των κινητοποιήσεων. Το κίνημα αυτό πάλεψε ενάντια σε «θεούς και δαίμονες», ανακάλυψε ξανά ή επινόησε μορφές και μεθόδους πάλης, πάλεψε ενάντια στις ίδιες του τις αδυναμίες, κόντρα σε άτολμες συνδικαλιστικές ηγεσίες και παρά τις τεράστιες αδυναμίες της γαλλικής Αριστεράς, έσπασε στην πράξη την κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», έφερε την κυβέρνηση στα όρια της κατάρρευσης, έκανε τη φωνή της Λεπέν να σιγήσει.

Όχι μόνο είναι ένα ευχάριστο «ξάφνιασμα» που είχε ανάγκη η γαλλική κοινωνία και η γαλλική Αριστερά ύστερα από μεγάλη περίοδο κινηματικής «ξηρασίας», αλλά αποτελεί και αγωνιστικό υπόδειγμα για την Αριστερά και τα κινήματα αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Υποδεικνύει τη μέθοδο και τον προσανατολισμό του αγώνα, αλλά και της πολιτικής ατζέντας της Αριστεράς. Είναι, μεταξύ άλλων, η απάντηση στο «ερώτημα» αλλά και ο τρόπος που μπορεί να «γονιμοποιηθεί» η λαϊκή ψήφος υπέρ του «-exit» στη Βρετανία.   

Λιτότητα, Αυταρχισμός, Καταστολή – Η κατάρρευση των αυταπατών για τη Σοσιαλδημοκρατία

Στις 23 και 28 Ιουνίου είχαμε νέες πανεθνικές μέρες κινητοποίησης (την 11η και τη 12η από την αρχή του κινήματος αντίστοιχα) από τα συνδικάτα, με τους διαδηλωτές να φτάνουν τις 200.000. Νέες απεργίες έγιναν από τους εργαζόμενους στην αποκομιδή σκουπιδιών, την ενέργεια και τον  Πύργο του Άιφελ. Στις τελευταίες μετρήσεις της κοινής γνώμης, το 67% συνέχιζε να απορρίπτει κατηγορηματικά το νόμο Ελ-Κομρί και το ξήλωμα του Εργατικού Κώδικα, ενώ το 60% υποστήριζε το κίνημα αντίστασης.

Στις δυο διαδηλώσεις, το κλίμα θύμιζε χούντα. Οι συγκεντρώσεις βρίσκονταν σε ασφυκτικό κλοιό από χιλιάδες αστυνομικούς (σε αριθμούς ρεκόρ), επιτράπηκε μόνο μια μικρή διαδρομή για τη διεξαγωγή πορείας, η αστυνομία μπλόκαρε την κυκλοφορία, απέκλεισε δρόμους και γειτονιές, έκλεισε τα μετρό για να εμποδίσει την πρόσβαση, προχωρούσε σε συνεχείς σωματικούς ελέγχους κι απαγόρευε σε «ύποπτους» διαδηλωτές να προσεγγίσουν. Στις 28/6, στο Παρίσι πραγματοποιούνταν σύσκεψη συνδικαλιστών στο εργατικό κέντρο πριν τη διαδήλωση. Η αστυνομία απέκλεισε το εργατικό κέντρο και τους απαγόρευσε να κινηθούν προς τη διαδήλωση, που κατέληξε σε 81 συλλήψεις.

Στην τελευταία συνάντηση με τον πρωθυπουργό (29-30 Ιουνίου) υπήρξαν αλλαγές που δεν ικανοποίησαν τα συνδικάτα, ήταν όμως αρκετές για να εξοργίσουν εκ νέου το γαλλικό ΣΕΒ. Η υπουργός Eργασίας προσπάθησε παράλληλα στις 29 Ιουνίου να εκτονώσει τον αναβρασμό στην ΚΟ των Σοσιαλιστών, με τρεις «βελτιωτικές» τροπολογίες.

Αφού ο νόμος εγκρίθηκε από τη Γερουσία (με ψήφους 185 υπέρ -156 κατά) ,  επέστρεψε στις 5/7 για να περάσει από δεύτερη -και οριστική- ψηφοφορία , ώστε  να υπογραφεί από τον πρόεδρο Ολάντ για την οριστική επικύρωσή του. Ακόμα και την τελευταία στιγμή, παρά τις προσπάθειες «διαλόγου» και «τροποποιήσεων», βουλευτές κι υπουργοί των Σοσιαλιστών εξέφραζαν δημόσια τη διαφωνία τους με την κυβερνητική αδιαλλαξία. Η αντίδραση του Βαλς ήταν να επικαλεστεί στις 5 Ιουλίου για 2η φορά την αντιδημοκρατική διάταξη 49.3 του Συντάγματος, παρακάμπτοντας τη Βουλή , ενώ οι μετρήσεις έδειχναν ότι το 73% των Γάλλων δηλώνουν αντίθετοι με νέα χρησιμοποίησή του. Αρκετοί Σοσιαλιστές βουλευτές αποχώρησαν από τη Βουλή απογοητευμένοι, ενώ απ’ έξω διαδήλωναν 45 χιλιάδες διαδηλωτές σύμφωνα με τη CGT, επίσης μέσα σε κλίμα αστυνομοκρατίας.

Την προηγούμενη φορά, στις 10/5, θυμίζουμε ότι περίπου 40 βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος απειλούσαν να μην ψηφίσουν το νόμο. Τη χρήση του 49.3 ακολούθησε προτάσεις μομφής. Πρόταση μομφής κατέθεσε η Δεξιά, ενώ 31 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος (Σοσιαλιστικό Κόμμα) ψήφισαν υπέρ της πρότασης μομφής του Αριστερού Μετώπου, αψηφώντας την απειλή διαγραφής. Αυτή η επίδειξη αλαζονείας κι αυταρχισμού, μάλιστα, αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για κλιμάκωση της αντίστασης και την εισβολή του «βαρέος πυροβολικού» της εργατικής τάξης στην αρένα με απεργίες διαρκείας.

Αυτή τη φορά η Δεξιά του Σαρκοζί έδειξε διαγωγή κοσμιοτάτη απέναντι στα αφεντικά της και πρόσφερε χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση, χωρίς να απευθύνει πρόταση μομφής, κάτι που προσπάθησε να κάνει η Αριστερά, αλλά γι άλλη μια φορά χωρίς επιτυχία.

Τις τελευταίες μέρες επήλθε η κάμψη των κλαδικών απεργιών διαρκείας, που έδωσαν τον τόνο το Μάη και το μεγαλύτερο μέρος του Ιουνίου. Επιπλέον, ο αριθμός των διαδηλωτών αποκλιμακώθηκε σοβαρά σε σχέση με το 1,3 εκατομμύριο στις 14 Ιουνίου. Το λαϊκό ξέσπασμα απέδειξε ότι διαθέτει αρκετές εφεδρείες, ωστόσο αυτή τη φορά δείχνει να υποχωρεί οριστικά.

Πρώτος απολογισμός και «κρατούμενα» για το μέλλον

Η νεολαία γι’ άλλη μια φορά άνοιξε το δρόμο πυροδοτώντας ένα ευρύτερο κίνημα αντίστασης, δίνοντας τον τόνο πρώτα με τις καταλήψεις του Μαΐου και έπειτα με το κίνημα των Πλατειών του Απριλίου. Αυτά έπειτα έδωσαν τη σκυτάλη στα στιβαρά χέρια της εργατικής τάξης, που επέστρεψε με όλα της τα όπλα: απεργίες, καταλήψεις, κλεισίματα δρόμων. Μπλοκάρισμα κρίσιμων τομέων της καπιταλιστικής οικονομίας: διυλιστήρια και αποθήκες καυσίμων, ηλεκτρική ενέργεια, πυρηνικά εργοστάσια (!), λιμάνια, τρένα κι αεροδρόμια. Αμφισβήτηση του «ιερού κι απαραβίαστου στόχου» της ομαλής διεξαγωγής του Euro, π.χ. με τις απεργίες στις μεταφορές, τον τουριστικό τομέα και τη συλλογή σκουπιδιών. Νέες μορφές αγώνα ξεπήδησαν: κατάληψη πλατειών, κατάληψη διοδίων με ελεύθερη δίοδο οχημάτων και με συλλογή χρημάτων για τους απεργούς, δημιουργία απεργιακού ταμείου on-line που συγκέντρωσε 400.000 ευρώ. Τις τελευταίες μέρες τα συνδικάτα οργάνωσαν εναλλακτικό δημοψήφισμα. 800.000 εργαζόμενοι ψήφισαν, με ποσοστό 92% (!) να τάσσεται υπέρ της απόσυρσης της επίμαχης μεταρρύθμισης. Οι υπογραφές παραδόθηκαν στο Μέγαρο του Ολάντ.

Ιδιαίτερα η έλλειψη καυσίμων (τέλη Μαΐου-αρχές Ιουνίου) στοίχισε σοβαρά στην οικονομία και έφτασε μια αναπνοή από την πτώση της κυβέρνησης. Η ιδέα ότι ότι η κοινωνία χωρίζεται σε δυο 2 αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα, κι ότι υπάρχει μια τάξη, η εργατική, που είναι μακράν πλειοψηφική, κρατάει στα χέρια της την οικονομία και διαθέτει την πραγματική δύναμη να νικήσει τα αφεντικά, άρχισε να ακούγεται πιο ρεαλιστική.

Η κυβέρνηση από το Μάρτιο κιόλας άρχισε να παρουσιάζει διάφορες «βελτιώσεις» του νόμου ή υποσχέσεις για «εξαιρέσεις κλάδων», σε προσπάθεια σαλαμοποίησης των αντιφρονούντων. Σε αυτό το περιβάλλον έγινε εφικτό να κατακτηθούν επιμέρους νίκες. Ανασφάλιστοι εργαζόμενοι διεκδίκησαν και κέρδισαν νόμιμη εργασία. Οι εκπαιδευτικοί κέρδισαν αυξήσεις μισθών μέσα στην κρίση. Ικανοποιήθηκαν αιτήματα του φοιτητικού κινήματος, αλλά και των σιδηροδρομικών που απεργούσαν εδώ και τέσσερις μήνες. Αυτές οι νίκες αφενός δείχνουν ότι δεν ισχύει το να «περιορίζουμε τα αιτήματά μας για να είναι πιο εύκολο να τα κερδίζουμε», κλασικό επιχείρημα των ρεφορμιστών και των γραφειοκρατών. Το αντίθετο ακριβώς ισχύει: το να τα διεκδικούμε «όλοι όλα» είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να κερδίσουμε ακόμα κι επιμέρους κατακτήσεις, ακόμα και μέσα στην κρίση. Αφετέρου δείχνουν τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης, που ποντάρει όλα τα λεφτά της στο ξήλωμα του Εργατικού Κώδικα και την ήττα του κινήματος, για να «καταπιαστεί» έπειτα με τα υπόλοιπα μέτωπα και κατακτήσεις.

Το κίνημα κατάφερε να σπάσει το στρατιωτικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης ξανά και ξανά, αποκαλύπτοντας αδυναμίες του καθεστώτος. Σε μια περίοδο που οι διαδηλώσεις απαγορεύονταν στο όνομα της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας», ξέσπασε ένα κίνημα με καθημερινές διαδηλώσεις που «απελευθέρωσε» επί 4 μήνες τη δημόσια ζωή, έσπασε το φόβο και την εξατομίκευση. Όταν ο Ολάντ προσπάθησε να φέρει προς ψήφιση συνταγµατική τροποποίηση που βάθαινε το καθεστώς στρατιωτικού νόµου, σαρώθηκε από τις αντιδράσεις στο κόµµα του και την απέσυρε. Οι απειλές ενάντια στους απεργούς, ώστε να μην προκληθούν προβλήματα στο Euro, εν μέρει τουλάχιστον αψηφήστηκαν. Στις 23 και 28 Ιουνίου απείλησε η κυβέρνηση με απαγόρευση των διαδηλώσεων-στις 23 έκανε την απειλή πράξη. Οι απεργοί αψήφησαν την απειλή, και βουλευτές του Ολάντ καλούσαν δημόσια στη διαδήλωση. Μια μέρα πριν τη συγκέντρωση οι κυβερνώντες ανακοίνωσαν την άρση της απαγόρευσης με την ουρά στα σκέλια.

Μια νέα γενιά αγωνιστών μπήκε στη συστηματική  διαδικασία της πολιτικής συζήτησης και της γενίκευσης των εμπειριών της, εκπαιδεύτηκε στην αλληλεγγύη (στους εργάτες, στους πρόσφυγες, στους άστεγους), την οικοδόμηση σχέσεων και επικοιωνίας με τους εργάτες, τη μάχη με τα σώματα καταστολής. Αντιστράφηκε η ακροδεξιά ατζέντα και ηγεμονία, που ευνοούσε την επέλαση της Λεπέν. Η Δεξιά βυθίστηκε σε κρίση κι η Ακροδεξιά στριμώχτηκε στη γωνία, υποστηρίζοντας τους μπάτσους και καλώντας σε σκληρότερη καταστολή. 

Το κίνημα έβαλε και στη Γαλλία τις βάσεις για την κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, αποδεικνύοντας ότι δε διαφέρει σε τίποτα από τη Δεξιά. Οι «Σοσιαλιστές» προχώρησαν σε μια κατασταλτική επιχείρηση ευρύτατης κλίμακας, στέλνοντας πολλές εκατοντάδες στο νοσοκομείο (φτάνοντας πολύ κοντά στο να σκοτώσει), συλλαμβάνοντας χιλιάδες διαδηλωτές. Κλομπ, κανόνια νερού, δακρυγόνα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, πλαστικές σφαίρες έγιναν καθημερινό «ψωμοτύρι». Οι «Σοσιαλιστές» χτύπησαν διαδήλωση της Πρωτομαγιάς για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1970, κι απαγόρευσαν πρώτη φορά διαδήλωση των συνδικάτων από το 1962 και τον Πόλεμο της Αλγερίας! Συκοφάντησαν μαζί με τα ΜΜΕ χυδαία τα συνδικάτα ταυτίζοντάς τα με … τζιχαντιστές και τρομοκράτες. Από τα τέλη Μαρτίου η γαλλική Δικαιοσύνη επέβαλε βαριές ποινές σε πάνω από 750 άτομα, μεταξύ των οποίων εκατό άτομα κάτω των 18 ετών.  Κάπως έτσι εξηγείται ότι στις τελευταίες μετρήσεις, o Oλάντ συγκεντρώνει αρνητικές γνώμες από το 88% των Γάλλων (!), μόνο το 14% τάσσεται υπέρ μιας νέας υποψηφιότητάς του για την Προεδρία της επόμενης χρονιάς, ενώ η δημοτικότητα του Βαλς βρίσκεται στο 16%.

Το μεγάλο κίνημα  άντεξε 4 μήνες ως ένα αμφίρροπο μπρα ντε φερ με το γαλλικό σύστημα. Έτριξε τα δόντια στην κυβέρνηση και την απείλησε σοβαρά. Έστω κι αν, όπως δείχνει , ολοκληρώνει τον κύκλο του, η ταξική οργή παραμένει ασίγαστη και μένει να δούμε τι θα συμβεί στον απόηχο. Ο λαϊκός κόσμος δε βλέπει  καμία προοπτική. Η κρίση βαθαίνει διεθνώς κι η Γαλλία περιδινίζεται. Νέα μέτρα βρίσκονται προ των πυλών , όπως δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Θα επικρατήσει αίσθημα ήττας ή θα περάσουμε σε μια νέα φάση κλαδικών αγώνων ενάντια στην εφαρμογή του νέου νόμου και στα επόμενα μέτρα; 

Με ποιες δυνάμεις θα καταφέρει να εφαρμόσει το νόμο η πλήρως απονομιμοποιημένη και σε κρίση κυβέρνηση Βαλς-Ολάντ;  Το κυβερνητικό στρατόπεδο έχει υποστεί βαθιά τραύματα και κλυδωνισμούς, έχει αποξενωθεί πλήρως από την εκλογική αλλά σε μεγάλο βαθμό και από την κομμματική του βάση. Στο βαθμό που θα συνεχίζει η κρίση των «Σοσιαλιστών» , θα αφήνει συνεχώς ανοιχτά παράθυρα για να εισβάλει ξανά η λαϊκή οργή.

Τα συνδικάτα πάντως ήδη έχουν υποσχεθεί θερμό φθινόπωρο.

Ο οριστικός απολογισμός αυτού του αγώνα αποτελεί εκκρεμότητα.

Εξαίσια δυναμική από τα κάτω. Τι θα μπορούσε να γίνει «από τα πάνω»;

Η ιστορική πείρα δείχνει ότι συνήθως για τη νίκη χρειάζεται ένας συνδυασμός αποφασισμένου γενικευμένου κινήματος και πολιτικής προοπτικής. Καθώς ένας  πρώτος κύκλος κλείνει, μπορούμε να ανοίξουμε τη συζήτηση για το «τι παραπάνω έπρεπε να γίνει».

Ο παράγοντας «αυθόρμητο» άγγιξε τα όριά του. Επί 4 μήνες νέες δυνάμεις έμπαιναν στο κίνημα και η μια συμπλήρωνε και «ξεκούραζε» την άλλη. Όταν είπαμε παραπάνω ότι η εργατική τάξη επέστρεψε με όλα της τα όπλα, «ξεχάσαμε» το βασικότερο: τη Γενική Απεργία. Η μια από τις 2 μεγαλύτερες συνομοσπονδίες, η CFDT, δεν κάλεσε ποτέ σε απεργία. Το κίνημα Nuit Debout κράτησε το νήμα της αντίστασης στα μεγάλα μεσοδιαστήματα που η Διασυνδικαλιστική των 7 συνδικάτων δεν καλούσε σε διαδηλώσεις, αλλά έλειπε η δύναμη που θα ενώσει όλους τους εργάτες με τη νεολαία και τους υπόλοιπους φτωχούς. Λογικό ήταν οι κλαδικές απεργίες να μην αντέξουν πάνω από μερικές βδομάδες, ενώ υπήρχε κι έλλειψη συντονισμού μεταξύ τους.

Οι μεγάλες συνομοσπονδίες που συμμετείχαν στο κίνημα, κυρίως αυτή της CGT, ποτέ δεν απομακρύνθηκαν από το ρόλο απλώς του «ριζοσπάστη διαπραγματευτή»,  δεν ξέφυγαν ποτέ από τα ανεκτά όρια του αστικού πλαισίου. Δεν κάλεσαν σε πολιτική απεργία διαρκείας. Δεν κάλεσαν ανοιχτά σε σαμποτάζ του Euro, αντίθετα η CGT κατήγγειλε τους κλάδους που δημιούργησαν προβλήματα στη διεξαγωγή του και διατηρεί την τάση να συρθεί σε «διάλογο».

Τα μεγάλα συνδικάτα συνολικά φάνηκαν δέσμια του διαμεσολαβητικού τους ρόλου με το κεφάλαιο και της κοινοβουλευτικο-κεντρικής (αντί της ταξικής) λογικής «κι αν πέσει ο Ολάντ, μήπως ανοίξουμε το δρόμο στη Λεπέν;». Δεν μπόρεσαν να διακρίνουν καθαρά ότι η κλιμάκωση του αγώνα είναι η μόνη εγγύηση τόσο ενάντια στη Λεπέν όσο και για να ανοίξει ο «χώρος» για αναζήτηση και δημιουργία εναλλακτικών στα αριστερά του Ολάντ.

Η κακή κατάσταση της Αριστεράς, ο ρεφορμισμός και η πολυδιάσπαση, τη βρήκαν ανέτοιμη να παίξει ηγετικό ρόλο πολιτικά και να γενικεύσει τον αγώνα προς την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης.

Παρ’ όλα αυτά τα προβλήματα, το κίνημα ταρακούνησε ήδη την κυβέρνηση, σε βαθμό που να μπορεί να γίνει λόγος για αρχή του τέλους της. Η δυναμική τού «από τα κάτω» αποδείχθηκε θαυμάσια, και μπορούσε να φτάσει πολύ μακρύτερα. Είναι βέβαιο ότι αν οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες συγκροτούσαν ένα «κέντρο» που να συντονίζει από την αρχή τις απεργίες με τις πλατείες και τις καταλήψεις της νεολαίας, να μην αφήνει τόσο μεγάλα μεσοδιαστήματα μεταξύ των πανεθνικών μερών δράσης (αφήνοντας την αντίσταση να ξεθυμαίνει και να παρουσιάζει φαινόμενα κόπωσης), να εργαστεί για το στόχο της γενικής πολιτικής απεργίας και την ανατροπή των  Βαλς-Ολάντ από τα κάτω κι από τα αριστερά, να προωθεί μια πολιτική εναλλακτική λύση που θα διεκδικούσε  «λιτότητα στους πλούσιους» και θα διεκδικούσε πίσω τα κλεμμένα, οι δυνατότητες για την άμεση πτώση των Ολάντ-Βαλς και μια συνολικότερη πολιτικο-κοινωνική ανατροπή ήταν κάτι παραπάνω από υπαρκτές.

Η οικοδόμηση ενός τέτοιου πολιτικού και κινηματικού κέντρου παραμένει πρωταρχικό καθήκον για τους αγωνιστές κι ανάγκη για την εργατική τάξη και τους φτωχούς της Γαλλίας. Από την άλλη, όποια κι αν είναι η εξέλιξη των τελευταίων επεισοδίων της μάχης, όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι μία: «να γίνει της Γαλλίας» - η απαραίτητη προϋπόθεση για τις όποιες θετικές εξελίξεις.

Ελένη Μαυρούλη
αναδημοσίευση από Το Περιοδικό

Πορείες ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο στην Νάντ (Γαλλία) : Γιατί επιλέγω να ριζοσπαστικοποιηθώ.

του Antoine από: leplus.nouvelobs (μετάφραση-επιμέλεια- αναδημοσίευση από: barikat)

Στη καλύτερη περίπτωση... Έχει πιάσει τα –αντα, με πνευματική εργασία και ετοιμάζει το διδακτορικό του στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Εθιμικές πορείες στη Ναντ ενάντια στον νόμο Ελ Κομρί, Αντουάν (όνομα δανεισμένο ) υπερασπίζεται μια ριζοσπαστική δράση, βίαιη και στοχευμένη ενάντια στα σύμβολα (του καπιταλισμού). Επεξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν να λάβει αυτές τις αποφάσεις, την οργάνωση του και την αγωνιστική του άποψη.

(σχόλιο  Rozenn Le Carboulec)

Δεν ανήκω σε καμία ιεραρχημένη δομή, σε κανένα κόμμα, συνδικάτο ή οργάνωση. Η οργάνωση υπάρχει αλλά δημιουργείται ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ιδέες και διαμαρτύρονται χωρίς το λογότυπο κανενός. Βρισκόμαστε σε μέρη που γίνονται συνελεύσεις έτσι ώστε να συνεννοηθούμε για θέματα της πορείας.  Μπορούμε, σίγουρα, να μοιραστούμε τις κλασικές ιδέες οργάνωσης, αλλά ο τρόπος δράσης μας είναι σε διάσπαση με τις οργανώσεις τους που μας θυμίζουν πως είναι κομμάτια των ίδιων των νομοσχέδιων ενάντια στα οποία αντιδρούμε. Δεν θέλουμε να είμαστε κοινωνικοί σύμμαχοι, δεν διαπραγματευόμαστε με το κράτος.

 Προχωρούμε σε συμβολικές καταστροφές που στόχο έχουν την καπιταλιστική καταπίεση (τράπεζες, διαφημιστικές πινακίδες, εταιρείες μικτές που υπάγονται στο καθεστώς των Σ.Δ.Ι.Τ. (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) κ.α., που αποδεικνύουν πως το δημόσιο ιδιωτικοποιείται. Μια βιτρίνα που πέφτει συμβολίζει αυτή μας την αντίθεση.

 Αυτές οι δράσεις είναι ριζοσπαστικές. Αλλά τι αντιπροσωπεύουν σε σχέση με έναν εργαζόμενο που υπόκειται σε ένα τραπεζικό σύστημα που τον εκμεταλλεύεται; Και ποια είναι τα μέσα δράσης που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε όταν το ίδιο το κράτος ανεβάζει το επίπεδο ριζοσπαστικοποίησής του;

                                                       Το Μάιο μπλόκαρε ότι σου αρέσει

Δεν αποδεχόμαστε ούτε το άρθρο 49.3 (γαλλικό νομοσχέδιο για τα εργασιακά), ούτε το γκλόμπ.

 Τη βία, πρέπει να την αποδημήσουμε. Πρώτα είναι αυτή του κράτους και των δυνάμεων ασφάλειας. Το εργασιακό νομοσχέδιο είναι αντιπροσωπευτικό μιας κυβέρνησης που θέλει να περάσει τα πάντα στο όνομα της αποτελεσματικότητας και της κρίσης. Εμείς δεν αποδεχόμαστε ούτε το 49.3, ούτε το γκλόμπ. Είμαστε ενάντια σε αυτό το νομοσχέδιο, τον κόσμο του και όλες τις μορφές καταπίεσής του, ενάντια στον καπιταλισμό και την γενική επισφάλεια.

 Ασκούμε κριτική στην συμπεριφορά των δυνάμεων ασφαλείας. Δεν δρουν πλέον για την διατήρηση της τάξης. Χρησιμοποιούνε όπλα με πλαστικές σφαίρες, καταστέλλουν τους διαδηλωτές με πολύ βίαιο τρόπο, χρησιμοποιούν ελικόπτερα, εγκαθιστούν μια ατμόσφαιρα που θυμίζει τον αποικιοκρατικό πόλεμο με την παρουσία της Ασφάλειας προσπαθώντας να αρπάξουν κάποιον από το πλήθος.

 Σήμερα, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια απόσταση ανάμεσα στο κράτος και στους ανθρώπους, μια διάσπαση στον κοινωνικό διάλογο. Και όλο και περισσότεροι άνθρωποι παρεκκλίνουν από τους παραδοσιακούς τρόπους δράσης ασπαζόμενοι τη ριζοσπαστικοποίηση. Εγώ δεν θέλω πορείες πίσω από το φορτηγάκι της CGT (κάτι σαν το  Π.Α.Μ.Ε., με αρκετές βέβαια διαφορές) και τα μπουρεκάκια με λουκάνικο.

 Ξεκίνησα να πολιτικοποιούμαι από το Λύκειο. Μέσω της ιστορίας και της φιλοσοφίας, συνειδητοποίησα γρήγορα πως είναι πάντα οι ίδιοι που εξουσιάζουν. Αργότερα συμμετείχα στις πορείες ενάντια στο σύμφωνο πρώτης εργασίας το 2006. Αυτό το κίνημα μου επέτρεψε να γνωρίσω τους τρόπους να αγωνίζομαι, να περάσω από την παρατήρηση της αδικίας, στην πράξη. Ασχολήθηκα επίσης αρκετά και με το προσφυγικό κίνημα μέσα από διάφορες οργανώσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου.

 Μπροστά στο αδιέξοδο, απέναντι στην αστυνομική αυθαιρεσία, αποφάσισα να ριζοσπαστικοποιηθώ. Όταν το κράτος σκληραίνει, είναι αναγκαίο.

 Ορισμένοι «κάτοικοι» στη ZAD (κίνημα ενάντια στη δημιουργία του αεροδρομίου  Notre-Dame-des-Lande) συμμετέχουν στη μάχη ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο. Έχουμε ένα κοινό εχθρό, τον καπιταλισμό και τον κόσμο του. Αλλά η ZAD δεν είναι τόσο ενεργή στις κινητοποιήσεις και τα μέλη της δεν προσανατολίζονται σε αυτή τη δράση. Αντίθετα, η εμπειρία των αγώνων μας επέτρεψε να ανανεώσουμε το ρεπερτόριο των δράσεών μας, να ξανανοίξουμε το πεδίο της αστικής διαμαρτυρίας στην Νάντ. Οι κινητοποιήσεις του 2012 και αργότερα αυτές του 2014 έδρασαν ως εργαστήρι που μας επιτρέπει να έχουμε μια ζωτικότητα και να αναρωτηθούμε για τα είδη αγώνα.

Βρες το όριο ανάμεσα στην νομιμότητα και στη μη νομιμότητα.

Δέκα χρόνια μετά το σύμφωνο πρώτης εργασίας, ξαναβρεθήκαμε  με άλλα κομμάτια του πληθυσμού μη οργανωμένα, που υποφέρουν από τη κρίση. Το κράτος ενισχύει την βία του. Και δεν υπάρχει καμία επιθυμία διαπραγμάτευσης. Ένας θυμός εκφράζεται, ορισμένες φορές με το μη στοχευμένο σπάσιμο. Αν και αυτή η αντίδραση δεν είναι ίδια με την δικιά μου, είμαι αλληλέγγυος σε αυτές τις κινήσεις. Δείχνουν μια ορισμένη δυσαρέσκεια, μια υποκείμενη απογοήτευση που δείχνει πως όλα μπορούν να εκραγούν. Υπάρχει μια απελπισία, ένα αίσθημα αδικίας ανάμεσα στους νέους και ορισμένοι επιστρέφουν την βία που υπόκεινται. Και, είναι τρομερό, είναι οι ίδιοι νέοι που προσάγονται. Στόχοι εύκολοι γιατί πρέπει να παρουσιάσουν και νούμερα.

 Από τις δυνάμεις ασφαλείας έχω πολλές φορές υποστεί εκφοβισμό αλλά ξέρω να παίρνω τις προφυλάξεις μου. Τα κινήματα τα πιο αποφασισμένα είναι αυτά που περισυλλέγουν γνώσεις από τις δυνάμεις ασφαλείας έτσι ώστε να μην είναι σε θεά ευθείας βολής, να καλύπτουν τα χαρακτηριστικά τους, να προσέχουν σε ποιον μιλάνε. Βρες το σωστό όριο ανάμεσα στην νομιμότητα και στη μη νομιμότητα. Σε τέτοιου είδους πορείες, καλύπτω το πρόσωπο μου και φοράω κράνος, όχι από επιθυμία να ανήκω στο φάντασμα του black bloc, το οποίο δεν υπάρχει στη Νάντ, αλλά για να αποφύγω την αστυνομική και τη δικαστική καταστολή. 

Πηγή: http://leplus.nouvelobs.com/contribution/1517110-manifestations-contre-l...

Αλέξης Λιοσάτος 

Η μαζική και μαχητική αντίσταση ενάντια στο νόμο Ελ-Κομρί αντέχει και «βγάζει» αλώβητη τον τρίτο μήνα κινητοποιήσεων, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.