• ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΣΑΤΣΑΡΑΓΚΟΥ

“Λυπάμαι που η δουλειά μου παρερμηνεύτηκε. Τα θύματα γυναικοκτονιών είναι ήρωες του αγώνα για ελευθερία και ζωή στην Ελλάδα και διεθνώς”. Τη λιτή και περιεκτική αυτή απάντηση έδωσε μέσω της σελίδας της στο Instagram η νεαρή εικαστικός Γεωργία Λαλέ στην εντολή Γεραπετρίτη να απομακρυνθεί άμεσα το έργο τέχνης της για την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες από έκθεση στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη.

Το έργο της εικαστικού, που είναι μία έμπειρη καλλιτέχνις και ακτιβίστρια, λέγεται “Ενοχή της Γειτονιάς”, και πραγματεύεται τα φαινόμενα της γυναικοκτονίας και της ενδοοικογενειακής βίας. Πιο συγκεκριμένα το έργο είναι μία ροζ σημαία έχει δημιουργηθεί από σεντόνια, τα οποία έκαναν δωρεά γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα. «Αυτές οι γυναίκες έχουν φαινομενικά λίγα κοινά πράγματα, αλλά όλες έχουν ξαπλώσει σε αυτά τα σεντόνια απελπισμένες και φοβισμένες» έγραφαν οι διοργανωτές της έκθεσης.

Και πρόσθεταν: «Το σπίτι δεν είναι καταφύγιο για ανθρώπους που ζουν σε ένα καταχρηστικό περιβάλλον. Αντίθετα, εδώ είναι πιο ευάλωτοι, μόνοι και εκτεθειμένοι. Η πλειονότητα των θυμάτων γυναικοκτονίας δολοφονούνται στα σπίτια τους και στα κρεβάτια τους. Η ζωή τους τελειώνει στο κρεβάτι που στρώνουν κάθε πρωί. Τα σεντόνια τους απορροφούν το αίμα τους. Παρόμοια σεντόνια με αυτά που απορροφούν τα δάκρυά μας, που απορροφούν τα όνειρά μας».

 

Ποια είναι η Γεωργία Λαλέ

Η 34χρονη καλλιτέχνις, που έχει γεννηθεί στο Χαϊδάρι, ζει και εργάζεται στο Μπρούκλιν. Μέσω της διεπιστημονικής της πρακτικής, η Lale εξερευνά το σχέδιο του ανθρώπινου σώματος στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο της σύγχρονης κοινωνίας.

Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στις εικαστικές τέχνες στη σχολή School of Visual Arts στην Νέα Υόρκη. Είναι αποδέκτης της υποτροφίας του Ιδρύματος Γουλανδρή και του βραβείου Paula Rhodes Memorial Award της Σχολής Εικαστικών Τεχνών για εξαιρετικές επιδόσεις στις σπουδές MFA Fine Arts. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε σημαντικούς διεθνείς χώρους, όπως το Nuit Blanche Festival στις Βρυξέλλες και η Διεθνής Εβδομάδα Performance Art Week της Βενετίας. Έχει συμμετάσχει σε πάνελ ακαδημαϊκών συνεδρίων που διοργανώθηκαν από το Ίδρυμα Dedalus, το MoMA Archives, το Yale History of Art Modernist Forum και το Yale School of Management.

Η performance της #OrangeVest παρουσιάστηκε στο ελληνικό περίπτερο της 15ης Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας (2016) και πολλά ελληνικά Μέσα είχαν τότε φιλοξενήσει συνεντεύξεις της.

Έργα της Γ. Λαλέ από τον ιστότοπου aaart.gr ΓΚΑΛΕΡΙ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

Στην Ελλάδα εκπροσωπείται επισήμως από την A.Antonopoulou Art Gallery, στον επίσημο ιστότοπο της οποίας διαβάζουμε για το κόνσεπτ πίσω από τα έργα της:

“Αντιλαμβάνομαι την τέχνη μου ως μια ιστορική αναφορά που καταγράφει την προσωπική μου ζωή και την εποχή μας μέσα από εικόνες. Το έργο μου εξερευνά αφηγήσεις για τη χρόνια ασθένεια και την αναγκαστική μετανάστευση μέσα από μια διαπροσωπική προοπτική. Μέσα από το έργο μου, στοχεύω να αποκαταστήσω ποιητικά τα χαμένα κομμάτια της πολιτισμικής σύγχυσης της οικογένειάς μου που συνέβη το 1922, με την αναγκαστική μετανάστευση και τον εκτοπισμό από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα.

Από τότε που διαγνώστηκα με καρκίνο, παράγω ένα σύνολο έργων που αφορούν την κοινωνική αορατότητα, το στίγμα, τον εξοστρακισμό και το τραύμα που βιώνουν οι ασθενείς κατά τη διάρκεια της διάγνωσης, της θεραπείας και της ανάρρωσής τους. Η παλέτα των μέσων μου χαρακτηρίζεται από την εννοιολογική μινιμαλιστική χρήση συναισθηματικά φορτισμένων αντικειμένων, όπως σωσίβια, θερμικές κουβέρτες έκτακτης ανάγκης και νοσοκομειακές ρόμπες. Χρησιμοποιώ περφόρμανς, δημόσιες παρεμβάσεις, γλυπτική και γλώσσα προκειμένου να υποστηρίξω την κοινωνική δικαιοσύνη και το δικαίωμα στην καθολική υγειονομική περίθαλψη.”

Μέσω της τέχνης και του ακτιβισμού εξερευνά το αποτύπωμα του ανθρώπινου σώματος στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο της σύγχρονης κοινωνίας μας. Ως καρκινοπαθής, έχει εκτεθεί σε διάφορες οικονομικές, κοινωνικές, σωματικές και ψυχολογικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι χρόνια πάσχοντες στην Αμερική.

Μέρος του έργου της είναι να χρησιμοποιεί παραστάσεις, δημόσιες παρεμβάσεις, εγκαταστάσεις και υφάσματα προκειμένου να υποστηρίξει την προσιτή και ολοκληρωμένη υγειονομική περίθαλψη ως θεμελιώδεις προϋποθέσεις για τη “Ζωή, την Ελευθερία και την Επιδίωξη της Ευτυχίας”.

Όταν φορούσε πορτοκαλί σωσίβιο στη Νέα Υόρκη

Όταν ήταν 26 ετών η Ελληνίδα καλλιτέχνις θέλησε να ευαισθητοποιήσει την αμερικανική κοινή γνώμη για το προσφυγικό δράμα της Ευρώπης, που επικεντρωνόταν στην πατρίδα της, την Ελλάδα. Τότε έκανε το μεταπτυχιακό της στο School of Visual Art με υποτροφία του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Παρακολουθώντας με έντονο ενδιαφέρον όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη και την Ελλάδα με τους Σύρους πρόσφυγες, ένιωσε την ανάγκη να συμβάλει, με τον δικό της τρόπο, στην αντιμετώπιση τoυ προσφυγικού. Σε συνέντευξή της στο Έθνος της Κυριακής είχε πει:

 

 

«Ολα ξεκίνησαν το καλοκαίρι καθώς παρακολουθούσα τα αμερικάνικα δίκτυα ενημέρωσης να καλύπτουν τη σωρεία των προσφύγων στα ελληνικά νησιά. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Ημουν σοκαρισμένη από τις δύσκολες, απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες οι πρόσφυγες προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τον τρόμο και συγκινημένη από το θάρρος, την τόλμη και την αυτοθυσία των κατοίκων των νησιών που προσπαθούσαν να βοηθήσουν και να σώσουν τις ζωές τόσων ανθρώπων. Ενιωσα ντροπή που, λόγω της απόστασης και των ακαδημαϊκών μου υποχρεώσεων, δεν μπορούσα να έρθω στην Ελλάδα και να προσφέρω κι εγώ σε αυτό το δύσκολο έργο των συμπατριωτών μου».

 

 

Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα της δράσης με τον χαρακτηριστικό τίτλο #OrangeVest, δηλαδή Πορτοκαλί σωσίβιο. Φορώντας μαύρα ρούχα στη μνήμη των ανθρώπων και των παιδιών που έχασαν τις ζωές τους στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο – και από πάνω ένα πορτοκαλί σωσίβιο περπάτησε στο Μητροπολιτικό Μουσείο διασχίζοντας την απόσταση από την πτέρυγα με τη Συριακή Τέχνη σε αυτήν με την Ελληνική Τέχνη. Και αργότερα στην Times Square. Μετά από τις δύο αυτές δράσεις, περισσότεροι άνθρωποι εξέφρασαν την επιθυμία τους να περπατήσουν μαζί της και να υποστηρίξουν με τη συμμετοχή τους την άποψη ότι το προσφυγικό είναι ένα θέμα που αφορά τον καθέναν μας.

 

 

Η ευαισθητοποίησή της στο θέμα των προσφύγων έχει σχέση με την ιστορία της οικογένειάς της, καθώς ο παππούς της ήρθε σαν πρόσφυγας στην Ελλάδα, το 1922, σε ηλικία 5 χρονών. Ηταν από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και η οικογένειά του ταξίδεψε κάτω από παρόμοιες συνθήκες με αυτές που οι πρόσφυγες διασχίζουν σήμερα το Αιγαίο. “Η προγιαγιά μου, της οποίας και πήρα το όνομα, ταξίδεψε μόνη της μαζί με τα οχτώ παιδιά της ενώ γέννησε το ένα από αυτά πάνω στην προκυμαία, καθώς περίμεναν την επιβίβαση στις βάρκες” είχε δηλώσει σε συνέντευξή της.

Ροζ ελληνική σημαία: Αντιδράσεις για την εντολή απόσυρσης – “Μυρίζει ακροδεξιά διολίσθηση”

Εντωμεταξύ στην Ελλάδα – Το ιστορικό της… ροζ ελληνικής σημαίας

Η ροζ ελληνική σημαία της ενόχλησε Δημήτρη Νατσιό της «Νίκης», ο οποίος ζήτησε από το βήμα της Βουλής την απόσυρσή του. Με τον Δημήτρη Νατσιό συντάχθηκε απόλυτα ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης.

Αντίθετα, στο πλευρό της εικαστικού τάχθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Στέφανος Κασσελάκης, που με ανάρτησή του υπογράμμισε: «Η τέχνη επιτρέπεται να “παίζει” ακόμη και με τα χρώματα των εθνικών συμβόλων, όταν θέλει να μεταφέρει ένα μήνυμα -από την αντίθεσή της στον ρατσισμό μέχρι την ενδοοικογενειακή βία». «Αντίθετα, η εξωτερική πολιτική της χώρας μας δεν επιτρέπεται να παίζει με τα εθνικά θέματα «υποκλινόμενη» -κυριολεκτικά και μεταφορικά- διότι αυτό είναι που προσβάλλει στην πράξη τα εθνικά μας χρώματα» υπογράμμισε με νόημα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

 

 

Παράλληλα η επιμελήτρια Νιόβη Ζαραμπούκα-Χατζημάνου έκανε σχετική ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πριν ωστόσο δοθεί εντολή να κατέβει το έργο, περιγράφοντας όσα συνέβησαν με την περίφημη ροζ ελληνική σημαία. Όπως αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα ακροδεξιά στοιχεία πέρα από το ότι ζητούσαν να κατέβει, προχώρησαν και ένα βήμα πιο πέρα, με υβριστικά μηνύματα στην ίδια την εικαστικό αλλά και τους επιμελητές της έκθεσης.

«Το θέμα είχε προκύψει Εδώ και κανά δυο 24ωρα, η έκθεση της Γεωργίας Λαλέ στο Ελληνικό Προξενείο της Νέας Υόρκης δέχεται επιθέσεις από ακροδεξιούς εντός και εκτός ΗΠΑ, επειδή «μαγάρισε» το εθνικό σύμβολο. Πρόκειται για τη συμμετοχή της στο Carte Blanche Project με το έργο «Ενοχές της γειτονιάς» με το οποίο πραγματεύεται τα εγκλήματα της γυναικοκτονίας και της ενδοοικογενειακής βίας.

Χτες ο Πρόεδρος της Νίκης βγήκε στη Βουλή και είπε ότι η σημαία μας βάφεται κόκκινη μόνο με το αίμα των ηρώων (είπε ο φασίστας γελάω), η εικαστικός και οι επιμελητές δέχονται υβριστικά και απειλητικά μηνύματα και χτες κάποιος/α έκαψε τους θάμνους του προξενείου με βενζίνη. Πριν λίγο ήρθε στα αυτιά μου ότι τους ζητήθηκε να κατέβει το έργο. Ελπίζω να πρόκειται για αστείο. Εννοείται στέλνω την αμέριστη στήριξη μου στη Georgia Lale, και στη συμβουλευτική επιτροπή τεχνών, που αποτελείται από την Ειρήνη Λιναρδάκη, τη Νατάσα Κατερινοπούλου, τη Λολίτα Κουτούδη και τον Πάνο Τσαγκάρη. Φυσικά δεν συζητάμε το να κατέβει…»

Σε ανάρτησή του, μετά την εντολή απόσυρσης του έργου τέχνης, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς, Νάσος Ηλιόπουλος, αναφέρει:

«Η έκθεση της Γεωργίας Λαλέ στο προξενείο στην Νέα Υόρκη έγινε στόχος επιθέσεων από ακροδεξιούς. Ένα έργο που έχει ως στόχο τον σχολιασμό των γυναικοκτονιών και της έμφυλης βίας συγκεντρώνει τα πυρά διαφόρων σκοταδιστικών κύκλων.

Ο πρόεδρος της “Νίκης” καταφέρθηκε εναντίον του συγκεκριμένου έργου και ο κ. Γεραπετρίτης δεν έχασε την ευκαιρία να ζητήσει να αποσυρθεί από την έκθεση.

Η κυβέρνηση της ΝΔ κάνει τα πάντα για νομιμοποιήσει την ακροδεξιά λογική και έρχεται να λειτουργήσει ως ιεροεξεταστές. Προφανώς και δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στους συντελεστές της έκθεσης, απαιτείται μια ουσιαστική κινητοποίηση ενάντια σε αυτές τις ακροδεξιές πρακτικές που καλύπτει και κανονικοποιεί η κυβέρνηση της ΝΔ.

Καλό θα ήταν αντί να κυνηγάει ένα έργο τέχνης να κάνει κάτι ουσιαστικό για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας».

Πηγή: news247.gr

Η χαράκτρια & ζωγράφος Βαλεντίνη Μαυροδόγλου παρουσιάζει την νέα της εικαστική δουλειά με τίτλο «Θήρα του Αιγαίου» στον χώρο Oia Vineyart, στην Οδό Αργοναυτών, στην Οία (Σαντορίνη) από τις 9 έως τις 26 Αυγούστου.

«Η Βαλεντίνη Μαυροδόγλου εμπνεύστηκε από τα βιώματα της στο νησί των Κυκλάδων και έχει αφιερώσει τα έργα της στην ιδιαιτερότητα και τη μοναδικότητα της Θήρας. Από την ανυδρη γη μέχρι το κρασί που ρέει, το τόσο ιδιαίτερο γεωλογικό και αρχιτεκτονικό τοπίο, η καλλιτέχνις αντιλαμβάνεται και αναδεικνύει την ομορφιά τους μέσα από σειρά λινογραφιών σε παραδοσιακό κινέζικο χαρτί, με εφόδιο την εμπειρία της Σαντορίνης που όλοι κοιτάζουν αλλά λίγοι πραγματικά βλέπουν.

Η σειρά των έργων της εστιάζει στις ήσυχες ώρες της Σαντορίνης, εκείνες τις μοναδικές στιγμές που το νησί αποκτά μια άλλη διάσταση, ένα νέο πρόσωπο. Μέσα από τα μάτια της εικαστικού, βλέπουμε το νησί να ξυπνάει νωρίς το πρωί, να απολαμβάνει την ησυχία και την απλότητά του, και να αντανακλά το υπέροχο τοπίο του.

Είναι αυτή η αναζήτηση της απλότητας που δημιουργεί ένα μοναδικό πνεύμα στο νησί, που αντέχει ακόμα και όταν πολλαπλοί επισκέπτες κάθε χρόνο, αν και έρχονται για να την απολαύσουν, καταλήγουν να προκαλούν τον “θόρυβο” που καθιστά δύσκολο να την αφουγκραστεί κανείς στην πραγματική διάστασή της.

Τα στοιχεία του μοναδικού νησιού στα έργα της παραμένουν αναγνωρίσιμα, παρά την ποικιλομορφία που αυτά παρουσιάζουν σε μια πρώτη ματιά. Η γεωμετρική αφαίρεση που εφαρμόζει η καλλιτέχνης με την εκφραστική αφαιρετικότητά της, μεταφέρει την ατμόσφαιρα του τοπίου και των μορφοτύπων που ορίζουν το νησί. Οι περιττές και περίπλοκες λεπτομέρειες αφαιρούνται, καθιστώντας το έργο πιο απλό και καθαρό. Το μοναδικό χρώμα κάθε έργου προσθέτει το συναίσθημα της στιγμής.

Η έκθεση έργων της Βαλεντίνης Μαυροδόγλου είναι μια μοναδική ευκαιρία να ταξιδέψουμε μέσα από την τέχνη στην πανέμορφη Σαντορίνη και να ζήσουμε τη μαγεία της με τον τρόπο που την βιώνει η ίδια η καλλιτέχνης. Με τα έργα της η Μαυροδόγλου μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη μπορεί να αποτελέσει τον δικό μας δρόμο για να εξερευνήσουμε τον κόσμο γύρω μας και να βιώσουμε το μοναδικό πνεύμα κάθε τόπου, και, να εισάγουμε με αυτό, στο δικό μας περιβάλλον ένα κομμάτι της μαγείας αυτής της μοναδικής γωνιάς του Αιγαίου που αποτελεί η Σαντορίνη.»

Πάρης Καπράλος
Εικαστικός Επιμελητής

* Θηρα ήταν η αρχαιότερη ονομασία της Σαντορίνης, παραπέμπει στην αρχαία πόλη που ιδρύθηκε από τους Φοίνικες και ήταν η πρώτη ονομασία του νησιού. Το δε όνομα Σαντορίνη προέρχεται από τους διερχόμενους Φράγκους Σταυροφόρους οι οποίοι κατά το πέρασμα τους στέκονταν για ανεφοδιασμό κοντά σε εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, που βρίσκεται στη σημερινή περιοχή της Περίσας πίσω από τον ιερό ναό του Τιμίου Σταυρού (την αποκάλεσαν Σάντα Ιρίνα), η οποία υπήρχε στο νησί.

Λίγα λόγια για τη Βαλεντίνη Μαυροδόγλου

Η Βαλεντίνη Μαυροδόγλου (1989). Το 2007 ξεκίνησε τις σπουδές της πάνω στον κλάδο της ενδυματολογίας στην Pan-Sic. Το 2010 συνέχισε με σπουδές πάνω στις γραφικές τέχνες στο ΙΕΚ Praxis . Το 2017 αποφοίτησε από την Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στην Φλώρινα.

Έχει παρουσιάσει 9 ατομικές εκθέσεις και έχει επίσης λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές και μουσειακές συλλογές. Από το 2017 είναι ενεργό μέλος της Ενωσης Ελλήνων Χαρακτών. Από το 2018 συνεργάζεται με το Κέντρο Χαρακτικής Αθηνών Pandolfini-Siaterli Α.Μ.Κ.Ε. .Ζεί και εργάζεται στην Αθήνα.

 

Τη μάχη με την επάρατη νόσο έχασε σε ηλικία 83 ετών η γλύπτρια Σοφία Βάρη.

Η διεθνής εικαστικός άφησε την τελευταία της πνοή σε νοσοκομείο στο Μόντε Κάρλο, την Παρασκευή (5/5) μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

Έργα της φιλοξενούνται στις μόνιμες συλλογές σημαντικών μουσείων, όπως το Μουσείο Τέχνης Βασίλης και Ελίζα Γουλανδρή (Αθήνα), στο Παλάτσο Βέκιο (Φλωρεντία), στο Μουσείο Πέρα (Κωνσταντινούπολη) κ.α. και εκτίθενται σε αρκετούς δημόσιους χώρους .

Ποια ήταν η Σοφία Βάρη:

Γεννημένη το 1940, το πραγματικό της όνομα ήταν Σοφία Κανελλοπούλου.

Το επίθετο Βάρη προέκυψε από την οικογενειακή της έπαυλη στην οποία υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας.

Ο πατέρας της ήταν Έλληνας και η μητέρα της από την Ουγγαρία. Σε ηλικία 16 ετών αρχίζει να ασχολείται με τη ζωγραφική και δυο χρόνια αργότερα αρχίζει να σπουδάζει στην École des Beaux-Arts στο Παρίσι.

Έγινε, ευρέως γνωστή για τις πληθωρικές γυμνές γυναικείες φιγούρες που αντλούν στοιχεία από το μπαρόκ, τον μανιερισμό, τον εξπρεσσιονισμό καθώς και τη γλυπτική της ελληνιστικής εποχής.

Το 1978 γνωρίζει τον Κολομβιανό καλλιτέχνη Φερνάντο Μποτερό με τον οποίο μοιράστηκε τη ζωή της.

Αποτέλεσμα της συναναστροφής της με τους πολιτισμούς της Λατινικής Αμερικής και από καλλιτέχνες όπως Donatello, Luca Della Rubia, Hans Arp, Joan Miró και Alexander Archipenko, είναι το γλυπτό Soirées de Dimanche (1988).

Παράγει έργα για το δημόσιο χώρο που βρίσκονται στη Γαλλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Ελλάδα, την Ελβετία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Κολομβία και σε άλλα μέρη του κόσμου. 

Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αποκαλούμενης «γενιάς του ‘60», ο Χρίστος Καράς, πέθανε σε ηλικία 93 ετών.

Γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας στις 9 Δεκεμβρίου 1930 και σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το 1951 γράφεται στη Σχολή Καλών Τεχνών των Αθηνών και όταν παίρνει το δίπλωμά του (1955) φεύγει με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (1957) και σπουδάζει φρέσκο στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού για τρία χρόνια ενώ θα μείνει στη γαλλική πρωτεύουσα μέχρι το 1963.

Συγχρόνως ταξιδεύει σε Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Αγγλία. Αργότερα πραγματοποιεί πολλά ταξίδια σε  Βενετία, Βασιλεία, Κάσσελ, Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, παρακολουθώντας τις μεγάλες διεθνείς εκθέσεις.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα μετέχει ενεργά στην προσπάθεια για τη δημιουργία ενός σύγχρονου καλλιτεχνικού κλίματος, με πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, τηλεοπτικές παρουσίες και συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Ιδρύει επίσης με άλλους καλλιτέχνες την ομάδα «Τομή» (1963) και τον «Σύνδεσμο Ελλήνων Καλλιτεχνών» (1976).

Συμμετέχει στην οργάνωση του «Α' Συνεδρίου Ελλήνων Καλλιτεχνών Πλαστικών Τεχνών» (1963), του Συμποσίου με θέμα: «Ίδρυση Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Ελλάδα» (1977) και του Συμποσίου με θέμα: «Σύγχρονη τέχνη και παράδοση» (1981). Το 1984 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 41η Μπιενάλε Βενετίας.

Το 2001, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου του, ενώ το 2004 δημιούργησε τη μνημειακή σύνθεση «Διαστημική Ποίηση», για το Σταθμό Χαλανδρίου του Μετρό.

Έφυγε την Κυριακή (16/1) από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο Αλέκος Φασιανός. Ο εμβληματικός ζωγράφος, που σφράγισε με το έργο του την εποχή του, αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια προβλήματα υγείας.

Ο Αλέκος Φασιανός άφησε την τελευταία του πνοή σπίτι του, έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του Μαρίζα και τα δύο τους παιδιά. Η ημερομηνία της κηδείας του δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί.

Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1955-1960) με τον Γιάννη Μόραλη. Λίγο μετά την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1960, γκαλερί Α23), πήγε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des Βeaux-Αrts, κοντά στους Clairin και Dayez (1962-64). Τελικά εγκαταστάθηκε πιο μόνιμα στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου έζησε επί 35 χρόνια, κρατώντας πάντως μια στενή και τακτική σχέση με την Ελλάδα.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τέχνης του διαμορφώθηκαν βαθμιαία, στη διάρκεια της διαμονής του στο Παρίσι, όπου είχε την ευκαιρία να εξοικειωθεί, μεταξύ άλλων, με τις μοντέρνες τάσεις της δεκαετίας του 1960. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς του, δεν συντάχθηκε εμφανώς με τα ευρωπαϊκά πρωτοποριακά ρεύματα της εποχής. Παρέμεινε πιστός στην παραστατική ζωγραφική και στις ελληνικές καταβολές του, διατηρώντας μέχρι τέλους το σεβασμό του για κάποια διδάγματα της γενιάς του 30, την αγάπη του για την ελληνική τέχνη (αρχαία, βυζαντινή, λαϊκή), και τους ισχυρούς δεσμούς του με τη βιωμένη εμπειρία του ελληνικού χώρου.

Στα θέματά του κυριαρχεί η ανθρώπινη φιγούρα, η οποία αποδίδεται αρχικά με μια ηθελημένη απλοϊκότητα, αλλά με τον καιρό εξελίσσεται και αποκτά μια κυρίαρχη παρουσία στο χώρο. Σχεδιάζεται σχηματοποιημένα, με λιτά και καθαρά περιγράμματα, σε συνθέσεις επίπεδες με ελάχιστη φωτοσκίαση. Συχνά το χρώμα απλώνεται έντονο και εννιαίο σε όλη την επιφάνεια της μορφής, δίνοντας μια εντυπωσιακή μνημειακότητα στην εικόνα, η οποία λειτουργεί κυρίως ποιητικά και όχι ρεαλιστικά. Τα μοτίβα που κατά καιρούς εμφανίζονται στη ζωγραφική του, τόσο τα καθαρώς ανθρωποκεντρικά (ποδηλάτες, καπνιστές, ερωτικά ζευγάρια, κ.ά) όσο και εκείνα που περιγράφουν αντικείμενα ή χώρους, προέρχονται καταρχήν από μια οικεία καθημερινότητα, η οποία όμως παίρνει μια μυθική διάσταση, ιδίως όταν υπάρχουν και άμεσες αναφορές σε πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας.

Έχει ασχοληθεί με την εικονογράφηση βιβλίων γνωστών ποιητών και συγγραφέων στην Ελλάδα και τη Γαλλία (των Ελύτη, Ταχτσή, Καβάφη, Aragon, Apollinaire κ.ά.). Έχει επίσης σχεδιάσει αφίσες και γραμματόσημα. Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και άλλους θιάσους, σε παραστάσεις αρχαίου δράματος και σύγχρονων έργων. Επίσης έχει εκδόσει δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Το 2000 φιλοτέχνησε έργα για το Σταθμό Μεταξουργείο του αθηναϊκού Μετρό. Έχουν γυριστεί τέσσερις ταινίες για το έργο του, από την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν αρκετές μονογραφίες του. Το 1999 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και το 2010 τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση με το παράσημο της Legion d'Honneur (Officier des Lettres et des Arts).

Παρουσίασε το έργο του σε περισσότερες από 70 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Η τελευταία αναδρομική του έκθεση έγινε στην Εθνική Πινακοθήκη (2004), με τίτλο Φασιανός, Μυθολογίες του καθημερινού. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη του κόσμου (Μπιενάλε Sao Paulo 1971, Μπιενάλε Βενετίας 1972, Ευρωπάλια, Βρυξέλλες 1982, Μπιενάλε Γραφιστικής Μπάντεν - Μπάντεν 1985, κ. ά.).

O διεθνούς φήμης Έλληνας εικαστικός Pavlos (Παύλος Διονυσόπουλος) έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών.

Ο σπουδαίος καλλιτέχνης, που είχε εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε κορυφαίες διεθνείς διοργανώσεις, γεννήθηκε στα Φιλιάτρα της Μεσσηνίας το 1930.

Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών τεχνών της Αθήνας (1949-1953) με δάσκαλο το Γ. Μόραλη. Το 1954 με υποτροφία του γαλλικού κράτους πήγε στο Παρίσι, ενώ την περίοδο 1955-1958 εργάστηκε στην Αθήνα για τη διαφήμιση και το θέατρο.

Το 1958 έφυγε ξανά για το Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα. Το 1960 γνωρίστηκε και συνδέθηκε με τον P. Restany. Παρ' όλο που οι αναζητήσεις του συγγενεύουν και συμπορεύονται με αυτές των νεορεαλιστών, των καλλιτεχνών της ποπ αρτ και της επιστροφής στην παραστατικότητα, ποτέ δεν εντάχθηκε σε κανένα απ' αυτά τα κινήματα.                                    

Η πρώτη ατομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι (GalerieJ, 1964) και από τότε έχει συνεργαστεί με μεγάλες ευρωπαϊκές γκαλερί (Sonnabend, Ιόλα, κλπ). Μετά την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (Ινστιτούτο Γκαίτε, 1971), γίνονται εκθέσεις στην Ελλάδα τακτικά.                                                      

Συμμετείχε σε σημαντικά γεγονότα που ανέδειξαν την ελληνική avant-garde σκηνή τέχνης στο εξωτερικό, όπως το AvantgardeGriechenland (Βερολίνο, 1968) και το «οκτώ καλλιτέχνες, οκτώ στάσεις, οκτώ Έλληνες» (ICA, Λονδίνο, 1975).

Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1980 ενώ συμμετείχε στο φεστιβάλ Europalia (Βέλγιο, 1982). Το 1997, διοργανώθηκε αναδρομική του έκθεση στη Θεσσαλονίκη (Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης) και παρουσιάστηκε επίσης στην Αθήνα (Εργοστάσιο ΑΣΚΤ).

Το έργο του Ποδοσφαιριστές βρίσκεται στο σταθμό «Ομόνοια» του Μετρό της Αθήνας.

H κηδεία του θα γίνει στα Φιλιατρά.






Πηγή ΕΦ.ΣΥΝ

Η ΕΡΤopen, η εκπομπή «ΕΡΤopen Πολιτισμός» και η Χρύσα Αριάδνη Κουσελά έχουν την τιμή να φιλοξενούν την εικαστικό Δανάη Στράτου, απόψε στις 21:00.

Η Δανάη Στράτου μιλά για την εργογραφία της, την πορεία της μέχρι σήμερα, τα καλλιτεχνικά της ερεθίσματα, το αντικείμενο των έργων της και την οπτική της για τη ζωή, τη φύση και την κοινωνία.

 Συντονιστείτε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen, στους 106,7fm και διαδικτυακά www.ertopen.com/radio απόψε στις 21:00-22:00.

Η εκπομπή "Ερτopen Πολιτισμός", η Χρύσα Αριάδνη Κουσελά και ο συμπαρουσιαστής Σωτήρης Μπότας, έχουν την τιμή να φιλοξενούν στο στούντιο της ΕΡΤopen την Ελένη Πόταγα, μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες εικαστικούς και γλύπτριες της Ελλάδας.

Συντονιστείτε απόψε στις 21:00 στους 106.7fm και διαδικτυακά www.ertopen.com/radio

Μία από τις σημαντικότερες σύγχρονους εικαστικούς, η 'Ασπα Στασινοπούλου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών. Η τελευταία της καλλιτεχνική συμμετοχή ήταν φέτος το καλοκαίρι στο πλαίσιο της Διεθνούς έκθεσης Σύγχρονης Τέχνης documenta14 με ένα έργο-εγκατάσταση που συμπεριλαμβάνεται στην έκθεση «Αντίδωρον» του ΕΜΣΤ στο Κάσελ.

Η 'Ασπα Στασινοπούλου γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στη Ecole des Beaux-Arts στο Παρίσι (1959-1963). Εκεί γνώρισε τον Γιάννη Τσαρούχη, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά και καλλιτεχνικά. Επέστρεψε για λίγο στην Ελλάδα και έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση το 1966 στη γκαλερί 'Αστορ στην Αθήνα. Το 1968 έφυγε πάλι για το Παρίσι, απογοητευμένη από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα μετά την άνοδο της δικτατορίας. Το 1969 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου εργάστηκε έως το 1974.

Ασχολήθηκε αρχικά με τη ζωγραφική, αλλά σύντομα εισήγαγε στη δουλειά της μικτά υλικά, έτοιμα αντικείμενα, επεξεργασμένες φωτογραφικές εκτυπώσεις, ταινίες super 8 και άλλα εκφραστικά μέσα, ακολουθώντας από νωρίς τις πρωτοποριακές τάσεις της δεκαετίας του '70.

Το έργο της περιλαμβάνει κυρίως κατασκευές και εγκαταστάσεις στο χώρο με διάφορα υλικά, καθώς και εικαστικές δράσεις. Η θεματική της ξεκινούσε από μια κριτική αντιμετώπιση της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, βασισμένη στην καταγραφή καθημερινών γεγονότων, συχνά με καταγγελτική ή ανατρεπτική διάθεση. Σε πιο πρόσφατες φάσεις της δουλειάς της, εμπνέεται από μνημειακά αγάλματα αρχαιοελληνικής τέχνης, τα οποία εντάσσει σε εικαστικές δράσεις, ερμηνεύοντας με αντισυμβατικό τρόπο την παρουσία τους.

Από τα νεανικά της χρόνια συμμετείχε σε δραστηριότητες καλλιτεχνικών ομάδων που εξέφραζαν, μεταξύ άλλων, τις ιδεολογικές της αντιρρήσεις για την εμπορευματοποίηση της τέχνης και το σύστημα των γκαλερί, όπως ήταν το Κέντρο Εικαστικών Τεχνών, η Ομάδα Τέχνης 4+ και η Ομάδα για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη.

Είχε παρουσιάσει το έργο της σε περιορισμένο αριθμό ατομικών εκθέσεων, κυρίως στην Αθήνα, αλλά και σε 'Αμστερνταμ και Λονδίνο. Το 2009 οργανώθηκε αναδρομική της έκθεση στην Αθήνα (Μουσείο Μπενάκη), για την οποία τιμήθηκε με το μεγάλο εκτός συναγωνισμού βραβείο της AICA Hellas. Συμμετείχε επίσης σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις και διεθνείς διοργανώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό (Περιβάλλον-Δράση, Αθήνα 1981, Μπιενάλε Sao Paulo 1985, Three Generations of Greek Women Artists, Εθνικό Μουσείο Γυναικών Καλλιτεχνών Ουάσινγκτον 1989, Μεταμορφώσεις του Μοντέρνου, Εθνική Πινακοθήκη Αθήνα 1992, 4η Μπιενάλε Αθήνας 2013, κ.ά.)

Η κηδεία της θα γίνει στις 2 Αυγούστου στις 14.30 στην εκκλησία Αγίου Λαζάρου στο Α΄ Νεκροταφείο.