• Πάνω από 200.000 πρόσφυγες δημιούργησε η εισβολή της Τουρκίας στο Αφρίν
• Αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών, έλλειψη ασφάλειας για τον άμαχο πληθυσμό, εμπόδια στην προώθηση ανθρωπιστικής βοήθειας στους πρόσφυγες του Αφρίν, διαπιστώνει η Κομισιόν
• Απάντηση σε Νίκο Χουντή

Αφημένοι στη μοίρα τους είναι οι 200.000 πρόσφυγες, κυρίως Κούρδοι που διέφυγαν από τη περιοχή του Αφρίν για να σώσουν τη ζωή τους, μετά την εισβολή των Τούρκων τον Φεβρουάριο του 2018.

Αυτό προκύπτει από την απάντηση της Κομισιόν, σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή της Λαϊκής Ενότητας(ΛΑΕ), Νίκου Χουντή.

Στην ερώτησή του, ο Έλληνας ευρωβουλευτής σημείωνε ότι, «Μετά την τουρκική εισβολή τον Φεβρουάριο του 2018, και για να αποφευχθεί η γενοκτονία κυρίως του κουρδικού πληθυσμού, μεγάλο μέρος αυτών υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν προς την περιοχή Σάχμπα», τονίζοντας ότι, «στη Σάχμπα στήθηκαν πρόχειροι καταυλισμοί και στρατόπεδα προσφύγων» που αυτοδιαχειρίζονται οι πρόσφυγες και ότι, «υπάρχει επιτακτική ανάγκη για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και κάλυψης των τεράστιων ελλείψεων σε καθαρό νερό, στέγαση, σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη».

Τέλος, καλούσε την Κομισιόν να αναλάβει άμεσα μέτρα «για αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη περιοχή».

Στην απάντησή του, ο Κύπριος επίτροπος κ. Στυλιανίδης, αρμόδιος για θέματα διαχείρισης κρίσεων, αφού σημειώνει ότι οι «εκτοπίσεις και μετακινήσεις πληθυσμών εντός και εκτός Αφρίν είναι περίπλοκες», παραθέτει στοιχεία του ΟΗΕ, από τα οποία προκύπτει ότι, ο αριθμός των προσφύγων που εγκατέλειψαν το Αφρίν ανέρχεται περίπου σε 200.000 άτομα.

Στη συνέχεια της απάντησής του ο Ευρωπαίος Επίτροπος περιγράφει με «στρογγυλεμένες εκφράσεις» τις πολύ ανησυχητικές πληροφορίες, ότι οι πρόσφυγες, όχι μόνο έχουν εγκαταλειφθεί από τη διεθνή κοινότητα και ότι υπάρχει έλλειψη βασικών αναγκών, αλλά και ότι ο άμαχος πληθυσμός είναι στο έλεος ενόπλων ομάδων πού λυμαίνονται τις περιοχές των προσφύγων.

Σημειώνει ο κ. Στυλιανίδης:

«Οι ανθρωπιστικές ανάγκες στην περιοχή αποτελούν πηγή ανησυχίας. Οι σημαντικές μετακινήσεις πληθυσμών, η διαμονή σε καταυλισμούς και η έλλειψη δυνατοτήτων βιοπορισμού έχουν ως αποτέλεσμα την αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών, συμπεριλαμβανομένων των χειμερινών αναγκών οι οποίες και θεωρούνται προτεραιότητα. Επιπλέον, η παρουσία διαφόρων ένοπλων ομάδων έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη μεγάλων εντάσεων και την έλλειψη ασφάλειας και προστασίας των αμάχων. Οι εργαζόμενοι στον ανθρωπιστικό τομέα έχουν περιορισμένη πρόσβαση».

Στη συνέχεια της απάντησής του πληροφορεί ότι,

«Το 2018, η ΕΕ διέθεσε στο πλαίσιο του προϋπολογισμού της 2 εκατ. EUR προκειμένου να συνδράμει τον πληθυσμό στο Αφρίν».

(Προφανώς πρόκειται για χρηματοδότηση που δίδεται απευθείας στην «Τούρκικη Διοίκηση»  του Αφρίν ή σε τουρκικές ΜΚΟ, διότι κανένας άλλος πλην οργανώσεων που πρόσκεινται στην Τουρκία δεν έχει πρόσβαση στο Αφρίν).

Γεγονός που επιβεβαιώνει άλλωστε, «πολύ κομψά», ο ίδιος ο Ευρωπαίος Επίτροπος καταλήγοντας στην απάντησή του:

«Η Επιτροπή τάσσεται υπέρ της απρόσκοπτης πρόσβασης της ανθρωπιστικής βοήθειας, των ανθρωπιστικών αρχών και της προστασίας των αμάχων σε όλα τα σχετικά φόρουμ και με όλα τα μέρη που εμπλέκονται στη σύγκρουση».

 

Ακολουθεί η πλήρης ερώτηση και απάντηση:

Ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης E-006180/2018

προς την Επιτροπή

Άρθρο 130 του Κανονισμού

Nikolaos Chountis (GUE/NGL)

Θέμα:         Αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στους πρόσφυγες του Αφρίν

Από την έναρξη της συριακής σύγκρουσης, χιλιάδες εκτοπισθέντες από άλλα μέρη της χώρας αναζήτησαν καταφύγιο στο Αφρίν, για να γλυτώσουν από την τρομοκρατία και τον εμφύλιο πόλεμο.

Μετά την τουρκική εισβολή τον Φεβρουάριο του 2018, και για να αποφευχθεί η γενοκτονία κυρίως του κουρδικού πληθυσμού, μεγάλο μέρος αυτών υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν προς την περιοχή Σάχμπα, χωρίς να μπορέσουν οι περισσότεροι να σώσουν ούτε καν τα προσωπικά τους αντικείμενα, λόγω των φρικτών περιστάσεων κάτω από τις οποίες έπρεπε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.

Στη Σάχμπα βρήκαν χωριά κατεστραμμένα από τον πόλεμο, κανένα από τα οποία δεν μπορούσε να φιλοξενήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Η Δημοκρατική Αυτοδιαχείριση του Αφρίν, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες για στέγαση, υγειονομική περίθαλψη, υδροδότηση, ηλεκτροδότηση και στις εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών, έσπευσε να δημιουργήσει πρόχειρους καταυλισμούς και στρατόπεδα προσφύγων (Berxwedan, Serdem, Efrin, Shehba).

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, υπάρχει επιτακτική ανάγκη για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και κάλυψης των τεράστιων ελλείψεων σε καθαρό νερό, στέγαση, σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Με δεδομένα τα ανωτέρω, ερωτάται η Επιτροπή:

1) Τι γνωρίζει για την κατάσταση των προσφύγων του Αφρίν;

2) Τι μέτρα έχει λάβει ή προτίθεται να λάβει για άμεση αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην περιοχή;

Απάντηση του κ. Στυλιανίδη
εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
(5.2.2019)

Οι εκτοπίσεις και μετακινήσεις πληθυσμών εντός και εκτός του Αφρίν είναι πολύπλοκες. Σύμφωνα με αναφορές, η περιοχή φιλοξενούσε 323 000 άτομα πριν από την έναρξη της τουρκικής επιχείρησης «Κλάδος Ελαίας». Μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου 2018, πολλοί διέφυγαν από την περιοχή, ενώ παρέμειναν μόνο 135 000 άτομα σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη. Τον Σεπτέμβριο 2018, μετακινήθηκαν 35 000 εσωτερικά εκτοπισμένα άτομα από το Αφρίν στο κυβερνείο του Ιντλίμπ, πολλά εκ των οποίων σε περιοχές που συνορεύουν με την Τουρκία σε ήδη υπερπλήρεις καταυλισμούς. Σύμφωνα με εκθέσεις πεδίου του Ιανουαρίου 2019, μετακινούνται επίσης άνθρωποι από το Ιντλίμπ και το δυτικό Χαλέπι στην περιοχή του Αφρίν μετά τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις μεταξύ ενόπλων ομάδων.

Οι ανθρωπιστικές ανάγκες στην περιοχή αποτελούν πηγή ανησυχίας. Οι σημαντικές μετακινήσεις πληθυσμών, η διαμονή σε καταυλισμούς και η έλλειψη δυνατοτήτων βιοπορισμού έχουν ως αποτέλεσμα την αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών, συμπεριλαμβανομένων των χειμερινών αναγκών οι οποίες και θεωρούνται προτεραιότητα. Επιπλέον, η παρουσία διαφόρων ένοπλων ομάδων έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη μεγάλων εντάσεων και την έλλειψη ασφάλειας και προστασίας των αμάχων. Οι εργαζόμενοι στον ανθρωπιστικό τομέα έχουν περιορισμένη πρόσβαση.

Η ΕΕ εξακολουθεί να παρέχει βοήθεια στα πιο ευάλωτα άτομα σε ολόκληρη τη Συρία· παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς την κατάσταση στην περιοχή του Αφρίν και βρίσκεται σε συνεχή επαφή με εταίρους στον ανθρωπιστικό τομέα στην περιοχή.

Το 2018, η ΕΕ διέθεσε στο πλαίσιο του προϋπολογισμού της 2 εκατ. EUR προκειμένου να συνδράμει τον πληθυσμό στο Αφρίν παρέχοντας ιατρική βοήθεια και αρωγή για την προετοιμασία για τον χειμώνα, καθώς και προστασία και εκπαίδευση σχετικά με κινδύνους από τις νάρκες στα άτομα που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Επιπλέον, η ΕΕ παρείχε βοήθεια σε άτομα που εγκατέλειψαν το Αφρίν και παραμένουν εκτοπισμένα σ’ άλλες περιοχές στη Συρία.

Η Επιτροπή τάσσεται υπέρ της απρόσκοπτης πρόσβασης της ανθρωπιστικής βοήθειας, των ανθρωπιστικών αρχών και της προστασίας των αμάχων σε όλα τα σχετικά φόρουμ και με όλα τα μέρη που εμπλέκονται στη σύγκρουση.

Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974 («Αττίλας 1»), οι εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες.
Κάτω από την πίεση των τραγικών γεγονότων, η δικτατορία στην Αθήνα κατέρρευσε και τα χαράματα της 24ης Ιουλίου σχηματίσθηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Νωρίτερα, ο δοτός πρόεδρος της Κύπρου, Νικόλαος Σαμψών, είχε υποβάλλει την παραίτησή του και είχε αντικατασταθεί από τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων, Γλαύκο Κληρίδη.

Στις 3.30 τα χαράματα της 14ης του Αυγούστου 1974 τελειώνουν με πλήρη αποτυχία στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα.

Μία ώρα αργότερα, τα τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν Λευκωσία, Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου. Ο «Αττίλας 2» είχε ξεκινήσει.

Από το μεσημέρι της 14ης του Αυγούστου, τουρκικά άρματα και ισχυρές δυνάμεις πεζικού αρχίζουν να κινούνται από Λευκωσία προς Αμμόχωστο, στα ανατολικά, και προς Λεύκα-Λιμνίτη, στα δυτικά.

Το Πολεμικό Συμβούλιο, που συνεδριάζει στις 6 τα χαράματα υπό την προεδρία του Καραμανλή στην Αθήνα, διαπιστώνει την τραγική αδυναμία της Ελλάδας να συνδράμει στρατιωτικά την Κύπρο και έτσι οι ελληνικές αντιδράσεις περιορίζονται στο διπλωματικό τομέα. Μέχρι το βράδυ, η ελληνοκυπριακή αντίσταση έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και τα οχυρά εγκαταλείπονται.

Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται πρόσκαιρα στη Λεμεσό, φοβούμενη ότι επίκειται κατάληψη της Λευκωσίας. Οι Τούρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974.

Ηδη κατείχαν το 36,4% του κυπριακού εδάφους. Περίπου 2.000 Ελληνες και Ελληνοκύπριοι είχαν σκοτωθεί, πάνω από 1.600 ήταν οι αγνοούμενοι και 200.000 ήταν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες.

Η κυβέρνηση Καραμανλή στην Αθήνα αμέσως μετά το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, όπου οι Αμερικανοί έδειξαν να ρίχνουν το βάρος τους υπέρ της Τουρκίας, διαπιστώνει ότι βρίσκεται μεταξύ «σφύρας και άκμονος».

Από τη μια βλέπει ότι οι «σύμμαχοί» της όχι μόνο δε συμμερίζονται τις θέσεις της, αλλά, αντίθετα, ενισχύουν με τη στάση τους τους εισβολείς. Από την άλλη, οι λαϊκές αντιδράσεις μεγαλώνουν στην Ελλάδα, όπου πλέον όλοι γνωρίζουν ότι πίσω από το πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή είναι το ΝΑΤΟ και η μόνιμη επιδίωξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας για τη «ΝΑΤΟποίηση» του νησιού.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο Κ. Καραμανλής, το πρωί της 14ης του Αυγούστου, ανακοινώνει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ηταν ένας ελιγμός υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης, με τον οποίο ωστόσο επιβεβαιωνόταν περίτρανα ο ρόλος της «Συμμαχίας» τόσο στα όσα προηγήθηκαν, όσο και στο συνεχιζόμενο έγκλημα κατά της Κύπρου.

Πηγή: Ριζοσπάστης , Σαν Σήμερα , atexnos.gr

Μπαίνοντας κανείς στην Ερυμάνθεια Αχαΐας, από το δρόμο που τη συνδέει με την Ε.Ο. 111 του οδικού δικτύου, δύσκολα μπορεί να φανταστεί τι είχε συμβεί στην περιοχή κατά τη διάρκεια της γερμανοϊταλικής κατοχής.
Άλλωστε το λιτό μνημείο για τους πεσόντες στην ιστορία της Ερυμάνθειας για την περίοδο 1940 – 1949 αναγράφει μόλις δύο ονόματα.

Κι’ όμως η Ερυμάνθεια είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τις δυνάμεις του άξονα, που σαν Ούννοι σε επιδρομή την κανονιοβόλησαν, την έκαψαν, κατέστρεψαν σπίτια και αγροτικές εκτάσεις από τη λύσσα τους τόσο γι’ αυτά που είχαν προηγηθεί, όσο και γιατί ο τοπικός πληθυσμός είχε φύγει στα βουνά για να γλιτώσει τις εκτελέσεις.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Στην Ερυμάνθεια στάθμευε δύναμη 30 Ιταλών με αποστολή τον έλεγχο – αστυνόμευση της ευρύτερης περιοχής, που ονομάζεται τριταία Αχαΐας. Στις 11 Ιουλίου 1943 δυνάμεις Ελλήνων ανταρτών με επικεφαλής τον Καπετάν Ωρίωνα και σε συνεργασία με Ερυμανθιώτες, περικυκλώνουν το χώρο στρατωνισμού των Ιταλών που ήταν το σχολείο, καταφέρνοντας μετά από σύντομη μάχη να τους αιχμαλωτίσουν και να πάρουν τον οπλισμό τους, με αποτέλεσμα στις 28 Ιουλίου με αιχμαλώτους και λάφυρα να αποτραβηχτούν στα βουνά.

Η μη επικοινωνία με την ιταλική διμοιρία, υποψίασε τους Ιταλούς στην Πάτρα, που έστειλαν ισχυρές δυνάμεις για να διαπιστώσουν τι είχε συμβεί, ενώ στο χωριό είχε μείνει μόνο ο Καπετάν Ωρίωνας με επτά αντάρτες. Όταν έγινε αντιληπτό ότι οι Ιταλοί πλησίαζαν, ξεκίνησε μάχη, όπου με τέχνασμα οι λιγότεροι αντάρτες, έκαναν τους Ιταλού να πιστέψουν ότι ήταν περικυκλωμένοι από υπέρτερες δυνάμεις και τελικά να παραδοθούν, με απολογισμό 17 νεκρούς, 10 τραυματίες Ιταλούς και πλούσιο πολεμικό υλικό, ενώ η ελληνική πλευρά δεν είχε καμία απώλεια.

Η μη επαφή και με το δεύτερο απόσπασμα των κατακτητών, οδήγησε στην αποστολή αναγνωριστικού αεροπλάνου, που διαπίστωσε τα ίχνη τη μάχης (κατεστραμμένα οχήματα και πτώματα Ιταλών).

Έτσι στις 29 Ιουλίου ένα μηχανοκίνητο τάγμα Γερμανών ανέλαβε την καταστροφή του χωριού και την εκτέλεση όλων των Ερυμανθιωτών, που όμως έχουν προλάβει να εγκαταλείψουν το χωριό τους.

Περίπου 100 άρματα μάχης «μάχονται» εναντίον των άδειων σπιτιών της Ερυμάνθειας καταστρέφοντάς τα και πυρπολώντας τα. Η ναζιστική μανία στράφηκε και κατά των αγρών, που τους κατέστρεψαν. Αντίστοιχες επιδρομές έκαναν και άλλες φορές, αλλά πάντα οι Ερυμανθειώτες κατάφερναν να διασώζονται και πολλοί από αυτούς να δίνουν τη μάχη της λευτεριάς μέσα από τις ανταρτικές δυνάμεις.

Στην ιστορία έμεινε το παρακάτω τραγούδι ενός αντάρτη:

«Το μάθατε τι έγινε ένα γεγονός μεγάλο,
άφησε ο Ωρίων τα βουνά και ροβολάει στον κάμπο.
Ημέρα Τρίτη ήταν που ήρθε στο χωριό μας
και έπιασε τους Ιταλούς, τον άπιστο εχθρό μας.
Και την Τετάρτη ήρθανε ένας λόχος Ιταλιάνοι·
ο Ωρίων τους περίμενε και όλους μαζί τους πιάνει.
Η Πέμπτη εξημέρωσε μαύρη και αραχνιασμένη
και η ωραία Ερυμάνθεια εβρέθηκε καμμένη.
Η Ερυμάνθεια ήτανε του Δήμου το καμάρι
και τώρα εσκοτείνιασε και έγινε σαν τον Άδη»

Κείμενο & φωτο: Νάσος Μπράτσος


Πηγή ΕΡΤ

Το εγκληματικό πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο άνοιξε το δρόμο για την εισβολή της Τουρκίας. Η Αγκυρα από καιρό περίμενε μια τέτοια ευκαιρία για να βάλει μπροστά τα σχέδια της διχοτόμησης. Η απόφαση για την εισβολή λαμβάνεται το βράδυ της 15^ης Ιούλη 1974, κατ’ αρχήν, από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας και, στη συνέχεια, από το υπουργικό συμβούλιο. Η επιχείρηση παίρνει την κωδική ονομασία «Αττίλας 1» και ορίζεται για το βράδυ της 19^ης προς 20ή Ιούλη.

Στις 17 του μηνός, ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετσεβίτ μεταβαίνει στο Λονδίνο, κατόπιν προσκλήσεως του Βρετανού πρωθυπουργού Χάρ. Ουίλσον. Στη συνάντησή τους, ο Ετσεβίτ προτείνει στους Βρετανούς να επέμβουν από κοινού ως εγγυήτριες δυνάμεις. Την άλλη μέρα, στην τουρκική πρεσβεία στο Λονδίνο, ο Ετσεβίτ συναντά τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο. Μετά τη συνάντηση, ο Σίσκο αναλαμβάνει να μεταφέρει στη χούντα της Αθήνας τους όρους της Τουρκίας, δηλαδή την εγκατάσταση τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο για «αποκατάσταση της ισορροπίας».

Στις 19 Ιουλίου, διεξάγεται η κρίσιμη έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η Σοβιετική Ενωση προτείνει ψήφισμα για την καταδίκη του πραξικοπήματος, αλλά προσκρούει στο βέτο των ΗΠΑ, που ήθελαν για ευνόητους λόγους να παραμείνει το θέμα στα ΝΑΤΟικά πλαίσια.

Τα ξημερώματα της 20ής Ιούλη, οι κάτοικοι της Λευκωσίας ξυπνούν από το θόρυβο των αεροπλάνων και στο πρώτο φως βλέπουν να πέφτουν κατά κύματα οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές. Πέφτουν οι πρώτοι πυροβολισμοί και οι εγκαταστάσεις της Εθνοφρουράς βομβαρδίζονται με ναπάλμ. Στις 6.30 π.μ., οι πρώτοι Τούρκοι στρατιώτες αποβιβάζονται στην παραλία της Κυρήνειας. Στις 5 το απόγευμα, η τουρκική απόβαση έχει ολοκληρωθεί, η αντίσταση που συνάντησαν ήταν μηδαμινή. Μόνον προς το απόγευμα οι ελληνικές και οι ελληνοκυπριακές δυνάμεις ανασυντάσσονται και προχωρούν σε κάποιες επιθετικές ενέργειες. Οσο περνάει η ώρα, οι μάχες γίνονται σκληρότερες, καθώς οι ελληνικές δυνάμεις γνωρίζουν ότι έχουν ελάχιστα χρονικά περιθώρια, μέχρι το επόμενο αποβατικό κύμα.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμά του, καταδικάζει την τουρκική εισβολή και ζητεί την απομάκρυνση όλων των ξένων στρατευμάτων. Το ψήφισμα είναι ομόφωνο, αλλά ο Ετσεβίτ γνωρίζει ότι έχει την υποστήριξη των Αμερικανών και διατάσσει τον απηνή βομβαρδισμό, αδιακρίτως, στρατιωτικών στόχων και αμάχων. Η επιχείρηση ονομάστηκε «Βροχή θανάτου» και ξεκίνησε από το πρωί της 21^ης Ιούλη.