Απολύσεις, εντατικοποίηση και ελαστική εργασία  πίσω από τη βιτρίνα των εταιρειών τηλεπικοινωνίας

Η εκπομπή Ράδιο Παντιέρα που μεταδίδεται από το ελεύθερο ραδιόφωνο τηςERTOpen, την Τετάρτη 27 Ιουλίου έδωσε… φωνή και λόγο στα σωματεία του κλάδου των τηλεπικοινωνιών. Φιλοξένησε την Λιλιάνα Κυρίμη, ταμία του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων Wind και τον Παναγιώτη Λεοντόπουλο, μέλος ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στη Νόκια Ελλάδας.

Με αφορμή την πρόσφατη συγκρότηση του Συντονισμού Σωματείων και Εργαζομένων στις Τηλεπικοινωνίες και την Τεχνολογία, οι δύο καλεσμένοι έφεραν στο προσκήνιο την πραγματικότητα στους χώρους εργασίας του κλάδου που κρύβεται πίσω από την εκθαμβωτική βιτρίνα των γκάτζετ και της εξελιγμένης τεχνολογίας, αλλά και τα πρώτα μαζική σκιρτήματα των εργαζομένων να την αμφισβητήσουν.

«Ξεκινήσαμε από κοινούς αγώνες του κλάδου, την πάλη ενάντια στην εργάσιμη Κυριακή, την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, την εναντίωση σε απολύσεις», σημείωσε η Λ. Κυρίμη η οποία εκτίμησε ότι πλέον υπάρχει γόνιμο έδαφος για κοινή πάλη, ώστε να σταματήσει το κάθε σωματείο να κινείται μόνο του.

Ο Π. Λεντόπουλος παρουσίασε την κατάσταση στη Νόκια αλλά και τους άλλους χώρους εργασίας. «Οι μισθοί έχουν υποστεί σοβαρές μειώσεις μετά τα μνημόνια», ανέφερε, και όπως είπε χαρακτηριστικά, δεν υπάρχει μισθός πάνω από 1000 ευρώ για ειδικευμένος και υψηλής μόρφωσης εργαζόμενους, όταν πριν λίγα χρόνια ανάλογη εργασία αμείβονταν με 1400-1600 ευρώ. Επιπλέον, έχουν κοπεί μπόνους, επιδόματα και άλλες κατακτήσεις από τους εργαζόμενους.

Και οι δύο ομιλητές ανέδειξαν δύο κρίσιμα ζητήματα, τις απολύσεις και την έξαρση της εντατικοποίησης της εργασίας. Στη Γουίντ, για παράδειγμα, όπως είπε η Λ. Κυρίμη, το 2010 υπήρχαν 2000 εργαζόμενοι και σήμερα έχουν μείνει οι μισοί, δηλαδή 1000 άτομα. Αυτό επιτεύχθηκε με απολύσεις, «εθελούσιες» εξόδους, αλλά και μεταφορά προσωπικού σε εργολαβικές εταιρείες υπό χειρότερους όρους εργασίας, όπως έκαναν Γουΐντ και Βόνταφον ιδρύοντας την Βίκτους. Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η εκτίμηση ότι πλέον στον κλάδο, τα μεγάλα «ονόματα» των εταιρειών προτιμούν να συρρικνώνουν τις μητρικές και να αναπτύσσουν ένα πολυπλόκαμο δίκτυο εργολάβων στους οποίους παραχωρούν σημαντικές εργασίες, όπως δίκτυα, τηλεφωνικά κέντρα κ.α. Επιδίωξή τους είναι η παραπέρα μείωση του εργατικού κόστους αλλά και το χτύπημα των δικαιωμάτων (μισθοί, ΣΣΕ κ.α.) στους εργαζόμενους των μητρικών. Για παράδειγμα, καταγγέλθηκε ότι μαχητικοί εργαζόμενοι μέλη του σωματείου, μεταφέθηκαν από τον Γουΐντ στη Βίκτους και από εκεί, όταν προσπάθησαν να οργανώσουν νέο σωματείο, «μετατάχτηκαν» σε άλλη εργολαβική.

Ειδική μνεία έγινε στα τηλεφωνικά κέντρα των εταιρειών τηλεπικοινωνίας. «Αποτελούν κάτεργα στις εργασιακές συνθήκες» τόνισε η Λ. Κυρίμη, με εργαζόμενους ελαστικούς, με ανανεούμενες συμβάσεις, χαμηλότερους μισθούς, απασχολούμενους κυρίως σε εργολάβους.

Σχολιάζοντας το φαινόμενο των βάουτσερ που πλέον έχουν εισβάλει και στον κλάδο, ο Π. Λεοντόπουλος μίλησε για κακές συνθήκες εργασίας των εργαζόμενων αυτών, που ουσιαστικά αποτελούν μια μορφή μαθητείας, και με μισθούς πείνας έως 400 ευρώ. Συχνά οι εργοδότες καλούν τους «βαουτσεράδες» να ανανεώσουν τη σύμβασή τους και να παραμείνουν με 400 ευρώ, όταν δίπλα τους θα εργάζονται στην ίδια εργασία, συνάδελφοί τους με διπλάσια χρήματα.

Ένα άλλο σοβαρό μέτωπο στις τηλεπικοινωνίες αναδεικνύεται η εντατικοποίηση και πώς αυτή διασυνδέεται με την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου. Ο Π. Λεοντόπουλος έφερε το παράδειγμα του πώς οι απολύσεις στη Νόκια Φινλανδίας επηρέασαν τους εδώ εργαζόμενους της Νόκια. Ενώ η Λ. Κυρίμη παρουσίασε τη ζοφερή κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα, όπου καταγράφονται παραιτήσεις λόγω αφόρητου φόρτου εργασίας, φαινόμενα εξουθένωσης, ακόμα και ψυχολογικών προβλημάτων. Φυσικά ούτε λόγος για πληρωμένες υπερωρίες, που συχνά ανέρχονται και σε 4-5 ημερησίως!

Αναφερόμενοι στις υποσχέσεις της κυβέρνησης περί επαναφοράς του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων, οι δύο εργαζόμενοι τόνισαν ότι οι συνάδελφοί τους δεν έχουν πλέον αυταπάτες για το πού θα οδηγήσει τα πράγματα η κυβέρνηση και κάλεσαν τα σωματεία και τους εργαζόμενους σε μαχητικό και συντονισμένο αγώνα για την κατάκτηση ΣΣΕ με βάση τις ανάγκες τους και για ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής

Την εκπομπή συντόνισε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σταμούλης και στον ήχο ήταν ο Γιάννης Καραμπέκιος.

Η εκπομπή Ράδιο Παντιέρα μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της ΕΡΤόπεν τους 106,7 στα FM στην Αττική, καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου της ertopen.com. Επίσης, το πρόγραμμα αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3, στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 και στα Χανιά στους 1134χιλιόκυκλους στα μεσαία.


δείτε τα video εδώ: pandiera

Τη δραματική συρρίκνωση του εισοδήματος των εργαζομένων εξαιτίας της ύφεσης, της έκρηξης της ανεργίας, της κυριαρχίας των ελαστικών μορφών απασχόλησης και της απότομης βύθισης των μισθών την περίοδο 2010 - 2015 αποτυπώνει το κείμενο θέσεων για τις εργασιακές σχέσεις που απέστειλε το υπουργείο Εργασίας στην επιτροπή εμπειρογνωμόνων. Τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας περιέχουν αναλυτικά δεδομένα για τις μισθολογικές ανισότητες και φωτογραφίζουν μια μεγάλη κατηγορία νεόπτωχων εργαζομένων που αμείβονται με πενιχρούς μισθούς οι οποίοι είναι πολύ μικρότεροι ακόμη και από το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ του ΟΑΕΔ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου:

• 126.956 εργαζόμενοι αμείβονται με μικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ.
• Συνολικά 343.760 εργαζόμενοι αμείβονται με μηνιαίους μισθούς από 100 έως και 400 ευρώ μεικτά.

Ουσιαστικά πρόκειται για εργαζόμενους με συμβάσεις εργασίας μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασία 2, 3 ημερών την εβδομάδα ή ακόμη και μερικών ωρών την εβδομάδα. Αξίζει να επισημάνουμε ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ, ο μέσος μισθός για μερική απασχόληση κυμαίνεται από 400 ευρώ μικτά έως και 420 ευρώ μικτά το μήνα.

Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει ότι στην Ελλάδα ο αριθμός των νεόπτωχων εργαζομένων που αμείβεται με μισθούς έως και 510 ευρώ μικτά ανέρχεται συνολικά σε 432.033 άτομα.





Το κείμενο των θέσεων του υπουργείου Εργασίας αποτελείται από τέσσερις θεματικές ενότητες οι οποίες καταγράφουν:

α) την κατάσταση που διαμορφώθηκε στις συλλογικές διαπραγματεύσεις εξαιτίας των νόμων των μνημονίων,

β) τα όρια και τις αμοιβές των κατώτατων μισθών,

γ) το θεσμικό πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων και

δ) τη λειτουργία της αγοράς εργασίας και τον συνδικαλιστικό νόμο 1264/1982.

Το κείμενο επισημαίνει ότι η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα εξαιτίας της χαμηλής ανταγωνιστικότητας που έχει.

Μάλιστα, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας χαρακτηρίζεται ως «δομικό πρόβλημα» που σχετίζεται κυρίως με την εξειδίκευση του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας σε συνδυασμό με τις μεθόδους οργάνωσης και διοίκησης της ελληνικής οικονομίας και όχι με το κόστος εργασίας.

Από τα στοιχεία προκύπτει ότι η οικονομική ύφεση λειτούργησε ως επιταχυντής της διεύρυνσης των μορφών μερικής απασχόλησης, με αποτέλεσμα ειδικά μετά το 2012 να έχουμε εντυπωσιακή αύξηση του αριθμού των εργαζομένων με μερική απασχόληση, αλλά και αύξηση των μετατροπών των συμβάσεων εργασίας από πλήρους απασχόλησης σε μερικής απασχόλησης ή σε εκ περιτροπής εργασία.



Μετατροπή επί τα χείρω για 152.636 συμβάσεις

Από τα στοιχεία του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ του υπουργείου Εργασίας προκύπτει ότι στο διάστημα από 1/7/2013 έως και τον Ιούνιο του 2016 είχαμε 152.636 μετατροπές συμβάσεων από πλήρους απασχόλησης σε μερικής απασχόλησης ή εκ περιτροπής εργασίας.

Από τα ίδια στοιχεία προκύπτει ότι από το 2013 και μετά έχουμε κάθε χρόνο σταθερή αύξηση των μετατροπών συμβάσεων εργασίας από πλήρους απασχόλησης σε μερικής είτε με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων είτε με μονομερή απόφαση του εργοδότη.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, οι μορφές ελαστικής απασχόλησης, ενώ το 2004 κάλυπταν στην Ελλάδα μόνο το 4,5% του συνόλου των εργαζομένων, μέσα σε διάστημα 10 ετών παρουσίασαν αύξηση σχεδόν 100% φτάνοντας το 2014 στο 9,3%.

Είδος υπό εξαφάνιση οι κλαδικές συμβάσεις

Από τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας προκύπτει ότι οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας αποτελούν είδος υπό εξαφάνιση, ενώ, αντίθετα, τα τρία τελευταία χρόνια κυριαρχούν οι επιχειρησιακές συμβάσεις, καθώς και οι συμβάσεις που υπογράφουν οι «ενώσεις προσώπων».

Έτσι, προκύπτει ότι τα τρία τελευταία χρόνια οι επιχειρησιακές συμβάσεις που υπέγραψαν τα συνδικάτα ανέρχονται συνολικά σε 492, ενώ οι επιχειρησιακές συμβάσεις που υπογράφηκαν από τις «ενώσεις προσώπων» έφθασαν τις 407.



Από τα στοιχεία της Eurostat προκύπτει ότι οι κατώτατοι μισθοί στην Ελλάδα σε σύγκριση με τους μισθούς άλλων χωρών, όπως για παράδειγμα της Μάλτας ή της Σλοβενίας, υπέστησαν δραστική μείωση κατά 192,86 ευρώ μετά το 2012, όταν με την υπογραφή του 2ου μνημονίου καταργήθηκε η δυνατότητα των κοινωνικών εταίρων να διαπραγματεύονται ελεύθερα τους μισθούς.

Μάλιστα, μετά το 2012 οι αντίστοιχοι κατώτατοι μισθοί των χωρών αυτών δεν έμειναν στα ίδια επίπεδα αλλά παρουσίασαν αυξήσεις είτε οριακές, όπως στην Ισπανία, στην οποία από τα 748,3 ευρώ το 2011 ανήλθαν στα 756,7 ευρώ το 2015, στη Μάλτα (από 664,95 ευρώ στα 720,46 ευρώ σήμερα), ενώ στην περίπτωση της Σλοβενίας είχαμε σημαντική αύξηση, αφού από τα 748,1 ευρώ το 2011 ο κατώτατος μισθός έφθασε στα 790,73 ευρώ το 2015.



Πηγή: naftemporiki.gr

Δημήτρης Κατσορίδας
αναδημοσίευση από kommon.gr

«…ένας από τους λόγους της αποτυχίας του επαναστατικού κινήματος βρίσκεται ακριβώς στο ότι η πραγματική ζωή των ατόμων διαδραματίζεται σε επίπεδο διαφορετικό από αυτό που πιστεύουν οι πρωτεργάτες της κοινωνικής επανάστασης που βασίζονται σε μια βαθύτερη γνώση του κοινωνικού είναι». Αυτό, μεταξύ άλλων, ισχυριζόταν ο Βίλχελμ Ράιχ. Και, κατά πώς φαίνεται, δεν έχει άδικο.

Με λίγα λόγια, ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, ως με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα του αστι­σμού, μπό­ρε­σε και κυ­ριάρ­χη­σε επει­δή οι εκ­πρό­σω­ποί του κα­τά­λα­βαν αυτό που δεν μπο­ρούν να κα­τα­λά­βουν οι αρι­στε­ροί: το ζή­τη­μα της ψυ­χο­λο­γί­ας και της ιδε­ο­λο­γι­κής ηγε­μο­νί­ας.

Ου­σια­στι­κά, ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός απο­τέ­λε­σε την απά­ντη­ση του κε­φα­λαί­ου και του κρά­τους, το οποίο εκ­φρά­ζει τα συ­νο­λι­κά και μα­κρο­πρό­θε­σμα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου, απέ­να­ντι στη με­γά­λη ισχύ που είχαν απο­κτή­σει οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις, οι συν­δι­κα­λι­στι­κές και πο­λι­τι­κές τους ορ­γα­νώ­σεις και τα άλλα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα στη διάρ­κεια της πε­ριό­δου 1960-1970.

Η απά­ντη­ση του κε­φα­λαί­ου ήταν η ανα­διάρ­θρω­ση, οι ευ­έ­λι­κτες μορ­φές ερ­γα­σί­ας, η ερ­γα­σια­κή απορ­ρύθ­μι­ση και η απο­δυ­νά­μω­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, δη­λα­δή η ήττα των κι­νη­μά­των. Οι ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις άλ­λα­ξαν χα­ρα­κτή­ρα, οι συλ­λο­γι­κές διεκ­δι­κή­σεις και η συν­δι­κα­λι­στι­κή δράση απα­ξιώ­θη­καν ως απο­λι­θώ­μα­τα του πα­ρελ­θό­ντος και η προ­σω­πι­κή ανέ­λι­ξη έγινε κα­θε­στώς. Η χει­ρω­να­κτι­κή ερ­γα­σία επί­σης απα­ξιώ­θη­κε επει­δή ήταν «βρό­μι­κη», ενώ ο λε­γό­με­νος τρι­το­γε­νής το­μέ­ας ήταν το βα­σι­κό όχημα για την επί­τευ­ξη της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­διάρ­θρω­σης (ελα­στι­κο­ποί­η­ση ωρα­ρί­ων, μειω­μέ­νες απο­δο­χές, δι­πλές δου­λειές για συ­μπλή­ρω­ση του μι­σθού κλπ.).

Όμως, η ιδε­ο­λο­γία μέσω της οποί­ας επι­κρά­τη­σαν όλα αυτά ήταν ο ατο­μι­σμός, ο κα­τα­να­λω­τι­σμός και γε­νι­κά η ατο­μι­κή πρω­το­βου­λία.

Έτσι, ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, ως πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό πρό­γραμ­μα, κα­τά­φε­ρε, με τον δικό του τρόπο, να ενι­σχύ­σει και να εκ­φρά­σει τα βα­θύ­τε­ρα συ­ναι­σθή­μα­τα και τις επι­θυ­μί­ες των μαζών, ενι­σχύ­ο­ντας αυτό το οποίο ήδη μα­θαί­νου­με από την παι­δι­κή μας ηλι­κία και βιώ­νου­με κα­θη­με­ρι­νά: τον ατο­μι­σμό, τον αντα­γω­νι­σμό και τον κα­τα­να­λω­τι­σμό. Στη­ρί­χτη­κε πάνω στην αδυ­να­μία της Αρι­στε­ράς να εξά­ψει τη φα­ντα­σία και να αφυ­πνί­σει τον εν­θου­σια­σμό των αν­θρώ­πων, αφή­νο­ντας στον αντί­πα­λο να θίγει τις εσώ­τε­ρες χορ­δές τους με στρε­βλούς τρό­πους. Ως πρό­ταγ­μα ανα­δεί­χτη­κε το «να περ­νά­με καλά» και το «να πιά­σου­με την καλή», καθώς επί­σης όλα τα συ­μπα­ρο­μαρ­τού­ντα του νέου τρό­που ζωής: οι πι­στω­τι­κές κάρ­τες και τα δά­νεια, η άν­θη­ση του life style και της ατο­μι­κής ευ­η­με­ρί­ας, η εθνι­κή μα­γκιά, το χρη­μα­τι­στή­ριο, η νυ­χτε­ρι­νή δια­σκέ­δα­ση ως μέσο επί­δει­ξης και στιλ, η εκ­γύ­μνα­ση, ο ναρ­κισ­σι­σμός, η σε­ξουα­λι­κή ηδονή, τα κέ­ντρα ομορ­φιάς, τα τα­τουάζ, τα ροζ τη­λέ­φω­να, η κα­ριέ­ρα, η υπέρ­με­τρη χρήση του δια­δι­κτύ­ου, η δια­φή­μι­ση και γε­νι­κά ο κα­τα­να­λω­τι­σμός.

Όλα λοι­πόν αυτά, και ανά­λο­γα με το τι ταί­ρια­ζε στον κα­θέ­να, έγι­ναν το ατο­μι­κό σήμα κα­τα­τε­θέν, πα­ράλ­λη­λα με την καλ­λιέρ­γεια μιας αί­σθη­σης του ανι­κα­νο­ποί­η­του. Εγκλω­βι­στή­κα­με σε μια πλη­θώ­ρα πραγ­μά­των που πρέ­πει να κα­τα­να­λω­θούν, σύμ­φω­να με τις επι­τα­γές και τις επι­θυ­μί­ες του ατο­μι­κού «Εγώ» μας.

Ο ελ­λη­νι­κής κα­τα­γω­γής σου­ρε­α­λι­στής ποι­η­τής Νί­κο­λας Κάλας, σε γράμ­μα του στον Μι­χά­λη Ράπτη (Πά­μπλο), υπεν­θυ­μί­ζει τη θέση του Β. Ράιχ, σχε­τι­κά με το γιατί το πιο προ­ο­δευ­μέ­νο προ­λε­τα­ριά­το του κό­σμου, το γερ­μα­νι­κό, απο­δέ­χτη­κε ή δεν αντι­στά­θη­κε αρ­κε­τά απο­τε­λε­σμα­τι­κά στον να­ζι­σμό. Η ερ­μη­νεία του Ράιχ είναι ότι αυτό συ­νέ­βη επει­δή η αστι­κή τάξη μπό­ρε­σε και πρό­σφε­ρε, στην ερ­γα­τι­κή τάξη, κά­ποια οι­κο­νο­μι­κά πλε­ο­νε­κτή­μα­τα που ταυ­τό­χρο­να τα εξω­ράι­ζε με ηθι­κές ή αι­σθη­τι­κές αξίες, επι­δεί­ξεις κλπ. Ψυ­χο­λο­γι­κά η προ­σαρ­μο­γή πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε γιατί η φα­σι­στι­κή ηθική ζη­τού­σε ταυ­τό­χρο­να μια υπο­τα­γή που πε­ριό­ρι­ζε τη σε­ξουα­λι­κή ελευ­θε­ρία. «Έτσι, στο όνομα μιας ηθι­κής του υπε­ρε­γώ, η απα­γό­ρευ­ση γι­νό­ταν ένα αξί­ω­μα που απέ­τρε­πε επί­σης την επα­νά­στα­ση ενά­ντια στην οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­πί­ε­ση και όχι μόνο την επα­νά­στα­ση τη σε­ξουα­λι­κή». Ο Κάλας, από αυτήν την προ­σέγ­γι­ση του Ράιχ, συ­νά­γει το συ­μπέ­ρα­σμα ότι «αυτός ο μη­χα­νι­σμός δεν είναι απα­ραι­τή­τως το απο­τέ­λε­σμα του κα­θαυ­τό φα­σι­σμού αλλά μπο­ρεί να προ­ω­θεί­ται από κάθε αντι­δρα­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση που ξέρει να εμπνέ­ει τις μάζες».       

Τη­ρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών, κάτι πα­ρό­μοιο βλέ­που­με και με τη δια­δι­κα­σία επι­κρά­τη­σης του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Κα­τά­φε­ρε και πέ­ρα­σε την ιδε­ο­λο­γία και ψυ­χο­λο­γία της ατο­μι­κο­ποί­η­σης στην ορ­γά­νω­ση της ερ­γα­σί­ας και γε­νι­κά σε όλο το κοι­νω­νι­κό σώμα.

Η έκρη­ξη του λε­γό­με­νου τρι­το­γε­νούς τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, μαζί με τις τρά­πε­ζες, τις ΔΕΚΟ και τον στενό δη­μό­σιο τομέα, οι οποί­οι φαί­νο­νταν πιο «κα­θα­ροί» από τον δευ­τε­ρο­γε­νή τομέα (βιο­μη­χα­νία, βιο­τε­χνία, κα­τα­σκευ­ές), στον οποίο οι ερ­γα­ζό­με­νοι μπο­ρού­σαν να «συμ­με­τέ­χουν» πιο «δη­μιουρ­γι­κά», όπου οι επι­στά­τες εξω­ρα­ΐ­στη­καν και βα­φτί­στη­καν «υπεύ­θυ­νοι τμη­μά­των» ή μά­να­τζερ, και ο κα­θέ­νας έβλε­πε τον εαυτό ως μο­νά­δα που θα βελ­τί­ω­νε τη θέση του ενα­ντί­ον όλων των υπο­λοί­πων, δη­μιούρ­γη­σε το έδα­φος για την απα­ξί­ω­ση της συλ­λο­γι­κό­τη­τας και του συν­δι­κα­λι­σμού.

Η έλ­λει­ψη ιστο­ρι­κής μνή­μης και συλ­λο­γι­κής ταυ­τό­τη­τας, ιδιαί­τε­ρα στην τότε νέα γενιά, ο αντα­γω­νι­σμός αντί της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, το γλεί­ψι­μο, η ρου­φια­νιά, ο κα­ριε­ρι­σμός και η έκ­πτω­ση των αξιών, φυ­σι­κο­ποι­ή­θη­καν και έπα­ψαν να θε­ω­ρού­νται κα­τά­πτυ­στα και τα­ξι­κή προ­δο­σία.

Ο συν­δυα­σμός όλων των πα­ρα­πά­νω ήταν οι πα­ρά­γο­ντες που βο­ή­θη­σαν στη νίκη του κε­φα­λαί­ου επί της ερ­γα­σί­ας. Επι­πρό­σθε­τα, με την επι­κρά­τη­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού με­γά­λω­σαν δυο γε­νιές αν­θρώ­πων, οι οποί­ες γα­λου­χή­θη­καν να σκέ­φτο­νται από τη σκο­πιά του τα­ξι­κού αντι­πά­λου, ενώ η ση­με­ρι­νή γενιά, η οποία δεν έχει την εμπει­ρία των κα­τα­κτή­σε­ων του πα­ρελ­θό­ντος, προ­σαρ­μό­ζε­ται εύ­κο­λα στην ερ­γα­σια­κή ευ­ε­λι­ξία, δεί­χνο­ντας σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις και αδια­φο­ρία για τη συλ­λο­γι­κή δράση. Της είναι ξένη. Γι’ αυτό, πολ­λές φορές, μας κάνει εντύ­πω­ση γιατί η κοι­νω­νία, ακόμη και οι το­πι­κές κοι­νω­νί­ες, δεν προ­βαί­νουν σε μα­ζι­κή αντί­στα­ση σε φαι­νό­με­να κλει­σί­μα­τος επι­χει­ρή­σε­ων και απο­λύ­σε­ων. Ή διε­ρω­τό­μα­στε, πώς γί­νε­ται στις απερ­γί­ες να συμ­με­τέ­χουν κυ­ρί­ως οι με­γα­λύ­τε­ροι σε ηλι­κία ενώ οι νε­ό­τε­ροι να απέ­χουν, όταν ιστο­ρι­κά συ­νέ­βαι­νε το αντί­θε­το. Διότι η κοι­νω­νι­κή συμ­με­το­χή πε­ρι­λαμ­βά­νει σχέ­διο, στόχο, δρά­σεις και αλ­λη­λε­πί­δρα­ση με τους άλ­λους με σκοπό να επη­ρε­ά­σουν πλευ­ρές της δη­μό­σιας ζωής. Όμως, η συλ­λο­γι­κή δράση έχει κό­στος. Χά­νεις ελεύ­θε­ρο χρόνο και είναι ψυ­χο­φθό­ρα, και ο ερ­γα­ζό­με­νος δεν το θέλει αυτό. Το βα­ριέ­ται. Ξέ­χω­ρα που έχουν τρω­θεί τα κοι­νω­νι­κά πρό­τυ­πα (π.χ. τα συν­δι­κά­τα έχουν απα­ξιω­θεί, καθώς επί­σης και το πρό­τυ­πο του συν­δι­κα­λι­στή).

Το απο­τέ­λε­σμα είναι να έχουν μειω­θεί τα κοι­νω­νι­κά αντα­να­κλα­στι­κά, να κυ­ριαρ­χεί η πα­ραί­τη­ση από την πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή δράση σαν κάτι πα­ρω­χη­μέ­νο, και να συ­νη­θί­ζου­με στην κάθε αυ­θαι­ρε­σία, εκ­φρά­ζο­ντας μόνο τη συ­μπό­νια μας για τα θύ­μα­τα, ευ­χό­με­νοι να μην εί­μα­στε «εμείς» οι επό­με­νοι. Μπο­ρεί, βέ­βαια, να προ­κα­λούν θλίψη τα διά­φο­ρα φαι­νό­με­να αυ­θαι­ρε­σιών, κλεί­σι­μο επι­χει­ρή­σε­ων, απο­λύ­σε­ων κλπ., αλλά γρή­γο­ρα ξε­χνιού­νται και υπάρ­χει επι­στρο­φή στην «κα­νο­νι­κό­τη­τα».

Αυτή η ψυ­χο­λο­γία και αυτές οι πρα­κτι­κές δεν αλ­λά­ζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι αφέ­λεια να πι­στεύ­ου­με ότι επει­δή δια­ψεύ­στη­καν οι προσ­δο­κί­ες και η κοι­νω­νία φτω­χο­ποιεί­ται και υπο­φέ­ρει θα υπάρ­χει εύ­κο­λη επι­στρο­φή στο συλ­λο­γι­κό. Η λο­γι­κή του «όσο χει­ρό­τε­ρα τόσο κα­λύ­τε­ρα» έχει απο­δει­χτεί λάθος.

Η τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας δεν υπάρ­χει έτσι και αλ­λιώς, λόγω της ερ­γα­σια­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης ούτε λόγω της χει­ρο­τέ­ρευ­σης της κοι­νω­νι­κής κα­τά­στα­σης (π.χ. φτώ­χεια, ανερ­γία, με­τα­νά­στευ­ση κλπ.).

Ίσως, η τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση να βρί­σκε­ται σε «πα­ρω­χη­μέ­να» θέ­μα­τα και σε κα­θη­με­ρι­νά ζη­τή­μα­τα, τα οποία όμως απα­σχο­λούν τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και όχι στις με­γά­λες πο­λι­τι­κές ανα­λύ­σεις και απο­κα­λύ­ψεις που κάνει η Αρι­στε­ρά. Χωρίς να υπο­τι­μά­με τις πο­λι­τι­κές και θε­ω­ρη­τι­κές ανα­λύ­σεις, υπάρ­χει ταυ­τό­χρο­να η ανα­γκαιό­τη­τα, από μέ­ρους της Αρι­στε­ράς, να βρει μέσω ποιων στοι­χεί­ων θα μπο­ρού­σε να δια­μορ­φω­θεί η τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση, να την ανα­πτύ­ξει με βάση τις δο­σμέ­νες μορ­φές της, να την απο­σα­φη­νί­σει και να την προ­ω­θή­σει. Σχε­τι­κά με αυτό θα επα­νέλ­θου­με. 

Μπορεί το υπουργείο Εργασίας να «πανηγυρίζει» για θετικό ισοζύγιο των ροών μισθωτής απασχόλησης του συστήματος «ΕΡΓΑΝΗ» για το διάστημα Ιανουάριος- Μάιος 2016, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι επεκτείνεται η ελαστικοποίηση στις εργασιακές σχέσεις. Με βάση τα επίσημα στοιχεία, στο πρώτο πεντάμηνο του 2016, οι προσλήψεις πλήρους απασχόλησης ανήλθαν σε 409.060, ενώ οι προσλήψεις μερικής απασχόλησης σε 300.874 και οι εκ περιτροπής σε 114.083. Δηλαδή με ελαστικές συμβάσεις και θέσεις υποαπασχόλησης εργάζεται η πλειοψηφία του συνόλου των νέων εργαζόμενων. Με βάση τα επίσημα λοιπόν στοιχεία, ένας στους πέντε εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος, με αποτέλεσμα το σύνολο των εργαζομένων σε καθεστώς «μαύρης εργασίας» να προσεγγίζει τις 500.000. Επιπλέον, 300.000 είναι οι λεγόμενοι «ψευδοαπασχολούμενοι», οι οποίοι, ενώ παρέχουν εξαρτημένη μισθωτή εργασία, παρουσιάζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες, με μεγάλες απώλειες σε κάθε περίπτωση για τα έσοδα του ΙΚΑ. Το εργασιακό καθεστώς τους (χρονοεπιδόματα, άδειες, Δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα κ.λπ.) προκύπτει μετά από διαπραγμάτευση με τον εργοδότη και όχι από τη νομοθεσία.

Άλλοι 200.000 είναι οι εργαζόμενοι που, ενώ παρέχουν εργασία πλήρους ωραρίου, δηλώνονται ως μερικώς απασχολούμενοι, με αποτέλεσμα και γι’ αυτούς να καταβάλλονται χαμηλές εισφορές στα Ταμεία του ΙΚΑ. Να σημειωθεί τέλος ότι τουλάχιστον 7 στους 10 εργαζομένους έχουν υπογράψει ατομική σύμβαση, ενώ μέσα σε πέντε χρόνια υπήρξαν 1.440 επιχειρησιακές συμβάσεις, με τις μειώσεις στις αποδοχές να είναι από 10% έως και 40%.





πηγή pandiera

ΡΑΔΙΟ ΠΑΝΤΙΕΡΑ

Σημαντικές αποκαλύψεις για τον «βίο και την πολιτεία» του ΟΤΕ όσον αφορά τα εργασιακά δικαιώματα στους χώρους δουλειάς, έκαναν στην εκπομπή Ράδιο Παντιέρα οι Θανάσης Φωλιάς, μέλος ΔΣ της ΟΜΕ-ΟΤΕ καιαντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Τεχνικών ΟΤΕ, και Γιώργος Στεφανής, μέλος της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εργαζομένων ΟΤΕ, την Τετάρτη 19 Μαΐου 2016.

Μπορεί η εταιρεία να φιγουράρει σταθερά στην κορυφή των πιο κερδοφόρων ελληνικών καπιταλιστικών ομίλων, αλλά οι εργασιακές σχέσεις συχνά παραπέμπουν σε γαλέρες, οι εργολαβικές εταιρείες και οι εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων συνεχίζουν να αποτελούν μια ζοφερή πραγματικότητα, ενώ η διαρκής αποψίλωση του προσωπικού έχουν οδηγήσει σε αύξηση της εντατικοποίησης της εργασίας και των εργατικών ατυχημάτων.

Ο Γ. Στεφανής τόνισε ότι ο ΟΤΕ είναι πρωτεργάτης σε πολλά εργασιακά ζητήματα, από την καθιέρωση παλιότερα τηςτρίωρης εργασίας των φοιτητών στα τηλεφωνικά κέντρα ως τους επινοικιαζόμενους και τις θυγατρικές-κάτεργατύπου ΟΤΕPlus, και την πληθώρα συμβασιούχων, έως τo σημερινό άντρο άγριας εκμετάλλευσης της E-value. Κι όμως πρόκειται για μια εταιρεία με κέρδη 1 εκατ. ευρώ την ημέρα! «Στόχο έχουν να εκδιώξουν από την εταιρεία όλο το παλιό έμπειρο τεχνικά αλλά και συνδικαλιστικά προσωπικό, να περικόψουν το μισθολογικό κόστος και τις κατακτήσεις και να αυξήσουν τις ώρες εργασίας», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Ο Θ. Φωλιάς αποκάλυψε ότι η μείωση κατά 4500 άτομα του προσωπικού του ΟΤΕ έχει οδηγήσει σε αύξηση του όγκου εργασίας και συνεπακόλουθα σε αύξηση κατά 150% των εργατικών ατυχημάτων. Τα τεχνικά συνεργεία συνεχίζουν να αποτελούνται από ένα άτομο, παρά τα διάφορα πορίσματα που επιβάλλουν δύο άτομα, ενώ υπεργολάβοι αλωνίζουν το δίκτυο εγείροντας σοβαρά ζητήματα απορρήτου των συνδιαλέξεων.

Οι δύο συνδικαλιστές κατήγγειλαν το καθεστώς «αξιολόγησης» που έχει εγκαθιδρύσει η γερμανική διοίκηση της Ντόιτσε Τέλεκομ και που ορίζει υποχρεωτικά να «βαθμολογείται» κάτω από τη … βάση το 7% των εργαζομένων.Μάλιστα  όπως είπαν, σήμερα 600 συνάδελφοί τους έχουν λάβει «βαθμό» κάτω από τη βάση με ό,τι συνέπεις αυτό μπορεί να έχει στη μελλοντική θέση τους στην εταιρεία.

Με τέτοια τερτίπια απολύθηκαν πρόσφατα 9 εργαζόμενοι από το μόνιμο προσωπικό του ΟΤΕ χωρίς καμία αντίδραση από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία του οργανισμού. ΟΜΕ-ΟΤΕ και άλλα σωματεία που βρίσκονται στα χέρια των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και διαφόρων δήθεν ακομμάτιστων, αλλά πιστών στην εργοδοσία, αρνήθηκαν να οργανώσουν αντιδράσεις και απεργίες.

Όπως είπε χαρακτηριστικά ο Θ. Φωλιάς, η γερμανική διοίκηση τους αμείβει με παχυλά προνόμια, όπως πολυτελή αυτοκίνητα, πολύχρονες «συνδικαλιστικές άδειες» από  την εργασίας τους, ποσοστώσεις σε προσλήψεις συγγενικών τους προσώπων στον όμιλο. Ανάλογη εικόνα υπάρχει και με την εργατική αριστοκρατία του ΟΤΕ που συχνά είναι και η βάση της ΟΜΕ-ΟΤΕ. Για παράδειγμα, υπάρχουν περίπου 2000 προϊστάμενοι που αμείβονται με εκατοντάδες ευρώ επιπλέον του μισθού τους ως μπόνους, οι γενικοί διευθυντές αυξήθηκαν σε 20 από 4 που ήταν επί δημόσιας ιδιοκτησίας, ενώ ο πρόεδρος του ομίλου αμείβεται με 17πλάσιο (!) μισθό από αυτόν του έλληνα πρωθυπουργού!  

Την ίδια στιγμή που ο  ΟΤΕ δαπανά 120 εκατ. ευρώ «λαδώνοντας» τα ΜΜΕ, βάζει λουκέτο σε όλο και περισσότερα καταστήματα. Έχουν ήδη κλείσει 280 καταστήματα στην περιφέρεια και σε μεγάλες πόλεις, όπως είπε χαρακτηριστικά ο Γ. Στεφανής. Ενώ ο Θ. Φωλιάς σημείωσε πως εάν ο ΟΤΕ έκοβε κατά 50% τη διαφημιστική δαπάνη –και όχι τους πενιχρούς μισθούς των εργαζομένων του- θα μπορούσαν να προκύψουν 5000 νέες θέσεις εργασίας σε μια χώρα που ρημάζει από την ανεργία.

Οι δύο συνδικαλιστές κατήγγειλαν τέλος ότι ο ΟΤΕ εμφανίζει σχεδόν όλο το προσωπικό ως ….υπάλληλους γραφείου, αποφεύγοντας έτσι να πληρώνει βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, σε βάρος των ταμείων και των εργαζόμενων όπως εναεριτών ή τεχνιτών που μπαίνουν για συντήρησε στα υπόγεια δίκτυα.

Στο μικρόφωνο της εκπομπής ήταν ο Δημήτρης Σταμούλης και στην επιμέλεια του ήχου ο Νίκος Παναγόπουλος.

H εκπομπή Ράδιο Παντιέρα μεταδίδεται από το ελεύθερο ραδιόφωνο της ERTOpen στους 106,7 στα FM στην Αττική, καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου της ertopen.com. Επίσης, το πρόγραμμα αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3, στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 και στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία.

Ακούστε στα βίντεο που ακολουθούν, ολόκληρη την αποκαλυπτική εκπομπή: pandiera