του Κωνσταντίνου Λούβρου, Μ.D., medlabnews.gr iatrikanea

Η προστατίτιδα είναι μια πάθηση που ταλαιπωρεί πολλούς άντρες όλων των ηλικιών. Σε αντίθεση με την υπερτροφία του προστάτη, η προστατίτιδα αφορά κυρίως τους νέους άνδρες. Αποτελεί την πιο συχνή ουρολογική πάθηση σε άντρες κάτω των 50 και την τρίτη πιο συχνή σε άντρες άνω των 50 μετά την καλοήθη υπερπλασία και τον καρκίνο του προστάτη. Είναι η πιο συχνή πάθηση του προστάτη. Η συχνότητα του συνδρόμου της προστατίτιδας στον γενικό πληθυσμό υπολογίζεται σε 5-10% (η οξεία προστατίτιδα είναι σχετικά σπάνια). Στις ΗΠΑ είναι η συχνότερη ουρολογική διάγνωση σε άνδρες κάτω από 50 χρόνων και η τρίτη πιο συχνή ουρολογική διάγνωση σε άνδρες μεγαλύτερους από 50 χρόνων (μετά από από την καλοήθη υπερπλασία και τον καρκίνο του προστάτη) αποτελώντας το 8% των ουρολογικών επισκέψεων. 
 

Ο προστάτης είναι ένας αδένας που τον έχουν μόνο οι άνδρες. Έχει μέγεθος όσο περίπου ένα καρύδι και βρίσκεται κάτω από τον αυχένα της κύστης και περιβάλλει την έξοδο της κύστης (την ουρήθρα). Βρίσκεται μπροστά από την ουροδόχο κύστη γι’ αυτό και ονομάζεται προστάτης και όχι γιατί προστατεύει κάτι. Από το έξω στόμιο της ουρήθρας του πέους , δηλαδή από εκεί που ουρεί ο άνδρας , εισέρχονται τα μικρόβια. Ο κόλπος της γυναίκας έχει μικρόβια τα οποία είναι και φυσιολογικά για την γυναίκα. Έτσι, λοιπόν, κατά την σεξουαλική επαφή μικρόβια από τον κόλπο της γυναίκας μεταφέρονται στον άνδρα μέσω της ουρήθρας, από το έξω στόμιο της ουρήθρας. Το πρώτο όργανο που θα συναντήσουν τα μικρόβια αυτά, είναι ο προστάτης. Σαν σφουγγάρι, λοιπόν, o αδένας ότι μικρόβιο φθάνει το κρατάει, το συγκρατεί στους πόρους του. Έτσι, λοιπόν, συγκρατεί μικρόβια μέσα στην χρονιότητα και μάλιστα από την πρώτη σεξουαλική επαφή που είχε ο άνδρας. Το όργανο σιγά σιγά αρχίζει και φθείρεται. Καταστρέφονται οι αδένες του, δημιουργούνται φλεγμαίνουσες περιοχές επί του προστάτου , αποστήματα έως και λιθιάσεις, πετραδάκια δηλαδή μέσα στο όργανο. Ο προστάτης έρχεται σε επαφή ,όπως είναι γνωστό από την ανατομία, με την ουρήθρα και το πέος προς τα εμπρός , από πίσω του βρίσκεται η ουροδόχος κύστη η οποία όμως και κλείνει όταν δουλεύει ο προστάτης κατά την εκσπερμάτιση ή ανοίγει κατά την ούρηση Ο προστάτης παράγει ένα γαλακτώδες υγρό, που είναι μέρος του σπερματικού υγρού και θρέφει το σπέρμα.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΣΥΝΗΘΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ;

Η Προστατίτιδα είναι ένα πρήξιμο και πόνος στον προστάτη και μπορεί να οφείλεται σε λοίμωξη της 
κύστης. Προσβάλλει συνήθως τους νεαρούς άνδρες.

Η Καλοήθης Υπερπλασία του Προστάτη (BPH) προκαλεί σταδιακή διόγκωση του προστάτη και συνήθως αρχίζει από τη μέση ηλικία. Περίπου ένας στους τέσσερις άντρες θα χρειαστεί χειρουργική επέμβαση για αυτό το πρόβλημα (Η BPH δεν οδηγεί στον καρκίνο).

Ο καρκίνος του προστάτη εμφανίζεται συχνά χωρίς να έχετε προηγουμένως οποιαδήποτε προειδοποιητικά σημάδια. Ο γιατρός σας μπορεί να τον βρει σε μια ανάλυση αίματος (που ονομάζεται PSA) και σε μια εξέταση του προστάτη σας. Είναι ο πιο κοινός καρκίνος στους άνδρες, και είναι πιθανότερο να σας προσβάλει καθώς γερνάτε. Ωστόσο, είναι συνήθως κι ένας από τους καρκίνους που ανταποκρίνονται θετικά σε θεραπεία.

Η προστατίτιδα ή το λεγόμενο σύνδρομο της προστατίτιδας είναι ένα σύνολο από νοσολογικές οντότητες που παρουσιάζουν ορισμένοι άνδρες εμφανίζοντας κοινά ουρολογικά, περιγεννητικά και περιπρωκτικά συμπτώματα αλλά διαφορετικούς αιτιολογικούς παράγοντες, διαφορετικά εργαστηριακά ευρήματα και που απαιτούν τελείως διαφορετική θεραπευτική αντιμετώπιση.

Τα συμπτώματα που μπορεί να δώσει έχουν να κάνουν με τα όργανα που έρχονται σε επικοινωνία με τον προστάτη όπως π.χ ένας ήπιος πόνος ή ερεθισμός στον έναν όρχι, πόνος προς το περίνεο , προς την ουρήθρα όπως η αίσθηση προς ούρηση και πολλά άλλα. Επίσης φλεγμονές όπως πχ η ουρηθρίτιδα, οι φλεγμονές των επιδιδυμίδων, των όρχεων κτλ προέρχονται από την φλεγμονή, την προστατίτιδα δηλαδή του προστάτη.

Ο πόνος μπορεί να εντοπίζεται στις πιο κάτω περιοχές:

• Προστάτης / περίνεο

• Όσχεο ή και όρχεις

• Πέος

• Ουροδόχο κύστη

• Χαμηλά στην πλάτη Από το ουροποιητικό σύστημα μπορεί να υπάρχει:

• Συχνουρία

• Δυσουρία

• Πόνος κατά την ούρηση ή πόνος που επιδεινώνεται κατά την ούρηση Κύριο διαγνωστικό εργαλείο αποτελεί η ειδική εξέταση, όπως περιγράφεται από τους Stamey–Meares, όπου γίνεται λήψη ουρηθρικού υγρού, ακολουθούν δύο δείγματα ούρων (VB1 και VB2)μάλαξη του προστάτη (EPS) και στη συνέχεια νέο δείγμα ούρων (VB3).

Η αιτία γι’ αυτά τα συμπτώματα μπορεί να ποικίλει και να είναι μικροβιακή, φλεγμονώδης μη-μικροβιακή και τέλος ούτε μικροβιακή αλλά και ούτε φλεγμονώδεις. Επειδή δεν μπορούμε πάντα να ξεχωρίσουμε τις διαφορετικές αιτίες προκλήσεις της προστατίτιδας γι’ αυτό το λόγο ταξινομούνται οι διάφορες μορφές της προστατίτιδας ανάλογα με τα συμπτώματα που προκαλούν σε οξεία, χρόνια και ασυμπτωματική προστατίτιδα.

Αριθμός	Ονοματολογία	Χαρακτηριστικά
I	Οξεία βακτηριακή προστατίτιδα		Συμπτώματα οξείας ουρολοίμωξης
II	Χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα		Υποτροπιάζουσα ουρολοίμωξη από τον ίδιο μικροοργανισμό
III	Χρόνια μη βακτηριακή προστατίτιδα / Σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους		Συχνουρία, δυσουρία και γενετήσια δυσλειτουργία
Υποκατηγορία IIIa			Φλεγμονώδης
Υποκατηγορία IIIb			Μη φλεγμονώδης (παλαιότερη ονομασία: προστατοδυνία)
IV	Ασυμπτωματική φλεγμονώδης προστατίτιδα		Ανακαλύπτεται τυχαία. Π.χ. από εξέταση σπέρματος (λευκοκύτταρα) ή προσδιορισμό PSA.

 

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ Ι : Οξεία βακτηριακή προστατίτιδα

Η νόσος μπορεί εύκολα να διαγνωστεί.  Συνήθως πρόκειται για νέους άνδρες με πυρετό, συχνουρία, δυσουρία, ρίγος και πόνο στην κατώτερη οσφυϊκή χώρα και το περίνεο.  Κατά τη δακτυλική εξέταση ο προστάτης ανευρίσκεται επώδυνος, οιδηματώδης και θερμός στην αφή.  Η μάλαξη του αδένα απαγορεύεται λόγω του κινδύνου βακτηριαιμίας, έτσι η διάγνωση θα βασιστεί στα κλινικά ευρήματα, τη γενική και την καλλιέργεια ούρων. Το παθογόνο που συχνότερα απομονώνεται είναι η Escherichia coli. Οι ασθενείς συνήθως χρειάζονται νοσοκομειακή νοσηλεία. 

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΙΙ:  Χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα

Η χρόνια προστατίτιδα στην οποία ανιχνεύονται παθογόνα βακτήρια απαντάται συχνότερα σε άνδρες μέσης ηλικίας, αρκετοί από τους οποίους αναφέρουν στο ιστορικό τους περιστατικό οξείας προστατίτιδας.  Συχνά είναι η κύρια παθολογική εκδήλωση σε άνδρες με στενώματα της ουρήθρας.  Όταν ο ασθενής προσπαθεί να ουρήσει, για να υπερνικήσει τη στένωση αυξάνει την ενδοαυλική πίεση με αποτέλεσμα να διευρύνονται οι εκφορητικοί πόροι του προστάτη και τα τυχόν υπάρχοντα βακτήρια να ωθούνται μέσα στον αδένα. Η χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα εκδηλώνεται συνήθως ως υποτροπιάζουσα ουρολοίμωξη με συχνουρία και δυσουρία.  Τα συμπτώματα εμφανίζονται όταν μολύνονται τα ούρα οπότε αποβαίνει θετική και η ουροκαλλιέργεια, αν και οι υπεύθυνοι μικροοργανισμοί μπορούν να ανιχνευθούν στο προστατικό έκκριμα και στα μεσοδιαστήματα όταν ο ασθενής είναι ελεύθερος συμπτωμάτων (Potts 2001).

Η καλύτερη και απλούστερη μέθοδος εντοπισμού της πηγής της λοίμωξης είναι η εξέταση των ούρων (γενική και καλλιέργεια) με χρήση της τεχνικής των τεσσάρων φιαλών. Το διορθικό υπερηχοτομογράφημα του προστάτη τις περισσότερες φορές είναι φυσιολογικό, εκτός εάν έχει δημιουργηθεί απόστημα.  Με την εξέταση αυτή ανιχνεύεται και η παρουσία λίθων στον προστάτη.  Γενικά οι λίθοι θεωρούνται ως αίτιο χρόνιας βακτηριακής προστατίτιδας. To PSA ανευρίσκεται συνήθως αυξημένο στο αίμα των πασχόντων από χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα. Η Escherichia coli είναι ο παθογόνος μικροοργανισμός, που απομονώνεται συχνότερα και ακολουθούν Klebsiella pneumoniae, Pseudomonas aeruginosa, Proteus spp, Candida spp., Enterococcus spp. και Staphylococcus spp. Ιδιαίτερα συχνό παθογόνο φαίνεται πως είναι το Ureaplasma urealyticum, το οποίο όμως δεν ανευρίσκεται συχνά, προφανώς γιατί η απομόνωσή του απαιτεί ειδικά καλλιεργητικά υλικά, που δεν χρησιμοποιούνται στις συνήθεις ουροκαλλιέργειες.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΙΙΙ:  Χρόνια μη βακτηριακή προστατίτιδα / Χρόνιο πυελικό άλγος

Η τρίτη κατηγορία κατά NIH, η χρόνια μη βακτηριακή προστατίτιδα ή σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους, αντιπροσωπεύει τη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών χρόνιας προστατίτιδας και δυστυχώς έχει τη χειρότερη πρόγνωση, προκαλώντας συνήθως απογοήτευση στους ασθενείς και τους θεράποντες ιατρούς. Η μη βακτηριακή προστατίτιδα ανήκει στα νοσήματα άγνωστης αιτιολογίας.  Έτσι, όπως συμβαίνει συνήθως, έχουν διατυπωθεί αρκετές θεωρίες για το αίτιο που ευθύνεται για τη νόσο, οι πιο συνήθεις από τις οποίες είναι:

• Λοιμώδης αιτιολογία.  Σύμφωνα με την άποψη αυτή η μη βακτηριακή προστατίτιδα είναι λοίμωξη από κάποιο άτυπο λοιμογόνο παράγοντα.
• Χημική αιτιολογία.  Προκαλείται από παλινδρόμηση των ούρων μέσα στους εκφορητικούς πόρους του προστάτη, που οδηγεί σε χημική φλεγμονή του αδένα
• Αυτοάνοση αιτιολογία.
• Ορμονική αιτιολογία.  Είναι γνωστό πως η τεστοστερόνη ασκεί προστατευτική δράση έναντι της φλεγμονής του προστάτη.  Μια ελάττωση των επιπέδων τεστοστερόνης (ή πιθανότερα βλάβη του μηχανισμού μέσω του οποίου η ορμόνη αναστέλλει τη φλεγμονή του προστάτη) είναι πιθανό να προκαλέσει συμπτώματα χρόνιας μη βακτηριακής προστατίτιδας
• Νευρική αιτιολογία.
• Ψυχική αιτιολογία (ψυχοσωματικό σύνδρομο).  Υπάρχουν πολλοί ειδικοί που κατατάσσουν τη μη βακτηριακή προστατίτιδα σε μιαν ομάδα χρόνιων νοσημάτων που συνδέονται με το stress, την κατάθλιψη και την ψυχική καταπόνηση

Η διάγνωση της χρόνιας μη βακτηριακής προστατίτιδας είναι αρκετά δύσκολη. Η χρήση αντιβιοτικών στη θεραπεία της χρόνιας μη βακτηριακής προστατίτιδας, εφ’ όσον έχει προηγηθεί σοβαρή βακτηριολογική μελέτη, είναι άσκοπη.  

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ IV:  ΑΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΤΙΤΙΔΑ

Αυτή η μορφή προστατίτιδας συνήθως αναγνωρίζεται τυχαία και αφορά σε ασυμπτωματικούς άνδρες με αυξημένο PSA στον ορό, που υποβλήθηκαν σε βιοψία προστάτη ή προστατεκτομή.  Επίσης ανευρίσκεται σε άνδρες που υποβάλλονται σε έλεγχο γονιμότητας και παρουσιάζουν αυξημένο αριθμό λευκοκυττάρων στο σπέρμα. Είναι γενικά αποδεκτό σήμερα πως όλοι οι ασυμπτωματικοί άνδρες με αυξημένο PSA στον ορό πρέπει να υποβάλλονται σε εργαστηριακό έλεγχο για προστατίτιδα κατηγορίας IV κατά NIH, πριν υποβληθούν σε  βιοψία προστάτη.

Η θεραπεία της προστατίτιδας γενικά είναι δύσκολη, επίπονη, χρονοβόρα αλλά αποτελεσματική.

Συμπερασματικά η προστατίτιδα χρειάζεται

• Σωστή και έγκαιρη  διάγνωση από ειδικό γιατρό.
• Η  προστατίτιδα δεν μπορεί πάντα να θεραπευτεί πλήρως, αλλά στόχος είναι η σωστή διαχείριση των συμπτωμάτων.
• Η θεραπεία πρέπει να ολοκληρώνεται σύμφωνα με την οδηγία του γιατρού, ακόμα και αν τα συμπτώματα έχουν υποχωρήσει.
• Οι ασθενείς να ενημερώνονται ότι δεν είναι σε αυξημένο κίνδυνο για ανάπτυξη προστατικού καρκίνου.
• Ο άνδρας με χρόνιο πυελικό άλγος μπορεί να ζήσει μία αρκετά φυσιολογική ζωή αν αντιμετωπιστεί με το σωστό τρόπο.

ΠΡΟΛΗΨΗ

Είναι γνωστό ότι κατά τη σεξουαλική επαφή η είσοδος στον πρωκτό χωρίς προφυλακτικό προδιαθέτει σε προστατίτιδα. Έτσι αν για κάποιο λόγο δεν παρθεί προφύλαξη, ενδείκνυται η λήψη κινολόνης αμέσως μετά την επαφή. Επίσης ενθαρρύνεται ο άνδρας να ουρεί αμέσως μετά την επαφή, αφού έτσι μικρόβια τα οποία εισήλθαν από την ουρήθρα απομακρύνονται με τα ούρα. Τέλος, είναι προτιμότερο να μην αναβάλλεται η εκσπερμάτιση αφού αυτό προκαλεί παλινδρόμηση στους εκφορητικούς πόρους του προστάτη και πολλές φορές οδηγεί σε φλεγμονή.

Πηγή: medlabnews.gr iatrikanea 

του Κωνσταντίνου Λούβρου, Μ.D., medlabnews.gr iatrikanea

 

Ο όρος «καρκίνος του πνεύμονα» (lung cancer) ή «βρογχογενής καρκίνος» αναφέρεται στη νοσηρή διαδικασία ανάπτυξης και σχηματισμού κακοήθους όγκου στην περιοχή των πνευμόνων, και αποτελεί την τρίτη – μετά τον καρκίνο του μαστού και του προστάτη - συχνότερη μορφή καρκίνου σε παγκόσμιο επίπεδο, πρώτη σε αριθμό κρουσμάτων στον ανδρικό πληθυσμό, με ιδιαίτερα αυξητικές τάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Παράλληλα, αποτελεί μακράν την πλέον θανατηφόρα μορφή καρκίνου, με ποσοστά θνησιμότητας που αγγίζουν σχεδόν το 30%. 

Ο καρκίνος του πνεύμονα, αποτελεί την κύρια αιτία θανάτου από καρκίνο παγκοσμίως, καθώς το ποσοστό 5ετούς επιβίωσης των ασθενών με μεταστατικό (Σταδίου IV) καρκίνο του πνεύμονα είναι 4%, με τον μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα να αποτελεί το 85% των διαγνωσμένων περιστατικών.

Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι ο δεύτερος σε συχνότητα εμφάνισης καρκίνος τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Ο μέσος όρος ηλικίας κατά τη διάγνωση είναι περίπου 71.

Στο σύνολο του πληθυσμού, η πιθανότητα ενός ατόμου να αναπτύξει καρκίνο του πνεύμονα στη διάρκεια της ζωής του είναι περίπου 1 στις 15. Ωστόσο, για τους καπνιστές ο κίνδυνος είναι πολύ υψηλότερος, ενώ για τους μη καπνιστές ο κίνδυνος είναι χαμηλότερος.

Τα ποσοστά εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα ανάμεσα στους άνδρες μειώνονται σταθερά εδώ και πολλά χρόνια, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά στις γυναίκες μόλις πρόσφατα άρχισαν να ελαττώνονται μετά από μια μεγάλη περίοδο συνεχούς αύξησης.

Ο καρκίνος του πνεύμονα, στις διάφορες μορφές της νόσου, προκαλείται από άναρχο και αφύσικο πολλαπλασιασμό παθογόνων κυττάρων στους ιστούς του πνεύμονα που, συνακόλουθα, προκαλούν το σχηματισμό κακοήθους όγκου. Ο καρκίνος του πνεύμονα, όπως και κάθε κακοήθης νεοπλασία, αποτελεί ουσιαστικά κυτταρική νόσο. Τα καρκινικά κύτταρα έχουν τη δυνατότητα διήθησης - δηλαδή διείσδυσης σε γειτονικούς ιστούς - και συνεπώς είναι σε θέση να επεκταθούν και να προκαλέσουν σοβαρές βλαπτικές συνέπειες στη γενικότερη λειτουργία του οργανισμού.

Οι πνεύμονες

Κατά την εισπνοή ο αέρας εισέρχεται από την μύτη ή το στόμα, στην τραχεία η οποία στο κάτω μέρος της διαχωρίζεται σε δύο αεραγωγούς, ένα για κάθε πνεύμονα, τους βρόγχους, που με την σειρά τους διαχωρίζονται σε μικρότερους αγωγούς, τα βρογχιολίδια και μεταφέρουν τον αέρα μέσα στους πνεύμονες. Στο τέλος κάθε βρογχιολιδίου υπάρχουν εκατομμύρια μικροσκοπικές σακουλίτσες που ονομάζονται κυψελίδες. Στις κυψελίδες απορροφάται το οξυγόνο από τον αέρα και εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος για να οξυγονωθεί ο οργανισμός. Αντίθετα με την κυκλοφορία του αίματος αποβάλλεται διαμέσου των κυψελίδων το διοξείδιο του άνθρακα που ήταν μέσα στον οργανισμό και εκπνέεται από τους πνεύμονες.

Οι πνεύμονες είναι δύο και βρίσκονται ένας δεξιά και ένας αριστερά στον θώρακα. Ο δεξιός πνεύμονας διαχωρίζεται σε τρεις περιοχές (λοβούς) και ο αριστερός σε δύο λοβούς.

Ποιες αιτίες προκαλούν καρκίνο στον πνεύμονα;

• Όπως γνωρίζετε το κάπνισμα είναι η κυριότερη αιτία του καρκίνου των πνευμόνων. Η πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου στους πνεύμονες είναι εξαρτώμενη από τον αριθμό των τσιγάρων που καπνίζει κάποιος και από το νεαρό της ηλικίας που άρχισε το κάπνισμα. Τα τσιγάρα με φίλτρο και μικρή ποσότητα πίσσας (ελαφριά τσιγάρα) περιορίζουν τον κίνδυνο, όμως παραμένει να είναι μεγαλύτερη η πιθανότητα για ανάπτυξη καρκίνου από τους μη καπνιστές. Υπολογίζεται πως 9 στις 10 περιπτώσεις καρκίνου του πνεύμονα σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το κάπνισμα.

• Αν κάποιος διακόψει το κάπνισμα μειώνει αρκετά γρήγορα τον κίνδυνο για εμφάνιση καρκίνου στον πνεύμονα και με την πάροδο 15 χρόνων περίπου εντάσσεται στις ίδιες πιθανότητες που έχει ένας μη καπνιστής.

• Είναι φανερό τώρα πως η εισπνοή του καπνού των τσιγάρων από τους μη καπνιστές, γνωστό σαν παθητικό κάπνισμα, αυξάνει λίγο τον κίνδυνο για αναπνευστικά προβλήματα και για καρκίνο. Αυτός ο κίνδυνος όμως είναι πολύ πιο μικρός απ’ ότι αν είστε ο ίδιος καπνιστής.

• Επίσης οι καπνιστές πούρων και πίπας έχουν λιγότερες πιθανότητες για εμφάνιση καρκίνου στους πνεύμονες απ’ ότι οι καπνιστές τσιγάρων. Όμως το ποσοστό κινδύνου είναι πιο ψηλό από τους μη καπνιστές.

• Σε κάποιες οικογένειες οι καπνιστές είναι πιο επιρρεπείς να αναπτύξουν καρκίνο στους πνεύμονες όταν συντρέχει η παρουσία ελαττωματικού γονιδίου (μικρό μέρος/μονάδα του γενετικού υλικού).

• Η συχνή εισπνοή αμιάντου και ιδιαίτερα σε συνδυασμό με το κάπνισμα επαυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου στους πνεύμονες. Η εισπνοή αμιάντου μπορεί να προκαλέσει καρκίνο στις μεμβράνες που καλύπτουν τους πνεύμονες και που ονομάζεται μεσοθηλίωμα. Τέτοιο κίνδυνο διατρέχουν οι εργαζόμενοι σε ορυχεία αμιάντου.

• Η επαφή με διάφορα είδη χημικών ουσιών όπως το ουράνιο, το χρώμιο και το νίκελ μπορεί να προκαλέσουν, πολύ σπάνια όμως, καρκίνο στους πνεύμονες. Η μόλυνση της ατμόσφαιρας, παρ’ όλο που είναι δύσκολο να αποδειχτεί, μπορεί επίσης να προκαλέσει καρκίνο στους πνεύμονες. Ο καρκίνος των πνευμόνων δεν είναι μεταδοτική ασθένεια. Είναι ο πιο συχνός καρκίνος στους άνδρες κυρίως άνω των 40 ετών. Σταδιακή αύξηση παρουσιάζεται και στις γυναίκες λόγω της αύξησης του αριθμού των γυναικών που καπνίζουν.

Τα στοιχεία καταδεικνύουν πως μολονότι οι γυναίκες αποδεικνύονται πιο ευπρόσβλητες στις καρκινογόνους ουσίες του τσιγάρου, οι άντρες διατηρούν σαφώς μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας. Έχει, επίσης, διαπιστωθεί πως ο καρκίνος του πνεύμονα σπάνια πλήττει νεαρά άτομα: υπολογίζεται πως το ποσοστό των νοσούντων με ηλικία κάτω των 45 σπάνια ξεπερνά το 3%, ενώ τα ποσοστά νοσούντων άνω των 65 συχνά αγγίζουν την τάξη του 70%. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μείωση των ποσοστών θνησιμότητα στους άντρες, κυρίως λόγω των βελτιωμένων τεχνικών αντιμετώπισης της νόσου – μολονότι στις γυναίκες δεν έχει παρατηρηθεί ανάλογη τάση.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Ο καρκίνος του πνεύμονα συχνά δεν παρουσιάζει συμπτώματα παρά μόνο αφού φτάσει σε εκτεταμένο στάδιο ή έχει επεκταθεί και σε άλλα όργανα εκτός της κοιλότητας του θώρακα. Έτσι, λιγότερο από 20% των ασθενών διαγιγνώσκονται έγκαιρα, όταν οι πιθανότητες για πλήρη ίαση είναι μεγαλύτερες.

Ο Καρκίνος ως ομάδα ασθενειών χαρακτηρίζεται από ορισμένα γενικά συμπτώματα, ενώ κάθε διακριτή του μορφή συσχετίζεται με ορισμένα ειδικά συμπτώματα. Τα συμπτώματα στον καρκίνο του πνεύμονα μπορεί να είναι έστω και ένα από τα πιο κάτω:

 

• Συχνός βήχας ή αλλαγή στη χρονική διάρκεια του βήχα.

• Λοίμωξη του πνεύμονα που δεν περνάει ή υποτροπιάζει συχνά.

• Ελαττωμένη αναπνοή.

• Βήχας με αιματηρά φλέγματα (αιμόπτυσης).

• Αμβλύς πόνος σε βαθιά αναπνοή ή σε βήχα.

• Ανορεξία και απώλεια βάρους.

• Παρατεταμένη βραχνάδα.

• Oίδημα της περιοχής του λαιμού ή του τραχήλου

• Πυρετός,

• Δέκατα,

• Δυσχερής κατάποση,

 

Αν εσείς έχετε οποιοδήποτε από τα πιο πάνω συμπτώματα είναι σημαντικό να επισκεφθείτε τον γιατρό σας. Παρόμοια συμπτώματα όμως μπορεί να οφείλονται σε άλλο είδος ασθένειας.

Μπορούν να εμφανιστούν συμπτώματα από άλλα συστήματα εκτός του αναπνευστικού;

Συχνά τα σημεία και τα συμπτώματα της νόσου δεν φαίνεται να σχετίζονται με τον πνεύμονα και την αναπνοή. Αυτό συμβαίνει σε περιπτώσεις που ο καρκίνος έχει επεκταθεί και σε άλλα όργανα (μεταστάσεις). Τέτοια συμπτώματα που τελικά μπορεί να οδηγήσουν στην διάγνωση καρκίνου είναι:

• Οστικά άλγη


• αδυναμία και μούδιασμα στα χέρια ή στα πόδια, συνήθως ομόπλευρα
(δεξιά ή αριστερά)


• Ζάλη


• Κιτρινο χρώμα του δέρματος και του «λευκού» του ματιού (ίκτερος)

• Σκληρή διόγκωση στο πλάι του αυχένα

• Βράγχος φωνής

Yπάρχει κάποιο σύμπτωμα που να χαρακτηρίζεται ως ειδικό για τον καρκίνο του πνεύμονα;

Κανένα από τα προαναφερθέντα συμπτώματα δεν εμφανίζεται μόνο στον καρκίνο του πνεύμονα. Τόσο όσα σχετίζονται άμεσα με το αναπνευστικό (βήχας, δύσπνοια, αιμόπτυση) όσο και τα γενικά (πυρετός, ανορεξία, απώλεια βάρους, αδυναμία) εμφανίζονται και σε παθήσεις που δεν χαρακτηρίζονται ως κακοήθεις. Συμπτώματα όμως από το αναπνευστικό σε ενεργό ή πρώην καπνιστή που επιμένουν για περισσότερο από 15 ημέρες, παρά την φαρμακευτική αγωγή, πρέπει να ελέγχονται με μεγαλύτερη προσοχή με ακτινογραφία θώρακα, εξετάσεις αίματος κλπ.

Τι είναι η δύσπνοια;

Δύσπνοια είναι ένας ιατρικός όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το υποκειμενικό αίσθημα δυσκολίας στην αναπνοή που αναφέρει ένας ασθενής. Περιγράφει ότι έχει «κοντή ανάσα» ή «δεν του φτάνει ο αέρας». Φυσιολογικά συμβαίνει στην έντονη άσκηση. Παρουσιάζεται σε ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα αλλά και σε πολλές άλλες πνευμονικές (όπως η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια των καπνιστών - ΧΑΠ) ή καρδιακές (όπως η καρδιακή ανεπάρκεια) παθήσεις.

Τι είναι η αιμόπτυση;

Η αποβολή αίματος με βήχα λέγεται αιμόπτυση. Μπορεί να αφορά σε αποβολή καθαρού αίματος, ζωηρού κόκκινου χρώματος, ή χρωματισμένων με αίμα φλεγμάτων. Παρουσιάζει διαβαθμίσεις ως προς την ένταση και κατατάσσεται σε μικρή, όταν η ποσότητα αίματος δεν ξεπερνά το ένα κουτάλι σούπας (10 ml) την ημέρα, μέτρια όταν φτάνει τα δύο ποτήρια (500 ml) και μεγάλη όταν ξεπερνά αυτή την ποσότητα. Εκτός από τον καρκίνο του πνεύμονα, αιμόπτυση ή αιμόφυρτα πτύελα εμφανίζουν καπνιστές χωρίς καρκίνο, αλλά και ασθενείς με άλλες πνευμονικές παθήσεις όπως οι βρογχιεκτασίες και η φυματίωση των πνευμόνων.

Τι είναι η πληκτροδακτυλία;

Πρόκειται για παραμόρφωση του σχήματος των νυχιών που γίνονται σαν το εξογκωμένο άκρο μπαγκέτας (πλήκτρου) τυμπάνου. Εμφανίζεται σε καπνιστές, καθώς και σε πολλές πνευμονικές παθήσεις, όπως και στον καρκίνο του πνεύμονα.

Τι είναι τα παρανεοπλασματικά σύνδρομα;

Υπάρχουν φορές που τα καρκινικά κύτταρα μερικών τύπων καρκίνου του πνεύμονα παράγουν ουσίες που μοιάζουν με τις φυσιολογικές ορμόνες του οργανισμού και καθώς αυτές μπαίνουν στην κυκλοφορία του αίματος διαταράσσουν την ισορροπία του. Μερικά παραδείγματα παρανεοπλασματικών συνδρόμων είναι:
- η παραγωγή ουσιών που ευνοούν την πήξη του αίματος και συχνά μπορεί να προκληθεί φράξιμο (θρόμβωση) των φλεβών, συχνότερα στα πόδια,

- η μείωση των επιπέδων αλατιού (νατρίου) στο αίμα, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται μυϊκή αδυναμία και ανορεξία,
- η αύξηση των επιπέδων ασβεστίου του αίματος με αποτέλεσμα την ανάγκη για συχνή ούρηση αλλά και η σύγχυση και η αύξηση του μεγέθους των μαστών σε άνδρες (γυναικομαστία).

Τι είναι ο όγκος Pancoast;

Όταν ο καρκίνος εντοπίζεται στο ανώτερο τμήμα του πνεύμονα, μπορεί να προσβάλει (να πιέζει) το νεύρο που περνά από το άνω μέρος του θώρακα στον αυχένα και τότε ονομάζεται όγκος Pancoast. Το συχνότερο σύμπτωμα αυτών των όγκων είναι ο πόνος στον αντίστοιχο ώμο.

Τι είναι το σύνδρομο της άνω κοίλης φλέβας;


Το σύνδρομο της άνω κοίλης φλέβας παρατηρείται όταν η απόφραξη της άνω κοίλης φλέβας διακόπτει τη φλεβική επιστροφή του αίματος από την κεφαλή, τα άνω άκρα και τον θώρακα προς τον δεξιό κόλπο. Κλινικά οι ασθενείς αναφέρουν: προοδευτική εμφάνιση δύσπνοιας, οίδημα προσώπου, βήχα, οίδημα του βραχίονα, στηθάγχη, δυσφαγία, ναυτία και κεφαλαλγία, διαταραχές της όρασης, διάταση των φλεβών του λαιμού και του θώρακα.

Τι είναι το βράγχος της φωνής;

Πρόκειται για βράχνιασμα, παροδικό ή μόνιμο, το οποίο οφείλεται σε πίεση των νεύρων (τα ονομαζόμενα λαρυγγικό και παλίνδρομο λαρυγγικό, νεύρα) που κινούν τις φωνητικές χορδές, Η πίεση μπορεί να προκαλείται από τον ίδιο τον όγκο (συνηθέστερα σε όγκους του αριστερού άνω λοβού), ή από διογκωμένους λεμφαδένες. 'Αλλες φορές η φωνή ελαττώνεται σε ένταση. 

Διάγνωση
Συνήθως η διάγνωση γίνεται στα πλαίσια της διερεύνησης κάποιων από τα παραπάνω συμπτώματα. Η πρώτη εξέταση που γίνεται είναι συνήθως μια ακτινογραφία θώρακος, στην οποία μπορεί να φαίνεται ο καρκίνος του πνεύμονα. Ακολούθως, πραγματοποιείται αξονική τομογραφία θώρακος (CT) για τον ακριβή καθορισμό της θέσης του όγκου και την εκτίμηση των λεμφαδένων του μεσοθωρακίου. Στη συνέχεια, είναι απαραίτητη η λήψη βιοψίας από τον καρκίνο ή και από τυχόν ύποπτους λεμφαδένες, αφού ο ιστολογικός τύπος του όγκου σε συνδυασμό με την έκταση της νόσου θα καθορίσουν το είδος της θεραπείας. Η βιοψία γίνεται συνήθως με βρογχοσκόπηση και ορισμένες φορές, όταν αυτό δεν είναι εφικτό, μπορεί να γίνει με διαδερμική παρακέντηση της μάζας υπό απεικονιστική καθοδήγηση με CT. Τέλος, σε κάποιες περιπτώσεις η ταυτοποίηση του όγκου μπορεί να γίνει με κυτταρολογική εξέταση των πτυέλων του ασθενούς. Άλλες διαγνωστικές εξετάσεις που μπορεί να γίνουν είναι: CT κοιλίας και εγκεφάλου, σπινθηρογράφημα οστών, PET–CT, και ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα (EUS).

 

Υπάρχουν δύο κύριοι τύποι καρκίνου του πνεύμονα

1) Μη Μικροκυτταρικός Καρκίνος Πνεύμονα (ΜΜΚΠ): αντιστοιχεί στο 85% έως 90% των περιπτώσεων και χωρίζεται σε 3 υπο-τύπους, οι οποίοι παρουσιάζουν διαφορές στην εμφάνιση των κυττάρων τους στο μικροσκόπιο, αλλά ανήκουν στην ίδια ομάδα γιατί η θεραπεία και η πρόγνωσή τους είναι παρόμοια. Εκτιμάται ότι, κάθε χρόνο παγκοσμίως, μέχρι και 36.000 άνθρωποι, ή περίπου ποσοστό 1-3% των ασθενών με καρκίνο του πνεύμονα, διαγιγνώσκονται με ΜΜΚΠ θετικό στη μετάλλαξη BRAF V600.

Αδενοκαρκίνωμα: αντιστοιχεί στο 40% περίπου των περιπτώσεων και αν και εμφανίζεται κατά κύριο λόγω σε άτομα με ιστορικό καπνίσματος, ωστόσο είναι ο πιο συχνός καρκίνος πνεύμονα σε μη καπνιστές. Αφορά πιο συχνά σε γυναίκες και σε σχετικά νεότερα άτομα.

Πλακώδες καρκίνωμα: αντιστοιχεί στο 30% περίπου των περιπτώσεων και σχετίζεται με ιστορικό καπνίσματος. Συνήθως εντοπίζεται κεντρικά στους πνεύμονες, κοντά στους βρόγχους.

Καρκίνωμα από μεγάλα κύτταρα: αντιστοιχεί στο 15% περίπου των περιπτώσεων. Μία υποομάδα του, που ονομάζεται μεγαλοκυτταρικό νευροενδοκρινικό καρκίνωμα, μοιάζει πολύ με το μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα.

2) Μικροκυτταρικός Καρκίνος Πνεύμονα (ΜΚΠ): αντιστοιχεί στο 15% περίπου των περιπτώσεων και ονομάζεται έτσι λόγω του μικρού μεγέθους που έχουν τα κύτταρά του στο μικροσκόπιο. Είναι πολύ σπάνιο να εμφανιστεί σε μη καπνιστές. Συνήθως, έχει την τάση για γρήγορη ανάπτυξη και πρώιμη εμφάνιση μεταστάσεων. Παρόλα αυτά, συνήθως παρουσιάζει ταχεία ανταπόκριση στη χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία.

Θεραπεία
Η αντιμετώπιση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες κυριότεροι από τους οποίους είναι οι ακόλουθοι: 
Α. Ο ιστολογικός τύπος του ΚΠ. Η χειρουργική επέμβαση χρησιμοποιείται κατεξοχήν στην αντιμετώπιση του μη μικροκυτταρικού ΚΠ. Δεν αποτελεί θεραπευτική επιλογή για τον μικροκυτταρικό ΚΠ, εκτός από σπάνιες μεμονωμένες περιπτώσεις όπου ο ογκολόγος ιατρός θα κρίνει ότι υπάρχει ένδειξη.
Β. Το μέγεθος (στάδιο) και η ανατομική θέση του όγκου του ΚΠ. Η χειρουργική αφαίρεση αποτελεί θεραπεία εκλογής των πρώιμων σταδίων (περιορισμένη νόσος) του μη μικροκυτταρικού ΚΠ. Συνήθως, αντιμετωπίζονται οι ασθενείς με στάδιο Ι (πολύ περιορισμένη νόσος) και ΙΙ (περιορισμένη νόσος) και επιλεγμένοι ασθενείς σταδίου ΙΙΙ (τοπικά εκτεταμένη νόσος). Πολύ σπάνια και εξατομικευμένα μπορεί να υποβληθεί σε χειρουργείο ασθενής με μεμονωμένη μετάσταση και χειρουργήσιμη πρωτοπαθή εστία.
Γ. Η γενική κατάσταση της υγείας του ασθενή. Η βιολογική ηλικία του ασθενή, η καλή γενική κατάσταση και η απουσία σοβαρών υποκείμενων νόσων αποτελούν σημαντικά κριτήρια επιτυχημένης έκβασης και καλύτερης πρόγνωσης.

Υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι επεμβάσεων.

Α. Τμηματεκτομή είναι η αφαίρεση ενός μικρού τμήματος του πνεύμονα μέσα στο οποίο εμπεριέχεται ο όγκος.
Β. Λοβεκτομή είναι η αφαίρεση ενός λοβού του πνεύμονα. Είναι η πιο συχνή επέμβαση για περιορισμένη νόσο.
Γ. Πνευμονεκτομή είναι η αφαίρεση του ενός πνεύμονα.
Η επιλογή κάθε φορά του τύπου της επέμβασης εξαρτάται από παράγοντες που μπορούν να προσδιοριστούν εν μέρει προεγχειρητικά π.χ. οι αναπνευστικές εφεδρείες αλλά και διεγχειρητικά (δηλ. κατά τη διάρκεια του χειρουργείου). Έτσι, είναι δυνατόν ο χειρουργός κατά τη διάρκεια της επέμβασης να τροποποιήσει τον αρχικό σχεδιασμό εάν διαπιστώσει ότι η νόσος είναι περισσότερο εκτεταμένη από ότι είχε προσδιοριστεί με τον προεγχειρητικό απεικονιστικό έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση ο στόχος είναι η πλήρης εξαίρεση του όγκου με την μικρότερη δυνατή απώλεια πνευμονικού παρεγχύματος. 

Νέες φαρμακευτικές θεραπείες αναπτύσσονται ιδιαίτερα για ασθενείς με μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (ΜΜΚΠ), θετικό στην μετάλλαξη BRAF V600.

Πηγή: medlabnews.gr iatrikanea https://medlabgr.blogspot.com/2013/12/blog-post_18.html#ixzz7UwrecDZ5