Τέσσερις έλληνες δημοσιογράφοι έχουν κάνει προσφυγή στην δικαιοσύνη κατά του Facebook και η δίκη για ασφαλιστικά μέτρα κατά της πλατφόρμας αναμένεται να εκδικαστεί την Τετάρτη 3 Νοεμβρίου.

Οι δημοσιογράφοι που προσέφυγαν στην δικαιοσύνη είναι οι Ευγενία Λουπάκη, Άρης Χατζηστεφάνου, Λεωνίδας Βατικιώτης και Γιάννης Ανδρουλιδάκης, μετά από αρκετά περιστατικά λογοκρισίας απέναντι τους από την εταιρεία.

Αναλυτικά σχετική ανάρτηση της κ. Λουπάκη:

«Αύριο, για πρώτη φορά στην Ελλάδα εκδικάζεται προσφυγή δημοσιογράφων κατά του Facebook. Τέσσερις συνάδελφοι μέλη της ΕΣΗΕΑ καταθέσαμε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων εναντίον της πανίσχυρης εταιρείας που λειτουργεί με αδιαφάνεια και λογοκρίνει απολύτως αυθαίρετα αναρτήσεις λειτουργών του Τύπου. Οι προσφεύγοντες είμαστε οι εξής: Ευγενία Λουπάκη, Αρης Χατζηστεφάνου, Γιάννης Ανδρουλιδάκης, Λεωνίδας Βατικιώτης. Η πρωτοβουλία ανήκει στον Γιώργο Κατρούγκαλο που μας εκπροσωπεί και τον ευχαριστούμε. Χωρίς αυτόν, εγώ τουλάχιστον, δεν θα γνώριζα ότι υπάρχει αυτή η δυνατότητα.

Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές και μπορεί να ρίξουμε τη σωστή πέτρα στον Γολιάθ.

Από Λεωνίδας Βατικιώτης

Mια δυσάρεστη έκπληξη περίμενε τους δανειστές και την κυβέρνηση λίγα 24ωρα μετά την εκταμίευση της δόσης των 7,7 δισ. κι αφού πρώτα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είχαν υλοποιήσει μέχρι τέλος κάθε απαίτηση των Ευρωπαίων πιστωτών και του ΔΝΤ. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβανόταν η αθώωση των τριών στελεχών του ΤΑΙΠΕΔ από Ιταλία, Ισπανία και Σλοβενία για διώξεις που τους βάραιναν και του πρώην Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου ο οποίος φούσκωσε το έλλειμμα του 2009 έτσι ώστε η Ελλάδα να υπαχθεί στο καθεστώς των Μνημονίων. Ακόμη και την αποζημίωσή του με το ποσό των 100.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ σε μια ακραία πράξη πολιτικής τους ταπείνωσης.

Η έκπληξη που ακολούθησε την εκταμίευση αφορούσε την άσκηση αναίρεσης εκ μέρους της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ξένης Δημητρίου, εναντίον του βουλεύματος των συμβουλίων εφετών (υπ. αρ. 969/2017) το οποίο εκδόθηκε στις 26 Μαΐου 2017 και με το οποίο ο Α. Γεωργίου απαλλάγηκε των κατηγοριών για τεχνητή διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος. Με το συγκεκριμένο βούλευμα που προτάθηκε από τον εισαγγελέα εφετών, Ιωάννη Κούτρα, και υιοθετήθηκε κατά πλειοψηφία (μόνο η εφέτης Χριστίνα Ρωμέση ψήφισε την παραπομπή τους) αποφασίστηκε να μην παραπεμφθούν στο ειδώλιο του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων της Αθήνας ο Α. Γεωργίου και δύο ακόμη συνεργάτες του (Κωνσταντίνος Μολφέτας και Αθανασία Ξενάκη) για την κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης κατά συναυτουργία σε βάρος του δημοσίου υπό την ιδιαζόντως επιβαρυντική περίσταση της ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας του αντικειμένου του εγκλήματος.

Πρέπει να αναφερθεί μάλιστα ότι αυτή ήταν η δεύτερη φορά που ο Α. Γεωργίου και οι συγκατηγορούμενοι του απαλλάσσονταν με βούλευμα του συμβουλίου εφετών Αθηνών. Είχε προηγηθεί μια πανομοιότυπη απόφαση απαλλαγής (1149/2015) από την κατηγορία σε βαθμό κακουργήματος για ψευδή βεβαίωση στοιχείων.

Ποτέ δεν αθωώθηκε ο Γεωργίου!

Κατά συνέπεια όσοι υποστήριξαν ότι ο Α. Γεωργίου έχει αθωωθεί δύο φορές ως τώρα έκαναν μια διασταλτική ερμηνεία του βουλεύματος. Μετέτρεψαν τα απαλλακτικά βουλεύματα σε αθωώσεις με εμφανή στόχο να παρουσιάσουν τον Α. Γεωργίου σαν θύμα διώξεων. Κι αντί να απολογηθεί για την αδυναμία του να αποδείξει την αθωότητά του στην ακροαματική διαδικασία, όπως υποχρεούται να πράξει κάθε κατηγορούμενος, να εμφανίζεται ως θύμα πολιτικών σκευωριών. Όταν η μοναδική πολιτική σκευωρία που είναι σε εξέλιξη στοχεύει στην αθώωσή του.

Στην  προσπάθεια να εμφανιστεί ο Γεωργίου σαν θύμα πρωτοστάτησε η Μιράντα Ξαφά συνάδελφος του Γεωργίου στο ΔΝΤ. Απαντώντας στις 20 Ιουλίου σε tweet μου, που έγραφα «τελικά να σεβόμαστε όλες τις αποφάσεις της δικαιοσύνης ή μόνο εκείνες που μας συμφέρουν;» (το οποίο ήταν απάντηση σε δικό της tweet όπου έγραφε ότι «η κυβέρνηση οφείλει να θέσει τέρμα στην πολιτικά υποκινούμενη δίωξη του πρώην προέδρου ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου»), ανταπάντησε: «υπόθεση Γεωργίου – Δύο αθωώσεις, δύο πολιτικά υποκινούμενες αναιρέσεις: “Λάθος απόφαση, ξαναπροσπαθήστε!”».

Αν η Μιράντα Ξαφά σεβόταν την αλήθεια έπρεπε να γράψει «δύο απαλλακτικά βουλεύματα» και όχι «δύο αθωώσεις». Στόχευε όμως στη δημιουργία εντυπώσεων κι ας διαστρέβλωνε με τη διατύπωση που καθόλου τυχαία επέλεξε την πραγματικότητα.

Η απόφαση της ανωτάτης δικαστικού λειτουργού προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων με πιο πρόσφατη την επίσκεψη της επικεφαλής του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού και πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου Βασιλικής Θάνου στο ανώτατο δικαστήριο, όπου σύμφωνα με δημοσιεύματα εξέφρασε τη δυσφορία του πρωθυπουργού και απαίτησε να διακοπεί κάθε σχετική διαδικασία σε βάρος του πρώην υπαλλήλου του ΔΝΤ και προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ. Η παρέμβαση της Β. Θάνου αποτελεί επιτομή των πολιτικών, εξωθεσμικών παρεμβάσεων καθώς αξιοποιεί την εμπειρία της στο δικαστικό χώρο ώστε να λειτουργήσει σαν το μακρύ χέρι της κυβέρνησης, επιβάλλοντας τη θέληση του Μαξίμου και των πιστωτών.

Το αστείο σε αυτό το όργιο παρασκηνιακών πιέσεων που εξελίσσεται είναι ότι η ΝΔ και οι φιλικός της Τύπος που κατήγγειλαν δριμύτατα το διορισμό της Θάνου στο νομικό γραφείο του πρωθυπουργού ως παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης, αυτή τη φορά εποίησαν την …νύσσαν. Προείχε βλέπετε η αθώωση του Γεωργίου, δηλαδή η συγκάλυψη των σκανδάλων  που οδήγησαν έλλειμμα και χρέος στα ουράνια και η υλοποίηση των εντολών των δανειστών. Έτσι, όσοι έσκιζαν τα ιμάτιά τους για την παραβίαση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης βρέθηκαν να τρίβουν τώρα τα χέρια τους για την παραβίασή της…

Απειλούν με μηνύσεις οι γραφειοκράτες της ΕΕ

Αν η πιο πρόσφατη αντίδραση ήρθε από την πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου η κορυφαία και εντελώς αδικαιολόγητης – από πρώτη ματιά – οξύτητας αντίδραση ήρθε από τις Βρυξέλλες. Έφτασαν μάλιστα σε σημείο δημοσιογράφοι – παπαγαλάκια των Βρυξελλών να απειλούν ότι πιθανές αναφορές σε «φουσκωμένα ελλείμματα» ενδέχεται στο εξής ακόμη και να αντιμετωπίζονται ως «ψευδές ειδήσεις» (fake news). Να επισείουν δηλαδή διώξεις και πρόστιμα!

Η οργή της ΕΕ, που αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως μπανανία, αξιοποιώντας φυσικά και τη δουλική στάση της κυβέρνησης Τσίπρα, είναι πλήρως κατανοητή στη βάση των συνεπειών που μπορεί να σημάνει για όλες τις χώρες που ψήφισαν τη δανειοδότηση της Ελλάδας το 2010 μια τελεσίδικη δικαστική απόφαση που θα καταλήγει ότι ο Γεωργίου και  Γιούροστατ αλλοίωσαν δολίως τα δημοσιονομικά μεγέθη της Ελλάδας. Επομένως, οι εκατοντάδες βουλευτές σε όλη την ΕΕ εξαπατήθηκαν με ανυπόστατα οικονομικά στοιχεία – προϊόν μαγειρέματος, για να σωθούν οι γαλλογερμανικές τράπεζες. Η ΕΕ επομένως τρέχει να προλάβει όχι μόνο για να σώσει ένα πολύτιμο συνεργάτη της στην Αθήνα, που με δόλιους τρόπους και κατά παράβαση όχι μόνο της επιστημονικής δεοντολογίας αλλά και των νόμων άνοιξε το δρόμο για τον οδοστρωτήρα των Μνημονίων, αλλά και για να συγκαλύψει τις δικές της ευθύνες στην παραποίηση των στατιστικών στοιχείων. Για να μην ανοίξει δηλαδή ο Ασκός του Αιόλου και αποκαλυφθεί η μεγάλη ληστεία που διοργάνωσε η ΕΕ σε βάρος των λαών, με όχημα τι «διασώσεις»…

Για να φανεί καλύτερα πόσο προκλητική και σε βάρος κάθε έννοιας δικαίου είναι η παρέμβαση των δανειστών με στόχο να κλείσει άρον – άρον το κεφάλαιο Γεωργίου, αξίζει μια μικρή αναδρομή στις σοβαρότατες κατηγορίες που βαραίνουν τον πρώην ισχυρό άνδρα της ΕΛΣΤΑΤ, που έστρωσε το δρόμο για να μπορεί ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, να μιλάει για Τιτανικό εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας…

Αφήνοντας κατά μέρους σοβαρότατες κατηγορίες όπως για παράδειγμα ότι ο Α. Γεωργίου δεν ενημέρωνε το ΔΣ της υπηρεσίας, όπως είχε υποχρέωση, έτσι ώστε να μην υπόκειται σε έλεγχο και να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να λογοδοτεί ή την επιλογή του να αμείβεται ταυτόχρονα από το ΔΝΤ και την ΕΛΣΤΑΤ την πρώτη περίοδο που διορίσθηκε στη στατιστική υπηρεσία, αποκρύβοντας μάλιστα την επαγγελματική του σχέση από το ΔΝΤ, αξίζει να σταθούμε σε τρία συγκεκριμένα παραδείγματα. Αυτά τα παραδείγματα αποδεικνύουν το μαγείρεμα στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που συντελέστηκε με ευθύνη του Γεωργίου ώστε το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 να φτάσει το 11,9% αρχικά και το 15,6% του ΑΕΠ στη συνέχεια. Δείχνουν επίσης γιατί πιστωτές, μνημονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, Παπαδήμου, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) δε θέλουν να φτάσει το θέμα στην ακροαματική διαδικασία.

Η δημιουργική λογιστική χρησιμοποιήθηκε στα στοιχεία 1) των νοσοκομείων, 2) των 17 ΔΕΚΟ και των εκατοντάδων νομικών προσώπων (περί τα 500) και 3) των περίφημων swap του Σημίτη που «μαγειρεύτηκαν» ώστε το δημοσιονομικό έλλειμμα να φουσκώσει και να ξεκινήσει το 2010 η «θεραπεία σοκ». Πώς αλλιώς θα στηριζόταν το παγκάλειο επιχείρημα «όλοι μαζί τα φάγαμε» που βολεύει μια χαρά ακόμη και το ΣΥΡΙΖΑ;

Στατιστικές αλχημείες

Το ποσό που έστειλε ως νοσοκομειακές οφειλές η ελληνική στατιστική υπηρεσία (ΕΣΥΕ τότε) στο πλαίσιο μιας πάγια επαναλαμβανόμενης διαδικασίας τον Οκτώβριο του 2009 προκειμένου να καταρτιστούν οι πίνακες με τα δημοσιονομικά στοιχεία των κρατών μελών της ΕΕ ήταν «μόλις» 2,3 δισ. ευρώ. Στην κοινοποίηση όμως που έφτασε στη Γιούροστατ, λίγες εβδομάδες αργότερα, με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου 2008, το ποσό είχε αυξηθεί κατά 2,5 δισ. ευρώ επιπλέον φθάνοντας τα 4,8 δισ. ευρώ. Στη συνέχεια κρίθηκε πώς ούτε κι αυτό το ποσό ήταν αρκετό για να φτάσει το έλλειμμα στο ύψος που ήθελαν κι έτσι η ελληνική κυβέρνηση πρόσθεσε 1,8 δισ. ευρώ, αιτιολογώντας αυτή της την απόφαση με μια «τεχνική έκθεση σχετικά με την αναθεώρηση των υποχρεώσεων των νοσοκομείων» που απέστειλε με ημερομηνία 3/2/2010. Έτσι, τα 2,3 δισ. έγιναν από τον «μάγο» Γεωργίου 6,6 δισ. ευρώ. Η αποφασιστικότητά τους ήταν τέτοια (κι οι πλάτες που σίγουρα είχαν εκτός Ελλάδας) ώστε δεν πήραν υπ’ όψη τους ούτε καν το Ελεγκτικό Συνέδριο που από τα υποτιθέμενα 6,6 δισ. ενέκρινε μόνο τα 1,2 δισ. Δεν πτοήθηκαν επίσης να «χαμηλώσουν» τα 6,6 δισ. ούτε καν από το γεγονός ότι ενάμισι μήνα μετά την παράνομη αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος το υπουργείο Οικονομικών απαίτησε από τους προμηθευτές των νοσοκομείων να δεχθούν κούρεμα για τις ανεξόφλητες υποχρεώσεις τους των ετών 2005-2008 ύψους 30%. Έτσι ενώ τα δημόσια ταμεία επωφελήθηκαν του κουρέματος αυτή η έκπτωση ποτέ δεν καταγράφηκε στα δημοσιονομικά μεγέθη.

Αξίζει μάλιστα να τονιστεί μια θεμελιώδη ακόμη διάσταση, που την υπογραμμίζαμε στο πρώτο πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους τον Ιούνιο του 2015: «Οι εν λόγω στατιστικές πρακτικές , με τις οποίες υπολογίστηκαν οι υποχρεώσεις των νοσοκομείων, παραβαίνουν σαφώς τόσο τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς ESA95 (βλ. ESA95, παρ. 3.06, ΕΚ αρ. 2516/2000 Άρθρο 2 Κανονισμός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ΕΚ αρ. 995/2001) όσο και τον Κώδικα Ορθής Πρακτικής του Ευρωπαϊκού Στατιστικού Συστήματος (European Statistics Code of Practice), ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις αρχές της ανεξαρτησίας των στατιστικών μετρήσεων, της στατιστικής αντικειμενικότητας και της αξιοπιστίας». (σελ. 24)

Κατ’ επέκταση διαβεβαιώσεις ανώνυμων πηγών των Βρυξελλών οι οποίες αναδημοσιεύονται αυτούσιες και άκριτα http://www.enikonomia.gr/timeliness/160619,orgi-vryxellon-gia-ti-vomva-georgiou-to-elleimma-itan-151-stamati.html διαβεβαιώνοντας ότι χρησιμοποιήθηκαν συγκεκριμένες μεθοδολογίες άρα η Γιούροστατ εγγυάται την αξιοπιστία των στοιχείων είναι …ανοησίες. Στάχτη στα μάτια! Πουθενά το ESA95 και το ESA2010 δεν υποδεικνύουν αυτή τη διαδικασία καταγραφής. Το γεγονός ότι οι διαβεβαιώσεις των Βρυξελλών είναι αυθαίρετες φαίνεται κι από τα μεγέθη που επικαλούνται. «Το έλλειμμα του 2009 ήταν 15,1% του ΑΕΠ» τονίζει το εν λόγω δημοσίευμα, θέλοντας να κλείσει έτσι τη συζήτηση. Υπάρχει όμως ένα πολύ μικρό πρόβλημα καθώς η ίδια η Γιούροστατ στην ανακοίνωση που όλοι θεωρούμε σημείο αναφοράς κι εκδίδεται γύρω στις 20 Απριλίου κάθε χρόνο, http://ec.europa.eu/eurostat/documents/2995521/5171846/2-22042013-AP-EN.PDF/bb7ad61c-6f17-4a86-8f13-4747a2b6c2ed?version=1.0ανέβαζε το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 στο 15,6% του ΑΕΠ. Τι ισχύει τελικά: 15,6% ή 15,1% του ΑΕΠ;

Ας αποφασίσει επομένως πρώτα η ίδια η Γιουροστάτ για το ύψος του ελλείμματος του 2009, έστω και τώρα 8 χρόνια μετά, η οποία δε χάνει ευκαιρία για να κάνει επίδειξη της κάκιστης ποιότητας των στοιχείων που δημοσιεύει (αντίθετα πχ με την αμερικανική αντίστοιχη υπηρεσία), και μετά να εκδίδει φετβάδες επιδιώκοντας να βάλει ταφόπλακα σε μια συζήτηση που έχει πολύ μέλλον.

Όλα μέσα…

Κατά παράβαση των διεθνών κανονισμών εντάχθηκαν επίσης 17 ΔΕΚΟ και εκατοντάδες νομικά πρόσωπα από τον τομέα των μη χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων στον τομέα της γενικής κυβέρνησης για να φουσκώσει το έλλειμμα. Σε αυτές τις οντότητες συμπεριλαμβάνονταν από την ΕΘΕΛ, τον ΗΛΠΑΠ, τον ΗΣΑΠ και τον ΟΣΕ μέχρι το Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Συστημάτων Επικοινωνιών και Υπολογιστών και τη Βαρβάκειο Αγορά. Ό,τι να ‘ναι…

Αποτέλεσμα αυτής της μετακίνησης ήταν να αυξηθεί το δημόσιο χρέος τουλάχιστον κατά 18,2 δισ. ευρώ. Για να μπορέσει τότε ο Α. Γεωργίου να περάσει αυτή την αλλαγή, που υλοποιήθηκε χωρίς να υπάρχουν οι παραμικρές μελέτες, ακύρωσε το Διοικητικό Συμβούλιο της υπηρεσίας και τη μετέτρεψε σε ενός ανδρός αρχή. Μάλιστα, στα κατορθώματά του εντάσσεται κι η προσπάθειά του να παραπλανήσει τη Βουλή καθώς για να αιτιολογήσει την αναταξινόμηση είχε προσκομίσει 74 φακέλους που υποτίθεται πως περιελάμβαναν τη σχετική τεκμηρίωση. Στην πραγματικότητα δεν περιείχαν μελέτες όπως έπρεπε, αλλά ερωτηματολόγια, ισολογισμούς και πλήθος άλλων εγγράφων που όμως ήταν εντελώς ανεπεξέργαστα.

Μόνο μενού από πιτσαρίες και σουβλατζίδικα δεν είχε παραχώσει, ξέροντας ότι τέτοιοι φάκελοι ποτέ σχεδόν δεν ανοίγονται καν. Όχι να διαβαστούν…

Το τελευταίο τέχνασμα που επιστράτευσε ο Α.Γεωργίου και οι συν αυτώ για να φουσκώσουν το έλλειμμα ήταν τα αμαρτωλά swaps του Κ. Σημίτη. Συγκεκριμένα οι συμφωνίες ανταλλαγής χρέους που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με την Goldman Sachs με σκοπό να κρυφτεί το δημόσιο χρέος. Αντί να ξεσκεπαστούν οι αλχημείες που χρησιμοποιήθηκαν για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και να αποδοθούν οι δέουσες ευθύνες στο οικονομικό επιτελείο του Κ. Σημίτη (Λ. Παπαδήμος, Γ. Στουρνάρας, κ.α.) αυτές ακριβώς οι αλχημείες χρησιμοποιήθηκαν για μια ακόμη φορά εναντίον μας, καθώς αυθαίρετα πάλι ο Γεωργίου αποφάσισε να κατανείμει τα 21 δισ. ευρώ του swap την 4ετία 2006-2009, αυξάνοντας αναδρομικά και κατά παράβαση των κανονισμών της ΕΕ το δημόσιο χρέος. Γιατί έπρεπε να το κατανείμει σε προηγούμενα έτη κι όχι στα επόμενα, όπως μπορούσε να κάνει, δεν θέλουν να μάθουμε ποτέ…

Οι Ευρωπαίοι επιχείρησαν να  συγκαλύψουν το σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ επικαλούμενοι την περίφημη ανεξαρτησία της  στατιστικής υπηρεσίας. Η δήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έλεγε με λίγα λόγια πως «αν εμείς βρίσκουμε τα στοιχεία αξιόπιστα εσάς σας περισσεύουν». Πρόκειται για ακραίο πολιτικό αυταρχισμό που δείχνει ότι η ανεξαρτητοποίηση …βλάπτει σοβαρά τη δημοκρατία.  Απαγορεύει το δημοκρατικό έλεγχο, καταργεί κυριαρχικά δικαιώματα, διευκολύνει τη φτωχοποίηση και γίνεται εργαλείο επιβολής πολιτικών που κανένας λαός δεν αποφάσισε, ούτε ενέκρινε. Οι ανεξάρτητες αρχές επομένως ακυρώνουν τη δημοκρατία, όπως κι η ίδια η ΕΕ που μετέρχεται κάθε μέσου για να συγκαλυφθούν τα σκάνδαλα της ΕΛΣΤΑΤ!

Αντί επιλόγου:  Τίποτε από τα παραπάνω δε θα είχε γίνει γνωστό αν τρεις σπουδαίοι επιστήμονες και αξιοθαύμαστου ήθους στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ, που τίμησαν το ρόλο τους ως δημόσιοι λειτουργοί με ανυπολόγιστο μάλιστα προσωπικό κόστος, δεν έδιναν εδώ και επτά χρόνια σχεδόν καθημερινή μάχη για να βγει στη δημοσιότητα το σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ και να αποδοθούν οι ευθύνες. Συγκεκριμένα είναι η Ζωή Γεωργαντά, ο Νίκος Στρόμπλος και ο Νίκος Λογοθέτης. Απέναντί τους κάθε δημοκρατικός πολίτης είναι βαθιά υποχρεωμένος γιατί αντιστάθηκαν ακόμη και σε απειλές!

Πηγή: kommon.gr

Κάλεσμα σε Εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:
"Ανοίγουμε την απαγορευμένη συζήτηση έξοδος από την ευρωζώνη και το ευρώ μετάβαση στο εθνικό νόμισμα"
 
την Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017
και ώρα 6.30μμ

Στο Πνευματικό κέντρο Γ.ΡΙΤΣΟΣ
Δημαρχείου 17 Αιγάλεω


Ομιλητές:
Λεωνίδας Βατικιώτης: δημοσιογράφος - οικονομολόγος
Νίκος Ιγγλέσης: δημοσιογράφος - συγγραφέας
Πέτρος Παπακωνσταντίνου: δημοσιογράφος - πολιτικός αναλυτής

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ
γραμματέας πολιτικού συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Πέρα για πέρα δίκιο είχαν οι αγρότες στα μπλόκα της Ελλάδας τον περσινό χειμώνα που κατήγγειλαν την κυβέρνηση ότι με τα μέτρα που θα εφαρμόσει στη γεωργία κι όσα έχει ήδη εφαρμόσει (αύξηση συντελεστή φορολόγησης αγροτικού εισοδήματος από 13% στο 20% για το 2016 και στο 26% για το 2017, αύξηση ΦΠΑ στα αγροτικά μέσα κι εφόδια από 13% σε 23% και κυρίως αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών από 7% στο 20%, κ.α.) θα αναγκάσει χιλιάδες μικρομεσαίους αγρότες να βγουν από την παραγωγή. Ωστόσο, η επαπειλούμενη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού είναι η μια όψη των δρομολογούμενων εξελίξεων στην αγροτική παραγωγή. Και δεν είναι η κυρίαρχη…

Η άλλη όψη, που είναι η δεσπόζουσα μάλιστα, σχετίζεται με την εκ βάθρων αναδιάρθρωση του αγροτικού τομέα. Κοινό γνώρισμα αυτών των τάσεων είναι το ξαναστήσιμο γενικότερα της αγροτικής παραγωγής (συμπεριλαμβανομένης της αλιείας και της κτηνοτροφίας) σε αμιγώς επιχειρηματικές βάσεις. Ξεχάστε εν ολίγοις τις μικρές γεωργικές εκμεταλλεύσεις που ήταν στημένες με επίκεντρο την οικογενειακή εργασία. Η αναδυόμενη γεωργία θα είναι οργανικά συνδεδεμένη με την υπόλοιπη οικονομία και τους ακρογωνιαίους λίθους της, όπως είναι οι τράπεζες.

Σε δούρειο ίππο για την άλωση του αγροτικού τομέα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα αναδεικνύεται η συμβολαιακή γεωργία. Η αλήθεια είναι πως τα συμβόλαια στη γεωργία δεν περίμεναν τις τράπεζες να δημιουργήσουν τις δικές τους διευθύνσεις επιβάλλοντας στους γεωργούς να καταστρώνουν μπίζνες πλαν και ταμειακές ροές. Υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια. Εταιρείες ζυμαρικών με σιτοπαραγωγούς, ζυθοποιίες με παραγωγούς κριθαριού, ελαιουργεία με ελαιοπαραγωγούς και καπνοβιομηχανίες με καπνοπαραγωγούς σύναπταν εδώ και δεκαετίες συμβόλαια ώστε η παράδοση των πρώτων υλών να είναι εγγυημένη κι εκ των προτέρων συμφωνημένη, αντί να τρέχουν τα τμήματα προμηθειών τελευταία στιγμή να βρουν τους κατάλληλους προμηθευτές.

Οι τράπεζες όμως, πράγματι, κομίζουν κάτι νέο – κι αυτό δεν είναι ούτε ελπιδοφόρο, ούτε επωφελές για τους αγρότες, όπως επαναλαμβάνουν τα πληρωμένα δημοσιεύματα στον Τύπο. Πίσω από τα πράγματι εντυπωσιακά μεγέθη των δανείων ύψους 680 εκ. ευρώ που έχει προσφέρει μία μόνο τράπεζα (από 400 πριν ενάμισι χρόνο) σε 170 συνεταιρισμούς την τελευταία τριετία μέσω δράσεων συμβολαιακής γεωργίας καταφέρνοντας να εμπλέξει 17.000 παραγωγούς που απασχολούν 14.000 εργαζόμενους κρύβεται η άλωση της γεωργίας από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η μετατροπή των γεωργών σε σύγχρονους κολίγους που αντί να δουλεύουν για τους γαιοκτήμονες και την αριστοκρατία της γης θα δουλεύουν – και αυτοί – για την αριστοκρατία του χρήματος.

Αμαρτωλά τρίγωνα στη γεωργία

Η συμβολαιακή γεωργία αφορά μια τριγωνική σχέση μεταξύ αγροτών – παραγωγών από τη μια, μεταποιητών – εμπόρων από την άλλη, και της τράπεζας που αναλαμβάνει το ρόλο του ενδιάμεσου και εγγυητή. Κι αυτός ακριβώς ο παράγοντας, η τράπεζα, είναι που μετατρέπει τη φυσιολογική, στη γενική της μορφή, σχέση αγροτών – εμπόρων σε …παρά φύσιν.

Η παρουσία της, που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν περιττή, εμφανίζεται ως αναγκαία και σωτήρια γιατί πριν απ’ όλα εξασφαλίζει τη ρευστότητα. Παρέχει «εδώ και τώρα» τα ποσά που είναι απαραίτητα για να κινηθεί ακόμη κι ο νέος αγρότης (19-40 ετών) υπό τον όρο να υποθηκεύσει στην τράπεζα την επιδότηση του ΟΓΑ, ύψους 10.000 ευρώ. Κι από κει και πέρα η τράπεζα του παρέχει το ρευστό που είναι απαραίτητο, αφού φυσικά τον επιβαρύνει με ένα καθόλου αμελητέο αναπροεξοφλητικό επιτόκιο, ύψους άνω του 7%. Η τράπεζα επιβάλλει την παρουσία της κι έτσι γίνεται ο κόμβος γύρω από τον οποίο συναρθρώνονται όλες οι συναφείς δραστηριότητες δίνοντας σε κάθε αγρότη που θα συνεργαστεί μαζί της μια κάρτα (σαν τις πιστωτικές – χρεωστικές) με την οποία μπορεί να προμηθεύεται από τα συνεργαζόμενα με αυτήν καταστήματα πώλησης γεωργικών εφοδίων, λιπασμάτων και μηχανημάτων ό,τι χρειάζεται. Και το κόστος των αγορών χρεώνεται στο λογαριασμό του, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι δάνειο.

Με τον καιρό ασκείται μια τρομακτική πίεση στους εμπόρους να προμηθευτούν το κατάλληλο POS και μέσω αυτού να συνεργαστούν με την τράπεζα και στους αγρότες να ψωνίζουν μέσω αυτού του μηχανισμού, που δεν απαιτεί ρευστό, λύνοντας έτσι ένα τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει στη γεωργική παραγωγή όπου ο παραγωγός καλείται σταθερά να χρηματοδοτεί την παραγωγή του για να πληρωθεί μετά από έξι μήνες, κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση, που δεν θα έχει μεσολαβήσει κάποια θεομηνία ή αρρώστια που θα καταστρέψει την παραγωγή.

Η τράπεζα άρει αυτή την αβεβαιότητα, προφανώς με το αζημίωτο, δένοντας όμως χειροπόδαρα τον αγρότη με ένα συμβόλαιο και μετατρέποντάς τον σε δανείου υποτελή. Με αυτό το μηχανισμό από τα κάτω και σιωπηρά η κάθε τράπεζα μετατρέπεται και σε γαιοκτήμονα, επαναφέρει σχέσεις δουλείας που ήκμασαν στην ύπαιθρο μέχρι και πρώτο μισό του 20ου αιώνα, για να εγκαταλειφθούν στη συνέχεια λόγω των αγώνων και των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων.

Η συμβολαιακή γεωργία διευκολύνει βραχυπρόθεσμα τον αγρότη και με έναν ακόμη τρόπο: Συμβολαιοποιώντας και την τιμή, πέρα από την ποσότητα. Άμεση συνέπεια είναι πως το ερώτημα για την τιμή που θα πιάσει στην αγορά το προϊόν εξαλείφεται κι η αγωνία του αγρότη για το αν θα έχει τιμή τερματίζεται. Κι έτσι μπορεί να εξηγηθεί η έκταση που έχει λάβει το φαινόμενο, καθώς σύμφωνα με έκθεση του τμήματος γεωπονίας του ΑΠΘ που παρουσιάστηκε στην έκθεση Agrotica 2014, το 13,7% των ελλήνων γεωργών έχει υιοθετήσει τη συμβολαιακή γεωργία, ενώ ένα ποσοστό 24,8% ενδιαφερόταν να ενταχθεί σε σχετικά προγράμματα.

Εξαλείφεται ωστόσο το ερώτημα της τιμής κι ο κίνδυνος προς όφελος της τράπεζας που θα μπορεί κάλλιστα να ασφαλίζει την τιμή του προϊόντος στην αγορά των παραγώγων, μεταθέτοντας το κίνδυνο σε άλλους αντισυμβαλλόμενους και κρατώντας η ίδια, εκ του ασφαλούς, το πιο σίγουρο μέρος της πρόβλεψης για την εξέλιξη της τιμής. Τα περισσότερα άλλωστε από τα προϊόντα που εντάσσονται στη συμβολαιακή γεωργία (βαμβάκι, γάλα, καπνά, κ.α.) αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε χρηματιστήρια εμπορευμάτων. Κι εκεί, η υπόσταση κάθε παίκτη και τα στοιχήματα που μπορεί να βάλει είναι συνάρτηση των ποσοτήτων τις οποίες μπορεί να διαπραγματευτεί. Οι ελληνικές τράπεζες επομένως χρησιμοποιούν τον έλληνα αγρότη για να πάρουν «άδεια κυνηγιού» και να παίξουν στα πιο χοντρά κερδοσκοπικά παιχνίδια. Κι αυτό μάλιστα θα συντελεσθεί σε βάρος άλλων κριτηρίων, όπως για παράδειγμα η παραγωγή χρήσιμων αγροτικών προϊόντων ή η διατροφική επάρκεια της χώρας.

Οι αγρότες γίνονται μισθωτοί

Σε ό,τι δε αφορά τον αγρότη η εγγυημένη, προκαθορισμένη τιμή του προϊόντος τον μετατρέπει σε μισθωτό, ακυρώνοντας την πρόοδο που είχε συντελεστεί από τη δεκαετία του ‘80 κι έπειτα όταν η κοινωνική και εισοδηματική θέση του αγρότη βελτιωνόταν. Η μεταβίβαση του κινδύνου των ακραίων τιμών στην τράπεζα, που πλέον θα τους διαχειρίζεται επαγγελματικά, ισοδυναμεί με την αλλαγή του στάτους του: από έρμαιο του καιρού σε υποχείριο της τράπεζας. Αυτός ο υποβιβασμός επ’ ουδενί δεν αποτρέπει το κράτος από το να τον αντιμετωπίζει ως επιχειρηματία, όταν του αλλάζει το φορολογικό πλαίσιο, καταργώντας το προηγούμενο ευνοϊκό καθεστώς.

Η χρηματιστικοποίηση της γεωργίας, που δε θα είχε συντελεστεί, τουλάχιστον στο σημερινό βαθμό, αν η Αγροτική Τράπεζα παρέμενε δημόσια καταφέρνει κάτι ακόμη που εκ πρώτης όψεως μοιάζει παράδοξο: υπαγάγει ευθέως και ουσιαστικά τη γεωργία στην μεταποίηση. Καθετοποιεί την παραγωγή, προσθέτοντας εκείνη τη λειτουργία που υποσχέθηκαν να φέρουν σε πέρας οι συνεταιρισμοί, πριν περάσουν στην ανυποληψία από τη στιγμή που έγιναν θερμοκήπια σκανδάλων και εκκολαπτήρια παροιμιώδους διαφθοράς. Οι τράπεζες έτσι δουλεύουν μεν για τα στενά τους συμφέροντα, την επιβολή τόκων και προμηθειών, εξυπηρετούν όμως και την απρόσκοπτη τροφοδοσία των βιομηχανιών με πρώτη ύλη, όπως είναι τα γεωργικά προϊόντα.

Ας μην ξεχνούμε άλλωστε ότι ο κλάδος τροφίμων και ποτών αποτελούσε ανέκαθεν κλάδο στρατηγικής σημασίας της ελληνικής οικονομίας, με αυξημένο ειδικό βάρος. Και η ίδια η αγροτική παραγωγή αποτελεί αιχμή του δόρατος της ελληνικής οικονομίας. Αρκεί να αναφερθεί πως το πρώτο δεκάμηνο του 2015 σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2014 η μεγαλύτερη αύξηση στις εξαγωγές, ύψους 14,8%, καταγράφηκε στα αγροτικά προϊόντα, όταν στα βιομηχανικά προϊόντα καταγράφηκε αύξηση της τάξης του 7,9% και στο σύνολο των εξαγωγών μείωση ύψους 5,5%. Ως αποτέλεσμα, στο σύνολο των εξαγωγών για την προαναφερόμενη περίοδο το μερίδιο των αγροτικών προϊόντων αυξήθηκε στο 20,3%, όταν ένα χρόνο πριν ήταν 16,7%, παρότι μάλιστα το εμπορικό ισοζύγιο των αγροτικών προϊόντων είναι ελλειμματικό εξ αιτίας της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.

Η σημασία που έχει η συμβολαιακή γεωργία στο πλαίσιο των αναδιαρθρώσεων που συντελούνται στην ύπαιθρο υπογραμμίζεται από την ώθηση που της δίνει η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική 2014-2020, η οποία έχει εντάξει τη συμβολαιακή γεωργία στις βασικές της προτεραιότητες, μεταφέροντας στην Ευρώπη μια παγκόσμια τάση. Μαζί φυσικά με μια σειρά άλλων στόχων που αλλάζουν άρδην τη φύση της αγροτικής παραγωγής, όπως η σταδιακή περικοπή των επιδοτήσεων κατά 60% μέχρι το 2019, με τους πρώτους που επλήγησαν να είναι 90.000 αγρότες που δικαιούνταν επιδότηση μέχρι 250 ευρώ. Οι επιδοτήσεις δηλαδή αφαιρέθηκαν απ’ όσους τις είχαν μεγαλύτερη ανάγκη και μπορούσαν χάρη σε αυτές να συνεχίζουν να καλλιεργούν και να πληρώνουν τους προμηθευτές τους…

Σε λίγους η γη

Οι φτωχοί ήταν οι μεγάλοι χαμένοι της τελευταίας δεκαετίας με κριτήριο επίσης την κατανομή της γης. Από το 2000 ως το 2010 σημειώθηκε μια μεγάλης έκτασης πόλωση της ιδιοκτησίας στη γη, με τους πλούσιους να αποκτούν ακόμη περισσότερη γη και τους φτωχούς να βλέπουν τον κλήρο τους να εξανεμίζεται. Συγκεκριμένα, με βάση στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας οι αγρότες με ιδιοκτησία έως 50 στρέμματα κατείχαν το 2000 περίπου 10,5 εκ. στρέμματα, ενώ μια δεκαετία αργότερα η ιδιοκτησία τους μειώθηκε στα 8,9 εκ. στρέμματα. Στο άλλο άκρο της ιδιοκτησιακής κλίμακας, οι αγρότες που είχαν στην κατοχή τους πάνω από 250 στρέμματα αύξησαν θεαματικά την καλλιεργούμενη έκτασή τους: από 8,8 εκ. στρέμματα το 2000, σε 10,8 εκ. στρέμματα το 2010.

Εξ ίσου «γενναιόδωρη» στάθηκε η δεκαετία του 2000 και για μια ακόμη μικρότερη μειοψηφία, όσων έχουν κλήρο άνω των 1.000 στρεμμάτων, που μπορούν να παρομοιαστούν με το μισητό 1% της υπαίθρου. Το 2000 ήταν μόνο 925 άτομα και το 2010 έφτασαν τους 1.498 (αυξήθηκαν περισσότερο από 50%), ενώ η γη που είχαν στην κατοχή τους από 1.616 στρέμματα έφτασε τα 2.506. Η συγκέντρωση της γης σε ολοένα και λιγότερα χέρια σημαίνει την ισχυροποίηση της θέσης των πλουσίων του χωριού έναντι της πλειοψηφίας που σιγά – σιγά και σταθερά χάνει από τον έλεγχό της τα βασικότερα μέσα παραγωγής που κατείχε, όπως είναι η γη. Σε αυτό το πλαίσιο η εξάρτησή της από το μεροκάματο γίνεται πιο στενή, ενώ οι ακτήμονες παύουν να εξασφαλίζουν από τη γη και τα δικά τους μέσα καθημερινής διατροφής και συντήρησης (χόρτα, φρούτα, πουλερικά, κ.α.).

Εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε να προβλέψει πως από το 2010 και έπειτα αυτή η τάση θα εμφανίστηκε ακόμη πιο ισχυρή καθώς η αυξημένη φορολογία, ελέω Μνημονίων, οδήγησε χιλιάδες αγρότες και πολλούς περισσότερους κατοίκους των αστικών περιοχών να ξεφορτωθούν κομμάτια γης που δεν προσφέρονται για εκμετάλλευση. Δεν λείπουν μάλιστα κι εκείνοι που θέλουν να πουλήσουν εκτάσεις γης που έχουν από κληρονομιές και δεν μπορούν να τις πουλήσουν, γιατί απλώς κανείς δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει. Αντίθετα δηλαδή με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν όταν η ιδιοκτησία στη γη ήταν μια επένδυση σχετικά ανέξοδη μετά την αγορά, καθώς δεν επέσειε κόστος συντήρησης ή κατοχής.

Η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της γεωργικής γης θα επιταχυνθεί απότομα από τον επόμενο χρόνο, το 2017, όταν η κυβέρνηση θα επιβάλει ΕΝΦΙΑ και στα αγροτεμάχια, όπως επίσης και σε όλες τις εκτός σχεδίου και οικισμού εκτάσεις. Η επιβολή ΕΝΦΙΑ και στα αγροτεμάχια θα διευκολυνθεί με την συμπλήρωση δύο νέων στηλών (με αριθμό 25 και 26) στον πίνακα 2 όπου δηλώνονται οι εκτός σχεδίου και οικισμού εκτάσεις οι οποίες προστέθηκαν στο νέο έντυπο του ΕΝΦΙΑ, που όλο και περισσότερο μοιάζει με κεφαλικό φόρο.

Το αποτέλεσμα θα είναι να χάσει η ιδιοκτησία στην ύπαιθρο ένα σχετικά δημοκρατικό χαρακτήρα που διέθετε τις προηγούμενες δεκαετίες, εξ αιτίας της ανόδου των εισοδημάτων, προκαλώντας στη συνέχεια έναν ενάρετο κύκλο που συντελούσε στην κοινωνική ευημερία. Η μεγάλη διασπορά δηλαδή του κλήρου βοηθούσε τα φτωχά νοικοκυριά να ανταπεξέρχονται στις δυσκολίες της καθημερινής διαβίωσης και επέτρεπε στους ιδιοκτήτες τους να διατηρούν μια σχετική εισοδηματική ανεξαρτησία απέναντι στις μεγάλες αγροτοβιομηχανικές επιχειρήσεις της υπαίθρου ή τους εμπόρους.

Όλα αυτά όμως θα ανήκουν στο παρελθόν όταν θα εισβάλει ο ΕΝΦΙΑ, από μια κυβέρνηση μάλιστα που ακόμη και τον Ιανουάριο του 2015 (δια στόματος μάλιστα του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στο πλαίσιο συνέντευξής του στην τηλεόραση του Σκάι) υποσχόταν την κατάργησή του και δεσμευόταν μάλιστα πως η «τρύπα» που θα δημιουργηθεί στα δημόσια ταμεία θα καλυφθεί από τον ανασχεδιασμό του φορολογικού συστήματος σε πιο δίκαιες βάσεις. Κι αυτό που είδαμε ήταν γενίκευση του ΕΝΦΙΑ και εμβάθυνση της φορολογίας στις ίδιες, άδικες βάσεις…

Έκρηξη της παραγωγικότητας στη γεωργία

Εξετάζοντας το θέμα της παραγωγικότητας, δεν αποκλείεται καθόλου ο συνδυασμός των παραπάνω παραγόντων (επέκταση της συμβολαιακής γεωργίας με μηχανοδηγό τις τράπεζες, και συγκέντρωση της γης σε ολοένα και λιγότερα χέρια με κινητήρια δύναμη τη φορολογία) να οδηγήσει στα ύψη την παραγωγικότητα της γεωργίας. Έτσι, να συνεχιστεί μια τάση που έγινε ορατή στην ύπαιθρο σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα κι είχε ως αιτίες της την εισαγωγή των μηχανημάτων και την υποκατάσταση των ζώων, τη χρήση λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων και εντομοκτόνων, την επέκταση της άρδευσης και τις οικονομίες κλίμακας που επέτρεπαν την εισαγωγή και αξιοποίηση μεθόδων εκμετάλλευσης στη γη που χαρακτηρίζονταν από ένταση κεφαλαίου και όχι ένταση εργασίας.

Ενδεικτικά στοιχεία για να φανεί η έκρηξη στην παραγωγικότητα του πρωτογενούς τομέα περιλαμβάνουν τον τετραπλασιασμό των καλλιεργειών αραβοσίτου ανά ακρ στις ΗΠΑ το διάστημα 1930-2000 όταν από 30 βαρέλια έφτασαν τα 130 ανά ακρ και τον τριπλασιασμό της παραγωγής γάλακτος και γαλακτομικών καθώς το 1955 η μέση παραγωγή ανά αγελάδα ήταν 4.572 λίμπρες, το 1971 ο μέσος όρος αυξήθηκε σε 10.000 λίμπρες και στα τέλη του 20ου αιώνα ο μέσος όρος αυξήθηκε πάλι σε 17.000 ανά αγελάδα! (Οικονομική περιβάλλοντος και φυσικών πόρων, T. Tietenberg & L. Lewis, εκδ. Gutenberg, 2010). Η πρόοδος που έχει συντελεστεί είναι τόσο εκπληκτική ώστε σήμερα η παγκόσμια γεωργία παράγει 17% περισσότερες θερμίδες κατ’ άτομο (!!!) απ’ ότι παρήγαγε πριν 30 χρόνια, παρότι μάλιστα ο παγκόσμιος πληθυσμός αυτή την περίοδο έχει αυξηθεί κατά 70%. Πρόβλημα επομένως επάρκειας των τροφίμων δεν θα έπρεπε να τίθεται και υποσιτισμένα παιδιά δεν θα έπρεπε να εμφανίζονται στις οθόνες μας, καθώς παράγονται αρκετά τρόφιμα για να θρέψουν ολόκληρη την ανθρωπότητα και μάλιστα …περισσεύουν.

Το πρόβλημα που τίθεται σχετίζεται με την κατανομή των τροφίμων, δηλαδή με τους όρους υπό τους οποίους διανέμονται τα παραγόμενα τρόφιμα. Αποκαλύπτεται έτσι πως η αιτία πίσω από τις απεγνωσμένες εκκλήσεις διεθνών διασκέψεων που θέτουν φιλόδοξους κάθε φορά στόχους για την μείωση του αριθμού των υποσιτιζόμενων ανθρώπων (βλέπε πχ Διακήρυξη της Ρώμης για την Παγκόσμια Ασφάλεια για τα Τρόφιμα του 1996) ή πίσω από σοκαριστικά ρεπορτάζ και έρευνες που αποκαλύπτουν πχ ότι στις ίδιες τις ΗΠΑ το 1 στα 10 νοικοκυριά αντιμετωπίζουν ήδη πρόβλημα πείνας ή κινδυνεύουν να πεινάσουν δεν βρίσκεται η σπανιότητα των τροφίμων. Βρίσκεται η μετατροπή της πιο βασικής ανθρώπινης ανάγκης, όπως είναι η διατροφή, σε εμπόρευμα και πολλές φορές χρηματιστηριακό εμπόρευμα, με τις τράπεζες να επιβάλουν τους όρους τους

Η επέκταση της συμβολαιακής γεωργίας στην καθημαγμένη από την κρίση Ελλάδα θα ενισχύσει αυτή τη δυναμική σε βάρος όλων: τόσο των αγροτών όσο και των καταναλωτών.


πηγή info-war.gr

Την πλήρη ανατροπή γερά εδραιωμένων κοινωνικών αντιλήψεων στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων σηματοδοτούν τα συμπεράσματα επιστημονικού άρθρου που δημοσιεύθηκε πριν λίγες ημέρες από το Εθνικό Γραφείο Οικονομικής Έρευνας των ΗΠΑ (NBER), με τίτλο «Το ξεθωριασμένο αμερικανικό όνειρο: τάσεις στην απόλυτη εισοδηματική κινητικότητα από το 1940». (Εδώ το πλήρες άρθρο)

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Από το leonidasvatikiotis.wordpress.com
Με βάση τις μετρήσεις των έξι επιστημόνων που υπογράφουν την έρευνα το 1970 ένας 30χρονος είχε 90% πιθανότητες να κερδίζει περισσότερα χρήματα από τους γονείς του στην ίδια ηλικία. Το 1980 οι πιθανότητες είχαν μειωθεί αισθητά, φτάνοντας στο 80%. Εξακολουθούσαν ωστόσο να είναι συντριπτικά υπέρ του. Το 2016 είχε συμβεί όμως μια ουσιώδη αλλαγή: Σχεδόν οι μισοί 30χρονοι είχαν λιγότερες πιθανότητες να κερδίζουν τα χρήματα που κέρδιζαν οι γονείς τους στην ίδια ηλικία. Το ίδιο συμπέρασμα ίσχυε και στις μεγαλύτερες ηλικίες, πχ σε 40ρηδες. Ας μην υποθέσει δηλαδή κάποιος ότι το αμερικάνικο όνειρο απλώς έρχεται λίγο αργότερα…

Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το συμπέρασμα ότι η αιτία πίσω από τη φτωχοποίηση που βιώνουν όσοι γεννήθηκαν το 1980 σε σχέση με όσους γεννήθηκαν το 1940 δεν βρίσκεται στους ρυθμούς μεγέθυνσης της οικονομίας, που στις μέρες μας είναι αισθητά χαμηλότεροι σε σχέση με τους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ της προηγούμενης γενιάς. Σε σύγχρονες προσομοιώσεις αύξησης του προϊόντος στα επίπεδα της πρώτης μεταπολεμικής εποχής, η ανισότητα παρέμενε στο …ύψος της, δείχνοντας ότι το πρόβλημα έγκειται στη διανομή του προϊόντος. Όχι στο μέγεθος της πίτας! Μεθερμηνευόμενο το τελευταίο, σημαίνει πώς όποιος υπόσχεται ή ακόμη και υπαινίσσεται ότι η κοινωνική πρόοδος θα έρθει με την οικονομική ανάπτυξη, απλώς εξαπατά την κοινωνία, δεδομένου ότι αποδεδειγμένα πλέον η αύξηση του ΑΕΠ δε γεννά άνοδο του εισοδήματος!

Το παραπάνω συμπέρασμα αν ισχύει μια φορά για τις ΗΠΑ, κονιορτοποιώντας τον μύθο ότι παραμένει η χώρα των ευκαιριών, ισχύει πολύ πιο εμφατικά για τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο και συγκεκριμένα για την Ευρώπη και ακόμη πιο έντονα για την Ελλάδα. Μεθερμηνευόμενο το σημαντικότατο αυτό εύρημα υπογραμμίζει ότι το σημερινό κοινωνικοπολιτικό σύστημα δεν έχει να υποσχεθεί στους εργαζόμενους , ούτε καν μια ζωή καλύτερη από εκείνη των γονιών τους, με ανώτερη παιδεία, καλύτερη κατοικία, σύγχρονη υγεία και ευκολότερη πρόσβαση στα επιστημονικά επιτεύγματα της εποχής μας. Η υποκείμενη δομική κρίση και η όξυνση των ανισοτήτων ήδη εντείνουν και θα το κάνουν πολύ πιο βίαια στο άμεσο μέλλον τις εισοδηματικές και κοινωνικές ανισότητες, γενικεύοντας τη φτώχεια. Κι εδώ πλέον μιλάμε για απόλυτη, όχι μόνο σχετική φτώχεια.

Το κενό που δημιουργεί η διάψευση των προσωπικών οραμάτων κοινωνικής ανόδου και η απομάκρυνση από τον πολιτικό λόγο αστικών και μικροαστικών κομμάτων των υποσχέσεων για κοινωνικά συμβόλαια θα καλύπτει η κρατική βία και ο εργοδοτικός εξαναγκασμός που θα χτίζουν μια οργουελική κοινωνία, όσο θα αποτελούν την μοναδική δωρεάν παροχή. Μπροστά σε αυτό το ζόφο το αίτημα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας αποκτά δραματική επικαιρότητα!

Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Πριν στις 18 Δεκεμβρίου 2016

Στην ΕΡΤ παρατηρεί κανείς συμπυκνωμένη όλη αυτή την παθογένεια. Δεν έχει αισθητική, δεν έχει γνώση, δεν έχει σεβασμό στην ιστορία και τους ανθρώπους, είναι διαπλεκόμενη και εκδικητική διαλύοντας ό,τι με μόχθο έχουν χτίσει γενιές εργαζομένων και σπουδαίων προσωπικοτήτων, αλλά και ζωές ανθρώπων. Το «κάνω ό,τι γουστάρω» είναι ο νέος νόμος.

Αν το κλείσιμο και το μαύρο στην ΕΡΤ, ήταν το ταξίδι προς την ανυπαρξία του Σαμαρά, το άνοιγμα της με τον τρόπο που έγινε και λειτουργεί, είναι το ταξίδι με τον ίδιο προορισμό του Τσίπρα και του alter ego του, του Νίκου Παπά.

Χιλιάδες άνθρωποι, έδωσαν μάχη για το άνοιγμα της ΕΡΤ, διεκδικώντας όχι μια επιστροφή στα παλιά - κανείς δεν θεωρούσε καλή τη λειτουργία της, ακριβώς το αντίθετο - αλλά μια δημιουργική ανασυγκρότηση, υπέρβαση των αγκυλώσεων, της φαυλότητας και κομματοκρατίας, των πολιτικών παρεμβάσεων, των αργομισθιών κοκ.

Όμως, ο αρμόδιος υπουργός που έχει την ευθύνη για το άνοιγμα της ΕΡΤ, δεν φαίνεται πως είχε την ίδια γνώμη. Κι έτσι έχτισε μια νέα ΕΡΤ κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της παλιάς.  Απλώς αλλάζει το όνομα της διαπλοκής και των διαπλεκομένων. Κι έτσι η ενημέρωση, το πρόγραμμα και η λειτουργία δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα νεοδημοκρατικά και πασοκικά παλιά.  

Δίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα πειστικό παράδειγμα πως καμιά σχέση δεν έχει η παρούσα διοίκηση με την Αριστερά. Η κυβέρνηση καταρρέει μέσα στη γενική απαξίωση. Κι αν τα μνημόνια είναι  «υποχρεωτικά», όπως υποστηρίζουν οι κυβερνώντες, η αναλγησία, ο μικροκομματισμός, η δημιουργία μιας νέας παραθεσμικής εξουσίας, η έπαρση δεν είναι «υποχρεώσεις» αλλά επιλογές. Και αυτά ορίζουν την εικόνα της κυβερνητικής κατάρρευσης.

Στην ΕΡΤ παρατηρεί κανείς συμπυκνωμένη όλη αυτή την παθογένεια. Δεν έχει αισθητική, δεν έχει γνώση, δεν έχει σεβασμό στην ιστορία και τους ανθρώπους, είναι διαπλεκόμενη και εκδικητική διαλύοντας ό,τι με μόχθο έχουν χτίσει γενιές εργαζομένων και σπουδαίων προσωπικοτήτων, αλλά και ζωές ανθρώπων. Το «κάνω ό,τι γουστάρω» είναι ο νέος νόμος.

Για να λειτουργήσει χρειάζεται και την εγκατάσταση τοποτηρητών, οι οποίοι χωρίς θεσμική θέση και ρόλο, «λύνουν και δένουν», ως σκιώδης θεσμός και πραγματική εξουσία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι μεταδόσεις δραστηριοτήτων της Χρυσής Αυγής είναι το λογικό επακόλουθο. Καθώς οι υπεύθυνοι (θεσμικοί και εξωθεσμικοί) δεν υποστηρίζουν αρχές αλλά τακτοποιήσεις.

Καθεστώς νεοδιαπλοκής

Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, για να δούμε πως ακριβώς στήθηκε το καθεστώς της νεοδιαπλοκής.

Κατ’ αρχήν, ήταν η επιλογή του Λάμπη Ταγματάρχη, ο οποίος επιβεβαίωσε τις χειρότερες ανησυχίες. Προτιμήθηκε  ξεκάθαρα, όπως φάνηκε στην πορεία, να βάλουν έναν διευθυντή συνδεδεμένο πλήρως με την τηλεοπτική διαχείριση της ΕΡΤ την περίοδο του πρώτου μνημονίου, παρά κάποιον από εκείνους που πρότεινε το ίδιο του το κόμμα γι’ αυτή τη θέση. Καθόλου τυχαία.

Το καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο «διευθύνων», είναι η συνέχεια εκείνου της νεοδημοκρατικής ΔΤ:

1.Αντεργατικήλειτουργία.Από τις πρώτες ενέργειες της νέας διοίκησης ήταν η θέσπιση ενός , αντεργατικού κανονισμού λειτουργίας κομμένου στο πατρόν της ΔΤ του Παντελή Καψή και του Αντώνη Σαμαρά.

Οι εργαζόμενοι «απαγορεύτηκε» να αρρωσταίνουν, μεταφέρθηκαν σε σταθερές βάρδιες Σαββατοκύριακου παρά τη θέλησή τους και παρά την ρητή νομική απαγόρευση, αποφασίστηκε, με αιφνιδιασμό Ταγματάρχη, η ανάθεση σε γερμανική εταιρεία της αξιολόγησης των εργαζομένων και του θεσμού της ΕΡΤ, παρ’ ότι δεν υπάρχει σχετική υποχρέωση ακόμα και από τα μνημονιακά προβλεπόμενα, κλήθηκαν συνταξιούχοι να κάνουν εκπομπές ενώ υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν έχουν δουλειά και όχι με δική τους υπαιτιότητα, κοκ.

2.Στοντομέατουπρογράμματος.Στην τηλεόραση, την περίοδο μέχρι και τον Νοέμβρη του 2015, που αγοράστηκαν κάποιες εξωτερικές παραγωγές, δεν υπήρξε ούτε ένα πρόγραμμα (εκτός βέβαια από τις ενημερωτικές, πράγμα αναπόφευκτο λόγω των πολιτικών εξελίξεων) που να αναφέρεται στην ύπαρξη της οποιαδήποτε κρίσης, όχι μόνο στην Ελλάδα. Έτσι αν δεν παρακολουθούσες τον ενημερωτικό τομέα, θα νόμιζες ότι βλέπεις τηλεόραση σε άλλη χώρα.

Εκείνη την περίοδο, κάποιοι ρωτούσαν γιατί συμβαίνει αυτό. Μετά όμως την υπογραφή του 3ου μνημονίου, έγινε πασιφανές.

3.Καθεστώςνεοδιαπλοκής,απότοδίδυμοΠαππά–Ταγματάρχη. Για να γίνει αυτό, χρειάζονταν διαφορετικοί χειρισμοί σε δύο βασικές λειτουργίες της ΕΡΤ: Στα θέματα που αφορούν τις εσωτερικές ισορροπίες της δημόσιας τηλεόρασης και στα θέματα που αφορούν τις εξωτερικές παραγωγές της.

Ας τα δούμε ξεχωριστά για να καταλάβουμε πως παίζεται το παιχνίδι.

Με την είσοδο των εργαζομένων στην ΕΡΤ, άρχισε η κατανομή των τομέων ευθύνης του προσωπικού, αλλά και η δημιουργία ενός οργανογράμματος λειτουργίας, που ο τρόπος εφαρμογής του θα αποδειχθεί ο ορισμός της νεοδιαπλοκής.

Φαινόταν λογικό στην αρχή ότι η συνύπαρξη σε όλες τις διευθυντικές θέσεις απεργών της ertopen με απεργοσπάστες της ΔΤ-ΝΕΡΙΤ, είχε σαν στόχο να αποφευχθούν ρεβανσισμοί εκατέρωθεν. Αμ δε... Άλλο στόχο είχε αυτή η συνύπαρξη, όπως φάνηκε. Κατάφερε πάντως το ακατόρθωτο. Να μην παιχτεί οτιδήποτε που να αφορά την κρίση που περνά η χώρα μας.

Το νέο οργανόγραμμα προέβλεπε πάνω από 200 θέσεις «ευθύνης», φυσικά με ξεχωριστό η κάθε μία αμοιβολόγιο, εκ των οποίων το 95% καλύφθηκε από πρώην στελέχη της ΔΤ-ΝΕΡΙΤ, κυρίως νυν Συριζαίους.

Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο, κατέστησαν άλλους από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ συνεργούς, άλλους ανενεργούς και εκείνους που αντέδρασαν τους μετέθεσαν δυσμενώς και εκδικητικά.

Έτσι λοιπόν επανήλθαν, η κυβερνητική προπαγάνδα, οι μαύρες λίστες καλεσμένων (που τηρούνται απαρέγκλιτα από τα ξημερώματα ως την άγρια νύχτα), ακόμα και το πρωτοφανές: οι μεταδόσεις της μαύρης προπαγάνδας της Χρυσής Αυγής, μπας και κοπούν ψήφοι από την ΝΔ. Λες και δεν έχει αποδειχθεί σήμερα ότι το ίδιο κολπάκι του ΠΑΣΟΚ και των παρατρεχάμενων του δημοσιογράφων εξέθρεψε πρώτα τον Καρατζαφέρη και μετά τη Χρυσή Αυγή. Τίποτε δε διδάχθηκαν κι εξακολουθούν να παίζουν με τη φωτιά!

Ο στόχος λοιπόν, δεν ήταν να προσφέρει η ΕΡΤ αντικειμενική ενημέρωση, αλλά να γίνει υποχείριο των Ταγματάρχη-Παππά και να προπαγανδίζει ανελέητα κυρίως τις θέσεις της κυβέρνησης και του «κράτους» Παππά. 

Η λογοκρισία ζει

Για να γίνει όμως αυτό 100% κατορθωτό, έπρεπε να επέμβουν και σε έναν άλλο τομέα, για να εξασφαλίσουν την πλήρη σιωπή όλων.

Και αυτός ο τομέας, είναι οι εξωτερικές τηλεοπτικές παραγωγές.

Σα να μην πέρασε μια μέρα, η ΕΡΤ συνεχίζει την τακτική να μην εγκρίνει το παραμικρό πρόγραμμα που να αφορά την κρίση και τον τρόπο ζωής στην Ελλάδα, όχι μόνο επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ αλλά συνολικά.

Βλέποντας τα ντοκιμαντέρ που εγκρίθηκαν, θα νομίσει κανείς ότι είτε ζει σε άλλη χώρα, είτε οι έλληνες παραγωγοί και δημιουργοί ευνουχίστηκαν. Το δεύτερο πάντως δεν συμβαίνει.

Υποτίθεται, ότι αφού κάποια προγράμματα δεν εγκρίνονται, απορρίπτονται. Αμ δε.

Κι εδώ έρχεται και δένει όχι μόνο η έννοια της νεοδιαπλοκής, αλλά και αυτής της ύπαρξης «παρακρατικού» μηχανισμού.

Η ΕΡΤ, είναι το μοναδικό κανάλι στον κόσμο, που δεν έχει απορρίψει ούτε μία από τις προτάσεις που της έχουν υποβάλλει. Η αιτία δεν είναι πως ίσως τις χρειαστούν αργότερα, άρα τις κρατάμε. Η αιτία είναι πολύ πιο πρόστυχη.

Παίρνοντας υπόψη την μακρά περίοδο ανεργίας που έζησε ο χώρος και την οικονομική κατάσταση που επικρατεί, βρήκαν έναν εύστοχο τρόπο, να κρατάνε έναν ολόκληρο χώρο στην σιωπή, πιστεύοντας ότι η τακτική του να κοιτάζω την πάρτη μου θα πιάσει και εδώ. Κοινώς να προσπαθήσουν να κάνουν με αυτό τον τρόπο εξαγορά συνειδήσεων, ακόμα και με αιωρούμενες υποσχέσεις.

Γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία εμπεριστατωμένη κρίση, θετική ή αρνητική, στις προτάσεις που κατατίθενται. Οι επιτροπές στην ουσία είναι είτε ανενεργές είτε δεν υπολογίζει κανείς την κρίση τους.

Από την άλλη, οι προτάσεις που εγκρίνονται περνούν μέσω απροσδιόριστων μονοπατιών, από τα οποία διαβαίνουν μόνο κομματικοί, ή απλά «φίλοι», για  την χειραγώγηση του προγράμματος μέσω του καθιερωμένου αδιαφανούς τρόπου. (Εξ ου και οι υπόνοιες που άφησε ο πρώην Διευθυντής Ενημέρωσης, γνωρίζοντας φυσικά και ο ίδιος ότι μπορούν να γίνουν με τρόπους που δεν πρόκειται να αποδειχτούν ποτέ).

Κοινώς το δίδυμο Παππάς-Ταγματάρχης, αντί να ανοίξει την ΕΡΤ και με τα κατάλληλα μέτρα να φτιάξει ένα αντικειμενικό και αξιοπρεπές κανάλι, έφτιαξε ένα προσωπικό μαγαζάκι του στυλ «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε», κλείνοντας το μάτι στους φίλους τους, σε απολύτως επιλεκτικά ραντεβού παραγωγών που καταθέτουν προτάσεις.

Το ραδιόφωνο

Υπάρχει και ο «φτωχός συγγενής» του ραδιοτηλεοπτικού κολοσσού, που συνεισφέρει το πρώτο σκέλος του τίτλου, δηλαδή το ραδιόφωνο, του οποίου όμως η πολιτιστική και λοιπή συνεισφορά δεν είναι καθόλου «φτωχή».

Αλήθεια, τι έχουν στο μυαλό τους; Να κλείσουν τα προγράμματα;  

Ας παραθέσουμε και πάλι τα γεγονότα:

1. Αδιαφανείς διαδικασίες στην επιλογή των διευθυνόντων της ραδιοφωνίας και των προϊσταμένων των τμημάτων και χωρίς, τις περισσότερες φορές, τα τυπικά προσόντα. Οπότε διευθυντής προγράμματος της ραδιοφωνίας τοποθετείται δημοσιογράφος που δεν έχει ιδέα από μουσικά ραδιόφωνα και διευθύντρια του Δεύτερου Προγράμματος τοποθετείται  μια εκφωνήτρια που επίσης δεν έχει σχέση με μουσικό ραδιόφωνο, σύμφωνα με ομολογία όλων των παραγωγών του προγράμματος.

2. Πως λύνονται τα προβλήματα διεύθυνσης; Με την παρέμβαση σκιωδών προσώπων δίκην διευθυντών που εκτελούν την αποστολή κυβέρνησης και κόμματος.

3. Τοποθέτηση ως παραγωγών, ατόμων που δεν έχουν ειδίκευση, καταργώντας έτσι στην πράξη τις ειδικότητες και τα απαιτούμενα προσόντα για τη θέση εργασίας. Διοικητικοί υπάλληλοι, γραμματείς και άλλοι, ορίζονται μουσικοί παραγωγοί χωρίς καμιά προεκπαίδευση έστω. Κι έτσι στον αέρα ακούγονται «φίδια» κι ακόμα χειρότερα «φίδια» ακούγονται εκτός αέρα (μα αν οι διευθυντές δεν έχουν τα προσόντα πως θα τα απαιτήσουν από τους υφισταμένους, και πως θα κρίνουν τη δουλειά τους;).

4. Οι 8 στους 10 δημοσιογράφους έχουν προαχθεί σε αρχισυντάκτες ή διευθυντές, προκειμένου να δικαιολογείται το σχετικό επίδομα θέσης. Όσοι δεν εντάσσονται ως πρόσωπα ή ως ειδικότητα στο καθεστώς εύνοιας δεν λαμβάνουν «θέση».

5. Τυπικές απαιτήσεις «να μπει τάξη» και να στριμωχτούν οι εργαζόμενοι που δεν δουλεύουν (και από αυτούς έχει η ΕΡΤ, μεταξύ τους και κάποιοι που τώρα έγιναν στελέχη). Τι κάνει μια σωστή διοίκηση; Αξιολογεί με κριτήρια ουσίας, δηλαδή με βάση το παραγόμενο προϊόν, και παίρνει ουσιαστικά μέτρα ένταξης των «αργούντων». Τι κάνει μια διοίκηση που δεν ξέρει και δεν θέλει να μάθει; Τους τσουβαλιάζει όλους και παίρνει μέτρα αυστηρών εφαρμογών του ωραρίου.

Υποτίθεται πως έτσι δουλεύουν όλοι. Το τι παράγεται δεν είναι σε θέση να το κρίνουν γιατί δεν γνωρίζουν. Έτσι οι μουσικοί παραγωγοί που χρειάζεται να βρίσκονται εκτός κτιρίων, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας υποχρεώνονται να βρίσκονται επί οχτάωρο εκεί. Έτσι οι δημοσιογραφικές παραγωγές, στο μεγάλο μέρος τους είναι χωρίς προετοιμασία και με «εγκεκριμένους» καταλόγους «προσκεκλημένων» (Κι αν στην τηλεόραση είναι υποχρεωμένοι να κρατούν τα προσχήματα, στο ραδιόφωνο βλέπεις την εικόνα των πραγματικών προθέσεων και σχεδίων).

6.Αγνοώντας το αντικείμενο και τον τρόπο διοίκησης γεννάνε προβλήματα, τα οποία προσπαθούν να επιλύσουν σε βάρος των εργαζομένων. Κι αν συναντήσουν αντιδράσεις ή αντιστάσεις στοχοποιούν και περιθωριοποιούν τους εργαζόμενους αυτούς.

7.Το ενημερωτικό Πρώτο Πρόγραμμα, στο οποίο έχουν γίνει ουκ ολίγες νέες προσλήψεις, κλείνει τις μεγάλες αργίες και το καλοκαίρι, γιατί δεν έχει προσωπικό. Κι αν κάποιος ακροατής αναζητεί ειδήσεις, ας ψάξει άλλο σταθμό. Αν αυτό δεν λέγεται υπονόμευση, πως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί;  

8. Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση που δημιουργήθηκε με τις άδειες των εργαζομένων στα ραδιόφωνα. Η διοίκηση (η διοικητική πλευρά) ανακοίνωσε τον Οκτώβριο (τότε το έμαθε;) πως με βάση το νόμο όλες οι άδειες του προσωπικού πρέπει να δοθούν μέχρι 31 Δεκεμβρίου.

Ύστερα και από τη δικαστική απόφαση που ακύρωσε τις προσλήψεις ηχοληπτών και παραγωγών, αν όλοι οι δικαιούμενοι αδειών, κυρίως οι ηχολήπτες, πάρουν άδεια, τα μουσικά ραδιόφωνα θα κλείσουν μέχρι το τέλος του χρόνου. Τι έκανε σε αυτή την περίπτωση η «έμπειρη» διοίκηση (η διευθυντική πλευρά); Κάλεσε τους εργαζόμενους και τους ανακοίνωσε, χωρίς δικαίωμα λόγου και αντιλόγου, πως θα παραμείνουν ανοιχτά το Πρώτο πρόγραμμα και η ΕΡΑσπόρ, και τα άλλα προγράμματα, Δεύτερο, Τρίτο, Κόσμος… θα παίζουν λίστες. Δεν ξέρουν, δεν ρωτάνε κιόλας. Οι εργαζόμενοι κινητοποιήθηκαν. Ηχολήπτες και παραγωγοί είπαν πως δεν μπορούν να αφήσουν τα προγράμματα να κλείσουν και πως είναι διατεθειμένοι να μην κάνουν χρήση των αδειών τους.

Κατόπιν τούτου ερωτήθηκε το υπουργείο το οποίο απάντησε πως δεν μπορούν να δοθούν οι άδειες τον επόμενο χρόνο αλλά πρέπει να πληρωθούν αν δεν δοθούν. Η διοίκηση αποσιωπά την απάντηση του υπουργείου και αποφασίζει να κλείνουν νωρίτερα τα προγράμματα ώστε να «εξοικονομηθούν» βάρδιες.   

Εικόνα αποσύνθεσης

Κι ενώ η διοίκηση αποφάσισε να ταράξει τους εργαζόμενους στη …νομιμότητα ήρθε η νομιμότητα και τους τάραξε όλους συθέμελα, λόγω καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων. Θαυμάσια εικόνα μιας «αριστερής» διοίκησης...

Δύο φορές δικαστήρια ακύρωσαν πράξεις της κι άλλη μία οι ίδιοι υποχρεώθηκαν να ακυρώσουν τον εαυτό τους και τις αποφάσεις τους.

Την πρώτη, ακυρώθηκε η πράξη της διοίκησης να απαιτήσει από τους υπαλλήλους να υπογράψουν δήλωση πως δεν ασκούν εθελοντισμό. (Ακόμα κι αν η διοίκηση ήθελε έτσι να αποτρέψει τη δεύτερη κρυφή απασχόληση, το έκανε με άκυρο τρόπο, πέραν του απαράδεκτου της ουσίας).

Τη δεύτερη, ακυρώθηκε από το δικαστήριο ο διαγωνισμός για την πρόσληψη ηχοληπτών και παραγωγών ραδιοφώνου με οχτάμηνη σύμβαση. Την τρίτη, πρόεδρος και διευθύνοντες έντρομοι «μάζευαν» τις χορηγίες που έκανε η ΕΡΤ, επειδή ήταν «παράνομες» (μετά ενάμιση χρόνο το αντιλήφθηκαν οι «τυπικοί» και «αυστηροί» διοικούντες).

Επί πλέον, η «τυπική» διοίκηση δεν έχει ακόμα κάνει, ενάμιση χρόνο τώρα, εκκαθάριση των δεδουλευμένων ώστε να πληρωθούν οι εργαζόμενοι.

Τελειώνει ο Νοέμβρης και το καλοριφέρ δεν έχει ανάψει στο κτήριο, γιατί δεν υπάρχουν υδραυλικοί να κάνουν τη συντήρηση. Προωθούν άραγε την ανάθεση σε ιδιώτες εργολάβους; Το ίδιο συμβαίνει με τα προβλήματα του κτηρίου, καθώς δεν εμφανίζονται τεχνικοί για τη συντήρηση του.

Την Τρίτη 22 Νοεμβρίου έπεσε η ψηφιακή πλατφόρμα μέσω της οποίας μεταδίδονται οι ειδήσεις σε άλλες γλώσσες επειδή δεν είχε πληρωθεί ο λογαριασμός. 

Φυσικά υπό τέτοιες συνθήκες ούτε λόγος να γίνεται για διάλογο και συνεννόηση μεταξύ εργαζομένων και διοίκησης. Οι ευνοούμενοι (προσωπικά ή πολιτικά) έχουν αντίστοιχη μεταχείριση σε πολλαπλά επίπεδα ενώ στα μπαρ και τους διαδρόμους  σουλατσάρουν άνθρωποι που δεν κάνουν σχεδόν τίποτα.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών, και άλλων μικρότερης σημασίας, που όπως είναι φυσικό τα ακολουθούν, είναι ένα κλίμα απαξίωσης του έργου των εργαζομένων από τους διευθυντές και των διευθυνόντων από τους εργαζόμενους.

Υπό αυτές τις συνθήκες πως λύνονται τα προβλήματα; Τα οποία τις περισσότερες φορές δημιουργούνται από την άγνοια των διευθυνόντων.  Με διοικητικές αποφάσεις, επιβολή λόγω διευθυντικού δικαιώματος και γενική αμφισβήτηση. Με όποια αποτελέσματα έχει αυτή η κατάσταση στο έργο που παράγεται.

Αυτή εν ολίγοις είναι η ιστορία άλλης μία χαμένης ευκαιρίας για να λειτουργήσει κάτι σωστά σε αυτή τη χώρα. Είναι μια ιστορία παράλληλη αλλά και σχετική των μνημονίων, του δημοψηφίσματος και της μεγάλης κοροϊδίας που υφιστάμεθα αυτά τα χρόνια.

Είναι η ιστορία, ενός παλιού και ταυτόχρονα σύγχρονου μηχανισμού χειραγώγησης.

Κι ο πρόεδρος;

  

Τι κάνει, μέσα σε όλα αυτά, ο πρόεδρος της ΕΡΤ, Διονύσης Τσακνής, από τον οποίον τουλάχιστον υπήρχαν άλλες απαιτήσεις; Τίποτα! Δηλώνει πως δεν ανακατεύεται. 

Κρίμα. Δέχεται να παίζει τον ρόλο του προέδρου-φαντάσματος, προσφέροντας το απαραίτητο άλλοθι για το στήσιμο όλου αυτού του παιχνιδιού.

Αλλά, το να κάνεις πως δεν συμμετέχεις δεν σημαίνει κιόλας πως δεν ευθύνεσαι.
Και τα πολιτικά κεφάλαια του παρελθόντος δεν συμψηφίζουν για πολύ καιρό τις πράξεις και τις παραλήψεις-συγκαλύψεις του παρόντος!




πηγή kommon.gr

Με εναρκτήριο λάκτισμα για την κούρσα που θα οδηγήσει στην μεγαλύτερη εκποίηση περιουσιακών στοιχείων που έχει ποτέ σημειωθεί επί ελληνικού εδάφους ισοδυναμεί ο αναθεωρημένος Κώδικας Δεοντολογίας της Τράπεζας της Ελλάδας για τα «κόκκινα δάνεια» που υπογράφτηκε στις 2 Αυγούστου 2016.  Εκ πρώτης όψεως, η απόφαση της Επιτροπής Πιστωτικών και Ασφαλιστικών Θεμάτων της κεντρικής τράπεζας φαίνεται να βάζει τάξη στο χάος περιγράφοντας με κάθε αυστηρότητα τα βήματα που πρέπει να ακολουθεί κάθε πιστωτικό ίδρυμα απέναντι σε φυσικά, νομικά πρόσωπα και επαγγελματίες που έχουν καθυστερημένες οφειλές. Για παράδειγμα ορίζει ότι κάθε ίδρυμα «οφείλει να θεσπίσει λεπτομερώς καταγεγραμμένη Διαδικασία Επίλυσης Καθυστερήσεων, με κατηγοριοποίηση δανείων και δανειοληπτών… Να λαμβάνει όλα τα απαιτούμενα μέτρα για τη διασφάλιση των κανόνων διαφάνειας και κατάλληλης και έγκαιρης ενημέρωσης του ιδιοκτήτη. Να συστήσει Επιτροπή Ενστάσεων συγκροτούμενη από τουλάχιστον τρία ανώτερα στελέχη, κοκ». Περιλαμβάνει μάλιστα στο Παράρτημα ακόμη και τυποποιημένες φόρμες που θα συμπληρώνονται από την τράπεζα όπου θα αναφέρονται στοιχεία για το μηνιαίο εισόδημα, την ακίνητη περιουσία, κ.α. Στην πραγματικότητα ο αναθεωρημένος Κώδικας Δεοντολογίας δεν κάνει τίποτε άλλο πέρα από το να «κανονικοποιεί» και να ρυθμίζει τη διαδικασία που θα οδηγήσει στο ξεπούλημα των κόκκινων δανείων. Περισσότερο μοιάζει με το εγχειρίδιο χρήσης που συνοδεύει την εκτέλεση μιας θανατικής ποινής, ενδύοντας την πιο βάρβαρη διαδικασία με τα ιερά άμφια της τυπικής νομιμότητας. Είναι με άλλα λόγια ο «οδικός χάρτης» που θα επιτρέψει τους μαζικούς πλειστηριασμούς οι οποίοι θα ξεκινήσουν κατ’ εφαρμογή των όσων προβλέπει το Μνημόνιο Τσίπρα και θα θωρακίζει νομικά τις τράπεζες και τα στελέχη τους από πιθανές προσφυγές θιγόμενων δανειοληπτών. Λεωνίδας Βατικιώτης

Παρόλα αυτά νομικές ευθύνες υφίστανται! Η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας συγκεκριμένα, που τώρα εμφανίζεται ως φύλακας άγγελος της νομιμότητας, λόγω των εποπτικών της αρμοδιοτήτων, φέρει τεράστια ποινική ευθύνη για την υπερχρέωση των χρόνων της λεγόμενης ευφορίας κι η οποία οδήγησε την κατάσταση στο σημερινό αδιέξοδο. Ειδικότερα, με την εγκύκλιο 1635/21.10.2005 είχε προσδιορίσει το ύψος της δόσης ενός υπό έγκριση δανείου στο 30-40% του μηνιαίου εισοδήματος του δανειολήπτη. Ήταν μια οδηγία που έπρεπε να σέβονται και να ακολουθούν όλες οι εμπορικές τράπεζες καθώς εγγυούταν τόσο την ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος (να μη γεμίσουν δηλαδή τα χαρτοφυλάκια με μη εξυπηρετούμενα δάνεια) όσο και την οικονομική ισορροπία των νοικοκυριών. Στην πράξη ωστόσο αυτή η οδηγία παραβιαζόταν κατάφωρα. Οι τράπεζες για να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των πελατών, που υποκινούνταν εν πολλοίς από αλλεπάλληλες διαφημίσεις, και να μπορέσουν να διαχειριστούν την υπερβάλλουσα ρευστότητα που αφειδώς απελευθέρωνε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ενέκριναν δάνεια που συνοδεύονταν από δόσεις σημαντικά υψηλότερες του ποσοστού 30-40% του εισοδήματος, ενώ συμπλήρωναν το αιτούμενο ποσό με τη χορήγηση επιπλέον δανείων, συνήθως επισκευαστικών. Επρόκειτο για μια πρακτική που ακολουθούταν κατά κόρον κι είναι αδύνατο να μην είχε υποπέσει στην αντίληψη της κεντρικής τράπεζας καθώς σε μηνιαία βάση ενημερώνεται για τη δραστηριότητα των εμπορικών τραπεζών και τη σύνθεση του δανειακού τους χαρτοφυλακίου. Η έκταση ωστόσο που έλαβε το φαινόμενο βεβαιώνει ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της κεντρικής τράπεζες σφύριζαν αδιάφορα, ανάβοντας έτσι το πράσινο φως για να συνεχίζεται αυτή η πρακτική που οδήγησε στην υπερχρέωση των πολιτών. Με ποιανού εντολή ανέχονταν την παραβίαση των οδηγιών;

Ως τεκμήριο ενοχής της κεντρικής τράπεζας πρέπει να θεωρηθεί η αδιαφορία που επέδειξε η διοίκησή της στην ερώτηση που της απευθύναμε στις 4 Αυγούστου 2016. Με γραπτό μάλιστα τρόπο, ζητήσαμε να μάθουμε αν διαπιστώθηκε ποτέ στο παρελθόν υπέρβαση του παραπάνω ορίου (30-40%) και τι μέτρα έλαβε η Τράπεζα της Ελλάδας για την πιστή τήρηση όσων προβλέπει το έγγραφο 1635/21.10.2005. Ούτε καν έκαναν τον κόπο να απαντήσουν, επιλέγοντας να αφήσουν κλειστό ένα από τα πιο δυσώδη κεφάλαια της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο, με κριτήριο της διασφάλιση των συμφερόντων του τραπεζικού λόμπι, …ορθά εποίησε η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας. Αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι το άνοιγμα του φακέλου της υπερχρέωσης όχι μόνο θα έδειχνε πως η ευθύνη δεν είναι του δανειολήπτη στον οποίο μετακυλίεται σε μια προσπάθεια ενοχοποίησής του που είναι η άλλη όψη της αθώωσης των τραπεζιτών. Επίσης, θα άνοιγε και ο δρόμος της διερεύνησης των ποινικών ευθυνών. Γι’ αυτό το λόγο προτιμάει να μην απαντά σε ενοχλητικές ερωτήσεις ο Γ. Στουρνάρας που να θυμίσουμε ότι την περίοδο 2000-2004 διετέλεσε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της κραταιάς τότε Εμπορικής Τράπεζας…

Το ζήτημα των πλειστηριασμών θα έρθει στην επιφάνεια απότομα από τις αρχές του Σεπτεμβρίου. Η σχετική ύφεση των προηγούμενων μηνών, παρότι η κυβέρνηση περιόρισε το εύρος των κατηγοριών δανειοληπτών που υπάγονται στις ευεργετικές διατάξεις του νόμου Κατσέλη ανοίγοντας έτσι το δρόμο για να βγουν στο σφυρί χιλιάδες επιπλέον υποθήκες, οφειλόταν στην απεργία των συμβολαιογράφων η οποία όμως έληξε στις 30 Ιουνίου. Τα δικαστήρια επίσης είναι κλειστά τον Αύγουστο. Είναι έτσι σίγουρο, δεδομένων και των πιέσεων των δανειστών που θέλουν να καθαρίσουν οι ισολογισμοί των τραπεζών, ότι τον μήνα που ανοίγουν τα σχολεία θα αρχίσουν να …κλείσουν πολλά σπίτια…

«Εμείς  δε θα το επιτρέψουμε», μας τόνισε ο Δημήτρης Γεωργιτσόπουλος που συμμετέχει ενεργά στη συλλογικότητα «Πλειστηριασμοί στα Μεσόγεια Στοπ», η οποία μέχρι στιγμής, με τη μαζική παρουσία του κόσμου στο Ειρηνοδικείο, έχει καταφέρει να αποτρέψει πολλούς πλειστηριασμούς. «Μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν η περιουσία ενός φαρμακοποιού που έβγαινε στο σφυρί. Επρόκειτο για κατάφωρη αδικία καθώς το δημόσιο τον είχε απλήρωτο, τα περιθώρια κέρδους του είχαν μειωθεί, οι πωλήσεις είχαν πέσει κατακόρυφα κι αυτός έπρεπε να εξυπηρετήσει ένα δάνειο που είχε συνάψει υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Ήταν εντελώς αδύνατο να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του και το ίδιο συμβαίνει για χιλιάδες άλλες κτίρια, επιχειρήσεις και σπίτια ακόμη και πρώτης κατοικίας που βγαίνουν σε πλειστηριασμό, με πρωταγωνιστές συχνά την Τράπεζα Πειραιώς και την Άλφα».

Ηλεκτρονικές δημοπρασίες για το φόβο του κινήματος

Κυβέρνηση και δανειστές για να κάνουν απροσπέλαστη τη διαδικασία των πλειστηριασμών στη λαϊκή αγανάκτηση στοχεύουν να τη μεταφέρουν στο διαδίκτυο. Ήδη, στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων έχει δημιουργηθεί η σχετική πλατφόρμα (δες εδώ) ώστε οι σύγχρονοι μαυραγορίτες να μην εκτίθενται σε κοινή θέα και εισπράττουν την κατακραυγή. Η κυβέρνηση επίσης, με αυτό τον τρόπο θέλει να οικοδομήσει κοινωνικές συμμαχίες, δηλαδή να δημιουργήσει συνένοχους στην πολιτική της εκποίησης όσους έχουν λίγα χρήματα στην άκρη και θα λιγουρεύονται την αγορά περιουσιών που βγαίνουν στο σφυρί. «Ακόμη και τότε θα συνεχίσουμε δίνοντας ραντεβού στα γραφεία των συμβολαιογράφων όπου θα ολοκληρώνεται η διαδικασία της μεταβίβασης» τονίζει ο Δ. Γεωργιτσόπουλος.

Ένα από τα ψέματα  που χρησιμοποιούν όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα για να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση της κοινωνίας τους πλειστηριασμούς είναι πως αφορούν ακριβά σπίτια ή όσα δεν είναι πρώτη κατοικία. «Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις προϋποθέσεις του νόμου Κατσέλη για να αντιληφθεί ότι από την εύνοιά του αποκλείστηκαν πολλοί που την είχαν άμεση ανάγκη», τονίζει ο Θανάσης Παπαγεωργίου που επίσης συμμετέχει στη συλλογικότητα «Πλειστηριασμοί στα Μεσόγεια Στοπ» και επισημαίνει ότι έχουν ήδη βγει στο σφυρί σπίτια πολύ φτωχών ανθρώπων. «Για να ενταχθείς στο νόμο Κατσέλη πρέπει να είναι ενήμερη η τελευταία δόση του δανείου σου. Όρος σχεδόν αδύνατος καθώς αν έχεις λεφτά για να πληρώσεις την τελευταία δόση, τότε γιατί να ενταχθείς; Είναι ενδεικτικό πως οι περισσότεροι χρωστούν τις δόσεις των 2-3 τελευταίων ετών. Άλλη προϋπόθεση είναι το οικογενειακό εισόδημα να μην ξεπερνά το αφορολόγητο όριο. Ενδεχόμενο εξ ίσου αδύνατο για πολλά νοικοκυριά που δούλευαν κι οι δύο. Μια ακόμη προϋπόθεση είναι ο δανειολήπτης να μην έχει πουλήσει κανένα περιουσιακό στοιχείο τα τρία προηγούμενα χρόνια. Μα όταν ξεκίνησε η πτώση των μισθών κι η αύξηση της ανεργίας οι περισσότεροι πούλησαν το δεύτερο αυτοκίνητο, τη μηχανή ή οικόπεδα που είχαν για να μπορέσουν να πληρώνουν τα δάνεια της πρώτης κατοικίας τους. Επομένως εκτός του νόμου Κατσέλη δε βρίσκονται μόνο τα εξοχικά και οι ακριβές πρώτες κατοικίες».

Ο Θ. Παπαγεωργίου τονίζει επίσης την ανάγκη να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο καθώς όπως είναι σήμερα ευνοεί τους πλειστηριασμούς: «Η εξαίρεση από το φόρο μεταβίβασης και πολύ περισσότερο η έλλειψη υποχρέωσης δικαιολόγησης της πηγής προέλευσης των χρημάτων – διάταξη που ευνοεί το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, πρέπει άμεσα να αλλάξουν για να απομακρυνθεί ο εφιάλτης των πλειστηριασμών».

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Unfollow, Σεπτεμβρίου 2016, στο πλαίσιο μεγαλύτερου ρεπορτάζ


leonidasvatikiotis

Του Λεωνίδα Βατικιώτη


Το ιδεώδες του πλήρους ανταγωνισμού που φαντάστηκε πλήθος αστών οικονομολόγων βρίσκει την πραγμάτωσή του στα έγγραφα της Διατλαντικής Συμφωνίας Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) που έδωσε στη δημοσιότητα η Greenpeace, σπάζοντας για πρώτη φορά το τείχος σιωπής που περιβάλλει τις διαπραγματεύσεις.

Ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, που για πολλούς εξακολουθεί να αποτελεί εγγύηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και ανάχωμα των τυφλών δυνάμεων της αγοράς, πολλές φορές ξεπερνάει ακόμη και τις ΗΠΑ σε ύμνους υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Αναφέρει, για παράδειγμα, το σχετικό έγγραφο την ακόλουθη πρόταση της ΕΕ: «Οι εταίροι αναγνωρίζουν τη σημασία του ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού στις εμπορικές και επενδυτικές τους σχέσεις. Η ενδυνάμωση του αποτελεσματικού ανταγωνισμού συμβάλλει στο να κάνει τις αγορές να δουλεύουν καλύτερα εξασφαλίζοντας ότι όλες οι εταιρείες ανταγωνίζονται με την αξία τους. Αυτό ωφελεί τους καταναλωτές, τις επιχειρήσεις και την οικονομία ως σύνολο». Οι διαπραγματευτές της ΕΕ προτείνουν μάλιστα την ενσωμάτωση και της ακόλουθης παραγράφου: «Οι εταίροι αναγνωρίζουν ότι επιχειρηματικές πρακτικές και παρεμβάσεις του κράτους ενάντια στον ανταγωνισμό έχουν τη δυναμική να νοθεύουν την κατάλληλη λειτουργία των αγορών και να υπονομεύουν τα οφέλη από την απελευθέρωση του εμπορίου». Στην πυρά λοιπόν το κράτος, ζητούν οι Βρυξέλλες!

Στη βάση των παραπάνω μία κρατική φαρμακοβιομηχανία που θα επιχειρήσει να προσφέρει φθηνά φάρμακα σε αρρώστους και να μειώσει το κόστος που αναλογεί στα ασφαλιστικά ταμεία, εξασφαλίζοντας τη δημόσια υγεία, θα κλείσει γιατί υπονομεύει τον πλήρη και ανόθευτο ανταγωνισμό. Αυτό διατάσσει η Διατλαντική Συμφωνία και αυτό θα στηρίξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που ως τώρα δεν έχει διαφωνήσει στο παραμικρό και...

Την Παρασκευή 15 Απριλίου 2016 στην εκπομπή "Μια σπίθα αρκεί" (20:00 - 22:00) της ΕΡΤopen στους 106.7 με τον Χρήστο Κασίμη, την πρώτη ώρα στο Ά μέρος μιλάει ο Λεωνίδας Βατικιώτης για τα Panama leaks, το νέο ντοκιμαντέρ this is not a coup και την πολιτική επικαιρότητα.

Τη δεύτερη ώρα της εκπομπής στο Β' μέρος, μεταξύ άλλων, μιλάει στην ertopen.com  το στέλεχος της Λαϊκής Ενότητας, Δέσποινα Σπανού για το ασφαλιστικό και την πολιτική επικαιρότητα.

Ακούστε το ηχητικό του Ά μέρους με τον Λεωνίδα Βατικιώτη εδώ:



Ακούστε το ηχητικό του B' μέρους με την Δέσποινα Σπανού εδώ:

Την Παρασκευή 15 Απριλίου 2016 στην εκπομπή "Μια σπίθα αρκεί" (20:00 - 22:00) της ΕΡΤopen με τον Χρήστο Κασίμη
την πρωτη ώρα μαζί μας ο Λεωνίδας Βατικιώτης για τα Panama leaks, το νέο ντοκιμαντέρ this is not a coup και την πολιτική επικαιρότητα.

Την δεύτερη ώρα μαζί μας στο στούντιο ο Σπύρος Δρίτσας για τις εκλογές στην ΟΕΝΓΕ και την πολιτική επικαιρότητα.

Συντονιστείτε στους 106.7 στα fm στην Αττική στην ΕΡΤopen.
Επίσης εναλλακτικά όσοι είστε εκτός Αττικής, μπορείτε να μας ακούσετε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 με έδρα τη Βοιωτία ή από τον ραδιοσταθμό του εργατικού κέντρου Εύβοιας στους 96,5 και διαδικτυακά στην www.ertopen.com σε ολόκληρο τον κόσμο.

Για τη συμμετοχή σας ! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 1Π (κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045