Του Νίκου Ιγγλέση
https://greekattack.wordpress.com

Η εύρεση ενός αξιόλογου κοιτάσματος φυσικού αερίου στο «οικόπεδο 10» της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό στην Κύπρο και την Ελλάδα. Το κοίτασμα εντοπίστηκε κατά τη γεώτρηση στο σημείο «Γλαύκος» που πραγματοποίησαν η αμερικανική Exxon Mobil σε συνεργασία με τη κρατική εταιρεία του Κατάρ (Qatar Petroleum). Σημειώνεται ότι το Κατάρ είναι στενός σύμμαχος της Άγκυρας και στο έδαφός του φιλοξενεί τουρκική στρατιωτική βάση.

Υπολογίζεται ότι ο «Γλαύκος» περιέχει 5 έως 8 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου, αξίας περίπου 35-45 δις. ευρώ. Στο κοίτασμα αυτό πρέπει να προστεθούν και τα αντίστοιχα κοιτάσματα που έχουν εντοπιστεί στο σημείο «Αφροδίτη» του «οικόπεδου 12» και στο σημείο «Καλυψώ» του «οικόπεδου 6».

Χωρίς αμφιβολία η οικονομική σημασία του «Γλαύκου» είναι πολύ σημαντική αλλά μέχρι εκεί. Όσα γράφονται και λέγονται τις τελευταίες ημέρες για μεγάλη αναβάθμιση της γεωπολιτικής θέσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, για μετατροπή της σε ενεργειακό κόμβο-κλειδί, για την προστασία της κυπριακής ΑΟΖ από τα μητρικά κράτη των πετρελαϊκών εταιρειών – ΗΠΑ (Exxon Mobil), Γαλλία (Total), Ιταλία (ENI) και Ισραήλ (Noble Energy) – είναι υπερβολικά αλλά και επικινδύνως αφελή. Απόψεις όπως “οι Αμερικανοί ήρθαν για να παραμείνουν στην κυπριακή ΑΟΖ και θα την υπερασπιστούν ενάντια στις τουρκικές διεκδικήσεις” κρύβουν άγνοια της στρατηγικής των μεγάλων δυνάμεων. Οι Αμερικανοί ήρθαν και θα παραμείνουν αλλά για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους που δεν ταυτίζονται αναγκαστικά με αυτά του Ελληνισμού, ιδιαίτερα όταν αυτός δε διαθέτει τη βούληση αλλά και τα μέσα για να υπερασπιστεί τα έσχατα ζωτικά συμφέροντά του.

Η ανακάλυψη, τα τελευταία χρόνια, σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην  Ανατολική Μεσόγειο αναδιαμορφώνει τις γεωστρατηγικές συντεταγμένες της περιοχής ως εξής :

1. Το πλεονάζον φυσικό αέριο μπορεί και πρέπει να διοχετευθεί στη Δυτική Ευρώπη μειώνοντας έτσι, κατά ένα βαθμό, την εξάρτησή της από τις αντίστοιχες ρωσικές εισαγωγές. Τη λύση αυτή επιθυμούν διακαώς οι ΗΠΑ στο πλαίσιο του ανταγωνισμού, σε διεθνή κλίμακα, με τη Ρωσία. Λιγότερες εξαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου σημαίνει λιγότερα συναλλαγματικά έσοδα για τη ρωσική οικονομία και άρα μια πιο αδύναμη Ρωσία. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα παραμείνει και χώρος για τις δικές τους εξαγωγές, του ακριβότερου σχιστολιθικού φυσικού αερίου.
2. Η Ρωσία δεν έχει κανένα συμφέρον από τη δημιουργία ενός ακόμη εναλλακτικού παρόχου φυσικού αερίου για την Ε.Ε., μετά την υλοποίηση του νότιου διαδρόμου από το Αζερμπαϊτζάν (κοίτασμα Σαχ Ντενίζ) μέσω του αγωγού TAP. Η Ρωσία θα προσπαθήσει να καθυστερήσει ή να αναβάλλει την αξιοποίηση των κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου.
3. Η νεο-οθωμανική Τουρκία, που στερείται ενεργειακών πηγών, προσπαθεί να οικειοποιηθεί ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του φυσικού αερίου της Κυπριακής Δημοκρατίας εκμεταλλευόμενη τη στρατιωτική αδυναμία της τελευταίας. Η Άγκυρα υποστηρίζει ότι οι υδρογονάνθρακες ανήκουν και στις δύο κοινότητες, παρ’ όλο που το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας αναγνωρίζει ΑΟΖ μόνο σε ανεξάρτητα, διεθνώς αναγνωρισμένα κράτη, και όχι σε κοινότητες. Παράλληλα η Τουρκία ισχυρίζεται ότι τα νησιά, όπως η Κύπρος, δε δικαιούνται ΑΟΖ αλλά μόνο χωρικά ύδατα και κατά συνέπεια η δική της, εν δυνάμει, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα συνορεύουν με αυτές της Αιγύπτου, της Λιβύης, του Λιβάνου κλπ. Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, Χουλουσί Ακάρ έχει επίσημα παρουσιάσει σχετικούς χάρτες. Τον ίδιο ισχυρισμό προβάλλει η Άγκυρα και για το Αιγαίο Πέλαγος θεωρώντας ότι τα ελληνικά νησιά «κάθονται» πάνω στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, χωρίζοντας έτσι το Αιγαίο στη μέση, στον 25^ο Μεσημβρινό.
4. Οι μεγάλες ενεργειακές εταιρείες ενδιαφέρονται πρωτίστως για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων και δευτερευόντως σε ποιόν ανήκουν αυτά. Δε θέλουν συγκρούσεις και διενέξεις, αλλά ένα ασφαλές περιβάλλον για την αξιοποίηση των επενδύσεών τους. Δε θα αρχίσουν πολεμικές επιχειρήσεις ούτε οι Αμερικανοί, ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Ισραηλινοί προκειμένου να αναγκάσουν τους Τούρκους να συμμορφωθούν με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Γι’ αυτόν το λόγο κράτη και εταιρείες θα ασκήσουν πιέσεις σ’ όλους τους εμπλεκόμενους για μια συμβιβαστική λύση διαμοιρασμού του φυσικού πλούτου. Όλοι γνωρίζουν ότι η μικρή, αδύναμη και ημικατεχόμενη Κύπρος καθώς και η κατεστραμμένη οικονομικά και εξαρτημένη από τους δανειστές, λόγω του δυσθεώρητου ευρω-χρέους, Ελλάδα είναι οι δύο κρατικές οντότητες που μπορούν πιο εύκολα να υποκύψουν σε έξωθεν πιέσεις. Η εύρεση, πάση θυσία, μιας «λύσης» για το Κυπριακό και η διευθέτηση των ελληνο-τουρκικών διαφορών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θα είναι ό,τι καλύτερο για την απρόσκοπτη εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Τότε η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων από ευλογία θα γίνει κατάρα για τον Ελληνισμό.
5. Η νεο-οθωμανική Τουρκία επιδιώκει να οικειοποιηθεί ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα των κοιτασμάτων φυσικού αερίου όχι μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά και για να επιβεβαιώσει την ανάδειξή της σε ηγεμονική δύναμη της ευρύτερης περιοχής. Η θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας» είναι το ιδεολογικό όχημα του τουρκικού ηγεμονισμού. Επειδή όμως ηγεμονία χωρίς στρατιωτική ισχύ δεν υπάρχει, η Άγκυρα υλοποιεί εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία ένα μεγάλο εξοπλιστικό πρόγραμμα βασισμένο κυρίως στην εγχώρια αμυντική βιομηχανία της.

Οι πολιτικές ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία φαντασιώνονται ότι το Διεθνές Δίκαιο ή η Ε.Ε. ή κάποιος άλλος διεθνής οργανισμός θα υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα και δεν κατανοούν ότι όλα εξαρτώνται από το συσχετισμό ισχύος. Σε τελική ανάλυση είναι οι φρεγάτες και τα υποβρύχια, τα μαχητικά αεροσκάφη και οι αντιαεροπορικοί – αντιβαλλιστικοί πύραυλοι καθώς και τ’ άλλα αμυντικά συστήματα που θα καθορίσουν το μοίρασμα των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Οι συμμαχίες είναι απαραίτητες γιατί λειτουργούν ως πολλαπλασιαστής ισχύος, αλλά δεν αντικαθιστούν τη θέληση και την ικανότητα μιας χώρας να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντά της. Πρέπει να γίνει επιτέλους κατανοητό από τις πολιτικές ηγεσίες και τους πολίτες, σε Ελλάδα και Κύπρο, ότι δικό μας είναι ό,τι μπορούμε να υπερασπίσουμε.

Υ.Γ. Η μικρή κατεχόμενη Κύπρος έχει χωρικά ύδατα 12 ναυτικών μιλίων, η Ελλάδα περιορίζεται στα 6. Η Κύπρος έχει ανακηρύξει ΑΟΖ και την έχει οριοθετήσει με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, η Ελλάδα δεν έχει τολμήσει, μέχρι σήμερα, ούτε να ανακηρύξει ΑΟΖ. Γιατί;

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου
«Στρατηγικές Επιλογές Επιβίωσης του Ελληνισμού»
που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στοχαστής.

Του Νίκου Ιγγλέση
https://greekattack.wordpress.com

Ο συνολικός πληθυσμός της Ελλάδας μειώνεται σταθερά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, προδιαγράφοντας ένα ζοφερό μέλλον για την οικονομική, κοινωνική και εθνική επιβίωση της πατρίδας μας. Η μείωση του πληθυσμού οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους: Ο πρώτος είναι η φυσική κίνηση, δηλαδή, η διαφορά μεταξύ γεννήσεων και θανάτων. Ο δεύτερος είναι η καθαρή μετανάστευση, δηλαδή, η διαφορά μεταξύ εισερχομένων και εξερχομένων ανθρώπων από τη χώρα. Το σημαντικό έγκειται στο γεγονός ότι οι εισερχόμενοι είναι αλλοεθνείς και οι εξερχόμενοι είναι, κατά κανόνα, Έλληνες. 

Από το 2011 η φυσική κίνηση του πληθυσμού έγινε αρνητική, για πρώτη φορά από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) το 2017 καταγράφηκαν 124.501 θάνατοι (αύξηση κατά 4,8% σε σχέση με το 2016) και μόνο 88.553 γεννήσεις (μείωση κατά 4,7% σε σχέση με το 2016). Από το λόγο αυτό ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 35.948 άτομα μέσα σ’ ένα χρόνο, όσοι περίπου είναι οι κάτοικοι μιας πόλης σαν την Καρδίτσα. Σημαντικό είναι να επισημάνουμε ότι από τις συνολικές γεννήσεις οι 12.397 ή το 14% προέρχονται από αλλοδαπές μητέρες. Έτσι τα Ελληνόπουλα που γεννήθηκαν, μέσα στη χώρα, το 2017 ήταν μόνο 76.156. Σημειώνουμε ότι το 2010 ήταν η τελευταία χρονιά που οι γεννήσεις υπερτερούσαν κατά 5.682 των θανάτων.

Η μείωση των γεννήσεων οφείλεται σε μια σειρά από λόγους που σχετίζονται με την οικονομική ανασφάλεια, το χαμηλό εισόδημα, την ανεργία, την αναγκαιότητα εργασίας για τις γυναίκες προκειμένου να συνεισφέρουν στα οικογενειακά βάρη, την έλλειψη κοινωνικών υποδομών (βρεφονηπιακοί σταθμοί-ολοήμερα σχολεία) και ουσιαστικών κρατικών οικονομικών ενισχύσεων για τα έξοδα ανατροφής των παιδιών. Συνέπεια όλων αυτών είναι οι νέοι Έλληνες να μην κάνουν οικογένεια ή να την κάνουν σε μεγαλύτερη ηλικία και αυτή να είναι ολιγομελής. Η ηλικία των γυναικών που τεκνοποιούν για πρώτη φορά αυξήθηκε, κατά μέσον όρο, από τα 28,8 έτη το 2008 στα 32,3 έτη το 2016. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ οι Ελληνίδες γεννούν, κατά μέσον όρο, μόνο 1,3 παιδιά κατά τη διάρκεια της ζωή τους, όταν για να μην υπάρχει μείωση του πληθυσμού θα έπρεπε να γεννούν 2,1 παιδιά.

Η υπογεννητικότητα προκαλεί τη γήρανση του πληθυσμού. Μειώνεται συνεχώς η ηλικιακή ομάδα μέχρι 14 έτη (14,4% του πληθυσμού) και αυξάνεται η ηλικιακή ομάδα άνω των 60 ετών. Η τελευταία ανέρχεται ήδη σε 2,7 εκατ. ή το 25,2% του συνολικού πληθυσμού. Καμιά οικονομική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει, κανένα ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορεί είναι βιώσιμο, παρά τα όσα λέγονται, σε μια χώρα της οποίας ο πληθυσμός μειώνεται και γερνάει ταυτόχρονα.

Παράλληλα η μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό, κυρίως προς τις ανεπτυγμένες χώρες, για αναζήτηση εργασίας με ικανοποιητικές αποδοχές και προοπτικές επαγγελματικής σταδιοδρομίας αποτελεί το δεύτερο λόγο μείωσης του πληθυσμού. Σύμφωνα με παλαιότερη δήλωση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα, από το 2008 μέχρι το 2013 μετανάστευσαν (brain drain-διαρροή εγκεφάλων) 427.000 Έλληνες. Σήμερα ο αριθμός αυτός έχει υπερβεί τις 450.000 Πρόκειται κυρίως για νέους και μορφωμένους ανθρώπους ηλικίας μέχρι 40 ετών. Η Ελλάδα δε χάνει μόνο αυτούς τους πολίτες της, για τους οποίους δαπάνησε σημαντικά ποσά για την εκπαίδευσή τους, αλλά χάνει και τα παιδιά τους.

Ο συνολικός πληθυσμός της χώρας μας, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ήταν 10,8 εκατ. Από αυτούς 9,9 εκατ. ή το 90,8% είχαν την ελληνική ιθαγένεια συμπεριλαμβανομένων και των αλλοδαπών στους οποίους αυτή έχει χορηγηθεί. Οι υπόλοιποι 912 χιλιάδες ή το 9,2% ήταν αλλοεθνείς. Νεότερα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Αρχής (Eurostat) για το 2016 ανεβάζουν τον αριθμό των μεταναστών σε 1,25 εκατ. ή το 11,6% του συνολικού πληθυσμού, από τους οποίους 345 χιλιάδες ή το 3,2% προέρχονται από κράτη της Ε.Ε. (κυρίως Βουλγαρία και Ρουμανία) και 905 χιλιάδες ή 8,4% από κράτη εκτός της Ε.Ε.

Αν οι σημερινές δημογραφικές τάσεις συνεχιστούν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβλέπει (Ageing Report 2018) ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας θα μειωθεί μέχρι το 2060  κατά 2,5 εκατ. (από 10,8 εκατ. σε 8,3 εκατ. συμπεριλαμβανομένων και των μεταναστών). Κάτι αντίστοιχο έγινε και στη Βουλγαρία, μετά την κατάρρευση του «κομμουνιστικού» καθεστώτος, της οποίας ο πληθυσμός, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, λόγω της μείωσης των γεννήσεων – συνέπεια της οικονομικής αποδιάρθρωσης – και της μετανάστευσης ελαττώθηκε κατά 2 εκατ. Η Ελλάδα πορεύεται ήδη σε μια ανάλογη κατεύθυνση με διαφορά φάσης 20 ετών. Στην περίπτωση της χώρας μας οι μνημονιακές πολιτικές προκάλεσαν μεγαλύτερη οικονομική ύφεση απ’ ό,τι η αλλαγή του οικονομικού συστήματος της Βουλγαρίας.

Η δημογραφική κατάρρευση της χώρας, εκτός των οικονομικών – κοινωνικών έχει και εθνικές διαστάσεις. Πόσοι θα είναι οι Έλληνες αύριο που θα υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντα έναντι της τουρκικής απειλής και του αλβανικού και σκοπιανού αναθεωρητισμού; Οι Έλληνες το γένος μειώνονται και οι αλλοεθνείς αυξάνονται. Αυτό αλλάζει τη γεωπολιτική ταυτότητα της χώρας, γιατί γεωπολιτική είναι η γεωγραφία και οι άνθρωποι, όταν αλλάζουν οι άνθρωποι τότε αλλάζει η γεωπολιτική ταυτότητα της Ελλάδας. Η ευρωστία και ομοιογένεια του πληθυσμού αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους συντελεστές ισχύος μιας χώρας.

Απαιτείται μια ριζική αλλαγή, στις ακολουθούμενες μέχρι σήμερα πολιτικές, για την επιβίωση του Ελληνισμού ως διακριτής οντότητας. Πριν να είναι πολύ αργά πρέπει:

Πρώτον: Να υλοποιηθεί ένα μεγάλο πρόγραμμα παραγωγικών επενδύσεων στον αγροτικό, βιοτεχνικό και βιομηχανικό τομέα που θα προσφέρει σταθερές και με ικανοποιητική αμοιβή θέσεις εργασίας, για να μειωθεί η ανεργία και να σταματήσει η μετανάστευση στο εξωτερικό.

Δεύτερον: Να ενισχύεται κάθε οικογένεια που αποκτάει ένα νέο παιδί μ’ ένα αξιόλογο εφάπαξ ποσό. Στο οικογενειακό εισόδημα να καθοριστεί ένα αφορολόγητο ποσό για κάθε παιδί που θα καλύπτει τις πραγματικές δαπάνες διαβίωσής του και δε θα είναι συμβολικό όπως σήμερα. Για τις οικογένειες με χαμηλό εισόδημα (π.χ. άνεργοι), που δε θα μπορούν να επωφεληθούν από το αφορολόγητο, το αντίστοιχο ποσό θα δίνεται ως κοινωνικό επίδομα τέκνων, μέχρι την ενηλικίωση των παιδιών. Τα μέτρα αυτά να ισχύουν μόνο για τους έλληνες πολίτες, γιατί διαφορετικά θα αποτελούν κίνητρο για την προσέλκυση περισσότερων αλλοδαπών μεταναστών, προκειμένου να επωφεληθούν από αυτά οι, πολυπληθείς κατά κανόνα, οικογένειές τους. Το κράτος πρέπει με έξοδά του να αναλάβει την ανατροφή των Ελληνόπουλων για να υπάρχει και το ίδιο αύριο.

Τρίτον: Να ενισχυθεί το δίκτυο των βρεφονηπιακών σταθμών και των ολοήμερων σχολείων στα οποία προτεραιότητα θα έχουν οι ελληνίδες εργαζόμενες μητέρες.

Τέταρτον:  Να δοθούν, σε συνδυασμό με τις παραγωγικές επενδύσεις, ειδικά κίνητρα για τον επαναπατρισμό ενός – όσον το δυνατόν μεγαλύτερου – μέρους των Ελλήνων που αναγκάστηκαν, τα μνημονιακά χρόνια, να μεταναστεύσουν σε αναζήτηση εργασίας. Η χώρα μας χρειάζεται όχι μόνο αυτούς τους μορφωμένους Έλληνες αλλά και τα παιδιά τους, καθώς και αυτά που πρόκειται να γεννηθούν.

Οι γενναίες αυτές πολιτικές όμως απαιτούν χρήματα που σήμερα δεν υπάρχουν γιατί προέχει η εξυπηρέτηση (όχι η αποπληρωμή) ενός δυσθεώρητου συναλλαγματικού χρέους. Κάθε χρόνο απαιτείται η επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ (περίπου 6,5 δις. ευρώ) για να πληρώνονται οι τόκοι και μόνο αυτοί, του δημόσιου χρέους. Το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των τοκοχρεολυσίων πηγαίνει στους ξένους δανειστές, που απορροφούν κάθε οικονομική ικμάδα της χώρας. Οι κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία, τουλάχιστον, 20 χρόνια, υλοποιούν τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης όπως αυτές εκπορεύονται από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. «Χωρίς λύπην, χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ», δεξιοί και αριστεροί εθνομηδενιστές επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που θα απαρτίζεται από διάφορες πληθυσμιακές μειονότητες, μία εκ των οποίων θα είναι η, συνεχώς συρρικνούμενη, ελληνική. Μόνο που μια κοινωνία αποτελούμενη από διάφορες μειονότητες δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα έσχατα εθνικά συμφέροντα που δεν είναι πια κοινά για τις διαφορετικές πληθυσμιακές κοινότητες.

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου
«Στρατηγικές Επιλογές Επιβίωσης του Ελληνισμού»
που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Στοχαστής».

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 19-1-2019 

Του Νίκου Ιγγλέση
https://greekattack.wordpress.com

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ», όπως είχε γράψει ο Κωνσταντίνος Καβάφης,  η εθνομηδενιστική κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς» εκχώρησε το όνομα της Μακεδονίας στους Σλάβο-Αλβανούς των Σκοπίων. Η ελληνική κυβέρνηση, δια του υπουργού των Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα υπέγραψε, στις 17 Ιουνίου 2018 στις Πρέσπες, μια κατ’ αρχήν Συμφωνία με την οποία η χώρα μας αναγνωρίζει το κράτος των Σκοπίων με την ονομασία «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας».

Οι Σκοπιανοί χωρίς κάποιο ιδιαίτερο κόστος αποδέχτηκαν την προσθήκη του γεωγραφικού προσδιορισμού (Βόρεια) στο σημερινό συνταγματικό όνομα του κράτους τους. Έτσι η χώρα μας αναγνωρίζει την υπόσταση ενός ανεξάρτητου κράτος με το όνομα Μακεδονία, ενώ την ίδια στιγμή η ελληνική Μακεδονία ως μια περιφέρεια της Ελλάδας, δεν αποτελεί διακριτή γεωπολιτική οντότητα. Εφ’ όσον δεν μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα «Νότια Μακεδονία» το όνομα της Μακεδονίας μονοπωλείται, εκ των πραγμάτων, από τους Σκοπιανούς. Το υποτιθέμενο μέρος οικειοποιείται το σύνολο. Χαρακτηριστικό είναι ότι σ’ όλο το κείμενο της Συμφωνίας δεν αναφέρεται ούτε μία φορά η ελληνική Μακεδονία, η οποία αποκαλείται «βόρεια περιοχή του Πρώτου Μέρους (σ.σ. της Ελλάδας)».

Η εκχώρηση του ονόματος επιχειρείται να δικαιολογηθεί με το επιχείρημα ότι οι Σκοπιανοί κατοικούν σε ένα τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας. Πρόκειται για ένα ανιστόρητο και έωλο επιχείρημα γιατί η Μακεδονία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ήταν και είναι μόνο ελληνική, εφ’ όσον σ’ αυτή κατοικούσαν και κατοικούν οι Μακεδόνες που είναι Έλληνες ως προς το γένος. Οι αρχαίοι Μακεδόνες μετείχαν του ελληνικού πολιτισμού, μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά, πίστευαν στους ελληνικούς θεούς και αισθάνονταν τμήμα της ελληνικής φυλής. Αργότερα επί Ρωμαϊκής, Βυζαντινής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τα διοικητικά σύνορα (Θέμα, Βιλαέτι κλπ) της μακεδονικής περιφέρειας αναπροσαρμόστηκαν σύμφωνα με τις, κατά περιόδους, ανάγκες αυτών των Αυτοκρατοριών. Αυτό δε σημαίνει ότι η Μακεδονία επεκτάθηκε ή συρρικνώθηκε γιατί δεν είναι ο γεωγραφικός χώρος που προσδιορίζει τα εθνικά, πολιτιστικά, γλωσσολογικά και ιστορικά χαρακτηριστικά μιας φυλής ή ενός έθνους, αλλά είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν και ονοματίζουν το γεωγραφικό χώρο. Η γεωγραφική Μακεδονία υπήρξε και υπάρχει γιατί υπάρχουν οι Μακεδόνες – Έλληνες που την κατοικούν και της δίνουν το όνομά τους. Μια περιοχή που κατοικείται από Σλάβους, Αλβανούς ή οποιαδήποτε άλλη εθνότητα δεν μπορεί να λέγεται Μακεδονία επειδή περιλαμβάνει ένα τμήμα του εδάφους μιας διοικητικής περιφέρειας που στο παρελθόν μια Αυτοκρατορία αποκαλούσε Μακεδονία.

Το γελοίο του επιχειρήματος περί γεωγραφικής Μακεδονίας γίνεται αντιληπτό αν σκεφτεί κανείς,  σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική, ότι η Πολωνία, που μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επεκτάθηκε στα εδάφη της Ανατολικής Πρωσίας, θα μπορούσε να ονομάσει το κράτος της Πρωσία και τους κατοίκους του Πρώσους.  Οι Πολωνοί που είναι όμως ένα ιστορικό και υπερήφανο έθνος, όχι όπως οι Σκοπιανοί, δε διανοήθηκαν να «κλέψουν» την ιστορία και την ταυτότητα ενός άλλου λαού επειδή κατέλαβαν ένα μέρος του εδάφους του. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα βλέπαμε τότε την αντίδραση των Γερμανών που σήμερα πρωτοστατούν στην εξεύρεση μιας οποιασδήποτε συμβιβαστικής λύσης μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων.

Αφού με τη Συμφωνία εκχωρήθηκε το μείζον, το όνομα, ήταν αναπόφευκτο στη συνέχεια να εκχωρηθούν και τα υπόλοιπα. Έτσι συμφωνήθηκε ότι η ιθαγένεια των κατοίκων του κράτους των Σκοπίων θα είναι η: «Μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» και η επίσημη γλώσσα τους η «Μακεδονική γλώσσα». Τα δύο αυτά στοιχεία θεμελιώνουν το ιδεολόγημα του «μακεδονισμού», δηλαδή, την ύπαρξη ενός διακριτού «μακεδονικού» έθνους που είναι διαφορετικό από το ελληνικό. Αυτή είναι η βάση του σκοπιανού αναθεωρητισμού και επεκτατισμού. Ουσιαστικά αποσπάται το τμήμα της μακεδονικής ιστορίας από τη συνολική ελληνική ιστορία και εμφανίζεται ως ανεξάρτητο – μη ελληνικό και άρα ανήκον στους Σκοπιανούς.

Προκειμένου να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις και να μειωθούν οι αντιδράσεις των Ελλήνων για τη Συμφωνία, στο άρθρο 7 καταγράφεται ότι: «Οι όροι «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» αναφέρονται σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και πολιτιστική κληρονομιά». Έχουμε, δηλαδή, ένα όνομα με  διακριτό διαφορετικό περιεχόμενο για την κάθε πλευρά. Η απόλυτη σχιζοφρένεια. Στη συνέχεια διευκρινίζεται ότι:

«Αναφορικά με το Πρώτο Μέρος (σ.σ. Ελλάδα) με αυτούς τους όρους νοούνται όχι μόνο η περιοχή και ο πληθυσμός της βόρειας περιοχής (δεν αποκαλείται Μακεδονία) του Πρώτου Μέρους, αλλά και τα χαρακτηριστικά τους, καθώς και ο ελληνικός πολιτισμός, η ιστορία, η κουλτούρα και η κληρονομιά αυτής της περιοχής από την αρχαιότητα έως σήμερα». Είναι φανερό ότι οι αυτοί που διαπραγματεύτηκαν τη Συμφωνία δεν έχουν αντιληφθεί, μέχρι σήμερα, ότι οι Σκοπιανοί δε διεκδικούν τον ελληνικό πολιτισμό αλλά το μακεδονικό πολιτισμό που το θεωρούν ανεξάρτητο και αυτόνομο.

Πρόκειται για μια, κατ’ αρχήν, Συμφωνία που με ελληνική υπογραφή παραχωρεί στους Σκοπιανούς το όνομα, την ταυτότητα και την ιστορία της Μακεδονίας. Αν η Συμφωνία αυτή εγκριθεί από τους Σκοπιανούς (κύρωση από το Κοινοβούλιο, Δημοψήφισμα, αναθεώρηση Συντάγματος) και στη συνέχεια ψηφιστεί και από την ελληνική Βουλή, θα πρόκειται για μια εθνική πανωλεθρία. Τα Σκόπια θα έχουν πετύχει τους στρατηγικούς στόχους τους, δηλαδή να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να αρχίσουν ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε., ενώ η Ελλάδα θα έχει απολέσει κάθε διαπραγματευτικό όπλο της. Η Συμφωνία δεν αντιμετωπίζει τον αναθεωρητισμό των Σκοπιανών, αλλά ενισχύει τη γεωπολιτική θέσης τους και θα τους καταστήσει  ακόμα περισσότερο αδιάλλακτους. Πολλά σημεία της Συμφωνίας χαρακτηρίζονται από αοριστία και θα οδηγήσουν μελλοντικά σε νέες διαπραγματεύσεις στις οποίες μπορεί να ζητηθεί η παρέμβαση του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών ή οι διαφορές να επιλυθούν από το Διεθνές Δικαστήριο.

Η ελληνική και η σκοπιανή κυβέρνηση προσπάθησαν να «θωρακίσουν» τη μεταξύ τους Συμφωνία για να αντιμετωπίσουν τις έντονες λαϊκές αντιδράσεις. Έτσι στο άρθρο 6 αναφέρεται ότι: «Έκαστο Μέρος θα αποτρέπει και θα αποθαρρύνει ενέργειες, περιλαμβανομένων των προπαγανδιστικών, από ιδιωτικούς φορείς που πιθανόν υποδαυλίζουν το σωβινισμό, την εχθρότητα, τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό ενάντια στο άλλο Μέρος». Η αναφορά αυτή δεν αφορά, όπως κάποιοι αφελώς νομίζουν, μόνο τους Σκοπιανούς αλλά και τους Έλληνες, που μετά την επικύρωση της Συμφωνίας, δε θα μπορούν ούτε συλλαλητήρια να πραγματοποιούν για την υπεράσπιση της ελληνικότητας της Μακεδονίας.

Το σύνολο των κομμάτων της μνημονιακής αντιπολίτευσης κατέκρινε την κυβέρνηση για τους επιμέρους όρους της Συμφωνίας σχετικά με την ιθαγένεια και τη γλώσσα αλλά δεν έθεσαν το πρωταρχικό θέμα της ονομασίας, από το οποίο προκύπτουν όλα τα υπόλοιπα. Όλα αυτά τα, ετεροπροσδιορισμένα από ξένα κέντρα, κόμματα έχουν από καιρό αποδεχτεί τη σύνθετη ονομασία, που περιλαμβάνει ως συνθετικό της το όνομα της Μακεδονίας. Οι αντιπολιτευτικές κορόνες τους αποσκοπούν αποκλειστικά στην παραπλάνηση του ελληνικού λαού για μικροκομματικά οφέλη.

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε ιστορική την υπογραφείσα Συμφωνία. Πράγματι είναι ιστορική στιγμή η παραχώρηση του ελληνικού ονόματος της Μακεδονίας σε αλλοεθνείς. Ο Ελληνισμός πρέπει να απαιτήσει, με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, από την κυβέρνηση και τη Βουλή τη διενέργεια Δημοψηφίσματος, σύμφωνα με το άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος, για να αποτραπεί η δρομολογηθείσα εθνική καταστροφή. «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία» ορίζει το άρθρο 1 παρ. 2 του Συντάγματος. Η άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας είναι προϋπόθεση μιας ουσιαστικής και όχι μιας τυπικής δημοκρατικής λειτουργίας.

Το κείμενο αυτό αποτελεί τμήμα του υποκεφάλαιου για τη Μακεδονία στο  νέο βιβλίου του Νίκου Ιγγλέση «Στρατηγικές επιλογές επιβίωσης του Ελληνισμού»  που θα κυκλοφορήσει τον προσεχή Σεπτέμβριο.

Του Νίκου Ιγγλέση
https://greekattack.wordpress.com

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, στη δημόσια συζήτηση, εμφανίστηκε μια άποψη που υποστηρίζει ότι η ουσιαστική χρεοκοπία της Ελλάδας  το 2010 και η υπαγωγή της στις Δανειακές Συμβάσεις – Μνημόνια οφείλονται στις τεράστιες ζημίες (μαύρες τρύπες) των εγχώριων τραπεζών. Σύμφωνα με την άποψη αυτή τα χρέη των ελληνικών πιστωτικών ιδρυμάτων, από το 2008, ανήλθαν σε περίπου 250 δις. ευρώ και καλύφθηκαν από το Δημόσιο. Έτσι, το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος και φορτώθηκε στον ελληνικό λαό, ο οποίος πρέπει να το ξεπληρώσει.    

Το τεράστιο αυτό τραπεζικό χρέος υποτίθεται ότι κατέστησε υποχρεωτική την υπογραφή, το2010, του πρώτου Μνημονίου, ύψους 110 δις. ευρώ και στη συνέχεια, το 2012, του δεύτερου Μνημονίου, ύψους 141 δις. Κατά την άποψη αυτή, η χώρα μας δανείστηκε συνολικά  251 δις. για να καλύψει τραπεζικά χρέη 250 δις.  Η αλήθεια είναι ότι με τις δύο πρώτες Δανειακές Συμβάσεις – Μνημόνια η Ελλάδα δανείστηκε 215,8 και όχι 251 δις., γιατί δεν εκταμιεύτηκαν όλα τα ποσά που είχαν εγκριθεί αρχικά, ενώ στις αρχές του 2015 επιστράφηκαν 10,9 δις. από τα 50 δις. που είχαν προβλεφθεί, με τη δεύτερη Δανειακή Σύμβαση, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και δεν είχαν χρησιμοποιηθεί.

Άμεσα τίθεται το ερώτημα: Από πού προκύπτει ότι οι ελληνικές τράπεζες, μεταξύ 2008 και 2012, είχαν καταγράψει χρέη 250 δις. και δεν μπορούσαν να τα εξυπηρετήσουν; Η απάντηση που δίνεται είναι ότι σ’ αυτό το ποσόν ανέρχονται συνολικά οι εγγυήσεις που χορήγησε το Δημόσιο προς τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα. Αλλά οι εγγυήσειςδεν είναι δάνεια-χρήμα, είναι απλά η υποχρέωση του εγγυητή να πληρώσει ο ίδιος  τις υποχρεώσεις των τραπεζών μόνο στην περίπτωση που οι τελευταίες δεν αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Οι εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου προς τις τράπεζες, προκειμένου αυτές να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους μέσω δανεισμού,δεν προκάλεσαν την εκταμίευση κανενός ποσού και κανένα ποσό, από το λόγο αυτό, δεν προστέθηκε στο χρέος της χώρας.Οι εγγυήσεις θα επιβάρυναν το δημόσιο χρέος μόνο αν οι τράπεζες αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα δάνεια που έλαβαν. Αυτό όμως δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα.Καμιά τραπεζική εγγύηση δεν έχει καταπέσει.

Το ύψος των εγγυήσεων

Με το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008 στις ΗΠΑ και τη γρήγορη επέκτασή της στη συνέχεια στην Ευρώπη, το Δημόσιο προχώρησε στην παροχή εγγυήσεων (ν.3723/2008) προς τις τράπεζες. Το συνολικό ανώτατο ποσό αυτών των εγγυήσεων, όπως προσδιορίστηκε στη πορεία, δεν μπορούσε να υπερβεί τα 85 δις., ενώ για κάθε δάνειο ή ομόλογο η διάρκεια της εγγύησης ήταν από τρείς μήνες έως τρία χρόνια. Γι’ αυτό, είναι λάθος να αθροίζονται οι ανακυκλούμενες εγγυήσεις.

Μια τράπεζα μπορούσε να λάβει ένα δάνειο ή να εκδώσει ένα ομόλογο αξίας π.χ. 5 δις. με την εγγύηση του Δημοσίου για δύο χρόνια. Μετά τη λήξη αυτού του χρονικού διαστήματος το Δημόσιο μπορούσε να ανανεώσει την εγγύησή του για άλλο ένα χρόνο πάντα για το αρχικό ποσό των 5 δις. Αυτό δε σημαίνει ότι έχει χορηγηθεί εγγύηση 10 δις., όπως νομίζουν όσοι αθροίζουν τις κατά καιρούς εγγυήσεις για να εμφανίσουν ένα εντυπωσιακό ποσόν. Σήμερα από το νόμο του 2008 οι εγγυήσεις που εξακολουθούν να υφίστανται ανέρχονται  σε μόνο 380 εκατ. (προσοχή όχι δις.) και αφορούν ένα μόνο πιστωτικό ίδρυμα.

Επίσης το 2010 (ν.3845/2010) το Δημόσιο προχώρησε στην παροχή εγγύησης προς την Τράπεζα της Ελλάδος – ουσιαστικά προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – για παροχή δανείων προς τις εμπορικές τράπεζες για αντιμετώπιση προσωρινών  βραχυπρόθεσμων προβλημάτων ρευστότητας (μηχανισμός ELA). Το συνολικό ανώτατο ποσό αυτών των εγγυήσεων δεν μπορούσε να υπερβεί τα 60 δις. ευρώ. Σήμερα αυτές οι εγγυήσεις ανέρχονται σε 26 δις .Συμπέρασμα: καμιά από τις εγγυήσεις που δόθηκαν κατά καιρούς δεν επιβάρυνε το δημόσιο χρέος, γιατί καμιά εγγύηση δεν έχει, προσώρας, καταπέσει.

Πόσο μας κόστισαν οι τράπεζες;

Σε αντίθεση με τις εγγυήσεις, το δημόσιο χρέος επιβαρύνθηκε από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Το 2013, κατά την πρώτη ανακεφαλαιοποίηση, δόθηκαν από το Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας 24,4 δις., έναντι μετοχών, στις τέσσερις συστημικές τράπεζες και άλλα 17,6 δις. για την εξυγίανση – εκκαθάριση – των μη συστημικών  τραπεζών.Σύνολο, δηλαδή, 42 δις., που προήλθαν από δανεισμό του Δημοσίου και προστέθηκαν στο χρέος της χώρας.

Η δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση (2014) έγινε αποκλειστικά με ιδιωτικά κεφάλαια (8,3 δις.). Το 2015 έγινε η τρίτη ανακεφαλαιοποίηση,  πάλι με ιδιωτικά κεφάλαια, με την εξαίρεση δύο τραπεζών (Εθνική και Πειραιώς) που έλαβαν συνολικά περίπου 5,4 δις., γιατί δεν είχαν επιτύχει επαρκή προσφορά ιδιωτικών κεφαλαίων. Από το ποσόν αυτό μόνο το 25% δόθηκε έναντι μετοχών και το υπόλοιπο 75% έναντι μετατρέψιμων ομολογιών (CoCos). Ήδη το 2017 αποπληρώθηκαν περίπου 2 δις. από τις ομολογίες αυτές, γιατί, με επιτόκιο 8%, είναι ασύμφορες για τις τράπεζες. Με τις δύο τελευταίες ανακεφαλαιοποίησεις εκμηδενίστηκε η αξία των κρατικών μετοχών και τα 42 δις. επιβάρυναν το δημόσιο χρέος. Οι τράπεζες  αφελληνίστηκαν και πέρασαν σε ξένα χέρια  έναντι εξευτελιστικού τιμήματος.Τα 42 συν τα 5 δις. (3 δις. σήμερα) είναι η μοναδική πραγματική  επιβάρυνση του δημόσιου χρέους από τις εγχώριες τράπεζες, γι’ αυτό είναι έωλο να υποστηρίζεται ότι η χρεοκοπία του 2010 οφείλεται  στις ζημιές και τα ακάλυπτα δάνεια των τραπεζών.

Το εγχώριο τραπεζικό σύστημα μπήκε σε κρίση για τρείς βασικά λόγους:

Πρώτον: Η υπογραφή του πρώτου Μνημονίου οδήγησε σε μεγάλη ύφεση την οικονομία που μείωσε τα εισοδήματα, με αποτέλεσμα την προοδευτική αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων (κόκκινα δάνεια). Οι ελληνικές τράπεζες, μέχρι το τέλος του 2009, διατηρούσαν μια ισορροπία μεταξύ των καταθέσεων (237,5 δις.) και των χορηγήσεων (240,3 δις.).

Δεύτερον: Η οικονομική και πολιτική ανασφάλεια οδήγησε σε φυγή προς το εξωτερικό κυρίως των μεγάλων καταθέσεων (πάνω από 100.000 ευρώ), γιατί κανείς δε θέλησε να επιβάλλει ελέγχους στην κίνηση των κεφαλαίων προς το εξωτερικό. Αυτό έγινε πολύ αργότερα, το 2015, με τα capital controls. Έτσι οι καταθέσεις μειώθηκαν κατά 28  δις. το 2010, κατά 35 δις. το 2011, κατά 13 δις. το 2012, ενώ το πρώτο πεντάμηνο του 2015 μειώθηκαν κατά 30 δις., για να φτάσουν σήμερα στα περίπου 123 δις. Οι τράπεζες, δηλαδή, την περίοδο των Μνημονίων έχασαν καταθέσεις 114 δις.

Τρίτον: Το «κούρεμα» των ομολόγων του Δημοσίου (PSI), το 2012, από το οποίο οι ελληνικές τράπεζες έχασαν περίπου 27 δις. ευρώ, λόγω μείωσης της αξίας των τίτλων που κατείχαν. Για αυτό μετά το PSI έγινε η πρώτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η χρεοκοπία της χώρας δεν προήλθε από το τραπεζικό σύστημα. Οι εγχώριες τράπεζες δεν είχαν «τοξικά» ομόλογα, αντίθετα με την Ιρλανδία που υπέγραψε Μνημόνιο λόγω της κατάρρευσης των τραπεζών της που κατείχαν μεγάλο αριθμό «τοξικών» ομολόγων. Η Κύπρος επίσης μπήκε σε Μνημόνιο λόγω του πιστωτικού συστήματός της, που κατέρρευσε το 2013 μετά το ελληνικό PSI. Οι τράπεζες της Κύπρου ήταν «φορτωμένες» με ελληνικά κρατικά ομόλογα που «κουρεύτηκαν».Στην Ελλάδα όμως, δεν ήταν το τραπεζικό σύστημα που οδήγησε στη χρεοκοπία και τα Μνημόνια, αλλά τα Μνημόνια που οδήγησαν στην τραπεζική κρίση.Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο συσκοτίζει , ασυνείδητα ίσως, το ρόλο  του ξένου νομίσματος, του ευρώ, στη χρεοκοπία της χώρας. Αν φταίει το τραπεζικό σύστημα, τότε αρκεί να το εξυγιάνουμε, να τοποθετήσουμε ικανές διοικήσεις και στην καλύτερη περίπτωση να ζητήσουμε την επιστροφή των κεφαλαίων που δόθηκαν σ’ αυτό. Έτσι μπορεί η χώρα ν’ απαλλαγεί από την αιτία που προκάλεσε την οικονομική καταστροφή της και να συνεχίσει την πορεία της μέσα στην Ευρωζώνη.

Που πήγαν τα λεφτά;

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Αφού δεν πήγαν στις τράπεζες, που πήγαν τα λεφτά των τριών Δανειακών Συμβάσεων; Η Ελλάδα από τις δύο πρώτες Δανειακές Συμβάσεις – Μνημόνια έλαβε, όπως προαναφέραμε, συνολικά 215,8 δις., ενώ από την τρίτη Δανειακή Σύμβαση, μέχρι το τέλος του 2016, άλλα 38,8 δις. Συνολικά, δηλαδή, η χώρα μας έχει δανειστεί από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ 254,6 δις. ευρώ.

Το ίδιο χρονικό διάστημα η Ελλάδα πλήρωσε για χρεολύσια παλαιότερων δανείων (ανακύκλωση χρέους) 144,6 δις. και για τόκους 65,7 δις., σύνολο 210,3 δις. Τα υπόλοιπα χρήματα πήγαν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την κάλυψη των πρωτογενών (πριν την πληρωμή των τόκων) ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Σ’ ολόκληρη την επταετία, 2010-2016, το πρωτογενές έλλειμμα ανήλθε συνολικά σε μόλις 14,7 δις. Από τα δάνεια (254,6 δις.) που λάβαμε μόνο το 5,8% (14,7 δις.) πήγε για πληρωμή μισθών, συντάξεων και άλλων δαπανών του κράτους, ενώ το 94,2% (239,9 δις.) για την εξυπηρέτηση του αέναου χρέους ώστε η χώρα μας να μην κάνει στάση  πληρωμών και καταρρεύσει η Ευρωζώνη.Οι Ευρωπαίοι δεν έσωσαν την Ελλάδα, κατέστρεψαν την Ελλάδα για να σώσουν τους εαυτούς τους, τις τράπεζές τους, που ήταν (την περίοδο 2010 – 2011) «φορτωμένες» με ελληνικά κρατικά ομόλογα και το σαθρό οικοδόμημα του ευρώ.

Το πραγματικό χρέος

Η άποψη για την ευθύνη των τραπεζών στην ελληνική χρεοκοπία συνοδεύεται και από τον ισχυρισμό ότι το δημόσιο χρέος είναι πολύ υψηλότερο, πιθανώς και διπλάσιο, των 326 δις. (Σεπτέμβριος 2017) που έχει ανακοινωθεί. Υποστηρίζεται ότι η Ελλάδα δανείστηκε 531 δις. το 2016 και  541 δις. το 2017. Στο ερώτημα ποιος μας δάνεισε αυτά τα κολοσσιαία ποσά και τι έκανε η χώρα μας αυτά τα χρήματα δε δίνεται καμιά απάντηση, απλώς παραπέμπουν σε δήθεν επίσημα στοιχεία.

Η αλήθεια είναι ότι το Δημόσιο πραγματοποιεί κάθε χρόνο, πέρα από το μακροπρόθεσμο και βραχυπρόθεσμο δανεισμό με έντοκα γραμμάτια (ΕΓΕΔ) διάρκειας τριών ή έξι μηνών και repos διάρκειας ολίγων ημερών. Η άθροιση όλων των κατά διαστήματα ανανεώσεων οδηγεί στα δυσθεώρητα νούμερα που αναφέραμε. Συγκεκριμένα, στην Εισηγητική  Έκθεση του Προϋπολογισμού (2018), σελίδα 124, διευκρινίζεται για το 2017: «Οι δαπάνες εξόφλησης εντόκων γραμματίων καιreposαφορούν τις συνολικές ετήσιες εξοφλήσεις, οι οποίες αναχρηματοδοτούνται με νέες αντίστοιχες εκδόσεις, δεδομένου ότι τόσο το υφιστάμενο συνολικό ύψος των ΕΓΕΔ όσο και το υφιστάμενο υπόλοιπο τωνreposδεν ξεπερνούν, έκαστο, τα 15.000 εκατ. ευρώ».Συνολικά, δηλαδή, 30 δις. που περιλαμβάνονται στο δημόσιο χρέος των 326 δις. Ίσως κάποιοι δε διαβάζουν ή δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν. Ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα και το μόνο που δε χρειάζεται είναι επιπλέον σύγχυση και αποπροσανατολισμό.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 29-12-17

Ο Νίκος Ιγγλέσης δημοσιογράφος-οικονομικός συντάκτης και συγγραφέας μιλάει για την μνημονιακή καταστροφή σε επίσημους αριθμούς στο ραδιόφωνο της ERTopen και την εκπομπή ραδιοεφημερίδα που παρουσιάζει ο Νίκος Κλέτσας την Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017.



Ακούστε το σχετικό ηχητικό απόσπασμα της συνέντευξης με τον κ. Ιγγλέση
στο βίντεο που ακολουθεί εδώ:




greekattack

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) μειώθηκε κατά 1,2% το 2016, σε σχέση με το 2015, όπως ανακοίνωσε στις 17 Οκτωβρίου 2017 η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ).
Πρόκειται για την έβδομη συνεχή χρονιά συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται υπό την απόλυτη επιτροπεία των δανειστών.

Θυμίζουμε ότι η αρχική εκτίμηση της ΕΛΣΤΑΤ, τον περασμένο Μάρτιο, εμφάνιζε μια ελάχιστη αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,1%. Τότε η εκτίμηση αυτή θεωρήθηκε από την κυβέρνηση και τους δανειστές ως το σημείο καμπής για μια αναπτυξιακή πορεία.

Η μεν κυβέρνηση πανηγύριζε ότι σταμάτησε η οικονομική ύφεση, οι δε δανειστές γιατί επιτέλους επιβεβαιώθηκε, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, η ορθότητα και αποτελεσματικότητα των μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων».

Μετά την τελευταία ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ επικράτησε «άκρα του τάφου σιωπή». Η κυβέρνηση, οι δανειστές και τα ελεγχόμενα από τους τελευταίους μεγάλα μέσα ενημέρωσης κάνουν σαν να μη συνέβη τίποτα και εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα έχει αρχίσει η ανάπτυξη.

Αλλά ανάπτυξη χωρίς ικανή ρευστότητα και χωρίς χρηματοδότηση – που θα προέρχεται από δημοσιονομικό έλλειμμα – των παραγωγικών επενδύσεων δεν μπορεί να υπάρξει. Μέσα στην Ευρωζώνη η ρευστότητα ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το δημοσιονομικό έλλειμμα απαγορεύεται.

Αντίθετα πρέπει να επιτυγχάνεται πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο στραγγίζει την οικονομία, αλλά είναι απαραίτητο για να πληρώνονται οι τόκοι του Δημόσιου Χρέους.

Ένας φαύλος κύκλος που δε θα επιτρέψει ποτέ την ουσιαστική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, παρ’ όλο που κάποια τρίμηνα μπορεί να υπάρξει μια μικρή μεγέθυνση  του ΑΕΠ.



Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ καταγράφουν τι συνέβη στη χώρα μας τα τελευταία επτά χρόνια με την εφαρμογή των μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων» που επέβαλαν οι δανειστές και εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι σήμερα.
Συγκεκριμένα :

• Το ΑΕΠ, δηλαδή το σύνολο των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγονται στην Ελλάδα, μειώθηκε από 237,5 δις. ευρώ (2009) σε 174,1 δις. (2016), δηλαδή κατά 63,3 δις. ή κατά 26,66% (βλ. Πίνακα).  Στο ΑΕΠ περιλαμβάνονται και οι έμμεσοι φόροι, όπως ο ΦΠΑ και οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης σε καύσιμα, αλκοολούχα ποτά , καπνό κ.ά. που αυξήθηκαν σημαντικά την τελευταία επταετία. Η πραγματική μείωση του ΑΕΠ είναι μεγαλύτερη αν δεν υπολογιστεί σ’ αυτό η αύξηση των φόρων.
• Η Ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία, σε βασικές τιμές, στην οικονομία μειώθηκε από 212,3 δις. (2009) σε 151,8 δις. (2016), δηλαδή κατά 60,5 δις. ή κατά 28,5%(βλ. Πίνακα). Πρόκειται ουσιαστικά για το ΑΕΠ πριν προστεθούν ο ΦΠΑ και οι φόροι κατανάλωσης.
• Η Καταναλωτική Δαπάνη των Νοικοκυριών μειώθηκε από 157,3 δις.(2009) σε 116,8 δις.(2016), δηλαδή κατά 40,5 δις. ή κατά 25,7%. Οι Έλληνες αγόρασαν το 2016  λιγότερα προϊόντα και υπηρεσίες σε σχέση με το 2009 κατά 40,5 δις. με αποτέλεσμα  η αγορά να έχει καταρρεύσει και να έχουν κλείσει  χιλιάδες επιχειρήσεις (βλ. Πίνακα).
• Η Καταναλωτική Δαπάνη της Γενικής Κυβέρνησης μειώθηκε από 55,3 δις.(2009)σε 35,2 δις.(2016), δηλαδή κατά 20,1 δις. ή κατά 36,3%.Στις δαπάνες αυτές περιλαμβάνονται οι μισθοί και οι συντάξεις όλων των δημοσίων υπαλλήλων και οι επιδοτήσεις στα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά Ταμεία (βλ. Πίνακα).
• Ο Ακαθάριστος Σχηματισμός Παγίου Κεφαλαίου μειώθηκε από 49,3 δις.(2009)σε 20,4 δις.(2016), δηλαδή κατά 28,9 δις. ή κατά 58,5%.   Η τεράστια αυτή μείωση αντανακλά την από-επένδυση στην ελληνική παραγωγική οικονομία σε συνδυασμό με την κατάρρευση της οικοδομικής δραστηριότητας, κυρίως της κατασκευής κατοικιών (βλ. Πίνακα).
• Η  Αμοιβή της Εξαρτημένης Εργασίας(μισθοί και ημερομίσθια) μειώθηκε από 84,8 δις.(2009)σε 58,3 δις.(2016), δηλαδή κατά 26,4 δις. ή κατά 31,2%.  Αν υπολογιστεί όμως η συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού, λόγω της τεράστιας ανεργίας, τότε η μείωση της αμοιβής για όσους εξακολουθούν να εργάζονται είναι μικρότερη (βλ. Πίνακα).
• Το Ακαθάριστο Λειτουργικό Πλεόνασμα– μικτό εισόδημα – των επιχειρήσεων κάθε μορφής και των ελεύθερων επαγγελματιών μειώθηκε από 128,3 δις.(2009)σε 90 δις. (2016), δηλαδή κατά 38,3 δις. ή κατά 29,8%(βλ. Πίνακα).

Παράλληλα με την τεράστια καθίζηση της ελληνικής οικονομίας το Δημόσιο Χρέος αυξήθηκε από 298,5 δις. ή 128,9% του ΑΕΠ το 2009 σε 326,3 δις. ή 187,3% του ΑΕΠ το 2016. Το Δημόσιο Χρέος αυξήθηκε κατά 27,8 δις. ή κατά 9,3% παρά το «κούρεμα» των ομολόγων (PSI) το 2012 που έγινε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που στήριζαν την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Το PSI διέλυσε το τραπεζικό σύστημα (οι τέσσερεις μεγάλες συστημικές τράπεζες έχουν σήμερα αφελληνιστεί), χρεοκόπησε τα ασφαλιστικά Ταμεία και τους μικρό-ομολογιούχους. Στο σημείο αυτό να προσθέσουμε ότι την επταετία 2010 –2016 η Ελλάδα πλήρωσε 64,1 δις. μόνο για τους τόκους του χρέους- όχι για  χρεολύσια.

Για την εξυπηρέτηση του Δημόσιου Χρέους έχει τεθεί, από την αρχή, σε εφαρμογή ένα σχέδιο εκποίησης όλης της δημόσιας περιουσίας.
Τα μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας ( Πειραιάς-Θεσσαλονίκη) πουλήθηκαν.
Τα δεκατέσσερα περιφερειακά αεροδρόμια πουλήθηκαν.
Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πουλήθηκε.
Ο ΑΔΜΗΕ πουλήθηκε.
Η ΔΕΗ αφού κατακερματιστεί ετοιμάζεται να πουληθεί.
Η Εγνατία Οδός πρόκειται να πουληθεί.
Το Ελληνικό δίνεται για τσιμεντοποίηση.
Όλα αυτά τα αποκαλούν ιδιωτικοποιήσεις, παρόλο που σ’ όλες σχεδόν τις περιπτώσεις πρόκειται  για πώληση κρατικής περιουσίας σε ξένες κρατικές επιχειρήσεις.
Παράλληλα εκατοντάδες ελληνικές βιομηχανίες, ξενοδοχεία και μαρίνες έχουν αγοραστεί από ξένες εταιρείες  μεταξύ των οποίων και τουρκικές.

Όλη αυτή η οικονομική, κοινωνική και εθνική καταστροφή έγινε:

• για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ,
• για να μη κλονιστεί το σαθρό οικοδόμημα της Ευρωζώνης, που λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων της Γερμανίας,
• για να μην καταρρεύσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που το 2010 ήταν «φορτωμένες» με ελληνικά ομόλογα.

Η μνημονιακή καταστροφή συνοδεύεται όμως και από ένα θετικό στοιχείο –ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η ύφεση και η συρρίκνωση της οικονομίας οδήγησαν σε ουσιαστικό μηδενισμό του ελλείμματος στο εξωτερικό Ισοζύγιο Αγαθών και Υπηρεσιών. Οι εισαγωγές μειώθηκαν από 68,3 δις.(2009) σε 54,3 δις. (2016), δηλαδή κατά 14 δις. ή κατά 20,5%.
Αντίθετα οι εξαγωγές αυξήθηκαν από 45 δις. (2009)σε 53 δις. (2016), δηλαδή κατά 7,9 δις. ή κατά 17,6%(βλ. Πίνακα). Το σχεδόν ισοσκελισμένο εξωτερικό ισοζύγιο μας εξασφαλίζει ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ η χώρα μας θα έχει, από τις εξαγωγές προϊόντων, τον τουρισμό και τη ναυτιλία όλο το απαραίτητο συνάλλαγμα  για να πληρώνει όλες τις εισαγωγές που κάνει σήμερα.

Ούτε ελλείψεις θα υπάρξουν, ούτε δελτίο χρειάζεται να επιβληθεί σε τρόφιμα, καύσιμα και φάρμακα όπως επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες οι θιασώτες της μνημονιακής καταστροφής.

Μετά επτά  χρόνια πρωτοφανούς καταστροφής, όπως αυτή καταγράφεται από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που παρουσιάσαμε, οι δανειστές και οι εγχώριες μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις ελπίζουν σε μια «σταθεροποίηση» της κατάστασης – πόσο περισσότερο μπορεί άραγε να συρρικνωθεί η οικονομική δραστηριότητα;  Ακόμα όμως κι’ αν συμβεί, αυτό θα πρόκειται για «σταθεροποίηση»  της φτώχιας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας και της μετανάστευσης της νεολαίας, με συνέπεια τη  μείωση του ελληνικού πληθυσμού. Μια τέτοια «σταθεροποίηση» που μας επιφυλάσσουν δεν αποτελεί απλώς έναν κίνδυνο, αλλά κίνδυνο για την επιβίωση του ελληνικού έθνους.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 3-11-17.

Νίκος Ιγγλέσης
greekattack.wordpress.com
Στο video που ακολουθεί – πρέπει να το δείτε οπωσδήποτε – μια «καθηγήτρια» από τον Καναδά εξηγεί πως με το Δημόσιο Χρέος, κυβερνήσεις και τραπεζίτες εξαπατούν και ληστεύουν τους πολίτες. Εξηγεί ότι οι φόροι αυξάνονται και oι δαπάνες (μισθοί και συντάξεις) μειώνονται για να πληρώνονται οι τόκοι του χρέους.

Από την κατεχόμενη Ελλάδα μέχρι τον πλούσιο Καναδά η μέθοδος είναι πάντα η ίδια. Το χρέος είναι ένα εργαλείο που παράγει αμύθητα κέρδη σ’ αυτούς που το εκδίδουν, το κατέχουν και το διαχειρίζονται.

Η λύση που προτείνεται στο τέλος του video μπορεί όμως να εφαρμοστεί στον Καναδά, που έχει το δικό του εθνικό νόμισμα (καναδικό δολάριο), αλλά όχι στην Ελλάδα που έχει ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ. Ο Καναδάς μπορεί να εκδώσει δολάρια αλλά η χώρα μας δεν μπορεί να εκδώσει ευρώ.

Γι’ αυτό το πρώτο βήμα για τη σωτηρία της Ελλάδας είναι η εισαγωγή του εθνικού νομίσματός της, της Νέας Δραχμής. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν, από πολύ ισχυρότερη θέση που συνοψίζεται σε δύο λέξεις: «εθνική κυριαρχία».

Μη τολμήσει κανείς, από τους εγχώριους ευρωλάγνους οικονομολόγους, να πει ότι η «καθηγήτρια» από τον Καναδά δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένη, γιατί όπως η ίδια λέει: «Λίγοι άνθρωποι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο».

Αξίζει να δείτε αυτό το video. Είναι «όλα τα λεφτά»

Νίκος Ιγγλέσης

του Νίκου Ιγγλέση

από το greekattack.wordpress.com

    Το ελληνικό δράμα κορυφώνεται. Μετά επτά χρόνια «μεταρρυθμίσεων»,  το σχέδιο των επικυρίαρχων δανειστών έχει φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο. Το ελληνικό «πειραμοατόζωο» πνέει τα λοίσθια και οι θεράποντες ειδικοί – Ευρωζώνη και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – διαφωνούν για τη θεραπεία που πρέπει να ακολουθηθεί προκειμένου να αποφευχθεί το μοιραίο.

Το 2010 η Ελλάδα δεν μπορούσε να δανειστεί, μ’ ένα βιώσιμο επιτόκιο, από τις «αγορές» για να πληρώνει τα τοκοχρεωλύσια του Δημόσιου Χρέους της και ουσιαστικά χρεοκόπησε μέσα στο ευρώ. Για να μην καταρρεύσει το ενιαίο νόμισμα και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, Ευρωζώνη και ΔΝΤ άρχισαν να δανείζουν τη χώρα μας προκειμένου αυτή να αποπληρώνει τα ομόλογα που κατείχαν οι «αγορές». Οι επίσημοι δανειστές λειτουργούν ως μεσάζοντες μεταξύ της χώρας μας και των «αγορών». Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) δανείζεται από τις «αγορές» με ομόλογα (μερικά από τα οποία έχουν διάρκεια σαράντα ετών) και με τα χρήματα που παίρνει δανείζει στη συνέχεια την Ελλάδα. Τα λεφτά που παίρνει η χώρα μας δεν είναι από τους ευρωπαίους φορολογούμενους αλλά από τις χρηματαγορές.

Το ελληνικό Δημόσιο Χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο» (εξυπηρετήσιμο) υποστηρίζει το ΔΝΤ γι’ αυτό απαιτείται να «κουρευτεί», ενώ το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού (πριν την πληρωμή των τόκων) πρέπει να περιοριστεί στο 1,5% του ΑΕΠ, για να έχει η χώρα μια ελπίδα ανάπτυξης. Το ΔΝΤ προβλέπει ότι χωρίς «κούρεμα», το χρέος θα φτάσει στο 275% του ΑΕΠ το 2060, από 185% σήμερα.  Αντίθετα ο «Γενικός Επιτελάρχης» της Ευρωζώνης, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε θεωρεί ότι το χρέος είναι, για την ώρα, βιώσιμο άρα δε χρειάζεται «κούρεμα» και η Ελλάδα μπορεί να επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για τα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια. Τελικά οι δανειστές κατέληξαν σ’ ένα συμβιβασμό σε βάρος της Ελλάδας – όχι δε θα τα εύρισκαν τα συνεταιράκια -, προκειμένου να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση: όχι «κούρεμα» του χρέους, πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ και πρόσθετα μέτρα 3,6 δις. ή 2% του ΑΕΠ για να θεωρηθεί – από το ΔΝΤ – το χρέος βιώσιμο. Από τα πρόσθετα μέτρα τα μισά θα εφαρμοσθούν άμεσα και τα υπόλοιπα θα θεσμοθετηθούν τώρα αλλά θα εφαρμοστούν από το 2018. Όλα αυτά για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Φανταστείτε τι έχει να γίνει μέχρι την έκτη!

Όσα μέτρα κι’ αν πάρουμε, όσο κι’ αν καταστρέψουμε την οικονομία μας, όσο κι’ αν διαλύσουμε την κοινωνία μας, σωτηρία δεν μπορεί να υπάρξει. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το 2002 που η Ελλάδα μετέτρεψε το σύνολο του χρέους της στο ενιαίο νόμισμα, δηλαδή σε συνάλλαγμα, αφού η χώρα δεν μπορεί να εκδίδει ευρώ. Θυμίζουμε ότι το 2001 το 75% του χρέους ήταν σε δραχμές (εσωτερικό χρέος) και μόνο το 25% σε συνάλλαγμα. Άρα το 75% των τοκοχρεολυσίων πληρώνονταν σε δραχμές που μπορούσε να εκδίδει η Ελλάδα. Έτσι μεταξύ του 2002, που η χώρα εισήλθε στο ευρώ,  και του 2016 το Δημόσιο Χρέος αυξήθηκε κατά 109% (από 156 σε 324 δις.) ενώ το ΑΕΠ μόνο κατά 34% (από 131 σε 175 δις.).
Το ξένο νόμισμα, το ευρώ, υπερδιπλασίασε το χρέος.

Το εγχώριο μνημονιακό πολιτικό σύστημα αλλά και οι δανειστές γνωρίζουν  ότι αργά ή γρήγορα η Ελλάδα θ’ αναγκαστεί να φύγει από την Ευρωζώνη. Προς το παρόν  θέλουν ν’ αποφύγουν ένα Grexit πριν από τις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία και ενώ θα υλοποπoιείται το Brexit. Η συζήτηση έχει ανοίξει στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό και οι διάφορες πλευρές δίνουν στο Grexit τη μορφή και το περιεχόμενο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αυτή τη στιγμή μπορούμε να καταγράψουμε τέσσερα πιθανά σενάρια:

1^οΣενάριο (παράλληλο νόμισμα)

Μπροστά στην αδυναμία στοιχειώδους λειτουργίας του κράτους και τεράστιου πολιτικού κόστους η μνημονιακή κυβέρνηση αποφασίζει την εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος «ΙΟU» (I Owe You = σου χρωστάω) το οποίο θα κυκλοφορεί μαζί με το ευρώ.

Τα «IOUs» θα είναι, με νόμο, υποχρεωτικώς αποδεκτά στις συναλλαγές με το Δημόσιο.  Έτσι το κράτος θα μπορεί να πληρώνει το σύνολο ή μέρος των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των συντάξεων αλλά και τους προμηθευτές του, όπως και να επιδοτεί τα ασφαλιστικά Ταμεία και τα νοσοκομεία εκδίδοντας «νέο νόμισμα» χωρίς να χρειαστεί να βγει η χώρα από την Ευρωζώνη. Παράλληλα τα ευρώ που θα συγκεντρώνονται από τη φορολογία, τις εξαγωγές, τον τουρισμό και τη ναυτιλία θα χρησιμοποιούνται για την πληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων του Δημόσιου Χρέους εξασφαλίζοντας τα συμφέροντα των δανειστών.

Το «ΙΟU» θα εισαχθεί σε ηλεκτρονική μορφή και με αρχική ισοτιμία ένα προς ένα σε σχέση με το ευρώ (ένα «ΙΟU» προς ένα ευρώ). Στην αγορά το «ΙΟU» θα αρχίσει από τις πρώτες μέρες να υποτιμάται μειώνοντας την αγοραστική αξία μισθών και συντάξεων. Θα δημιουργηθεί μια ερμαφρόδιτη νομισματική κατάσταση, αφού κανείς δεν θα εμπιστεύεται το παράλληλο νόμισμα και θα προτιμά το ευρώ. Οι εισαγωγές, ο τουρισμός και οι πωλήσεις μεγάλης αξίας θα γίνονται σε ευρώ δημιουργώντας μια παράλληλη οικονομία. Στην αγορά η τιμή ενός προϊόντος θα καθορίζεται ανάλογα με το αν ο πελάτης πληρώνει σε «ΙΟU» ή σε ευρώ.

Το παράλληλο νόμισμα αποτελεί ένα ημίμετρο προκειμένου η χώρα να μην αποδεσμευτεί από το ευρώ και να παραμείνει μια ελεγχόμενη οικονομική ζώνη. Είναι αυτό που εμφανίστηκε ως «σχέδιο Βαρουφάκη» μετά την αποχώρησή  του από το υπουργείο Οικονομικών.  Θυμίζουμε επίσης ότι, αμέσως μετά την κατάληψη της Ελλάδας το 1941, οι Γερμανοί έθεσαν σε κυκλοφορία παράλληλα με τη δραχμή τα λεγόμενα «κατοχικά μάρκα». Το «ΙΟU» αποτελεί παγίδα που θα εξαθλιώσει περαιτέρω τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού που θα συναλλάσσεται με ένα νόμισμα που συνεχώς θα υποτιμάται. Είναι λυπηρό ότι και κάποιοι από τους υποστηρικτές της εξόδου από την Ευρωζώνη επιλέγουν την λύση του παράλληλου νομίσματος ως ενδιάμεσο στάδιο.

2^οΣενάριο (η γερμανική δραχμή)

Οι δανειστές είναι απρόθυμοι να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση της Ελλάδας και η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει το πολιτικό κόστος της λήψης, συνεχώς, νέων επώδυνων μέτρων. Συμφωνείται έτσι η προσωρινή έξοδος («time out») από το ευρώ για μια περίοδο π.χ. πέντε ετών.

Η προσωρινή έξοδος θα προβλέπει την παραμονή της χώρας ως άτυπου μέλους της Ευρωζώνης που, αφού υποτιμήσει το εθνικό νόμισμά της, τη δραχμή, και αφού κάνει όλες τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» θα μπορεί να ζητήσει την επανένταξή της στο ενιαίο νόμισμα. Η συναλλαγματική ισοτιμία της δραχμής θα καθοριστεί με τη βοήθεια της ΕΚΤ ενώ η χώρα μας κατά τη διάρκεια του «time out» θα εποπτεύεται από μια θυγατρική του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), τον ESM-2.

Το σενάριο αυτό είχε παρουσιάσει το 2011 ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στον τότε υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο, ενώ το είχε υποστηρίξει δημοσίως ο πρώην οικονομικός σύμβουλος της Άνγκελα Μέρκελ και πρώην πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου (Ifo) Χανς-Βέρνερ Ζιν. Ο Σόϊμπλε είχε επαναφέρει την ιδέα αυτή με εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών που παραδώθηκε στον Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, πρόεδρο του Eurogroup, στις 11 Ιουλίου 2015, μια μέρα πριν συμφωνηθεί στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής (12-7-15) η υπογραφή της τρίτης Δανειακής Σύμβασης – Μνημονίου.

Η γερμανική πρόταση δεν περιλαμβάνει καμιά αναφορά στο χρέος, που θεωρείται ότι πρέπει να αποπληρώνεται κανονικά σε ευρώ. Βέβαια ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, κατά τη συνάντησή του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, είχε προτείνει τη χορήγηση στην Ελλάδα 50 δις. ευρώ για ανθρωπιστική βοήθεια, χωρίς να διευκρινίζεται αν θα πρόκειται για δωρεάν βοήθεια ή δάνειο. Μάλλον το ποσόν αυτό θα χρησιμοποιούνταν, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων του χρέους, το πρώτο χρονικό διάστημα.

Ασφαλώς η «φιλική» αυτή έξοδος από το ευρώ αποσκοπεί στην «εξυγείανση» της ελληνικής αποικίας με τις δικές της δυνάμεις, με το δικό της κόστος, για να επανέλθει στη συνέχεια προς εκμετάλλευση, μέσω του ευρώ, στη δικαιοδοσία του γερμανικού imperium. Είναι ένα σενάριο για την έξοδο από το ευρω-μάρκο και την εισαγωγή της γερμανικής δραχμής.

3^οΣενάριο (η δραχμή της χρεοκοπίας)

Η χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της τυπικής χρεοκοπίας. Οι δανειστές, που μετά το πλήγμα του Brexit βλέπουν τη ραγδαία άνοδο «αντι-ευρώ» πολιτικών δυνάμεων, σε πολλές σημαντικές χώρες της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας,  αρνούνται να εκταμιεύσουν νέα ποσά για την ανακύκλωση του χρέους και οι «αγορές» είναι κλειστές για την Ελλάδα. Η ετεροπροσδιορισμένη κυβέρνηση σε κατάσταση πανικού αναγκάζεται να αποφασίσει, σε συνεργασία με τους πιστωτές, την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Η δραχμή εισάγεται με ισοτιμία ένα προς ένα σε σχέση με το ευρώ ή γίνεται μια προκαταβολική υποτίμηση, π.χ. 1 ευρώ προς 1,2 ή 1,5 ή 2 δραχμές κ.ο.κ. και στη συνέχεια, κατ’ απαίτηση των δανειστών, αφήνεται σε ελεύθερη διαπραγμάτευση. Το νέο νόμισμα δέχεται θηριώδη υποτίμηση της αξίας του, όχι μόνο για οικονομικούς αλλά και για πολιτικούς λόγους. Οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων αυξάνονται δραματικά ενώ τα ομοειδή εγχώρια αγαθά διαμορφώνουν  παραπλήσιες τιμές. Ένας αχαλίνωτος πληθωρισμός διαλύει ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική οικονομία και εξαθλιώνει περαιτέρω μισθωτούς, συνταξιούχους και όλα τα μεσαία στρώματα.

Το τραπεζικό σύστημα παραμένει υπό τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Η κυβέρνηση δεν αμφισβητεί  το χρέος και συνεχίζει την αποπληρωμή του «στραγγίζοντας» την οικονομία από τα ευρώ και επιβάλλοντας ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα. Θα πρόκειται για την «τέλεια καταιγίδα». Ήδη στο γερμανικό τύπο έχουν εμφανιστεί άρθρα και δηλώσεις πολιτικών που ζητούν τη δημιουργία μηχανισμού για την αντιμετώπιση της χρεοκοπίας ενός κράτους εντός της Ευρωζώνης.

Το σενάριο αυτό οι γραικύλοι ευρωφετιχιστές παρουσιάζουν ως το μοναδικό δρόμο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα με στόχο να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό ούτως ώστε να πειστεί ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ. Παράλληλα παρουσιάζεται το τραγικό φαινόμενο κάποιοι οπαδοί του Grexit να υποστηρίζουν την ελεύθερη διακύμανση της δραχμής και να θεωρούν ότι η υποτίμησή της θα είναι υπέρ των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που καταναλώνουν κυρίως εγχώρια προϊόντα! Οι υποστηρικτές αυτοί του εθνικού νομίσματος παρουσιάζουν τα ίδια επιχειρήματα με τους οπαδούς του ευρω-μονόδρομου και καλλιεργούν τη σύγχιση και το φόβο στους πολίτες.

4^οΣενάριο (εθνική επιλογή)

Μια νέα πατριωτική κυβέρνηση αναλαμβάνει τις τύχες της Ελλάδας με τη θέληση να απαλλάξει τη χώρα από την ευρω-κατοχή και να επαναφέρει την εθνική κυριαρχία. Έχοντας εκ των προτέρων καταρτίσει ένα,  καλά μελετημένο σ’ όλες τις λεπτρομέρειές του, στρατηγικό σχέδιο αποφασίζει την έξοδο από την Ευρωζώνη.

Το νέο εθνικό νόμισμα εισάγεται με ισοτιμία ένα προς ένα, δηλαδή, μια Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ. Όλα, μισθοί, συντάξεις, εισοδήματα, οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών, τα δάνεια και όλες οι άλλες αξίες θα μετατραπούν, από την πρώτη στιγμή, στο νέο εθνικό νόμισμα μ’ αυτήν την ισοτιμία.  Αμέσως μετά η ισοτιμία αυτή θα «κλειδώσει». Η Νέα Δραχμή δε θα είναι διαπραγματεύσιμη στα χρηματιστήρια συναλλάγματος και δε θα μπορεί να δεχτεί κερδοσκοπικές – υποτιμητικές επιθέσεις. Έτσι η μετάβαση θα γίνει ομαλά, και το κυριότερο, δε θα αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων αγαθών και υπηρεσιών και άρα δε θα υπάρξει πληθωρισμός.

Το «κλείδωμα» της ισοτιμίας ενός νομίσματος είναι εθνική επιλογή μιας χώρας και δεν εξαρτάται από ξένα κέντρα όπως κυβερνήσεις, χρηματιστήρια κλπ. Ουσιαστικά το «κλείδωμα» καθορίζει την ισοτιμία που οι εγχώριες τράπεζες θα πωλούν συνάλλαγμα, έναντι δραχμών, στους ενδιαφερόμενους π.χ. εισαγωγικές εταιρείες. Θυμίζουμε ότι η Ελλάδα για 20 χρόνια είχει «κλειδώσει» τη ισοτιμία της δραχμής με το δολάριο (ένα δολάριο προς 30 δραχμές). Πρόσφατα η Ελβετία, από το 2011 μέχρι το 2015,  «κλείδωσε» την ισοτιμία του φράγκου με το ευρώ. Η Βουλγαρία έχει «κλειδωμένη» την ισοτιμία του λέβα με το ευρώ.

Οι υπάρχουσες καταθέσεις θα έχουν ρήτρα ευρώ ώστε να μην υπάρχει κανένας φόβος στους πολίτες για τυχόν υποτίμηση της Νέας Δραχμής. Επειδή από την πρώτη στιγμή όλες οι συναλλαγές στο εσωτερικό θα γίνονται στο νέο εθνικό νόμισμα, όταν εκταμιεύονται οι καταθέσεις στην εσωτερική αγορά θα μετατρέπονται σε δραχμές, πάντα με ισοτιμία ένα προς ένα, ενώ όταν εκταμιεύονται για εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών, για εξωτερικό τουρισμό, για σπουδές στην αλλοδαπή και για λόγους υγείας σε ευρώ.

Παράλληλα θα ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να διατηρηθεί ισοσκελισμένο το Ισοζύγιο Αγαθών και Υπηρεσιών που επιτρέπει στη χώρα μας να πληρώνει σε συνάλλαγμα όλες τις εισαγωγές που κάνει σήμερα από τις εισπράξεις των εξαγωγών, του τουρισμού και της ναυτιλίας. Το ισοσκελισμένο Ισοζύγιο μας εξασφαλίζει ότι δε θα υπάρξουν ελλείψεις αγαθών στην εσωτερική αγορά και ούτε δελτίο χρειάζεται να επιβληθεί σε βασικά προϊόντα (καύσιμα, τρόφιμα, φάρμακα κ.ά).

Με όπλο το εθνικό νόμισμα και τη δυνατότητα αύξησης της κυκλοφορίας του, η κυβέρνηση θα αρχίσει να χρηματοδοτεί ένα ευρύ πρόγραμμα δημόσιων και ιδιωτικών παραγωγικών επενδύσεων για την ανάπτυξη (όχι μεγέθυνση) της ελληνικής οικονομίας και βελτίωση της παραγωγικότητάς της. Οι επενδύσεις προοδευτικά θα αυξάνουν τον πλούτο της χώρας, θα βελτιώνουν τα εισοδήματα και θα μειώνουν την ανεργία. Τέλος, όποιο τμήμα του Δημόσιου Χρέους αναγνωρίσει η Ελλάδα, έπειτα από μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, αυτό θα αποπληρωθεί σε δραχμές, αφού το σημερινό χρέος δεν είναι σε συνάλλαγμα αλλά στο σημερινό «εθνικό» νόμισμα της χώρας.

Απ’ όλα τα ανωτέρω είναι φανερό ότι το Grexit θα είναι σωτήριο μόνο αν είναι ελληνική επιλογή και όχι επιλογή των δανειστών.   

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 17-2-2017.

(Με αφορμή μια αποκαλυπτική δημοσκόπηση)

 Του *Νίκου Ιγγλέση  http://greekattack.wordpress.com 

  Το 2002 η Ελλάδα παρέδωσε τη νομισματική κυριαρχία της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και μετέτρεψε το 75% του τότε Δημόσιου Χρέους της, από δραχμές που ήταν, σε ευρώ. Έτσι το σύνολο του χρέους έγινε χρέος σε συνάλλαγμα, αφού η χώρα μας δεν έχει το δικαίωμα να εκδίδει ευρώ. Από τότε οι τόκοι και τα χρεολύσια του Δημόσιου Χρέους πληρώνονται υποχρεωτικά από νέα δάνεια που δεν αποπληρώνουν, αλλά ανακυκλώνουν αενάως το χρέος.

Οκτώ χρόνια μετά, το 2010, η Ελλάδα χρεοκόπησε, αφού δεν μπορούσε να δανείζεται από τις «αγορές», με βιώσιμο επιτόκιο, και μπήκε στα Μνημόνια, δηλαδή στο «αναμορφωτήριο», του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι δανειστές ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, οι εγχώριες κυβερνήσεις έγιναν μαριονέτες τους, η εθνική κυριαρχία απωλέσθη και η Ελλάδα έγινε αποικία.

Μεταρρυθμίσεις, μεσοπρόθεσμα προγράμματα, προαπαιτούμενα και αξιολογήσεις τέθηκαν στην ημερήσια διάταξη. Η οικονομία συρρικνώθηκε δραματικά (χάθηκε το 26% της εγχώριας παραγωγής),  η κοινωνία διαλύθηκε, η ανεργία έλαβε εφιαλτικές διαστάσεις (περισσότερο από το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού είναι άνεργο ή υποπασχολείται), εκατοντάδες χιλιάδες μορφωμένοι Έλληνες μετανάστευσαν

και η δημόσια, καθώς και η ιδιωτική περιουσία λαφυραγωγούνται. Όλα αυτά έγιναν στο όνομα του ενιαίου νομίσματος και του ευρω-χρέους.

Η προπαγάνδα

Παράλληλα μια ολοκληρωτική προπαγάνδα – γκεμπελικής υφής – εξαπολήθηκε εναντίον των Ελλήνων για να μετασχηματιστεί όχι μόνο η οικονομική συμπεριφορά τους αλλά και ο τρόπος που σκέπτονται, που αξιολογούν, που κατανοούν την κοινωνία και τον κόσμο, προκειμένου να διαμορφωθεί ο «μνημονιακός ιδιότυπος» του νεοφιλελεύθερου – παγκοσμιοποιημένου ραγιά. Καμιά εναλλακτική λύση δεν είναι εφικτή μας λένε οι επικυρίαρχοι δανειστές και οι εγχώριοι συνεργάτες τους. Το ευρώ είναι μονόδρομος. Οι αντίθετες φωνές πρέπει να διαστρεβλωθούν, να συκοφαντηθούν και αναγκαστικά να σιωπήσουν. Το ρόλο αυτό ανέλαβαν όλα σχεδόν τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης.

Η δημοσκόπηση

Παρ’ όλα αυτά οι πολίτες, ενστικτωδώς οι περισσότεροι, δεν πείθονται, αμφισβητούν και αντιστέκονται. Σύμφωνα με τα στοιχεία πρόσφατης δημοσκόπησης (Δεκέμβριος 2016) της εταιρείας ALCO που έγινε για το μηνιαίο περιοδικό Point Zero και δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου 2017,  η πλειοψηφία των Ελλήνων αντιλαμβάνεται ότι το ευρώ αποτελεί τη βασική αιτία για τα σημερινά δεινά τους και την καταστροφή της χώρας. Ένα ποσοστό 53% θεωρεί ότι η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και η αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ ήταν μια λανθασμένη απόφαση. Μόνο το 38% θεωρεί ότι επρόκειτο για σωστή απόφαση, ενώ το 9% δεν εξέφρασε άποψη.

Στο ερώτημα αν τα πράγματα θα ήταν σήμερα καλύτερα για την οικονομία αν η Ελλάδα είχε παραμείνει στη δραχμή, το 50% απαντά “καλύτερα”, το 27% “χειρότερα”, ενώ το 12% λέει ότι θα ήταν “ίδια”. Είναι φανερό ότι η «γοητεία» του ευρώ έχει ξεφτίσει στη συνείδηση των πολιτών.

Τέλος, στο ερώτημα αν προσωπικά θα θέλατε η Ελλάδα να συνεχίσει με το ευρώ ή με δικό της νόμισμα, η εικόνα διαφοροποιείται. Ένα ποσοστό 53% απαντά με το ευρώ, το 33% με δικό της νόμισμα, ενώ το 14% δεν εκφράζει άποψη. Η πλειοψηφία, που έχει αρνητική άποψη για την ένταξη στην Ευρωζώνη, μετατρέπεται σε πλειοψηφία υπέρ της παραμονής σ’ αυτήν λόγω του φόβου που έχει καλλιεργήσει η προπαγάνδα ότι επιστροφή στη δραχμή συνεπάγεται μεγάλη υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος, αχαλίνωτο πληθωρισμό, ελλείψεις και δελτίο σε βασικά αγαθά (τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα κ.ά) καθώς και απώλεια των καταθέσεων.

Η εναλλακτική λύση

Τίποτα απ’ όλα αυτά δε χρειάζεται να συμβεί. Η έξοδος από την Ευρωζώνη με βάση ένα εθνικό σχέδιο θα γίνει με ισοτιμία ένα προς ένα (ένα ευρώ προς μία Νέα Δραχμή). Αμέσως μετά, αυτή η ισοτιμία θα «κλειδώσει», δηλαδή θα μείνει σταθερή και η δραχμή δε θα μπορεί να δεχτεί υποτιμητικές – κερδοσκοπικές επιθέσεις. Με τον τρόπο αυτό η μεταβίβαση θα γίνει ομαλά, δε θα υπάρξουν αυξήσεις στις τιμές των εισαγόμενων προϊόντων και άρα δε θα υπάρξει πληθωρισμός. Ελλείψεις και δελτίο στα εισαγόμενα αγαθά δε θα υπάρξουν γιατί το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών έχει, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης, ισοσκελιστεί. Η Ελλάδα, δηλαδή, από τις εξαγωγές προϊόντων που κάνει, από τον τουρισμό και τη ναυτιλία εισπράττει όλο το απαραίτητο συνάλλαγμα για να πληρώνει τις εισαγωγές που κάνει σήμερα. Τέλος οι καταθέσεις θα καλύπτονται με «ρήτρα ευρώ» και, λόγω της ισοτιμίας ένα προς ένα,  θα διατηρήσουν τη σημερινή αγοραστική αξία τους.

Για το εφικτό ενός τέτοιου σχεδίου η συζήτηση και ενημέρωση του ελληνικού λαού απαγορεύεται. Παράλληλα τεράστια ευθύνη έχουν οι πολιτικές ηγεσίες κομμάτων και οργανώσεων που αντιστέκονται στην ευρω-κατοχή, οι οποίες μέχρι σήμερα δεν έχουν παρουσιάσει ένα κοινό εναλλακτικό σχέδιο για τη σωτηρία της χώρας.

Ο διχασμός των κομμάτων

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει κι’ ένα άλλο στοιχείο της δημοσκόπησης που προσδιορίζει ποιά πολιτικά κόμματα ψήφισαν, στις τελευταίες εκλογές, όσοι τάσσονται υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.Από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ το 41% υποστηρίζει την επιστροφή στη δραχμή και το 48% την παραμονή στο ευρώ. Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ  είναι ένα διχασμένο κόμμα. Το 41% που τάσσεται υπέρ του εθνικού νομίσματος αντιπροσωπεύει το 14,5% όσων ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές, δηλαδή, περίπου 790.000 πολίτες. Από τους ψηφοφόρους της ΝΔ ένα 16% επιλέγει την έξοδο από το ευρώ. Το ποσοστό αυτό αντιπροσωπεύει το 4,5% όσων προσήλθαν στις κάλπες, δηλαδή, περίπου 244.000 πολίτες. Αλήθεια πόσο βέβαιη μπορεί να είναι η ΝΔ ότι θα διατηρήσει εγκλωβισμένους αυτούς τους ψηφοφόρους που αντιτίθενται στον ιδεολογικό-πολιτικό πυρήνα της πολιτικής της;  Στα άλλα κόμματα τα ποσοστά των ψηφοφόρων τους υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα είναι: ΚΚΕ 56%, Χρυσή Αυγή 49%, ΑΝΕΛ 28%, Ένωση Κεντρώων 28%, Το Ποτάμι 16% και ΠΑΣΟΚ 14%. Το αίτημα για απεγκλωβισμό της χώρας από το ξένο νόμισμα και αποκτάσταση της νομισματικής κυριαρχίας διαπερνά, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλα τα κόμματα της σημερινής Βουλής. Γι’ αυτό απαιτείται η δημιουργία ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου που θα συσπειρώσει προοδευτικά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού πέρα από τις υπάρχουσες κομματικές ταμπέλες – Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά – με στόχο την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά των δανειστών και την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας.

Ο γράφων δεν εμπιστεύεται την εγκυρότητα των δημοσκοπήσεων. Το δημοψήφισμα στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2015, το δημοψήφισμα στη Μεγάλη  Βρετανία για το Brexit και οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ έδειξαν ότι οι εταιρείες δημοσκοπήσεων είναι «συστημικές», δηλαδή, υπερτιμούν τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις και υποτιμούν τα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί οι δημοσκοπικές εταιρείες έχουν εκλεκτικές συμπάθειες προς τις συντηρητικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, είτε γιατί δε διαθέτουν τα κατάλληλα εργαλεία ανίχνευσης μιας πολύπλοκης κοινωνικής πραγματικότητας, είτε γιατί οι πολίτες, σε μεγάλο ποσοστό, αποκρύπτουν την άποψή τους, όταν αυτή δε θεωρείται πολιτικά ορθή (politically correct). Γι’ αυτό το λόγο το ποσοστό του 33% υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα μπορεί να είναι πολύ υψηλότερο.

Θυμίζουμε ότι σε πανευρωπαϊκή δημοσκόπηση της εταιρείας ORB (θυγατρικής της Gallop) που έγινε ένα χρόνο πριν και δημοσιοποιήθηκε από το πρακτορείο Reuters στις 7-1-16 το ποσοστό των Ελλήνων που επιθυμούσε την έξοδο από το ευρώ ανήρχετο σε 44%. Με μια ενημέρωση των πολιτών για τον τρόπο μετάβασης και τα πλεονεκτήματα που προσφέρει το εθνικό νόμισμα στην οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας το ποσοστό αυτό μπορεί να γίνει, πολύ σύντομα,  πλειοψηφικό.

Ο *Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος και  συγγραφέαςτου βιβλιου «Η Επανάσταση τουGrexit– Το Σχέδιο», εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη, καθώς και του Δοκιμίου «Το νόμισμα και τα φετίχ του» που έχει αναρτηθεί στο http://greekattack.wordpress.com

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις  20-1-2017

Κάλεσμα σε Εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:
"Ανοίγουμε την απαγορευμένη συζήτηση έξοδος από την ευρωζώνη και το ευρώ μετάβαση στο εθνικό νόμισμα"
 
την Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017
και ώρα 6.30μμ

Στο Πνευματικό κέντρο Γ.ΡΙΤΣΟΣ
Δημαρχείου 17 Αιγάλεω


Ομιλητές:
Λεωνίδας Βατικιώτης: δημοσιογράφος - οικονομολόγος
Νίκος Ιγγλέσης: δημοσιογράφος - συγγραφέας
Πέτρος Παπακωνσταντίνου: δημοσιογράφος - πολιτικός αναλυτής

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ
γραμματέας πολιτικού συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας