Η χορογράφος Ίρις Καραγιάν επιστρέφει με τη νέα της παραγωγή My Mind Like The Sky, ένα σόλο προσωπικό και υπαρξιακό σχεδόν ψυχαναλυτικό που παρουσιάζεται 19, 20 & 26, 27 Δεκεμβρίου 2022, 3 & 4 Ιανουαρίου 2023 στο ΠΛΥΦΑ. Το σόλο ερμηνεύει η Ιωάννα Παρασκευοπούλου και την μουσική υπογράφει ο Νίκος Βελιώτης, σταθεροί της συνεργάτες για πάνω από δέκα χρόνια.
Το έργο βουτά στο αρχείο της συνεργασίας τους, επισκέπτεται παλαιότερα έργα και επαναδιαπραγματεύεται ενσώματες μνήμες. Ξεκινά ως μια απόπειρα χαρτογράφησης των σκέψεων, των αισθήσεων και των εικόνων που εμφανίζονται και εξαφανίζονται όταν στρέφουμε την προσοχή μας στο παρόν. Είναι αποτέλεσμα της πρακτικής που αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια της έρευνας και των προβών, μια πρακτική συλλογής και παράθεσης υλικών και αναφορών, καταγραφής και άρθρωσης ερωτημάτων και έκφρασης της σκέψης και της φαντασίας.
Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή κοινού και κριτικών την άνοιξη του 2022 στην κεντρική σκηνή του BIOS, η παράσταση «Πεθαίνω σαν Χώρα» έρχεται στην ΠΛΥΦΑ για λίγες παραστάσεις
… Θα ‘λεγε κανείς πως το αδιέξοδο της χώρας ήταν στις ψυχές των κατοίκων της ή πως η ψυχή όλων των κατοίκων της δεν ήταν παρά το δικό της αδιέξοδο...
Το έργο «Πεθαίνω σαν χώρα», γραμμένο το 1978 από τον Δημήτρη Δημητριάδη, μας κάνει μάρτυρες μιας χώρας που βρίσκεται σε ένα τέλος καιρού, σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή όπου καμιά γυναίκα δεν φέρνει πια παιδί στον κόσμο. Μετά από χίλια χρόνια πολέμου και ενώ ο εχθρικός στρατός πρόκειται να περάσει από ώρα σε ώρα τα σύνορα, βλέπουμε το εξουθενωμένο έθνος να υποδέχεται έναν νέο ιστορικό κύκλο. Τις στιγμές εκείνες θρονιάζεται σε όλα τα κεφάλια το πολυμέτωπο βασίλειο της φαντασίας και συμβαίνουν κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις. Το τέλος μιας εποχής έχει έρθει όπως ο προμελετημένος θάνατος μιας αθεράπευτης αρρώστιας.
Όταν όμως κάτι τελειώνει, κάτι νέο ξεκινά.
«...εύχομαι να έρθει γρήγορα ο θάνατος αυτός, γιατί ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Είναι νομοτελειακό. Βρισκόμαστε στην κίνηση ενός μηχανισμού ο οποίος δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα έχει ολοκληρώσει την τροχιά του. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και πολλή ζωή γύρω μου. Και θα νικήσει στο τέλος.»
Πρώην Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ
Κορυτσάς 39, Αθήνα 104 47
Τηλ. 697 686 1806
Έγραψαν για την παράσταση
"Μόνο χαρά μπορεί να μας δώσει το γεγονός πως η Αλίκη Στενού επέλεξε αυτό το έργο για την πρώτη της σκηνοθεσία, επικεφαλής της επίσης νεανικής ομάδας Knot. Κυρίως όταν διαπιστώνεται πως ούτε κάποιο συρμό ακολούθησαν, ούτε άγνοια κινδύνου είχαν όταν το αποφάσισαν [...] Μην ξεχνάμε ότι το «Πεθαίνω σαν χώρα» είναι μεν το πλέον πολυπαιγμένο του συγγραφέα, αλλά δεν είναι θεατρικό έργο: «Προσχέδιο για ένα μυθιστόρημα» είναι ο υπότιτλός του. Όπως και νάχει, όσο οι νέες θεατρικές ομάδες κάνουν τέτοιες επιλογές, κάτι καλό προμηνύεται για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου".
(Γιώργος Βουδικλάρης, ελculture)
"Το οργισμένο και αλληγορικό κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, που γράφτηκε το 1978, και αποτελεί πλέον ένα κλασικό θεατρικό μανιφέστο μέσα στην εύσχημη αντιθεατρικότητα του, αποτελεί πεδίο σκηνοθετικής αναμέτρησης. [...] Αναπάντεχα ξεκινάει η παράσταση, εν μέσω χαλαρότητας και αναπάντεχα εξελίσσεται μέσα από απροσδόκητους δραματουργικούς όρους, αποφεύγοντας εμφανώς τις ευκολίες της καταχρηστικής ευκαιριακής εκμετάλλευσης της τρέχουσας επικαιρότητας. [...] Ένα ρυθμισμένο υποκριτικό σύνολο, που είτε εξακοντίζονται ως ατομικότητες σε κάθε γωνία της σκηνής ζώντας το ατομικό δράμα, είτε συγκεντρώνονται στο μέσο της σκηνής βιώνοντας τα συλλογικά πάθη, ανάγουν τον θυμό σε Ελεγεία, και την απόγνωση σε Ωδή."
(Κώστας B. Ζήσης, FRAGILE)
«…είναι συγκινητικό και τουλάχιστον παρήγορο να βλέπεις τόσο ταλαντούχα νέα παιδιά να δίνουν τόση προσοχή σε αυτό που κάνουν …»
(Νόρα Ράλλη, Εφημερίδα των Συντακτών)
"Το Πεθαίνω σαν Χώρα που σκηνοθετεί η Αλίκη Στενού με την ομάδα ΚΝΟΤ ήταν μια από τις μεγάλες εκπλήξεις της χρονιάς: Στο νήμα της σαιζόν, στη σκηνή του Bios, με ένα έργο που έχει ανέβει πολλές φορές στο ελληνικό θέατρο και έχει μάλιστα στο βιογραφικό του μια παράσταση-θρύλο, μια ομάδα πέντε ηθοποιών και ενός μουσικού επί σκηνής καταφέρνουν ένα μικρό θεατρικό θαύμα. Πρόκειται για μια παράσταση με έντονο το σωματικό στοιχείο, που πατά επάνω σε ένα απίστευτα δυνατό κείμενο για να το αναδείξει σε όλο του το μεγαλείο, και με την μουσική να ερμηνεύεται λάιβ από κρουστά και τυχαία καθημερινά αντικείμενα."
(Ηρώ Κουνάδη, in2life)
"Το «Πεθαίνω σαν Χώρα» στο ΒIOS δεν είναι απλά θέατρο, αλλά ένα βαρύ κατηγορώ που ακούγεται δυνατά. Τόσο δυνατά, που από το 1978 που γράφτηκε παίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η Αλίκη Στενού δεν φοβήθηκε καθόλου την κίνηση στην πρώτη της σκηνοθεσία. Τα σώματα των πέντε ηθοποιών είναι αεικίνητα, γεμάτα ένταση, την καλή φίλη του πάθους. Η σχέση της σκηνοθέτιδας με την αρχαία τραγωδία θεωρώ ότι εκφράζεται στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το έργο του Δημητριάδη, μια άχρονη τραγωδία άλλωστε και αυτό. Σημαντικό το γεγονός ότι και οι πέντε ηθοποιοί κινούνται σαν ομάδα, ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και μας χαρίζουν μεστές ερμηνείες, ζωντανές, θαρραλέες!"
(Άρης Γαβριελάτος, αθηΝΕΑ)
"Το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη μας παρουσιάζεται επί σκηνής από την θεατρική ομάδα ΚΝΟΤ σε σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού και μας ταράζει εναλλασσόμενα την ήρεμη, τακτοποιημένη αντίληψη του κόσμου μας. Πριν τα χειροκροτήματα προηγείται ολιγόλεπτη σιωπή, τόση όση να αναπροσαρμόσει ολoκληρωτικά το mindset του κοινού περί ιστορίας, πολιτικής, κοινωνίας, ανθρωπισμού, εντολών, επιταγών, σχέσεων, βούλησης ή και μοίρας".
(Ειρήνη-Σοφία Λίτινα, ΕΘΝΟΣ)
Παράσταση -αδιανόητη εμπειρία!- «Πεθαίνω σαν χώρα» στο «Bios». Εξαιρετική σκηνοθεσία, δυνατές ερμηνείες. […] Αυτό το ασταμάτητο, αδιανόητο, σύμπαν παρουσιάστηκε στο «Bios» και σε μία ώρα οι εσωτερικές εκρήξεις ήταν απανωτές. Η παράσταση σε καθηλώνει, σε κάνει χίλια κομμάτια, σε απελευθερώνει και σου δείχνει αυτό που μόνο οι νεκροί βλέπουν: τον κόσμο να γεννιέται ξανά και ξανά […] Το τέλος μιας εποχής έχει έρθει όπως ο προμελετημένος θάνατος μιας αθεράπευτης αρρώστιας. Αυτό είναι το πλαίσιο που έπρεπε να κινηθούν οι ηθοποιοί, σε αυτό έπρεπε να ακουμπήσει η σκηνοθετική ματιά της Αλίκης Στενού… Το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό, μια ασταμάτητη δύναμη που σάρωνε τα πάντα στη σκηνή του «Bios». Οι ερμηνευτές -Λίνα Κομνηνού, Σίμος Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνης Σανιάνος, Αλίκη Στενού- εκμεταλλεύτηκαν και το τελευταίο τετραγωνικό του χώρου, αξιοποίησαν κάθε λεπτό και τα σώματα τους δεν έπαψαν να εκπέμπουν ενέργεια, πάθος, ορμή. Η κίνηση (Λίνα Κομνηνού) ήταν καθοριστική για τη σκηνική συμπεριφορά, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει η φωνητική διδασκαλία της Γεωργίας Κατσίβελου. Δεν πρέπει να παραλείψουμε την άψογη «συνομιλία» του Νίκου Τουλιάτου (μουσικός επί σκηνής, κρουστά) με τους ηθοποιούς. Η σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού κινείται στην ίδια ταχύτητα με το κείμενο του Δημητριάδη και μας δίνει ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα."!
(Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, gazzetta.gr)
"Ακόμα να συνέλθουμε από το ηλεκτροσόκ του "Πεθαίνω σαν Χώρα - Βγαίνεις "κουρέλι" από την παράσταση, αλλά θες να την ξαναδείς. [...] Είναι ντυμένοι με τα ίδια περίπου ρούχα. Είναι οι αφηγητές. Γιατί ο πρωταγωνιστής ο πραγματικός είναι ο κάθε άνθρωπος. Αυτό σου λένε. Σου περιγράφουν σκληρές εικόνες αλλά δεν τις βλέπεις πάνω στην σκηνή. Δεν σου προκαλούν με συναισθηματικούς εκβιασμούς τη συμπάθεια. Η Αλίκη Στενού κάνει εκπληκτική δουλειά με τα εργαλεία της ως ηθοποιός, το σώμα και τη φωνή"
(Ζωή Δημητρίου, Provocateur)
Έγραψαν για την παράσταση
«Η Αλίκη Στενού επιμελήθηκε τη σκηνοθεσία του κλασικού κειμένου του Δημητριάδη μέσω του πολυφωνικού χαρακτήρα, καθοδήγησε υποκριτικά τους ηθοποιούς της ομάδας ΚΝΟΤ Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνη Σανιάνο αλλά και τον εαυτό της και γεφύρωσε την υψηλή λογοτεχνική γλώσσα του κειμένου με την υποκριτική της αντανάκλαση σε μια συνθήκη έντασης και εξάρσεων των συναισθημάτων […] Η επί σκηνής ζωντανή μεταλλική, ξερή μουσική υπόκρουση των κρουστών του Νίκου Τουλιάτου, που παρέπεμπε σε ήχο εμπόλεμης ζώνης, χρησιμοποιήθηκε επικουρικά προωθώντας το ρυθμό της κινησιολογίας και διαμόρφωσε ένα ηχητικό περιβάλλον που απογείωσε την παράσταση. […] Μέσω της σκηνοθετικής πρόσληψης της Στενού το δράμα ως κείμενο της παράστασης μετουσιάστηκε σε κείμενο δυνάμει παραστάσιμο, που μεταμόρφωσε της συγγραφικές προθέσεις.»
(Σιμόνη – Μαρία Γκολού, tetragwno.gr)
"Η επιθανάτια αγωνία της «Χώρας» και των πολιτών της, μεταφέρεται άψογα από την Σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού και τις ερμηνείες των ηθοποιών (Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνη Σανιάνο, Αλίκη Στενού) που βαδίζουν αποφασιστικά επάνω στη σκηνή, κατορθώνοντας να μεταδώσουν την απελπιστική διαβίωση των ανθρώπων στην υπό πολιορκία «Χώρα» τους, με την ένταση της ερμηνείας τους, τις συναισθηματικές τους εξάρσεις, τη στάση, τη μελετημένη κίνησή τους και τη χειμαρρώδη εκφορά του λόγου τους. Το νοηματικό φορτίο του έργου, ενισχύεται και από το εξαιρετικά προσεγμένο, μινιμαλιστικό σκηνικό, και την καταπληκτική -επί σκηνής- ζωντανή μουσική υπόκρουση του Νίκου Τουλιάτου, ο οποίος κατορθώνει, δανειζόμενος όργανα και αντικείμενα από το ίδιο το σκηνικό, να διαμορφώσει ένα ηχητικό περιβάλλον που απογειώνει την παράσταση. […] Μια παράσταση εκρηκτική και καθηλωτική, με ερμηνευτές που πάλλονται από ενέργεια ασταμάτητα και κινούνται ορμητικά αδιάκοπα. Μια παράσταση, που φαινομενικά έχει ως κύριο θέμα τον Θάνατο, μα δεν γίνεται ποτέ πένθιμη, ούτε προκαλεί την απόγνωση, γιατί οι επιθανάτιοι σπαραγμοί του Παλιού, αποτελούν ταυτόχρονα, την έναρξη της επώδυνης γέννησης του νέου."
(Κώστας Λίχνος, Κατιούσα)
«Εξαιρετική άσκηση επί χάρτου και επί του πρακτέου. Η ατάκα μετά από την ατάκα, ο συγχρονισμός στην εκφορά, η χορογραφία κινήσεων και στομάτων. Είχα να δω πολύ καιρό παρόμοια δουλειά και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. [...]Οι Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνης Σανιάνος και Αλίκη Στενού μίλησαν, φώναξαν, ούρλιαξαν, έτρεξαν, χτυπήθηκαν, αφηγήθηκαν την πιο μίζερη ιστορία του κόσμου. […] Τρομερή πειθαρχία, άψογο κούμπωμα και ένα σύνολο ανθρώπων που υποδύονται χαρακτήρες χωρίς όνομα, που λένε γι’ αυτά που φοβόμαστε να σκεφτούμε. Η πανέξυπνη σκηνοθεσία της κυρίας Αλίκης Στενού φρόντισε να περάσει σε πρώτο πλάνο η ανάσα και ο ιδρώτας του, φρόντισε να θορυβηθούμε από τα χτυπήματα στο έδαφος και τα έδρανα. Η ομάδα που λειτούργησε σαν ΟΜΑΔΑ, το υποσύνολο που ήταν πιο ΣΥΝΟΛΟ από κάθε άλλο.»
(Κώστας Κούλης, noisy.gr)
«…Ένα αρμονικά δεμένο σύνολο, με συγχρονισμό και χημεία, με συγκινητική αφοσίωση και πίστη στο στόχο, με θαυμάσια δουλεμένα εκφραστικά μέσα σε υποκριτική, κινησιολογία, τραγούδι ή φωνητικά, με πάθος και ένταση, με αμεσότητα στην απεύθυνση στο κοινό, με σωστή άρθρωση που απαιτούσε ο χειμαρρώδης λόγος […] Μια εκρηκτική παράσταση από μια άξια ομάδα, με δυνατό εγκεφαλικό κείμενο και θεαματική σκηνοθεσία…»
(Πίτσα Στασινοπούλου, Κουλτουρόσουπα)
Πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών (ΠΛΥΦΑ)
Κορυτσάς 39, Κεραμεικός
«Φαύστα»
Τραγούδια για την Οικογένεια
Μια παράσταση σε μουσική του Ανρί Κεργκομάρ
βασισμένη στο ομότιτλο έργο του Μποστ
Τελευταίες παραστάσεις μέχρι την Κυριακή 04 Δεκεμβρίου
Η Ομάδα Θεάτρου Ça Va ολοκληρώνει με επιτυχία την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου, όπως ήταν προγραμματισμένο, τις παραστάσεις του έργου «Φαύστα» Τραγούδια για την Οικογένεια, μια παράσταση σε μουσική του Ανρί Κεργκομάρ βασισμένη στο ομότιτλο έργο του Μποστ.
Το Ριτσάκι, ένα τετραετές κορίτσι, χάνεται από προσώπου γης μέρα-μεσημέρι ενώ έχει ξεκινήσει το ψάρεμα με τον πατέρα της. Κάπου εδώ ξεκινάει και το έργο. Ή και όχι. Μέσα στο σαλόνι μιας αστικής οικογένειας του 19ου αιώνα, ο Μποστ προσκαλεί τον θεατή να δει τις επιπτώσεις του «πολιτισμού» στον βίο και τα έργα του ανθρώπου.
«Κορίτσια βρίσκεις άφθονα. Η κόρη μεν γεννάται
Αλλά χωρίς τον σύζυγον δυσκόλως αποκτάται.»
Μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια να βρουν το κοριτσάκι τους ο Γιάννης και η Φαύστα, οι γονείς του, επιστρέφουν σπίτι. Στέκουν ένας σύζυγος-πατέρας, φύλακας των αξιών και τροφοδότης του σπιτιού και μια σύζυγος-μητέρα, συμπαραστάτης και πάντα σε ετοιμότητα προς αναπαραγωγή. Άνθρωποι που επιστρέφουν πάντα στο νοικοκυριό τους. Αυτό το νοικοκυριό θα ταράξει και ο συγγραφέας συθέμελα προσγειώνοντας μέσα του ένα τεράστιο ψάρι. Μέσα από αυτό θα ξεπηδήσει και η απολεσθείσα κόρη. Η φύση εισβάλει μέσα στον πολιτισμό. Εισβάλει άγρια και μαζί της φέρει τα θηρία της. Επιστρέφοντας στους ζωικούς νόμους, γάτες πεινασμένες θα κατασπαράξουν το νέο-αφιχθέν μέλος της οικογένειας, που μυρίζει ψαρίλα και ωκεανό. Η οικογένεια θα βυθιστεί εκ νέου σε πένθος. Φτιάχνοντας ένα πλεκτό φωνών πάνω στους ομοιοκατάληκτους στίχους της «Φαύστας» σας προσκαλούμε σε ένα μουσικό αφιέρωμα για την «Οικογένεια» αλλά και σε ένα θέαμα μιας «τραγωδίας τρομεράς», γεμάτο δάκρυα και γέλια.
Ζώα κοντά στον άνθρωπο, αλλά και μακριά. Ζώα με ένστικτα τρομακτικά, όσο και αφελή, ζώα ά-λογα, χωρίς επίγνωση θανάτου.
Μια γάτα και μια μύγα στο ίδιο μέγεθος, τρεις κότες σα κυκνάκια ενός κατώτερου θεού, ένα παπαγαλάκι κι ένα χταπόδι σεργιανούν στη γη, αλλά και αλλόκοτες χίμαιρες που στήνουν ένα φαντασιακό χορό.
Ένας τρόπος να δούμε τον κόσμο και ένας τρόπος μελέτης του, έξω από τα όρια της επιστημονικής αυστηρότητας. Μια διαφορετική ζωογραφία που καθοδηγείται από τις κινήσεις των ζώων, αλλά και από το πώς αυτές έχουν εμπνεύσει πολλούς δημιουργούς. Η Λίμνη των Κύκνων, τα Zoo-mantras της Σιμόν Φόρτι, το Octapus του Φιλίπ Ντεκουφλέ, η Μεταμόρφωση του Κάφκα, το ζωολόγιο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, η φιλοσοφία του Αγκάμπεν για το "ανοιχτό" στο ζώο, είναι ελάχιστα παραδείγματα.
Μια χορογραφία προσέγγισης της ζωής των ζώων. Η κίνηση και τα ίχνη τους σε επαφή με το παρόν και το άπειρο ή το σύμπαν. Από τη μίμηση στη μεταμόρφωση, η αναγνώριση δεν θα είναι εύκολη.
Η Στεφανία Μυλωνά είναι καλλιτέχνης του χορού, χορογράφος και ανεξάρτητη ερευνήτρια του χορού και της περφόρμανς. Έχει διδακτορικό με τίτλο Χορεύοντα Γλυπτά από το πανεπιστήμιο του Surrey (2012) στο οποίο μελέτησε την εικαστική δραματουργία στο χορό καθώς και μεταπτυχιακό δίπλωμα στο Ευρωπαϊκό χοροθέατρο από το Laban (2005) που εκπόνησε ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ. Έχει λάβει τα βραβεία SDHS και Glynne Wickham από το SCUUD και είναι μέλος του British Higher Education Academy. ‘Εχει χορογραφήσει και έχει διδάξει χορό, στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Είναι μέλος του διεθνούς δικτύου Performance Philosophy σε συνεργασία με το οποίο έχει οργανώσει δύο φορές το Performance Philosophy School of Athens (2014, Ε.Δ.Ω. και 2017, ΕΜΣΤ). Άρθρα της έχουν εκδοθεί, μεταξύ άλλων, στο Performance Research Journal και στο Theatre Topics.
Χορογραφία: Στεφανία Μυλωνά, συνδημιουργία με τις χορεύτριες
Το OUT OF SPRING προκύπτει με αφορμή το μη σωζόμενο χορογραφικό έργο του Vaslav Nijinsky και τη διαχρονική μουσική σύνθεση του Igor Stravinsky, που σηματοδότησαν την έναρξη του μοντερνισμού και που λειτουργούν ακόμα και σήμερα ως μήτρα για επόμενες χορογραφικές εκδοχές. Δουλεύοντας με τις έννοιες της ανασύστασης, της αντιγραφής και του αν-αρχείου οργανώνεται μια τριπλή απόπειρα επαναπροσέγγισης του πρωτότυπου έργου, της αναπαράστασης και της περιγραφής του. Οι τρεις ερμηνευτές αναδιπλώνουν το υλικό και την μετα-πληροφορία που φέρει η ίδια η μυθολογία του, και αναρωτιούνται για το τι θυσιάζεται σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Χρησιμοποιώντας ready-made υλικά και φωτογραφίες από μεταγενέστερες εκδοχές, αυθαιρετούν εκ νέου πάνω στο αρχείο ενός έργου, που χαρακτηρίστηκε αρχικά ως ένα “νέο είδος αγριότητας” και ως “σκάνδαλο”. Πώς προσεγγίζεται ένα μη καταγεγραμμένο χορογραφικό έργο; Πως εμφανίζεται η αγριότητα στην σκηνή μέσα από τις ρωγμές των πολλαπλών και κατακερματισμένων εκδοχών;
Η arisandmartha αποτελεί την καλλιτεχνική συνεργασία μεταξύ των χορευτών, περφόρμερ και δημιουργών Άρη Παπαδόπουλου και Μάρθας Πασακοπούλου. Εργάζονται μαζί από το 2016 θέτοντας σε κοινό διάλογο τα ενδιαφέροντα και την προσωπική αισθητική τους, ενώ ερευνούν τα πεδία του χορού, της περφόρμανς και του site-specific. Ευέλικτοι και ανοιχτοί στη διπλή ιδιότητα του χορευτή-δημιουργού, αναζητούν καινούριες δημιουργικές προσεγγίσεις σε κάθε σκηνική τους συνάντηση. Το πρώτο τους έργο touching.just, επιλέχθηκε στην πλατφόρμα Aerowaves 2018, ενώ έκτοτε έχουν πραγματοποιήσει τα έργα Five Steps to Save the World (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2018), Lucy. tutorial for a ritual (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2019, 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας 2019) και ALL THAT MATTER or notes on performing friendship (2022). Έχουν λάβει υποστήριξη από το FLUXUM Foundation - Γενεύη, KLAP- Maison pour la danse - Μασσαλία, το Κέντρο Έρευνας Χορού Ι&Ρ Ντάνκαν-Αθήνα, ενώ οι παραγωγές της arisandmartha έχουν υποστηριχθεί οικονομικά από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού (2018-23).
Θα παρουσιάσουν τραγούδια από τη μέχρι τώρα δισκογραφία τους, ενώ θα ακουστούν και νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια τους
19 Σεπτεμβρίου 2022
Με ανανεωμένο ήχο και νέα σύνθεση, οι Usurum κλείνουν στις 19 Σεπτεμβρίου τις καλοκαιρινές τους εμφανίσεις στο προαύλιο του πρώην βιομηχανικού χώρου ΠΛΥΦΑ.
Στο live θα παρουσιάσουν τραγούδια από τη μέχρι τώρα δισκογραφία τους, ενώ θα ακουστούν και νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια τους.
Συντελεστές
Ήχος: Κώστας Χαϊκάλης
Σχεδιασμός αφίσας: Παναγιώτης Ανδριανός πάνω σε πρωτότυπο σχέδιο του Κοσμά Λαμπίδη
Παραγωγή: Melodica Art Productions
Η Νατάσα Νταϊλιάνη και η καλλιτεχνική ομάδα gaRTEen
παρουσιάζουν το έργο με τίτλο «Ξανά» στην Αθήνα στο βιομηχανικό πάρκο "Πλεκτήρια - Υφαντήρια Αθηνών" μετά από την site specific παρουσίαση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ του Λυκαβηττού τον Μαϊο του 2021 ("Φεστιβάλ Λυκαβηττού-Δύο Λόφοι").
Λίγα λόγια για το έργο:
Ένας άντρας, μια γυναίκα, δύο εραστές από τα παλιά, συναντιούνται για να μιλήσουν, επιστρέφουν στον «τόπο του εγκλήματος» ως μια ανάγκη να εξομολογηθούν ο ένας στον άλλον τον παρελθόντα έρωτά τους, να αποκαλύψουν, να εξηγήσουν την συντριβή τους μέσα από αυτόν, να καταλάβουν, να συμφιλιωθούν.
Το θεατρικό κείμενο, με τίτλο «Ξανά» εμπνέεται από προσωπικά βιώματά της Νατάσας Νταϊλιάνη. Από την προσωπική ιστορία των παππούδων της στην περίοδο του ελληνικού εμφυλίου, κατά την οποία εκείνοι βρισκόταν μονίμως σε φυγή, κρυμμένοι σε δάση, σε σπηλιές σε ακραίες σωματικές και συναισθηματικές καταστάσεις, στην προσπάθεια να υπερασπιστούν τις επιλογές τους. Ο έρωτας ως προσωπικό βίωμα με κοινωνικές διαστάσεις, δεν είναι αποκομμένος από τον χώρο ο οποίος είναι άλλοτε φιλόξενος άλλοτε αφιλόξενος ή εχθρικός. Εμπεριέχει και το στοιχείο του κινδύνου, της απογύμνωσης, αλλά και εν δυνάμει της προστασίας. Τα δε σώματα των δύο ηρώων βρίσκονται σε μια συνεχή αποστέρηση και απουσία, που προσομοιάζει με τις σημερινές συνθήκες κοινωνικής αποστασιοποίησης που επέβαλλε η πανδημία.
Και οι λέξεις; Σαν από καιρό τοποθετημένες εκεί σε ένα φαινομενικά άδειο χώρο περιμένουν να ειπωθούν..
Τα δύο πρόσωπα θα τις αποκαλύψουν για να περιγράψουν τις πληγές τους και να αρθρώσουν την βιωμένη αγριότητα της ύπαρξης και του έρωτα, θα τις κατανοήσουν και θα τις λυτρώσουν. Υποκαθιστώντας τελικά την επαφή, αυτές θα γίνουν επαφή. Μέσα από μια προσπάθεια διπλής επανοικειοποίησης, αυτής του χώρου και των λέξεων, οι ηθοποιοί θα περιπλανηθούν στις λέξεις των ηρώων, θα επανατοποθετηθούν στο χώρο, θα επιδιώξουν να ακούσουν και να ακουστούν, σε ένα διάλογο με τον εαυτό τους και τον άλλον.
Σημείωμα της Νατάσας Νταϊλιάνη
"Δύο πρόσωπα, ένας άντρας και μία γυναίκα, που αναπαριστάνουν τους εαυτούς τους, μιλάνε πότε για τον εαυτό τους και τον άλλον σε τρίτο πρόσωπο, πότε σε πρώτο, άλλοτε απευθύνονται στο άλλον και άλλοτε μιλάνε γ' αυτόν σαν να ήταν απών. Παράλληλες, ταυτόχρονες διαδρομές δύο ανθρώπων στο παρόν, στο παρελθόν, στα πάντα, στο πουθενά. Οι βασικοί ηθοποιοί είναι δύο. Ένας άνδρας και μία γυναίκα, απροσδιόριστης ηλικίας ούτε πολύ νέοι, ούτε πολύ μεγάλοι. Δεν αποκλείεται η παρουσία επιπλέον ατόμων."
