Επίθεση με μπογιές και τρικάκια έκαναν σήμερα το απόγευμα μέλη της αναρχικής συλλογικότητας «Ρουβίκωνας» στο σπίτι όπου διαμένουν η Τατιάνα Στεφανίδου και ο Νίκος Ευαγγελάτος.

Στο κείμενο για την ανάληψη ευθύνης, το οποίο φέρει την υπογραφή "Φεμινιστικός Τομέας Ρουβίκωνα", γίνεται εκτενής αναφορά στον τρόπο με τον οποίο το ζευγάρι δημοσιογράφων έχει καλύψει θέματα της επικαιρότητας: απ' τις καταγγελίες σε βάρος του Δ. Λιγνάδη και το θανατηφόρο τροχαίο έξω απ' τη Βουλή μέχρι το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου και τη μεταχείριση βουλευτών της Χρυσής Αυγής.

Μεταξύ άλλων αναφέρουν: «Έχουν διαλέξει πλευρά και μάλιστα τη λάθος πλευρά. Εμείς επιλέγουμε να σταθούμε στο πλευρό εκείνων που πήγαν κόντρα στον φόβο και τη στοχοποιήση και επέλεξαν να σπάσουν την σιωπή τους και να εκθέσουν πρόσωπα της τηλεοπτικής βιομηχανίας και του θεάτρου που μέχρι πρότινος θεωρούσαν τους εαυτούς τους άτρωτους και είχαν επαναπαυθεί στην ασφάλεια της εξουσίας που τους παρείχε η θέση τους. Είμαστε με την πλευρά του Δικαίου και θα παλέψουμε για να μην μπορούν να σταθούν πουθενά τα αμετανόητα καθάρματα και οι απολογητές τους».

Η συλλογικότητα «Ρουβίκωνας» ανακοίνωση ότι προσέφερε σήμερα Δευτέρα είδη πρώτης ανάγκης στο Γηροκομείο Αθηνών.

Η ανακοίνωση και φωτογραφίες από τη συλλογικότητα:

Για άλλη μία φορά αποδεικνύεται πως ενώ το κράτος παραμελεί τους ηλικιωμένους, η κοινωνική βάση όταν υπάρχει άμεση ανάγκη, οργανώνεται και δείχνει έμπρακτα την αλληλεγγύη της.

Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.

Ρουβίκωνας».

Κείμενο αποχώρησης Ρουβίκωνα από την ertopen

Όπως είχαμε γράψει σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας η ΕΡΤopen ήταν ότι καλό έμεινε απο τον αγώνα ενάντια στο μαύρο της ΕΡΤ επι κυβέρνησης ΝΔ. Ένα αγώνα που απέκτησε μαχητικά χαρακτηριστικά αλλά που από τη φύση του δεν είχε, και δεν θα μπορούσε "σε ένα απόγευμα" να αποκτήσει, ριζοσπαστικό βάθος. Ο ιδιότυπος εργασιακός χώρος του δημόσιου έχει επανειλημμένα παράγει μετωπικές κοινωνικές συγκρούσεις που είχαν αυτό το χαρακτηριστικό: σφοδρότητα στα μέσα αλλά υπονομευμένο περιεχόμενο. Και λέμε "υπονομευμένο" για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος από αυτούς είναι ότι εργασιακός χώρος του δημοσίου εμπλέκεται άμεσα με την κεντρική πολιτική σκηνή της αστικής δημοκρατίας. Ένα πλήγμα από μια κυβέρνηση "σε ένα απόγευμα",  γίνεται άμεσα ένα δυνατό χαρτί για μια αντιπολίτευση. Εκεί, η νίκη του αγώνα δεν εξαρτάται μόνο από την ενότητα και την αποφασιστικότητα του εργατικού υποκειμένου αλλά άμεσα και με το ποιός θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές Τέτοιοι αγώνες είναι πάντα μπαλαντέρ  μιας επόμενης κυβέρνησης

Όποιος αντιλαμβάνεται αυτή την αντίφαση μπορεί απο τη μία να μην αγνοήσει έναν σημαντικό αγώνα μιας περιόδου και απο την άλλη να μην απογοητευθεί στη συνέχεια. Μπορεί να γεμίσει ένα μικρό καλάθι όσο τρέχει η φάση, γιατί  μετά δεν μένει τίποτα.

Στον αγώνα ενάντια στο μαύρο της ΕΡΤ η ΕΡΤοpen προσπάθησε να αμφισβητήσει αυτό το δεδομένο.

Ο αγώνας που πέρασε  κληρονόμησε ένα ισχυρό μέσο απεύθυνσης στους αγώνες που έρχονται.

Για κάποια χρόνια έγινε όντως ένα ανοιχτό, οριζόντιο, αυτοδιαχειριζόμενο, πολυτασικό μέσο για το πολιτικό φάσμα που συναντήθηκε στο προαύλιο της Αγ. Παρασκευής. Δεν αποτέλεσε ποτέ μια πολιτική οντότητα αλλά μάλλον ένα δίαυλο σε δυνατότητες  που υπερβαίνουν τα όρια των συνήθων μέσων που διαθέτει ο κόσμος του αγώνα, ένα "δοκιμαστήριο" συνύπαρξης δυνάμεων που δεν είχαν συνυπάρξει ξανά.

Οσο καιρό βρεθήκαμε εκεί, βρεθήκαμε σε ένα πολύ γνώριμο περιβάλλον σε επίπεδο διαδικασιών όσο και σε ένα σχετικά άγνωστο περιβάλλον διαλόγου με απόψεις, που μέσα στα όρια αυτού που θα λέγαμε "προοδευτικό", δημιουργούσαν μια βαβέλ.  Άλλοι/ες ως άτομα, πολιτικά σχήματα, συνδικαλιστές, άλλοι/ες ως ραδιοφωνάδες ή μεμονωμένοι δημοσιογράφοι. Η βαβελ αυτή δεν έβγαζε και δεν θα μπορούσε να βγάλει παρά ελάχιστα κοινά, κατόρθωνε όμως με πλήρη οριζοντιότητα και έξω απο την αγορά να λειτουργεί το μέσο. Κατόρθωνε να εμπνέει ανθρώπους να ιδρώνουν καθημερινά για να συνεχίσει να λειτουργεί.

Παρόλα αυτά η ΕΡΤOpen ήταν υπονομευμένη. Η οριζοντιότητα, για να έχει προοπτική δεν μπορεί να βασίζεται, σε τόσο μεγάλη ανισότητα προσφοράς και δυνάμεων. Ο ρόλος της ΠΟΣΠΕΡΤ ήταν καθοριστικός. Όλοι το γνωρίζαμε αυτό. Όλοι ξέραμε ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα σε κάθε τι που συνέβαινε. Και συνέβαιναν πολλά.

Και τίποτα δεν μπορούσε να την αντικαταστήσει: ούτε η συνέλευση είχε την πολιτική κοινότητα που θα της επέτρεπε σοβαρές επιλογές, ούτε οι κινηματικές δυνάμεις που συμμετείχαν  είχαν τους απαραίτητους πόρους. Κι όλα αυτά σε μια συνθήκη αγωνιστικής ξηρασίας όπου η παρουσία του "κοινωνικού στοιχείου" δύσκολα υπερβαίνει αυτή του "στελεχιακού".

Όλο το διάστημα που βρεθήκαμε ως Ρουβίκωνας στην ΕΡΤopen δεν έχουμε να καταλογίσουμε το παραμικρό ούτε στην συνέλευση, ούτε στις διαδικασίες της, ούτε και στην ΠΟΣΠΕΡΤ. Κανείς δεν μας εμπόδισε να πούμε το οτιδήποτε. Κανείς δεν μας έβαλε καν "πόστα". Μας σεβάστηκαν όλοι στις διαδικασίες όπως τους σεβαστήκαμε κι εμείς. Αν και υπήρξαν φωνές που θέλησαν την έξωσή μας υπήρξαν πολύ περισσότερες που ζήτησαν την παραμονή μας. Το ίδιο το μέσο δέχτηκε επίθεση και από ΝΔ και απο ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας μας και τιμούμε την στάση που κράτησαν σχεδόν  όλες οι δυνάμεις.

Η παρουσία μας όμως πλέον λαμβάνει τέλος. Η ανισότητα που λάνθανε, τουλάχιστον από τοτε που εμείς είμαστε εκεί, εκδηλώθηκε. Δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί γιατί αφορούσε το βασικό διακύβευμα: πως θα "νομιμοποιηθεί" η ΕΡΤopen; Οι δρόμοι είναι μετρημένοι. Η θα πας με μαχητικούς όρους ή θα πας από το καθεστωτικό μονοπάτι ή θα γίνει μακελειό και θα το κλείσεις. Οι δυνάμεις, και εμείς μέσα σε αυτές, που θα επιθυμούσαμε τον μαχητικό δρόμο, αντικειμενικά, δεν μπορούσαμε. Η ΠΟΣΠΕΡΤ, και ο δικός της δρόμος, αυτός δεκαετιών συνδικαλισμού στο Ελληνικό δημόσιο, μπορούσε.

Στην τελευταία συνέλευση, που δεν παρευρεθήκαμε γιατί ειδοποιηθήκαμε μόλις 2 ώρες πριν γίνει, η ΠΟΣΠΕΡΤ ξεδίπλωσε το σχέδιό της. Και ήταν αυτό που θα περίμενε ο καθένας. Είναι παραλογισμός, για όποιον γνωρίζει πολιτική ιστορία να κατηγορήσεις κάποιον γιατί κάνει αυτό που κάνει πάντα, αυτό που σε τελική ανάλυση είναι στο αποδεκτό του οπλοστάσιο. Το εντυπωσιακό είναι το αντίστροφο: ο σεβασμός στις οριζόντιες αντιιεραρχικές διαδικασίες που η ΠΟΣΠΕΡΤ έδειξε  όλο τον προηγούμενο καιρό.

Το μονοπάτι που παίρνει πια  η ΕΡΤOpen είναι αυτό της διεκδίκησης με όρους παρασκηνιακών ελιγμών, συμφωνιών κορυφής και συμμαχιών με τον διάβολο. Δεν αμφιβάλουμε ότι θα οδηγήσει σε "επιτυχία". Η ΕΡΤopen θα νομιμοποιηθεί. Παύοντας όμως να υπάρχει και γινόμενη ένα ακόμα κρατικό μέσο. Ένας μαρμάρινος  τάφος είναι ότι θα απομείνει απο αυτή.

Φανταζόμαστε πως κανείς απο την συνέλευση της ΕΡΤOpen δεν θα περίμενε ότι μια αναρχική ομάδα θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει και σε ένα τέτοιο δρόμο διεκδίκησης και σε ένα μέσο, που εξαιτίας αυτού του δρόμου, θα γίνει από κινηματικό κρατικό.

Κατα συνέπεια ο Ρουβίκωνας παύει να συμμετέχει στην ΕΡΤOpen.

Στον ένα χρόνο συμμετοχής μας αποκτήσαμε μια κρίσιμη εμπειρία άμεσης απεύθυνσης και προσαρμογής του στενού ιδεολογικού λόγου σε ευρύτερα κοινά. Αξιοποιήσαμε αυτή τη δυνατότητα και με το παραπάνω. Και ευχαριστούμε όλους και όλες που πορευτήκαμε μαζί αυτό το διάστημα, ειδικά τον κόσμο, ηχολήπτες και παραγωγούς,  που έβαλε στην EΡΤopen, μαζί με τον επαγγελματισμό του και ένα κομμάτι της καθημερινής του ζωής με πίστη και ανιδιοτέλεια . Θα μας λείψουν.

Μας λυπεί η εξέλιξη αλλά δεν μας εκπλήσσει. Σε τελική ανάλυση η ιστορία προχωρά, κυβερνήσεις έρχονται, πέφτουν και ξανάρχονται. Απο τα πιο μαχητικά κομμάτια του θνήσκοντος καθεστωτικού συνδικαλισμού η ΠΟΣΠΕΡΤ προσπαθεί να κρατήσει τα τελευταία κάστρα του, τη φλόγα του αναμμένη.

Αλλά ο καπιταλισμός πια φυσάει κόντρα και τα πρίμα αεράκια της σοσιαλδημοκρατίας είναι παραπλανητικά όσο και πρόσκαιρα.

Εδώ θα είμαστε όλοι σε λίγα χρόνια...

Μέλη της ομάδας "Ρουβίκωνας" εισέβαλαν το πρωί στο κτίριο της ΔΟΥ Ψυχικού επί της οδού Κηφισίας 160 και παρέμειναν μέχρι που προσήχθησαν από αστυνομικές δυνάμεις-

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Εδώ και λίγες βδομάδες έχουν αρχίσει να φτάνουν τα “ραβασάκια” της εφορίας με τα οποία καλούνται εκατομμύρια άνθρωποι να πληρώσουν δισεκατομμύρια ευρώ. ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, φόρος εισοδήματος, τέλος επιτηδεύματος, καθώς και ένα σωρό άλλες “εξωτικές” ονομασίες που επιλέγονται για τα χαράτσια κάθε είδους έχουν σαν μόνη χρησιμότητα να συσκοτίσουν μία πολύ απλή αλήθεια: το κτήνος είναι εδώ και διψάει για αίμα. Η αιχμή της ολομέτωπης επίθεσης που δέχονται οι λαοί σε όλη την ευρώπη είναι η αφήγηση ότι τα τρισεκατομμύρια του χρέους πρέπει να πληρωθούν από τους λαούς και ότι η αδιαμαρτύρητη καταβολή των φόρων είναι κάποιου είδους “εθνικό καθήκον”.

Λόγω των ημερών, θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε λίγο εκτενέστερα στον ΕΝΦΙΑ, το γνωστό σε όλους μας χαράτσι, που αρχικά είχε επιβληθεί ως έκτακτη εισφορά πληρωτέα μέσω της ΔΕΗ. Τότε, το μακρινό 2011, είχε επιβληθεί ως μια έκτακτη εισφορά με προκλητικές φοροελαφρύνσεις για μεγάλες ιδιοκτησίες (25% έκπτωση για ακίνητα απο 1000τμ ως 2000 τμ και 50% έκπτωση για ακίνητα από 2000τμ και πάνω). Τελικά αποδείχτηκε πως μόνο έκτακτος δεν ήταν αυτός ο νόμος, καθώς όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις έκαναν γαργάρα τις όποιες προεκλογικές τους εξαγγελίες περί μείωσης ή και κατάργησης του. Βλέπετε τα 2,5-3 δις που αποφέρει σε ετήσια βάση παραείναι γλυκά για να αρνηθούν, και το κυριότερο, καταβάλλονται ανελλιπώς και αγόγγυστα. Εσχάτως, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού πέταξε στα σκουπίδια τις προεκλογικές της δεσμεύσεις περι κατάργησής του, θεώρησε καλή ιδέα να μετατρέψει αυτό το φόρο σε ένα ιδιότυπο νοίκι, με τις δόσεις για τα ετη 2017 και 2018 να καταβάλλονται σε μηνιαία βάση από το Σεπτέμβρη του 2017 μέχρι τον Ιούλη του 2018.

Οι διάφοροι λαγοί του συστήματος που προσπαθούν να μας πείσουν ότι “μαζί τα φάγαμε”, αποφεύγουν επιμελώς να μας πουν τι έγινε με όλα εκείνα τα στικάκια και τις λίστες Λαγκάρντ που έχουνε δει κατά καιρούς το φώς της επικαιρότητας. Αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να θέσουν έπι τάπητος θέματα όπως η μηδενική φορολόγηση των εφοπλιστών,η φορολογική ασυλία των ολιγαρχών κάθε χώρας και οι φορολογικοί παράδεισοι όπου οι διάφορες offshore εταιρείες λύνουν και δένουν, ενώ δεν παραλείπουν να μας υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία πόση ζημιά κάναμε στην οικονομία κάθε φορά που δε ζητούσαμε απόδειξη για την τυρόπιτα και να ωρύονται μετά μανίας για τον υδραυλικό που δεν έκοβε αποδείξεις και τον κάθε καστανά που πούλαγε τα κάστανα χωρίς άδεια.

Αν αφήσουμε κατά μέρος τα πολλά λόγια και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις, η βασική εικόνα είναι πάρα πολύ απλή: σύμφωνα με στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας πέρσι, 4.150 φυσικα και νομικά πρόσωπα χρωστάνε κάτι λιγότερο από 15 δις ευρώ, την ίδια στιγμή που κινούνται διαδικασίες κατάσχεσης για οφειλές λίγων χιλιάδων ή ακόμα και λίγων εκατοντάδων ευρω. Φυσικά, όταν πρόκειται για οφειλές εκατομμυρίων πολύ συχνά (και ενίοτε ελαφρά τη καρδία) χαρακτηρίζονται ως “μη εισπράξιμες” και καταλήγουν στο αρχείο, την ίδια στιγμή που αποστέλλονται ραβασάκια για τον ΕΝΦΙΑ σε δωδεκάχρονα παιδιά και σε ανθρώπους που έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια.

Κάπου εδώ να θυμίσουμε ότι όλοι αυτοί οι φόροι υποτίθεται ότι επιβάλλονται για τη χρηματοδότηση κάποιων θεμελιωδών λειτουργιών όπως η παιδεία και η υγεία, μόνο που στη μπανανία που ζούμε ποτέ δεν ήταν στ'αλήθεια έτσι. Κι αν υποθέσουμε ότι τα τελευταία χρόνια περιορίστηκαν κάπως οι μίζες, οι λαμογιές κι οι αργομισθίες που πληρώνονταν από όλους εμάς, αυτό σε καμία περίπτωση δε συνέβη εξ'αιτίας κάποιου υποτιθέμενου “εξορθολογισμού” ή εξυγίανσης. Πολύ απλά πρόκειται για περικοπές που επιβάλλονται από τους ίδιους “Θεσμούς” που διψάνε για αίμα και επιβάλλουν όλο αυτό τον ατελείωτο χορό των κάθε λογής φόρων, σε μια προσπάθεια να επιβιώσον οι τράπεζες που καταρρέουν. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στους εγχώριους ψιλικατζήδες μόνο αλλα στα πολυεθνικά μεγαθήρια που οι ισολογισμοί τους παίζουν με τα τρισεκατομμύρια.

Όταν οι μάσκες έχουν πέσει τόσο απροκάλυπτα, όταν ο μόνος σκοπός επιβολής νέων φόρων είναι η αποπληρωμή ενός χρέους που δημιούργησαν τα εγκλήματα του Χρηματιστηρίου, του Βατοπεδίου, των Βουλγαράκηδων, των Μαντέληδων και των Τσουκάτων, οι οποίοι παρεπιπτόντως κυκλοφορούν ελεύθεροι κι ωραίοι, τότε δε μένουν και πολλές επιλογές.

ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Η κοινωνία στενάζει και δυστυχώς μέχρι τώρα το κάνει βουβά. Στενάζει και πληρώνει. Από την άλλη πλευρά του ταξικού πολέμου, από την πλευρά των εκμεταλλευτών, η παύση πληρωμών έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του Μαρινόπουλου πριν από ένα περίπου χρόνο. Όλοι θυμόμαστε πως προβαλλόταν επί σειρά ετών ως υπόδειγμα επιτυχημένου επιχειρηματία, μέχρι που μια μέρα αποφάσισε να σταματήσει να δημοσιεύει ισολογισμούς και ήσυχα-ήσυχα να μεθοδεύσει τη μεταφορά της περιουσίας στο εξωτερικό. Όταν έσκασε το κανόνι, οι Μαρινόπουλοι την κοπάνησαν για άλλη γη κι άλλα μέρη αφήνοντας πίσω τους καμένη γη. Οι οφειλές του ομίλου ανέρχονταν σε 828 εκατομμύρια προς προμηθευτές, 500 εκατομμυρια προς τράπεζες και πιστωτές, καμιά 50αριά εκατομμύρια προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία και 5 εκατομμύρια στους εργαζομένους. Να σημειωθεί πως οι εν λόγω “κύριοι” δεν έπεσαν έξω. Δεν καταστράφηκαν από καμία κρίση. Αυτή τη στιγμή ζουν και βασιλεύουν ανενόχλητοι στο εξωτερικό καθώς έχουν στην κατοχή τους περιουσία αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ σε ακίνητα, επιχειρήσεις, επενδυτικά fund και κάθε είδους “ευηπόληπτες” δραστηριότητες. Αυτή η κατάληξη βέβαια δε μας εκπλήσσει, καθώς δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό. Το κράτος ανέκαθεν προστάτευε τους “ημετέρους”. Έτσι, οι πραγματικά πλούσιοι ουσιαστικά χαίρουν φορολογικής ασυλίας, ενώ πληρώνουν μόνο αυτοί που δε μπορούν να το αποφύγουν.

Φυσικά τέτοιες καταστάσεις συμβαίνουν συνέχεια, σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα, και η μόνη διαφορά με την προαναφερθείσα περίπτωση είναι η δημοσιότητα που λαμβάνουν. Η στάση πληρωμών λοιπόν είναι σε πλήρη εξέλιξη και η καλύτερη απάντηση που δίνεται από την εκάστοτε κυβέρνηση είναι οι επιπλέον φόροι σε αυτούς που δεν μπορούν να τους αποφύγουν. Φόροι μέχρι τελικής πτώσης για τα “κορόιδα”, αδιαφορία και ατιμωρησία για τα καθάρματα: να ποια είναι η πραγματικότητα σήμερα. Η απάντηση που οφείλουμε να δώσουμε όλοι εμείς που βρισκόμαστε στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας είναι απλή και δεν είναι άλλη από το οφθαλμόν αντί οφθαλμού: παύση πληρωμων εδώ και τώρα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους βρεθήκαμε σήμερα στη ΔΟΥ Ψυχικού, την οποία καταλάβαμε για λίγες ώρες θέλοντας να καταδείξουμε την παράνοια και την αδικία του να μένουν κάποιοι στο απυρόβλητο την ώρα που οι πολλοί γδέρνοννται μέχρι να ματώσουν.

ΑΝ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΝΑΣ, ΠΑΕΙ ΦΥΛΑΚΗ

ΑΝ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας

Μέλη της αντιεξουσιαστικής ομάδας «Ρουβίκωνας» έριξαν νωρίς το πρωί της Κυριακής μπογιές στα κεντρικά γραφεία της SIEMENS, που βρίσκονται στην οδό Αγησιλάου, στο Μαρούσι.


Τα μέλη του «Ρουβίκωνα» το κοινοποίησαν με σχετική ανάρτηση σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Στην ανάρτησή τους αναφέρουν ότι θα ακολουθήσει και δημοσίευση σχετικού βίντεο.

Επίθεση με βαριοπούλες και μπογιές πραγματοποίησαν λίγο μετά τις 6 τα ξημερώματα της Πέμπτης μέλη του «Ρουβίκωνα» στο δημαρχείο Ζωγράφου.

Η παράμβαση έγινε για την υπάλληλο της καθαριότητας, η οποία πέθανε ξαφνικά στις 30 Ιουνίου, εν ώρα εργασίας

Είχε προηγηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη μνήμη της το βράδυ της Τετάρτης.

Στις 6 Ιουλίου, μέλη του Ρουβίκωνα είχαν εισβάλει ξανά στο δημαρχείο για να διαμαρτυρηθούν για τον θάνατο της εργαζόμενης, ενώ είχαν πετάξει και φέιγ βολάν.

Η 62χρονη Ντανιέλλα Πρελορέντζου εργαζόταν ως οδοκαθαρίστρια στην υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου Ζωγράφου. Η άτυχη εργαζόμενη άφησε την τελευταία της πνοή την ώρα που ετοιμαζόταν να αναλάβει βάρδια.Στο αμαξοστάσιο του δήμου Ζωγράφου, όπου βρισκόταν ένιωσε δυνατό πόνο στο στήθος και αδιαθεσία, ενώ στο νοσοκομείο όπου διακομίστηκε διαπιστώθηκε ο θάνατος της.


https://youtu.be/0HMhfeKVkw8

Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στο Δημαρχείο Ζωγράφου από τα μέλη του Ρουβίκωνα
Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 

Μέσα στο μνημονιακό ζόφος που ορίζει τις ιδιαιτερότητες και τα τοπικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού στη χώρα μας, υπάρχει και ένας δείκτης που σθεναρά αντιστέκεται στην κατηφόρα όλων των υπολοίπων. Είναι εκείνος ο διαρκώς αναπτυσσόμενος που καταγράφει τις εργατικές δολοφονίες. Είναι εκείνος που όσο και αν προσπαθεί το κυβερνητικό μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να υποβαθμίσει, θα μας θυμίζει με τον πιο γλαφυρό τρόπο, ότι σε καιρούς κρίσης (κρίσης για τους πολλούς, που γεννά πλούτη για τους λίγους) η ζωή ενός εργάτη είναι  ακόμα πιο φθηνή και αναλώσιμη στις γαλέρες/ανθρωποσφαγεία που έχουν στήσει τα αφεντικά και το κράτος.

 

Αμέσως μετά την παρέμβαση που πραγματοποιήσαμε από κοινού με την Κόκκινη Γραμμή την Πέμπτη 6 Ιουλίου στο Δημαρχείο Ζωγράφου για το θάνατο της 62χρονης εργάτριας Ντανιέλας Πρελορέντζου, η Δήμαρχος Τίνα Καφατσάκη - Βλάχου έσπευσε να δηλώσει ότι «υπάρχει παραπληροφόρηση για τις συνθήκες εργασίας» και ότι «σε κάθε περίπτωση έχω διατάξει ένορκη διοικητική εξέταση, τα πορίσματα της οποίας θα δοθούν στην δημοσιότητα». Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι καμία ΕΔΕ δεν πρόκειται να κατονομάσει και να προσωποποιήσει τους ενόχους, τους εντολείς και τους εντολοδόχους, που εφαρμόζουν κατά γράμμα την αντιλαϊκή μνημονιακή πολιτική. Κάθε ΕΔΕ είναι καταδικασμένη να φωλιάζει και να εξαφανίζεται στα λαβυρινθώδη γρανάζια της γραφειοκρατίας και ο πραγματικός της ρόλος δεν είναι άλλος από το να μας ρίχνει στάχτη στα μάτια.

 

Όσο για την παραπληροφόρηση που επικαλείται η Δήμαρχος, ας απευθυνθεί στα αγαπημένα της καθεστωτικά ΜΜΕ που υφαίνουν το αφήγημα της «κακιάς στιγμής» και όχι σε εμάς. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Το κράτος μέσω των καρεκλοκένταυρων της τοπικής αυτοδιοίκησης επιχείρησε να εκδικηθεί τους επί 11 ημέρες απεργούς της ΠΟΕ ΟΤΑ. Η απόφαση είχε ήδη παρθεί. Τα βουνά των σκουπιδιών έπρεπε να μαζευτούν άμεσα, στο εδώ και στο τώρα, με διπλές ή τριπλές βάρδιες. Οι υψηλές θερμοκρασίες και ο καύσωνας όχι μόνο δεν αποτέλεσαν αποτρεπτικό παράγοντα, τουναντίον, δεν λήφθηκαν καν υπόψιν. Όπως επίσης ουδείς από τους υπεύθυνους δεν μπήκε στη διαδικασία να αναλογιστεί αν θα έπρεπε να διαχωρίσουν από το απειλητικό τους κάλεσμα για έξτρα βάρδια τους εργαζόμενους που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες (άτομα με χρόνια καρδιολογικά & αναπνευστικά νοσήματα, κλπ), κατηγορία στην οποία βρισκόταν και η Ντανιέλα. Αντιθέτως, η Διοίκηση του Δήμου Ζωγράφου απείλησε ότι όποιος από τους εργαζομένους δεν ανταποκρινόταν, θα περνούσε από πειθαρχικό. Έθεσε λοιπόν τις ανάγκες της πόλης πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Αντιμετώπισε τους εργαζόμενους χειρότερα και από τα σκουπίδια που καλούνταν να μαζέψουν μέσα σε άθλιες συνθήκες δίχως ωράριο.

 

Και κάπου εδώ εγείρεται το ερώτημα: «Θα μπορούσε η Ντανιέλα να αρνηθεί και να μην πάει στην τρίτη συνεχόμενη βάρδια;». Πριν σπεύσουμε να δώσουμε μία βιαστική απάντηση, οφείλουμε να φέρουμε μπροστά μας όλο τον εργασιακό καμβά που’χουν μαεστρικά «φιλοτεχνήσει» οι καπιταλιστές. Την ανεργία, την εξαθλίωση, την εντατικοποίηση της εργασίας, τις τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας, την παντελή έλλειψη μέτρων ασφαλείας, την ελλιπή συντήρηση. Το καινούριο δόγμα των κάθε λογής αφεντικών και υπευθύνων, δρομολογεί τα εξής: «Θα δουλεύεις δίχως ασφάλιση, δίχως ωράριο, με κίνδυνο της ίδιας σου της ζωής, θα πληρώνεσαι με ψίχουλα όταν και όποτε δεήσει το αφεντικό και αν τυχόν διαμαρτυρηθείς, έχουμε έτοιμο για εσένα ένα εφιάλτη στρωμένο από μόνιμη ανεργία και εξαθλίωση». Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από όταν η ιέρεια του νεοφιλελευθερισμού, βρετανίδα πρωθυπουργός και σιδηρά κυρία της πολιτικής της εκμετάλλευσης, Μάργκαρετ Θάτσερ, απευθυνόμενη στην αγέλη των ψηφοφόρων της, τους παραμύθιαζε λέγοντας: «Δεν ξέρω κανέναν που να έχει φτάσει στη κορυφή χωρίς πολλή δουλειά. Αυτή είναι η συνταγή. Δεν θα σε οδηγήσει πάντα στην κορυφή, αλλά θα σε φέρει αρκετά κοντά». Παρότι δεν συμφωνούμε μαζί της ούτε στις τελείες που χρησιμοποίησε, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για να φτάσεις στην ιεραρχική κορυφή της πυραμίδας των εξουσιαστών - όπως τη οραματίζονται οι ίδιοι - πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων, παραδόξως θα συνταχτούμε στην τελευταία της πρόταση με διαφορετικό βέβαια σκεπτικό. Πράγματι η πολλή δουλειά θα σε φέρει κοντά. Όχι όμως στην κορυφή, αλλά στο θάνατο. Εκεί που έφθασε η Ντανιέλα Πρελορέντζου, εκεί που κατέληξε ο 45χρονος συμβασιούχος από το ΧΥΤΑ Μαυροράχης όταν καταπλακώθηκε από απορριμματοφόρο, εκεί που θα φτάσει μελλοντικά ο κάθε ένας από εμάς αν μείνουμε απαθείς απέναντι στις εργατικές δολοφονίες.

 

Για όλους αυτούς τους λόγους, θεωρούμε ότι η απάντηση στο εκβιαστικό δίλημμα «έξτρα βάρδια ή πειθαρχικό και απόλυση» που τέθηκε στους εργαζόμενους της αποκομιδής σκουπιδιών του Δήμου Ζωγράφου, δεν θα έπρεπε να δοθεί από την Ντανιέλα, αλλά συλλογικά. Γι’αυτό για ακόμα μία φορά θα μιλήσουμε για την επιτακτική ανάγκη οργάνωσης σε σωματεία βάσης, σε συλλογικότητες ή σε οτιδήποτε άλλο θα αποτελέσει κοιτίδα αντίστασης απέναντι στην κρατική ή ιδιωτική αυθαιρεσία.

 

Σήμερα, ξημερώματα Πέμπτης 20 Ιουλίου, επιτεθήκαμε στο Δημαρχείο Ζωγράφου, επιστρέφοντας ένα μικρό μερίδιο από τη βία και την τρομοκρατία που άσκησαν στους εργαζόμενους η δήμαρχος, Τίνα Καφατσάκη – Βλάχου, ο αντιδήμαρχος καθαριότητας, Σταύρος Αρμπιλιάς και οι λοιποί «υπεύθυνοι».

 

 

Ντανιέλα Πρελορέντζου, 62 χρονών, μητέρα τεσσάρων παιδιών… Δολοφονημένη από το κράτος.

 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

 

«Ντου» στην τράπεζα της Ελλάδας πραγματοποίησαν νωρίς το μεσημέρι μέλη του Ρουβίκωνα. 

Όπως αναφέρει ανακοίνωση που ανήρτησαν στην γνωστή ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου Indymedia, στην εισβολή συμμετείχαν και μέλη της Αναρχικής Συλλογικότητας Νέας Φιλαδέλφειας.  


Η ομάδα αποτελούταν, που αποτελούταν από περίπου 20 άτομα, εισήλθε στο κτήριο γύρω στις 13:40 από την οδό Εδουάρδου Λο. Η αστυνομία, που έφτασε άμεσα στο σημείο, προχώρησε σε ορισμένες προσαγωγές στην γύρω περιοχή.
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι άγνωστοι πέταξαν φυλλάδια, φώναξαν συνθήματα και στη συνέχεια αποχώρησαν.Όπως έγινε γνωστό, όμως, οι προσαχθέντες θα αφεθούν ελεύθεροι, καθώς δεν φαίνεται να έχουν σχέση με το περιστατικό.

Ρουβίκωνας: 12η εκπομπή στην ΕΡΤopen

 

Η 12η εκπομπή του Ρουβίκωνα στην ΕΡΤopen φιλοξένησε τα εξής θέματα:
-  Συκοφαντίες απο τα ΜΜΕ
-  Για την εκδήλωση παρουσίασης της πολιτικής μας ταυτότητας
- Απεργία Κούριερ
 -Εκδηλώσεις παρουσίασης της Αναρχικής ομοσπονδίας σε Καρδίτσα-Λάρισα
- Παρέμβαση για την απόλυση εγκύου στα My market
- 4o μνημόνιο
- Κινητοποιήσεις στις φυλακές

http://anarchist-federation.gr/rubicon_ertopen_no12

Στον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση δεν υπάρχει τίποτα στάσιµο. Η στασιµότητα είναι στην πραγµατικότητα υποχώρηση. Το είδαµε σε ιστορίες κινηµάτων και οργανώσεων στο παρελθόν, το βλέπουµε και σήµερα. Ο καθένας και η καθεµιά από τον κόσµο του αγώνα αν µη τι άλλο το ζει τα τελευταία χρόνια που η σοσιαλδηµοκρατία κατασίγασε µε τη νίκη της την οργή της εποχής των µνηµονίων.

Η κατάσταση έχει βαλτώσει. Οι κοινωνικές αντιστάσεις είναι σε κάµψη. Κράτος και κεφάλαιο βαδίζουν µε σιγουρια σε έναν δρόµο που µας έχουν περιγράψει µε κάθε λεπτοµέρεια. Ξέρουµε τι έρχεται. Ξέρουµε ποια είναι τα επόµενα δικαιώµατα που θα χαθούν. Ξέρουµε και τα µεθεπόµενα.

Είναι κοινότοπο να πούµε ότι κάποια στιγµή τιναχτεί το «ελατήριο» που τώρα πιέζεται. Κάποια στιγµή θα γίνει, πράγµατι, αλλά πόση σηµασία θα έχει; Που θα βρίσκεται τότε η ισορροπία δυνάµεων στον κοινωνικό πόλεµο; Τι θα έχει χαθεί; Και τι δίνει ελπίδες ότι µια κοινωνική έκρηξη θα έχει τα ικανά περιεχόµενα και ισχύ για να πάει αυτή τη φορά µπροστά;

Οι αγώνες της πρώτης περιόδου των µνηµονιακών χρόνων, όσο εκρηκτικοί κι αν έγιναν, δεν το πέτυχαν. Το ζήτηµα για τον Ρουβίκωνα είναι τό ίδιο µε όλους όσους παλεύουν: τι κάνουµε τώρα, στη σηµερινή συνθήκη, πως προωθούµε τον κοινωνικό αγώνα;

Η ιστορία δεν πιάνεται από το µανίκι, από την άλλη όµως δεν πρόκειται ποτέ να δούµε «τα πτώµατα των εχθρών µας να κατεβαίνουν το ποτάµι» ξαπλωµένοι στην όχθη. Η συλλογικότητά µας, όλον αυτό τον καιρό, επέλεξε να βρεθεί στην πρώτη γραµµή σε µια σειρά µέτωπα του κοινωνικού πολέµου. Από την αρχή της προσπάθησε να πάρει την πρωτοβουλία κινήσεων. Με τις στοχευµένες παρεµβάσεις σε σηµεία και σε στιγµές πολιτικής αιχµής, τον αντιφασισµό, τον αντιιµπεριαλισµό, την υπεράσπιση των Εξαρχείων από τον κοινωνικό κανιβαλισµό, την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούµενους.. Μέσα στον αναρχικό χώρο, συµµετέχοντας στην αναρχική οµοσπονδία, στεγαζόµενοι στο κοινωνικό κέντρο του Κ*ΒΟΞ, στο αντιφασιστικό στέκι Δίστοµο στον Άγιο Παντελεήµονα... Έχοντας διανύσει αρκετό δρόµο βλέπουµε πόσο περισσότερο έχουµε µπροστά µας.

Απέναντι στην επιτακτική ανάγκη της εξέλιξης ορίζουµε τα πρώτα βήµατα µιας διαδικασίας ανοίγµατος που πλέον αποτελεί το κεντρικό πολιτικό µας επίδικο. Μιας απόπειρας να υπερβούµε τα «εσκαµµένα» µεγέθη και ποιότητες που από ένα σηµείο και µετά επιβάλουν ταβάνι στο που µπορείς να φτάσεις. Χαµηλό ταβάνι.

Το πρώτο από αυτά τα πρώτα βήµατα  είναι η σύνθεση και η  κωδικοποίηση της πολιτικής ταυτότητας του Ρουβίκωνα σε ανώτερο από το σηµερινό επίπεδο. Μιας ταυτότητας που είναι άρρηκτα δεµένη µε την πραγµατικότητα µας ως έναν σχηµατισµό µάχης στον κοινωνικό πόλεµο και τα διακυβεύµατε που αυτός φέρνει συνεχώς µπροστά µας. Μιας ταυτότητας που γίνεται και εργαλείο του οποίου η συνέπεια και η αποτελεσµατικότητα αργά ή γρήγορα κρίνουν τα πάντα. Είναι καιροί για καθαρές και όσο γίνεται σίγουρες κουβέντες. Όπως είναι καιροί, πιστεύουµε, για ένα νέο κύµα πολιτικής στράτευσης. Όχι µόνο για τον Ρουβίκωνα ή τις αναρχικές οµάδες και οργανώσεις αλλά για όλο το ανταγωνιστικό κίνηµα. Σε πολιτικό, ταξικό και κοινωνικό επίπεδο. Απέναντι στην αµηχανία και την στασιµότητα απευθύνουµε το κάλεσµα για συµµετοχή και οργάνωση. Όπως µας απέδειξε η προηγούµενη αγωνιστική πληµµυρίδα κανείς δεν θα το καταφέρει, ούτε τα άτοµα, ούτε τα µικρά σχήµατα, να ωθήσουν τις εξελίξεις, να αναδείξουν ικανά περιεχόµενα στο επόµενο κύµα κοινωνικών αγώνων. Ας το συνειδητοποιήσουν όλοι και όλες αυτό.

 

Σας καλούµε λοιπόν στις 20 Μάη, στις 6.00µµ στο Κ*ΒΟΞ (Αραχώβης κ Θεµιστοκλέους, Πλ. Εξαρχείων) όπου θα παρουσιάσουµε την πολιτική ταυτότητα του Ρουβίκωνα και θα συζητήσουµε πάνω στα ζητήµατα και τις προοπτικές που ανοίγονται.

Για μέρες βομβαρδιζόμαστε με ένα τρομολαγνικό trailer της εκπομπής "Αυτοψία" του γνωστού δημοσιογράφου Α. Σρόιτερ στον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA. Υπό τους ήχους ουρλιαχτών και με επιλεκτικές σκηνές από τελευταία βίντεο δράσεών μας, ο υπουργός  δημόσιας τάξης (κατ ευφημισμό "προστασίας του πολίτη") φάνηκε να "χτυπάει το χέρι στο τραπέζι" ανακοινώνοντας το τέλος "της περιόδου διαλόγου με τις συλλογικότητες", και την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου. Θα πατάξουμε τον Ρουβίκωνα, τελευταία προειδοποίηση.

 

Περιμέναμε λοιπόν εχθές, 28/2 με "αγωνία" να "πρωταγωνιστήσουμε". Και πράγματι το ξεκίνημα της εκπομπής ήταν ελπιδοφόρο, γεμάτο με βίντεο από δράσεις μας.

Και επι μιάμιση ώρα, μόλις 1,5 λεπτό αφιερώθηκε σε μας, ότι ήταν στο τρέιλερ συν 5-10 φράσεις. Άνθρακες ο θησαυρός!

 

Κάθε καθεστωτική/δημοσιογραφική προσέγγιση στο ζήτημα της καταστολής έχει μια συγκεκριμένη μανιέρα. Μέρος της είναι να πυροδοτήσει τον μεγαλύτερο δυνατό παράλογο φόβο  σε ένα φανταστικό τηλεθεατή που δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι του και οφείλει να βιώνει 24/7  καθεστώς πολιορκίας. Στη συνέχεια θα γίνει η βασική καταγγελία από τον δημοσιογράφο  "το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο". Ο εκάστοτε κρατικός μανδαρίνος που απαντά θα παραδεχτεί ότι υπάρχει πρόβλημα που οφείλεται σε ανεπάρκειες που εμφανίστηκαν (θαρραλέα αυτοκριτική), σε προβλήματα που κληρονόμησε (φταίει η αντιπολίτευση) ή στην δημοκρατική μεγαλοθυμία και ανεκτικότητα του (η αχαριστία του κόσμου).

Αυτή η ανεκτικότητα, πάντοτε σε τέτοιες εκπομπές, είναι που τελειώνει. Από δω και πέρα...

 

Ας θυμηθεί ο καθένας και η καθεμιά πόσες φορές έχει δει αυτή την παράσταση στις τηλεοράσεις τα τελευταία 20 χρόνια. Αφού έχουμε καπιταλισμό, ένας λόγος για αυτή την κοινοτυπία, είναι σίγουρα οι θεαματικότητες. Αυτές πιστεύουμε οδήγησαν τον Κο Σρόιτερ να μας βάλει συσκευασία στην κατασταλτική σούπα της εκπομπής του. Για τα μάτια του, δεν αμφιβάλουμε, είμαστε ένα όχημα για θεαματικότητες και like, από ότι φαίνεται ακόμα καλύτερο και από τους Τζιχαντιστές που πιστεύουμε  υποτιμήθηκαν αν και προκαλούν εξαιρετικής ποιότητας φόβο. Αφού όμως έχουμε και κράτος, η συγκεκριμένη τακτική εξυπηρετεί  κι άλλα πράγματα. Γιατί δεν  είναι και δεν θα μπορούσε να είναι ο Ρουβίκωνας το ζητούμενο της κρατικής καταστολής αλλά το αναρχικό κίνημα, ο κόσμος του αγώνα και οι δράσεις τους, η ίδια η κοινωνική βάση που το κουστούμι του φοβισμένου τηλεθεατή αρχίζει να της πέφτει στενό.

 

Ηταν όλα αυτά μέσα. Από τον αγώνα για δωρεάν συγκοινωνίες που, τι πιο λογικό, στοχεύει τις υποδομές των εισιτηρίων, το αιώνιο "άβατο των Εξαρχείων", το σταμάτημα των πλειστηριασμών, την ενοχλητικά για το κράτος επιτυχημένη διαχείριση του προσφυγικού από αλληλέγγυους και καταλήψεις, τις ίδιες τις καταλήψεις ως κέντρα παραγωγής αγώνα, πολιτικής και πολιτισμού σε τοπική βάση. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά είχαμε κι εμείς το 1,5 λεπτό που "δικαιούμαστε".

 

Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί είτε να δέχεται εν λευκώ  τις ιδιοτελείς προπαγάνδες μεγαλοδημοσιογράφων και υπουργών ή να δει με τα ίδια του/της τα μάτια τι γίνεται στα Εξάρχεια, και  τι είναι οι καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα. Μπορεί να διαβάσει τα κείμενα ή να έρθει σε επαφή με εμάς και κάθε αναρχική ομάδα.  Μπορεί κάθε φορά που μπαίνει στο Μετρό να αναρωτηθεί ποιός έχει δίκιο για τα ΜΜΜ, το κράτος ή αυτοί που ζητούν ελεύθερες μετακινήσεις.

Είναι πολύ απλό, πρόσβαση υπάρχει, τα πάντα είναι δημόσια.

 

Το ερώτημα ποιοι είναι "δικοί μας" και ποιοι "απέναντι", ποιες πρακτικές πρεσάρουν το καθεστώς και ποιες το ξεσκονίζουν, μπορεί και πρέπει να απαντηθεί από όλους/ες. Ο αγώνας για κοινωνική απελευθέρωση έχει αντιμετωπίσει, και θα συνεχίσει να το κάνει,  και απραγματοποίητες και πραγματοποιημένες απειλές από την εξουσία. Γιατί δεν είναι ποτέ ο φόβος της καταστολής η αιτία για την παθητικότητα, ούτε η έλλειψη της ο λόγος για ξεσηκωμό. Οι αιτίες είναι η πραγματικότητα που ζούμε, είναι αυτό που χωρίζει τα στρατόπεδα του κοινωνικού πολέμου, κι αυτό τα γεννά όλα.

 

Είναι σειρά μας να πούμε "το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο". Όχι από την εικονική πραγματικότητα του "εγκλήματος" και "του μπάχαλου". Αλλά από μισθούς και συντάξεις που μειώνονται, από υγεία που καταρρέει. Κάθε πρόνοια εξατμίζεται μέσα στην ατέλειωτη θρασύτητα του καπιταλισμού. Σπίτια φτωχών που βγαίνουν στο σφυρί, εργάτες που πεθαίνουν στο δρόμο από ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας και  απάνθρωπες απαιτήσεις αφεντικών. Ο Ρουβίκωνας συνεχίζει με προσήλωση την πορεία του παρεμβαίνοντας με τους όρους και τους τρόπους που κρίνει σε κάθε συγκυρία ικανούς να ανοίγουν ρήγματα. Κάθε άλλο παρά αδιαφορούμε για την καταστολή, η κουτσή ελευθερία στις σημερινές συνθήκες για εμάς είναι τόσο πολύτιμη που ούτε να το φανταστεί μπορεί η εξουσία, και κάνουμε ότι μπορούμε για να την διατηρήσουμε. Αλλά ακόμα πιο πολύτιμη είναι η κοινωνική απελευθέρωση, το αίτημα για ισότητα και αληθινή ελευθερία, η ενεργός ένταξη σε έναν αγώνα που δεν επέλεξε ο κόσμος της εργασίας αλλά που υποχρεούται να δώσει και να κερδίσει. Το ποιας κυβέρνησης υπουργός είναι ο Τόσκας, το τι υποσχέθηκε, τι παραμύθι πούλησε αυτή η κυβέρνηση της αριστεράς και το τι τελικά έκανε, τα λέει όλα.

 

Τώρα μένει να δούμε κι άλλο ένα επεισόδιο, αυτό της επίθεσης σε Εξάρχεια, σε καταλήψεις, σε ομάδες, σε αγωνιστές. Ένα ακόμα απαραίτητο κεφάλαιο για κάθε αξιοπρεπές καθεστωτικό βιογραφικό. Να θυμούνται μόνο ότι στα μάτια των καταπιεσμένων τέτοια βιογραφικά έρχονται περίοδοι που γίνονται κατηγορητήρια. Και έχει περάσει παράλογα πολύς καιρός από την τελευταία τέτοια περίοδο.

 

Υ.Γ. Αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες της άλλης πλευράς να φτιάξει μια ιστορία τόσο ωραία που να μπορεί να τρβήξει το βλέμμα από την πραγματικότητα. Το να επικαλείται το κράτος και οι κολαούζοι του τους αναρχικούς για "ατιμωρησία" το έχουμε συνηθίσει και το θυμόμαστε συχνά σε δικαστήρια, πίσω από κάγκελα, στη ΓΑΔΑ, ή πεσμένοι σε πεζοδρόμια με μια διμοιρία να δέρνει από πάνω. Θα το έπαιζε κι ο Τόσκας αυτό το παιχνίδι ήταν βέβαιο. Αλλά κάπου χάθηκε η μπάλα.

Ακούσαμε τον υπουργό να ανακοινώνει στον εντυπωσιασμένο δημοσιογράφο ότι για την επίθεσή μας στα διόδια της Κορίνθου καταδικαστήκαμε με μόλις 3 μήνες ποινή. Να θυμίσουμε ότι μιλάμε για μια επίθεση που αφορούσε όχι μόνο το θέμα των διοδίων που ταΐζουν το πιο εμβληματικό ελληνικό κεφάλαιο, τον παρασιτικό κατασκευαστικό κλάδο, αλλά και τόσες χαμένες ζωές σε έναν οδικό άξονα υπόδειγμα λεηλασίας δημόσιων πόρων. Αποτύχαμε να διαφύγουμε και μας έπιασαν.

Και καταδικαστήκαμε σε πάνω από 4 χρόνια ποινές ο καθένας, 2 οχήματα μελών μας κατασχέθηκαν, ενώ η εισαγγελέας θεώρησε μικρές αυτές τις ποινές και άσκησε έφεση. Νομίζουμε ότι και ο κος Τόσκας μπορεί να μάθει και ο κος Σρόιτερ έχει την δημοσιογραφική δεινότητα να το επιβεβαιώσει. Σε κάθε περίπτωση τους προτείνουμε όταν προπαγανδίζουν να αποφεύγουν να μιλάνε με συγκεκριμένα νούμερα, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να εκτεθούν όπως έγινε τώρα.