Μια γιγάντια δομή σε σχήμα δακτυλίου, η οποία αλλάζει βασικές θεωρίες για την κοσμογονία, ανακάλυψαν στο διάστημα επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Λανκασάιρ.

Έχει διάμετρο 1,3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός και έχει περίπου 15 φορές το μέγεθος της Σελήνης στον νυχτερινό ουρανό, όπως φαίνεται από τη Γη.

Ονομάστηκε ο Μεγάλος Δακτύλιος από τους αστρονόμους και αποτελείται από γαλαξίες και σμήνη γαλαξιών. Οι ειδικοί ισχυρίζονται μάλιστα, ότι είναι τόσο μεγάλο, που αλλάζει την κατανόησή μας για το Σύμπαν.

Σε απόσταση άνω των 9 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη, δεν είναι ορατό με γυμνό μάτι, αλλά η διάμετρός του στον νυχτερινό ουρανό θα ισοδυναμούσε με 15 πανσέληνους.

Σύμφωνα με μια από τις κατευθυντήριες αρχές της αστρονομίας, που ονομάζεται κοσμολογική αρχή, τέτοιες μεγάλες δομές δεν πρέπει να υπάρχουν. Αυτό δηλώνει ότι όλη η ύλη απλώνεται ομαλά σε όλο το Σύμπαν.

Παρόλο που τα αστέρια, οι πλανήτες και οι γαλαξίες είναι τεράστιες συστάδες ύλης στα μάτια μας, μπροστά στο μέγεθος του σύμπαντος είναι ασήμαντοι. Με βάση τη θεωρία, δεν πρέπει να σχηματίζονται πολύ μεγαλύτερα κομμάτια ύλης.

Ωστόσο, ο Μεγάλος Δακτύλιος δεν είναι σε καμία περίπτωση η πρώτη πιθανή παραβίαση της κοσμολογικής αρχής και έτσι υποδηλώνει ότι υπάρχει ένας άλλος παράγοντας που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί.

Σύμφωνα με τον Δρ Ρόμπερτ Μασέι, αναπληρωτή διευθυντή της Royal Astronomical Society, αυξάνονται τα στοιχεία για μια επανεξέταση της βάσης της αστρονομίας.
«Αυτή είναι η έβδομη μεγάλη δομή που ανακαλύφθηκε στο σύμπαν και έρχεται σε αντίθεση με την ιδέα ότι το σύμπαν είναι λείο στη μεγαλύτερη κλίμακά του.

Εάν αυτές οι δομές είναι πραγματικές, τότε είναι σίγουρα τροφή για σκέψη για τους κοσμολόγους και τη σκέψη για το πώς έχει εξελιχθεί το σύμπαν στην πάροδο του χρόνου», σημείωσε ο ίδιος, όπως αναφέρει το BBC.

«Από τις τρέχουσες κοσμολογικές θεωρίες δεν πιστεύαμε ότι δομές σε αυτήν την κλίμακα ήταν δυνατές», τόνισε η Αλεξία Λόπεζ, διδακτορική φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Λανκασάιρ, η οποία ηγήθηκε της ανάλυσης.

«Θα μπορούσαμε να περιμένουμε ίσως μια εξαιρετικά μεγάλη δομή σε όλο το παρατηρήσιμο σύμπαν μας», είπε και πρόσθεσε: «Είναι πραγματικά σουρεαλιστικό. Έκανα αυτές τις ανακαλύψεις τυχαία, αλλά είναι πολύ σημαντικό και δεν μπορώ να το πιστέψω, ότι δηλαδή το έκανα εγώ».

Αν η ανακάλυψη επιβεβαιωθεί, η βιογραφία του Σύμπαντος θα πρέπει να γραφτεί από την αρχή.

Παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου James Webb υποδεικνύουν ότι οι πρώτοι μεγάλοι γαλαξίες εμφανίστηκαν πολύ νωρίτερα από ό,τι πίστευαν οι κοσμολόγοι.

Το τηλεσκόπιο απαθανάτισε έξι υποψήφιους γαλαξίες που είχαν ήδη ωριμάσει περίπου 500 με 700 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, η οποία γέννησε το Σύμπαν πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια.

Και οι έξι γαλαξίες έχουν αναπάντεχα μεγάλη μάζα και περιέχουν περίπου τον ίδιο αριθμό άστρων με τον δικό μας Γαλαξία, παρόλο που είναι δεκάδες φορές μικρότεροι σε όγκο.

«Είναι τρελό» σχολίασε η Έρικα Νέλσον του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Μπόλντερ, μέλος της διεθνούς ομάδας που παρουσιάζει τη μελέτη στο περιοδικό Nature.

«Απλά δεν περιμέναμε ότι το νεαρό Σύστημα θα οργανωνόταν τόσο γρήγορα. Αυτοί οι γαλαξίες δεν θα έπρεπε να είχαν τον χρόνο να σχηματιστούν» είπε η Νέλσον σε δελτίο Τύπου του πανεπιστημίου.

Οι έξι υποψήφιοι γαλαξίες διακρίνονται ως κουκίδες. Εμφανίζονται κόκκινοι λόγω της διαστολής του Σϋμπαντος (Swinburne University of Technology)

«Κανείς δεν περίμενε ότι θα βρίσκαμε κάτι τέτοιο. Οι υποψήφιοι γαλαξίες είναι πολύ πιο ώριμοι από ό,τι περιμέναμε. Φαίνεται ότι εξελίχθηκαν ταχύτερα από ό,τι επιτρέπουν τα καθιερωμένα μοντέλα μας» δήλωσε στο Reuters ο Τζόελ Λίζα, αστροφυσικός του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια.

«Μουσείο τεράτων»

Ο μεγαλύτερος από τους έξι υποψήφιους γαλαξίες έχει μάζα 100 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου, περίπου όσο ο δικός μας Γαλαξίας. Παραδόξως, όμως, έχει 30 φορές μικρότερο όγκο από τον «Μίλκι Ουέι».

Οι αρχέγονοι γαλαξίες «είναι ριζικά διαφορετικοί» από τους γαλαξίες στο σημερινό Σύμπαν, δήλωσε ο Άιβο Λάμπε του Πανεπιστημίου «Σουίνμπεργκ» στη Μελβούρνη, επικεφαλής της μελέτης.

«Αν ο δικός μας Γαλαξίας ήταν ένας μέσος ενήλικας κανονικού μεγέθους, ας πούμε 1,75 μέτρα σε ύψος και 70 κιλά σε βάρος, αυτοί οι γαλαξίες θα ήταν μωρά ενός έτους που θα ζύγιζαν το ίδιο αλλά θα είχαν ανάστημα κάτω από 7 εκατοστά. Το πρώιμο Σύμπαν είναι μουσείο τεράτων» είπε.

Η αλήθεια είναι ότι οι εν λόγω γαλαξίες δεν είναι οι αρχαιότεροι που έχουν εντοπιστεί με το James Webb. Το υπέρυθρο διαστημικό τηλεσκόπιο ανακάλυψε πέρυσι τέσσερις γαλαξίες που εκτιμάται ότι σχηματίστηκαν μόλις 350 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Πρόκειται όμως για νάνους συγκριτικά με τα νέα αντικείμενα και δεν εξέπληξαν τους αστρονόμους.

Οι ερευνητές τονίζουν πάντως ότι θα απαιτηθούν περαιτέρω παρατηρήσεις για να επιβεβαιωθεί ότι τα νέα αντικείμενα είναι πράγματι γαλαξίες και έχουν όντως τόσο μεγάλη μάζα.

Παρόλα αυτά, «ακόμα και αν μόνο ένας από αυτούς τους γαλαξίες είναι αληθινός, η ανακάλυψη ξεπερνά τα όρια των γνώσεών μας για την κοσμολογία» είπε η Νέλσον.

Οι έξι υποψήφιοι γαλαξίες, οι οποίοι εντοπίστηκαν σε μια μικρή περιοχή του ουρανού στη Μεγάλη Άρκτο, υποδεικνύουν ότι τα άστρα που είχαν προλάβει να σχηματιστούν περίπου μισό δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη περιείχαν 10 με 100 φορές περισσότερη μάζα από ό,τι θα αναμενόταν.

Μάλιστα οι υπολογισμοί των ερευνητών υποδεικνύουν ότι η (κανονική) ύλη που περιείχε τότε το Σύμπαν δεν θα έπρεπε να επαρκεί για να σχηματιστούν τόσο πολλά άστρα τόσο γρήγορα.

Εξήγηση ακόμα δεν υπάρχει, ωστόσο η ερευνητική ομάδα σχεδιάζει να συγκεντρώσει νέες παρατηρήσεις προκειμένου να επιβεβαιωθούν τα ευρήματα.

Στο μεταξύ, το James Webb θα μπορούσε να πετύχει έναν από τους πρωταρχικούς στόχους της αποστολής του, τον εντοπισμό των πρώτων άστρων που άναψαν στο Σύμπαν.

Τα πρώτα αυτά άστρα εκτιμάται ότι εμφανίστηκαν περίπου 100 με 200 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη και είχαν 1.000 φορές μεγαλύτερη μάζα από τον Ήλιο.

Η μελέτη τους θα μπορούσε να προσφέρει νέα στοιχεία για τη βρεφική ηλικία του Σύμπαντος.

Η οποία όπως φαίνεται ήταν πολύ πιο περιπετειώδης από ό,τι νομίζαμε.

Πώς ήταν το Σύμπαν 13 δισ. χρόνια πριν; Η πρώτη εικόνα είναι γεγονός. Ο Τζο Μπάιντεν παρουσίασε την πρώτη από τις φωτογραφίες του τηλεσκοπίου Τζέιμς Γουέμπ. Σήμερα Τρίτη θα δοθούν στη δημοσιότητα άλλες τέσσερις σηματοδοτώντας την κανονική περίοδο λειτουργίας του Τζέιμς Γουέμπ. Ο Μπάιντεν έκανε λόγο για ιστορική στιγμή για την επιστήμη και την τεχνολογία.

Η πρώτη εικόνα είναι μια ματιά στα βάθη του Σύμπαντος σε υπέρυθρο φως. Το πανίσχυρο τηλεσκόπιο εστίασε σε ένα πολύ μικρό κομμάτι του ουρανού όπου βρίσκεται το σμήνος γαλαξιών SMACS 0723.

Κάθε φωτεινό σημάδι από τα χιλιάδες στη φωτογραφία είναι ένας γαλαξίας σε πολύ μακρινή απόσταση. Κάποιοι είναι από τους πιο αμυδρούς που έχουμε παρατηρήσει ποτέ, άρα τους βλέπουμε από μια εποχή που το Σύμπαν ήταν ακόμη «νεογέννητο».

Είναι η πιο καθαρή και λεπτομερής φωτογραφία που έχουμε από το πρώιμο σύμπαν. Το τηλεσκόπιο χρειάστηκε μόνο μία ημέρα για να συλλέξει το φως, μια απόδειξη του πόσο ισχυρό είναι.

Η βαθύτερη φωτογραφία που έχει τραβηχτεί ποτέ

Όπως εξήγησε ο διευθυντής της NASA, Μπιλ Νέλσον, η συγκεκριμένη φωτογραφία καλύπτει ένα μέρος του Σύμπαντος, η αναλογία του οποίου ομοιάζει σε έναν κόκκο άμμου σε απόσταση όση το μήκος ενός χεριού. «Είναι η βαθύτερη φωτογραφία του Σύμπαντος που έχει τραβηχτεί ποτέ», εξήγησε.

Το Τζέιμς Γουέμπ εκτοξεύτηκε στα τέλη του 2021 και βρίσκεται σε ένα σημείο περίπου 1,5 εκατ. χιλιόμετρα από τη Γη, έχοντας πίσω του τη Γη και τον Ήλιο. Το κάτοπτρο έχει διάμετρο 6,4 μέτρα και είναι φτιαγμένο από 18 εξαγωνικά κομμάτια.

Τις τελευταίες εβδομάδες ολοκληρώθηκαν οι δοκιμές και ενεργοποιήθηκαν όλα τα εξαρτήματα, ενθουσιάζοντας τους αστρονόμους που λένε ότι το αξίας 10 δισ. δολαρίων τηλεσκόπιο λειτουργεί καλύτερα και από όσο περίμεναν.

Αν και δεν χρειάζεται αφορμή για να θέσει κάποιος ερωτήσεις σε έναν αστροφυσικό, αφού στον απλό τουλάχιστον ανθρώπινο νου, πολλά ερωτήματα παραμένουν σταθερά ενώ και η έκρηξη της γνώσης λύνοντας κάποια πρόσθεσε περισσότερα, στην περίπτωση του διακεκριμένου επιστήμονα της αστρονομίας, Διονύση Σιμόπουλο, έχουμε και αφορμή, τα δυο τελευταία, από την πλούσια συλλογή του, βιβλία, Είμαστε αστρόσκονη και Η άνοιξη του Σύμπαντος από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Αναδημοσίευση από :// tvxs // Μαριάνθη Πελεβάνη//

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Όπως γράφετε «η Μεγάλη Έκρηξη είναι ο μικρόκοσμος. Εκεί, μέσα στα 3 με 10 πρώτα λεπτά της ύπαρξης του Σύμπαντος έγιναν τα πάντα. Από κει κι έπειτα ήταν λεπτομέρειες. Σε 10 λεπτά έγιναν τα πάντα». Με αυτά τα 10 λεπτά ασχολείται η αστρονομία; Και τι μας διδάσκει η παρατήρησή της για αυτά τα 10 λεπτά;

Πράγματι τα πρώτα 10 λεπτά είναι ίσως τα πιο σημαντικά της εξελικτικής πορείας του Σύμπαντος. Αλλά μ’ αυτή την πρώτη περίοδο της ζωής του Σύμπαντος δεν ασχολείται μόνο η αστροφυσική αλλά και η σωματιδιακή φυσική, αν και οι έρευνες αυτές έχουν ενωθεί τα τελευταία χρόνια. Όπως έλεγε και ο νομπελίστας φυσικός Sheldon Glashow: «Πιστεύω ότι το τέλος της δεκαετίας του 1990 και η αρχή του 21ου αιώνα θα μείνει αξέχαστη ως η ένωση του μεγάλου και του μικρού, η σύγκλιση της κοσμολογίας και της σωματιδιακής φυσικής. Οι δύο αυτές επιστήμες είχαν αρχίσει να συγκλίνουν εδώ και πολλά χρόνια, σήμερα όμως αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα».

Έτσι στα τρία λεπτά και 46 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, όταν η θερμοκρασία του Σύμπαντος είχε πέσει αρκετά, το Σύμπαν μετετράπη σ’ έναν τεράστιο θερμοπυρηνικό αντιδραστήρα, και μέσα στα επόμενα μερικά λεπτά όλοι σχεδόν οι πυρήνες του δευτερίου ενώθηκαν μεταξύ τους σχηματίζοντας πυρήνες ηλίου, ενώ μια ελάχιστη ποσότητα δευτερίου κατόρθωσε να μη μετατραπεί σε ήλιο, με αντιστοιχία ενός πυρήνα δευτερίου για κάθε 30.000 πυρήνες υδρογόνου, ποσότητα που παρατηρείται ακόμα και σήμερα, 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα. Σε άλλες παράλληλες αντιδράσεις, σχηματίστηκαν επίσης και ελάχιστες ποσότητες πυρήνων ηλίου 3, βηρυλλίου 7 και λιθίου 7. Έτσι, στο τέλος των δέκα πρώτων λεπτών της δημιουργίας η θερμοπυρηνική μηχανή του Σύμπαντος σταμάτησε να λειτουργεί. Μαζί της σταμάτησε και οποιαδήποτε συνέχεια της πυρηνοσύνθεσης. Οποιαδήποτε περαιτέρω δημιουργία νέων πυρήνων των χημικών στοιχείων της φύσης έπρεπε να περιμένει τη δημιουργία των άστρων (δεκάδες εκατομμύρια χρόνια αργότερα και μέχρι σήμερα), στη θερμοπυρηνική καρδιά των οποίων το υδρογόνο μετατρέπεται σε βαρύτερα στοιχεία μέχρι τον σίδηρο, καθώς επίσης και στις εκρήξεις των σουπερνόβα για τη δημιουργία πολύ βαρέων στοιχείων πάνω από τον σίδηρο και μέχρι το ουράνιο. Κι έτσι φαίνεται ότι οι διεργασίες σχηματισμού των δομών που παρατηρούμε σήμερα πρέπει να συνέβησαν, όταν η ηλικία του Σύμπαντος δεν υπερέβαινε τα 600 πρώτα δευτερόλεπτα της ύπαρξής του, ενώ την ίδια εκείνη περίοδο θα πρέπει να παρουσιάστηκε για πρώτη φορά και το σημερινό παρατηρούμενο ποσοστό ύλης και ακτινοβολίας, όπου ο αριθμός των ατόμων της ύλης είναι δύο δισεκατομμύρια φορές μικρότερος από τον αριθμό των φωτονίων της ακτινοβολίας.

Επίσης την περίοδο εκείνη πρέπει να διαμορφώθηκε και η παρατηρούμενη ασυμμετρία ύλης και αντιύλης με την υπερπαραγωγή ενός σωματιδίου ύλης επιπλέον των σωματιδίων αντιύλης σε ποσοστό ένα προς ένα δισεκατομμύριο. Σ’ αυτό όμως το απειροελάχιστο ποσοστό οφείλουμε τη διαμόρφωση του Σύμπαντος που βλέπουμε σήμερα, και σε τελική ανάλυση ακόμα και τη δική μας την ύπαρξη.

Για το τι συνέβη στο πρώτο δευτερόλεπτο έχουμε και τα πειράματα που γίνονται στο CERN και στους άλλους επιταχυντές των σωματιδίων. Πριν όμως από την αρχή, πίσω από τον χρόνο μηδέν, η επιστήμη δεν μπορεί να πάει, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Εκεί δεν ξέρουμε τι γίνεται. Τι προϋπάρχει. Όπως γράφετε «σε αυτό το σημείο πλέον καταρρέουν οι νόμοι της Φυσικής, δεν έχουμε επεξήγηση του τι συμβαίνει εκεί πέρα». Αυτή είναι η μαύρη τρύπα της λογικής;

Κανείς φυσικά δεν μπορεί να ξέρει τι υπήρχε πριν από τη Μεγάλη Έκρηξη, αφού ο χρόνος και ο χώρος δεν είχαν οντότητα. Υπήρχε μόνο ο κοσμικός πυρήνας, ο αρχικός εκείνος σπόρος των απεριόριστα μικρών διαστάσεων, που περιέκλειε μέσα του το σπέρμα μιας ολόκληρης οικουμένης. Ο χρόνος και ο χώρος, όλα, αρχίζουν με τη Μεγάλη Έκρηξη. Έτσι, δεν έχει κανένα νόημα να μιλάει κανείς (προς το παρόν τουλάχιστον) για γεγονότα που συνέβησαν πριν από την Ώρα Μηδέν, γιατί πριν απ’ αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ροή του χρόνου. Θα ’ταν σαν να ρωτούσαμε τι υπάρχει βόρεια από τον Βόρειο Πόλο. Η Ώρα Μηδέν είναι η στιγμή της εκκίνησης από την οποία προέρχονται τα πάντα. Οπότε όπως φαίνεται, κάποια στιγμή, ωθούμενο από μια τυχαία κβαντική διακύμανση, το κοσμικό ρολόι άρχισε να χτυπάει ξεκινώντας έτσι τη διαστολή του Σύμπαντος.

Η ακριβής όμως γνώση μας για τις πρώτες απειροελάχιστες στιγμές της δημιουργίας θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα που θα έχει στο μέλλον η προσπάθεια της σύγχρονης επιστήμης να συνδέσει την Κβαντομηχανική με τη Γενική Σχετικότητα σε μία και μοναδική Ενοποιημένη Θεωρία Πεδίου που να περιγράφει τη βαρύτητα ως μία κβαντισμένη δύναμη. Η σκέψη που κάνουν οι σύγχρονοι φυσικοί είναι ότι όπως και η βαρύτητα το ίδιο και οι άλλες τρεις αλληλεπιδράσεις της φύσης ίσως να δημιουργούνται κι αυτές από χωροχρονο-παραμορφώσεις. Για να εξηγηθεί όμως η ύπαρξη των δυνάμεων αυτών, χρειαζόμαστε την ύπαρξη επτά πρόσθετων διαστάσεων. Αν η θεωρία αυτή αληθεύει, ζούμε σ’ ένα Σύμπαν έντεκα διαστάσεων (αν και η ενδέκατη διάσταση είναι πακτωμένη με τη δέκατη, οπότε έχουμε ουσιαστικά δέκα συνολικά διαστάσεις)! Γιατί η μόνη θεώρηση του Σύμπαντος που φαίνεται σήμερα ότι ίσως μπορέσει να συνδέσει την Κβαντομηχανική με τη Γενική Σχετικότητα είναι η Θεωρία Μ των Υπερχορδών.

Η παρομοίωση όμως της αρχής του Σύμπαντος με μια μαύρη τρύπα θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, γιατί μία από τις θεωρητικές εκτιμήσεις που έχουν ήδη προταθεί είναι και η ιδέα ότι το Σύμπαν στο οποίο ζούμε βρίσκεται στο εσωτερικό μιας Μαύρης Τρύπας κι ότι αυτό είναι ένα μόνο από έναν «άπειρο» αριθμό Συμπάντων! Όπως χαρακτηριστικά είχε πει και ο Edward Tryon: «Το Σύμπαν μας είναι απλώς ένα απ’ αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν από καιρό σε καιρό».

Οι μαύρες τρύπες είναι επίσης από τα πιο μυστηριώδη αντικείμενα του διαστήματος και περιέχουν τεράστιες ποσότητες μάζας, αν και είναι αόρατες. Αυτή η άβυσσος είναι ο "αποκρυφισμός" του σύμπαντος, της αστρονομίας;

Τίποτα απολύτως που συνδέεται με τη σύγχρονη αστρονομία δεν μπορεί να ταυτίζεται με οποιονδήποτε αποκρυφισμό, γιατί η αστρονομία και οι έρευνές της είναι αλληλένδετες με την επιστημονική μέθοδο. Έχετε δίκιο όμως να χαρακτηρίζετε τις Μαύρες Τρύπες ως τα πιο μυστηριώδη αντικείμενα στο Σύμπαν. Γιατί μια μαύρη τρύπα είναι όντως το σημείο εκείνο του Διαστήματος όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου με περισσότερα υλικά από τρεις ηλιακές μάζες και ο οποίος στην τελική φάση της εξέλιξής του έχασε τη μάχη ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα τα υλικά του να καταρρεύσουν και κατά κάποιον τρόπο να καταπιούν τον ίδιο τους τον εαυτό, αφού τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βαρυτική δύναμη μιας μαύρης τρύπας.

Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς, μια μαύρη τρύπα είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τον ανθρώπινο νου, και ίσως αυτό να οφείλεται, μερικώς τουλάχιστον, στον όρο «τρύπα», γιατί ακούγοντας αυτή τη λέξη πολλοί από μας φαντάζονται κάποιο βαθούλωμα στο έδαφος ή το χαρακτηριστικό σκίσιμο στην επιφάνεια ενός αντικειμένου. Επιπλέον η λέξη εμπεριέχει την έννοια της «έλλειψης ύλης». Μια μαύρη τρύπα όμως είναι τελείως διαφορετική. Δεν είναι τρύπα σε «κάτι», γιατί είναι από μόνη της «κάτι». Είναι μια τρισδιάστατη, σφαιρική «τρύπα». Είναι μια σφαίρα ύλης και όχι ένα κενό ύλης. Αφού λοιπόν είναι σφαιρική, φαίνεται ίδια από παντού, ενώ αν κοιτάζαμε μέσα της δεν θα βλέπαμε την άλλη μεριά, αλλά θα αντικρίζαμε ένα «άπειρο» σκοτάδι που θα ήταν ίδιο απ’ όπου κι αν το κοιτάζαμε. Και αυτού του είδους η «τρύπα» θα πρέπει, εκ των πραγμάτων, να είναι «μαύρη», αφού στην περίπτωση μιας μαύρης τρύπας η απαιτούμενη ταχύτητα διαφυγής υπερβαίνει την ίδια την ταχύτητα του φωτός. Έτσι, το παγιδευμένο φως της δεν είναι δυνατόν να φτάσει μέχρι τα μάτια μας για να το δούμε. Μ’ αυτή λοιπόν την έννοια η «τρύπα» αυτή είναι «μαύρη».

Με όλα αυτά λοιπόν, δεν είναι καθόλου παράξενο που μια μαύρη τρύπα αντιμετωπίζεται σήμερα ως ένα πραγματικά αδιανόητο ουράνιο αντικείμενο, όπου οι νόμοι της φυσικής έχουν «σηκώσει τα χέρια ψηλά» αδυνατώντας είτε να το περιγράψουν αναλυτικότερα είτε να μαντέψουν το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του. Δεν υπάρχει, δηλαδή, τρόπος ούτε να καταλάβουμε ούτε να εξηγήσουμε τη φυσική κατάσταση της ύλης κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν σε μια μαύρη τρύπα, γιατί οι συνθήκες αυτές χαρακτηρίζουν ένα σημείο μοναδικότητας για τη φυσική επιστήμη. Ένα σημείο, δηλαδή, όπου η σύγχρονη επιστήμη της φυσικής παύει να υφίσταται.

Η άλλη, επίσης περίεργη, διαπίστωση είναι το ότι μέσα σε ένα Σύμπαν, που από ό,τι φαίνεται σφύζει από ζωή, είμαστε περιέργως πώς, απομονωμένοι σαν σε καραντίνα, δεδομένου ότι, όπως λέτε, έχουμε υπολογίσει πως για έναν απλό χαιρετισμό με κάποιον εξωγήινο πολιτισμό χρειάζονται 4.000 χρόνια. Άρα το ερώτημα περί εξωγήινων δεν έχει κάποια σημασία;

Όλα όσα υπολογίζουμε σχετικά με την ύπαρξη ή όχι εξωγήινων πολιτισμών βασίζονται απλώς και μόνο στη λεγόμενη αστροφυσική λογική. Γιατί προς το παρόν δεν υπάρχει απολύτως καμία ένδειξη ή απόδειξη για την ύπαρξή τους ή όχι. Παρ’ όλα αυτά θα ήταν εγωιστικό εάν πιστεύαμε ότι είμαστε μόνοι μας, με την έννοια ότι μιλάμε για ένα Σύμπαν το οποίο αποτελείται από ένα τρισεκατομμύριο γαλαξίες και ο κάθε γαλαξίας κατά μέσο όρο από 100 δισεκατομμύρια πλανητικά συστήματα, τρισεκατομμύρια δηλαδή τρισεκατομμυρίων πλανήτες. Ακόμα και ο Μητρόδωρος ο Χίος πριν από 2.500 χρόνια έλεγε ότι «δεν μπορώ να φανταστώ σε ένα χωράφι που το σπέρνουμε με κριθάρι ότι θα φυτρώσει ένας μόνο σπόρος».

Το ότι πρέπει να υπάρχει ζωή στο Διάστημα, το ότι κατά καιρούς θα πρέπει να έχουν ανθήσει διάφοροι διαστημικοί πολιτισμοί στο Σύμπαν, και το ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι το μοναδικό λογικό ον ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των γαλαξιών είναι κάτι που όλοι σχεδόν οι επιστήμονες αποδέχονται σήμερα σαν κάτι το πιθανό. Οι αποστάσεις όμως που μας χωρίζουν από τους άλλους πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς είναι ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα όσο αναπτυγμένος τεχνολογικά κι αν είναι ένας εξωγήινος πολιτισμός. Γιατί ακόμα και με την πιο αναπτυγμένη τεχνολογία που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε, οι νόμοι της Φύσης δεν θα του επέτρεπαν να φτάσει μέχρις εδώ, σε εύλογο χρόνο.

Σε ό,τι αφορά τώρα τη μορφή που μπορεί να έχουν οι εξωγήινοι τίποτα δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Γιατί ακόμα κι αν κάπου στο Σύμπαν υπήρχε ένας πλανήτης ακριβώς στο ίδιο μέγεθος με τη Γη, στην ίδια ακριβώς απόσταση από ένα άστρο ίδιο ακριβώς με τον Ήλιο, οι πιθανότητες είναι αποφασιστικά ενάντια στην προοπτική της επανάληψης ενός βιολογικού κύκλου όμοιου με τον γήινο. Η νοημοσύνη βέβαια μπορεί να προκύψει πάνω σε έναν τέτοιο πλανήτη, δεν υπάρχει όμως κανένας επιστημονικά λόγος που να την κάνει να μοιάζει με τη δική μας. Γιατί λίγες μόνο διαφορές στο μόριο του νουκλεϊκού οξέος στο οποίο βασίζονται όλες οι μορφές ζωής στη Γη είναι το μόνο που απαιτείται για να έχουμε ένα λουλούδι ή μία μέλισσα, ένα πουλί ή μία ζέβρα. Επηρεασμένη από το μέγεθος του πλανήτη της, τη γεωγραφία του και την ατμόσφαιρά του, η νοημοσύνη μπορεί να εξελιχθεί σε πραγματικά εξωτικές φυσικές δομές και όργανα αισθήσεων και κίνησης. Ακόμα και η τεχνητή νοημοσύνη που συνυπάρχει ή διαδέχεται τους βιολογικούς της προγόνους, αποτελεί επίσης κι αυτή μιαν άλλη παράξενη πιθανότητα.

Οπότε το Σύμπαν είναι δυνατόν να περιέχει δισεκατομμύρια ίσως φυλές όντων που θα ψάχνουν με τα μάτια τους το κενό, για να δουν αυτά που βλέπουμε κι εμείς, για να σκεφτούν αυτά που σκεφτόμαστε κι εμείς, και να αναρωτηθούν κι αυτοί αν είναι μόνοι τους στο Σύμπαν.

Σε ένα σημείο του βιβλίου σας διαβάζουμε: «Δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί με λόγια το θέαμα που παρουσιάζει ο Γαλαξίας μας. Για να μετρήσουμε όλα αυτά τα άστρα χωρίς να κάνουμε τίποτα άλλο, 24 ώρες το 24ωρο θα χρειαζόμασταν 7.922 χρόνια συνολικά. Και πάλι δεν τα βλέπουμε όλα, αφού τα σκοτεινά νεφελώματα εμποδίζουν την ορατότητά μας στις πιο απόμακρες περιοχές». Η γνώση είναι σκοπός από μόνη της;

Και ναι και όχι! Αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ όσα μας δίδαξε η ιστορία της επιστήμης, γιατί αν δεν συνεχίσουμε την ανάπτυξη της επιστήμης και τον εμπλουτισμό των γνώσεών μας, άσχετα με την άμεση χρησιμότητά τους, γρήγορα θα ταφούμε κάτω από το βάρος των προβλημάτων μας, γιατί η επιστήμη του σήμερα είναι η λύση του αύριο. Φυσικά η μεταμόρφωση της επιστημονικής γνώσης σε πρακτικά εργαλεία και μεθόδους υπολογίζεται ότι θα τριπλασιαστεί μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια και μαζί μ’ αυτά θα επηρεαστεί αναμφίβολα και ο ίδιος ο άνθρωπος. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συσσώρευση της γνώσης επηρέαζε ανέκαθεν το ανθρώπινο πνεύμα.

Παρ’ όλα αυτά μερικοί συμπολίτες μας διατυπώνουν ορισμένες ενστάσεις σχετικά με την αποδοτικότητα των δαπανών για την έρευνα, όπως επίσης και για την ωφέλεια που θα αποκομίσει ο άνθρωπος από τέτοιου είδους ανακαλύψεις. Φυσικά εάν αναλογιστεί κάποιος τα χρήματα που δαπανώνται για τους εξοπλισμούς, οι δαπάνες για τις επιστημονικές έρευνες αποτελούν μια απειροελάχιστη παρωνυχίδα. Το κόστος κατασκευής και λειτουργίας του επιταχυντή του CERN, για παράδειγμα, δεν ξεπερνάει καν το κόστος ενός μόνο αεροπλανοφόρου! Το ίδιο μπορεί να πει κάποιος και για τις δαπάνες που διατίθενται στη διαστημική εξερεύνηση. Κι όμως οι 3.000 περίπου δορυφόροι, που βρίσκονται σήμερα σε τροχιά γύρω από τη Γη, μας στέλνουν καθημερινά χιλιάδες πληροφορίες που μας βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση του περιβάλλοντος και του πλανήτη μας, ενώ οι νέες τεχνολογίες που δημιουργήθηκαν για το διαστημικό πρόγραμμα έχουν πρόσθετες εφαρμογές στην καθημερινή μας ζωή, αφού καθένας από εμάς χρησιμοποιεί καθημερινά 50 με 60 διαφορετικά αντικείμενα που δημιουργήθηκαν χάρη στις διαστημικές μας δραστηριότητες.

Με βάση και τις νέες ριζοσπαστικές θεωρίες, του πολυσύμπαντος, της θεωρίας των χορδών, η αδιάσειστη γνώση, η βεβαιότητα που έχουμε, είναι τα όρια της αντίληψής μας. Και η αντίληψή μας αυτή μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να επιχειρήσει μια ανθρώπινη μετάφραση της συμπαντικής ποίησης. Όπως γράφετε και σεις ενδεικτικά «φαίνεται ότι ο άνθρωπος σε αυτόν τον χρυσό αιώνα της αστρονομίας πρέπει να βγάλει το χρυσάφι από το ορυχείο της γνώσης κομμάτι κομμάτι. Η τελική απάντηση ωστόσο πάντα θα μας διαφεύγει, κρυμμένη εκεί έξω». Επομένως, πιστεύετε ότι μπορούμε μόνο μέσω της γνώσης και της λογικής απόδειξης να κατανοήσουμε τον κόσμο;

Εάν η γνώση προέρχεται από την παρατήρηση και το πείραμα, τότε η γνώση αυτή επικουρούμενη από τη λογική αποδεικτική διαδικασία μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πολλά πράγματα για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τα καταλάβουμε όλα. Είναι, άλλωστε, στη φύση του ανθρώπου να θέλει να μάθει, ή όπως έγραφε ο Αριστοτέλης: «Φύσει του ειδέναι ορέγεται ο άνθρωπος». Απ’ όλα τα όντα πάνω στη Γη, μόνο εμείς διερωτόμαστε τι κάνει τον Ήλιο να λάμπει, γιατί το ουράνιο τόξο ακολουθεί την καταιγίδα, με ποιον τρόπο τα πουλιά πετάνε. Μόνο εμείς διερωτόμαστε τι κρύβεται πίσω από τον επόμενο λόφο ή πέρα από την απέραντη θάλασσα. Κι έχουμε πάντα αναρριχηθεί στον λόφο κι έχουμε πάντα διασχίσει τον ωκεανό. Ίσως, κάτι βαθιά χαραγμένο στη γενετική μας δομή να είναι αυτό που μας ωθεί να μάθουμε το τι είμαστε και από πού προήλθαμε. Που μας ωθεί στην περιπέτεια της εξερεύνησης. Γιατί είμαστε προικισμένοι με την ικανότητα να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να διερωτόμαστε. Είναι η μοίρα μας, και ίσως ο σκοπός μας, να αναπτυσσόμαστε και να προοδεύουμε, καθώς επιδιώκουμε να μάθουμε και να δώσουμε έννοια και σημασία στο Σύμπαν στο οποίο ανήκουμε, σε μια ατέρμονη ίσως προσπάθεια ερευνών. Γι’ αυτό άλλωστε και ο σημερινός άνθρωπος, στην προσπάθειά του να κατανοήσει το Σύμπαν, δεν αντικρίζει εκεί έξω έναν εχθρικό και άδειο κόσμο. Βλέπει, αντίθετα, την υπόσχεση ενός πανέμορφου ταξιδιού προς την Ιθάκη των γνώσεων. Ενός ταξιδιού χωρίς τέλος.

Αν υπάρχουν άπειροι κόσμοι, αν δεν μπορούμε να υπερβούμε τα όρια της άμεσης πραγματικότητας και αντίληψής μας, και το μόνο που έχουμε είναι μια απειροελάχιστη κατανόηση του κόσμου, αν δηλαδή τα πάντα θα μπορούσαν να ισχύουν κάπου, γυρνώντας στη γη μας, ποιο ή τι είναι ουσιώδες;

Σύμφωνα με τις σύγχρονες θεωρίες του Πολυσύμπαντος υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός συμπάντων που μπορεί να φτάνει τη μονάδα ακολουθούμενη από 506 μηδενικά. Και ίσως σε κάθε τέτοιο σύμπαν να υπάρχουν δισεκατομμύρια γαλαξίες αποτελούμενοι από 100-200 δισεκατομμύρια πλανητικά συστήματα. Εάν οι αριθμοί αυτοί αληθεύουν, υπάρχουν ορισμένοι συνάδελφοι που θεωρούν ότι οτιδήποτε κι αν μπορούμε να φανταστούμε μπορεί να υφίσταται κάπου σ’ αυτόν τον «άπειρο» αριθμό κόσμων.

Προσωπικά είμαι πολύ πιο συντηρητικός στις σχετικές μου απόψεις, γιατί δεν μπορώ να αποδεχτώ θεωρητικές εκτιμήσεις χωρίς έστω κάποια αποδεικτικά στοιχεία που να βασίζονται στην παρατήρηση. Όπως τόσο χαρακτηριστικά έλεγε και ο νομπελίστας φυσικός Richard Feynman: «Δεν έχει καμία σημασία πόσο όμορφη και κομψή είναι μια θεωρία ή πόσο έξυπνος είναι αυτός που τη διαμόρφωσε ή ποιο είναι το όνομά του. Εάν διαφωνεί με τα πειραματικά ή παρατηρησιακά δεδομένα, τότε η θεωρία είναι σίγουρα λάθος.» Για μένα δηλαδή το ουσιώδες είναι αυτό που μπορούμε να αποδείξουμε με την επιστημονική μέθοδο. Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ περιορίζομαι μόνο στην επιστήμη, στην οποία, για να είναι κάτι αποδεκτό πρέπει να αποδειχτεί, επανειλημμένα και από διαφορετικούς ερευνητές, είτε με το πείραμα είτε με την παρατήρηση.

Είμαστε αστράνθρωποι, λέτε, που δημιουργήθηκαν από χημικά στοιχεία φτιαγμένα κατά τις θανατηφόρες εκρήξεις υπεργιγάντιων άστρων. Ο άνθρωπος, θεωρείτε, είναι παρατηρητής ή συμμέτοχος του σύμπαντος;

Ασφαλώς και τα δύο! Παρατηρητής για να μπορεί να εντοπίσει τη φύση όλων όσα βλέπει εκεί έξω και συμμέτοχος γιατί αποτελείται από τα υλικά που είναι φτιαγμένα τα άστρα. Σκεφτείτε ότι το σώμα ενός μέσου ανθρώπου αποτελείται από 7.000 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άτομα, ο αριθμός αυτός είναι ίσος με το 7 ακολουθούμενο από 27 μηδενικά. Από τον τεράστιο αυτό αριθμό ατόμων το 62% είναι υδρογόνο, ένα χημικό στοιχείο που δημιουργήθηκε (μαζί με το μεγαλύτερο ποσοστό του ηλίου) τη στιγμή της γέννησης του Σύμπαντος πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Τα υπόλοιπα 92 χημικά στοιχεία γεννήθηκαν στο εσωτερικό των άστρων, κατά τις θερμοπυρηνικές τους αντιδράσεις και τις επιθανάτιες εκρήξεις τους. Οπότε, εάν κόψετε κάποιο λουλούδι ή δοκιμάσετε ένα φρούτο ή χαϊδέψετε το πρόσωπό σας, ακουμπάτε κάποιο άστρο. Γιατί όλα αυτά, κι οτιδήποτε άλλο υπάρχει γύρω μας, είναι κομμάτια κάποιου άστρου. Ο Ήλιος μας, η Γη μας και τα πάντα πάνω της δημιουργήθηκαν από αστροϋλικά που εκτοξεύτηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια από κάποια καταστροφική αστρική έκρηξη σουπερνόβα. Όλη η ύλη στα σώματά μας, όλα τα χημικά στοιχεία που περιέχουμε (εκτός φυσικά από το υδρογόνο) φτιάχτηκαν στην «κόλαση» τέτοιων αστρικών θανάτων.

Είμαστε, δηλαδή, αστράνθρωποι που δημιουργήθηκαν από χημικά στοιχεία φτιαγμένα κατά τις θανατηφόρες εκρήξεις υπεργιγάντιων άστρων. Αστράνθρωποι που παρακολουθούν τις μακρινές σουπερνόβα να εκρήγνυνται και να προσφέρουν υλικά για τη δημιουργία νέων άστρων, νέων πλανητών και νέων ειδών ζωής. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα δεν θα υπήρχαν πλανήτες και δορυφόροι. Χωρίς τις σουπερνόβα δεν θα υπήρχε η Γη, δεν θα υπήρχαν βράχια και βότσαλα, δεν θα υπήρχαν φυτά και ζώα. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος.

Στο βιβλίο σας αναφέρεστε στον αστρονόμο και αστροφυσικό Καρλ Σαγκάν, ο οποίος είπε ότι «ο άνθρωπος είναι το μέσο για το Σύμπαν να γνωρίσει τον εαυτό του». Αν τολμήσω να πω ότι ατενίζοντας τα αστέρια αναγνωρίζουμε τα όρια της αντίληψής μας αλλά και της δυναμικής μας, της δυνατότητάς μας για αλλαγή, για επαναδημιουργία, δίνοντας έτσι νόημα στην ύπαρξή μας, αλλά και στο σύμπαν, ώστε να ενηλικιωθεί «ευτυχισμένο», θα σας βρω σύμφωνο;

Αυτό το «ευτυχισμένο» τα χαλάει όλα! Γιατί ακόμα κι αν μπορούσα να συμφωνήσω με την υπόλοιπη φράση σας, δεν μπορώ να συμφωνήσω με την προσθήκη ενός «ευτυχισμένου σύμπαντος». Γιατί απλούστατα το Σύμπαν δεν ενδιαφέρεται καθόλου είτε για μας είτε για την όποια «ευτυχία» του! Εκτός αυτού θα έλεγα ότι η ύπαρξή μας δεν μπορεί να αντλεί το όποιο νόημά της από το σύμπαν αλλά από την κατανόησή του. Κι αυτό έχει μεγάλη διαφορά!

Εσείς όταν ατενίζετε τον ουρανό, σκέφτεστε κι αισθάνεστε ως αστρονόμος που έχει και θέλει αποδείξεις ή ως ένας άνθρωπος που στοχάζεται το άδηλο;

Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος δεν μπορεί να αποκόψει τον εαυτό του τελείως από την επαγγελματική του ενασχόληση, αφού αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με την καθημερινή του υπόσταση. Μ’ αυτή λοιπόν την έννοια έχω κι εγώ τα ίδια χαρακτηριστικά του ρομαντικού ανθρώπου που κοιτάζοντας τα άστρα τον οδηγούν σε ατραπούς τελείως έξω από τις επαγγελματικές του ασχολίες και σε ρομαντικά ταξίδια χαμένα στο διάστημα. Υπάρχουν όμως και στιγμές που η ιδιότητά μου ως αστρονόμου υπερισχύει και η ενατένισή του ουρανού συνδυάζεται με τις γνώσεις που αποκόμισα στη διάρκεια της καριέρας μου. Γιατί, πώς να το κάνουμε, πίσω από τα μάτια μας υπάρχει σήμερα και η γνώση.


πηγή :// tvxs //

Κορυφαίοι επιστήμονες που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικά πεδία-τομείς (βιολόγοι, ιστορικοί, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, αστροφυσικοί, αστρονόμοι κ.α.) συναντήθηκαν τη Δευτέρα 18/3, στο μουσείο επιστημών Cite des Sciences et de l’Industrie του Παρισιού, προκειμένου να απαντήσουν στο «διαχρονικό» ερώτημα: Εάν υπάρχουν εξωγήινοι πολιτισμοί στο σύμπαν.

Το παρών στη διεπιστημονική συνάντηση έδωσε και ο κ. Νικόλας Πράντζος, διευθυντής ερευνών του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας και του Ινστιτούτου Αστροφυσικής του Παρισιού.

Η εν λόγω πρωτοβουλία διοργανώθηκε από τον διεθνή μη κερδοσκοπικό επιστημονικό οργανισμό METI International (Messaging Extraterrestrial Intelligence), που λειτουργεί με σκοπό την προσπάθεια επικοινωνίας με οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί εξωγήινη νοημοσύνη, μέσω της μετάδοσης ραδιοσημάτων σε άλλα άστρα. Το ΜΕΤΙ -που έχει την έδρα του στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ και το ευρωπαϊκό κέντρο του βρίσκεται στο Παρίσι– υποστηρίζει την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου δικτύου αστεροσκοπείων για την οπτική αναζήτηση εξωγήινης νοημοσύνης (Search for Extraterrestrial Intelligence-SETI).

Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΜΕΤΙ, ο κ. Πράντζος δήλωσε «Φαίνεται πως μολονότι οι ραδιοεπικοινωνίες παρέχουν ένα φυσικό μέσο για την αναζήτηση εξωγήινων πολιτισμών με ηλικία μικρότερη από λίγες χιλιετίες, οι αρχαιότεροι πολιτισμοί θα έχουν μάλλον αναπτύξει εκτεταμένα προγράμματα διαστρικού αποικισμού, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσουν αδιάψευστα στοιχεία, είτε υπέρ είτε κατά της ύπαρξης εξωγήινης νοημοσύνης, στη διάρκεια της ζωής τους».

Το METI International δημιουργήθηκε το 2015 από τον Αμερικανό αστροβιολόγο Ντάγκλας Βάκοχ. Κάθε δύο χρόνια διοργανώνει μια επιστημονική συνάντηση στο Παρίσι στο πλαίσιο των εργαστηρίων του με τίτλο «Τι είναι ζωή; Μια εξωγήινη προοπτική».

Οι απαντήσεις που έχουν δοθεί, μέχρι στιγμής,  στο λεγόμενο «Παράδοξο του Φέρμι», στο γιατί δηλαδή οι εξωγήινοι δεν έχουν κάνει ως τώρα φανερή την παρουσία τους σε εμάς τους γήινους, είναι πολλές: Ένα ενδεχόμενο είναι οι εξωγήινοι να φοβούνται τις συνέπειες από την επαφή τους με την ανθρωπότητα. Πιθανό είναι ακόμα ότι, επειδή η νοημοσύνη τους διαφέρει από τη δική μας,  κάθε επαφή ή επικοινωνία μαζί τους είναι ιδιαίτερα δύσκολη έως αδύνατη. Σύμφωνα με τις υποθέσεις ορισμένων ειδικών, υπάρχει επίσης το ενδεχόμενο οι εξωγήινοι να παρακολουθούν τους ανθρώπους στη Γη, όπως παρακολουθούν οι άνθρωποι τα ζώα στο ζωολογικό κήπο.

Ο Βάκοχ, πρόεδρος του ΜΕΤΙ είπε χαρακτηριστικά: «Το θέμα είναι πώς μπορούμε να κάνουμε τους γαλαξιακούς φύλακες να αποκαλύψουν τον εαυτό τους».

«Μπορούμε να επιδιώξουμε την επικοινωνία με τους εξωγήινους, μεταδίδοντας στα γειτονικά άστρα μια σειρά από ισχυρά, εσκεμμένα και πλούσια από πληροφορίες ραδιοσήματα», πρόσθεσε ο Βάκοχ.

Από τη μεριά της, η Ντανιέλ Μπριό, αστροφυσικός του Αστεροσκοπείου του Παρισιού, επισήμανε: «η εμπειρία του παρελθόντος δείχνει ότι οποιαδήποτε συνάντηση ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς είναι επικίνδυνη και για τους δύο. Γνωρίζοντας κάτι τέτοιο, οι πολιτισμένοι εξωγήινοι δεν θα προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν μαζί μας».

Σύμφωνα και με τον  Ζαν-Πιέρ Ροσπάρ, επίτιμο διευθυντή ερευνών του Εθνικού Ινστιτούτου Αγρονομικών Ερευνών της Γαλλίας, «Φαίνεται πιθανό πως οι εξωγήινοι έχουν επιβάλει μια «γαλαξιακή καραντίνα», επειδή συνειδητοποιούν ότι θα ήταν πολιτισμικά καταστροφικό για μας το να μάθουμε για την ύπαρξη τους»… «Δεν υπάρχει λόγος να νομίζουμε ότι οι άνθρωποι έχουν φθάσει το υψηλότερο δυνατό γνωσιακό επίπεδο. Ακόμη υψηλότερα επίπεδα μπορεί να εξελιχθούν στη Γη στο μέλλον και ήδη μπορεί να είναι πραγματικότητα αλλού στο σύμπαν».

Ένας προβληματισμός, σε σχέση με το κατά πόσο οι άνθρωποι θα έχουν ή όχι κοινά με τις εξωγήινες μορφές ζωής εκφράστηκε από τον αστροφυσικό Ρολάν Λεούκ, της γαλλικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας και τον παλαιοντολόγο Ζαν-Σεμπαστιάν Στεγέρ, του γαλλικού Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας.

Πηγή: ΑΠΕ,ΕΡΤ