Πρεμιέρα

21 Φεβρουαρίου 2022

Video trailer: https://www.youtube.com/watch?v=A1fIuJJKwuA

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/kokkalo

 

Ο Αρτώ. Αυτός είναι το επείγον περιστατικό.

Αυτός απέσπασε τη λογοτεχνία από την αστυνομία, το θέατρο από την ιατρική.

Κάτω από τον ήλιο των βασανιστηρίων που φωτίζει

όλες τις ηπείρους αυτού του πλανήτη, ανθίζουν τα κείμενά του.

Κάποτε θα διαβαστούν πάνω στα ερείπια της Ευρώπης.

Και τότε θα γίνουν κλασικά.

Χάινερ Μύλλερ

Η σκηνοθέτις Ιόλη Ανδρεάδη παρουσιάζει στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης την παράσταση «ΚΟΚΚΑΛΟ», μια σπαρακτική ροκ τελετουργία για τη ζωή και το έργο του μεγαλύτερου διανοητή και καλλιτέχνη του σύγχρονου θεάτρου. Ο ρηξικέλευθος και μοναδικός Αντονέν Αρτώ, αυτό το «επείγον περιστατικό» της ζωής και της τέχνης όπως θα τον χαρακτηρίσει ο Χάινερ Μύλλερ, επιστρέφει στη σκηνή για τελευταία φορά, δίνοντας το σόου της ζωής του. Ο Γεράσιμος Γεννατάς παθιασμένος, εμπνευσμένος, θλιμμένος και ερωτευμένος παντόμιμος κλόουν ενσαρκώνει τον σπουδαίο Γάλλο, έχοντας ως κύρια μέσα τη φωνή και το σώμα, και με τη ζωντανή συμβολή του μουσικού-περφόρμερ Γιώργου Παλαμιώτη, οδηγούν τον θεατή σε μια βαθιά προσωπική κάθαρση, από το σκοτάδι του πόνου, της αδικίας και της υποκρισίας, προς το καθαρό και λυτρωτικό φως. Εκεί όπου βασιλεύει ο Μέγας Νόμος της Καρδιάς.

Η ιστορία

Παρίσι 1935. Ο Αντονέν Αρτώ επινοεί μια εντελώς νέα θεατρική φόρμα, το «Θέατρο της Σκληρότητας», και για να τη βάλει σε εφαρμογή δημιουργεί την παράσταση «Οι Τσέντσι» – μία πεντάπρακτη τραγωδία, για τον ξακουστό, αιμοδιψή και αιμομίκτη κόμη της Ρώμης, που βρέθηκε δολοφονημένος, μ’ ένα στιλέτο στο μάτι, από την ανήλικη κόρη του. Το έργο κάνει πρεμιέρα τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, στο θέατρο Folies Wagram, και παρά τις προσδοκίες αποτυγχάνει παταγωδώς. Ο Αρτώ αποφασίζει πως δεν θα σκηνοθετήσει ξανά ποτέ, ταξιδεύει ασταμάτητα αναζητώντας τη λύτρωση και στο τέλος συλλαμβάνεται για αλητεία. Το 1938 χαρακτηρίζεται επισήμως ως «παράφρων» και οδηγείται δια της βίας στο ψυχιατρείο, στο οποίο θα παραμείνει έγκλειστος για εννέα χρόνια. Την τελευταία μόνο χρονιά θα υποβληθεί σε περισσότερα από 51 ηλεκτροσόκ. Εκεί αποκτά την εμμονή ότι έρχονται στον ύπνο του και του δηλητηριάζουν τα όνειρα κάνοντας μάγια, εκεί πέφτει σε κώμα και ευτυχώς ξύπνα την ώρα που τον οδηγούν στο νεκροτομείο, εκεί ο ξακουστός ψυχαναλυτής και ψυχίατρος Ζακ Λακάν θα θριαμβολογήσει πως «επιτέλους ο κύριος Αρτώ θεραπεύτηκε και δεν θα χρειαστεί να ξαναγράψει τίποτα πια». 

Το 1946 και λίγο πριν τον θάνατό του, αποκτά ξανά ελευθερία κινήσεων, έχοντας υποστεί ωστόσο ανεπανόρθωτες βλάβες από τις επίσημες θεραπευτικές μεθόδους. Οι «Φίλοι του Αντονέν Αρτώ» οργανώνουν μια ειδική βραδιά αφιερωμένη στο έργο του στο Θέατρο «Σάρα Μπερνάρ», αλλά η είσοδος στον ίδιο απαγορεύεται, εξαιτίας του φόβου που προκαλεί η εξασθενημένη του φιγούρα και η πιθανότητα ενός ακόμα θηριώδους ξεσπάσματος, όπως αυτά που συνήθιζε ενώπιων ακροατηρίου και από τα οποία ηρεμούσε μόνο εάν τον φιλούσε ένας φίλος του στο μέτωπο.. Ο άνθρωπος τον οποίο συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν στέκεται μόνος έξω από τις κλειστές πόρτες, ενώ σύσσωμη η καλή κοινωνία των Παρισίων απολαμβάνει τις αναγνώσεις των κειμένων του.

Η παράσταση

Απογοητευμένος από αυτό το περιστατικό, ο Αρτώ αρνείται την ελευθερία του και επιστρέφει οικειοθελώς στο κελί του, αποφασίζοντας να ξυπνήσει τα εκφραστικά του μέσα για να μεταμορφωθεί ο ίδιος στον πιο βιρτουόζο περφόρμερ και να δώσει ένα τελευταίο σόλο, μια παράσταση-ξέσπασμα, μπροστά σε ένα κοινό ανυπόκριτο. Ένα κοινό που θα πλάσει με το μυαλό του. Ένα κοινό που γεννήθηκε για να τον αγαπά.

Απομονωμένος στο άσυλο, ο Αρτώ στήνει από την αρχή το παλιό σκηνικό των «αποτυχημένων» Τσέντσι, φέρνει την ψυχή του στο προσκήνιο, την ξεγυμνώνει και την τραγουδά με πάθος και μαεστρία. Σε ένα ονειρικό τοπίο μνήμης και με το ρυθμό της μουσικής, ακολουθεί την κάθοδο μιας βαθιάς και ανείπωτης εξομολόγησης. Καλλιτέχνης, ιδιοφυής, επαναστάτης, αναθεωρητής, ποιητής, δάσκαλος, παραληρηματικός, επιθετικός, επιληπτικός, αυτοκαταστροφικός και βαθιά, πολύ βαθιά ερωτευμένος και ερωτικός, συνθέτει με τρόπο προβοκατόρικο την τελική του ετυμηγορία απέναντι στον σύγχρονο καθωσπρεπισμό, βγάζοντας τη γλώσσα στην κοινωνική υποκρισία και τις επινοημένες αυθεντίες του καιρού μας και επαναφέροντας το «Θέατρο της Σκληρότητας» στη θέση που του ανήκει: μέσα στις φλογισμένες καρδιές των εξεγερμένων. 

~.~

Με το «ΚΟΚΚΑΛΟ» οι συγγραφείς Ιόλη Ανδρεάδη και Άρης Ασπρούλης, ολοκληρώνουν την προσωπική τους τριλογία πάνω στο έργο του Αντονέν Αρτώ. Έχουν προηγηθεί οι παραστάσεις «Αρτώ / Βαν Γκογκ, avec unpistolet» (Θέατρο Σημείο - 2015, στον ρόλο του Αντονέν Αρτώ ο Ιωάννης Παπαζήσης) και «Οικογένεια Τσέντσι» (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης - 2016, στο ρόλο του Κόμη Τσέντσι ο Μιλτιάδης Φιορέντζης, Μπαλαντέρ η Ελεάνα Καυκαλά, Βεατρίκη η Μαρία Προϊστάκη). Το αισθητικό περιβάλλον της παράστασης «ΚΟΚΚΑΛΟ», ακολουθώντας τη διαδρομή της ζωής του Αρτώ, τελεί σε απευθείας διάλογο με τα δύο προηγούμενα ανεβάσματα.

Σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη

Κείμενο: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης

Σκηνογραφία: Δήμητρα Λιάκουρα

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Παλαμιώτης

Κατασκευές: Γιάννης Νίτσος

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου

Video Trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος

Οργάνωση Παραγωγής: ΡΕΟΝ / Ορέστης Τάτσης

Στον ρόλο του Αντονέν Αρτώ ο Γεράσιμος Γεννατάς.

Ζωντανά επί σκηνής ο μουσικός-περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης

Θέατρο Τέχνης – Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα

Τηλέφωνο: 2103222760 & 2103228706

Παραστάσεις κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.00

Εισιτήρια: 15 ευρώ, 10 ευρώ μειωμένο

Διάρκεια: 75 λεπτά

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείου Πολιτισμού.

Το έργο κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική.

Ευχαριστούμε το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση: https://www.dropbox.com/sh/bj7oh5tpqqnshdt/AAB-0MqrvhCvgBmgyF0SaYM_a?dl=0

 

Ο πολεμιστής Μακμπέθ γυρνώντας νικητής μετά από σπουδαίες μάχες στοιχειώνεται από μια προφητεία μαγισσών που τον θέλει να γίνεται Βασιλιάς της Σκωτίας. Επηρεασμένος από τον χρησμό και την αλαζονεία του που τροφοδοτεί η Λαίδη Μακμπέθ, αποφασίζει να σκοτώσει τον Βασιλιά Ντάνκαν και να γίνει αυτός Βασιλιάς στη θέση του. Στην συνέχεια διαπράττει και άλλα εγκλήματα ώστε να μην κινδυνεύσει η βασιλεία του. Η τιμωρία του όμως δεν αργεί να επέλθει.

Η ιστορία του Μακμπέθ καταδεικνύει με τον πιο οδυνηρό και ποιητικό τρόπο, την δύναμη που ασκεί ο φόβος πάνω στην ψυχή και στο σώμα. Ο φόνος αποδεικνύεται κύριο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης κατάστασης, μια θλιβερή διαπίστωση που μας κάνει να σκεφτούμε το γεγονός, ότι αν δεν σκοτώσουμε στη ζωή μας, αυτό δεν είναι από επιλογή, αλλά από τύχη.

Ερμηνεύουν: Θάνος Τοκάκης, Εύη Σαουλίδου, Κώστας Κουτσολέλος,Κώστας Ξυκομηνός, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Κωνσταντίνος Πλεμμένος

Μετάφραση: Θέμελης Γλυνάτσης

Σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης

Επιμέλεια κίνησης: ΜπέττυΔραμισιώτη

Σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Κατρανίτσας

Φωτισμοί: ΕβίναΒασιλακοπούλου

Ήχος-μουσική: Αλέκος Βασιλάτος

Φωτογραφίες:Κική Παπαδοπούλου

Βοηθοί σκηνοθεσίας: Κυβέλη Δραγούμη, Μάγδα Καφκούλα, Νικόλας Λαμπάκης

Από την ομάδα «Εν τώ άμα».

Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ

Παραστάσεις

Τετάρτη και Κυριακή στις 8μμ., Πέμπτη έως Σάββατο στις 9μμ.

Εισιτήρια

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 15 Ευρώ / 10 Ευρώ (μειωμένο) / 8 Ευρώ (άνεργοι)

Σάββατο: 18 Ευρώ / 12 Ευρώ (μειωμένο και ανεργίας)

Κυριακή: 16 Ευρώ / 12 Ευρώ (μειωμένο και ανεργίας)

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5 Αθήνα

Τηλέφωνο ταμείου: 2103228706

Καθημερινά 10:00-13:00 και 17:00-22:00

Προπώληση:https://www.viva.gr/tickets/theater/texnis-karolou-koun/makbeth/

Μάνος Χατζιδάκις.

Η διάλεξη για το ρεμπέτικο στο Θέατρο Τέχνης: 70 χρόνια μετά!

Ειδική τιμητική εκδήλωση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κ. Κουν

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου, ώρα 21.30

 

Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται  φέτος από την ιστορική διάλεξη για το ρεμπέτικο που έδωσε ο Μάνος Χατζιδάκις στο Θέατρο Τέχνης, στις 31 Ιανουαρίου 1949. Στη διάλεξη αυτή, που θεωρείται ορόσημο για την αναγνώριση του ρεμπέτικου από τους αστούς και τους διανοητές, ο 24χρονος τότε συνθέτης μέσα στη δίνη του εμφυλίου, μίλησε με τόλμη και σαφήνεια για την ιδεολογία και την αισθητική αυτών των «περιφρονημένων» τραγουδιών, προβάλλοντάς τα ως «μια τέχνη γνησίως και μοναδικά ελληνική». Για να καταλήξει, προσκαλώντας στη σκηνή του θεάτρου τον Μάρκο Βαμβακάρη και τη νεαρή Σωτηρία Μπέλλου που τραγούδησαν επιλεγμένα ρεμπέτικα στο έκπληκτο κοινό!

Τιμώντας την επέτειο αυτή, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν οργανώνει τη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019 στις 21.30 στο Υπόγειο (Πεσμαζόγλου 5) εκδήλωση με θέμα: «Μάνος Χατζιδάκις. Η διάλεξη για το ρεμπέτικο στο Θέατρο Τέχνης: 70 χρόνια μετά!»

Την επιμέλεια του αφιερώματος έχει ο Λάμπρος Λιάβας, καθηγητής εθνομουσικολογίας στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, που θα διαβάσει χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τη διάλεξη, αναλύοντας την κομβική σημασία της για την εποχή και την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού.

Παράλληλα, oΘοδωρής Οικονόμου θα παίξει αποσπάσματα από τις «Έξι λαϊκές ζωγραφιές» που συνέθεσε ο Χατζιδάκις το 1950 με πηγή έμπνευσης τα ρεμπέτικα. 

Τέλος, ο Στέλιος Βαμβακάρης, γιός του Μάρκου, με το συγκρότημά του θα παρουσιάσουν τα ίδια τραγούδια που είχαν επιλεγεί ως αντιπροσωπευτικά  μουσικά δείγματα στη διάλεξη του 1949. Μαζί του, στην κιθάρα, και ο ηθοποιός Γιάννος Περλέγκας.

Η εκδήλωση πραγματοποιείται από το Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν, σε συνεργασία  με το Κέντρο Ελληνικής Μουσικής «Φοίβος Ανωγειανάκης.

 

Η είσοδος είναι ελεύθερη, με δελτία που θα μοιραστούν από το ταμείο του θεάτρου μια ώρα πριν την έναρξη. 

Πρεμιέρα 24 Απριλίου 2017



Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα

τηλέφωνο ταμείου: 2103228706



Σκηνοθεσία: Μίνα Αδαμάκη

Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Ευτυχία Γιακουμή

video trailer: https://www.youtube.com/watch?v=RYmgKdWFjU8&feature=youtu.be





Η Μίνα Αδαμάκη επιστρέφει ύστερα από 45 χρόνια στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης από όπου ξεκίνησε, σκηνοθετώντας τον Εραστή του Χάρολντ Πίντερ.



Ο Ρίτσαρντ και η Σάρα, ένα τυπικό ζευγάρι άγγλων μεσοαστών, ζουν απομονωμένοι σε μια           εξοχική κατοικία κοντά στο Windsor. Είναι ευκατάστατοι. Έχουν ένα υπέροχο, καλόγουστο σπίτι με κήπο. Ο Ρίτσαρντ εργάζεται ως οικονομικός σύμβουλος στο City, η Σάρα είναι η τέλεια σύζυγος που φροντίζει να δημιουργεί το ιδανικό περιβάλλον για τη συμβίωσή τους.



Η ερωτική τους ζωή όμως έχει αρχίσει να εμφανίζει κάποια σημάδια κόπωσης και συνέλαβαν έναν πρωτότυπο τρόπο για να την τονώσουν: αποφάσισαν, από κοινού, να βρει η Σάρα έναν εραστή τον οποίο να δέχεται στο σπίτι τους όποτε εκείνη επιθυμεί, την ώρα που ο Ρίτσαρντ θα βρίσκεται στο γραφείο του. Ο άνθρωπος όμως είναι ένα σύνθετο και απρόβλεπτο ον, δεν χωράει σε καλούπια και πολύ συχνά, πέφτει στις παγίδες που ο ίδιος στήνει!



Λίγα Λόγια για τον Πίντερ και το έργο



Το σύγχρονο έργο, κατά τον Πίντερ, έχει μια αποστολή: να θέτει ερωτήματα. Χωρίς απαντήσεις. Ο Πίντερ αποφεύγει τις απαντήσεις, όχι γιατί δεν θέλει να τις δώσει, αλλά γιατί τις θεωρεί ύποπτες. Πιστεύει πως οι απαντήσεις μεροληπτούν και άρα δεν εξυπηρετούν την αλήθεια. Για τον Πίντερ η αλήθεια δεν βρίσκεται στον λόγο που αρθρώνεται με καλλιέπεια και καθ’ υπερβολή. Αντιθέτως, κρύβεται μέσα στον σπασμένο κι αγχωτικό λόγο των ανθρώπων σε σύγχυση, πίσω από τις σιωπές όταν δεν θέλουν ή δεν μπορούν να εκφέρουν αυτό που τους ταράζει. Αυτός είναι ο πιντερικός λόγος, η πιντερική γραφή. Σε κάποιους μοιάζει δύστροπη και δυσκολεύονται να την κατανοήσουν, σ’ άλλους συνταρακτική. Είναι ίσως γιατί βολευτήκαμε στην εύκολη ανάγνωση μιας ιστορίας που σου προσφέρει μια ετοιματζίδικη αλήθεια, «κοινά» αποδεκτή, και βαριόμαστε να καταβάλουμε και την ελάχιστη ακόμα προσπάθεια που απαιτείται για την ανεύρεση της βαθύτερης αλήθειας. Ή, ακόμη, φοβόμαστε να μπούμε πιο βαθιά, γιατί μας τρομάζει αυτό που μπορεί να ανακαλύψουμε, αυτό που κρύβουμε κι από εμάς τους ίδιους. Το αποτέλεσμα είναι ενοχή. Φόβος κι ενοχή. Αυτές τις αλήθειες μας προσφέρει ο Πίντερ. Είναι οι ίδιες που μας προσφέρει κι ο Μπέκετ πριν απ’ αυτόν, κι ακόμα πιο πριν ο Κάφκα. Είναι άβολες, αλλά αν είχαμε την δύναμη να κοιτάξουμε μέσα μας;





Σημείωμα σκηνοθέτη | Από τον Κούν μέχρι τον Πίντερ



Θέατρο Τέχνης, Πεσμαζόγλου 5, Υπόγειο. Εδώ γεννήθηκα ως ηθοποιός. Σ’ έναν μικρό χώρο, στο υπόγειο του «Ορφέα». «Ορφέας» ήταν το όνομα ενός μεγάλου κινηματογράφου της Αθήνας στη Σταδίου που εξελίχθηκε αργότερα σε αίθουσα συναυλιών, μπουζουκιών, και ποικίλων άλλων μεγάλων θεαμάτων. Οι δύο αυτές αίθουσες, λειτουργούσαν αντιστικτικά: η μεγάλη αίθουσα από πάνω και το μικρό θέατρο από κάτω. Η ειρωνεία είναι πως το «μικρό» αυτό θέατρο όρισε και καθόρισε το θέατρο για πολλές γενιές. Με θυμάμαι να μπαίνω το πρωί από την στοά του «Ορφέα», να βγαίνω στη Σταδίου, να κατεβαίνω τη στενή, στριφογυριστή σκάλα και να μπαίνω στο φουαγιέ του θεάτρου για πρόβα ή παράσταση. Πιο συχνά και τα δύο μαζί, γιατί τότε ζούσαμε σχεδόν μέσα στο θέατρο. Από τη σχολή ακόμη, ως μαθητές, είχαμε την τύχη να παίζουμε στο θέατρο. Πρόβα το πρωί, μετά σχολή και μετά παράσταση. Προσωπικά, εμένα αν μου βάζανε ένα ράντζο, θα μπορούσα και να κοιμάμαι εκεί! Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που βρέθηκα σ’ έναν τόσο ιδιαίτερο χώρο. Έναν χώρο συνύπαρξης ανθρώπων αφοσιωμένων, αφιερωμένων θα έλεγες σε κάτι σχεδόν ιερό. Σαν μύστης μπήκα κι εγώ στο θέατρο. Μύστης μιας ιερής και ιερόσυλης θρησκείας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που κατέβηκα, ως μαθήτρια, στο θέατρο. Με είχε ζητήσει ο Κούν για πρόβα, δεν θυμάμαι ποιο έργο ήταν. Μόνο το γαλαζωπό ημίφως απ’ τον καπνό, την ησυχία, και τα πρόσωπα που φωτίζονταν σαν σε πίνακα του Ρέμπραντ καθώς έσκυβαν ν’ ακούσουν τον δάσκαλο, μόνον αυτό θυμάμαι. Όσο για μένα, μετά από σαράντα πέντε χρόνια περιπλάνησης, ξαναγύρισα στο σπίτι μου, σ’ αυτό το «ταπεινό» - ιστορικό Υπόγειο, μ’ έναν Πίντερ στις αποσκευές μου. Τον Πίντερ που πρώτος ο Κουν ανέβασε στην Αθήνα ταυτόχρονα με όλες τις πρωτεύουσες στην Ευρώπη και στην Αμερική, όπως έκανε και με τον Μπέκετ, τον Άλμπυ, τον Ιονέσκο, τον Τένεσσυ Ουίλιαμς και όλους τους μεγάλους πρωτοποριακούς συγγραφείς που έγραψαν το θέατρο της δεκαετίας του ’60, της πιο εμβληματικής δεκαετίας του περασμένου αιώνα και το οποίο σήμερα θεωρείται κλασικό.



Μίνα Αδαμάκη, 1/ 4/ 2017



Συντελεστές



Σκηνοθεσία – Επιμέλεια Σκηνικού & Κωστουμιών – Φωτισμοί – Μουσικές Επιλογές: Μίνα Αδαμάκη

Επιμέλεια Κίνησης: Καλλιόπη Σίμου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Κλεάρχου

Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης

VideoTrailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος



Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Ευτυχία Γιακουμή



***

Παραστάσεις: Δευτέρα - Τρίτη : 21.15

Τιμές: 15 Ευρώ γενική είσοδος | 10 Ευρώ μειωμένο | 5 Ευρώ Ανεργίας

Διάρκεια Παράστασης: 70 Λεπτά | Λήξη Παραστάσεων: 30 Μαϊου

Ο Νίκος Μαστοράκης ανεβάζει με την ανανεωμένη ομάδα ηθοποιών της περυσινής επιτυχίας του Υπογείου «Τα παδιά του ήλιου», το σύγχρονο σπονδυλωτό έργο του Joël Pommerat: «La réunification des deux Corées» (Théâtre Odéon 2013) ,στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν /Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα

Μικρές ιστορίες-εικόνες που μιλούν με μελαγχολία, σκληρότητα, μεταφυσική διάθεση αλλά και με πολύ χιούμορ για το αδιέξοδο της αγάπης. Της αγάπης που δεν καταφέρνει να επανενώσει ποτέ πραγματικά «τη Βόρεια με τη Νότια Κορέα». Της αγάπης που είναι αλληλένδετη με την απώλεια.



Εραστές, σύζυγοι, οικογένειες, φίλοι… Ακόμα και όταν καταφέρνουν ν΄ αγαπηθούν, συνειδητοποιούν ότι «η αγάπη δε φτάνει ». Ίσως γιατί «η αγάπη δεν υπάρχει. Η αγάπη είναι μια επινόηση. Ένα παιχνίδι του μυαλού. Η αγάπη είναι ένα είδος αρρώστιας που μας κάνει να κάνουμε πράγματα τρελά, επικίνδυνα…»





Μετάφραση: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης

Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ

Επιμέλεια Κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Επιμέλεια σκηνικού: Αλέξανδρος Λαγόπουλος

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

VideoTrailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος



Παίζουν (αλφαβητικά): Κλέων Γρηγοριάδης, Μαρία Καλλιμάνη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Ιωάννα Μαυρέα, Δημήτρης Πασσάς, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Χάρης Φραγκούλης                       
Συμμετέχουν: Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Ανθή Σαββάκη



Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας



Παραστάσεις

9 Νοεμβρίου 2016 – 15 Ιανουαρίου 2017

Τετάρτη 20.00, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο 21.15. 19.00

Τιμές

Πέμπτη γενική είσοδος 10 €

Τετάρτη, Παρασκευή 15 € και 10 € μειωμένο

Σάββατο: 18 € και 12 € μειωμένο

Κυριακή 16 € και 12 € μειωμένο