«Έχουμε υπερβεί τα ανθρώπινα όρια αντοχής» τονίζει η γιατρός του νοσοκομείου Παπανικολάου που υπέστη εγκεφαλικό μετά από υπερεργασία και υπερεφημέρευση.

Μιλώντας στον Φίλιππο Δεργιαδέ και την Parallaxi, η γιατρός αναισθησιολόγος Επιμελήτρια Β’ του νοσοκομείου Παπανικολάου Ιωάννα Δημητροπούλου, που το περασμένο Σάββατο υπέστη το εγκεφαλικό μετά από υπερεργασία και υπερεφημέρευση κι ακόμα νοσηλεύεται, περιέγραψε τις συνθήκες εργασίας που αντιμετωπίζουν οι γιατροί του νοσοκομείου και ειδικά οι αναισθησιολόγοι.

Φεύγουμε από το νοσοκομείο και δεν ξέρουμε αν θα φτάσουμε στο σπίτι μας»
«Είμαι καλύτερα, αλλά ακόμα δεν έχει φύγει το σοκ και εύχομαι σύντομα να πάρω εξιτήριο. Από τη διοίκηση του νοσοκομείου, δεν ήρθε κανείς να με επισκεφτεί, δεν πήρε κάποιος τηλέφωνο να ενδιαφερθεί, να ρωτήσει τον θεράποντα γιατρό μου στην νευρολογική κλινική, ούτε στην διευθύντρια μου τηλεφώνησε κάποιος να ρωτήσει. Ούτε από την διοίκηση, ούτε από τις υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας. Κανείς. Μόνο ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ επικοινώνησε για να μου ευχηθεί» τονίζει.

«Δεν είναι μόνο το δικό μου το περιστατικό. Τον Οκτώβριο μία συνάδελφος παραλίγο να χάσει το μάτι της, άλλος συνάδελφος μετά από πολύωρη εφημερία και την εξάντληση έπεσε και έσπασε το χέρι της. Έχουμε φτάσει σε σημείο που έχουμε υπερβεί το “burn out”. Προσωπικά εγώ κάνω 12-13 εφημερίες τον μήνα τους τελευταίους 12 μήνες. Και αυτή η ένταση προκαλεί πτώση και μείωση της απόδοσης μας. Ποιος άνθρωπος μπορεί μετά από 12-13 ώρες συνεχόμενης εργασίας να πει ότι «έχω διαύγεια». Κάποια στιγμή θα γίνει λάθος. Το φωνάζουμε καιρό τώρα ότι δεν γίνεται να δουλεύουμε σ’ αυτές τις συνθήκες. Φεύγουμε από το νοσοκομείο και δεν ξέρουμε αν θα φτάσουμε στο σπίτι μας. Συνάδελφος έφυγε από το νοσοκομείο και από την κούραση κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο. Άλλος έπεσε μέσα στο σπίτι του».

Για την περίπτωση της αναφέρει ότι «ήμουν τυχερή που το εγκεφαλικό συνέβη στο νοσοκομείο γιατί αμέσως οι συνάδελφοι μου πρόσφεραν φροντίδα. Και τους ευχαριστώ πολύ που κατάλαβαν αμέσως και μου έκαναν την θρομβόλυση και είμαι καλά. Θα μπορούσα να το πάθω στον περιφερειακό στο δρόμο για το σπίτι μου. Τότε τι θα γινόταν;».

Σε ερώτηση για την επόμενη ημέρα και πως σκέφτεται να αντιδράσει, δηλώνει ότι οφείλει να αντιδράσει ακόμα και νομικά. «Θα πάρω αναρρωτική θα κάνω φυσιοθεραπεία για το πόδι μου που «έχει μείνει πίσω», και περπατάω με μπαστουνάκι. Προσπαθώ να μη το σκέφτομαι και εύχομαι να αποκατασταθεί η βλάβη και δεν θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου με ένα μπαστούνι. Θα κινηθώ όμως νομικά εναντίον του νοσοκομείου διότι θεωρώ ότι πρέπει να γίνει, θα κινηθώ νομικά κατά οποιουδήποτε είναι υπεύθυνος, γιατί φωνάζουμε μήνες τώρα ότι δεν μπορούμε να δουλέψουμε με αυτούς τους ρυθμούς. Τους λέμε ότι μας έχουν εξοντώσει. Φταίει το νοσοκομείο».

Το Φεβρουάριο θα είναι μόνο 5 αναισθησιολόγοι στο νοσοκομείο
Στο νοσοκομείο Παπανικολάου αναφέρει ότι αντί των 23 αναισθησιολόγων που κανονικά θα έπρεπε να υπηρετούν, αυτό το διάστημα τυπικά εργάζονται 8 αναισθησιολόγοι, εκ των οποίων δύο είναι ήδη σε αναρρωτική άδεια. «Μαζί με μένα θα είμαστε τρεις σε αναρρωτική άδεια, οπότε στο νοσοκομείο θα υπάρχουν μόλις 5 αναισθησιολόγοι τον Φεβρουάριο για να καλύψουν τις εφημερίες και μοναδικά τμήματα στην Βόρειο Ελλάδα όπως η κλινική για τα Εγκαύματα και η κλινική της Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής» τονίζει και αναφέρει ότι οι ανάγκες είναι τεράστιες.

«Η Πανεπιστημιακή Ορθοπεδική Κλινική έχει άπειρα κατάγματα που πρέπει να χειρουργηθούν. Δυστυχώς υπάρχει τεράστια λίστα χειρουργείων που δεν γίνονται» σημειώνει και αναφέρει ότι «τα δικά μου χειρουργεία την Παρασκευή τελείωσαν 10 το βράδυ που ήταν χειρουργεία εξ αναβολής και θεώρησα ντροπή να τους ξαναναβάλω. Και δούλεψα από τις 8 το πρωί μέχρι τις 10 βράδυ σε προγραμματισμένα χειρουργεία. Δεν είχα επείγοντα. Το νοσοκομείο Παπανικολάου λειτουργεί με το φιλότιμο των αναισθησιολόγων. Διότι όταν βλέπεις ένα ασθενή με καρκίνο, που πρέπει να χειρουργηθεί, λες να το βάλω πέρα από το ωράριο μου και αυτό εκμεταλλεύεται η διοίκηση. Το φιλότιμο των γιατρών» «Θα μπορούσα να έχω πεθάνει το Σάββατο, μας θεωρούν αναλώσιμους» Για τη στάση γενικά της διοίκησης είναι κατηγορηματική:

«Μας δείχνουν καθημερινά ότι δεν μας λογαριάζουν ότι μας θεωρούν αναλώσιμους. Και αυτό με έχει θυμώσει, διότι εγώ θα μπορούσα να έχω πεθάνει το Σάββατο, αλλά η εφημερία θα γινόταν κανονικά. Δεν θα σταματήσει το νοσοκομείο γιατί θα πεθάνει η Ιωάννα και η κάθε Ιωάννα. Είμαστε αναλώσιμοι για την διοίκηση». «Πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα άμεσα», τονίζει και αναφέρει ότι «δούλεψα Χριστούγεννα, 27 Δεκεμβρίου, Πρωτοχρονιά, 5,9,12 Ιανουαρίου, ήμουνα μέσα συνεχώς σε εφημερία. Ασταμάτητα ωράρια. Τώρα θέλω να φύγω από το νοσοκομείο και να περπατήσω χωρίς μπαστούνι. Ήρθα να κάνω μία βάρδια, να εργαστώ, να υπηρετήσω αυτό που σπούδασα, και φεύγω με ένα πόδι σέρνοντας και αυτό δεν μπορώ να το πιστέψω. Όμως θέλω να εκφράσω ένα τεράστιο ευχαριστώ στη νευρολογική κλινική για το αγκάλιασμα που ένιωσα και αυτό είναι σημαντικό, γιατί αυτό το κάνουν σε όλους τους ασθενείς». 

Η ανάρτηση της διευθύντριας της Παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου Ρεθύμνου Ελένης Ιωαννίδου η οποία εξαναγκάζεται να παραιτηθεί από το ΕΣΥ αποτελεί «γροθιά» στο στομάχι.

Απαριθμώντας όλους τους λόγους που η ίδια αναγκάζεται να εγκαταλείψει το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Οι πρακτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της ηγεσίας του Υπ. Υγείας, βάζουν «ταφόπλακα» στη δημόσια περίθαλψη και ανοίγουν την πόρτα στους ιδιώτες.

Η εικόνα στα νοσοκομεία της Κρήτης είναι διαλυμένη, με τις παθολογικές κλινικές να λειτουργούν με σχεδόν το μισό προσωπικό. Η πολιτική υποστελέχωσης και της υποχρηματοδότησης βάζει σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών αλλά και των ίδιων των υγειονομικών που εργάζονται χωρίς ρεπό και άδειες.

Όπως εξηγεί η κ. Ιωαννίδου, προτού φτάσει σε αυτή την ανακοίνωση, κατέθεσε προτάσεις που θα έκαναν βιώσιμη τη λειτουργία της κλινικής, ζήτησε προσλήψεις προσωπικού, ωστόσο την αγνόησαν. Η ίδια εξηγεί ότι της επιβλήθηκε «με αυταρχικό τρόπο» να συμμετέχει σε διακομιδές διασωληνωμένων ασθενών, παρά την αντίθεσή της, καθώς δεν έχει ειδίκευση σε αυτό το αντικείμενο. Η γιατρός περιγράφει ότι εργάζεται χωρίς να λαμβάνει ρεπό και άδειες, ενώ τονίζει ότι έχει φτάσει στα όρια της σωματικής και ψυχικής της αντοχής.

Διαβάστε αναλυτικά την ανάρτησή της:

«Παραιτούμαι από το ΕΣΥ ή μάλλον εξαναγκάζομαι σε παραίτηση

Οι λόγοι της απόφασης μου να παραιτηθώ είναι γνωστοί στη διοίκηση από τα αναρίθμητα έγγραφα τα οποία έχω καταθέσει και στα οποία δεν έχω λάβει καμία απάντηση εκτός από «εντέλλεσθε». Παρόλα αυτά θα τα συνοψίσω στα παρακάτω.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί με αυταρχικό τροπο μου επιβλήθηκε να συμμετέχω σε διακομιδές διασωληνωμένων ασθενών παρά την έγγραφη και έντονη αντίθεση μου που πηγάζει από την μη ειδίκευση μου σε αυτό το αντικείμενο

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί τα τελευταία χρόνια δεν έχω καταφέρει να λάβω ούτε το 1/20ο από την κανονική μου άδεια, καθόλου εκπαιδευτική η άλλου είδους άδεια.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί έχω λάβει 13 εντέλλεσθε τα τελευταία 3 χρόνια και από ότι φαίνεται θα λάβω πολλά ακόμα για μια κατάσταση που ουδόλως έκτακτη και ουδόλως επείγουσα είναι αντιθέτως είναι χρόνια και γνωστή στους πάντες από καιρό.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί τα τελευταία χρόνια δεν έχω πάει σε ένα συνέδριο, σε ένα μετεκπαιδευτικό σεμινάριο, δεν έχω λείψει από τη δουλειά για περισσότερο από μια εβδομάδα συνεχόμενη και αυτή με μαζεμένα ρεπό και άπειρες εφημερίες πριν και μετά.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί κόβω συνέχεια ρεπό από τον εαυτό μου και τους συνεργάτες μου προκειμένου να βγει το πρόγραμμα της πρωινής λειτουργίας

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί ο χρόνος μου με την οικογένεια μου είναι ελάχιστος και είμαι σε μια συνεχή κίνηση και αγωνία για να κρατήσω ένα επίπεδο στη φροντίδα των ασθενών, στην εκπαίδευση των ειδικευόμενων και τη συνεργασία με τις άλλες κλινικές

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν μπορώ να προγραμματίσω τίποτα στη ζωή μου και ζω σε μια κατάσταση πρόχειρων και λύσεων της τελευταίας στιγμής.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί παρά τις αντίθετες δηλώσεις περί εκτίμησης στο πρόσωπο μου από τη διοίκηση έχω εξαναγκαστεί σε 9η εφημερία και 4η αργία σε ένα μήνα ενώ η κλινική μου βρίσκεται σε τόσο οριακή υποστελεχωση.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ σοβαρά με την επιτροπή λοιμωξεων η οποία ουσιαστικά δεν λειτουργεί και όταν παραιτήθηκα πριν από ένα μήνα δεν έγινε καμία κίνηση αντικατάστασης μου.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί εδώ και 4 χρόνια δεν μπορώ να λειτουργήσω το εξωτερικό παθολογικό ιατρείο και ντρέπομαι τους ασθενείς που νοσηλεύω όταν τους λέω ότι δεν γίνεται επανεξέταση.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί αγνοήθηκα όταν ζήτησα μια νοσηλεύτρια λοιμωξεων αποκλειστικής απασχόλησης όπως λέει ο νόμος.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί αγνοήθηκα σε όποια πρόταση έκανα για προϊσταμένη της κλινικής και για νοσηλεύτρια λοιμωξεων.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν έχει ικανοποιηθεί κανένα αίτημα μου που θα έκανε πιο βιώσιμη τη λειτουργία της κλινικής και της επιτροπής λοιμωξεων.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί έχω κάνει ότι μπορούσα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση με αποκορύφωμα την άρνηση μου να νοσηλεύω ασθενείς που δεν θα μπορώ να φροντίσω όπως πρέπει, και αντιμετωπίστηκα από τη διοίκηση με πειθαρχική διαδικασία με τη σύμφωνη γνώμη των θεσμικά εκλεγμένων συναδέλφων μου.

Κυρίως όμως εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν υπάρχει καμία προοπτική βελτίωσης αυτής της κατάστασης, το οποίο μου έγινε σαφές μετά από τη συνάντηση με τον διοικητή της ΥΠΕ παρουσία του διοικητή του νοσοκομείου, οι οποίοι με ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο σταθερής μετακίνησης γιατρού στην κλινική μας, κανένα σχέδιο κινήτρων, καμία προκήρυξη θέσης ή οποιασδήποτε μόνιμης λύσης, αλλά θα συνεχίσει το καθεστώς των αποσπασματικών μετακινήσεων της τελευταίας στιγμής κάθε μήνα για εφημερίες.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί με την ανακοίνωση της παραίτησης μου η λύση μοιάζει να «αφορά» τον τομέα και όχι τη διοίκηση.

Τέλος εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί έχω φτάσει στα όρια της σωματικής και ψυχικής μου αντοχής.

ΥΓ. Ζήτησα την κανονική μου άδεια η οποία είναι γύρω στις 170 μέρες με την πρόθεση παραίτησης. Η απάντηση ήταν άλλο ένα όχι.

4 Ιανουαρίου 2023
Τέλος εποχής για μένα
Ελενη Ιωαννίδου»

Το αφιέρωμα για τα πρωτότυπα ψηφιδωτά της

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΑΠΕ-ΜΠΕ είχε κάνει αφιέρωμα πριν μερικούς μήνες για τους πίνακες της κ. Ιωαννίδου που κοσμούν πολλά σημεία του Ρεθύμνου. Η ίδια  θέλοντας να επικοινωνήσει το μήνυμά της για τον αγώνα των υγειονομικών, τους εμβολιασμούς, τη δωρεά οργάνων και την αξία της αιμοδοσίας, έφτιαξε πίνακες σε μορφή ψηφιδωτού, χρησιμοποιώντας φάρμακα που έχουν λήξει. 

Σοκαρισμένοι ασθενείς που ανέμεναν στον εξωτερικό χώρο του Τμήματος Επειγόντων είδαν την πτώση του γιατρού, ενώ αμέσως ειδοποιήθηκαν γιατροί και νοσηλευτές και απομάκρυναν το πτώμα του από το σημείο. Αμέσως έσπευσαν και αστυνομικές δυνάμεις, ενώ γιατροί και νοσηλευτές δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που μόλις είχε κάνει ο γιατρός.

Το Νοσοκομείο Βόλου συγκλονίζεται για δεύτερη φορά, καθώς στα τέλη του Σεπτέμβρη ο γνωστός γιατρός, Διευθυντής της Καρδιολογικής Κλινικής Αλέξανδρος Δούρας, αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του και απαγχονίστηκε στο σπίτι του. Ήταν μόλις 61 ετών.

Είχε επιχειρήσει και πάλι να δώσει τέλος στη ζωή του

Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Magnesianews.gr της προηγούμενης Παρασκευής, «απόπειρα αυτοκτονίας έκανε ένας 60χρονος ιδιώτης γιατρός, αλλά ευτυχώς είχε ενημερώσει συγγενή του πού βρίσκεται και μετά από έρευνες εντοπίστηκε από την Αστυνομία και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο, καλά στην υγεία του.

»Ο 62χρονος φέρεται να κατανάλωσε άγνωστη ποσότητα χαπιών και το απόγευμα έφυγε από το σπίτι όπου διαμένει στον Βόλο με συγγενικά του πρόσωπα. Στη συνέχεια τηλεφώνησε σε συγγενή του, είπε ότι βρίσκεται στα Μελισσάτικα και ότι πήρε χάπια για να θέσει τέλος στη ζωή του.

»Στις 17.50 φίλος του ενημέρωσε την εθελοντική ομάδα Λέσχη Ειδικών Δυνάμεων, λέγοντας ότι ο άνθρωπος που αναζητείται βρίσκεται στην περιοχή προς Μελισσάτικα. Παράλληλα, ενημερώθηκε και η Αστυνομία και ξεκίνησαν έρευνες στην περιοχή.

»Τελικά ο γιατρός εντοπίστηκε από την Αστυνομία σε χωματόδρομο πάνω από τα Μελισσάτικα στις 19:20 και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητό του σε ημιλιπόθυμη κατάσταση.

»Σύμφωνα με πληροφορίες, ο 62χρονος έχει επιχειρήσει και στο παρελθόν να θέσει τέλος στη ζωή του».

Πηγή: magnesinews.gr

Από την δεκαετία του ’90, ο Δρ Jim Withers δημιούργησε στο Pittsburgh της Pennsylvania τον πρώτο πυρήνα ιατρών παροχής υπηρεσιών στους άστεγους. Πρόκειται για τη λεγόμενη, «Ιατρική του Δρόμου» για την περίθαλψη των αστέγων και εξαρτημένων ατόμων.

Για χρόνια, κυκλοφορούσε τις νύχτες σαν άστεγος. Ο γιατρός – υπόδειγμα γνωρίζει τους ανθρώπους δίχως οικία της περιοχής του, γίνεται φίλος τους και τους παρέχει ιατρική φροντίδα.

Από το 1992, ο Withers μαζί με τον συνεργάτη του Mike Sallows, έναν πρώην άστεγο, περιδιαβαίνει τους δρόμους με σακίδια ιατρικής στην πλάτη. Όπως αναφέρει, μέχρι σήμερα έχουν περιθάλψει πάνω από 1.200 ανθρώπους τον χρόνο, κατά μέσο όρο. Μιλάμε για πάνω από 26.400 άτομα συνολικά.

Ο βοηθός του μάλιστα ήταν εκείνος που του άνοιξε τις «πόρτες» των καταυλισμών των αστέγων της πόλης που ζούσαν σε αυτοσχέδια «κάμπινγκ» και τον σύστησε στους πρώην «συγκάτοικους» του. Για να μπορέσει να τους προσεγγίζει πιο εύκολα, ντυνόταν μάλιστα σαν αυτούς. «Έπρεπε να γίνω ένας από αυτούς για να με δεχθούν», λέει ο γιατρός.

Ο Withers έσωσε τον Sallows από βέβαιο θάνατο και όντας ο πρώτος άστεγος – ασθενής του, συνδέθηκε μαζί του με μια χρόνια και δυνατή φιλία.

Η πρωτοβουλία δράσης του Withers, εξελίσσεται τώρα σε εθνικό δίκτυο προσφοράς, αφού φοιτητές ιατρικής και εθελοντές βγαίνουν στους δρόμους πέντε νύχτες την εβδομάδα βοηθώντας αστέγους. Πλέον, πάνω από 90 χώρες έχουν εφαρμόσει δράσεις σαν τη δική του.

Η νυχτερινή υπηρεσία του 53χρονου Withers αποτελεί ένα μη κερδοσκοπικό πρόγραμμα ιατρικής δρόμου στις Ηνωμένες Πολιτείες που φέρει το όνομα Operation Safety Net και αποτελεί μέρος του Εθνικού Προγράμματος Υγείας.

Όπως δηλώνει σήμερα στη Huffington Post, αυτό που τον κινητοποίησε ήταν ο ολοένα και αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων δίχως στέγη, που κοιμούνταν κάτω από τις γέφυρες της πόλης.

Άρχισε να τους εξετάζει και διαπίστωσε πως αυτοί οι άνθρωποι υπέφεραν από ανοιχτές πληγές και μολύνσεις, έλκος, κάποιοι είχαν καρκίνο και ασθένειες τις οποίες δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ μέχρι τότε στη ζωή τους.

Μεταξύ άλλων δηλώνει πως στα πρώτα του βήματα ήταν ειδικευόμενος και οι συνάδελφοι του δεν είδαν με καλό μάτι την πρωτοβουλία του.

«Πολλοί άνθρωποι ήταν αρνητικοί στην αρχή, αλλά πρόκειται για μια δράση που πραγματικά έχει πολλά να σου μάθει και είναι και ένας τρόπος να αναθεωρήσεις τον τρόπο με τον οποίο το επάγγελμά σου συνδέεται με τους ανθρώπους που σε έχουν πραγματική ανάγκη», λέει χαρακτηριστικά.

Καλεί μάλιστα εθελοντές και φοιτητές ιατρικής να μπουν στην ομάδα. Προς τιμή τους, η ανταπόκριση είναι παραπάνω από θετική.

«Η θεραπεία αυτών των ατόμων είναι εθνική υπόθεση και κεντρικό κοινωνικό ζήτημα. Μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της είναι εκείνη που εξετάζει κάθε μέλος της σαν ισότιμο μέλος και ενδιαφέρεται για τις ζωές όλων με τον ίδιο τρόπο», καταλήγει ο Withers. Απλά και σοφά λόγια που δύσκολα όμως, βρίσκουν εφαρμογή.

Πηγή karfitsa.gr