Έφυγε από τη ζωή ο συγγραφέας, πολιτικός και αγωνιστής της αριστεράς Περικλής Κοροβέσης. Ήταν ο άνθρωπος που μέσω του βιβλίου του "Ανθρωποφύλακες" έκανε γνωστά τα βασανιστήρια της Χούντας σε όλο τον κόσμο.

Σε ηλικία 74 ετών έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός, Πάνος Χατζηκουτσέλης.

Ο Πάνος Χατζηκουτσέλης γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1945. Είχε έναν αδερφό, τον Γιώργο Λώζο, επίσης ηθοποιό.

Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην τηλεόραση, στην σειρά «Αναδυόμενη», το 1978 από την ΥΕΝΕΔ. Συνέχισε την πορεία του στην τηλεόραση ως ένας εξαιρετικός καρατερίστας, σε εμβληματικές παραγωγές, όπως «Μαντάμ Σουσού», «Η ζωή του Αττίκ», φτάνοντας στο 1996.

Εκεί μπήκε στην καρδιά όλων, ενσαρκώνοντας τον «Παπαπέτρου» στην σειρά «Εκείνες και Εγώ», στο πλάι του Γιάννη Μπέζου.

Σύμφωνα με τους γιατρούς, η Κική Δημουλά έπασχε από αναπνευστική ανεπάρκεια, και πέθανε από ανακοπή καρδιάς.

Αναλυτικά το ιατρικό ανακοινωθέν

«Η ακαδημαϊκός και ποιήτρια κα. Κική Δημουλά προσήλθε  στο Θεραπευτήριο ΥΓΕΙΑ στις 02/02/20 λόγω χρόνιας αναπνευστικής ανεπάρκειας.

Σήμερα στις 22/02/20 και ώρα 17:56 απεβίωσε λόγω καρδιακής ανακοπής σε έδαφος σοβαρής χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας και καρδιακής ανεπάρκειας».

Ποια ήταν η Κική Δημουλά

Η Κική Δημουλά γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα όπου κι έζησε. Παντρεύτηκε τον πολιτικό μηχανικό και ποιητή ‘Αθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος επί 25 χρόνια. Το 2002 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2015 αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτορα Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ποιήματα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες – αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά,ιταλικά, σουηδικά κ.ά.

Το πολυβραβευμένο έργο της έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες και τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις που ξεκινούν από το 1972, με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου». Με το ίδιο βραβείο τιμήθηκε το 1989 για τη συλλογή της «Χαίρε ποτέ» και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης». Το 2001 τής απονεμήθηκε το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της, και Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής, από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.

Το 2009, τιμήθηκε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, ενώ το 2010 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της.

Το 2010, με την ευκαιρία της βράβευσης της με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της η Κική Δημουλά έγραψε αυτοβιογραφούμενη:

«Ένα βιογραφικό σημείωμα πρέπει, αφού γραφτεί, να μείνει επ’ αρκετόν καιρό κρεμασμένο στον αέρα από ένα τσιγκέλι αυστηρότητας, ώστε να στραγγίξουν καλά τα στερεότυπα, οι ωραιοποιήσεις, η ρόδινη παραγωγικότης και ο πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν εκείνου που ενυπάρχει στη φύση μιας αυτοπαρουσίασης.

Μόνον έτσι βγαίνει το καθαρό βάρος: το ήθος που επέβαλες να τηρεί η προσπάθειά σου.Τα πόσα βιβλία έγραψε κανείς, πότε τα εξέδωσε, ποιες μεταφράσεις τα μεταναστεύουν σε μακρινές ξένες γλώσσες και ποιες διακρίσεις τα χειροκροτούν είναι τόσο τρέχοντα, όσο το να πεις ότι μέσα σ’ έναν βαρύτατο χειμώνα υπήρξαν και κάποιες μέρες με λαμπρή λιακάδα. Ωστόσο, επειδή αυτό είναι το υλικό της πεπατημένης, που δεν μπορεί να συνεχίσει τη χάραξή της με συνεσταλμένες καινοτόμες επιφυλάξεις, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931. Η παιδική ηλικία πέρασε χωρίς να αναδείξει το «παιδί θαύμα».

Το 1949, τελειώνοντας το Γυμνάσιο, υπέκυψα εύκολα στο «πρέπει να εργαστείς», και εργάστηκα στην Τράπεζα της Ελλάδος είκοσι πέντε χρόνια. Ανώτερες σπουδές: η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή ‘Αθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να τον μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης. Αυταπαρνητική, παραχωρήθηκα στο ρόλο της μητέρας και με τρυφερή γενναιότητα άκουσα να προσφωνούμαι «γιαγιά».

Κυλώ τώρα με ψυχραιμία και χωρίς βλέψεις διαιωνίσεως μέσα σ΄ αυτές τις νέες παρακαμπτήριες του αίματός μου. Κυλώ και, όσο πλησιάζω στις εκβολές, όλο και ονειρεύομαι ότι θα μου πετάξει η ποίηση ένα σωσίβιο ποίημα. Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής.

Έφυγε σήμερα από τη ζωή η Έρρικα Μπρόγιερ σε ηλικία 77 ετών, ύστερα από άνιση “μάχη” με τον καρκίνο. Η Έρρικα Μπρόγιερ νοσηλευόταν στην εντατική δίνοντας "μάχη" με τον καρκίνο. Μεσουράνησε στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου, ως ντουέτο με την αδελφή της, Μαργαρίτα, ενώ στη συνέχεια έκανε και σόλο καριέρα.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942 από Έλληνα πατέρα και μητέρα Αυστριακή. Ο πατέρας της ήταν ο ηθοποιός Τέλης Ανθίδης (Αριστοτέλης Μαστραπάς), όμως η Έρρικα, όπως και η αδελφή της Μαργαρίτα, κράτησαν το επίθετο της μητέρας τους για την καριέρα τους.

Η Έρρικα Μπρόγιερ μεσουράνησε στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου, ως ντουέτο με την αδελφή της, Μαργαρίτα, ενώ στη συνέχεια έκανε και σόλο καριέρα. Τραγουδούσε, χόρευε και έπαιζε σε πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Η ίδια είχε δηλώσει: Έχει δηλώσει ότι «Η πιο τσαχπίνα ήμουν εγώ. Η Μαργαρίτα ήταν πιο όμορφη, είχε ωραίο κεφάλι. Γι’ αυτό και την κυνηγούσαν οι μικρότεροι άνδρες, ενώ εμένα οι ηλικιωμένοι, γιατί είχα baby face και με χάζευαν”.

Στην ταινία “Τα 201 καναρίνια” γνωρίστηκε με τον ηθοποιό Κώστα Βουτσά. Έπειτα από δύο χρόνια παντρεύτηκαν και απέκτησαν την κόρη τους, Σάντρα. Μερικά χρόνια αργότερα χώρισαν και από τότε διατηρούσαν άριστες σχέσεις. Ο δεύτερος γάμος της ήταν με έναν άνθρωπο εκτός του χώρου της, τον Γιάννη Μαρινάκη.

Στις 8 Δεκεμβρίου, ο Μαυρίκιος Μαυρικίου, παραγωγός του μιούζικαλ «Η Παριζιάνα», ανακοίνωσε δημοσίως ότι η Έρρικα Μπρόγιερ, η οποία συμμετείχε ως guest στην παράσταση του θεάτρου Broadway, θα απουσίαζε για λίγο καιρό από τη θέση της.

Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι όπως όλοι ήλπιζαν. Έπειτα από πολλές εξετάσεις σε κεντρική κλινική της Αθήνας διαπιστώθηκε σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, το οποίο δεν κατάφερε να ξεπεράσει.

Η οικογένεια του Θάνου Μικρούτσικου με θλίψη ανακοινώνει το θάνατό του.

Η πολιτική κηδεία θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου και ώρα 14:30 στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. 

Η σωρός θα εκτίθεται από τις 10:30 πμ στην αίθουσα τελετών για τον τελευταίο αποχαιρετισμό. 

Αντί για στεφάνια, η οικογένεια παρακαλεί να διατεθούν τα χρήματα για τα ασυνόδευτα προσφυγοπούλα της Μόριας. GR 07017 1355 0006 3551 3856 0788 -Τράπεζα Πειραιώς (Κίνηση Πολιτών Συνύπαρξη στο Αιγαίο)

Ο Γιώργος Τζώρτζης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου 1938 και έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο το 1960. Η καριέρα του στον κινηματογράφο ξεκίνησε μία χρονιά αργότερα.

Συμμετείχε αρχικά στον θίασο του Βασίλη Διαμαντόπουλου και της Μαρίας Αλκαίου, στο έργο του Αλ. Κασσόνα «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια» και ακολούθησε μακρά πορεία στο θεατρικό σανίδι.

Τη δεκαετία του 1970 έφτιαξε τον δικό του θίασο και ανέβασε σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.

Η πρώτη του εμφάνιση στην τηλεόραση ήταν στον «Άγνωστο πόλεμο», ενώ συμμετείχε, ακόμη, στην «Λάμψη», τις «Μάγισσες της Σμύρνης» και τα «Ματωμένα Χώματα».

Μερικές από τις ταινίες στις οποίες συμμετείχε:

• Ο φακίρης (1989) (Γρηγόρης)
• Εσχάτη προδοσία (1971) (Θανάσης)
• Η ώρα της οργής (1968) (Μάρκος Χαλκιάς)
• Η 7η ημέρα της δημιουργίας (1966) (Αλέκος Σταθάκης)
• Τα δίχτυα της ντροπής (1965) (Στέφανος)
• Συνοικία το «όνειρο» (1961)
• Οι όμορφες μέρες (1970)

Ένας στρατιώτης σκοτώθηκε και άλλος ένας τραυματίστηκε σήμερα το πρωί στα Οινόφυτα, όταν παρασύρθηκαν από αμαξοστοιχία...

Σύμφωνα με το militaire.gr, η ανακοίνωση του ΓΕΣ αναφέρει: "Ενημερώνουμε ότι, την Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017 και περί ώρα 11:15, ο Στρατιώτης Η.Α. του ΚΕΤΘ, ο οποίος είχε λάβει άδεια από τη Μονάδα του, παρασύρθηκε, κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι στιγμής συνθήκες, από διερχόμενη αμαξοστοιχία στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Οινόης, με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του.

Η αμαξοστοιχία, παρέσυρε και τον Στρατιώτη Τ.Β., ο οποίος τραυματίσθηκε και νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο Χαλκίδας.



Τα αίτια του δυστυχήματος διερευνώνται αρμοδίως.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών σήμερα η θρυλική ηθοποιός και τραγουδίστρια, Ζωή Φυτούση.
Η Ζωή Φυτούση γεννήθηκε τις 4 Σεπτεμβρίου 1933. Είχε παίξει σε όλα τα είδη θεάτρου, από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση, κοντά σε όλους τους άξιους ηθοποιούς και σκηνοθέτες.

Είχε τραγουδήσει όλους τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες, ενώ η μεγάλη της επιτυχία, ήταν το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, «Φέρτε μου ένα μαντολίνο».

Η Ζωή Φυτούση είχε γυρίσει περίπου 70 ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ είχε κάνει αισθητή την παρουσία της στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση.

Σαν σήμερα 15 Ιουνίου 1994 «έφυγε» από τη ζωή ο Μάνος Χατζιδάκις. Ανεξίτηλο το στίγμα του όχι μόνο στη μουσική και στον πολιτισμό, αλλά με την συνολικη του παρουσία στην κοινωνικοπολιτική μας ζωή


"Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.

 Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.

Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.

Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.

Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού, εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι:

Α δ ι α φ ο ρ ώ... για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω... στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ... αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός".

Μάνος Χατζιδάκις (1925-1994)