Στις τηλεοπτικές σειρές που παρακολουθεί το ανήλικο κορίτσι το οποίο τον κατήγγειλε ως βιαστή, απέδωσε, στην απολογία του, ο 36χρονος κατηγορούμενος  ιερέας τις ειδεχθείς και νοσηρές πράξεις που αντιμετωπίζει. Αν και αρνήθηκε όσα του αποδίδονται, δεν κατάφερε να πείσει ανακριτή και εισαγγελέα που τον έκριναν, μετά την απολογία του, προφυλακιστέο.  

Εγκαταλείποντας πλέον το σενάριο πως η 17χρονη μαθήτρια τον είχε ερωτευτεί αλλά εκείνος δεν ενέδωσε, ενώπιον του ανακριτή ο ιερέας ισχυρίστηκε ότι όλα όσα υποστηρίζει σε βάρος του προέρχονται από τα σενάρια των τηλεοπτικών  σειρών που παρακολουθεί το κορίτσι και την έχουν επηρεάσει!

Για τις δικαστικές αρχές πάντως που προχώρησαν  στην έκδοση του εντάλματος σύλληψης σε βάρος του, τρεις μήνες μετά την καταγγελία της ανήλικης, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της δράσης του 36χρονου ιερέα και,  τόσο η ιδιότητά του, όσο και το γεγονός  πως εκμεταλλευόταν την εμπιστοσύνη που είχαν σε εκείνον  τα θύματά του,  δείχνουν την εγκληματική του ροπή και την ικανότητά του να επαναλάβει τα σεξουαλικά του εγκλήματα και στο μέλλον.

Ο ίδιος ο ιερέας, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, εμφανίστηκε προκλητικός και απαθής στη βαρύτητα των καταγγελιών που οδήγησαν και στη σύλληψή του.  Έκανε δε λόγο για επιβεβαίωση των ισχυρισμών του από την ιατροδικαστική εξέταση στην ανήλικη, υποστηρίζοντας πως είναι επηρεασμένη από τις σειρές που βλέπει στην τηλεόραση.

«Δεδομένου ότι το μείζον αποδείχθηκε, αντικειμενικά και απόλυτα, ψευδές, δεν υπάρχει χρεία διερεύνησης του ελάσσονος (ασελγών πράξεων κλπ), ούτε των κινήτρων της καταγγέλλουσας που είναι αδιάφορα για την διαπίστωση και απόδειξη της βασιμότητας της εις βάρος μου κατηγορίας.» αναφέρει ο ιερέας  και προσθέτει:

«Εξάλλου, το νεαρό της ηλικίας της και τα προγράμματα που έβλεπε στην τηλεόραση (13 reasons why), θα ήταν επαρκή ως κίνητρα, καθώς η σειρά αυτή ιστορεί τους 13 λόγους για τους οποίους ένα όμορφο κορίτσι αυτοκτόνησε, επειδή βιάσθηκε από έναν συμμαθητή της και όλοι οι φίλοι, συμμαθητές, γονείς, καθηγητές της απέδειξαν ότι πρέπει να αυτοκτονήσει, διότι δεν είναι σημαντική για κανέναν…. Αυτά τα απαράδεκτα προγράμματα, καθοδηγούν τον ψυχισμό, το συναίσθημα και τις πράξεις των εφήβων μας και μπορεί να τους οδηγήσουν σε αποτρόπαιες πράξεις, αυτοκτονίας, ή ψευδών καταγγελιών, καθώς επιφέρουν ταύτιση με την πρωταγωνίστρια. Ιδιαίτερα το απόσπασμα, «είχα χαθεί, δεν ένιωθα το σώμα μου», κλπ που κατέθεσε η ανήλικη, ταυτίζεται με απόσπασμα από την σειρά που εκφωνεί η πρωταγωνίστρια».

Ο 36χρονος ιερέας που είναι πατέρας τριών παιδιών, υποστηρίζει, στο απολογητικό του υπόμνημα, πως το διάστημα που φέρεται να διέπραξε τους βιασμούς είχε υποστεί πάρεση και αντιμετώπιζε πρόβλημα. «Με βάση τα αντικειμενικά στοιχεία, δεν υπάρχουν ενδείξεις τέλεσης των κακουργηματικών πράξεων για τις οποίες κατηγορούμαι.» αναφέρει ο κατηγορούμενος ισχυριζόμενος , μάλιστα, ότι το διάστημα κατά το οποίο η ανήλικη καταγγέλλει ότι βιάστηκε ο ίδιος αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας. «Είχα υποστεί πάρεση προσωπικού νεύρου, είχε παραλύσει το πρόσωπό μου δεξιά, υποβλήθηκα σε μαγνητική τομογραφία και έλαβα κορτιζονούχα θεραπεία. Το πρόβλημα αυτό με απασχόλησε σοβαρά για 2 περίπου μήνες, πριν και μετά την ημερομηνία της 8/4», ισχυρίζεται, σημειώνοντας ότι ουδέποτε στο παρελθόν διέπραξε κάποια αξιόποινη πράξη

Ο κατηγορούμενος δεν παραλείπει να δηλώσει πως είναι  νομοταγής πολίτης για να αποφύγει τη φυλακή. «Είμαι 36 χρονών πατέρας τριών ανήλικων παιδιών, διαβιώ μετά της συζύγου μου, πρεσβυτέρας, και έχω υποστηρικτικό περιβάλλον, τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, επίσης ιερείς, οι οποίοι με στηρίζουν και θα με επιτηρούν, εφεξής, προς άρσιν κάθε ανησυχίας Σας.» υποστηρίζει λέγοντας πως «Τα αδικήματα περί την γενετήσια ελευθερία, είναι δυσκόλως ανιχνεύσιμα, διότι συνήθως, στηρίζονται μόνο σε μαρτυρίες. Κατά συνέπεια το συνήθως συμβαίνον είναι να εξαγάγονται συμπεράσματα από την δικαστική αρχή με αξιολόγηση, του λόγου της καταγγέλουσας-παθούσας, προς τον λόγο του κατηγορουμένου. Η έμφυτη τάση των ανθρώπων είναι να πιστεύουμε τον καταγγέλλοντα, με την μόνιμη αναρώτηση «γιατί να το πει αυτό η καταγγέλλουσα αν δεν έχει συμβεί», (αντίθετα βεβαίως στα δικαστικά θέσφατα του τεκμηρίου αθωότητας που απαιτεί δικανική πεποίθηση, δηλαδή απόδειξη της κατηγορίας).

Στην περίπτωσή μου όμως, κι ευτυχώς για μένα, η ανήλικη (και η οικογένειά της που με καταγγέλλουν), αναφέρεται σε γεγονότα ευχερώς και αντικειμενικά διαγνώσιμα.».

Ο κατηγορούμενος έστρεψε τα βέλη του στο ένταλμα σύλληψης που εκδόθηκε σε βάρος του στο οποίο ως αιτιολογία αναφέρεται ότι: «Από την μέχρι τώρα διενεργηθείσα επί της προκείμενης υπόθεσης αστυνομική προανάκριση και κύρια ανάκριση, συντρέχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ο ανωτέρω κατηγορούμενος έχει τελέσει τις ως άνω αξιόποινες πράξεις, εκ των οποίων η πρώτη, Τρίτη και τέταρτη είναι κακουργηματικής φύσης και τιμωρούνται με κάθειρξη. Επιπλέον, με βάση τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των ως άνω αδικημάτων, της ευαίσθητης ηλικίας του θύματος (14 ετών), της μεθοδικής και συστηματικής προσέγγισης αυτής και της καλλιέργειας κλίματος εμπιστοσύνης στο πλαίσιο εκμετάλλευσης της ιδιότητάς του ως κληρικού, με απώτερο στόχο την τέλεση των ανωτέρω πράξεων, της εξακολουθητικής εγκληματικής ροπής του κατηγορουμένου, συνεκτιμώντας την ως άνω ιδιότητά του και το γεγονός ότι τυγχάνει και υπεύθυνος κατηχητικών σχολείων της ενορίας όπου υπηρετεί, ερχόμενος σε επαφή με άλλους ανήλικους, κρίνεται ότι αν αφεθεί ελεύθερος, είναι πολύ πιθανό να διαπράξει άλλα εγκλήματα, επομένως θεωρείται αναγκαία η σύλληψή του».

Παράλληλα,  ο 36χρονος χρησιμοποίησε ως άλλοθι και το γεγονός ότι δεν είχε εντοπιστεί να διαπράττει σεξουαλικό έγκλημα, τους τρεις μήνες, μετά την καταγγελία της 17χρονης.

«Η χρονική απόσταση τόσο από την περιγραφόμενη τέλεση των αδικημάτων, όσο και από την καταγγελία τους, το γεγονός ότι στο μεταξύ, δεν υπάρχει καμία ένδειξη τέλεσης εκ μέρους μου άλλου αδικήματος (ούτε στα 2 χρόνια που μεσολάβησαν από το 2020, ούτε στους 3 μήνες που μεσολάβησαν από την καταγγελία), επιπλέον δε η θέση μου ως κληρικού, σε αργία, (με απόφαση της Αρχιεπισκοπής, μετά την δημοσίευση της εις βάρος μου εκκρεμούσης δικογραφίας), αποδεικνύουν την εξαρχής έλλειψη ερείσματος του εντάλματος σύλληψής σας και πάντως, σήμερα, το εκ θέσεως αδύνατον τέλεσης νέων αδικημάτων εκ μέρους μου, σύμφωνα με τα περιγραφόμενα στο ένταλμά Σας, καθώς ήδη δεν θα έχω καμία πρόσβαση στον ναό, ή σε ανήλικους εκ της ιδιότητάς μου, ως κληρικού.» ισχυρίστηκε  λέγοντας: «Αν πράγματι υπήρχαν ενδείξεις τέλεσης εκ μέρους μου των αδικημάτων για τα οποία κατηγορούμαι, ροπή μου προς την τέλεση όμοιων αδικημάτων και άρα κίνδυνος να τελέσω τέτοιας φύσεως αδικήματα, τότε στο χρονικό διάστημα τουλάχιστον από τον Οκτώβριο του 2021 που καταγγέλθηκαν και η αστυνομία ερευνούσε σχετικά με το πρόσωπό μου, θα είχα συλληφθεί επ’αυτοφώρω να τελώ παρόμοιο αδίκημα. Σε κάθε περίπτωση, η επέκεινα θέση μου σε αργία αφαιρεί το βασικό σας επιχείρημα, ότι έρχομαι σε καθημερινή επαφή με ανήλικους, ως κληρικός και κατηχητής.» Ο κατηγορούμενος υπογραμμίζει στο υπόμνημα του ότι «δεν ήμουν ούτε άγνωστης διαμονής, ούτε φυγόδικος, ούτε παρασκεύαζα την φυγή μου, κατά την διάρκεια των 3 μηνών που ήταν γνωστή στις διωκτικές αρχές η εις βάρος μου καταγγελία, ώστε να δικαιολογείται η εξαιρετική περίπτωση έκδοσης εντάλματος συλλήψεως, αντί της ορθής πεπατημένης, της ενδεδειγμένης κλήσης μου σε τακτική απολογία.»

Η συνήγορος του ιερέα,  Ειρήνη Μαρούπα μετά την απόφαση για την προφυλάκισή του,  δήλωσε:

«Η Δικαιοσύνη οφείλει να αποδίδεται με βάση τις αποδείξεις, όχι με το συναίσθημα. Τα αντικειμενικά στοιχεία της δικογραφίας, αποδεικνύουν ότι ο βιασμός της καταγγέλλουσας ανήλικης, με συνουσία κατά φύσει και παρά φύσει, επανειλλημένως, δεν συνέβησαν ποτέ.
Ιδίως η ιατροδικαστική εξέταση αποκλείει τον βιασμό καθώς δεν υφίσταται διάρρηξη του παρθενικού υμένα.
Ο ποινικός κώδικας και η ποινική δικονομία ισχύουν για όλους τους κατηγορούμενους και όλα τα αδικήματα.
Ο Πατήρ Στέφανος δεν είναι ύποπτος φυγής, ούτε επικίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων. Το αποδεικνύει αυτό, το χρονικό διάστημα των 2 ετών από την φερόμενη διάπραξη των αδικημάτων, και οι 3 μήνες από την καταγγελία των αδικημάτων στην ΓΑΔΑ . Εξάλλου, δεν συνελήφθη επ´ αυτοφώρω. Έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος μέχρι το δικαστήριο. Αυτό είναι το δίκαιο, το νόμιμο, το σωστό για την συγκεκριμένη υπόθεση.».

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αντιδράσεις προκαλεί η είδηση πως ο πρώην χρυσαυγίτης Παναγιώτης Ηλιόπουλος μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κασσαβέτειας που είναι κοντά στο πατρικό του, στον Βόλο.

Ο Γιώργος Ρουπακιάς καταδικάστηκε σε ισόβια για τη δολοφονία Φύσσα και σε 10 έτη κάθειρξη για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Ο συνεργός του Ιωάννης Καζαντζόγλου, ο άνθρωπος ο οποίος φαίνεται ότι ήταν ο συνοδηγός του, καταδικάστηκε σε 8 χρόνια για συνέργεια στη δολοφονία και σε 6 χρόνια για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση.

Για το διευθυντήριο της Χρυσής Αυγής, δηλαδή για τους Νίκο Μιχαλολιάκο, Ηλία Κασιδιάρη, Γιάννη Λαγό, Ηλία Παναγιώταρο, Χρήστο Παππά και Γιώργο Γερμενή το δικαστήριο ανακοίνωσε ότι καταδικάζονται σε 13 χρόνια κάθειρξη, με εξαίρεση τον Αρτέμη Ματθαιόπουλο, που καταδικάστηκε σε 10 χρόνια.

Ο πυρηνάρχης της Νίκαιας Γιώργος Πατέλης καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης 8 ετών για τη συνέργεια σε ανθρωποκτονία και 6 έτη για την ένταξη σε εγκληματική οργάνωση.  

Ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος, καθώς και ο Νίκος Κούζηλος καταδικάστηκαν σε 7 έτη κάθειρξη για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση. Παράλληλα σε 6 έτη καταδικάστηκαν οι: Ελένη Ζαρούλια, Ζησιμόπουλος Πολύβιος, Γρέγος Αντώνης, Μπαρμπαρούσης Κωνσταντίνος και Κουκούτσης Δημήτρης.

Όσον αφορά στους πρώην βουλευτές που καταδικάστηκαν για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και στους οποίους αναγνωρίστηκε ελαφρυντικό, το δικαστήριο καταδίκασε σε 5 έτη τους Χρυσοβαλάντη Αλεξόπουλο, Μιχαήλ Αρβανίτη, Νίκο Μίχο και Στάθη Μπούκουρα.

Αναφορικά με την υπόθεση απόπειρας ανθρωποκτονίας των Αιγύπτιων ψαράδων, το δικαστήριο καταδίκασε σε 6 έτη τους Αγριογιάννη Δημήτρη, Ευγενικό Μάρκο, Μαρία Θωμά και Παπαδόπουλο Κωνσταντίνο. Ο πυρηνάρχης του Περάματος Αναστάσιος Πανταζής καταδικάστηκε σε 8 έτη για απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος των Αιγυπτίων ψαράδων και σε 6 έτη για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση, ενώ για την επίθεση στο ΠΑΜΕ έλαβε 2 έτη για κάθε επικίνδυνη σωματική βλάβη στα τρία θύματα.  

Η διαδικασία αναμενόταν να ξεκινήσει στις 12:00, ωστόσο η πρόεδρος και οι δικαστές ανέβηκαν στην έδρα λίγα λεπτά πριν τις 13:00 το μεσημέρι.

Στην φυλακή οδηγούνται ο Γιάννος Παπαντωνίου και η σύζυγος του Σταυρούλα Κουράκου μετά την πολύωρη απολογία τους ενώπιον των Ανακριτών Διαφθοράς για την υπόθεση της νομιμοποίησης παράνομων πληρωμών που φέρεται να έλαβε ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας .
Οι δύο σύζυγοι μετά από πολύωρη διαδικασία κρίθηκαν προσωρινά κρατούμενοι με τη σύμφωνη γνώμη της Εισαγγελέως και των ανακριτών, για την κατηγορία της νομιμοποίηση παράνομων εσόδων ύψους 2,8 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων που φέρεται να έλαβε ο κ. Παπαντωνίου ως δώρο κατά την ενάσκηση των καθηκόντων του το 2003.

Οι δύο σύζυγοι μετά από πολύωρη διαδικασία πέρασαν τη νύχτα στο Τμήμα Μεταγωγών φού κρίθηκαν προσωρινά κρατούμενοι με τη σύμφωνη γνώμη της Εισαγγελέως και των ανακριτών, για την κατηγορία της νομιμοποίηση παράνομων εσόδων ύψους 2,8 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων που φέρεται να έλαβε ο κ. Παπαντωνίου ως δώρο κατά την ενάσκηση των καθηκόντων του το 2003.

Κατά την εξαντλητική διαδικασία που ουσιαστικά ξεκίνησε το πρωί της Δευτέρας, για τον πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ. και την Τρίτη για την κ.Κουράκου, το ζευγάρι αρνήθηκε ενώπιον των ανακριτών Διαφθοράς Ηλιάννας Ζαμανίκα και Γιώργου Ευαγγέλου ότι έλαβαν δώρα για να προωθήσει ο κ.Παπαντωνίου την υπογραφή της σύμβασης εκσυγχρονισμού των 6 φρεγατών τύπου S του Πολεμικού Ναυτικού στην γαλλική εταιρεία THALES καθώς και εκείνη που αφορούσε τα αντισταθμιστικά ωφελήματα που απέρρεαν από αυτήν.

Κατά την διήμερη απολογητική διαδικασία ο κ. Παπαντωνίου φέρεται να δέχθηκε δεκάδες ερωτήσεις για την σύμβαση που δεκαπέντε χρόνια μετά την υπογραφή της, τον κατέστησε υπόλογο ενώπιον της Δικαιοσύνης. Είναι η σύμβαση 010Β/03 που υπογράφηκε στις 6.2.2003 για τον εκσυγχρονισμό μέσης ζωής έξι φρεγατών τύπου «S» του Πολεμικού Ναυτικού με αντισυμβαλλόμενα μέρη την εταιρεία Ελληνικά Ναυπηγεία Α.Ε. -ως κύριου αναδόχου- και υποκατασκευαστή την εταιρεία THALES NEDER LAND B.V. και του υπουργείου Εθνικής Άμυνας .

Στο βαρύτατο κατηγορητήριο ,που υπερίσχυσε έναντι των απαντήσεων του πρώην υπουργού και της συζύγου του στην κρίση των δικαστικών λειτουργών για την ποινική τους μεταχείριση, αναφέρεται ότι για την επίμαχη σύμβαση ο κ. Παπαντωνίου έλαβε ως δώρο το επίμαχο χρηματικό ποσό. Μάλιστα οι ανακριτές θεωρούν τα χρήματα αυτά μέρος ενός ποσού περίπου 4 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων που ερευνάται καθώς πιθανολογείται πως διατέθηκαν για να προωθηθούν συγκεκριμένες συμβάσεις του Υπουργείου Άμυνας . Το ποσό της δωροδοκίας που καταλογίζεται στον κ. Παπαντωνίου φαίνεται να είναι σε άμεση σχέση με το κόστος για το έργο της αναβάθμισης των φρεγατών, περίπου 400 εκατομμύρια ευρώ , χρήματα που πλέον οι ανακριτές θεωρούν ζημιά του Δημοσίου. Η δικογραφία αναφέρεται σε εισροές χρηματικών ποσών, από λογαριασμό της γαλλικής εταιρίας, σε λογαριασμό που διατηρούσε στην Γενεύη ο αποβιώσας πλέον αντιπρόσωπος της, Χαράλαμπος Μπεκατώρος. Από εκεί τμηματικά μεταφέρονται στην Κύπρο από όπου γίνονται τμηματικές αναλήψεις ποσών. Τα επίμαχα ποσά κατά τους ανακριτές εμφανίζονται κατατεθημένα σε λογαριασμούς πολιτικού μηχανικού, φίλου του ζεύγους Παπαντωνίου. Ο μηχανικός που είναι κατηγορούμενος στην υπόθεση , απολογήθηκε πριν λίγες ημέρες στους Ανακριτές Διαφθοράς και αφέθηκε ελεύθερος με χρηματική εγγύηση 500 χιλιάδων ευρώ και απαγόρευση εξόδου από την χώρα.

Για «κίνδυνο για τη δημοκρατία» κάνει λόγο ο Γ. Παπαντωνίου

«Η εργαλειοποίηση της ελληνικής δικαιοσύνης θέτει σε κίνδυνο την ίδια μας τη δημοκρατία. Το δόγμα Πολάκη εφαρμόζεται γενικά», δήλωσε ο Γιάννος Παπαντωνίου κατά την αποχώρησή του από τα ανακριτικά γραφεία μετά την απόφαση για την προφυλάκιση τόσο του ιδίου όσο και της συζύγου του.   

Το πρωί της Τετάρτης αναμένεται να οριστούν από τον εισαγγελέα οι φυλακές όπου θα κρατηθούν.

Μαριάνθη Πελεβάνη

Φυλακή ή θάνατος. Αυτή φαίνεται πως είναι η κατάληξη ή η επιλογή γα πολλούς Ιάπωνες ηλικιωμένους. Η φτώχεια που αυξάνεται, η αλλοτρίωση, η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση είναι οι λόγοι που οδηγούν τα ηλικιωμένα άτομα να επιλέξουν την παραβατικότητα ή να παραδοθούν σε έναν μοναχικό θάνατο.  

Τα βοηθητικά προγράμματα της Πρόνοιας διακόπτονται, οι κοινωνικές παροχές περικόπτονται, οικογένεια δεν υπάρχει, ούτε φίλοι, μόνο μοναξιά, ανασφάλεια και πλήξη. Οι γείτονες δεν χτυπούν την πόρτα. Κανείς δεν έρχεται. Ή θα πεθάνεις μόνος ή θα προτιμήσεις τη φυλακή, όπου θα εξασφαλίσεις φαγητό, συντροφιά και φροντίδα.

H προκλητική δήλωση του Ιάπωνα υπουργού Οικονομικών Τάρο Ασο, επιβεβαιώνει πως στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και του παραδειγματικού καπιταλισμού σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, αφού είναι ένα «περιττό βάρος για την οικονομία».

Πρέπει «να επιτρέψουμε στους ηλικιωμένους να βιαστούν να πεθάνουν» για να μην χρειάζεται να πληρώνει το κράτος για την περίθαλψή τους! «Θεός φυλάξοι αν σε αναγκάσουν να συνεχίσεις να ζεις όταν θέλεις να πεθάνεις. Εγώ θα ένιωθα πολύ άσχημα γνωρίζοντας ότι για την νοσηλεία μου πληρώνει η κυβέρνηση. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί εκτός και αν τους αφήσεις να βιαστούν να πεθάνουν», είπε ο 72χρονος Ασο σε μια συνάντηση του εθνικού συμβουλίου με θέμα τις μεταρρυθμίσεις στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Kodokushi, ο θάνατος της μοναξιάς

Στην Ιαπωνία πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, ένα θλιβερό φαινόμενο τόσο συνηθισμένο που έχει αποκτήσει και συγκεκριμένο όνομα- αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει ο θάνατος της μοναξιάς.

Υπάρχουν χιλιάδες kodokushi κάθε χρόνο. Οι άνθρωποι πεθαίνουν τελείως μόνοι και παραμένουν για αρκετό καιρό χωρίς κάποιος να τους ανακαλύψει. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο, χωρίς φίλους ή συγγενείς, με λίγα ή καθόλου χρήματα.

Kodokushi λοιπόν σημαίνει «ο θάνατος της μοναξιάς» και πολλές περιοχές στην Ιαπωνία έχουν ξεκινήσει εκστρατείες και κινήσεις για την πρόληψη των μοναχικών αυτών θανάτων.



Το Kodokushi περιγράφηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1980 και σήμερα έχει αποκτήσει τραγικές διαστάσεις ως ένα πρόβλημα που διαρκώς αυξάνεται, διογκώνεται ενώ εταιρείες ιδρύονται και αναπτύσσονται αναλαμβάνοντας την εκκαθάριση του σπιτιού και των όποιων περιουσιακών στοιχείων του θανόντος.

Οι λόγοι για την αύξηση του kodokushi είναι βασικά οικονομικοκοινωνικοί. Η οικονομική ύφεση στην Ιαπωνία από το 1990 έχει συμβάλλει καθοριστικά στην αύξηση των μοναχικών θανάτων ενώ με ψυχολογικούς όρους η αύξηση του kodokushi αποδίδεται στην κοινωνική απάθεια και το άγχος της σύγχρονης ζωής.

Ο Masaki Ichinose, κοινωνιολόγος του Πανεπιστημίου του Τόκιο, υποστηρίζει ότι η αύξηση του kodokushi συνδέεται με τον σύγχρονο πολιτισμό της Ιαπωνίας που αγνοεί ακόμη και τον θάνατο.



Τα θύματα των kodokushi έχουν περιγραφεί ως «οι χαμένοι από τις ρωγμές μεταξύ κυβερνητικής και οικογενειακής στήριξης». Γιατί;

Από το 1990 πολλοί Ιάπωνες αναγκάστηκαν να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα. Πολλοί από αυτούς τους άνδρες δεν παντρεύτηκαν ποτέ, κυρίως λόγω υπερβολικής εργασίας και βρέθηκαν κοινωνικά απομονωμένοι όταν έφυγαν από τον εργασιακό τους χώρο.

Οι στατιστικές σχετικά με το kodokushi είναι συχνά ελλιπείς ή ανακριβείς. Το εθνικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο της Ιαπωνίας ανέφερε ότι μόνο το 2009, 32.000 ηλικιωμένοι άνθρωποι σε εθνικό επίπεδο πέθαναν μόνοι τους και δεν τους αναζήτησε κανείς. Το 2008, υπήρχαν περισσότεροι από 2.200 αναφερόμενοι μοναχικοί θάνατοι στο Τόκιο. Παρόμοιοι αριθμοί αναφέρθηκαν το 2011 ενώ περίπου το 4,5% των κηδειών το 2006 αφορούσε περιπτώσεις kodokushi.

Μολονότι οι στατιστικές είναι αναξιόπιστες και ελλιπείς, πολλοί από τους θανάτους αποκαλύπτουν στοιχεία που οδηγούν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα.  Σύμφωνα με αυτά, οι θάνατοι αφορούν κυρίως ηλικιωμένους άνδρες που έχουν ωθηθεί στην πρόωρη συνταξιοδότηση, λόγω εταιρικών αναδιαρθρώσεων και της γενικής οικονομικής ύφεσης.

«Ο κόσμος τους έχει εξατμιστεί κάτω από τα πόδια τους», αναφέρει ο Scott North, κοινωνιολόγος του Πανεπιστημίου της Οζάκα, σε άρθρο στους Times. «Η επιχείρηση είχε τα πάντα για αυτούς τους άνδρες. Η κοινωνική τους θέση, η αίσθηση του εαυτού τους ήταν ριζωμένες στην εταιρική δομή».



«Το βασικό κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των περιστατικών είναι ότι όλα συνέβησαν σε διαμερίσματα σε αστικές περιοχές», λέει σχετικό άρθρο στο The Mainichi Daily News. «Το δεύτερο είναι ότι όλα περιλαμβάνουν ζευγάρια ανθρώπων, ένας από τους οποίους είναι ηλικιωμένος ή ανάπηρος. Το τρίτο είναι ότι κανένα από τα νοικοκυριά δεν λάμβανε κοινωνικές υπηρεσίες ή κοινωνικές παροχές και τέταρτον, κανένας από τους νεκρούς δεν είχε σημαντικές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις με τους γείτονές του».

Εν τω μεταξύ, σχεδόν το ένα τέταρτο των Ιαπώνων και το 10% των γυναικών ηλικίας άνω των 60 ετών αναφέρουν ότι δεν έχουν γείτονες, φίλους ή συγγενείς που μπορούν να βασίζονται σε δύσκολες στιγμές, σύμφωνα με ιαπωνική έρευνα που δημοσιεύθηκε το 2010 από τον Mark MacKinnon της The Globe and Mail του Τορόντο.

Έτσι, το kodokushi «φαίνεται να είναι μια συλλογική κραυγή για βοήθεια», γράφει ο Mark MacKinnon.

Δεν είναι όμως μόνο οι ηλικιωμένοι που υποφέρουν από το kodokushi. Σε ένα διαμέρισμα στο Τόκιο, ένα 4χρονο παιδί με νοητική υστέρηση πέθανε αφού η μητέρα του, 45 ετών, είχε πεθάνει νωρίτερα. Σε κοντινή απόσταση, σύμφωνα με το The Mainichi Daily News, βρέθηκαν «τα πτώματα δύο γυναικών, μητέρας 95 ετών και κόρης με νοητική στέρηση 63 ετών».

Ή φυλακή

Το 2006, ένας 74χρονος αυτοπυρπολήθηκε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Σιμονοσέκη, προκαλώντας ζημιές ύψους 4 εκατομμυρίων δολαρίων. Μιλώντας για τα κίνητρά του, είπε ότι ήθελε μόνο να πάει στη φυλακή επειδή δεν είχε πουθενά να πάει.

Η εγκληματικότητα στην Ιαπωνία από τα ηλικιωμένα άτομα, ηλικίας 65 ετών και άνω, αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Πολλοί είναι οι Ιάπωνες ηλικιωμένοι που προτιμούν τη φυλακή αντί για τη μοναξιά και την ανασφάλεια του εξωτερικού κόσμου.

Οι περικοπές στην Πρόνοια, η κακή οικονομική κατάσταση, η έλλειψη οικογένειας και φίλων και η συνεχώς διευρυνόμενη κοινωνική αλλοτρίωση οδηγούν τους απελπισμένους ηλικιωμένους σε παραβατική συμπεριφορά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία 23.656 άτομα, ηλικίας άνω των 65 ετών, προέβησαν σε παρανομίες και οδηγήθηκαν στην αστυνομία στο χρονικό διάστημα από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούνιο του 2015, ενώ το ίδιο διάστημα προσήχθησαν σε αστυνομικά τμήματα για μη νόμιμες ενέργειες 19.670 νέοι άνθρωποι, ηλικίας από 14 μέχρι 19 ετών.



Το ειδησεογραφικό πρακτορείο ειδήσεων, Kydo News, μεταδίδει ότι πολλοί ηλικιωμένοι διαπράττουν αδικήματα ήσσονος σημασίας, προκειμένου να συλληφθούν και να οδηγηθούν στην φυλακή για να αποφύγουν τα συναισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης που τους διακατέχουν.

Αυτό το φαινόμενο συμβαίνει μέσα σε ένα ανησυχητικό δημογραφικό σενάριο. Εάν το ποσοστό γεννήσεων συνεχίσει να μειώνεται και η Ιαπωνία μεγαλώνει, τα σημερινά 120 εκατομμύρια σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, θα μειωθούν σε περίπου 100 μέχρι το 2050. 

Σύμφωνα με σχετική μελέτη από το «Γραφείο Αναφοράς Πληθυσμού», στην Ιαπωνία τα επόμενα 35 χρόνια ο πληθυσμός της αναμένεται να μειωθεί σε ποσοστό 25%, ενώ το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται και η μείωση της γονιμότητας κάνει την Ιαπωνία το έθνος που γερνάει με τους γρηγορότερους ρυθμούς στον πλανήτη.



Ο Koichi Hamai, καθηγητής εγκληματολογίας στο πανεπιστήμιο του Ryukoku, δήλωσε ότι οι συνταξιούχοι στην Ιαπωνία αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς, πρόκειται για ένα «ασημένιο τσουνάμι», καθώς το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται, ενώ οι γεννήσεις μειώνονται. Παράλληλα, οι υπηρεσίες Πρόνοιας στην χώρα έχουν προχωρήσει σε μεγάλες περικοπές και συχνά οι απελπισμένοι φτωχοί συνταξιούχοι συλλαμβάνονται να κλέβουν σε καταστήματα.

Σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία, το 25% του ιαπωνικού πληθυσμού των φυλακών είναι άνω των 60 ετών. Αν και η χώρα έχει χαμηλά ποσοστά εγκληματικότητας και οι συλλήψεις ανέρχονται στο 70% της ικανότητάς της, οι δημόσιες επενδύσεις στα σωφρονιστικά ιδρύματα συνεχίζουν να αυξάνονται.

Μια σειρά συνεντεύξεων που πραγματοποιήθηκαν από την αστυνομία του Τόκιο με περίπου 200 κλέφτες, άνω των 65 ετών, έδειξαν ότι το 24% μίλησε για την «μοναξιά» ως το κύριο κίνητρο. Το δεύτερο κίνητρο ήταν η απάθεια και η έλλειψη ενδιαφέροντος για τη ζωή και βέβαια οι περισσότεροι δηλώνουν ότι δεν έχουν στήριξη από το κράτος ενώ πολλοί είναι αυτοί με ελάχιστους οικονομικούς πόρους.

Με μέσο όρο το προσδόκιμο ζωής 84,6 χρόνια, η αύξηση της φτώχειας πλήττει έντονα τον πληθυσμό άνω των 55 ετών. Η οικονομική στασιμότητα που κυριαρχεία τα τελευταία χρόνια στην Ιαπωνία, η οποία έχει το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στον κόσμο, που ανέρχεται σε σχεδόν δυόμισι φορές το ΑΕΠ, οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους να ζουν σε συνθήκες φτώχειας.



Ως συνέπεια όλων αυτών  το υπουργείο Δικαιοσύνης επένδυσε περίπου 100 εκατομμύρια δολάρια για να αναδιαρθρώσει τα σωφρονιστικά ιδρύματα ώστε να μπορούν να υποδεχτούν όλο και περισσότερους ηλικιωμένους κρατούμενους. Πιλοτικά έργα, όπως η κατανομή των κρατουμένων μεταξύ 60 και 89 ετών στην πόλη της Onomichi, έχουν κάνει την εμφάνισή τους, με τους ίδιους βέβαια αυστηρούς κανόνες, όπως η απαγόρευση της συνομιλίας, η καταναγκαστική εργασία, κ.ά..

Ωστόσο, με τη σχετική ασφάλεια που παρέχει, η φυλακή φαίνεται να είναι πιο συναρπαστική από τον έξω κόσμο. Το ποσοστό υποτροπής μάλιστα είναι 43%, το δεύτερο υψηλότερο στον κόσμο.

Δεδομένου ταυτόχρονα, ότι ο ιαπωνικός ποινικός κώδικας προβλέπει αυστηρότερες και διαρκείς κυρώσεις για τους επαναλαμβανόμενους παραβάτες, παρόλο που είναι μικρά τα αδικήματα, αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερες διαμονές στη φυλακή.

Με αυτόν τον τρόπο τελικά το κράτος δαπανά 3,2 εκατομμύρια γιεν το χρόνο - σχεδόν 24.000 ευρώ - για κάθε κρατούμενο, διπλάσιο από το ποσό που θα χρειαζόταν να δαπανήσει σε επιδοτήσεις για κάθε ελεύθερο πολίτη



Αναδημοσίευση από tvxs

«...Το μόνο που κρατάω είναι η εικόνα μιας ασφυκτικά γεμάτης αίθουσας. Ο κόσμος που ήταν δίπλα μου τη Δευτέρα μου δίνει δύναμη ώστε να μη λυγίσω μέχρι και την αποκατάσταση του αυτονόητου. Προς το παρόν δεν έχω παρά να ευχαριστήσω όλους εκείνους που από την πρώτη μέρα υψώνουν φωνή και ανάστημα στο όνομα της αλήθειας», αναφέρει η Ηριάννα Β.Λ. σε μήνυμά της μέσα από τη φυλακή που δημοσιοποιήθηκε πριν λίγο


Σας μεταφέρουμε τα λόγια της Ηριάννας από τη φυλακή:

Σήμερα, τρεις μέρες μετά το δικαστήριο της 17ης, παραμένω κρατούμενη για πεντηκοστή μέρα ως αποτέλεσμα της μη αναστολής μιας απόφασης που "στηρίχτηκε" σε ανύπαρκτα στοιχεία και επιχειρήματα που δεν αντέχουν στη λογική. Η πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να καλύπτεται επ’ άπειρον από σαθρά σκεπτικά που κοστίζουν μια ζωή, ακόμη μια φορά.

Παρόλα αυτά το μόνο που κρατάω είναι η εικόνα μιας ασφυκτικά γεμάτης αίθουσας. Ο κόσμος που ήταν δίπλα μου τη Δευτέρα μου δίνει δύναμη ώστε να μη λυγίσω μέχρι και την αποκατάσταση του αυτονόητου. Προς το παρόν δεν έχω παρά να ευχαριστήσω όλους εκείνους που από την πρώτη μέρα υψώνουν φωνή και ανάστημα στο όνομα της αλήθειας και με τον δικό του τρόπο ο καθένας στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει εμένα και τους δικούς μου στον αγώνα που δίνουμε.

Δύναμη και αγάπη μέχρι το τέλος.

Ηριάννα Β.Λ.

Από τον Γιώργο Μουργή
Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες για τη "δική τους σημερινή μέρα" Για ένα κόσμο χωρίς καταπίεση, χωρίς ανισότητες ,αποκλεισμούς και διακρίσεις για καμία γυναίκα.

«Και όταν θα `ρθουν οι καιροί

που θα `χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα…»

Πώς «σκέφτονται» τα μάτια των παιδιών, καθώς ξυπνούν μέσα σε ένα κελί πλάι στη μάνα;

Τι «σκέφτονται» τα μάτια των παιδιών όταν αναζητούν τη μάνα που «αγνοείται» πίσω από τα κάγκελα;

Και στις δυο κατηγορίες φυλακισμένων μωρομανάδων η «σκέψη» των ανηλίκων παιδιών, εμπεριέχεται σαν θλιβερή εκδοχή μιας ταυτόσημης κατάστασης.

Τι απάντηση δίνεις στην εγκληματική περιθωριοποίηση ανήλικων ψυχών;

Την σωματική και τη ψυχική, της στέρησης ελευθερίας ενός παιδιού ή την έλλειψη της μητρικής επαφής.

Η λέξη φυλακή αρκεί για να προκαλέσει συνειρμούς φοβικών συνδρόμων ενεργοποίησης της εικόνας των συνθηκών εγκλεισμού και της ανελευθερίας.
Νόμος χωρίς καμιά ουσιαστική πρόνοια…

Στις γυναικείες φυλακές του Ελαιώνα Θήβας, παρά τη δήθεν ευεργετική διάταξη Παρασκευόπουλου για την αποφυλάκιση μωρομανάδων, μόνο μια κατάφερε να αποφυλακιστεί, ενώ ήδη είχε εκτίσει το τελευταίο μέρος της ποινής της.

Αυτή τη στιγμή, στις γυναικείες φυλακές κρατούνται μητέρες κρατούμενες μαζί με τα παιδιά τους, ηλικίας ως τριών ετών, όσο δηλαδή επιτρέπει ο νόμος.
Κάποια από αυτά τα παιδιά μετά τη συμπλήρωση του τρίτου έτους θα απομακρυνθούν από τις μάνες, με πιθανή κατάληξη να βρεθούν στην άτυπη φυλακή της ιδρυματοποίησης.
Δύο γυναίκες κρατούμενες βρίσκονται σε κατάσταση εγκυμοσύνης, τα μωρά θα γεννηθούν μέσα στη φυλακή, κάνοντας τα πρώτα τους βήματα με τα κάγκελα πρώτη εικόνα και το κελί φυσικό χώρο ανάπτυξης, παιχνιδιού και παιδικού δωματίου.

Αυτά τα μωρά θα ακολουθούν το πρόγραμμα της φυλακής, στη λογική του σωφρονιστικού κωδικά «ή φυλακίζεσαι ή στέρησε τη μητρική αγκαλιά».

Όταν και τα πλέον συντηρητικά κομμάτια του πολιτικού κόσμου εκφράζουν τη βούληση να αλλάξει το νομικό πλαίσιο για τις μητέρες κρατούμενες, αναρωτιέται κανείς πώς ο ίδιος ο Σύριζα, με την υποτιθέμενη ευαισθησία στα δικαιώματα των κρατούμενων, αφήνει να εξελίσσεται αυτή η βαρβαρότητα στις ελληνικές φυλακές.

Η επιδίωξη μιας νομικά προηγμένης κοινωνίας για το καλύτερο δυνατό των παιδιών, όπως η μετατροπή της κράτησης των μανάδων σε κατ’ οίκον περιορισμό, αποτελεί  θεμελιακό όρο πολιτισμού προς την ομαλή κοινωνικοποίηση – διαπαιδαγώγηση.
Η αύξηση των χρόνων που αφορούν στην καταδικαστική ποινή αποτελεί ανθρωπιστική απόφαση, ανεξάρτητη μνημονιακών δεσμεύσεων, προϊόν πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης.

Το αυτονόητο, δηλαδή, όπως ισχύει σε πολλά κράτη παγκοσμίως, με σκοπό τη προστασία, την ακέραιη διαφύλαξη της σωματικής και ψυχικής υγείας των ανήλικων παιδιών, ώστε να μην συνδέονται σε καμιά περίπτωση με το ενδεχόμενο εγκλεισμού στη φυλακή.

Η φυλάκιση ή η απομάκρυνση ενός παιδιού απ’ τη μητέρα δεν συνάδει με κανένα σωφρονιστικό θέσφατο.

Αποτελεί πράξη νομικίστικης εκδίκησης, με ολέθριες τραυματικές συνέπειες άσβηστης βιωματικής εγγραφής στο παιδικό ψυχισμό.

Ας αναλογιστούμε τη ζωή ενός παιδιού πίσω από τα κάγκελα.

Πίσω από τα προσωπικά δράματα, όπως επιμελώς ο πολιτισμικός και πολιτικός αυτοματισμός καμώνονται πως δεν τα βλέπουν, κρύβεται η μοναδική θέληση για ζωή, για μάθηση και ελευθερία ξεπερνώντας το αρχέγονο αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Ξεπερνώντας τον αναχρονιστικό σωφρονιστικό κωδικά, την απαρχαιωμένη τιμωρητική δικαστική προδιάθεση.
Η επιτυχία της Δέσποινας, αφορμή συνάντησης με τη κόρη της

Τέτοια θέληση απέδειξε και η μωρομάνα κρατούμενη Δέσποινα Π. στα εικοσιοκτώ της, εννιά χρονιά μετά την αποφοίτηση της από το λύκειο.

Κατάφερε να επιτύχει στις Πανελλαδικές Εξετάσεις και να μπει δεύτερη στο τμήμα Τεχνολογίας Τροφίμων του ΤΕΙ Καλαμάτας. Επιβραβεύτηκε γι’ αυτή την επίδοση μαζί με άλλους τέσσερις κρατούμενους, αφού επιτεύχθηκε ο στόχος της πρώτης επιλογής στα μηχανογραφικά τους.
Η Δέσποινα, μου μίλησε όπως ήθελε ή μάλλον όπως έπρεπε:

«Επέλεξα να μην ζήσω με την νεογέννητη κόρη μου μέσα στη φυλακή, απεμπολώντας το δικαίωμα του νόμου να την έχω κοντά μου μέχρι τα τρία της χρόνια.

Φοβόμουν τις μνήμες και όσα θα τραυμάτιζαν τη τρυφερή ηλικία της παραμονής στο κελί.

Φοβήθηκα τον στιγματισμό της, εξαιτίας αυτής της παραμονής, από τον κοινωνικό περίγυρο.

Το διάβασμα για τις Πανελλήνιες γίνονταν με δυσκολίες, εξαιτίας  έλλειψης χρόνου αλλά η ελπίδα της επιτυχίας συνδυασμένη με την εκπαιδευτική άδεια ήταν μοναδικό συναίσθημα.

Πώς να στο περιγράψω για να καταλάβεις ότι η εκπαιδευτική άδεια είναι η ποθητή συνάντηση με τη κόρη μου, χωρίς να τραυματίζεται ψυχικά, από τους παγωμένους τοίχους του εγκλεισμού μου;

Η έγνοια μου για τη μικρή και τον άντρα μου με κυριεύει πολλές φορές τα βράδια. Όταν κλείνει η πόρτα. Το πιο άσχημο συναίσθημα που νιώθει μια μάνα στη φυλακή.

Έχει τύχει βράδυ, ξυπνώντας από όνειρο να φαντάζομαι ή να διαισθάνομαι ότι κάτι κακό είχε συμβεί στην κόρη μου. Ήθελα τόσο πολύ να μιλήσω και με τους δύο στο τηλέφωνο αλλά δεν μπορούσα. Ο νόμος της αποφυλάκισης με τον όρο του κατ΄οίκον περιορισμού πρέπει να τροποποιηθεί, ώστε να συμπεριλάβει μεγαλύτερες ποινές, χωρίς να παραμένει κενό γράμμα η εφαρμογή του. Παλεύουμε γι’ αυτό όλες οι μωρομάνες

Κρατιέμαι ζωντανή κάνοντας όνειρα για τη κόρη μου, τον άντρα μου και τις σπουδές μου. Παίρνω οξυγόνο από αυτά, μέσα στην ασφυξία του κελιού. Θέλω να τελειώσω τη σχολή μου για το επόμενο βήμα ζωής, με την οικογένεια μου και μια δουλειά στο αντικείμενο μου.

Δεν παραιτούμε όσο αδικημένη κι αν νιώθω για την ποινή, όσων μου καταλογίστηκαν.

Όσο δύσκολο κι αν είναι οικονομικά και ψυχολογικά για μια οικογένεια χωρίς πόρους η συνέχιση του δικαστικού αγώνα, ελπίζω να δικαιωθώ στον Αρειό Πάγο τον ερχόμενο Ιανουάριο».
Μια εικόνα… αντί επιλόγου

Από περιγραφή μιας κρατούμενης στις φύλακες της Θήβας:

«Σήμερα καθώς πήγαινα στη κουζίνα, την οποία χρησιμοποιούν οι μητέρες κρατούμενες που βρίσκονται έγκλειστες μαζί με τα παιδιά τους, είδα ένα κοριτσάκι θα ‘ταν δε θα ‘ταν δύο ετών, να έχει πατήσει σ’ ένα σκαμπό προκειμένου να πιαστεί στα κάγκελα και να δει λίγο ουρανό, λίγο ήλιο. Η εικόνα πραγματικά ήταν γροθιά στο στομάχι…».

πηγή : Νόστιμον ήμαρ