Για άλλη μια φορά η ηγεσία της ΓΣΕΕ απέδειξε πόσο δεμένη είναι στο άρμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ότι μπαίνει μπροστά στην υλοποίηση των απαιτήσεων του ΣΕΒ, της κυβέρνησης στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

Πόσο «κόπτεται» για την εξασφάλιση της εργασιακής και κοινωνικής ειρήνης, προκειμένου να διασφαλίζεται η απρόσκοπτη, ομαλή και υγιής επιχειρηματική δραστηριότητα και κερδοφορία.

Η παρέμβαση του προέδρου της ΓΣΕΕ στην εκδήλωση του ΣΕΒ με θέμα «Το Μέλλον της Εργασίας μετά το Μνημόνιο» καθώς και αντίστοιχο άρθρο του με αφορμή τη συγκεκριμένη εκδήλωση, αποκαλύπτουν γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να φυλάγονται από τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

«Άμα έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς», όπως λέει και το γνωμικό!

• Η ηγεσία, λοιπόν, που δήθεν εκπροσωπεί τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους αναμασά και αναπαράγει την ίδια την ορολογία των βιομηχάνων και των κυβερνήσεών τους περί «4ης βιομηχανικής επανάστασης». Έτσι βαφτίζουν όλοι αυτοί την αξιοποίηση της τεχνολογικής προόδου από τους κεφαλαιοκράτες με σκοπό την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, για να κάνουν τη δουλειά τους και να θωρακίζουν την κερδοφορία τους με λιγότερους και πιο ευέλικτους εργαζόμενους.

• Λέει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ: «Οι νέες μορφές απασχόλησης, όπως οι συμβάσεις εργασίας με πληθοπορισμό, οι συμβάσεις απασχόλησης «μηδενικών ωρών», οι συμβάσεις σύντομης διάρκειας, προσωρινής εργασίας, οι«μικροσυμβάσεις»κ.ά, είναι το αποτέλεσμα της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, είναι η συνέπεια ιδεοληψιών ξεπερασμένων πολιτικών δογμάτων».

• Αποδίδει σε «ιδεοληψία» την αντεργατική πολιτική και τα μέτρα που τσακίζουν καθημερινά τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους, τους μισθούς, τα μεροκάματα, τις εργασιακές σχέσεις.

• Συσκοτίζουν, έτσι, την πραγματικότητα που «φωνάζει» ότι η αντεργατική πολιτική είναι απαίτηση των μεγαλοεπιχειρηματιών, των μονοπωλιακών ομίλων, για να ξεπεράσουν την κρίση τους και να θεμελιώσουν τη νέα φάση της ανάκαμψής τους.

• Κρύβουν τον πραγματικό αντίπαλο, τη μεγαλοεργοδοσία, που μέσα από τις δικές της οργανώσεις, με πρωταγωνιστή τον ΣΕΒ, παρεμβαίνει διαρκώς και απαιτεί νέα μέτρα για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της επιχειρηματικότητας, που αναδεικνύει ως υπεύθυνους της καπιταλιστικής κρίσης τους εργαζόμενους και τις κατακτήσεις τους και ως εκ τούτου απαιτεί την εξάλειψή τους.

• Σπέρνουν αυταπάτες ότι με μια «μη ιδεοληπτική» κυβέρνηση και με κάποιους «μη ιδεοληπτικούς», «υγιείς» κεφαλαιοκράτες, οι εργαζόμενοι μπορούν να πορευτούν μαζί, να βρουν «κοινές λύσεις» και να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

• Σε αυτή τη λογική κλίνει σε όλες τις πτώσεις τον «κοινωνικό διάλογο» και μιλά για «σύγκλιση των θέσεων των κοινωνικών εταίρων» εξαίροντας το ρόλο του ILO στην κατεύθυνση αυτή. Στη λογική αυτή, «ψέγει» την κυβέρνηση ότι απαξιώνει τη ΓΣΕΕ και τις προτάσεις της για την υγιή καπιταλιστική ανάπτυξη και τη θωράκιση της οικονομίας. Ταυτόχρονα αναδεικνύει και την ανάγκη «να ανοίξει με μεγαλύτερη ένταση στον εθνικό κοινωνικό διάλογο η συζήτηση για τις νέες δεξιότητες και τις διαδικασίες ανάπτυξής τους στο εργατικό δυναμικό», δηλαδή πώς θα εκπαιδευτούν οι εργαζόμενοι για να γίνουν πιο αποτελεσματικοί και κερδοφόροι, πιο εκμεταλλεύσιμοι για τους επιχειρηματίες.

• Μιλούν για το μέλλον της εργασίας και βάζουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στην αθλιότητα των 586 ευρώ, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

• Συμφωνούν για την μείωση έως και την απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές αρκεί να κάνουν επενδύσεις.

• Το μόνο που τους κόφτει είναι να γίνουν επενδύσεις και οι επιχειρηματίες να έχουν ελεύθερο πεδίο για την κερδοφορία τους και «να αναβαθμιστεί η θέση της ελληνικής οικονομίας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας».

• Να μειωθούν και άλλο οι ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων γιατί το ύψος που πληρώνουν σήμερα αποτελεί «αντικίνητρο για τις θέσεις εργασίας».

• Εξωραΐζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και όπως λένε πρέπει η κυβέρνηση να επανέλθει στην Ευρωπαϊκή Κανονικότητα για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι με την εργατική τάξη και τα δικαιώματα της αλλά η κυβέρνηση δεν τα εφαρμόζει.

Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός της «ενσωμάτωσης» των εργαζόμενων και του εργατικού κινήματος στα σχέδια, στις απαιτήσεις και στα συμφέροντα της εργοδοσίας, τότε ποιος είναι;

Εδώ τα σχόλια περιττεύουν.

Αυτό που πρέπει να πάρουν ως απάντηση αυτοί οι δήθεν εκπρόσωποι των εργαζόμενων είναι η απόρριψη από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι ένα δρόμο έχουν. Να συγκρουστούν με αυτές τις λογικές και τις δυνάμεις που τις καλλιεργούν, να ενισχύσουν τις ταξικές δυνάμεις στα συνδικάτα τους, να οργανώσουν την πάλη τους απέναντι σε εργοδοσία και κυβερνήσεις με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα και ανάγκες, για να πάρουν πίσω αυτά που τους άρπαξαν, για συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις, για διεύρυνση των δικαιωμάτων τους μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς.

Για να ανατρέψουν την εκμετάλλευση και να γίνουν αφεντικά του πλούτου που παράγουν, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να τον αξιοποιήσουν μαζί με την τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο προς όφελός τους.