Θα σπαταλάμε άραγε άχαρα τη ζωή μας ανταλλάσοντας κοινοτοπίες, επαναλαμβανόμενες φράσεις ή για να το αποφύγουμε αυτό θα φτάσουμε στο άλλο άκρο αναρριχόμενοι στα «όρη» του ακατανόητου παραληρηματικού λόγου. Όμως έτσι ή αλλιώς μπορούμε να ακολουθούμε την εσωτερική ζωή μας. Τι συνέβη άραγε όταν εκείνος έφυγε; Ποιος έχασε από την απώλεια της ύπαρξής του στο εδώ; Πόσο το αλλού ωφελήθηκε από την μετοίκησή του;

Και ακόμα εκεί στις ραφές του χρόνου φωλιάζουν παράξενα και ανομολόγητα ερεθίσματα.

Στα κενά του α-σήμαντου και στο α-σήμαντο του κενού βρίσκουν καταφύγιο η αμφιβολία και τα όρια της τρεμάμενης συνείδησης, σαν την φλόγα που τρεμοσβήνει. Όταν λοιπόν εκείνος έφυγε ,κέρδισε την ευκαιρία να τελειοποιήσει την αισθητική του και να βρεί φιλόξενο «σπίτι» η άποψή του.

Η εσωτερική ταραχή της ψυχής τακτοποιήθηκε σύντομα. Οι μεσάζοντες ,οι εποχές ,τα τρίγωνα ,οι υπηρέτες, τα ατυχήματα, ο κάλπικος ρομαντισμός συνάντησαν την μεγάλη εσωτερική ενοχή. Συνεχές πυρηνικό άγχος οδηγεί σε μια ψύχωση και στη συνέχεια σε ένα ερεθισμένο παρορμητικό ταξίδι ,ένα είδος κάθαρσης ,αυτοκτονίας και ομολογίας μαζί. Τα πρόσωπα χάνονται, οι ορισμοί τους ως συγκεκριμένα άτομα εκτίθενται σε ένα τυπικό όνομα ,σε μια φιγούρα. Ποιος είμαι εγώ και ποιος ο άλλος και γιατί αυτοπροσδιορίζομαι μέσω της ετερότητας ;(μου).Οι χώροι είναι σκοτεινοί ,υπάρχει μια παντοτινή νύχτα ,τα ημίφωτα συναντούν την έλλειψη. Βρισκόμαστε τελικά σε ένα νεκροτομείο και το πρόσωπο που κρατάει το νυστέρι είναι εκείνος που ήρθε από το αλλού, ο ξένος, ο άλλος , ο έτερος. Συναισθήματα που γεννιούνται νεκρά ,ταριχευμένες ψυχές, απουσίες, καθρέφτες, αντικατοπτρισμοί. Είδωλα και απεικονίσεις ,στυλ και παγωνιά, κάπου παραμονεύει ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο. Στο τέλος η ροή παρασέρνει το υποκείμενο για την μεγάλη αναχώρηση που δεν έχει επιστροφή παρά μόνο αν γυρίσει ως άλλος.!...

Υ.Γ. Αναφέρομαι στον Αμερικανό Τζότζεφ Λόουζι που η επιτροπή αντιαμερικανικών ενεργειών του γερουσιαστή Μακάρθι τον ανάγκασε να φύγει από την πατρίδα του για την Αγγλία. Ο «Μίστερ Κλάιν» αποτελεί ένα από τα ευρωπαϊκά αριστουργήματά του και το ανεπανάληπτο διαχρονικό κλασικό του ΄70.