Κώστας Κοκκώνης

«Σημάδια που δεν έσβησε ο χρόνος»

Γεννήθηκε Απρίλη του 1923. Μετά το δημοτικό ήρθε στην Αθήνα. Δουλεύει σε διάφορα συνεργεία, μαθητεύοντας στην τέχνη του υδραυλικού. Η επαφή και η σχέση του με την μαστοράντζα τον μπολιάζουν με την εργατική ταξική συνείδηση. Μένει στο Μεταξουργείο με την οικογένειά του όπου τον βρίσκει ο πόλεμος και η κατοχή. Τέλος του 1942 γυρίζει στο χωριό του. Το 1943 θα βρεθεί στην Καλαμάτα. Εντάσσεται στην Αντίσταση ως μέλος της ΕΠΟΝ. Το Μάρτη παίρνει μέρος στο συλλαλητήριο κατά της πολιτική επιστράτευσης. Τέλος, Μάη του 1943 γυρίζει στο χωριό του και δουλεύει σαν στέλεχος της ΕΠΟΝ. Τον Αύγουστο εντάσσεται στην πρώτη ομάδα του ΕΛΑΣ στην περιοχή του. Με την παράδοση των Ιταλών ακολουθεί το τάγμα με το ψευδώνυμο «Βενιαμίν». Στις 6 Οκτώβρη του 1944 τραυματίζεται στην Κορινθία. Νοσηλεύεται στο γενικό νοσοκομείο του ΕΛΑΣ, στην Τρίπολη ως το τέλος του Δεκέμβρη. Η παράδοση των όπλων με τη συμφωνία της Βάρκιζας τον βρίσκει στη Τρίπολη. Με το απολυτήριο του ΕΛΑΣ στην τσέπη και ανοιχτά τραύματα πηγαίνει στο χωριό, όπου σε λίγο αρχίζει το κυνηγητό και η καταδίωξη. Πιάνεται στις 3 Απρίλη του 1945, ακολουθούν ξυλοδαρμοί και βασανιστήρια. Στις 8 Απρίλη είναι έγκλειστος στις φυλακές της Τρίπολης. Τον Οκτώβρη μετάγεται στην Καλαμάτα. Στις 19 Νοέμβρη παραπέμπεται σε δίκη και στις 25 Νοέμβρη δικάζεται πολλές φορές σε θάνατο. Πρώτη δίκη αντιστασιακών και θανατική ποινή στη Πελοπόννησο. Τον Ιούλιο του 1947 μεταφέρεται με όλους τους κρατούμενους της Καλαμάτας, εγκαινιάζοντας τη Γιούρα. Τον Μάρτη του 1948 μετάγεται στην Κέρκυρα και για δύο χρόνια ζει τα βασανιστήρια και τις καθημερινές εκτελέσεις. Τον Μάη του 1950 ξανά σε δίκη στο Ναύπλιο, όπου αθωώνεται. Στις 25 Νοέμβρη του 1950 η ποινή του μετατρέπεται αυτοδικαίως σε ισόβια.Τον Ιούλιο του 1955 τον διώχνουν πειθαρχικά στη Γιούρα και τον Απρίλη του 1957 στην Αίγινα και κατά διαστήματα στις φυλακές Αβέρωφ. Αποφυλακίζεται υπό όρους στις 7 Γενάρη του 1964, μετά από 19 χρόνια εξορίες. Παντρεύτηκε στις 2 Γενάρη του 1966 και σύντροφος της ζωής του γίνεται η Ειρήνη Δάγλα.Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών τον στέλνει ξανά στα γνώριμα βράχια της Γιούρας. Μετά τη μεταπολίτευση αγωνίζεται για τα προβλήματα των αντιστασιακών. Αρχές του 1978 συγκροτεί το παράρτημα της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης Νέων Λιοσίων, όπου εκλέγεται πρόεδρος ως το 1991 που αποχωρεί.Το 1995 αρχίζει να γράφει το βιβλίο του «Σημάδια που δεν έσβησε ο χρόνος». Η έκδοση γίνεται τον Ιούλη του 1999 και η παρουσίασή του στη Στοά του Βιβλίου στις 10/11/1999. Το παρουσιάζουν: ο Ευάγγελος Μαχαίρας, πρώην πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, η Νίκη Κατσόγια- Τουρναβίτη, Καθηγήτρια Ιστορικός της Παντείου, ο Αντώνης Καρκαγιάννης, Δημοσιογράφος και ο εκδότης του Βασίλης Γιαννίκος.Επαινετικές κριτικές έγραψαν οι εφημερίδες: Αυγή, Ριζοσπάστης, Ελευθεροτυπία, Έθνος, Θάρρος Καλαμών, Μεσσηνιακά Νέα, Προκοπή και Ήχος, και από τον τοπικό τύπο Αντιστασιακών Περιοδικών και το Περιοδικό του Δήμου. Επίσης, από το ραδιόφωνο ΕΡΤ1 και ΕΡΤ3 και στον Planet με τον Λυκούργο Κομίνη.

ΣΥΡΙΖΑ ΙΛΙΟΥ