Τη βραδιά θα ανοίξουν η Καίτη Μάρακα (φωνή) με τον Άλκη Αναστόπουλο (κιθάρα) ερμηνεύοντας τραγούδια για το χρόνο (παρελθόντα, ενεστώτα και μέλλοντα) και τη μνήμη (προσωπική και ιστορική):

- Πώς να τραγουδήσω

- Είδα την Άννα κάποτε

- Τ’ ακορντεόν

- Κεμάλ

- Άσμα ασμάτων

- Κάποτε θα ’ρθουν

- Θα ’ρθει καιρός (Le temps de vivre, G. Moustaki)

- Μόνο ο χρόνος (Only time, Enya)

Καλάβρυτα. Δεκέμβριος 1943. Ένας αφανισμός. Εκτέλεση ολόκληρου του ανδρικού πληθυσμού από 14 χρονών και πάνω. Πυρπόληση όλων των σπιτιών. Αντίποινα, όπως είπαν οι Γερμανοί, για τη θανάτωση 80 στρατιωτών τους από τους αντάρτες. Και απέμειναν οι μανάδες. Με τα μικρά τότε παιδιά τους. Τα οποία σήμερα είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι. Δεν είναι μονάχα η μνήμη της καταστροφής και του αίματος που τους έχει στοιχειώσει. Είναι τα ερωτήματα που βαραίνουν ακόμα περισσότερο.

Θα είχαμε αποφύγει την καταστροφή αν οι αντάρτες δε σκότωναν τους Γερμανούς; Τι σημαίνει η λέξη αντίποινα; Και τι η λέξη καταστροφή; Γιατί εμείς;

Περισσότερο από ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ πάνω στη φρίκη, μια ταινία συλλογικό-πορτρέτο των επιζώντων που προσπαθούν, 70 χρόνια τώρα, να καταλάβουν ποιοι είναι και τι πραγματικά τους συνέβη.

Σενάριο - Σκηνοθεσία: Ηλίας Γιαννακάκης

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Claudio Bolivar

 

Μοντάζ: Δώρα Μασκλαβάνου

Πηγή - αναδημοσίευση: εφημερίδα Έκφραση
ht8