Συνέντευξη με τους σκιτσογράφους Δημήτρη Γεωργοπάλη και Πέτρο Ζερβό 

Με αφορμή την έκθεση Plan-Bee της Cartoonbee στις 8-15/12, και τη μεγάλη παρέα σκιτσογράφων που την οργάνωσαν, κουβεντιάσαμε με τον Πέτρο και τον Δημήτρη για την πολιτική επικαιρότητα και όχι μόνο.
Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Σεργίδου.

Ο Δη­μή­τρης Γε­ωρ­γο­πά­λης (Δ.Γ.) είναι σκι­τσο­γρά­φος και, όπως μά­θα­με κατά τη διάρ­κεια της συ­ζή­τη­σής μας, οι­κο­νο­μο­λό­γος. Δου­λειά του έχει δη­μο­σιευ­τεί στην εφη­με­ρί­δα Απο­γευ­μα­τι­νή καθώς και στα πε­ριο­δι­κά Αντί, Γα­λέ­ρα, Μότο Τρίτη και Επι­λο­γή. Τώρα ερ­γά­ζε­ται στη Realnews.Ο Δη­μή­τρης Γε­ωρ­γο­πά­λης εμπνέ­ε­ται από την ελ­λη­νι­κή γενιά σκι­τσο­γρά­φων και μι­κρός ξε­κο­κά­λι­ζε όλες τις εφη­με­ρί­δες για να δια­βά­σει όλα τα σκί­τσα.

Ο Πέ­τρος Ζερ­βός (Π.Ζ.) από το 1978 δη­μο­σί­ευ­σε σκί­τσα και κό­μικς στα έντυ­πα Θού­ριος, Βαβέλ, Σχο­λια­στής, Convoy, Πριν, Νέο Επί­πε­δο, Φράση, Εννέα, ενώ τώρα δου­λεύ­ει στην Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών και συ­νερ­γά­ζε­ται με την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά.
Τον έχου­με απο­λαύ­σει επί­σης και ως ηθο­ποιό. Ο Πέ­τρος Ζερ­βός δη­λώ­νει επη­ρε­α­σμέ­νος από τη γαλ­λι­κή σχολή σκι­τσο­γρά­φων του Μάη του ’68 αλλά και Ελ­λή­νων όπως ο Ιω­άν­νου και ο Κα­λαν­τζής. 

 Η Cartoon Bee είναι ένα ηλε­κτρο­νι­κό κα­τά­στη­μα που φτιά­χτη­κε για να αντι­με­τω­πί­σουν οι σκι­τσο­γρά­φοι την κρίση και την ανερ­γία.

Ακο­λου­θεί η πολύ εν­δια­φέ­ρου­σα συ­νο­μι­λία μας

Πώς είναι να σχε­διά­ζε­τε στην εποχή των μνη­μο­νί­ων, σε μια τόσο «πο­λε­μι­κή» εποχή; Φα­ντά­ζο­μαι, το υλικό σας είναι άφθο­νο. Χω­ρά­ει τε­λι­κά το γέλιο μέσα σε όλη αυτήν τη βαρ­βα­ρό­τη­τα;

Δ.Γ. Κοίτα, δεν είναι ανά­γκη να βγά­ζει πάντα γέλιο μια γε­λοιο­γρα­φία. Πολ­λές φορές παί­ζεις με την ει­ρω­νεία. Με αυτό τον τρόπο μά­λι­στα είναι πιο έντο­νη η κρι­τι­κή που ασκείς σε κάθε λογής εξου­σία. Ναι, όντως η έμπνευ­ση δεν μας λεί­πει, τα ερε­θί­σμα­τα δεν μας λεί­πουν. Βά­ζου­με κάτω τα θέ­μα­τα και «κλέ­βου­με» ιδέες από τα ίδια τα θέ­μα­τα.

Π.Ζ. Ναι, υπάρ­χουν όντως με­ρι­κά δύ­σκο­λα θέ­μα­τα, όπως το προ­σφυ­γι­κό για πα­ρά­δειγ­μα που δεν επι­δέ­χε­ται χιού­μορ. Βέ­βαια ακόμα και κει μπο­ρείς να χρη­σι­μο­ποι­ή­σεις το πικρό χιού­μορ για να εκ­φρά­σεις την κα­τά­στα­ση. Πά­ντως η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μπο­ρεί να σε ξε­πε­ρά­σει. Πολ­λές φορές νιώθω άχρη­στος. Είναι τόσο ακραία τα πράγ­μα­τα που ζούμε. Να σου πω ένα πα­ρά­δειγ­μα. Ο Λε­βέ­ντης κάνει επε­ρώ­τη­ση στη Βουλή. Εγώ τι να πω πάνω σε αυτό; Δη­λα­δή το χιού­μορ βγαί­νει αυ­τό­μα­τα από την ίδια την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Δ.Γ. Ναι, έτσι είναι. Θες να σχο­λιά­σεις τις εκλο­γές της ΝΔ και ανα­βάλ­λο­νται οι εκλο­γές. Εκεί τι να πεις άλλο;

Π.Ζ. Σε ξε­περ­νά η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Υπάρ­χουν θέ­μα­τα για τα οποία νιώθω καμιά φορά ότι δεν έχω να πω τί­πο­τα και νιώθω πε­ριτ­τό πια το ρόλο μου, πα­ρό­τι όλα αυτά έχουν να κά­νουν με τη ζωή μας, με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας. Έχου­με μια κοι­νω­νία σε διά­λυ­ση και ένα αφο­πλι­σμέ­νο χιού­μορ.

Βλέ­πο­ντας τα σκί­τσα σας να κυ­κλο­φο­ρούν στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα, στοFacebook, πα­ρα­τη­ρού­με ότι, αντί­θε­τα με ό,τι γρά­φε­ται κάτω από ένα άρθρο όπου θα υπάρ­χει βομ­βαρ­δι­σμός σχο­λί­ων, κα­νείς δεν έχει να πει κάτι κακό για τα σκί­τσα σας. Είναι αφο­πλι­στι­κά.

Δ.Γ. Ναι, γιατί πα­ρου­σιά­ζουν την κοινή λο­γι­κή.

Π.Ζ. Κοίτα, υπάρ­χουν και σκί­τσα που μπο­ρεί να δια­φω­νείς αλλά σε κά­νουν να γε­λά­σεις γιατί στη­ρί­ζο­νται σε μια πολύ καλή ιδέα. Δεν συμ­φω­νείς πάντα με την πο­λι­τι­κή άποψη του γε­λοιο­γρά­φου. Είναι απο­δε­κτά όμως έτσι κι αλ­λιώς. Γιατί έχουν και ένα άλλο στοι­χείο από το απλό γρα­πτό. Είναι άμεσα. Ένα κεί­με­νο δια­τυ­πώ­νει μια άποψη που εσύ μπο­ρεί να την κρί­νεις. Η γε­λοιο­γρα­φία είναι άμεση. Κεί­με­νο και λόγος μαζί. Ή το δέ­χε­σαι ή το προ­σπερ­νάς.

Πόσο έχετε αλ­λά­ξει σε αυτή την πε­ρί­ο­δο των τεσ­σά­ρων χρό­νων μνη­μο­νί­ων; Πώς περ­νούν αυτές οι με­γά­λες αλ­λα­γές στα σκί­τσα σας; Είστε απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­νοι ή δρώ­ντες;

Δ.Γ. Νο­μί­ζω ότι σκι­τσά­ρο­ντας βγά­ζεις και συ­ναί­σθη­μα, και όταν υπάρ­χει συ­ναί­σθη­μα είναι κα­λύ­τε­ρο και το σκί­τσο χωρίς βέ­βαια να κα­πε­λώ­νει αυτό που θέ­λεις να πεις. Στην εποχή που ζούμε, υπάρ­χουν πολλά ερε­θί­σμα­τα που σου ξυ­πνούν συ­ναι­σθή­μα­τα και αι­σθή­σεις και έτσι γί­νε­ται πιο εύ­κο­λη η δου­λειά μας. Έχεις επί­σης τη δυ­να­τό­τη­τα να είσαι πιο κα­ταγ­γελ­τι­κός με αυτά που βλέ­πεις. Απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­νος ούτως ή άλλως δεν μπο­ρείς να είσαι όταν εκ­φρά­ζεις άποψη. Απλά είναι τόσο δυ­να­τή η κρίση και τόσο δυ­να­τά τα απο­τε­λέ­σμα­τά της που αντί­στοι­χα πάνε όλα μαζί. Και το σκί­τσο θα είναι δυ­να­τό, και το μή­νυ­μα θα είναι πιο δυ­να­τό.

Π.Ζ. Συμ­φω­νώ με όσα είπε ο Δη­μή­τρης. Όλα αυτά που συμ­βαί­νουν τα τε­λευ­ταία χρό­νια αν με γε­μί­ζουν με κάτι είναι το συ­ναί­σθη­μα του θυμού. Ο θυμός μό­νι­μα με πα­ρα­κι­νεί να σκι­τσά­ρω. Είναι ένας λόγος πα­ρα­πά­νω όχι απλά να κοι­τά­ξω και να πω την άποψή μου για τα πράγ­μα­τα, με πα­ρα­κι­νεί να πα­ρέμ­βω μέσα από τα σκί­τσα. Τον τε­λευ­ταίο χρόνο, επει­δή εγώ προ­σω­πι­κά είχα ταυ­τι­στεί με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αυτός ο θυμός έχει γίνει πάρα πολύ με­γά­λος, γιατί στην ουσία βλέπω ότι όλα τα πράγ­μα­τα ενά­ντια στα οποία πα­λεύ­α­με τα τε­λευ­ταία χρό­νια τα δια­χει­ρί­ζε­ται πια η Αρι­στε­ρά. Η Αρι­στε­ρά έχει γίνει ένα συ­στη­μι­κό κόμμα και αυτό έχει απο­νευ­ρώ­σει κάθε αντί­στα­ση του κό­σμου. Πράγ­μα­τα που δεν θα τολ­μού­σε να κάνει η Δεξιά τα κάνει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με έναν πολύ πιο πε­τυ­χη­μέ­νο τρόπο έχο­ντας την προ­βιά της Αρι­στε­ράς. Ξέ­ρεις, είναι πολύ οδυ­νη­ρό να σκι­τσά­ρεις ενά­ντια στην «Αρι­στε­ρά». Αυτήν τη στιγ­μή δεν πα­ρα­κι­νού­μαι να πω κάτι για τη Δεξιά, είναι δια­λυ­μέ­νη ως κόμμα, αλλά κυ­βερ­νά­ει. Το βαθύ σύ­στη­μα είναι η Δεξιά. Και αυτό που με θυ­μώ­νει είναι ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ γί­νε­ται μέρος του βα­θιού συ­στή­μα­τος. Κα­τα­λα­βαί­νεις; Δεν με εν­δια­φέ­ρει να πω κάτι για τον Μεϊ­μα­ρά­κη π.χ.

Πώς εί­δα­τε τη λο­γο­κρι­σία των φω­το­γρά­φων στην Ει­δο­μέ­νη;

Δ.Γ. Εντά­ξει, απα­ρά­δε­κτο. Θυ­μί­ζει Ερ­ντο­γάν και τις κα­τα­στά­σεις που γί­νο­νται στην Τουρ­κία.

Π.Ζ. Το κακό είναι ότι πια βλέ­που­με μια αλα­ζο­νεία και έναν κυ­νι­σμό. Ο Μου­ζά­λας λέει ότι ποτέ στις επι­χει­ρή­σεις της αστυ­νο­μί­ας δεν πα­ρευ­ρί­σκο­νται δη­μο­σιο­γρά­φοι. Το λέει με μια άνεση που είναι απί­στευ­τη. Μι­λά­ει η εξου­σία αυ­το­προ­σώ­πως. Είναι τόσο πα­χυ­δερ­μι­κή αυτή η φράση. Απα­ρά­δε­κτη αυτή η ιστο­ρία. Προ­μη­νύ­ει πολύ δυ­σά­ρε­στα πράγ­μα­τα για το μέλ­λον.

Ποια σκί­τσα σας ξε­χω­ρί­ζε­τε; Ποια σκί­τσα απο­κα­λύ­πτουν το θυμό σας;

Π.Ζ. Αυτή η φι­γού­ρα που μου έχει καρ­φω­θεί είναι ο Τσί­πρας.

Πώς τον απο­τυ­πώ­νεις; Σαν τέρας;

Όχι σαν τσο­γλά­νι τον βλέπω και τον σκι­τσά­ρω.

Δ.Γ. Εγώ θυ­μώ­νω πε­ρισ­σό­τε­ρο με τον τρόπο που αντι­με­τω­πί­ζει τα πράγ­μα­τα η Ευ­ρώ­πη και ένα από τα σκί­τσα που ξε­χω­ρί­ζω είναι η ευ­ρω­παϊ­κή ση­μαία που την ξε­κολ­λά­ει το αν­θρω­πά­κι και από πίσω βλέ­πει την Γκερ­νί­κα... Επί­σης το πι­τσι­ρί­κι που ήταν πνιγ­μέ­νο. Τον Αϊλάν και του­ρί­στες πιο πάνω. Η ΕΕ και τα Ηνω­μέ­να Έθνη να πί­νουν το πο­τά­κι τους και να κα­πνί­ζουν το πούρο τους. Του­ρί­στες είναι οι άν­θρω­ποι και αυτό με ενο­χλεί αφά­ντα­στα. Πόσο αψή­φι­στα και πόσο ελα­φρά παίρ­νουν τις ζωές των άλλων.

Π.Ζ. Ένα σκί­τσο που θυ­μά­μαι είναι αυτό στο οποίο βλέ­που­με τη γε­μά­τη πτώ­μα­τα Με­σό­γειο και τους του­ρί­στες που πα­τά­νε επί πτω­μά­των για να πάνε να κά­νουν σα­φά­ρι στην Αφρι­κή. Αυτό το είχα κάνει με αφορ­μή την ιστο­ρία στη Λα­μπε­ντού­ζα και το ναυά­γιο.

Τε­λι­κά χά­σα­με; Υπάρ­χει ελ­πί­δα; Ποια είναι η διέ­ξο­δος;

Δ.Γ. Τα πράγ­μα­τα είναι πολύ απλά. Όταν βγαί­νει η Μέρ­κελ στο κοι­νο­βού­λιό της και λέει ότι δεν δια­πραγ­μα­τεύ­ο­μαι για τους Έλ­λη­νες αλλά γιατί θα πρέ­πει να γί­νου­με αντα­γω­νι­στι­κό­τε­ροι της Ιν­δί­ας, της Κίνας και της Αμε­ρι­κής, όταν σου λέει αυτό το πράγ­μα... σου λέει πολύ απλά ότι θα πρέ­πει να ρί­ξεις μι­σθούς, να υπο­βαθ­μι­στείς τόσο πολύ για να γί­νεις αντα­γω­νι­στι­κός. Το λέει ξε­κά­θα­ρα. Επι­λέ­γεις εσύ λοι­πόν τι θέ­λεις. Θέ­λεις να μεί­νεις και να γί­νεις αυτό το ευ­ρω­παϊ­κό γρα­νά­ζι του μη­χα­νι­σμού ή θέ­λεις κάτι άλλο; Θα μι­λή­σει ποτέ κα­νείς για το κάτι άλλο; Και ο κα­πι­τα­λι­σμός πα­τώ­ντας πάνω σε όλο αυτό κάνει πάρτι αυτήν τη στιγ­μή... Ο πολύ ακραί­ος κα­πι­τα­λι­σμός που σα­ρώ­νει τα πάντα, χωρίς να λαμ­βά­νει υπόψη ούτε ζωές ούτε τί­πο­τα. Και από την άλλη βλέ­που­με να συσ­σω­ρεύ­ε­ται όλος ο πλού­τος σε συ­γκε­κρι­μέ­να χέρια. Με­τα­κύ­λι­ση και ανα­δια­νο­μή κε­φα­λαί­ου σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο γί­νε­ται αυτήν τη στιγ­μή. Ξα­να­μοι­ρά­ζε­ται σε βάρος μας η ευ­ρω­παϊ­κή πίτα. Ο λαός δεν ζή­τη­σε συμ­βι­βα­σμό. Ζή­τη­σε ρήξη. Θέλαν το Ναι για να μας πουν ότι, ορί­στε, θέ­λε­τε συμ­φω­νία, άρα πάμε σε συμ­φω­νία. Ό,τι συ­ζη­τά και ό,τι δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται ο Τσί­πρας είναι σε βάρος μας. Πρέ­πει να στα­μα­τή­σει να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται.

Π.Ζ. Πάντα γι­νό­ταν αυτό που πε­ρι­γρά­φει ο Δη­μή­τρης. Απλά ζή­σα­με μια πε­ρί­ο­δο που αυτό είχε γίνει θολό. Τα­ξι­κή είναι η κοι­νω­νία. Κά­ποια στιγ­μή ξε­χά­στη­κε αυτό. Επει­δή υπήρ­χαν κά­ποια ψί­χου­λα νό­μι­ζε ο κό­σμος ότι όλοι θα ζή­σου­με καλά. Τώρα επα­νέρ­χε­ται η ουσία των πραγ­μά­των. Ότι ζούμε σε μια πολύ βάρ­βα­ρη κοι­νω­νία. Όσο προ­χω­ρά­ει η κρίση κα­τα­λα­βαί­νω ότι υπάρ­χει ένα γι­γα­ντιαίο σχέ­διο, νο­μο­τε­λεια­κό... δεν είναι ότι κά­ποιοι σε κά­ποιους σκο­τει­νούς χώ­ρους συ­νε­δριά­ζουν, όμως έχει μια νο­μο­τέ­λεια ο κα­πι­τα­λι­σμός. Προ­χω­ρά προς μια μορφή βαρ­βα­ρό­τη­τας. Ωστό­σο υπάρ­χει ο κό­σμος. Αυτός είναι η εγ­γύ­η­ση για το μέλ­λον. Πρέ­πει να εί­μα­στε αι­σιό­δο­ξοι. Η μελ­λο­ντι­κή Αρι­στε­ρά να γίνει λίγο πιο ευ­φά­ντα­στη. Να προ­σαρ­μο­στεί απέ­να­ντι σε έναν αντί­πα­λο ο οποί­ος έχει τα πάντα, τη δύ­να­μη, τα μέσα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν τόλ­μη­σε να κάνει ρήξη. Έφαγε τα μού­τρα του και δυ­στυ­χώς και μεις μαζί του.

Δ.Γ. Ανα­ρω­τιέ­μαι πά­ντως τι πα­θαί­νουν όσοι ανε­βαί­νουν στην εξου­σία. Μάγια τους κά­νουν; Μι­λού­σε πριν για το κα­το­χι­κό δά­νειο και τώρα δεν ψελ­λί­ζει ούτε λέξη...

Π.Ζ. Υπάρ­χει ένας πραγ­μα­τι­κός Τσί­πρας κάπου κλει­σμέ­νος στη Γερ­μα­νία. Τον έχουν απα­γά­γει.

Δ.Γ. Ναι, όπως στις επι­κίν­δυ­νες απο­στο­λές.

Κλεί­σα­με με πικρό χιού­μορ! Σας ευ­χα­ρι­στώ

πηγή: rproject.gr