Στα βήματα των ιδρυτών του εργατικού κινήματος – Απέναντι στη μνημονιακή βαρβαρότητα και στις ευρωενωσιακές αυταπάτες
Από το Μανώλη Μαστοράκη, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Προσωπικού ΕΥΔΑΠ
Η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΜΕΤΑ είναι ένα βήμα προς την ανασυγκρότηση εκ βάθρων του συνδικαλιστικού κινήματος.
Είναι η αναγκαιότητα να ξαναβαδίσουμε στα βήματα των ιδρυτών του εργατικού κινήματος, να πατήσουμε στα χνάρια του Μπεναρόγια, του Γεωργιάδη, να ξαναβρούμε τα ιδανικά και την αγωνιστικότητα των πιονέρων.
Είναι η αναγκαιότητα απέναντι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, ένα συνδικαλισμό που μεταλλάσσεται, ενισχύεται και οδηγεί το κίνημα σε τέλμα και τους εργαζομένους στην απογοήτευση.
Είναι η αναγκαιότητα στο να βρούμεκι άλλους. Που θα έρχονται από τον ορίζοντα, τα εργοστάσια, τις πόλεις, τον κάμπο, τη θάλασσα… Να τους πλησιάσουμε, να αρχίσουμε πάλι. Ψάχνουμε για όλους τους άλλους. Τους «σαν κι εμάς».
Να νικήσουμε το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, να κηδέψουμε τις απώλειες, να πούμεαπλάένα «μαζί στην αντεπίθεση» και νατο πράξουμε στη βάση των κοινών μας ταξικών συμφερόντων που δέχονται συνεχή επίθεση από την κυβέρνηση, τους δανειστές, το κεφάλαιο…
Η επιλογή μας να προχωρήσουμε στηνΑνασυγκρότηση του ΜΕΤΑήταν απόλυτα αναγκαία και επιβεβλημένη απέναντι στη μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης και τους μηχανισμού αυτής. Και το κάναμε πριν ακόμα αρχίσει να ξεδιπλώνεται η νέα εργοδοτική μετάλλαξη των άλλοτε «αγωνιστών της Αριστεράς», σήμερα πλήρως παραδομένων και κατευθυνόμενων από τους κυβερνητικούς μηχανισμούς, ώστε να προπαγανδίζουν την κυβερνητική πολιτική, υπερασπιζόμενοι την ΤΙΝΑ (there is not alternative).
Καθημερινώς, αντιμετωπίζουμε αυτή την νέα εργοδοτική λογική που στη χειρότερη εκδοχή της καλλιεργεί ένα κλίμα τρομοκρατίας, η οποία ασκείται κυρίως στους εργαζομένους των ΔΕΚΟ και του δημοσίου τομέα, με το ψευτοδίλημμα της Δεξιάς του Μητσοτάκη, σπέρνοντας την απελπισία και την απογοήτευση σε όποιες υγιείς δυνάμεις θέλουν και έχουν την διάθεση να αγωνιστούν και να αντισταθούν απέναντι στις εφαρμοζόμενες μνημονιακές πολιτικές.
Αυτό βέβαια δεν μπορεί να σημαίνει ότι η Δεξιά και η προσπάθεια παλινόρθωσης του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ και όπως αυτές εκφράζονται στους εργασιακούς χώρους πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο· πρέπει να χτυπηθούν αλύπητα συμβιβασμένες λογικές και παρατάξεις που έχουν οδηγήσει το κίνημα στην σημερινή κατάσταση.
Παράλληλα, όμως, δεν πρέπει να μπαίνουμε -τουλάχιστον στα πρωτοβάθμια σωματεία- γιατί εκεί θα πρέπει να γίνεται η δουλειά μυρμηγκιού και εκεί να κρίνεται και η προσωπική στάση προσώπων και η στάση που κρατάνε στο κίνημα, και εν ολίγοις εκεί πρέπει να επιδιώκουμε πάντα κατά περίπτωση τις όσο το δυνατόν μεγαλύτερες συμμαχίες.
Για αυτούς και για πολλούς ακόμα λόγους, έπρεπε να δημιουργηθεί κάτι νέο κάτι που να μπορεί να δώσει στις δυνάμεις που έχουν τα κουράγια αλλά και την ανάγκη να πιαστούν από κάπου, ώστε αυτό το κίνημα να πάει ένα βήμα παρακάτω, να αγωνιστεί και να κερδίσει ακόμα ό,τι μπορεί από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και των ευρωενωσιακών αυταπατών.
Ένα νέο κεντρικό φορέα όχι δογματικό που θα βαδίζει και θα μάχεται δίπλα στους αγώνες με όλους τους χώρους της μαχόμενης Αριστεράς επιδιώκοντας την δημιουργία ενός όσο το δυνατόν διευρυμένου μετώπου της εργατικής τάξης, όχι για να το καπηλευτεί ή να το «καπελώσει», αλλά για να το ενισχύσει και να το βοηθήσει να σηκώσει κεφάλι απέναντι στη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού.
Οδεύοντας πριος τη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΜΕΤΑ, στις 11 Μάρτη, στο ΤΕΕ, και έχοντας την εμπειρία της διαδρομής και του πώς μεταλλάχτηκαν σχήματα, πρόσωπα και πρακτικές, που ουδεμία σχέση δεν έχουν πια με την κομμουνιστική Αριστερά, όσοι συμμετείχαμε στην προσπάθεια της Ανασυγκρότησης του ΜΕΤΑ νιώθουμε απόλυτα δικαιωμένοι για την επιλογή μας.
Νιώθουμε απόλυτα δικαιωμένοι, όχι λόγω της εγγενής παθογένειας -που καμία φορά μάς χαρακτηρίζει ως αριστερούς στο να έχουμε την καθαρότητα, για να μη βουτήξουμε τα χέρια μας στο βούρκο, όπως κατά καιρούς μάς κατηγορούν, ένα βούρκο που τελικά τους κατάπιε-, όσο για την δικαίωση της στάσης απέναντι στη μετάλλαξη του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού που εκπροσωπούν οι δυνάμεις του νεομνημονιακου ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα.
Νιώθουμε δικαιωμένοι, γιατί -απέναντι στη λογική του να είμαστε όλοι μαζί πάνω στην λογική των εκλογικών αθροισμάτων, ώστε να συντηρηθούν οφίτσια που καμία απεύθυνση δεν έχουν στην εργατική τάξη- επιλέξαμε την σύγκρουση.
Η εργατική τάξη σήμερα χρειάζεται ένα πόλο συσπείρωσης που δεν υποτάσσεται και με συνεπή ανυποχώρητη δουλειά θα μπορέσει να οδηγήσει το κίνημα στην αντεπίθεση.
Το ΜΕΤΑ η ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ μπορεί και πρέπει να συσπειρώσει όλες τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που θέλουν να γίνει επιτέλους ένα προχώρημα ένα βήμα παραπέρα.
Αρκετοί από εμάς που συμμετέχουμε στην Ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ έχουμε διαπιστώσει τη δυσκολία πολιτικών φορέων της ριζοσπαστικής Αριστεράς να κόψουν τις γέφυρες να κάνουν το αυτονόητο δηλαδή, όχι τόσο με τα πρόσωπα, αλλά κυρίως με την πολιτική που αυτά ακολουθούν στα συνδικάτα.
Η Ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ και η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αυτά τα θέματα θα πρέπει να αναδείξει μαζί με την αισιοδοξία ότι μπορούμε και πρέπει να κερδίσουμε τις επόμενες μάχες, μπορούμε και πρέπει να αποδείξουμε ότι το εργατικό κίνημα έχει μέλλον και μπορεί να αποκτήσει νέα περπατησιά.
πηγή ergasianet
Η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΜΕΤΑ είναι ένα βήμα προς την ανασυγκρότηση εκ βάθρων του συνδικαλιστικού κινήματος.
Είναι η αναγκαιότητα να ξαναβαδίσουμε στα βήματα των ιδρυτών του εργατικού κινήματος, να πατήσουμε στα χνάρια του Μπεναρόγια, του Γεωργιάδη, να ξαναβρούμε τα ιδανικά και την αγωνιστικότητα των πιονέρων.
Είναι η αναγκαιότητα απέναντι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, ένα συνδικαλισμό που μεταλλάσσεται, ενισχύεται και οδηγεί το κίνημα σε τέλμα και τους εργαζομένους στην απογοήτευση.
Είναι η αναγκαιότητα στο να βρούμεκι άλλους. Που θα έρχονται από τον ορίζοντα, τα εργοστάσια, τις πόλεις, τον κάμπο, τη θάλασσα… Να τους πλησιάσουμε, να αρχίσουμε πάλι. Ψάχνουμε για όλους τους άλλους. Τους «σαν κι εμάς».
Να νικήσουμε το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, να κηδέψουμε τις απώλειες, να πούμεαπλάένα «μαζί στην αντεπίθεση» και νατο πράξουμε στη βάση των κοινών μας ταξικών συμφερόντων που δέχονται συνεχή επίθεση από την κυβέρνηση, τους δανειστές, το κεφάλαιο…
Η επιλογή μας να προχωρήσουμε στηνΑνασυγκρότηση του ΜΕΤΑήταν απόλυτα αναγκαία και επιβεβλημένη απέναντι στη μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης και τους μηχανισμού αυτής. Και το κάναμε πριν ακόμα αρχίσει να ξεδιπλώνεται η νέα εργοδοτική μετάλλαξη των άλλοτε «αγωνιστών της Αριστεράς», σήμερα πλήρως παραδομένων και κατευθυνόμενων από τους κυβερνητικούς μηχανισμούς, ώστε να προπαγανδίζουν την κυβερνητική πολιτική, υπερασπιζόμενοι την ΤΙΝΑ (there is not alternative).
Καθημερινώς, αντιμετωπίζουμε αυτή την νέα εργοδοτική λογική που στη χειρότερη εκδοχή της καλλιεργεί ένα κλίμα τρομοκρατίας, η οποία ασκείται κυρίως στους εργαζομένους των ΔΕΚΟ και του δημοσίου τομέα, με το ψευτοδίλημμα της Δεξιάς του Μητσοτάκη, σπέρνοντας την απελπισία και την απογοήτευση σε όποιες υγιείς δυνάμεις θέλουν και έχουν την διάθεση να αγωνιστούν και να αντισταθούν απέναντι στις εφαρμοζόμενες μνημονιακές πολιτικές.
Αυτό βέβαια δεν μπορεί να σημαίνει ότι η Δεξιά και η προσπάθεια παλινόρθωσης του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ και όπως αυτές εκφράζονται στους εργασιακούς χώρους πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο· πρέπει να χτυπηθούν αλύπητα συμβιβασμένες λογικές και παρατάξεις που έχουν οδηγήσει το κίνημα στην σημερινή κατάσταση.
Παράλληλα, όμως, δεν πρέπει να μπαίνουμε -τουλάχιστον στα πρωτοβάθμια σωματεία- γιατί εκεί θα πρέπει να γίνεται η δουλειά μυρμηγκιού και εκεί να κρίνεται και η προσωπική στάση προσώπων και η στάση που κρατάνε στο κίνημα, και εν ολίγοις εκεί πρέπει να επιδιώκουμε πάντα κατά περίπτωση τις όσο το δυνατόν μεγαλύτερες συμμαχίες.
Για αυτούς και για πολλούς ακόμα λόγους, έπρεπε να δημιουργηθεί κάτι νέο κάτι που να μπορεί να δώσει στις δυνάμεις που έχουν τα κουράγια αλλά και την ανάγκη να πιαστούν από κάπου, ώστε αυτό το κίνημα να πάει ένα βήμα παρακάτω, να αγωνιστεί και να κερδίσει ακόμα ό,τι μπορεί από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και των ευρωενωσιακών αυταπατών.
Ένα νέο κεντρικό φορέα όχι δογματικό που θα βαδίζει και θα μάχεται δίπλα στους αγώνες με όλους τους χώρους της μαχόμενης Αριστεράς επιδιώκοντας την δημιουργία ενός όσο το δυνατόν διευρυμένου μετώπου της εργατικής τάξης, όχι για να το καπηλευτεί ή να το «καπελώσει», αλλά για να το ενισχύσει και να το βοηθήσει να σηκώσει κεφάλι απέναντι στη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού.
Οδεύοντας πριος τη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΜΕΤΑ, στις 11 Μάρτη, στο ΤΕΕ, και έχοντας την εμπειρία της διαδρομής και του πώς μεταλλάχτηκαν σχήματα, πρόσωπα και πρακτικές, που ουδεμία σχέση δεν έχουν πια με την κομμουνιστική Αριστερά, όσοι συμμετείχαμε στην προσπάθεια της Ανασυγκρότησης του ΜΕΤΑ νιώθουμε απόλυτα δικαιωμένοι για την επιλογή μας.
Νιώθουμε απόλυτα δικαιωμένοι, όχι λόγω της εγγενής παθογένειας -που καμία φορά μάς χαρακτηρίζει ως αριστερούς στο να έχουμε την καθαρότητα, για να μη βουτήξουμε τα χέρια μας στο βούρκο, όπως κατά καιρούς μάς κατηγορούν, ένα βούρκο που τελικά τους κατάπιε-, όσο για την δικαίωση της στάσης απέναντι στη μετάλλαξη του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού που εκπροσωπούν οι δυνάμεις του νεομνημονιακου ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα.
Νιώθουμε δικαιωμένοι, γιατί -απέναντι στη λογική του να είμαστε όλοι μαζί πάνω στην λογική των εκλογικών αθροισμάτων, ώστε να συντηρηθούν οφίτσια που καμία απεύθυνση δεν έχουν στην εργατική τάξη- επιλέξαμε την σύγκρουση.
Η εργατική τάξη σήμερα χρειάζεται ένα πόλο συσπείρωσης που δεν υποτάσσεται και με συνεπή ανυποχώρητη δουλειά θα μπορέσει να οδηγήσει το κίνημα στην αντεπίθεση.
Το ΜΕΤΑ η ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ μπορεί και πρέπει να συσπειρώσει όλες τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που θέλουν να γίνει επιτέλους ένα προχώρημα ένα βήμα παραπέρα.
Αρκετοί από εμάς που συμμετέχουμε στην Ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ έχουμε διαπιστώσει τη δυσκολία πολιτικών φορέων της ριζοσπαστικής Αριστεράς να κόψουν τις γέφυρες να κάνουν το αυτονόητο δηλαδή, όχι τόσο με τα πρόσωπα, αλλά κυρίως με την πολιτική που αυτά ακολουθούν στα συνδικάτα.
Η Ανασυγκρότηση του ΜΕΤΑ και η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αυτά τα θέματα θα πρέπει να αναδείξει μαζί με την αισιοδοξία ότι μπορούμε και πρέπει να κερδίσουμε τις επόμενες μάχες, μπορούμε και πρέπει να αποδείξουμε ότι το εργατικό κίνημα έχει μέλλον και μπορεί να αποκτήσει νέα περπατησιά.
πηγή ergasianet