"Ο Τιερί είναι 12 ετών. Έχει ζήσει τέσσερις μήνες στον καταυλισμό προσφύγων κοντά στηγν εκκλησία. Μένει σε μια μεγάλη, σκοτεινή αίθουσα με τους δυο γονείς του και οκτώ αδέλφια. Τη μέρα παρόλο που κάνει πολλή ζέστη, έχει παιδιά να παίξει, κι όλα είναι καλά, το βράδυ όμως δεν μπορεί να κοιμηθεί εύκολα.

Ο καταυλισμός όπου μένει στεγάζει εκατοντάδες άλλους ανθρώπους. Η αίθουσα όπου καταλύει η οικογένεια είναι μόλις τέσσερα τετραγωνικά μέτρα και δεν σου επιτρέπει να κοιμηθείς σε ύπτια θέση. Πριν από δύο εβδομάδες ο Τιερί ήρθε σε μένα στο τμήμα επειγόντων περιστατικών.

Είχε εκ περιτροπής σπασμούς και έντονη ευερεθιστότητα. Για μέρες ήταν στη μονάδα εντατικής θεραπείας μας, στη μέση του κρεβατιού ουρλιάζοντας από τον πόνο. Οι κραυγές του σε διαπερνούσαν ολόκληρο. Επί 3 ημέρες του χορηγούσα μορφίνη για να μπορέσει να το αντέξει.

Αυτές τις μέρες το νοσοκομείο είναι γεμάτο κόσμο, κυρίως παιδιά. Η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών μας θα γίνει καλά, θα καταφέρουμε να τους θεραπεύσουμε και θα γυρίσουν σπίτι. Υπάρχουν όμως κάποιοι ασθενείς για τους οποίους δεν κατορθώνουμε να περιθάλψουμε παρά όταν είναι πολύ αργά.

Μια κατηγορία ασθενών για τους οποίους ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις την τύχη τους είναι εκείνοι με (ύποπτη) μηνιγγίτιδα. Συχνά μεταφέρονται στο νοσοκομείο σε κατάσταση κωματώδη, ή με σπασμούς. Όπως ο Τιερί, που δεν ξέρεις, ούτε μπορείς να προβλέψεις αν θα καταφέρει να επιζήσει.

Πρώτα σταμάτησε να κλαίει. Και σιγά σιγά άρχισε να επικοινωνεί. Μια μέρα κατάφερε να πιει την πρώτη γουλιά νερό, και σιγά σιγά να καταπιεί τροφή χωρίς τη βοήθεια σωλήνα από τη μύτη. Μια μέρα ξύπνησε και  τον ακούσαμε να λέει «μπονζούρ!». «Καλημέρα, Τιερί». Ο πόνος σιγά σιγά υποχώρησε. Το μόνο πρόβλημα που έχει τώρα είναι τα μάτια του: Ένα από τα συμπτώματα της μηνιγγίτιδας είναι η φωτοφοβία. Οι κόρες των ματιών του από τη στιγμή που ξυπνά και αντικρίζει ήλιο, διαστέλλονται. Τυφλώνεται και δεν μπορεί  να δει τίποτα. Έτσι καθόταν όλη μέρα ξαπλωμένος, με τα μάτια κλειστά.

Αλλά βρήκαμε και γι’ αυτό λύση. Του έδωσα τα δικά μου γυαλιά ηλίου και ξαφνικά μπορούσε να δει ξανά. Ο Τιερί σήμερα περπατά στο προαύλιο του νοσοκομείου με πολλή υπερηφάνεια γιατί είναι το μόνο παιδί στην πόλη που έχει γυαλιά ηλίου. Δείχνει σούπερ κουλ.
Και μάλλον πρέπει να το παραδεχθώ. Σε εκείνον πηγαίνουν πιο πολύ απ’ ότι σε μένα".

Πηγή: Γιατροί Χωρίς Σύνορα