Το όνομά του εμφανίστηκε σε περισσότερους από 30 τίτλους. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 απέκτησε την φήμη του αμερικάνου auter, του ανθρώπου που οι ταινίες του αντανακλούσαν αποκλειστικά το δικό του όραμα, την δική του εικόνα για την πραγματικότητα, τα δικά του πιστεύω.

Υπήρξε ένας άνθρωπος απόλυτα πιστός σε μια φιλελεύθερη ουμανιστική ιδεολογία και οι επιλογές του φανερώνουν την αφοσίωση του στους ανθρώπους και ειδικότερα στις φιλίες που ανέπτυξε κατά την διάρκεια της κινηματογραφικής του καριέρας, με κυριότερα παραδείγματα τους Τζακ Πάλανς, Λι Μάρβιν και Μπαρτ Ρέινολντς.

Το 1955, υπήρξε μια πολύ παραγωγική χρονιά για τον Όλντριτζ. «Φίλησέ με, μέχρι θανάτου» και «Άγγελοι με ματωμένα χέρια», 2 έξοχα φιλμ νουάρ που άνοιξαν τον δρόμο για την καταξίωση.

Ακολούθησε έξι χρόνια αργότερα, «Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα», ένα γουέστερν με τον γόη Ροκ Χάντσον και το 1965, «Η πτήση του Φοίνικα», μια σημαντικότατη ταινία, που έγινε και ριμέικ από τον Τζον Μουρ το 2004.

Αν και ο ίδιος δεν κέρδισε ποτέ Όσκαρ, οι ταινίες του προτάθηκαν ουκ ολίγες φορές, και κατάφεραν να αποσπάσουν δυο βραβεία.

Ύστερα από το όσκαρ κοστουμιών με το «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;», το δεύτερο ήρθε το 1967, με την ταινία «Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα», αυτή την φορά στην κατηγορία των ηχητικών εφέ.

Την τελευταία δεκαετία της ζωής του, πριν από το θάνατό του το 1983, πρόσφερε δυο ακόμη ταινίες άξιες αναφοράς. Αυτές ήταν οι «Έντεκα υπέροχα καθάρματα» (1974) και φυσικά «Το πιο σιγανό πιστόλι του Γουέστ» (1979), με τους Μπαρτ Ρέινολντς και Χάρισον Φορντ αντίστοιχα.

Ο Ρόμπερτ Όλντριτζ, μας χάρισε μερικά από τα καλύτερα φιλμ νουάρ και γουέστερν. Λίγο εμπορικός, αλλά καθόλα ικανός, έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους σκηνοθέτες με ιδεολογία και λόγο, που με την απλότητά του κέρδισε το χειροκρότημα. Ένας ξεχωριστός σκηνοθέτης, ένας όμορφος άνθρωπος…