Ο πρόλογος και η κριτική ανάλυση που θα διανεμηθεί στους θεατές είναι του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ μετά το τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό.

Στο επαναστατημένο Μεξικό, λοιπόν, ένας τυχοδιώκτης Σουηδός έμπορος όπλων εμπλέκεται με τους επαναστάτες αλλά και τις δυνάμεις καταστολής. Εκπληκτική δράση, απαισιόδοξο φινάλε, σκηνοθετικό στιλ σε μια κορυφαία δημιουργία του `70.

Η κριτική ανάλυση του Αλέξη Δερμεντζόγλου που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:

«Δεύτερο και τελευταίο μέρος μιας εκπληκτικής διλογίας, όπου ο μέγας Σέρτζιο Κορμπούτσι, ο μετρ του γουέστερν- σπαγγέτι, μ’ έναν μπαρόκ παροξυσμό στοχάζεται πάνω στην επανάσταση, στην ξένη εξάρτηση (ΗΠΑ), στην ιδεολογική κριτική, στα φιλειρηνικά κινήματα και στη βαθύτατη συνειδητοποίηση.

Πέντε συγκλονιστικοί σηματοδότες, ο εγωκεντρικός Σουηδός έμπορος όπλων (Όλαφ), ο λούμπεν επαναστάτης Ελ Βάσκο (Τόμας Μίλιαν), ο φιλειρηνικός καθηγητής Ξάντος (Φερνάντο Ρέι), ο ψυχοπαθολογικός Αμερικανός μισθοφόρος Τζον (Τζακ Πάλανς). Δίπλα του η φλογερή επαναστάτρια πανέμορφη Λόλα και ο διεφθαρμένος Μεξικανός αρχηγός της επανάστασης στρατηγός Μούγκι.

Το φιλμ γυρίζεται το 1970, όταν έχει τελειώσει ο γαλλικός Μάης και στην Ιταλία ως μόνη αδιέξοδη λύση δείχνουν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. ‘Ένα χρόνο μετά θα γίνει το Ήταν κάποτε η επανάσταση. Η συγκλονιστική μουσική του Ένιο Μορικόνε, το επικό τραγούδι (vamosamatarcompaneros), ο έξοχος στιλιζαρισμένος Φράνκο Νέρο δένουν με το συγκλονιστικό τέλος.

Ο Κορμπούτσι δεν έχει ουδεμία ψευδαίσθηση. Η επανάσταση πνίγεται στο αίμα. Δεν είναι, δεν υπάρχει, … ήταν. Και ποιοι οι λόγοι; Οι διεφθαρμένοι ηγέτες της, ο ξένος παράγοντας να κυνηγάει τα πετρέλαια στο Μεξικό, το κέρδος από τους αδίστακτους εμπόρους (εμπορία όπλων) και η αδυναμία του λαού να συνειδητοποιήσει ποιοι από τους σωτήρες είναι δημαγωγοί.

Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά, όπως και το κομμένο άκρο του χεριού (ευνουχισμός) του Αμερικανού μισθοφόρου, που έχει ένα γεράκι, τη Μαρία Μάρσα, για να ανιχνεύει

Πάμε στο ψαχνό. Η αριστοτεχνική αφήγηση έρχεται ως ένα τεράστιο φλας- μπακ, το στιλιζάρισμα είναι χαρακτηριστικό, το μοντάζ γίνεται πάνω στην εκπληκτική μελωδία του Μορικόνε. Ωστόσο, εκείνο που με συναρπάζει σ’ αυτό το απαισιόδοξο αριστούργημα είναι η αίσθηση ελευθερίας και αντικομφορμισμού που με αρωματίζει. Ο τόπος και ο χρόνος διαλύονται, το βλέμμα μου ταυτίζεται με εκείνο της Μάρσα, είναι ένα ταξίδι πέρα από το χρόνο, εκεί που αποσυνδέεται από την αλλοτρίωσή της.

Η μοναχικότητα των ανδρών, οι παραισθήσεις, τα μεγάλα ηθικά διλήμματα συναντούν τις δικές μου σκέψεις. Μια στιγμή, μια απόφαση, μια παρόρμηση, ένας συμβιβασμός και ξεδιπλώνεται το Circlegame (το περίφημο τραγούδι των τίτλων από την Μπάφι Σαν Μαίρη στο Φράουλες και αίμα). Το αίμα είναι παντού, το μακελειό είναι παντού, η κάμερα διεισδύει στις σκιές που καλύπτουν το φαντασιακό. Ο χρόνος δεν είναι παρά μόνο μικροδευτερόλεπτα, οι αποφάσεις δεν μπορεί παρά να είναι μόνον αυτοκτονικές. Ωστόσο, η θυσία ξεφεύγει από τον τυπικό της ρόλο, μετατρέπεται στο παραισθησιογόνο χασίς που καπνίζει ο Τζον. Έτσι, άραγε, αντιρροπούμε τον ευνουχισμό μας ή με τη μεγάλη παραίσθηση μιας νίκης που δεν θα έλθει ποτέ, που είναι καταδικασμένη σε θάνατο. Δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει τώρα παρά μόνον μικροστιγμές, αποφάσεις για πράξεις ηρωικές, που μας υπερβαίνουν.

Vamos a matar companeros. Το μόνο που μένει είναι η αυτοεκτίμηση. Όλα τα άλλα είναι οράματα οπίου (όπως θα έλεγε ο Όλτμαν). Στο μεσοδιάστημα των μικροδευτερολέπτων, εκεί που ο χρόνος «κολλάει», η απόφαση είναι μία και μοναδική, καθαρά σπαρτιάτικη».

Υ.Γ. Η επόμενη ταινία της Ταινιοθήκης της ΕΡΤ-3, ενταγμένη πάντα στο αφιέρωμα Τιμή στο γαλλικό Μάη, είναι το αριστουργηματικό, πολιτικό γουέστερν- σπαγγέτι του Νταμιάνο Νταμιάνι Βίβα Μέξικο(έγχρωμο, Ιταλία, 1966). Παίζουν οι Τζιάν Μαρία Βολοντέ, Κλάους Κίνσκι, Λου Καστέλ. Η μουσική είναι του Ένιο Μορικόνε.

Η ακριβής ημερομηνία θα ορισθεί εντός των ημερών.