Με δύο σπουδαίες διακρίσεις για την ερμηνεία της Αλεξίας Καλτσίκη στον ρόλο της Μπλανς Ντι Μπουά — Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας από την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών και Βραβείο Κοινού Αθηνοράματος στην ίδια κατηγορία — επιστρέφει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο Θέατρο Προσκήνιο από 14 Νοεμβρίου, το θρυλικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «Λεωφορείο ο Πόθος», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Η μεγάλη επιτυχία της περσινής χρονιάς επανέρχεται με την Αλεξία Καλτσίκη να σφραγίζει και πάλι τον εμβληματικό ρόλο της Μπλανς Ντι Μπουά και με μια νέα διανομή εξαιρετικών ηθοποιών: Αινείας Τσαμάτης (Στάνλεϊ Κοβάλσκι), Ηρώ Μπέζου (Στέλλα Κοβάλσκι), Βαγγέλης Αμπατζής (Μιτς), Ιωάννα Πιατά (Ευνίκη) και Πέτρος Δημοτάκης (Στιβ).
[Τι είναι καρδιά μου; Έχασες τον δρόμο σου;]
Η Μπλανς Ντιμπουά, μια έκπτωτη μεγαλοαστή από τον Αμερικανικό νότο, φτάνει αιφνίδια στη Νέα Ορλεάνη, στο σπίτι της αδερφής της Στέλλας, όπου ζει με τον Πολωνό σύζυγό της Στάνλεϊ Κοβάλσκι, για να μείνει μαζί τους. Η συγκατοίκηση αυτών των τριών θα είναι οριακή. Η σύγκρουση της κοινωνίας των ψευδαισθήσεων και της προσκόλλησης στο παρελθόν (Μπλανς) με την κοινωνία της επιβίωσης, της ορμής και του πραγματισμού (Στάνλεϋ) θα είναι συντριπτική.
[Η Μπλανς έρχεται για να πεθάνει.
Η Μπλανς ψάχνει καταφύγιο.
Η Μπλανς ψάχνει μέρος να κρυφτεί από το φως.
Η Μπλανς είναι η συμπύκνωση μιας τάξης που έχει τελειώσει και δεν μπορεί να δεχθεί το τέλος της.
Η Μπλανς είναι η τελευταία ποιήτρια της εποχής της.]
Για το έργο και την παράσταση:
Ο Τενεσί Ουίλιαμς με το αριστουργηματικό του έργο "Λεωφορείο ο Πόθος" μας παραδίδει μια σκληρή πραγματεία για το πώς ο ρομαντισμός καταπνίγεται και σαρώνεται από την πραγματικότητα, από το σκληρό πόδι της ανάπτυξης που δεν αφήνει χώρο στην ποίηση. Το όνειρο της ανάπτυξης πνίγει στο πέρασμά του την παρέκκλιση, την ασθένεια, οτιδήποτε δεν χωράει σ’ αυτήν και εμποδίζει τον καλπασμό της.
Η Μπλανς σ’ αυτόν τον τερματικό σταθμό που την αφήνει το λεωφορείο με το παράδοξο όνομα "Πόθος", θα έρθει αντιμέτωπη με το τραύμα της και όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Η αναμέτρηση της Μπλανς και του Στάνλεϋ είναι οριακή. Η μάχη για επικράτηση θα φτάσει στο πιο φρικιαστικό τέλος.
Ο Στάνλεϋ Κοβάλσκι, Πολωνός μετανάστης - τραυματισμένος από τον ρατσισμό - σε μια Αμερική που καλπάζει και προσπαθεί να ορθοποδήσει, και υπόσχεται οικονομική ανέλιξη στην εργατική τάξη και από την άλλη η Μπλανς Ντυμπουά: μια έκπτωτη γαιοκτήμονας που έχει χρεοκοπήσει αλλά ακόμα ζει στο παρελθόν, στη φαντασίωση της ευημερίας αλλά και μέσα στα αδιαχείριστα τραύματα της νιότης της (μια εποχή και μια τάξη που έχει τελειώσει και δεν μπορεί να δεχτεί το τέλος της).
Σ’ αυτό το πολύβουο και ιδιότυπο "γκέτο", το σπίτι της Στέλλας και του Στάνλεϋ, οπού θα μείνει η Μπλανς, μη έχοντας πουθενά αλλού να πάει, θα ξυπνήσουν οι πιο υπόγειες και σκοτεινές επιθυμίες της. Ένας τόπος γεμάτος ζωή και ένστικτο που θα φέρει την Μπλανς - ένα πρόσωπο πνευματικό, διαλυμένο, κρυμμένο στο νεανικό της τραύμα - αντιμέτωπη με τα ελλείμματα της και την πραγματικότητα.
Η παράσταση είναι μια επίσκεψη στο μυαλό της Μπλανς - στις διογκώσεις και τις φαντασιώσεις της τραυματισμένης της ύπαρξης.
Το αριστούργημα του παγκόσμιου θεάτρου επιστρέφει για 2η χρονιά στο ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ
«ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΓΑΜΟΣ»
τουΦεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη
Στο ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ στο Γκάζι
2Η ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
Έναρξη παραστάσεων Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2025
Το αριστούργημα του παγκόσμιου θεάτρου “Ματωμένος Γάμος” του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, μετά τη μεγάλη επιτυχία της περασμένης θεατρικής σεζόν, επιστρέφει στο Θέατρο ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ στο Γκάζι, για 2η χρονιά, από το Σάββατο 29 Νοεμβρίου και κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00.
Ένα έργο γεμάτο πάθος και συγκρούσεις, ανάμεσα στα “θέλω” και τα “πρέπει” των ανθρώπων, μέσα σε μια κοινωνία που τους φοβίζει, τους παγιδεύει και τους συντρίβει. Μια αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη παράσταση από τον Κώστα Νταλιάνη, που πραγματεύεται το ακραίο ερωτικό πάθος και τον ακραίο ανθρώπινο πόνο. Ένα υπέροχο ποιητικό θεατρικό έργο, παρουσιάζεται επί σκηνής, σε ένα λιτό, αλλά εντυπωσιακό σκηνικό, με κοστούμια εποχής προσεγμένα στη λεπτομέρεια, ντυμένο με εξαιρετικές χορογραφίες υπό τους ήχους ισπανικής μουσικής. Ένα έργο κλασικό και επίκαιρο μαζί, που “πιάνει” το θεατή από την αρχή και δεν τον αφήνει ως το τέλος.
Ένα πεδίο μάχης και έρωτα. Ένας τόπος γεμάτος συγκρούσεις. Ανάμεσα στα πρόσωπα του έργου, ανάμεσα σε ιδέες και στάσεις ζωής, ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Μέσα από μια γη κακοτράχαλη, γεμάτη χώμα και πέτρες, αναβλύζει ο έρωτας και το πάθος για ζωή. Αλλά κάπου εκεί, παραμονεύει ο θάνατος. Ο “Ματωμένος Γάμος” είναι ένα απλό, λαϊκό έργο, που πολεμάει τη στενομυαλιά μιας συντηρητικής κοινωνίας.Πάθος, έρωτας, θάνατος, μέσα σε μια κοινωνία ανελεύθερη. Αυτό είναι το πλαίσιο της παράστασης.
Ο Κώστας Νταλιάνης συνδυάζει τον ρεαλιστικό με τον ποιητικό λόγο, σε μιαν αέναη αλληλουχία.
“Η παράσταση επιχειρεί μια ισορροπία ανάμεσα στο ρεαλισμό και το συμβολισμό. Ανάμεσα σε μια πεζή και σε μια ποιητική πραγματικότητα. Ο έρωτας είναι φύση. Κι όταν η φύση έρθει σε σύγκρουση με την κοινωνία, τότε θα μετατραπεί σε αμείλικτο τιμωρό”.
Η συναρπαστική παράσταση στέκεται με απόλυτο σεβασμό στο ποιητικό - συμβολικό σύμπαν του Γκαρθία Λόρκα. Στον κακοτράχαλο τόπο, στη δύναμη των στοιχείων της φύσης, στις ποιητικές δυνάμεις του φεγγαριού, στη ζητιάνα – θάνατο, στο πάθος, το αίμα, τον ανθρώπινο πόνο.
Το Ντουέντε (duende) είναι κι εδώ το κλειδί της απόδοσης του έργου. Όλες οι στιγμές της παράστασης, μεταφέρουν την ιστορία σε έναν τόπο μαγικό και σε χρόνο αδιευκρίνιστο, ωστόσο με όλα τα ισπανικά στοιχεία, που θα μπορούσαν να είναι και ελληνικά ή παγκόσμια.
Πόθος, Πόνος, Πένθος.
Και κάπου εκεί, ο θεατής καλείται να πάρει αποφάσεις, να τοποθετηθεί απέναντι στις ποικίλες πραγματικότητες που αναδύονται από το έργο και τον κυκλώνουν.
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Χορός, έρρυθμος λόγος, ενσώματη Ποίηση (Υψηλή και ακήρατος)…
Το πρωταρχικό κείμενο λαμβάνει στο συνειδητό τού επαρκούς αναγνώστη-θεατή μία ψυχοσωματική χαρμολύπη που την κουβαλάει κι εκτός τής αιθούσης…
Ποτέ δεν περίμενα κάτι τόσο γνωστό να με εκπλήξει στο έπακρο.
Αναζητείστε το!!!!
Cyprus news
Από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη σκηνή. Ξέρεις πως διάλεξες σοφά μέσα από το (υπερβολικό;) πλήθος παραστάσεων στην Αθήνα. Ο τρόπος που το θέατρο Μοντέρνοι Καιροί προσεγγίζει τον «Ματωμένο Γάμο», ένα δηλαδή από τα πλέον εμβληματικά έργα του παγκοσμίου θεάτρου, είναι σαν reboot στην ουσία των πραγμάτων. Μια άρτια καλλιτεχνική δουλειά, επενδυμένη με αγάπη, γνώση και μεράκι στην κάθε λεπτομέρεια. Με σεβασμό στο υλικό, με πινελιές πάνω στο πρωτότυπο που έρχονται να προσθέσουν, όχι να αφαιρέσουν.
Sin Web Radio
Το θέατρο όπως παλιά.
Αυτό θυμίζει η συγκεκριμένη παράσταση.
Ένα ηθογραφικό έργο, που καθρεφτίζει τις απόψεις μίας ολόκληρης εποχής, ρίχνοντας ματιές στους επίορκους, στην αδυναμία απόδρασης από τον ίδιο τον εαυτό, το πάθος, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, τα στερεότυπα μιας σκληρής κοινωνίας. Μια τραγωδία, σε ένα λυρικό κείμενο, που περιγράφει το αιματοκύλισμα για την «τιμή», τον έρωτα, το μίσος, την πίστη και την προδοσία, την ενοχή και τον καθαρμό, τα θέλω και τα πρέπει, τη ζωή και τον θάνατο. Ένα έργο κλασικό, με ερμηνείες που καθρεφτίζουν το συναίσθημα, σε μια παράσταση που σέβεται απόλυτα τον Λόρκα και το έργο του.
Art Magazino
Η μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία ανήκει στον σπουδαίο θεατράνθρωπο Κώστα Νταλιάνη. Είναι πραγματικά δοσμένη τόσο πολύ στο σήμερα, που από τη δική του σκηνοθετική ματιά, μας συμπαρασύρει σε ένα μοναδικό θεατρικό ταξίδι, που δεν καταλαβαίνουμε πόσο γρήγορα τελειώνει. Ειλικρινά στο τέλος ήθελα και άλλο. Η ιστορία διαδραματίζεται στη γη, εξού και το σκηνικό μέσα στα χώματα, με πινελιές σύγχρονες τους φωτισμούς που κλέβουν την παράσταση.
Keysmash
Τα ισπανόφωνα τραγούδια, το λειτουργικότατο timing και ο τρόπος εμφάνισης και «εξαφάνισης» των ηθοποιών κατά τη διάρκεια της παράστασης, ήταν λίγα μόνο από τα πολλά, τα πολλά όμως, highlight της παράστασης. Το έπος του Λόρκα αποδόθηκε με έναν τρόπο που μπορεί να προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Πώς στον δαίμονα λειτουργεί έτσι ο ανθρώπινος νους; Γιατί αυτή η έφεση να τα κάνουμε όλα δύσκολα; Γιατί η προτίμηση του δράματος επί του ευ ζην; Επειδή ο έρωτας είναι Φύση… Προσεγγίστε άφοβα.
Θεατές στο Αθηνόραμα
Εξαιρετική παράσταση!!! Με τρομερούς ηθοποιούς και ερμηνείες που σου κόβουν την ανάσα! Όσο για την σκηνοθεσία… καινοτόμα και ουσιαστική, καθώς όλα τα στοιχεία της επιτυγχάνουν τον σκοπό τους! Θα την ξαναδώ σίγουρα!
Μια παράσταση που σέβεται τον εαυτό της και το κοινό! Ένα σκηνοθετικό κέντημα, μια ποιητική πραγματικότητα ξεδιπλώνεται στο θέατρο Μοντέρνοι Καιροί και καταφέρνει τον θεατή να νιώσει. Να νιώσει τόσο βαθιά που να μην μπορεί παρά να σκεφτεί πάνω σε όσα έχει νιώσει.
Άλλη μια εξαιρετική παράσταση από τον συγκεκριμένο θίασο! Είναι οι μόνοι που εμπιστεύομαι πως κάθε φορά που θα πάω να δω κάποιο έργο θα μείνω ικανοποιημένη.
Εξαιρετική παράσταση! Ερμηνευτικά, σκηνοθετικά αλλά και στο πως αποδόθηκε το έργο. Γρήγοροι ρυθμοί που δεν σε αφήνουν να χάσεις το ενδιαφέρον σου. Μέσα σε τόσες παραστάσεις είναι από εκείνες που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ.
Η παράσταση του "Ματωμένου Γάμου" σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κ. Νταλιάνη, ανεβασμένη σε ένα μικρό αλλά γεμάτο ζεστασιά και ατμόσφαιρα θέατρο, καταφέρνει να αποδώσει την ποίηση και την τραγικότητα του έργου του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα με συγκλονιστική δύναμη. Με ρεαλισμό που συνδυάζεται αρμονικά με τον ποιητικό λόγο, ο Νταλιάνης μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο πάθους, όπου ο έρωτας και η κοινωνία συγκρούονται αμείλικτα. Το "Ντουέντε" που διαπερνά κάθε στιγμή της παράστασης μαγεύει το κοινό, ενώ η μικρή σκηνή προσδίδει μια ιδιαίτερη αίσθηση οικειότητας και έντασης. Οι ερμηνείες είναι καθηλωτικές και να ξεχωρίζουν, και τα σκηνικά, κοστούμια και μουσική να συνθέτουν μια ολοκληρωμένη θεατρική εμπειρία. Η υποστήριξη τέτοιων παραστάσεων σε μικρά θέατρα είναι απαραίτητη, καθώς αποτελούν πυρήνα καλλιτεχνικής δημιουργίας και πολιτιστικής έκφρασης. Η συγκεκριμένη παραγωγή αποδεικνύει ότι, ακόμη και σε μικρότερους χώρους, μπορεί να γεννηθεί μεγάλο θέατρο. Ένα θεατρικό ταξίδι που αξίζει να ζήσει κανείς!
«Πυρεξία - Τρία οράματα για τη Μέση Ανατολή» της Naomi Wallace: Μια καθηλωτική παράσταση σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη
Τρεις αληθινές ιστορίες απώλειας για τη Μέση Ανατολή,
τρία πυρετώδηοράματα για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Ένα συγκλονιστικά επίκαιρο έργο για τη Μέση Ανατολή παρουσιάζει φέτος στο Θεατρικό Βαγόνι η Τατιάνα Λύγαρη, υπογράφοντας τη σκηνοθεσία της κεντρικής παραγωγής του Τρένου στο Ρουφ για τη φετινή σεζόν. Γραμμένο το 2008, το θεατρικό έργο «Πυρεξία - Τρία οράματα για τη Μέση Ανατολή» της βραβευμένης Αμερικανίδας συγγραφέα και ποιήτριας Naomi Wallace, είναι ένα συναρπαστικό τρίπτυχο ιστοριών-οραμάτων, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και εξερευνά τα πανανθρώπινα θέματα της αγάπης, της απώλειας και του θανάτου μέσα σε ακραίες συνθήκες.
Πού οδηγεί η συνάντηση μιας Παλαιστίνιας μάνας, ενός Ισραηλινού στρατιώτη κι ενός Ρωσοεβραίου αρχιτέκτονα σ’ έναν ερειπωμένο ζωολογικό κήπο στη Ράφα; Τι φέρνει κοντά έναν Παλαιστίνιο πατέρα και μια Ισραηλινή νοσοκόμα σε μια ιδιωτική κλινική της Δυτικής Ιερουσαλήμ; Και ποιος ο ρόλος ενός Αραβοεβραίου θυρωρού; Μπορεί η διάλεξη ενός νεαρού Ιρακινού στο Διεθνές Συνέδριο Περιστεριών της Βαγδάτης να γίνει γέφυρα για όσους χάθηκαν για πάντα;
Η Wallace, στα τρία σύντομα πυρετώδη «οράματά» της, στρέφει τη ματιά της στην αδυσώπητη πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής και ζωντανεύει επί σκηνής επτά ήρωες από την Παλαιστίνη, το Ισραήλ και το Ιράκ.
Στο πρώτο όραμα, με τίτλο «Κατάσταση Αθωότητας», ένας ερειπωμένος ζωολογικός κήπος στη Ράφα, γίνεται πεδίο συνάντησης τριών φαινομενικά άγνωστων ανθρώπων: μιας Παλαιστίνιας μάνας, ενός Ισραηλινού στρατιώτη κι ενός Ρωσοεβραίου αρχιτέκτονα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον ξεδιπλώνονται ταυτόχρονα.
Στο δεύτερο όραμα, με τίτλο «Μια ανάσα μεταξύ μας», ένας Παλαιστίνιος πατέρας και μια Ισραηλινή νοσοκόμα συναντιούνται σε μια ιδιωτική κλινική της Δυτικής Ιερουσαλήμ με αίτημα την ίδια τη ζωή. Η κωμική εμφάνιση ενός Αραβοεβραίου θυρωρού επιβεβαιώνει ότι η άλλη όψη του σκοταδιού είναι πάντα το άπλετο φως.
Στο τρίτο όραμα «Ο κόσμος που υποχωρεί», ένας νεαρός Ιρακινός ετοιμάζει τη διάλεξή του για το Διεθνές Συνέδριο Περιστεριών στη Βαγδάτη, την απομονωμένη -μετά τον Πόλεμο του Κόλπου- ιρακινή πρωτεύουσα του Σαντάμ Χουσεΐν. Η μίξη ονείρου και πραγματικότητας ανοίγει ένα παράθυρο επανασύνδεσης με όσους έχουν χαθεί.
Τρεις αληθινές ιστορίες απώλειας για τη Μέση Ανατολή,
τρία πυρετώδη οράματα για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Ακροβατώντας ανάμεσα στον ρεαλισμό και το όνειρο, με γλώσσα σύγχρονη αλλά και βαθιά ποιητική - όχι τυχαία δανείζεται τον τίτλο του έργου από στίχο του T.S. Eliot - η ακτιβίστρια συγγραφέας - μία από τις πιο ξεχωριστές φωνές του σύγχρονου αμερικανικού θεάτρου - συνδιαλέγεται με την Ιστορία. Με βαθύ συμβολισμό, λυρισμό αλλά και στοιχεία σουρεαλισμού διαπερνά τις πολιτικές συγκρούσεις, φωτίζει την ανθρώπινη πλευρά των γεγονότων και διατηρεί την πίστη στη δύναμη της ζωής.
Σε έναν κόσμο εθισμένο και ανίκανο να αντιδράσει στη θέα της βαρβαρότητας, το Τρένο στο Ρουφ και η Τατιάνα Λύγαρη καταθέτουν μια καθηλωτική παράσταση – περιπλάνηση στη σκιά της Ιστορίας, με το βλέμμα στραμμένο στον άνθρωπο και με ζωντανή την ευχή και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
Βιογραφικό Naomi Wallace
Αμερικανίδα θεατρική συγγραφέας και ποιήτρια, γεννημένη το 1960 στο Κεντάκι των ΗΠΑ. Σημαντική εκπρόσωπος του σύγχρονου αμερικανικού θεάτρου, με γραφή που συνδυάζει πολιτική συνείδηση, κοινωνική κριτική και βαθιά ανθρωπιστική ματιά. Το έργο της χαρακτηρίζεται από λυρισμό και ευαισθησία απέναντι σε ζητήματα ειρήνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ έχει παρουσιαστεί σε σκηνές της Αμερικής, της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία, όπως τα MacArthur, Obie, Susan Smith Blackburn, Fellowship of Southern Writers Drama Award, Horton Foote Award, Arts and Letters Award in Literature και το πρώτο θεατρικό βραβείο Windham Campbell. Το 2025, εντάχθηκε στο Kentucky Writers Hall of Fame. Σήμερα ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Ευχαριστούμε θερμά: τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων και Θρησκείας στη Μέση Ανατολή του Πανεπιστημίου ΠελοποννήσουΣωτήρη Ρούσσο, την Πρόεδρο του Πανελληνίου Συλλόγου Κυστικής Ίνωσης Άννα Σπίνου, καθώς και τις φίλες και τους φίλους Στέλλα Γεωργακή, Ελένη Κοματέα, Ρόνι Μπου Σάμπα και Itai Leigh.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Θεατρικό Βαγόνι
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00, από 7 Νοεμβρίου 2025
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: Γενική Είσοδος 17€, Ομαδικό- Φοιτητικό-Πολυτέκνων- Άνω των 65- Ανέργων 12€, Ατέλειες 5€
Στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ λειτουργεί επίσης Wagon-Bar & Wagon Restaurant για φαγητό και ποτό. Για κρατήσεις, ηλεκτρονικά στο totrenostorouf.gr ή τηλεφωνικά, στα 6937604988 & 2105298922.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 6937604988 & 2105298922
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το μετρό Κεραμεικός & από τη στάση Αγίας Μαρκέλλας (λεωφορεία 813, 026)
Δωρεάν πάρκινγκ
Εισιτήρια – Κρατήσεις για όλες τις παραστάσεις της σεζόν:
- Ηλεκτρονικά στο https://www.more.com/gr-el/venues/amaksostoixia-theatro-to-treno-sto-rouf
- Τηλεφωνικά στο 2117700000 (Δευτέρα έως Παρασκευή 10.00-18.00)
- Φυσικά σημεία πώλησης more.com (Public, METRO-My Market, EKO/ΒP, Shell, Nova, Ευριπίδης)
Με τους Ελένη Κοκκίδου και Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο
Από 5 Νοεμβρίου
κάθε Τετάρτη 19:00 & Πέμπτη 21:00
Θέατρο Τζένη Καρέζη
«Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας» είναι το χρονικό μιας γυναίκας που παλεύει να επιβιώσει –και τελικά να υπάρξει– σε έναν κόσμο που της έμαθε από παιδί να σωπαίνει. Από την καταπιεστική επαρχία μέχρι τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης, η διαδρομή της είναι γεμάτη μικρές εξεγέρσεις, σιωπές, θυσίες και αλήθειες που καίνε.
Είναι ένα έργο που μιλάει για τα φύλα, τις τάξεις, τη μητρότητα, τη βία και την ελευθερία. Ένα έργο που μας θυμίζει πως ακόμα και σήμερα, το να είσαι γυναίκα δεν είναι αυτονόητο. Είναι αγώνας. Είναι μεταμόρφωση.
Ο Αλέξανδρος Σωτηρίου για άλλη μια φορά, καταπιάνεται με ένα ακόμη τολμηρό και βαθιά συγκινητικό σύγχρονο γαλλικό έργο.
Το «Αγώνες και μεταμορφώσεις μιας γυναίκας» του Εντουάρ Λουί παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό, λογοτεχνικό έργο υψηλής έντασης και ευαισθησίας, μέσα από το οποίο ο Λουί τιμά τη μητέρα του και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τα βαθιά κοινωνικά και πολιτικά στρώματα που διαμορφώνουν τις ζωές των γυναικών.
Ο Εντουάρ Λουί, γεννημένος το 1992, είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς και πολυσυζητημένους συγγραφείς της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες, ενώ ανεβαίνουν σε θεατρικές σκηνές σε όλο τον κόσμο.
Σημείωμα Συγγραφέα:
«Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει να μοιάζει με πολιτικό μανιφέστο κι εγώ ήδη ακονίζω κάθε μου φράση όπως θα ακονίζαμε τη λάμα ενός μαχαιριού.»
Εντουάρ Λουί
Σημείωμα Σκηνοθέτη:
«Σε έναν κόσμο που φλέγεται, η πένα του Εντουάρ Λουί, έρχεται για να μας υπενθυμίσει τις αξίες της αλληλεγγύης και του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα. Μια στιγμή τρυφερότητας θέλουμε να φτιάξουμε με αυτή την παράσταση, απέναντι στην σκληρότητα που μας περιβάλλει. Ελπίζω να καταφέρουμε να την μοιραστούμε μαζί σας»
«-Δεν δίνω δεκάρα για τα όνειρά σου! Δεν είμαι της σχολής του Φρόυντ εγώ! Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Η ποιότητα του χαρακτήρα είναι γραμμένη στο DNA εκ γενετής.
-Πώς μπορείτε να το λέτε αυτό; Είστε ψυχίατρος!
-Είμαι ένα κτίριο που φλέγεται… είμαι ο Τιτανικός… όλοι με εγκαταλείπουν!
Ο Σεμπάστιαν, ένας νεαρός άνεργος δημοσιογράφος, ζει απομονωμένος από τους ανθρώπους τα τελευταία δέκα χρόνια, ανίκανος να διαχειριστεί το χαμό του συντρόφου του. Όταν η μητέρα του ξαφνικά πεθαίνει, αναγκάζεται να επιστρέψει στην πόλη όπου μεγάλωσε. Εκεί θα ξεκινήσει μια σειρά τυχαίων γεγονότων που θα ταράξουν τη βολή του και θα τον κάνουν να αναθεωρήσει τις βεβαιότητές του: Η συναισθηματικά ευάλωτη αδελφή του που δεν θέλει με τίποτα να τον αποχωριστεί, ο σύζυγός της που εγκαταλείπει την ιατρική για να αφοσιωθεί στη ζωγραφική, η ψυχολόγος του που δυσκολεύεται να αντέξει την απόρριψη και φτάνει στις πιο ακραίες λύσεις… Όλα μοιάζουν να τον φέρνουν προ των ευθυνών του με έναν εντελώς δυσάρεστο τρόπο. Όλα εκτός από ένα: η επικοινωνία του με τον καλύτερό του φίλο – έναν φυλακισμένο, καταδικασμένο για φόνο, που δεν έχει συναντήσει ποτέ.
Για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή από την ομάδα Γκαράζ, το Raised in Captivity πραγματεύεται με τον πιο κωμικοτραγικό τρόπο το παράδοξο των ανθρώπινων σχέσεων, τη μοναξιά, τη βία, την απώλεια και τη μνήμη. Στη διάρκεια του έργου, οι χαρακτήρες καλούνται να υπάρξουν σε έναν κόσμο όπου όλα τα γνωστά συστήματα, όλα όσα κρατούσαν μέχρι σήμερα τον κόσμο στη θέση του (από την θρησκεία και την επιστήμη, μέχρι την τέχνη και την πολιτική) καταρρέουν με εκκωφαντικό τρόπο μπροστά στα αμήχανα μάτια τους. Και είναι αυτή η πιο καίρια στιγμή για να αναρωτηθούν: ποιο παιδικό τραγούδι θα χώσω πρόχειρα στις τσέπες μου, αν χρειαστεί να περάσω τρέχοντας τα σύνορα;»
Ομάδα Γκαράζ
ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
«Θέλω να πάω στην Αφρική! Μπορούμε να φτιάξουμε τους εαυτούς μας από την αρχή, μεθυσμένοι από την ομορφιά. Τόση ομορφιά, που σου καίγονται τα μάτια…»
Ο Nicky Silver, γνωστός στο ελληνικό κοινό από τα έργα του «Χοντροί άντρες με φούστες», "The Lyons" κ.ά, γράφει σε αυτή την ρευστή, γκρίζα ζώνη που βρίσκεται μεταξύ κωμωδίας και δράματος. Οι χαρακτήρες του, άνθρωποι τραυματισμένοι και ευάλωτοι, ξέρουν καλά πώς να διεκδικούν, να εκφράζουν, να ορμούν με φόρα στην πρώτη γραμμή της μάχης, αλλά και να οπισθοχωρούν την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν κερδίσουν αυτό που πραγματικά θέλουν ή λίγο πριν ηττηθούν από αυτό.
Πώς ζει, σήμερα, ο άνθρωπος του «πολιτισμένου» κόσμου;
Οι χαρακτήρες του έργου μας είναι άνθρωποι μεγαλωμένοι στην αιχμαλωσία, ναι. Άνθρωποι που μεγάλωσαν στη σκιά, κρύβοντας τους πιο κρυφούς και όμορφους χρωματισμούς της ύπαρξής τους. Άνθρωποι που οδηγήθηκαν ακόμα και στην ασθένεια (σωματική και ψυχική) πνιγμένοι από πράγματα δικά τους που δεν έβρισκαν δρόμο προς τα έξω. Χωμένοι στην πιο βαθιά, σκοτεινή τρύπα, ξεχασμένοι απ’ όλους, ψάχνουν μανιωδώς το φως και την αγνότητα, το λευκό χρώμα που όλους μας τύλιξε κάποτε και όλους θα μας τυλίξει οριστικά μια μέρα. Είναι αυτή ακριβώς η κραυγή, αυτή η αναζήτηση του λευκού, που φαίνεται σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, να μας συνδέει γερά με τους προγόνους μας, με εκείνους που υπήρξαν πριν από εμάς, και οι οποίοι έθεσαν τις βάσεις της ζωής μας όπως την ξέρουμε και όπως την απολαμβάνουμε. Είναι αυτό ακριβώς το βλέμμα προς το φως, αυτή ακριβώς η «συγγένεια», η κοινή ανθρώπινη εμπειρία που πεισματικά επιβιώνει στους στριμωγμένους δρόμους των μεγάλων μητροπόλεων του κόσμου και μας συνδέει με τους φίλους μας στην άλλη άκρη της Γης.
Πώς μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος;
Οι άνθρωποι που θα σας παρουσιάσουμε πάνω στη σκηνή, συναντούν το κοινό κάτω από έναν ουρανό που έχει πάρει φωτιά. Λίγο πριν καεί ο κόσμος και λίγο πριν γεννηθεί οδυνηρά ο νέος, αποχαιρετούν το χειμώνα για μια αβέβαιη άνοιξη - ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συρθούν στα τυφλά, ως τις εσχατιές του κόσμου.
Υ.Γ.: Λήδα, Αγαμέμνονα, Τάσο, Ντορίτα, Μιχαήλ, ευχαριστώ για όλες εκείνες τις στιγμές που κάνατε την «Αφρική» να μοιάζει τόσο, μα τόσο εφικτή.
Ευχαριστούμε το Θέατρο Μπέλλος και την ομάδα TheYoungQuill για την αμέριστη στήριξή τους στη δημιουργία αυτής της παράστασης.
Μετά από τη σαρωτική πορεία της προηγούμενης σεζόν και την παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του 60ού Φεστιβάλ Δημητρίων, «Το Συνέδριο για το Ιράν» του Ivan Vyrypaev, η παραγωγή της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ για έναν νέο κύκλο 26 παραστάσεων, από τις 3 Νοεμβρίου 2025 έως τις 13 Ιανουαρίου 2026.
Γραμμένο το 2018 και τοποθετημένο στη Δανία, τη χώρα με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο, το έργο του Vyrypaev μας μεταφέρει σε ένα συνεδριακό αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, όπου εννέα μέλη της εγχώριας πνευματικής ελίτ συναντιούνται για να συζητήσουν το περίπλοκο Ιρανικό Ζήτημα και τη διένεξη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Πολύ γρήγορα, όμως, το «Συνέδριο για το Ιράν» μετατρέπεται σε ένα «Συνέδριο για το Εμείς» και σε μια αντιπαράθεση διαφορετικών αντιλήψεων γύρω από το σύμπαν, την ανθρώπινη ύπαρξη και το αιώνιο ερώτημα: ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής;
- «Και τι να κάνω, λοιπόν;»
- «Ό,τι κάνουμε και οι υπόλοιποι – να κλάψεις και ν’ αγαπήσεις.»
Μέσα από έναν «πυρετικό» λόγο που περνά από τη φιλοσοφία στην επιστήμη και από τη συντηρητική στην προοδευτική σκέψη, το έργο του Vyrypaev συνδέει το «πολιτικό» με το «προσωπικό» αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες που μας έχουν οδηγήσει στο σήμερα. Σε μια εύθραυστη εποχή που ο κόσμος μας συγκλονίζεται από έναν πόλεμο και μια γενοκτονία που συμβαίνουν δίπλα μας και που το ρήγμα του διχασμού βαθαίνει ολοένα και πιο πολύ, τα ερωτήματα του έργου αποκτούν τρομακτική επικαιρότητα: πώς μπορούμε να επικοινωνήσουμε πραγματικά, πώς μπορούμε να αγαπήσουμε, πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε;
«Εντελώς ειλικρινά, δεν μπορούσα καλά καλά να βγάλω μιαν άκρη. Γιατί ζω;»
Τι σημαίνει να ζεις; Υπάρχει απάντηση στο παντοτινό αυτό ερώτημα; Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων προσκαλεί το κοινό σε μια παράσταση-συνέδριο, μέσα από την οποία οι θεατές θα έρθουν σε επαφή με εννέα ομιλητές που, προσπαθώντας να εξηγήσουν τον κόσμο γύρω τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κόσμο μέσα τους.
«Η σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη και οι δέκα εξαίσιες ερμηνείες έρχονται να δείξουν πώς μία παράσταση τόσο "στατική" μπορεί να είναι τόσο σαρωτική.»[Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα]
«Η παράσταση καταφέρνει να καθηλώσει με την απλότητά της, αποδεικνύοντας ότι η δύναμη του θεάτρου δεν βρίσκεται στις υπερβολές, αλλά στην ουσιαστική επικοινωνία ιδεών και συναισθημάτων.»[Γεωργία Οικονόμου, News24/7]
«Αν λογαριάσουμε το πολύ σύγχρονο ρεπερτόριο, δεν θα ήταν υπερβολή να επισημάνουμε ότι πρόκειται για το πλέον καίριο θεατρικό κείμενο στη σεζόν που διανύουμε τουλάχιστον, κείμενο βαθύτατα πολιτικό, στοχαστικό και υπαρξιακό συνάμα, με υποψιασμένο φιλοσοφικό υπόστρωμα και διευρυμένη ματιά, το οποίο ακτινογραφεί την τρέχουσα πραγματικότητα, τη σημερινή ζωή, τον εαυτό μας, τον πλανήτη μας.»[Γρηγόρης Μπέκος, Το Βήμα]
«Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Χρήστου Θεοδωρίδη και έναν δεμένο και σμιλεμένο θίασο νέων, προικισμένων ερμηνευτών, δημιουργεί ένα σκηνικό επίτευγμα, με λίγα μέσα και πολλή ψυχή.»[Μαρία Κατσουνάκη, Η Καθημερινή]
«Δεν θυμάμαι να έχω δει μέχρι σήμερα παραγωγή αυτής της ομάδας που να μη με έχει εκπλήξει. Νομίζω πως το μυστικό της «Ορχήστρας» βρίσκεται στο ότι κάθε παράστασή της βασίζεται στην ειλικρινή εμπλοκή των μελών της, στην ισότιμη συμμετοχή στη σκηνική δραματουργία (Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου και Χρήστος Θεοδωρίδης εδώ), στην ώριμη μα και ανιδιοτελή ανάπτυξη κάθε ηθοποιού στον ρόλο-θέση του.» [Γρηγόρης Ιωαννίδης, Η Εφημερίδα των Συντακτών]
«Ένα διανοητικό-παραστασιακό στοίχημα απόλυτα κερδισμένο. Μια παράσταση που σε ταρακουνά και σε κάνει να σκεφτείς τη δική σου θέση και άποψη για όλα αυτά τα ζητήματα, που σε απασχολεί πολύ καιρό μετά.»[Γιώργος Μητρόπουλος, Euronews]
«Εμπνευσμένη διαχείριση ενός ακόμα δείγματος της ιδιότυπης πολιτικής γραφής του Βιριπάγιεφ από τον Χρήστο Θεοδωρίδη που αναδεικνύεται και από το ερμηνευτικά εξεγερμένο ensemble των ηθοποιών του.»[Στέλλα Χαραμή, Monopoli]
«[...] η παράσταση «ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ» είναι υποδειγματική με κουρδισμένη σκηνοθεσία, κουρδισμένους ηθοποιούς, κουρδισμένο λόγο. Τίποτα περιττό στη σκηνογραφία (Τίνα Τζόκα), στα φώτα (Τάσος Παλαιορούτας), στη δραματουργική επεξεργασία (Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου). Με ταρακούνησε και ως άνθρωπο και ως θεατή…»[Ντίνα Καρρά, Only Theater]
«[...] η παράσταση, στα τελευταία λεπτά της, προτείνει πανηγυρικά τη δική της απάντηση: οι σύνεδροι (μαζί και ο συντονιστής), αναστατωμένοι από το ποιητικό ξέσπασμα της πιστής ποιήτριας, ξεχνούν τους ρόλους, τους διαπληκτισμούς, τις διαφορές τους, κι ενώνονται σ’ ένα συντονισμένο χορευτικό κύμα που σαρώνει την αίθουσα ρυθμικά, παρασύροντάς μας σε κείνη τη Χώρα όπου τα σώματα βρίσκουν την ελευθερία τους πέρα από τις φλυαρίες και τις ιδεολογίες, στην καθαρή ηδονή της συνεύρεσης και της επαφής, ενός συλλογικού παλμού που μας ξεσηκώνει.»[Λουίζα Αρκουμανέα, LiFO]
«Ο Χρήστος Θεοδωρίδης θεατροποίησε εύστοχα ένα δύσκολα διαχειρίσιμο - ώστε να γίνει ελκτικό - θεατρικό έργο, μπαίνοντας στο μεδούλι του, με τη συμβολή πρωτίστως των ηθοποιών του, αφού πάνω τους βασίζεται η μεταφορά όλων όσων θίγει ο Βιριπάγιεφ. Η χορογραφία της Ξένιας Θεμελή και ο τρόπος που εντάσσεται στη διάρκεια της παράστασης γίνεται η ανάσα, η απελευθέρωση, η «ελευθερία από τον εαυτό μας».
Ένα έργο σύγχρονο, ουσιαστικό, βαθύ, στοχαστικό, μια παράσταση που το ανέδειξε με απλότητα, αμεσότητα, πάθος –με τον καλύτερο τρόπο.»[Όλγα Σελλά, Ο Αναγνώστης]
«Στην ευρηματική, και πάλι, σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη, και με ερμηνείες συναρπαστικές, το έργο του Βιριπάγιεφ ευτυχεί, βρίσκοντας τη θεατρική του ουσία και ανοίγοντας ένα διάλογο κατεπείγοντα, που ξεκινά από το πολιτικό για να φτάσει –όπως πρέπει– στο προσωπικό.»[Ηρώ Κουνάδη, In2life]
«Στο τέλος της εξαιρετικής παράστασης όλοι οι σύνεδροι θα σηκωθούν, ο ένας μετά τον άλλον, για να χορέψουν πυρετωδώς την όμορφη χορογραφία της Ξένιας Θεμελή, να μετατρέψουν τα ερωτήματα σε παραισθησιογόνα ύλη βακχικού πανηγυριού και να αφήσουν το κοινό να χειροκροτεί με μιαν επίγευση υψηλής πνευματικής απόλαυσης και θαυμασμού.»[Νίκος Ξένιος, Bookpress]
«Τόσο το εξαιρετικό έργο του Ιβάν Βιριπάγιεφ όσο και η συγκλονιστική παράσταση που σκηνοθετεί ο Χρήστος Θεοδωρίδης, εκκινούν από την καθ’ εικόνα και ομοίωση εκδοχή ενός επιστημονικού συμποσίου με απρόβλεπτες προεκτάσεις και αναπάντεχη κορύφωση. Ο αναγνώστης/ακροατής/θεατής βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, ταυτίζεται, συμφωνεί, διαφωνεί, εξοργίζεται, αναζητά εναγωνίως απαντήσεις.»[Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης, Η Εποχή]
«Το Συνέδριο για το Ιράν, με την βαθιά εστιασμένη σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Θεοδωρίδη, με την φαντασία και την ευαισθησία του, γίνεται μια συλλεκτική παράσταση, μια παράσταση-κόσμημα.» [Λένα Σάββα, Θεατρο.gr]
Η NEVERMIND55 παρουσιάζει στο θέατρο ΝΟΥΣ σε παγκόσμια πρεμιέρα το έργο του Roger Ennals ‘’NEVERMIND’’ , σε σκηνοθεσία Τζέσικας Κουρτέση, από τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου για 10 μόνο παραστάσεις.
Λίγα λόγια για το έργο:
Ένα ζευγάρι προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του μέσα από μια σειρά
συνεδριών ψυχοθεραπείας ζεύγους. Προσπαθούν να βρουν λέξεις για όλα όσα
δεν ειπώθηκαν, δεν έγιναν, δεν σώθηκαν.
Μέσα στο θεραπευτικό δωμάτιο,η θεραπεία γίνεται σκηνή αντιπαράθεσης, ομολογίας, αλλά και τρυφερότητας.
Το έργο εξερευνά τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγάπη και τη φθορά, στη στοργή
και τη σιωπή, στο παρελθόν και την πιθανότητα ενός κοινού μέλλοντος ή σε μία
συνεχόμενη διαδικασία ανεύρεσης του εαυτού.
Το έργο είναι μια «παράλογη» εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης, όπου οι χαρακτήρες προσπαθούν να κατανοήσουν τη θέση τους σε έναν κόσμο γεμάτο από φόβο, πόνο και αναστάτωση.
Η θεατρική παράσταση «Ψ.» της Άλκηστης Ηλιάδη
επιστρέφει με νέα διανομή στο Studio Μαυρομιχάλη
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη
Έναρξη παραστάσεων: Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου
Παίζουν οι Τάσος Αλατζάς και Άλκηστη Ηλιάδη
«Μην περιμένεις κανέναν να σε βγάλει απ’ την ντουλάπα.
Μίλα κι ασ’ τα θαύματα να κάνουν φασαρία.»
Μετά τη μεγάλη θεατρική επιτυχία, το πρωτότυπο έργο της Άλκηστης Ηλιάδη με τίτλο «Ψ.»
παρουσιάζεται ξανά με ανανεωμένη διανομή από 10 Δεκεμβρίου 2025 στο Studio Μαυρομιχάλη
κάθε Τετάρτη και Πέμπτη για λίγες παραστάσεις!
"Τα σκιάχτρα πέτα στα πιο βαθιά πηγάδια, ελευθερώσου και ανάπνεε τα βράδια."
Το «Ψ.» είναι ένα σύγχρονο θεατρικό έργο για δύο πρόσωπα, που με χιούμορ, συγκίνηση, ανατροπές και τραγούδια που ερμηνεύονται ζωντανά μάς ταξιδεύει ανάγλυφα στην Ψυχή όσων μεγάλωσαν σιωπώντας μα παλεύουν να ελευθερωθούν από τις μέσα Ντουλάπες.
Μια ιαματική παράσταση για τη σχέση με τον Άλλο μα και με τον Εαυτό μας, ψηλαφώντας τη φωνή που ζητά να ακουστεί. Πλήρως ανανεωμένο, με νέα διανομή και σκηνοθετική ματιά, το Ψ. πλάθει ανάγλυφα μια ιστορία για τα στόματα που (μας) κλείνουν και (μας) κλείνουμε και αναρωτιέται «Ως πότε;»
Αν έχεις κρυφτεί ποτέ σε ντουλάπα, αν έχεις μιλήσει φωναχτά μόνο από μέσα σου, αν έχεις γελάσει ενώ πονούσες — τότε ξέρεις. Το «Ψ.» σε αναγνωρίζει. Και σου κλείνει το μάτι.
Μία γλυκόπικρη εξομολόγηση σαν βουτιά προς τα μέσα, αναδεικνύοντας την προσωπική ευθύνη ως καταλύτη για την απελευθέρωση από τους δαίμονές μας.
Πόσο βίαιο είναι το παιχνίδι με τον εαυτό μας; Μπορούν να μας απελευθερώσουν από τις «ντουλάπες» μας οι αλήθειες που φοβόμαστε να αντικρίσουμε;
ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ
Το «Ψ.» είναι ένα θεατρικό «pasodoble».
Μία νεαρή γυναίκα συναντά αναπάντεχα ένα υπερβατικό μα και οικείο Πλάσμα.
Μαζί επιδίδονται σε μία γοητευτική και οδυνηρή ταυρομαχία, με διακύβευμα την επιβίωση.
Εκείνη αποπειράται να ξεμυτίσει από το λαβύρινθο της Ντουλάπας της.
Εκείνος της προσφέρει τρυφερά ως μίτο το ταξίδι τους προς το Μέσα.
Θα τα καταφέρουν;
Ψ. Το παρελθόν είναι άτακτο παιδί. Δε βολεύεται σε συρταράκια. Καθαρίζεις και τακτοποιείς συνέχεια νομίζοντας πως έχεις τον έλεγχο της ζωής σου. Κι έτσι τα συρταράκια σου μένουν κλειστά. Τίποτα δε σε αιφνιδιάζει. Γιατί φοβάσαι να κοιτάξεις κατάματα την αλήθεια. Το ίδιο κάνει και η στρουθοκάμηλος.
ΨΟΥΨΟΥΛΑ: Μπα, καθαρίζει συνέχεια κι η στρουθοκάμηλος;
Οι ήρωες:
Ψουψούλα Καθαρίζου – Παρκετέζα
Το καλύτερο Φτερό στην πιάτσα. Βρωμίζει τα καθαρά για να τα ξανακαθαρίζει. Μεγαλωμένη τη δεκαετία του ’90, αγαπάει τον Πάτρικ Σουέιζι και το Χάρη Χάρμα. Ζει πολλές παράλληλες ζωές (μέσα στη ντουλάπα της) αλλά έξω από αυτήν…σιωπή. Καλή η φαντασία, αλλά και η πραγματικότητα-πραγματικότητα.
Ψ.
Μυστήριος τύπος με πολλά πρόσωπα. Εμφανίζεται απρόσκλητος και ρωτάει ασταμάτητα.
Συνέντευξη, συνεδρία, συγκατοίκηση ή συνενοχή;
Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση βίαια ιαματική.
Χάρης Χάρμας
Ο δάσκαλος της 6ης Δημοτικού. Ο Χάρης ήταν Χάρμα, αλλά είχε χάλια κάρμα.
Λιλίκα Καλημέρη
Influencer της Ανατολικής Πελοποννήσου. Οι Λιλίκες και οι Αυλές έχουν τις τύχες τις καλές.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Άλκηστη Ηλιάδη
Σκηνογραφική επιμέλεια: Πηνελόπη Μωρούτ
Σχεδιασμός φωτισμού: Άλκηστη Ηλιάδη|Τάσος Αλατζάς
Κινησιολογία – Χορός: Πηνελόπη Μωρούτ
Πρωτότυπη μουσική & ενορχήστρωση: Οδυσσέας Αποστολόπουλος
Η Ψουψούλα ζει μέσα μου χρόνια. Μα και μέσα στον καθένα μας. Και παρέα της ζει κι ο Ψ.. Θέλουν – δε θέλουν, το παιχνίδι είναι για δύο. Και κάποτε πρέπει να τα βρουν. Αν δεν αλληλοφαγωθούν. Μέχρι τότε, εκείνη θα καθαρίζει μανιωδώς πνίγοντας βουβά τον εαυτό της στη σαπουνάδα. Δεν θα αντέχει τα στραβά κάδρα μα θα κάνει τα στραβά μάτια. Μια στρουθοκάμηλος με τα όλα της. Κι εκείνος περιμένει. Υπομένει. Επιμένει. Εμμένει. Αλλά τελικά μένει;
Το τρυφερό και βίαιο ταξίδι προς τα μέσα μας δεν έχει επιστροφή. Είναι αστείο και πικρό. Σαν παραμύθι με χίλια πρόσωπα που ζουν μόνο γιατί τα θυμόμαστε. Στην κατάδυση αυτή, γνώριμοι συνοδοιπόροι τα τραύματά μας, στερημένα από το φως, ξεπηδούν αγκαθωτά. Πώς να τα ψηλαφίσεις χωρίς να τρυπηθείς; Ας γίνει σαν παιχνίδι. Για να ειπωθούν τα απλά, για να κριθούν τα μεγάλα. Δίαυλος μυστικός προς το παρελθόν μια ντουλάπα. Και στο τέρμα του, στέκει ζωντανός ο μικρός μας εαυτός. «Παί-ζουμε; Κι απ’ το παιχνίδι, να βγούμε στο φως. Κι αν δε βγω εγώ, τουλάχιστον να με κουβαλάς μέσα σου.»H φαντασία ανάβει τους φακούς. Τα όνειρα είναι χάρμα. Αλλά αν τα φάει το κάρμα; Αμπεμπαμπλόμ. Ποιος θα κερδίσει; Μην το σκέφτεσαι. Όσο κρατάει το ταξίδι, ας παίξουμε έστω μαζί.
Κι ανάμεσα στα παιχνίδια μας, τραγούδια. Νησίδες ασφαλείας. Μες το σκοτάδι της ντουλάπας, μία ελεύθερη αναπνοή. Δύο ηθοποιοί παίζουν με τις φωνές και τις σκιές που κρύβουν μέσα τους. Δύο άνθρωποι κρύβονται στη ντουλάπα, ώσπου να τρυπώσει το φως.
Το "Ψ." είναι παιδί της απελπισίας. Αλλά κοιτάζει προς το φως. Και αυτή είναι, νομίζω, η αξία του.
Ότι ισορροπεί μεταξύ ξεσκονόπανου και αστερόσκονης. Πάντα στην κόψη.
Κατεβαίνει τη σκάλα. Την κατεβαίνει σα να μην υπάρχει τέλος. Η Μαρί Αντουανέτ κατεβαίνει ασταμάτητα. Κατεβαίνει με χάρη, κατεβαίνει αργά, κατεβαίνει σα να χάνεται. Κατεβαίνει και πάνω της γράφονται δεκάδες σκέψεις, γεγονότα, δεκαετίες. Από τη Γαλλία του 1780 μέχρι τη Β. Καρολίνα του 2000 δυο σκαλοπάτια δρόμος. Κατεβαίνει κι αυτή η κατάβαση μοιάζει με πτώση. Απαλή και σχεδόν άηχη.
Μέσα στη χρυσοποίκιλτη άμαξα, στο ταξίδι από την Αυστρία προς τη Γαλλία, με σκοπό να γνωρίσει τον μέλλοντα σύζυγό της και μέλλοντα βασιλιά της Γαλλίας, αναπολεί το μέλλον που της επιφυλάσσεται, θυμάται ιστορίες απ’ όλο τον κόσμο, που συνέβησαν ή πρόκειται να συμβούν, μουρμουρίζει μουσικές, δεν κάνει τίποτα για πολλή ώρα.
Ο Γρηγόρης Χατζάκης και η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, στην πρώτη τους θεατρική συνεργασία, εμπνέονται από την προσωπικότητα της τελευταίας βασίλισσας της Γαλλίας, και δημιουργούν έναν τόπο, όπου μπορεί να κινηθεί ελεύθερα, να βαρεθεί ανελέητα, να θυμηθεί και να ξεχάσει την επόμενη στιγμή, ακριβώς όπως όλος ο κόσμος, πριν όμως πολλά χρόνια, με πιο ογκώδη ρούχα και περισσότερα διαμάντια.
Το νέο έργο της Νεφέλης Μαϊστράλη, μίας από της σημαντικότερες εκπροσώπους της νεοελληνικής δραματουργίας, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη, στο Θέατρο Βασιλάκου, από τις 26 Ιανουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Το έργο εμπνέεται από τον βίο και την πολιτεία της πολυσυζητημένης «Αγίας» Αθανασίας του Αιγάλεω, το πολύκροτο σκάνδαλο του «Θαυματουργού νερού» του Γ. Καματερού που «γιατρεύει» τον καρκίνο, καθώς και τη λειτουργία του ίδιου του Μεσσιανισμού, ως κοινωνικού φαινομένου.
Οι Θανάσης Βλαβιανός, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Ειρήνη Μπούνταλη, Γιώργος Νούσης και Αλέξανδρος Τούντας συνθέτουν ένα σκηνικό σύμπαν όπου η πίστη, η εξουσία και η ανάγκη για το “θαύμα” συγκρούονται μετωπικά με την πραγματικότητα. Τον κεντρικό ρόλο φέρνει στο σήμερα η Έλλη Τρίγγου, υιοθετώντας όλα τα χαρακτηριστικά μιας αμφιλεγόμενης αγιότητας που επηρεάζει συνειδήσεις και επηρεάζεται από τις ανάγκες της αγοράς.
Το πρωτότυπο έργο «αθανασία» παρακολουθεί τη διαδρομή μιας νεαρής γυναίκας που ισχυρίζεται ότι έχει επιλεγεί από τον Θεό, για να μεταφέρει στους πιστούς το μήνυμά Του. Βασίζει όλη της τη θεωρία σε μια ιδιαιτερότητα του δέρματός της, που διατηρεί όσα χαράζονται πάνω του. Αμφισβητείται απ’ τον περίγυρό της αλλά σύντομα, βρίσκει τον τρόπο να κερδίσει τις εντυπώσεις και να παγιωθεί ως «η ενδιάμεση» του Θεού. Ιδρύει τη δημοφιλή παραθρησκευτική οργάνωση «Χείρα Θεού» και καταφέρνει να γίνει μια θρησκευτική persona με μεγάλη πολιτική και κοινωνική επιρροή που κερδίζει συνεχώς έδαφος και χρήματα, εξαλείφοντας όποιον σταθεί εμπόδιο στο «θεάρεστο» έργο της.
Αντλώντας στοιχεία από την θρησκευτική πρακτική, τα social media και τη σύγχρονη πολιτική επικαιρότητα, η παράσταση ανατέμνει με σαρκασμό και συγκίνηση την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει. Η «αθανασία» γίνεται σύμβολο μιας Ελλάδας που αναζητά θαύματα ανάμεσα στις οθόνες και στα σκοτάδια της, αποκαλύπτοντας τον μηχανισμό κατασκευής της αγιοσύνης στην εποχή του θεάματος.
Μια μελέτη για το πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη απελπισία και πώς λειτουργεί η χειραγώγηση της κοινής γνώμης, μέσω της ψευδαίσθησης. Τί γίνεται όταν η πίστη εμπορευματοποιείται; Τί γίνεται όταν η αθανασία καθίσταται προϊόν; Πόσο επικερδής μπορεί να αποβεί η εκμετάλλευση της ανθρώπινης ψυχής; Πώς λειτουργεί η εξαπάτηση μιας πλειοψηφίας που ψάχνει εναγωνίως από κάπου να κρατηθεί, για να σώσει την ψυχή της;
Ένα έργο τολμηρό, προκλητικό και βαθιά ανθρώπινο που διαπραγματεύεται τα όρια μεταξύ πίστης και εξαπάτησης, αγιοσύνης και θεατρινισμού, πραγματικότητας και μύθου.
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα αμέσως μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων της παραγωγής «Σπυριδούλες».
