Μετά την Αθήνα, η παράσταση θα “ταξιδέψει” στη Θεσσαλονίκη,
στο Θέατρο Αριστοτέλειον, από 16/1 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Για την ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ της Θεσσαλονίκης, κάντε κλικ ΕΔΩ
Μετά τα συνεχόμενα sold-out της περσινής χρονιάς και την επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία που ενθουσίασε το κοινό σε όλη την Ελλάδα, η παράσταση «Δον Ζουάν – Πόσο Δύσκολο να Είσαι Άντρας», σε σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου, με τον Πάνο Βλάχο στον ομώνυμο ρόλο, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, και πάλι στο θέατρο Βεάκη,για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Στη συνέχεια η παράσταση θα “ταξιδέψει” στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αριστοτέλειον, από 16/1, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Ο ηθοποιός Πάνος Βλάχος και η σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου, συνθέτουν μια νέα αφήγηση γύρω από τον εμβληματικό αντιήρωα και επανεξετάζουν τη θέση του άντρα στον σύγχρονο κόσμο, σε μια πρωτότυπη προσέγγισή που αναδεικνύει τη διαχρονικότητα και τη σύγχρονη δυναμική του μύθου.
Μεγάλος καρδιοκατακτητής, βλάσφημος και αδιάφορος για τις συνέπειες των πράξεών του. Από τον Μολιέρο μέχρι τον Λόρδο Βύρωνα, ο Δον Ζουάν συμβολίζει την απόρριψη των παραδοσιακών αξιών και την αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας. Ωστόσο, σε μια κοινωνία έντονων αντιπαραθέσεων και ιδεολογικής σύγχυσης, ο Δον Ζουάν επιβιώνει αναπαράγοντας ιδεολογήματα που εξυπηρετούν τις δικές του φιλοδοξίες και επιθυμίες. Έτσι, σε αυτήν την αναθεωρημένη εκδοχή, ο Πάνος Βλάχος - ως Δον Ζουάν - μεταμορφώνεται σε έναν ναρκισσιστικό ηγέτη που προσφέρει απλοϊκές απαντήσεις απέναντι σε έναν ιδεολογικά πολύπλοκο κόσμο, που ζωντανεύουν με τις ερμηνείες τους οι Χριστόδουλος Στυλιανού, Παναγιώτης Κατσώλης, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Ειρήνη Μπούνταλη, Μελίνα Βαμπούλα.
Λίγα λόγια για το έργο:
Προσπαθώντας να ξεφύγει τις συνέπειες των πράξεων του, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης, ο Δον Ζουάν καταφεύγει στο μπαρ του πατέρα του. Εκεί, σε εκεί σε μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση της κοινωνίας μας, ο Δον Ζουάν ανακαλύπτει ότι το πραγματικό του ταλέντο είναι να κερδίζει ακολούθους. Γοητεύει τους αποπροσανατολισμένους θαμώνες και σχηματίζει μια λατρεία γύρω από την προσωπικότητά του. Καθώς το μπαρ μετατρέπεται σε “Εκκλησία”, χώρος έκφρασης μιας New Age Cult (αίρεση), και οι ακόλουθοι του γίνονται όλο και πιο αφοσιωμένοι, τα όρια μεταξύ πίστης και χειραγώγησης γίνονται θολά.
Σε αυτήν την ανανεωμένη εκδοχή του ήρωα, ο Δον Ζουάν γίνεται το απόλυτο σύμβολο της εποχής μας, κατέχοντας δύο κρίσιμα "ταλέντα": την απουσία ιδεολογίας και την αμετροεπή φιλοδοξία. Αποδεσμευμένος από κάθε ηθικό φραγμό, ο Δον Ζουάν επιδίδεται σε ένα εμπόριο ελπίδας, προσφέροντας τον εύκολο δρόμο προς την ευτυχία σε κάθε ακόλουθό του. Έτσι, γίνεται ένας καθοδηγητής χωρίς ηθικό πυρήνα, ένας έμπορος ονείρων που υπόσχεται ελευθερία χωρίς όρια, αδυνατώντας όμως να προβλέψει τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει η ρηχότητα των διδαχών του.
Σε αυτή την ανατρεπτική νέα προσέγγιση του Δον Ζουάν, συμπράττει μία σπουδαία ομάδα συνεργατών: Ο Αλέξανδρος Κούρος υπογράφειτην μουσική της παράστασης που ερμηνεύεται ζωντανά επί σκηνής, σε στίχους του Πάνου Βλάχου. Τα σκηνικά αναλαμβάνει ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης και τα κοστούμια η Ματίνα Μέγκλα. Την κίνηση επιμελείται η Παναγιώτα Καλλιμάνη και τους φωτισμούς σχεδιάζει η Βαλεντίνα Ταμιωλάκη.
2ος χρόνος επιτυχίας
ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ
σε ελεύθερη απόδοση της Λητώς Τριανταφυλλίδου και του Πάνου Βλάχου
ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ του Duncan MacMillan 2ος χρόνος Μία συζήτηση ενός ζευγαριού για τη γονεϊκότητα σε έναν πλανήτη που καταρρέει
Η παράσταση που αγκάλιασε το κοινό και κέρδισε τις εντυπώσεις για τη δύναμη του κειμένου και τις εξαιρετικές ερμηνείες, επαναλαμβάνεται φέτος από τέλος Οκτώβρη και για περιόρισμένο αριθμό παραστάσεων, δίνοντας την ευκαιρία σε όσους δεν πρόλαβαν να τη δουν, αλλά και σε όσους θέλουν να την ξαναζήσουν.
Πόσο «κοστίζει» η αγάπη σε έναν πλανήτη που καταρρέει; Το βραβευμένο στα Off West End Awards ως το καλύτερο νέο έργο του2013 οι «ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ» είναι ένα σύγχρονο, ανατρεπτικό έργο που φέρνει στο προσκήνιο τις αγωνίες της νέας γενιάς: έρωτας, οικολογική κρίση, υπαρξιακά διλήμματα και μια ερώτηση που τα ανατρέπει όλα - είναι ηθικό να φέρεις ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο;
Φωτογραφία Joey Leo
ΥΠΟΘΕΣΗ
Ένας άντρας και μια γυναίκα, ένα ζευγάρι τριαντάρηδων, βρίσκονται αντιμέτωποι με την πιο καθοριστική απόφαση της ζωής τους. Μεταξύ ανεργίας, κλιματικής αλλαγής και μιας κοινωνίας που αλλάζει ραγδαία, η ανάγκη για προσωπική ευτυχία συγκρούεται με την ευθύνη απέναντι στο μέλλον.
Γ: «Θα μπορούσα να πετάω κάθε μέρα στη Νέα Υόρκη για επτά χρόνια και να αφήσω μικρότερο ανθρακικό αποτύπωμα από το να κάνω ένα παιδί. Δέκαχιλιάδες τόνοι CO2 – το βάρος του Πύργου του Άιφελ! Θα ήταν σα να γεννούσα τον Πύργο του Άιφελ.»
Με δυνατούς, γρήγορους διαλόγους και μια ατμόσφαιρα γεμάτη ένταση, οι «ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ» είναι κάτι παραπάνω από μια ιστορία αγάπης – είναι ο καθρέφτης μιας γενιάς που παλεύει να βρει τη θέση της σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Κριτική από το the Guardian «Η χαρακτηριστική, παράξενη ιστορία αγάπης του Ντάνκαν Μακμίλαν είναι βάναυσα ειλικρινής, αστεία, νευρική και επίκαιρη. Δίνει φωνή σε μια γενιά για την οποία η αβεβαιότητα είναι τρόπος ζωής μέσα από δύο ελαττωματικούς, αλλά βαθιά ανθρώπινους, ανθρώπους που δεν σου αρέσουν πάντα αλλά αρχίζεις να νιώθεις ότι μπορεί να αγαπάς… γενναία γραμμένο, εκπληκτικά δομημένο…»
Κριτικές για την παράσταση Mytheatro.grΚάτια Σωτηρίου «“Η Ελένη Δαφνή και ο Βασίλης Ζώης παραδίδουν δύο σπουδαίες ερμηνείες.
…Οι «Πνεύμονες» δεν είναι απλώς ένα έργο για τη γονεϊκότητα· είναι ένας στοχασμός για την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι μια κραυγή – και ταυτόχρονα ένα ψίθυρος – για το τι σημαίνει να θέλεις να αγαπήσεις μέσα σε έναν πλανήτη που καταρρέει. Η παράσταση θα συνεχιστεί και με τη χειμερινή σεζόν, και αξίζει να μπει στον προγραμματισμό σας από τώρα. ”»
Athinorama.gr Τώνια Καράογλου «Πρόκειται για μια παράσταση "τσέπης", που αποθεώνει τη δύναμη του ηθοποιού και της υποκριτικής ερμηνείας. Μέσα σε μια άδεια σκηνή, χωρίς αλλαγές κοστουμιών, με κάποιες εναλλαγές φωτισμών και τη συνύπαρξη της μουσικής, οι δύο ηθοποιοί επικοινωνούν υπέροχα μεταξύ τους αλλά και με το κοινό, καθώς η ενέργειά τους διαπερνάει την πλατεία.»
Cosmopoliti.com Βασίλης Νάτσιος «Είναι σαν να βλέπουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα ένα νέο ζευγάρι και τις αλλαγές που φέρνουν στην κοινή ζωή τους, οι πράξεις τους και οι αποφάσεις τους. Κι όμως αυτό που φαίνεται απλό στους “Πνεύμονες” είναι το πολύπλοκο κι αυτό που φαίνεται πολύπλοκο είναι το απλό. Γι΄αυτό η παράσταση κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή και ως προς την πλοκή και ως προς τις ερμηνείες.»
Quinta-theatre.gr Κωνσταντίνα Καλλέργη «Ο υπέροχος συνδυασμός της απόλυτα αφαιρετικής σκηνοθεσίας, και της υποκριτικής αλήθειας, δίνουν τον απαραίτητο χώρο στο κείμενο του MacMillan, να ανασάνει, να απλωθεί στο χώρο, και να φτάσει στην πλατεία ωμό και αληθινό, όπως η ίδια η ζωή!»
Catisart.gr Μαρία Μαρή «Η σκηνοθεσία της Ειρήνης Λαμπρινοπούλου, με απλότητα και προσήλωση κυρίως στην καλλιέργεια της σχέσης των ηθοποιών, ώστε να αποδοθεί η σχέση του ζευγαριού, ανέδειξε με φυσικότητα και χωρίς ακροβατικά το κείμενο του Ντάνκαν Μακμίλαν και τη ρέουσα μετάφραση της Κρίστελ Καπερώνη.»
Reformer.grΓιάννης Γαβρίλης «Επιτεύχθηκε λόγω των καλών ερμηνειών, η επιθυμία του συγγραφέα που ήθελε το κοινό να αισθάνεται σαν να κρυφακούει μια πολύ προσωπική συζήτηση μεταξύ δύο σκεπτόμενων ανθρώπων που αγωνίζονται να κάνουν το σωστό».
Σε παγκόσμια πρώτη το έργο KillingGodotτου Νίκολας Καζάν, ενός συγγραφέα με θεατρικό και κινηματογραφικό DNA
Μια μαύρη κωμωδία για την πιο φωτεινή μας αυταπάτη.
Το Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ και ο Νίκος Καμτσής συνεχίζει την πολυετή του σχέση με τον Samuel Beckett, μπαίνοντας αυτή τη φορά σε έναν τολμηρό διάλογο με τη μνήμη, το θέατρο και τον ίδιο τον χρόνο, μέσα από το νέο έργο του Νίκολας Καζάν με τίτλο KillingGodot.
Μια μετα-μπεκετική φαντασίωση για δύο ηθοποιούς που παίζουν τον Εστραγκόν και τον Βλαντιμίρ επί 70 χρόνια... στο ίδιο θέατρο... στην ίδια αναμονή.
Το δέντρο μεγαλώνει, το κοινό αλλάζει, μα αυτοί μένουν
Οι Δημήτρης Φραγκιόγλου και Νίκος Καμτσής, δύο ηθοποιοί με απαράμιλλη χημεία και σκηνική δεινότητα, δίνουν σάρκα και οστά στους Εστραγκόν και Βλαντιμίρ, μετατρέποντας την αιώνια αναμονή τους σε μια συγκλονιστική, σχεδόν επαναστατική πράξη. Οι δυο τους δίνουν σωματική υπόσταση σε ένα είδος υπαρξιακής μνήμης που δεν διαγράφεται. Η ερμηνεία τους μοιάζει με τελετή. Με μαύρη κωμωδία. Με λύτρωση.
KillingGodot Του Νίκολας Καζάν
Μια ποιητική αλληγορία για το Θέατρο, τον Χρόνο, την Ύπαρξη.
Μια σπαρακτικά χιουμοριστική κατάδυση στο τέλος μιας αναμονής που δεν τελειώνει ποτέ.
Σκηνοθεσία Νίκος Καμτσής Πρεμιέρα 21 Νοεμβρίου 2025
Δύο γηραιοί ηθοποιοί —σχεδόν φαντάσματα — στέκονται στο ίδιο σανίδι από τότε που γράφτηκε το έργο, δεκαετίες πριν. Οι ρόλοι έχουν φωλιάσει μέσα τους- ή μήπως αυτοί έχουν φωλιάσει στους ρόλους; Εχουν αφομοιωθεί από τις ζωές τους – κι οι ζωές τους έχουν διαλυθεί μέσα στους ρόλους. Δεν γνωρίζουν πια ποιοι είναι. Είναι μόνο αυτό που παίζουν.
Οι αποσκευές τους και οι μνήμες τους γεμάτες με φράσεις του Μπέκετ, με ρετάλια από σιωπές και ξεχασμένες σκηνικές οδηγίες. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις βαλίτσες στο επίτηδες μυστηριώδες δέντρο, αρχίζουν να υποπτεύονται πως… ίσως ο Γκοντό ήταν πάντα εδώ.
Η σκηνή γίνεται ένα θέατρο μέσα στο θέατρο, γεμάτο μπαούλα, βαλίτσες, ερείπια θεατρικών εποχών και φωτισμούς που δραπετεύουν από τον ρεαλισμό.
Ο Καζάν πάει ακόμη πιο πέρα. Αντί για τον Πότζο και τον Λάκυ, εισάγει στη σκηνή μια μυστηριώδη γυναικεία persona, μια αλλόκοτη φιγούρα που διασχίζει το σκηνικό αναζητώντας επίμονα... το σπίτι του Γκοντό. Δεν έχει όνομα. Μόνο ερωτήσεις. Ενοχλητικά ακριβείς ερωτήσεις.
Η παρουσία της σπάει το μοτίβο, αναστατώνει τους δύο ταξιδιώτες της ζωή, μετατρέποντας την παραμονή σε απειλή, το σκηνικό σε χάρτη, και τους δύο άνδρες σε τρομαγμένους αυτόπτες μάρτυρες της πιθανότητας ότι ο Γκοντό μπορεί να υπάρχει και να είναι παρών.
Για την επιλογή του έργου:
Το ανέβασμα και η σκηνοθεσία αυτού του παράδοξου, βαθιά συγκινητικού όσο και κωμικού έργου, συνεχίζει μια πολυετή έρευνα του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ πάνω στο θέατρο του Samuel Beckett. Από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» (2007), το «Τέλος του παιχνιδιού» (2009), την «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραππ» (2011) έως τις "Ευτυχισμένες Ημέρες" (2020), το Θέατρο έχει αποδείξει ότι δεν "ανεβάζει" Μπέκετ αλλά …τον κατοικεί. Το ίδιο κάνει και τώρα: μπαίνει στα ενδότερα της σκηνικής μνήμης, όπου οι ρόλοι δεν παίζονται πια, αλλά ζουν.
Το KillingGodotθα είναι μία παράσταση με συγκίνηση και χιούμορ. Μια παράσταση για την αναμονή, το πέρασμα του χρόνου και τη συντριπτική μοναξιά του ηθοποιού πάνω στη σκηνή.
Πρεμιέρα: Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2025 Πότε: Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 20.30μμ Εισιτήρια: 18 ευρώ, άνω των 65: 15, Φοιτητικό/νεανικό: 12 ευρώ Κρατήσεις εισιτηρίων στο More.com και στο ταμείο του θεάτρου στο: 210 8656004 Διάρκεια:. 85’
Το θεατρικό έργο του Ανδρέα Στάικου
Η Λέλα και η Λέλα
Μια κωμωδία - παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα σε δύο γυναίκες στο Θέατρο Φούρνος
Από 7 Νοεμβρίου 2025 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Κάθε Παρασκευή στις 21:00
«Ένα παιχνίδι ανάμεσα σε αντικριστούς καθρέφτες
Μια κωμωδία με σοβαρή πλευρά»
«Υπέροχα αναγνωρίσιμα μοτίβα του συγγραφέα
με στυλ πολύ προσωπικό και δυναμικό»
Η Εταιρεία Θεάτρου «Σπίτι Της» παρουσιάζει το θεατρικό έργο του Ανδρέα Στάικου που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, «Η Λέλα και η Λέλα», μια υπαρξιακή κωμωδία για τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα σε δύο γυναίκες, στο Θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168, τηλ. 2106460748) από 7 Νοεμβρίου 2025και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Πρωταγωνιστούν η Ελένη Ζαραφίδου και η Εμμανουέλα Κοντογιώργου.
Από τους πιο αξιόλογους θεατρικούς συγγραφείς της χώρας, σπουδαίος μεταφραστής και πεζογράφος, ο Ανδρέας Στάικος γράφει και σκηνοθετεί το έργο «Η Λέλα και η Λέλα», ακολουθώντας τη δική του ιδιότυπη θεατρική γραφή. Αποτέλεσμα της δυναμικής των προβών, τόσο το κείμενο όσο και η σκηνοθεσία, δημιουργούν ένα δικό τους θεατρικό σύμπαν, στο οποίο η σκηνοθεσία γεννά τη γραφή και η γραφή τη σκηνοθεσία.
Μια παράξενη αγγελία εργασίας από μια εκκεντρική γυναίκα και μια επεισοδιακή συνέντευξη οδηγούν στην πρόσληψη μιας φαινομενικά αθώας, νεαρής κοπέλας για να ασκήσει το επάγγελμα ...της Λέλας. Μέσα σε σχέσεις που αγγίζουν τα όρια της εξάρτησης και της αλλοτρίωσης, οι ρόλοι αντιστρέφονται και το ψέμα αναδεικνύεται ως η μοναδική αλήθεια. «Η Λέλα και η Λέλα» μπαίνουν τότε στο ατέρμονο παιχνίδι της ζωής και της ύπαρξης.
Σημείωμα συγγραφέα-σκηνοθέτη «Δύο γυναίκες, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Αντιθετικές εκκινήσεις σε μία ατέρμονη αναζήτηση ταυτότητας και ύφους. Η τύχη τις βρίσκει αντιμέτωπες σε ένα επίσης ατέρμον, οδυνηρό όσο και διασκεδαστικό παιχνίδι εξουσίας που αγγίζει την εξάρτηση, την αποβολή των ταυτοτήτων, την αλλοτρίωση, έως ότου οι όροι του παιχνιδιού αντιστρέφονται. Στο μικρό τους δωμάτιο χώρεσαν τη φύση, τον χρόνο, το σύμπαν ολόκληρο. Το μικρό τους δωμάτιο είναι η σκηνή τους, η σκηνή της διασκέδασης, της φθοράς, της αντίθεσης και της πλήρους ταύτισης. Γεμίζουν με παιχνίδι το σύντομο και ακατανόητο κενό της ζωής τους, παιχνίδι μέχρι θανάτου». Ανδρέας Στάικος
Το έργο παρουσιάστηκε τον Μάιο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και τον Σεπτέμβριο στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, αποσπώντας το θερμό χειροκρότημα του κοινού και εξαιρετικές κριτικές.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΚΡΙΤΙΚΕΣ Ένα παιχνίδι ανάμεσα σε αντικριστούς καθρέφτες / Μια κωμωδία με σοβαρή πλευρά
Τα έργα του Ανδρέα Στάικου μας θυμίζουν μάλλον ζωγραφιές του Φασιανού αναρτημένες σε δημόσιους χώρους, με τα ανθρωπάκια τους να καπνίζουν αρειμανίως κοιτώντας μας αθώα, δίπλα σε πινακίδες στον τοίχο που αναγράφουν «Απαγορεύεται το κάπνισμα»! […] Σε αυτό το έργο, που είναι μια «σούμα» όλων των γραφών του, η σκηνοθεσία-γραφή και η γραφή-σκηνοθεσία του Ανδρέα Στάικου, χωρίς να λησμονεί ότι το έργο είναι μια κωμωδία με σοβαρή πλευρά, αποφεύγει τόσο τη στείρα σοβαροφάνεια όσο και την υπερβολή της αστειότητας […] Οι ηθοποιοί φτιάχνουν δύο ισοδύναμες γυναικείες ηλικιακές μορφές της μοίρας με άψογους, συγκοπτόμενους ρυθμούς και δονούμενο ύφος έκπαγλης απορίας: δύο δίδυμες σφίγγες στο παιχνίδι της αλήθειας και του ψέματος…
Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ, Λέανδρος Πολενάκης, 11/6/2025 https://www.avgi.gr/tehnes/506471_ena-paihnidi-anamesa-se-antikristoys-kathreftes
Υπέροχα αναγνωρίσιμα μοτίβα του συγγραφέα με στυλ πολύ προσωπικό και δυναμικό […] ο Ανδρέας Στάικος σκηνοθετεί το έργο του με επιτυχία και συγγράφει το παραστασιακό κείμενο ακριβώς πάνω στη σκέψη του και τις εμμονές του […] Οι δύο ηθοποιοί έχουν μια καταπληκτική κίνηση, απόλυτα συντονισμένη, συχνά χορευτική, οπωσδήποτε ερωτική σαν αντικριστός χορός.
Catisart, Μαρία Μαρή, 6/6/2025 https://www.catisart.gr/lela-lela-andreas-staikos-maria-mari/
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ Η Λέλα και η Λέλα του Ανδρέα Στάικου
Σκηνοθεσία: Ανδρέας Στάικος
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Σκηνική επιμέλεια: Αλέξης Κυριτσόπουλος
Κοστούμια: Δημήτρης Ντάσιος
Φωτισμοί: Χάρης Δάλλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ματίνα Μαυρομμάτη
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Λέπουρης
Social Media: Γιάννης Βαλτινός
Παραγωγή: Εταιρία Θεάτρου ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ
Παίζουν: Ελένη Ζαραφίδου, Εμμανουέλα Κοντογιώργου, Ματίνα Μαυρομμάτη ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 70’ (χωρίς διάλειμμα)
Το νέο έργο του Ζήση Ρούμπου «ΤΟ ΣΠΟΤ», ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου, στο Θέατρο Γκλόρια, από τις 27 Οκτωβρίου.
Μια σουρεαλιστική, ξεκαρδιστική κωμωδία γύρω από το γύρισμα ενός διαφημιστικού σποτ για την Ελλάδα, μέσα σε ένα θέατρο όπου όλοι – ακόμα και το κοινό – παίζουν ρόλο!
Ο Δημήτρης Μακαλιάς, η Άννα Μενενάκου, η Δανάη Μιχαλάκη, ο Άλκης Μπακογιάννης, ο Ζήσης Ρούμπος και ο Χάρης Χιώτης δίνουν πνοή σε μια ευφυή σάτιρα για την εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Το Υπουργείο Πολιτισμού έχει δώσει ένα μεγάλο budget για να γυριστεί ένα διαφημιστικό σποτάκι για την Ελλάδα. Ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα που οραματίστηκε ο γνωστός σκηνοθέτης Ιωνάθαν Τσέτρης, ο βραβευμένος με Όσκαρ για την ταινία του «ΜΠΟΥΖΙ». Αντί να χρησιμοποιήσει φυσικά τοπία και μνημεία, αληθινούς χώρους και εικόνες, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να καταφύγει στην avant garde αισθητική του και να το γυρίσει όλο μέσα σε ένα θέατρο με πάρα πολλούς κομπάρσους. Δηλαδή, το κοινό της παράστασης!
Πρωταγωνιστές του σποτ: η καταξιωμένη τραγωδός Βεατρίκη, η πρωτοεμφανιζόμενη και γλυκύτατη Ρένα και σε ρόλο έκπληξη ο Στράτος Ασλανίδης, που αφήνει για λίγο τις βραδινές πίστες και τα γεμάτα στάδια και βρέχει τα πόδια του και στην υποκριτική.
Τρεις ηθοποιοί, ένας καταξιωμένος πειραματικός σκηνοθέτης, ο υπέρ-αγχωτικός βοηθός του και ο υπεύθυνος του θεάτρου, θα προσπαθήσουν να γυρίσουν ένα διαφημιστικό σποτ για την Ελλάδα. Θα καταφέρουν να ανακαλύψουν την ουσία της χώρας και να την αποτυπώσουν στην κάμερα; Θα μείνουν εντός μπάτζετ; Θα συνεργαστούν ή θα μαλλιοτραβηχτούν;
«ΤΟ ΣΠΟΤ» είναι η παράσταση στην οποία ο κάθε εμπλεκόμενος καλείται να μεγαλουργήσει. Ακόμα και το κοινό.
Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν το «ΚΕΪΚ»με την υπογραφή του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και τη σκηνοθετική ματιά του Θανάση Ζερίτη, στο θέατρο Εμπορικόναπό τις 10 Οκτωβρίου.
Μια γλυκόπικρη κωμωδία για τα μικρά δράματα της καθημερινότητας, τις προκαταλήψεις και τις εύθραυστες ισορροπίες των ανθρώπινων σχέσεων — όλα αυτά, ενώ ένα κέικ ψήνεται στον φούρνο. Ένα θεατρικό σύμπαν ξεδιπλώνεται επί σκηνής, γεμάτο αλήθειες, παρεξηγήσεις, λεπτό χιούμορ και απρόσμενες στιγμές τρυφερότητας.
Η υπόθεση:
Η Σάσα, μια «ημι-διάσημη» συγγραφέας αισθηματικών μυθιστορημάτων, χτυπά αγανακτισμένη το κουδούνι του διαχειριστή για να διαμαρτυρηθεί: η κατάσταση με τα σκουπίδια μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας, εξαιτίας της ασυνείδητης συμπεριφοράς ενός ενοίκου που τα πετάει όπως βρει, έχει φτάσει στο απροχώρητο. Μολονότι αποδείξεις δεν έχει, η ίδια είναι σίγουρη για τον υπαίτιο (τον αλλοδαπό που μένει στον πρώτο) και ζητά να του γίνει σύσταση.
Ο διαχειριστής συγκαλεί μια μίνι συνέλευση, στην οποία συμμετέχουν τόσο ο αλλοδαπός όσο και ο Μπάμπης, ένοικος του δευτέρου ορόφου, που επίσης βαρύνεται με υποψίες. Ο διαχειριστής, σε ρόλο άτυπου δικαστή, θα ακούσει όλες τις πλευρές και θα βγάλει την απόφαση για τον αληθινό ένοχο.
Κατά τη διάρκειά της, αποκαλύπτονται μυστικά και ψέματα, ξεπηδούν αναμνήσεις, άγρια μα και τρυφερά αισθήματα, εκφράζονται αντιλήψεις, φοβίες, αγκυλώσεις· ανοίγονται νέοι ορίζοντες, δίνονται τα χέρια. Μέχρι να ψηθεί ένα κέικ στο φούρνο, η ζωή κάνει άλματα.
Μια κωμωδία για το μάταιο της ύπαρξης που αποκαλύπτει λόγους για να ζεις.
Εmail Τμήματος Ομαδικών Κρατήσεων: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Το «Cleansed», το έργο-σταθμός της Σάρα Κέιν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, κάνει πρεμιέρα στις 5 Δεκεμβρίου 2025 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
To «Cleansed» της Σάρα Κέιν (γνωστό στα Ελληνικά με τον τίτλο "Καθαροί, Πια"), γραμμένο το 1998, αποτελεί ακόμη και σήμερα μια κρίσιμη αλληγορία, ένα σήμα κινδύνου για μια κοινωνία που απαγορεύει, καταστέλλει και εξουδετερώνει την αγάπη, την ελεύθερη βούληση και την πνευματικότητα. Σε μια στιγμή της ανθρωπότητας που ξανανθίζουν οι πόλεμοι, ο φασισμός και ο συντηρητισμός το - ακόμη και σήμερα - σοκαριστικό έργο της Σάρα Κέιν φαντάζει πιο αναλλοίωτο και πιο ταιριαστό από ποτέ. Ένα έργο - ποίημα, χωρισμένο σε 20 μικρές σκηνές, λειτουργεί σαν ένα μανιφέστο υπέρ του Ανθρώπου.
Σ’ ένα Πανεπιστημιακό Ίδρυμα, το οποίο διαχειρίζεται ο Τίνκερ, 6 πρόσωπα προσπαθούν να βρουν την ταυτότητα τους, τη φωνή τους και να ζήσουν έξω από ταξινομήσεις και στενά πλαίσια. Ο Γκράχαμ ψάχνει τον θάνατο, η Γκρέις ψάχνει τον αδελφό της και θέλει να γίνει αυτός, ο Καρλ ζητάει απόλυτη δέσμευση, ο Ροντ ψάχνει την ανεξαρτησία, ο Ρόμπιν προσπαθεί να σταματήσει τη φωνή που ακούει στο κεφάλι του, η Γυναίκα θέλει να βρει κάποιον να την σώσει και να την αναβαπτίσει. Όλοι ψάχνουν την αγάπη και την αποδοχή, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα σε μια κοινωνία πλήρως αποστεγνωμένη που “καθαρίζει” τους ανθρώπους από ό,τι θεωρεί απαγορευμένο. Ο Τίνκερ θα τους υποβάλλει - και θα υποβάλλει εαυτόν - στις πιο σκληρές δοκιμασίες για να τους εξιλεώσει (η για να τους τιμωρήσει;).
Ένα έργο σκοτεινό, λυρικό και βαθιά σωματικό, όπου οι ήρωες παλεύουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν σε έναν κόσμο που τους κατακερματίζει, με φόντο την αδυσώπητη εξουσία και την ακραία βία. Πόσο μπορείς να αντισταθείς για να διατηρήσεις την υπόσταση σου και την ελευθερία σου;
7 ηθοποιοί, 7 φωνές(εκφάνσεις του ίδιου υπαρξιακού αδιεξόδου) συνθέτουν μια πανανθρώπινη κραυγή που αναζητά την Κάθαρση. Ο Δημήτρης Καραντζάς σκηνοθετεί το πιο τολμηρό έργο του 20ου αιώνα με τον πιο ιδανικό θίασο: Χρήστος Λούλης, Μαίρη Μηνά, Δημήτρης Καπουράνης, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Γιώργος Ζυγούρης, Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Θανάσης Ραφτόπουλος.
«Cleansed»
της Σάρα Κέιν
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πρεμιέρα: 5 Δεκεμβρίου 2025
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Μουσική: Γιώργος Ραμαντάνης
Φωτισμοί : Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος
Φωτογραφίες & Trailer: Γκέλυ Καλαμπάκα
ΔΙΑΝΟΜΗ
Τίνκερ: Χρήστος Λούλης
Γκρέις: Μαίρη Μηνά
Γκράχαμ: Δημήτρης Καπουράνης
Γυναίκα: Νατάσα Εξηνταβελώνη
Ροντ: Γιώργος Ζυγούρης
Καρλ: Νικολάκης Ζεγκίνογλου
Ρόμπιν: Θανάσης Ραφτόπουλος
Επικοινωνία & Δημόσιες Σχέσεις: Όλγα Παυλάτου
Social Media: Renegade Media
Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Τετάρτη στις 19:00
Πέμπτη στις 20:00
Παρασκευή στις 21:00
Σάββατο στις 17:30 & στις 21:00
Κυριακή στις 19:00
* Η παράσταση είναι αυστηρά ακατάλληλη για ανηλίκους
Μετά από δύο χρονιές επιτυχημένης πορείας, με συνεχόμενα sold out και διθυραμβικές κριτικές,η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» παρουσιάζει για τρίτη χρονιά το κωμικό διήγημα του Στρατή Μυριβήλη «Οι Κάλπηδες», σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου και παραγωγή «Ξανθίας» ΑΜΚΕ, στο Θέατρο OLVIO.
Ένα παραμύθι γεμάτο φως, από τον Στρατή Μυριβήλη, έναν σημαντικό νεοέλληνα πεζογράφο που ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει μόνο από τα «σκοτεινά» αντιπολεμικά του αριστουργήματα.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Τα παλιά τα χρόνια, ζούσαν πάνω στο νησί της Λέσβου δύο ξακουσμένοι κατεργάρηδες. Ο Ψευτοθόδωρος στη Χώρα και ο Καλπομανώλης στη Συκαμιά (το χωριό του Μυριβήλη). Κόμπαζαν και οι δύο πως κανείς δεν τους παραβγαίνει στην πονηριά και την μπαμπεσιά. Δεν άντεχαν όμως να ακούνε ο ένας για τα κατορθώματα του άλλου κι έτσι ξεκίνησαν να βρουν τον ανταγωνιστή τους, να τον ξεγελάσουν και να αποδείξουν μια και καλή ποιος είναι ο πρωταθλητής στην κατεργαριά. Συναντιούνται στη μέση της διαδρομής, και χωρίς να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλον, ξεγελούν και ξεγελιούνται αμοιβαία, σε μια ευτράπελη σκηνή. Το «ματς» έχει έρθει ισόπαλο κι ο αντίπαλος αποδεικνύεται υπολογίσιμος.
Ποιος είναι όμως ο αρχικάλπης;
Είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας και πρέπει να λυθεί.
Στην προσπάθειά τους να το λύσουν, οι δύο κάλπηδες μπλέκουν σε περιπέτειες, συναντούν πειρατές, θησαυρούς, βρυκόλακες, δαιμόνους και «περιποιητικούς» Ανατολίτες.
Αφού κακοπάθουν αρκετά, αναγκάζονται να παραδεχτούν ο ένας την αξία του άλλου στην απατεωνιά,
και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Οι «Κάλπηδες» είναι ένα άκρως κωμικό διήγημα, με έντονη δράση, αλλαγή σκηνικών χώρων, και σπαρταριστές σκηνές.
Σατιρίζει στοιχεία κουλτούρας και συμπεριφοράς που αν και αρνητικά, αποδίδονται ως χαριτωμένα στην ελληνική ράτσα, όπως: το ψέμα, η επιπολαιότητα, η πονηριά, η καπατσοσύνη, η κομπορρημοσύνη, ο εύκολος πλουτισμός κ.α.
Ως παράσταση, θέλουμε μέσα από το γέλιο, να αναγνωρίσουμε τα ελαττώματά μας, να συμφιλιωθούμε μαζί τους, όχι όμως για να τα αποδεχτούμε, αλλά μήπως καταφέρουμε έτσι να λυτρωθούμε από αυτά, αφήνοντάς τα πίσω μας.
Με τους «Κάλπηδες», επιστρέφουμε ως ομάδα στο είδος θεάτρου με το οποίο ξεκινήσαμε, γίναμε γνωστοί, ασχοληθήκαμε για χρόνια και το αγαπάμε, την δραματοποίηση λογοτεχνίας.
Επιστρέφουμε κυρίως στην πρωτότυπη μέθοδο δραματοποίησης τής τριτοπρόσωπης αφήγησης που επινοήσαμε και χρησιμοποιήσαμε στις παραστάσεις μας: «οι Χαλασοχώρηδες» του Αλ. Παπαδιαμάντη, «Μαζώχτρα» του Αργ. Εφταλιώτη, «Αυτόχειρ» του Μιχαήλ Μητσάκη, «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γ. Βιζυηνού. H μέθοδος αυτή αντιμετωπίζει όλο το κείμενο ως διάλογο και επιτρέπει στο διήγημα να αποκτήσει θεατρική μορφή, διατηρώντας το όμως αυτούσιο, χωρίς διασκευή. Για 3 χρόνια (2019-22) δίδαξα αυτή τη μέθοδο στο μάθημα «δραματοποίηση της λογοτεχνίας» στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.
Κ.Π.
*Η θεατρική ομάδα«Πτωχαλαζόνες» έχει παρουσιάσει από το 2012 έως σήμερα 8 έργα, αν και απέκτησε το όνομά της μόλις φέτος.
«[...]Το αποτέλεσμα, δικαιώνει στο απόλυτο τη σκηνική τοποθέτηση. Η παράσταση έχει τον χαρακτήρα ενός λαϊκού ανέκδοτου καθρεφτίζοντας τόσο με απλόχερη ευθύτητα όσο και με εσωτερικό πικρό σχόλιο, την ελληνική ψυχή και όλα τα στερεότυπα στα οποία έχει γαλουχηθεί. Οι ηθοποιοί, οι «Πτωχαλαζόνες», Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου και Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, συνεργάτες του σκηνοθέτη από χρόνια, οι οποίοι έχουν ολοκληρωτικά βαπτιστεί στη σκηνική τεχνοτροπία του σκηνοθέτη, επικοινωνούν όχι μόνο μεταξύ τους επί σκηνής (βασικό συστατικό της), αλλά και με το ίδιο το κοινό, με τον ίδιο πηγαίο και αυθόρμητο τρόπο. Και, κάπως έτσι, αναστέλλεται η στείρα ηθογραφία του Μυριβήλη, από την ίδια τη σκηνική δημιουργικότητα».
Κώστας Β. Ζήσης, Fragile.gr
«...Πιστή σε ένα σκηνικό ύφος που μπλέκει την αφήγηση με τη δράση χωρίς να τα διαχωρίζει, η ομάδα ξαναβρίσκεται εδώ σε μια απολαυστική παράσταση υψηλής ενέργειας (άκρως κατάλληλη και για παιδιά και
εφήβους), που αποθεώνει τόσο το συγκινητικό στην απλότητά του αφήγημα του Μυριβήλη όσο και τη θεατρική τέχνη..».
Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα
«Όλα και όλοι μαζί δημιούργησαν ένα πολύ εύστοχο ως προς την ανάδειξη της ιστορίας και τη σκηνική της αφήγηση και ευφρόσυνο αποτέλεσμα, που χάρισε αβίαστο γέλιο στους θεατές και μια πολύ ωραία ιστορία ενός σημαντικού Έλληνα συγγραφέα».
Όλγα Σελλά, oanagnostis.gr
«Είναι πολύ σπάνιο για τους καλλιτέχνες να είναι δοτικοί για τη χαρά του μοιράσματος και όχι ως πράξη προεπίβουλη, μπας και φανεί μια κάποια «σύνδεσις». Τόσο γνήσιοι ήταν και οι τρεις τους, που είτε ήμασταν δέκα ετών είτε τριάντα είτε ογδόντα, το ίδιο, νομίζω, θα νιώθαμε: μια σχεδόν αγνή απόλαυση της ιστορίας. Την οποία θέλουμε να ξαναδούμε και πάλι, για να ξανανιώσουμε ακριβώς το ίδιο».
Νόρα Ράλλη, Η εφημερίδα των συντακτών
«Οι Κάλπηδες» είναι μια παράσταση πλημμυρισμένη από ευφυές χιούμορ, από φαντασία, γεμάτη με θεατρικά ευρήματα και κάποιες στιγμές με δραματική ένταση, για τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, τα ήθη, την υποκρισία, τη στενοκεφαλιά και τον συντηρητισμό της μικρής κοινωνίας της υπαίθρου. Η κωμικότητα της παράστασης και οι απολαυστικοί ηθοποιοί (Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός) δημιουργούν οικειότητα. Μια οικειότητα που αμβλύνει τις αποστάσεις ανάμεσα στα πρόσωπα, φτιάχνει
κώδικες και στήνει γέφυρες επικοινωνίας. [...] Στους «Κάλπηδες» η ευτράπελη ατμόσφαιρα από τη μια μας φέρνει πιο κοντά στους ηθοποιούς, ενώ από την άλλη μας συνδέει δραστικά με τον Μυριβήλη. [...] Καταπληκτικές ερμηνείες, σκηνική λιτότητα, έντονη δράση και θεατρική αρτιότητα. Άριστα σε όλα!
Ειρήνη Αϊβαλιώτου, Catisart.gr
«Η δύναμη της αφήγησης και η δραματική ορμή του θεάτρου, συναντιούνται και σμίγουν αρμονικά υπό την σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου. “Οι Κάλπηδες” είναι μια έξοχη ευκαιρία για να ευχαριστηθείτε καλό θέατρο, χωρίς τέταρτο τοίχο, σαν να μοιραζόμαστε μια ιστορία από το χωριό, και να μας την διηγούνται - αναπαριστούν οι πιο “θεατρίνοι” της παρέας, μέσα στην παρέα αλλά και απέναντι της, σαν ένα μοντέρνο “μπουλούκι”».
Νάγια Παπαπάνου, Boemradio.gr
[…η Αγγελική Μαρίνου, ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός και ο Ελισσαίος Βλάχος δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, κάτω από αυστηρές σκηνοθετικές οδηγίες. Ένα απόλυτα κωμικό διήγημα δίνει το υλικό για ένα θέατρο στοιχειακό, οργανικά λαϊκό, με σαφείς βολές κατά του πολιτικού προσκηνίου: «Κρίμας που δεν ζούνε στα χρόνια μας! Θα μπορούσαν ακόμα να γίνουνε και υπουργοί!..].
Νίκος Ξένιος, bookpress
[…Πανάξιοι οι τρεις ηθοποιοί που επωμίστηκαν όλους τους ρόλους.
Πάντα τέτοια. Η παράσταση κύλησε νερό. Αφηγηματικός ρυθμός από τους λίγους, ζωντάνια, κέφι, μπρίο, μεράκι. Θέαμα κι ακρόαμα αντάξιο τής εορταστικής μας διάθεσης, για κάθε μέρα, εάν θέλουμε να επανεκτιμούμε και να αξιολογούμε διαρκώς το ανεκτίμητο, το ανεπανάληπτο, το … ανεπανόρθωτο δώρο τής ζωής…]
Κωνσταντίνος Μπούρας, periou.gr
[…Η παράσταση «Κάλπηδες» αποτελεί μια τρυφερή αλλά και διδακτική σάτιρα της ανθρώπινης πονηριάς, κούτοπονηριάς και αλαζονείας, προσφέροντας ταυτόχρονα πολύ γέλιο. Παράλληλα, καταφέρνει να αγγίξει βαθύτερα θέματα, όπως η ανάγκη συμφιλίωσης με τα ανθρώπινα ελαττώματα και η υπέρβαση αυτών μέσα από την αποδοχή και το γέλιο. Η επιλογή του κειμένου του Μυριβήλη αναδεικνύει την αξία της νεοελληνικής λογοτεχνίας στο σύγχρονο θέατρο, ενώ οι σκηνοθετικές και ερμηνευτικές επιλογές της ομάδας «Πτωχαλαζόνες» αποδεικνύουν την επιμονή τους σε ένα υψηλής ποιότητας αποτέλεσμα...]
Άρης Γαβριελάτος, Debop.gr
[…Εξαιρετική η Αγγελική Μαρίνου στο ρόλο και των δυο συζύγων της Ψευτοθοδωρίνας και της Καλπομανώλενας. Ενθαρρυντική για τις αλογισιές του συζύγου της και επικριτική στην αποτυχία του, ενώ είναι σταθερή παραστάτης του και εκτελεστής των οδηγιών του…]
[…]Ο Ελισσαίος Βλάχος και ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός είναι αυθεντικοί, γήινοι, ξεκαρδιστικοί. Οι δύο ήρωες είναι σαν ένα πρόσωπο με δύο όψεις. Είναι η πραγματική ενσάρκωση του Καραγκιόζη, του πονηρού ραγιά, που πρέπει να ελιχθεί στους χαλεπούς καιρούς της τουρκοκρατίας…]
Μαρία Μαρή, Catisart.gr
[...Η δραματοποίηση ενός λογοτεχνικού κειμένου σε μια παράσταση με γρήγορες εναλλαγές και καταιγιστικό ρυθμό, που θυμίζει comedia dell arte, μετουσιώνει ένα διήγημα ή μάλλον ένα σκωπτικό παραμύθι, που μιλάει για την επιβίωση, την απάτη, την κομπορρημοσύνη, την κουτοπονηριά, τη μπαμπεσιά, τη λαμογιά, αποτελώντας τελικά έναν καθρέφτη της κοινωνίας μας. Ένα κείμενο που αναφέρεται στο χθες, στο σήμερα και (δυστυχώς) στο αύριο. Μια παράσταση για να συνειδητοποιήσουμε, για ακόμη μια φορά, πως όλα τριγύρω αλλάζουνε, μα κι όλα τα ίδια μένουν…]
Έλενα Χατζοπούλου, Sin Web Radio
[...Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου χρησιμοποιεί ως όχημα την κωμωδία, διανθίζοντάς τη με φόρμες από το παιδικό θέατρο. Οι ήρωες παρότι πονηροί δεν γίνονται πότε «κακοί» αντιθέτως καταλήγουν έως και συμπαθείς στους θεατές λόγω των παθημάτων-μαθημάτων τους. Το λιτό σκηνικό της Ματίνας Μέγκλα και της Φιλάνθης Μπουγάτσου είναι πλήρως λειτουργικό στις ανάγκες αλλαγής τόπων. Τα φώτα του Γιώργου Αγιαννίτη και η μουσική του Νίκου Ζουρνή πλαισιώνουν όμορφα τις εναλλαγές της ιστορίας...]
Μαίρη Μαρκογιαννάκη, Ζω ένα δράμα
«Οι τρεις ηθοποιοί Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου και Δημοσθένης Ξυλαρδιστός αναλαμβάνουν με παροιμιώδη δεξιοτεχνία να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες του Μυριβήλη και να μας υπενθυμίσουν την αξία του λαϊκού θεάτρου σε μια ιστορία που πρέπει όλοι να ακούσουμε και να δούμε. Έχοντας ως εργαλεία τις πρακτικές της comedia dell arte, τη ζωηρή κίνηση, συμβολικά και πρακτικά σκηνικά αντικείμενα, τη παιχνιδιάρικη υπαινικτική μουσική οι τρεις ηθοποιοί καταφέρνουν να σφυρηλατήσουν μια εξαιρετικά ζωντανή σκηνική αφήγηση [...] η Ομάδα «Πτωχαλαζόνες» μας υπενθυμίζει τη δύναμη και την αξία του λαϊκού θεάτρου σφυρηλατώντας μια αδιάρρηκτη και ασυνείδητη σχέση μεταξύ των παραδοσιακών μορφών θεάτρου και του σήμερα ως μια μορφή υπενθύμισης που θα έπρεπε να μας αφορά περισσότερο».
Ελένη Αντωνίου, Quinta Blogspot
Θέατρο OLVIO
Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλ: 210 34 14 118
Ώρες κράτησης εισιτηρίων: 17:00- 21:00 Wwww.olviotheater.gr | ΜΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | FBOLVIO.theater
σε νέα θεατρική σκηνή στην οδό Σίνα 2-4 (Auditorium)
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λασπιάς
Αθώος ή Ένοχος;
Είσαι έτοιμος να αναμετρηθείς ξανά με τον ρόλο του δικαστή;
Το βραβευμένο έργο του Andrew Keatley, Αλιγάτορες (Alligators) σε μετάφραση καισκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά, μετά την πολύ επιτυχημένη πορεία του στο θέατρο Γκλόρια την άνοιξη του 2024, επιστρέφει πιο επίκαιρο από ποτέ, για περιορισμενο αριθμό παραστάσεων, στη νέα θεατρική σκηνή της Αθήνας Auditorium στην οδό Σίνα 2-4 ( πλησίον μετρό Πανεπιστημίου).
Ο Γεράσιμος Γεννατάς και η Φαίη Ξυλά στους πρωταγωνιστικούς ρόλους μαζί με τους Αναστασία Τσιλιμπίου, Αθηνά Χατζηαθανασίου και Παναγιώτα Χαϊδεμένου έρχονται να δώσουν απαντήσεις αλλά και να θέσουν νέα ερωτήματα στο δυνατό ψυχολογικό δράμα του Keatley.
Αρκεί μια καταγγελία για να ανατρέψει μια ολόκληρη ζωή;
Πόσο εύκολα μπορεί να «κατασκευαστεί» μια πληροφορία; Πού αρχίζει και πού τελειώνει η αλήθεια; Πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η πόλωση και η καταδίκη από την κοινή γνώμη, πριν ληφθεί υπόψη το τεκμήριο της αθωότητας;
Ποιοι είναι τελικά τα θύματα και ποιοι οι θύτες;
Ποιοι είναι οι«Αλιγάτορες»αυτής της κοινωνίας;
Κρατήσεις: more.com & 210-3614216 / 210 3642334 (Καθώς και στο ταμείο του θεάτρου Γκλόρια, Ιπποκράτους 7, από 11.00 έως 17.00 )
ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο καθηγητής Ντάνιελ Τέρνερ (Γεράσιμος Γεννατάς) φαίνεται να τα έχει όλα∙ μια δουλειά που υπηρετεί με αγάπη και αφοσίωση και μια υπέροχη σύζυγο (Φαίη Ξυλά) που τον αγαπά και τον στηρίζει. Όλα ανατρέπονται όταν μια πρώην μαθήτριά του τον καταγγέλλει για σεξουαλική κακοποίηση. Ο σπόρος της αμφιβολίας φυτεύεται σε αυτόν τον, φαινομενικά, οικογενειακό παράδεισο.
Μέσα σε λίγες ώρες, η ζωή του αλλάζει, καθώς ο ίδιος, παρότι αρνείται την καταγγελία, βρίσκεται ξαφνικά στη δίνη της προβολής των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Απομακρύνεται από τη δουλειά του, παλιοί του φίλοι και συνεργάτες τού γυρνούν την πλάτη, μυστικά και ψέματα βγαίνουν στην επιφάνεια και οι υποψίες εναντίον του αρχίζουν να γίνονται βεβαιότητες. Την υπόθεση αναλαμβάνει η δικηγόρος Ρέιτσελ (Αθηνά Χατζηαθανασίου), η οποία καλείται ν’ ανακαλύψει την αλήθεια. Είναι οι φήμες πιο ισχυρές από τα αποδεικτικά στοιχεία;
Όλα αυτά φαντάζουν σαν ένα σκοτεινό παραμύθι στα μάτια της 9χρονης κόρης του Άλις, όταν η ζούγκλα της ανθρώπινης φύσης μεταφέρεται μέσα στο σπίτι τους. Οι «Αλιγάτορες» βρίσκονται παντού και είναι έτοιμοι σαν αγέλη να κατασπαράξουν εκείνη και τους γονείς της.
12 χρόνια μετά, η Άλις(Αναστασία Τσιλιμπίου)προσπαθεί ν’ αντιμετωπίσει και να ανασυνθέσει τις μνήμες της παιδικής της ηλικίας. Ποιος πραγματικά είναι ο πατέρας της;
Οι θεατές καλούνται να καταδικάσουν ή να αθωώσουν τον Ντάνιελ, την ώρα που η κοινή γνώμη παραληρεί εναντίον του και ο ίδιος υπερασπίζεται με μανία την αθωότητα του.
Σκηνοθετικό σημείωμα Γιάννη Λασπιά
«Στον κόσμο των “Αλιγατόρων” το πιο ευάλωτο πλάσμα είναι το παιδί. Η αθωότητά του απειλείται όταν η ζούγκλα των ενηλίκων εισβάλλει στο σπίτι του, μετατρέποντας τα παραμύθια σε εφιάλτες και τη μνήμη σε πεδίο μάχης. Η προστασία των παιδιών από τη βία, την κακοποίηση και τη διαστρέβλωση της αθωότητάς τους είναι μια αδιαπραγμάτευτη αξία.
Οι Αλιγάτορες του Andrew Keatley δεν είναι μόνο πλάσματα της φαντασίας∙ είναι οι φόβοι μας, οι προκαταλήψεις μας, η ίδια η κοινωνία που άλλοτε προστατεύει και άλλοτε κατασπαράσσει. Η εποχή του #MeToo μας έφερε αντιμέτωπους με αλήθειες που σιωπούσαν επί δεκαετίες, με φωνές που έπρεπε να ακουστούν. Την ίδια στιγμή, μας θύμισε πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στη διεκδίκηση της δικαιοσύνης και στην καταδίκη χωρίς αποδείξεις.
Στη σκηνή, οι ήρωες βρίσκονται στη δίνη αυτού του διλήμματος: ένας άνθρωπος κατηγορείται, μια οικογένεια διαλύεται, ένα παιδί παλεύει να κατανοήσει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Κι εμείς, ως θεατές, γινόμαστε οι δικαστές∙ καλούμαστε να αποφασίσουμε αν θα πιστέψουμε, αν θα αμφισβητήσουμε, αν θα συγχωρήσουμε. Η ανθρώπινη φύση μπορεί να είναι το πιο επικίνδυνο ζώο∙ ικανή να προστατεύει ή να πληγώνει, να καταστρέφει ή να λυτρώνει.
Οι “Αλιγάτορες” δεν είναι μόνο μια ιστορία καταγγελίας. Είναι ένα καθρέφτισμα της κοινωνίας μας, που οφείλει να προστατεύει τα πιο αδύναμα μέλη της, να δίνει χώρο στη φωνή των θυμάτων, αλλά και να διαφυλάσσει το θεμελιώδες δικαίωμα στο τεκμήριο της αθωότητας. Σε αυτή την εύθραυστη ισορροπία κρίνεται η ανθρωπιά μας».
Έγραψαν για την παράσταση:
«ΑΛΙΓΑΤΟΡΕΣ», ένα έργο σύγχρονο, επίκαιρο και άκρως τρομακτικό που απηχεί στο πνεύμα της εποχής. Και μία παράσταση καλοστημένη, η οποία σκιαγραφεί τις σκοτεινές πτυχές του ανθρώπινου είδους και ακροβατεί μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Πόσο καλά γνωρίζουμε τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους;Ντίνα Καρρά/onlytheater.gr
Αν κάτι πρέπει πραγματικά να αποκαλύψω, είναι πως οι «Αλιγάτορες» θα ρίξουν ένα ισχυρό χαστούκι στο μάγουλό σου, θα σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις κάνει και εσύ βαρύτατα λάθη και θα σε υποβάλουν σε μία παραγωγική διαδικασία επαναπροσδιορισμού αρκετών πραγμάτων που ίσως και να θεωρούσες δεδομένα. Σίγουρα, πάντως, θα σε καταστήσουν σοφότερο και πιο εκπαιδευμένο, σε μία προσπάθεια να σε απομακρύνουν από την αρένα της ανθρωποφαγίας και του δικαστηρίου επί πληκτρολόγιω./Μάριος Μάντζος, streetradio.gr
Μια παράσταση γροθιά στο στομάχι βασισμένη στο εξαιρετικό κείμενο του Andrew Keatley, την εύστοχη σκηνοθεσία του Γιάννη Λασπιά, τα κατάλληλα ηχοτοπία που δημιουργεί ζωντανά επί σκηνής η Ειρήνη Τηνιακού και μ’ έναν διαλεχτό θίασο με κορυφαίο τον Γεράσιμο Γεννατά. /Ράνια Ααρών, all4fun.gr
Πρόκειται για ένα άρτιο, απόλυτα ρεαλιστικό και δύσκολο στην απόδοση θέαμα με εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους συντελεστές που αξίζει να δείτε /Μαρκέλλα Δελλή, mikrofwno.gr
Μια προσεγμένη παράσταση, η οποία επικεντρώνεται σε κρίσιμα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία αφορούν το ευρύ φάσμα καταγγελιών και της ‘εγλκηματικής’ παντοδυναμίας του διαδικτύου, φανερώνοντας τις ανεξέλεγκτες συνέπειες, τις οποίες μπορεί να επιφέρουν σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, καταφέρνοντας μια γερή γροθιά στο στομάχι του θεατή και αφήνοντας μια στυφή επίγευση στο στόμα. /Σμαρώ Κώτσια, artandpress.gr
Καμιά προχειρότητα, καμιά βιασύνη, καμιά στιγμή αφημένη στην τύχη της. Οι φωτισμοί, τα σκηνικά αντικείμενα [...] ο τρόπος που μας παρουσιάζει την έφοδο της αστυνομίας στην οικία για την προσωρινή κατάσχεση αντικειμένων, ο τρόπος ακόμη που θέτει ερωτήσεις η κοινωνική λειτουργός στο [...], η στιγμή που το ζευγάρι ανακαλύπτει ότι έχει δημιουργηθεί συκοφαντική σελίδα στο Facebook αλλά πολύ περισσότερο η τελευταία σκηνή οπότε οι δύο σύζυγοι είναι εξουθενωμένοι από την περιπέτεια του Ντάνιελ, όλα αυτά τα στοιχεία αιτιολογούν πλήρως την άποψή μου ότι οι σύγχρονοι Έλληνες σκηνοθέτες πάνε από το καλό στο καλύτερο! /Μαρίνα Αποστόλου, theatrikesapopseis.gr
-Κρατήσεις: more.com, 210-3614216 / 210 3642334 (Δευτ.-Σαβ. 11.00-17.00) και στο ταμείο του θεάτρου Γκλόρια
-Για συλλόγους και ομαδικές κρατήσεις σε ειδικές τιμές: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Η παράσταση «Εκείνος κι Εκείνος», μετά την θερμή υποδοχή και το ζεστό χειροκρότημα του θεατρόφιλου κοινού σε επιλεγμένα φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα, κατά την προσεχή χειμερινή θεατρική περίοδο θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Αργώ, από τέλος Οκτώβρη μέχρι την Κυριακή των Βαΐων, από Πέμπη έως Κυριακή.
Το φημισμένο και εμβληματικό έργο του σπουδαίου Έλληνα συγγραφέα Κώστα Μουρσελά«Εκείνος κι Εκείνος», είναι μια παραγωγή της θεατρικής εταιρίας Non Grata Productions, με τους Γιώργο Κωνσταντίνου, Λεωνίδα Κακούρη, Δημήτρη Σταρόβα, Σοφία Μανωλάκου και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ρήγα.
Το «Εκείνος κι Εκείνος» είναι ένας ύμνος στην ποιητική αλητεία, στην παράλογη λογική σκέψη και στο ελεύθερο χιούμορ. Μια την σατυρική - σκεπτόμενη κωμωδία.
