Εδώ σε τούτη την παράξενη χώρα που τα ποτάμια της,

που οι πέτρες και τα φαράγγια της, τα σύννεφα και τα βουνά της

βγαίνουν μαζί με μας στον πόλεμο και πολεμάνε και πληγώνονται,

εδώ σ΄αυτά τα δέντρα που οι αρματολοί και οι κλέφτες

κρέμασαν τα τραγούδια τους,

πέθανε ο Μπάιρον! Πάει καιρός που έχει πεθάνει ο Μπάιρον!

Και μια που έναν απόγονο δεν άφησε για την Ελλάδα του,

τι ήρθαν να κάνουν εδώ σήμερα οι στρατιώτες της πατρίδας του

για να το ειπούμε στα πουλια να του το τραγουδήσουν;

Τους περιμέναμε να ‘ρθουν να μας ξαναφιλέψουν

λίγα λουλούδια από τη γης του αγαπητού μας Σέλεϊ’

κι ήρθαν να μας σταυρώσουνε το λαό μας τον Άδωνη.

Τον χιλιοπληγωμένο Άδωνη, Σηκωθείτε

ν’ αρπάξουμε στα χερια μας τις σάλπιγγες της πατρίδας.

Να τους το πούμε να το καταλάβουνε:  Δε χαμηλώνει ο Ολυμπος.

Να τους το πούμε να το καταλάβουνε:  Πως δεν αλλάζει ο ήλιος.

πως δεν αλλάζουνε τα χρώματα ποτέε  σ’ αυτή τη χώρα

και πως ποτέ δεν κόπηκε στη μέση το τραγούδι:

Τ’ αφήνει ο γέρος του Μωριά, το ξαναπιάνει ο Αρης!

τ’ αφήνουν τα κλεφτόπουλα, το παίρνουν οι Ελασίτες!

το παίρνουν τα ψηλά βουνά, το σέρνουν τα ποτάμια,

τ’ αφρολογούν οι θάλασσες, καίγονται τα λημέρια

Μωριά και Ρούμελη…

(Έγχρωμη ξυλογραφία Τάσσου Αλεβίζου: «Η πομπή του λαού της Αθήνας που κηδεύει τους δολοφονημένους Εαμίτες στις 4 του Δεκέμβρη του 1944»)







πηγή atexnos

Αητός στον ήλιο πέταξε μ’ ολόχρυσες φτερούγες
απάνω απ’ τον Ταΰγετο κι απάνω από τη Μάνη.
Τ’ αποβραδίς εκούρνιασε στο δόλιο Μονοδέντρι,
εκεί που πέσαν οι εκατόν δεκαοχτώ λεβέντες.
Βάγια σούρνει στη μύτη του κι αστέρια στα φτερά του,
Φωνές και χαιρετίσματα σούρνει στ’ ακρόνυχά του:
Πάψτε μάνες τα κλάματα, τι σείστη ο απάνω κόσμος
Τι πέφτουν τ’ άνθια των δεντριώ σκίζουνται τα λιθάρια
Τι απάνω στον Ταΰγετο είν’ κι άλλα παληκάρια.


Αναδημοσίευση από
imerodromos


Μετά τη συνθηκολόγηση των Γερμανών, το Σεπτέμβρη του 1943, τα δωσιλογικά Τάγματα Ασφαλείας, οι γερμανοτσολιάδες, που είχαν ιδρυθεί στις 18 του Ιούνη 1943, ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν τους αντάρτες του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ που η δράση τους γιγαντώνονταν και παράλληλα να εξοικονομήσουν γερμανικές δυνάμεις που ήταν αναγκαίες για τα ανοιχτά μέτωπα, στην Βόρεια Αφρική, τη Μεσόγειο, το Αιγαίο, το Ανατολικό Μέτωπο.

Το βράδυ της 23ης Οκτώβρη 1943, Γερμανοί και ταγματασφαλίτες του Λεωνίδα Βρεττάκου, μπλοκάρουν τη Σπάρτη. Αναστατώνουν τη πόλη, χτυπούν, έσπαζαν πόρτες σπιτιών και ορμούσαν μέσα. Με οδηγούς δωσίλογους κουκουλοφόρους συλλαμβάνουν 500 πατριώτες που σχετίζονταν ή ήταν μέλη του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Με στόχο την τρομοκράτηση της περιοχής, μεταφέρονται, όμηροι, στις φυλακές της Τρίπολης. Η τύχη των περισσότερων ήταν προδιαγραμμένη. Ανάμεσα στους κρατούμενους ήταν τα τέσσερα από τα πέντε αδέλφια Τζιβανόπουλοι, ο πέμπτος, ο Αριστείδης, σώθηκε γιατί δεν ήταν στη Σπάρτη εκείνη τη μέρα. Ο δυστυχής πατέρας τρέχει να σώσει τα παιδιά του. Κάνει έγγραφα στους Γερμανούς και ζητά την αποφυλάκισή τους. Οι Γερμανοί ζητούν τη γνώμη των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Ο Διοικητής τους, Λεωνίδας Βρεττάκος απαντά με έγγραφο:


Το έγγραφο του ταγματασφαλίτη Διοικητή Λεωνίδα Βρεττάκου, με το οποίο ζητά την εκτέλεση και των τεσσάρων αδελφών Τζιβανόπουλων.