Με λιγότερο από μια εβδομάδα να απομένει για την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων 2024, έγινε γνωστό από την ΕΡΤ το αναλυτικό τηλεοπτικό πρόγραμμα με όσα θα διαδραματιστούν στην Πόλη του Φωτός.

Η ΕΡΤ θα καλύψει 900 ώρες ζωντανής μετάδοσης από όλα τα ολυμπιακά αθλήματα και φυσικά την προσπάθεια όλων των Ελλήνων αθλητών και αθλητριών στους Ολυμπιακούς Αγώνες Παρίσι 2024.

Η ΕΡΤ θα διαθέσει πέντε τηλεοπτικά κανάλια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες (ΕΡΤ1, ΕΡΤ2, ΕΡΤ3, και τα δύο κανάλια ERT SPORTS 1 και ERT SPORTS 2), αρχής γενομένης από την τελετή έναρξης στον Σηκουάνα, το βράδυ της 26ης Ιουλίου (20:30).

Μετά το πέρας της αγωνιστικής ημέρας, η ΕΡΤ θα έχει και την τηλεοπτική εκπομπή Olympic nights, όπου για μία ώρα θα γίνεται η περίληψη όλων όσων έχουν προηγηθεί στη διάρκεια της ημέρας, αλλά και δηλώσεις πρωταγωνιστών.

Δείτε ΕΔΩ το αναλυτικό πρόγραμμα της ΕΡΤ.

Η γαλλική εισαγγελία ανακοίνωσε ότι η αστυνομία πραγματοποίησε έφοδο στο αρχηγείο της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων «Παρίσι 2024» και σε αυτό εταίρου της σε θέματα υποδομών, στο πλαίσιο ερευνών για καταγγελίες περί υπεξαίρεσης δημοσίων πόρων και ευνοιοκρατίας.

Η εθνική οικονομική εισαγγελία (PNF) γνωστοποίησε ότι έγινε έφοδος στη «βάση» της οργανωτικής επιτροπής εν μέσω προκαταρκτικής έρευνας, η οποία άρχισε το 2017, για συμβόλαια που σύναψε η οργανωτική επιτροπή των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων.

Επίσης, η PNF πρόσθεσε ότι η αστυνομία έκανε έφοδο και στο «αρχηγείο» της SOLIDEO, του δημόσιου φορέα που είναι υπεύθυνος για την παράδοση των Ολυμπιακών και των Παραολυμπιακών υποδομών, εν μέσω προκαταρκτικής έρευνας που χρονολογείται από το 2022, μετά από έλεγχο της Γαλλικής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Διαφθοράς.

«Μια έρευνα είναι αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη στο αρχηγείο της Οργανωτικής Επιτροπής» αναφέρει το «Παρίσι 2024» σε ανακοίνωση και προσθέτει: «Το "Παρίσι 2024" συνεργάζεται πλήρως με τους ερευνητές, προκειμένου να διευκολύνει το έργο τους».

Η οργανωτική επιτροπή δεν έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα, ενώ εκπρόσωπός αρκέστηκε να δηλώσει ότι «δεν έχουμε κάτι άλλο να μοιραστούμε αυτή τη στιγμή».

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα διεξαχθούν το διάστημα 26 Ιουλίου-11 Αυγούστου 2024, ενώ οι Παραολυμπιακοί Αγώνες θα τελεστούν από τις 28 Αυγούστου έως τις 6 Σεπτεμβρίου.

Το ταξίδι της προς το Τόκιο ξεκίνησε η Ολυμπιακή φλόγα, μετά την τελετή αφής, η οποία πραγματοποιήθηκε στο αρχαίο στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, παρουσία του ΠτΔ, Προκόπη Παυλόπουλου, του προέδρου της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ, εκπροσώπων των διοργανωτών του Tokyo 2020 και μελών της κυβέρνησης, αλλά χωρίς θεατές για πρώτη φορά μετά το 1984 (Λος Άντζελες).

 Η φλόγα άναψε με φυσικό τρόπο μέσω του κοίλου κατόπτρου στα χέρια της πρωθιέρειας Ξανθής Γεωργίου. 

 Η πρώτη λαμπαδηδρόμος ήταν η  Αννα Κορακάκη, η οποία στο μνημείο Πιερ Ντε Κουμπερντέν,  παρέδωσε τη δάδα στη χρυσή Ολυμπιονίκη στο Μαραθώνιο το 2004 στην Αθήνα, Μιζούκι  Νογκούτσι.  

 Στη συνέχεια ως τρίτος λαμπαδηδρόμος έτρεξε ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς και τέταρτη η Επίτροπος, Μαρία Γκάμπριελ.

Πρώτος σταθμός της λαμπαδηδρομίας επί ελληνικού εδάφους (διάρκεια 8 ημέρες) θα είναι απόψε η Καλαμάτα.




ΑΠΕ

αναδημοσίευση από την efsyn
Τάσος Κωστόπουλος:

Τις θλιβερότερες στιγμές της καταστροφικής φάρσας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 θύμιζε η πρόσφατη πανηγυρική τελετή της παραλαβής από το ελληνικό κράτος της «δωρεάς» του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) που θα στεγάσει την Εθνική Βιβλιοθήκη και τη Λυρική Σκηνή.

«Η μεταφορά της Εθνικής Βιβλιοθήκης», διακήρυξε στην ομιλία του ο πρωθυπουργός, «θα συμβάλει στο να είναι το πολύτιμο αυτό υλικό προσβάσιμο σε ολοένα και ευρύτερο κοινό».

Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Μέχρι τη φετινή Πρωτοχρονιά η Εθνική Βιβλιοθήκη ήταν απόλυτα προσβάσιμη στο κοινό καθώς λειτουργούσε στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα σε σταθμό του μετρό.


ΑΠΕ - ΜΠΕ / ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ

Με τη μετεγκατάστασή της θα μείνει κλειστή για τουλάχιστον επτά μήνες και όταν ξανανοίξει πρέπει να ταξιδεύει κανείς ώς την παραλιακή, να πληρώνει πάρκινγκ (του Ιδρύματος) και να εξαρτάται από τις καντίνες του πολυτελούς και απομονωμένου «Κέντρου Πολιτισμού», δίχως την ευχέρεια των αντίστοιχων επιλογών που προσφέρει το αθηναϊκό κέντρο. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, μόνο για «άνοιγμα» της βιβλιοθήκης δεν μπορεί να γίνει λόγος.

Ο πρωθυπουργός έχει βέβαια το ελαφρυντικό ότι δεν επέλεξε ο ίδιος την παραλαβή της «δωρεάς», αλλά δέθηκε χειροπόδαρα από τις ρήτρες της λεόντειας σύμβασης που υπέγραψαν το 2009 με το Ιδρυμα Νιάρχος οι τότε υπουργοί Πολιτισμού και Παιδείας, Αντώνης Σαμαράς και Αρης Σπηλιωτόπουλος.

Νομιμοποίησε όμως με την ομιλία του μια πρακτική που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το έπος του Μεγάρου Μουσικής, που ο ίδιος στηλίτευσε στην ομιλία του.

Αρκεί να ξεφυλλίσει κανείς την επίμαχη σύμβαση, που κυρώθηκε μ’ έναν από τους τελευταίους νόμους της κυβέρνησης Καραμανλή (Ν. 3785 της 7/8/2009), και τις διαφημιστικές «Μελέτες Επιδράσεων» που συνέταξε για λογαριασμό του Ιδρύματος κάποιο Boston Consulting Group (BCG) κι έχουν αναρτηθεί στον ιστότοπο του Κέντρου (www.snfcc.org), για να διαπιστώσει πως η «δωρεά» δεν είναι στην ουσία παρά έμμεση ιδιωτικοποίηση ενός από τους σημαντικότερους πνευματικούς θεσμούς της χώρας.

Διαρκής ομηρία

ΑΠΕ - ΜΠΕ /ANDREA BONETTI

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με τον πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος κατά την πανηγυρική τελέτη παράδοσης στο Δημόσιο. Η’ μήπως της έμμεσης «παράδοσης» του Δημοσίου; Ο Αλέξης Τσίπρας πάντως έχει ένα... ελαφρυντικό: ότι δεν επέλεξε ο ίδιος την παραλαβή της «δωρεάς», αλλά δέθηκε χειροπόδαρα από τις ρήτρες της λεόντειας σύμβασης που υπέγραψαν άλλοι το 2009

Κατ’ αρχάς, δεν πρόκειται για κανονική δωρεά αλλά για μεταμφιεσμένη μίσθωση. Σύμφωνα με το άρθρο 29§1 της σύμβασης του 2009, το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος διατηρεί το δικαίωμα να ανακαλέσει μονομερώς τη «δωρεά» με μια απλή αιτιολογημένη «έγγραφη δήλωσή του προς το Ελληνικό Δημόσιο»· η λύση επέρχεται μέσα σ’ ένα δίμηνο, αν το Δημόσιο δεν «προβεί στις κατάλληλες ενέργειες θεραπείας των συγκεκριμένων πράξεων ή παραλείψεων, οι οποίες αναφέρονται στην ανωτέρω δήλωση του Ιδρύματος» (ΦΕΚ 2009/Α/138, σ. 3945). Κανονικό τελεσίγραφο, δηλαδή.

Οι ρήτρες που δεσμεύουν το Δημόσιο στην περίπτωση τέτοιας μονομερούς λύσης της σύμβασης ισοδυναμούν με πραγματική ομηρία.

Μέσα σ’ ένα τρίμηνο θα πρέπει να καταβάλει στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος όσα αυτό (ισχυριστεί ότι) ξόδεψε για την κατασκευή του Κέντρου, βάσει δικών του επιλογών και δίχως τον παραμικρό κρατικό έλεγχο πάνω στις επιμέρους δαπάνες.

Τι ακριβώς μπορεί να περιληφθεί σ’ αυτό το ποσό μας το διευκρινίζει («ενδεικτικά») το άρθρο 29§2: «Το σύνολο των αμοιβών και των πάσης φύσεως δαπανών των εκπονηθεισών μελετών, της κατασκευής και διαμόρφωσης του Κ.Π., της αγοράς και τοποθέτησης εξοπλισμού, των υπηρεσιών συμβούλων και συνεργατών του Ιδρύματος και του Οργανισμού για τις ανάγκες υλοποίησης του Κ.Π. καθώς και το κόστος διακοπής των σχετικών εργασιών, προμηθειών και συμβάσεων».

Το ποσό αυτό θα προσαυξηθεί για κάθε χρονιά «κατά ποσοστό ίσο με την αύξηση του τιμαρίθμου» (μείον 1,5%), σε περίπτωση δε καθυστέρησης της καταβολής επιβαρύνεται με τόκο υπερημερίας (άρθρο 29§4).

Σύμφωνα με το φυλλάδιο του BCG, το Ιδρυμα προσδιόρισε το κόστος κατασκευής σε 596 εκατομμύρια ευρώ. Ο δε πρωθυπουργός, στην πανηγυρική ομιλία του, ανέφερε ακόμη μεγαλύτερο ποσό (617 εκατομμύρια).

Μολονότι άκρως λεπτομερειακό, το κείμενο της σύμβασης δεν αναφέρει τίποτα για την τύχη του περιεχομένου της Εθνικής Βιβλιοθήκης σε περίπτωση λύσης της σύμβασης.

Το πιθανότερο είναι να εφαρμοστούν οι σχετικές διατάξεις του Αστικού Κώδικα. Να μετατραπούν δηλαδή τα βιβλία και τα σπάνια χειρόγραφα σε ενέχυρο στα χέρια του «δωρητή» για τη διασφάλιση των απαιτήσεών του.

Με ποιες δικαιολογίες μπορεί να καταγγελθεί η σύμβαση; Εκτός από διάφορες επιπλοκές που ανάγονταν στην κατασκευή του έργου, ενίοτε αρκετά εύγλωττες (όπως η περίπτωση καθυστέρησης του έργου πάνω από ένα τρίμηνο «λόγω ανεύρεσης αρχαιοτήτων», άρθρο 29§1.ε), πιθανότερη αιτία αποτελεί η πρόβλεψη του άρθρου 29§1.ιδ: αν το Δημόσιο, η Βιβλιοθήκη ή η Λυρική μέσα στα πρώτα πέντε χρόνια λειτουργίας του Κέντρου «καταγγείλουν τις συμβάσεις παροχής ολοκληρωμένων υπηρεσιών» που, βάσει του άρθρου 16 της σύμβασης, θα τους παρέχει κατ’ αποκλειστικότητα η Α.Ε. «Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος», «ή/και τις συμβάσεις που έχει συνάψει» η Α.Ε. «πριν την ολοκλήρωση» του έργου.

Για την έκταση που μπορούν να πάρουν αυτές οι απαιτήσεις, αποκαλυπτική είναι η «Μελέτη Επιδράσεων» που συνέταξε το BCG.

Ως «προαπαιτούμενο» για την αποδοτική λειτουργία του Κέντρου «κατά τα διεθνή πρότυπα», απαιτείται εκεί προϋπολογισμός 14,5 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο για τη Λυρική, 8 εκατομμυρίων για τη Βιβλιοθήκη και 5 για την Α.Ε. – συνολικά 27,5 εκατομμύρια (σ. 69).

Ο συνολικός προϋ­πολογισμός της Εθνικής Βιβλιοθήκης για το 2016 ήταν αντίθετα λίγο πάνω από ένα εκατομμύριο (1.189.579,58 ευρώ).

Ο δωρητής τα παίρνει όλα

Ο αρχιτέκτονας του έργου Ρέντσο Πιάνο (όρθιος) παρουσιάζει στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή τη μακέτα του έργου. Αριστερά ο Φίλιππος Νιάρχος |EUROKINISSI / ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Η βασική ιδιομορφία της επίμαχης «δωρεάς» έγκειται στο γεγονός ότι βασικές λειτουργίες του «δώρου» περνούν από τα χέρια του (τύποις) «ιδιοκτήτη» σ’ εκείνα του «δωρητή». Η ιδιοτυπία αυτή δεν αποκρύπτεται αλλά εξυμνείται, με την κατάλληλη φυσικά φρασεολογία, στη διαφημιστική «Μελέτη Επιδράσεων» του BCG:

«Στα επιπρόσθετα οφέλη για την ελληνική οικονομία από το ΚΠΙΣΝ», διαβάζουμε, «συμπεριλαμβάνεται το μοναδικό μοντέλο συνεργασίας δημοσίου-ιδιωτικού τομέα που αναπτύχθηκε μέσω της συνεργασίας του ΚΠΙΣΝ με το ελληνικό κράτος» (σ. 52 και ξανά σ. 53).

Προεξοφλείται, μάλιστα, πως «το ΚΠΙΣΝ μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο για μελλοντικές συνεργασίες μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε παρόμοια έργα» (σ. 63).

Τι ακριβώς προβλέπει αυτή η συνεργασία όσον αφορά τη λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης; Σύμφωνα με το άρθρο 2§3 της σύμβασης, «η διαχείριση και συντήρηση του συνόλου των υποδομών του Κ.Π. θα γίνεται από τον Οργανισμό» (δηλαδή την Α.Ε.) μέσω ενός «συμφωνητικού παροχής ολοκληρωμένων υπηρεσιών», το οποίο θα αφορά «ενδεικτικά» τις «υπηρεσίες συντήρησης, φύλαξης και καθαριότητας των εγκαταστάσεων».

Σκοπό της Α.Ε. αποτελούν όχι μόνο τα παραπάνω, αλλά και «η εν γένει αξιοποίηση και διαχείριση του Κέντρου Πολιτισμού» (άρθρο 3). Ως βασική πηγή εσόδων της Α.Ε. προβλέπεται «η επαρκής χρηματοδότηση από το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών» (άρθρο 3§2.3.2), με συμπληρωματικές εισροές από δωρεές, επιχορηγήσεις, ευρωπαϊκά προγράμματα κ.λπ., αλλά και τα «έσοδα από την παροχή ολοκληρωμένων υπηρεσιών προς την Ε.Β.Ε. και την Ε.Λ.Σ., την εκμετάλλευση των υποδομών του Κ.Π. και την παροχή υπηρεσιών για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών των υποδομών αυτών».

Η ίδια διάταξη επαναλαμβάνεται ως άρθρο 7 του καταστατικού της Α.Ε., που έχει ενσωματωθεί στον ίδιο νόμο (σ. 5.962).

Παρά τη στρυφνή νομική γλώσσα, τα πράγματα είναι εξαιρετικά σαφή. Το Δημόσιο υποχρεώνεται να καλύπτει το κόστος λειτουργίας του πολυδάπανου Κέντρου που του «χάρισε» το Ιδρυμα, τόσο μέσω της απευθείας χρηματοδότησης όσο και μέσω του προϋπολογισμού των κρατικών ιδρυμάτων που φιλοξενούνται εκεί. Η δε Α.Ε. εκμεταλλεύεται κατ’ αποκλειστικότητα τις «υποδομές» και τις «παροχές υπηρεσιών» του Κέντρου.

Σύμφωνα λ.χ. με τα άρθρα 6 και 7 του (δεσμευτικού) «σχεδίου σύμβασης» Α.Ε. και Εθνικής Βιβλιοθήκης, που έχει επίσης ενσωματωθεί στον Ν. 3785, η τελευταία «δεν δικαιούται να συμμετέχει στα έσοδα από την εκμετάλλευση των χώρων στάθμευσης» των πελατών της, ούτε «στα έσοδα από την εκμετάλλευση των εστιατορίων και των κυλικείων» (σ. 5.949).

Πρόκειται για το ίδιο μοντέλο διαχείρισης (δημόσιων πόρων από ανεξέλεγκτους ιδιωτικούς φορείς) που μεγαλούργησε προ δεκαπενταετίας στα χέρια της Γιάννας Αγγελοπούλου.

Παρά την υποχρεωτική χρηματοδότηση της Α.Ε. από το κράτος, ξεκαθαρίζει το άρθρο 3§3.1 της σύμβασης, αυτή «δεν υπάγεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το δημόσιο λογιστικό, τις εθνικές διατάξεις περί εκπόνησης μελετών, παροχής υπηρεσιών, εκτέλεσης έργων και διενέργειας προμηθειών του δημοσίου, τις διατάξεις για την πρόσληψη προσωπικού στον δημόσιο τομέα και θα λειτουργεί ως φορέας ιδιωτικού δικαίου» (σ. 5.936).

Εξίσου εύγλωττη είναι η ρητή απαλλαγή της Α.Ε. (άρθρο 3§4.3) «από την υποχρέωση υποβολής στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. προς θεώρηση συμβάσεων ή συμφωνητικών και καταστάσεων με συμβάσεις ή συμφωνητικά που συνομολογεί με τρίτους».

Ποιος όμως κουμαντάρει αυτή την τόσο προνομιούχα Α.Ε.; Σύμφωνα με το καταστατικό της (άρθρο 16§2), διευθύνεται από επταμελές Δ.Σ. που ορίζει η Γ.Σ. των μετόχων – το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος μέχρι τώρα, το ελληνικό Δημόσιο εφεξής.

Με κάποιους, όμως, ρητούς περιορισμούς όσον αφορά τη διακριτική ευχέρεια αυτού του τελευταίου. Η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Λυρική απαγορεύεται π.χ. ρητά από τη σύμβαση να υποδείξουν περισσότερα από τρία συνολικά μέλη (άρθρο 3§2.4). «Επιπλέον», ξεκαθαρίζει το άρθρο 16§4 του καταστατικού της Α.Ε., «τα μέλη του Δ.Σ. θα πρέπει να μην έχουν ανταγωνιστικά προς τον Οργανισμό ή το Ιδρυμα συμφέροντα». Αρμόδιο για την επισήμανση «ανταγωνιστικών συμφερόντων» είναι, λογικά, το ίδιο το Ιδρυμα. Νιάρχος κερνά και Νιάρχος πίνει...

Disclaimer, δηλαδή... χάντρες και καθρεφτάκια

Η άτυπη αυτή ιδιωτικοποίηση συνοδεύεται στη «Μελέτη Επιδράσεων» από φανταχτερές υποσχέσεις, μπροστά στις οποίες ωχριούν οι μεγαλόστομες επαγγελίες των παπαγάλων του αλήστου μνήμης «Αθήνα 2004»: οι τουρίστες θα παρατείνουν τη διαμονή τους στην Αθήνα για να επισκεφτούν το ΚΠΙΣΝ, επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο θα εισρεύσουν για να φωτιστούν, χιλιάδες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν, το Δημόσιο θα μαζέψει φόρους, η γύρω περιοχή θα αναπτυχθεί και άλλα συναφή.

Στην τελευταία σελίδα του φυλλαδίου, αμετάφραστη και τυπωμένη με μικροσκοπικά γράμματα (σε αντίθεση με τα πολύχρωμα διαγράμματα του κυρίως περιεχομένου), παρατίθεται η αγγλόγλωσση «Αποποίηση Ευθύνης» (Disclaimer) της συντάκτριας εταιρείας:

«Οι οικονομικές εκτιμήσεις», διαβάζουμε, «και τα συμπεράσματα που περιέχονται σ’ αυτά τα υλικά βασίζονται σε πάγιες μεθοδολογίες αποτίμησης, δεν είναι οριστικές προβλέψεις και δεν τις εγγυάται το BCG». Χάντρες και καθρεφτάκια για Βαλκάνιους ιθαγενείς, δηλαδή.

Οπως διαβάζουμε άλλωστε στη σύμβαση του 2009 (σ. 5.947), η υπογραφή της έγινε από τους μεν υπουργούς στην Αθήνα, για λογαριασμό δε του Ιδρύματος από τους Φίλιππο και Σπύρο Νιάρχο στο Σεντ Μόριτς της Ελβετίας.

Τα μυστικά του «δανεισμού»

Η κάρπωση των εσόδων από την εκμετάλλευση της Εθνικής Βιβλιοθήκης είναι η μια πλευρά του νομίσματος.

Υπάρχει και η άλλη: η διακηρυγμένη πρόθεση αλλαγής πελατείας, μέσω της αλλοίωσης της λειτουργίας ενός θεσμού που μέχρι σήμερα κάλυπτε τις πνευματικές ανάγκες όσων δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα αγοράς των βιβλίων που χρειάζονται για τη δουλειά τους.

Για τα σχέδια αυτά, αποκαλυπτικό είναι το φυλλάδιο «Μελέτη Επιδράσεων ΚΠΙΣΝ» που συνέταξε το BCG κι έχει αναρτηθεί στον ιστότοπο του Κέντρου.

Η «Μελέτη» επιμένει στη μετατροπή της Εθνικής Βιβλιοθήκης σε δανειστική (σ. 21, 23 & 25), απαιτώντας μάλιστα ρητά την «προσαρμογή του τρέχοντος νομοθετικού πλαισίου» προς αυτή την κατεύθυνση (σ. 70).

Η αλλαγή αυτή δεν ισοδυναμεί μόνο με κατάργηση της Εθνικής Βιβλιοθήκης ως τέτοιας, ως χώρου δηλαδή όπου οποιοσδήποτε μπορεί να διαβάσει όποιον τίτλο αναζητά δίχως να περιμένει πότε θα τον επιστρέψει ο προηγούμενος πελάτης.

Αφήνουμε κατά μέρος τα προβλήματα ασφάλειας που δημιουργεί μια τέτοια μετάλλαξη για το μοναδικό σε έκταση και σημασία υλικό ενός κρατικού θεσμού που υφίσταται από το 1829. Υπάρχουν επίσης σοβαρές ενδείξεις για την πρόθεση οικονομικής εκμετάλλευσης αυτού του «δανεισμού».

Τον περασμένο Οκτώβριο πραγματοποιήθηκε λ.χ. ειδική έρευνα (τηλεφωνική και διά ζώσης), με κομβικό ερώτημα αν οι χρήστες είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν εισιτήριο σε περίπτωση «αναβάθμισης των παροχών» της Βιβλιοθήκης.

Το ενδεχόμενο επιβολής αντιτίμου διαφαίνεται και από την ταυτόχρονη προαναγγελία «ψηφιακού δανεισμούβιβλίων» (σ. 70) – και όχι απλής ανάρτησης των ψηφιακών αντιγράφων τους στο Διαδίκτυο, όπως κάνουν οι εθνικές και λοιπές δημόσιες βιβλιοθήκες όλου του κόσμου.

Φώτο και βίντεο από τη dramini.gr

Η Κατερίνα Στεφανίδη κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στον τελικό του επί κοντώ γυναικών με άλμα 4,85μ. 

 Η 26χρονη πρωταθλήτρια μας, ήταν κυρίαρχη από την αρχή στον τελικό και μόνο μία στιγμή βρέθηκε πίσω, αλλά ξεπερνώντας το 5.85, πήρε την πρώτη θέση αφήνοντας δεύτερη την Αμερικανίδα Σάντι Μόρις με το ίδιο ύψος και τρίτη τη Νεοζηλανδή Ελίζα ΜακΚάρτνεϊ με 4.80.

Τα αποτελέσματα του τελικού:

1. Κατερίνα Στεφανίδη 4,85

2. Σάντι Μόρις (ΗΠΑ) 4,85

3. Ελίζα ΜακΚάρτνι (Νέα Ζηλανδία) 4,80

4. Αλάνα Μπόιντ (Αυστραλία) 4,70

5. Χόλι Μπράντσο (Μ. Βρετανία) 4,70

6. Νικολ Μπούχλερ (Ελβετία) 4,70

7. Τζένιφερ Σουρ (ΗΠΑ) 4,60

8. Γιαρισλέι Σίλβα (Κούβα) 4,60

9. Μαρτίνα Στρουτζ (Γερμανία) 4,60

10. Λίσα Ρίζιχ (Γερμανία) 4,50

11. Τίνα Σούτεϊ (Σλοβενία) 4,50

12. Κέλσι Άχμπε (Καναδάς) 4,50

Οι Παναγιώτης Μάντης και Παύλος Καγιαλής τερμάτισαν στη δέκατη θέση στην κούρσα των μεταλλίων και ολοκλήρωσαν τις προσπάθειες τους με το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία 470 της ιστιοπλοΐας, χάνοντας στο νήμα το ασημένιο! 
 Δεύτεροι οι Αυστραλοί, Μπέλτσερ / Ράιαν στην ισοβαθμία. Το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε η Κροατία με τους Φαντέλα / Μάρενιτς.

Το Ελληνικό πλήρωμα με εξαιρετικούς χειρισμούς πάλεψε μέχρι τέλους, αλλά οι αντίπαλοι τους πέρασαν στα τελευταία μέτρα μπροστά και τερματίζοντας 9οι με μόλις 6 δευτερόλεπτα διαφορά και ανέβηκαν στο 2ο σκαλί του βάθρου. 

Το ελληνικό πλήρωμα, έφερε το πέμπτο μετάλλιο για τα ελληνικά χρώματα στο Ρίο.




Η τελική κατάταξη:

1. Κροατία 43 β.π. 
2. Αυστραλία 58 β.π. 
3. Ελλάδα 58 β.π. 
4. ΗΠΑ 71 β.π. 
5. Μ. Βρετανία 75 β.π. 
6. Σουηδία 79 β.π. 
7. Γαλλία 87 β.π. 
8. Αυστρία 87 β.π. 
9. Ελβετία 94 β.π. 
10. Νέα Ζηλανδία 104 β.π 



Αυτό είναι το όγδοο μετάλλιο στην ιστορία της ελληνικής ιστιοπλοΐας σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το δεύτερο στα 470 μετά το χρυσό που είχαν κατακτήσει οι Σοφία Μπεκατώρου και Αιμιλία Τσουλφά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.

Επίσης, η ελληνική ιστιοπλοΐα επιστρέφει και πάλι στο βάθρο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά το 2012 στο Λονδίνο, καθώς τελευταίο ήταν το χάλκινο το 2008 στο Yngling (Σοφία Μπεκατώρου, Σοφία Παπαδοπούλου, Βιργινία Κραβαριώτη).

Το ασημένιο μετάλλιο πήρε τελικά ο Σπύρος Γιαννιώτης στα 10χλμ. κολύμβησης σε ανοιχτή θάλασσα στους Ολυμπιακούς του Ρίο.

Μετά από εξέταση του φώτο φίνις, οι κριτές έδωσαν τελικά πρώτο τον Ολλανδό Φέρι Βέερτμαν και δεύτερο, με τον ίδιο χρόνο τον Έλληνα πρωταθλητή, που κατακτά το μόνο μετάλλιο που έλειπε από την πλούσια συλλογή του. Στο τρίτο σκαλί του βάθρου ανέβηκε ο Γάλλος Μαρκ-Αντουάν Ολιβιέ.


Ο Κερκυραίος παγκόσμιος πρωταθλητής της κολύμβησης έδωσε τη μεγάλη μάχη για ένα μετάλλιο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ριο και βγήκε δεύτερος νικητής, με τον ίδιο χρόνο με τον πρώτο 1.52.59. με διαφορά λίγων χιλιοστών.
Αν και πέρασε τη γραμμή τερματισμού πρώτος από όλους τους αθλητές, δεν ακούμπησε το πίνακα του τερματισμού, όπως προβλέπεται.

































Στην επίσημη ιστοσελίδα των Ολυμπιακών αγώνων, ο Έλληνας πρωταθλητής εμφανίζεται δεύτερος με τον ίδιο ακριβώς χρόνο από τον Ολλανδό Φέρι Γουίρτμαν.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.
.

Ο 26χρονος Ολυμπιονίκης, είναι ταυτόχρονα πρωταθλητής κόσμου και Ευρώπης, κάτι που έχουν καταφέρει, μόνον, ο Δημοσθένης Ταμπάκος, ο Κώστας Κεντέρης, ο Πύρρος Δήμας και ο Ηλίας Ηλιάδης.

Πρόκειται για το τρίτο Ολυμπιακό μετάλλιο της Ελλάδας, στην διοργάνωση της βραζιλιάνικης μεγαλούπολης, μετά το χρυσό και το χάλκινο, που κατέκτησε η Άννα Κορακάκη στην σκοποβολή.

Ο κορυφαίος Έλληνας γυμναστής, με 16.000 βαθμούς ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.


Ο  Πετρούνιας  πήρε 9.200 βαθμούς για την εκτέλεση του προγράμματος του κάνοντας μία εντυπωσιακή και αλάνθαστη έξοδο.
Ο Ζανέτι που αγωνίστηκε τελευταίος ανέβηκε στη δεύτερη θέση με 15.766 βαθμούς και τρίτος ήταν ο Ντένις Αμπλιάζιν με 15.700.

Τέταρτος ήταν ο Κινέζος Λιου που θεωρούνταν ως ένα από τα φαβορί για ένα μετάλλιο.


Η τελική κατάταξη:

1. Λευτέρης Πετρούνιας (Ελλάδα) 16.000

2. Αρτούρ Ζανέτι (Βραζιλία) 15.766

3. Ντένις Αμπλιάζιν (Ρωσία) 15.700

4. Γιανγκ Λιου (Κίνα) 15.600

5. Ιγκόρ Ραντιβίλοβ (Ουκρανία) 15.466

6. Χάο Γιου (Κίνα) 15.400

7. Ντάνι Πινέιρο (Γαλλία) 15.233

8. Ντένις Γκούσενς (Βέλγιο) 14.933

Την Άννα Κορακάκη δεν την γνωρίζαμε. Η βιομηχανία του θεάματος δεν την είχε προσέξει μέχρι τώρα, κι εμείς δεν είμαστε λιγότερο θύματα αυτής της βιομηχανίας.

Την μάθαμε μόλις τώρα μετά την διπλή επιτυχία της στους Ολυμπιακούς. Ακούσαμε και διαβάσαμε για τους αγώνες τους δικούς της και της οικογένειάς της. Για τις θυσίες που έκαναν αβοήθητοι για να πετύχουν τον στόχο τους. Για την αδιαφορία της πολιτικής και αθλητικής ηγεσίας που σήμερα συνωστίζονται για μια φωτογραφία μαζί της. Για την αθλιότητα του δημάρχου Δράμας να κατεδαφίσει τον χώρο προπόνησής της.

Δεν ξέρουμε πoια θα είναι η εξέλιξη της Κορακάκη.  Όμως αυτό που βλέπουμε είναι ότι η κοπέλα αυτή «κάτι έχει». Και βγαίνει. Από την λεβεντιά με την οποία αντιμετωπίζει όσους την «θυμήθηκαν» αίφνης, από την αξιοπρέπεια με την οποία πανηγυρίζει την επιτυχία της κι από το πώς μοιράζεται τη χαρά της με εκείνους που επιλέγει να την μοιραστεί.

Μια τέτοια επιλογή της μας προκάλεσε το ενδιαφέρον. Από εκεί και η φωτογραφία, όταν η Κορακάκη δέχτηκε την επίσκεψη των προσφύγων που έχουν καταλύσει στη Δράμα, δέχτηκε τα συγχαρητήριά τους, μίλησε και φωτογραφήθηκε μαζί τους.

Και είναι αυτή η φωτογραφία που αξίζει όσο όλα τα μετάλλια των  Ολυμπιακών. Μπράβο κορίτσι μου!