Ένα μεγάλο ταξίδι περιπέτειας και αναζήτησης ξεκίνησε από τα Γρεβενά και συνεχίστηκε στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και τη Γαλλία

 

Από την «Πολιορκία» στο «Μεγαλέξανδρο» και το «Το Βλέμμα του Οδυσσέα»… Ο ήρωας της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το Βλέμμα του Οδυσσέα» επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια στην πατρίδα αναζητώντας τρεις μπομπίνες ανεμφάνιστου φιλμ των Αδελφών Μανάκη. Αναζητά με πάθος το φιλμ όπου καταγράφηκε το πρώτο βλέμμα, η πρώτη κινηματογραφική ματιά στην περιοχή των Βαλκανίων. Ήταν οι Βλάχοι Μίλτος και Γιάννης Μανάκη από την Αβδέλλα Γρεβενών οι πρώτοι κινηματογραφιστές των Βαλκανίων που το 1905 δημιούργησαν τις περίφημες «Υφάντρες», την πρώτη ταινία ντοκιμαντέρ με πρωταγωνίστρια τη γιαγιά τους.

Εκατόν πέντε χρόνια μετά, ο Βαγγέλης Νικόπουλος, βραβευμένος ερευνητής της τοπικής ιστορίας των Γρεβενών από την Ακαδημία Αθηνών (2019), κρατώντας ανά χείρας μια φωτογραφία του 1961 από παλιά οικογενειακά αρχεία κατοίκων της περιοχής, όπου ντόπιοι εμφανίζονται ντυμένοι με γαλλικές στρατιωτικές στολές της εποχής της αποικιοκρατίας, ψάχνει να μάθει την ιστορία της. Από έρευνα που ακολουθεί προκύπτει ότι οι «στρατιώτες» ήταν κομπάρσοι της ταινίας «Πολιορκία», ενός φιλμ γαλλικής παραγωγής που γυρίστηκε το 1961 εξ ολοκλήρου στην γέφυρα Σπανού στα Γρεβενά. Ο Βαγγέλης Νικόπουλος ανακαλύπτει ότι το φιλμ που προβλήθηκε το 1962 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης έχει χαθεί, δεν βρίσκεται στα αρχεία του Ελληνικού Φεστιβάλ, ούτε στα αρχεία της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, ούτε στα αρχεία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου αλλά κι ούτε στα ράφια της Γαλλικής ταινιοθήκης.

Από δημοσιεύματα της εποχής διαπιστώνει ότι πρόκειται για ταινία περιπέτειας όπου λαμβάνουν μέρος οι ηθοποιοί Τίτος Βανδής, -έλαβε το βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης,- Μαριάννα Κουράκου, Αλέκα Παϊζη, Γιώργος Φούντας,  Μαλαίνα Ανουσάκη, Γιάννης Κοντούλης, Κώστας Μπαλαδήμας, Άννα Παϊτατζή, Κούλα Αγαγιώτου, Θάνος Κανέλλης, Φρίξος Νάσσου και Βασίλης Μεσολογγίτης.

Η ιστορία της ταινίας ξετυλίγεται στις γαλλικές αποικίες της νοτιοανατολικής Ασίας όπου ένα μικρό χωριό περικυκλώνεται από το στρατό του εχθρού που ζητάει εκδίκηση για το θάνατο ενός στρατιώτη. Το χωριό μπαίνει σε κλοιό πολιορκίας κι όσοι επιχειρούν να διαφύγουν εκτελούνται. Οι επιζώντες κάτοικοί του αποφασίζουν να κάνουν την ηρωική τους έξοδο και κατεβαίνουν μαζικά στο ποτάμι, απέναντι στις εχθρικές θέσεις, όπου αποδεκατίζονται από τα ομαδικά πυρά του εχθρού.

Ο Βαγγέλης Νικόπουλος, που ως έφηβος μαθητής του Λυκείου έκανε σκασιαρχείο από το σχολείο του για να λάβει μέρος ως κομπάρσος στην βραβευμένη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλο «Μεγαλέξανδρος» που μέρος της το 1979-80 γυρίστηκε στο χωριό Δοτσικό των Γρεβενών, ως άλλος Χάρβεϋ Καϊτέλ από «το Βλέμμα του Οδυσσέα» έβαλε ως στόχο ζωής να βρει το χαμένο φιλμ. Ένα μεγάλο ταξίδι περιπέτειας και αναζήτησης ξεκίνησε από τα Γρεβενά και συνεχίστηκε στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και τη Γαλλία (σε ένα δημοσιογράφο που είχε κάνει συνέντευξη αφιέρωμα στον Σκηνοθέτη Claude Bernard –Aubert που έχει φύγει από την ζωή). Το ταξίδι κατέληξε στην σύζυγο του σκηνοθέτη, η οποία του έδειξε την μοναδική σωζόμενη κόπια της ταινίας.

Στο μεταξύ, σήμερα η Ελλάδα, με την βοήθεια οικονομικών κινήτρων και κινηματογραφικών υποδομών, μπορεί να προσελκύει κινηματογραφικούς παραγωγούς ώστε να πραγματοποιούν στην Ελλάδα τα γυρίσματα των ταινιών τους αλλά ποιο μπορεί να ήταν το κίνητρο το 1961 ώστε ένας Γάλλος σκηνοθέτης να’ ρθει στα ορεινά Γρεβενά για να γυρίσει την ταινία του στον παραπόταμο του Βενέτικου με φόντο το γεφύρι του Σπανού;

Ο Βαγγέλης Νικόπουλος εξηγεί στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ότι «ο άνθρωπος που έφερε τον Claude Bernard –Aubert στα Γρεβενά ήταν ο Κώστας Καραγιάννης» (γνωστός αργότερα από την εταιρία παραγωγής ταινιών Καραγιάννης- Καρατζόπουλος) που ήταν κι ο παραγωγός της ταινίας, ο οποίος γνώριζε τον σκηνοθέτη από τις σπουδές του στο Παρίσι. Εκείνη την εποχή σε κάθε γωνιά ενός ορεινού τοπίου της Ελλάδας, οι φιγούρες των κατοίκων αποτελούσαν από μόνα τους ένα ατόφιο σκηνογραφικό στοιχείο κι αυτό δεν το είχε αντιληφθεί μόνο ο παραγωγός Κ. Καραγιάννης αλλά και το ζεύγος Ζιλ Ντασέν και Μελίνα Μερκούρη που εκείνη την περίοδο, όπως μας αποκαλύπτει ο Βαγγέλης Νικόπουλος, «υποστήριξαν ακόμη και οικονομικά την παραγωγή της ταινίας».

Η μέχρι πρότινος χαμένη ταινία, μετά από 61 χρόνια θα προβληθεί στους σινεφίλ των Γρεβενών με τη προσθήκη ελληνικών υπότιτλων και με τη παρουσία όσων από τους συντελεστές της ταινίας βρίσκονται ακόμη εν ζωή, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «από τη Πολιορκία στον Μεγαλέξανδρο». Στο πλαίσιο αυτό, στις 28, 29 και 30 Αυγούστου, θα παρουσιαστεί αφιέρωμα στις κινηματογραφικές ταινίες που γυρίστηκαν στην περιοχή των Γρεβενών. Τις εκδηλώσεις διοργανώνει ο Σύλλογος Φίλων Φιλαρμονικής Γρεβενών «Ορφεύς», σε συνδιοργάνωση με τον Δήμο Γρεβενών και υπό την αιγίδα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Σημειώνεται ότι μεγάλο μέρος των γυρισμάτων της ταινίας «Μεγαλέξανδρος» του αείμνηστου Θεόδωρου Αγγελόπουλου, που βραβεύτηκε με το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, πραγματοποιήθηκε το 1979-80 στο Δοτσικό Γρεβενών. Ο Θωμάς Λάγγας πρόεδρος των απανταχού Δοτσικοτών αναφέρει ότι «ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατά την διάρκεια των γυρισμάτων έμενε στο πατρικό του σπίτι», τον θυμάται «ως αθόρυβο και μοναχικό τύπο που με έναν καφέ στο χέρι κλεινόταν επί μακρόν στο βοηθητικό κουζινάκι του σπιτιού για να μελετήσει τις σημειώσεις του».
Ο Σάκης Αποστόλου που ήταν ένας από τους 6 κομπάρσους - ληστές της ταινίας, επισημαίνει, από την πλευρά του, ότι «το πολυπληθές συνεργείο με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς, σε πείσμα του τότε νομάρχη, παρέμεινε για αρκετό καιρό εγκλωβισμένο στην πόλη των Γρεβενών, αφού με διάφορες δικαιολογίες ο ίδιος κωλυσιεργούσε στην διάνοιξη του δρόμου για να ανεβεί στο χωριό ο εξοπλισμός του κινηματογραφικού συνεργείου». Τελικά, ο δρόμος προς το Δοτσικό «άνοιξε» μετά από πρωτοβουλία τοπικών εργολάβων που πρόσφεραν τα μηχανήματά τους.

Σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα των εκδηλώσεων και την προβολή της ταινίας «Πολιορκία», σε αυτήν θα παραβρεθούν, η πρωταγωνίστρια της ταινίας ηθοποιός Μαριάννα Κουράκου η οποία έχει παραχωρήσει μέρος του φωτογραφικού της αρχείου από τα γυρίσματα της ταινίας σε ειδική έκθεση που ετοιμάζουν οι διοργανωτές. Τέλος, στο πλαίσιο του αφιερώματος στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο και την ταινία «Μεγαλέξανδρος», θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «la Strada Per Dotsiko» που έκανε ο Ιταλός σκηνοθέτης Norman Mozzato κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του Αγγελόπουλου.

Στις τριήμερες εκδηλώσεις των Γρεβενών θα παραβρεθούν η οικογένεια του σκηνοθέτη, οι διευθυντές φωτογραφίας Γιώργος Αρβανίτης και Ανδρέας Σινάνος, ο συμμετέχων στη ταινία Ιταλός ηθοποιός Brigio Montinaro, και η μοντέρ Donatella Baglivo. Οι διοργανωτές θα κλείσουν τις εκδηλώσεις με επισκέψεις όλων των πρωταγωνιστών στους χώρους γυρισμάτων, της «Πολιορκίας» στην Γέφυρα Σπανού και του «Μεγαλέξανδρου» στο χωριό Δοτσικό.

 Β. Λωλίδης - ΑΜΠΕ

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας το σεβασμό προς τις παραδοσιακές ηθικές αξίες. Αντ' αυτού τα παιδιά διδάσκονται ότι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να είναι ομοφυλόφιλοι». –Μάργκαρετ Θάτσερ, στο συνέδριο των Συντηρητικών, 1987.

Στα τέλη των ‘80s στην Αγγλία ο πανικός κι ο φόβος απέναντι στον γκέι πληθυσμό είχε κορυφωθεί, με το 75% του κόσμου να δηλώνει πως η ομοσεξουαλική πράξη είναι «συνήθως ή πάντα λάθος». Η πλατφόρμα των Συντηρητικών για τις εκλογές του ‘87 πάτησε εν μέρει και σε αυτή την τάση, υπογραμμίζοντας τη στήριξη των Εργατικών για τα γκέι δικαιώματα.

Μετά την σαρωτική επικράτηση της παράταξής της, η Θάτσερ εισήγαγε το Άρθρο 28 το οποίο απαγόρευε «την προώθηση της ομοφυλοφιλίας» από τις τοπικές αρχές. Η μεγάλη ομπρέλα της ισχύος του νόμου συμπεριλάμβανε της αναφοράς στα σχολεία σχετικών ιδεών, ενώ σταδιακά μια σειρά οργανισμών στήριξης του γκέι πληθυσμού άρχισαν να περιορίζονται, να συρρικνώνονται, να αυτο-λογοκρίνονται και, τελικά, να αφανίζονται. Εγκαθιδρύοντας στην ουσία μια κουλτούρα απόλυτης σιωπής γύρω από την ύπαρξη γκέι ατόμων στην κοινωνία.

Ο νόμος και η καταστροφική του επίδραση ίσχυε από το 1988 μέχρι το 2003 στην Αγγλία. Η Σκωτία τον είχε ακυρώσει από το 2000, όμως σε εκείνη την ψηφοφορία η Βουλή των Λόρδων στην Αγγλία απέρριψε την πρόταση των Εργατικών για ακύρωση του Άρθρου 28, με την τότε σκιώδη υπουργό εκπαίδευσης των Συντηρητικών Τερέσα Μέι να δηλώνει πως επρόκειτο για μια «νίκη για την κοινή λογική». (Αν αναρωτιέστε κι ο Ντέιβιντ Κάμερον τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά, φυσικά συνέχισε λυσσαλέα να εναντιώνεται στην ακύρωση του Άρθρου μέχρι και το 2003 όταν πέρασε η σχετική πρόταση νόμου των Εργατικών.)

Ο νόμος είχε προφανώς φρικτές άμεσες συνέπειες, με το κλίμα στα σχολεία και κατ’επέκταση στην κοινωνία να ευνοεί τον αυτο-περιορισμό και το κρύψιμο– αυτό εξάλλου είναι και το θέμα της νέας ταινίας Blue Jean (τώρα στις αίθουσες) που έρχεται ως ένα από τα πιο δυνατά πρόσφατα ντεμπούτα του αγγλικού σινεμά. Στην ταινία, η Τζιν είναι δασκάλα γυμναστικής στο Νιουκάσλ του 1988, το διάστημα πριν την ψήφιση του άρθρου. Ζει στην ουσία μια διπλή ζωή. Προσπαθεί να διατηρήσει την ψευδαίσθηση μιας «νορμάλ» και «αποδεκτής» ζωής, προσπαθώντας να μην ταράζει τα νερά σε αυτό το επικίνδυνο και τεταμένο κλίμα.

Η έλευση μιας νέας μαθήτριας θα ταράξει τις ισορροπίες. Η Λόις κι η Τζιν θα αναγνωρίσουν η μία την άλλη σε ένα γκέι μπαρ, και η απόσταση ανάμεσα στις δύο γενιές κρύβει και μια τεράστια διαφορά στην αντιμετώπιση του ευρύτερου κλίματος. Η Λόις αναζητά μια μέντορα. Η Τζιν αναζητά μια αίσθηση ειρηνικής κανονικότητας. Πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η συνύπαρξη;

Την ταινία σκηνοθετεί η Τζόρτζια Όκλεϊ, την οποία συναντήσαμε στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας όπου έγινε η παγκόσμια πρεμιέρα του φιλμ – το οποίο έκτοτε έχει κερδίσει ένα σωρό βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ, ανάμεσα στα οποία το γυναικείας ερμηνείας για τη Ρόζι ΜακΓιούαν (Τζιν) στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το φιλμ της μας εντυπωσίασε ως ντεμπούτο, ενώ είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο όλο το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής τοποθετείται στα περιθώρια της ιστορίας της Τζιν, με τις συνέπειες της επερχόμενης ψήφισης του Άρθρου να αποτυπώνονται μέσα από τις αναταράξεις της προσωπικής της ιστορίας.

Αναταράξεις και συνέπειες που εν τέλει δεν διορθώνονται ποτέ με ευκολία, όχι σε περιπτώσεις τόσο καταστροφικά οπισθοδρομικών κινήσεων. Μπορεί το Άρθρο 28 να είναι παρελθόν εδώ και 20 χρόνια στην Αγγλία, όμως μέχρι και πριν λίγα χρόνια το 29% των καθηγητών δευτεροβάθμιας εκαπίδευσης στη χώρα δεν ήξεραν αν μπορούν να διδάξουν οτιδήποτε σχετικά με ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα. Ενώ η διαθέσιμη σχετική βιβλιογραφία παραμένει σε μεγάλο βαθμό απούσα από τις σχολικές βιβλιοθήκες αλλά και τα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Για όλα αυτά κουβεντιάσαμε με την Τζόρτζια Όκλεϊ, η οποία είχε πάρα πολλά να πει. Πάνω στην απόφασή της να τοποθετήσει αυτή την ιστορία την περίοδο της ψήφισης του Άρθρου 28, στην προσπάθειά της να αφήσει την πολιτική στο περιθώριο της ιστορίας, στην δική της διαδρομή μέχρι το coming out, και τελικά στο πώς το Άρθρο μοιάζει με διάφορους τρόπους, να ρίχνει ακόμα τη σκιά του πάνω στην κοινωνία.

Κοινωνικά και πολιτικά είναι πολύ φορτισμένη η ιστορία όμως έχει ενδιαφέρον η επιλογή να πείτε την ιστορία μιας απλής γυναίκας, όχι μιας ακτιβίστριας ας πούμε.

Με ενδιαφέρει πολύ η ιδέα κουήρ ανθρώπων, και στο τώρα αλλά πόσο μάλλον στο τότε, που αν έκαναν coming out θα εξοστρακίζονταν από τις οικογένειές τους, θα ζούσαν περιθωριοποιημένες, όπως φαίνεται στο φιλμ. Είναι συναρπαστικό λοιπόν κάτι τέτοιο, αλλά από την άλλη με οδήγησε σε μια άλλη σκέψη.

Τι θα σήμαινε μια τέτοια coming out διαδικασία για ένα άτομο που είχε μια «νορμάλ» δουλειά, που ήθελε να κρατήσει μια νορμάλ ισορροπία στη ζωή του, που να μη θέλει να καθορίζεται από αυτό το ένα κομμάτι της ταυτότητάς του; Συνδέθηκα με αυτή την ιδέα.

Όταν πρωτοέκανα coming out, είχα αυτές τις ερωτήσεις στο μυαλό μου. Γιατί πρέπει αυτό να είναι το θέμα στα χείλη όλων; Γιατί να μην είναι απλά ένα κομμάτι του ποια είμαι και να συνεχίσω να είμαι όπως ήμουν, με αυτό το θέμα κάπως στο φόντο; Πάντα με ενδιέφεραν αυτές οι ερωτήσεις, γιατί όσο πιο πολύ καιρό είμαι out, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι έχεις κάπως αυτή την ευθύνη, να πετάξεις περήφανα την σημαία σου. Ταυτόχρονα υπάρχει μια σύγκρουση εκεί– κάποιες φορές, απλά δεν θες.

Κάποιες φορές μπαίνεις σε ένα ταξί κι ο ταξιτζής υποθέτει ότι η κοπέλα σου είναι απλώς μια φίλη σου ή αδερφή σου, κι απλά κάποιες φορές δεν θες να τους διορθώσεις.

Οπότε είχα αυτές τις ερωτήσεις στο μυαλό μου. Για το να μην θες να καθορίσεις τον εαυτό σου από αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι του ποια είσαι. Εκεί ταίριαξε περισσότερο η ευαισθησία μου ως αφηγήτρια, αντί με μια γυναίκα που η ζωή της ήταν «νορμάλ». Υπήρχαν έτσι διάφορες λεπτές αποχρώσεις που μπορούσα να ακολουθήσω, αντί να επιτρέψω στην ιστορία αυτού του χαρακτήρα να καταληφθεί από κάτι πολύ μεγάλο και ευθέως πολιτικό.

Και μιλώντας για τα πολιτικά ζητήματα που εγείρονται, έχει ενδιαφέρον ότι είναι πάντα στο περιθώριο της αφήγησης. Ακούμε για παράδειγμα τις καθοριστικές εξελίξεις και τις αποφάσεις της κυβέρνησης Θάτσερ μέσα από ηχητικά αποσπάσματα σε ένα ραδιόφωνο που παίζει. Πόσο σημαντικό ήταν λοιπόν να τοποθετήσεις την ιστορία σε αυτή την εποχή; Ήταν κάτι που προέκυψε αφού είχες σκεφτεί το στόρι;

Είναι κάπως και τα δύο. Σκεφτόμασταν αυτές τις θεματικές και ξέραμε τι θέλουμε να πούμε, δοκιμάζαμε άλλα αφηγηματικά πλαίσια, και εκεί σκέφτηκα πως θέλω κάτι αληθινό. Θέλω μια στιγμή στο χρόνο. Ίσως κάτι από κάποιο άρθρο εφημερίδας. Κάτι που θα μου επιτρέψει να κάνω ενδελεχή έρευνα και να φύγει το φόκους από τις Μεγάλες Ιδέες. Να υπάρχει δηλαδή ένα πλαίσιο που από μόνο του θα νοηματοδοτεί την ιστορία, ώστε να μπορέσω να κοιτάξω τις πιο λεπτές αποχρώσεις εγώ.

Οπότε αναζητούσα αληθινές ιστορίες μες στις οποίες θα μπορούσε να υπάρξει η δική μας ιστορία. Και πέτυχα τότε αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο, από γυναίκες που δούλευαν στις αρχές ‘90s ή τέλη ‘80s, και διάβασα συνεντεύξεις τους για τις εμπειρίες τους ως λεσβίες δασκάλες στα σχολεία όταν ήρθε αυτός ο νόμος από την κυβέρνηση Θάτσερ.

Με ενθουσίασε το να μαθαίνω για τις εμπειρίες τους. Τις γνώρισα, και μου δόθηκε η ευκαιρία να βάλω και μερικές δικές μου εμπειρίες και ιδέες σε ένα πλαίσιο που υπήρχε ήδη εκεί και ήταν ιστορικά συγκλονιστικό. Συγχώνευσα τις δικές τους ιστορίες με τη δική μου μέσα σε εκείνη την εποχή, και δημιούργησα κάτι fictional.

Οπότε το ταιμλάιν της ιστορίας μου χτίστηκε έτσι. Μελέτησα το νόμο, τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο της εποχής, τι έγινε πότε. Και δόμησα την ιστορία βάση του πότε έρχονταν οι διάφορες διακοπές στο σχολικό πρόγραμμα– Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ. Κι ουσιαστικά ταίριαξα την πλοκή σε όλη τη διαδρομή προς την εφαρμογή του νόμου. Αυτό με ενδιέφερε, το πώς οδηγηθήκαμε προς τα εκεί. Γιατί όταν έφτασε η ώρα και εφαρμόστηκε, όλοι σταμάτησαν να μιλάνε γι’αυτό. Γίνεται συχνά αυτό με πολλές μαζικές αντιδράσεις.

Αλλά καθώς φτάναμε σε εκείνο το σημείο, υπήρχαν τεράστιες αντιδράσεις. Άρθρα, ντιμπέιτ στο ραδιόφωνο, συγκεντρώσεις. Είναι συναρπαστικό να το σκέφτεσαι. Δεν είχαμε ίντερνετ, υπήρχε μια εφημερίδα που διάβαζαν όλοι, αν είχε ένα άρθρο που έλεγε κάτι αρνητικό για τη γκέι κοινότητα ξέρεις ότι θα το διαβάσουν όλοι, και καταλήγεις να έχεις υπερβολικά έντονη συναίσθηση του τι συμβαίνει γύρω σου.

Οπότε από τη μία με ενδιέφερε πολύ η συγκεκριμένη περίοδος, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούσα να σπρώξω το πολιτικό στοιχείο του στόρι στο φόντο. Αλλά δείχνοντας παράλληλα την επίδραση που είχε στον χαρακτήρα της Τζιν, ακόμα κι όταν δεν βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας. Εξάλλου έτσι συμβαίνει και στην πραγματικότητα– ακόμα και κρατώντας τις πολιτικές εξελίξεις στο περιθώριο της καθημερινότητάς σου, δε γίνεται παρά να καθορίσουν την ζωή σου σε σημαντικό βαθμό.

Κι η εμπειρία της Τζιν, είναι μια fictional ηρωίδα, δεν προσπαθώ να πω ότι είναι η εμπειρία ΟΛΩΝ των κουήρ γυναικών. Είναι σπουδή χαρακτήρα μιας γυναίκας, της εμπειρίας της, και μια σπουδή πάνω στις αποφάσεις και στη ζωή της.

Παράλληλα με τη Τζιν ακολουθούμε και την Λόις, την μαθήτρια που έρχεται στο σχολείο και ταρακουνάει και την ίδια την Τζιν. Είναι τελείως διαφορετική η αντιμετώπισή της από εκείνη της δασκάλας της. Πιστεύεις πως πάντα μια γενιά μπορεί να πάει τα πράγματα μέχρι ένα σημείο και μετά υπάρχει αναγκαστικά ένα χάσμα;

Ναι, πάντα με ενδιέφερε η ιδέα του κενού ανάμεσα στις γενιές, ιδιαίτερα ανάμεσα σε μέλη της γκέι κοινότητας. Γιατί είναι αδύνατον να καταλάβεις πραγματικά τι βίωσαν οι άνθρωποι που έζησαν 30 χρόνια πριν από σένα. Έχω σχετική εμπειρία από τη δική μου οικογένεια. Είναι εύκολο να κοιτάξεις κάποιον που είναι 60 χρόνια μεγαλύτερος, να δεις τον τρόπο με τον οποίο εξέφραζαν το κουήρνες τους –ή που δεν το εξέφραζαν φυσικά– και να κάνεις κρίσεις βάσει του πώς ζεις εσύ τη ζωή σου. Που δεν είναι δίκαιο, γιατί τα πράγματα διαρκώς αλλάζουν.

Το συνειδητοποίησα αυτό, ότι ήταν κάτι που έκανα κι εγώ στη ζωή μου. Κι άρχισα να σκέφτομαι πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα, και να κατανοώ συμπεριφορές που ελπίζω ότι δεν εφάρμοζα ποτέ τώρα. Όμως δε μπορείς ποτέ να καταλάβεις πραγματικά γιατί οι άνθρωποι έκαναν ό,τι έκαναν– ζούσαν ριζικά διαφορετικές ζωές, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, κι αυτή είναι η μόνη βέβαιη αλήθεια.

Ήταν κάτι που παρατηρήσαμε και στο σετ της ταινίας. Είχαμε μαζί κάποιες από τις δασκάλες που είχαν εμπνεύσει το στόρι, ήταν στο σετ και μας έδιναν συμβουλές ενώ γυρίζαμε. Εκείνες ήταν μεγαλύτερες, μετά ήμουν εγώ και άλλες γυναίκες της γενιάς μου, και μιλάγαμε με τις νεαρότερες ηθοποιούς για τις δικές τους εμπειρίες. Και μας έλεγαν ότι το TikTok τις ενέπνευσε να κάνουν coming out, κάτι με το οποίο εγώ προφανώς δε μπορώ να συνδεθώ καθόλου– πόσο μάλλον οι δασκάλες, που ήταν ακόμα μια γενιά πιο πίσω, και ένιωθαν μίλια μακριά από αυτή την πραγματικότητα.

Είχαν στο μυαλό μου αυτή την αποσύνδεση, πόσο δύσκολο είναι να συμπάσχεις πλήρως, και έτσι εν μέρει προέκυψε το πώς η Λόις κι η Τζιν στην ταινία επηρεάζουν και σπρώχνουν η μία την άλλη. Γιατί υποθέτουν ότι έχουν τις ίδιες εμπειρίες, αλλά δεν έχουν καθόλου ίδιες εμπειρίες τελικά. Οπότε ήταν σίγουρα στο μυαλό μου αυτή η απόσταση που παρατηρείς.

Πόσο σημαντικό είναι σε μια τέτοια διαδικασία ζωής να μπορείς να βρεις παραδείγματα μεγαλύτερης γενιάς, να σε καθοδηγήσουν με κάποιο τρόπο; Η οικογένεια που διαλέγεις δηλαδή. Πώς βρήκες εσύ τη δική σου διαδρομή;

Δεν είχα μοντέλα εγώ στη ζωή μου, δεν ήξερα μεγαλύτερες κουήρ γυναίκες που να είχαν πετυχημένες σχέσεις, ή παιδιά, δεν είχα έκθεση σε τέτοιες συνθήκες. Δεν είναι φυσικά ίδιο για όλους αυτό– η κοπέλα μου είχε ανθρώπους στη ζωή της από πολύ μικρή για να την καθοδηγήσουν. Αλλά η απουσία τέτοιων μοντέλων είναι τεράστιο πράγμα, κι οπωσδήποτε αυτός είναι ο λόγος που έχω τον χαρακτήρα της Λόις στην ταινία.

Γιατί εγώ ήμουν η Λόις προφανώς. [γελάει] Δεν ήμουν η Τζιν. Πήγαινα σχολείο όταν εμφανίστηκε αυτός ο νόμος, και σα να μην έφτανε αυτό, έλειπαν και τα μοντέλα από τη ζωή μου. Κάποια στιγμή πριν λίγα συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα με μέντορες για το φεστιβάλ του Λονδίνου, που αφορούσε μόνο κουήρ και τρανς δημιουργούς, και σε δυο βδομάδες γίναμε σαν οικογένεια, είδαμε τόσες ταινίες μαζί. Ως εκείνο το σημείο της ζωής μου δεν είχα νιώσει ποτέ έτσι.

Και τα γκέι μπαρ όπως τα βλέπουμε στην ταινία, δεν υπήρχαν στα αλήθεια στο Λονδίνο όταν μεγάλωνα, σιγά-σιγά εξαφανίζονταν όταν εγώ έκανα coming out. Οπότε την ένιωσα πολύ την απουσία κάποιου μοντέλου. Πάντα σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν ήταν τα πράγματα διαφορετικά εκεί. Κι ακόμα νιώθω υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει.

Ο νόμος τώρα δεν ισχύει ακόμα στην Αγγλία, αλλά τι παραμένει πίσω από την εφαρμογή του;

Ο νόμος καταργήθηκε το 2003 από την κυβέρνηση των Εργατικών, τον ξεφφορτώθηκαν, δεν υπάρχει πια. Αλλά μόλις το 2018 οι τοπικές κυβερνήσεις άρχισαν να επανεισάγουν στα εκπαιδευτικά προγράμματα των σχολείων το να διδάσκουν σε παιδιά δημοτικού για τους διαφορετικούς τύπους οικογένειας. Δεν είναι καν σεξουαλική αγωγή, είναι η εξήγηση για τις διαφορετικές οικογένειες που υπάρχουν, με τρόπο κατάλληλο για νεαρές ηλικίες. Αλλά ακόμα κι έτσι, υπήρχαν τεράστιες αντιδράσεις από κομμάτια του κοινού. Το 2018!

Έγιναν συγκεντρώσεις, γονείς έπαιρναν τα παιδιά τους από τα σχολεία… Οπότε θα λέγαμε πώς υπάρχει ένα τεράστιο απομεινάρι από τον νόμο, γιατί είναι ζήτημα ακόμα και σήμερα. Από δική μου εμπειρία, η 6χρονη θετή μου κόρη που σπουδάζει σε ένα βρετανικό σχολείο στην Ισπανία, οπότε έχει το βρετανικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Υπάρχει ελάχιστη εκπαίδευση για άλλους τύπους οικογενειών και το πώς μοιάζουν. Νιώθουμε πως πρέπει να βρίσκουμε εμείς τα βιβλία να εξηγούμε στα παιδιά τι συμβαίνει στον κόσμο μας. Κάνουμε εμείς τη δουλειά γιατί υπάρχουν ακόμα αντιστάσεις, η δουλειά δεν γίνεται από μόνη της.

Υπάρχει οπωσδήποτε πρόοδος αλλά ναι, υπάρχει ακόμα μια τεράστια σκιά που έχει αφήσει πίσω του το Section 28.

Η ταινία Blue Jean κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Filmtrade. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του ‘22 στο φεστιβάλ Βενετίας.

Πηγή: news247.gr

Η ζωή του Αθανασίου Διάκου από την ημέρα της βάπτισής του στην κολυμβήθρα της Εκκλησίας μέχρι το …βάπτισμα του μαρτυρίου στις 24 Απριλίου 1821 στη Λαμία, έγινε ταινία μυθοπλασίας από μία πολύ ιδιαίτερη ομάδα εθελοντών, και έρχεται με ειδικές επετειακές προβολές σε κινηματογράφους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας.

Η ταινία «Διάκος ο Ηρωομάρτυς» είναι η τρίτη παραγωγή της «Φιλότιμο films», της ομάδας που ονομάστηκε έτσι, χάρη στο φιλότιμο των μελών της. Πρόκειται για ανθρώπους που είναι μέλη ή φίλοι της Κινηματογραφικής Ομάδας του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος «Ο Άγιος Φώτιος».

Τετρακόσιοι πενήντα εθελοντές κάθε ηλικίας, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένοι, συμμετείχαν στη δημιουργία της ταινίας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι και με βάση τις γνώσεις του και τη διάθεσή του για προσφορά. Ενορχηστρωτής αυτής της προσπάθειας και εμπνευστής τους είναι ο αρχιμανδρίτης Παύλος Ντούρος, ο οποίος πρωτοασχολήθηκε με την τέχνη από τα φοιτητικά του χρόνια, προτού ακόμη γίνει ιερέας.

Ο αρχιμανδρίτης - σκηνοθέτης και σεναριογράφος

«Όσο σπούδαζα φιλολογία στο ΑΠΘ (όπου στη συνέχεια έβγαλα και τη Σχολή Θεολογίας), κάναμε μαθήματα θεατρολογίας και παρακολουθούσαμε συχνά θεατρικές παραστάσεις στο ΚΘΒΕ. Στη συνέχεια επέστρεψα στο χωριό μου, τη Ράχη Πιερίας, όπου σκηνοθετούσα και έπαιζα στο ερασιτεχνικό θέατρο του πολύ δραστήριου πολιτιστικού συλλόγου της περιοχής», δηλώνει ο πατέρας Παύλος στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερέας και τοποθετήθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Κίτρους στον Άγιο Φώτιο, όπου ανήκει το Πνευματικό Κέντρο της τοπικής Μητρόπολης. «Εκεί αναπτύξαμε παρόμοια δράση με θεατρικά εργαστήρια και έτσι άρχισε σιγά σιγά να καλλιεργείται η ιδέα μέσα μας, κυρίως βλέποντας τα κινηματογραφικά έργα να περιέχουν πράγματα που -για τα δικά μας δεδομένα και αντιλήψεις …ξέφευγαν. Ελπίζαμε κάποια στιγμή να βγουν ταινίες που να έχουν μέσα Χριστό και Ελλάδα», σημειώνει.

Τα μέλη του Πνευματικού Κέντρου έκαναν με δικά τους μέσα την πρώτη τους κινηματογραφική παραγωγή το 2013, παρουσιάζοντας ένα ντοκιμαντέρ για τα Ιεροσόλυμα, καθώς οι ίδιοι, σε επισκέψεις τους μαγνητοσκοπούσαν περιοχές και ακολουθίες. Έναν χρόνο μετά, ήρθε και η πρώτη ταινία μυθοπλασίας. «Το 2014 ολοκληρώσαμε την ταινία “Παραμύθι χωρίς όνομα”, που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες για τις δύο επόμενες χρονιές», θυμάται ο πατέρας Παύλος.

Οι θετικές κριτικές και εντυπώσεις που εισέπρατταν, τους οδήγησαν να κάνουν ένα ακόμη βήμα, πολύ μεγαλύτερο αυτή τη φορά. Μία ιστορική ταινία μυθοπλασίας, που διατρέχει όλο το φάσμα της ζωής του Αθανασίου Διάκου. «Το φρικτό του μαρτύριο, συγκλόνισε το πανελλήνιο και έγινε λάβαρο για την επανάσταση. Ο ανασκολοπισμός του -όπως και ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’, ήταν αυτά που πυροδοτούσαν τις καρδιές των Ελλήνων στον αγώνα του ’21 και που με τίποτα δεν ξεχνούσαν», τονίζει.

Το 2017 λοιπόν, άρχισε να γράφει ο πατέρας Παύλος και η ομάδα του το σενάριο της ταινίας, σε αρκετά αργούς ρυθμούς, καθώς -όπως υπογραμμίζει, κύριο έργο και προτεραιότητά του αποτελούσαν τα ιερατικά του καθήκοντα. «Η περίοδος του lockdown λόγω της πανδημίας, μας βοήθησε να ολοκληρώσουμε τη συγγραφή του σεναρίου και το καλοκαίρι του 2021 ξεκινήσαμε τα γυρίσματα», αναφέρει.

Στο 1821 …επέστρεψαν χωριά της Πιερίας και των γύρω νομών

Επί πέντε μήνες διήρκησαν τα γυρίσματα σε διάφορες περιοχές της Πιερίας. Από τον Άγιο Βασίλειο Καρίτσας, μέχρι το Δίον, την Παλαιά Βροντού και τον Όλυμπο, αλλά και σε γύρω νομούς, όπως στον Κοκκινοπηλό Ελασσόνας στη Λάρισα, αλλά και στη Σιάτιστα Κοζάνης, τη γραφική κωμόπολη με έντονα τα στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.

Στα γυρίσματα …εποχής, πλέον, εκτός από τα εκατοντάδες μέλη και φίλους του Πνευματικού Κέντρου από την Πιερία, τα Γιαννιτσά, τη Θεσσαλονίκη και αλλού -τους περισσότερους από εκατό ερασιτέχνες ηθοποιούς, βασικοί ρόλοι, όπως του εικονολήπτη, του διευθυντή φωτογραφίας και του ηχολήπτη, ανατέθηκαν σε επαγγελματίες, που με μία ενδεικτική αμοιβή βοήθησαν στην προσπάθεια. Μάλιστα, την εκτέλεση παραγωγής ανέλαβε η MASSIVE PRODUCTIONS. «Το μοντάζ της ταινίας ξεκίνησε το Μάρτιο του 2022 και ολοκληρώθηκε λίγο καιρό πριν την πρώτη προβολή της, που έγινε φέτος στις 22 Ιανουαρίου στην Κατερίνη», λέει.

Από τότε έγιναν πολλές προβολές στην Κατερίνη, πολλές εκ των οποίων ήταν sold out και κάποιες απευθυνόταν σε μαθητές. Από σήμερα, ξεκινούν οι επετειακές προβολές και οι πρώτες εκτός του νομού Πιερίας. «Το μήνυμα της ταινίας είναι επίκαιρο όσο ποτέ, γιατί δυστυχώς, σε μεγάλο βαθμό στις μέρες μας, ζούμε μία έκπτωση της αγάπης για την πατρίδα και της αγάπης προς το έθνος. Εμείς με τον τρόπο μας και με την κινηματογραφική αυτή προσπάθεια, θελήσαμε να το αναδείξουμε και να προβάλουμε αυτό το στοιχείο με σκοπό να το περάσουμε σε όλους, μικρούς και μεγάλους», επισημαίνει.

Οι προβολές θα γίνουν στη Θεσσαλονίκη αυτό το Σαββατοκύριακο (25 και 26 Μαρτίου), όπως και το αμέσως επόμενο (1 και 2 Απριλίου) στον Κινηματογράφο Βακούρα (Ιωάννου Μιχαήλ 8) στις 17:00. Τις ίδιες μέρες και ώρες, θα γίνουν αντίστοιχες προβολές και στην Αθήνα, στον Κινηματογράφο Έλλη (Ακαδημίας 64).

Περισσότερες πληροφορίες αναφέρονται στην ιστοσελίδα www.diakos.gr

 

 

Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος

Η κορυφαία ταινία του Αλεξάντρ Ντοβζένκο «Η Γη» (Zemlya), που στην Παγκόσμια Έκθεση Βρυξελλών το 1958 ψηφίστηκε από 117 ιστορικούς του κινηματογράφου ως μία από τις 12 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, το Διεθνές Συμπόσιο Κινηματογράφου την χαρακτήρισε ως μία από τις 10 κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών, ενώ το 1995 κατέλαβε την 88η θέση ανάμεσα στις 100 καλύτερες ταινίες του αιώνα στο Δημοψήφισμα του Αιώνα του περιοδικού Time Out, θα προβληθεί με συνοδεία ζωντανής μουσικής από τρεις εξαιρετικούς μουσικούς, την Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2023 στο STUDIO.

Πώς να περιγράψει κανείς μέσα από τη μουσική το μεγαλείο της φύσης, την ανθρώπινη δύναμη; Στην πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Σφυρή για την ταινία “Earth’’ (1930) το βιολοντσέλο γίνεται ο ήχος της χαράς, του λυγμού, του πόνου, της προσμονής. Το πιάνο και το synthesizer παρατηρούν τη φύση και την καρποφόρα ύπαιθρο. Το παραδοσιακό τραγούδι ενώνει το παρελθόν με το ελπιδοφόρο μέλλον. Η γη θα συνεχίσει να ανθίζει. (θα ακουστούν ζωντανά η mezzo soprano Ιωάννα Βρακατσέλη και η χορωδία «Ambitus» Λεοντείου Σχολής Νέας Σμύρνης, μαέστρος Κατερίνα Βασιλικού).

Ερμηνεύουν:

πιάνο: Μυρτώ Ακρίβου
synthesizer-samplers: Γιάννης Σφυρής
τσέλο: Βαρβάρα Τσότρα

Σχετικά με την ταινία

Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε την άνοιξη του 1930 στο Χαρκίβ της ΣΣΔ Ουκρανίας, στη διάρκεια μιας τελετής προς τιμή του Ντοβζένκο. Γνώρισε άμεση επιτυχία. Εκείνος που δεν πρόλαβε να γράψει τίποτα ήταν ο Μαγιακόφσκι, που αυτοκτόνησε μια εβδομάδα μετά την προβολή της.

Το πολιτικο-οικονομικό πλαίσιο της ταινίας: Όταν αποφασίστηκε η σταδιακή συνένωση των μικρών αγροτικών καλλιεργειών, για να γλυτώσουν οι φτωχοί αγρότες από την εκμετάλλευση και τους εκβιασμούς των κουλάκων, που κατείχαν εκτάσεις γης με τσαρικές αποφάσεις, εκείνοι αντέδρασαν με λύσσα: χαλούσαν τις μηχανές, πυρπολούσαν την περιουσία του κολχόζ, σκότωναν ζώα, εμπόδιζαν τη συγκομιδή των σιτηρών. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η αντίδραση στην Ουκρανία, αφενός γιατί η γη της είναι πλούσια και επομένως οι κουλάκοι ζημιώνονταν σημαντικά, αφετέρου γιατί, ιδίως στις περιοχές που συνόρευαν με την Πολωνία, οι αντεπαναστατικές δυνάμεις είχαν ερείσματα από την εποχή του εμφυλίου. Το Μάιο του 1930 καταγράφηκαν στην Ουκρανία 2.945 ένοπλες επιθέσεις, ενώ δολοφονήθηκαν πάνω από χίλιοι άνθρωποι, επαρχιακά στελέχη και κολχόζνικοι αγρότες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γυρίστηκε η “Γη”, που είναι η τελευταία βωβή ταινία του Ντοβζένκο και πιο βατή, αφηγηματικά, της “Τριλογίας του Πολέμου”. Ο Ντοβζένκο έγραψε το αρχικό σενάριο το 1929, ανταποκρινόμενος στις θεμελιακές αλλαγές που γίνονταν εκείνη την περίοδο, την οποία περιέγραψε ως “μια περίοδο όχι μόνο οικονομικής μεταμόρφωσης, αλλά επίσης και πνευματικής μεταμόρφωσης ολόκληρου του λαού”. Ο χαρακτήρας του παππού που πεθαίνει στην αρχή βασίζεται στον πραγματικό παππού του, τον Συμεών Ταράσοβιτς Ντοβζένκο, ενώ η δολοφονία του Βασίλι σε μια ανάλογη ενός σοβιετικού αντιπροσώπου που έγινε στο χωριό του.

«…Σε όλες μου τις ταινίες υπάρχει αποχωρισμός. Οι ήρωές μου λένε αντίο καθώς ξεκινούν για κάπου μακριά, για μια διαφορετική ζωή, άγνωστη αλλά δελεαστική. Για να μη σπάσει η καρδιά τους λένε αντίο βιαστικά και αδιάφορα, χωρίς να κοιτάξουν πίσω. Εκείνοι που μένουν πίσω κλαίνε. Αυτή ήταν η μητέρα μου. Γεννημένη για να τραγουδάει, πέρασε όλη της ζωή κλαίγοντας και αποχαιρετώντας. Τα ζητήματα της ζωής και του θανάτου επηρέασαν τόσο ζωηρά τη φαντασία μου, όταν ήμουν ακόμη παιδί, ώστε άφησαν το αποτύπωμά τους σε όλη τη δουλειά μου. Έτσι, η εικόνα της μητέρας επισκίαζε τους λιγοστούς άλλους γυναικείους χαρακτήρες στις ταινίες μου. Ο παππούς στη “Γη” είναι ο πραγματικός παππούς μου, ο αείμνηστος Σίμεν Ταράσοβιτς Ντοβζένκο, ένας καλοσυνάτος, τίμιος και ευγενικός έμπορος αλατιού. Όλοι οι παππούδες στις ταινίες μου δημιουργήθηκαν με αγάπη, με πρότυπη εκείνον, με όλη τη ζεστασιά των παιδικών μου αναμνήσεων… Πάντοτε πίστευα πως δεν μπορεί κάποιος να είναι καλλιτέχνης, χωρίς να αγαπά παθιασμένα τη φύση. Αυτό ισχύει και για άλλα επαγγέλματα, ιδιαίτερα σήμερα που πρέπει να ξαναχτίσουμε σχεδόν τα πάντα, ανάμεσά τους και όλες τις πόλεις, όπου για πρώτη φορά οι επιστήμες, και ιδιαίτερα η μηχανική και η αρχιτεκτονική, έχουν την ευκαιρία να υπάρξουν σε αρμονική ένωση με τη φύση, προς όφελος της ανθρωπότητας…»

-Από την “Αυτοβιογραφία” του Αλεξάντρ Ντοβζένκο

Σύνοψη της ταινίας

Σε μια στέπα της Ουκρανίας, ανάμεσα στην οικογένειά του, ο παππούς Συμεών ζει ειρηνικά τις τελευταίες στιγμές του, κάνοντας αστεία με ένα παλιό του φίλο. Τρώει ένα αχλάδι, δίπλα σε ένα μωρό και μετά ξαπλώνει γαλήνια στη γη και πεθαίνει, ανάμεσα σε μήλα που πέφτουν από τα δέντρα. Οι κουλάκοι της περιοχής, ο Αρκίπ Μπιλόκιν και η οικογένειά του, θρηνούν για την κολεκτιβοποίηση που έρχεται. Ένα από τα μέλη της οικογένειας απειλεί να σκοτώσει το άλογό του, παρά να το δώσει στην κολεκτίβα. Οι γυναίκες ουρλιάζουν, ενώ ο Αρκίπ Μπιλόκιν διαβάζει τι γράφει η εφημερίδα για τους κουλάκους. Ο εγγονός του Συμεών, ο Βασίλι, και η τοπική οργάνωση της Κομσομόλ οργανώνουν μια συνάντηση σπίτι του για να συζητήσουν για την κολεκτιβοποίηση. Ο πατέρας του Βασίλι,ο Οπανάς, αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τις νέες μεθόδους. Ο Βασίλι φέρνει με συνοδεία στο χωριό το πρώτο τρακτέρ. Το νερό του τρακτέρ εξατμίζεται και οι άντρες εφευρίσκουν ένα τρόπο να το αντικαταστήσουν: ουρούν μέσα στο ψυγείο! Οι χωρικοί οργώνουν, σπέρνουν και θερίζουν με τη βοήθεια του Βασίλι που οδηγεί το τρακτέρ. Οι γυναίκες δένουν δεμάτια και οι άντρες λιχνίζουν. Η σκηνή αυτή περιγράφει, με μοντάζ, όλη τη διαδικασία παραγωγής στην κολεκτίβα, από το φύτεμα του σπόρου μέχρι το ψήσιμο του ψωμιού. Έπειτα από τη σκληρή δουλειά της μέρας, οι νεαροί αγρότες συναντούν τις αγαπημένες τους. Μέσα σε μια παράξενη νυχτερινή ομίχλη, η Νατάσα, το κορίτσι του Βασίλι, βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά του αγαπημένου της. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, ο Βασίλι χορεύει ένα λαϊκό χορό, το χοπάκ. Όμως, φτάνοντας σε ένα σταυροδρόμι, πέφτει σε δολοφονική ενέδρα.Ο πατέρας του αρνείται θρησκευτική τελετή για την κηδεία του γιου του. Οι χωρικοί θάβουν το Βασίλι τραγουδώντας “νέα τραγούδια”, αφού ο νέος δολοφονήθηκε παλεύοντας για μια “νέα ζωή”. Με ένα πολύπλοκο μοντάζ, στη σκηνή της κηδείας παρεμβάλλονται η μητέρα του Βασίλι, που φέρνει στον κόσμο ένα μωρό, ο Κόμα Μπιλόκιν που τρελαίνεται και ομολογεί ότι αυτός σκότωσε το Βασίλι, η Νατάσα, που θρηνεί γυμνή το θάνατο του αγαπημένου της, ο παπάς του χωριού που παρακαλεί το θεό του να τιμωρήσει τους “άπιστους” αγρότες. Η ταινία τελειώνει με μια ομιλία που σηματοδοτεί τη μετάβαση σε μια νέα εποχή και, κλείνοντας ένα κύκλο, με εικόνες από τη φύση και τη γονιμότητα της γης.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ Ντοβζένκο

Σενάριο: Αλεξάντρ Ντοβζένκο

Παίζουν: Στεπάν Σκουράτ, Σεμιόν Σβασένκο, Γιούλια Σόλντσεβα

Φωτογραφία: Ντανιήλ Ντεμουίσκι

Μουσική: Λέβκο Ρεβούτσκι, Βιατσλάβ Οβτσινίκοφ

Παραγωγή: ΕΣΣΔ, (WUFKU), 1930

Διάρκεια: 76΄

Βιογραφία του Αλεξάντρ Ντοβζένκο

Ο Αλεξάντρ Ντοβζένκο θεωρείται ένας από τους τρεις κορυφαίους σκηνοθέτες του κλασικού σοβιετικού κινηματογράφου, μαζί με τον Σεργκέι Αϊζενστάιν και τον Βσεβολόντ Πουντόβκιν. Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1894, στο χωριουδάκι Βιουνίσε και ήταν αρχικά το έβδομο από δεκατρία παιδιά μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας. Όμως τα μεγαλύτερα αδέλφια του πέθαναν και ο παππούς του θέλησε αυτός τουλάχιστον να μορφωθεί. Έτσι έγινε δάσκαλος και δίδαξε μερικά χρόνια. Ως ανήσυχο πνεύμα, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη διδασκαλία και συνέχισε τις σπουδές του στις φυσικές πρώτα και μετά στις εμπορικές επιστήμες. Τα χρόνια 1917-19 πολέμησε ως στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού και στη συνέχεια έγινε γραμματέας του Κόμματος στην περιοχή του Κιέβου.

Φανατικός κομμουνιστής και προσωπικός φίλος του Στάλιν, ο Ντοβζένκο μπήκε στο διπλωματικό σώμα και υπηρέτησε για μερικά χρόνια στην Πολωνία και στη Γερμανία. Εκεί σπούδασε ζωγραφική δίπλα στον Τζορτζ Γκρος και τον Έριχ Χέκελ και στη συνέχεια δούλεψε ως σκιτσογράφος σε εφημερίδες, ενώ παράλληλα άρχισε να δοκιμάζει τις δυνάμεις του στην πεζογραφία.

Με τον κινηματογράφο ήρθε πρώτη φορά σε επαφή το 1925, ενώ βρισκόταν στην Οδησσό, και έκτοτε του αφιερώθηκε ολοκληρωτικά. Στην αρχή ασχολήθηκε με την κωμωδία, είδος αγαπητό στους σοβιετικούς. Από τις πρώτες του ταινίες ξεχωρίζει η ταινία “Βάσια ο Μεταρρυθμιστής”, σε δικό του σενάριο. Η ταινία που τον καθιέρωσε ήταν η “Σβενιγκόρα” (1928), που αποτέλεσε στη συνέχεια το πρώτο μέρος της λεγόμενης “Τριλογίας του Πολέμου”, μαζί με τις ταινίες “Άρσεναλ-Οπλοστάσιο” (1928-29) και τη”Γη” (1930).

Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε ως πολεμικός ανταποκριτής στον Κόκκινο Στρατό.

Ο Ντοβζένκο δούλεψε πολλά χρόνια στα Μοσφίλμ Στούντιος , στη Μόσχα, κυρίως ως παραγωγός και σεναριογράφος. Στη διάρκεια της καριέρας του, που κράτησε πάνω από είκοσι χρόνια, σκηνοθέτησε προσωπικά μόνο 7 ταινίες. Τιμήθηκε δύο φορές με το Βραβείο Στάλιν, για τις ταινίες “Χσορς” (1941) και “Μιτσούριν” (1949).

Τα τελευταία του χρόνια είχε στραφεί περισσότερο στη συγγραφή μυθιστορημάτων.

Πέθανε από καρδιακή ανακοπή στις 25 Νοεμβρίου 1956, στο εξοχικό του, στο Περεντελκίνο.

Ο Ντοβζένκο θεωρείται ο κατεξοχήν σκηνοθέτης που στη δεκαετία του ’30 έκανε διεθνώς γνωστό το σοβιετικό κινηματογράφο. Παρότι καθαρά πολιτικές, οι ταινίες του είναι γεμάτες συναίσθημα και συμβολισμούς, που συχνά κυριαρχούν στη γραμμική σεναριακή αφήγηση. Επηρέασε πολλούς σοβιετικούς σκηνοθέτες και υπήρξε μέντορας των νεαρών τότε Λαρίσα Σεπίτκο και Σεργκέι Παρατζάνοφ. Μετά το θάνατό του δόθηκε το όνομά του στα κινηματογραφικά στούντιο του Κιέβου. Η γυναίκα του, Γιούλια Σόλντσεβα, συνέχισε κατά κάποιο τρόπο το έργο του, παράγοντας δικές της ταινίες και ολοκληρώνοντας σχέδια που εκείνος δεν είχε σε εξέλιξη.

Πηγή: ertnews.gr

EX μια ταινία του Γιώργου Μαρκάκη Επίσημη πρεμιέρα στην Αθήνα!   Ταινιοθήκη της Ελλάδος Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2022 | 21:30 After screening party: Ρομάντσο | 23.30 Κ.atou (Dj set / GR) M+1 (DJ set, / JP) Deepneue (DJ set / PT)

Η underground club κουλτούρα του Βερολίνου εκτυλίσσεται στις τουαλέτες των ναών της dance μουσικής! Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Μαρκάκη κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα, την Τετάρτη 2 Νοεμβρίου, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, παρουσία των συντελεστών της ταινίας, ενώ ακολουθεί after screening party στο Ρομάντσο. Μια απεικόνιση της μοναδικής ηδονιστικής club κουλτούρας του Βερολίνου, όπου οι πρωταγωνιστές επιδίδονται σε μια νύχτα λαγνείας, αλήθειας και αυτοκαταστροφής. Αν το dancefloor ενός club φαίνεται να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, τα πλάσματα της νύχτας γνωρίζουν πολύ καλά πού συντελείται η πραγματική δράση. Γυρισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στις τουαλέτες ενός underground dance club του Βερολίνου, η κάμερα του σκηνοθέτη εστιάζει με closeups στις βαθύτερες σκέψεις, τα συναισθήματα και τους λόγους που οι χαρακτήρες έλκονται από τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Η εξτραβαγκάντζα περσόνα της πρωταγωνίστριας, Diana Kleimenova μας καθοδηγεί στα άδυτα της ιεροτελεστίας του clubbing όπου ο θάλαμος της τουαλέτας μεταμορφώνεται σε εξομολογητήριο όπου η διαφορετικότητα και η συμπερίληψη είναι η νέα κανονικότητα με τους χαρακτήρες της ταινίας να υποδύονται τον εαυτό τους και να ξεδιπλώνουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους διαμορφώνοντας το σενάριο αυτής της fiction-documentary ταινίας.  Μετά την ταινία ακολουθεί πάρτι με καλεσμένους στα decks τους DJs και πρωταγωνιστές της ταινίας, όπως την Γιαπωνέζα DJ M+1 και τον Πορτογάλο DJ Deepneue με έδρα το Βερολίνο και εμφανίσεις στο φημισμένο Berghain cub, ενώ μαζί τους στα decks η “διεθνής” Ελληνίδα Κ.atou με εμφανίσεις σε ΗΠΑ και μεγάλα Φεστιβάλ της Ευρώπης. Συντελεστές: Σενάριο/Σκηνοθεσία: Γιώργος Μαρκάκης World Sales: WIDE Management Διεύθυνση Φωτογραφίας - Cinematographer: Mor Shauli Story by: Marie Fleuret, George Markakis Stylist: Avi Ben Nisan Ηθοποιοί - Cast: Diana Kleimenova, Leto Van Long, Mitzucker Rae Samson, Kalliopi Tzermani, David Jong - Sung Myung, Braulio Bandeira Μοντάζ: Tόλης Αποστολίδης Μουσική: M+1 Παραγωγή: I HAVE MY ART LTD Ηχος: Νίκος Τριαντάφυλλου, Χρήστος Μπεκήρης, Σάββας Κοντού Περισσότερες πληροφορίες: www.exthemovie.com   EX - Πρεμιέρα: Τετάρτη 2 Νοεμβρίου Ταινιοθήκη της Ελλάδας, Ιερά Οδός 48, Κεραμεικός Ώρα έναρξης: 21.30 Εισιτήριο: 7 ευρώ, 5 ευρώ (μειωμένο) After screening party: Ρομάντσο, Αναξαγόρα 3-5, Ομόνοια Ώρα έναρξης: 23.30 Είσοδος ελεύθερη

EX - Official Trailer

Μια γυναίκα έχασε τη ζωή της όταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της νέας ταινίας όπου πρωταγωνιστεί ο Άλεκ Μπάλντγουιν, ο γνωστός ηθοποιός την πυροβόλησε. Τραυματίστηκε επίσης ο σκηνοθέτης της ταινίας!
Το δυστύχημα στο σετ του γουέστερν Rust στο Νέο Μεξικό έγινε όταν ο Άλεκ Μπάλντγουιν πυροβόλησε με όπλο – ρέπλικα που υποτίθεται πως είχε άσφαιρα. Νεκρή είναι η 42χρονη Halyna Hutchins, που εργαζόταν στην ταινία ως διευθύντρια φωτογραφίας, ενώ ο 48χρονος τραυματίας είναι ο Joel Souza, σκηνοθέτης της ταινίας!
Η Χαλίνα Χάτσινς και ο Τζόελ Σόουζα «τραυματίστηκαν από σφαίρες όταν ο Άλεκ Μπόλντουιν πυροβόλησε με το πιστόλι που χρησιμοποιούσε για το γύρισμα» της ταινίας Rust, η οποία παράγεται για λογαριασμό του Netflix, ανέφεραν οι υπηρεσίες του σερίφη της κομητείας Σάντα Φε, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο.
Αμέσως, η γυναίκα μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Αλαμπουκέρκι αλλά υπέκυψε στα τραύματά της, ενώ ο σκηνοθέτης της ταινίας μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Σάντα Φε όπου νοσηλεύεται στην Εντατική, αλλά η κατάσταση της υγείας του δεν είναι γνωστή. Σύμφωνα με εκπρόσωπο του σερίφη που επικαλέστηκε το Hollywood Reporter, ο σκηνοθέτης είναι σε «κρίσιμη κατάσταση». 

Δεν είναι ακόμη σαφείς οι συνθήκες υπό τις οποίες ο Άλεκ Μπάλντγουιν πυροβόλησε, τραυματίζοντας θανάσιμα την διευθύντρια φωτογραφίας της ταινίας. Η μέχρι στιγμής εκδοχή είναι πως το όπλο εκπυρσοκρότησε. Σύμφωνα με εκπρόσωπο του σερίφη, που επικαλέστηκε εκπρόσωπο της παραγωγής, επρόκειτο για «ατύχημα», καθώς αντί για άσφαιρα στο πιστόλι που χρησιμοποιούσε ο πρωταγωνιστής είχαν τοποθετηθεί αληθινές σφαίρες.

Όλα έγιναν στο Bonanza Creek Ranch, έναν δημοφιλή τόπο γυρισμάτων στο Νέο Μεξικό. Η πρώτη εκτίμηση είναι πως η τραγωδία συνέβη είτε ενώ γυριζόταν κάποια σκηνή είτε ενώ γινόταν πρόβα. Για το τραγικό περιστατικό έχει ξεκινήσει έρευνα, στο πλαίσιο της οποίας κλήθηκαν να καταθέσουν αυτόπτες μάρτυρες. Ωστόσο ακόμη δεν έχουν ασκηθεί διώξεις σε βάρος του Άλεκ Μπάλντγουιν.

Η ταινία Rust είναι γουέστερν και ο Άλεκ Μπάλντγουιν (ο οποίος είναι επίσης συμπαραγωγός της ταινίας) παίζει τον Χάρλαντ Ραστ, έναν παράνομο της Άγριας Δύσης, του οποίου ο 13χρονος εγγονός έχει καταδικαστεί για φόνο που διέπραξε κατά λάθος και κινδυνεύει με θάνατο δι’ απαγχονισμού.

Η άτυχη Halyna Hutchins θεωρούνταν ανερχόμενο αστέρι. Είχε ουκρανικές ρίζες και είχε μεγαλώσει σε σοβιετική στρατιωτική βάση στον Αρκτικό Κύκλο! Σπούδασε δημοσιογραφία στο Κίεβο και σχετικά με το σινεμά στο Λος Άντζελες.

Πριν από μερικές μέρες είχε ανεβάσει βίντεο και φωτογραφίες από τα γυρίσματα της ταινίας στο λογαριασμό της στο instagram.

Η  «Αbramorama» παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ

«Ολυμπία» αφιερωμένο στη βραβευμένη με όσκαρ

 ηθοποιό Ολυμπία Δουκάκη

με παγκόσμιες ζωντανές δωρεάν προβολές

και συζητήσεις αυτό το καλοκαίρι

 

Η πρεμιέρα Live Streaming του «Ολυμπία»

στη Βόρεια Αμερική θα γίνει στις 9 Ιουλίου

και στην Ελλάδα και Κύπρο, στις 10 Ιουλίου στις 20:00

Αμέσως μετά η ταινία θα είναι διαθέσιμη σαν μια έκδοση

εικονικού κινηματογράφου (virtual cinema)

Παρακολουθήστε την ταινία στη σελίδα του έργου στο Facebook

https://www.facebook.com/olympiathefilm/

 

 

 Η Abramorama στο πλαίσιο του αφιερώματος «Εικονοκλαστικές Γυναίκες του Θεάτρου» που γίνεται αυτή την περίοδο στην Αμερική, σε συνεργασία με την ABCinemaNOW, συμμετέχει με την προβολή του μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ «Ολυμπία» για παγκόσμιες προβολές τύπου LIVE STREAMING PREMIERE .

Η ταινία εξυμνεί ένα θρύλο που προηγήθηκε της εποχής της. Το «Ολυμπία» είναι μια καταγραφή μίας σημαντικής προσωπικότητας ,ένα ταξίδι αναζήτησης για το ποια είναι η Ολυμπία Δουκάκη.

H πρεμιέρα του Live Streaming στη Βόρεια Αμερική θα πραγματοποιηθεί στις 9 Ιουλίου ενώ με μία ειδική προβολή για Ελλάδα και Κύπρο στις 10 Ιουλίου στις 20:00 Στην πρεμιέρα της ταινίας θα υπάρξει ειδική εισαγωγή και θα ακολουθήσουν συζητήσεις επιτροπής (panel discussions), τα μέλη της οποίας θα ανακοινωθούν αργότερα.

Οι διευθυντές της Abramorama Ρίτσιαρτ Αμπράμοβιτς (Richard Abramowitz) Πρόεδρος (CEO) και Καρόλ Μαρτέσκο-Φένστερ (Karol Martesko-Fenster) Αντιπρόεδρος (COO) αναφέρουν σχετικά με την ταινία: «Έχοντας μεγαλώσει περιτριγυρισμένοι από θέατρο και ισχυρές γυναίκες, η ευκαιρία να παρουσιάσουμε αυτήν την ταινία είναι ένα δώρο που είμαστε πρόθυμοι να μοιραστούμε, ιδιαίτερα σε μια εποχή που και τα δύο χρειάζονται περισσότερο από ποτέ.»

Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ «Ολυμπία», με σκηνοθέτη το Χάρη Μαυρομιχάλη και εκτελεστικούς παραγωγούς τους Σίντ Γκάνης (Sid Ganis) και Ανθούλα Κατσιματίδη είναι ένας υπέροχος κοριός που στο βεριτέ ντοκιμαντέρ αφηγείται, με ένα ζεστό και ευαίσθητο τρόπο, μια οδυνηρή ιστορία μιας γυναίκας που γίνεται η δική της γυναίκα, με τους δικούς της όρους για να εξασκήσει μια γιγαντιαία δημιουργική δύναμη στον κόσμο.

Επαναστατώντας κατά της παραδοσιακής Ελληνίδας μητέρας της που μέχρι τα εσώρουχα της έψαχνε για να ελέγξει την ισχυρή σεξουαλική της ορμή, καταπολεμώντας ένα συντηρητικό τρόπο ζωής  εν μέσω της παραδοσιακής παλαιάς ανώτερης τάξης της Βοστώνης (Boston Brahmin) στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, και ξεκινώντας τη δική της θεατρική ομάδα στο Νιου Τζέρσεϋ αντί να περιμένει το τηλέφωνο να κτυπήσει, η Ολυμπία Δουκάκη πήρε στα χέρια της τη ζωή της  με απίστευτο θάρρος.

Μέσα από μια συναρπαστική ιστορία που, άψογα, συνδυάζει το παρελθόν και το παρόν, ανοίγει την καρδιά της και εκθέτει τον πιο αληθινό εαυτό της στο κοινό. Αυτό που κάνει τόσο φωτεινή την ταινία είναι η ωμή ειλικρίνεια με την οποία η Ολυμπία μας οδηγεί στον πυρήνα του εαυτού και του είναι της.

 Όπως μαρτυρούν όλοι οι συνάδελφοί της ηθοποιοί με τους οποίους έχει μοιραστεί το φως της δημοσιότητας, η Ολυμπία είναι «εντελώς ανοιχτή και τρελή», κάτι που τελικά καταλήγει να είναι ο δείκτης του μεγέθους της απόλυτης λογικής της.

Στην ταινία εμφανίζονται οι Whoopi Goldberg, Laura Linney, Diane Ladd, Lynn Cohen, Lainie Kazan, Austin Pendleton, Ed Asner, Armistead Maupin και Michael Dukakis. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο DOC NYC και την ευρωπαϊκή της πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Για την πραγματοποίηση του ντοκιμαντέρ «Ολυμπία» ο Χάρης Μαυρομιχάλης συνεργάστηκε με καταξιωμένους καλλιτέχνες, οι οποίοι προσέφεραν απλόχερα το ταλέντο τους. Ένας από αυτούς τους καλλιτέχνες είναι ο Paul Cantelon, συνθέτης μουσικής ταινιών όπως «The Diving Bell and the Butterfly»,  «Jane Fonda in Five Acts», «The Other Boleyn Girl», «W». 

Ο σκηνοθέτης γνώριζε ευθύς εξ’ αρχής ότι σε αυτό το ντοκιμαντέρ ήθελε να συνεργαστεί με την αγαπημένη Αλέξια Βασιλείου, τόσο ως τραγουδίστρια όσο και ως συνθέτης. Έτσι την προσέγγισε προκειμένου να προσθέσει στην ταινία τις δικές της ορχηστρικές συνθέσεις για ορισμένες από τις σκηνές του φιλμ. 

Στο ABCinemaNOW.com θα βρείτε σχετικές ενημερώσεις καθώς και ζωντανές ειδοποιήσεις και γνωστοποιήσεις.

ΟΛΥΜΠΙΑ (ΗΠΑ - 2020 - 100 λεπτά - Αγγλικά & Ελληνικά)

Η Abramorama παρουσιάζει το Ολυμπία, μία παραγωγή των Out Of The Blue Entertainment και Ella Bean Productions. Πρωταγωνιστούν οι  Olympia Dukakis, Laura Linney, Whoopi Goldberg, Louis Zorich, Laine Kazan, Diane Ladd, Ed Asner, Armistead Maupin, Austin Pendleton, Lynn Cohen, Governors Thomas Kean και ο Michael Dukakis. Μουσική: Paul Cantelon, Αλέξια Βασιλείου. Μοντάζ: Sam Eggers, Χάρης Μαυρομιχάλης. Κινηματογραφιστής: John Ryan Johnson, Federico Cesca.  Εκτελεστικός Παραγωγός:  Sid Ganis, Ανθούλα Κατσιματίδη.  Παραγωγός: Χάρης Μαυρομιχάλης, Muriel Moraes, Keren Seol, Andrew Ford. Σκηνοθεσία: Χάρης Μαυρομιχάλης. www.olympiathefilm.com. AN ABCinemaNOW LIVE SCREENING EVENT and ABRAMORAMA GLOBAL RELEASE. 

ΟΛΥΜΠΙΑ ΔΟΥΚΑΚΗ

Η Ολυμπία Δουκάκη έγινε παγκοσμίως  γνωστή από τον ρόλο που της χάρισε το βραβείο Όσκαρ στην ταινία «Κάτω από την λάμψη του φεγγαριού (1987)», όπου υποδύθηκε την μητέρα της Σερ. Έχει ακόμη μεταξύ άλλων πρωταγωνιστήσει στις ταινίες  «Ανθισμένες Μανόλιες(1989)», «Κοίτα Ποιος Μιλάει(1989)», «Mr. Holland’s Opus(1995)», «Ακαταμάχητη Αφροδίτη(1995)», «The Cemetery club(1993)», «The Event(2003)», «Cloudburst(2011)», «Seven Chinese Brothers»(2015)», «Dad(1989)», «Υστερόγραφο μιας σχέσης(2006)», «Εργαζόμενο κορίτσι(1988)».

ΧΑΡΗΣ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ

Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU) με μεταπτυχιακό στην σκηνοθεσία. Έγραψε και σκηνοθέτησε ταινίες στην Νέα Υόρκη και στην Ισπανία. Αυτή είναι η πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία.  Η πρώτη του αγάπη ήταν ο χορός όπου υπήρξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας “DanceAnonymous” στη Νέα Υόρκη. Μέσω της ομάδας του και του μη κερδοσκοπικού οργανισμού «DeadFamousProductions”, ο Χάρης δημιούργησε το εντατικό εργαστήρι χορού “Γεύση Νέας Υόρκης”, το Διεθνές Φεστιβάλ Παιδικού Θεάτρου. Επίσης ήταν ένας από τους οργανωτές της 1ης Πορείας Υπερηφάνειας καθώς και του πρώτου LGBTQ(LesbianGayBisexualTransgenderQueer) φεστιβάλ κινηματογράφου στην Κύπρο.

ABRAMORAMA

«Η Abramorama είναι ο παγκοσμίως κορυφαίος συνεργάτης διανομής και διαχείρισης δικαιωμάτων για μουσικές ταινίες και ντοκιμαντέρ. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 σχεδόν χρόνων περίπου, η Abramorama έχει, με μεγάλη επιτυχία, διαπραγματευτεί την κυκλοφορία και διάθεση εκατοντάδων ταινιών τόσο στην Αμερική όσο και ανά το παγκόσμιο, όπως το βραβευμένο με Grammy “The Beatles: Eight Days A Week - The Touring Years”, το Miles Davis: Birth of the Cool, το Senna, το “Pearl Jam Twenty”, και το υποψήφιο για Όσκαρ “Exit Through the Gift Shop”.

«Τo Ολυμπία, σε στιλ κινηματογραφικού βεριτέ, μας δίνει ένα ασυνήθιστα προσωπικό, κινηματογραφικό πορτρέτο αυτής της συναρπαστικής, εικονοκλαστικής γυναίκας» γράφει το Hollywood Reporter.

 

«Μια πραγματικά μαγευτική ταινία, αντάξια της συναρπαστικής της πρωταγωνίστριας.» 

CBSNews

«Μια συναρπαστική, απροκάλυπτη και εμπνευσμένη ταινία»

Winston-SalemJournal

 

 

Το ντοκιμαντέρ «Ολυμπία» είναι μία καταγραφή μίας σημαντικής προσωπικότητας, ένα ταξίδι αναζήτησης για το ποια είναι η Ολυμπία Δουκάκη.  Με αφετηρία τα ογδόντα της χρόνια, και για τρία συνεχή έτη, η κάμερα την ακολουθεί σε διαφορετικούς ρόλους και ιδιότητες: αυτόν της ηθοποιού, της δασκάλας, της συζύγου, της μητέρας, της ακτιβίστριας. Το αποτέλεσμα, αυτή η βαθιά συγκινητική ταινία που διερευνά όχι μόνο την πλούσια και ιστορική καριέρα της Ολυμπίας, αλλά και τον αγώνα της να βρει μια κοινή συνισταμένη αρμονικής συνύπαρξης ανάμεσα στις αμερικανικές αξίες και τις αξίες που τις μετέδωσαν οι Έλληνες μετανάστες  γονείς της. Η δημιουργία της δικής της προσωπικότητας για την οποία αγωνίστηκε, η προσπάθειά της να γεφυρώσει αυτούς τους δυο κόσμους και να τους μπολιάσει με τα δικά της ιδανικά για τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, την οδήγησαν σε ένα περιπετειώδη δρόμο προσωπικών ανακαλύψεων, αγάπης, απώλειας, μητρότητας, λύπης και επιτυχίας. Τo κινηματογραφικό βεριτέ στιλ της ταινίας επιτρέπει στο κοινό να κινείται, συνεχώς και με άνεση, ανάμεσα στις πρόβες, τα εργαστήρια, την οικογενειακή ζωή και τελικά το ταξίδι με την κόρη και τις εγγονές της στο προγονικό σπίτι της στην Ελλάδα.

www.olympiathefilm.com

facebook / Instagram / twitter

@olympiathefilm

 

 

 

 

 

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΩΝ

Οι Δεινόσαυροι κατακλύζουν

τη «ΘΟΛΟ» Εικονικής Πραγματικότητας!

Από τις 2 Μαρτίου στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»!

Η νέα εντυπωσιακή τρισδιάστατη ταινία «Ταξίδι στον Κόσμο των Δεινοσαύρων» θα ξεκινήσει να προβάλλεται στη «Θόλο» Εικονικής Πραγματικότητας του «Ελληνικού Κόσμου» από το Σάββατο 2 Μαρτίου. Πρόκειται για ένα υπερθέαμα για τα εντυπωσιακότερα πλάσματα που κατοίκησαν ποτέ τον πλανήτη πριν από εκατομμύρια χρόνια. Οι δεινόσαυροι ζωντανεύουν ξανά μέσω της τεχνολογίας της «Θόλου» και προσφέρουν μία μοναδική εμπειρία για μικρούς και μεγάλους.

Ταξιδέψτε εκατομμύρια χρόνια πριν, στην Τριασική, Ιουρασική και Κρητιδική περίοδο και ανακαλύψτε τους τρομερούς προγόνους των σημερινών πουλιών: τους φτερωτούς δεινοσαύρους!

Η ταινία μας ακολουθεί το φαντασμαγορικό ταξίδιανακάλυψης ενός πατέρα και της έφηβης κόρης του Λούσι,οι οποίοι εξερευνούν τον πλανήτη από Εποχή, σε Εποχή και από ήπειρο, σε ήπειρο, αναζητώντας στοιχεία για την προέλευση των πουλιών από τους δεινοσαύρους!

Οι πρωταγωνιστές μας ταξιδεύουν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους παρέα με επιβλητικά σμήνη από Πτερόσαυρους, Μικροράπτορες, Ραμφόρρυγχους, Αρχαιοπτέρυγεςκαι εξερευνούνεκτάσεις γεμάτες με κολοσσιαίους γίγαντεςόπως ο Τρικεράτωψ, ο Ιγκουανόδοντας, ο Γιγανοτόσαυρος, ο Δεινόνυχος, ο Αργεντινόσαυρος, που θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος δεινόσαυρος που πάτησε ποτέ στη γη, και άλλα πολλά είδη.

Στη διάρκεια του ταξιδιού τους θα περάσουν από τροπικά δάση, θα σκαρφαλώσουν σε παγωμένες οροσειρές, θα διασχίσουν προϊστορικές θάλασσες, θα πηδήξουν σε τεράστιες στοές. Στο τέλος, θα γίνουν μάρτυρες της κατακλυσμιαίας τελευταίας μέρας των δεινοσαύρων πάνω στη γη: όταν ο τεράστιος αστεροειδής, που προσέκρουσε πάνω στον πλανήτη, προκάλεσε το ντόμινο της εξαφάνισης αυτών των τρομερών πλασμάτων.

Η νέα ταινία ΘΟΛΟΥ, που θα μαγέψει μικρούς και μεγάλους, παρουσιάζει με εύληπτο και συνάμα συναρπαστικό τρόπο στους θεατές εκπαιδευτικά θέματα όπως: την μετατόπιση των ηπείρων, την κίνηση των αστεριών, τη φύση των αστεροειδών και φυσικά διάφορα είδη δεινοσαύρων και την εξέλιξή τους.

Η νέα ταινία θα είναι διαθέσιμη στη «ΘΟΛΟ» Εικονικής Πραγματικότητας από τις 2 Μαρτίου 2019.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Διάρκεια: 45’

Hμέρες και ώρες προβολής:www.hellenic-cosmos.gr&www.tholos254.gr

Γενική είσοδος: 7€ (ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις)

Προπώληση εισιτήριων:

• tickets.hellenic-cosmos.gr
• Τ. 212 254 0000
• Υποδοχή Μουσείου, Πειραιώς 254 Ταύρος

 

«ΘΟΛΟΣ»

Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»

Πειραιώς 254, Ταύρος

ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΧΩΡΟΣ ΣΤΑΘΜΕΥΣΗΣ

 

Πολλά από τα μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου αναμένονται απόψε στο Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου για την τελετή απονομής των βραβείων της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA), τις περισσότερες υποψηφιότητες για τα οποία έχει συγκεντρώσει η ταινία "The Favourite" ("Η Ευνοούμενη") του Γιώργου Λάνθιμου με συνολικά 12 στις κορυφαίες κατηγορίες.

Η Ολίβια Κόλμαν υποδύεται την βασίλισσα Άννα του 18ου αιώνα σε αυτή την ταινία εποχής που δανείζεται στοιχεία τόσο από την κωμωδία όσο και από το δράμα.

Η ταινία είναι υποψήφια στις κατηγορίες της Καλύτερης Ταινίας, της Καλύτερης Βρετανικής Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας για τον Γιώργο Λάνθιμο, Καλύτερου Σεναρίου και Καλύτερου Α' Γυναικείου ρόλου (για την Κόλμαν) και δύο υποψηφιότητες για το βραβείο Καλύτερου Β' Γυναικείου Ρόλου για τις συμπρωταγωνίστριες της Κόλμαν, Ρέιτσελ Βάις και Έμα Στόουν, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερης Φωτογραφίας, Καλύτερου Σχεδιασμού Παραγωγής, Καλύτερου Σχεδιασμού Κοστουμιών, Καλύτερου Μακιγιάζ και Καλύτερου Μοντάζ.

Στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας υποψήφιο είναι και το "Πράσινο Βιβλίο", το ριμέικ του μιούζικαλ "Ένα Αστέρι Γεννιέται", η μαυρόασπρη "Ρόμα" και του Σπάικ Λι το "BlacKkKlansman".

Η Κόλμαν θα αναμετρηθεί για το βραβείο Α' Γυναικείου ρόλου με την Γκλεν Κλόουζ (η οποία όπως και η Κόλμαν βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα και είναι υποψήφια για την "Σύζυγο" ) και την Λέιντι Γκάγκα για το "Ενα Αστέρι Γεννιέται", την Βαϊόλα Ντέιβις για τις "Χήρες" και την Μελίσα Μακάρθι για το "Μπορείς ποτέ να με συγχωρέσεις;".

Ο Κρίστιαν Μπέιλ, ο οποίος υποδύθηκε τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Ντικ Τσέινι στο "Vice", ο Ράμι Μάλεκ, που υποδύθηκε τον φρόντμαν των Queen Φρέντι Μέρκιουρι στο "Bohemian Rhapsody" και ο Βίγκο Μόρτενσεν για το "Πράσινο Βιβλίο" είναι υποψήφιοι για βραβείο Α΄Ανδρικού Ρόλου, ενώ την λίστα συμπληρώνει ο Μπράιντλεϊ Κούπερ για το "Ενα Αστέρι Γεννιέται" και ο Στιβ Κούγκαν για το "Σταν και Όλι".

Πολλοί αστέρες αναμένεται να είναι παρόντες στην αποψινή τελετή, μεταξύ των οποίων οι: Έιμι Άνταμς, Βαιόλα Ντέιβις, Μπράντλεϊ Κούπερ, Γκλεν Κλόουζ, Λετίσια Ράιτ, Μαχερσάλα Άλι, Μάργκοτ Ρόμπι, Μελίσα Μακάρθι και Ράμι Μάλεκ.

Η Λέιντι Γκάγκα δεν αναμένεται να παραστεί, καθώς στις ΗΠΑ θα γίνει η τελετή απονομής των Grammy.

Από τις υποψηφιότητες για τα βραβεία BAFTA αποσύρθηκε το όνομα του σκηνοθέτη της ταινίας "Bohemian Rhapsody" Μπράιαν Σίνγκερ, μετά τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν εναντίον του για σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων αγοριών.

Ο Σίνγκερ έχει αρνηθεί τις κατηγορίες αυτές, λέγοντας ότι δέχεται μια ομοφοβική επίθεση.

Η φετινή απονομή των βραβείων BAFTA θα αρχίσει στις 21:00 ώρα Ελλάδος και θα την παρουσιάσει όπως και πέρυσι η Τζοάνα Λάμλεϊ.

ΑΠΕ με πληροφορίες και από το BBC