Η Κροατία υιοθέτησε σήμερα το ευρώ κι εντάχθηκε στον χώρο Σένγκεν, στον οποίο επιτρέπεται η ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων και των αγαθών, δυο ορόσημα για τη μικρή χώρα των Βαλκανίων που έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πριν από περίπου μια δεκαετία.

Τα μεσάνυχτα του Σαββάτου (τοπική ώρα· στη 01:00 ώρα Ελλάδας), η Κροατία αποχαιρέτισε το νόμισμά της, το κούνα, για να γίνει το 20ό μέλος της ευρωζώνης. Έγινε επίσης το 27ο κράτος το οποίο εντάσσεται στον χώρο Σένγκεν, την αχανή ζώνη όπου πάνω από 400 εκατομμύρια άνθρωποι μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα, χωρίς να υποβάλλονται σε ελέγχους στα εσωτερικά σύνορα.

Οι τοπικές εφημερίδες χαιρέτισαν χθες Σάββατο τα δύο γεγονότα, με την Vecernji List να τα χαρακτηρίζει "αποκορύφωμα της ένταξης της Κροατίας στην ΕΕ". Η πρόεδρος της Ένωσης Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αναμένεται να επισκεφθεί τη χώρα σήμερα.

Η Κροατία, που εντάχθηκε στην ΕΕ τον Ιούλιο του 2013, κήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γιουγκοσλαβία το 1991, ενώ η σύγκρουση που ακολούθησε (1991-95) προκάλεσε περίπου 20.000 νεκρούς.

Οι Κροάτες αξιωματούχοι υπογραμμίζουν τακτικά τα οφέλη που θα έχουν οι 3,9 εκατομμύρια κάτοικοι της χώρας από την ένταξή της στην ευρωζώνη και τον χώρο Σένγκεν.

Για τους ειδικούς, η υιοθέτηση του ευρώ θα συμβάλει στην προστασία της κροατικής οικονομίας, μίας από τις πιο αδύναμες της ΕΕ, μπροστά στον ραγδαία αυξανόμενο πληθωρισμό, τη σοβαρή ενεργειακή κρίση και τη γεωπολιτική ανασφάλεια μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Τον Νοέμβριο ο πληθωρισμός στην Κροατία έφτασε το 13,5%, έναντι 10% στην ευρωζώνη.

"Κλαμπ ελίτ"

Οι Κροάτες από την πλευρά τους έχουν ανάμικτα συναισθήματα: χαίρονται για την άρση των ελέγχων στα σύνορα, όμως η αλλαγή νομίσματος προκαλεί δυσπιστία.

Τις τελευταίες ημέρες πολίτες κάνουν ουρά έξω από τα αυτόματα μηχανήματα ανάληψης των τραπεζών, καθώς φοβούνται ότι θα υπάρχουν προβλήματα ρευστότητας μετά το τέλος της μεταβατικής περιόδου.

Νωρίς σήμερα ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας έκανε συμβολικά ανάληψη ευρώ από αυτόματο μηχάνημα στο Ζάγκρεμπ.

Εξάλλου πολλοί Κροάτες ανησυχούν ότι η υιοθέτηση του ευρώ θα προκαλέσει άνοδο τιμών, κυρίως καθώς οι εταιρείες θα στρογγυλοποιήσουν προς τα πάνω τις τιμές μετά την αλλαγή νομίσματος.

Όμως ο Μάρκο Πάβιτς, εργαζόμενος σε τουριστικό γραφείο, εκτίμησε ότι "η Κροατία εντάσσεται σε ένα κλαμπ ελίτ".

Ωστόσο "τίποτα δεν αλλάζει από την 1η Ιανουαρίου, ούτως ή άλλως όλα τα υπολογίζαμε σε ευρώ εδώ και δύο δεκαετίες", πρόσθεσε ο Νέβεν Μπάνιτς, άλλος εργαζόμενος.

Περίπου το 80% των τραπεζικών καταθέσεων είναι ήδη σε ευρώ στην Κροατία, καθώς οι βασικοί εταίροι της χώρας ανήκουν στην ευρωζώνη, και ο τουρισμός, που συμβάλει σε ποσοστό 20% στο ΑΕΠ της χώρας, τροφοδοτείται από Ευρωπαίους.

Τα μεσάνυκτα ο Κροάτης υπουργός Εσωτερικών Νταβόρ Μποζινόβιτς και η υπουργός Δημόσιας Διοίκησης της Σλοβενίας Σάνια Αγιάνοβιτς Χόβνικ παρέστησαν σε σύντομη τελετή στα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών, στη διάρκεια της οποίας απομακρύνθηκαν μπάρες από τα σύνορα.

"Σήμερα το βράδυ γιορτάζουμε το νέο έτος, τη νέα Ευρώπη με την Κροατία στη ζώνη Σένγκεν", δήλωσε ο Μποζινόβιτς, χαρακτηρίζοντας το γεγονός "τελική επιβεβαίωση της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας".

Ο Κροάτης υπουργός Εξωτερικών Γκόρνταν Γκρλιτς- Ράντμαν παρέστη σε αντίστοιχη τελετή σε συνοριακό φυλάκιο στη μεθόριο με την Ουγγαρία.

Τουρισμός

Η Κροατία δέχθηκε φέτος τέσσερις φορές περισσότερους τουρίστες από όσους κατοίκους έχει και η ένταξή της στη ζώνη Σένγκεν αναμένεται να δώσει περαιτέρω ώθηση στον κλάδο.

Οι μεγάλες ουρές αναμονής στα σύνορα της χώρας με τους γείτονές της της ΕΕ θα αποτελούν παρελθόν. Σήμερα θα κλείσουν 73 μεθοριακά φυλάκια. Στα αεροδρόμια η αλλαγή θα γίνει στις 26 Μαρτίου για τεχνικούς λόγους.

Παράλληλα η κατάσταση στα σύνορα της Κροατίας με τους γείτονές της που δεν ανήκουν στην ΕΕ – τη Βοσνία, το Μαυροβούνιο και τη Σερβία—δεν θα αλλάξει.

Ωστόσο η αντιμετώπιση της παράτυπης μετανάστευσης θα παραμείνει μια μεγάλη πρόκληση για τη χώρα. Από τοτε που εντάχθηκε στην ΕΕ η Κροατία ανέλαβε το καθήκον να προστατεύει τα εξωτερικά, χερσαία σύνορα του μπλοκ, μήκους περισσότερων από 1.350 χιλιομέτρων.

Η χώρα βρίσκεται στη λεγόμενη οδό των δυτικών Βαλκανίων την οποία ακολουθούν οι μετανάστες για να εισέλθουν στην ΕΕ, αλλά και λαθρέμποροι όπλων, ναρκωτικών και διακινητές ανθρώπων.

Μετά την άρση των περιορισμών που είχαν υιοθετηθεί λόγω της πανδημίας covid η Κροατία κατέγραψε 30.000 παράτυπους μετανάστες τους δέκα πρώτους μήνες του 2022, αύξηση 1505 σε σχέση με την ίδια περίοδο την προηγούμενη χρονιά.

                                        
Δήλωση Νίκου Χουντή για τα 20 χρόνια από την εισαγωγή του Ευρώ

«Κάποιοι κέρδισαν και κάποιοι έχασαν από την επιλογή της Ελλάδας να ενταχθεί στο Ευρώ»

Το Ευρώ παρουσιάστηκε από τις ευρωπαϊκές ελίτ ως μια ιστορική ευκαιρία για οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, εισοδηματική και κοινωνική σύγκλιση, ασφάλεια και σταθερότητα, σε μια ήπειρο που βασανίστηκε για αιώνες από τις εθνικές έριδες και τους οικονομικούς ανταγωνισμούς.

20 χρόνια αργότερα, οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν διαπιστώσει πικρά ότι το Ευρώ δεν είναι απλά ένα νόμισμα, αλλά ένα πολιτικό σχέδιο που δημιουργεί κερδισμένους και χαμένους.

Το κοινό νόμισμα, αντί να αμβλύνει τις ανισορροπίες των εθνικών οικονομιών της Ευρωζώνης, όξυνε των ανταγωνισμό μεταξύ τους, κάνοντας τους ισχυρούς ισχυρότερους και τους αδύναμους έρμαια των διαθέσεων των διεθνών αγορών και των θεσμικών επενδυτών.

Το Ευρώ αντί να μειώσει το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου, αντί να δώσει νέες δυνατότητες οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης σε κάθε κράτος-μέλος, ισοπέδωσε το κοινωνικό κράτος και τις εργασιακές σχέσεις, επέβαλε πολιτικές λιτότητας και ιδιωτικοποίησης των δημόσιων-κοινωνικών αγαθών και, στο όνομα των ‘διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων’, έδωσε απεριόριστες εξουσίες και δύναμη στο κεφάλαιο και την εργοδοσία.

Η επιλογή να ενταχθεί η Ελλάδα στην Ευρωζώνη ήταν μια πολιτική απόφαση, τόσο του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όσο και των ισχυρών της Ε.Ε. Τα λεγόμενα ‘διαρθρωτικά προβλήματα’ της ελληνικής οικονομίας αποτέλεσαν χρυσή ευκαιρία για μπίζνες για πολυεθνικές, τράπεζες, κατασκευαστικές, αλλά και για τις γερμανικές και γαλλικές εταιρείες όπλων που ολοκλήρωσαν οικονομικά, την πολιτική απόφαση Γερμανίας και Γαλλίας, να ενταχθεί η χώρα μας στο κοινό νόμισμα. Για τον ελληνικό λαό, όμως, τα κέρδη των πολυεθνικών και η ασυδοσία του κεφαλαίου, ισοδυναμούσαν με περικοπές μισθών, απολύσεις, εργοδοτική αυθαιρεσία, ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση.

Ο ελληνικός και οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούν να έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Έχουν τη δύναμη και την πολιτική εμπειρία, να βάλουν τέλος στις πολιτικές της λιτότητας και του δημοσιονομικού ελέγχου, να έρθουν σε ρήξη με την Ευρωζώνη και τις πολιτικές της Ε.Ε.

Η Λαϊκή Ενότητα, δείχνει τον δρόμο της αγωνιστικής συνέπειας και μάχεται για το χτίσιμο μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας που θα στοχεύει στην έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ και την Ε.Ε, ώστε να ανακτήσει οικονομικά εργαλεία για την εφαρμογή πολιτικών τόνωσης των εισοδημάτων και ενίσχυσης της εργασίας.

                                                      

https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/chart1-300x196.jpg 300w" sizes="(max-width: 733px) 100vw, 733px">

https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/chart4-300x196.jpg 300w" sizes="(max-width: 733px) 100vw, 733px">

https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/chart3-300x100.jpg 300w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/chart3-768x255.jpg 768w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/chart3-1080x359.jpg 1080w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/chart3.jpg 1466w" sizes="(max-width: 1024px) 100vw, 1024px">

https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/chart5-300x196.jpg 300w" sizes="(max-width: 733px) 100vw, 733px">

https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/chart6-300x196.jpg 300w" sizes="(max-width: 733px) 100vw, 733px">

https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro1-300x225.jpg 300w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro1-768x576.jpg 768w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro1-510x382.jpg 510w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro1-1080x810.jpg 1080w" sizes="(max-width: 1024px) 100vw, 1024px">

https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro2-300x225.jpg 300w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro2-768x576.jpg 768w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro2-510x382.jpg 510w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro2-1080x810.jpg 1080w" sizes="(max-width: 1024px) 100vw, 1024px">

https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro3-300x225.jpg 300w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro3-768x576.jpg 768w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro3-510x382.jpg 510w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro3-1080x810.jpg 1080w" sizes="(max-width: 1024px) 100vw, 1024px">

https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro5-300x225.jpg 300w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro5-768x576.jpg 768w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro5-510x382.jpg 510w, https://laiki-enotita.gr/wp-content/uploads/2019/01/euro5-1080x810.jpg 1080w" sizes="(max-width: 1024px) 100vw, 1024px">

Κεντρικά στελέχη της Λαϊκής Ενότητας και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, Γραμματέας του Π.Σ. της ΛΑ.Ε., θα παραθέσουν συνέντευξη Τύπου στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, 1^ος όροφος) στη μια το μεσημέρι (1 μ.μ.), την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου, με θέμα: «Η πρόταση της Λαϊκής Ενότητας για τη μετάβαση από το Ευρώ στο Εθνικό Νόμισμα».

Κάλεσμα σε Εκδήλωση - συζήτηση με θέμα:
"Ανοίγουμε την απαγορευμένη συζήτηση έξοδος από την ευρωζώνη και το ευρώ μετάβαση στο εθνικό νόμισμα"
 
την Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017
και ώρα 6.30μμ

Στο Πνευματικό κέντρο Γ.ΡΙΤΣΟΣ
Δημαρχείου 17 Αιγάλεω


Ομιλητές:
Λεωνίδας Βατικιώτης: δημοσιογράφος - οικονομολόγος
Νίκος Ιγγλέσης: δημοσιογράφος - συγγραφέας
Πέτρος Παπακωνσταντίνου: δημοσιογράφος - πολιτικός αναλυτής

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ
γραμματέας πολιτικού συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ Π.Σ ΤΗΣ ΛΑ.Ε:

ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΟΙΜΠΛΕ Η ΧΩΡΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΟΝΉ ΣΤΟ ΕΥΡΏ
ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕ ΣΚΛΗΡΟΤΑΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ

''Προξενεί κατάπληξη το πάθος με το οποίο η κυβέρνηση και όλο το μνημονιακό μπλοκ επιδιώκουν να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, παρ' όλο ότι γνωρίζουν καλά πως αυτή θα συνοδευτεί με νέα σκληρά μέτρα, τα οποία θα αντιπροσωπεύουν ένα τέταρτο μνημόνιο, ανεξάρτητα από την ονομασία του.

Τα πράγματα, όμως, με την περιπέτεια της δεύτερης αξιολόγησης, γίνονται πολύ χειρότερα για την Ελλάδα, αφού η χώρα μας και οι άφωνοι μνημονιακοί υπάλληλοι των Αθηνών μετατρέπονται σε κλοτσοσκούφι ανάμεσα στη Γερμανία του Σόιμπλε και το ΔΝΤ του Τόμσεν, οι οποίοι επιχειρούν να γεφυρώσουν τις αγεφύρωτες, ίσως, διαφωνίες και αντιθέσεις τους, εκδηλώνοντας μια κούρσα αδηφάγων απαιτήσεων σε βάρος του τόπου μας και του λαού μας,

Αποτελεί τραγωδία για τη χώρα, εξίσου καταστροφική με τη μνημονιακή συνθηκολόγηση, το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα, αντί να γυρίσει την πλάτη ταυτόχρονα στη Γερμανία και το ΔΝΤ, αγκιστρωμένη και εθελόδουλη όπως είναι, επιλέγει, ως μην χείρον, να παραδοθεί και να παραδώσει τη χώρα στο έλεος του Σόιμπλε, παρ' ότι ο τελευταίος προτείνει γι' αυτό τη χαριστική βολή της διαπραγμάτευσης ενός τέταρτου μνημονίου.

Η Ελλάδα έχει φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο και στην πλάτη της χώρας μας η κυβέρνηση και μια παρακμιακή και εκτός τόπου και χρόνου μνημονιακή πολιτική και οικονομική τάξη ασελγούν και εγκληματούν σε βάρος του ελληνικού λαού με τον πιο αναιδή και ανεύθυνο τρόπο.

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει πλέον μέλλον και επί θύραις βρίσκονται μεγάλες ανατρεπτικές εξελίξεις.

Ο τόπος χρειάζεται σήμερα όσο ποτέ μια μεγάλη ανατροπή με την έξοδο από την επιτροπεία ΕΕ και ΔΝΤ και με την έξοδο από την ευρωζώνη, στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος και ενός μεγάλου μετώπου όλων των αριστερών δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων.''

του Κώστα Παπουλή

Ακόμη και σήμερα, διάφοροι αρθρογράφοι της αριστεράς και της δεξιάς, προσπαθούν να αποσυνδέσουν την τραγική κατάσταση της χώρας από την βασική αιτία της καταστροφής της, την συμμετοχή της στην διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ιδιαίτερα στον σκληρό της πυρήνα την ζώνη του ευρώ. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν έχουμε παρά αριστερο(α)δέξιες προσπάθειες που δεν έχουν βάση την λογική, την οικονομική επιστήμη και την πραγματικότητα, παρά μόνο την ιδεοληψία.



Οι «δεξιοί», πιστεύουν ακράδαντα όπως οι ιαχωβάδες, στις δυνάμεις της αγοράς, στην απολυτή ελευθερία του εμπορίου και στην απουσία κρατικής παρέμβασης. Η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. και στο ευρώ εξασφαλίζει ακριβώς αυτή την απόλυτη κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς. Όμως, ως γνωστόν, σε μια τέτοια κατάσταση επιβιώνουν οι επιχειρήσεις που διαθέτουν απόλυτο πλεονέκτημα εις βάρος των πιο αδύναμων. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρες οικονομίες. Οι πιο αδύναμες αποδιαρθρώνονται περαιτέρω, ενώ αυτές της υψηλής παραγωγικότητας ενισχύονται. «Κάτι» που μεταφράζεται στον οικονομικό χώρο σε αποψίλωση της «περιφέρειας» και σε ενίσχυση του «κέντρου». Η πόλωση είναι ο κανόνας της απελευθέρωσης του εμπορίου, του κεφαλαίου και των υπηρεσιών. Η παγκοσμιοποίηση σήμερα, εκφράζει τους ισχυρούς παίκτες στον πλανήτη, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τις πολυεθνικές. Η Ε.Ε. λοιπόν, αποτελεί τον χώρο της υπερπαγκοσμιοποίησης του πλανήτη αφού οι τέσσερις ελευθερίες της, καταργούν κάθε έννοια προστατευτισμού της οικονομίας. Το δε ευρώ, αναιρεί και την τελευταία δυνατότητα προστασίας μιας οικονομίας για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, αφού καταργεί και την συναλλαγματική πολιτική. Τέλος, το ευρώ απαγορεύει οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση, ή επεκτατική πολιτική στην οικονομία, αφού δεσμεύει και ελέγχει τόσο την δημοσιονομική όσο και την νομισματική πολιτική.  Οι «λάτρεις» των δυνάμεων της αγοράς όμως δεν έχουν να επιδείξουν ούτε ένα παράδειγμα που μια χώρα ανήλθε στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, χωρίς προστατευτισμό.

Οι «αριστεροί» ζούν και αυτοί στην δικιά τους ιδεοληψία. «Φταίει» η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Τι και αν η Ελλάδα βρίσκεται στα τάρταρα, τι και αν, χώρες ισχυρές όπως η Ιταλία έχουν δεχτεί ισχυρό πλήγμα και αδυνατούν να παραμείνουν στο κοινό νόμισμα. Τι και αν ακόμη, και από τα ορθόδοξα οικονομικά (θεωρία των άριστων νομισματικών περιοχών) προκύπτει ως αιτία της κρίσης, το ευρώ.

Οι «αριστεροί» δεν θέλουν να παραδεχτούν την πραγματικότητα, γιατί τους χαλάει την «σοσιαλιστική» τους σούπα. Αν αιτία δεν είναι ο καπιταλισμός και η κρίση του σκέφτονται, τότε δεν προκύπτει η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και της επανάστασης. Αν η Ελλάδα μπορεί να βγει από την κρίση μέσω της «αποπαγκοσμοιοποιησής» της, δηλαδή πρώτα με επιστροφή στην δραχμή και κατόπιν με αποδέσμευση από την Ε.Ε., τότε μπορεί να βγει από την κρίση, ίσως και χωρίς σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.  Τι και αν ενισχυθούν οι δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας, τι και αν αναπνεύσουν οι συνταξιούχοι, τι και αν σταματήσει η αιμορραγία της μετανάστευσης και η μαζική κατάθλιψη των ελλήνων. Τι και αν «σωθούμε» από τον εφιάλτη, τι και αν κατακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, αφού υπάρχει περίπτωση, η έξοδος από   την κρίση να μην συνδεθεί αυτόματα με τον σοσιαλισμό.

Δυστυχώς τέτοιους «αριστερούς» έχουμε πολλούς και για να πούμε την αλήθεια, φαίνεται να έχουν την ιδεολογική ηγεμονία στην οργανωμένη και αυτοχαρακτηριζόμενη κομμουνιστική, ή αντικαπιταλιστική αριστερά.

Σήμερα είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, δεν υπάρχει στην πολιτική σκηνή διαίρεση ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά, αλλά ανάμεσα σε αυτούς που είναι με την συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη και σε αυτούς που είναι με την δραχμή. Γιατί όπως έδειξε και η ζωή, καμία κυβέρνηση, είτε αριστερή είτε δεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στο σύνολο της ζώνης του ευρώ δεν μπορεί να ακολουθήσει δικιά της και ανεξάρτητη πολιτική. Ιδιαίτερα στις χώρες της περιφέρειας, σε αυτές που είναι πολύ χαμηλής ανταγωνιστικότητας όπως η Ελλάδα, όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, κτυπώντας τους μισθούς τα εργατικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος. Για αυτό δεν έχει καμία μα καμία σημασία, αν έχουμε πρωθυπουργό τον Τσίπρα, η τον Κούλη. Έχουμε κυβερνήτη έναν και μοναδικό, το ευρώ με τους μηχανισμούς του.

Ο λαός πρέπει να αναλογιστεί ότι σήμερα το 2016,το κατακεφαλήν ΑΕΠ της χώρας είναι ακριβώς ίδιο σε σταθερές τιμές ευρώ με αυτό του 1981. Η χώρα ανάμεσα στο 1981 και στο 2001 έχασε 500.000 θέσεις εργασίας στην γεωργία και στην μεταποίηση. Το γεωργικό ισοζύγιο έγινε αρνητικό, ενώ η αποβιομηχάνιση είναι διαρκής. Όσο για την ανεργία, από 1,5% πριν την ένταξη ακόμη και τα χρόνια της πλαστής ευμάρειας ήταν κοντά στο 10%. Με την είσοδο στην ΕΟΚ η οικονομία άρχισε να αποδιαρθρώνεται και η χώρα πέρασε στην στασιμότητα τουλάχιστον για 15 χρόνια. Η μετέπειτα «ανάπτυξη» ήταν φούσκα, που στρέβλωσε περισσότερο την οικονομία και οφειλόταν στον εξωτερικό δανεισμό ιδιωτικό και δημόσιο.

Πρέπει πάντοτε να προσέχουμε και να κάνουμε την ιεράρχηση των δύο καταστροφικών και διαδοχικών φάσεων της ευρωπαϊκής ενοποίησης για την χώρα. Την είσοδο στην ΕΟΚ και την προσχώρηση στην συνθήκη του Μάαστριχτ και στην ΟΝΕ. Το σύνολό τους όμως, είναι 36 χαμένα χρόνια που κατέληξαν στον σύγχρονο εθνικό τιτανικό.

Αν η Ελλάδα τότε, είχε παραμείνει εκτός συνθήκης του Μάαστριχτ μέσα στην Ε.Ε., με εθνικό νόμισμα, θα βρισκόνταν σήμερα ναι μεν σε παρακμή και στασιμότητα, αλλά δεν θα χρεοκοπούσε δημοσιονομικά, δεν θα ήταν σήμερα μετααποικία του Βερολίνου και των Βρυξελών.

Αντίθετα με τις «θεωρίες» της δημόσιας «σπατάλης», η της παγκόσμιας κρίσης, όσο και της συνομωσίας (όπου η χώρα έπεσε θύμα ξένων κέντρων), οι αριθμοί αλλά και η οικονομική επιστήμη, αποδεικνύουν ως βασικό υπεύθυνο της χρεοκοπίας και της σημερινής δεινής κατάστασης, την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Για να είμαστε πιο σαφείς, η είσοδος στο ευρώ προϋπόθετε εξαρχής λιτότητα και όχι δημοσιονομικά ελλείμματα, κύρια ο εξωτερικός δανεισμός, ιδιωτικός και δημόσιος θα έπρεπε να περιοριστεί. Αλλά έτσι η κρίση και η λιτότητα θα έπληττε την χώρα πριν 15 χρόνια. Γιατί η παρούσα κρίση, ύφεση και λιτότητα, τα μνημόνια, δεν είναι τίποτε άλλο, από την βίαιη προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στην ευρωζώνη που κάποτε έπρεπε να γίνει.

Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι η χρεοκοπία δεν αφορά μόνο το μέγεθος του χρέους. Ο Σημίτης, βάζοντας την χώρα στην ΟΝΕ κατάφερε σε μια νύχτα να μετατρέψει όλο το χρέος της χώρας σε ένα οθνείο νόμισμα, το ευρώ. Ένα νόμισμα ξένο και ανεξέλεγκτο, άρα και το χρέος δεν μπορούσε να ελεγχθεί από τις ελληνικές οικονομικές αρχές.

Οι κύριες αιτίες, λοιπόν της δημοσιονομικής χρεοκοπίας είναι η αλλαγή της σύνθεσής του, από εσωτερικό σε εξωτερικό και ο μετασχηματισμός του από δραχμικό σε «ξένο» νόμισμα, το ευρώ, καθιστώντας το έτσι ανεξέλεγκτο. Ας δούμε συνοπτικά τρία σημεία.

Πρώτον, Το μέγεθος του χρέους: Αρχές του 2001, το δημόσιο χρέος ήταν 141 δις ευρώ, ενώ το ΑΕΠ 135 δις και κατά συνέπεια η σχέση χρέους/ΑΕΠ ήταν 104%. Τέλη του 2009 (πριν εφαρμοστεί το μνημόνιο), το δημόσιο χρέος προσέγγισε τα 300 δις και το ΑΕΠ ήταν 231 δις και άρα η σχέση χρέους/ΑΕΠ έφτασε στο 130%. Είναι αλήθεια ότι στην μέτρηση προστέθηκαν πολλά, που ναι μεν είναι στους ευρωπαϊκούς κανόνες, αλλά δεν εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Αυτά τα χρόνια το ΑΕΠ αυξήθηκε ονομαστικά (λόγω πληθωρισμού) κατά 33%, ενώ πραγματικά κατά 29%, συνολικά 71%, μέση ετήσια αύξηση 6,2%. Το δε χρέος αυξήθηκε κατά 112%, μέση ετήσια αύξηση κατά 8,8%. Άρα τα «χρυσά» χρόνια του ευρώ, το χρέος μεγάλωσε σε σχέση με το ΑΕΠ, αλλά δεν είναι το μέγεθος η αιτία της χρεοκοπίας.

Δεύτερον, Η σύνθεση του χρέους: Το 1994 άρχισε η εφαρμογή της συνθήκης του Μάαστριχτ. Τέθηκε ο στόχος της εισόδου στην ΟΝΕ. Απελευθερώθηκε ο χρηματοπιστωτικός τομέας. Η είσοδος στην ΟΝΕ σύμφωνα με τα κριτήρια, περιελάμβανε και χαμηλό πληθωρισμό. Για να επιτευχθεί ο στόχος, ακολουθήθηκε η πολιτική της «σκληρής» δραχμής. Η δραχμή δηλαδή, ακολουθούσε μικρότερη ονομαστική υποτίμηση σε σχέση με τον πληθωρισμό της χώρας αφαιρούμενου και του πληθωρισμού των βασικότερων εμπορικών εταίρων. Έτσι μειωνόταν ο εισαγόμενος πληθωρισμός, αλλά γινόταν και πραγματική ανατίμηση της δραχμής, άρα τα εγχώρια προϊόντα γινόταν ακριβότερα, ενώ τα ξένα φτηνότερα. Με την είσοδο στο ευρώ, η κατάσταση συνεχίστηκε μια που ο ελληνικός πληθωρισμός ήταν ο υψηλότερος της ευρωζώνης, άρα το ελληνικό ευρώ έγινε το πιο ακριβό. Συγχρόνως το ευρώ ανατιμήθηκε σημαντικά έναντι του δολαρίου. Έτσι η χώρα βρέθηκε σε τραγική εμπορική θέση στις συναλλαγές της, τόσο με τις εντός όσο και με τις εκτός ευρώ χώρες. Από το 1994 άρχισαν λοιπόν να διογκώνονται τα εμπορικά-εξωτερικά ελλείμματα, εξ αιτίας της προσπάθειας για ένταξη στην ΟΝΕ, για να φτάσουν στα τραγικά επίπεδα του 2007-2008-2009. Όμως το εξωτερικό έλλειμμα συνεπάγεται εξωτερικό δανεισμό (ιδιωτικό ή δημόσιο) για να καλυφτεί. Καθώς η καθαρή εγχώρια αποταμίευση μηδενιζόταν, για να γίνει αρνητική -όλα τα χρόνια του ευρώ-, το δημόσιο δανειζόταν όλο και περισσότερο από το εξωτερικό. Το 1993, μόνο το 10% του δημοσίου χρέους ήταν στα χέρια ξένων δανειστών, το 2001 ήταν το 40%, ενώ το 2008 ήταν το 75%-80%. Πλέον οι τόκοι του δημοσίου χρέους κατευθύνονταν στο εξωτερικό, δημιουργώντας αιμορραγία της ελληνικής οικονομίας και νέες ανάγκες νέου και ξένου δανεισμού.

Τέλος μελέτες αποδεικνύουν, ότι το εμπορικό έλλειμμα στην Ελλάδα, ευθύνεται κυρίως για το δημοσιονομικό έλλειμμα. Η παραγωγική χρεοκοπία οδηγεί και στην δημοσιονομική χρεοκοπία. Όταν φτάνεις να έχεις ετήσιο εξωτερικό έλλειμμα της τάξης του 15% του ΑΕΠ, αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσεις.

Τρίτον, χρέος σε «ξένο» νόμισμα: Παραμονές της ένταξης της χώρας στο ευρώ, το 80% του χρέους ήταν σε δραχμές, ενώ το υπόλοιπο σε άλλα νομίσματα. Με την ένταξη όλο το χρέος μετατράπηκε σε «ξένο» νόμισμα, παρά το ότι το ελληνικό κράτος θεωρούσε δικό του νόμισμα το ευρώ.

Ήδη με την συνθήκη του Μάαστριχτ, το ελληνικό κράτος απώλεσε το εκδοτικό του προνόμιο, την δυνατότητά του να κόβει χρήμα και να καλύπτει δημόσιο έλλειμμα, έτσι παραδόθηκε στις αγορές. Με το ευρώ έχασε και κάθε δυνατότητα νομισματικής πολιτικής, π.χ., να ανεβάσει τον πληθωρισμό και να ροκανίσει το χρέος. Το χρέος σε εθνικό νόμισμα είναι ελέγξιμο και δεν οδηγεί ποτέ στην χρεοκοπία.

Συμπέρασμα: Στο παρελθόν το ελληνικό κράτος διαχειριζόταν με επιτυχία το δημόσιο χρέος του, είτε τυπώνοντας χρήμα, είτε ανεβάζοντας τον πληθωρισμό, δανειζόμενο κύρια από το εσωτερικό και την εγχώρια αποταμίευση που προστάτευε και διατηρούσε η συναλλαγματική του πολιτική, συμμαζεύοντας τα εμπορικά του ελλείμματα. Το ευρώ, ένα οθνείο νόμισμα κατάργησε κάθε δυνατότητα ελέγχου του δημοσίου χρέους και μαζί με το τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που δημιούργησε και διεύρυνε,   οδήγησε στην παραγωγική και δημοσιονομική χρεοκοπία και στην αποικιοποίηση της χώρας.

Μοναδική λύση σωτηρίας της πατρίδας μας και του λαού μας, είναι η κήρυξη χρεοστασίου, η επιστροφή στην Δραχμή και σε επόμενο βήμα, η ενεργοποίηση του άρθρου 50 για αποδέσμευση από την Ε.Ε., για να ανακτηθεί η εμπορική, η βιομηχανική και αγροτική πολιτική. Αν δεν γίνουν αυτά, ίσως σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχει Ελλάδα. Δυστυχώς και εδώ, η πλειοψηφία της κομμουνιστικής αριστεράς δεν καταλαβαίνει ότι δεν χρειάζεται πολιτική σοσιαλιστικής βυζαντινολογίας, αλλά πρέπει να   συγκροτηθεί ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο εθνικής σωτηρίας. Αυτό αναγκαστικά θα γίνει σε μίνιμουμ σημεία και σε ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης κατά το ιστορικό παράδειγμα του ΕΑΜ.

Δεν χρειαζόμαστε φιλολογίες περί σοσιαλισμού, αλλά ένα πλατύ δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο, που θα βγάλει την χώρα από την κρίση και θα εξασφαλίσει ψωμί-παιδεία-ελευθερία αλλά και εργασία στον ελληνικό λαό. Πόσο μεγάλη θα είναι η ρωγμή για να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό κοινωνικό και πολιτικό παράδειγμα στη Μεσόγειο είναι ζήτημα που αντικειμενικά δεν μπορούμε να το «λύσουμε» σήμερα.



πηγή sxedio-b

Συντάκτης: Ιάσονας Γκιώνης*


Ο πόλεμος που διεξάγεται σήμερα είναι οικονομικός, όχι συμβατικός.

Τι φοβόμαστε άραγε σε ένα ενδεχόμενο ρήξης; Το ήδη χρεοκοπημένο, ιδεολογικά-κούφιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα νήματα που αυτό το παραπαίον, νεκροζώντανο οικοδόμημα κινεί;

Τις κυρώσεις που θα υποστούμε αν αντισταθούμε;

Έναν ακόμη δριμύτερο οικονομικό πόλεμο;

Μήπως αυτός έχει ήδη κηρυχθεί εδώ και 6 χρόνια και αυξάνει σε ένταση διαρκώς, παρά τις συνεχείς υποχωρήσεις;

Τι φοβόμαστε τόσο πολύ λοιπόν; Στρατιές τραπεζιτών που θα μας επιτεθούν με απειλητικές επιστολές και συρραπτικές μηχανές ή μήπως απλούστατα, παρασυνηθίσαμε στο καθεστώς δουλοπαροικίας και τείνει να μας γίνει δεύτερη φύση;

Μήπως εντέλει καλλιεργούμε σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο, την ίδια μαζική ψευδαίσθηση που καλλιεργούσαν οι Εβραίοι στη διάρκεια του 3ου Ράιχ, ότι δηλ. αν δεν ταράξουμε τα νερά, ίσως και να επιβιώσουμε;

Μήπως όταν θα πάψουμε να είμαστε στον παραμικρό βαθμό «χρήσιμοι» στους εταίρους μας, έχοντας απολέσει το σύνολο κινητής και ακίνητης περιουσίας, τότε θα γίνουν πιο ευμενείς απέναντί μας; Ή απλώς θα εξαφανιστούν και τα τελευταία προσχήματα και θα μας ρίξουν στον ...Καιάδα;

Μήπως πάλι κάποιοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο αντιφατικό ΔΝΤ που από τη μία επιθυμεί ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αλλά από την άλλη σκληρότερα μέτρα που προσβλέπουν σε μία επιτάχυνση της μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων σε διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς; Εκείνοι σίγουρα επιθυμούν μία μελλοντική σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας. Εξάλλου, πως αλλιώς θα πιάσει τόπο η «επένδυσή» τους;

Ή το θέμα μας είναι πώς θα παραμείνουμε σε ένα «κοινό» νόμισμα (συγχέοντας την έννοια του κοινού νομίσματος με την έννοια της πανευρωπαϊκής συσπείρωσης και αλληλεγγύης) φοβούμενοι σε αντίθετη περίπτωση τις διαθέσεις γειτονικής χώρας; Ωσάν εκείνο που καθορίζει τη γεωπολιτική σταθερότητα είναι η συμμετοχή ή όχι σε ένα άκρως αποτυχημένο (για όλους πλην συγκεκριμένων που επιδίδονται σε ένα εικονικό, οικονομικό τάκα-τάκα) νομισματικό εγχείρημα.

Ή τέλος [κι αυτό είναι το πλέον ευτελές] ότι με ένα εθνικό νόμισμα θα καταστεί ενδεχομένως πιο δαπανηρή η αγορά του τελευταίου γκάτζετ κινεζικής κατασκευής;

Αντιλαμβάνομαι συνεχώς, ότι υποτιμάμε τη νοημοσύνη μας και τις ικανότητές μας. Αν μη τι άλλο, διαθέτουμε γενιές με ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο, κατά κεφαλήν ποσοστό πτυχιούχων στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η δυναμική που ενυπάρχει σε αυτή την απλή διαπίστωση είναι τεράστια κι ούτε καν την αντιλαμβανόμαστε. Αντί αυτού, αναλωνόμαστε διαρκώς στο αν μία ομάδα συμπολιτών μας έχει ευνοϊκότερη μεταχείριση από μία άλλη, μέσα σε ένα πλαίσιο απόλυτης δουλοπαροικίας.

Και θέτω στο σημείο αυτό το εξής, απλούστατο δίλημμα:

Νερό η ευρώ; (βλέπετε μεταβίβαση ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ μεταξύ άλλων, στο Υπερταμείο).

«Ευρώ φυσικά!» θα απαντήσει ο πολίτης που πάνω από όλα διαθέτει «ευρωπαϊκή συνείδηση» (ο κατεξοχήν ευφημισμός ενός λανθάνοντα, ημιμαθούς, κομπλεξικού συνδρόμου).

Η επιλογή «ευρώ» όμως, συνεπάγεται μία κατάσταση αντίστοιχη με το να βρίσκεσαι καταμεσής της ερήμου, ψυχή ζώσα προς πάσα κατεύθυνση, σε ακτίνα 400χλμ. Τουλάχιστον, έχεις στα χέρια σου μία βαλίτσα με ευρώ. Μόνο που η βαλίτσα αυτή είναι κενή περιεχομένου. Γιατί η επιλογή ευρώ δεν συνεπάγεται διαθεσιμότητα σε ευρώ. Τουλάχιστον αν είσαι Έλληνας. Ή και απλός Ευρωπαίος πολίτης.

ΥΓ. Διάβασα σε επιτοίχιο πανώ σε πρόσφατη επίσκεψή μου στον Βόλο: «Κάτω τα χέρια από νερό!» «Κι έξω από το ευρώ», ήθελα να συμπληρώσω.

*Οικονομικός αναλυτής

INFOWAR

Συντάκτης: Άρης Χατζηστεφάνου

"Το ευρώ ντοπάρει τα εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης"
Οσκαρ Λαφοντέν

Μια βασική αρχή της δημοσιογραφίας λέει ότι δεν πρέπει να «σκοτίζεις» τους αναγνώστες σου με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις για να προετοιμάσεις ένα θέμα. Αν πρέπει να περάσεις 12 ώρες σε μια συνοριακή γραμμή για μια έρευνα ή να διασχίσεις ένα ποτάμι για να βγάλεις μια φωτογραφία… είναι δικό σου πρόβλημα. Μερικές φορές όμως οι δυσκολίες είναι τόσο στενά συνδεδεμένες με το θέμα σου, που αποτελούν τμήμα της είδησης.

Η συνέντευξη με τον Οσκαρ Λαφοντέν για τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ«This is not a coup» είχε τέτοια χαρακτηριστικά.

Η πρώτη μας απόπειρα, πριν από μερικούς μήνες, να συναντηθούμε κοντά στη Φρανκφούρτη ακυρώθηκε εξαιτίας της μεγαλύτερης απεργίας που είχε πραγματοποιήσει η «Λουφτχάνσα» τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι Γερμανοί εργαζόμενοι ζούσαν σε μια χώρα που συσσώρευε εκρηκτικά πλεονάσματα, αλλά έβλεπαν τους μισθούς τους να παγώνουν ή και να μειώνονται. Παραδόξως αυτή ήταν και η πρώτη ερώτηση που ήθελα να απευθύνω στον Γερμανό πρώην υπουργό Οικονομικών:

Πώς βοήθησε το πάγωμα των γερμανικών μισθών την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών προϊόντων και πώς αυτό το χάσμα ανταγωνιστικότητας μετατράπηκε σε ελλείμματα και χρέη για τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η ερώτηση όμως δεν τέθηκε ποτέ.

Το δεύτερο ραντεβού δόθηκε στο Παρίσι για το πρωινό της 14ης Νοεμβρίου του 2015. Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως μία ημέρα νωρίτερα -ακριβώς τη στιγμή που οι ρόδες του αεροπλάνου μου ακουμπούσαν τον αεροδιάδρομο- μια ομάδα από ισλαμοφασίστες θα έσπερνε τον τρόμο στο θέατρο του Μπατακλάν και σε άλλες περιοχές της γαλλικής πρωτεύουσας.

Η Ευρώπη γνώριζε το αληθινό πρόσωπο ενός τέρατος που και η ίδια είχε εκθρέψει προσφέροντας οπλισμό σε εξτρεμιστές μαχητές και συμμετέχοντας σε στρατιωτικές εισβολές και βομβαρδισμούς από τη Λιβύη μέχρι το Αφγανιστάν και από το Μάλι μέχρι τη Συρία. Σίγουρα ο Οσκαρ Λαφοντέν θα είχε πολλά να σχολιάσει για αυτή την Ευρώπη, που εξάγει τρόμο και κλείνει τα σύνορά της στα θύματα των πολεμικών συγκρούσεων που η ίδια πυροδοτεί. Προτίμησε όμως, όπως ήταν φυσικό, να μην ταξιδέψει στη Γαλλία υπό αυτές τις συνθήκες.

Αν προσθέσει κανείς σε αυτές τις περιπέτειες και μια τρίτη αποστολή στη Φρανκφούρτη –στην οποία ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να μας μιλήσει– η συνέντευξη μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί καταραμένη.

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έσβηνε η ελπίδα να τον συναντήσουμε πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα του «This is not a coup», ο Λαφοντέν αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα. Προσκεκλημένος του καθηγητή Κώστα Λαπαβίτσα για τα εγκαίνια του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής Πολιτικής, πέρασε δύο ημέρες στη Θεσσαλονίκη και κατάφερε επιτέλους να απαντήσει στις ερωτήσεις μας.

Σαν να γνώριζε από καιρό τι θα τον ρωτούσαμε, ξεκίνησε μάλλον απολογητικά για το γεγονός ότι ήταν ένας από τους υπουργούς Οικονομικών που έβαλαν την υπογραφή τους για τη δημιουργία της ευρωζώνης: «Υποστήριξα το ευρώ ως πρόεδρος του SPD γιατί ήμουν της γνώμης ότι θα ήταν δυνατό να συντονίσω το μισθολογικό κόστος [την αύξηση των μισθών] σε όλες τις χώρες. Εάν δεν συντονιστεί -αυτό το λέμε εδώ και είκοσι χρόνια- δεν μπορεί να υπάρξει ευρωζώνη». Σήμερα ο Λαφοντέν πιστεύει ότι το ενιαίο νόμισμα έβλαψε τα συμφέροντα των εργαζομένων σε όλες τις χώρες.

«Στο ταξικό σύστημα όπου ζούμε», μας εξήγησε, «οι χαμένοι (της ευρωζώνης) είναι οι εργάτες και οι συνταξιούχοι, δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν μικρό εισόδημα από παροχές. Και αυτό ισχύει και στη Γερμανία». Παρ' όλα αυτά το ηγετικό στέλεχος του Κόμματος της Αριστεράς (Die Linke) επισημαίνει ότι το βάρος δεν μοιράστηκε ισόποσα σε όλους τους λαούς. «Ιδιαίτερα χάνουν οι χώρες ή οι οικονομίες των λαών οι οποίες μ’ ένα ισχυρό νόμισμα δεν ευημερούν. »Αυτές είναι οι χώρες του Νότου, κυρίως η Ελλάδα, η Ιταλία επίσης, η Ισπανία, η Πορτογαλία. Και γι' αυτό είναι αξιοπερίεργο για μένα το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις, σ’ αυτές τις χώρες, παραμένουν υπάκουα εντός του συστήματος του ευρώ».

Η ανάλυση του Οσκαρ Λαφοντέν οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η πρόσφατη κρίση στην ευρωζώνη οφείλεται και σε δομικές ανωμαλίες του ευρωσυστήματος. «Υπάρχει ένα δομικό πρόβλημα», μας εξηγεί και συνεχίζει: «Υπάρχει ένας βασικός κανόνας τον οποίο δεν επιτρέπεται να παραβλέψουμε. Αυτός ο βασικός κανόνας λέει πως μια ισχυρή οικονομία χρειάζεται ένα ισχυρό νόμισμα και μια αδύναμη οικονομία χρειάζεται ένα αδύναμο νόμισμα».

Ο Λαφοντέν αποτελεί τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο προβεβλημένες προσωπικότητες μιας ομάδας πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων και πολιτικών που προτείνουν την επιστροφή σε ένα σύστημα σταθερών αλλά προσαρμοζόμενων ισοτιμιών, που θα αντικαταστήσει τον στρεβλό μηχανισμό της ευρωζώνης. Η σκέψη του πριν από μερικές δεκαετίες θα τον κατέτασσε στα συντηρητικά στελέχη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας (της οποίας άλλωστε ηγούνταν, ως επικεφαλής του SPD).

Σήμερα, με την απόλυτη κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων δογμάτων -ακόμη και στο εσωτερικό κομμάτων της ευρωπαϊκής Αριστεράς- ο ίδιος άνθρωπος θεωρείται «αντάρτης» του Die Linke. Εχει όμως το θάρρος να ανοίγει μια συζήτηση που για δεκαετίες θεωρούνταν ταμπού.

Και αν μας παίδεψε λίγο περισσότερο για να τον συναντήσουμε… χαλάλι του.

* Η συνέντευξη του Οσκαρ Λαφοντέν περιλαμβάνεται στο ντοκιμαντέρ «This is not a coup», που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες σε αίθουσες στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Αναδημοσίευση από την efsyn


Info

►Παρακολουθήστε

«Ποιο το μέλλον της Ευρώπης;»

Οι τοποθετήσεις του Κώστα Λαπαβίτσα και του Οσκαρ Λαφοντέν στα εγκαίνια του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής Πολιτικής (αναζητήστε το στο info-war.gr)