Νικηφόρος μήνας Μάιος

Από την 1^η Μαίου το AVANTGARDE ξεκινάει μιά νέα δράση, που θα κρατήσει όλο το μήνα Μάιο και είναι αφιερωμένη στα 75 χρόνια από τη μεγάλη νίκη στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, που γιορτάζεται στις 9 Μαίου.

Ζητήσαμε από τους φίλους και συνεργάτες του AVANTGARDE, νέους και παλιούς, να τραγουδήσουν ένα εμβληματικό για τα χρόνια του πολέμου τραγούδι Νύχτα βαθιά, στα ελληνικά και τα ρωσικά.  

Το τραγούδι γράφτηκε το 1943, εν μέσω του πολέμου, από τον συνθέτη Νικήτα Μπογκοσλόφσκι πάνω στους στίχους του στιχουργού Βλαδημήρ Αγκάτοφ για τις ανάγκες της ταινίας Δύο στρατιώτες. Τραγουδήθηκε από άνδρες και γυναίκες, γιατί σ’ αυτόν τον πόλεμο πολέμησαν μαζί.

Σήμερα η ηθοποιός και τραγουδίστρια Μαρία Μάχου ερμηνεύει τη Νύχτα βαθιά με υπέροχη φωτογραφία του φόντου, που παραχώρησε ευγενικά για τις ανάγκες του γυρίσματος ο καλλιτέχνης Κώστας Αντωνιάδης, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά.

Πέρασαν 75 χρόνια από το ολοκαύτωμα που υπέστη η ηρωική περιοχή των Ανωγείων από τους ναζί.

Από την ιστοσελίδα του Δήμου Ανωγείων μεταφέρουμε την ιστορική αναδρομή.

Τα τρία Ολοκαυτώματα

Τ΄ Ανώγεια λόγω της θέσης τους, στις απόκρημνες πλαγιές του Ψηλορείτη και του  αδούλωτου φρονήματος των κατοίκων τους, βρέθηκαν πάντοτε στην πρώτη γραμμή των απελευθερωτικών αγώνων των Κρητικών απέναντι σε οποιονδήποτε κατακτητή.

Κατακτήθηκαν από τους Τούρκους  το 1648 και στη συνέχεια ήταν βακουφικό (μοναστηριακό) χωριό, αφιερωμένο στα τζαμιά της Βαλιδέ Σουλτάνας, ενώ παράλληλα αποτέλεσαν σημαντικό επαναστατικό κέντρο.

Το Μάιο του 1822, στη θέση Σκλαβόκαμπος  Μαλεβιζίου, οι Ανωγειανοί νίκησαν τους Τούρκους, με αρχηγό τους το Βασίλη Σμπώκο. Το γεγονός αυτό, έγινε η αφορμή και στις 14 Ιουλίου του 1822, ο Σερίφ Πασάς που βρήκε το χωριό ερημωμένο από τους  κατοίκους του, οι οποίοι πολεμούσαν  στη Μεσσαρά, το λεηλάτησε και το έκαψε.

Αυτό ήταν το πρώτο ολοκαύτωμα των Ανωγείων και έμελλε να ακολουθήσουν άλλα δύο. Λίγο πριν από την επανάσταση του 1866, έγινε στα Ανώγεια η συνέλευση για την εκλογή αντιπροσώπων των οπλαρχηγών της Ανατολικής Κρήτης. Την ίδια χρονιά, τρεις Ανωγειανοί άνηκαν στους πεσόντες του ολοκαυτώματος του Αρκαδίου, με το οποίο ηρωικά αποκρούστηκε η απόπειρα κατάληψής του από τον Σερίζ πασά.

Το 1867 ο Ομέρ πασάς κατέλαβε τ’ Ανώγεια και το Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Ρεσίζ πασάς προέβη στο ολοκαύτωμα του χωριού για δεύτερη φορά, μόλις 45 χρόνια μετά από το πρώτο ολοκαύτωμα.

Οι κάτοικοι των Ανωγείων έλαβαν, ακόμα, μέρος στις επαναστάσεις του 1878 και του 1897 αλλά και στο Μακεδονικό και στον Ηπειρωτικό Αγώνα.

Μετά το Ολοκαύτωμα

Κατά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ανωγειανοί πήραν μέρος, από τους πρώτους, στην αντίσταση κατά των Ναζί κατακτητών με τη δημιουργία ένοπλων ομάδων σε συνεργασία με το Συμμαχικό Αρχηγείο Μέσης Ανατολής και έχοντας επικεφαλής τον Ιωάννη Δραμουντάνη (Στεφανογιάννη) ο οποίος και εκτελέστηκε από τους Ναζί, στις 12 Φεβρουαρίου 1944

Κορυφαίο γεγονός της αντίστασης του αγωνιζόμενου λαού των Ανωγείων, υπήρξε η καταστροφή και ισοπέδωση του χωριού τον Αύγουστο του 1944.  Το 3ο ολοκαύτωμα των Ανωγείων  άρχισε τη 13η Αυγούστου και κράτησε μέχρι το τέλος του ίδιου μήνα. Στο Αρμί, την κεντρική πλατεία του χωριού βρίσκεται εγχάρακτη η διαταγή του Γερμανού στρατηγού φρουράρχου Κρήτης.

«…Επειδή η πόλις των Ανωγείων είναι κέντρον της αγγλικής κατασκοπίας εν Κρήτη και επειδή οι Ανωγειανοί εξετέλεσαν το φόνο του λοχία φρουράρχου Γενί-Γκαβέ και της υπ’ αυτόν φρουράς και επειδή οι Ανωγειανοί εξετέλεσαν το σαμποτάζ της Δαμάστας, επειδή εις Ανώγεια ευρίσκουν άσυλον και προστασίαν οι αντάρται των διαφόρων ομάδων αντιστάσεως και επειδή εκ των Ανωγείων διήλθον και οι απαγωγείς με τον στρατηγόν Φον Κράιπε χρησιμοποιήσαντες ως σταθμόν διακομιδής τα Ανώγεια, διατάσσομεν την ΙΣΟΠΕΔΩΣΙΝ τούτων και την εκτέλεσιν παντός άρρενος Ανωγειανού όστις ήθελεν ευρεθεί εντός του χωρίου και πέριξ αυτού εις απόστασιν ενός χιλιομέτρου.»

Χανιά 13-8-44 0 Στρατηγός Διοικητής Φρουρίου Κρήτης X. ΜΙΛΛΕΡ

Η εξουδετέρωση και σύλληψη του αναφερόμενου στη διαταγή φρούραρχου Γενί-Καβέ και της φρουράς του (8 άτομα) πραγματοποιήθηκε την 7-8-1944 στην περιοχή Σφακάκι Ανωγείων, από ενδεκαμελή ομάδα του εφεδρικού Ε.Λ.Α.Σ. To σαμποτάζ της Δαμάστας πραγματοποιήθηκε το πρωί της 8-8-1944, στον κεντρικό τότε αμαξωτό δρόμο της Κρήτης και σε μικρή απόσταση δυτικά του χωριού Δαμάστα από ομάδα ανταρτών της Ε.Α.Ο. «O ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ» και είχε σαν αποτέλεσμα την ισοπέδωση και του χωριού Δαμάστα και την εκτέλεση των αντρών που πιάστηκαν σ’ αυτό από τους Γερμανούς.

Μετά την έκδοση της διαταγής που προαναφέραμε, Γερμανοί στρατιώτες, πραγματοποιούν την κύκλωση των Ανωγείων, την 13-8-1941 και αρχίζουν το μακάβριο έργο των εκτελέσεων, της λεηλασίας και της καταστροφής, αφού πρώτα απομάκρυναν τα γυναικόπαιδα που βρέθηκαν μέσα σ’ αυτά, μαζί με ελάχιστους ανίκανους γέροντες. To σύνολο των αντρών και αγοριών είχαν καταφύγει στα λημέρια των ανταρτών και στις δυσπρόσιτες χαράδρες και σπηλιές του Ψηλορείτη.

Μεγάλο μέρος του άμαχου πληθυσμού των Ανωγείων βρήκε, επίσης, καταφύγιο στα γύρω χωριά της περιοχής και σε χωριά της επαρχίας Μαλεβιζίου όπου κατάφερε να επιβιώσει χάρις στην έμπρακτη αλληλεγγύη των κατοίκων τους,  οι οποίοι φιλοξένησαν κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες ολόκληρες οικογένεια ακόμα και για χρόνια.

Τα Ανώγεια ανήκουν σήμερα στο Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων & Χωριών, «Ελληνικά Ολοκαυτώματα».

Eπίσης στην ιστοσελίδα του Δήμου Ανωγείων, μπορείτε να διαβάσετε ενδιαφέρουσες εισηγήσεις για τα τρία ολοκαυτώματα.

Ο Δήμος Ανωγείων σε συνδιοργάνωση με την Περιφέρεια Κρήτης και την Π.Ε. Ρεθύμνου παρουσιάζει και φέτος τις Πολιτιστικές Εκδηλώσεις «Πέτρας Πολιτισμός 2019».

Το φετινό πρόγραμμα το οποίο έχει ξεκινήσει από τον Ιούλιο και διαρκεί έως και τον Σεπτέμβριο, περιλαμβάνει σειρά εκδηλώσεων που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων με αποκορύφωμα τις εκδηλώσεις μνήμης για την 75η Επέτειο του Ολοκαυτώματος των Ανωγείων, από τους Ναζί, στις 13 Αυγούστου 1944.

Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις «Πέτρας Πολιτισμός» πραγματοποιούνται με την ευθύνη της πολιτιστικής επιτροπής του Δήμου και τη συνεργασία των Πολιτιστικών Συλλόγων Ανωγείων και Σεισάρχων, του Σκακιστικό Όμιλου Ανωγείων και του Π.Σ «Ιδαίοι», τα Υακίνθεια και την ομάδα «ΑνωγειαΝέοι-Νέες».

Στοχεύουν να αναδείξουν τις πανανθρώπινες και παραδοσιακές αξίες, την αντίσταση στο φασισμό και στο ρατσισμό, την εναντίωση στο πόλεμο, την ανάδειξη του πολιτισμού, μέσα από τη συμμετοχή και την συνεργασία όλων των φορέων της κοινωνίας.



πηγή: / ΕΡΤ /Επιμέλεια αφιερώματος Νάσος Μπράτσος /

Ήταν 75 χρόνια πριν, όταν η ναζιστική θηριωδία στοίχισε 218 ανθρώπινες ζωές, στις 10 Ιουνίου 1944 στο Δίστομο.
Όμως κανείς δεν ξέχασε, κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεχάσει τί έγινε, γιατί έγινε και ποιοι το έκαναν. Όπως κάθε χρόνο ο Δήμος οργανώνει πολυήμερες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης.

Πρέπει να τονίσουμε ότι ακόμα και αν κάποιος δεν έχει μπορέσει να τις παρακολουθήσει, στο Δίστομο υπάρχει και λειτουργεί μουσείο θυμάτων του ναζισμού, το οποίο μπορεί να αποτελέσει τόπο επίσκεψης σε οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία.





Το Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού βρίσκεται στην είσοδο της κωμόπολης του Διστόμου, απέναντι & διαγώνια από το Δημαρχείο με ομαλή και άνετη πρόσβαση. Διαμορφώθηκε το 2005, στο χώρο του παλιού Δημοτικού Σχολείου και ο μέσος όρος επισκέψεων ανά μήνα είναι τα 150 άτομα.

Στην είσοδο δεσπόζει η φωτογραφία της Διστομίτισας Μαρίας Παντίσκα (απεβίωσε στις 16/3/2009 σε ηλικία 84 ετών), διάσημης από τη δημοσίευσή της στο περιοδικό LIFE, αρ. τ. 10 στις 27-11-1944.
Ο συνολικός χώρος του, που ανέρχεται σε 200 περίπου τ.μ.χωρίζεται σε δύο επίπεδα. Στον πρώτο όροφο ειναι αναρτημένες σε ειδική αίθουσα, οι φωτογραφίες όλων των θυμάτων, καθώς και ειδικός χώρος φωτογραφίας του οστεοφυλακίου, που βρίσκεται ατόφιο στο ειδικό Μαυσωλείο  στο λόφο Κάναλες του Διστόμου. Στον προθάλαμο, υπάρχει ιστορικό υλικό εφημερίδων και περιοδικών εκδόσεων της εποχής με άρθρα φωτογραφίες και ντοκουμέντα.

Όπως αναφέρει ο Δήμος Διστόμου – Αράχωβας – Αντίκυρας, ο Διστομίτης Στάθης Σταθάς, με την ευκαιρία κυκλοφορίας τριπτύχου για τα πενηντάχρονα της σφαγής του Διστόμου, το 1994, έγραφε:

ΙΣΤΟΡΙΚΟ -Σάββατο 10 Ιουνίου 1944

Τα νέα από το μέτωπο ήταν καλά.
Ξημέρωνε μια ακόμα μέρα εργασίας και ελπίδας. Η μέρα της λευτεριάς και της ειρήνης κοντοζύγωνε. Τέσσερις μέρες πρίν, στις 6 Ιουνίου, οι σύμμαχοι είχαν αποβιβαστεί στη Νορμανδία. Οι Γερμανοί κατακτητές βλέπονιας να φτάνει το τέλος της αυτοκρατορίας τους καταλαμβάνονται από αμόκ καταστροφής. Βγάζουν διαταγές γενοκτονίας.
«Ένας Γερμανός σκοτωμένος – πενήντα Έλληνες, δέκα Γερμανοί – ένα χωριό».

Ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους ώστε να πάψουν να ενισχύουν τις οργανωμένες ανταρτικές ομάδες που δρούσαν στην περιοχή. Έτσι στα πλαίσια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εκείνο το φοβερό πρωϊνό μια φάλαγγα επτά αυτοκινήτων με Γερμανούς στρατιώτες (2ος λόχος του 2ου τάγματος του 7ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας των Ες – Ες με έδρα την Λιβαδειά), ξεκίνησε από τη Λιβαδειά με κατεύθυνση προς το Δίστομο. Από αυτά τα δύο πρώτα που προπορεύονταν αρκετά, ήταν ελληνικά επιταγμένα, γεμάτα με Γερμανούς στρατιώτες ντυμένους μαυραγορίτες. Αυτοί θα πρωτοκτυπούσαν τους αντάρτες που ανύποπτοι θα πλησίαζαν τα αυτοκίνητα και θα ενισχύονταν από τη δύναμη που θα ακολουθούσε.

Από τον Καρακόλιθο και μετά σκορπούν το θάνατο. Σκοτώνουν πέντε και συλλαμβάνουν σαν ομήρους δώδεκα αγρότες ενώ θέριζαν.»
Τα ιστορικά δρώμενα σύμφωνα με τις μέχρι τώρα διασταυρωμένες πληροφορίες έχουν ως εξής: Στη διασταύρωση Διστόμου – Αράχωβας συναντιούνται με άλλα 60 αυτοκίνητα γεμάτα Γερμανούς στρατιώτες που έρχονταν από την Άμφισσα με κατεύθυνση προς το Δίστομο.

Μπαίνουν στο Δίστομο αφού ανταλλάσσουν και διασταυρώνουν τις πληροφορίες τους. Οι κάτοικοι είναι ανυποψίαστοι. Βλέποντας όμως τους ομήρους ανησυχούν. Η φάλαγγα ήταν πρωτόφαντα μεγάλη. O επικεφαλής των Γερμανών, δε δέχεται τη συνάντηση που ζητούν ο Πρόεδρος της κοινότητας, Χαράλαμπος Κίνιας και ο παπάς τον χωριού Σωτήρης Ζήσης από τους οποίους και παλιότερα ζητούσε πληροφορίες για τις κινήσεις των ανταρτών στην περιοχή αλλά δεν μπορούσε να αποσπάσει πληροφορίες.

Στη συνέχεια τοποθετούνται στα υψώματα γύρω από το χωριό φυλάκια για τον έλεγχο και εκφοβισμό ενώ ανακοινώνουν ότι όποιος δεν κλειστεί στα σπίτι του και φύγει θα θεωρηθεί αντάρτης και θα εκτελείται επί τόπου.

Κατορθώνουν με διάφορους εκφοβισμούς και τους πράκτορές τους και συγκεντρώνουν πληροφορίες ότι στο κοντινό Στείρι κινούνται οι αντάρτες της περιοχής και ένα τμήμα της αυτοκινητοπομπής μαζί με τους «μαυραγορίτες» ξεκινά για το Στείρι. Λίγο πρίν από το Στείρι πέφτουν σε ενέδρα των ανταρτών που στρατοπέδευαν στην περιοχή και ενημερώθηκαν για την έλευση των Ναζιστικών δυνάμεων στην περιοχή.

Ακολουθεί μάχη και σκοτώνονται ο Έλληνας οδηγός του προπορευόμενου πολιτικού οχήματος και τραυματίζεται ο βαθμοφόρος Τεό. Μετά από σχετικά σύντομη μάχη με ακαθόριστες απώλειες εκατέρωθεν, η πομπή επιστρέφει στο Δίστομο και εκεί ο Τεό αποβιώνει. Έξαλλος ο επικεφαλής λοχαγός Λάουτενμπαχ, αναλαμβάνει την επιχείρηση αντιποίνων και σύσσωμη η δύναμη των Ναζιτικών δυνάμεων επιπίπτει επί των αμάχων κατοίκων του χωριού, εκτελώντας την διαταγή της πλήρους εξόντωσης.

Σφαγή

Κι εδώ αρχίζει η τραγωδία του Διστόμου.

Οι κάτοικοι, όσοι δεν κατάφεραν να διαφύγουν νωρίτερα από το Διάσκελο, τη μόνη αφύλακτη διάβαση, κλείνονται έντρομοι στα σπίτια τους.
Τους έρημους δρόμους του χωριου διατρέχουν εξαγριωμένοι στρατιώτες με εφ’ όπλου λόγχη.
Μπαίνουν στα σπίτια, σκοτώνουν, καίνε, σφάζουν ότι βρίσκουν στο διάβα τους. Γέροι, γριές, γυναίκες ακόμα και βρέφη λίγων ημερών πέρασαν από τον ίδιο τρομακτικό Γολγοθά. Γίδια, πρόβατα, άλογα, σκυλιά… ότι ζωντανό κινείται, εξολοθρεύεται.

«Απαίσιοι ακούγονται οι θρήνοι και οι οιμωγές αυτών που ξεψυχούν. Νέοι Ηρώδεις οι εκπολιτιστές του Χίτλερ μακελεύουν τα παιδάκια του Διστόμου.»

Ο Στάθης Σταθάς συνεχίζει: «Στο Δίστομο έγιναν αυτά. Θα γίνονταν κι άλλα. Μα ήρθε η νύχτα και οι δολοφόνοι φοβήθηκαν και έφυγαν.
Τώρα στο χωριό απλώνεται η γαλήνη του Νεκροταφείου για πολλή ώρα. Μα σιγά – σιγά ξύπνησε το Δίστομο. Και τότε ακούστηκαν οι θρήνοι των παιδιών που έρημα κλαίγαν τους γονείς τους και οι γόοι των γερόντων.
Ακούγονταν ακόμη και κάποια παράξενα γέλια και τραγούδια αυτών που παρεφρόνησαν, μπροστά στη φρίκη που έζησαν.

Μέσα στη νύχτα μικρά παιδιά πήραν τους σκοτεινούς δρόμους προσπαθώντας να φτάσουν στα κοντινά χωριά. ‘Ενα καραβάνι παιδιών που γύρευε ένα ανθρώπινο χέρι για να σκουπίσει τα δάκρυα από τα μουτράκια τους και να δώσει απάντηση στο ερωτηματικό: Γιατί τους σκότωσαν;»

Από το βιβλίο του Γιάννη Μπασδέκη «ΔΙΣΤΟΜΟ», μεταφέρουμε εν συντομία τις κάτωθι πληροφορίες: «Οι βιαιότητες συνεχίστηκαν τις επόμενες ημέρες με ιδιαίτερη αγριότητα όπου οι Χιτλερικοί πλιατσικολόγησαν ότι είχε απομείνει όρθιο. Στις 26 Ιουνίου επανέρχονται με αποκορύφωμα τον ομαδικό βιασμό μιάς 50χρονης τυφλής και πνευματικά ανάπηρης γυναίκας αφού την χτυπούν στο πρόσωπο με τον υποκόπανο σπάζοντάς της τα δόντια και αναίσθητη όπως είναι, ξεσπούν επάνω της, το βρώμικο σαρκικό πάθος τους».

Ο Στάθης Σταθάς συνεχίζει: «Αποτελεί κατάπτυστο γεγονός για τον πολιτισμό εκείνων που φιλοδόξησαν να κυβερνήσουν τον κόσμο και που κατέδειξε ότι ο μέχρι σήμερα πολιτισμός καμμιά εν γένει επίδραση δεν είχε στις εγκληματικές ψυχές τους» (Νυρεμβέργη).

Μετά τον πόλεμο και την ήττα των Γερμανών, ο Διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων που διέπραξαν το πανανθρώπινο έγκλημα του Διστόμου Χάνς Ζάμπελ συνελήφθη στο Παρίσι και εκδόθηκε από τις Γαλλικές αρχές στην Ελλάδα, ενώ όμως ήταν προφυλακισμένος και επρόκειτο να προσαχθεί σε δίκη ζητήθηκε απο την Κυβέρνηση της τοτε Δ. Γερμανίας και εστάλη σ’ αυτή, όπου σύμφωνα με πληροφορίες παραμένει σήμερα ελεύθερος».

Χρήσιμη σύνδεση και πηγή των στοιχείων του αφιερώματος: Δήμος Διστόμου – Αράχωβας – Αντίκυρας

Επιμέλεια αφιερώματος: Νάσος Μπράτσος

Πηγή ΕΡΤ/ Νάσος Μπράτσος /

Λίγες ημέρες μετά την τυπική συμπλήρωση 75 ετών από το ναζιστικό έγκλημα στα Σελλά, θα πραγματοποιηθούν οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης την Κυριακή 13 Ιανουαρίου.

Στη σχετική ανακοίνωση αναφέρεται πως:

Ο Δήμος Πατρέων και η Τοπική Κοινότητα Σελλών, τιμούν την μνήμη των πεσόντων του ολοκαυτώματος των Σελλών την 1/1/1944 από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019 στις 9:30 π.μ. θα τελεστεί μνημόσυνο στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Σελλών Πάτρας.

Αναλυτικά το πρόγραμμα της εκδήλωσης έχει ως εξής:

09:30 Προσέλευση
09:45 Τέλεση Μνημόσυνου – Ομιλία
10:00 Επιμνημόσυνη Δέηση – Καταθέσεις στεφάνων».

---

Χαραγμένη με αίμα ήταν η Πρωτοχρονιά του 1944 στα Σελλά Αχαΐας, μετά την εισβολή που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί κατακτητές.

Η επιχείριση ξεκίνησε με περικύκλωση του χωριού, ύστερα από την πληροφορία που τους έδωσαν προδότες, ότι στο χωριό βρίσκονταν αντάρτες.

Στην περιοχή βρίσκονταν ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ, με επικεφαλής τον Καπετάν Κεραυνό (Ανδρέα Μελετίου Αϊβαλιώτη) και η παρουσία της ήταν στα πλαίσια γενικότερης επιχείρησης παραπλάνησης των Γερμανών, με στόχο να τους δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ήταν αληθείς οι πληροφορίες για απόβαση των συμμάχων στην Ηλεία, ενώ ο στόχος ήταν, όπως και έγινε, η απόβαση στη Σικελία.

Μερικές μέρες πριν την αιματοβαμμένη Πρωτοχρονιά στα Σελλά, είχε προηγηθεί το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, με τις ναζιστικές θηριωδίες επίσης να έχουν στόχο να μην αναπτυχθεί πρόσφορο έδαφος σε περίπτωση συμμαχικής απόβασης στην Πελοπόννησο.

Αφού οι ναζί περικύκλωσαν το χωριό, δολοφόνησαν τρεις κατοίκους του και επτά αντάρτες, ενώ ακολούθως πυρπόλησαν σπίτια, έκλεισαν τα γυναικόπαιδα στο εσωτερικό της εκκλησίας και 43 άνδρες αιχμαλωτίστηκαν και μεταφέρθηκαν στην Πάτρα, όπου μετά από μερικές μέρες τους άφησαν ελεύθερους.

Οι εκτελεσθέντες ήταν: Γεώργιος Δ. Γιαχός από τα Σελλά, Ιωάννης Μ. Κωστόπουλος από τα Σελλά, Νικόλαος Χαρ. Χριστοδουλόπουλος από τα Σελλά, Θεοφάνης Κ. Γκοτσόπουλος από τον Μεγάλο Ποντιά, Σωτήρης Λεων. Σωτηρίου από τη Ζάχολη Κορινθίας, Βαγγέλης Β. Πανόπουλος από τον Άγιο Νικόλαο Αχαΐας, Ηλίας Δ. Γκολφινόπουλος από τη Ζάχολη Κορινθίας, Σπύρος Γ. Μαλεβής από το Λουτράκι Κορινθίας, Βασίλης Ροδόπουλος από τη Ζαχλωρού και Κωνσταντίνος Ν. Μπαστουνάς, από το Αίγιο.

Στη σύγχρονη περίοδο, λόγω της χρονικής σύμπτωσης της αποφράδας ημέρας με τις εκδηλώσεις της Πρωτοχρονιάς, οι ετήσιες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, γίνονται μέσα στον Ιανουάριο από την τοπική κοινότητα και το Δήμο Πατρέων.


Πηγή ΕΡΤ

3^ο Πανελλήνιο Συνέδριο για τα Ολοκαυτώματα

και τις Γερμανικές Αποζημιώσεις

14 - 16 Σεπτεμβρίου 2018

Μουσείο Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου (Αμιράς Βιάννου)

«Καταστρέψατε την επαρχία Βιάννου. Εκτελέσατε πάραυτα, χωρίς διαδικασία, τους άρρενες που είναι πάνω από 16 ετών καθώς και όλους όσοι συλλαμβάνονται στην ύπαιθρο, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας».

Η φοβερή αυτή διαταγή του στρατηγού Μπρούνο Όσβαλντ Μπρόγιερ, Διοικητή του «Φρουρίου Κρήτη», προς τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής έδωσε το σύνθημα για τη διάπραξη ενός από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα του Γ΄ Ράιχ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Από τις 14-16.9.1943 ο τακτικός στρατός της ναζιστικής Γερμανίας δολοφόνησε άνανδρα και εν ψυχρώ, με βάση ένα καλά οργανωμένο σχέδιο, 401 άμαχους πολίτες (461 συνολικά τα θύματα στα χωριά της Βιάννου την περίοδο της Κατοχής). Μεταξύ αυτών παιδιά, γυναίκες, κατάκοιτους και ηλικιωμένους. Παράλληλα ο γερμανικός στρατός κατοχής λεηλάτησε και στη συνέχεια κατέστρεψε τα χωριά της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας. Η Βιάννος βυθίστηκε στο πένθος. Η ναζιστική κτηνωδία σφράγισε ανεξίτηλα τον τόπο μας και τη ζωή όσων επέζησαν και κλήθηκαν να ανέβουν το δικό τους Γολγοθά.

Ευλόγως, ο Σεπτέμβρης για τα χωριά της επαρχίας Βιάννου είναι μήνας ιερός, μήνας άφατου πόνου, πένθους και θλίψης. Αλλά και μήνας κορύφωσης του αγώνα για τη δικαίωση του λαού μας και τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Φέτος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 75 χρόνων από τις αποφράδες εκείνες μέρες, προχωρούμε στη διοργάνωση του 3^ου Πανελλήνιου Συνεδρίου για τα Ολοκαυτώματα και τις Γερμανικές Αποζημιώσεις, το οποίο θα λάβει χώρα στο Μουσείο Ολοκαυτώματος του Δήμου Βιάννου (Αμιράς Βιάννου, 14-16.9.2018).

Θα συμμετάσχουν Αντιστασιακοί, εκπρόσωποι Ενώσεων Θυμάτων και Μαρτυρικών Δήμων από όλη την Ελλάδα, διαπρεπείς επιστήμονες κι εκπρόσωποι επιστημονικών και κοινωνικών φορέων κ.α. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η παρουσία Γερμανών δημοκρατών, που συμμετέχουν στο κίνημα διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών: μεταξύ άλλων αναμένεται να δώσουν το παρών οι Ομάδες “AK Distomo” (νομικοί με έδρα το Αμβούργο), “Angreifbare Traditionspflege” (ιστορικοί με έδρα το Βούπερταλ), “Initiative Germany must pay” (με έδρα το Βερολίνο).

Στο συνέδριο θα παρουσιαστεί η ιστορία του Ολοκαυτώματος της Βιάννου καθώς και των μεγαλύτερων ελληνικών Ολοκαυτωμάτων, θα γίνει διεισδυτική προσέγγιση της προσπάθειας λογοκρισίας και παραχάραξης της ιστορίας της Κατοχής και της Αντίστασης, θα εξεταστούν αναλυτικά οι ιστορικές, πολιτικές και νομικές πτυχές της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών, ενώ θα τεθεί στο μικροσκόπιο των συνέδρων η στάση της γερμανικής κυβέρνησης σήμερα, η οποία καταφεύγει σε νεοαποικιοκρατικές μεθοδεύσεις για την αποδυνάμωση της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών και  την αναθεώρηση της Ιστορίας. Θα επιχειρηθεί, τέλος, η διαμόρφωση ενός οδικού χάρτη πολιτικής, κινηματικής και νομικής διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών.

Η τελετή έναρξης του Συνεδρίου θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 14.9 και ώρα 11.30π.μ. και οι εργασίες του θα ολοκληρωθούν το Σάββατο 15.9.2018 στις 8.00μ.μ. Την έναρξη του Συνεδρίου θα κηρύξει ο Περιφερειάρχης Κρήτης κ. Σταύρος Αρναουτάκης. Την εναρκτήρια ομιλία θα πραγματοποιήσει η Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Πέπη Ρηγοπούλου, ενώ θα απευθύνει χαιρετισμό προς τους συνέδρους ο Μανώλης Γλέζος. Επίσης θα διαβαστεί μήνυμα του Γενικού Γραμματέα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Αντιστασιακών και Αντιφασιστών (FIR) Γερμανού Dr. Ulrich Schneider. Μεταξύ των σημαντικών ομιλητών της δεύτερης μέρας του Συνεδρίου ξεχωρίζει η παρουσία του Καθηγητή Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας του ΑΠΘ Γιώργου Μαργαρίτη. Θα συμμετάσχουν, επίσης, σημαντικοί νομικοί και ιστορικοί της νεότερης γενιάς, καθώς επίσης και βουλευτές και ευρωβουλευτές, μεταξύ των οποίων ο π. Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.α. Σημειώνεται επίσης ότι έχουν κληθεί οι πολιτικοί αρχηγοί των κοινοβουλευτικών και ευρωκοινοβουλευτικών κομμάτων του συνταγματικού τόξου.

Στο πλαίσιο του Συνεδρίου θα βραβευθούν ο διαπρεπής Γερμανός ιστορικός Dr. Martin Seckendorf (για την πολύτιμη συμβολή του στη μελέτη της Θυσίας της Ελλάδας στην περίοδο της Κατοχής), ο Επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ Μανούσος Παραγιουδάκης (για τη στάση του στην αποκάλυψη του ρόλου του περιβόητου Χάιντς Ρίχτερ), ο ακαδημαϊκός Ιωάννης Παρμακέλης (γλυπτά του οποίου κοσμούν το Πανδημοτικό Ηρώο της Βιάννου και άλλους τόπους Θυσίας στην Κρήτη), καθώς και ο αείμνηστος Γεώργιος Μπαριτάκης (για την προσφορά του στην ανάδειξη του Ολοκαυτώματος της Βιάννου).

Παράλληλα θα πραγματοποιηθούν πολύ ενδιαφέρουσες πολιτιστικές εκδηλώσεις στο χώρο του Πανδημοτικού Ηρώου Βιάννου:

Την Παρασκευή 14.9.2018 και ώρα 8.00μ.μ.: «Βιάννος - Σεπτέμβρης 1943: μνήμη και ευθύνη»:

Στο Α΄ μέρος: Η υψίφωνος Λουκία Σπανάκη με συνοδεία πιάνου σε ένα μουσικό οδοιπορικό μνήμης με έργα μεγάλων Ελλήνων και ξένων συνθετών.

Στο Β΄ μέρος: ο τραγουδιστής Νίκος Ανδρουλάκης ερμηνεύει έργα Ελλήνων δημιουργών.

Το Σάββατο 15.9.2018 και ώρα 8.00 μμ Πολιτιστική εκδήλωση με τίτλο: «Η τραγωδία της Βιάννου. Κάθαρση πότε;»:

Στο Α΄ μέρος: ο Κάρολος Κουκλάκης και η Ειρήνη Δερέμπεη αντάμα από τα  «Παλαιϊνά Σεφέρια» μάς ταξιδεύουν στο χρόνο και τη γνήσια μουσική παράδοση της Κρήτης.

Στο Β΄ Μέρος: συναυλία Αντιστασιακού & Πολιτικού τραγουδιού με τη Νατάσα Παπαδοπούλου – Τζαβέλα και τον Τάκη Κωνσταντακόπουλο. Συμμετέχουν οι μουσικοί: Μάνος Αβαράκης (φυσαρμόνικα), Δημήτρης Καρβέλης (κιθάρα), Παντελής Μπέσης (μπουζούκι), Μάνος Παπαδάκης (μπάσο).

Οι εκδηλώσεις θα κορυφωθούν την Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου, στις 10πμ, στο Ηρώο Ολοκαυτώματος της Βιάννου (Σελί Αμιρά) με την επίσημη τελετή μνήμης.

Είσοδος ελεύθερη! Σας περιμένουμε!

75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΒΙΑΝΝΟΥ

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ!

Ήταν Κυριακή 25 Ιουλίου του 1943, όταν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, έπνιξαν στο αίμα τη Μουσιωτίτσα, χωριό του σημερινού Δήμου Δωδώνης.

Για αντίποινα στη συμμετοχή των κατοίκων της περιοχής σε δολιοφθορές, αλλά και για το θάνατο Γερμανού αξιωματικού σε κοντινή περιοχή, εκτελέστηκαν 152 άτομα, μεταξύ αυτών και γυναικόπαιδα, πολλοί εκ των οποίων υπέστησαν φριχτά βασανιστήρια.

Εκείνες τις μέρες, πάνω από τη Μουσιωτίτσα έκανε χαμηλές πτήσεις γερμανικό αεροπλάνο το οποίο πετούσε προκηρύξεις, γραμμένες στα ελληνικά. Καλούσαν τους κατοίκους να μην φύγουν από τα σπίτια τους.

Την Κυριακή 25 Ιουλίου, ξεκίνησε συντονισμένη επίθεση από τέσσερα περιφερειακά σημεία, με τέσσερις ομάδες στρατού και με στόχο να αποκλειστεί η έξοδος από το χωριό.

Εκτός από τις ετήσιες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, που οργανώνει ο Δήμος και ο Σύλλογος Νέων Μουσιωτίτσας, παραμένει ανοιχτό και το ζήτημα της διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων.

Το ολοκαύτωμα στο Ηπειρώτικο χωριό, αποτελεί ζωντανή μαρτυρία ιστορίας και τροφοδοτεί και τους αγώνες του σήμερα, τόσο για το θέμα των αποζημιώσεων, όσο και ευρύτερα ενάντια στο φασισμό – ναζισμό.

Σε μαρμάρινη στήλη στο χωριό έχουν γραφτεί τα παρακάτω:

Εδώ είναι τόπος ιερός
Χώρος αγιασμένος
Με κλάμα και με δάκρυα
Με αίμα ποτισμένος
Εδώ δεν κείτονται κορμιά
Μόνο ψυχές πετούνε
Αγνών αθώων άκακων
Ψυχές π’ ανθοβολούνε
Η Ελλάδα ολόρθη στέκεται
Δάφνο στεφανωμένη
Η ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Αιώνια πάντα μένει
«1943 Ιουλίου 25»
Χ.Α.

Αριστομένης Συγγελάκης*:

«Από τον Απρίλη του 1941 ένα κύμα μαύρης σκλαβιάς εσκέπασε την Ελλάδα. Και είναι τούτη η πιο σκληρή, η πιο απάνθρωπη, η πιο αιμοβόρα, η πιο αποπνιχτική σκλαβιά απ’ όσες γνώρισε ως τώρα η πολυβασανισμένη χώρα μας στα τρεις χιλιάδες χρόνια της τρικυμισμένης ιστορίας της». Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».

Την Κυριακή 6 Απριλίου 1941, στις 5.15 τα ξημερώματα, η Ελλάδα δέχεται την επίθεση του Γ’ Ράιχ, «μετά από 158 μέρες νικηφόρου αγώνα των Ελλήνων κατά των Ιταλών».[1] Η γενναία αντίσταση των Ελλήνων, ιδίως στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά, καταπλήσσει τους πάντες. Όμως οι Γερμανοί, επωφελούμενοι της απροσδόκητα γρήγορης κατάρρευσης της Γιουγκοσλαβίας,  παρακάμπτουν τα οχυρά και στις 8 Απριλίου εισέρχονται σε ελληνικό έδαφος.

Στις 9 Απριλίου ο αγκυλωτός σταυρός, το σύμβολο της καταπίεσης και της βαρβαρότητας, κυματίζει στον Λευκό Πύργο σημαίνοντας την έναρξη της Κατοχής, μίας περιόδου φοβερού μαρτυρίου αλλά και ασύλληπτου μεγαλείου του ελληνισμού.
 
Η ιταμή συνθηκολόγηση και η «αυθόρμητη Αντίσταση»[2]

Στις 20 Απριλίου ο Στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου και μία ομάδα ανώτατων στρατιωτικών του 1ου και 3ου Σώματος Στρατού παραβαίνοντας τον όρκο τους και τις ρητές εντολές του Γενικού Επιτελείου και της ελληνικής κυβέρνησης προσφέρουν στον εορτάζοντα Χίτλερ ένα ανέλπιστο δώρο γενεθλίων: την ατιμωτική πράξη συνθηκολόγησης με το Γ’ Ράιχ.

Ο Τσολάκογλου και αρκετοί από τους στασιαστές θα ανταμοιφθούν αργότερα από τους Γερμανούς, καθώς στις 29 Απριλίου 1941 διορίζονται από τους κατακτητές Γερμανούς ως Πρόεδρος και μέλη, αντίστοιχα, της πρώτης κυβέρνησης του νεοσύστατου κρατικού φασιστικού εκτρώματος της «Ελληνικής Πολιτείας», ενώ η νόμιμη κυβέρνηση Τσουδερού βρισκόταν στην Κρήτη. Αξίζει να σημειωθεί η γενναία άρνηση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου να ορκίσει την δωσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου – μία δημοκρατικά υπεύθυνη και εθνικά υπερήφανη στάση που επέφερε την καθαίρεσή του.

Στις 27 Απριλίου η Βέρμαχτ εισέρχεται στην Αθήνα και συναντά άδειους δρόμους και κατάκλειστα σπίτια, ενδεικτικό των αισθημάτων του ελληνικού λαού, με μόνη εξαίρεση τα μέλη της γερμανικής παροικίας στην Αθήνα κι ελάχιστους Έλληνες. Ο αγκυλωτός σταυρός κυματίζει στον ιερό βράχο της Ακρόπολης.

Μία ύβρις, που δεν θα μείνει αναπάντητη: ένα μήνα μετά, το βράδυ της 30ης προς την 31η Μαΐου 1941, οι πρωτοετείς φοιτητές Απόστολος Σάντας και Μανώλης Γλέζος κατεβάζουν τη μισητή σβάστικα από την Ακρόπολη. Είχε προηγηθεί στις 2 Μαΐου η θυσία του δεκαεφτάχρονου μαθητή του Βαρβακείου Μάθιου Πόταγα, ο οποίος σε μία σπάνιου θάρρους και συμβολισμού ενέργεια, λίγο έξω από τη Βυτίνα, μπήκε μπροστά, μόνος και άοπλος, και σταμάτησε, με τίμημα τη ζωή του, την προελαύνουσα μεραρχία «Σωματοφυλακή SS Αδόλφος Χίτλερ». Πρόκειται για την πρώτη στην Ελλάδα και μία από τις κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις στην Ευρώπη[3].

Πολύ γρήγορα, ο αντιστασιακός πυρετός κυριεύει την Ελλάδα: δεκάδες αντιστασιακές ομάδες και οργανώσεις θα σχηματιστούν στις πρώτες μέρες της Κατοχής αψηφώντας την τρομοκρατία του Άξονα. Η Ενωμένη Εθνική Αντίσταση, με καθολικό χαρακτήρα και παλλαϊκή συμμετοχή, δεν θα αφήσει σε χλωρό κλαρί τους κατακτητές μέχρι την συντριβή του Άξονα και την απελευθέρωση της Ελλάδας, της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας από το ναζιστικό ζυγό. Ανάμεσα στα επιτεύγματα της Εθνικής μας Αντίστασης είναι και η πρώτη, πανευρωπαϊκά, απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, νικηφόρα μάλιστα, από 12-22 Απριλίου 1942 σε Αθήνα, Πειραιά, Πάτρα και Θεσσαλονίκη!
 
Ο ηρωισμός των Ελλήνων και οι ευθύνες του Μεταξά

Παρά τις καταστροφικές αυταπάτες του δικτάτορα Μεταξά ο κύβος έχει ριφθεί πολύ νωρίς: στις 13 Δεκεμβρίου 1940, ο Χίτλερ ζητά την προετοιμασία του σχεδίου «Μαρίτα» και, λίγες μέρες μετά, στις 18.12.1940, την προετοιμασία του σχεδίου Μπαρμπαρόσα[4]. Αν και καταβλήθηκε προσπάθεια εξωραϊσμού των επιλογών του φασιστικού ελληνικού καθεστώτος, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο με πλημμελή προετοιμασία: χωρίς σύγχρονο και επαρκές πολεμικό υλικό, χωρίς ούτε μία μονάδα αρμάτων και με ελάχιστα αεροπλάνα αλλά και χωρίς αντιαρματικά και αντιαεροπορικά, με ανεπαρκές πυροβολικό και μηχανοκίνητα μέσα, χωρίς σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο στην Ήπειρο και ένα μόνο αεροδρόμιο, των Ιωαννίνων, την ώρα που οι Ιταλοί είχαν θωρακίσει την καταληφθείσα απ’ αυτούς Αλβανία και κατασκευάσει εκεί σύγχρονα έργα υποδομής για να διευκολύνουν την εκστρατεία τους. Ακόμη και το εμβληματικό έργο του δικτατορικού καθεστώτος Μεταξά, η δημιουργία της ομώνυμης ισχυρής οχυρωματικής γραμμής, έμεινε ημιτελές![5]

Ο Μεταξάς, πράγματι, προσπάθησε να αποσοβήσει την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο. Όμως πέτυχε το ακριβώς αντίθετο: και την επίθεση του Άξονα δεν μπόρεσε να αποτρέψει αλλά και την επαρκή υποστήριξη των Βρετανών δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει. Είναι γεγονός ότι η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας δυσκόλευε την πολεμική της προετοιμασία, ενώ και οι Βρετανοί, με έναν κυνισμό που σοκάρει, αντιμετώπιζαν από κάποια στιγμή και μετά την Ελλάδα ως χαμένη υπόθεση, λόγω και των αντιφατικών μηνυμάτων του ελληνικού φασιστικού καθεστώτος.

Ο Μεταξάς δεν κατόρθωσε να γίνει εθνικός ηγέτης - παρέμεινε δικτάτορας έως το τέλος: ακόμα και τις πρώτες, κρίσιμες μέρες, της ιταλικής επίθεσης προέβη με τέχνασμα στον καταστροφικό αφοπλισμό της Κρήτης (για να μην υπάρξει μελλοντική εξέγερση των Κρητών εναντίον του!) και δεν απελευθέρωσε, ως όφειλε, ούτε και τότε, τους χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, οι οποίοι, παραμερίζοντας τις διαφορές τους με το δικτατορικό καθεστώς, ζητούσαν εναγωνίως να πολεμήσουν για την ελευθερία της πατρίδας τους.

Η αυταπάρνηση της γυναικών της Ηπείρου, που μετέφεραν στις πλάτες τους πολύτιμα για το στρατό εφόδια μέσα στα αδιάβατα από το χιόνι βουνά της Πίνδου, κάλυψε τις κραυγαλέες αδυναμίες της κρατικής προετοιμασίας και η απαράμιλλη γενναιότητα των Ελλήνων φαντάρων, που με μοναδικό ενθουσιασμό έσπευδαν στο μέτωπο, τις ελλείψεις όπλων και τα λάθη του αμυντικού σχεδιασμού! Δεν ήταν όμως δυνατό να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ της Ελλάδας.
 
Η «μεγάλη νύχτα» της Κατοχής

Η Κατοχή αποτέλεσε, αναμφισβήτητα, την χειρότερη περίοδο της σύγχρονης Ελλάδας και την απαρχή των φοβερότερων δεινών για τον ελληνισμό. Η λεηλασία του εθνικού πλούτου και η πλήρης αποδιάρθρωση της Εθνικής μας Οικονομίας, η καταστροφή των υποδομών, η ληστεία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αλλά, πάνω απ’ όλα, οι εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι από πείνα, εκτελέσεις, ασθένειες, βασανιστήρια, άφησαν βαθύ το αποτύπωμά τους και υπονόμευσαν την πορεία της χώρας για δεκαετίες.

Ο Εμφύλιος, οι βάσεις του οποίου τέθηκαν στη διάρκεια της Κατοχής, ολοκλήρωσε την καταστροφή. Κι όμως, ο λαός μας δεν υποτάχθηκε˙ πύκνωσε από την πρώτη μέρα τις γραμμές των αντιστασιακών οργανώσεων  και πάλεψε  με αυτοθυσία για την λευτεριά του. Δεν λύγισε ούτε όταν οι Γερμανοί κορύφωσαν την τρομοκρατία εις βάρος του, με τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας που ίδρυσε στις 7 Απριλίου 1943 η κατοχική δωσιλογική κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη, στρέφοντας Έλληνες εναντίον Ελλήνων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ρίζες της σημερινής εξαιρετικά δεινής θέσης της χώρας μας βρίσκονται, αναμφίβολα, στην Κατοχή! Στην πρωτοφανή απώλεια σε ανθρώπινες ζωές και την καθολική καταστροφή της χώρας αλλά και στο γεγονός ότι η Κατοχή κληροδότησε στην μεταπολεμική Ελλάδα μία, σε σημαντικό βαθμό, ένοχη για το παρελθόν της άρχουσα τάξη, που η κυριαρχία της εδραζόταν οργανικά στις σχέσεις εξάρτησης από τον ξένο παράγοντα[6].

Αυτό δεν απαλλάσσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας από τις κολοσσιαίες ευθύνες του για το Μνημόνιο και την φοβερή δοκιμασία στην οποία υποβάλλεται εδώ και έξι ολόκληρα χρόνια ο λαός μας. Το αντίθετο! Οι μετακατοχικές κυβερνήσεις, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, ευθύνονται επιπλέον και γιατί δεν διεκδίκησαν συστηματικά, σθεναρά και αποτελεσματικά, τις γερμανικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις.
 
Αργεί το χάραμα της δικαίωσης;

Όμως και η σημερινή κυβέρνηση, παρά τις ρητές της δεσμεύσεις, δεν τολμά να προχωρήσει στη διεκδίκηση, αν και το θέμα έχει πλέον ωριμάσει όσο ποτέ και τα επιχειρήματα και τεκμήρια υπέρ των ελληνικών αξιώσεων είναι συντριπτικά. Είναι ενδεικτικό ότι έχουν παρέλθει περισσότερα από είκοσι χρόνια από την τελευταία φορά που επιδόθηκε ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση (στις 14.11.1995 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου), ενώ παράλληλα εκκρεμεί η εκτέλεση των αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων της ελληνικής Δικαιοσύνης υπέρ των θυμάτων του Διστόμου, του Αιγίου και της Κρήτης.

Αν δεν τεθεί τώρα το ζήτημα, που ο λαός μας δοκιμάζεται σκληρά και δικαίως αξιώνει από τους κυβερνώντες να διεκδικήσουν τα δίκαιά του, πότε θα τεθεί; Αλήθεια, δεν έχουν κατανοήσει ότι, όπως έχει διαχρονικά αποδειχθεί,η ελληνική αναβλητικότητα στη διεκδίκηση εκλαμβάνεται από τη Γερμανία ως αδυναμία; Είναι ενδεικτικό ότι, παρά τις προσπάθειες της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, δεν προχωρά ούτε καν η υλοποίηση της πρότασης για αποστολή κλιμακίου της Βουλής των Ελλήνων στα Κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών, με πρώτο το γερμανικό - μία ουσιαστική πράξη για την περαιτέρω διεθνοποίηση του ζητήματος.[7]

Μοιάζει ωσάν η κυβέρνηση και η Βουλή να φοβούνται τη Γερμανία ή να μη θεωρούν «κατάλληλη» τη συγκυρία. Αν ακολουθήσουμε όμως αυτό το σκεπτικό, ποτέ δεν θα είναι «κατάλληλη» η συγκυρία για διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, όσο είμαστε υπό καθεστώς διεθνούς ασφυκτικού, πολιτικού και οικονομικού, ελέγχου. Αλλά, αντίθετα, αυτός είναι ο λόγος να ξαναθέσουμε ως στρατηγικό μας στόχο την ανεξαρτησία και την προοπτική της Ελλάδας, αγωνιζόμενοι ταυτόχρονα για τις γερμανικές επανορθώσεις και την απελευθέρωση της χώρας μας από το μνημόνιο και τους ξένους δυνάστες!
 
Αξίζει να αγωνιστούμε!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Γρηγοριάδης Σ. Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974 (τόμος Α’), Εκδόσεις POLARIS, Αθήνα 2009, σελ. 26.
 

[2] Κατά την εξαιρετικά εύστοχη έκφραση του Σόλωνα Γρηγοριάδη στο παραπάνω βιβλίο.

[3] Γλέζος Μ. Εθνική Αντίσταση 1940-1945 (τόμος Α’). Εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα 2006, σελ. 339.

[4] Προετοιμασία επιχείρησης Μαρίτα: Οδηγίες Χίτλερ αριθμ. 20, 13.12.1941 και προετοιμασία επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα: Οδηγίες Χίτλερ, αριθμ. 21, 18.12.1941. Η επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης είχε οριστεί για τις 15 Μαΐου 1941 αλλά τελικά, κυρίως λόγω της Μάχης της Κρήτης, άρχισε στις 22 Ιουνίου, πεντέμισι βδομάδες μετά, με αποτέλεσμα τα γερμανικά στρατεύματα να μην αποφύγουν τον φοβερό ρωσικό χειμώνα και, σε συνδυασμό με την απαράμιλλη αντίσταση και θυσία των Σοβιετικών να οδηγηθούν στην πρώτη τους ήττα, που έμελλε να κρίνει, όσο τίποτε άλλο, και την έκβαση του Β’ Π.Π. Δείτε αναλυτικά στο Κέδρος Α. Η ελληνική αντίσταση 1940-44, τόμος Α’. Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2004, σελ. 61.

[5] Κέδρος Α. Η ελληνική αντίσταση 1940-44, τόμος Α’. Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2004.

[6] Δες αναλυτικά: Λυμπεράτος Μ. Μετά τον Εμφύλιο – πολιτικές διαδικασίες και κοινωνική πόλωση στις απαρχές της προδικτατορικής περιόδου. Εκδόσεις Νότιος Άνεμος, Αθήνα 2015.

[7] Η πρόταση αυτή έχει κατατεθεί το 2013 στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Διεκδίκησης από τον Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών Μανώλη Γλέζο και τυγχάνει ευρύτερης αποδοχής.

* Ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης είναι Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών και Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου.