ΟΜΙΛΙΑ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ, ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ.


8 Μαρτίου 2018. Καρακόλ της περιφέρειας Tzotz Choj.

Καλημέρα αδελφές από το Μεξικό και τον κόσμο.

Καλημέρα συντρόφισσες της εγχώριας και διεθνούς Έκτης

Καλημέρα συντρόφισσες του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου και του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης

Καλημέρα συντρόφισσες comandantas, βάσεις στήριξης, που είστε στις αυτόνομες αρχές, υπεύθυνες τομέων, πολιτοφύλακες και αντάρτισσες.

Καταρχήν θέλουμε να στείλουμε μια μεγάλη αγκαλιά στην οικογένεια της συντρόφισσας Eloisa Vega Castro, από τη νότια Baja California η οποία συμμετείχε στα δίκτυα υποστήριξης του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης της, και πέθανε, στις 14 Φεβρουαρίου ενώ συνόδευε την αποστολή του CIG (Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης).

Περιμέναμε μέχρι σήμερα για να χαιρετίσουμε τη μνήμη της Eloisa που η αγκαλιά μας είναι μεγαλύτερη και μπορεί να φτάσει μακριά, ως την άλλη άκρη του Μεξικού.

Και είναι μεγάλη αυτή η αγκαλιά και αυτός ο χαιρετισμός γιατί είναι από όλες τις γυναίκες και όλους τους άντρες ζαπατίστας, σήμερα 8 Μαρτίου, γι’ αυτή τη γυναίκα που αγωνίστηκε και σήμερα μας λείπει: την Eloisa Vega Castro. Τα συλλυπητήρια μας στην οικογένειά της.

Αδελφές και συντρόφισσες που μας επισκεφθήκατε:

Ευχαριστούμε όλες όσες παρευρίσκεστε σε αυτή την πρώτη διεθνή συνάντηση γυναικών που αγωνιζόμαστε.

Σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειες που καταβάλλατε για να έρθετε από όλους τους κόσμους σε αυτή τη γωνιά που βρισκόμαστε.

Γνωρίζουμε καλά πως δεν ήταν εύκολο και  ίσως πολλές γυναίκες που αγωνίζονται να μην μπόρεσαν να έρθουν σε αυτή τη συνάντηση.

Ονομάζομαι αντάρτισσα Erika.  Αυτό είναι το όνομα που χρησιμοποιούμε οι αντάρτισσες όταν ο λόγος μας δεν είναι ατομικός αλλά συλλογικός. Είμαι αντάρτισσα λοχαγός του πεζικού. Δίπλα μου βρίσκονται αντάρτισσες και πολιτοφύλακες διαφόρων βαθμών.

Η δουλειά μας είναι να φροντίσουμε ώστε σε αυτό το χώρο να βρίσκονται μόνο γυναίκες και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν άντρα να χωθεί. Γιατί ξέρουμε πόσο πανούργοι είναι.

Θα μας βλέπετε λοιπόν να γυρνάμε παντού ελέγχοντας ώστε να μην μπουν άντρες. Και αν κάποιος καταφέρει να περάσει θα τον πιάσουμε και θα τον διώξουμε. Γιατί είχαμε τονίσει ξεκάθαρα πως οι άντρες δεν είναι ευπρόσδεκτοι και άρα πρέπει να βρίσκονται έξω από αυτό το χώρο. Αργότερα θα ενημερωθούν για όλα όσα συνέβησαν εδώ.  

Εσείς μπορείτε να πηγαίνετε όπου θέλετε. Μπορείτε να βγείτε και να μπείτε όσες φορές θέλετε. Το μόνο που χρειάζεται να έχετε είναι το καρτελάκι με το όνομά σας. Δεν επιτρέπεται όμως η είσοδος στους άντρες μέχρι να ολοκληρωθεί η συνάντησή μας.

Υπάρχουν επίσης συντρόφισσες λειτουργοί υγείας και κάποιες γιατροί. Αν λοιπόν κάποια αρρωστήσει ή αδιαθετήσει αρκεί να το πει σε οποιαδήποτε από μας κι εμείς θα ενημερώσουμε αμέσως τις λειτουργούς υγείας ώστε να σας φροντίσουν.  Επίσης αν θεωρηθεί απαραίτητο μπορεί να σας εξετάσει η γιατρός και αν χρειαστεί, υπάρχει ασθενοφόρο έτοιμο να σας μεταφέρει σε κάποιο νοσοκομείο.

Υπάρχουν ακόμα συντρόφισσες συντονίστριες, τεχνικοί ήχου, φωτισμού, για την περίπτωση διακοπής και υπεύθυνες για την υγιεινή του χώρου δηλαδή για τα σκουπίδια και τις τουαλέτες. Ζητάμε κι από σας να φροντίζετε για τα σκουπίδια, την υγιεινή και τις τουαλέτες προκειμένου να μπορούν να συμμετέχουν στη συνάντηση και αυτές οι συντρόφισσες.  

Αν και βρισκόμαστε πολλές εδώ σήμερα, σας καλωσορίζουμε και σας υποδεχόμαστε σαν να ήμασταν μονάχα μια, ώστε να νιώσετε όσο το δυνατό καλύτερα, ανάλογα με τις συνθήκες που υπάρχουν εδώ.

Αδελφές και συντρόφισσες:

Ο λόγος μας είναι συλλογικός. Γι’ αυτό και εδώ δίπλα μου βρίσκονται οι συντρόφισσές μου.  

Ανέθεσαν σε μένα να τον διαβάσω, ωστόσο αυτό το λόγο τον συμφωνήσαμε συλλογικά με όλες τις συντρόφισσες που οργάνωσαν και συντόνισαν αυτή τη συνάντηση.

Ως γυναίκες ζαπατίστας είμαστε πολύ περήφανες που βρισκόμαστε εδώ μαζί σας και σας ευχαριστούμε που μας δώσατε ένα χώρο για να μοιραστούμε τα αγωνιστικά μας λόγια με σας ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε.  

Καθώς μιλώ εκ μέρους των συντροφισσών μου, ο λόγος μου μπορεί να είναι λίγο μπερδεμένος γιατί είμαστε γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, μιλάμε διαφορετικές γλώσσες και έχουμε διαφορετικές ιστορίες.

Γιατί εγώ πριν την εξέγερση εργαζόμουν ως υπηρέτρια σε ένα σπίτι στην πόλη αλλά μεγάλωσα μέσα στη ζαπατιστική αντίσταση και εξέγερση των γιαγιάδων, των μανάδων και των μεγαλύτερων αδελφών μου.

Και είδα ποια ήταν η κατάσταση των λαών μας πριν τον αγώνα. Μια κατάσταση που είναι πολύ δύσκολο να την εξηγήσει κανείς με λόγια, και ακόμα περισσότερο να τη βιώνει, αφού βλέπαμε να πεθαίνουν από ιάσιμες ασθένειες παιδιά, νέοι και νέες, ενήλικες, ηλικιωμένοι και ηλικιωμένες.

Και όλα αυτά λόγω της έλλειψης ιατρικής περίθαλψης, καλής διατροφής και εκπαίδευσης.

Αλλά πεθαίναμε επίσης, και πεθαίναμε περισσότερες, ως γυναίκες.

Δεν υπήρχαν κλινικές, και όπου υπήρχαν βρίσκονταν πολύ μακριά. Οι γιατροί της κακής κυβέρνησης δεν μας περιέθαλπαν γιατί δεν ξέραμε καστιλιάνικα και δεν είχαμε χρήματα.

Στο σπίτι στο οποίο εργαζόμουν ως υπηρέτρια δεν έπαιρνα μισθό, δεν ήξερα ισπανικά και δεν μπορούσα να σπουδάσω. Έμαθα μόνο κάποια λίγα για να μπορώ να μιλάω.

Αργότερα πληροφορήθηκα πως υπήρχε μια οργάνωση που αγωνίζεται και άρχισα να συμμετέχω ως βάση στήριξης. Έφευγα τις νύχτες για να πάω να σπουδάσω και επέστρεφα το ξημέρωμα αφού εκείνη την εποχή κανείς δε ήξερε για τον αγώνα μας. Όλα ήταν παράνομα.

Μαζί με άλλες γυναίκες ζαπατίστας συμμετείχαμε σε συλλογικές εργασίες όπως για παράδειγμα στη χειροτεχνία, ή στα χωράφια όπου καλλιεργούσαμε φασόλι και καλαμπόκι καθώς και στις φάρμες.

Και τα κάναμε όλα σε συνθήκες άκρας μυστικότητας. Χρησιμοποιούσαμε διάφορες δικαιολογίες για να πάμε στις συνελεύσεις και στα πολιτικά μαθήματα, αφού αρκετοί, ακόμα και μέσα από τις οικογένειες μας, δεν γνώριζαν τίποτε για τον αγώνα.  

Γεννήθηκα και μεγάλωσα ωστόσο και μετά την έναρξη του πολέμου.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα με τις στρατιωτικές περιπολίες στις κοινότητες και στους δρόμους μας, ακούγοντας τους στρατιώτες να βρίζουν τις γυναίκες επειδή απλά εκείνοι ήταν ένοπλοι άντρες κι εμείς ήμασταν, και είμαστε, γυναίκες.

Αλλά καθώς ήμασταν όλες μαζί, όχι μόνο δε φοβόμασταν, αντίθετα αποφασίσαμε να αγωνιστούμε και να αλληλοβοηθηθούμε συλλογικά ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε.

Έτσι μάθαμε ότι μπορούμε να αμυνθούμε και να διοικήσουμε.

Δεν ήταν απλώς λόγια. Πήραμε πραγματικά τα όπλα και πολεμήσαμε τον εχθρό. Όντως αναλάβαμε τη διοίκηση και καθοδηγήσαμε μάχες όπου η πλειοψηφία των στρατευμάτων μας ήταν άντρες.

Και ναι, υπάκουαν στις εντολές μας γιατί αυτό που είχε σημασία δεν ήταν αν ήσουν άντρας ή γυναίκα, αλλά αν είσαι διατεθειμένη να αγωνιστείς χωρίς να υποταχθείς, χωρίς να ξεπουληθείς, χωρίς να παραδοθείς.

Παρόλο που δεν είχαμε σπουδάσει, ήμασταν γεμάτες οργή και θυμό για όλες αυτές τις μαλακίες που μας έκαναν.

Γιατί εγώ βίωσα την περιφρόνηση, την ταπείνωση, τις κοροϊδίες, τις βιαιότητες, το ξύλο, τους θανάτους επειδή είμαι γυναίκα, επειδή είμαι ιθαγενής, επειδή είμαι φτωχή και τώρα επειδή είμαι ζαπατίστας.

Και να ξέρετε ότι δεν ήταν πάντα άντρας εκείνος που με εκμεταλλευόταν, με έκλεβε, με ταπείνωνε, με χτυπούσε, με περιφρονούσε, με σκότωνε.

Πολλές φορές ήταν γυναίκα εκείνη που έκανε και συνεχίζει να κάνει όλα τούτα.

Μεγάλωσα όμως και μέσα στην αντίσταση βλέποντας τις συντρόφισσές μου να δημιουργούν σχολεία, κλινικές, να οργανώνουν συλλογικές εργασίες και να συγκροτούν αυτόνομες κυβερνήσεις.

Και είδα δημόσιες γιορτές, όπου όλες ξέραμε πως ήμασταν ζαπατίστας και ήμασταν όλες μαζί.

Είδα πως η εξέγερση, η αντίσταση, ο αγώνας είναι κι αυτά γιορτή, παρόλο που αρκετές φορές δεν υπάρχει μουσική και χορός παρά μόνο ο παιδεμός της δουλειάς, της προετοιμασίας, της αντίστασης.

Είδα ότι ενώ πριν πεθαίναμε επειδή είμαστε ιθαγενείς, φτωχές και γυναίκες, τώρα χαράζαμε συλλογικά μια άλλη πορεία ζωής:  αυτή της ελευθερίας, της δικής μας ελευθερίας.

Είδα ότι ενώ πριν είχαμε μόνο ένα σπίτι και ένα χωράφι, τώρα έχουμε σχολεία, κλινικές, έχουμε τις συλλογικές μας εργασίες, όπου ως γυναίκες χειριζόμαστε μηχανήματα και διευθύνουμε τον αγώνα. Προχωράμε, και με τα λάθη μας, χωρίς κανείς άλλος, εκτός από μας τις ίδιες, να μας λέει πως και τι πρέπει να κάνουμε.

Και βλέπω τώρα  πως έχουμε όντως προχωρήσει, πάντα προχωράμε έστω και λίγο.

Και μη νομίζετε πως ήταν εύκολο. Ήταν και συνεχίζει να είναι πολύ επίπονο.

Και όχι μόνο γιατί το γαμημένο καπιταλιστικό σύστημα θέλει να μας καταστρέψει αλλά και γιατί πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτό το σύστημα που κάνει τους άντρες να πιστεύουν και να θεωρούν τις γυναίκες κατώτερες και άχρηστες.

Και μερικές φορές, πρέπει να το πούμε, αυτό συμβαίνει και μεταξύ των γυναικών. Εξαπατά η μια την άλλη, μιλά άσχημα, με άλλα λόγια δεν υπάρχει σεβασμός μεταξύ μας.

Γιατί δεν είναι μόνο οι άντρες. Υπάρχουν και γυναίκες των πόλεων οι οποίες μας περιφρονούν, επειδή, όπως λένε, δεν ξέρουμε τίποτε για τους γυναικείους αγώνες, δεν έχουμε διαβάσει βιβλία στα οποία οι φεμινίστριες εξηγούν πως αυτοί πρέπει να είναι, και μας κάνουν διάφορα επικριτικά σχόλια ενώ αγνοούν τον αγώνα μας.

Γιατί είναι άλλο πράγμα να είσαι γυναίκα, άλλο να είσαι φτωχή και εντελώς διαφορετικό να είσαι και ιθαγενής. Και οι γυναίκες ιθαγενείς που με ακούν τώρα το γνωρίζουν καλά. Και φυσικά πολύ διαφορετικό και πιο δύσκολο να είσαι γυναίκα ιθαγενής ζαπατίστα.

Ξέρουμε φυσικά ότι μένουν ακόμη πολλά να γίνουν, αλλά επειδή είμαστε γυναίκες ζαπατίστας, δεν υποχωρούμε, δεν ξεπουλιόμαστε και δεν παρεκκλίνουμε από το δρόμο του αγώνα, δηλαδή δεν υποτασσόμαστε.

Μπορούμε να κάνουμε πολλά. Το βλέπετε εδώ σε αυτή τη συνάντηση που οργανώσαμε οι γυναίκες ζαπατίστας.

Γιατί δεν επρόκειτο απλώς για μια ιδέα και τίποτε άλλο.

Όταν, πριν από κάποιους μήνες, το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο και το Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης δήλωσαν ότι ως γυναίκες θα πούμε ότι δε νιώθουμε φόβο ή αν νιώθουμε τον ελέγχουμε, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε συλλογικά ότι πρέπει κι εμείς να κάνουμε κάτι.

Έτσι αρχίσαμε να συζητάμε σε όλες τις περιφέρειες, στις μεγάλες και μικρές συλλογικότητες γυναικών, τι να κάνουμε ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε. 

Πέρυσι λοιπόν, στη Συνάντηση Comparte[i]  γεννήθηκε η ιδέα να είμαστε μόνο γυναίκες ζαπατίστας εκείνες που θα μιλήσουμε και θα τιμήσουμε το Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης. Έτσι και έγινε. Γιατί, ήμασταν μόνο γυναίκες εκείνες που υποδεχθήκαμε τις συντρόφισσές μας του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης και την εκπρόσωπο Marichuy που βρίσκεται εδώ σήμερα.

Και όχι μόνο. Σκεφτήκαμε και συζητήσαμε στις συλλογικότητες μας πως πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω γι’ αυτά που βλέπουμε ότι συμβαίνουν.

Και αυτό που βλέπουμε, αδελφές και συντρόφισσες, είναι ότι μας σκοτώνουν.

Και ότι μας σκοτώνουν επειδή είμαστε γυναίκες.

Σα να επρόκειτο για έγκλημα  και μας επιβάλλουν την ποινή του θανάτου.

Σκεφτήκαμε λοιπόν να οργανώσουμε αυτή τη συνάντηση και να προσκαλέσουμε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται.

Και θα σας πως για ποιο λόγο σκεφτήκαμε κάτι τέτοιο:

Παρευρίσκονται εδώ γυναίκες από πολλά μέρη του κόσμου.

Γυναίκες με σημαντικές σπουδές, που είναι γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, επιστήμονες, δασκάλες, φοιτήτριες, καλλιτέχνιδες, επικεφαλής. 

Εμείς λοιπόν, δεν έχουμε γνώσεις, κάποιες από μας μετά βίας μιλούν λίγα ισπανικά.

Ζούμε σε αυτά τα βουνά, στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώνουμε, εδώ αγωνιζόμαστε, εδώ πεθαίνουμε.

Βλέπουμε για παράδειγμα, αυτά τα δέντρα εκεί πέρα. Εσείς τα ονομάζετε «δάσος» εμείς τα λέμε «βουνό».

Ξέρουμε ότι σε αυτό το δάσος, σε αυτό το βουνό υπάρχουν πολλά δέντρα, διαφορετικά μεταξύ τους.

Ξέρουμε ότι υπάρχει πχ ocote[ii] ή πεύκο, μαόνι, κέδρος, bayalté[iii] και πολλά άλλα είδη δέντρων.  

Όμως όλα τα πεύκα ή τα ocote δεν είναι ίδια, διαφέρουν μεταξύ τους.  

Και παρόλο που το ξέρουμε αυτό, όταν τα βλέπουμε όλα μαζί λέμε πως είναι ένα δάσος ή ένα βουνό.

Είμαστε, λοιπόν, εδώ όπως το δάσος ή το βουνό.

Είμαστε όλες γυναίκες.

Ξέρουμε όμως πως έχουμε διαφορετικά χρώματα, διαστάσεις, γλώσσες, κουλτούρες, επαγγέλματα, σκέψεις και τρόπους αγώνα.

Ωστόσο λέμε ότι είμαστε γυναίκες, και επιπλέον γυναίκες που αγωνίζονται.

Είμαστε λοιπόν διαφορετικές αλλά ίσες.

Υπάρχουν πολλές γυναίκες που αγωνίζονται και δεν βρίσκονται εδώ, εμείς όμως τις σκεφτόμαστε εξίσου κι ας μη τις βλέπουμε.

Από την άλλη ξέρουμε ότι υπάρχουν και γυναίκες που δεν αγωνίζονται, που συμβιβάζονται, δηλαδή δειλιάζουν.

Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν γυναίκες, ένα δάσος από γυναίκες, και αυτό που τις κάνει ίσες είναι ότι είναι γυναίκες.

Ωστόσο εμείς, ως γυναίκες ζαπατίστας βλέπουμε και κάτι άλλο. Αυτό που επίσης μας εξισώνει είναι η βία και ο θάνατος που μας επιβάλλουν.  

Βλέπουμε το σύγχρονο χαρακτήρα αυτού του γαμημένου καπιταλιστικού συστήματος που έχει μετατρέψει σε δάσος όλες τις γυναίκες του κόσμου με τη βία και το θάνατο που έχουν το πρόσωπο, το σώμα και το μαλακισμένο κεφάλι της πατριαρχίας.  

Σας λέμε λοιπόν ότι σας προσκαλέσαμε για να μιλήσουμε, για να ακούσουμε η μια την άλλη, για να κοιταχτούμε, για να γιορτάσουμε.

Σκεφτήκαμε πως πρέπει να είμαστε μόνο γυναίκες για να μπορούμε να μιλήσουμε, να ακούσουμε, να κοιτάξουμε, να γιορτάσουμε χωρίς το βλέμμα των αντρών, ανεξαρτήτως αν είναι καλοί ή κακοί.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαστε γυναίκες και επιπλέον ότι είμαστε γυναίκες που αγωνιζόμαστε, δηλαδή δεν συμβιβαζόμαστε με όσα συμβαίνουν, και ότι η καθεμία μας, ανάλογα με τον τρόπο, το χρόνο, τον τόπο της, αγωνίζεται δηλαδή εξεγείρεται.  Εξοργίζεται και δρα.

Σας λέμε λοιπόν, αδελφές και συντρόφισσες, ότι μπορούμε να επιλέξουμε τι θέλουμε να κάνουμε σε αυτή τη συνάντηση.

Μπορούμε δηλαδή να διαλέξουμε.

Είτε να ανταγωνιστούμε για να δούμε ποια είναι η πιο καταπληκτική, η πιο καλή στα λόγια, η πιο επαναστάτρια, η πιο διανοούμενη, η πιο ριζοσπάστρια, η πιο ευγενική, η πιο απελευθερωμένη, η πιο όμορφη, η πιο καλή, ποια χορεύει καλύτερα, ζωγραφίζει πιο όμορφα, τραγουδάει καλά, ποια είναι περισσότερο γυναίκα, ποια νικά στα αθλήματα, ποια αγωνίζεται περισσότερο.

Έτσι κι αλλιώς δε θα υπάρχουν άντρες για να πουν ποια κερδίζει και ποια χάνει. Μόνο εμείς.

Είτε να ακούσουμε και να μιλήσουμε με σεβασμό, ως γυναίκες του αγώνα που είμαστε, να προσφέρουμε η μια στην άλλη χορό, μουσική, σινεμά, βίντεο, ζωγραφική, ποίηση, θέατρο, γλυπτική, διασκέδαση, γνώση και έτσι να τροφοδοτήσουμε τους αγώνες που η καθεμιά μας έχει εκεί όπου ζει.

Μπορούμε λοιπόν να επιλέξουμε, αδελφές και συντρόφισσες.

Είτε να ανταγωνιστούμε η μια την άλλη και στο τέλος της συνάντησης, όταν θα έχουμε πλέον επιστρέψει στους κόσμους μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι καμιά μας δε νίκησε.

Είτε να συμφωνήσουμε να αγωνιστούμε μαζί, ως διαφορετικές που είμαστε, ενάντια στο πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα που μας κακοποιεί και μας σκοτώνει.

Εδώ δεν έχει σημασία η ηλικία, αν είστε παντρεμένες, ανύπαντρες, χήρες ή χωρισμένες, αν έρχεστε από την πόλη ή την επαρχία, αν συμμετέχετε σε κόμματα, αν είστε λεσβίες, ασεξουαλικές,  τρανς ή όπως χαρακτηρίζει η καθεμιά τον εαυτό της, αν έχετε σπουδάσει ή όχι, αν είστε φεμινίστριες ή όχι.

Όλες είστε καλοδεχούμενες και, ως γυναίκες ζαπατίστας, θα σας ακούσουμε, θα σας κοιτάξουμε και θα σας μιλήσουμε με σεβασμό.

Έχουμε οργανωθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε σε όλες τις δραστηριότητες, σε όλες, να υπάρχουν κάποιες από μας οι οποίες θα μεταφέρουν το μήνυμά σας στις συντρόφισσές μας στα χωριά και στις κοινότητες.

Θα στηθεί επίσης ένα ειδικό τραπέζι όπου θα δεχόμαστε τις κριτικές σας. Μπορείτε είτε να μας τις δώσετε εκεί είτε να μας πείτε τι είναι αυτό που βλέπετε πως κάναμε ή κάνουμε λάθος.

Εμείς θα το δούμε και θα το αναλύσουμε, κι αν αυτό που λέτε είναι σωστό, θα κοιτάξουμε να το βελτιώσουμε.  

Αν όχι, και πάλι θα εξετάσουμε το λόγο για τον οποίο μας κάνατε αυτή την κριτική.

Αυτό που δεν πρόκειται να κάνουμε είναι να κατηγορήσουμε τους άντρες ή το σύστημα για τα δικά μας λάθη.

Γιατί εμείς πρέπει να αγωνιστούμε για τη δική μας ελευθερία, ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε.

Δεν είναι δουλειά  των αντρών ή του συστήματος να μας χαρίσουν την ελευθερία μας. 

Το αντίθετο. Η δουλειά του πατριαρχικού καπιταλιστικού συστήματος είναι να μας κρατά υποταγμένες.

Αν θέλουμε να είμαστε ελεύθερες πρέπει να κατακτήσουμε οι ίδιες την ελευθερία μας, ως γυναίκες που είμαστε.

Θα σας κοιτάξουμε και θα σας ακούσουμε με σεβασμό, συντρόφισσες και αδελφές.

Από αυτά που θα ακούσουμε και θα δούμε, θα κρατήσουμε αυτό που θα μας βοηθήσει στον αγώνα μας ως γυναίκες ζαπατίστας που είμαστε. Και ό,τι δε μας βοηθά θα το αφήσουμε.

Όμως εμείς δεν πρόκειται να κρίνουμε καμία.

Δεν πρόκειται να πούμε: αυτό είναι σωστό ή λάθος.

Δε σας καλέσαμε για να σας κρίνουμε.

Ούτε σας καλέσαμε για να ανταγωνιστούμε.

Σας καλέσαμε για να συναντηθούμε ως διαφορετικές και ως ίσες.

Εδώ βρίσκονται συντρόφισσες ζαπατίστας από διαφορετικές ιθαγενικές γλώσσες. Θα ακούσετε τα συλλογικά λόγια των γυναικών της κάθε περιφέρειας.

Αλλά δεν βρισκόμαστε όλες εδώ.

Είμαστε πολύ περισσότερες. Είναι πολύ μεγαλύτερη η οργή και ο θυμός μας.

Αλλά η οργή μας, δηλαδή ο αγώνας μας, δεν είναι μόνο για μας, αλλά και για όλες τις γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί, δολοφονηθεί, βιαστεί, χτυπηθεί, προσβληθεί,  περιφρονηθεί, χλευαστεί, εξαφανιστεί, φυλακιστεί.

Σου λέμε λοιπόν, αδελφή και συντρόφισσα, ότι δε σου ζητάμε να έρθεις εδώ  για να αγωνιστείς αντί για μας, όπως κι εμείς δε θα πάμε να αγωνιστούμε αντί για σένα.

Η καθεμιά μας γνωρίζει την πορεία, τον τρόπο και το χρόνο της.

Το μόνο που σας ζητάμε είναι να συνεχίσετε να αγωνίζεστε, να μην υποταχθείτε, να μην ξεπουληθείτε, να μην απαρνηθείτε ότι είστε γυναίκες που αγωνίζονται.

Τελειώνοντας θέλουμε να σας ζητήσουμε κάτι ιδιαίτερο αυτές τις μέρες που θα είστε μαζί μας.

Έχουν έρθει από διάφορα μέρη του Μεξικού και του κόσμου, αδελφές και συντρόφισσες ηλικιωμένες, «σοφές» τις ονομάζουμε εμείς.

Είναι γυναίκες που αν και είναι προχωρημένης ηλικίας, αγωνίζονται.

Σας ζητάμε λοιπόν να τους δείξετε σεβασμό και ιδιαίτερη ευαισθησία γιατί εμείς θέλουμε να τους μοιάσουμε.  Θέλουμε να φτάσουμε στην ηλικία τους και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.

Θέλουμε να γεράσουμε και να μπορούμε να λέμε ότι έχουμε πολλά χρόνια στην πλάτη μας και κάθε χρόνος είναι ένας χρόνος αγώνα.

Αλλά για να το καταφέρουμε πρέπει να μείνουμε ζωντανές.

Γι’ αυτό η συνάντηση αυτή είναι για τη ζωή.

Και κανείς δεν πρόκειται να μας το χαρίσει αυτό, αδελφές και συντρόφισσες.

Ούτε ο θεός, ούτε ο άντρας, ούτε το πολιτικό κόμμα, ούτε ο σωτήρας, ούτε ο ηγέτης, ούτε η ηγέτης, ούτε η αρχηγός.

Πρέπει να αγωνιστούμε για τη ζωή.

Τι να κάνουμε, αυτός είναι ο αγώνας που έλαχε σε μας, σε σας, αδελφές και συντρόφισσες, και σε όλες τις γυναίκες που παλεύουν.

Ίσως όταν θα έχει πλέον τελειώσει αυτή η συνάντηση, όταν θα έχετε επιστρέψει στους κόσμους, στους χρόνους, στους τρόπους σας, να σας ρωτήσουν αν καταλήξατε σε κάποια συμφωνία. Γιατί ήταν πολλές και διαφορετικές οι σκέψεις που έφτασαν  σε αυτή ζαπατιστική γη.

Ίσως τότε να απαντήσετε αρνητικά.

Ίσως πάλι απαντήσετε πως ναι, καταλήξαμε σε κάποια συμφωνία.

Και ίσως όταν σας ρωτήσουν τι συμφωνήσατε εσείς να πείτε «συμφωνήσαμε να ζήσουμε, και καθώς για μας ζωή είναι ο αγώνας, συμφωνήσαμε να αγωνιστούμε η καθεμιά ανάλογα με τον τρόπο, τον τόπο και το χρόνο της».

Ίσως πάλι να απαντήσετε: «και στο τέλος της συνάντησης συμφωνήσαμε να ξαναβρεθούμε του χρόνου στη γη των γυναικών ζαπατίστας γιατί εκείνες μας προσκαλούν ξανά».

Αυτός είναι ο λόγος μας. Σας ευχαριστούμε που μας ακούσατε.

Ζήτω όλες οι γυναίκες του κόσμου!

Θάνατος στο πατριαρχικό σύστημα!

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Οι γυναίκες ζαπατίστας.

8 Μαρτίου 2018, Chiapas, Μεξικό, Κόσμος.

[i] Πρόκειται για την συνάντηση που οργάνωσαν οι ζαπατίστας τον Ιούλιο του 2016 «CompArte por la Humanidad». Πρόκειται για λογοπαίγνιο των λέξεων Comparte που σημαίνει μοιράσου και arte που σημαίνει τέχνη.

[ii] Είδος πεύκου της Κεντρικής Αμερικής

[iii] Τροπικό δέντρο που συναντάται στην Λατινική Αμερική. Ο κορμός έχει διάμετρο από 40 έως 60 μέτρα ενώ το ύψος του μπορεί να φτάσει έως και τα 30 μέτρα.

Αναδημοσίευση από://enlacezapatista.ezln.org.mx

Palabras del Comité Clandestino Revolucionario Indígena-Comandancia General del Ejército Zapatista de Liberación Nacional, el 1 de enero del 2018.

24 Aniversario del inicio de la guerra contra el olvido.

BUENAS NOCHES, BUENOS DÍAS:

COMPAÑEROS, COMPAÑERAS BASES DE APOYO ZAPATISTAS.

COMPAÑEROS, COMPAÑERAS RESPONSABLES LOCALES, REGIONALES Y AUTORIDADES DE LAS TRES INSTANCIAS DE GOBIERNO AUTÓNOMO.

COMPAÑEROS Y COMPAÑERAS PROMOTORES Y PROMOTORAS DE LAS DIFERENTES ÁREAS DE TRABAJO.

COMPAÑERAS Y COMPAÑEROS MILICIANAS Y MILICIANOS,

COMPAÑEROS Y COMPAÑERAS INSURGENTAS E INSURGENTES EN DONDE QUIERA QUE SE ENCUENTRAN.

COMPAÑEROS, COMPAÑERAS DE LA SEXTA NACIONAL E INTERNACIONAL.

COMPAÑEROS, COMPAÑERAS DEL CONGRESO NACIONAL INDIGENA.

COMPAÑEROS, COMPAÑERAS DEL CONCEJO INDIGENA DE GOBIERNO Y SU VOCERA MARIA DE JESUS PATRICIO MARTINEZ DONDE QUIERA QUE NOS ESCUCHAN.

HERMANOS Y HERMANAS DE TODOS LOS PUEBLOS ORIGINARIOS DEL MUNDO QUE NOS ESCUCHAN.

HERMANOS Y HERMANASCIENTÍFICAS Y CIENTÍFICOS DE LOS DIFERENTES PAISES QUE NOS ACOMPAÑAN.

HERMANOS Y HERMANAS DE MEXICO, DE AMERICA Y DEL MUNDO QUE HOY NOS ACOMPAÑAN O NOS ESCUCHAN DESDE DONDE SE ENCUENTRAN.

HERMANOS Y HERMANAS DE LOS MEDIOS LIBRES Y ALTERNATIVOS, NACIONAL E INTERNACIONAL.

Hoy, 1º de enero de 2018, estamos aquí para celebrar el 24 aniversario de nuestro levantamiento armado en contra el mal gobierno y del sistema capitalista neoliberal causantes de todo tipo de muertes y destrucción.

Así como a los pueblos originarios, desde hace más de 520 años nos tienen sometidos bajola explotación, marginación, humillación, desprecio, olvido y despojo de nuestras tierras y riquezas naturales en todo el territorio mexicano.

Por eso el 1 de Enero de 1994 dijimos ¡YA BASTA! de vivir con tantas injusticias y muerte, y así dimos a conocer al pueblo de México y al mundo nuestras demandas de Democracia, Libertad y Justicia para todos, que lo dijimos en nuestras demandas de tierra, trabajo, vivienda digna, alimentación, salud, educación, independencia, democracia, libertad, justicia y paz.

Y ahora que la violencia está en todas partes y asesina a mujeres y niños, a ancianos y jóvenes, y hasta la madre naturaleza es víctima.

Por eso decimos que nuestra lucha es por la vida, por una vida digna.

Y el capitalismo es el sistema de la muerte violenta, de la destrucción, de la explotación, del robo, del desprecio.

Esto es lo que nos hace falta a todos los pueblos originarios y la gran mayoría de los habitantes de este país México y de todo el mundo.

Porque les pregunto ¿Quién tiene una vida digna? ¿Quién no tiene la angustia de que puede ser asesinada, robado, burlado, humillado, explotado?

Si hay quien está tranquilo y no le preocupa, bueno, pues estas palabras no son para ti.

Pero tal vez es que sí ves y sientes que todo está cada vez más peor.

Ya no sólo es que el trabajo está mal pagado y no alcanza la paga para poder vivir más o menos.

Ahora también es que los grupos delincuentes, sobre todo los que son gobiernos, roban o, peor, nos matan nomás porque sí, porque así se sienten bien.

Entonces, si tú piensas que así pasa porque así lo quiere tu dios, o porque es por mala suerte, o porque es el destino que te tocó, pues entonces estas palabras tampoco son para ti.

Nuestras demandas son justas y, como lo dijimos públicamente hace 24 años, no son nada más para nosotros los pueblos originarios o indígenas, sino que cualquier gente que no sea criminal o tonta, o las dos cosas, sabe que son demandas justas y que cada vez son más necesarias y urgentes.

Pero la respuesta de los malos gobiernos fue: pues ahí tienes una limosna, y confórmate, porque si sigues demandando y exigiendo, aquí tengo mis grandes ejércitos, mis policías, mis jueces, mis cárceles, mis paramilitares, mis narcotraficantes, y tú sólo tienes tus cementerios.

Entonces nosotras, nosotros, zapatistas, les dijimos: no estamos pidiendo limosnas, queremos respeto a nuestra dignidad.

Y los malos gobiernos dijeron que no saben qué cosa es dignidad. Que si esa palabra es maya o es de otro planeta, porque no está en sus diccionarios, ni en su cabeza, ni en su vida.

Y sí, llevan tanto tiempo de serviles y huele-colas de los ricos, que ya se les olvidó qué es dignidad.

Como esos malos gobiernos están hallados a rendirse, a venderse, a claudicarse, pues piensan que así es toda la gente, que así es todo el mundo, que no hay quien diga, piense, luche, viva y muera de no rendirse, no venderse, no claudicar.

Por eso no entienden el zapatismo. Por eso no entienden los mil nombres que toman la resistencia y la rebeldía en muchos rincones de México y del mundo.

Y así es el sistema, compañera, compañero, hermano, hermana, que lo que no entiende lo manda perseguir, encarcelar, asesinar, desaparecer.

Porque quiere el mundo domado, como si la gente fuera una bestia de carga que tiene que obedecer lo que diga el amo, el mandón, y que si no obedece, pues chicote, palo, encierro, balazo.

O sea que como que para el capitalismo, la resistencia y la rebeldía es como una enfermedad que lo ataca, lo pone de malas, le da dolor de cabeza, le da una patada en loscoyolitos, le escupe en la cara. Lo pone mal, pues.

Y la medicina que el capitalismo da para eso, son los policías, las cárceles, los ejércitos, los paramilitares, los cementerios si tienes suerte, si no, pues a saber dónde te botan.

Y aunque no seas resistencia y rebeldía, aunque según tú estás tranquilo y eres buen ciudadano y votas por como se llame el Trump que te toca en tu calendario y tu geografía.

Y aunque criticas y te quejas de los que protestan y se rebelan. Y dices “ya pónganse a trabajar y dejen de quejarse” cuando protestan de Acteal, o de Guardería ABC, o de Atenco, o de Ayotzinapa, o de Mapuche, o del nombre que tome la siguiente desgracia que pase.

Y crees que todo eso está muy lejos de tu casa, de tu calle, de tu pueblo o colonia, de tu trabajo, de tu escuela, de tu familia, pero no. Todo eso que se sabe y muchos horrores que no se saben, están ahí cerca de ti.

Pues aunque crees que no te va a tocar, pues resulta que sí te va a tocar, a ti o a alguien cercano a ti.

Porque el sistema y sus gobiernos ya no tienen control, ya están enloquecidos, ya se emborracharon de dinero y de sangre, y pasan a llevar todo y a todos y, sobre todo, a todas y atodoas.

Entonces, hermana, hermano, compañero, compañera, si tú piensas que sí es cierto que la situación está muy difícil y que ya no se aguanta, entonces falta saber qué vas a hacer.

Si piensas que alguien, que sea un líder, un partido, una vanguardia lo va a resolver todos los problemas y sólo tienes que poner un papelito de voto y ya, tan fácil, pues piénsalo bien si así va a ser.

Entonces, estas palabras no son para ti. Quédate tranquilo o tranquila esperando la nueva burla, el nuevo fraude, el nuevo engaño, la nueva mentira, la nueva desilusión. Que no son nuevas, son las mismas de siempre, sólo cambian de fecha en el calendario.

Pero tal vez piensas que de repente se puede hacer algo más. Y te preguntas si sí se puede, o es que la lucha, la resistencia, la rebeldía, sólo están en las canciones, las poesías, los carteles y los cementerios.

Y pues te decimos que nosotros, nosotras, zapatistas, nos preguntamos eso mismo hace 24 años cuando salimos a morirnos en las calles y plazas de tus ciudades.

Y así nos viste. Y así nos vieron también quienes se dicen grandes dirigentes revolucionarios y nos despreciaron antes, como nos desprecian ahora, que se enteraron de nuestra lucha cuando cenaban y reían en sus festejos de año nuevo, mientras nosotros, nosotras, zapatistas del EZLN, poníamos la vida y la muerte, donde ésos ponen los museos.

Y entonces pues nos respondimos. Respondimos que vamos a ver si se puede vivir con dignidad sin malos gobiernos, sin dirigentes y sin líderes y sin vanguardias que mucho Lenin y mucho Marx y mucho trago, pero nada de estar con nosotros, nosotras, zapatistas. Mucho hablar de lo que debemos o no hacer, y nada de práctica. Que la vanguardia, que el proletariado, que el partido, que la revolución, que échate una cervecita, un vinito, un asado con la familia.

Pues ni modos, pensamos, creo que la vanguardia revolucionaria está ocupada en probarse trajes y palabras para el triunfo, así que tenemos que darle según nuestro modo, como indígenas zapatistas.

Que no son muchos los indígenas, y son todavía menos los zapatistas, porque ser zapatista no cualquiera.

Y así fue como empezamos eso que ahora se conoce como autonomía zapatista, pero que nosotros decimos que es la libertad según nosotras, nosotros, zapatistas, que ni amo, ni patrón, ni capataz, ni líder, ni dirigente, ni vanguardia.

Durante estos 24 años hemos venido construyendo nuestra autonomía, desarrollando nuestras diferentes áreas de trabajo, consolidando nuestras tres instancias de gobierno autónomo, formalizando nuestros propios sistemas de salud y educación, creando y fortaleciendo nuestros trabajos colectivos, y en todo estos espacios de autonomía es donde cuenta la participación de todos y todas mujeres, hombres, jóvenes y niñ@s.

Y así estamos demostrando que nosotros los pueblos originarios, tenemos la facultad y la capacidad de gobernarnos solos, no necesitamos la intervención de ningún partido político que solo engaña, promete y divide a nuestros pueblos y no estamos recibiendo ningún tipo de apoyo de los gobiernos oficiales.

Tampoco aceptamos que nadie nos venga a decir qué podemos hacer y qué no podemos hacer. Aquí todo lo discutimos y lo acordamos en colectivo.

Y por lo mismo a veces tardamos, pero lo que sale es de colectivo. Si sale bien, es de colectivo. Si sale mal, es de colectivo.

Así es nuestro modo, y si está bien o mal, ahí lo vean y comparen sus pobrezas con las nuestras, sus muertes con las nuestras, sus enfermedades con las nuestras, sus ausencias con las nuestras, sus dolores con los nuestros, y vean que están comparando sus pesadillas con nuestros sueños.

Estamos viviendo y luchando con el propio esfuerzo individual y colectivo como zapatistas que somos, pero sí, reconocemos que todavía nos falta mucho por hacer, hace falta organizarnos más como pueblos, todavía tenemos muchas dificultades para desarrollar bien nuestras diferentes áreas de trabajo, también fallamos y cometemos errores como todo ser humano, pero nos corregimos y seguimos adelante.

Porque nuestra organización somos nosotras, nosotros mismos. Nadie que no sea un sinvergüenza, vividor y mentiroso puede decir que nos hizo. Y no tenemos miedo de reconocer lo que hacemos mal, y de sentirnos contentos de lo que hacemos bien. Porque lo malo y lo bueno que somos, es nuestro. A nosotras, nosotros, nos valora nuestra propia gente. Aunque luego hay quienes viajan y se pasean en Europa y comen bien y toman trago diciendo que ellos hicieron, y ahora hasta inventan su propia “Frida Sofía” para conseguir atención y paga, y ofrecen dinero para comprar consciencias y creen que la lucha viene con el apellido y no con el compromiso real, y se alían con los narcotraficantes para atacarnos. Y lo único que pasa es que son sinvergüenzas y mentirosos.

Porque, llevando a esos disque revolucionarios y a sus paramilitares de la mano, los malos gobiernos siguen empeñados por destruir y acabar nuestra lucha, nuestra resistencia y rebeldía con una guerra económica, política, ideológica, social y cultural, repartiendo migajas y limosnas a los que están afiliados en los partidos donde considera estratégico, porque solo da más apoyo económico, vivienda y reparte alimentos y proyectos, a veces como gobiernos, a veces como partido, y a veces como supuestos derechos humanos, donde hay zapatistas y además usan todos los medios de comunicación para difundir sus mentiras, sus malas ideas, sus promesas, sus engaños bien maquillados; todo esto es con el objetivo de debilitar la resistencia de los zapatistas, con la intensión de dividir, confrontar y comprar conciencias de la gente indígena y pobre.

Nosotras y nosotros las y los zapatistas, no somos limosneros sino que somos pueblos con dignidad, con decisión y consciencia para luchar por la verdadera democracia, libertad y justicia, nosotros y nosotras estamos bien claros y seguros que de allá arriba nunca vendrá nada bueno para los pueblos, no podemos esperar que la solución de nuestros problemas y necesidades venga de los malos gobernantes.

Y sabemos quién sí y quién no ha estado junto a nosotros, nosotras zapatistas, desde antes del inicio, en ese primero de enero, y en estos 24 años de resistencia y rebeldía.

El mal gobierno, los vanguardistas paramilitares y los ricos nunca nos van a dejar vivir en paz, buscarán mil formas para destruir y acabar la organización y las luchas del pueblo, porque en estos últimos años han crecido sin medida los crímenes, la persecución, desapariciones, encarcelamientos injustos, represiones, desalojos, torturas y asesinatos, sólo mencionar algunos como San Salvador Atenco, Guerrero, Oaxaca, Ayotzinapa, etc. y entre las comunidades y municipios han provocado más contradicciones y enfrentamientos, y hacen que los problemas no se resuelvan de buena manera si no que sea mediante la violencia, por eso sigue manteniendo, protegiendo y equipando grupos paramilitares, porque los malos gobiernos quieren que nos matemos entre hermanos del mismo pueblo.

Por todo lo que está pasando demuestra de que ya no hay gobierno en nuestros pueblos, municipios, estados y de nuestro país.

Los que se dicen que gobiernan, ya sólo son ladrones que se engordan más a costa del pueblo, son criminales y asesinos, son capataces, mayordomos y caporales de los patrones que son los grandes capitalistas neoliberales.

Son buenos defensores delos intereses de sus patrones para saquear las riquezas naturales de nuestro país y en el mundo, como la tierra, los bosques, las montañas, el agua, los ríos, los lagos, lagunas, el aire y las minas que están guardadas en el seno de nuestra madre tierra, porque el patrón todo lo considera una mercancía y así nos quieren destruir por completo, es decir, acabar con la vida y la humanidad.

Por eso como pueblos originarios de este país quienes conformamos el Congreso Nacional Indígena, hemos acordado dar un paso y conformar el Concejo Indígena de Gobierno y a nuestra vocera María de Jesús Patricio Martínez, que convoca, que concientiza, que informa, que levanta el ánimo y hace un llamado a todos los sectores de trabajadores del campo y la ciudad a organizarnos, a unirnos y a luchar juntos con resistencia y rebeldía desde nuestros pueblos y nuestros centros de trabajo, desde nuestros calendarios y geografías para que así podamos defendernos de la hidra capitalista que ya está sobre nosotros.

Pero los gobiernos y los patrones que son los grandes capitalistas, imponen la llamada Ley de Seguridad Interior, es decir, la militarización de nuestras calles, nuestros caminos y nuestros pueblos en todo el país.

Y todavía nos hacen creer que es para combatir al crimen organizado cuando en realidad la idea que tienen es para mantenernos controlados, callados, divididos, amenazados, con más violencia e impunidad hacia los pueblos.

Por eso nosotros y nosotras las y los zapatistas decimos que ya no hay que confiar absolutamente nada en este sistema capitalista donde vivimos, porque ya nos dimos cuenta, y desde hace cientos de años estamos sufriendo toda sus maldades sin distinción de personas ni de partido.

Debemos de organizarnos y unirnos todo los sectores de trabajadores del campo y la ciudad, indígenas, campesinos, maestros, estudiantes, amas de casa, artistas, comerciantes, empleados, obreros, doctores, intelectuales y científicos de nuestro país y del mundo, el único camino que nos queda por hacer, es quedebemos unirnos más, organizarnos mejor para construir nuestra autonomía, nuestra organización propia como pueblos y trabajadores, porque es la que nos va a salvar de la gran tormenta que se acerca o ya está sobre nosotros que va a barrer a todos y todas.

Por eso es que en este cumpleaños que son ya 24 años de nuestro alzamiento armado en este planeta tierra, hoy queremos hablarles a nuestras compañeras de la sexta nacional e internacional.

Queremos hablar también a las hermanas de México y del mundo.

Así que compañeras y compañeros de la sexta nacional e internacional.

Hermanas y hermanos del mundo.

Cuando decimos que llevamos más de 500 años de explotación, represión, desprecio y despojo. No estamos mintiendo.

Ya pasamos y sufrimos las guerras de los malos gobiernos y de los ricos.

No nos pueden decir que es mentira. Fueron nuestras tatarabuelas y tatarabuelos los que dieron su sangre y sus vidas para subir al poder a los mismos explotadores que son los tatarabuelos de los que están ahora en el poder. Esto no nos pueden decir que es mentira, ahí están. Son los culpables que ahora están destruyéndonos y a la madre naturaleza también.

No nos vamos a dejar de luchar, hasta morir si es preciso.

Y hoy tenemos más ganas de luchar, con nuestras compañeras y compañeros del Congreso Nacional Indigena.

Apoyamos más a la compañeraMarichuyy las compañeras y compañeros del Concejo Indígena de Gobierno.

Les guste o no les guste a algunas o algunos.

Lo hemos dejado bien claro, desde el principio. Recuerdo en la Convención Nacional Democrática, en 1994 en Guadalupe Tepeyac, que dijimos: “Nos hacemos a un lado, si nos muestran que hay otro camino para que nos derroten nuestro ser armado”.

Y hasta hoy no nos han mostrado ese otro camino para derrotar al sistema de muerte y destrucción que es el capitalismo.

Los que nos están mostrando el camino, son las compañeras y compañeros del Congreso Nacional Indígena, con la compañera Marichuy y el Concejo Indígena de Gobierno. Y los apoyamos sin dejar de ser lo que somos.

Y no nos da pena ni vergüenza apoyarlos. Porque lo sabemos bien que no están buscando el Poder o tener cargo, sino que su trabajo es llevar el mensaje de que hay que organizarse para la vida. Así de claro.

Y claro que hay algunas y algunos mentirosos que andan diciendo que ya somoselectoristas. Es una vil mentira y son personas castellanos que saben leer y escribir, pero que no leen o que salen con sus mañas de mentirosos. Qué lástima, que pena que no tienen entendimiento y no tienen vergüenza.

Nadie nos va quitar lo que somos, sólo cuando ya estemos muertas y muertos o cuando ya somos libres.

Hermanas y hermanos de México y del mundo, no se dejen engañar.

En México no hay ya lugar donde puedes caminar tranquilo, donde quiera te agarran y te matan.

Muchas maldades del capitalismo aquí en México y el mundo.

Muchas otras cosas más, esto es lo que nos están diciendo las compañeras del Congreso Nacional Indígena y su vocera Marichuy y el Concejo Indígena de Gobierno.

Mucho nos burlan, que la compañera Marichuy no sabe gobernar, nos no va dar nada. Hermanas y hermanos, ¿qué les han dado los gobiernos del PRI y del PAN? ¿Qué no han hecho matanzas, corrupciones, malas decisiones? ¿Dónde está eso que dicen que sólo saben gobernar los que tienen estudios? ¿No alcanzan a ver esto?

Esto es lo quiere decirles la compañera Marichuy, cuando les dice que nos organicemos el campo y la cuidad, y que nos unimos indígenas y no indígenas, porque vean de que tamaño lo que nos ha pasado con esos gobiernos malos.

¿Qué les ha dado este imbécil que esta ahora en el gobierno? El Peña Nieto es el peor cínico, inepto y sinvergüenza, que se cubre con los otros igualitos que él.

Que a ellos no les pasa nada y al pueblo explotado todo lo paga con su vida, ¿qué les pasa que no alcanzan a ver?

¿Por qué se mueven hasta cuando les pasen esas peores situaciones? ¿Por qué, a los que no les pasa, y hacen como que no ven y no se mueven; y cuando ya les pasó salen gritando, ayuda, ayúdenme?

Y cuando les habla la compañera Marichuy, que no tiene buen discurso, no sabe hablar, dicen. Ah ese Concejo Indígena de Gobierno, pero no sabe nada, así dicen.

El Concejo Indígena de Gobierno les está diciendo la verdad. ¿No quieren la verdad? Ah, es que no les gusta. ¿Quieren que les hablen bonito y les regalen promesas? Y cuando llegue el dolor a tocar a tu puerta, ¿le vas a responder con promesas?

Hermanas y hermanos indígenas y no indígenas, por nosotras y nosotros nadie va luchar por nosotras y nosotros, nadie absolutamente nadie, más que nosotras y nosotros mismos.

Despertemos a los otros pueblos explotados y despertemos también a los que dicen que tienen estudio. Por eso ayudemos y apoyemos a la compañera Marichuy con el Concejo Indígena de Gobierno.

Organicémonos para que pueda dar su gira en el país la Compañera Marichuy y su Concejo Indígena de Gobierno, aunque no alcance las firmas para candidata. Porque la firma no es la que lucha, no es la que nos va a organizar, somos nosotras y nosotros las que tenemos que escucharnos, conocernos y de ahí, al sentirnos como estamos, ahí puede partir nuestro pensamiento de cómo organizarnos más mejor y qué camino seguir.

Nadie más va a decir la palabra que dicen el Concejo Indígena de Gobierno y la vocera Marichuy.

Si no lo dicen ellas, sólo van a escuchar puro ruido, el mismo ruido de siempre, y luego seguirá la misma desilusión de siempre.

No permitamos que nos digan “pobrecitos de los indios, ayudemos con lo que sobra” al igual como nos hacen los gobiernos malos.

Sólo con organización del pueblo pobre del campo y la ciudad, habrá Libertad, justicia y democracia. Si no hay eso, lo que habrá es un mundo como FINCA CAPITALISTA y esto es lo que ya esta empezando.

Si hay alguien mujer u hombre que piensan y creen que es mentira lo que estamos diciendo de la hidra capitalista, bueno que nos argumenta, que nos diga claramente cómo es eso que es una mentira lo que estamos diciendo a ver si la vamos a creer, porque nuestro sentir y ver y conocer es que vemos es que así está y así va a estar. O tal vez lo que se ve es que es difícil, luchar, organizar, pero no hay de otra.

Sabemos que es duro lo que estamos diciendo, pero ¿acaso muy suavecito, blandito lo que vendrá lo de la hidra capitalista?

No, hermanas, hermanos, será horrible, terrible.

Por eso las compañeras bases de apoyo Zapatistas están llamando a las compañeras del Congreso Nacional Indígena y a todas las mujeres que luchan a encontrarse para el 8 de Marzo a las mujeres que no tienen miedo, aunque si tienen pero hay que controlar, porque será más horrible lo otro.

Porque ellas, las mujeres zapatistas, las mujeres del CNI, las mujeres de la Sexta, y las mujeres que luchan en todas partes del mundo, nos están diciendo que tenemos que organizar, rebelarnos, resistir.

Y eso es lo que nos están diciendo también la compañera Marichuy y el Concejo Indígena de Gobierno.

Así que adelante compañera Marichuy, camine, trotee, y cuando se necesita corre y detente y luego continúe, no nos queda ya de otra.

Sigan adelante Compañeras del Concejo Indígena de Gobierno

Adelante compañeras del Congreso Nacional Indígena.

Estamos seguros que si los pueblos se organizan y luchan, vamos a lograr lo que queremos, lo que merecemos, o sea nuestra libertad. Y la fuerza importante es nuestra organización, nuestra resistencia, nuestra rebeldía y nuestra palabra verdadera que no tiene límites ni fronteras.

Ahora no es el momento de echarnos para atrás, de desanimarnos o de cansarnos, debemos de estar más firmes en nuestra lucha, mantener firme nuestras palabras y seguir el ejemplo que nos dejaron los compañeros y compañeras que ya murieron: de no rendirse, no venderse y no claudicarse.

DEMOCRACIA

LIBERTAD

JUSTICIA

Por el Comité Clandestino Revolucionario Indígena – Comandancia General del Ejército Zapatista de Liberación Nacional.

Subcomandante Insurgente Moisés.

Desde Oventik Caracol II zona Altos de Chiapas, México.

1 de enero del año 2018.

Ολόκληρη η ανακοίνωση από  enlace zapatista

ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ

Στο λαό του Μεξικού,

Στους λαούς του κόσμου,

Στα ΜΜΕ,

Στην Εθνική και Διεθνή Έκτη,

Από τη Συντακτική Συνέλευση του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης, όπου παραβρεθήκαμε λαοί, εθνότητες και φυλές του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου: Apache, Amuzgo, Chatino, Chichimeca, Chinanteco, Chol, Chontal της Οαχάκα, Chontal του Ταμπάσκο, Coca, Cuicateco, Mestizo, Hñähñü, Ñathö, Ñuhhü, Ikoots, Kumiai, Lakota, Mam, Matlazinca, Maya, Mayo, Mazahua, Mazateco, Me`phaa, Mixe, Mixe-Popoluca, Mixteco, Mochó, Nahua ή Mexicano, Nayeri, Popoluca, Purépecha, Q´anjob´al, Rarámuri, Tének, Tepehua, Tlahuica, Tohono Odham, Tojolabal, Totonaco, Triqui, Tseltal, Tsotsil, Wixárika, Xi´iuy, Yaqui, Binniza, Zoque, Akimel O´otham, Comkaac, ανακοινώσαμε στον κόσμο τα επείγοντα λόγια μας.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ

Βρισκόμαστε σε εποχή μεγάλης βίας, φόβου, λεηλασίας και οργής, λόγω της όξυνσης του καπιταλιστικού πολέμου ενάντια σε όλες και όλους στο εθνικό έδαφος. Βλέπουμε τη δολοφονία γυναικών επειδή είναι γυναίκες, των παιδιών επειδή είναι παιδιά, των ιθαγενικών λαών επειδή είναι ιθαγενικοί λαοί.

Η τάξη των πολιτικών επιμένει να μετατρέψει το κράτος σε εταιρεία που πουλά τη γη των ιθαγενικών πληθυσμών, των αγροτών, των κατοίκων της πόλης, που πουλά τους ανθρώπους σα να είναι εμπόρευμα που το σφάζουν και το θάβουν σα πρώτη ύλη των καρτέλ των ναρκωτικών, για να την πουλήσουν στις καπιταλιστικές εταιρείες που τους εκμεταλλεύονται μέχρι να αρρωστήσουν ή να πεθάνουν, που τους πουλούν στην παράνομη αγορά οργάνων.

Μαζί με τον πόνο των συγγενών των αγνοουμένων και την αποφασιστικότητά τους να τους συναντήσουν παρά την επιμονή των κυβερνήσεων για το αντίθετο, εμφανίζεται η αποσύνθεση που κυβερνά αυτή τη χώρα.

Σε αυτό το πεπρωμένο που μας χτίζουν οι από πάνω, πεπεισμένοι ότι η καταστροφή του κοινωνικού ιστού -αυτού που μας κάνει να είμαστε ιθαγενικοί λαοί, εθνότητες, φυλές, γειτονιές, ακόμη και οικογένειες- θα μας κρατά απομονωμένους και μόνους στη θλίψη μας, ενώ εκείνοι θα σφετερίζονται ολόκληρες περιοχές, στα βουνά, τις κοιλάδες, τις ακτές και τις πόλεις.

Είναι η καταστροφή που όχι μόνο έχουμε καταγγείλει αλλά και αντιμετωπίσει εδώ και 20 χρόνια και που βρίσκεται σε εξέλιξη στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας σε έναν ανοιχτό πόλεμο που προωθείται από εγκληματικές εταιρείες που λειτουργούν σε ανοιχτή συνέργια με όλα τα όργανα της κυβέρνησης, με όλα τα πολιτικά κόμματα και τους θεσμούς. Όλοι αυτοί συγκροτούν την εξουσία των από πάνω και αποτελούν λόγο απέχθειας για εκατομμύρια μεξικανούς στην ύπαιθρο και στις πόλεις.

Και μέσα σ’ αυτήν την απέχθεια συνεχίζουν να μας λένε να ψηφίσουμε, να δημιουργήσουμε την εξουσία των πάνω, που συνεχίζουν να σχεδιάζουν και να επιβάλλουν το πεπρωμένο μας.

Αυτή την περίοδο βλέπουμε μόνο τον πόλεμο που μεγαλώνει και στον ορίζονται είναι ο θάνατος και η καταστροφή της γης μας, των οικογενειών μας, της ζωής μας· υπάρχει μόνο η απόλυτη βεβαιότητα ότι τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, πολύ χειρότερα, για όλους, για όλες.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΗΜΑ

Επαναλαμβάνουμε ότι μόνο με την αντίσταση και την εξέγερση έχουμε βρει εναλλακτικά μονοπάτια όπου μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε, και σε αυτά βρίσκονται τα κλειδιά όχι μόνο της επιβίωσης μέσα στον πόλεμο του χρήματος ενάντια στην ανθρωπότητα και τη Μάνα μας τη Γη, αλλά και της αναγέννησης με κάθε σπόρο που φυτεύουμε, με κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα που έχει γίνει πραγματικότητα σε μεγάλες περιοχές με αυτόνομες μορφές περιφρούρησης, επικοινωνίας, διοικήσεις για την προστασία και την ασφάλεια των κοινοτικών εκτάσεων. Επομένως δεν υπάρχει άλλος δυνατός δρόμος από αυτόν που περπατούν οι από κάτω. Ο δρόμος μας δεν είναι πάνω, είναι των άλλων και τους ενοχλούμε.

Αυτές οι μοναδικές εναλλακτικές που έχουν γεννηθεί από τον αγώνα των λαών μας βρίσκονται στις ιθαγενικές γεωγραφίες σε όλο το Μεξικό και απαντώνται μαζί στο Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο, στο οποίο αποφασίσαμε να μην περιμένουμε την καταστροφή που αναμφίβολα μας φέρνουν οι μισθοφόροι καπιταλιστές που κυβερνούν, αλλά να περάσουμε στην επίθεση και να μετατρέψουμε αυτήν την ελπίδα σε ένα Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης για το Μεξικό, που θα ποντάρει στη ζωή από τα κάτω και προς την αντικαπιταλιστική αριστερά, που θα είναι λαϊκό (μη θρησκευτικό) και θα ακολουθεί τις εφτά αρχές της διοίκησης με υπακοή ως την ηθική μας εγγύηση.

Καμιά διεκδίκηση των λαών μας, καμιά αποφασιστικότητα και άσκηση αυτονομίας, καμιά ελπίδα που πραγματοποιήθηκε δεν έχει σχέση με τους χρόνους και τους τρόπους των εκλογών που οι ισχυροί ονομάζουν δημοκρατία. Γι’ αυτό όχι μόνο σκοπεύουμε να ανατρέψουμε το πεπρωμένο στο οποίο μας έχουν ρίξει και απαξιώσει, σκοπεύουμε επιπλέον να διαλύσουμε αυτήν τη σάπια εξουσία που σκοτώνει τους λαούς μας και τη μάνα γη και τις μοναδικές ρωγμές που έχουμε βρει οι οποίες απελευθερώνουν συνειδήσεις και κοινοτικές εκτάσεις, δίνοντας παρηγοριά και ελπίδα στην αντίσταση και την εξέγερση.

Με τη συμφωνία της συντακτικής μας συνέλευσης του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης αποφασίσαμε να ορίσουμε ως εκπρόσωπο τη συντρόφισσά μας Μαρία δε Χεσούς Πατρίσιο Μαρτίνες του λαού Nahuatl, της οποίας το όνομα θα επιδιώξουμε να εμφανιστεί στα ψηφοδέλτια για τις προεδρικές εκλογές στο Μεξικό το 2018, η οποία θα είναι φορέας του λόγου των λαών που θα σχηματίζουν το Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης (CIG), το οποίο από τη μεριά του είναι σε σημαντικό βαθμό αντιπροσωπευτικό της ιθαγενικής γεωγραφίας της χώρας μας.

Επομένως, δεν προσπαθούμε να διοικήσουμε την εξουσία· θέλουμε να τη δείξουμε από τις ρωγμές που ξέρουμε, που είμαστε ικανοί.

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΜΑΣ

Έχουμε εμπιστοσύνη στην αξιοπρέπεια και την ειλικρίνεια όσων αγωνίζονται: των δασκάλων, των φοιτητών, των αγροτών, των εργατών, των μεροκαματιάρηδων, και θέλουμε να βαθύνουν οι ρωγμές που καθένας απ’ τους παραπάνω ανοίγουν σιγά σιγά· θέλουμε να κάνουμε τόσες ρωγμές και εκείνες να γίνουν η αντικαπιταλιστική και ειλικρινής μας κυβέρνηση.

Το κάλεσμά μας απευθύνεται στους χιλιάδες μεξικανούς και μεξικανές που έχουν σταματήσει να μετρούν του νεκρούς και τους αγνοουμένους τους, που υπό τη λεηλασία και την οδύνη σήκωσαν τη γροθιά και υπό την απειλή να χάσουν ακόμη και τη ζωή τους στάθηκαν χωρίς φόβο απέναντι στο μέγεθος του εχθρού και είδαν ότι υπάρχουν δρόμοι, αλλά τους κρύβει η διαφθορά, η καταστολή, η απαξίωση και η εκμετάλλευση.

Το κάλεσμά μας απευθύνεται σε όσους πιστεύουν στους εαυτούς τους, στο σύντροφο που έχουν δίπλα τους, που πιστεύουν στην ιστορία τους και στο μέλλον, για να μην έχουμε φόβο να κάνουμε κάτι καινούριο. Αυτό το μονοπάτι είναι το μοναδικό που μας επιτρέπει να έχουμε κάποια σιγουριά στα βήματα που κάνουμε.

Το κάλεσμά μας είναι για να οργανωθούμε σε κάθε γωνιά της χώρας, για να συγκεντρώσουμε ό,τι χρειαζόμαστε ώστε το Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης και η εκπρόσωπός μας να καταχωρηθεί ως ανεξάρτητη υποψήφια για την προεδρία αυτής της χώρας και να τους κάνουμε να χάσουν το γλέντι τους που βασίζεται στο θάνατο και να κάνουμε ένα άλλο που θα πατάει στην αξιοπρέπεια, την οργάνωση και την οικοδόμηση μιας νέας χώρας και ενός νέου κόσμου.

Καλούμε όλους τους τομείς της χώρας να είναι σε εγρήγορση σε σχέση με τις κινήσεις που θα συμφωνεί και θα υπερασπίζεται το Ιθαγενικό Συμβούλιο Διακυβέρνησης μέσω της εκπροσώπου του για να μην υποχωρήσουμε, να μην πουληθούμε, να μη χάσουμε το δρόμο, να μη διασπαστούμε, για να συνεχίσουμε να σμιλεύουμε το βέλος που θα φέρει την επίθεση όλων των ιθαγενικών και μη ιθαγενικών λαών, οργανωμένων και μη οργανωμένων, για να το ρίξουμε στον πραγματικό εχθρό.

Από το CIDECI-Πανεπιστήμιο της Γης, Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, Τσιάπας

Για την Ολιστική Αναδόμηση των Λαών μας

Ποτέ Πια Ένα Μεξικό χωρίς Εμάς

Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο

Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός

Κοινή ανακοίνωση του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου (CNI) και του Εθνικοαπελευθερωτικού Ζαπατιστικού Στρατού (EZLN) που καταγγέλλει την επίθεση ενάντια στην κοινότηταArantepacua του λαού Πουρέπετσα στο Μιτσοακάν

Προς την κοινότητα των Πουρέπετσα της Arantepacua στο Μιτσοακάν,

Προς τα εναλλακτικά μέσα επικοινωνίας,

Προς τους λαούς του κόσμου,

Το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο, οι λαοί, οι εθνότητες και οι φυλές που το αποτελούμε, διακηρύσσουμε την αγανάκτησή μας για τη θρασύδειλη επίθεση ενάντια στην Πουρέπετσα κοινότητα της Arantepacua στο Μιτσοακάν που έλαβε χώρα στις 4 και 5 Απρίλη του τρέχοντος έτους.

Ενώ μια επιτροπή κατοίκων βρισκόταν σε διαδικασία διαλόγου με την κακή κυβέρνηση της πολιτείας του Μιτσοακάν, ο κυβερνήτης Silvano Aureoles Conejo τους πρόδωσε. Ενώ η επιτροπή κατευθυνόταν προς τη Μορέλια προσπαθώντας να έρθει σε συμφωνία για την επίλυση ενός χρονίζοντος αγροτικού ζητήματος, ο Silvano Aureoles εμπόδισε τη διέλευσή τους με εκατοντάδες άντρες της μονάδας των granaderos και δεκάδες οχήματα. Έπειτα, ενώ η επιτροπή βρισκόταν σε διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση, μεγάλος αριθμός της πολιτειακής αστυνομίας του Μιτσοακάν και το πολιτειακό τμήμα της ομοσπονδιακής αστυνομίας επιτέθηκαν στην κοινότητα, σπέρνοντας τον τρόμο, εισβάλλοντας σε σπίτια για να συλλάβουν κατοίκους και ανοίγοντας πυρ ανεξέλεγκτα, αφαιρώντας τη ζωή τριών κατοίκων της κοινότητας, των:

• José Carlos Jiménez Crisóstomo (25 ετών)
• Luis Gustavo Hernández Cuenete (15 ετών)
• Francisco Jiménez Alejandre (70 ετών περίπου).

Επιπλέον υπήρξε αδιευκρίνιστος αριθμός τραυματιών, από τους οποίους δύο βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση, ενώ 38 κάτοικοι συνελήφθησαν από την κυβέρνηση του Μιτσοακάν στις 4 Απρίλη και 18 ακόμη στις 5 Απρίλη, με κατηγορίες για κατασκευασμένα εγκλήματα ώστε να στοχοποιηθεί η απαίτηση των δικαιωμάτων τους.

Αδερφοί και αδερφές της κοινότητας Arantepacua, ο πόνος σας για τη δολοφονία των συντρόφων είναι και δικός μας. Αγωνιζόμαστε, έχουμε τη βεβαιότητα ότι η τιμωρία των ενόχων θα προέλθει από την αξιοπρέπεια, την αντίσταση και την εξέγερση των λαών μας. Αυτό που ξέρουν να κάνουν οι λαοί είναι νa σπέρνουν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη στην καταστροφή που μας φέρνουν οι ισχυροί.

Οι κακές κυβερνήσεις θεωρούν ότι διασπείροντας τον τρόμο στη γη των ιθαγενών του Μιτσοακάν, καθώς και σε μεγάλο μέρος της εθνικής γεωγραφίας, θα φιμώσουν τους λαούς και το λόγο τους, αλλά αυτό δεν θα συμβεί, καθώς τα λόγια που φωνάζουν συλλογικά σήμερα οι ιθαγενικοί πληθυσμοί γεννιούνται δικαίως από την αγανάκτηση, τον κορεσμό και την αποφασιστικότητα να μην αφεθούν να τους σκοτώσουν, να τους λεηλατήσουν, να τους διασπάσουν ή να τους εξαγοράσουν.

Από κοινού με την κοινοτική συνέλευση της Arantepacua καλούμε:

1. Την άμεση άρση της αυξανόμενης καταστολής ενάντια στην Arantepacua και των κοινοτήτων Πουρέπετσα της περιοχής.
2. Την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων συντρόφων από την κακή κυβέρνηση.
3. Δικαιοσύνη για τα θύματα της θρασύδειλης επίθεσης και αποκατάσταση όλων των προκληθεισών βλαβών.
4. Την τιμωρία του κυβερνήτη Silvano Aureoles και όλων των φυσικών και ηθικών αυτουργών των διαπραχθέντων εγκλημάτων.
5. Την άμεση απόσυρση των αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων από την Arantepacua, καθώς όσο παραμένουν συνεχίζεται η καταστολή των κατοίκων.

Με εκτίμηση,

6 Απρίλη 2017

Δικαιοσύνη για τηνArantepacua

Δικαιοσύνη για το λαό Πουρέπετσα

Για την Ολική Ανασυγκρότηση των Λαών μας

Ποτέ Πια Ένα Μεξικό Χωρίς Εμάς

Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο

Εθνικοαπελευθερωτικός Ζαπατιστικός Στρατός



enlacezapatista.ezln.org.mx

Θέμα: Πρόσκληση στο «CompArte και το ConCiencias για την Ανθρωπότητα»

Ναι, το γνωρίζουμε. Μέρες και νύχτες η πίκρα μοιάζει να είναι ο μόνος ορίζοντας. Βήματα βαριά από την οδύνη, την οργή, την αγανάκτηση· πέφτοντας κάθε τόσο στα ξεδιάντροπα βλέμματα του κυνισμού και της απογοήτευσης· στην ηλιθιότητα που θρονιάζεται σε κρατικές θέσεις και σφυγμομετρήσεις· στην υποκρισία ως τρόπο ζωής· στη μυθομανία ως τακτική και στρατηγική· στην ελαφρότητα ως κουλτούρα, τέχνη, επιστήμη· στην κλιμακούμενη υποτίμηση προς το διαφορετικό («το κακό δεν είναι ότι υπάρχει το άλλο, αλλά ότι εμφανίζεται»)· στην παραίτηση σε χονδρική στην αγορά της πολιτικής («ο τρόπος μου μόνο αποσκοπεί όχι στο μη χείρον αλλά στο λιγότερο σκανδαλώδες»). Ναι, είναι δύσκολο, κάθε φορά όλο και πιο δύσκολο. Σαν η νύχτα να παρατείνεται. Σαν η μέρα να καθυστερεί το βήμα της μέχρι που να μην, που κανείς, που τίποτα, που το μονοπάτι είναι άδειο. Σα να μην υπάρχει πνοή. Το τέρας παραμονεύει σε κάθε γωνιά, στους κάμπους και στους δρόμους.

Και πέρα απ’ όλα αυτά, ή ακριβώς λόγω αυτών, σας στέλνουμε αυτή την πρόσκληση.

Ναι, φαίνεται άκαιρο ή παράταιρο, αλλά εμείς, οι Ζαπατίστας, σας προσκαλούμε να συμμετάσχετε στα φεστιβάλ «CompArte και ConCiencias για την Ανθρωπότητα». Έτσι, πληρώντας το τυπικό, πρέπει να στείλουμε μια πρόσκληση. Κάτι που να ορίζει ένα ημερολόγιο και μια γεωγραφία, καθώς έχετε το δικό σας δρόμο, βήμα, συντροφιά και προορισμό. Δεν πρέπει άλλωστε να είναι κάτι που θα προστεθεί στις δυσκολίες που ήδη αντιμετωπίζετε. Έτσι σε μια πρόσκληση πρέπει να ορίζεται το πού και το πώς.
Αλλά ήδη γνωρίζετε αυτό που είμαστε. Τον τρόπο μας δηλαδή. Και επομένως σκεφτόμαστε ότι η ερώτηση στην οποία οφείλει ν’ απαντήσει μια πρόσκληση δεν είναι τόσο το μέρος και η ημερομηνία, αλλά το γιατί. Ίσως γι’ αυτό η συγκεκριμένη πρόσκληση δεν πληροί το τυπικό που απαιτείται και σας έρχεται ετεροχρονισμένη, νωρίς ή αργά. Αλλά δεν έχει σημασία· θα δείτε παρακάτω.

Επομένως γι’ αυτό είναι πολύ άλλη αυτή η πρόσκληση, και γι’ αυτό, ως κομβικό κομμάτι της, έχει την ακόλουθη ιστοριούλα:

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ, ΠΟΛΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Περισσότερο από ιστορία θα μπορούσε να είναι θρύλος. Δηλαδή, δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί η αλήθεια των αφηγούμενων. Εν μέρει γιατί δεν προσδιορίζονται ούτε ημερολόγια ούτε γεωγραφίες, δηλαδή, θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα σε οποιοδήποτε μέρος και σε απροσδιόριστο χρόνο· και επίσης γιατί ο υποτιθέμενος μη πρωταγωνιστής αυτής της αφήγησης είναι νεκρός, μακαρίτης, συγχωρεμένος, αείμνηστος. Αν ζούσε, θα μπορούσατε να τον ρωτήσετε αν είπε αυτά που λέγονται εδώ. Σίγουρα, είναι πολύ πιθανό ότι στο σταθερό διάβα του ανάμεσα στις κορφές των δέντρων θα έμπαινε στη διαδικασία να προσδιορίσει αυτό το ασαφές ημερολόγιο.

Έτσι δεν έχουμε την ακριβή ημερομηνία, σας χρωστάμε το ημερολόγιο και θα πούμε μόνο ότι πρέπει να έχουν περάσει ήδη πάνω από δυο δεκαετίες. Η γεωγραφία; Τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Μας τη διηγήθηκε ο Διοικητής Τάτσο, εκείνο το χάραμα που, μέσα σ’ ένα σπίτι, συζητούσαν για το σπίτι του συστήματος, το σπίτι του κεφαλαίου, την καταιγίδα, την κιβωτό. Το σπίτι όπου γεννήθηκε αυτό που αργότερα θα ήταν το φυτώριο. Θαρρούμε πως κάθισαν λίγο για ένα καφέ… ή έκλεισαν τη συνάντηση για να συνεχίσουν την επόμενη μέρα… Για να πούμε την αλήθεια, δεν το καλοθυμόμαστε. Το ζήτημα είναι ότι μείναμε να συζητάμε με τον Τάτσο κι εκείνος μας διηγήθηκε αυτό το αφηγούμαστε εδώ. Φυσικά, βέβαια, έχει λίγο από ζαβολιά γιατί προσθέσαμε, φτιάξαμε και αλλάξαμε τα αρχικά λόγια του Τάτσο. Όχι από απροσεξία, έλλειψη σεβασμού ή όρεξης να ανασυνθέσουμε τις θρυμματισμένες αναμνήσεις, αλλά γιατί και οι δύο που τώρα σας γράφουμε γνωρίζαμε περισσότερα από τον μακαρίτη και μπορούμε να ξαναφτιάξουμε τα λόγια και τις αισθήσεις του. Πάμε λοιπόν:

Μιλά ο διοικητής Τάτσο:

«Δεν καλοθυμάμαι, αλλά ήταν όταν ο συγχωρεμένος Σουπ δεν ήταν ακόμη συγχωρεμένος. Ήταν ο Σουπ όπως πάντα, άυπνος και καπνίζοντας την πίπα του. Δάγκωνε την πίπα, όπως πάντα. Δουλεύαμε ίσως για τη διοίκηση, αν και ακόμη δεν ήταν διοίκηση. Δηλαδή ακόμη δεν είχε σχηματιστεί πλήρως. Δηλαδή δεν ήταν ακόμη διοίκηση. Ίσως προς τα εκεί όδευε, αλλά δεν ήταν ακόμη. Λέγαμε ανέκδοτα. Πράγματα που συμβαίνουν στα χωριά, στις συναντήσεις, στις δουλειές του αγώνα. Ο Σουπ μόνο άκουγε, πότε γελούσε, πότε ρωτούσε για να μάθει περισσότερα. Πριν να τον γνωρίσω εγώ δεν καταλάβαινα. Μετά αντιλήφθηκα ότι αυτές οι ιστορίες εμφανίζονταν αργότερα στις ανακοινώσεις ως παραμύθια. «Υστερόγραφα», τα έλεγε εκείνος, θαρρώ. Μια φορά τον ρώτησα γιατί έβαζε ως παραμύθι πράγματα που όντως είχαν συμβεί. Εκείνος μου είπε «είναι που δεν το πιστεύουν, θαρρούν πως το βγάζω απ’ το μυαλό μου ή το φαντάζομαι, επομένως το βάζω ως παραμύθι γιατί δεν είναι έτοιμοι να γνωρίσουν την αλήθεια».

Τέλος πάντων, αυτά πάνω κάτω. Και τότε εκείνος ρωτά τον Σουπ…

Ναι, ο Τάτσο χρησιμοποίησε αντωνυμία τρίτου ενικού: «εκείνος». Για να το διευκρινίσουμε ρωτήσαμε αν με το «εκείνος» αναφερόταν στον Σουπ. Μας απάντησε ενοχλημένος: «όχι, εκείνος ρώτησε τον Σουπ». Δεν θέλαμε να επιμείνουμε γιατί ξέραμε, ίσως λανθασμένα, ότι αυτό δεν ήταν το σημαντικό στην ιστορία, ή ότι δεν ήταν παρά κομμάτι ενός ακόμη αδιαμόρφωτου γρίφου. Έτσι ο Διοικητής Τάτσο χρησιμοποίησε τη λέξη «εκείνος». Όχι «εκείνη», ούτε «εγώ», ούτε «εμείς». Είπε «εκείνος» για να αναφερθεί σε αυτόν που ρωτούσε τον Σουπ.

«Και για πες, Σουπ, γιατί κάθε φορά που χτίζεται ένα σπίτι ρωτάς αν φτιάχνεται ακολουθώντας τα ήθη και τα έθιμα ή επιστημονική μέθοδο;»

Εδώ ο Τάτσο αισθάνθηκε την ανάγκη να διευκρινίσει:

«Κάθε φορά που κάναμε μια δουλειά, ο μακαρίτης ΣουπΜάρκος ερχόταν κι έβλεπε τα δοκάρια και τις τραβέρσες. Και πάντα ρωτούσε: «Αυτήν την τραβέρσα που βάζεις, τη βάζεις γιατί τη χρειάζεται το σπίτι;» Και τότε εγώ απαντούσα: «Ναι, γιατί αν δεν μπει αργότερα θα πέσει η στέγη». «Α! ωραία», έλεγε ο Σουπ, «αλλά πώς το ξέρεις ότι αν δεν τη βάλεις θα πέσει η στέγη;». Εγώ έμενα να τον βλέπω γιατί ήξερα πως το θέμα δεν ήταν εκεί. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ρωτούσε. Και τότε εκείνος συνέχιζε: «Το βάζεις γιατί ξέρεις επιστημονικά ότι αν δεν το βάλεις θα πέσει η στέγη, ή το βάζεις από ήθη κι έθιμα;». Κι εγώ έλεγα: «από ήθη κι έθιμα, δηλαδή έτσι μου το έδειξαν. Έτσι έκανε τα σπίτια ο πατέρας μου κι εκείνος το έμαθε από τον παππού μου και πάει λέγοντας». Ο Σουπ δεν ικανοποιούνταν και πάντα κατέληγε να ανεβαίνει στο κεντρικό δοκάρι πριν στερεωθούν οι υποστυλώσεις και ενώ κουνιόταν σα να καβαλούσε άλογο ρωτούσε: «επομένως αν ανεβώ εδώ, θα πέσει το δοκάρι;» Και, παφ! έτρωγε μια τούμπα. Κι έκανε μόνο ένα «Αχ!» κι εκεί στο έδαφος έβγαζε την πίπα του, την άναβε κι έτσι ξαπλωμένος έβλεπε το ταβάνι, με το κεφάλι ακουμπισμένο στο σπασμένο δοκάρι στο πάτωμα. Εννοείται πως όλοι γελούσαμε.

Κι επομένως γι’ αυτό εκείνος ρώτησε τον Σουπ γιατί ρωτούσε πάντα αν ήταν από ήθη κι έθιμα ή από επιστημονική μέθοδο. Γιατί δεν έγινε αυτό μια φορά. Κάθε φορά που μετακόμιζε η διοίκηση και αναλάμβανα να διευθύνω την κατασκευή της καινούριας έδρας αυτό συνέβαινε. Ερχόταν ο Σουπ, ρωτούσε, του απαντούσα, δεν ικανοποιούνταν, ανέβαινε στο δοκάρι, έσπαγε και στο πάτωμα.

(σημείωση: σχολιάζοντας μεταξύ μας, καταλήξαμε ότι το κατά προσέγγιση ημερολόγιο της αφήγησης του Τάτσο είναι στους πρώτους μήνες του 1995, όταν ήταν έντονη η κρατική καταδίωξη εναντίον μας και όταν η διοίκηση μετακόμιζε συνεχώς, συνοδεύοντας την κοινότητα Γουαδελούπε Τεπεγιάκ στην εξορία.
Τέλος σημείωσης, συνεχίζει να μιλά ο Τάτσο:)

Αυτά για να καταλάβετε γιατί εκείνος ρωτούσε τον Σουπ. Άλλες φορές τον είχα ρωτήσει εγώ, αλλά δεν απαντούσε ευθέως. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί συνέχεια τον καλούσαν από τον ασύρματο εκείνη τη στιγμή ή ερχόταν κάποιος. Ήθελα κι εγώ να μάθω την απάντηση.

Ο Σουπ έβγαζε την πίπα από το στόμα και την έβαζε στην άκρη. Καθόμασταν στο πάτωμα, θα λέγαμε. Έκανε πολλή ζέστη, όπως πάντα πριν από δυνατή βροχή. Εγώ κατάλαβα ότι θα διηγούνταν την απάντηση. Γιατί όταν απαντούσε γρήγορα, ο Σουπ δεν έβγαζε καν την πίπα από το στόμα. Δηλαδή μιλούσε σα να δάγκωνε τις λέξεις και έβγαιναν σα μασημένες και ρέουσες.

Τότε ο Σουπ είπε… ή μάλλον, με ρώτησε:

«Τάτσο, πόσο μεγάλο είναι αυτό το σπίτι;»

«3 επί 4», του απάντησα γρήγορα γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που έχτιζα.

«Κι αν ήταν 6 επί 8 θα είχε περισσότερες υποστηριχτικές τραβέρσες;», με ρώτησε.
«Φυσικά», του απάντησα.
«Κι αν ήταν 12 επί 16;»
Δεν απάντησα γρήγορα, οπότε ο Σουπ συνέχισε:
«Κι αν ήταν 24 επί 32; 48 επί 64; 96 επί 128;»
Τότε, ναι, σας λέω αλήθεια, άρχισα να γελάω.
«Είναι πολύ μεγάλη αυτή η κατασκευή, δεν ξέρω», του είπα.
«Σωστά», είπε εκείνος, «χτίζονται τα σπίτια σύμφωνα με την εμπειρία που αποκτά ή κληρονομεί ο καθένας. Ήθη κι έθιμα, λοιπόν. Όταν πρέπει να χτιστεί μεγαλύτερο σπίτι, ρωτάς ή δοκιμάζεις. Αλλά ας πούμε ότι ποτέ δεν έχει φτιαχτεί σπίτι 192 επί 256…»
Γελούσα ήδη πριν ολοκληρώσει ο Σουπ:
«… χιλιόμετρα.»
«Χμμ… Και ποιος θέλει ένα σπίτι τόσο μεγάλο;», του είπα γελώντας.
Εκείνος άναψε την πίπα και είπε: «Κι ακόμη περισσότερο, αν το κτίριο έχει το μέγεθος του κόσμου;»
«Πω! τότε γάμησέ τα. Θαρρώ πως δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ένα κτίριο τόσο μεγάλο, ούτε για ποιο λόγο», του είπα πιο σοβαρός.
«Γίνεται. Οι τέχνες μπορούν να φανταστούν αυτό το κτίριο, και να το βάλουν σε λέξεις, ήχους, εικόνες, μορφές. Οι τέχνες φαντάζονται αυτό που φαίνεται αδύνατο και με τη φαντασία σπέρνουν την αμφισβήτηση, την περιέργεια, την έκπληξη, το θαυμασμό, δηλαδή, το κάνουν δυνατό.
«Α, ωραία», του είπα, «αλλά άλλο πράγμα η φαντασία κι άλλο η πράξη. Νομίζω πως δεν γίνεται να χτιστεί ένα σπίτι τόσο μεγάλο».

«Γίνεται», είπε κι άφησε στην άκρη τη σπασμένη πίπα. «Γιατί οι επιστήμες ξέρουν πώς. Ακόμη κι αν ποτέ δεν έχει γίνει ένα κτίριο στο μέγεθος του κόσμου, οι επιστήμες μπορούν να πουν με βεβαιότητα πώς θα μπορούσε να κατασκευαστεί. Δεν ξέρω πώς λέγεται, αλλά νομίζω πως έχει να κάνει με την ανθεκτικότητα των υλικών, τη γεωμετρία, τα μαθηματικά, τη φυσική, τη γεωγραφία, τη βιολογία, τη χημεία και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αλλά, ακόμη κι αν δεν υπάρχει προηγούμενη εμπειρία, δηλαδή χωρίς ήθη κι έθιμα, η επιστήμη μπορεί να πει πόσα δοκάρια, υποστυλώματα και τραβέρσες χρειάζονται για να γίνει ένα κτίριο στο μέγεθος του κόσμου. Με την επιστημονική γνώση μπορεί να ειπωθεί πόσο βαθιά πρέπει να είναι τα θεμέλια, πόσο ψηλοί και μακριοί τοίχοι, τι κλίση πρέπει να έχει η στέγη αν είναι δίρριχτη, πού πρέπει να είναι τα παράθυρα ανάλογα με το κρύο και τη ζέστη, πού οι πόρτες και πόσες, από τι υλικό πρέπει να είναι κάθε κομμάτι, πόσα δοκάρια και υποστυλώματα πρέπει να έχει και πού.»

Άραγε σκεφτόταν ο μακαρίτης στην αναίρεση του νόμου της βαρύτητας και όλων των ευθέων γραμμών που συνδέονταν με αυτήν; Φανταζόταν ή ήδη γνώριζε την υπέρβαση του πέμπτου ευκλείδειου αξιώματος; Ο Τάτσο δεν τον ρώτησε. Και, για να πούμε την αλήθεια, ούτε κι εμείς θα τον ρωτούσαμε. Φαίνεται δύσκολο, σ’ εκείνες τις μέρες χωρίς αύριο, με τα στρατιωτικά αεροπλάνα να σείουν ουρανό και γη, να μένει χρόνος για να σκεφτεί κανείς την τέχνη, κι ακόμη λιγότερο την επιστήμη.

Όλοι είχαν σωπάσει, θυμάται ο Τάτσο. Κι εμείς επίσης. Μετά από μια στιγμή σιωπής και καπνού, συνέχισε:

Ο Σουπ ξαναπήρε την πίπα του και είδε απογοητευμένος ότι ο καπνός είχε τελειώσει. Έψαξε τις τσέπες του. Χαμογέλασε κι έβγαλε ένα πλαστικό σακουλάκι με λίγο μαύρο σπάγκο. Άργησε ν’ ανοίξει την πίπα, νομίζω επειδή ο καπνός ήταν υγρός. Έπειτα συνέχισε:

«Αλλά δεν με προβληματίζει το αν οι τέχνες μπορούν να σκεφτούν αυτό το κτίριο, τα χρώματα που θα το ντύσουν, το σχήμα, τους ήχους του, πού η μέρα, πού η νύχτα, πού η βροχή, πού ο άνεμος, πού η γη».
» Ούτε με προβληματίζει το αν η επιστήμη θα λύσει το πώς θα μπορούσε να γίνει στ’ αλήθεια. Σίγουρα μπορεί να το κάνει. Έχει τις γνώσεις… ή θα τις έχει.

» Αυτό που με απασχολεί είναι εκείνο το κτίριο, που είναι ένας κόσμος, να μη γίνει ίδιο με αυτό. Το κτίριο να είναι καλύτερο, μεγαλύτερο. Να είναι τόσο μεγάλο που να χωράνε σ’ αυτό όχι ένας αλλά πολλοί κόσμο, όλοι, αυτοί που ήδη υπάρχουν κι αυτοί που θα γεννηθούν.

» Φυσικά πρέπει να γίνουν συναντήσεις με όσους κάνουν τέχνη και επιστήμη. Δεν θα είναι εύκολο. Αρχικά δεν θα θέλουν, όχι από κακή διάθεση, αλλά από έλλειψη πίστης. Γιατί έχουν πολλά εναντίον μας. Γιατί είμαστε αυτό που είμαστε.

» Όσοι/ες είναι καλλιτέχν(ιδ)ες θεωρούν ότι θα καθορίσουμε το έργο τους ως προς το θέμα, τη μορφή και το χρόνο· ότι στον καλλιτεχνικό τους ορίζοντα πρέπει να υπάρχουν μόνο αρσενικοί και θηλυκές (ποτέ αλλόες) από το παντοδύναμο προλεταριάτο που επιδεικνύει μύες και φωτεινά βλέμματα σε εικόνες, ήχους, χορούς και μορφές· να μην υπαινίσσονται καν την ύπαρξη του άλλου· ότι αν πετύχουν, τραγούδια και διθύραμβοι, κι αν όχι, απόρριψη και φυσική απομόνωση. Δηλαδή ότι θα τους προστάξουμε να μη φαντάζονται.

» Όσοι κάνουν επιστήμη πιστεύουν ότι θα τους ζητήσουμε να σχεδιάσουν μηχανικά, ηλεκτρονικά, χημικά, βιολογικά, διαγαλαξιακά όπλα μαζικής ή ατομικής καταστροφής· ότι θα τους υποχρεώσουμε να φτιάξουν σχολεία για υπερπροικισμένα μυαλά όπου, σίγουρα, θα βρίσκονται οι απόγονοι των κυβερνώντων με μισθό εξασφαλισμένο ήδη πριν τη σύλληψή τους· ότι θα συνεκτιμηθεί η πολιτική ένταξη και όχι η επιστημονική κατάρτιση· ότι αν πετύχουν, τραγούδια και διθύραμβοι· κι αν όχι, απόρριψη και φυσική απομόνωση. Δηλαδή, ότι θα τους προστάξουμε να μην κάνουν επιστήμη.

» Κι επιπλέον, καθώς είμαστε ιθαγενείς, κάποιοι και κάποιες θεωρούν ότι αυτό που κάνουν οι ίδιοι/ιες είναι τέχνη και πολιτισμός ενώ ό,τι κάνουμε εμείς είναι χειροτεχνία και τελετουργία· πως ό,τι κάνουν αυτοί/ές είναι ανάλυση και γνώση, ενώ σ’ εμάς είναι πίστη και δεισιδαιμονία. Αγνοούν ότι εμείς έχουμε ζωγραφίσει πράγματα που, μετά από εκατοντάδες χρόνια, ακόμη αμφισβητούν τα ημερολόγια· ότι όταν στον «πολιτισμό» ακόμη πίστευαν ότι η γη ήταν το κέντρο και ο ομφαλός του σύμπαντος, εμείς ήδη είχαμε ανακαλύψει άστρα και αριθμούς. Πιστεύουν ότι αγαπάμε την άγνοια, ότι η σκέψη μας είναι απλή και κομφορμιστική, ότι προτιμάμε να πιστεύουμε αντί να γνωρίζουμε. Ότι εμείς δεν θέλουμε την πρόοδο αλλά το πισωγύρισμα.

» Δηλαδή, θα λέγαμε, ούτε τους εαυτούς τους βλέπουν ούτε εμάς.

» Επομένως το ζητούμενο είναι να τους πείσουμε να κοιταχτούν όπως τους κοιτάμε εμείς. Να αντιληφθούν ότι για εμάς είναι αυτό που είναι και κάτι ακόμη: ελπίδα.

» Και οι ελπίδες, οι φίλοι και οι εχθροί δεν αγοράζονται, δεν πουλιούνται, δεν καταναγκάζονται, δεν απομονώνονται, δεν σκοτώνονται.

Έμεινε σιωπηλός. Εγώ περίμενα αν εκείνος θα ρωτούσε κάτι ακόμη τον Σουπ, αλλά καθώς δεν είπε τίποτα, τον ρώτησα: «Και τότε τι μας αναλογεί να κάνουμε;» Κι ο Σουπ αναστέναξε κι είπε:
«Σ’ εμάς πέφτει πρώτα να ξέρουμε ότι αυτό το σπίτι είναι πιθανό και απαραίτητο. Κι έπειτα, το ευκολότερο: μας αναλογεί να το φτιάξουμε. Και γι’ αυτό χρειαζόμαστε τη γνώση, την αίσθηση, τη φαντασία, χρειαζόμαστε τις επιστήμες και τις τέχνες. Χρειαζόμαστε άλλες καρδιές.

» Θα έρθει η μέρα που θα συναντηθούμε με όσ@ς κάνουν τις τέχνες και τις επιστήμες. Εκείνη τη μέρα θα τους δώσουμε μια αγκαλιά κι ως καλωσόρισμα θα τ@ς υποδεχτούμε με μια μόνο ερώτηση: “Κι εσύ τι;”
Τότε εγώ ας πούμε πως δεν έμεινα ικανοποιημένος και ρώτησα τον Σουπ: “κι αφότου συναντηθούμε μ’ αυτόν τον κόσμο τι θα κάνουμε;” Κι ο Σουπ χαμογέλασε κι είπε:
«Και τα λοιπά».
-*-
Εδώ τελειώνει η ιστορία ή ο θρύλος που μας διηγήθηκε ο διοικητής Τάτσο εκείνο το χάραμα.
Και μ’ αυτό ερχόμαστε στο ζήτημα ή το ζητούμενο, γιατί θέλουμε να σας προσκαλέσουμε να έρθετε ή με κάποιο τρόπο να δηλώσετε την παρουσία σας στα μέρη που βρισκόμαστε.

Και, θα λέγαμε, έχουμε αυτή την περιέργεια που κουβαλάμε εδώ και πολλά ημερολόγια και σκεφτόμαστε ότι ίσως να δεχτείτε την πρόσκληση και να μας βοηθήσετε να λύσουμε μια απορία:

Τι χρειάζεται για να χτιστεί ένα νέο σπίτι, τόσο μεγάλο που να χωράει όχι έναν αλλά πολλούς κόσμους;
Αυτό μόνο, κι αν όχι, εξαρτάται από σας.


Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού
Εκ μέρους των παιδιών, των ηλικιωμένων, των γυναικών και των αντρών Ζαπατίστας

Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές     Εξεγερμένος Υποδιοικητής Γκαλεάνο

Μεξικό, Ιούλης-Αύγουστος-Σεπτέμβρης 2016





αναδημοσίευση από enlacezapatista.ezln.org.mx

Λαμβάνοντας υπόψη ότι:

1. Αυτό τον Οκτώβρη το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο, πεδίο ενότητας, αναστοχασμού και οργάνωσης των ιθαγενικών λαών του Μεξικού, συμπληρώνει 20 χρόνια αδιάλειπτης εργασίας, προωθώντας την ολιστική αναδόμηση των λαών μας και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας στην οποία θα χωρούν όλες οι κουλτούρες, όλα τα χρώματα και όλοι οι λαοί που είμαστε το Μεξικό.

2. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων και με μεγαλύτερη δύναμη μετά την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα από τον Εθνικοαπελευθερωτικό Ζαπατιστικό Στρατό, έχουμε σφυρηλατήσει λόγο και δράση που έχει συμβάλει στους αγώνες αντίστασης και εξεγερσιακότητας σε όλη την εθνική γεωγραφία, και ότι όχι μόνο διατηρούμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, αλλά και την τιμούμε κρατώντας υψωμένες τις γροθιές μας, την τιμούμε υφαίνοντας βαθιές συμφωνίες και συλλογικότητες που αντανακλώνται στη προστασία της γης, των γλωσσών, των παραδόσεων, των συλλογικών μας διοικήσεων με τα διαφορετικά ονόματα και τις μορφές τους· στην προστασία όλων εκείνων που φυλούν μέσα τους τη φλόγα της αυτονομίας που συνεχίζει να φωτίζει τη συλλογική καρδιά των λαών, των γειτονιών, των εθνοτήτων και των φυλών που είμαστε· στην προστασία των βαθιών συμφωνιών που δουλεύουμε μέρα με τη μέρα, δίνοντας χώρο ώστε σε κάθε μια απ’ αυτές να αναδύονται σύνθετα πεδία που συνιστούν από κοινού την αυτονομία και την ελεύθερη αυτοδιάθεσή μας.

3. Καθώς εμείς υφαίνουμε τη ζωή, ο καπιταλισμός σχεδιάζει και διαμορφώνει τα «δικά του» πεδία θανάτου, πάνω στα δικά μας, σε κάθε γωνιά της ταλαιπωρημένης μας χώρας που λέγεται Μεξικό. Στις εκτάσεις μας υποτίθεται πως υπάρχουν μεταλλεύματα, χώροι των καρτέλ του οργανωμένου εγκλήματος, αγροβιομηχανίες, πεδία των πολιτικών κομμάτων, πεδία αστικοποίηση, προστασίας όπου δεν χωράν οι ιθαγενικοί πληθυσμοί και οποιοσδήποτε άλλος ορίζει αυτό το σύστημα και οι κακές κυβερνήσεις που το υπακούν.

4. Οι καπιταλιστές άρχισαν με αιματηρό τρόπο και καθημερινά απλώνουν έναν κατακτητικό πόλεμο σφετερισμού όσων ανέκαθεν ήταν δικών μας και σε αυτόν το συνεχή πόλεμο εξόντωσης παρουσιάζονται με όλα τα προσωπεία τους: τη μάσκα του επιχειρηματία, του πολιτικού, του μπάτσου, του στρατιωτικού ή του μισθοφόρου, ανάλογα με την περίπτωση. Και όπως πάντα, στην δική μας πλευρά είναι οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι φυλακισμένοι, τα κλεμμένα ή κατεστραμμένα εδάφη και οι διώξεις ενάντια σε κάθε συλλογική, αυτόνομη και εξεγερσιακή ελπίδα.

5. Μπροστά στην καπιταλιστική επίθεση ενάντια στους λαούς μας έχουμε αντισταθεί· από την καταστροφή έχουμε ονειρευτεί και οικοδομήσει νέους κόσμους, από την οδύνη για τους δολοφονημένους συντρόφους μας οι φυλές δημιουργούμε νέους τρόπους αντίστασης και εξεγερσιακότητας που μας επιτρέπουν να ανακόπτουμε με τη μορφή του κατεπείγοντος αυτή την καταστροφή, οδεύοντας προς το μοναδικό δυνατό δρόμο για όσους βρίσκονται από κάτω και στα αριστερά, οικοδομώντας και ασκώντας τη δικαιοσύνη που μας στερούν οι ισχυροί που λεν πως μας κυβερνούν.

6. Είναι επείγον να συναντηθούμε αυτές οι φλόγες αντίστασης, αυτονομίας και εξεγερσιακότητας που ακτινοβολούν σε κάθε ιθαγενικό λαό, που υφαίνουν οι κόσμοι μας μόνο από τα κάτω, από εκεί που γεννιέται η αγάπη και η προγονική μας δέσμευση με τη μάνα μας που είναι η γη.

Συμφωνήσαμε να ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ τις διοικήσεις και τους άμεσους εκπροσώπους των ιθαγενικών λαών, των εθνοτήτων, των φυλών, των γειτονιών, των κοινοτήτων και των οργανώσεων στο:

ΠΕΜΠΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΙΘΑΓΕΝΙΚΟ ΚΟΓΚΡΕΣΟ

που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της 20ής επετείου του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου (CNI) και θα λάβει χώρα 9 με 14 Οκτώβρη στις εγκαταστάσεις του Ιθαγενικού Κέντρου Ολιστικής Κατάρτισης – Πανεπιστημίου της Γης (CIDECI–UNITIERRA) στην πόλη του Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας, στην Τσιάπας, σε ζαπατιστικό έδαφος, ως ακολούθως:

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

9 Οκτώβρη

Άφιξη στο CIDECI και εγγραφή των ιθαγενικών διοικήσεων, εκπροσώπων, απεσταλμένων, τύπου και προσκεκλημένων από την Συντονιστική Επιτροπή του CNI.

10 και 11 Οκτώβρη

Εγκαινιασμός του Πέμπτου Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου.

Ομάδες εργασίας με τους ακόλουθους άξονες:

1. Καταλήστευση και καταστολή

2. Οι αντιστάσεις και οι εξεγέρσεις μας

3. Απολογισμός του CNI

4. Προτάσεις για ενδυνάμωση του CNI

12 Οκτώβρη

Εορτασμός της 20ής επετείου του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου

13 Οκτώβρη

Γενική συνέλευση, συμφωνίες και συμπεράσματα

Κλείσιμο του Έκτου CNI

14 Οκτώβρη

Επιστροφή στα μέρη προέλευσής μας

Η προεγγραφή των ιθαγενών εκπροσώπων μπορεί να γίνει στη ηλεκτρονική διεύθυνση του CNI:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Τα μέλη της Εθνικής και Διεθνούς Έκτης που επιθυμούν να συμμετάσχουν ως παρατηρητές στις συνεδρίες του Πέμπτου CNI πρέπει να προεγγραφούν στη διεύθυνση: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..

Το Πέμπτο Ιθαγενικό Κογκρέσο θα έχει δημόσιες εργασίες (εγκαινιασμός και κλείσιμο) και κλειστές. Ο τύπος που θα εγγραφεί στη Συντονιστική Επιτροπή του CNI και η συμμετοχή του οποίου θα εγκριθεί από την επιτροπή, θα μπορεί να καλύψει μόνο τις δημόσιες εργασίες του CNI. Η εγγραφή του τύπου θα γίνει τις μέρες 9 και 10 Οκτώβρη στο χώρο του Κογκρέσου.

Με εκτίμηση,