Το 2004, αποτέλεσε έναν από τους δέκα πρώτους στην λίστα των κορυφαίων καλλιτεχνών όλων των εποχών του περιοδικού «Rolling Stone»

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 87 ετών άφησε ο πρωτοπόρος της ροκ εν ρολ, Little Richard.

Τη δυσάρεστη είδηση επιβεβαίωσε ο γιος του, Ντάνι. Ο Ρίτσαρντ Γουέιν Πένιμαν, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια, καθώς είχε υποστεί εγκεφαλικό, αλλά και καρδιακή προσβολή. 

Γνώρισε μεγάλη επιτυχία κατά την δεκαετία του '50 και αποτέλεσε μεγάλη επιρροή για μουσικούς της ροκ μουσικής.

Εντάχθηκε στο «Rock and Roll Hall of Fame» το 1986, όπως και στο «Hall of Fame» των συνθετών.

Ο Little Richard γεννήθηκε το 1932 στο Μέικον της Τζόρτζια και έμαθε να παίζει γκόσπελ μουσική από τις τοπικές εκκλησίες του Πεντηκοστιανισμού. Κατά τα εφηβικά του χρόνια, έφυγε από την πατρική του κατοικία για να παίζει rhythm and blues σε νυχτερινά κλαμπ, όπου υιοθέτησε το παρωνύμιο «Little Richard» λόγω της έντασης των ζωντανών του εμφανίσεων. 

Το 1951 υπέγραψε συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρεία «RCA», αλλά τα πρώτα του σινγκλ «Every Hour» και «Get Rich Quick» απέτυχαν εμπορικά.
Την επόμενη χρονιά, μετακόμισε στο Χιούστον, όπου ηχογράφησε για την «Peacock» και το 1955 συνεργάστηκε για τέσσερα τραγούδια με την Johnny Otis Orchestra.
Αφού έστειλε ένα ντέμο στην «Specialty Records» από το Λος Άντζελες, μπήκε στο στούντιο στις 14 Σεπτεμβρίου 1955, ηχογραφώντας, μεταξύ άλλων, το κομμάτι «Tutti Frutti», το οποίο αποτέλεσε οδηγό για την μελλοντική του καριέρα.
Μέχρι το 1959, κυκλοφόρησε 36 σινγκλ για την «Specialty», εκ των οποίων τα επτά έγιναν χρυσά, με τα «Long Tall Sally», «Jenny, Jenny», «Keep a Knockin'» και «Good Golly, Miss Molly» να μπαίνουν στο Top-10. Παράλληλα, εμφανίστηκε σε τρεις ταινίες, τις «Don't Knock the Rock» (1956), «The Girl Can't Help It» (1956) και «Mister Rock 'n' Roll» (1957).

Το 1957 και ενώ η δημοτικότητα του ήταν πολύ μεγάλη, ο Little Richard διέκοψε την καριέρα του στην ροκ μουσική μετά από μία περιοδεία στην Αυστραλία. Πάνω στην συγκεκριμένη απόφαση δήλωσε ότι μετά από ένα όραμα που είδε, ένιωσε την καταδίκη της ψυχής του, όταν κατά τη διάρκεια μίας πτήσης με αεροπλάνο, οι υπερθερμασμένες μηχανές του αεροσκάφους φαίνονταν σαν να έχουν πάρει φωτιά. Ο μουσικός προσευχήθηκε να προσγειωθούν σώοι και ο ίδιος θα άλλαζε τον τρόπο ζωής του. Μερικές ημέρες αργότερα είδε τον ρωσικό δορυφόρο Σπούτνικ 1 και κάποιες ημέρες μετά, το αεροπλάνο με το οποίο ήταν προγραμματισμένο να ταξιδέψει έπεσε. Ο Ρίτσαρντ θεώρησε αυτά τα περιστατικά ως θείο μήνυμα και αποφάσισε να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του Χάντσβιλ της Αλαμπάμα. Το 1959, ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο με στίχους σχετιζόμενους με τον Χριστιανισμό, με τίτλο «God Is Real».

Επέστρεψε στο ροκ εντ ρολ πέντε χρόνια αργότερα με το σινγκλ «Bama Lama Bama Loo», χωρίς να γνωρίσει επιτυχία. Η μουσική σκηνή είχε αλλάξει, με συγκροτήματα όπως οι Beatles, Rolling Stones, The Who, κ.α. να αποτελούν πλέον το επίκεντρο της δημοσιότητας.

Ο Little Richard συνέχισε τις προσπάθειες να επιστρέψει στην κορυφή με εταιρείες όπως οι «Vee-Jay», «Modern», «Okeh» και «Brunswick», με καλύτερη του ευκαιρία στις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν κυκλοφόρησε τα άλμπουμ «The Rill Thing», «Κing of Rock 'n' Roll» και «Second Coming» μέσω της «Reprise». Οι δίσκοι γνώρισαν επιτυχία, αλλά στα τέλη της δεκαετίας η δημοτικότητα του έπεσε και πάλι λόγω της επιστροφής του στην εκκλησία, όπου κήρυττε και τραγουδούσε γκόσπελ και αποκήρυττε το ροκ εντ ρολ, τα ναρκωτικά και την ομοφυλοφιλία του.

Το 1984, εκδόθηκε το βιβλίο «The Life and Times of Little Richard», γραμμένο από τον Τσαρλς Γουάιτ, το οποίο τράβηξε και πάλι την προσοχή του κοινού προς τον τραγουδιστή.

Εμφανίστηκε στις ταινίες «Down and Out in Beverly Hills», «Why Do Fools Fall in Love» και «Last Action Hero», όπως και στις τηλεοπτικές σειρές «Miami Vice», «Martin» και «Full House».

Έχει πρωταγωνιστήσει σε διάφορες διαφημίσεις, ενώ το 1988 έκανε μία γκεστ εμφάνιση στο σινγκλ των U2 και B. B. King με τίτλο «When Love Comes to Town». Κατά την δεκαετία του '90, συμμετείχε στο άλμπουμ «For Our Children» για φιλανθρωπικούς σκοπούς, κυκλοφορώντας αμέσως μετά τον δίσκο «Shake It All About». Επίσης, συμμετείχε στο άλμπουμ «Kermit Unpigged» και το βραβευμένο παιδικό βίντεο «Mother Goose Rock 'n' Rhyme».

Το 1986, υπήρξε ένας από τους δέκα πρώτους καλλιτέχνες που εισήχθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame και το 1993 έπαιξε στην προεδρική εναρκτήρια εμφάνιση του Μπιλ Κλίντον.

Το 2004, αποτέλεσε έναν από τους δέκα πρώτους στην λίστα των κορυφαίων καλλιτεχνών όλων των εποχών του περιοδικού «Rolling Stone». 

πηγή el.wikipedia.org , ΕΘΝΟΣ

Ο Έλβις Άρον Πρίσλεϊ πέθανε στις 16 Αυγούστου 1977 σε ηλικία 42 ετών στο Μέμφις του Τενεσί. Γεννήθηκε στο Τουπέλο του Μισισίπι στις 8 Ιανουαρίου του 1935 .

Γνωστός και με το προσωνύμιο "Βασιλιάς της Ροκ εν Ρολ" και "Βασιλιάς" (αγγ. "The King"), ήταν τραγουδιστής, μουσικός και ηθοποιός ενώ θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των τελευταίων 50 ετών.

Ξεκίνησε τραγουδώντας μουσική rockabilly για την εταιρεία Sun Studios, με πολλά κομμάτια ρυθμικής μπλουζ, gospel και Κάντρι, ενώ ο συνδυασμός όλων αυτών των οδήγησε προς την καθαρή μουσική Ροκ εν Ρολ.
Επιτυχία γνώρισε όμως και με μπαλάντες αλλά και με κομμάτια κάντρι (Κάντρι), μπλουζ, ποπ, φολκ, αγγίζοντας κάποιες στιγμές ακόμη και τη τζαζ. Μπορούσε να ερμηνεύσει πολλά είδη μουσικής, πάντα με την ίδια επιτυχία, χάρη στην ευέλικτη φωνή του.

Ο Έλβις Πρίσλεϊ κυκλοφόρησε 75 άλμπουμ από το 1956 ως το 1977. Υπολογίζεται πως μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Πολλά από αυτά έγιναν χρυσά ή πλατινένια, ακόμη και περισσότερες από μια φορές. Εκτός αυτών, τιμήθηκε με 14 υποψηφιότητες για βραβείο Γκράμι, εκ των οποίων 3 φορές ήταν νικητής. Στην ηλικία των 36 ετών τιμήθηκε με το Grammy Lifetime Achievement Award για το σύνολο της καριέρας του.

Εκτός από την καριέρα του στη μουσική, ο Πρίσλεϊ εμφανίστηκε και σε 33 κινηματογραφικές ταινίες. Αν και δεν είχαν κριτική επιτυχία, ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρες.
Ακόμη, ιστορικές έχουν μείνει οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του και τα ειδικά αφιερώματα.

Πέθανε πρόωρα το 1977 σε ηλικία 42 ετών από καρδιακή αρρυθμία, κυρίως λόγω της κακής διατροφής, των εξαντλητικών ωραρίων αλλά και των φαρμάκων που χρησιμοποιούσε σε μεγάλες ποσότητες. Παρόλα αυτά, μετά το θάνατο του, υπήρξε σύγχυση, ακόμη και φημολογία πως ο Πρίσλεϊ ζει έως και σήμερα.

Ο Έλβις γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1935 στις 4:35 π.μ. στο Iστ Τουπέλο του Μισισίπι, σε ένα σπίτι που αριθμούσε δύο δωμάτια. Γονείς του ήταν οι Βέρνον Πρίσλεϊ και Γκλάντυς Λαβ Σμιθ, οι οποίοι, όπως πολλοί περιγράφουν, ήταν πολύ προστατευτικοί προς αυτόν, ενώ ο ίδιος είχε μια ασυνήθιστα στενή σχέση με τη μητέρα του. Ο δίδυμος αδερφός του, Τζέσυ Γκάρον, πέθανε κατά τη γέννα, αφήνοντας έτσι τον Έλβις να ζήσει σαν μοναχοπαίδι. Ο Έλβις, στη μνήμη του πρόωρα χαμένου αδελφού του, χρησιμοποιούσε σαν μεσαίο όνομα το Άρον αντί του Ααρόν που ήταν και το κανονικό.

Το 1941, ο Έλβις ξεκίνησε το σχολείο. Οι συμμαθητές του τον πείραζαν συνεχώς καθώς έδειχνε ξένος σε σχέση με αυτούς. Σύμφωνα με τους καθηγητές του, ήταν καλό παιδί και μέτριος μαθητής. Το 1945 ο Έλβις αποκτά την πρώτη του κιθάρα.
Εν έτη 1946, ο Πρίσλεϊ αλλάζει σχολείο, αλλά το 1948 η οικογένεια μετακομίζει στο Μέμφις του Τενεσί, όπου και πάλι έμειναν σε φτωχικές γειτονιές. 
Ο νεαρός Έλβις πήγαινε στις Συνάξεις του Θεού και εκεί επηρεάζεται ιδιαίτερα από τη μπλουζ μουσική αλλά και από την γκόσπελ. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1953, ο Πρίσλεϊ έκανε διάφορες δουλειές όπως οδηγός φορτηγού, ενώ δούλεψε και σε συνεργείο.

Στις 18 Ιουλίου 1953, ο Πρίσλεϊ πληρώνει $3.25 για να ηχογραφήσει ένα δίσκο στη Sun Studios με τα τραγούδια My Happiness και That's When Your Heartaches Begin.
Ο Πρίσλεϊ έδωσε αυτό το δίσκο στη μητέρα του, ως δώρο για τα γενέθλια της. Επέστρεψε στη Sun Studios στις 4 Ιανουαρίου 1954 και πλήρωσε $8.25 για να ηχογραφήσει ένα δεύτερο δίσκο με τα τραγούδια I'll Never Stand in Your Way και It Wouldn't Be the Same Without You. 
Ο ιδρυτής του μικρού στούντιο ηχογραφήσεων, Σαμ Φίλιπς, ο οποίος είχε ήδη ηχογραφήσει καλλιτέχνες όπως οι Howlin' Wolf, Τζέιμς Κότον, B.B. King και Little Milton, έψαχνε για έναν λευκό με νέγρικο ήχο και συναίσθημα. Ο Πρίσλεϊ εμφανίστηκε στη κατάλληλη χρονική στιγμή, οπότε στις 26 Ιουνίου 1954 αυτός και η συνεργάτης του, Μάριον Κέιστερ, τον καλούν στο στούντιο για ένα δοκιμαστικό.

Ο Έλβις έπαιξε με τους Σκοτ Μούρ και Μπιλ Μπλακ (μετεπειτα ,the jordanaires}αλλά αρχικά το δοκιμαστικό κρίθηκε αποτυχημένο. Κατά την διάρκεια μιας πρόβας όμως πάνω στο τραγούδι That's All Right, ο Φίλιπς έκρινε το αποτέλεσμα ικανοποιητικό και στις 19 Ιουλίου 1954 το έδωσε στη κυκλοφορία. Ο δίσκος έγινε επιτυχία και η φήμη του Πρίσλεϊ άρχισε να εξαπλώνεται, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες υπήρξαν γύρω από τη μουσική του. 
Το δεύτερο σινγκλ του με τα Good Rockin' Tonight και I Don't Care if the Sun Don't Shine κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1954. Η καριέρα του αρχίζει να παίρνει εθνικές διαστάσεις, όταν στις 28 Ιανουαρίου 1956 μαζί με τους Μουρ, Μπλακ και D.J. Fontana έκαναν την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή Stage Show, σε μια σειρά οκτώ παραστάσεων.

Ιστορική στιγμή για τη καριέρα και την πορεία του Έλβις στάθηκε η γνωριμία του με τον Τομ Πάρκερ (γνωστό και σαν "συνταγματάρχη" - en. "Colonel"), ο οποίος πήρε και το πλήρη έλεγχο της καριέρας του. Ο Πάρκερ μετέφερε τον Πρίσλεϊ από την Sun Studios στην RCA Records στις 25 Νοεμβρίου 1955, εξαγοράζοντας το συμβόλαιο του με τη Sun για $35,000. 
Το πρώτο σινγκλ του Έλβις για την RCA, Heartbreak Hotel πούλησε πολύ γρήγορα ένα εκατομμύριο αντίτυπα.

Ο Πάρκερ ήταν ένας από τους καλύτερους στη δουλειά του και έκανε τα πάντα για να προωθήσει ακόμη περισσότερο τον Πρίσλεϊ, κλείνοντας μια σειρά από τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ακόμη, έκλεισε στον Έλβις επταετές συμβόλαιο με κινηματογραφικό στούντιο, κάτι που οδήγησε στην παραμέληση της μουσικής καριέρας του για συμμετοχή σε ταινίες. Αυτές συνήθως ήταν μιούζικαλ και σημάδεψαν τη μεταμόρφωση του Πρίσλεϊ από ένα επαναστάτη Ρόκερ σε διασκεδαστή για όλη την οικογένεια. Ο Πρίσλεϊ ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα με την ταινία Love Me Tender ενώ κάποιες από τις καλύτερες ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε θεωρούνται τα Jailhouse Rock και King Creole.

Η επιτυχία του Πρίσλεϊ οδήγησε τον ίδιο και τον Πάρκερ να μοιράζονται τα κέρδη ισόποσα. Με τα χρόνια, πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν για τον Τομ Πάρκερ, τα περισσότερα από αυτά επικριτικά.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1957 ο Πρίσλεϊ λαμβάνει το φύλλο πορείας του για την υποχρεωτική θητεία του στον Αμερικανικό στρατό. Στις 24 Μαρτίου του 1958 παρουσιάστηκε κανονικά στη μονάδα του στο Φρίεντμπεργκ της Γερμανίας. 
Κατά την παραμονή του στα Γερμανικά εδάφη γνώρισε την 14-χρονη Πρισίλα Μπολιέ, την κοπέλα που αργότερα θα παντρευόταν.
Ο Πρίσλεϊ επέστρεψε στα Αμερικανικά εδάφη στις 2 Μαρτίου 1960 και μερικές μέρες αργότερα του απονεμήθηκε τιμητικά ο βαθμός του λοχία.

Το άστρο του Πρίσλεϊ είχε αρχίσει να τρεμοσβήνει την εποχή που ο ίδιος αφιερώνονταν εξ ολοκλήρου στη κινηματογραφική του καριέρα και η Βρετανική "επιδρομή" στις ΗΠΑ ήταν πλέον γεγονός, με τους Beatles να ηγούνται αυτής. 
Έως και τα τέλη της δεκαετίας του '60, ο Πρίσλεϊ συμμετείχε σε μια σειρά ταινιών οι οποίες, αν και κερδοφόρες, δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να επιδείξουν όσον αφορά τη μουσική τους. 
Ο ίδιος ήταν ιδιαίτερα απογοητευμένος από την πορεία που είχε πάρει η καριέρα του. 
Αυτό οδήγησε σε ένα μαγνητοσκοπημένο κονσέρτο που αργότερα ονομάστηκε "'68 Comeback Special", μεταδόθηκε από το NBC στις 3 Δεκεμβρίου 1968 και αργότερα κυκλοφόρησε σε άλμπουμ από την RCA.
Αν και δεν είχε τον τεράστιο προϋπολογισμό των κινηματογραφικών του ταινιών, ο Πρίσλεϊ κατάφερε να βγάλει μέσα από αυτό μια παράσταση συναισθηματικού μεγαλείου, με ερμηνείες που τον έφερναν και πάλι πίσω στις ρίζες του ροκ εν ρολ. Απέφυγε να κάνει ένα απλό Χριστουγεννιάτικο σόου, όπως αρχικά αποσκοπούσε ο Τομ Πάρκερ. Η επιστροφή του 1968 ακολουθήθηκε από ζωντανές συναυλίες το 1969, αρχικά στο Λας Βέγκας και έπειτα σε ολόκληρη την έκταση των ΗΠΑ, με αριθμό-ρεκόρ θεατών στις περισσότερες από αυτές. 
Παρ όλη την επιτυχία αυτών , ήταν η αρχή μιας νέας εποχής για τον Έλβις, κατά την οποία απομακρύνθηκε από τα "ρεύματα" που εκείνη την εποχή είχαν παγιωθεί από τους Beatles και Rolling Stones. Πολλοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική σε αυτήν την απομάκρυνση από τις ρίζες του.

Μετά από εφτά χρόνια μακρυά από τα τσαρτς, το τραγούδι του Πρίσλεϊ "Suspicious Minds" έφτασε στο νούμερο 1 του Αμερικανικού Billboard στις 1 Νοεμβρίου 1969. 
Από το 1969 έως το 1971 θα κυριαρχήσει στις πωλήσεις δίσκων σε πολλές χώρες, με 20 συνεχόμενες επιτυχίες.
Μετά από μια δεκαετία κινηματογραφικών ταινιών, η δεκαετία του '70 σηματοδότησε την επιστροφή του καλλιτέχνη σε μια καθαρά μουσική καριέρα. Η αρχή έγινε με το σινγκλ "Kentucky Rain" το οποίο μόνο στις ΗΠΑ πούλησε πάνω από 500.000 αντίτυπα. Ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων και παραστάσεων, όπως τα "Elvis Country", "Love Letters", "That’s The Way It Is" κ.α. 
Το 1973, η χρονιά ξεκίνησε με δύο παραστάσεις στη Χαβάη, μια από τις οποίες μεταδόθηκε ζωντανά σε όλο το κόσμο μέσω δορυφόρου και την παρακολούθησαν πάνω από 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Κυκλοφόρησε και σε άλμπουμ με την ονομασία "Aloha from Hawaii via Satellite".

Παρά τις επιτυχίες και ιδιαίτερα μετά το διαζύγιο του το 1973, ο Πρίσλεϊ άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα απόμακρος και να παίρνει συνεχώς βάρος, ενώ μάχονταν και από μια εξάρτηση στα φάρμακα με συνταγή, τα οποία είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην εμφάνιση του αλλά και στην απόδοση του πάνω στη μουσική. Παρά τα όποια προβλήματα, ο Πρίσλεϊ συνέχισε τις συναυλίες και τα νέα άλμπουμ για τα επόμενα χρόνια.

Το 1977 βρήκε τον Πρίσλεϊ να μάχεται με τον εαυτό του, καθώς είχε μετατραπεί σε μια καρικατούρα αυτού που ήταν πριν μερικά χρόνια. 
Πολλές συναυλίες δεν δόθηκαν καθόλου ενώ δεν ήταν λίγες αυτές στις οποίες το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου. Αντιμέτωπος με την πολύ κακή του υγεία, έκανε την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στην Ιντιανάπολις, στις 26 Ιουνίου 1977.

Στις 16 Αυγούστου 1977 στο Μέμφις του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ βρέθηκε ξαπλωμένος στο πάτωμα από τη μνηστή του Τζίντζερ Όλντεν, στο σπίτι του, την βίλα Γκρέις λαντ, στο Μέμφις του Τενεσί. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Baptist Memorial όπου και στις 3:30 μ.μ. ανακοινώθηκε ο θάνατος του. 

Ο Πρίσλεϊ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 42 ετών.
Σε μια συνέντευξη τύπου που δόθηκε αργότερα, οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο θάνατος επήλθε από καρδιακή αρρυθμία η οποία προκλήθηκε από μεγάλη δόση φαρμάκων.

Η κηδεία του Πρίσλεϊ ήταν εθνικό γεγονός, ενώ την παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι του, θαυμαστές και δημοσιογράφοι. Η ταφή του Πρίσλεϊ αρχικά έγινε στο νεκροταφείο του Φόρεστ Χιλ στο Μέμφις, δίπλα από τη μητέρα του, αλλά για λόγους ασφαλείας οι σωροί μεταφέρθηκαν στη Γκρέις λαντ. Μετά το θάνατο του άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φημολογίες, από τον τρόπο με τον οποίο πέθανε μέχρι και το αν βρίσκεται ακόμη στη ζωή.
Ο Πρίσλεϊ ήταν βαρύτονος με φωνή με πολυποίκιλα ηχοχρώματα. Κάλυπτε 2.3 οκτάβες, με πιο ιδανική για τον Πρίσλεϊ τη μεσαία οκτάβα. Η φωνή του θύμιζε σε πολλά αυτή των τραγουδιστών ρυθμικής μπλουζ και γκοσπελ, τα μουσικά βήματα των οποίων άλλωστε ακολούθησε και ο ίδιος.

Ακόμη και στη δεκαετία του '60, σε μια εποχή που ο ρατσισμός βρίσκονταν στο αποκορύφωμα του, ο Πρίσλεϊ πάντα έδειχνε την αγάπη του για την Αφρο-Αμερικάνικη μουσική και εξέφραζε αβίαστα το πόσα οφείλει σε καλλιτέχνες όπως οι B. B. King, Arthur Crudup, Τζάκι Γουίλσον, Ρόμπερτ Τζόνσον, Ivory Joe Hunter και Fats Domino.

Έως και τα μέσα του 20ού αιώνα, οι μαύροι καλλιτέχνες είχαν ελάχιστες πωλήσεις δίσκων, βγάζοντας μόνο τα προς το ζην. Άλλα απο τη στιγμή που ο Έλβις αγόρασε τη μουσική του Otis Blackwell και συνεργάστηκε με τον στιχουργό Κλοντ Ντιμίτριους, η μουσική βιομηχανία πέρασε σε μια νέα διάσταση.

Δεν ήταν λίγοι όμως αυτοί που κατηγόρησαν τον Πρίσλεϊ πως απλώς κλέβει την Αφρο-Αμερικανική μουσική. Σύμφωνα με τον καθηγητή Μάικλ Μπέρτλαντ του πανεπιστημίου του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ δανείστηκε από τους μαύρους ακριβώς όσα δανείστηκε απο τους λευκούς και πως όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο απλώς δεν γνωρίζουν τις πολλαπλές επιρροές που είχε. Ουσιαστικά, η εκκλησιαστική μουσική gospel ηταν μια απο τις κύριες επιρροές για τη μετέπειτα πορεία του Πρίσλεϊ και το κύριο θεμέλιο όλης της μουσικής του παιδείας.

Ο καλλιτέχνης είχε πολλούς φίλους, με τους οποίους συνήθιζε να περνά αρκετές ώρες. Η παρέα αυτή αποκαλούνταν πολλές φορές από τον τύπο σαν η «μαφία τους Μέμφις». Μερικοί εξ αυτών ήταν οι Sonny West, Red West, Μπιλ Σμιθ, Μάρτι Λάκερ και Lamar Fike.

Ένα άλλο κεφάλαιο ήταν οι άνθρωποι που είχαν επωμιστεί στις πλάτες τους την ασφάλεια του Πρίσλεϊ, Red και Sonny West καθώς και ο Ντέιβ Χέμπλερ, οι οποίοι έδειχναν πίστη και αγάπη προς το πρόσωπο του Πρίσλεϊ, ενώ δεν έλειπαν οι φορές που καλούνταν να το αποδείξουν έμπρακτα, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή.

Ο Πρίσλεϊ, πέρα από τις σχέσεις που κατά καιρούς διατηρούσε, παντρεύτηκε τη Πρισίλα Μπολιέ (Priscilla Beaulieu) την 1 Μαΐου 1967. Ο Πρίσλεϊ γνωρίστηκε με την Πρισίλα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του στη Γερμανία. Εννιά μήνες μετά το γάμο τους, ο οποίος έγινε στις 1 Μαίου 1967, ήρθε στον κόσμο η μοναχοκόρη τους, Λίζα Μαρί (Lisa Marie) (1 Φεβρουαρίου 1968) η οποία σήμερα είναι τραγουδίστρια. Χώρισαν στις 23 Φεβρουαρίου 1972 και συμφώνησαν σε από κοινού επιμέλεια της κόρης τους.

Έξι μήνες μετά το χωρισμό με την Πρισίλα, ο Πρίσλεϊ γνώρισε την βασίλισσα της ομορφιάς Λίντα Τομσον αλλά η σχέση τους θα χαρακτηρίζονταν περισσότερο σαρκική παρά οτιδήποτε άλλο. Τελευταία σύντροφος του Πρίσλεϊ ήταν η Τζίντζερ Όλτεν η οποία έμελλε να είναι και αυτή που θα τον έβρισκε να έχει αφήσει την τελευταία του πνοή το 1977.

Η Γκρέϊσλαντ βρίσκεται στον αριθμό 3764 της λεωφόρου Έλβις Πρίσλεϊ, πάνω σε ένα λόφο του προαστίου Whitehaven του Μέμφις, 8 μίλια μακρυά από το κέντρο της πόλης.
Η κατοικία χτίστηκε αρχικά κατά τον Αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο (1861-1865) από τον εκδότη S.E. Toof, ενώ την μορφή που έχει σήμερα την πήρε το 1938 από τους τότε ιδιοκτήτες της Δόκτορ Τόμας και Ρούθ Μούρ.
Απο την κόρη του ζεύγους Ρούθ , Μαρί, πωλήθηκε αργότερα στον Έλβις Πρίσλεϊ το 1957 προς $102,500, ενώ σήμερα κατοικεί σε αυτήν η Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ.

Ο Πρίσλεϊ και οι γονείς του έμειναν στη Γκρέϊσλαντ από το 1957 έως και το τέλος της ζωής τους, μαζί και με την γιαγιά του Έλβις, Μίνι Μέι, η οποία ξεπέρασε τους απογόνους της και έφυγε από τη ζωή στις 8 Μαΐου 1980.
Στη Γκρέϊσλαντ βρίσκονται θαμμένοι οι σωροί του Έλβις, της μητέρας του Γκλάντυς καθώς και της Μίνι Μέι.

Το 1957 ο Πρίσλεϊ ήταν ο πιο διάσημος καλλιτέχνης σε όλο τον κόσμο. Αυτό ενέπνευσε τραγουδιστές από πολλά μέρη του κόσμου να φτιάξουν τα δικά τους τραγούδια βασισμένα στη μουσική του Πρίσλεϊ.
Εν έτη 1959 εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Κλιφ Ρίτσαρντ, ο αποκαλούμενος και σαν "Βρετανός Έλβις" ενώ στη Γαλλία ο Τζόνι Χαλιντέι είχε τον τίτλο του "Έλβις της Γαλλίας". Παρόμοια συνέβη στην Ιταλία με τον Claude François και τον Bobby Solo. Όλοι τους ήταν φανερά επηρεασμένοι από τον νεαρό Πρίσλεϊ.

Την εποχή που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες ταινίες του, πολλοί ήταν αυτοί που μιμήθηκαν τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν στη σκηνή ενώ όλο και περισσότεροι έφηβοι άρχισαν να υιοθετούν τον τρόπο με τον οποίο χτενιζόταν. Ένα μεγάλο κεφάλαιο έκανε την εμφάνιση του μετά το θάνατο του το 1977 και αυτό δεν ήταν άλλο απο πους μίμους, τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να τον μιμηθούν στα πάντα, από τη φωνή μέχρι την εμφάνιση του.

Πέρα από τα υπόλοιπα επιτεύγματα του Πρίσλεϊ, είναι και ένας από τους τέσσερις καλλιτέχνες (οι υπόλοιποι τρεις είναι οι Ρόι Όρμπινσον, Guns N' Roses και Nelly) που κατάφερε να έχει ανάμεσα στα πέντε καλύτερα δύο άλμπουμ του στο ίδιο chart. Έχει μπει στα Rock and Roll Hall of Fame, Country Music Hall of Fame και Gospel Music Hall of Fame.
Το 1993 η μορφή του Πρίσλεϊ έκανε την εμφάνιση της σε γραμματόσημο των Αμερικανικών ταχυδρομείων ενώ το σπίτι του στο Μέμφις έχει χαρακτηριστεί εθνικό μνημείο.




Πληροφορίες από το: ishow.gr