Στις 19, 20 και 21 Φεβρουαρίου 2016, η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μετάσχει στη διεθνή Συνδιάσκεψη «Σχέδιο Β’», που θα πραγματοποιηθεί στη Μαδρίτη και διοργανώνεται από ευρωπαϊκές δυνάμεις της Αριστεράς, κινήματα, οργανώσεις, πολιτικούς, διανοητές και πολίτες από όλο τον κόσμο. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα είναι κεντρική ομιλήτρια στην εναρκτήρια εκδήλωση και εν συνεχεία θα μιλήσει στη θεματική ενότητα «We say no to Debtocracy» («Λέμε ΟΧΙ στη Χρεοκρατία»), δίνοντας έμφαση στις εργασίες και τα πορίσματα της Επιροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, καθώς και στις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στις ζωές των ανθρώπων στην Ελλάδα, κατά τη μνημονιακή περιόδο 2010-2015. 

Στην εναρκτήρια εκδήλωση θα μιλήσουν, επίσης, οι Όσκαρ Λαφοντέν (πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας και συνιδρυτής της Die Linke), Ερίκ Τουσσέν (Επιστημονικός Συντονιστής Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους), Corina Genschel (Blockupy / Die Linke, Γερμανία), Marina Albiol (Ευρωβουλευτής Ενωμένης Αριστεράς, Ισπανία), Lola Sanchez (Ευρωβουλευτής Podemos, Ισπανία) και Mercedes Lobera (Plataforma κατά των πλειστηριασμών). Στη θεματική ενότητα για το δημόσιο χρέος, εκτός από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, θα μιλήσουν και οι Ερίκ Τουσσεν, Daniel Munevar (οικονομολόγος), Andrej Hunko (Βουλευτής Die Linke, Γερμανία) και Carlos Sanchez Mato (οικονομολόγος Δήμου Μαδρίτης).  Επίσης, θα μετάσχει στο φόρουμ «Μεταμορφώνοντας τους θεσμούς και τις νέες μορφές Δημοκρατίας στην Ευρώπη» με ευρωβουλευτές της Αριστεράς και προσωπικότητες των κινημάτων.

Οι θεματικές ενότητες που θα αναπτυχθούν στη Συνδιάσκεψη αφορούν το δημόσιο χρέος, τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, το προσφυγικό, τη νομισματική πολιτική, τις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές, θέματα φύλου και περιβάλλοντος. Στόχος της προσπάθειας είναι η διαμόρφωση ενός Σχεδίου Β’ για την Ευρώπη, με σκοπό τον εκδημοκρατισμό, την προστασία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, την απαλλαγή από το νεοφιλελεύθερο παράδειγμα και τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες, την πολιτική αλλαγή και την αναζήτηση ενός εναλλακτικού δρόμου.

Περισσότερα για την Συνδιάσκεψη της Μαδρίτης, εδώ:
http://planbeuropa.es/manifesto/?lang=en

Η Συνδιάσκεψη της Μαδρίτης, πραγματοποιείται σε συνέχεια της διεθνούς Συνδιάσκεψης «Για ένα Σχέδιο Β’ στην Ευρώπη», που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι στις 23 και 24 Ιανουαρίου 2016, με πρωτοβουλία των Jean-Luc Melenchon (Ευρωβουλευτή και συνιδρυτή του Γαλλικού Κόμματος της Αριστεράς), Ζωής Κωνσταντοπούλου (τέως Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων), Γιάνη Βαρουφάκη (πρώην υπουργού Οικονομικών της Ελλάδας), Oscar Lafontaine (πρώην υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας και συνιδρυτή της Die Linke) και Stefano Fassina (Βουλευτή Ιταλικής Αριστεράς, πρώην αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών της Ιταλίας), οι οποίοι συνυπέγραψαν τον Σεπτέμβριο του 2015 την κοινή διακήρυξη «Για ένα Σχέδιο Β’ στην Ευρώπη».

Κατά τη συνάντηση του Παρισιού, αποφασίσθηκε όπως η Συνδιάσκεψη να λάβει μόνιμο χαρακτήρα και ακολουθήσει μια δυναμική πορεία διεύρυνσης και εμβάθυνσης των αντικειμένων της.

Στο Παρίσι, η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατέθεσε συγκεκριμένες προτάσεις για τη διαμόρφωση ενός εναλλακτικού πολιτικού και οικονομικού σχεδίου.  



Συγκεκριμένα, ανέλυσε τη μνημονιακή περίοδο 2010-2015 στην Ελλάδα, τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στις ζώες των ανθρώπων στην Ελλάδα και τα γεγονότα που οδήγησαν στην υπογραφή του τρίτου Μνημονίου. Τόνισε την ανάγκη για τη διαμόρφωση ενός εναλλακτικού σχεδίου απέναντι στη νεοφιλεύθερη φυλακή των Μνημονίων και της λιτότητας, ενός Σχεδίου που θα έχει στον πυρήνα του τη Δημοκρατία, τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα, τη συνεργασία και την πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και των χωρών της Ευρώπης.

Περισσότερα για τη Συνδιάσκεψη του Παρισιού και τις προτάσεις που κατέθεσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου: εδώ


Η πλήρης ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο Παρίσι, μεταφρασμένη στα ελληνικά:


Κυρίες και κύριοι,
Αγαπητοί φίλοι,
Αγαπητοί σύντροφοι,

Είναι τιμή και χαρά μου που βρίσκομαι εδώ ανάμεσά σας και με τόσους πολλούς από εσάς να έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας να δρομολογήσουμε ένα εναλλακτικό σχέδιο για τους λαούς της Ευρώπης, να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική δικαιοσύνη στην Ευρώπη.

Γνωρίζω ότι πολλοί από εσάς είστε αγγλόφωνοι. Γι' αυτό ο πυρήνας της ομιλίας μου θα είναι στα αγγλικά.

Από την άλλη, καθώς βρισκόμαστε στο Παρίσι και μας υποδέχονται τόσο φιλόξενα οι Γάλλοι φίλοι μας, και ειδικότερα ο Jean Luc Melenchon, το Κόμμα της Αριστεράς και το Μέτωπο της Αριστεράς, που επανασυγκάλεσαν τη συνεδρίασή μας μετά την αναβολή της λόγω των δολοφονικών επιθέσεων του περασμένου Νοεμβρίου, αισθάνομαι υποχρεωμένη να απευθυνθώ εν συντομία στους γαλλόφωνους φίλους μας στα γαλλικά και μετά θα επιστρέψω στα αγγλικά.

ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Κυρίες και Κύριοι,

Αγαπητοί φίλοι,

Αγαπητοί Σύντροφοι,

Είναι τιμή και μεγάλη χαρά για μένα να βρίσκομαι εδώ ανάμεσά σας και με τόσους πολλούς από εσάς να έχουν ανταποκριθεί θετικά στο κάλεσμά μας για τη δρομολόγηση ενός εναλλακτικού σχεδίου για την Ευρώπη, με σκοπό την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη διασφάλιση της ευημερίας των λαών της.

Βρισκόμαστε εδώ, δυόμισι μήνες μετά τις δολοφονικές επιθέσεις του περασμένου Νοεμβρίου για να καταδείξουμε την αποφασιστικότητά μας να συνασπιστούμε για να υπηρετήσουμε τους λαούς της Ευρώπης.

Βρισκόμαστε εδώ, δυόμισι μήνες μετά τις επιθέσεις εναντίον της ιδιότητας του πολίτη, της ελευθερίας, της ανθρώπινης ζωής, για να διαδηλώσουμε την αλληλεγγύη μας και την υποστήριξή μας σε όλα τα θύματα των φρικαλεοτήτων, συμπεριλαμβανομένων και των θυμάτων των οικονομικών φρικαλεοτήτων που προκαλούν τη δυστυχία, την απελπισία, το φόβο.

Βρισκόμαστε εδώ για να διαψεύσουμε αυτούς που θέλουν μια Ευρώπη να έχει παραλύσει κάτω από το εξουθενωτικό βάρος της οικονομικής κρίσης και κάτω από την αγωνία του τρόμου, μια Ευρώπη ανίκανη να μπορεί να γίνει χώρος υποδοχής και προστασίας για κάθε άνθρωπο που αναζητεί καταφύγιο για να προστατευθεί από τον πόλεμο, τις πολιτικές διώξεις, τις διακρίσεις, την πείνα.

Βρισκόμαστε εδώ για να αποδείξουμε ότι η ελπίδα μπορεί να υπερισχύσει του φόβου αλλά και για να αποδείξουμε ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούν να γίνουν κύριοι του μέλλοντός τους, αρκεί να το αποφασίσουν.

Όταν ο JeanLucMelenchon μου τηλεφώνησε, στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, για να μου ζητήσει να υπογράψω αυτό το κάλεσμα για ένα διαφορετικό σχέδιο για την Ευρώπη, η δημοκρατία στη χώρα μου βρισκόταν υπό επίθεση.

Οι πιστωτές της Ελλάδας είχαν πάρει την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα για ένα Σχέδιο Καταστροφής και διάλυσης της κοινωνίας, του λαού, των νέων γενεών.

Είχαν επιβάλει ένα πρόγραμμα χειρότερο από εκείνο που απέρριψε ο ελληνικός λαός μέσω του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 που εκφράστηκε ελεύθερα και ψήφισε ΟΧΙ με ποσοστό 62% επί των ψήφων, παρά τις συνθήκες οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού, αφού το δημοψήφισμα διεξήχθη με κλειστές τις τράπεζες, μετά από την άρνηση της ΕΚΤ να παρέχει ρευστότητα για μια εβδομάδα.

Εμείς που θελήσαμε να αντισταθούμε στον εκβιασμό και επιμείναμε στο να τιμήσουμε τη λαϊκή εντολή, βρεθήκαμε να βαλλόμαστε από την ίδια την κυβέρνηση που είχαμε υποστηρίξει.

Η Κυβέρνηση και οι πιστωτές προκάλεσαν πρόωρες και αντισυνταγματικές εκλογές, για να ξεμπερδέψουν με τους βουλευτές εκείνους που ψήφισαν ΟΧΙ στο τρίτο μνημόνιο και τα μέτρα λιτότητας.

Επρόκειτο για εκλογές χωρίς προηγούμενο που πραγματοποιήθηκαν στα πιο στενά χρονικά πλαίσια, ακριβώς ώστε να μην επιτραπεί ο σχηματισμός μιας νέας πολιτικής δύναμης και για να μην επιτραπεί στους πολίτες να αποκωδικοποιήσουν αυτό που είχε συμβεί.

Ακόμη, επρόκειτο για εκλογές που οδήγησαν σε μια αποχή άνευ ιστορικού προηγουμένου στην Ελλάδα, αφού σχεδόν το 50% των ψηφοφόρων απείχαν.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η κυβερνητική ομάδα κατάφερε να νικήσει παρόλο που περίπου 350.000 άτομα, δηλαδή ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους που είχαν ψηφίσει το ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, δεν το έκαναν το Σεπτέμβριο.

Κι όπως ήταν αναμενόμενο, η προσπάθεια να ξεκινήσει ένα νέο πολιτικό κόμμα, που δημιουργήθηκε εν μια νυκτί και οργανώθηκε σε λιγότερο από μια εβδομάδα δεν οδήγησε σε μια είσοδο στη Βουλή.

Έκτοτε ο Τσίπρας κυβερνά την Ελλάδα χωρίς πραγματική Κοινοβουλευτική αντιπολίτευση κι έχει μεταμορφωθεί σε εκείνον που ολοκληρώνει το πραξικόπημα του περασμένου καλοκαιριού, εισάγοντας τους πιο αντικοινωνικούς νόμους, τα πιο νεοφιλελεύθερα μέτρα, επαναλαμβάνοντας ταυτοχρόνως ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, όπως έκαναν και οι προκάτοχοί του.

Μόνο που εκείνος ήταν αυτός που τον Ιανουάριο εξελέγη με το σύνθημα ότι υπάρχουν εναλλακτικές και ότι δεν θα είναι ο φόβος μα η ελπίδα που θα νικήσει.

Γι’ αυτό το λόγο η προδοσία του Τσίπρα σε βάρος του ελληνικού λαού είναι ακόμα σοβαρότερη, γιατί απειλεί να σκοτώσει την ελπίδα σε όλη την Ευρώπη.

Ευτυχώς, δεν υπάρχουν μόνο αυτοί που προτίμησαν την εξουσία με τίμημα την προδοσία του λαού και της ελπίδας.

Δεν υπάρχουν μόνο εκείνοι που ήταν έτοιμοι να κάνουν όλα όσα είχαν αποκηρύξει και αντιστρατευθεί.

Δεν υπάρχουν μόνο εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να υπακούν στις προσταγές θεσμών, οι οποίοι δεν απολαμβάνουν απολύτως καμιάς δημοκρατικής νομιμοποίησης και επιδιώκουν να ασκούν την εξουσία εναντίον των ευρωπαϊκών λαών και κοινωνιών.

Υπάρχουμε όλοι εμείς που είμαστε διατεθειμένοι να συναντηθούμε, να εργαστούμε και να πολεμήσουμε για να επανακτήσουμε την ελευθερία, τη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Υπάρχουμε όλοι εμείς και πέρα από εμάς άλλοι κι άλλοι ακόμη και κυρίως νέοι, που μοιράζονται την πεποίθηση ότι οι ζωές μας μάς ανήκουν και θα είμαστε εμείς, οι λαοί, που θα προσδιορίσουμε το περιεχόμενο του μέλλοντός μας.

Υπάρχουμε όλοι εμείς και πέρα από εμάς άλλοι κι άλλοι ακόμη και κυρίως νέοι, που δεν είμαστε έτοιμοι να χαρίσουμε τις ζωές και το μέλλον μας στο ΔΝΤ, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο Eurogroup.

Εμείς που δεν είμαστε έτοιμοι να αποπληρώσουμε δάνεια που δεν είναι δικά μας, που δεν δημιουργήθηκαν για να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον.

Υπάρχουμε όλοι εμείς που δεν θα επιτρέψουμε να θυσιαστούν οι νέες γενιές στην Ευρώπη για να σωθούν οι Τράπεζες.

Υπάρχουμε όλοι εμείς που δεν θα δεχτούμε να δολοφονηθεί η δημοκρατία για να εγκαθιδρυθεί ένα άλλο καθεστώς, αυταρχικό και ολοκληρωτικό, αυτό της τραπεζοκρατίας και της χρεοκρατίας.

Είναι καθήκον μας να αντισταθούμε. Είναι δικαίωμά μας να αμυνθούμε.

Γι' αυτό το λόγο είμαι εδώ. Γι' αυτό το λόγο δέχτηκα την πρόταση του Jean Luc Melenchon.

Γι αυτό νομίζω ότι οι πρωτοβουλίες όπως η δική μας αποτελούν ένα απαραίτητο και ζωτικό στοιχείο για τη μάχη που πρέπει να δοθεί τους επόμενους μήνες και χρόνια στην Ευρώπη.

Μια μάχη που θα αποδείξει ότι οι άνθρωποι είναι πιο δυνατοί από τις τράπεζες, ότι ο λαός είναι πιο δυνατός από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ότι η αλήθεια είναι πιο δυνατή από την προπαγάνδα.

Σας ευχαριστώ.


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Επιτρέψτε μου τώρα να επανέλθω στα αγγλικά και να αναφερθώ απευθείας σε αυτό που πιστεύω ότι αντιμετωπίζουμε, δηλαδή, ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς, μια διαρκή κατάσταση οικονομικής έκτακτης ανάγκης, σχεδιασμένη για να συνθλίψει τους ευρωπαϊκούς λαούς, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες και τη δημοκρατία όπως τη γνωρίζουμε.

Αυτή η αντιδημοκρατική κατάσταση διαρκούς έκτακτης ανάγκης οικοδομείται στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας την οικονομική κρίση ως πρόσχημα,
αξιοποιώντας τη λιτότητα, το δημόσιο χρέος και την άρνηση της ρευστότητας από την Ε.Κ.Τ. ως εργαλεία για την επίτευξη του εκμηδενισμού των δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών διαδικασιών, της κατάργησης των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, της υποταγής των πληθυσμών μέσω της υπακοής των κυβερνήσεών τους στις επιταγές οργάνων, που δεν απολαμβάνουν καμίας απολύτως δημοκρατικής νομιμοποίησης, κανενός μηχανισμού διαφάνειας και λογοδοσίας, όπως το Eurogroup, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή η Τρόικα.

Ως Πρόεδρος της Βουλής από το Φεβρουάριο μέχρι το Σεπτέμβριο του 2015, αρνήθηκα να παραδώσω την κοινοβουλευτική διαδικασία στους δανειστές της Ελλάδας, αρνήθηκα να δεχτώ ότι δυνάμεις άλλες, εκτός των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού, μπορούν να συντάξουν και να υπαγορεύσουν τι υιοθετεί το Κοινοβούλιο χωρίς οι βουλευτές να το έχουν διαβάσει ή συζητήσει, αρνήθηκα να αλλάξω τις πολιτικές μου απόψεις, τα πιστεύω, τις δεσμεύσεις και τη στάση μου για να ικανοποιήσω τους δανειστές της χώρας. Βίωσα ένα κυριολεκτικό κυνήγι μαγισσών επειδή συγκρότησα μια Επιτροπή του Κοινοβουλίου για τον έλεγχο του Ελληνικού Χρέους – μια Επιτροπή η οποία διαπίστωσε ότι το Ελληνικό Χρέος είναι

αθέμιτο

παράνομο

απεχθές

και μη βιώσιμο.

Βρίσκομαι εδώ για να αποδείξω ότι η υπακοή και η υποταγή δεν είναι οι μόνες εναλλακτικές .

Βρίσκομαι εδώ, επίσης, για να δουλέψω μαζί με όλους εσάς για να διασφαλίσω ότι αυτό που συνέβη στην Ελλάδα και εναντίον της Ελλάδας δεν θα παρουσιαστεί ποτέ ξανά ως μια αποδεκτή εναλλακτική για την Ευρώπη και στην Ευρώπη.

Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω δημόσια για τους τρόπους με τους οποίους έχει παραβιαστεί η δημοκρατία επανειλημμένα κατά τη διάρκεια των τελευταίων 5,5 χρόνων στην Ελλάδα, δηλαδή από το Μάιο του 2010, υπό το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης και της υπερχρέωσης της χώρας.

Επιμένω στην Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα επελέγη ως πειραματόζωο σ' ένα πανευρωπαϊκό πείραμα απομάκρυνσης από τις αρχές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγκαθίδρυσης ενός νέου καθεστώτος, το οποίο αποθεώνει τις αγορές και την ανταγωνιστικότητα και αγνοεί τις ανθρώπινες ζωές και τους ανθρώπους, ένα καθεστώς που νοιάζεται για την ανταγωνιστικότητα αντί για το κράτος δικαίου, ένα καθεστώς το οποίο έχει ήδη εξαχθεί σε άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες και πρόκειται να εισαχθεί στις Ευρωπαϊκές συνθήκες και τις διακρατικές συμφωνίες όπως η TTIP και η TISA .

Επιμένω στην Ελλάδα επειδή η συνθλιβή της δημοκρατίας στην Ελλάδα περιλαμβάνει μια διεστραμμένη φιλοδοξία συνθλιβή της δημοκρατίας στην κοιτίδα της και ακύρωσης των ίδιων των αρχών, στις οποίες είχε θεμελιωθεί η έννοια μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης ισότιμων κυρίαρχων κρατών, για την εγγύηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της ευημερίας των λαών τους.

Επιμένω στην Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα είναι επίσης το μέρος όπου το πείραμα απέτυχε ξανά και ξανά, χάρη στην αποφασιστικότητα, την επιμονή, τους αγώνες του λαού της, ο οποίος ξανά και ξανά αποδείχθηκε πιο θαρραλέος από την ηγεσία του.

Επιμένω στην Ελλάδα γιατί, στην πραγματικότητα, η Ελλάδα είναι μια απεικόνιση της Ευρώπης στο μέλλον, αν δεν σχεδιάσουμε και δεν δράσουμε εγκαίρως και αποφασιστικά. Είναι μια εικόνα της Γαλλίας στο μέλλον, αν δεν σχεδιάσουμε και δεν δράσουμε εγκαίρως και αποφασιστικά. Και για να σχεδιάσουμε και να δράσουμε άμεσα και αποφασιστικά πρέπει να μοιραστούμε την καλή γνώση των γεγονότων και της πρόσφατης και της σύγχρονης ιστορίας.

Αν είχε ο Ελληνικός λαός πραγματική και συγκεκριμένη γνώση του τι είχε συμβεί στις χώρες της Λατινικής Αμερικής κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘80, θα ήταν πιο προετοιμασμένος να υπερασπιστεί τον εαυτό του και λιγότερο ευάλωτος στα σχέδια θυματοποίησης και περιθωριοποίησής του.

Από το 2010, η Δημοκρατία στην Ελλάδα έχει αργά αλλά σταθερά ανασταλεί και αυτό που έχει εδραιωθεί είναι ένα νέο καθεστώς,

το καθεστώς των μνημονίων,

ένα καθεστώς που έχει συσταθεί από το Μάιο του 2010 ανάμεσα στις Ελληνικές Κυβερνήσεις και μια τριάδα θεσμικών οργάνων που καλείται Τρόικα, αποτελούμενη από:

• Την Ευρωπαϊκή Επιτροπή
  
  
• Την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα
  
  
• Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που έγιναν δανειστές της Ελλάδας.

Ένα καθεστώς στο πλαίσιο του οποίου:

• η Κυβέρνηση αναλαμβάνει να υιοθετήσει συγκεκριμένες πολιτικές, που ορίζονται στο μνημόνιο, με αντάλλαγμα δάνεια για την εξόφληση του υποτιθέμενου δημοσίου χρέους της χώρας.
  
  
• το Κοινοβούλιο εξαναγκάζεται να νομοθετεί καθ’ υπέρβαση και κατά παράβαση της λαϊκής εντολής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να εφαρμόσει αυτές τις πολιτικές και
  
  
• η Τρόικα, δια των μη εκλεγμένων διορισμένων υπαλλήλων της, αποκτά την εξουσία να εποπτεύει και να επιτηρεί τις πολιτικές της χώρας.

Πώς φτάσαμε στο σημείο αυτό;

Το 2008, όταν ξεκίνησε η διεθνής οικονομική κρίση ο ελληνικός λαός άκουσε από την Κυβέρνησή του αλλά και από τους εκπροσώπους του τραπεζικού συστήματος, εν γνώση των διεθνών και Ευρωπαίων εταίρων, ότι η κρίση ποτέ δεν θα χτυπούσε τη χώρα γιατί το τραπεζικό σύστημα ήταν σταθερό και απαλλαγμένο από τοξικά ομόλογα.

Το 2010, οι Έλληνες πολίτες πληροφορήθηκαν ξαφνικά από την Κυβέρνησή τους, την Κυβέρνηση Παπανδρέου,
ότι η Ελληνική οικονομία βυθιζόταν σαν τον Τιτανικό,
ότι η χώρα ήταν υπερχρεωμένη και στο χείλος της πτώχευσης.

Εξαναγκάστηκαν να κάνουν θυσίες για να σώσουν μια οικονομία η οποία είχε καταστραφεί από τα δύο κόμματα, που κυβερνούσαν για 36 χρόνια.

Παρουσιάστηκαν στα διεθνή μέσα ως ένας λαός τεμπέλης, διεφθαρμένος, που ζούσε πέρα από τις δυνατότητές του.

Απειλούνταν κάθε φορά που έρχονταν εκλογές, με την ξεκάθαρη προειδοποίηση ότι αν εξέλεγαν κάποιο κόμμα εκτός αυτών που είχαν καταστρέψει τη χώρα, αυτό θα σήμαινε καταστροφή.

Τους είπαν ότι δημοκρατικές διαδικασίες όπως οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα αποσταθεροποιούν την οικονομία.

Το 2011, ύστερα από μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς των μνημονίων και την άνθηση των κοινωνικών κινημάτων στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου ενός πρωτότυπου κοινωνικού κινήματος για τον έλεγχο του ελληνικού χρέους και μετά τον υπαινιγμό του Πρωθυπουργού ότι θα διεξήγαγε δημοψήφισμα, οι πολίτες υποβλήθηκαν σε μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση με επικεφαλής τον πρώην αντιπρόεδρο της Ε.Κ.Τ., κύριο Παπαδήμο, δήθεν για να σώσει τη χώρα και την οικονομία, μια κυβέρνηση υποστηριζόμενη από τα 2 κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία για 37 χρόνια (ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία) και ένα ακροδεξιό κόμμα (ΛΑΟΣ).

Αυτή η μη εκλεγμένη κυβέρνηση ανέλαβε να υπογράψει ένα 2ο Μνημόνιο, το οποίο, όπως και το 1ο Μνημόνιο, δεν επικυρώθηκε ποτέ από τη Βουλή αλλά το έφερε ως σχέδιο μέσω της έκτακτης διαδικασίας του κατεπείγοντος το Φεβρουάριο του 2012.

Το Μάιο του 2012 έγιναν εκλογές.

Οι πολίτες είχαν ιδιαίτερα προειδοποιηθεί να μην εκλέξουν το ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, το οποίο αντιμαχόταν το καθεστώς των μνημονίων και της λιτότητας, ζητώντας να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές διαδικασίες στη χώρα και κάνοντας εκστρατεία για το λογιστικό έλεγχο του χρέους, τη διαγραφή του χρέους και ένα μορατόριουμ αποπληρωμών μέχρι να επιτευχθεί ανάπτυξη για τη χώρα και το λαό της, μια λύση ανάλογη με αυτή που αποφασίστηκε για τη Γερμανία το 1953.

Μετά από 2 διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, το Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 σχηματίστηκε η κυβέρνηση Σαμαρά, ως μια ακόμη κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα στα ίδια κόμματα, τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, με την προσθήκη ενός τρίτου κόμματος, της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Το καθεστώς των μνημονίων, αντί να τελειώσει σταδιακά, όπως είχαν υποσχεθεί τα δύο από τα τρία κυβερνητικά κόμματα, επιδεινώθηκε.

Για περίπου 5 χρόνια, από το Μάιο 2010 έως το Δεκέμβριο 2014, όταν αυτή η κυβέρνηση διαλύθηκε,

δεν ήταν ο ελληνικός λαός που έκανε τις θυσίες,

αλλά, αντίθετα, ήταν οι κυβερνήσεις που θυσίαζαν το λαό,

για να σώσουν τους εαυτούς τους,

υπό το πρόσχημα ότι δήθεν έσωζαν την οικονομία και τη χώρα και μείωναν το χρέος.

Τα μνημόνια ονομάζονταν επίσης «προγράμματα προσαρμογής» ακόμη και «προγράμματα διάσωσης».

Το πρώτο μνημόνιο υπογράφτηκε το Μάιο του 2010 και το 2ο το Φεβρουάριο του 2012.

Κανένα από αυτά δεν συζητήθηκε πλήρως στο Κοινοβούλιο.

Δυστυχώς, ήρθε και ένα τρίτο μνημόνιο, αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υποσχεθεί ποτέ να μην υπογράψει και το οποίο η ηγεσία του υπόγραψε και έφερε στην Βουλή τον περασμένο Αύγουστο μέσω άνευ προηγουμένου εκτάκτων διαδικασιών και το οποίο εφαρμόζει τώρα.

Έτσι η χώρα εισήχθη στο λεγόμενο πρόγραμμα προσαρμογής, πρόγραμμα που στην πραγματικότητα σήμαινε ένα διαφορετικό πολιτικό καθεστώς, υπό το οποίο παραβιάζονται βασικές συνταγματικές εγγυήσεις και δημοκρατικές αρχές, όπως επίσης και τα θεμελιώδη δικαιώματα και οι ελευθερίες του λαού.

Το πρόγραμμα αποτελείται από μέτρα λιτότητας που, μεταξύ των άλλων, περιλαμβάνουν την κατακρήμνιση του εργατικού δικαίου, των εργασιακών δικαιωμάτων και εγγυήσεων, βαθιές περικοπές των δημοσίων δαπανών, περικοπές θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα, αυξήσεις φόρων, ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, ιδίως των πιο κερδοφόρων και τις λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που σημαίνουν κλείσιμο, συγχώνευση ή διάλυση των δημοσίων υποδομών, συμπεριλαμβανομένης της δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης.

Αυτά τα μέτρα έχουν ωθήσει την οικονομία σε βαθιά ύφεση και έχουν κατάφωρα υπονομεύσει τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως έχει επισημανθεί από τον ανεξάρτητο εμπειρογνώμονα του ΟΗΕ σχετικά με τις επιπτώσεις του εξωτερικού χρέους στα ανθρώπινα δικαιώματα, τόσο στην έκθεσή του για το 2013-2014 όσο και στα προκαταρκτικά του συμπεράσματα του περασμένου Δεκεμβρίου μετά από τις αντίστοιχες επισκέψεις στην χώρα.

Από το 2012, υπάρχουν επίσης αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Επιτροπής ότι στην περίπτωση της Ελλάδας έχει παραβιαστεί ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης, καθώς και αρκετές αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων με το ίδιο περιεχόμενο.

Η Εθνική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ένα ανεξάρτητο συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας, έχει εκδώσει αρκετές εκθέσεις υπογραμμίζοντας ότι τα μέτρα λιτότητας που υιοθετήθηκαν στην Ελλάδα παραβιάζουν τις διεθνείς, τις Ευρωπαϊκές και τις εθνικές διατάξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτά τα μέτρα οδήγησαν σε

τερατώδη ποσοστά ανεργίας,

έλλειψη στέγης,

φτώχεια,

ανισότητα,

κοινωνικούς αποκλεισμούς

και περιόρισαν σημαντικά την πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες όπως η εκπαίδευση, η περίθαλψη και η δικαιοσύνη,

κατά παραβίαση των υποχρεώσεων της Ελλάδας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ για την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

• Τα ποσοστά ανεργίας αυξήθηκαν από 9,7% το 2009 σε 27% το 2015, με την ανεργία των νέων να φτάνει το πρωτοφανές ποσοστό του 60% στους νέους άνδρες και 72% στις νέες γυναίκες.
  
  

Σε αριθμούς, αυτό σημαίνει 1,5 εκατομμύριο ανέργους σε ενεργό πληθυσμό των 3,5 εκατομμυρίων.

• Εκατοντάδες χιλιάδες νέων και ιδίως νέων επιστημόνων εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν αδυνατώντας να βρουν εργασία στη χώρα τους.
  
  
• Μια επιδημία αυτοκτονιών οδήγησε σε απώλεια χιλιάδων ζωών από την απελπισία.
  
  
• Περίπου 300.000 νοικοκυριά έμειναν χωρίς ηλεκτρικό για μήνες ή ακόμη και χρόνια και πολλοί θάνατοι νέων, ηλικιωμένων και παιδιών καταγράφηκαν με αιτία την ασφυξία ή τη φωτιά από αυτοσχέδιους μηχανισμούς θέρμανσης.
  
  
• Τα μισά από τα παιδιά στην Ελλάδα, δηλαδή περίπου 500.000 παιδιά, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
  
  
• Τα σχολεία λειτουργούν χωρίς βιβλία, χωρίς θέρμανση και τελευταία χωρίς δασκάλους και καταγράφονται συχνά λιποθυμίες μικρών μαθητών στο σχολείο εξαιτίας της πείνας.
  
  
• Τα νοσοκομεία λειτουργούν με έναν νοσηλευτή ανά 40 ασθενείς.
  
  
• Ξανά και ξανά καρκινοπαθείς και οροθετικοί στερήθηκαν την πρόσβαση στα φάρμακα για να καταπολεμήσουν την ασθένειά τους.
  
  
• Το 44,8% των συνταξιούχων παίρνει συντάξεις πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας και αυτό είναι ένα ποσοστό που πρόκειται να πολλαπλασιαστεί με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Τσίπρα, που θα περικόψει τις συντάξεις για 12η φορά.
  
  
• Εκατοντάδες χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έχουν κλείσει και αυτό επίσης πρόκειται να πολλαπλασιαστεί αφού οι ελεύθεροι επαγγελματίες καλούνται να πληρώσουν αβάσταχτα ποσοστά του εισοδήματός τους σε φόρους και εισφορές κοινωνικής ασφάλισης.
  
  
• Η χώρα έχει χάσει περίπου το 25% του ΑΕΠ της.
  
  

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα νόμων που προωθήθηκαν στο κοινοβούλιο μέσω:

• έκτακτων
  
  
• αντισυνταγματικών
  
  
• αντιδημοκρατικών διαδικασιών

Νόμοι αρκετών εκατοντάδων σελίδων, συμπτυγμένοι σε 1, 2 ή 3 άρθρα, προκειμένου οι βουλευτές να μην είναι σε θέση να ψηφίσουν ναι σε ορισμένες διατάξεις και όχι σε άλλες, που εισήχθησαν και ψηφίστηκαν σε λιγότερο από 48 ώρες συνολικά, υπό τη ρητή απειλή ότι είτε θα εγκρίνονταν είτε η επόμενη δανειακή δόση προς την Ελλάδα δεν θα εκταμιευόταν και η χώρα θα χρεοκοπούσε.

το Νοέμβριο 2012, 800 σελ.

τον Απρίλιο 2013, 300 σελ.

το Μάρτιο 2014, 800 σελ.

Ζητήθηκε από τη χώρα να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία της και τις δημόσιες επιχειρήσεις σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές για να αποπληρώσει το χρέος, ένα ξεπούλημα που εκτελείται χωρίς καμία διαφάνεια ή κοινοβουλευτικό έλεγχο. Οι βουλευτές απαγορεύθηκε ακόμα και να έχουν πρόσβαση σε έγγραφα που αφορούσαν αυτές τις συμφωνίες.


Ταυτοχρόνως, με διατάξεις και τροπολογίες της τελευταίας στιγμής εξασφαλίστηκε η ατιμωρησία για τους υπεύθυνους της ζημιάς σε βάρος της οικονομίας ή του δημόσιου συμφέροντος. Γιατί, αντίθετα με τα συνθήματα της μιντιακής προπαγάνδας, τα μνημόνια βασίζονται υπέρμετρα σε διεφθαρμένους αξιωματούχους και προνομιακές σχέσεις μεταξύ των κυβερνώντων και μιας ιδιότυπης ολιγαρχίας, που επωφελείται από τη διάλυση του δημόσιου τομέα, ενώ την ίδια στιγμή απολαμβάνει προνομιακής φορολογικής μεταχείρισης.

Μια σειρά νόμων δεν εγκρίθηκαν από το Κοινοβούλιο αλλά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μετά από πρόταση της Κυβέρνησης: οι αποκαλούμενες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με την απατηλή επίκληση κατάστασης απρόβλεπτης και επείγουσας ανάγκης προκειμένου να παρακαμφθεί η κοινοβουλευτική συζήτηση.

Αυτές οι πολιτικές προήχθησαν με τη χρήση αστυνομικής βίας, που συμπεριελάμβανε όχι μόνο σωματική βία αλλά και τη χρήση από τις αστυνομικές δυνάμεις επικίνδυνων χημικών εναντίον διαδηλωτών και γενικότερα εναντίον των πολιτών.

Στρατιωτικά μέτρα, όπως η επιστράτευση των απεργών, χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλείο για την επίτευξη υπακοής.

Εργαζόμενοι στα δημόσια μέσα μεταφοράς, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, καθώς επίσης και οι εκπαιδευτικοί που απεργούσαν για να υπερασπιστούν τις δουλειές τους, τα δικαιώματά τους ή το δημόσιο χαρακτήρα των επιχειρήσεων στις οποίες δούλευαν, επιστρατεύτηκαν, που σημαίνει ότι οι υπηρεσίες τους τέθηκαν στη διάθεση του κράτους με την δικαιολογία ότι η απεργία τους αποτελούσε απειλή για τη δημόσια τάξη ή τη δημόσια υγεία.

Καθ’ όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε κανένα σημάδι ανάπτυξης.

Αντίθετα, η χώρα διέρχεται τη μεγαλύτερη ύφεση (7 χρόνια τώρα) που υπήρξε ποτέ στην Ευρώπη σε καιρό ειρήνης.

Ο πληθυσμός υποβάλλεται σε ανθρωπιστική κρίση άμεσα συνδεδεμένη με τα λεγόμενα μέτρα διάσωσης.

Όσο για το χρέος, το ποσοστό του ΑΕΠ έχει εκτιναχθεί από λιγότερο του 120% προ των Μνημονίων σε παραπάνω του 180% μετά από τρία Μνημόνια και συνεχίζει να αυξάνεται.

Εν τω μεταξύ, οι εκπρόσωποι της Τρόικας, οι οποίοι συνέταξαν αυτές τις τερατώδεις συμφωνίες, έχουν επανειλημμένα παραδεχθεί δημόσια ότι έχουν κάνει λάθη στους υπολογισμούς τους.

Αυτό σήμαινε ότι παραδέχθηκαν δημοσίως ότι έχουν κάνει λάθος στην εκτίμηση ότι τα μέτρα που υπαγορεύτηκαν και οι φόροι που επιβλήθηκαν θα αντιμετώπιζαν την οικονομική κρίση και την κρίση χρέους της χώρας.

Ωστόσο, αυτοί που παραδέχονται ότι έκαναν λάθος, επέμεναν (και ακόμα συνεχίζουν να επιμένουν) ότι οι ίδιες πολιτικές πρέπει να συνεχιστούν, πράγμα που αποδεικνύει ότι στόχος αυτών των πολιτικών δεν ήταν ποτέ η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και της κρίσης χρέους, αλλά αντίθετα ο έλεγχος του κράτους και του λαού και η παράνομη ιδιοποίηση της περιουσίας του.

Στις 25 Ιανουαρίου 2015 ο Ελληνικός λαός, με γενικές εκλογές, έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ ένα ποσοστό κοντά στην απόλυτη πλειοψηφία, και παρείχε μια σαφή και κατηγορηματική εντολή στην Κυβέρνηση και στο Κοινοβούλιο να ξεμπερδέψει με τα μνημόνια, να ξεμπερδέψει με αυτές τις καταστροφικές, ανθρωποκτόνες και αντιδημοκρατικές πολιτικές και να απαιτήσει την ελάφρυνση του χρέους της χώρας.

Στις 4 Απριλίου 2015, συγκροτήθηκε μια ειδική Επιτροπή της Βουλής που ονομάστηκε Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, προκειμένου να διενεργήσει νομικό και λογιστικό έλεγχο του χρέους. Εξέδωσε την προκαταρκτική της έκθεση τον Ιούνιο του 2015, την οποία έφερα μαζί ου και διατίθεται στην είσοδο – να την κρατήσετε και να τη διαφυλάξετε.

Χαίρομαι ιδιαιτέρως που είναι μαζί μας ο Eric Toussaint, Επιστημονικός Συντονιστής της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους και η Margot Salomon, εξέχων μέλος της.

Η προκαταρκτική έκθεση της Επιτροπής κατέληξε ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι :

• Παράνομο
  
  
• Αθέμιτο
  
  
• Απεχθές
  
  
• Εξ ολοκλήρου μη βιώσιμο

Διαπίστωσε ότι το δημόσιο χρέος είχε συναφθεί μέσω αντισυνταγματικών και παρανόμων διαδικασιών, κατά παραβίαση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών, όπως κατοχυρώνονται στις διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο.

Διαπίστωσε επίσης ότι οι πιστωτές της χώρας ενεργούσαν με κακή πίστη ήδη από το 2010, επιβαρύνοντας εν γνώση τους τη χώρα με μη βιώσιμα δάνεια και μετατρέποντας το ιδιωτικό χρέος σε δημόσιο χρέος με σκοπό να σώσουν τις γαλλικές, τις γερμανικές και σε μεταγενέστερο στάδιο τις Ελληνικές ιδιωτικές Τράπεζες, σε βάρος του Ελληνικού λαού που δεχόταν επίθεση από ένα τσουνάμι φορολογίας και λιτότητας ως ένα μέσο για τη υποστήριξη της ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος.

Η επιτροπή, μέσω της αποκάλυψης εγγράφων που εμπεριέχονταν σε ποινικές δικογραφίες, καθώς και μέσω ακροάσεων αποκάλυψε ότι το ΔΝΤ και τα κράτη-μέλη του, που περιλαμβάνουν όλα τα μέλη της Ε.Ε. γνώριζαν ήδη από το Μάρτιο του 2010 ότι το Ελληνικό Χρέος ήταν μη βιώσιμο.

Ότι τα μέτρα που συμπεριλαμβάνονταν στο 1ο μνημόνιο (Μάιος 2010) ήταν δεδομένο ότι θα προκαλέσουν βαθιά και μακροχρόνια ύφεση και διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.

Αποκάλυψε ότι οι Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες επωφελήθηκαν από την προνομιακή γνώση τους σχετικά με τη μη βιωσιμότητα του Ελληνικού Χρέους και ξεφορτώθηκαν τα Ελληνικά κρατικά ομόλογα που διακρατούσαν μεταξύ του 2010 και 2011, κερδίζοντας έτσι δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ όταν πραγματοποιήθηκε το κούρεμα του 2012.

Επίσης, αποκάλυψε ότι ενώ οι Ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, 15.000 μικρο-ομολογιούχοι και δημόσιοι οργανισμοί καταστράφηκαν από το ίδιο κούρεμα, διασώθηκαν μόνο οι ιδιωτικές Ελληνικές τράπεζες.

• Η έκθεση δείχνει ότι, αντίθετα με την προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης που διοργανώθηκε από το 2010 για την απεικόνιση του ελληνικού λαού ως τεμπέλη και διαβιούντα πέραν των δυνατοτήτων του, οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα κρατήθηκαν πολύ κάτω από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο σε όλους τους τομείς, εκτός από τις αμυντικές δαπάνες, όπου έχουν εντοπιστεί μια σειρά σημαντικών υποθέσεων διαφθοράς στις οποίες εμπλέκονταν κυβερνητικά στελέχη και διεθνείς εταιρείες.
  
  
• Η έκθεση επίσης δείχνει ότι το 92% των δανείων που δόθηκαν στην Ελλάδα στο πλαίσιο του καθεστώτος των μνημονίων, στην πραγματικότητα δεν δόθηκαν στην Ελλάδα αλλά κατευθύνθηκαν πίσω στους δανειστές για την αποπληρωμή του χρέους.
  
  
• Η Επιτροπή κατέληξε σε αυτά τα προκαταρκτικά συμπεράσματα και μέσω ακροάσεων και συλλογής αποδεικτικών στοιχείων και πρέπει να αναφερθεί ότι η μόνη αρχή που αρνήθηκε να συνεργαστεί πλήρως με την Επιτροπή ήταν ο Διοικητής Τράπεζας της Ελλάδας, ο οποίος αρνήθηκε να παράσχει στην Επιτροπή τις τραπεζικές κινήσεις που αφορούσαν τα δάνεια που φέρονταν ότι είχαν δοθεί στην Ελλάδα στο πλαίσιο των μνημονιακών δανειακών συμβάσεων – επικαλούμενος το τραπεζικό απόρρητο.
  
  

Η Επιτροπή ξεκίνησε, μέσω μιας συνάντησης με την EvaJoly, να διερευνά το σκάνδαλο της Lux-Leaks και τις επιπτώσεις της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και επωφελούνται από φορολογικούς παράδεισους με έδρα το Λουξεμβούργο και τις Κάτω Χώρες μια κατάσταση που στέρησε από την Ελλάδα πολλά δισεκατομμύρια φορολογικών εσόδων.

Παρ' όλες αυτές τις αποκαλύψεις, οι πιστωτές της Ελλάδας επέμειναν ότι ο Ελληνικός λαός πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει το τίμημα και να ξεπληρώσει ένα χρέος που είχε φτάσει τα 325 δισεκατομμύρια ευρώ.

Αυτό σήμαινε ότι κάθε μωρό που γεννιόταν στην Ελλάδα χρωστούσε κατά το 1ο εξάμηνο του 2015, 32.500 ευρώ.

Μια εβδομάδα μετά την έκδοση και δημοσιοποίηση του Προκαταρκτικού Πορίσματος της Επιτροπής, και συγκεκριμένα, στις 25η Ιουνίου 2015, οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί απηύθυναν στην Ελληνική κυβέρνηση ένα τελεσίγραφο 48 ωρών ζητώντας της να αποδεχθεί, κατά παράβαση της λαϊκής εντολής του Ιανουαρίου, μια σειρά μέτρων περαιτέρω απορρύθμισης του εργατικού δικαίου, κατάλυσης των εγγυήσεων της κοινωνικής ασφάλισης και της προστασίας των υπερχρεωμένων πολιτών και απαιτώντας το ξεπούλημα των πολυτιμότερων δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και επιχειρήσεων, των μεγάλων λιμανιών, αεροδρομίων και δημοσίων υποδομών για την αποπληρωμή ενός μη βιώσιμου και απεχθούς χρέους το οποίο παραπλανητικά παρουσιαζόταν ως βιώσιμο.

Στις 27 Ιουνίου, μετά από πρόταση της Κυβέρνησης, αποφασίστηκε από το Κοινοβούλιο να διεξαχθεί ένα δημοψήφισμα επί του τελεσιγράφου στις 5 Ιουλίου 2015. Αυτό ήταν το πρώτο δημοψήφισμα που οργανώθηκε ποτέ στην Ελλάδα από το 1975, όταν τέθηκε σε ισχύ το Σύνταγμα της Ελλάδας.

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας του δημοψηφίσματος, διεθνείς και ξένοι αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένων των Προέδρων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Juncker, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Schulz και του EurogroupDijsselbloem, προέβησαν κατ’ επανάληψη σε δηλώσεις για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και απηύθυναν άμεσες και έμμεσες απειλές προς το λαό σε περίπτωση που απέρριπτε τα μέτρα.

Υπήρξαν κυβερνητικοί και διεθνείς αξιωματούχοι, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να δηλώνουν ότι θα επέλθει μια ανθρωπιστική καταστροφή αν επικρατούσε το ''ΟΧΙ'' και άλλοι που έλεγαν ότι ο λαός θα τιμωρηθεί αν απορρίψει τα μέτρα.

Το δημοψήφισμα διενεργήθηκε με κλειστές τις τράπεζες και με ελέγχους κεφαλαίων να έχουν επιβληθεί για περισσότερο από μια εβδομάδα, λόγω της άρνησης της ΕΚΤ να παράσχει ρευστότητα μιας εβδομάδας μετά την απόφαση διενέργειας του δημοψηφίσματος, ως ακόμη μια προσπάθεια να επηρεάσουν την ψήφο του λαού.

Αυτή ήταν η 2η φορά που η τραπεζική ρευστότητα χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο για την αλλαγή δημοκρατικών αποφάσεων, η 1η φορά ήταν ένας ανάλογος εκβιασμός που είχε απευθυνθεί κατά του Κυπριακού Κοινοβουλίου το Μάρτιο του 2013.

Κι όμως, επικράτησε η δημοκρατία.

Ο λαός, με ένα ξεκάθαρο 62% υπέρ του '' ΟΧΙ '', απέρριψε τα καταστροφικά μέτρα.

Τρεις ημέρες πριν το δημοψήφισμα, δόθηκε στη δημοσιότητα ένα σχέδιο έκθεσης του ΔΝΤ, όπου επίσημα ομολογείται για πρώτη φορά ότι το Ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να συνεχίζεται η αποπληρωμή του χωρίς να διακυβεύεται ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού και η κοινωνική συνοχή.

Η έκθεση είχε ημερομηνία 26 Ιουνίου 2015 και είχε αποκρυφθεί από το λαό για μια ολόκληρη εβδομάδα.

Αυτό που επακολούθησε του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και του 62% υπέρ του ''ΟΧΙ'' ήταν όνειδος για την Ευρώπη, για τον κόσμο, για τη δημοκρατία.

Οι πιστωτές, συμπεριλαμβανομένων των ευρωπαϊκών θεσμών αρνήθηκαν να λάβουν υπ’ όψιν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Επέμειναν, υπό την απειλή ότι θα προκαλείτο τραπεζική κατάρρευση και ανθρωπιστική καταστροφή, να ληφθούν μέτρα σκληρότερα από αυτά που είχαν απορριφθεί.

Μια εβδομάδα μετά από το μεγαλειώδες και ξεκάθαρο ΟΧΙ που προέκυψε από το δημοψήφισμα, η κυβέρνηση προσυπέγραψε μέτρα χειρότερα από εκείνα τα οποία ο λαός είχε απορρίψει.

Το ΟΧΙ του λαού μετατράπηκε σε ΝΑΙ της Κυβέρνησης υπό τη ρητή απειλή πως η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ θα έκλεινε οριστικά και η χώρα θα πάθαινε ασφυξία και θα αναγκαζόταν να φύγει από την Ευρωζώνη – μια απειλή που προσκρούει άμεσα στο Ευρωπαϊκό δίκαιο, όπως παραδέχθηκε και ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ μερικούς μήνες αργότερα.

Αυτό που η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε το ξημέρωμα της 13ης Ιουλίου 2015, ήταν ότι η Βουλή θα νομοθετούσε επί προ-διαμορφωμένων κειμένων εκατοντάδων σελίδων χωρίς καμία διαβούλευση και σε προκαθορισμένες ημερομηνίες με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και με τις τράπεζες ακόμα κλειστές.

Επιπλέον, δέχτηκε ότι οι δικαστικές αποφάσεις που κρίνουν προηγούμενα μνημονιακά μέτρα, συμπεριλαμβανομένων των περικοπών των συντάξεων, αντισυνταγματικά, θα ανατρέπονταν από τα καινούργια μνημονιακά μέτρα που προέβλεπαν νέες περικοπές στις συντάξεις.

Αυτός ο εκβιασμός βαφτίστηκε ''προαπαιτούμενα'' για μια συμφωνία και η Βουλή κλήθηκε να καταργήσει νόμους που είχε ψηφίσει μόλις 4 μήνες πριν και να απέχει από κάθε νομοθετική πρωτοβουλία χωρίς την προέγκριση των πιστωτών.

Αυτό είναι που προβλέπεται ρητά στη δήλωση της Ευρωδιάσκεψης Κορυφής της 12ης Ιουλίου.

Ένας νόμος άνω των 100 σελίδων διαμορφωμένων ως 1 άρθρο πέρασε την 15η Ιουλίου σε λιγότερες από 24 ώρες σύμφωνα με τη δήλωση της Ευρωδιάσκεψης Κορυφής.

Ένας νόμος 1000 σελίδων διαμορφωμένων ως 3 άρθρα πέρασε την 22α Ιουλίου μέσα σε λιγότερες από 24 ώρες. Συμπεριελάμβανε, σε ένα μόνο άρθρο, και τα 1008 άρθρα του Ελληνικού Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, ο οποίος το Δεκέμβριο του 2014 είχαν επίσης απορριφθεί με ποσοστό 93% ΟΧΙ στο δημοψήφισμα των δικηγόρων σε όλη την Επικράτεια.

Αυτός ήταν ένας νόμος που είχε κατατεθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και αποσυρθεί συνεπεία του δημοψηφίσματος των δικηγόρων.

Ο νόμος αυτός αναστήθηκε και κατατέθηκε στη Βουλή από ένα υπουργό Δικαιοσύνης της Κυβέρνησης Τσίπρα, που είχε υπάρξει μεταξύ των πιο σκληρών επικριτών του:

Υπέγραψε και εισήγαγε το νόμο λέγοντας στα πρακτικά του Κοινοβουλίου ότι δεν συμφωνεί με τις διατάξεις του αλλά δεν βλέπει καμία εναλλακτική για την αποτροπή της κατάρρευσης των τραπεζών και όταν ρωτήθηκε αν μπορούσαν να γίνουν τροποποιήσεις, απάντησε ότι, δυστυχώς, οι πιστωτές δεν θα επέτρεπαν τροποποιήσεις.

Αφότου υπογράφτηκε το 3ο μνημόνιο στα μέσα του Αυγούστου, ένας νόμος σχεδόν 400 σελίδων πέρασε στις 14 Αυγούστου, μέσα σε 24 ώρες, με το κοινοβούλιο να εξαναγκάζεται να επανασυγκληθεί κατεπειγόντως εν μέσω της καλοκαιρινής διακοπής των εργασιών του.

Αμέσως μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, οι πιστωτές επαναλάμβαναν ότι “Η εμπιστοσύνη μεταξύ της Ελλάδας και εκείνων έχει διαρραγεί”, υπονοώντας ότι καθεαυτή η απόφαση διεξαγωγής του δημοψηφίσματος και η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος αποτελούσαν παράγοντα διάρρηξης της εμπιστοσύνης.

Αμέσως αφότου η Βουλή ψήφισε αυτά τα προαπαιτούμενα, κατά παραβίαση της λαϊκής εντολής και ανατρέποντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ανακοίνωσε ωμά ότι “Η εμπιστοσύνη αποκαταστάθηκε”, συνδέοντας έτσι ευθέως την εμπιστοσύνη με την κατάργηση των κοινοβουλευτικών και δημοκρατικών διαδικασιών και την παράβαση της λαϊκής εντολής.

Τα ανακοινωθέντα του Eurogroup τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, απέκλειαν ρητά κάθε συζήτηση για διαγραφή του χρέους.


Την ίδια στιγμή νέα δάνεια ύψους άνω των 86 δισεκατομμυρίων ευρώ ελήφθησαν από την Ελλάδα.

Τώρα, κάθε μωρό στην Ελλάδα χρωστάει περισσότερα από 41.000 ευρώ.


Η Βουλή επανειλημμένα νομοθέτησε υπό απειλή και εξαναγκασμό και αφού πέρασε αυτό η φρικαλέα νομοθεσία, διαπιστώνοντας ότι ένα μεγάλο μέρος των βουλευτών του βασικού κυβερνώντος κόμματος, συμπεριλαμβανομένων και εμού ως Προέδρου της Βουλής, 2 αντιπροέδρων και των Προέδρων 4 από τις 6 μόνιμες επιτροπές του Κοινοβουλίου, αρνηθήκαμε να ψηφίσουμε αυτή την κατ’ εντολή νομοθεσία και την ανάληψη ενός τρίτου μνημονίου, η Κυβέρνηση σε συμφωνία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πιστωτές, παρακάμπτοντας την Πρόεδρο της Βουλής, διέλυσαν αιφνιδιαστικά τη Βουλή για να αναζητήσουν μια “πιο σταθερή πλειοψηφία”, προκειμένου να εφαρμόσουν τα μέτρα που ο λαός είχε απορρίψει.

Εκλογές-αστραπή προκηρύχθηκαν στις 28 Αυγούστου, οι οποίες θα πραγματοποιούνταν στις 20 Σεπτεμβρίου 2015.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που είχε ζητήσει μια ευκαιρία για να τελειώσει με τα μνημόνια τώρα ζητούσε μια δεύτερη ευκαιρία για να τα εφαρμόσει.

Για πρώτη φορά μετά από πάνω από 5 χρόνια, οι πιστωτές ήταν ικανοποιημένοι με τη διεξαγωγή εκλογών στην Ελλάδα.


Και με το δίκιο τους.

Το 45,5% του πληθυσμού απείχε ενώ ακόμη 2,5% κατέγραψε λευκή ή άκυρη ψήφο.

Πρόκειται για ρεκόρ αποχής που δεν έχει προηγούμενο στα τελευταία 40 χρόνια.

Οι περισσότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν εναντιωθεί στα μέτρα, είτε δεν ήταν υποψήφιοι σε εκείνες τις εκλογές είτε προσπάθησαν να διαμορφώσουν έναν εκλογικά βιώσιμο συνασπισμό υπό το όνομα Λαϊκή Ενότητα μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα.

Μια προσπάθεια που δεν κατάφερε να εισαχθεί στη Βουλή για 7.000 ψήφους.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, στις 10 Σεπτεμβρίου, έλαβε χώρα ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την καθιέρωση αρχών για την προστασία των υπερχρεωμένων κρατών έναντι καταχρηστικών πρακτικών εκ μέρους των δανειστών τους. Παρά το γεγονός ότι αυτές οι αρχές προστάτευαν ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, η Ελλάδα απείχε από την ψηφοφορία, όπως και τα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε., κάτω από συνεχείς πιέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο καταψήφισαν αυτές τις αρχές οι οποίες υιοθετήθηκαν με μεγάλη πλειοψηφία από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.

Είναι ενδιαφέρον να επισημανθεί πως η Γερμανία, μια χώρα που επωφελήθηκε από μια διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της το 1953, μια χώρα που ακόμη δεν έχει αποπληρώσει επανορθώσεις στην Ελλάδα, οι οποίες δεν περιλαμβάνονταν στη διαγραφή και οφείλονται στις φρικαλεότητες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, επανορθώσεις που υπολογίζεται ότι φτάνουν σε ένα ποσό μεταξύ 278 και 340 δισεκατομμυρίων ευρώ με μετριοπαθείς υπολογισμούς, διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη χρήση του δημοσίου χρέους ενάντια οικονομικά ασθενών κρατών για να προωθηθεί αυτή η νέου τύπου οικονομική υποδούλωση.

Αμέσως μετά τις εκλογές και πριν τη σύγκληση της νέας Βουλής, η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους συνεδρίασε όπως είχε προγραμματιστεί και εξέδωσε το δεύτερο πόρισμά της, που αναλύει τον αθέμιτο, παράνομο, απεχθή χαρακτήρα του 3ου μνημονίου και του αντίστοιχου νέου χρέους που είναι και αυτό προδήλως μη βιώσιμο.

Από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου κι ύστερα, η συρρίκνωση των δημοκρατικών διαδικασιών έχει οξυνθεί περαιτέρω.

Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου εκδίδονται με μια άνευ προηγουμένου συχνότητα.

Η Βουλή νομοθετεί σχεδόν αποκλειστικά με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και πάντοτε προκειμένου να εκπληρώσει τις απαιτήσεις των πιστωτών.

Τα νομοσχέδια που υιοθετούνται ή κατατίθενται τους τελευταίους 3 μήνες συμπεριλαμβάνουν :

• Την κατάργηση της προστασίας της α’ κατοικίας των υπερχρεωμένων πολιτών.
  
  
• Το ξεπούλημα των Τραπεζών της χώρας.
  
  
• Το ξεπούλημα των εναπομεινάντων περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, υποδομών και επιχειρήσεων.
  
  
• Ένα νέο κύκλο περικοπών συντάξεων-οι συντάξεις περικόπτονται για 12η φορά στην Ελλάδα και επιβάλλονται νέες εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, που κάνουν αβίωτη τη ζωή των νέων επαγγελματιών, των αυτοαπασχολουμένων και των αγροτών.

Μέλη των κυβερνώντων κομμάτων που εναντιώνονται σε αυτά τα μέτρα καλούνται να παραδώσουν τις βουλευτικές τους έδρες και αν δεν ψηφίζουν τα μέτρα, διαγράφονται από τα κόμματα τους. Αυτή ήταν πρακτική προηγούμενων κυβερνήσεων όταν επρόκειτο για μνημονιακά μέτρα. Αυτή η πρακτική είχε εντόνως επικριθεί από το ΣΥΡΙΖΑ και τώρα υιοθετείται από το ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό που είχε διαφημιστεί ως το παράλληλο πρόγραμμα της κυβέρνησης για την προστασία των αδυνάμων κατατέθηκε και μετά αποσύρθηκε από την κυβέρνηση υπό την πίεση των πιστωτών.

Και η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους μπαίνει στο στόχαστρο, κυριολεκτικά καταδιώκεται. Τα πορίσματά της αφαιρέθηκαν από την ιστοσελίδα της Βουλής, τα γραφεία της τής αφαιρέθηκαν, κηρύχθηκε η λήξη των εργασιών της πριν αυτές ολοκληρωθούν με απόφαση του νέου Προέδρου της Βουλής, ο οποίος τώρα προσπαθεί να κατάσχει τα προσωπικά αντικείμενα και αρχεία των μελών της Επιτροπής.

Παρεμπιπτόντως, την Δευτέρα θα υπάρξει απόπειρα κατάσχεσης των αρχείων των μελών της Επιτροπής με τη βοήθεια αστυνομικής δύναμης, όπως ενημερώθηκα από επιστολή του νέου Προέδρου της Βουλής. Η κοινωνία, από την άλλη, αγκαλιάζει την Επιτροπή και ήδη ένας πολίτης προσέφερε τα γραφεία του για να στεγαστεί η Επιτροπή.

Ωστόσο η κοινωνία βυθίζεται στην απελπισία, ζητείται από το λαό να αρνηθεί την αξιοπρέπεια του και την ελπίδα του και να αποδεχτεί ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, από αυτό το ίδιο πολιτικό κόμμα που εκλέχθηκε για να αποδείξει ότι η ελπίδα θα επικρατήσει του φόβου και του οικονομικού εκβιασμού.

Οι πιστωτές είναι κάτι παραπάνω από ευχαριστημένοι, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, αυτό που τώρα βυθίζεται σαν τον Τιτανικό είναι οι ίδιες οι αρχές στις οποίες στηρίχθηκε η δημιουργία της Ε.Ε., η δημοκρατία, η ειρήνη, η κοινωνική δικαιοσύνη, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ευημερία των λαών και των κοινωνιών μέσα στην Ευρώπη.

Η ύφεση συνεχίζεται και το χρέος της χώρας υπολογίζεται ότι θα έχει φτάσει το 200% του ΑΕΠ μέσα στα επόμενα 2 χρόνια σύμφωνα με τις εκθέσεις του ΔΝΤ .

Τα μνημόνια δεν είναι συμφωνίες διάσωσης.

Συγκροτούν ένα καθεστώς-θανατική ποινή για τον ελληνικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης και ένα ευθύ πραξικόπημα ενάντια στη δημοκρατία.

Προάγουν ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που χρησιμοποιεί τις τράπεζες και τη ρευστότητα με τρόπο ανάλογο με αυτόν που χρησιμοποιούνταν τα τανκς και τα όπλα σε προηγούμενες περιόδους.

Αυτό είναι ένα καθεστώς που είτε πρέπει να ανατραπεί από τους Ευρωπαϊκούς λαούς και τους εκλεγμένους εκπροσώπους τους είτε θα κυριαρχήσει στην Ευρώπη και θα υποκαταστήσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατίας, που μπορούν να βασιστούν μόνο στο σεβασμό των ανθρώπινων ελευθεριών, των ανθρώπινων ζωών, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Κανείς δεν μπορεί να προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη.

Και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού δεν μπορούν να προσποιούνται ότι δεν έχουν επιλογή.


Η παράδοση της δημοκρατίας, της κοινοβουλευτικής κυριαρχίας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί ποτέ να είναι επιλογή.

Η θυσία του λαού και ολόκληρων γενεών για να σωθούν οι τράπεζες και οι τραπεζίτες δεν μπορεί ποτέ να είναι επιλογή.

Η παραβίαση της λαϊκής εντολής για την ικανοποίηση των δανειστών δεν μπορεί ποτέ να είναι επιλογή.

Αντιθέτως, έχουμε καθήκον και δημοκρατική υποχρέωση, μια πραγματική επιλογή, να διεκδικήσουμε:

1. Θεσμοθέτηση της διαδικασίας του λογιστικού ελέγχου του χρέους, όχι απλώς ως υποχρέωση των κυβερνήσεων και των κρατών, όπως περιγράφεται στον ευρωπαϊκό κανονισμό 472/2013 (που ουδέποτε εφαρμόσθηκε από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή κυβέρνηση) , αλλά ως αυτοτελές δημοκρατικό, συλλογικό και κυριαρχικό δικαίωμα των λαών, που νομιμοποιούνται να γνωρίζουν πώς δημιουργήθηκε το χρέος και δικαιούνται να αρνηθούν να πληρώσουν ένα χρέος που δεν είναι δικό τους, δηλαδή ένα χρέος που δεν δημιουργήθηκε εν γνώσει και προς όφελος του λαού και του κράτους.

2. Θεσμοθέτηση ενός αυτοτελούς κυριαρχικού δικαιώματος των κρατών να απόσχουν από κάθε είδους αποπληρωμή χρέους μέχρι την ολοκλήρωση του λογιστικού ελέγχου και θεσμοθέτηση, αντίστοιχα, έννομης υποχρέωσης των άλλων κρατών, των ευρωπαϊκών και διεθνών Αρχών και οργανισμών να σέβονται το δικαίωμα αυτό και να απόσχουν από κάθε πράξη εξαναγκασμού.

3. Υπαγωγή της διαδικασίας λογιστικού ελέγχου υπό την αιγίδα των Κοινοβουλίων, με την υποχρεωτική εξέταση-συζήτηση του Πορίσματος του λογιστικού ελέγχου σε δημόσιες συνεδριάσεις.

4. Υιοθέτηση κριτηρίων για τη διασφάλιση της ικανότητας, της εμπειρογνωμοσύνης, της αμεροληψίας και της αντιπροσωπευτικότητας των Επιτροπών Λογιστικού Ελέγχου. Η σύνθεση των επιτροπών να είναι διεθνής, να συμπεριλαμβάνει ειδικούς, καθώς και εκπροσώπους της κοινωνίας που δραστηριοποιούνται σε διαδικασίες λογιστικού ελέγχου και διαφάνειας. Η δομή και η εμπειρία της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους) που δημιουργήθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως υπόδειγμα.

5. Θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής συνεργασίας όλων των κρατικών, δημόσιων, ευρωπαϊκών και διεθνών Αρχών με τις Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου και πρόβλεψη κυρώσεων για την άρνηση συνεργασίας.

6. Προώθηση-ενίσχυση διαδικασιών αστικής και διεθνούς ευθύνης για κυβερνητικούς και διεθνείς αξιωματούχους και φορείς που σκόπιμα ή εν γνώσει τους παραβιάζουν τις διεθνείς τους υποχρεώσεις και ζημιώνουν κράτη και λαούς.

7. Διεκδίκηση δημοκρατικού και κοινωνικού ελέγχου επί του τραπεζικού συστήματος. Το ευρωπαϊκό και διεθνές τραπεζικό σύστημα έχει εξελιχθεί σε αυτοτελή καταναγκαστική εξουσία που λειτουργεί με αδιαφανείς μεθόδους, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση ή δημόσιο έλεγχο. Αυτό συνιστά κατάσταση μη ανεκτή σε μια δημοκρατία. Οι γραφειοκράτες και οι τραπεζίτες δεν μπορούν να υποκαθιστούν ή να ελέγχουν τους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού, δεν μπορούν να υπαγορεύουν πολιτικές και να χειραγωγούν κυβερνήσεις, δεν μπορούν να αρνούνται τον σεβασμό στην λαϊκή εντολή. Ο δημοκρατικός έλεγχος επί του τραπεζικού συστήματος σημαίνει πραγματική διαφάνεια στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και την υπαγωγή του τραπεζικού συστήματος στους δημοκρατικά νομιμοποιημένους εκπροσώπους των λαών και στους δημοκρατικούς θεσμούς. Σημαίνει, επίσης, δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο των τραπεζών και, πρωτίστως, των κεντρικών εθνικών και διεθνών τραπεζών.

8. Μείωση των εξοπλιστικών δαπανών ως προτεραιότητα, με δεδομένο το γεγονός ότι αποτέλεσαν το κατεξοχήν πεδίο διαφθοράς και άδικης υπερχρέωσης κρατών και λαών. Ταυτόχρονα, η σχετική απόφαση προωθεί το παγκόσμιο αίτημα αφοπλισμού ως αναπόσπαστο τμήμα μιας πολιτικής για την παγκόσμια ειρήνη.

9. Ενίσχυση της διαδικασίας διαφάνειας και της νομοθεσίας κατά της διαφθοράς ως αναγκαίο τμήμα μιας πολιτικής που στοχεύει στη φορολογική και κοινωνική δικαιοσύνη.

10. Θεσμοθέτηση αποτελεσματικών διαδικασιών απονομής της δικαιοσύνης και λογοδοσίας για τους υπόλογους δημοσίων δαπανών και διακυβέρνησης. Η αδικία συνιστά αφόρητη κατάσταση και δηλητηριώδες συναίσθημα για τις κοινωνίες. Μηχανισμοί λογοδοσίας πρέπει να εξασφαλισθούν για εκείνους που υπερχρεώνουν τις χώρες σε βάρος των λαών τους.

11. Ενίσχυση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών όπως τα δημοψηφίσματα κα θεσμοθέτηση του υποχρεωτικού οικουμενικού σεβασμού του αποτελέσματός τους.

12. Θεσμοθέτηση νέων μορφών συμμετοχής των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων γενεών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και στην εποπτεία της εφαρμογής τους. Αξιοποίηση της γνώσης, της επιστημοσύνης και των ιδεών εκείνων που σήμερα περιθωριοποιούνται, με πρώτους τους νέους επιστήμονες που εξαναγκάζονται να μεταναστεύουν.