Σταύρος Ζουμπουλάκης

 

Οσοι πιστεύουµε ότι η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ (1948), ευθύς µετά το Ολοκαύτωμα, αποτελεί ιστορικό γεγονός μεγάλης ηθικής σημασίας δεν μπορεί παρά να παρακολουθούμε με ανησυχία όσα συμβαίνουν εκεί τον τελευταίο καιρό, και κυρίως μετά την επιστροφή του Νετανιάχου ως πρωθυπουργού με τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 2022, στις οποίες το Λικούντ πήρε 32 έδρες (η Κνέσετ έχει 120) και του πρόσφεραν άλλες τόσες τα θρησκευτικά και ακροδεξιά κόμματα, που συμμάχησαν μαζί του, προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση. Η ανησυχία δεν αφορά την οικονομική πολιτική του ή άλλο τι, μα την ίδια τη δημοκρατική υπόσταση του κράτους του Ισραήλ.

Ο πρώην πρωθυπουργός Εχούντ Μπαράκ δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τη σημερινή κυβέρνηση Νετανιάχου φασιστική. Οποιος γνωρίζει τι πιστεύουν, προτείνουν και επιβάλλουν αυτά τα θρησκευτικά, ακροδεξιά κόμματα διά των υπουργών τους στην κυβέρνηση Νετανιάχου δεν θα θεωρήσει υπερβολική την καταγγελία του Μπαράκ. Επί παραδείγματι, ο Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ, αρχηγός ενός τέτοιου κόμματος, καταδικασμένος από τη Δικαιοσύνη για υποκίνηση μίσους, υπουργός Εθνικής Ασφάλειας σήμερα, κηρύττει την προσάρτηση της Δυτικής Οχθης και τον εκτοπισμό όλων των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, ενώ ο Μπεζαλέλ Σμότριx, αρχηγός ενός άλλου παρόμοιου κόμματος, υπουργός Οικονομικών τώρα, δεν πιστεύει απλώς στη φυσική ανωτερότητα των Εβραίων έναντι των Αράβων, αλλά υποστηρίζει καθαρά ένα καθεστώς απαρτχάιντ στο Ισραήλ και παρουσιάζει χάρτες του Μεγάλου Ισραήλ, όπου περιλαμβάνεται και η Ιορδανία.

Το ευρύ φάσμα των θρησκευτικών κομμάτων στο Ισραήλ δεν είναι ομοιογενές, συναποτελείται από διάφορα ρεύματα (τους θρησκευτικούς σιωνιστές, τους υπερορθόδοξους Ασκενάζι, τους Σεφαραδίτες παραδοσιολάτρες), που πάντως συγκλίνουν, παρά τις πολλές επιμέρους διαφορές τους, σε ορισμένα κρίσιμα σημεία: ζητούν την εφαρμογή της Χαλάχα, του θρησκευτικού νόμου, πιστεύουν πως δεν υπάρχουν αραβικά εδάφη στην Παλαιστίνη και ότι ανήκει στους Εβραίους κατά θεία κληρονομία, άρα πρέπει να επεκταθούν οι εποικισμοί και να προσαρτηθεί κάποτε και όλη η Δυτική Οχθη, είναι, επιπλέον, όλα τους μισογυνικά, ομοφοβικά και ευθέως ρατσιστικά. Η απήχηση των κομμάτων αυτών στην κοινωνία συνολικά διευρύνεται διαρκώς, ενώ υπερτερούν συντριπτικά στους μετανάστες από τη Ρωσία και την Ουκρανία, που έφτασαν μαζικά στη χώρα μετά το τέλος του κομμουνισμού, και βεβαίως στους εποίκους.

Η σύγκρουση που διεξάγεται σήμερα στο Ισραήλ είναι ουσιαστικά ανάμεσα σε δύο προτάσεις για το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας αυτής.

Εμπόδιο στα αντιδημοκρατικά έργα και σχέδια του Νετανιάχου στέκεται η Δικαιοσύνη, με την οποία έχει σοβαρά προσωπικά προβλήματα και ο ίδιος, και ειδικότερα το Ανώτατο Δικαστήριο, γι’ αυτό και αποφάσισε να περικόψει δραστικά τις αρμοδιότητές του. Το θεσμικό αυτό πραξικόπημα δεν έμεινε χωρίς απάντηση. Από την αρχή του έτους είμαστε μάρτυρες τεράστιων διαδηλώσεων, που ανάλογες δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ στο Ισραήλ από το 1948 έως σήμερα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν κατεβαίνουν στους δρόμους και στις πλατείες για να διαμαρτυρηθούν εναντίον μιας νομοθετικής ρύθμισης, ξέρουν καλά ότι εκείνο που διακυβεύεται είναι η ίδια η δημοκρατική ζωή στη χώρα τους.

Το Ισραήλ καυχάται ότι είναι το μόνο δημοκρατικό κράτος στη Μέση Ανατολή. Πράγματι είναι και μάλιστα υπό την εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη της διαρκούς εμπόλεμης κατάστασης. Είναι, πάντως, κράτος ιδιόμορφο, διαφορετικό από τις φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες, γιατί αυτοπροσδιορίζεται ως εβραϊκό και δημοκρατικό ταυτόχρονα. Τα θρησκευτικά κόμματα αδιαφορούν εντελώς για τη δημοκρατική ταυτότητα του κράτους και τα ενδιαφέρει αποκλειστικά η εβραϊκή. Ακριβέστερα: επιδιώκουν την όσο γίνεται περαιτέρω ενίσχυση της εβραϊκής ταυτότητας εις βάρος της δημοκρατικής. Το Λικούντ, έχοντας αποβάλει προ πολλού τον φιλελεύθερο χαρακτήρα του και συμμαχώντας με τα κόμματα αυτά –γιατί αλλιώς δεν μπορεί να κυβερνήσει, λόγω της σχεδόν απόλυτης απλής αναλογικής– συντάσσεται και αυτό στη γραμμή της ενίσχυσης της εβραϊκής ταυτότητας του κράτους εις βάρος της δημοκρατικής, που κορυφώθηκε με την ψήφιση από την Κνέσετ, επί πρωθυπουργίας Νετανιάχου πάλι, ενός νέου θεμελιώδους νόμου –το Ισραήλ δεν έχει σύνταγμα–, στις 19 Ιουλίου 2018 (βλ. Samy Cohen, «Israël. Une démocratie fragile», Fayard, 2021) για το Ισραήλ ως έθνος – κράτος του εβραϊκού λαού. Το 20%, όμως, των πολιτών του Ισραήλ δεν είναι Εβραίοι αλλά Αραβες, που είναι αποφασισμένοι να μείνουν εκεί και οι οποίοι δεν μπορούν να αναγνωριστούν στην εβραϊκή ταυτότητα του κράτους, η οποία συγκεκριμενοποιείται με σειρά νόμων που τους θίγουν στην καθημερινή ζωή τους. Ας προσθέσω ότι στη θέση τους θα μείνουν και οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Οχθης, όσο και αν πολλαπλασιάζονται εκεί οι εποικισμοί (700.000 έποικοι ζουν σήμερα στη Δυτική όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, έναντι 250.000 το 1993, τον καιρό των μακαρία τη λήξει συμφωνιών του Οσλο), γεγονός που καθιστά μη πραγματοποιήσιμη σήμερα τη λύση των δύο κρατών.

Η σύγκρουση που διεξάγεται σήμερα στο Ισραήλ είναι ουσιαστικά ανάμεσα σε δύο προτάσεις για το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας αυτής. Η μία πρόταση είναι του Νετανιάχου και των συμμάχων του για ένα κράτος θρησκευτικά φονταμενταλιστικό και ταυτοτικό, για ένα εβραϊκό κράτος όπου δεν έχει θέση κανείς άλλος εκτός από τους Εβραίους, ενώ η άλλη είναι για ένα κράτος ουδετερόθρησκο και καθολικό, για ένα κράτος του Ισραήλ, όπου θα μπορούν να ζουν και να αναπνέουν όλοι οι πολίτες του, ανεξαρτήτως εθνότητας και θρησκείας. Η πρώτη πρόταση αυτή τη στιγμή προχωράει επιθετικά και κερδίζει διαρκώς έδαφος, ενώ η δεύτερη αμύνεται. Θέλω να ελπίζω –αφελώς ίσως– ότι ο αγώνας δεν έχει κριθεί οριστικά. Η πρώτη πρόταση, ακραία εθνικιστική, δεν απειλεί μόνο τη δημοκρατία στο Ισραήλ, αλλά και κάθε προοπτική ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΚΕΦΑΛΑ

Πάντα φταίει κάτι άλλο. Οι ανίκανες εξουσίες κατασκευάζουν, επινοούν συνθήκες. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η κλιματική αλλαγή, η πανδημία, η κρίση.

Και όταν τα άλλα στερέψουν, όταν κορεστούν, τότε πάντα φταίει ο άλλος. Ο εχθρός. Είναι διαφορετικός, αλλόθρησκος, άγριος. Είναι απειλή. Ασύμμετρη και τρομακτική. 

Και τότε ο εχθρός που η εξουσία κατασκευάζει και ταΐζει την αρένα, ρίχνεται στα λιοντάρια.  Που δεν είναι άλλα από εμάς.

Στην αρένα από χθες, οι άλλοι. Οι ξένοι. 

«Η ακροδεξιά κουνάει την ουρά της στο αφεντικό της, τη Νέα Δημοκρατία, που της πετάει το μπαλάκι», γράφει ο Θανάσης Καμπαγιάννης και συνυπογράφουμε: «Ρατσιστική αποκτήνωση των "πολιτοφυλάκων" στον Έβρο σε πλήρη θέα: "25 κομμάτια έχω φορτώσει". 25 άνθρωποι σε κλειστή καρότσα, σε κατάσταση ασφυξίας, εν μέσω πυρκαγιάς. Το ελληνικό κράτος είναι υπόλογο για ποινικά εγκλήματα, καθώς όλα γίνονται εν γνώσει και υπό την προστασία του, με φανερές πινακίδες».

Η μπάλα στους φασίστες

Χθες γίναμε μάρτυρες ενός συνολικού καλέσματος για πογκρόμ. Ο Έβρος καίγεται -ακόμα- και αξιόλογη μερίδα κατοίκων του, ζητούν να καούν οι άλλοι. Η κυβέρνηση απούσα επίσημα, πανταχού παρούσα ανεπίσημα.

Ο βουλευτής της Ελληνικής Λύσης Πάρης Παπαδάκης, έδωσε το πλαίσιο: «λαθρομετανάστες» που «παρακωλύουν το έργο των πιλότων» και κάλεσε τα μέλη του τοπικού Συλλόγου στον οποίο προεδρεύει «να είστε σε εγρήγορση για να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλά». 

Ενώ ο αρχηγός της Ελληνικής Λύσης, Κυριάκος Βελόπουλος, επικροτεί βασανισμούς μεταναστών από ντόπιους.

Τι ξέρει να κάνει καλά η Ελληνική Λύση;

Να παίρνει το μπαλάκι του αφεντικού και να το πετάει όπου της ζητήσει. Το μήνυμα δόθηκε από τον Ευρυπίδη Στυλιανίδη, βουλευτή ΝΔ και πρώην υπουργό: «Πολλοί φοβούνται ή αποφεύγουν να το αναφέρουν, αλλά είναι περίεργο -κι ας το εξετάσουν οι ειδικοί- ότι οι περισσότερες νέες εστίες φωτιών εμφανίζονται την ίδια ώρα, σε σχετικά μικρές αποστάσεις μεταξύ τους, κατά μήκος της οροσειράς της Ροδόπης και κατά μήκος των ορεινών μονοπατιών που διέρχονται κατά κανόνα μαζικά όλο το προηγούμενο διάστημα παράνομοι μετανάστες. Αυτό δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε. Έχουμε ζητήσει κατ’ επανάληψη να στελεχωθεί με συνοριοφύλακες ο Νομός Ροδόπης με κριτήρια εντοπιότητας, ώστε οι ίδιοι οι χωριανοί να μπορούν να περιφρουρούν τον τόπο και την οικογένειά τους».

Η εξαφανισμένη κυβέρνηση έβγαλε χθες βόλτα το φασιστότσουρμο. Που πυροδοτημένο από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όρμησε με την πρέπουσα αλλά εξαιρετικά επικίνδυνη γραφικότητα. 

Με αρχή το βίντεο του ανθρώπου που απήγαγε και κλείδωσε 25 συνανθρώπους, αυτοπροσδιορίζοντας τον εαυτό του ως κυνηγό κεφαλών, κυνηγό ψυχών, το τσούρμο* ξεσάλωσε. Οι «αυθόρμητες πρωτοβουλίες πολιτών», όπως χαρακτήρισαν τα συστημικά Μέσα τους υποκινούμενους από βουλευτές «αγανακτισμένους πολίτες», θέριεψαν. «Κλείσε την κάμερα και δώσε πόνο», «Κάψτους», «Στη θάλασσα μαζί με το τρέιλερ».

Ναι μεν, αλλά

Οι αρχές πιεσμένες από την πίεση των άλλων -ναι υπάρχουν και οι άλλοι και είμαστε πολλοί- τον συνέλαβαν , τόσο εκείνον, όσο και τους δύο Έλληνες συνεργούς του. Ωστόσο έκλεισαν και το ματάκι τους εκεί που έπρεπε, αφού η ανακοίνωση της ΕΛΑΣ κατέληγε:

«Η Ελληνική Αστυνομία επαγρυπνά και, σε συνεργασία με τις υπόλοιπες κρατικές Αρχές, επιχειρεί εντατικά και συστηματικά για την αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων και την εξάρθρωση των εγκληματικών κυκλωμάτων διακίνησης παράτυπων μεταναστών, μεριμνώντας παράλληλα για την τήρηση της νομιμότητας και αποσκοπώντας στο δραστικό περιορισμό του προβλήματος.Υπενθυμίζεται ότι η Ελληνική Αστυνομία στη διάρκεια του Αυγούστου αποτρέπει κατά μέσο όρο στον Έβρο περίπου 900 ημερησίως παράνομες εισόδους στη χώρα μας και συλλαμβάνει εκατοντάδες διακινητές.

Η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου, με ισχυρό δημοκρατικό κεκτημένο και ανθρωπιστική παράδοση. Η αυτοδικία δεν είναι ανεκτή σε καμία έκφανσή της».

Η ανακοίνωση της ντροπής

Τη σκυτάλη πήρε το υπουργείο μετανάστευσης που χθες το απόγευμα εμφανίστηκε με την παρακάτω ντροπιαστική ανακοίνωση:

«Παρά τις συνεχείς και επίμονες προσπάθειες των ελληνικών αρχών για την προστασία των συνόρων και της ανθρώπινης ζωής, η τραγωδία αυτή επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, τους κινδύνους της παράτυπης μετανάστευσης».

 

Η κυβέρνηση έκανε -κάνει- αυτό που ξέρει καλά. Μετατόπιση ευθύνης. Με φόντο 26 καμένους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων 3 παιδιά, χαράζει τα μονοπάτια του μίσους. Μονοπάτια που ακολουθούν με θρησκευτική προσήλωση οι πρόθυμοι σερίφηδες. Παράλληλα το κράτος εκκενώνει μια ακυβέρνητη χώρα, έρμαιο, αφημένη στα χέρια ηρωικών ομάδων ανθρώπων. Εκείνων του Δημόσιου κράτους που παράλληλα το καίει με κάθε τρόπο που μπορεί. 

Πηγή: 2020mag.gr

 

Ευάγγελος Κωνσταντέλος

Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τις εκλογές και το μόνο που ακούγεται σχεδόν παντού είναι, πως για τον αναμενόμενο κατήφορο της χώρας, ευθύνεται το 40,56% που ψήφισε την ΝΔ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν κατακλυστεί με σχόλια και αναρτήσεις λοιδορώντας, χλευάζοντας, ειρηνεύοντας και κακολογώντας έναν λαό και μια κοινωνία για την … κακή δήθεν επιλογή, να παραδώσει για ακόμη μία φορά την εξουσία σε μια ανάλγητη και επικίνδυνη κυβέρνηση.

Μια τέτοια αντίδραση βέβαια οφείλεται στα στελέχη της ΝΔ και στους «αδικημένους» δημοσιογράφους, οι οποίοι απαιτούν από την κοινωνία να σωπάσει σε οτιδήποτε κακό συμβαίνει, καθώς το αποτέλεσμα της κάλπης αποτελεί από μόνο του ένα επιχείρημα υποταγής στη βούληση της πλειοψηφίας. Όμως τα πράγματα ίσως είναι εντελώς διαφορετικά και δεν αφορούν ούτε τις εκλογές ούτε την βούληση της κοινωνίας.

Κανένας λαός δεν επιλέγει εκούσια την καταστροφή του και καμία κοινωνία δεν επιλέγει την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Ομολογουμένως, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα –όπως και σε άλλα παρακμιακά και οπισθοδρομικά κράτη διαδραματίζουν εδώ και δεκαετίες έναν χυδαίο και εντελώς αντικοινωνικό ρόλο. Αυτό όμως δεν είναι ούτε καινούργιο ούτε αφορά μόνο την ενημέρωση.

Διαφθορά και παρακμή υπάρχουν σε όλους τους θεσμούς και μάλιστα είναι διαδεδομένες πρακτικές, ανεξάρτητα ποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία. Ευθύνεται σε αυτό η πλειοψηφία της κοινωνίας; Φυσικά και όχι. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως τους διαχειριστές της εξουσίας, κάθε εξουσίας. Βαραίνει το κράτος και τα πολιτικά κόμματα. Επομένως κάθε κριτική που απευθύνεται σε μια διαλογή –και όχι επιλογή– που καλείται ο κόσμος να κάνει κάθε τέσσερα χρόνια, δεν επηρεάζει την σταθερά που διαμορφώνει ένα διεφθαρμένο κράτος. Η σταθερά είναι εκεί για να αναγνωρίζουμε και να διαπιστώνουμε απλά το βαθμό της παρακμής του.

Έτσι ο κόσμος έχει να διαλέξει ανάμεσα στο κακό και στο μη χειρότερο. Ποτέ δεν είχε την πραγματική επιλογή για το καλύτερο. Ο κόσμος ποτέ δεν είχε την πολιτική επιλογή για κάτι ουσιαστικό που θα βελτίωνε τη ζωή του και θα αναβάθμιζε τον πολιτισμό του. Ό,τι κατάφερε το κατάφερε επειδή οι επιλογές που είχε να κάνει αφορούσαν την καθημερινή ζωή και τις ανάγκες της, παρά τα εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει μέσα σε τέτοιο αφιλόξενο και εχθρικό κράτος.

Έτσι φτάνουμε στο πιο δυνατό επιχείρημα, που καταδεικνύει την έλλειψη επιλογής των πολιτών και θυματοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας. Η πλειοψηφία του κόσμου δεν μπορεί να σκεφτεί την ύπαρξή της εκτός και πέρα από τους εξαναγκασμούς και την τυραννία τέτοιου κράτους. Ποια είναι λοιπόν η επιλογή που μπορεί να κάνει; Φταίει που δεν γίνεται μάρτυρας, να αγιάσει και να καταθέτουν οι αριστεροί ιδεολόγοι του Κολωνακίου υποκριτικά στεφάνια τιμής στην πεσούσα κοινωνία;

Τι καλό είχε να επιλέξει ο κόσμος στις εκλογές και δεν το επέλεξε;
Αυτό που είχε να διαλέξει λοιπόν ήταν ανάμεσα:
– Σε μια νεοφιλελεύθερη και αυταρχική ΝΔ, που την στήριζαν και την στηρίζουν τα
ΜΜΕ και τα παρασιτικά οικονομικά συμφέροντα.
– Σε έναν Σύριζα, που μεθοδικά και απροκάλυπτα επιδίωκε να ενταχθεί στο σύστημα,
ώστε να καλύψει τα ψυχολογικά κενά και τα συμπλέγματα των μεγαλοστελεχών
του.

– Σε ένα διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, που βρισκόταν υπό την ομηρία του Κυριάκου
Μητσοτάκη.
– Σε ένα ΚΚΕ, που συμμετέχει στις εκλογές όχι για να κυβερνήσει αλλά για να
μετρήσει δυνάμεις.
– Και τέλος, στα ακροδεξιά απομεινάρια της οικονομικής κρίσης.

Φταίει ο λαός λοιπόν. Φταίνε οι λαοί της Ευρώπης, που κινούνται προς τα δεξιά και όχι η αριστερά που παρέδωσε ξανά τα «όπλα» και τον λαό στον λαϊκισμό. Φταίει ο λαός, που δεν καταλαβαίνει τις ασυναρτησίες και τις κούφιες μεγαλοστομίες των δήθεν αριστερών κομμάτων και όχι η αριστερά καριέρας που απώλεσε την επαναστατική της ρίζα.

Φταίει ο κόσμος, που την προηγούμενη περίοδο έβλεπε το ΚΚΕ να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση και την αντιπολίτευση να κάνει δημόσιες σχέσεις και να ικετεύει συνεργασίες με τα κόμματα που διέλυσαν την κοινωνία. Φταίει ο κόσμος, που ακόμη και τώρα που έχει γίνει η χώρα κάρβουνο η αριστερά παρακαλά τον Μητσοτάκη να δείξει λίγο οίκτο και να μην είναι τόσο ανάλγητος και καταστροφικός (να είναι τόσο όσο να κρατά στον αναπνευστήρα την αριστερά).

Φταίει το 40,56% που ψήφισε το κακό, φταίει και το 59.44% που ψήφισε το μη χειρότερο. Και μη χειρότερα… Πέρα λοιπόν και από αυτές τις σύντομες διαπιστώσεις δεν έχει κανένα νόημα να προτείνει κανείς λύσεις σε μια δήθεν αριστερά που σταθερά κιοτεύει και αρνείται την οποιαδήποτε ευθύνη. Έτσι κι αλλιώς η αριστεροσύνη της εδώ και δεκαετίες εξαντλείται στις δοξοσοφίες και στα σπαράγματα αριστερών διανοητών.

Τίποτα καινούργιο. Ο Σύριζα θα συνεχίσει την μέτρια πολιτική ζωή που απολάμβανε πριν η ιστορική αναγκαιότητα τον ανεβάσει στην εξουσία και το ΚΚΕ θα κυνηγά οτιδήποτε αριστερό δεν ελέγχει. Τι νόημα υπάρχει να προτείνει κανείς αριστερή δράση σε αριστερούς καριέρας; Αυτό όμως που έχει σημασία να ειπωθεί, είναι πως όταν έρθει εκείνη η νομοτελειακή «στιγμή» που το σύστημα θα αλλάξει, η κοινωνία θα την ακολουθήσει από επιλογή και όχι από ανάγκη.

Θα ακολουθήσει τη «στιγμή» που θα ενσαρκώνει αυτό που η κοινωνία επιθυμεί και όχι τις «φαεινές» υπερφίαλες ιδέες τσέπης. Θα ακολουθήσει εκείνη τη «στιγμή» που θα είναι αποφασισμένη να πράξει αυτό που πρέπει και όχι την μετριότητα τύπου … κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ο Σύριζα και το ΚΚΕ απέτυχαν παταγωδώς να είναι αυτή η «στιγμή» ήδη από την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Απέτυχαν και παρέδωσαν την κοινωνία στο έλεος του Μητσοτάκη, καθώς πρώτοι εκείνοι αναγνώρισαν και συνεχίζουν να αναγνωρίζουν τον ίδιο και την κανονικότητά του.

ΥΓ: Σε ένα παράλληλο σύμπαν η αριστερά θα είχε παραιτηθεί ήδη από την περίοδο της πανδημίας, θα ήταν με τον κόσμο στον δρόμο μέχρι να κυνηγηθεί κάθε παρασιτική δύναμη που εξευτελίζει και κακοποιεί την κοινωνία. Αντ’ αυτού επέλεξε την συναλλαγή με ό,τι παρακμιακό ανέδειξε η πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr και του ertopen.com

Πηγή: koutipandoras.gr

Εκλογές 21 Μάϊου 2023:

Ανάμεσα στις Louis Vuitton-Original και τις Louis Vuitton-Μαϊμούδες

Κλεάνθης Γρίβας
22 Μαϊου 2023

 

Ο Bertolt Brecht, σχολιάζοντας καυστικά την εξέγερση της 17ης  Ιουνίου 1953 (δύο μήνες μετά τον θάνατο του Στάλιν) κατά την οποία οι εργάτες του Ανατολικού Βερολίνου εξεγέρθηκαν καταγγέλλοντας τους εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας στα εργοστάσια και απαιτώντας την παραίτηση της κομμουνιστικής κυβέρνησης που είχε επιβάλλει η Σοβιετική Ένωση στην Ανατολική Γερμανία, εξέγερση που καταστάληκε με ιδιαίτερη σκληρότητα από τα σοβιετικά στρατεύματα (πράγμα που επαναλήφθηκε το 1956 με την καταστολή της εξέγερσης του λαού της Ουγγαρίας), έγραψε: 

Η ΛΥΣΗ
«Μετά την εξέγερση της 17ης Ιουνίου 1953, ο γραμματέας της Ένωσης Συγγραφέων διένειμε φυλλάδια στην Stalinallée. Σ’ αυτά διαβάζαμε, ότι ο Λαός, από δικό του φταίξιμο έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης και τώρα μόνο αν διπλασιάσει τις προσπάθειές του θα μπορέσει να την ξανακερδίσει. Μήπως όμως θα ήταν πιο απλό για την κυβέρνηση, να διαλύσει τον Λαό και να εκλέξει έναν άλλο;»

[Η Stalinallée μετονομάστηκε σε Karl-Marx-Allee το 1961]

Εάν ο Brecht ζούσε στη σημερινή Ελλάδα, θα διαπίστωνε ότι ο κίνδυνος δεν προέρχεται από την εξέγερση του λαού αλλά από την καταψήφιση ή την υπερψήφιση της εκάστοτε συμπολίτευσης και (της ομογάλακτής της) δήθεν «αντιπολίτευσης», και θα έγραφε:  «μήπως μοναδική λύση είναι “να διαλυθεί ο νυν “λαός” και να αντικατασταθεί από ένα νέο;»!

Γιατί λοιπόν όλοι απορούν που ο νυν "λαός" προτίμησε τις Louis Vuitton-Original από τις  Louis Vuitton-Μαϊμούδες;

Νίκος Παπαδογιάννης

Γνωρίζετε, πιθανότατα, ότι στην άλλη μου ζωή είμαι αθλητικός συντάκτης. Ως τέτοιος, και ως κανονικός δημοσιογράφος (με το συμπάθιο), στρογγυλοκάθισα χθες στον καναπέ του σπιτιού μου για να απεργήσω, πιστός στην εξαγγελία της ΕΣΗΕΑ. Το κυρίαρχο αίτημα ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη, η δικαίωση των θυμάτων των Τεμπών, η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων (ξεκινώντας από τους πολιτικούς ταγούς), και η χαμένη τιμή της ρημάδας της δημοσιογραφίας «χωρίς κομματικό πρόσημο» όπως έγραφε το σχετικό τσιτάτο.

Υπέθεσα ότι μαζί μου θα απεργούσαν και οι υπόλοιποι αθλητικοί συντάκτες, αφού άλλωστε ήταν μία σχετικά ψόφια Τετάρτη, χωρίς αγώνες από αυτούς που σταματούν την κυκλοφορία και δονούν την επικράτεια. Όπως αποδείχθηκε, είχα μαύρα μεσάνυχτα. Πριν μεσημεριάσει, η ΕΣΗΕΑ καταστρατήγησε την απεργία της, δίνοντας άδεια για δημοσίευση μικρών επικήδειων για τον μακαρίτη Μίμη Παπαϊωάννου, που πέθανε σε ηλικία 81 ετών. Λίγες ώρες αργότερα, αποφασίστηκε νέα εξαίρεση, για να καλυφθεί από τις αθλητικές ιστοσελίδες και από την κρατική τηλεόραση ο τελικός του Challenge Cup του βόλεϊ, μεταξύ Ολυμπιακού-Μακάμπι.

Και μιας που άνοιξε ο ασκός του απεργοσπάστη Αιόλου, πέρασαν από το ίδιο παράθυρο και όλες σχεδόν οι αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας. ΑΕΚ-Γαλατασαράι για το Champions League του μπάσκετ; Περιγραφή και ρεπορτάζ από τα Λιόσια. Λόντον Λάιονς-Προμηθέας; Περιγραφή από το στούντιο. Ρεάλ-Λίβερπουλ και Νάπολι-Άιντραχτ για το ποδοσφαιρικό Champions League; Περιγραφάρες τόσο από το Μέγκα όσο και από την Cosmote TV. Τένις Σάκκαρη-Κβίτοβα; Κανονικό σπηκάζ μέσα στη μαύρη νύχτα.

Από επαγγελματίες δημοσιογράφους, εννοείται, οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να διαβάζουν ένα μίνι μανιφέστο της ΕΣΗΕΑ 3-4 φορές σε κάθε μετάδοση. Το διευκρινίζω το τελευταίο, διότι σε παλαιότερες απεργίες επιστρατεύτηκαν από τα κανάλια παλαίμαχοι αθλητές ή συνάδελφοι από την αδελφή Κύπρο ή κάτι περαστικοί που σκάμπαζαν από μπάλα. Παράλληλα, ορισμένοι αθλητικοί ιστότοποι πρόσφεραν στον αναγνώστη διαρκή ενημέρωση από τα ματς της βραδιάς, με σχολιασμό και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Τι διάβολο απεργία ήταν αυτή, αγαπητή Ένωση; Απεργούσαν, δηλαδή, μόνο εκείνοι που είχαν ρεπό; Εάν χθες υπήρχε πλήρης αγωνιστική Super League ποδοσφαίρου και Euroleague μπάσκετ, θα την περνούσαμε όλοι στις επαγγελματικές επάλξεις τη μεγάλη μέρα, σκυμμένοι πάνω από τα πληκτρολόγια και φλυαρώντας στα μικρόφωνα; Τι νόημα έχουν οι απεργίες, όταν εξαιρούνται επίσημα από αυτές όσοι …έχουν δουλειά; Και μάλιστα σε μία συνηθισμένη Τετάρτη, με αθλητικές μεταδόσεις ρουτίνας; Τι ρεντίκολο ήταν αυτό το χθεσινό;

Εννοείται, ότι πολλά φιλοκυβερνητικά ειδησεογραφικά σάιτ δούλεψαν κανονικότατα όλη μέρα, για πολιτική επικαιρότητα μιλάμε τώρα, γράφοντας την απεργία και τα αιτήματά τους στα γαλάζια τους μέζεα. Το ίδιο έκαναν και τα πρωινομεσημεριανάδικα των καναλιών, που όποτε βολεύει τάσσονται στο μετερίζι της ειδησεογραφίας και όποτε δεν βολεύει ασχολούνται με ωροσκόπια και μαγειρική. Αλλά ας τους αφήσουμε δαύτους, αφού το πρόβλημα εντοπίζεται αλλού.

Η απεργία των δημοσιογράφων εκφυλίστηκε (ως συνήθως) σε ανέκδοτο, το οποίο προκάλεσε ηχηρά γέλια όταν προστέθηκε στην εξίσωση η ανακοίνωση της ίδια της Ένωσης Συντακτών: «Η ΕΣΗΕΑ χαιρετίζει τη μαζική συμμετοχή των δημοσιογράφων της Αθήνας στην απεργία της Τετάρτης, 15 Μαρτίου», γράφει ο τίτλος.

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν τρολάρισμα, αλλά όχι, η Ένωση σοβαρολογούσε και μάλιστα μιλούσε για «ηχηρό μήνυμα διεκδίκησης της ανεξαρτησίας των δημοσιογράφων», ιδίως, λέει, προς τα μαγαζιά που την καταστρατήγησαν. «Η παραφωνία, αρκετών ιστοσελίδων που ανάρτησαν ενημερωτικό περιεχόμενο θα αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο των καταστατικών προβλέψεων», σημειώνεται στον επίλογο. Θα τους κάνουν τα μούτρα κρέας, όπως συνήθως. Καλύτερα να τις καταργήσουμε τελείως τις απεργίες.

Την ίδια ώρα, η έμπειρη Μαριάννα Πυργιώτη δοκίμαζε τα αντανακλαστικά των χρηστών του Twitter, με οδυνηρές, αν κρίνω από τα σχόλια, συνέπειες. «Θα έπρεπε να γίνει ένα πειραματικό lock down των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων για 30 ημέρες, με μόνη πηγή “ενημέρωσης” τα social media. Κανείς πουθενά να μην εργαζόταν, ό,τι κι αν συνέβαινε. Από τραπεζική χρεωκοπία έως σεισμό. Μετά θα τα ξαναλέγαμε για το Α.Ρ.Δ. που πιπιλάτε σαν καραμέλα», έγραψε η χαλκέντερη συνάδελφος.

Για όποιον κατέβηκε από άλλον πλανήτη, τα αρχικά Α.Ρ.Δ. σημαίνουν Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι. Σχεδόν όλοι της επισήμαναν το αυτονόητο: η «δημοσιογραφία», όπως την κατάντησαν οι πετσωμένοι παπαγάλοι της τηλεόρασης και όχι μόνο, αυτή που καταβαράθρωσε την άμοιρη Ελλάδα στην 108^η θέση της σχετικής λίστας, δεν πρόκειται να λείψει σε κανέναν, εάν πεθάνει έναν ωραίο θάνατο.

Εκείνη που κραυγάζει με την απουσία της είναι η ανεξάρτητη και αδέσμευτη δημοσιογραφία, η κανονική δηλαδή. Υπάρχει ακόμη τέτοια στον τόπο, αλλά χάνεται αύτανδρη μέσα στις άναρθρες κραυγές των αργυρώνητων αυλικών της κυβέρνησης και των διακινητών ψευδών ειδήσεων.

Να ξέρεις, φίλε αναγνώστη, ότι όσοι επιμένουμε να διακονούμε το επάγγελμα δίχως να κατεβάζουμε τα βρακιά νιώθουμε απέχθεια στα όρια του μίσους για αυτούς που εξευτελίζουν τον κλάδο, τους ΑΡΔ που λέει και η Μαριάννα. Όποιος έλθει και μου πει κατάμουτρα ότι είμαι σαν τους Πορτοσαλταίους και ατιμάζω το επάγγελμά μου, θα είναι τυχερός αν γλιτώσει μόνο με πτύελο.

Πηγή: koutipandoras.gr

Οι άνθρωποι αναζητούμε την ασφάλεια να γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτή η ασφάλεια για την συντηρητική νέα δεξιά παρέχεται από την άσκηση «νόμιμης βίας»: στην οικογένεια από τον πατέρα, στο σχολείο από τον δάσκαλο, στην εργασία από τον εργοδότη και στην κοινωνία γενικότερα από ένα σύστημα «νόμου και τάξης».

 

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΡΑΝΤΟΥ

 

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε να γράψω για αυτά. Μάλλον, δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να γράψω τώρα για αυτά. Ίσως ήταν αυτό το έγκλημα που σε κάνει να σκέφτεσαι τις σχέσεις και τους δεσμούς που διέπουν τον σύγχρονο κόσμο, ίσως και όχι. Ίσως να ήταν αυτό που είδες πάλι, με τον πιο εγκληματικό τρόπο, το Κράτος, τον πιο σπουδαίο φροντιστή σου, να γίνεται ο πιο δεινός βασανιστής. Αλήθεια, πώς γίνεται να βασανίζεσαι από τον ίδιο τον φροντιστή σου;

Το Κράτος ταυτίζεται με την έννοια της εξουσίας - είναι η οργανωμένη πολιτική οντότητα που κατέχει το μονοπώλιο της χρήσης «νόμιμης βίας».

Ο όρος Κράτος εμφανίζεται την εποχή του Machiavelli και σημαίνει δύναμη. Κράτος και εξουσία, δίχως να είναι συνώνυμα, παραπέμπουν στο ίδιο φαινόμενο. Το κράτος νοείται ως καταπιεστικός μηχανισμός, ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στην άρχουσα τάξη να διασφαλίζει την κυριαρχία της πάνω στην εργατική τάξη, προκειμένου να την υποβάλλει στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Η έννοια της καταπίεσης ταυτίζεται με την έννοια της καταστολής, όμως το Κράτος δεν μπορεί να καθιερώνει και να αναπαράγει την πολιτική κυριαρχία αποκλειστικά και μόνο με την καταστολή, δηλαδή με την ωμή επιβολή της αδιαμφισβήτητης δύναμης που κατέχει και της βίας. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα έρχεται να λύσει η ιδεολογία, που θεμιτοποιεί τη βία και ανοίγει τον δρόμο προς την συναίνεση προς την πολιτική εξουσία.

Βασική προϋπόθεση της εγκαθίδρυσης και διατήρησης της εξουσίας είναι ο σωματικός καταναγκασμός και η απειλή πάνω στα σώματά μας. Σκεφτείτε ένα απλό παράδειγμα: η αστυνομία στις πορείες. Η αστυνομία είναι μέρος του κράτους που συνδυάζει ιδεολογία -που προκύπτει από την εκπαίδευση- και καταστολή - που ενσαρκώνεται στην πράξη. Η αστυνομία βρίσκεται σε μία πορεία για να δημιουργήσει φόβο - ο φόβος περιορίζει την ελευθερία μας.

Το σώμα μας δεν είναι μια απλή βιολογική οντότητα, πολύ παραπάνω είναι μια πολιτική σύνθεση, άρρηκτα συνδεδεμένη με το Κράτος και την εξουσία. Το Κράτος καταβροχθίζει τα σώματά μας, εγκαθιδρύοντας θεσμούς (στρατός, φυλακές, αστυνομία κ.ά.) που πραγματώνουν τον σωματικό καταναγκασμό, υπό την απειλή του «ακρωτηριασμού». Το Κράτος εξελίσσεται ακριβώς επειδή καθυποτάσσει και φθείρει τα σώματά μας, ενσαρκώνοντας πάνω μας την κρατική βία.

Έτσι το κράτος «δυναστεύει» τις μάζες είτε με την αστυνομική τρομοκρατία είτε με την εσωτερική καταστολή. Έτσι το Κράτος φιμώνει και διαμορφώνει συνειδήσεις. Έτσι το Κράτος δολοφονεί και εμείς φοβόμαστε τον «ακρωτηριασμό».

Ας αφήσουμε την φιλοσοφία να πάμε σε κάτι λίγο πιο χειροπιαστό. Ας γυρίσουμε και αρκετά τον χρόνο πίσω και ας δώσουμε λίγο χώρο σε αυτή την συζήτηση στην Νέα Δημοκρατία. Από το 2007, η Ελλάδα είχε περάσει στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της, καθώς στιγματίζεται από οικονομική και κοινωνική κρίση.

Σύμφωνα µε την EUROSTAT, τον Αύγουστο του 2013 η ανεργία βρίσκονταν στο 27,3%, σε σύγκριση µε 8,9% τον Ιανουάριο του 2009, µε την ανεργία των νέων να είναι 57,7%, ενώ σύμφωνα µε τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 27% μεταξύ 2008 και 2012.

Η τριετία από το 2012 έως το 2015, περίοδος πρωθυπουργίας του Αντώνη Σαμαρά, χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα σημαντική για το μέλλον της χώρας αλλά και νοηματοδοτεί την ύπαρξή της τόσο ως κράτος όσο και ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα πολιτικά γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, και όσο η οργή και η αγανάκτηση δεν μπορούν να κατευναστούν, τόσο το Κράτος-κένταυρος επιδίδεται στην καταστολή.

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα παραδοσιακά συντηρητικό κόμμα, που στην πορεία του μετέβη σε αυτό που λέμε συντηρητική νέα δεξιά.  

Η συντηρητική νέα δεξιά ή νεοσυντηρητισμός αποτελεί ιδεολογική έκφανση του συντηρητισμού που αναπτύχθηκε την τελευταία τριακονταετία, με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Κύριο μέλημα του νεοσυντηρητισμού είναι ο νόμος και η τάξη, η δημόσια ηθική και η εθνική ταυτότητα.

Στον νεοσυντηρητισμό ιδιαίτερα σημαντική είναι η έννοια της εξουσίας, η οποία αποτελεί τη λύση στον κοινωνικό κατακερματισμό και την αταξία και επιβάλλει την κοινωνική πειθαρχία. Οι άνθρωποι αναζητούμε την ασφάλεια να γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτή η ασφάλεια για την συντηρητική νέα δεξιά παρέχεται από την άσκηση εξουσίας: στην οικογένεια από τον πατέρα, στο σχολείο από τον δάσκαλο, στην εργασία από τον εργοδότη και στην κοινωνία γενικότερα από ένα σύστημα «νόμου και τάξης».

Αυτό δικαιολογεί και την γενικότερη αντίληψη των νεοσυντηρητικών για την οικογένεια, συμφώνα με την οποία αυτή αποτελεί μια «φυσική ιεραρχία»: τα παιδιά υπακούουν στους γονείς και τους σέβονται, ο σύζυγος είναι ο αρχηγός και η σύζυγος η νοικοκυρά. Το μοντέλο αυτό είναι καθαρά πατριαρχικό και συνδέεται άμεσα με τον κρατικό αυταρχισμό και την επιθυμία των νεοσυντηρητικών για ένα ισχυρό κράτος που βασίζεται στο δόγμα «νόμος και τάξη».

Η συντηρητική νέα δεξιά προβληματίζεται επίσης για ζητήματα δημόσιας ηθικής. Οι νεοσυντηρητικοί πιστεύουν ότι το έγκλημα και η παραβατικότητα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με τον φόβο της τιμωρίας. Για αυτούς, μια ανεκτική κοινωνία μπορεί να επιφέρει δυο κινδύνους: Από τη μια, η ελευθερία να επιλέγει κανείς τα ήθη ή τον τρόπο ζωής του μπορεί να οδηγήσει στην επιλογή ανήθικων ή «κακών» απόψεων. Από την άλλη, οι άνθρωποι μπορεί απλώς να επιλέξουν διαφορετικές ηθικές θέσεις. Ο ηθικός πλουραλισμός για έναν νεοσυντηρητικό είναι βαθιά απειλητικός καθώς υπονομεύει τη συνοχή της κοινωνίας.

Τέλος, η συντηρητική νέα δεξιά διακρίνεται από την επιθυμία της να ενισχύσει την εθνική ταυτότητα. Η αξία του έθνους έγκειται στο ότι ενώνει την κοινωνία, δίνοντάς της μια κοινή πολιτιστική και αστική ταυτότητα, η οποία είναι ακόμη πιο ισχυρή επειδή έχει τις ρίζες της στην ιστορία, τη θρησκεία και την παράδοση.

Πολλοί θεωρητικοί ανέπτυξαν τις παραπάνω θέσεις και διαβάζοντας τες, πόσες ομιλίες, πόσες τοποθετήσεις κυβερνητικών αξιωματούχων της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας μας έρχονται στο μυαλό; Από την πανεπιστημιακή αστυνομία μέχρι τις πολιτικές μετανάστευσης και παροχής ασύλου. Από το την ανελευθερία του Τύπου μέχρι την δύναμη που έχει λάβει η Εκκλησία. Από τα δικαιώματα της LGBTQ+ κοινότητας μέχρι τα εργασιακά μας δικαιώματα. Από την ασφάλειά μας μέχρι το πιο πρόσφατο «φταίμε όλοι».

Σκοπός της ιδεολογίας είναι να μην φαίνεται, παρ’ όλα αυτά υπάρχει και εφαρμόζεται. Σκοπός δικός μας είναι να επιλέγουμε αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε υπό αυτό το καθεστώς που πιστεύει βαθιά σε μια τέτοια ιδεολογία, στο «νόμο και την τάξη», στην καταστολή και στην φίμωση.

Πηγή: 2020mag.gr

 

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΚΕΦΑΛΑ

 

Ο Γιώργος Χειμωνάς στον «Εχθρό του ποιητή» περιγράφει ακριβώς την κατάσταση που ζούμε. Η πιο γελοία και ταυτόχρονα η πλέον τρομακτική κυβέρνηση των τελευταίων ετών παραμένει στη θέση της, ό,τι κι αν συμβαίνει. Με μια ανησυχητική αλαζονεία που παραπέμπει σε άλλου τύπου πολιτεύματα.

Τα παρακάτω γεγονότα ακολουθούν μια μέρα με απίστευτες αποκαλύψεις, που θα έπρεπε να έχουν παραιτηθεί ακόμα και τα πόμολα που έφαγαν, κουμπώνουν τέλεια στην εικόνα τους. Που ακροβατεί μεταξύ απίστευτης γελοιότητας και τρομακτικής αλαζονείας. Στο ίδιο σχοινί ακροβατεί η Δημοκρατία.

• Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου μας λέει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι σιγά τα στοιχεία και επιτίθεται προσωπικά στον δημοσιογράφο και εκδότη: «Πλεονάζουν οι αφηγήσεις, απουσιάζουν τα στοιχεία» και χαρακτηρίζει «εθνικό συκοφάντη» τον Κώστα Βαξεβάνη: «Όσα αναφέρονται στην εφημερίδα του κ. Βαξεβάνη χρειάζεται να διερευνηθούν διεξοδικά από τις αρμόδιες αρχές και ιδιαίτερα από την ελληνική δικαιοσύνη παρότι δεν προκύπτει καμία τεκμηρίωση του δημοσιεύματος. Πλεονάζουν οι αφηγήσεις, απουσιάζουν τα στοιχεία. Όταν διατυπώνονται τέτοιοι ισχυρισμοί, δύο βασικά ερωτήματα που τίθενται είναι ποιος τους λέει και ποιος είναι ο σκοπός του».
• Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος δίνει σήμερα παραγγελία στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών να διενεργήσει ποινική προκαταρκτική έρευνα για το δημοσίευμα της εφημερίδας «Documento». Υποβαθμίζοντας εντελώς για μια ακόμα φορά, το τεράστιο σκάνδαλο των υποκλοπών.
• Λίγες ώρες πριν η Σάσκια Μπρικμόντ, ευρωβουλευτής των Πρασίνων και μέλος της Εξεταστικής Επιτροπής για κακόβουλα λογισμικά του Ευρωκοινοβουλίου, σε ανάρτησή της χαρακτηρίζει «Παρανοϊκό» τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, αναφέροντας ότι «ο παρανοϊκός Έλληνας πρωθυπουργός κατηγορήθηκε ότι έθεσε υπό παρακολούθηση άτομα που υποψιαζόταν ότι ήταν εναντίον του, συμπεριλαμβανομένου του επιτελείου του» και συμπληρώνει ότι «αυτό εξηγεί γιατί ο Μητσοτάκης δεν εμφανίστηκε ενώπιον της εθνικής ή της ευρωπαϊκής εξεταστικής επιτροπής», κάνοντας σαφή μνεία για την απουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη από την PEGA. Και παραθέτει το δημοσίευμα του Politico το οποίο τονίζει ότι «το σκάνδαλο υποκλοπών στην Ελλάδα γιγαντώνεται». 
• Προχθές η PEGA βάζει ζήτημα ελλείμματος Δημοκρατίας και σήμερα βγαίνει μια ευρωβουλευτής και αποκαλεί τον αρχηγό του κράτους μας «παρανοϊκό», μια καθόλου τυχαία λέξη ταιριαστή μόνο στους αρχηγούς απολυταρχικών καθεστώτων, και εμείς έχουμε άλλες σοβαρές δουλειές:
• Το Μαξίμου επιμείνει να παίζει θέματα στη λίστα Πέτσα του, όπως το παρακάτω: «Ν.Δ.: Προτεραιότητα στα στελέχη της αυτοδιοίκησης για τα γαλάζια ψηφοδέλτια. Πώς θα "εξορκιστεί" η χαλαρή ψήφος ειδικά την πρώτη Κυριακή της απλής αναλογικής - Νέα ονόματα στο προσκήνιο». «Πρώτο Θέμα», Σήμερα!
• Τα δεξιά τρολ στο twitter κάνουν ταχύρρυθμα μαθήματα με τίτλο: «Πώς να κάψετε τα τελευταία σας εγκεφαλικά κύτταρα» κάτω από τον γενικότερο τίτλο: «Στόχος των παρακολουθήσεων ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης». 

• Ο Άδωνις Γεωργιάδης δηλώνει -και άργησε- ότι φταίει ο Τσίπρας για την υπόθεση των υποκλοπών στον ΣΚΑΪ και παρουσιάζει ατράνταχτα επιχειρήματα: «Δεν είχε άλλη δουλειά ο Μητσοτάκης από το να παρακολουθεί την Ευγενία. Μου θυμίζει τη σκευωρία της υπόθεσης Novartis όπου κατηγόρησαν δέκα πολιτικά πρόσωπα επίσης με τις ίδιας ποιότητας "στοιχεία". Αθωωθήκαμε πανηγυρικά. Αυτά τα αδιάσειστα στοιχεία είναι δύο πηγές που λέει ότι έχει ο δημοσιογράφος. Εγώ απαντώ ότι έχω τέσσερις πηγές και λέω ότι ο Τσίπρας παρακολουθούσε άλλους 500. Αυτή την δουλειά θα κάνουμε στην Ελλάδα; Ο Τσίπρας έχει ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα από το πάθος τους να γυρίσουν στις καρέκλες, στην εξουσία σπρώχνουν τη χώρα στη λάσπη και το βούρκο. Αυτά είναι γελοιότητες, δεν μπορούμε να ασχολούμαστε. Αυτή τη δουλειά που θα κάνουμε στην Ελλάδα. Έτσι θα πάμε σε εκλογές;».

Σαν να μην συμβαίνει τίποτα ο πρωθυπουργός της χώρας, εκείνος που έκανε διαγγέλματα με την ίδια ταχύτητα που φωτογραφιζόταν τόπλες, είναι άφαντος. «Αν δεν υπολογίζει την αντιπολίτευση, τουλάχιστον ας λάβει υπ’ όψιν του τα μηνύματα των ευρωπαϊκών θεσμών, όπως η PEGA» σχολιάζει ο Νάσος Ηλιόπουλος, εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προσθέτοντας αναφερόμενος στον πρωθυπουργό ότι «το να συμπεριφέρεται ως κακομαθημένος Λουδοβίκος, που θεωρεί τη χώρα ιδιοκτησία του, απλά επιδεινώνει τη θέση του την επόμενη ημέρα των εκλογών που θα έχει χάσει κάθε εξουσία».

Πηγή: 2020mag

 

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine /www.ertopen.com

Μαθηματικός

Παραδείγματα πολλά για το βίο και την πολιτεία της Δεξιάς και των συνοδοιπόρων τους. Από τις μίζες στα εξοπλιστικά, στο πάρτι των μεγάλων έργων, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, στις ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών υποδομών, μέχρι την τυμβωρυχία την οποία έχουν κάνει επάγγελμα.

Απ’ όπου κι αν τους  πιάσεις λερώνεσαι. Και δε φτάνει που έχουν λερωμένη τη φωλιά τους αλλά φωνάζουν κι από πάνω για την “ηθική” τους υπόσταση, τον “άμεμπτο” δημόσιο βίο τους, τα “καθαρά” πόθεν έσχες τους, για τους “συμμορίτες” που τολμούν να αποκαλύπτουν το μεγάλο και διαχρονικό φαγοπότι τους. Και προκειμένου να μη διαταραχθεί η απρόσκοπτη λεηλασία του κρατικού κορβανά προς ίδιον όφελος, κάνουν τις τραγωδίες ευκαιρία εκμαυλισμού των ψηφοφόρων με σύμμαχο τα συνεταιράκια τους στην προπαγάνδα και στη μάσα. Ο άγραφος νόμος της Δεξιάς είναι “ό,τι, φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ@λος μας”. Και για να μη τους πάρουν με τις πέτρες οι ψηφοφόροι, τους ρίχνουν κάποιο “κοκαλάκι” από τα αποφάγια τους για να γλύψουν κι αυτοί κατιτίς. Κι όταν η χρεοκοπία χτυπήσει την πόρτα της χώρας τότε έχουν έτοιμη την απάντηση “όλοι μαζί τα φάγαμε”!!! 

Παραδείγματα πολλά για το βίο και την πολιτεία της Δεξιάς και των συνοδοιπόρων τους. Από τις μίζες στα εξοπλιστικά, στο πάρτι των μεγάλων έργων, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, στις ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών υποδομών, μέχρι την τυμβωρυχία την οποία έχουν κάνει επάγγελμα. 

Η “εποποιία” με τις γεμάτες τσάντες με λεφτά που μοίραζε η Δεξιά στους πυρόπληκτους της Ηλείας το 2007, για την οποία κόμπαζαν οι αποπεμφθέντες Λιβανός και Δούκας, είναι παρωνυχίδα μπροστά στις μεθόδους που χρησιμοποιούν προκειμένου να υφαρπάξουν ψήφους. Ο ίδιος ο πατήρ Μητσοτάκης δήλωνε ότι δεν προλάβαινε να τρέχει από βαφτίσια σε βαφτίσια και έστελνε αντ’ αυτού την Μαρίκα !!! Οι κουμπαριές συλλογής ψήφων, οι διορισμοί και τα ρουσφέτια, το χριστεμπόριο και οι μεγαλόσταυροι της υποκρισίας, κ.ά., είναι στην ημερήσια διάταξη της παράταξης. Ο μπάρμπας στην Κορώνη, ο βουλευτής, ο πολιτευτής, ο κολαούζος του υπουργού, ο κουμανταδόρος  των αφελών και άεργος σουλατσαδόρος της αρπαχτής, συγκαταλέγονται μεταξύ των ...“ηρώων” της αναχρονιστικής Δεξιάς είτε αυτή ονομαζόταν “Συναγερμός” και “ΕΡΕ”, είτε ονομάζεται “ΝΔ”. Οι σημερινοί “εκσυγχρονιστές” και “μεταρρυθμιστές” αποδεικνύονται σε κάθε βήμα άριστοι συνεχιστές των κοτζαμπάσηδων της περιόδου της τουρκοκρατίας. 

Δεν περιμέναμε να αποκαλυφθεί το σκάνδαλο Novartis για να ανακαλύψουμε την Αμερική. Είμαστε προϊδεασμένοι από τις μίζες στα εξοπλιστικά, από το σκάνδαλο της Siemens, από τις λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς και τις off shore της φοροδιαφυγής και της απάτης, από τη μπόχα του Noor 1.  Γνωρίζουμε επίσης ότι χρησιμοποιούνται κατάλληλοι κρίκοι των θεσμών ώστε να τη βγάζουν καθαρή τα μπουμπούκια του καθεστώτος που εμπλέκονται σε σκάνδαλα, αν παρ’ ελπίδα κάποιοι έντιμοι λειτουργοί κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους. 

Ως εκ τούτου ήταν προδιαγεγραμμένη από το καθεστώς Μητσοτάκη η δίωξη της Κυρίας Τουλουπάκη  επειδή υπηρέτησε με συνέπεια το συνταγματικό της καθήκον στη διερεύνηση του σκανδάλου Novartis. Έτσι δουλεύουν τα καθεστώτα. Θάβουν τους υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος και παραδίδουν σαν αθώες περιστερές τους υπηρέτες της αρπαχτής και της διαπλοκής. 

Τα καθεστώτα στα οποία αρχειοθετούνται αντί να ελεγχθούν από τις δικαστικές αρχές “πιστώσεις και καταθέσεις μετρητών” σε λογαριασμούς πολιτικών προσώπων, χωρίς να μπορούν να δικαιολογηθούν με βάση τα δηλωθέντα εισοδήματα των εμπλεκομένων. Με την κονκάρδα στο πέτο“Αδιευκρίνιστες πιστώσεις”  οι ελεγχόμενοι υπουργοί στο σκάνδαλο Novartis βαφτίζονται αθώοι και παραδίδονται άσπιλοι κι αμόλυντοι στην κοινωνία. Φρόντισαν γι’ αυτό κάποιοι δικαστές εν είδει νονών, αναδόχων πολιτικών προσώπων στα σχετικά “βαφτίσια” εξαγνισμού πάσης μιαρής κηλίδος.  Εδώ αρκούσε μια πράξη αρχειοθέτησης προκειμένου να αντικαταστήσει το “απεταξάμην τω σατανά” της ...“σκευωρίας”. Αρκούσε επίσης η “αδιευκρίνιστη” λογική, ηθική και νομική επάρκεια των αναδόχων εμπνευστών της αρχειοθέτησης...  

ΥΓ: Παρεμπιπτόντως - και εκτός θέματος - μια πληροφορία από την ιστοσελίδα του ΟΠΕΚΑ: Το ποσό της οικονομικής ενίσχυσης αναδοχής είναι

1) Για παιδιά τυπικής ανάπτυξης ανέρχεται μηνιαίως στα 325,00 ΕΥΡΩ.

2) Για παιδιά με μια πάθηση που έχει σαν συνέπεια οποιασδήποτε φύσης αναπηρία, σε 375,00 ΕΥΡΩ.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr και της www.ertopen.com

Η απάντηση νέου στον Μητσοτάκη για τη στοχοποίηση της νεολαίας στην αύξηση των κρουσμάτων:


«Εσείς φταίτε, αλλά φταίμε και εμείς πράγματι. Φταίμε που σας ανεχόμαστε εσάς, που μονίμως πετάτε την μπάλα στην εξέδρα. Φταίμε, και ήρθε η ώρα να διορθώσουμε τα λάθη μας»

Καθώς η κυβέρνηση βρίσκεται σε «ντελίριο» στοχοποίησης των νέων για την αύξηση των κρουσμάτων κορονοϊού στη χώρα, κλείνοντας τα μάτια στις δικές της ευθύνες για την εξάπλωση του ιού, ο σχετικός διάλογος στα social media έχει πάρει φωτιά.

Η προκλητική στάση της κυβέρνησης να διοχετεύσει σε όλα τα κανάλια πληροφορίας που διαθέτει το αφήγημα περί ατομικής ευθύνης, που είναι η μόνη η οποία επηρεάζει την πορεία εξάπλωσης του ιού, με την κρατική να αποσιωπάται με εριστικό τρόπο από τα μηνύματα της προς τους πολίτες, έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους να εκφραστούν δημόσια για την επίθεση που δέχεται η νέα γενιά, μετά μάλιστα και το σποτάκι που δημοσιεύτηκε από τη Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας και καθιστά σαφέστατα υπεύθυνη για τη διασπορά του κορονοϊού στη χώρα, τη νεολαία.

Απαντώντας στο παραπάνω αφήγημα και προσωπικά στον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος μετακύλησε τις ευθύνες της κυβέρνησης στους νέους της χώρας, ένας νέος παραθέτει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η γενιά του, ενώ παράλληλα παραθέτει και μια σειρά από λάθος κυβερνητικούς χειρισμούς που οδήγησαν στην έξαρση της επιδημίας.

Σε ανάρτησή του στο facebook, αναφέρει:

«Κοιτάξτε παιδιά. Ο κ. Μητσοτάκης έχει δίκιο.

Αν ληφθεί υπόψη ότι (και) η νέα γενιά έμεινε σπίτι καθ’ όλη την περίοδο της καραντίνας και υπέδειξε μια άριστη στάση κοινωνική ευθύνης.

Φταίει.

Φταίει η νέα γενιά, που η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε τον χρόνο που όλοι μαζί κερδίσαμε απέναντι στον αόρατο εχθρό του κορονοϊού.

Φταίει η νέα γενιά, που για να πάει 2-3 μέρες διακοπές, αναγκάστηκε να μπει σε πλοία με 80% πληρότητα.

Φταίει η νέα γενιά, που θα επιστρέψουμε στις δουλειές μας, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε μαζικά προληπτικά test.

Φταίμε εμείς οι νέοι και οι νέες, που δεν έγιναν προσλήψεις σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό και δεν αγοράσαμε μοριακούς αναλυτές και test.

Φυσικά και φταίμε, που αντί αυτών των μέτρων ενάντια στον Covid-19, δόθηκαν 20.000.000 στα κανάλια, ετοιμάζεται άλλο πακέτο στήριξης και ήρθε, επίσης, το σχέδιο Πισσαρίδη.

Εμείς φταίμε, λοιπόν, κ. Μητσοτάκη, που όπως λέτε, είμαστε ανέμελοι λόγω της ηλικίας μας, που ονομάσατε τη χώρα Covid-19 free zone και υποχωρήσατε στην πίεση της γερμανικής TUI.

Δε ζητάμε, όμως, να μας κατανοήσετε. Δεν ξέρετε τι είναι να είσαι νέος, και να βουτάς από τη μία οικονομική κρίση στην άλλη. Να μην μπορείς να φύγεις από το σπίτι σου, γιατί είσαι εγκλωβισμένος στην εργασιακή φτώχεια και την ανασφάλεια και να έρχεται και μια πανδημία, να βάζει για ακόμα μια φορά φρένο στα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς.

Αυτά εσείς κ. Μητσοτάκη δεν τα γνωρίζετε, γιατί εάν τα γνωρίζατε, δε θα επιχειρούσατε να καταστήσατε τη νέα γενιά αυτού του τόπου εσωτερικό εχθρό στα μάτια της κοινωνίας.

Εσείς φταίτε, αλλά φταίμε και εμείς πράγματι. Φταίμε που σας ανεχόμαστε εσάς, που μονίμως πετάτε την μπάλα στην εξέδρα.

Φταίμε, και ήρθε η ώρα να διορθώσουμε τα λάθη μας»

πηγή ://www.koutipandoras.gr/