Οι Βάκχες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, η τραγωδία του μυστικισμού, της έκστασης και της βαρβαρότητας, μετά τη θερμότατη υποδοχή τους από 14.000 θεατές στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 2 και 3 Αυγούστου, περιοδεύουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Οι Βάκχες ξεκινούν το ταξίδι τους από το Αρχαίο Αμφιθέατρο Κουρίου στη Λεμεσό, συνεχίζουν στο Θέατρο «Ειρήνη Παπά» στο Χιλιομόδι Κορινθίας, στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας, στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη και στο Ανοιχτό Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» στη Χίο, κι επιστρέφουν στην Αττική, στο Κηποθέατρο Παπάγου, στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» και στο Σχολείον την Αθήνας – Ειρήνη Παπά.

Ελίνα Γιουνανλή

 


Για τις Βάκχες

Όταν ο θεός Διόνυσος φτάνει στη Θήβα, ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να δει τον πρώτο του εξάδελφο ως Θεό και απαγορεύει τη διάδοση της νέας θρησκείας. Η άρνησή του εγείρει τη μήνι του θεού ο οποίος, σε μια τραγική αντιστροφή διώκτη και διωκόμενου, οδηγεί τον Πενθέα στον αφανισμό από την ίδια του τη μητέρα.

Ο Ευριπίδης γράφει τις Βάκχες −την τραγωδία των Ελλήνων, των αρχόντων και των λαών, κατά τον σπουδαίο Πολωνό θεωρητικό και κριτικό του θεάτρου Γιαν Κοτ− την τρίτη δεκαετία του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν πια η Ιστορία έχει αποχαλινωθεί. Ο μεγάλος τραγικός ποιητής τη συνθέτει κατά το τελευταίο έτος της παραμονής του στη Μακεδονία, όπου έρχεται σε επαφή με τη διονυσιακή λατρεία.

Ελίνα Γιουνανλή

Φέρνοντας για πολλοστή φορά τους συμπολίτες του αντιμέτωπους με τις ανθρώπινες συμπεριφορές που στηλίτευε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο Ευριπίδης συνθέτει μια τραγωδία -από τις λίγες που έχουν ως αντικείμενο τον θεό Διόνυσο- για τη σύγκρουση του θεού με τον άνθρωπο, για την ανθρώπινη αρετή και αγριότητα, τη σύνεση και την πλάνη, το λογικό και το άλογο. Για τον Ευριπίδη, όταν ο άνθρωπος καταλαμβάνεται από τα κτηνώδη ένστικτά του, όταν η βαρβαρότητα ξυπνά μέσα του με λύσσα, κάθε κοινωνική συνύπαρξη ακυρώνεται· ακόμα κι αν πρόκειται για τον ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας, τη σχέση μάνας-παιδιού.

Είναι η βία που σημαίνει το τέλος της πόλης-κράτους των Αθηνών. Και καθώς η τραγωδία καταπιάνεται με την ουσία της ανθρώπινης ταυτότητας -πολιτικής ή ατομικής, με το τέλος αυτής της τελευταίας, οι Βάκχες καθίστανται -από πολλές απόψεις- ένα δράμα για τον θάνατο της ίδιας της αρχαίας τραγωδίας.

Ελίνα Γιουνανλή

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου
Δραματουργική Επεξεργασία: Ιωάννα Ρεμεδιάκη
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Πρωτότυπη Μουσική: Δημήτρης Σκύλλας
Χορογραφία: Νάντη Γώγουλου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Mουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου – Δημήτρης Σκύλλας
Δραματολόγος παράστασης: Έρι Κύργια

Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (Διόνυσος), Μαριάννα Δημητρίου (Τειρεσίας), Αλεξία Καλτσίκη (Αγαύη), Θέμης Πάνου (Κάδμος), Αργύρης Πανταζάρας (Πενθέας), Γιάννης Κόραβος, Διονύσης Πιφέας, Φώτης Στρατηγός (Αγγελιαφόροι)

Χορός: Μαργαρίτα Αλεξιάδη, Στελλίνα Βογιατζή, Χρυσιάννα Καραμέρη, Ελένη Κουτσιούμπα, Μαρία Κωνσταντά, Κλεοπάτρα Μάρκου, Ελένη Μολέσκη, Ειρήνη Μπούνταλη, Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου, Ιοκάστη-Αγαύη Παπανικολάου, Θάλεια Σταματέλου, Δανάη Τίκου

Μουσικοί: Θοδωρής Βαζάκας, Μαρία Δελή, Αλέξανδρος Ιωάννου, Γιάννης Καΐκης

Προπώληση εδώ

κι όμΩς κινείται

 

ΒΑΚΧΕΣ

 

 

 

Η δημοφιλής ομάδα Ελλήνων ακροβατών και χορευτών «κι όμΩς κινείται» καταπιάνεται για πρώτη φορά με το Αρχαίο Δράμα και δημιουργεί μια σύγχρονη performance διονυσιακής τελετουργίας με βάση τις «Βάκχες» του Ευριπίδη και το «Σπαραγμό» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, συντηρώντας επί σκηνής έναν κόσμο από χαρτί… Πρεμιέρα ανήμερα τα Χριστούγεννα και για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων. Στο Θέατρο Ροές.

  
 

Θέατρο Ροές

Ιάκχου 16, Γκάζι | τηλ 2103474312

 

ΠΡΕΜΙΕΡΑ

25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2022

 

Παραστάσεις

25, 26, 27, 28 Δεκέμβριου 2022

και κάθε Δευτέρα και Τρίτη τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2023

Ώρα έναρξης 21.00

 

Video trailer

https://vimeo.com/782335584

 

Η ανάγκη του ανθρώπινου σώματος-πνεύματος, να υποτάξει τη σκέψη μέσω της σωματικότητας, παραμένει ίδια, με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται σωματικά, στοχεύει, πάντα, στην ουτοπία της έκστασης, της φυγής από το “εδώ και τώρα”, του χρόνου, του τόπου και του πραγματικού. 

Πέντε πρόσωπα υπάρχουν σ ένα σκηνικό χώρο από χαρτί και σίδερα. Προσπαθώντας να διατηρήσουν την παρούσα κατάσταση ως σταθερή. Η παρούσα κατάσταση δεν είναι ποτέ ίδια. Είναι τα ίδια τα πρόσωπα που προκαλούν την αλλαγή της παρούσας κατάστασης. Είναι τα ίδια τα πρόσωπα που επιθυμούν να διατηρήσουν τα πράγματα ως έχουν.

Το έργο αποτυπώνεται στη μεταμόρφωση του σκηνικού χώρου. Ο μυστικισμός, το άφατο μπορεί να αποκαλυφθεί και να βιωθεί μέσα από την πιο δεδομένη πράξη. Η έκσταση μπορεί να αποκαλυφθεί και να βιωθεί μέσα στην πιο βαθειά Σιωπή. Ένα πανηγύρι. Η γιορτή της ελαφρότητας, της νίκης απέναντι στο βάρος, του παιγνιδιού με τους κανόνες της πιο αμείλικτης δύναμης. Αιώρηση, ισορροπία μεγάλες πράξεις επανάστασης απέναντι στο βάρος. Ναι θα νικήσει, θα υποταχθούμε στο βαρύ, αλλά μέχρι τότε φαίνεται να έχουμε τις δυνάμεις να δοκιμάζουμε την άρση του. 

Δόξα στο παρόν. Στο μόνο δεδομένο μας. Μοναδικό χώρο του χορού και της ακροβατικής πράξης. Μοναδικό βασίλειο της αναπνοής. Του θεϊκού εντός μας.   

Βάκχες η βιαιότητα του ¨φυσικού”. Η βιαιότητα που υπάρχει στο αμείλικτο του φυσικού κύκλου. Στη διαδοχή της γέννησης, της φθοράς και της καταστροφής. Αρχή και Τέλος. Τέλος, που όμως είναι και η προετοιμασία,η αναμονή της νέας αρχής. Είμαστε γεννήματα του κύκλου αυτού, γνωρίζουμε καλά τις δυνάμεις του και το Απόλυτο του και το γνωρίζουμε επειδή είναι συστατικό μας, όχι επειδή το μάθαμε από κάποια διαδικασία.

Αδύνατο να δεχτεί ο εγωισμός αυτή τη συνεχή διαδοχή της θέσης με την άρση. Αδύνατο να δεχτεί ο εγωισμός τη μη διατήρηση, τη μη σταθερότητα. Αδύνατο να δεχτεί ο εγωισμός ότι το “φυσικό” δεν αφήνει κανένα χώρο στην ισχύ και την επέκταση του  Σταθερού, του Αμετάβλητου. Προσπαθεί να επιβάλλει τις εξουσίες και τους νόμους του.  Και μπορεί να τα καταφέρει. Να κάνει τον κόσμο δικό του. Να κινείται υπό τις εντολές και τις διαθέσεις του.  Θα είναι όμως ο χρόνος του κοντός. Η εξουσία του αστεία.  Θαμμένος μέσα στη γη, όσο αυτός δοξάζεται ως Ένας και Παντοτινός, αναπνέει ο σπόρος  του μελλοντικού κόσμου. Με τη βεβαιότητα  και τη βιαιότητα της φυσικής διαδοχής. Όλα θα τελειώσουν και θα ξαναγίνουν. Και πάλι και πάλι.  Με την ησυχία του φυσικού. 

Ένα κολύμπι ήσυχο μέσα με μια θάλασσα αγνώστων διαθέσεων και προθέσεων. Το σάρωμα όλων των θέσεων.Γιατί το ξέρουμε,  καμία θέση δε θα είναι αμετακίνητη , σταθερή. Όσο ισχυρή και προφανής ή δίκαια και να φαίνεται. Για το μόνο που είμαστε βέβαιοι είναι η μη βεβαιότητα. Πού να σταθεί κανείς; Πού να φτιάξει τους θεούς του;  Τί μπορεί να μας ετοιμάσει να δεχτούμε την παντοδυναμία του κύκλου; Τα πάντα ρει.  Τί μπορεί να μας ησυχάσει σε σχέση με την αναγκαιότητα του Τέλους και της φθοράς. Αναγκαιότητα , απόλυτα φυσική γιατί μόνο όταν συμβεί το τέλος, όσο σπαραχτικό ή επώδυνο ή απόλυτο κι αν φανεί ακούμε την καινούρια αρχή.

 

 

Ήρθε τώρα η άνοιξη, θα ΄ρθει καλοκαίρι και μετά φθινόπωρο, θα ΄ρθει…

 

 

 

κι όμΩς κινείται

ΒΑΚΧΕΣ

 

 

Τι κούφια ματαιοδοξία ν΄αποκαλύψεις την ουσία του Θεού..

Τί είναι ο Νόμος , τί η Πίστη, τί η Σοφία , τί η Ομορφιά;

μέσα στο Χρόνο, τον αιώνιο κρύβεται το Θείο και μέσα στη φύση το μυστικό του.

 

Ὑπὲρ τῆς γῆς ταύτης
Ὑπὲρ πάσης τῆς γῆς

Ὑπὲρ τῆς οἰκουμένης

 

Θάνατος στο θάνατο

Θάνατος στὸ χειμώνα

 

 

Το τέλειο έγκλημα, θα ήταν η εξάλειψη του φυσικού κόσμου.

“….σκέφτομαι την παραβολή για τους μοναχούς του Θιβέτ, που από αιώνες αποκρυπτογραφούν, όλα, τα εννέα δισεκατομμύρια ονόματα του  Θεού.

Μια μέρα καλούν τους ανθρώπους της ΙΒΜ, που καταφτάνουν με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους και μέσα  σ ΄ένα μήνα, έχουν τελειώσει όλη τη δουλειά. Η προφητεία των μοναχών έλεγε ότι, τη στιγμή που θα αποπερατωθεί, αυτή η απογραφή των ονομάτων του Θεού, ο κόσμος θα τελειώσει. Οι άνθρωποι της ΙΒΜ, προφανώς δεν το πιστεύουν, αλλά όταν  κατεβαίνουν απ’ τα βουνά με περατωμένο τον κατάλογό τους, βλέπουν τ’ αστέρια, να σβήνουν ένα- ένα, στο στερέωμα.”

 

 

Εκείνα που ήταν να γίνουν, δεν έγιναν ποτέ

κι Εκείνα που γίνονται, δεν ήταν για να γίνουν

Σιωπή.

 

Όταν το παρόν δε δικαιώνει την Ύπαρξη…

Όταν οι χρυσές εποχές των “μεγάλων” ανθρώπων και της ουτοπίας ή τουλάχιστον της αίσθησης του σημαντικού, έχουν περάσει στο μακρινό παρελθόν και η συμμετοχή στο κοινωνικό παρόν, απλώς αφήνει τη γεύση της κατανάλωσης των εσωτερικών αποθεμάτων δύναμης και διάθεσης…

Όταν η καθημερινότητα “μολύνει”με τη σύγχυσή της, τις μάταιες ανησυχίες της, οι καθημερινές συνήθειες αποσπούν και καταλήγουν να εποικίσουν το εσωτερικό, κυριολεκτικά, με ανοησία…

 

Παραδόσου. Κοντά και μακριά και μέσα σου να φανερώνεις το Θεό..

Παραδόσου. Να ντυθείς τη στολή του θεού’’

 

 

Τότε η γλώσσα, ως μοναδικό μέσο έκφρασης, αδυνατεί να πλησιάσει το πνευματικό, το “άφατο”.

Μπορεί πολύ καλά να εξηγηθεί από τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος και ίσως πώς λειτουργεί, αλλά όχι γιατί.

Τα μεγάλα θέματα της φιλοσοφίας αφορούν τη θρησκεία, η οποία, δεν ανήκει στη σφαίρα του στοχασμού.

Το γιατί, το πώς, το πού, το αν, το Δίκαιο, το Καλό και το Κακό μπορούμε να το νιώσουμε, μόνο ως μυστικιστική εμπειρία.

 

Τίποτα που ν’ αξίζει τον κόπο να κατανοηθεί, δε μπορεί να γίνει κατανοητό.

Για ό,τι δεν είναι δυνατό να μιλήσουμε, οφείλουμε να σιωπούμε.

 

(από τα κείμενα του Ludwig Wittgenstein/ 1889-1951)

 

Ὑπὲρ τῶν ὁδοιπορούντων

Δόξα στὸ καλοκαίρι

 

 

 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία - Χορογραφία κι όμΩς κινείται

Ήχος Federico Bustamante

Σχεδιασμός σκηνικού Νίκος Μάνεσης

Κατασκευές Σταύρος Μάνεσης

Κοστούμια Φανή Μουζάκη

Φως Μαρία Αθανασοπούλου

Γραφιστικά  Χρυσόστομος Παπαχρήστου

Τεχνική Υποστήριξη Πάνος Σολδάτος

Ερμηνεία Νώντας Δαμοπουλος, Θοδωρής Λαμπρόπουλος, Νίκος Μάνεσης, Ιλεάνα Παππά, Χριστίνα Σουγιουλτζή

 

 

 

 

Προβλεπόμενη διάρκεια 70 λεπτά