Ο γραμματέας του ΜΕΤΑ, Γιώργος Χαρίσης, απαντώντας σε ερώτηση του ergasianet.gr, σχετικά με την απεργία στις 30 Μάη και τη θέση του ΜΕΤΑ, δήλωσε τα εξής:

Η Γενική Πανεργατική Απεργία που έχει προκηρυχθεί από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, για τις 30 Μάη 2018, στο πλαίσιο της «Πανεθνικής Ημέρας Δράσης» που έχει εξαγγείλει η λεγόμενη «Κοινωνική Συμμαχία» αποτελούν, όπως τονίζεται σε ανακοίνωση της παράταξής μας «…την “κορυφή του παγόβουνου” και τη μοιραία κατάληξη ενός συνδικαλισμού, που βλέπει τους εργοδότες ως κοινωνικούς εταίρους και τη μορφή πάλης της απεργίας σαν ξεπερασμένη…».

Η εξέλιξη αυτή σηματοδοτεί μια ποιοτικά διαφορετική κατάσταση πλήρους υποταγής του συνδικαλιστικού κινήματος στην εργοδοσία και υιοθέτησης της στρατηγικής του κεφαλαίου ως αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας ενσωμάτωσης, ταξικής συνεργασίας και εκφυλισμού.

Μιας ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος, που όλα τα προηγούμενα χρόνια έβλεπε τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες ως κοινωνικούς εταίρους και όχι ως ταξικούς αντιπάλους και που στην πρώτη περίοδο των μνημονίων ακολούθησε μια τακτική εκτόνωσης και όχι οργάνωσης των αγώνων, με κορυφαία στιγμή το ανοιχτό πέρασμα στο στρατόπεδο των ταξικών και πολιτικών μας αντιπάλων και τη στοίχισή τους με τις δυνάμεις του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015.

Μιας γραφειοκρατικής ηγεσίας που έφτασε σήμερα να θεωρεί την απεργία ξεπερασμένη και τις αντιδράσεις των εργαζομένων και της κοινωνίας «…ως λαϊκισμό και πόλωση που στερούν κάθε προοπτική για τις υγιείς και παραγωγικές κοινωνικές δυνάμεις…»!

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η απάντηση των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να είναι το δίλημμα «Απεργούμε – Δεν απεργούμε», αλλά η οργάνωση της συμμετοχής των εργαζομένων στην απεργία, η αποκάλυψη του εργοδοτικού ρόλου της εργατικής γραφειοκρατίας, η καταγγελία της «Κοινωνικής Συμμαχίας» και η προβολή των εργατικών αιτημάτων.

Στις 30 Μάη, εμείς απεργούμε για αυξήσεις στους μισθούς, στα μεροκάματα, στις συντάξεις και στα κοινωνικά επιδόματα. Απεργούμε για τη μείωση του χρόνου εργασίας και την επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ. Παλεύουμε για την άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, του επιδόματος ανεργίας στο 80% του κατώτατου μισθού και την καταβολή του σε όλους τους άνεργους και για όλη τη διάρκεια της ανεργίας, παλεύουμε για ΣΣΕ παντού και για την πλήρη εφαρμογή τους.

Στις 30 Μάη, παλεύουμε για μόνιμη και σταθερή εργασία, για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που επιτρέπουν στην εργοδοσία από τη μια να απολύει, να εκβιάζει και να μην καταβάλει τα δεδουλευμένα στους εργαζόμενους και από την άλλη η ίδια να συνεχίζει την τρυφηλή της ζωή και να αβγαταίνει τα κέρδη της. Διεκδικούμε την κάλυψη όλων των πάγιων και διαρκών αναγκών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με σχέσεις μόνιμης και σταθερής εργασίας. Αγωνιζόμαστε για την κατάργηση της ελαστικής, της εκ περιτροπής και της ενοικιαζόμενης εργασίας. Παλεύουμε για την άμεση μετατροπή όλων αυτών των συμβάσεων σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Στις 30 Μάη, απεργούμε αντιδρώντας στις ιδιωτικοποιήσεις και για την επανάκτηση όλων των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων που έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Απεργούμε ενάντια στην εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, της Ενέργειας, του Νερού και των Συγκοινωνιών. Παλεύουμε ενάντια στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του εκπλειστηριασμού της εργατικής και λαϊκής κατοικίας και περιουσίας. Βροντοφωνάζουμε «Κανένα σπίτι στα χέρια του κράτους και των τραπεζών».

Ενώνουμε τη φωνή μας στον αγώνα ενάντια στον πόλεμο και στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή μας και συνεχίζουμε τον αγώνα για την κατάργηση των μνημονίων και της μνημονιακής επιτροπείας που έχει επιβληθεί στη χώρα μας από το Κεφάλαιο, τις Κυβερνήσεις, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Οι απόψεις που ακούγονται για μη συμμετοχή στην απεργία, και που θέλουν μάλιστα να εμφανίζονται σαν ταξικές και ριζοσπαστικές, είναι βαθιά λανθασμένες, δεν έρχονται σε επαφή με τη σημερινή κατάσταση της Εργατικής Τάξης και του κινήματος και εκφράζουν μια μικροαστική ανυπομονησία και έναν βολονταρισμό που συμπυκνώνεται στο ότι απλά θέλουν να κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα.

Αυτό που παίρνει όμως επείγοντα χαρακτήρα σήμερα είναι ότι όλες οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις πρέπει να «διαβάσουν» τη νέα πραγματικότητα και να παλέψουν για την αναζωογόνηση των συνδικάτων και τη δημοκρατική τους λειτουργία, για τη συγκρότηση ενός ευρύτερου ταξικού πόλου, χωρίς ηγεμονισμούς και παραταξιακές-κομματικές περιχαρακώσεις και σκοπιμότητες, που από τα κάτω θα συντονίσουν τη δράση τους και θα συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και στην απαλλαγή του από μια ηγεσία που δεν εκπροσωπεί την Εργατική Τάξη.

Εμείς ως ΜΕΤΑ καλούμε όλα τα ταξικά συνδικάτα να πάρουν πρωτοβουλίες και να εξαγγείλουν άμεσα τη δικιά τους ενωτική συγκέντρωση και πορεία, σε χώρο που θα αποφασίσουν αυτά (π.χ., στο Πολυτεχνείο-Μουσείο), κόντρα στην «Κοινωνική Συμμαχία» και στον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Στη δουλειά, στον αγώνα και στη Γενική Πανεργατική Απεργία στις 14 Δεκέμβρη

Στην εκπομπή για τον κόσμο της δουλειάς, που μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της ΕΡΤopen, αυτό το Σάββατο 9 Δεκέμβρη (12.00-13.00), μιλούν για τη Γενική Πανεργατική Απεργία της 14ης Δεκέμβρη, για την (ν)τροπολογία για την απεργία αλλά και για τον εργασιακό μεσαίωνα στους χώρους εργασίας, οι:

• Γιώργος Χαρίσης, γραμματέας του ΜΕΤΑ
  
  
• Μανώλης Μαστοράκης, από το ΣΕΚΕΣ για Δημόσια ΕΥΔΑΠ.
  
  

Ο πολυκερματισμός των δυνάμεων, όπως για παράδειγμα γίνεται και φέτος στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της ΔΕΘ, δεν προσθέτει κάτι. Αντιθέτως, διαιρεί το κίνημα


Στην εκπομπή «Στη δουλειά & στον αγώνα», που παρουσιάζει ο Γιώργης Χρήστου και μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της ΕΡΤopen στους 106,7 στα FM, κάθε Σάββατο 12.00-13.00, καλεσμένοι ήταν ο γραμματέας του ΜΕΤΑ, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΠΟΕ-ΟΤΑ και του γενικού συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ Γιώργος Χαρίσης και το μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του ΜΕΤΑ και της εκτελεστικής γραμματείας της ΟΤΟΕ Νίκος Παπατριανταφύλλου.

Μεταξύ των θεμάτων που συζητήθηκαν και ο πολυκερματισμός των εργατικών – συνδικαλιστικών δυνάμεων απέναντι στη μνημονιακή λαίλαπα και το συλλαλητήριο των συνδικάτων, στο πλαίσιο της 82ης ΔΕΘ, στις 9 Σεπτέμβρη (σ.σ.: το ΜΕΤΑ έχει καλέσει σε προσυγκέντρωση στη συμβολή των οδών Εγνατίας & Αγίας Σοφίας, ώρα 17.30).

ΠΑΠΑΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Στη μνημονιακή Ελλάδα, από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όπως σημειώνει ο Ν. Παπατριανταφύλλου,«ακολουθήθηκε ένα σχέδιο εκτόνωσης της οργής των εργαζομένων και του λαού, παρά να δημιουργηθεί μια δυναμική, οργανωμένη αντίδραση. Υπήρχαν σημεία κορύφωσης, υπήρχαν σημεία που η πλάστιγα έγερνε προς της πλευρά της Εργατικής Τάξης, ωστόσο, το παιχνίδι κρίθηκε σε μια στρατηγική που δεν εμφάνιζε χαρακτηριστικά συνέχειας.Φρόντιζε με την τακτική της να οδηγεί σε εκτονώσεις, με αποτέλεσμα να μην οδηγεί η αντίδραση και η οργή των εργαζομένων σε συσπείρωση μεγαλύτερων μαζών στους δρόμους».  Σήμερα, με δεδομένη τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζει, η δουλειά πρέπει να γίνει με κινηματικούς όρους και από την αρχή και στη βάση. «Βρισκόμαστε σε μια φάση, όπου χρειάζεται να δουλέψουμε όλοι για να την αναζωπύρωση του συνδικαλιστικού δυναμικού», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Όσον αφορά στις διαδηλώσεις, στο πλαίσιο της ΔΕΘ και τον πολυκερματισμό τους, επισημαίνει: η διαδήλωση στη ΔΕΘ έχει ένα ενδιαφέρον, όσον αφορά στην ατζέντα που βάζει για τις απαιτήσεις των εργαζομένων, ωστόσο, «δεν καταφέρνει να συσπειρώσει ευρύτερη δυναμική, δεν καταφέρνει να εκφράσει συνολικά την Εργατική Τάξη, δεν αποτελεί -ίσως- κομμάτι και της ίδιας της πόλης που την φιλοξενεί. Βήμα το βήμα, κλάδο τον κλάδο, κινητοποίηση την κινητοποίηση, βάζουμε όλες μας τις δυνάμεις να χτίσουμε τη νέα δυναμική που χρειάζεται για τις συγκρούσεις που θα έχουμε μπροστά μας».

ΧΑΡΙΣΗΣ

Από την πλευρά του, ο Γ. Χαρίσης αναφέρεται στις ευθύνες των παρατάξεων της Αριστεράς σε αυτό το φαινόμενο, της αποδυνάμωσης και του πολυκερματισμού των δυνάμεων της Εργατικής Τάξης δηλαδή. Όπως υπογραμμίζει, «οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής Αριστεράς που θέλουν να εκπροσωπούν τα συμφέροντα της Εργατικής Τάξης, στη σημερινή συγκυρία, πρέπει να δουν πώς θα μπορέσουν συντονισμένα να παρέμβουν μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα για να μπορέσουν να δώσουν ελπίδα στη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων».

«Γι’ αυτό», επισημαίνει, «η επανάληψη των φαινομένων που ζήσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια – και τα ζούμε, άλλωστε και σήμερα δυστυχώς-, δηλαδή οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις και οι πορείες, πρέπει να σταματήσει. Μπορεί να ικανοποιούν ένα στενό κύκλο μηχανισμών και παρατάξεων, και ενδεχομένως των κομμάτων, όμως, δε συγκινεί τη συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων, οι οποίοι βλέπουν τη ζωή τους να έχει καταστραφεί, την ανεργία να είναι σε υψηλά επίπεδα, την όποια μείωσή της να οφείλεται στο “μοίρασμά” της μέσω των ελαστικών σχέσεων εργασίας».

Τι προέχει; Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο γραμματέας του ΜΕΤΑ, «είναι αυτές οι δυνάμεις να συντονιστούν, να πορευθούν κοινά μέσα στο εργατικό κίνημα, να συγκροτήσουν ένα ευρύτερο ταξικό πόλο εντός του συνδικαλιστικού κινήματος, για να μπορέσουν να παίξουν αυτό το ρόλο», δηλαδή της εργατικής αντεπίθεσης έναντι των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, των μνημονίων και όλων όσοι τα υπηρετούν και τα εφαρμόζουν, με στόχο την ανατροπή τους και την αποκατάσταση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που απωλέσθηκαν.

«Ακόμα μια συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη, σαν αυτή που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, δε θα προσφέρει τίποτε.
Θα διαιρέσει, δε θα προσθέσει», υπογραμμίζει. «Για αυτό κι εμείς ως ΜΕΤΑ», συμπληρώνει, «η όλη προσπάθεια που κάνουμε μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι να μπορέσουμε αυτές οι δυνάμεις όλες να συντονιστούν, ώστε να εκφράσουν και τους εργαζομένους που είναι “εκτός των τειχών” του κινήματος. Διότι η πλειονότητά τους είναι εκτός του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος».

Παρακολουθήστε στο οπτικοποιημένο ηχητικό βίντεο, από την εκπομπή «Στη δουλειά & στον αγώνα», τι λένε τα δύο μέλη του Μετώπου Ταξικής Ανατροπής, Γ. Χαρίσης και Ν. Παπατριανταφύλλου. Η εκπομπή μεταδόθηκε στις 02-09-17.

Στην εκπομπή "Στη δουλειά & στον αγώνα" για τον κόσμο της εργασίας, που μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της ΕΡΤopen και τους 106,7 FM και παρουσιάζει ο Γιώργης Χρήστου
[διαδικτυακά μπορείτε να τον ακούσετε μέσω της ιστοσελίδας της (ΕΔΩ) ή μέσω του live24.gr (ΕΔΩ)],
αυτό το Σάββατο 2 Σεπτέμβρη 2017  (12.00-13.00), μιλούν:

ο Γιώργος Χαρίσης, γραμματέας της εκτελεστικής επιτροπής του ΜΕΤΑ, της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μέλος του Γενικού Συμβουλίου ΑΔΕΔΥ,
και

ο Νίκος Παπατριανταφύλλου, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του ΜΕΤΑ και της εκτελεστικής γραμματείας της ΟΤΟΕ,

για τις τελευταίες εξελίξεις στα εργασιακά, τις κινητοποιήσεις στην 82η ΔΕΘ, την επόμενη αγωνιστική περίοδο, αλλά και για το επικουρικό ταμείο της Εθνικής Τράπεζας (ΛΕΠΕΤΕ), όπου έχει σημάνει συναγερμός για τις συντάξεις χορηγεί, καθώς φαίνεται πως είναι έτοιμο να σκάσει «κανόνι» που θα αφήσει απλήρωτους περίπου 20.000 συνταξιούχους.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΙΣΗ

Σήμερα μετά από επτά χρόνια εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και τους άλλους μνημονιακούς συνοδοιπόρους τους (ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ-ΑΝΕΛ), το αστικό πολιτικό σύστημα φαίνεται να είναι πιο ισχυρό, όχι μόνο γιατί το πάνω από το 80% των βουλευτών του κοινοβουλίου έχουν ψηφίσει μνημόνια, αλλά και γιατί ενσωματώθηκε στο στρατόπεδό του μια βασική αντιμνημονιακή δύναμη, ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα αποτελεί και την ατμομηχανή της εφαρμογής των βάρβαρων αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών.

Η μετάλλαξη αυτή του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί ως η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, δικαιώνει τις πολιτικές επιλογές τους, κάνει αυτός τη βρώμικη δουλειά, εφαρμόζοντας ακόμα και μνημονιακά προαπαιτούμενα του 1ου και 2ου μνημονίου που δεν εφαρμόστηκαν - λόγω και της δικής του συμβολής στους αντιμνημονιακούς αγώνες - και δίνει τον απαιτούμενο χρόνο για την ανασυγκρότηση των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ενώ το σαρκίο της προδοσίας των λαϊκών προσδοκιών περιφέρεται σ’ όλες τις πρωτεύουσες τις Ευρώπης για να εμπεδώνεται στις λαϊκές συνειδήσεις όλων των χωρών ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μονόδρομος.

Οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός τώρα συνειδητοποιούν αυτή την ολική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, που βλέπουν καθημερινά να λέγονται τα ίδια επιχειρήματα με τους προκατόχους τους, να μην τηρείται καμία δέσμευσή τους και να γίνονται τα εντελώς αντίθετα, να χρησιμοποιούνται οι ίδιες πρακτικές σε κοινοβουλευτικό επίπεδο και να συκοφαντούνται οι λαϊκοί αγώνες, να εντείνεται ο αυταρχισμός, η κρατική καταστολή και να ευνουχίζεται η δημοκρατική λειτουργία.

Σήμερα φαινομενικά είμαστε στο σημείο που οι εργαζόμενοι βιώνουν την ήττα, βρίσκονται σε σταυροδρόμι και σκέφτονται αν θα πάνε με τους «παραιτηθείτε» και «μένουμε Ευρώπη» ή αν θα συνεχίσουν, προσπερνώντας την προδοσία των ελπίδων τους και επιχειρώντας μια νέα προσπάθεια για εθνική ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη, εμμένοντας στο περήφανο «ΟΧΙ» της 5ης Ιουλίου του 2015.

Η πρώτη επιλογή έχει λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη πορεία και μέλλον: Συνέχιση του μαρτυρίου της σταγόνας, συντάξεις πείνας, μισθοί Κίνας και εργασιακές συνθήκες Μπαγκλαντές, νοικάρηδες στα σπίτια μας, νοσοκομεία χωρίς προσωπικό και φάρμακα, παιδεία για τα βασικά και κυρίως ό,τι παράγει ο ελληνικός λαός, που δεν θα έχει μεταναστεύσει, θα παρακρατείται για να πληρώνονται οι δανειστές.

Η δεύτερη επιλογή είναι δύσκολη, έχεις κόπους και θυσίες, προϋποθέτει τη σύγκρουση με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και την έξοδο από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε μια Ελλάδα που θα είναι κυρίαρχος ο λαός της, που θα αξιοποιεί το δημόσιο και παραγόμενο πλούτο της σε όφελος του λαού της και όχι των τοκογλύφων δανειστών, σε μια Ελλάδα της δημοκρατίας, της ανάπτυξης, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Στο σημείο αυτό που βρισκόμαστε εξηγείται και δεν θα πρέπει να ενοχοποιείται η στάση αναμονής, παραίτησης και μη συμμετοχής στους αγώνες και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων το τελευταίο διάστημα.

Αυτή η κατάσταση ενισχύεται και από την κατάσταση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Παραμένει και μετά το πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ η ίδια συμβιβασμένη και προδοτική του ηγεσία του, αυτή που επί επτά χρόνια βάζει πλάτη για να περάσει η μνημονιακή λαίλαπα, πότε δικαιολογώντας την αναγκαιότητά τους και πότε «αντιδρώντας» για να εκτονώσει την αγανάκτηση των εργαζομένων και με έναν πρόεδρο που μπορεί να συναντιέται με την Άγγελα Μέρκελ, αλλά δεν μπορεί να ηγηθεί των διαδηλώσεων και των απεργιών γιατί θα συναντήσει τη δικαιολογημένη μήνη των εργαζομένων.

Με μια ηγεσία που σε μια κρίσιμη ταξική μάχη, όπως ήταν το δημοψήφισμα στις 5 Ιούλη του 2015, τάχθηκε με το στρατόπεδο του «Μένουμε Ευρώπη» και του «ΝΑΙ» μαζί με την ντόπια και ευρωπαϊκή οικονομική ολιγαρχία. Τάχθηκε με το μέρος των εργοδοτικών οργανώσεων τα μέλη των οποίων την κρίσιμη βδομάδα που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος και με κλειστές τις τράπεζες, εκβίαζαν και τρομοκρατούσαν τους εργαζόμενους για το χάος της επόμενης μέρας αν τάσσονταν με το «ΟΧΙ».

Είναι η ίδια ηγεσία που τώρα θέλει να εμφανίζεται αντιμνημονιακή και αντικυβερνητική, δεν πείθει όμως κανέναν, αλλά δεν κάνει και τίποτα για να οργανώσει την αντίσταση απέναντί της, αντίθετα λειτουργεί πυροσβεστικά σε κάθε κινηματική αναλαμπή (βλ. απεργία 4ης Φλεβάρη), όπου σε συνεργασία δυστυχώς με την ηγεσία του ΠΑΜΕ οδήγησαν τα πράγματα σε «ήσυχα νερά», προκηρύσσοντας μια 48ωρη απεργία φάντασμα - όταν θα κατατίθεντο το νομοσχέδιο στη βουλή - δίνοντας έτσι την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση να ορίσει ουσιαστικά ακόμα και τις μέρες της απεργίας και γι’ αυτό βέβαια την «προκήρυξε» την παραμονή της γιορτής του Θωμά!

Έτσι λοιπόν είναι επείγουσα ανάγκη η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος από τα κάτω και η συγκρότηση ενός συντονιστικού κέντρου από πρωτοβάθμια σωματεία και ταξικές ομοσπονδίες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, από Εργατικά Κέντρα της ΓΣΕΕ και από Νομαρχιακά τμήματα της ΑΔΕΔΥ, από εργατικές συλλογικότητες και αγωνιστές συνδικαλιστές, για να ηγηθεί του αγώνα για την επαναφορά και διεύρυνση των εργατικών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων και για τη συγκρότηση ενός ευρύτερου κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, την κατάργηση των μνημονίων και την απαλλαγή της χώρας από τη μνημονιακή επιτροπεία.

Καθήκον λοιπόν των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό κίνημα είναι αυτό και όχι απλά η κατάληψη θέσεων σε κάστρα χωρίς στρατό, αλλά και το γκρέμισμα των καστροπορτών για να τα καταλάβουν οι εργαζόμενοι. Πιο εύκολο είναι κάποιος να κάνει ληστεία σε τράπεζα, παρά να παραβιάσει τα μέτρα ασφαλείας για να μπει στο κτήριο της ΓΣΕΕ!

Οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ λοιπόν πρέπει να είναι απέναντι στις δυνάμεις του νεομνημονιακού κυβερνητικού συνδικαλισμού, να διαχωριστούν από ψηφοδέλτια συνεργασίας - όπου υπήρχαν με τις δυνάμεις αυτές – για να μη χρησιμοποιείται η παράταξη ως περιφερόμενο πλυντήριο των συνδικαλιστικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Ταυτόχρονα οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ πρέπει να είναι σε μετωπική και ανειρήνευτη σύγκρουση με τις αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές της συμβιβασμένης και γραφειοκρατικής ηγεσίας του εργατικού κινήματος και με στραμμένο το βλέμμα τους έξω τα συνδικαλιστικά γραφεία, να απευθυνθούν στο σύνολο της εργατικής τάξης, Έλληνες και μετανάστες και κυρίως σ’ αυτό το τμήμα που είναι άνεργο, ελαστικά εργαζόμενο, χωρίς ΣΣΕ και με μισθούς πείνας και να το οργανώσουν στα συνδικάτα.

Σήμερα για να επανακινητοποιήσουμε τους εργαζόμενους χρειάζεται η διαμόρφωση μιας σωστής τακτικής που θα συνδυάζεται το μερικό με το γενικό και τα ιδιαίτερα προβλήματα με την ανάγκη της ανατροπής των μνημονίων, της διαγραφής τους χρέους και της εθνικοποίησης των τραπεζών, τη σύγκρουση και ρήξη με την Ευρωζώνη και την ΕΕ και την προώθηση ενός προγράμματος παραγωγικού μετασχηματισμού της χώρας και αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου υπέρ των λαϊκών στρωμάτων.

Το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο, γιατί οι εργαζόμενοι θα νιώσουν στο «πετσί» τους την εφαρμογή των επώδυνων μέτρων που ψηφίστηκαν πρόσφατα, αλλά και αυτών που έρχονται την επόμενη περίοδο για τα εργασιακά με κύριες αιχμές τη διεύρυνση της «ευελιξίας» της εργασίας, τη νέα μείωση του κατώτατου μισθού και την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας και την επαναφορά του «δικαιώματος» της ανταπεργίας (lockout) των εργοδοτών.

Η πολιτικοποίηση των αιτημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος είναι αναγκαία, γιατί ακόμη και η λύση των επιμέρους αιτημάτων προσκρούει σε έναν μνημονιακό τείχος που αν δεν διαρραγεί δεν μπορούν να υπάρξουν προοδευτικές-ριζοσπαστικές λύσεις σε όφελος του λαού και της χώρας.

Η σωστή σχέση και σύνδεση στους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες του μερικού με το γενικό θα μας προφυλάξει από τις απογοητεύσεις, αλλά και από την καλλιέργεια αυταπατών.

Τέλος η Εργατική Τάξη και τα συνδικάτα της πρέπει να οικοδομήσουν ένα ευρύτερο κοινωνικό μέτωπο δυνάμεων με όλα τα πληττόμενα από τα μνημόνια στρώματα, ιδιαίτερα τους μικρομεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες, επιστήμονες και αγρότες για να μπορεί το επόμενο διάστημα οι αγώνες να είναι αποτελεσματικοί και νικηφόροι.

* Άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΞΟΔΟΣ 133» (24-06-16).

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΙΣΗ*

Το “πανεργατικό” συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 9 Μάρτη στην Αθήνα, ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, που σχεδιάζει να καταθέσει την επόμενη περίοδο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως ήταν αναμενόμενο δεν είχε καμία ιδιαίτερη μαζικότητα και συμμετοχή και αποτελεί την καλύτερη προσφορά που μπορούν να κάνουν στην κυβέρνηση οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και η προδοτική ηγετική ομάδα της ΠΑΣΚΕ και του Παναγόπουλου στη ΓΣΕΕ.

Το τραγικό όμως και εξίσου επιζήμιο για το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα είναι ότι αυτά τα σχέδια της ΠΑΣΚΕ και της ομάδας του Παναγόπουλου διευκολύνονται από τη στάση του ΠΑΜΕ, το οποίο έχει επιλέξει την πλήρη αδρανοποίηση και απαξίωση των συνδικάτων, για να μπορεί να εμφανίζεται το ίδιο ως ο μοναδικός εκπρόσωπος της εργατικής τάξης!

ΠΑΜΕ και Παναγόπουλος βρίσκονται σε πλήρη συντονισμό κινήσεων, ξεκινώντας βέβαια από διαφορετικές αφετηρίες, καταλήγουν όμως στο ίδιο αποτέλεσμα που είναι οι ελεγχόμενοι “αγώνες” χωρίς ιδιαίτερη ένταση και διάρκεια, αποσπασματικοί και χωρίς κανένα σχέδιο συντονισμού και κλιμάκωσης με προοπτική νίκης.

Μετά την πετυχημένη γενική απεργία της 12ης Νοεμβρίου, μαζί οδήγησαν βεβιασμένα και χωρίς καμιά προετοιμασία σε μια αποτυχημένη και άσκοπη απεργία την 3η του Δεκέμβρη.

Το ΠΑΜΕ, επίσης, ενώ υπερψήφισε το πανεργατικό συλλαλητήριο το Σάββατο 16 Γενάρη και δήλωσε ότι θα συμμετάσχει, δύο μέρες πριν από την πραγματοποίησή του, ανακοίνωσε ξεχωριστό συλλαλητήριο για τις 23 Γενάρη, αποδυναμώνοντας σε μια κρίσιμη στιγμή την ανάγκη της συγκρότησης ενός ευρύτερου κοινωνικού μετώπου για την αποτροπή των μνημονιακών σχεδιασμών της κυβέρνησης.

Η μεγάλη πανεργατική απεργία στις 4 του Φλεβάρη, που πήρε παλλαϊκά χαρακτηριστικά με τη συμμετοχή των ελεύθερων επαγγελματιών, των επιστημονικών φορέων, των αυτοαπασχολουμένων και των αγροτών – κτηνοτρόφων – αλιέων, η οποία έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα στην κυβέρνηση, δεν ενόχλησε φαίνεται μόνο την ίδια και τους δανειστές.

Το γεγονός αυτό θορύβησε και τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, που είτε ενδιαφέρονται να μην αμφισβητηθούν οι “καρέκλες” τους (ΠΑΣΚΕ), είτε να μην πάρουν τα πράγματα ανεξέλεγκτη γι' αυτούς τροπή (ΠΑΜΕ), και έτσι επέλεξαν τη σταδιακή αποκλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Το ίδιο βέβαια έκανε το ΚΚΕ και ο Μπούτας στους αγρότες.

Συμφώνησαν από κοινού ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ ότι το επόμενο αγωνιστικό απεργιακό βήμα θα γίνει όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο στη βουλή, σε χρόνο δηλ. που οι αγρότες θα έχουν επιστρέψει στα χωράφια τους, προεξοφλώντας εκ των προτέρων τη ψήφισή του. Καλλιεργούν παράλληλα ένα κλίμααναμονής, δίνοντας πάλι την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση και περιορίζοντας τις κινητοποιήσεις σε ένα επίπεδο μιας απλής διαμαρτυρίας, χωρίς να δίνεται συνέχεια και προοπτική νίκης στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, που αποτελεί και βασικό παράγοντα που μπορεί να εμπνεύσει, να συνεγείρει και να ενεργοποιήσει την μεγαλύτερη μερίδα των εργαζόμενων και του ελληνικού λαού.

Οι ίδιοι (ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ) αποφάσισαν, αντί νέας γενικής απεργίας στα τέλη του Φλεβάρη-αρχές Μάρτη, με τη δυνατότητα συμμετοχής και των αγροτών, όπως πρότειναν οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το συλλαλητήριο στις 9 Μάρτη και τη 48ωρη απεργία όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο στη βουλή. Το πιο τραγελαφικό όμως είναι ότι αυτοί που το αποφάσισαν δεν εργάστηκαν για την επιτυχία του και κυρίως δεν συμμετείχαν ούτε οι ίδιοι. Το ΠΑΜΕ διοργάνωσε συλλαλητήριο στις 8 Μάρτη και απείχε από το συλλαλητήριο στις 9 Μάρτη, που είχε πρωτοστατήσει για να αποφασιστεί στη ΓΣΕΕ!

Η καλλιέργεια ηττοπαθών και συμβιβαστικών αντιλήψεων, ότι όλα δηλ. είναι λίγο - πολύ προδιαγεγραμμένα, δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός μαζικού και δυναμικού λαϊκού κινήματος, που είναι αναγκαίο σήμερα, για να μπει ένα τέλος στα βάσανα του ελληνικού λαού και στην ταπείνωση της χώρας μας.

Η προδοτική στάση της ΠΑΣΚΕ και του Παναγόπουλου στη ΓΣΕΕ και η συμβιβαστική τακτική της ΔΑΚΕ πρέπει να απομονωθούν από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Ταυτόχρονα πρέπει να αποδοκιμαστεί η οπορτουνιστική τακτική του ΠΑΜΕ και η χωρίς αρχές συμμαχία του με τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ.

Σήμερα, ενόψει και του συνεδρίου της ΓΣΕΕ που θα γίνει στις 17-19/3/2016, απαιτείται η συγκρότηση ενός αγωνιστικού ταξικού πόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα του ιδιωτικού τομέα. Θα αποτελείται από ταξικές ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, πρωτοβάθμια σωματεία και αγωνιστές συνδικαλιστές, που σε συντονισμό με τα συνδικάτα των εργαζομένων του δημοσίου, τη νεολαία και τα άλλα, πληττόμενα από τα μνημόνια, κοινωνικά στρώματα, για να ηγηθεί του αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες. Η ανατροπή των σχεδιασμών κυβέρνησης και δανειστών για να γίνει, θα πρέπει όλοι οι αγώνες – κι αυτός του ασφαλιστικού- να συνδεθούν με τον αγώνα για την απαλλαγή της χώρας μας απ’ την επιτροπεία, τη σύγκρουση με τις μνημονιακές κυβερνητικές πολιτικές και τη ρήξη με την ευρωζώνη και την Ε/Ε.  

*Δήλωση του Γιώργου Χαρίση,  για το συλλαλητήριο της 9ης Μάρτη 2015. Ο Γιώργος Χαρίσης είναι γραμματέας της συνδικαλιστικής παράταξης του Μετώπου Ταξικής Ανατροπής (ΜΕΤΑ).

από το ergasianet