Παράταση παραστάσεων

Φελίτσε και Λίλυ
Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους

της Ελένης Καρασαββίδου

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Ερμηνεύουν: 
Δήμητρα Βαμβακάρη, Δήμητρα Σύρου, Έλενα Τυρέα

VAULT Theatre Plus/Πολυχώρος Vault
(Μελενίκου 26, Γκάζι-Βοτανικός)

Οι παραστάσεις συνεχίζονται κάθε 
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15

«Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα»
Λόγω αυξημένης προσέλευσης η παράσταση του έργου της Ελένης Καρασαββίδου «Φελίτσε και Λίλυ: ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους» που παρουσιάζεται στον Πολυχώρο Vault σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, συνεχίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15. 
Ερμηνεύουν (αλφαβητικά) η Δήμητρα Βαμβακάρη, η Δήμητρα Σύρου και η Έλενα Τυρέα.

Λίγα λόγια για το έργο
Βερολίνο 1942. Δυο γυναίκες συναντιούνται. Μια Εβραία και μια Γερμανίδα, παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί. Έχει τέσσερα αγόρια. Έχει τιμηθεί από τον Φύρερ γιατί έφερε στη ζωή τέσσερεις μελλοντικούς στρατιώτες. «Που θα μάθουν να σκοτώνουν χωρίς πρόβλημα, αγόρια στην ηλικία τους».
Δυο γυναίκες συναντιούνται και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται. Σ’ ένα Βερολίνο όπου έξω έπεφταν οι βόμβες βροχή και μέσα οι άνθρωποι χόρευαν και ερωτεύονταν απελπισμένα. «Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα». Μνήμες, επιστολές, ανατροπές στη σκιά του φασισμού που εξαφανίζει ανθρώπινες ζωές, στο όνομα του «πολιτισμού». 
Όλη η ζωή της Γερμανίδας Ναζί, της Λίλυ, οι 18 μήνες που έζησε με την Εβραία Φελίτσε. Και συνεχίζει να ζει μαζί της όλη την υπόλοιπη ζωή της. Με τις αναμνήσεις της, τις ενοχές της, στην αέναη προσπάθεια να κατανοήσει αυτό το τεράστιο και αναπάντητο "γιατί;" Γιατί κάποιοι αποφασίζουν για τις ζωές μας; Γιατί μας επιβάλλουν πώς και με ποιους θα συνυπάρξουμε; Ποιος έχει ορίσει πώς θα ζουν οι γυναίκες, οι φυλές, όλοι όσοι έχουν άλλες επιλογές ζωής, οι διαφορετικοί; Και ποιος βάζει μέτρο σύγκρισης για διαρκή ρατσιστικό διαχωρισμό; Ποιος και γιατί αποφασίζει για το μέλλον των παιδιών, των χωρών, των πολιτισμών; 
Μια παράσταση που ξυπνά συναισθήματα και γεννά σκέψεις, με αφορμή μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννιέται σε ένα τραυματικό ιστορικό πλαίσιο… την ιστορία της Φελίτσε και της Λίλυ.

Σκηνοθετικό Σημείωμα: 
Μια Γερμανίδα παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί και μια Εβραία συναντιούνται στο Βερολίνο του 1942 και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται στη σκιά του ναζισμού και μιας πόλης που βομβαρδίζεται στο όνομα του «πολιτισμού και της τάξης». Σε μια σκοτεινή εποχή, όπου Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, διαφορετικοί, άνθρωποι με αναπηρία δολοφονούνταν, περιουσίες καταστρέφονταν, παιδιά σκοτώνονταν γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σ’ αυτό τον τόπο.
Μια αληθινή ιστορία που ενέπνευσε την Ελένη Καρασαββίδου, ερευνώντας την μέσα από το βιβλίο της Erica Fischer, την ταινία Aimee and Jaguar αλλά και την επικίνδυνη άνοδο της ναζιστικής απειλής και των ρατσιστικών επιθέσεων παγκοσμίως. Επιθέσεις εναντίον γυναικών, ομοφυλόφιλων, ανθρώπων με αναπηρία, ανθρώπων με κάθε είδους ιδιαιτερότητα. Η άρρωστη μανία για εξουσία και κέρδος κάποιων, διαμορφώνει συνειδήσεις εκπαιδεύοντας ανθρώπους να σκοτώνουν συνανθρώπους τους, να ασκούν κάθε μορφής βία χωρίς να σκέφτονται πως αύριο θα έρθει και η δική τους σειρά. Διαστρεβλώνουν την αλήθεια φανατίζοντας, χειραγωγώντας. Ένας «θαυμαστός καινούριος κόσμος», που αποφασίζει ποιος θα επιζήσει και ποιος όχι, ποια χώρα θα επιβιώσει και ποια θα ισοπεδωθεί, ποια κουλτούρα και ποια γλώσσα θα επικρατήσουν. Ένας παραλογισμός χωρίς τέλος. Που ακόμα και σήμερα, γιορτάζουμε θλιβερές επετείους και δημιουργούμε αλλού, σε άλλα σημεία του πλανήτη που καταστρέφουμε, άλλες οδυνηρές επετείους.
Και η ιστορία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο η παιδεία, η ιστορία, τα ΜΜΕ, κατευθύνουν συνειδήσεις και διαπράττουν εγκλήματα καθημερινά, από την κλιματική αλλαγή, τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, την καταστροφή ιστορικών πολιτισμών και άρα της συλλογικής μνήμης, τις μαζικές καταστροφές χωρών και τη δολοφονία παιδιών. 
Μια παράσταση αγάπης, μνήμης, ενοχής.
Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Συντελεστές:
Κείμενο: Ελένη Καρασαββίδου
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Μουσική-Σχεδιασμός ήχου: Μαρία Βουμβάκη
Χορογραφίες – Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Κολιάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Παραγωγή: ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ – VAULT

Ερμηνεύουν: (αλφαβητικά)
Δήμητρα Βαμβακάρη
Δήμητρα Σύρου
Έλενα Τυρέα

Έγραψαν για την παράσταση:
«Με το έργο της Ελένης Καρασαββίδου να είναι μια γερή γροθιά στο στομάχι, επιστρέφουμε στην Τραγωδία μέσα από ένα δρόμο διαφορετικό από εκείνον που ακολούθησε η Δύση, της μιμικής ανα-παράστασης, φτιάχνοντας έτσι το σύγχρονο αστικό δράμα. […] Η σκηνοθεσία της έμπειρης Κατερίνας Πολυχρονοπούλου στο θέατρο Vault (χορογραφίες-κινησιολογία της Αναστασίας Γεωργαλά), που υπογράφει επίσης τη δραματουργική επεξεργασία, διέκρινε τα τρία επίπεδα του έργου, το πολιτικό, το ερωτικό, το θεατρικό, τονίζοντας ιδιαίτερα το τελευταίο, και τα έδωσε διαπλεγμένα, τηρώντας πάντα την κρίσιμη απόσταση αναπνοής μεταξύ τους. Με συνδετικό στοιχείο το πάθος, για την ελευθερία, την τέχνη και, κυρίως, τον έρωτα... […] Οι τρεις νέες ηθοποιοί δίνουν δόκιμα και διακριτά κάθε μία τον δίδυμο ρόλο της. Η Δήμητρα Σύρου προσεγγίζει “δωρικά” την ηλικιωμένη Λίλυ και το ανεστραμμένο είδωλό της στον θεατρικό καθρέφτη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη σμιλεύει “λυδικά”, από φως και σκότος, τη νεαρή σάρκινη Λίλυ. Και η Έλενα Τυρέα πλάθει με χώμα και ουρανό “αιολικά” τη Φελίτσε και τη “σκιά” της». [Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή]

«Η Δήμητρα Σύρου, αποδίδει με μια σταθερότητα  την εικόνα της ηλικιωμένης Λίλυς και της μνήμης που μένει ανεξίτηλη, μαζί και τα συναισθήματα. Η Έλενα Τυρέα στο ρόλο της Φελίτσε, τόσο γυναίκα. Τόσο μυστηριώδης και ερωτεύσιμη από τη Λίλυ, ένα πλάσμα – πόθος, ενσαρκώνει το πάθος για να δραπετεύσουν και οι δύο από τη ναζιστική δίνη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη στο ρόλο της Λίλυ, έρχεται σταδιακά στην ωριμότητα την κοινωνική, την πολιτική και συναισθηματική. Μια παράσταση με εκπληκτική ατμόσφαιρα, λεπτή και μελετημένη σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και με εξαιρετικές ερμηνείες». [Μαρία Μαρή | Theatromania.gr]
«Πρόκειται για μια παράσταση που κυριολεκτικά καθηλώνει. Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, το κείμενο της Ελένης Καρασαββίδου, οι ερμηνείες, τα φινετσάτα ρούχα, η μουσική, ο φωτισμός, οι αέρινες χορογραφίες, όλα μαζί και το καθένα ξέχωρα, μεταφέρουν το θεατή στην καρδιά της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μα και στην ψυχή όσων είχαν υποστεί το αποτρόπαιο πρόσωπο του». [Μαίρη Μαθιουδάκη | Pastafloramag.gr]

«Η σκηνοθέτης, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, φέρνει, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τους θεατές μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής. Η Έλενα Τυρέα, στον ρόλο της Felice, της διπλά διωκόμενης, Εβραίας και ομοφυλόφιλης, σαγηνεύει με την υποκριτική της δεινότητα. Η Δήμητρα Βαμβακάρη, ως Lilly, ερμηνεύει επιτυχώς τον απαιτητικό ρόλο της μητέρας, της συζύγου Ναζί αξιωματικού και της ερωμένης πολλών άλλων. Και η εξαιρετική Δήμητρα Σύρου, ερμηνεύει τον ρόλο της Lilly, σε μεγάλη ηλικία, όπου μέσα από την ανάγνωση της ερωτικής αλληλογραφίας τους, εξελίσσει τη σχέση τους, από την ελπιδοφόρα αρχή μέχρι το οδυνηρό τέλος». [Έλενα Χατζοπούλου | SinwebRadio]

«Ένα εκπληκτικό πακέτο σε ένα όμορφο και ζεστό χώρο. Αλήθειες όπως πρέπει να λέγονται. Απλά, λιτά απέριττα. Εκπληκτικά. Μην το χάσετε». [Νάσος Κονίτσας | Νoizy.gr]

«Η σκηνοθεσία αναδεικνύει με τρυφερότητα και ευαισθησία τα δυνατά αισθήματα των δύο γυναικών. Ποιητική σκηνοθεσία, δουλεμένη με λεπτότητα και ευρηματικότητα». [Βίβιαν Μητσάκου | theaterproject365.wordpress.com]

«Επί σκηνής, θα δείτε τρεις υπέροχες ηθοποιούς που με έκαναν να σκεφτώ ότι τελικά, υπάρχει μέτρο λογαριασμού της θεατρικής εμπειρίας. Τουλάχιστον σε αυτή την παράσταση φαίνεται ο πλούτος των εμπειριών τους και το πόσο σταθερά πατούν πάνω στη σκηνή. Πόσο βέβαιες είναι γι’ αυτό που κάνουν και πόσο αποτελεσματικές […] Η σκηνοθέτιδα, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου ανιχνεύει και αφουγκράζεται. Μεταλαμπαδεύει και καλλιεργεί. Παραμένει εργάτρια της δραματικής τέχνης με πίστη και αφοσίωση που δε γίνεται να παραβλέψεις. Και σε αυτή την παράσταση θα δώσει τον καλύτερο εαυτό της». [Τζένη Κουκίδου | Koukidaki.gr]  

«Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου μας δίνει μια από τις καλύτερες σκηνοθεσίες της, αποδίδοντας την ιστορία της Φελίτσε και της Λίλυ σκηνικά, με τόλμη, ευαισθησία, τρυφερότητα, ζηλευτό μέτρο και συναρπαστικές ατμόσφαιρες που ολοκληρώνονται με τους φωτισμούς, τα λιτά αλλά λειτουργικά σκηνικά, τα αξιοπρόσεχτα κουστούμια και τους μουσικούς νυγμούς». [Μαρία Κυριάκη | Epi Skinis.gr]

«Η εξαιρετική κίνηση, οι έξοχες ερμηνείες καθώς και η σκηνοθεσία αλλά και το ίδιο το κείμενο απέδωσαν το ζοφερό κλίμα της εποχής όπου η αγάπη τους ήταν η μοναδική ηλιαχτίδα που τρύπωνε στις ζωές τους. […] Μια παράσταση που μας ταξίδεψε γεννώντας μας υπέροχα συναισθήματα. Έσπειρε το σποράκι της ελπίδας για ένα κόσμο σήμερα που επίσης σκοτεινιάζει. Μια εβδομάδα μετά η καρδιά μας χτυπά ακόμα εκεί, στην μικρή σκηνή του Vault». [Έλενα Γαζγαλή | All4fun.gr]

«Συνταρακτικές οι ερμηνείες των κοριτσιών. Μια από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου, γροθιά στο στομάχι και όταν την είδα και τώρα που γράφω, τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα». [Χρύσα Κατσιματίδου | Sinwebradio]

«Εκπληκτικές οι τρεις ηθοποιοί. Ιδιοφυές το εύρημα τού μοιράσματος σε δύο πρόσωπα ενός ρόλου (τής παραζαλισμένης συζύγου τού αξιωματικού των ναζί που ερωτεύεται μία Εβραία λεσβία). […] Έτσι μπορούμε να παρακολουθήσουμε το είναι και το φαίνεσθαι, το πάσχον σώμα και την γαλήνια (μέσα στην τρικυμία της) ψυχή… Εκπληκτικά τα σκηνικά, οι φωτισμοί, τα κοστούμια, η κίνηση, ο χορός, οι παύσεις, οι σιωπές, ο ασθματικός ρυθμός, η ασυμβίβαστη θλίψη, ο πόνος τού αποχωρισμού… πέρα από τα φύλα, πέρα από τις φυλές, πέρα από τις όποιες πεποιθήσεις. Μην το χάσετε!!!» [Κωνσταντίνος Μπούρας | konstantinosbouras.gr]

«Συναίσθημα, αλήθεια, πάθος μα και τραύματα της Ιστορίας θέτει σε πρώτο πλάνο και φωτίζει έξοχα μέσα από τη σκηνοθετική της προσέγγιση η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου σε μια από τις πιο λεπτών χρωμάτων δουλειές που έχει υπογράψει η ίδια τα τελευταία χρόνια. Μια ολοκληρωμένη ματιά και κατεύθυνση της ιστορίας εξ αρχής όπου δίχως φτιασίδια “παίρνει” από το χέρι τον θεατή στον ευαίσθητο αυτό σκηνικό χορό. Σημαντικότατο όπλο της σκηνοθέτιδας, ασφαλώς, είναι η ερμηνευτική της ομάδα την οποία διακρίνει η ομοιογένεια, η ισορροπία και η κοινή διάθεση για “βουτιά” εις βάθος στον πυρήνα του έργου». [Αλέξανδρος Κούρτης | Zappit.gr]

«Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου έχει κάνει ωραία δουλειά ως προς την ανάδειξη του ταλέντου των ηθοποιών της και με όμορφες εικόνες, μας προσφέρει μια λεπτή αισθητική απόλαυση...»  [Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης, Theatredublog.unblog.fr]

«Οι ερμηνείες των τριών κυρίων είναι δυνατές, υποστηρίζουν τους ρόλους τους απόλυτα, συνταρακτικές, πειστικότατες και πλούσιες συναισθηματικά!» [Χρυσούλα Ζαφειράκη | Open Mind]

«Το κοινό χειροκρότησε ξανά και ξανά τις τρεις κυρίες. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει. Πρόκειται για μία απόλυτα τονωτική ένεση αγάπης. Τίποτα λιγότερο». [Κώστας Κούλης | keysmash.gr]

*Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους

Info:
Τοποθεσία: Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS, Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός. Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Ημερομηνία: Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15. [Εκτός από 1 και 2 Φεβρουαρίου λόγω συμμετοχής των καλλιτεχνών στην 48ωρη Πανελλαδική Απεργία που προκήρυξε το Σ.Ε.Η.]
 Διάρκεια: 75′ (χωρίς διάλειμμα).
Πληροφορίες: Τηλ.: 213 0356472 / 6949534889
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)
Τιμές εισιτηρίων: 14 ευρώ, 10 ευρώ (Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας - ΟΑΕΔ), 5 ευρώ (Ατέλειες) 
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/felitse-kai-lily/ 
 

Φελίτσε και Λίλυ
Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους

της Ελένης Καρασαββίδου

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Ερμηνεύουν: 
Δήμητρα Βαμβακάρη, Δήμητρα Σύρου, Έλενα Τυρέα

VAULT Theatre Plus/Πολυχώρος Vault
(Μελενίκου 26, Γκάζι-Βοτανικός)

2ος Κύκλος Παραστάσεων
Πρεμιέρα: Τετάρτη 30 Νοεμβρίου, στις 21.15

Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15

«Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα»

Μετά τις sold out παραστάσεις, το 2020, το υποψήφιο για το βραβείο Δραματουργίας Κάρολου Κουν, έργο της Ελένης Καρασαββίδου «Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους» επιστρέφει στον Πολυχώρο Vault από τις 30 Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, για λίγες παραστάσεις.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου και ερμηνεύουν (αλφαβητικά) η Δήμητρα Βαμβακάρη, η Δήμητρα Σύρου και η Έλενα Τυρέα.

Λίγα λόγια για το έργο
Βερολίνο 1942. Δυο γυναίκες συναντιούνται. Μια Εβραία και μια Γερμανίδα, παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί. Έχει τέσσερα αγόρια. Έχει τιμηθεί από τον Φύρερ γιατί έφερε στη ζωή τέσσερεις μελλοντικούς στρατιώτες. «Που θα μάθουν να σκοτώνουν χωρίς πρόβλημα, αγόρια στην ηλικία τους».
Δυο γυναίκες συναντιούνται και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται. Σ’ ένα Βερολίνο όπου έξω έπεφταν οι βόμβες βροχή και μέσα οι άνθρωποι χόρευαν και ερωτεύονταν απελπισμένα. «Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα». Μνήμες, επιστολές, ανατροπές στη σκιά του φασισμού που εξαφανίζει ανθρώπινες ζωές, στο όνομα του «πολιτισμού». 
Όλη η ζωή της Γερμανίδας Ναζί, της Λίλυ, οι 18 μήνες που έζησε με την Εβραία Φελίτσε. Και συνεχίζει να ζει μαζί της όλη την υπόλοιπη ζωή της. Με τις αναμνήσεις της, τις ενοχές της, στην αέναη προσπάθεια να κατανοήσει αυτό το τεράστιο και αναπάντητο "γιατί;" Γιατί κάποιοι αποφασίζουν για τις ζωές μας; Γιατί μας επιβάλλουν πώς και με ποιους θα συνυπάρξουμε; Ποιος έχει ορίσει πώς θα ζουν οι γυναίκες, οι φυλές, όλοι όσοι έχουν άλλες επιλογές ζωής, οι διαφορετικοί; Και ποιος βάζει μέτρο σύγκρισης για διαρκή ρατσιστικό διαχωρισμό; Ποιος και γιατί αποφασίζει για το μέλλον των παιδιών, των χωρών, των πολιτισμών; 
Μια παράσταση που ξυπνά συναισθήματα και γεννά σκέψεις, με αφορμή μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννιέται σε ένα τραυματικό ιστορικό πλαίσιο… την ιστορία της Φελίτσε και της Λίλυ.

Σκηνοθετικό Σημείωμα: 
Μια Γερμανίδα παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί και μια Εβραία συναντιούνται στο Βερολίνο του 1942 και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται στη σκιά του ναζισμού και μιας πόλης που βομβαρδίζεται στο όνομα του «πολιτισμού και της τάξης». Σε μια σκοτεινή εποχή, όπου Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, διαφορετικοί, άνθρωποι με αναπηρία δολοφονούνταν, περιουσίες καταστρέφονταν, παιδιά σκοτώνονταν γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σ’ αυτό τον τόπο.
Μια αληθινή ιστορία που ενέπνευσε την Ελένη Καρασαββίδου, ερευνώντας την μέσα από το βιβλίο της Erica Fischer, την ταινία Aimee and Jaguar αλλά και την επικίνδυνη άνοδο της ναζιστικής απειλής και των ρατσιστικών επιθέσεων παγκοσμίως. Επιθέσεις εναντίον γυναικών, ομοφυλόφιλων, ανθρώπων με αναπηρία, ανθρώπων με κάθε είδους ιδιαιτερότητα. Η άρρωστη μανία για εξουσία και κέρδος κάποιων, διαμορφώνει συνειδήσεις εκπαιδεύοντας ανθρώπους να σκοτώνουν συνανθρώπους τους, να ασκούν κάθε μορφής βία χωρίς να σκέφτονται πως αύριο θα έρθει και η δική τους σειρά. Διαστρεβλώνουν την αλήθεια φανατίζοντας, χειραγωγώντας. Ένας «θαυμαστός καινούριος κόσμος», που αποφασίζει ποιος θα επιζήσει και ποιος όχι, ποια χώρα θα επιβιώσει και ποια θα ισοπεδωθεί, ποια κουλτούρα και ποια γλώσσα θα επικρατήσουν. Ένας παραλογισμός χωρίς τέλος. Που ακόμα και σήμερα, γιορτάζουμε θλιβερές επετείους και δημιουργούμε αλλού, σε άλλα σημεία του πλανήτη που καταστρέφουμε, άλλες οδυνηρές επετείους.
Και η ιστορία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο η παιδεία, η ιστορία, τα ΜΜΕ, κατευθύνουν συνειδήσεις και διαπράττουν εγκλήματα καθημερινά, από την κλιματική αλλαγή, τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, την καταστροφή ιστορικών πολιτισμών και άρα της συλλογικής μνήμης, τις μαζικές καταστροφές χωρών και τη δολοφονία παιδιών. 
Μια παράσταση αγάπης, μνήμης, ενοχής.
Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Συντελεστές:
Κείμενο: Ελένη Καρασαββίδου
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Μουσική-Σχεδιασμός ήχου: Μαρία Βουμβάκη
Χορογραφίες – Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Κολιάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Παραγωγή: ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ – VAULT

Ερμηνεύουν: (αλφαβητικά)
Δήμητρα Βαμβακάρη
Δήμητρα Σύρου
Έλενα Τυρέα

Έγραψαν για την παράσταση:
«Με το έργο της Ελένης Καρασαββίδη να είναι μια γερή γροθιά στο στομάχι, επιστρέφουμε στην Τραγωδία μέσα από ένα δρόμο διαφορετικό από εκείνον που ακολούθησε η Δύση, της μιμικής ανα-παράστασης, φτιάχνοντας έτσι το σύγχρονο αστικό δράμα. […] Η σκηνοθεσία της έμπειρης Κατερίνας Πολυχρονοπούλου στο θέατρο Vault (χορογραφίες-κινησιολογία της Αναστασίας Γεωργαλά), που υπογράφει επίσης τη δραματουργική επεξεργασία, διέκρινε τα τρία επίπεδα του έργου, το πολιτικό, το ερωτικό, το θεατρικό, τονίζοντας ιδιαίτερα το τελευταίο, και τα έδωσε διαπλεγμένα, τηρώντας πάντα την κρίσιμη απόσταση αναπνοής μεταξύ τους. Με συνδετικό στοιχείο το πάθος, για την ελευθερία, την τέχνη και, κυρίως, τον έρωτα... […] Οι τρεις νέες ηθοποιοί δίνουν δόκιμα και διακριτά κάθε μία τον δίδυμο ρόλο της. Η Δήμητρα Σύρου προσεγγίζει “δωρικά” την ηλικιωμένη Λίλυ και το ανεστραμμένο είδωλό της στον θεατρικό καθρέφτη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη σμιλεύει “λυδικά”, από φως και σκότος, τη νεαρή σάρκινη Λίλυ. Και η Έλενα Τυρέα πλάθει με χώμα και ουρανό “αιολικά” τη Φελίτσε και τη “σκιά” της». [Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή]
«Η Δήμητρα Σύρου, αποδίδει με μια σταθερότητα  την εικόνα της ηλικιωμένης Λίλυς και της μνήμης που μένει ανεξίτηλη, μαζί και τα συναισθήματα. Η Έλενα Τυρέα στο ρόλο της Φελίτσε, τόσο γυναίκα. Τόσο μυστηριώδης και ερωτεύσιμη από τη Λίλυ, ένα πλάσμα – πόθος, ενσαρκώνει το πάθος για να δραπετεύσουν και οι δύο από τη ναζιστική δύνη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη στο ρόλο της Λίλυ, έρχεται σταδιακά στην ωριμότητα την κοινωνική, την πολιτική και συναισθηματική.Μια παράσταση με εκπληκτική ατμόσφαιρα, λεπτή και μελετημένη σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και με εξαιρετικές ερμηνείες». [Μαρία Μαρή | Theatromania.gr]
«Πρόκειται για μια παράσταση που κυριολεκτικά καθηλώνει. Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, το κείμενο της Ελένης Καρασσαβίδου, οι ερμηνείες,τα φινετσάτα ρούχα, η μουσική, ο φωτισμός, οι αέρινες χορογραφίες, όλα μαζί και το καθένα ξέχωρα, μεταφέρουν το θεατή στην καρδιά της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μα και στην ψυχή όσων είχαν υποστεί το αποτρόπαιο πρόσωπο του». [Μαίρη Μαθιουδάκη | Pastafloramag.gr]

«Η σκηνοθέτης, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, φέρνει, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τους θεατές μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής. Η Έλενα Τυρέα, στον ρόλο της Felice, της διπλά διωκόμενης, Εβραίας και ομοφυλόφιλης, σαγηνεύει με την υποκριτική της δεινότητα. Η Δήμητρα Βαμβακάρη, ως Lilly, ερμηνεύει επιτυχώς τον απαιτητικό ρόλο της μητέρας, της συζύγου Ναζί αξιωματικού και της ερωμένης πολλών άλλων. Και η εξαιρετική Δήμητρα Σύρου, ερμηνεύει τον ρόλο της Lilly, σε μεγάλη ηλικία, όπου μέσα από την ανάγνωση της ερωτικής αλληλογραφίας τους, εξελίσσει τη σχέση τους, από την ελπιδοφόρα αρχή μέχρι το οδυνηρό τέλος».[Έλενα Χατζοπούλου | SinRadio]
«Ένα εκπληκτικό πακέτο σε ένα όμορφο και ζεστό χώρο. Αλήθειες όπως πρέπει να λέγονται. Απλά, λιτά απέριττα. Εκπληκτικά. Μην το χάσετε». [Νάσος Κονίτσας | Νoizy.gr]
«Η σκηνοθεσία αναδεικνύει με τρυφερότητα και ευαισθησία τα δυνατά αισθήματα των δύο γυναικών. Ποιητική σκηνοθεσία, δουλεμένη με λεπτότητα και ευρηματικότητα». [Βίβιαν Μητσάκου | theaterproject365.wordpress.com]
«Επί σκηνής, θα δείτε τρεις υπέροχες ηθοποιούς που με έκαναν να σκεφτώ ότι τελικά, υπάρχει μέτρο λογαριασμού της θεατρικής εμπειρίας. Τουλάχιστον σε αυτή την παράσταση φαίνεται ο πλούτος των εμπειριών τους και το πόσο σταθερά πατούν πάνω στη σκηνή. Πόσο βέβαιες είναι γι’ αυτό που κάνουν και πόσο αποτελεσματικές […] Η σκηνοθέτιδα, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, ενδέχεται να μην χρειάζεται συστάσεις στο Αθηναϊκό κοινό. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Ενδεικτικά θα αναφέρω τα Ποιος ανακάλυψε την Αμερική; Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα, Αχ Γιάννη μ΄!, Ποιος ήταν ο κύριος, ΜπΑΤσος κ.α. Πάντα αεικίνητη και πάντα ευρηματική. Ανιχνεύει και αφουγκράζεται. Μεταλαμπαδεύει και καλλιεργεί. Παραμένει εργάτρια της δραματικής τέχνης με πίστη και αφοσίωση που δε γίνεται να παραβλέψεις. Και σε αυτή την παράσταση θα δώσει τον καλύτερο εαυτό της. Θα κρατήσει υπέροχα τις ισορροπίες, θα δείξει όλες τις αποχρώσεις, ανάγλυφα και έντεχνα». [Τζένη Κουκίδου | Koukidaki.gr]  

Info:
Τοποθεσία: Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS, Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός. Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Τετάρτη 30 Νοεμβρίου στις 21.15. Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15. Διάρκεια: 75′ (χωρίς διάλειμμα)
Πληροφορίες: Τηλ.: 213 0356472 / 6949534889
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)
Τιμές εισιτηρίων: 14 ευρώ, 10 ευρώ (Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας - ΟΑΕΔ), 5 ευρώ (Ατέλειες) 
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr
https://www.viva.gr/tickets/theater/felitse-kai-lily/ 
 

Φελίτσε και Λίλυ

Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους

της

Ελένης Καρασαββίδου

σε

σκηνοθεσία

Κατερίνας Πολυχρονοπούλου

Από

την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου,

έως

την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου,

κάθε

Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15,

για

20 παραστάσεις

O Πολυχώρος VAULT παρουσιάζει την παράσταση «Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους» της Ελένης Καρασαββίδου, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, από την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου, έως την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15, για 20 παραστάσεις.

Βερολίνο 1942. Δυο γυναίκες συναντιούνται. Μια Εβραία και μια Γερμανίδα, παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί. Έχει τέσσερα αγόρια. Έχει τιμηθεί από τον Φύρερ γιατί έφερε στη ζωή τέσσερεις μελλοντικούς στρατιώτες. «Που θα μάθουν να σκοτώνουν χωρίς πρόβλημα, αγόρια στην ηλικία τους».

Δυο γυναίκες συναντιούνται και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται. Σ’ ένα Βερολίνο όπου έξω έπεφταν οι βόμβες βροχή και μέσα οι άνθρωποι χόρευαν και ερωτεύονταν απελπισμένα. «Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα». Μνήμες, επιστολές, ανατροπές στη σκιά του φασισμού που εξαφανίζει ανθρώπινες ζωές, στο όνομα του «πολιτισμού».

Όλη η ζωή της Γερμανίδας Ναζί, της Λίλυ, οι 18 μήνες που έζησε με την Εβραία Φελίτσε. Και συνεχίζει να ζει μαζί της όλη την υπόλοιπη ζωή της. Με τις αναμνήσεις της, τις ενοχές της, στην αέναη προσπάθεια να κατανοήσει αυτό το τεράστιο και αναπάντητο "γιατί;" Γιατί κάποιοι αποφασίζουν για τις ζωές μας; Γιατί μας επιβάλλουν πώς και με ποιους θα συνυπάρξουμε; Ποιος έχει ορίσει πώς θα ζουν οι γυναίκες, οι φυλές, όλοι όσοι έχουν άλλες επιλογές ζωής, οι διαφορετικοί; Και ποιος βάζει μέτρο σύγκρισης για διαρκή ρατσιστικό διαχωρισμό; Ποιος και γιατί αποφασίζει για το μέλλον των παιδιών, των χωρών, των πολιτισμών;

Μια παράσταση που ξυπνά συναισθήματα και γεννά σκέψεις, με αφορμή μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννιέται σε ένα τραυματικό ιστορικό πλαίσιο… την ιστορία της Φελίτσε και της Λίλυ.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Μια Γερμανίδα παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί και μια Εβραία συναντιούνται στο Βερολίνο του 1942 και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται στη σκιά του ναζισμού και μιας πόλης που βομβαρδίζεται στο όνομα του «πολιτισμού και της τάξης». Σε μια σκοτεινή εποχή, όπου Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, διαφορετικοί, άνθρωποι με αναπηρία δολοφονούνταν, περιουσίες καταστρέφονταν, παιδιά σκοτώνονταν γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σ’ αυτό τον τόπο.

Μια αληθινή ιστορία που ενέπνευσε την Ελένη Καρασαββίδου, ερευνώντας την μέσα από το βιβλίο της Erica Fischer, την ταινία Aimee and Jaguar αλλά και την επικίνδυνη άνοδο της ναζιστικής απειλής και των ρατσιστικών επιθέσεων παγκοσμίως. Επιθέσεις εναντίον γυναικών, ομοφυλόφιλων, ανθρώπων με αναπηρία, ανθρώπων με κάθε είδους ιδιαιτερότητα. Η άρρωστη μανία για εξουσία και κέρδος κάποιων, διαμορφώνει συνειδήσεις εκπαιδεύοντας ανθρώπους να σκοτώνουν συνανθρώπους τους, να ασκούν κάθε μορφής βία χωρίς να σκέφτονται πως αύριο θα έρθει και η δική τους σειρά. Διαστρεβλώνουν την αλήθεια φανατίζοντας, χειραγωγώντας. Ένας «θαυμαστός καινούριος κόσμος», που αποφασίζει ποιος θα επιζήσει και ποιος όχι, ποια χώρα θα επιβιώσει και ποια θα ισοπεδωθεί, ποια κουλτούρα και ποια γλώσσα θα επικρατήσουν. Ένας παραλογισμός χωρίς τέλος. Που ακόμα και σήμερα, γιορτάζουμε θλιβερές επετείους και δημιουργούμε αλλού, σε άλλα σημεία του πλανήτη που καταστρέφουμε, άλλες οδυνηρές επετείους.

Και η ιστορία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο η παιδεία, η ιστορία, τα ΜΜΕ, κατευθύνουν συνειδήσεις και διαπράττουν εγκλήματα καθημερινά, από την κλιματική αλλαγή, τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, την καταστροφή ιστορικών πολιτισμών και άρα της συλλογικής μνήμης, τις μαζικές καταστροφές χωρών και τη δολοφονία παιδιών.

Μια παράσταση αγάπης, μνήμης, ενοχής.

Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Ελένη Καρασαββίδου

Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη

Μουσική-Σχεδιασμός ήχου: Μαρία Βουμβάκη

Χορογραφίες – Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Κολιάκη

Σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου – Θοδωρής Μαργαρίτης

Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη

Γραφιστική επιμέλεια: Γιώτα Παρασκευά

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης

Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Παραγωγή: ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ – VAULT

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά):

Δήμητρα Βαμβακάρη

Δήμητρα Σύρου

Έλενα Τυρέα

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

INFO!

«Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους»

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ:

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Από την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου, έως την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου,

κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15, για 20 παραστάσεις

 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80' (χωρίς διάλειμμα)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Γενική είσοδος: 13 ευρώ

Προπώληση viva : 12 ευρώ : https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/

Φοιτητές / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS

https://vaulttheatre.gr

Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός

Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)

Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889

Προπώληση viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/

(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 - 14:00 και 17:00 - 21:00)

Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

FB Page : http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1

Ελένη Καρασαββίδου

Βερολίνο 1933. Η Νύχτα των Κρυστάλλων.  Το ναζιστικό καθεστώς προωθεί μια κοινωνική συνοχή στηριγμένη στο ναρκισσισμό του «εθνικού εμείς», καθιστώντας την κοινωνία πρόθυμη να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο τη φυλετική της καθαρότητα. Τα πρόσωπα (και άρα οι πολίτες) κρύβονταν συχνά πίσω από την απρόσωπη άρεια συλλογική ψυχή, επενδύοντας στα γυμνασμένα σώματα των μαχητών και στην αδρή «καθαρότητα» του δημόσιου χώρου βασικές κοινωνικές και ψυχολογικές προσδοκίες τους, αλλά και τις εξατομικευμένες ευθύνες τους.


Στο καθεστώς αυτό συνοδεύουν λίγο λίγο τους Εβραίους στη φρικιαστική πορεία του «αποδιοπομπαίου τράγου» οι αριστεροί, αρκετοί φιλελεύθεροι, οι ομοφυλόφιλοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και οι Αθίγγανοι. Μια κοινωνία καθαρών που στο όνομα της καθαρότητας βρωμίζει πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, πετώντας «ακάθαρτους»(!) ανθρώπους στα στρατόπεδα όπως τα άπλυτα ρούχα σε μια βιαστική επίσκεψη στο πίσω μέρος της ντουλάπας.

Βερολίνο 10 χρόνια μετά. Δεκαπέντε Νοεμβρίου του 1943: Ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ εκδίδει την πιο υποτιμημένη στην ιστορία του Ολοκαυτώματος διαταγή, με την οποία οι τσιγγάνοι εξομοιώνονταν με τους εβραίους, όσον αφορά το (μη) ανθρώπινο στάτους τους στην ναζιστική κοινωνία. Το άμεσο αποτέλεσμα αυτής της απόφασης ήταν κοντά ένα  εκατομμύριο  τσιγγάνοι να οδηγηθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως και οι εβραίοι συμπολίτες τους, και να βρουν φρικτό θάνατο στα κρεματόρια των Ναζί. Το δικό τους Ολοκαύτωμα το ονομάζουν στη γλώσσα τους Ποράιμος (Porrajmos), δηλαδή Αφανισμό.

Αλλά η Διαδρομή προς τον Αφανισμό δεν δημιουργήθηκε μέσα σε 10 μόλις χρόνια.

Η πορεία των Τσιγγάνων στην Ευρώπη είναι γεμάτη με ιστορίες εθνοκάθαρσης, εξευτελισμού, βασανιστηρίων, απαγωγών παιδιών, καταναγκαστικής εργασίας αποκλεισμού από κάθε απόπειρα (ηθελημένης ή αθέλητης) «ενσωμάτωσης» ή τριβής και παιδείας.
«Το 16ο και 17ο αιώνα, ο διωγμός των τσιγγάνων είναι καθεστώς σε όλη την Ευρώπη με διάφορες μορφές: εξόντωση με «φωτιά και σίδερο» στη Γαλλία, καταδίκη σε εξορία όλων ανεξαιρέτως από την Ισπανία, κρέμασμα στην Αγγλία και προσπάθειες εξαναγκασμένης αφομοίωσης σε άλλες χώρες. Στη Ρουμανία ήταν για αιώνες σκλάβοι: η μακραίωνη δουλεία τους τερματίστηκε μόλις το 1856. Ο διωγμός των τσιγγάνων έφτασε όμως στη συμβολική και υλική κορύφωσή του στη ναζιστική Γερμανία», αποκαλύπτοντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αντιφάσεις στην ιδεολογία των Ναζί, και την δυνατότητα ως δυναμικά εξελισσόμενη ιδεολογική κατασκευή να εξοντώσουν στο μέλλον ακόμη και Άρειους την καταγωγή, καθώς η εδραιωμένη σε κριτήρια φόνου συνοχή της κοινωνίας τους εξελισσόταν από τις οικονομικές και ιστορικές περιστάσεις:

Όπως έχει επισημανθεί «στα πρώτα χρόνια του Τρίτου Ράιχ οι Ρομά αποτέλεσαν ένα πρόβλημα για τη φυλετική ιδεολογία του Χίτλερ. Ήδη είχε επικρατήσει ως πιο αξιόπιστη η εκδοχή ότι οι Ρομά είχαν μεταναστεύσει περίπου τον 11ο αιώνα μ.Χ από την περιοχή Punjab της Ινδίας αφού η γλώσσα τους είχε αξιοσημείωτες ομοιότητες με τα ινδικά και την αρχαία σανσκριτική. Με άλλα λόγια οι Ρομά μιλούσαν μία Ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, απόδειξη της Άρειας καταγωγής τους.»

Οι Ναζί όμως είχαν αποφασίσει να εξαφανίσουν τους Ρομά αφού ήδη από το 1933 με την περίφημη έκθεση «το θαύμα της ζωής» είχαν εξαγγείλει το στόχο τους: να σταματήσουν την αναπαραγωγή της «ανάξιας να βιωθεί» ζωής.
«Τελικά ο ναζί φυλετιστής Hans Gunther προσέθεσε έναν κοινωνικοοικονομικό παράγοντα στην θεωρία της φυλετικής καθαρότητας. Αν και παραδέχτηκε ότι οι Ρομά είναι πράγματι απόγονοι Άρειων, προσέθεσε ότι ανήκαν στις φτωχές τάξεις και ανακατεύτηκαν με τις «κατώτερες» φυλές κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής τους». Αυτή η φυλετική επιμειξία με τον ταξικό προσανατολισμό, «που εξηγούσε τη φτώχια και το νομαδισμό τους, απειλούσε την άρεια ομοιογένεια». Οι τσιγγάνοι έγιναν έτσι άθελά τους ο λόγος να μπολιαστεί ο καθαρός ναζί φυλετισμός με κοινωνικά κριτήρια και το 1935 με τους νόμους της Νυρεμβέργης μπήκαν στην κατηγορία των «ακοινωνικών» και έτσι τους αφαιρέθηκε η ιθαγένεια και μαζί της το στάτους του ανθρώπου και του πολίτη.

 Το 1942 ο Χίμλερ διέταξε τη μεταφορά των Ρομά στο Άουσβιτς Μπιρκενάου, διαταγή που αντιστοιχούσε στην απόφαση για την «τελική λύση» στο εβραϊκό «πρόβλημα». Το Νοέμβριο του 1943 οι Ρομά μπήκαν στο ίδιο επίπεδο με τους Εβραίους και τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα εξόντωσης.

Στις 2 Αυγούστου του 1944 εξοντώθηκαν σε θαλάμους αερίων όσοι είχαν απομείνει στο Άουσβιτς, σηματοδοτώντας μια από τις φρικτότερες ημέρες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των τσιγγάνων που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αγγίζει τις 800.000 ψυχές, ενώ και οι ναζιστικές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας και της Κροατίας είχαν τη δική τους συνεισφορά στον μακάβριο απολογισμό.

Όμως, ο δικός τους Αφανισμός παραμένει άγνωστος ίσως επειδή οι τσιγγάνοι ή Ρόμα δεν κατάφεραν ποτέ να συγκροτήσουν αστική τάξη ώστε να δημιουργήσουν την δική τους μεγάλη αφήγηση μέσα από έναν πολιτισμό γραφής ή κρατική οντότητα για να υποστηρίξει την υπόθεσή τους.

Και όμως μελετητές υποστηρίζουν ότι σχεδόν ολόκληρος ο τσιγγάνικος πληθυσμός εξοντώθηκε στην Κροατία, την Εσθονία, τη Λιθουανία, αλλά και χώρες του «Ευρωπαϊκού πυρήνα» όπως το Λουξεμβούργο και η Ολλανδία.

«Η πληθυσμιακή ομάδα των Τσιγγάνων (Ρομά, Σίντι και Μανούς) πλήρωσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος από κάθε άλλη, αν οι δολοφονίες μελών της συγκριθούν με το συνολικό πληθυσμό της. H σφαγή των Σίντι (Γερμανοί Τσιγγάνοι) και των Ρομά δεν αναγνωρίζεται σήμερα (τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα) ως γενοκτονία, και το 2005 όταν έγινε η μεγάλη εκδήλωση για τα εγκαίνια του μνημείου του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο από το μνημείο – και από τη Μνήμη – αποκλείστηκαν (και) τα θύματα Τσιγγάνοι.»
Αλλά το ιντερμέτζιο του Ολοκαυτώματος, που θα έκαιγε μια ολόκληρη ήπειρο και εκατομμύρια από τους χριστιανικούς της και όχι μόνο πληθυσμούς, έχοντας ως θύμα πέρα από τις ζωές και τον ίδιο τον πολιτισμό της, περιλάμβανε και τους Τσιγγάνους.

«Όπου πήγαμε στρέψαμε το γιο ενάντια στον πατέρα και κάναμε το φίλο, του φίλου του εχθρό» έγραψε ο Μπρεχτ στο «Τρόμος και Αθλιότητα του Γ' Ράιχ».

Όμως ο ναζισμός, παρ' όλο που άφησε πίσω έναν κόσμο ερειπωμένο, δεν έχει «ψοφήσει»: Είναι ακόμη παρών,  κρυμμένος χρόνια μέσα στο κουκούλι του, όπως θύμιζε ο Πρίμο Λέβι, και σήμερα βγάζει σιγά σιγά το κεφάλι του έξω και μας κοιτά, μικρό μάτι του σκότους που μεγαλώνει το μέσα κι έξω μας σκότος. Από μια πολιτική τάξη που θέλει ή ανέχεται  (καθένας κι ένα αξίωμα, σαν το πουλί μες το κλουβί του, δεν έγραψε ο Σεφέρης;) την ιστορική ροή προς την νέα δουλεία για τους πολλούς γραφικοποιώντας κάθε αντίσταση μιας φύσης ανθρώπινης που πρέπει να πεθάνει, και από μια κοινωνία που από την Αραβοφοβία (πχ κατσαριδοποίηση των Παλαιστινίων) μέχρι τον αντισημιτισμό, και από τους Τζιχαντιστές στην Ανατολή μέχρι τους νεοναζί στην Δύση (ο Μπρέιβικ ζει ανάμεσα μας), οι φυλετικοθρησκευτικές αναγνώσεις όλων των πλευρών  διαχέονται ως κυρίαρχος λόγος για να συγκαλύψουν τις οικονομικοπολιτικές αιτίες, αποτελώντας το πιο γόνιμο χωράφι για το «Θηρίο». 

Σε έναν κόσμο που τον αφήνουν πολιτικά και φιλοσοφικά απαίδευτο για να τον χειραγωγούν διαρκώς, που χειραγωγώντας τον φόβο και την ανάγκη του (αλλά και τις υπαρκτές του αντιθέσεις σε σχέση με το καλό και το κακό), αλληλοεξοντώνεται ευκολότερα από ό,τι οργανώνεται για να σωθεί, ο ναζισμός, παρ' όλο που άφησε πίσω του έναν κόσμο ερειπωμένο, δεν έχει «ψοφήσει»: Χρόνια προετοίμαζε την αλλαγή του για να εμφανιστεί ξανά με καινούργιο πρόσωπο, μη αναγνωρίσιμο, πιο αξιοσέβαστο, προσαρμοσμένος στις καινούργιες συνθήκες ενός πλανήτη ο οποίος έβγαινε από την καταστροφή που ο ίδιος ο φασισμός είχε προκαλέσει» (Λέβι). Κι όμως το παλίμψηστο του αποτελείται από τις πολλές μικρές μας συμπεριφορές, και από τις πολλές μας απουσίες από όλες τις σημαντικές για μας αποφάσεις, πρεζομένοι και πρεζομένες μπροστά στην μιντιακή αναπαράσταση ενός κόσμου που όσο πεθαίνει τόσο πιο έντονα μακιγιάρεται.

 
Η Άρεντ όριζε ως το πιο σημαντικό καθήκον μας στον αντιφασιστικό αγώνα και στην παροχή της αντίστοιχης αντιφασιστικής παιδείας το να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που μετατρέπει απλούς ανθρώπους σε όργανα του ολοκληρωτισμού. Είχε επισημάνει πως ο μέγιστος κίνδυνος δεν προέρχεται μονάχα από την ατόφια συγκρότηση του ναζισμού (γι’ αυτό και υπάρχει κι ένας βαθιά συστημικός αντιφασισμός… ένας αντιφασισμός που δρα λεκτικά ως πεδίο συνοχής της διαπλοκής της μεταδημοκρατίας την ίδια στιγμή που πρακτικά τον και την υπο-στηρίζει) αλλά από την τάση απενοχοποίησης και αποδοχής συγκεκριμένων καθεστώτων και συμπεριφορών μπροστά στην σύγκριση με το απόλυτο Κακό.

Σήμερα η προειδοποίησή της ακούγεται ίσως περισσότερο επίκαιρη από ποτέ και συμπυκνώνει την απειλή του ναζισμού και την μέγιστη ανηθικότητα της ύπαρξης αντιφασισμού πολλών ταχυτήτων, της αποδοχής να υπάρχουν ξεχασμένα ολοκαυτώματα όπως των Ρομά, αφανισμένων διπλά, ως Άνθρωποι κι ως Μνήμη: «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο να αναγνωρίσουμε τον ολοκληρωτισμό ως την κατάρα του αιώνα θα ήταν μια τέτοια εμμονή με αυτόν που θα μας εμποδίζουμε να δούμε τα πολλά εκείνα μικρά και όχι τόσο μικρά κακά με τα οποία είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση.» Και όταν φτάσουμε εκεί στο όνομα της «καλύτερης θέας», στο όνομα της «προόδου», θα μπορούμε (θα επιβάλλεται) να πέσουμε από την κορυφή της κλίμακας «με το κεφάλι προς τα κάτω». Porrajmos, δηλαδή Αφανισμός…


πηγή tvxs.gr
eagainst.com
athriskos.gr
exandasdocumentaries.com
agon.gr