Απελευθερώθηκαν οι 178 σωφρονιστικοί υπάλληλοι οι οποίοι ήταν όμηροι κρατουμένων που εξεγέρθηκαν σε φυλακές του Ισημερινού, ανακοίνωσε το βράδυ του Σαββάτου (σ.σ. ξημερώματα Κυριακής στην Ελλάδα) η υπηρεσία διαχείρισης σωφρονιστικών καταστημάτων (SNAI).

Πρόκειται για 158 δεσμοφύλακες και 20 διοικητικούς υπαλλήλους που αιχμαλωτίστηκαν από κρατούμενους σε επτά φυλακές του Ισημερινού, εν μέσω έξαρσης της βίας σε αυτήν τη χώρα της Λατινικής Αμερικής.

Ισχυρές δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας «επενέβησαν» για να καταστείλουν τις εξεγέρσεις στις φυλακές, σε διάφορα σημεία της χώρας.

Η ανακοίνωση της απόδρασης στις 7 Ιανουαρίου από τις φυλακές της Γουαγιακίλ (νοτιοδυτικά) του διαβόητου αρχηγού της συμμορίας Los Choneros Χοσέ Αδόλφο Μασίας Βιγιαμάρ, γνωστού με το προσωνύμιο «Φίτο», πυροδότησε αλυσιδωτές εξεγέρσεις κρατουμένων σε σωφρονιστικά καταστήματα, οι οποίες κλιμακώθηκαν με επιθέσεις συμμοριών εναντίον των δυνάμεων επιβολής του νόμου.

Ο νέος πρόεδρος του Ισημερινού Ντανιέλ Νομπόα κήρυξε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και έδωσε εντολή στον στρατό να εξουδετερώσει τις εγκληματικές συμμορίες, τις οποίες αποκάλεσε «τρομοκρατικές ομάδες».

Περισσότεροι από 22.400 στρατιώτες κινητοποιήθηκαν στο πλαίσιο των επιχειρήσεων για την καταστολή των εξεγέρσεων στις φυλακές και την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, ενώ επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας.

Μετά τον πανικό που σκόρπισε η εισβολή ενόπλων στο πλατό τηλεοπτικού σταθμού στη Γουαγιακίλ, η οποία απαθανατίστηκε σε ζωντανή μετάδοση, οι κάτοικοι των μεγαλύτερων πόλεων του Ισημερινού προσπαθούν να επιστρέψουν σταδιακά στην κανονικότητα.

Η Αρμίτα Χεραβάντ, η Ιρανή έφηβη που έπεσε πρόσφατα σε κώμα μετά από βίαιη επίθεση Ιρανών αξιωματούχων, σχετικά με παράβαση της νομοθεσίας του Ιράν που διέπει τη χιτζάμπ φέρεται να είναι «εγκεφαλικά νεκρή», μετέδωσαν σήμερα ιρανικά ΜΜΕ.

«Οι ενημερώσεις για την κατάσταση της υγείας της Αρμίτα Χεραβάντ, αφήνουν να εννοηθεί ότι η ίδια είναι εγκεφαλικά νεκρή, παρά τις προσπάθειες του ιατρικού προσωπικού», μετέδωσε το Ειδησεογραφικό Δίκτυο της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν.

Η 16χρονη είχε υποστεί σοβαρά τραύματα στα χέρια αστυνομικών, σε σταθμό του μετρό της Τεχεράνης, στις αρχές του μήνα, σύμφωνα με την οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Hengaw, που κατήγγειλε πως την έσυραν έξω από το συρμό.

Ως εκ τούτου εγείρονται ανησυχίες ότι η κοπέλα μπορεί έπεσε θύμα, όπως η Μάχσα Αμίνι, ο θάνατος της οποίας πυροδότησε εξέγερση στη χώρα.

Ακτιβιστής δήλωσε ότι οι δυνάμεις ασφαλείας είχαν απαγορεύσει στους γονείς της να δημοσιεύσουν τη φωτογραφία της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή να μιλήσουν σε ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σε βίντεο, που δημοσιεύτηκε από το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων IRNA, οι γονείς της Αρμίτα δήλωσαν ότι η κόρη τους είχε υποστεί πτώση της αρτηριακής πίεσης και έχασε την ισορροπία της, χτυπώντας το κεφάλι της.

Βράζει από οργή το Ιράν μετά τον θάνατο της 22χρονης Μαχσά Αμινί που έπεσε σε κώμα λίγο αφότου συνελήφθη από την λεγόμενη αστυνομία των ηθών του Ιράν επειδή δεν φορούσε σωστά το χιτζάμπ της.

Ο θάνατός της πυροδότησε ένα πρωτοφανές κύμα οργής στο Ιράν αλλά και αλλού, με τις γυναίκες να βγαίνουν στους δρόμους, να καίνε τα χιτζάμπ τους ως σύμβολα καταπίεσης και να κόβουν τα μαλλιά τους ως ένδειξη ανυπακοής κι αντίστασης.

Η ιρανική κυβέρνηση επιχειρεί να φιμώσει τις γυναίκες, περιορίζοντας την πρόσβαση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Instagram και το WhatsApp, σύμφωνα με όσα μεταδίδει το Al Jazeera.  Διαδηλώσεις έγιναν και στο Λίβανο, την Τουρκία και το Βερολίνο.

Παράλληλα, αναφορές ιρανικών Μέσων, όπως μεταδίδει και το γαλλικό τηλεοπτικό δίκτυο France24, κάνουν λόγο για τουλάχιστον έξι νεκρούς, ενώ ακτιβιστές δηλώνουν ότι είναι περισσότεροι.

Η 22χρονη Μαχσά Αμινί, που καταγόταν από την επαρχία Κουρδιστάν του Ιράν, συνελήφθη στις 13 Σεπτεμβρίου στην Τεχεράνη, την οποία είχε επισκεφθεί με την οικογένειά της, “επειδή φορούσε ανάρμοστα ρούχα” από την αστυνομία ηθών.

Μετά τη σύλληψή της, η 22χρονη έπεσε σε κώμα και πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου στο νοσοκομείο όπου είχε διακομιστεί, σύμφωνα με όσα μετέδωσε η κρατική τηλεόραση και δήλωσε η οικογένειά της. Σε ανακοίνωσή της η αστυνομία της Τεχεράνης χαρακτηρίζει τον θάνατο της 22χρονης «ατυχές» και «λυπηρό» συμβάν.

Γυναίκες κόβουν τα μαλλιά τους ως ένδειξη ανυπακοής
Γυναίκες αναρτούν βίντεο τα οποία τις δείχνουν να καίνε τις μαντίλες τους και να κόβουν τα μαλλιά τους, χρησιμοποιώντας το #MahsaAmini.

 

Η Unicef καταδίκασε τη χθεσινή αεροπορική επιδρομή της κυβέρνησης στην εξεγερμένη πολιτεία Τιγκράι της Αιθιοπίας, κάνοντας λόγο για χτύπημα σε παιδική χαρά, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και να τραυματισθούν παιδιά.

«Η Unicef καταδικάζει έντονα το αεροπορικό πλήγμα στην Μεκέλε, πρωτεύουσα της πολιτείας του Τιγκράι στην Αιθιοπία. Η επιδρομή έπληξε παιδική χαρά, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας παιδιά», κατήγγειλε η διευθύντρια της Unicef Κάθριν Ράσελ με ανάρτησή της στο Twitter.

«Για άλλη μια φορά παιδιά πλήρωσαν το βαρύ τίμημα μιας κλιμάκωσης της βίας στη βόρεια Αιθιοπία. Εδώ και δύο χρόνια, τα παιδιά και οι οικογένειές τους στην περιοχή υφίστανται τη φρίκη αυτής της σύγκρουσης. Αυτό πρέπει να σταματήσει», πρόσθεσε.

Είναι η πρώτη διεθνής οργάνωση που επιβεβαιώνει το συγκεκριμένο χτύπημα μετά την καταγγελία που εξέδωσαν οι αντάρτες του Τιγκράι ότι η κυβέρνηση «έριξε βόμβες σε κατοικημένη ζώνη και σε παιδική χαρά στην Μεκέλε». Η κυβερνητική πλευρά υποστήριξε από τη μεριά της ότι κινείται αυστηρά κατά «στρατιωτικών στόχων» και κατηγόρησε τους αντάρτες για σκηνοθεσία με στόχο «να δηλώσουν ότι η πολεμική αεροπορία επιτέθηκε σε αμάχους».

Οι μάχες ανάμεσα στις δύο πλευρές περιορίζονται σε δύο ζώνες γύρω από τα νοτιοανατολικά σύνορα του Τιγκράι, με τη χθεσινή αεροπορική επιδρομή στο Μακέλε να είναι πρωτοφανής.

Αξιωματούχος του νοσοκομείου Άιντερ, που είναι το βασικό νοσοκομείο της πόλης, ανέφερε χθες σε μήνυμά του προς το AFP ότι διακομίστηκαν τέσσερις νεκροί, ανάμεσά τους δύο παιδιά, και εννιά τραυματίες. Το επίσημο τηλεοπτικό δίκτυο του Τιγκράι μετέδωσε ότι «επτά άμαχοι, εκ των οποίων τρία παιδιά», σκοτώθηκαν.

Οι δημοσιογράφοι δεν έχουν πρόσβαση στο βόρειο τμήμα της Αιθιοπίας, γεγονός το οποίο καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε επαλήθευση πληροφοριών από ανεξάρτητες πηγές. Το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας στις εμπόλεμες ζώνες είναι το λιγότερο προβληματικό, όταν δεν είναι εντελώς εκτός λειτουργίας, και σύμφωνα με το AFP σήμερα το πρωί δεν ήταν δυνατή η επικοινωνία με κάποιον αξιωματούχο για να επιβεβαιώσει τον απολογισμό αυτόν.

Την Τετάρτη ξανάρχισαν οι μάχες στη βόρεια Αιθιοπία τερματίζοντας εκεχειρία πέντε μηνών ανάμεσα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και τις δυνάμεις του Μετώπου Απελευθέρωσης του Λαού της Τιγκράι (TPLF). Οι δύο πλευρές επιρρίπτουν η μια στην άλλη την ευθύνη για την επανέναρξη των εχθροπραξιών.

 

Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν χθες στο Σαντιάγο, την 50ή ημέρα των μαζικών κινητοποιήσεων, που δεν αποκλιμακώνονται στη Χιλή, εναντίον των ανισοτήτων που βασιλεύουν στη χώρα όπου η οικονομία ανθεί ενώ το κράτος έχει παραχωρήσει σχεδόν εξ ολοκλήρου τους τομείς της εκπαίδευσης, της υγείας και των κοινωνικών ασφαλίσεων στον ιδιωτικό τομέα. 

Όπως κάθε Παρασκευή από τη 18η Οκτωβρίου, όταν ξεκίνησε η εξέγερση με αφορμή την απόφαση για αύξηση της τιμής του εισιτηρίου του μετρό της πρωτεύουσας τις ώρες αιχμής που μπήκε στο συρτάρι μερικές ημέρες αργότερα, χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πόλης, με την ατμόσφαιρα να θυμίζει γιορτή, με τραγούδια, χορούς, τρομπέτες και ταμπούρλα.

Οι συγκεντρωμένοι ξεδίπλωσαν μια τεράστια σημαία της Χιλής πάνω στην οποία είχε ζωγραφιστεί ένα κλειστό μάτι, σύμβολο των περίπου 300 ανθρώπων που έχουν υποστεί σοβαρούς οφθαλμικούς τραυματισμούς από τις επεμβάσεις των δυνάμεων επιβολής της τάξης.

Συνολικά τουλάχιστον 26 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, άλλοι περίπου 5.000 έχουν τραυματιστεί και η οικονομία έχει υποστεί βαρύ πλήγμα, με τη δραστηριότητα να συρρικνώνεται τον Οκτώβριο κατά 3,4% σε ετήσια βάση, σύμφωνα με υπολογισμούς της κεντρικής τράπεζας και της κυβέρνησης.

Για να κατευνάσει το κύμα διαδηλώσεων, άνευ προηγουμένου στην πρόσφατη ιστορία της Χιλής, ο δεξιός πρόεδρος ανακοίνωσε πως βάζει πάνω στο τραπέζι 5,5 δισεκ. δολάρια για να τονώσει την οικονομία αναγγέλοντας επίσης αύξηση των συντάξεων, έως και κατά 50% για ορισμένες κατηγορίες δικαιούχων, καθώς κι ένα έκτακτο επίδομα που θα λάβουν περίπου 1 εκατομμύριο οικογένειες.

Όμως, οι Χιλιανοί δεν πείθονται και βγαίνουν καθημερινά στο δρόμους ζητώντας νέο Σύνταγμα, σε αντικατάσταση αυτού που συντάχθηκε επί των ημερών της στρατιωτικής δικτατορίας του Αουγούστο Πινοσέτ.

«Οι πλούσιοι και ισχυροί έριξαν την πρώτη πέτρα»

Για τη συντριπτική πλειοψηφία, ο θυμός για τον κοινωνικό αποκλεισμό εκφράζεται χωρίς βία. Όμως ορισμένοι διαδηλωτές, εξοργισμένοι από τις διακρίσεις και την ανισότητα, πιστεύουν ότι η χρήση βίας θα αναγκάσει την κυβέρνηση και τις ελίτ να ακούσουν. Άλλωστε, συχνά οι ειρηνικές διαδηλώσεις καταλήγουν αναπόφευκτα σε συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας με τις εικόνες άγριας αστυνομικής καταστολής να κάνουν το γύρο του κόσμου.

Ως αποτέλεσμα πολλοί πολίτες θεωρούν ότι η δημόσια ασφάλεια είναι εκτός ελέγχου. Το αίσθημα αυτό ένιωσαν αρκετοί στα τέλη του περασμένου μήνα, όταν ο Πίνερα απευθύνθηκε στο έθνος, λέγοντας ότι έστειλε ένα επείγον νομοσχέδιο στο Κογκρέσο με το οποίο ζητάει να επιτρέπεται στον στρατό να προστατεύει βασικές εγκαταστάσεις και αστυνομικούς σταθμούς χωρίς να χρειάζεται η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

«Συσσωρεύστε την οργή», λέει ένα μήνυμα, «συνεχίστε μέχρι να γίνει η αξιοπρέπεια φυσιολογική», λέει ένα άλλο, «να κάνετε τους πλούσιους να τρέμουν» ένα τρίτο.

«Οι ειρηνικοί διαδηλωτές εδώ 30 χρόνια δεν έχουν επιτύχει τίποτα», δήλωσε στο Al Jazeera ένας διαδηλωτής, ένας 25χρονος πατέρας που είχε μόλις χάσει τη δουλειά του ως βοηθού λογιστή. «Πρέπει να ταρακουνήσουμε την ελίτ από την άνεση και να αισθανθούν φόβο, για να τους αναγκάσουμε να αναλάβουν δράση» πρόσθεσε η σύντροφός του.

«Οι πλούσιοι και ισχυροί είναι αυτοί που έριξαν την πρώτη πέτρα, μας περιφρονούν, μας αφήνουν χωρίς την εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη, αυτό είναι πολύ πιο βίαιο από το να καταστρέψουμε ένα λεωφορείο, να ρίξουμε πέτρες ή να γράψουμε γκράφιτι σε έναν τοίχο» σημείωσε.

Το ζευγάρι περιγράφει τον εαυτό του ως «ριζοσπαστικούς αντιπάλους του συστήματος» και επιμένουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερή ή την δεξιά ιδεολογία. Και υπογραμμίζουν ότι δεν κάνουν πολιτική όσοι  ρίχνουν πέτρες και μολότοφ στην αστυνομία ή βοηθούν στη διανομή από τη λεία λεηλατημένων σούπερ μάρκετ.

«Δεν ζητάμε τα κοσμήματά τους ή το χρυσό, μόνο βασικά πράγματα όπως ένα αξιοπρεπές εισόδημα για τους εργαζόμενους» εξηγεί η Μαρία. «Όταν βλέπω τη μητέρα μου να παίρνει τους παππούδες μου στο νοσοκομείο χωρίς να μπορεί να θεραπεύσει, όταν βλέπω τις τεράστιες διαφορές στο βιοτικό επίπεδο μεταξύ εκείνων που ζουν στις παραγκουπόλεις και εκείνων που ζουν σε όαση, εξοργίζομαι. Πρέπει να δουλεύουμε τρεις φορές σκληρότερα για ψίχουλα» συμπλήρωσε.




Πηγή ΕΦΣΥΝ

Χρήστος Δεμέτης

Το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου του μακρινού 1862, 38 Ινδιάνοι Σιου της Ντακότα εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού, σε δημόσια εκτέλεση μπροστά σε 4.000 πολίτες. Τα σώματα τους έμειναν σε κοινή θέα για τριάντα λεπτά και ύστερα πετάχτηκαν σε έναν μεγάλο λάκκο.


Είχε προηγηθεί η εξέγερση των Σιου (Sioux) για την ελευθερία των εδαφών τους και ακολούθησε η μαζικότερη εκτέλεση κρατούμενων με απαγχονισμό στην αμερικανική ιστορία.

Οι Ινδιάνοι της Ντακότα είχαν εγκατασταθεί στην ευρύτερη περιοχή της Μινεσότα πολύ πριν η Μινεσότα γίνει πολιτεία των ΗΠΑ. Όταν η Μινεσότα προσαρτήθηκε στις ΗΠΑ το 1858, είχαν προηγηθεί δύο συνθηκολογήσεις μεταξύ των Ινδιάνων και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το 1851, με την Συνθήκη της Μεντότα, οι Ινδιάνοι παραχωρούσαν μεγάλο μέρος των εδαφών τους στις Πολιτείες της Αμερικής με αντάλλαγμα χρυσό αξίας 1.665.000 δολαρίων ετησίως για τα επόμενα 50 χρόνια και δεσμεύτηκαν να μετακινηθούν στην γη κατά μήκος του ποταμού Μινεσότα (Σαιντ Πωλ), προς τα δυτικά.

Η διαρκής εξαπάτηση των Ινδιάνων

Οι Αμερικανοί άποικοι είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν τη γη των Σιου από τη δεκαετία του 1840. Όπως είπαμε, οι Σιου επιχείρησαν να διαπραγματευτούν, ωστόσο οι Αμερικανοί παρέλειψαν κατά το 1860 να καταβάλλουν την ετήσια αποζημίωση, κάτι που σε συνδυασμό με την αποστέρηση τροφίμων, οδήγησε και στον ξεσηκωμό εναντίον των αποικιοκρατών.

Μεταξύ του 1862-1890 καταγράφονται η εξέγερση των Σαντέ το 1862, ο πόλεμος που διεξήγαγε ο αρχηγός Makhpiya-luta (Κόκκινο Σύννεφο) μεταξύ των ετών 1865-67 που ανάγκασε τις Ηνωμένες Πολιτείες να υπογράψουν τη συνθήκη του οχυρού Laramie (1868), και τέλος η μεγάλη εξέγερση που διηύθυναν οι αρχηγοί Tatanka Yotanka (Καθιστός Ταύρος) και Tashunca-Uitco (Τρελό Άλογο), που τερματίστηκε με αιματηρό τρόπο το 1890 (σφαγή στην περιοχή Wounded Knee).

Οι Σιου μετακινήθηκαν αναγκαστικά από τα Βόρεια στα Νότια, στην περιοχή της Ντακότα, όπου κατοικούν και σήμερα εκτρέφοντας βούβαλους. Κατοικούν επίσης στις περιοχές της Μινεσότα και Νεμπράσκα στις ΗΠΑ και στις περιοχές Αλμπέρτα, Σασκατσουάν και Μανιτόμπα στον Καναδά. Σήμερα αριθμούν πάνω από 150.000 άτομα και εν έτει 2016, αναγκάζονται να δώσουν νέους αγώνες για τη γη στην οποία έχουν καταφύγει παρά τη θέληση τους πολλά χρόνια πριν.

Πριν λίγο καιρό η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε να κατασκευάσει έναν αγωγό που θα μεταφέρει αργό πετρέλαιο από τη Βόρεια Ντακότα στο Ιλινόις και θα αναπτύσσεται ξυστά από τον καταυλισμό των Ινδιάνων Σιου που βρίσκονται στην περιοχή του Standing Rock (Όρθιος Βράχος).

Οι ντόπιοι φοβούνται ότι ο αγωγός Dakota Access Pipeline, ο οποίος θα περνά κάτω από τον πυθμένα του ποταμού Μιζούρι, θα μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα, καθώς και ότι θα καταστρέψει την ιερή περιοχή τους με τα ταφικά μνημεία από όπου θα διέρχεται.




Ο νέος αγώνας των Σιου έχει ξεσηκώσει κύμα συμπαράστασης από όλες τις ινδιάνικες φυλές των ΗΠΑ, οικολόγους, κοινωνικούς ακτιβιστές, καλλιτέχνες και, εν γένει, το προοδευτικό κομμάτι της χώρας που συσπειρώθηκε γύρω από τον Σάντερς. Μαζί με τους Ινδιάνους γιόρτασε τα 71α γενέθλια του και ο σπουδαίος Neil Young δίνοντας μια μεγάλη συναυλία στην περιοχή όπου διεξάγεται ένας μεγάλος αγώνας με μαχητικές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία και πολλαπλές συλλήψεις ακτιβιστών, Ινδιάνων και αλληλέγγυων.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Neil Young είχε εκφραστεί δημοσίως με ένα βίντεο που συνοδεύει το νέο του τραγούδι "Indian Givers", το οποίο περιλαμβάνεται στο νέο του άλμπουμ που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 9 Δεκεμβρίου.




Οι Σιου δίνουν αυτές τις μέρες έναν υπέροχο αγώνα, όχι μόνο για τη γη τους, αλλά για τη γη και τις ζωές όλων μας. Μάχονται εναντίον των πολυεθνικών του πετρελαίου, ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Μάχονται για την οικολογία και το περιβάλλον, αλλά και για την υγεία των ιδίων και των παιδιών τους. Σε κάθε περίπτωση εμπνέουν για παρόμοιες μάχες και παραδειγματίζουν χωρίς λόγια, αλλά με δράση.

Όπως έγραφε πρόσφατα ο δημοσιογράφος Jim Hightower, "βλέπουμε αυτές τις μέρες μια πανοραμική ιστορία των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα μεγάλο reality show, ένα πολιτιστικό, πολιτικό και ηθικό δράμα με πρωταγωνιστές τη γενναιότητα εκείνων που έρχονται από κάτω. Βλέπουμε τον ταξικό πόλεμο, τις πανάρχαιες ιεροτελεστίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους υπερασπιστές των κοινών αγαθών, και τους πιο στυγνούς εμπόρους πετρελαίου του Τέξας".

Τι ζητούν οι Ινδιάνοι; Να μην περάσει ο αγωγός από την περιοχή τους και να γίνει παράκαμψη, η οποία όμως θα ανέβαζε και άλλο το κόστος του έργου, αρχικού προϋπολογισμού 3,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι αρχές υπόσχονται θέσεις εργασίας ωστόσο οι Ινδιάνοι τις αρνούνται καθώς όπως αναφέρουν, τίποτα δεν μπορεί να αντισταθμίσει τις συνέπειες από μια ενδεχόμενη οικολογική καταστροφή.

Αναφέρουν μάλιστα πως η κατασκευή του αγωγού αποφασίστηκε χωρίς διαβούλευση με τις τοπικές κοινότητες, κάτι που παρακάμπτει την αμερικανική νομοθεσία. Μπροστά στον βωμό του καπιταλιστικού κέρδους, αυτά είναι βέβαια ψιλά γράμματα.

Μετά την εντατικοποίηση των συγκρούσεων την εβδομάδα που πέρασε, η US Army Corps of Engineers, η δημόσια κατασκευαστική εταιρεία που υπάγεται στο υπουργείο Άμυνας και έχει τη γενική επίβλεψη του έργου, αποφάσισε την προσωρινή αναστολή των εργασιών προκειμένου να γίνουν περισσότερες συζητήσεις με τους ντόπιους.

Αμέσως μετά, η Energy Transfer Partners, η πετρελαϊκή εταιρεία με έδρα το Τέξας που θα κατασκευάσει το έργο, υπέβαλε αγωγή σε ομοσπονδιακό δικαστήριο, ζητώντας την ακύρωση της απόφασης ισχυριζόμενη ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως νομικό κώλυμα.

Εκπρόσωποι ινδιάνικων φυλών και πολιτικοί ακτιβιστές ξεκίνησαν πριν από λίγες μέρες τη συλλογή υπογραφών με αίτημα προς τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να υπογράψει για τη διακοπή του έργου όσο είναι ακόμα πρόεδρος, όπως έκανε πέρυσι με τον Keystone XL που θα συνέδεε τον Καναδά με τις ΗΠΑ.

Ο Σάντερς στηρίζει ανοιχτά το όλο εγχείρημα, ωστόσο δεν είναι εκείνος ο οποίος έλαβε το χρίσμα για να διεκδικήσει την προεδρία των ΗΠΑ, η οποία τελικά πήγε στα χέρια του Ντόναλντ Τραμπ. Τι ισχύει για τον Τραμπ; Βάσει των προεκλογικών του δεσμεύσεων, θα επεκτείνει την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου σε ολόκληρη την αμερικανική επικράτεια.


πηγή 247.gr

Αλέξης Λιοσάτος 

Το λαϊκό κίνημα στη Γαλλία που ξέσπασε με αφορμή την αντεργατική μεταρρύθμιση της Ελ Κομρί, αντέχει, περνώντας μάλιστα από δύσκολες εξετάσεις: τις διακοπές του Πάσχα.

Με κλειστά σχολεία και σχολές, η νεολαία συνέχισε να αποτελεί πόλο ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας, καλώντας τη να σταθεί « Nuit Debout» (=όρθια τη νύχτα).
Οι καταλήψεις πλατειών σε περισσότερες από 60 πόλεις συνεχίζονται καθημερινά από τις 31 Μάρτη, όπως και οι καταλήψεις σχολείων και οι οδομαχίες με την αστυνομία του Ολάντ.

Η γαλλική πολιτική σκηνή βρίσκεται σε μια φάση «μπρα ντε φερ». Το κίνημα των πλατειών έχει αδυναμίες, υποχρεωτικά μαθαίνει πολλά πράγματα «επιτόπου», στερείται πολιτικής πρότασης, καλείται δίχως τεχνογνωσία να αντιμετωπίσει το ζήτημα των γραφειοκρατικών ηγεσιών και έχει απέναντί του σύσσωμο και πανίσχυρο τον αστικό συρφετό.
Σοσιαλδημοκρατία, Δεξιά και Ακροδεξιά με τη συμπαιγνία των ΜΜΕ συγκροτούν ένα μαύρο μέτωπο που απαιτεί την εκκένωση των πλατειών, επενδύει στον κοινωνικό αυτοματισμό, συκοφαντεί τις κατειλημμένες πλατείες ως «πηγή βίας και ανομίας». Η αστυνομική βία γίνεται όλο και πιο κτηνώδης, τα ΜΑΤ χτυπάνε αδιακρίτως νέους και ηλικιωμένους, ασφαλίτες παρεισφρέουν στις διαδηλώσεις και συλλαμβάνουν δεκάδες. Γάλλοι αγωνιστές χαρακτηριστικά μας μετέφεραν την εμπειρία τους με τη φράση «τέτοιο ξύλο δεν τρώγαμε ούτε από το Σαρκοζί».

Κι όμως, η πολιτική κρίση βαθαίνει. Ο Ολάντ έχει δημοτικότητα που τείνει σε μονοψήφιο νούμερο, έχει απέναντί του μεγάλο τμήμα του κόμματός του και δυσκολεύεται να το ελέγξει. Προχωρεί σε φραστικές παραχωρήσεις και καλεί σε προσχηματικό διάλογο, επιδιώκοντας να περιορίσει τις αντιδράσεις. Κινδυνεύει να έχει κρίσιμες απώλειες κατά την ψήφιση της αντεργατικής μεταρρύθμισης και γι’ αυτό τρενάρει την κοινοβουλευτική διαδικασία ψήφισης, που πλέον δείχνει να μετατοπίζεται για αρχές Ιουνίου, σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει η αντίσταση σημάδια κόπωσης. Η Δεξιά και το ακροδεξιό κόμμα Λε Πεν επίσης ταλανίζονται από εσωτερικές διαιρέσεις και διαμάχες, που έχουν έρθει στην επιφάνεια μετά το ξέσπασμα του κινήματος.

Αυτή η εικόνα για την ώρα «πείθει» τον κόσμο ότι αξίζει να πολεμήσει, ότι υπάρχουν πιθανότητες νίκης. Δίνει χρόνο στα κέντρα αγώνα στις πλατείες να οργανωθούν καλύτερα. Η δύναμη των πλατειών γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από το γεγονός ότι σπάει στην πράξη η τρομοκρατία του στρατιωτικού νόμου, δημιουργώντας μια απελευθερωτική αίσθηση ανάκτησης της δημοκρατίας από τα κάτω.

Οι δυνατότητες νίκης είναι εδώ

Η κατάσταση δεν ενδείκνυται για αισιοδοξία δίχως μέτρο. Η κυρίαρχη τάξη, που αρχικά αιφνιδιάστηκε, σήμερα αναδιοργανώνεται, αναζητώντας όλο και αντιδραστικότερη φυγή προς τα εμπρός. Ωστόσο ο «κάμπος είναι ξερός», και μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει φωτιά.

Την περασμένη χρονιά η εργατολαϊκή μαχητικότητα ανέβηκε σημαντικά, σημειώνοντας νίκες και εκφραζόμενη ποικιλοτρόπως. Οι εργάτες της Air France, που λιντσάρισαν το φθινόπωρο το διευθυντή τους μετά την ανακοίνωση ομαδικών απολύσεων, έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς. Η καμπάνια υπέρ των συνδικαλιστών της Goodyear, που καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, γνώρισε πολύ μεγάλη απήχηση. Οι διαδηλώσεις ενάντια στην κλιματική αλλαγή στη Διεθνή Διάσκεψη COP 21 (αμέσως μετά την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης), το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και οι κινητοποιήσεις των ίδιων των προσφύγων, η κατάληψη της έκτασης που προοριζόταν για κατασκευή αεροδρομίου στη Νάντη, οι κινητοποιήσεις ταξιτζήδων και αγροτών, η απεργία διαρκείας των ταχυδρομικών που προηγήθηκαν, καταδεικνύουν ότι το κίνημα των πλατειών έχει βαθιές ρίζες.

Σήμερα, πάνω από το 70% του κόσμου επιμένει να ανατραπεί η αντεργατική μεταρρύθμιση, αλληλέγγυοι φέρνουν τρόφιμα, κουβέρτες και είδη πρώτης ανάγκης στους νέους και τις νέες των πλατειών δίνοντάς τους κουράγιο. Αυτή η γιγάντια λαϊκή συμπαράσταση και η εξόφθαλμη πολιτική κρίση είναι ο ένας βασικός λόγος που οι πλατείες αντέχουν. Ο άλλος είναι η βαθιά ταξική «μνήμη» και διεθνιστική αυτοσυνείδηση του κινήματος. Ξεκίνησε με αναφορές στο Μάη του ’68 ή στη νίκη κατά του CPE πριν από 10 χρόνια, για να συνεχίσει βλέποντας τον εαυτό του ως συνέχεια της Αραβικής Άνοιξης και των Αγανακτισμένων στην Ισπανία και τις ΗΠΑ. Με αυτή την αντίληψη, καλούν και σε διεθνοποίηση του αγώνα τους.

Η αστυνομία διαλύει κάθε πρωί στην πλατεία Δημοκρατίας του Παρισιού τις δομές των «άγρυπνων». Καθημερινά χιλιάδες «άγρυπνοι» τις ξαναστήνουν. Έχουν στηθεί γέφυρες με αγώνες των μαθητών, των φοιτητών, των ταχυδρόμων. Το νέο κίνημα ενώνεται με διαδηλώσεις προσφύγων, τους προστατεύει από επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας. Σε μια τέτοια απόπειρα περιφρούρησης των προσφύγων προέκυψε και δεύτερη κατάληψη στη στάση μετρό «Στάλινγκραντ». Η πλατεία εκδίδει δελτία Τύπου που διανέμονται στους χώρους δουλειάς -υποστηρίζει τους ελαστικά εργαζόμενους μουσικούς και ηθοποιούς και τους αστέγους. Διαδηλώνει για την απελευθέρωση συλληφθέντων, γιουχάρει τον Βαλς όπου εμφανίζεται, διαλύει τα κιγκλιδώματα που τοποθετήθηκαν σε πλατείες αυτές τις μέρες για να μην επιτρέπουν την εγκατάσταση προσφύγων. Μια εργαζόμενη ταμίας σε σούπερ μάρκετ κάλεσε ανθρώπους της κατάληψης στον εργασιακό της χώρο για να πείσει τους συναδέλφους της να φτιάξουν σωματείο. Άλλη όμορφη εικόνα είναι οι 30 καταληψίες που πήγαν να χαιρετίσουν τον αγώνα των σιδηροδρομικών και να τους καλέσουν σε κοινή διαδήλωση. Στις 23/4 πραγματοποιήθηκε νέα συγκέντρωση ενάντια στον γαλλικό ΣΕΒ.

Το κίνημα απορρίπτει τα κόμματα του κατεστημένου, στα οποία πολλοί συμπεριλαμβάνουν και τμήμα της Αριστεράς, αλλά όχι την πολιτική γενικώς. Ο μαρξιστής ακαδημαϊκός Ερίκ Τουσέν, διάσημος για τον αγώνα του για τη διαγραφή παράνομων και επαχθών χρεών σε διάφορες χώρες, ή ο αριστερός οικονομολόγος Φρεντερίκ Λορντόν γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό από το «NuitDebout», ενώ οι συστημικοί πολιτικοί και διανοούμενοι, συμπεριλαμβανομένων και των ακροδεξιών, γιουχάρονται. Υπάρχει πλατιά η αίσθηση ότι οι πλατείες «ανήκουν» με την ευρεία έννοια στην Αριστερά, σημαντικό κρατούμενο για τις πολιτικές εξελίξεις.

Προβλήματα και ευκαιρίες

Οι περισσότερες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι απρόθυμες να στηρίξουν σοβαρά τον αγώνα και να δώσουν τη χαριστική βολή στον Ολάντ. Το απεργιακό ραντεβού στις 28/4 άφησε ένα μεγάλο μεσοδιάστημα χωρίς απεργία και έδωσε χρόνο στην κυβέρνηση. Το φοιτητικό συνδικάτο UNEF καλωσόρισε κάποιες υποχωρήσεις της κυβέρνησης, που για παράδειγμα ανακοίνωσε κονδύλια για την επιδότηση νέων πτυχιούχων και φοιτητών. Η Αριστερά επίσης βαρύνεται με σοβαρά λάθη που την έχουν αποξενώσει από τα ριζοσπαστικά ακροατήρια. Οι βουλευτές του ΚΚ Γαλλίας ψήφισαν το στρατιωτικό νόμο το Νοέμβρη, ενώ τον προηγούμενο μήνα και σε αυτό το σκηνικό, η ηγεσία του ΚΚ επέλεξε να ανοίξει τη συζήτηση για το ενδεχόμενο κοινής υποψηφιότητας με τους Σοσιαλιστές στις προεδρικές εκλογές του επόμενου χρόνου!

Από την άλλη, οι καταλήψεις πλατειών και η μαχητικότητα της νεολαίας πιέζουν τα συνδικάτα να συρθούν σε κινητοποιήσεις, δίνουν το χρόνο να ενωθεί με το εργοστάσιο και τη γειτονιά, να οργανωθούν εστίες αντίστασης στους χώρους, δίνεται περιθώριο ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης της Αριστεράς.

Όσο οι πλατείες αντέχουν, όλα είναι πιθανά. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα της νεολαίας, και όχι μόνο, περνάνε μέσα από το πολιτικό εργαστήριο του κινήματος, βαθαίνουν τους προβληματισμούς τους, μαθαίνουν να γενικεύουν. Η προσπάθεια σύνδεσης με άλλους αγωνιζόμενους κλάδους για να αποκτήσει το κίνημα νέα «κιλά», ο συνδυασμός των «οραματικών» στοιχείων που απασχολούν τις συζητήσεις στις πλατείες με την προσήλωση στον συγκεκριμένο στόχο της απόσυρσης του νόμου Ελ Κομρί και της σύνδεσης με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, απασχολεί όλο και περισσότερους φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους νέους και νέες.

Είναι φανερό ότι ο κρίσιμος κρίκος που λείπει είναι η γενική απεργία. Η απεργία στις 28 Απρίλη (όπως και οι κινητοποιήσεις για την Πρωτομαγιά που ακολουθούν) δείχνει να αναπτύσσει μεγάλη δυναμική και μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο κλιμάκωσης. Σκαλοπάτι για την 28/4 αποτελεί επίσης η 26/4, μέρα απεργίας σιδηροδρομικών που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις διαρκείας.

Το στοίχημα παραμένει να απλωθεί πολιτικά και κοινωνικά το κίνημα πριν εξαντληθεί αυτή η σπουδαία δυναμική.
Μεγάλο τμήμα της νέας ριζοσπαστικοποίησης στη Γαλλία διαισθητικά βλέπει σε αυτό το αυθόρμητο ξέσπασμα τη μόνη ελπίδα για κοινωνική ανατροπή και τη μαμή που θα ξεγεννήσει την πολιτική εναλλακτική. Κι έτσι είναι.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον την εξέλιξη των επόμενων εβδομάδων. Αν η μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή χτυπά στις γαλλικές πλατείες

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΕΚΤΡΩΜΑΤΟΣ

ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΟΛΟΝΥΚΤΙΑΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ 15η ΜΑΗ

Μαζικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις στη Γαλλία ενάντια στο σχέδιο μεταρρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που προωθεί η κυβέρνηση και αναμένεται να ψηφιστεί την ερχόμενη Τρίτη, 3 Μαΐου. Κατά τη διάρκεια των συλλαλητηρίων σημειώθηκαν και επεισόδια με τις αστυνομικές δυνάμεις να κάνουν χρήση χημικών. 

Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές κατέβηκαν και πάλι σήμερα στους δρόμους των γαλλικών πόλεων μετά από κάλεσμα επτά συνδικάτων. Πρόκειται την τέταρτη κινητοποίηση κατά του νομοσχεδίου μέσα σε δύο μήνες, ωστόσο αυτή τη φορά τα βλέμματα είναι στραμμένα στα συλλαλητήρια και για έναν επιπλέον λόγο: Πολλοί συζητούν για τη συμπόρευση του κινήματος των νέων «Nuit Debout» με τα συνδικάτα.

Κατά τη διάρκεια των μαζικών διαδηλώσεων σημειώθηκαν εκτεταμένα επεισόδια με την αστυνομία να κάνει χρήση χημικών και να προχωρά σε προσαγωγές. Η ένταση ξεκίνησε από το πρωί στη Ναντ, λίγο μετά την έναρξη της πορείας, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 15.000 άνθρωποι. Ακολούθησαν συγκρούσεις στο Παρίσι, αλλά σε άλλες πόλεις.

Η υπουργός Εργασίας Μιριάμ Ελ Χομρί έχει αφαιρέσει κάποιες από τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις προκειμένου το κείμενο να γίνει αποδεκτό, ωστόσο οι διαδηλωτές ζητούν την απόσυρση του νομοσχέδιου καταγγέλλοντας πως πρόκειται για ένα σχέδιο που ευνοεί του εργοδότες. Για τα συνδικάτα «κόκκινη γραμμή» αποτελεί το γεγονός πως με το νέο νομοσχέδιο η επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών, ακόμη κι αν είναι λιγότερο ευνοϊκές για τους εργαζόμενους. Το νομοσχέδιο δίνει μεγαλύτερη ευελιξία στις επιχειρήσεις, κυρίως στο θέμα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και τις απολύσεις για οικονομικούς λόγους.


πηγή iskra.gr

Αιματηρά επεισόδια, που συνέβησαν στις 6 Μαρτίου 1910 και εντάσσονται στη μακρά ιστορία του αγροτικού ζητήματος στη Θεσσαλία.
Παρότι έλαβαν χώρα κατά κύριο λόγο στην Λάρισα, πήραν το όνομά τους από το χωριό Κιλελέρ (σήμερα Κυψέλη), από το οποίο δόθηκε το έναυσμα.
Η επέτειος αυτή τιμάται κάθε χρόνο και αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ελληνικής αγροτιάς, που έχει την ευκαιρία να προβάλει τα αιτήματά της.

Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία εμφανίζεται οξυμένο από την επαύριο της ένταξης της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881.
Οι κολίγοι υπήρξαν οι χαμένοι της ενσωμάτωσης και οι τσιφλικάδες οι μεγάλοι κερδισμένοι.
Το λάθος των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής ήταν ότι εφάρμοσαν το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο, που ίσχυε στην Παλαιά Ελλάδα, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των κολίγων, βάσει του οθωμανικού δικαίου.

Επί Τουρκοκρατίας, οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολίγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού (επί της γης, των οικιών, των δασών και των βοσκοτόπων).

Με τη νέα κατάσταση, οι έλληνες πλέον τσιφλικάδες, που διαδέχθηκαν τους οθωμανούς, είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριότητας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι κολίγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπαροίκου.


Οι κολίγοι διεκδίκησαν μαχητικά την επαναφορά των πραγμάτων στο προηγούμενο καθεστώς, ενώ έθεταν και θέμα απαλλοτριώσεων.
Ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης, που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή, ήταν αντίθετος με τη διανομή της γης στους κολίγους, γιατί δεν ήθελε να χάσει τους ξένους επενδυτές και την εισροή νέων κεφαλαίων στην Ελλάδα.

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά στην αυγή του 20ου αιώνα, με την ίδρυση των πρώτων αγροτικών συλλόγων σε Λάρισα, Καρδίτσα και Τρίκαλα.
Με τη βοήθεια φωτισμένων αστών της εποχής, οι κολίγοι υιοθέτησαν σύγχρονες μορφές πάλης (μαζικές κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια στις μεγάλες πόλεις, ψηφίσματα σε Κυβέρνηση, Βουλή και Βασιλιά κ.ά.).
Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα από όργανο των τσιφλικάδων το 1907 χαλύβδωσε το αγωνιστικό τους φρόνημα.

Στις αρχές του 1910, κύριο αίτημα των κολίγων ήταν η απαλλοτρίωση της γης και η διανομή των τσιφλικιών στους καλλιεργητές της, πάνω στη βάση της μικρής οικογενειακής ιδιοκτησίας.
Η χώρα βρισκόταν υπό τον αστερισμό του Στρατιωτικού Συνδέσμου και πρωθυπουργός ήταν ο «υπηρεσιακός» Στέφανος Δραγούμης.

Οι κολίγοι είχαν προγραμματίσει το Σάββατο 6 Μαρτίου πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, με αφορμή τη συζήτηση του αγροτικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να συρρέουν στην πόλη διαδηλωτές από τα γύρω χωριά. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, κάπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Ο διευθυντής των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, Πολίτης, που επέβαινε στο τρένο, τους το αρνήθηκε. Οι χωρικοί οργίστηκαν κι άρχισαν να λιθοβολούν το συρμό, σπάζοντας τα τζάμια των βαγονιών.


Οι πρωτεργάτες των αγροτικών κινητοποιήσεων επιβιβάζονται στο τρένο για να προσαχθούν σε δίκη

Το τρένο απομακρύνθηκε, αλλά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές από ομάδα 800 χωρικών. Οι άνδρες της στρατιωτικής δύναμης που ευρίσκοντο εντός του τρένου και μετέβαιναν στη Λάρισα για το συλλαλητήριο, διατάχθηκαν από τον επικεφαλής τους να πυροβολήσουν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι χωρικοί εξαγριώνονται και τους επιτίθενται με πέτρες και ξύλα. Οι στρατιώτες ξαναπυροβολούν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο ή κατ' άλλους τέσσερις χωρικοί και να τραυματισθούν πολλοί. Ανάλογα επεισόδια έγιναν και στο χωριό Τσουλάρ (σήμερα Μελία), με δύο νεκρούς χωρικούς και 15 τραυματίες.Οι συμπλοκές μεταξύ άοπλων διαδηλωτών και δυνάμεων καταστολής επεκτάθηκαν και στη Λάρισα, όταν οι αγρότες πληροφορήθηκαν τα αιματηρά επεισόδια στο Κιλελέρ και το Τσουλάρ. Δύο κολίγοι έπεσαν νεκροί, όταν το ιππικό ανέλαβε δράση. Το συλλαλητήριο έγινε, τελικά, με ειρηνικό τρόπο στις 3 το μεσημέρι στην Πλατεία της Θέμιδος. Ο φοιτητής Γεώργιος Σχοινάς διάβασε το ψήφισμα της συγκέντρωσης, που απεστάλη στη Βουλή και την Κυβέρνηση. Οι αγρότες ζητούσαν άμεση ψήφιση του νομοσχεδίου για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών, ενώ εξέφρασαν τη βαθιά λύπη και οδύνη τους «για την άδικον επίθεσιν κατά του φιλήσυχου και νομοταγούς λαού, ής θύματα υπήρξαν άοπλοι και αθώοι λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας».

Για τις ταραχές στο Κιλελέρ, στο Τσουλάρ και τη Λάρισα, πολλά άτομα συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν. Αρκετοί αγρότες αθωώθηκαν στη συνέχεια με βουλεύματα, ενώ συνολικά 62 διαδηλωτές παραπέμφθηκαν σε δίκη. Αθωώθηκαν όλοι στις 23 Ιουνίου 1910, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης.

Η εξέγερση του Κιλελέρ ξεσήκωσε κύμα συμπάθειας σε όλη τη χώρα, ενώ αυξήθηκε η κοινωνική πίεση για την επίλυση του αγροτικού ζητήματος. Η πολιτική εξουσία δεν μπορούσε άλλο να κλείνει τα μάτια. Το πρώτο δειλό βήμα για τη λύση του προβλήματος έγινε το 1911 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που διαδέχθηκε τον Στέφανο Δραγούμη στην πρωθυπουργία. Πάρθηκαν ορισμένα νομοθετικά μέτρα υπέρ των κολίγων, αλλά απαλλοτριώσεις δεν έγιναν κι ένας λόγος ήταν οι πόλεμοι που ακολούθησαν. Μόνο μετά το 1923, όταν το πρόβλημα της αποκατάστασης των προσφύγων έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις, άρχισαν από την κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα απαλλοτριώσεις τσιφλικιών σε μεγάλη κλίμακα.



πηγή: sansimera