Το σκοτεινό μυστικό του Ισραήλ για τα κλεμμένα παιδιά
Τρίτη, 16/08/2016 - 21:38Αναδημοσίευση από insideoutborders
Ίσως να είναι το πιο σκοτεινό μυστικό του Ισραήλ – όπως υποστηρίζουν αρκετά ισραηλινά ΜΜΕ- σε μια χώρα της οποίας η σύντομη ιστορία είναι γεμάτη με σκοτεινές σελίδες, ένοχα μυστικά και ζοφερές μηχανορραφίες.
Τον περασμένο μήνα ο υπουργός εθνικής ασφάλειας του Ισραήλ Τσάχι Χανέγκμπι ήταν ο πρώτος που παραδέχτηκε ποτέ και με επίσημο τρόπο ότι εκατοντάδες βρέφη είχαν κλαπεί από τις μητέρες τους αμέσως μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός αυτός μετριέται σε χιλιάδες .
Για σχεδόν επτά δεκαετίες, διαδοχικές κυβερνήσεις – και τρεις εθνικές έρευνες – αρνήθηκαν ότι υπήρξε οποιαδήποτε αδικοπραγία. Όλοι κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι σχεδόν όλα τα εξαφανισμένα μωρά είχαν πεθάνει, θύματα μιας χαοτικής στιγμής κατά την οποία το Ισραήλ είχε απορροφήσει δεκάδες χιλιάδες νέους Εβραίους μετανάστες.
Αλλά καθώς όλο και περισσότερες οικογένειες αναζητούν αυτά τα παιδιά – το τελευταίο διάστημα και με τη βοήθεια των social media – η επίσημη μέχρι χθες ιστορία ακούγεται όλο και πιο απίθανη.
Παρά το γεγονός ότι είχαν πει σε πολλές μητέρες ότι τα μωρά τους είχαν πεθάνει κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά τον τοκετό, δεν είχαν ποτέ δείξει τη σορό ή κάποιον τάφο και δεν εκδόθηκε ποτέ πιστοποιητικό θανάτου.
Άλλες μητέρες είχαν στα χέρια τα μωρά τους και τους τα άρπαξαν με τη βία οι νοσηλευτές κατηγορώντας τους ότι είχαν περισσότερα παιδιά από όσα θα μπορούσαν ώστε να τα φροντίζουν κατάλληλα και για αυτό έπρεπε να τα πάρει το κράτος.
Σύμφωνα με ακτιβιστές και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων, περίπου 8.000 μωρά «αρπάχτηκαν» από τις οικογένειές τους στα πρώτα χρόνια του κράτους του Ισραήλ και στη συνέχεια πουλήθηκαν ή δόθηκαν σε άτεκνα ζευγάρια στο Ισραήλ και στο εξωτερικό.
Για πολλούς, αυτό ακούγεται ως επίσημη εμπορία παιδιών.
Μερικά από τα παιδιά κατάφεραν να βρούνε τις βιολογικές τους οικογένειες, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν γνωρίζει καν ότι απήχθησαν και δόθηκαν για υιοθεσία.
Μάλιστα, η αυστηρή ισραηλινή νομοθεσία περί απορρήτου σημαίνει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να αναζητήσουν τα επίσημα αρχεία για να αποκαλυφθεί η παράνομη υιοθεσία τους.
Πολλοί αναρωτιούνται αν οι νόμοι έγιναν για αυτό τον σκοπό κι αν τα ισραηλινά νοσοκομεία και οι οργανώσεις κοινωνικής πρόνοιας είναι συνένοχοι μαζί με τους κρατικούς φορείς. Είναι ασαφές. Αλλά είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τέτοιου μεγέθους μαζικές απαγωγές χωρίς τους αξιωματούχους να κάνουν έστω τα στραβά μάτια.
Πολλές μαρτυρίες αναφέρουν ότι οι νομοθέτες, το προσωπικό του υπουργείου Υγείας και ανώτεροι δικαστές ήξεραν για αυτές τις πρακτικές κατά το χρόνο, που λάμβαναν χώρα. Και η απόφαση να «κλειδωθούν» όλα τα έγγραφα που σχετίζονται με τα παιδιά δια νόμου μέχρι το 2071 αφήνει πολλές υποψίες για ενορχηστρωμένη συγκάλυψη.
Ο Χάνεγκμπι, ο οποίος είχε αναλάβει το έργο της εκ νέου εξέτασης του διαβαθμισμένου υλικού από τον πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου, χρησιμοποιεί υπεκφυγές σχετικά με το ζήτημα της επίσημης συμμετοχής λέγοντας ότι «εμείς ποτέ δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε» χωρίς άλλες εξηγήσεις.
Η ιστορία των κλεμμένων παιδιών εμπεριέχει το σοκ του απροσδόκητου για τους επικριτές του Ισραήλ.
Αυτά τα εγκλήματα διαπράχθηκαν όχι ενάντια στους Παλαιστίνιους, αλλά ενάντια σε άλλους Εβραίους. Οι γονείς των οποίων τα μωρά είχαν απαχθεί είχαν φτάσει στο νέο κράτος με την υπόσχεση ότι θα βρουν στο Ισραήλ ένα μόνιμο καταφύγιο από τις διώξεις και έπεσαν εκ νέου θύματα εκμετάλλευσης κι απίστευτου πόνου.
Όμως, η απαγωγή των παιδιών και η μαζική εκδίωξη των Παλαιστινίων την ίδια στιγμή δεν είναι ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα.
Στην πραγματικότητα, το σκάνδαλο με τα μωρά που απήχθησαν ρίχνει φως όχι μόνο στο παρελθόν του Ισραήλ, αλλά και το παρόν του.
Τα κλεμμένα μωρά δεν απήχθησαν τυχαία.
Μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα είχε ως στόχο της Εβραίους που μόλις είχε μεταναστεύσει από τη Μέση Ανατολή. Οι περισσότεροι ήταν από την Υεμένη κι οι άλλοι από το Ιράκ, το Μαρόκο και την Τυνησία.
Η «αραβικότητα» αυτών των Εβραίων θεωρήθηκε ως μια άμεση απειλή για την επιβίωση του εβραϊκού κράτους, και σχεδόν τόσο απειλητική όσο η παρουσία των Παλαιστινίων.
Το Ισραήλ αντιμετώπισε τον «αραβισμό» των εβραϊκών οικογενειών της Μέσης Ανατολής με την ίδια ατσάλινη αποφασιστικότητα με την οποία είχε καταδιώξει το μεγαλύτερο μέρος των Παλαιστινίων της περιοχής.
Ο Ντέιβιντ Μπεν Γκουριόν, ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ ήταν από την Ανατολική Ευρώπη.
Δέχτηκε τις ρατσιστικές και αποικιακές έννοιες περί κυρίαρχης και πολιτισμένης Ευρώπης και θεωρείται ότι επέλεξε τους Εβραίους από την Ευρώπη ως τους μόνους πολιτισμένους ανθρώπους που θα έρχονταν σε μια πρωτόγονη και βάρβαρη περιοχή.
Δεν θα έρχονταν μόνο για να νικήσουν τους ιθαγενείς, αλλά για να τους αντικαταστήσουν. Επρόκειτο να χτίσουν ένα εβραϊκό κράτος τους πάνω στα ερείπια της αραβικής κοινωνίας στην Παλαιστίνη.
Οι μελετητές επισημαίνουν ότι οι επιχειρήσεις αυτές – όσων σκοπεύουν να δημιουργήσουν μια μόνιμη πατρίδα στη γη άλλων ανθρώπων – χαρακτηρίζονται ως «αποικιοκρατία των εποίκων».
Για τον Μπεν Γκουριόν απαραίτητη δεν ήταν μόνο η καταστροφή της παλαιστινιακής κοινωνίας, αλλά και η διασφάλιση ότι η «αραβικότητα» δεν θα παρεισφρήσει στο νέο εβραϊκό κράτος του από την πίσω πόρτα.
Ο Μπεν Γκουριόν φοβόταν ότι ο μεγάλος αριθμός των Εβραίων Αράβων, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους, θα μπορούσε να διαφθείρει πολιτισμικά το εβραϊκό κράτος εισάγοντας αυτό που ονομάζεται ως «πνεύμα του Λεβάντε».
Για τους ενήλικες δεν υπήρχαν ελπίδες εκπαίδευσης για αυτό και η σιωνιστική ηγεσία αποφάσισε τις μαζικές απαγωγές βρεφών, ένα ανελέητο παιδομάζωμα για να καλλιεργήσει την απέχθεια προς κάθε τι αραβικό.
Η «επανεκπαίδευση» των Εβραίων Αράβων στέφθηκε σε μεγάλο βαθμό με επιτυχία. Το κόμμα Λικούντ του Νετανιάχου αντλεί σε μεγάλο βαθμό δύναμη από την υποστήριξη αυτής της ομάδας