Έφυγε σήμερα από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς συντάκτες. Ο Γιώργος Χαρωνίτης δεν έγραφε απλώς για μουσικά είδη. Είχε την καρδιά ενός ρομαντικού συλλέκτη, ευφυής και χιουμορίστας, πνευματώδης και ευγενής, ένας άνθρωπος που έκανε τη μουσική να αντηχεί όχι μόνο στα αυτιά αλλά και στη σκέψη.

• ΓΕΩΡΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Έφυγε σήμερα από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς συντάκτες, ο Γιώργος Χαρωνίτης. Ένας άνθρωπος με βαθιά και σπάνια γνώση της μουσικής, που είχε το μοναδικό χάρισμα να γράφει για τον ήχο με τρόπο τόσο ζωντανό και ακριβή, ώστε η μουσική σχεδόν… ακουγόταν μέσα από τις λέξεις του.

Η πορεία του στη μουσική δημοσιογραφία ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, με άρθρα στο περιοδικό «Ήχος & HiFi», όπου έγραψε επί μια δεκαετία (1978–1988). Αργότερα, υπήρξε η ψυχή πίσω από το περιοδικό «Jazz & Τζαζ», το οποίο ίδρυσε και διηύθυνε για είκοσι χρόνια (1993–2013), αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στην εγχώρια αρθρογραφία για την τζαζ. Παράλληλα, επί δεκαετίες αρθρογραφούσε για τη μουσική στο Αθηνόραμα, ενώ τα τελευταία χρόνια συνέχιζε να μας μεταφέρει το πάθος και τη γνώση του μέσα από τα κείμενά του στο μουσικό site formiggart.

Γιώργος Χαρωνίτης: Ο Κρητικός του κόσμου που αγαπούσε την τζαζ

Ο Γιώργος Χαρωνίτης γεννήθηκε Κρητικός του κόσμου – όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του στο Αθηνόραμα– και Χριστιανός Ανορθόδοξος, με μια διάθεση πάντα ελεύθερη, αντισυμβατική, βαθιά ανθρωπιστική. Από μικρός αγάπησε τη μουσική, αλλά και τις επιστήμες — τα μαθηματικά, τη φυσική, τις ιπτάμενες μηχανές. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Πολυτεχνείο, αλλά η πραγματική του σπουδή ήταν η ακρόαση — του ήχου, του ανθρώπου, του κόσμου.
Η καριέρα του στη δημοσιογραφία ξεκίνησε κάπως «τυχαία» στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όμως πολύ σύντομα έδειξε ότι το πάθος του για την τζαζ και η ευρύτερη μουσικογνωσία του θα άφηναν στίγμα. Από το περιοδικό «Ήχος & HiFi» και αργότερα το ιστορικό «Jazz & Τζαζ» –το οποίο δημιούργησε και διηύθυνε για δύο δεκαετίες (1993-2013)– μέχρι τις σελίδες του Αθηνοράματος, όπου έγραφε σταθερά από το 1988, ο Χαρωνίτης υπήρξε ένας μοναδικός μεταφραστής του ήχου σε λέξεις.

Ο ίδιος, με αυτοσαρκασμό, λέει στην αυτοπαρουσίασή του στο site Formiggart: «Θεωρούμαι “ειδικός” στην τζαζ γιατί αυτήν μελετούσα στα seventies και eighties… Όμως, πέρα από ειδικότητες, ο Ennio Morricone είναι που με καθοδηγεί, ως πνευματικός πατέρας, από τα 12 χρόνια μου μέχρι σήμερα».

Ο Μορικόνε, ο Dylan, ο Σαββόπουλος, ο Άκης Πάνου, ο Τσιτσάνης, ο Zappa, ο John Zorn… ήταν όλοι τους οδηγοί και συνοδοιπόροι σε μια μουσική διαδρομή που ξεκινούσε από την απόλυτη σιωπή και έφτανε στον απόλυτο θόρυβο.

Ο Γιώργος Χαρωνίτης δεν έγραφε απλώς για μουσικά είδη. Είχε την καρδιά ενός ρομαντικού συλλέκτη, ευφυής και χιουμορίστας, πνευματώδης και ευγενής, ένας άνθρωπος που έκανε τη μουσική να αντηχεί όχι μόνο στα αυτιά αλλά και στη σκέψη.

Η απώλεια του Γιώργου Χαρωνίτη δεν είναι μόνο η απουσία ενός σπουδαίου δημοσιογράφου. Είναι το κενό που αφήνει ένας άνθρωπος που αφιερώθηκε με πάθος και ελευθερία στη μουσική και τη γραφή. Για όσους τον γνώρισαν, τον διάβασαν ή θα τον ανακαλύψουν στο μέλλον, ο Χαρωνίτης θα παραμένει παρών — κάθε φορά που ξεκινά ένα κομμάτι του Μορικόνε, κάθε φορά που η μουσική χρειάζεται λέξεις για να γίνει πιο δυνατή.

Πηγή: efsyn.gr

Σε ηλικία 87 ετών πέθανε σήμερα ο σπουδαίος Κώστας Γεωργουσόπουλος ή Κ. Χ. Μύρης, όπως ήταν το ψευδώνυμο με το οποίο υπέγραφε τις μεταφράσεις και τους στίχους του.  Ο γνωστός κριτικός θεάτρου, ένας από τους τελευταίους μεγάλους λιβελογράφους, είχε καταφέρει να μυήσει το ευρύ κοινό στον κόσμο του θέατρου μέσα από τα κείμενά του, τις εκπομπές και τα μαθήματά του. 

Είχε σπουδάσει Ιστορία - Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών πριν θητεύσει στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών με δασκάλους του τους Δημήτρη Ροντήρη και Γιάννη Σιδέρη. Εργάστηκε στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση. 

Ο ίδιος ξεκίνησε την θεατρική κριτική το 1971 από «Το Βήμα» και συνέχισε στα «Νέα», όπου εργαζόταν μέχρι χθες. Κριτικά δοκίμια, επιφυλλίδες και σχόλιά του έχουν κυκλοφορήσει στους εξής τόμους: Κλειδιά και κώδικες θεάτρου, Ι, Αρχαίο δράμα, 1982, ΙΙ, Ελληνικό Θέατρο, 1984, Οι πλάγιες ερωτήσεις του Πορφύριου, 1984, Τα μετά το θέατρο, 1985, Προσωπολατρία, 1992, Θίασος Ποικιλιών, 1993, Νήμα της στάθμης, 1996, Παγκόσμιο θέατρο, 1, Από τον Μένανδρο στον Ίψεν, 1998, Παγκόσμιο θέατρο, 2, Από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπρεχτ, 1999, Παγκόσμιο θέατρο, 3, Από τον Μίλλερ στον Μύλλερ, 2000.

Είχε διακριθεί ως συγγραφέας, καθώς είχε βραβευτεί τα έργα «Τα μετά το θέατρο» και «Από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπέρτολτ Μπρεχτ». Για το σύνολο του έργου του έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών (2000). Το 2008 του απενεμήθη το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του, ενώ το 2006 το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μετά από πρωτοβουλία του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, τον αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορά του.

Εχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Αμήχανον Τέχνημα, 1971, 1980 (μαζί με την Παράβαση), τα διηγήματα Η Καμπάνα - Οδάξ, 1985, και τη συλλογή τραγουδιών τα οποία έχουν μελοποιήσει γνωστοί συνθέτες (Χρονικό, Η μεγάλη αγρυπνία, Ιθαγένεια, Ανεξάρτητα τραγούδια, 1980). Τέλος, ήταν πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου - Θεατρικού Μουσείου.