Μάνδρα, 15/11/2017. Δεν ξεχνώ. Μία κάτοικος τα λέει έξω από τα δόντια
Δευτέρα, 27/11/2017 - 13:00
της Κλεοπάτρας Ζουμπουρλή, κατοίκου Μάνδρας,
medlabnews.gr
Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω την εικόνα της μητέρας μου να μου λέει ότι ο δρόμος μπροστά στο σπίτι μας μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ρέμα, το καλοκαίρι στεγνό και τον χειμώνα γεμάτο νερό, και με γεφυράκια περνάγανε στην απέναντι πλευρά της πόλης.
Πολλές φορές το ρέμα αυτό έκανε την επανεμφάνισή του. Η λίγο πιο δυνατή βροχή αρκούσε για να θυμηθεί το νερό τον παλιό του δρόμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο γυμνάσιο, να πλημμυρίζει η οδός Κοροπούλη και τα παιδιά που έμεναν από την άλλη πλευρά να τα μεταφέρει η μπουλντόζα πάνω στη δαγκάνα για να πάνε στα σπίτια τους.
Μόλις δύο χρόνια πριν, τον Φεβρουάριο του 2015, θυμάμαι να ξυπνάω μέσα στη νύχτα από συναγερμούς και φωνές ανθρώπων να ζητούν βοήθεια.Ήταν γιατί τα σπίτια τους πλημμύριζαν, για μία ακόμα φορά.Παρόμοιες εικόνες με σήμερα, κατεστραμμένα μαγαζιά, πλημμυρισμένα υπόγεια, χαμένα αυτοκίνητα, εγκλωβισμένοι άνθρωποι σε σπίτια.
ΜΑΝΔΡΑ 2015:
Θα έλεγες ότι μία τέτοια καταστροφή θα αρκούσε για να παρθούν τα αναγκαία μέτρα. Ότι θα υπήρχε «θεραπεία» αλλά και «πρόληψη» για τα χειρότερα. Δεν υπήρξε όμως ποτέ.
Στις 15 Νοεμβρίου 2017, ξύπνησα στις 7 το πρωί από τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνει το νερό όταν τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Προς στιγμή απόρησα, στο χωριό μου είμαι και ακούω το ποτάμι; Όταν βγήκα έξω νόμιζα ότι ονειρεύομαι ακόμα. Δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους αυτές τις εικόνες με την πρώτη ματιά. Η οδός Κοροπούλη είχε μετατραπεί στο περήφανο ρέμα που ήταν κάποτε. Αυτοκίνητα αναποδογυρισμένα, σαν καρυδότσουφλα, κάποια με τα φώτα αναμμένα, να φεύγουν με τεράστια ταχύτητα παρασυρμένα από το ορμητικό νερό. Συναγερμοί να χτυπάνε σαν τρελοί. Εκκωφαντικοί θόρυβοι από τα αμάξια και τα υπόλοιπα υλικά που κουβαλούσε ο χείμαρρος και χτυπούσαν πάνω σε σπίτια και σε δέντρα. Φωνές ανθρώπων σε απόγνωση, να προσπαθούν να σώσουν πρώτα τους εαυτούς του και τις οικογένειές τους και μετά τις περιουσίες τους.
Μία εικόνα βγαλμένη από ταινία καταστροφής.
Ο χείμαρρος πέρναγε μέσα από την πόλη για περισσότερο από δύο ώρες.
Ώρες εφιαλτικές για όσους τον παρακολουθούσαν και κυρίως για όσους ήταν στον διάβα του. Και όταν η στάθμη του νερού κατέβηκε, αυτό που έμεινε πίσω ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Μία πόλη στην κυριολεξία βομβαρδισμένη. Εικόνες που δεν περιγράφονται με λόγια, που δεν μπορείς να τις συνειδητοποιήσεις αν απλά τις δεις σε φωτογραφία, που σε στοιχειώνουν για πάντα αν τις δεις από κοντά.
Οι ίδιοι άνθρωποι που θρηνούσαν το 2015 για τις χαμένες τους περιουσίες, που κάνανε τεράστιο αγώνα να σταθούν ξανά στα πόδια τους, τώρα αντιμετωπίζουν την ολοκληρωτική καταστροφή. Χαμένοι άνθρωποι, χαμένα ζώα, χαμένα αυτοκίνητα, κατεστραμμένα σπίτια και επιχειρήσεις, κατεστραμμένες ζωές. Όλα χάθηκαν μέσα στη λάσπη, τα προσωπικά τους αντικείμενα, τα ρούχα τους, οι ηλεκτρικές συσκευές, τα έπιπλα, τα επίσημα έγγραφα, τα αναμνηστικά και οι φωτογραφίες μίας ολόκληρης ζωής.
ΜΑΝΔΡΑ 2017:
medlabnews.gr
Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω την εικόνα της μητέρας μου να μου λέει ότι ο δρόμος μπροστά στο σπίτι μας μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ρέμα, το καλοκαίρι στεγνό και τον χειμώνα γεμάτο νερό, και με γεφυράκια περνάγανε στην απέναντι πλευρά της πόλης.
Πολλές φορές το ρέμα αυτό έκανε την επανεμφάνισή του. Η λίγο πιο δυνατή βροχή αρκούσε για να θυμηθεί το νερό τον παλιό του δρόμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο γυμνάσιο, να πλημμυρίζει η οδός Κοροπούλη και τα παιδιά που έμεναν από την άλλη πλευρά να τα μεταφέρει η μπουλντόζα πάνω στη δαγκάνα για να πάνε στα σπίτια τους.
Μόλις δύο χρόνια πριν, τον Φεβρουάριο του 2015, θυμάμαι να ξυπνάω μέσα στη νύχτα από συναγερμούς και φωνές ανθρώπων να ζητούν βοήθεια.Ήταν γιατί τα σπίτια τους πλημμύριζαν, για μία ακόμα φορά.Παρόμοιες εικόνες με σήμερα, κατεστραμμένα μαγαζιά, πλημμυρισμένα υπόγεια, χαμένα αυτοκίνητα, εγκλωβισμένοι άνθρωποι σε σπίτια.
ΜΑΝΔΡΑ 2015:
Θα έλεγες ότι μία τέτοια καταστροφή θα αρκούσε για να παρθούν τα αναγκαία μέτρα. Ότι θα υπήρχε «θεραπεία» αλλά και «πρόληψη» για τα χειρότερα. Δεν υπήρξε όμως ποτέ.
Στις 15 Νοεμβρίου 2017, ξύπνησα στις 7 το πρωί από τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνει το νερό όταν τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Προς στιγμή απόρησα, στο χωριό μου είμαι και ακούω το ποτάμι; Όταν βγήκα έξω νόμιζα ότι ονειρεύομαι ακόμα. Δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους αυτές τις εικόνες με την πρώτη ματιά. Η οδός Κοροπούλη είχε μετατραπεί στο περήφανο ρέμα που ήταν κάποτε. Αυτοκίνητα αναποδογυρισμένα, σαν καρυδότσουφλα, κάποια με τα φώτα αναμμένα, να φεύγουν με τεράστια ταχύτητα παρασυρμένα από το ορμητικό νερό. Συναγερμοί να χτυπάνε σαν τρελοί. Εκκωφαντικοί θόρυβοι από τα αμάξια και τα υπόλοιπα υλικά που κουβαλούσε ο χείμαρρος και χτυπούσαν πάνω σε σπίτια και σε δέντρα. Φωνές ανθρώπων σε απόγνωση, να προσπαθούν να σώσουν πρώτα τους εαυτούς του και τις οικογένειές τους και μετά τις περιουσίες τους.
Μία εικόνα βγαλμένη από ταινία καταστροφής.
Ο χείμαρρος πέρναγε μέσα από την πόλη για περισσότερο από δύο ώρες.
Ώρες εφιαλτικές για όσους τον παρακολουθούσαν και κυρίως για όσους ήταν στον διάβα του. Και όταν η στάθμη του νερού κατέβηκε, αυτό που έμεινε πίσω ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Μία πόλη στην κυριολεξία βομβαρδισμένη. Εικόνες που δεν περιγράφονται με λόγια, που δεν μπορείς να τις συνειδητοποιήσεις αν απλά τις δεις σε φωτογραφία, που σε στοιχειώνουν για πάντα αν τις δεις από κοντά.
Οι ίδιοι άνθρωποι που θρηνούσαν το 2015 για τις χαμένες τους περιουσίες, που κάνανε τεράστιο αγώνα να σταθούν ξανά στα πόδια τους, τώρα αντιμετωπίζουν την ολοκληρωτική καταστροφή. Χαμένοι άνθρωποι, χαμένα ζώα, χαμένα αυτοκίνητα, κατεστραμμένα σπίτια και επιχειρήσεις, κατεστραμμένες ζωές. Όλα χάθηκαν μέσα στη λάσπη, τα προσωπικά τους αντικείμενα, τα ρούχα τους, οι ηλεκτρικές συσκευές, τα έπιπλα, τα επίσημα έγγραφα, τα αναμνηστικά και οι φωτογραφίες μίας ολόκληρης ζωής.
ΜΑΝΔΡΑ 2017: