Στη Μέση Ανατολή η κατάσταση χαρακτηρίζεται από πρωτοφανή ρευστότητα, πρωτίστως ως προς το ευμετάβλητο των γεωστρατηγικών συμμαχιών…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

και της "Πανελλαδικής πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Πατρίδας μας"

Οι διαχρονικοί στρατηγικοί πρωταγωνιστές αλλά και οι ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις, βρίσκονται σε έναν αέναο ανταγωνισμό που εναλλάσσεται ακόμη και με προσωρινές λυκοσυμμαχίες, σε μια προσπάθεια να διασφαλίσουν για λογαριασμό τους, το μέγιστο δυνατό μερίδιο ελέγχου, στο γεωπολιτικό αποτύπωμα της επόμενης μέρας.

Πρόκειται για ανταγωνισμούς που δεν είναι μονοδιάστατοι, και που ως τέτοιοι αφορούν... ΚΑΙ στα ζητήματα που σχετίζονται με την εξοπλιστική ισχύ… ΚΑΙ στα διαμορφούμενα νέα ενεργειακά προγράμματα… αλλά ΚΑΙ σε περιφερειακές οικονομικές ενοποιήσεις… όπως επίσης ΚΑΙ στον θρησκευτικό – πολιτισμικό προσεταιρισμό, κυρίως του Ισλαμικού κόσμου.

Έτσι λοιπόν η πολυπολικότητα του σύγχρονου κόσμου, εκλαμβάνει την Μέση Ανατολή ως πεδίο δόξης λαμπρόν για την πληρέστερη έκφραση και δομική υπόστασή της. Επομένως ο τρόπος με τον οποίο «πλασάρονται» οι ισχυροί και οι περιφερειακοί παίκτες σε αυτή τη διεργασία, δεν μπορεί πλέον να ερμηνεύεται με όρους παραδοσιακούς.

Μέσα σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το γεωστρατηγικό προφίλ της σύγχρονης Τουρκίας, το οποίο

επίσης ΔΕΝ είναι μονοδιάστατο, και για την αποκωδικοποίηση του οποίου προφανώς ΔΕΝ αρκεί η απολυτοποίηση του παράγοντα που σχετίζεται με την προσωπικότητα του Τούρκου ηγέτη.

Ο Ερντογάν αναμφισβήτητα είναι η μία παράμετρος, και ταύτισε την παρουσία του στο τιμόνι της Τουρκίας, με την αντίληψή του για τη δημιουργία του νέου imperium που οραματίζεται. Αλλά αυτή η στόχευση από μόνη της, προϋποθέτει πολλαπλές δράσεις στο πλαίσιο μιας ενιαίας στρατηγικής αντίληψης  στην οποία ενσωματώνονται... 

• ΚΑΙ η επιθετικότητα… αλλά ΚΑΙ ο συνεργατισμός… 
• ΚΑΙ η αδιαλλαξία… όπως ΚΑΙ το θράσος, η δολιότητα, 
• Αλλά ΚΑΙ κάθε μέσο που μπορεί να του διασφαλίσει σταθερά βήματα και μόνο προς τα εμπρός.

Σημείο κλειδί στην αρμονική σχέση του προσωπικού του μεγαλοϊδεατισμού με τον γεωπολιτικό ρόλο που αυτοδίκαια καλείται να παίξει η Τουρκία ως μέγεθος φύσει και θέσει, είναι η επιτυχημένη προσπάθεια να ενσωματώσει πλήρως την θετικά προδιατεθειμένηΤουρκική κοινωνία, στην ακραία ισλαμική αντίληψη, ρητορική και λογική.

Έχοντας επομένως διασφαλίσει την –όπως όλα δείχνουν- οριστική αποστασιοποίηση της Τουρκικής κοινωνίας από την Κεμαλική κοσμική αντίληψη, και την δυναμική προσκόλλησή της στο σουνιτισμό, με την φανατισμένη προσδοκία της να καταστεί ηγέτιδα δύναμη στο περιβάλλον του, αυτό που εξασφάλισε ουσιαστικά είναι την πολυπόθητη ισχυρή κοινωνική αποδοχή στο ριψοκίνδυνο παιχνίδι του, αφού ακόμη και με δυσβάστακτο κόστος, η Τουρκική κοινωνία –ως δεύτερη παράμετρος- δεν κουβεντιάζει καν την πιθανότητα της πολιτικής του ανατροπής. 

Και πάντως σίγουρα δεν συζητά την πιθανότητα ανατροπής του πολιτικού στάτους το οποίο οικοδομεί σε όλα τα επίπεδα ΚΑΙ της διοίκησης αλλά ΚΑΙ της άσκησης εξωτερικής πολιτικής.

Η αντίληψη λοιπόν του Ερντογάν για τον ρόλο της Τουρκίας στην υπό διαμόρφωση νέα περιφερειακή τάξη, είναι και αντίληψη της πλειοψηφίας της Τουρκικής κοινωνίας, κι αυτή η πλευρά καθιστά πολλαπλά δυσκολότερη τη στάση απέναντί του, ΤΟΣΟ των φίλων, ΟΣΟ και των αντιπάλων.

Η τρίτη παράμετρος σχετίζεται με την στρατηγική ευελιξία του αποφασισμένου και του αδίστακτου, η οποία χαρακτηρίζει την σύγχρονη Τουρκική στρατηγική ΚΑΙ στο εσωτερικό μέτωπο με θύμα την ίδια τη Δημοκρατία… ΚΑΙ στο μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων με λάφυρο τους πλέον αντιφατικούς προσεταιρισμούς… ΚΑΙ στην κλιμάκωση του επιθετικού αναθεωρητισμού της που στοχοποιεί ευθέως το Διεθνές Δίκαιο… αλλά ΚΑΙ στον τρόπο με τον οποίο δομείται η διεθνής της στρατηγική και χτίζονται οι στρατηγικές της συμμαχίες.

Το αποτέλεσμα αυτού του επιλεκτικού συνδυασμού, είναι μια Τουρκία που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δεδομένη για κανέναν… μια Τουρκία που ΕΙΝΑΙ στρατηγικός σύμμαχος για τους πάντες… μια Τουρκία που ΕΚΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ως στρατηγικός καταλύτης στους ανταγωνισμούς μεταξύ όλων των τρίτων… μια Τουρκία που ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΕΤΑΙ, όσο τουλάχιστον οι παραδοσιακά ισχυροί παίχτες δεν τροποποιούν εκ θεμελίων την παραδοσιακή τους αντίληψη για τη στρατηγική διαχείριση δεδομένων… μια Τουρκία που ΞΕΡΕΙ να αξιοποιεί προς όφελός της τις αντιθέσεις συμμάχων αλλά και αντιπάλων.

Όλα τα παραπάνω, εκφράζονται με τρόπο πολύ χαρακτηριστικό, ΚΑΙ στην πολιτική διαχείριση συμμάχων και αντιπάλων στο εσωτερικό της Τουρκίας… ΚΑΙ στο μέτωπο της Συρίας με υπομέτωπα αυτό του Άσαντ αλλά και το Κουρδικό… ΚΑΙ στη στρατηγική συνεργασία της Τουρκίας με το Ιράν που εκτός από το ενεργειακό κομμάτι της διασφαλίζει ικανοποιητικές λύσεις και στην αντιμετώπιση του Κουρδικού… ΚΑΙ στη στρατηγική της συνεργασία με το Κατάρ όπως ΚΑΙ στην στρατηγικού χαρακτήρα αντιπαράθεσή της με την Σαουδική Αραβία… ΚΑΙ φυσικά στον τρόπο με τον οποίο κλιμακώνει τις πιέσεις της στο Κυπριακό, στην Κυπριακή ΑΟΖ, στην υπέρθερμη ζώνη του Αιγαίου αλλά και στην εμπλοκή της στα τεκταινόμενα της Βαλκανικής.

Και προφανώς όλα τα παραπάνω μεγαλουργούν στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται και χρησιμοποιεί ΤΟΣΟ τις Ρωσοτουρκικές, ΟΣΟ και τις Αμερικανοτουρκικές σχέσεις.

Στο θέατρο λοιπόν της Μέσης Ανατολής, του οποίου οι επιδράσεις έχουν ευρύτερες πλανητικές επιπτώσεις, η Τουρκία φαίνεται να κερδίζει το στοίχημα της ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ασκώντας ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ολόκληρο το τόξο από το Ιράν και τη Μοσούλη, μέχρι τις ακτές της ΝΑ Μεσογείου… αλλά ΚΑΙ να θέτει ισχυρές βάσεις για το στοίχημα του ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ, από το Νότιο υπογάστριο της Ρωσίας μέχρι και τη Σαουδική Αραβία την ηγεσία της οποίας στοχοποιεί μεθοδικά και απολύτως σχεδιασμένα.

Το μεγάλο πρόβλημα ωστόσο -το οποίο είναι και πρόβλημα αμιγούς Ελληνικού ενδιαφέροντος- είναι πως η Τουρκική εμπλοκή παρά τα τόσα ανοικτά μέτωπα, κλιμακώνεται εξ ίσου ΤΟΣΟστο Αιγαίο, ΟΣΟ και στην Βαλκανική.

Πρόκειται για εμπλοκή στρατηγικού χαρακτήρα, που επίσης δεν είναι μονοδιάστατη, αφού…

• Η εμπλοκή της στη Βαλκανική είναι πρωτογενές προϊόν της περί του imperium αντίληψης από την οποία εμφορείται, και στην οποία ενσωματώνονται στοιχεία που ακουμπούν στην παρακαταθήκη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, γι’ αυτό καιη Βαλκανική εκλαμβάνεται ως δεύτερο αφετηριακό σημείο με περαιτέρω στόχευση την Κεντρική Ευρώπη. Ενώ…
• Οι βλέψεις της στο Αιγαίο, δεν σχετίζονται αποκλειστικά και μόνο με μια στατική αντίληψη γεωγραφικών βλέψεων σε βάρος της Ελλάδας, αλλά ενσωματώνουν οράματα για μια Τουρκία που, προκειμένου να αναβαθμιστεί από ισχυρή περιφερειακή δύναμη σε πανίσχυρο παγκόσμιο παίκτη, έχει ανάγκη από ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που θα την καταστήσει και ισχυρή ΝΑΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, και αυτή η πλευρά συστηματικά υποτιμάται.

Το μεγαλύτερο λοιπόν έλλειμμα της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, είναι το γεγονός ότιδεν αντιλαμβάνεται το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ πάνω στο οποίο  εδράζεται η αντιπαράθεση με την Τουρκική επιθετική ρητορική και την επιθετικά αναθεωρητική πρακτική που υιοθετεί στις δράσεις της.

Κι εδώ, δεν πρόκειται για μια απλή διαχειριστική λεπτομέρεια που απλώς δεν λήφθηκε υπ’ όψιν και η οποία εύκολα επανορθώνεται. 

Πρόκειται για μια συνολικά διαφορετική στρατηγική αντίληψη στη διαχείριση της Εξωτερικής πολιτικής, όχι γιατί θα μπορούσε αυτοτελώς να ανακόψει τις Τουρκικές βλέψεις στο επιχειρησιακό επίπεδο… αλλά ΚΥΡΙΩΣ γιατί θα σηματοδοτούσε μια εποικοδομητικά επιθετική νομικοπολιτική και διπλωματική διαχείριση της Εξωτερικής μας πολιτικής, που θα μπορούσε να απαιτήσει να αναγορευτούν ΚΑΙ οι διεθνείς οργανισμοί αλλά ΚΑΙ οι πολυδιαφημισμένες «στρατηγικές» συμμαχίες της χώρας, σε ισχυρό ανάχωμα, αναδεικνύοντας το πραγματικό πρόσωπο και το πραγματικό σχέδιο του εφιάλτη.

Μια Ελλάδα που ΔΕΝ θα ήταν δεδομένη… 

Μια Ελλάδα που ΔΕΝ θα σύρονταν άκριτα και άβουλα πίσω ακόμη και από καταφανώς εθνικά επιζήμιες εντολές… 

Μια Ελλάδα που ΘΑ διέθετε μαχητική στρατηγική αντίληψη για την Ειρήνη στην περιοχή… για την ευημερία στη Βαλκανική… για τις ισορροπίες στο σύγχρονο κόσμο…

Θα ήταν μια Ελλάδα με λόγο… με ρόλο… με πραγματική γεωπολιτική υπόσταση… Θα ήταν μια Ελλάδα καταλύτης… ΟΧΙ για την υποταγή του εαυτού της και της Βαλκανικής, ΑΛΛΑ για την ουσιαστική Εθνική και Κοινωνική απελευθέρωση των λαών της.

Μια τέτοια Ελλάδα, ικανή ούσα να αξιοποιήσει το ισχυρό γεωπολιτικό της κεφάλαιο έναντι πάντων, ΕΚΒΙΑΖΟΝΤΑΣ λύσεις… και ΟΧΙ ΕΚΒΙΑΖΟΜΕΝΗ σε ολέθριες επιλογές, θα μπορούσε να αναγορευτεί σε καταλύτη για τη συντριπτική ήττα της στρατηγικής του νεοοθωμανισμού.

Η ανθρωπότητα… Τα Βαλκάνια… Η Ευρώπη… Η πολύπαθη Μέση Ανατολή… Ολόκληρη η Ευρασία... Έχουν ανάγκη από μια στρατηγική ήττα του εφιαλτικού επεκτατικού σχεδίου της Τουρκίας ΤΩΡΑ, διότι χωρίς αυτήν, το τίμημα θα είναι βαρύτατο.

Γι αυτό και η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μια Δημοκρατική Πατριωτική Εξουσία ΤΩΡΑ, διότι είναι η μοναδική ικανή και αναγκαία συνθήκη που θα βάλει τον τόπο σε μια άλλη πορεία, ανατρέποντας επιλογές που οδηγούν στην αμετάκλητη στρατηγική του αιχμαλωσία και πιθανότατα ακόμη και στον εδαφικό του διαμελισμό.