19η Καλλιτεχνική Περίοδος  2023-2024

Θεματική ενότητα: Τα VINTAGE που Αγαπάμε

 

 

Ντάριο Φο

Ελισάβετ: Γυναίκα από σύμπτωση

 

Επιλογή Δραματολογίου - Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου

Σκηνοθεσία: Μαίη Σεβαστοπούλου

 

 

Πρεμιέρα: Τετάρτη 15 Νοεμβρίου στις 20:00 

 

Το έργο του νομπελίστα Ντάριο Φο «Ελισάβετ: Γυναίκα από σύμπτωση», σε σκηνοθεσία Μαίης Σεβαστοπούλου, ανεβαίνει από την Τετάρτη 15 Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 20:00 στο θέατρο Αγγέλων Βήμα. 

Μια σπαρταριστή φάρσα, που ανέβηκε για πρώτη φορά σε Ελληνική σκηνή το 2012, πάλι στο ίδιο θέατρο, και είναι το μόνο έργο από τα περίπου τριακόσια που έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα το Αγγέλων Βήμα, το οποίο θέλησε να επαναλάβει με νέα ματιά.

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, στις αρχές του 17^ου αιώνα. Στα άδυτα του παλατιού. Στο μπουντουάρ της «Παρθένας» Βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας. Η Ελισάβετ έχει ήδη κλείσει πάνω από σαράντα χρόνια στο θρόνο. Είναι μια βασίλισσα υπερώριμη, ροκ, αθυρόστομη, εκρηκτική που «βλέπει» τα πάντα, «ακούει» τα πάντα, «οσμίζεται» τα πάντα. Μια βασίλισσα που παίρνει αποφάσεις στο δευτερόλεπτο και τις εκτελεί στην στιγμή. Που αντιδρά ακαριαία στα πάντα, κόβει κεφάλια -κυριολεκτικά- σε καθημερινή βάση και δεν αφήνει να συμβεί τίποτα στο βασίλειο που να μην έχει πάνω του την βούλα της.

Η Ελισάβετ έχει μονίμως πλάι της την Μάρθα, την «εξ απορρήτων» της. Η Μάρθα είναι η μόνη φωνή της λογικής, η μόνη που τολμάει να υψώσει φωνή στην Βασίλισσα, η μόνη που την βάζει στην θέση της, την κριτικάρει αλύπητα, την συνεφέρνει και την φρενάρει. Βέβαια με…κίνδυνο της ζωής της, αφού η Βασίλισσα δεν παραλείπει να τής τονίζει συνεχώς πως θα τής πάρει το κεφάλι!

Η Ελισάβετ, η «Παρθένα» Βασίλισσα έχει ένα ασθενές σημείο: τον αγιάτρευτο έρωτά της εδώ και δεκαετίες για τον Κόμη του Έσσεξ. Για χατίρι του κάνει την κουφή, την τυφλή και την χαζή. Σκεπάζει τις συνομωσίες του ακόμη και όταν στρέφονται κατά της ζωής της. Όπως εκμυστηρεύεται στην Μάρθα «Και βέβαια μού την έχει στημένη το ρεμάλι και το ξέρω. Όμως, αν πω πως τον πήρα μυρωδιά, θα πρέπει μετά να τού κόψω το κεφάλι. Και τι να τον κάνω εγώ μετά, μωρή Μάρθα, τον άντρα τον ακέφαλο;»

Για αυτόν τον έρωτα της ζωής της, η Ελισάβετ δεν διστάζει να φέρει στο παλάτι μια τρελογιάτρισσα που κάνει και την μάγισσα. Την Μάμα Ζάζα. Η Μάμα Ζάζα ντύνεται σουρεάλ, μιλάει σουρεάλ και κάνει πράγματα σουρεάλ. Είναι ένας ρόλος που ο Ντάριο Φο έπλασε για να τον παίξει ο ίδιος και η εντολή του είναι πάντα να τον παίζει άντρας ηθοποιός. Αυτή, με τα γιατροσόφια της, πολεμάει να δώσει και πάλι τα χαμένα νιάτα στην Βασίλισσα με τραγελαφικές συνέπειες.

Μέσα στο μπουντουάρ της Βασίλισσας κυκλοφορεί ακόμη ένα απίστευτο μπουκέτο γκάφας, πανικού και αλλοφροσύνης:

O Αρχηγός της Αστυνομίας της Βασίλισσας που είναι πάντα εκτός τόπου και χρόνου. Περίεργο;

Ένας εραστής της μιας βραδιάς της Ελισάβετ που εξελίσσεται σε συνωμότη και ένας ψευτο-παπάς οπαδός της Μαρίας Στιούαρτ που μπαίνει απαρατήρητος στο παλάτι έχοντας βάλει σκοπό της ζωής του να δολοφονήσει την Ελισάβετ, γιατί «ταλαιπωρεί την Μαρία του».

Όλοι αυτοί πρωταγωνιστούν σε μια-μέρα-από-τη-ζωή-μιας-Βασίλισσας, κατά τη διάρκεια της οποίας συμβαίνουν όλα τα απίθανα, προκαλώντας πολύ γέλιο.

 

Ο Ντάριο Φο χτίζει μια καταιγιστική φάρσα κατά της εξουσίας, πράγμα που ήξερε να κάνει ήδη από τα είκοσι χρόνια του, όταν -για πρώτη φορά- προκάλεσε την αμήχανη αλλά έκδηλη οργή των κρατούντων και τον ακράτητο ενθουσιασμό του κόσμου. 

Η απονομή του Νόμπελ σε αυτόν ήρθε όταν κανείς δεν την περίμενε. Ήταν από γνήσια αναγνώριση ή από προσπάθεια κατευνασμού; Ένας Θεός το ξέρει! Όπως θα έλεγε ο… άθεος Ντάριο! 

 

«Ελισάβετ: Γυναίκα από σύμπτωση» του Ντάριο Φο 

Επιλογή Δραματολογίου - Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου

Σκηνοθεσία: Μαίη Σεβαστοπούλου

Σχεδιασμός φωτισμού: Δημήτρης Πανταζής

Μουσική επιμέλεια: Μαίη Σεβαστοπούλου

Σκηνικά - Κοστούμια: Nora Ponti

Κατασκευή κοστουμιών: Θεοδώρα Βεστάρχη

Φωτογραφίες: Νικόλας Παπουτσάκης

Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble

 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Μακρή, Γωγώ Βογασάρη, Βασίλης Βασιλείου, Νίκος Πανόπουλος, Θοδωρής Κασαπίδης, Μπάμπης Ούστογλου

 

Αγγέλων Βήμα – Τόπος Συνάντησης Ανατολής-Δύσης Α.Μ.Κ.Ε

Διεύθυνση: Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια (πίσω από το Εθνικό Θέατρο Τσίλλερ)

Πληροφορίες-Κρατήσεις 210-5242211

Παραστάσεις: Από 15 Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 20:00

Διάρκεια: 105 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 16 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (μειωμένο), 5 ευρώ (ατέλεια)

Αγορά εισιτηρίων: https://www.more.com/theater/elisabet-gynaika-apo-symptosi

www.aggelonvima.gr,  και στο ταμείο του θεάτρου

Από 27 Δεκεμβρίου

Κάθε Δευτέρα &Τρίτη στις 9 μ.μ. στο Θέατρο Άνεσις

Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Παίζουν: (Βάσει Ταλέντου) Jerome Kaluta, Ελίνα Μάλαμα, Δαυίδ Μαλτέζε, Αρετή Πασχάλη, Μαρία Πετεβή, Νίκος Πουρσανίδης,

Το «Mistero Buffo» (Κωμικό Μυστήριο) γράφτηκε το 1969 ως ένας προσωπικός μονόλογος του ίδιου του συγγραφέα (Ντάριο Φο) και στην συνέχεια έγινε παγκόσμια περιοδεία με την σύζυγό του Φράνκα Ράμε. Συγκεκριμένα παίχτηκε σ’ όλη την Ευρώπη, τον Καναδά και την Λατινική Αμερική από το 1969 έως το 1999. Παντού σημείωσε τεράστια επιτυχία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το συγκεκριμένο έργο έχει μεταφραστεί σε 30 διαφορετικές γλώσσες! Αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα και δημοφιλή θεάματα στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό θέατρο και η παρουσίασή του στην Ιταλία οδήγησε το Βατικανό στο να το καταγγείλει ως «το πιο βλάσφημο έργο στην ιστορία του θεάτρου».

Πρόκειται ουσιαστικά για μια σειρά σύντομων μονολόγων με θέματα, που προέρχονται από τα βιβλικά απόκρυφα και δημοφιλείς ιστορίες της ζωής του Χριστού. Ο τίτλος του έργου είναι δανεισμένος από το «Mystery-Bouffe» του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι.

Ο Ντάριο Φο (Βραβείο Νόμπελ, 1997) μεταγράφει τις εμβόλιμες κωμικές σκηνές των μεσαιωνικών λειτουργικών δραμάτων σε κείμενα, όπου το θείο και το ανθρώπινο δράμα ξαναδιαβάζονται τραγικωμικά, με έντονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο και καυστική αντιεξουσιαστική σάτιρα.

Στην πρώτη σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη στο θέατρο Άνεσις, όπου έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση μαζί με τον Γεράσιμο Σκαφίδα, το «Μίστερο Μπούφο» θα παιχτεί ακριβώς  με τον τρόπο που επιθυμεί και ο ίδιος ο συγγραφέας του, χωρίς σκηνικά, ιδιαίτερα κοστούμια και περίτεχνους φωτισμούς. Κάθε παράσταση θα περιλαμβάνει διαφορετικές σκηνές, καθώς ο αριθμός των σκηνών είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορούν να παρουσιαστούν σε μία μόνο παράσταση. Έξι ηθοποιοί ντυμένοι με δικά τους παλιόρουχα μας εισάγουν με σαφήνεια, καθαρότητα και χιούμορ στην ιστορία των λειτουργικών δραμάτων του Μεσαίωνα.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ:

Τον Μεσαίωνα οι ιερείς για να αυξήσουν την προσέλευση των πιστών και να εντείνουν την θρησκευτική κατάνυξη έβαζαν απλούς ανθρώπους να αναπαριστούν σκηνές από τις Γραφές και τις ζωές των Αγίων. Στην αρχή εντός του ναού κι έπειτα πάνω σε άρματα στους δρόμους της πόλης. Όμως η συγκίνηση ήταν μεγάλη, συχνά δυσβάσταχτη κι έτσι δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους κωμικές σφήνες. Η επιτυχία των κωμικών αυτών «παρενθέσεων» ανάγκασε τους ιερείς να αναθέσουν τη δουλειά στους «επαγγελματίες» ηθοποιούς της εποχής, τους γελωτοποιούς. Τα κείμενα που χρησιμοποιούσαν οι γελωτοποιοί όμως, δεν ήταν πάντα αρεστά στον κλήρο, περιείχαν συχνά σκληρή, αλλά πλάγια κριτική στις πρακτικές της εκκλησίας και μιλούσαν για τον καθημερινό μόχθο των ανθρώπων και την σχέση τους με το Θεό μέσα από παρομοιώσεις με σκηνές των Γραφών που όλοι είχαν ακούσει. Τα κείμενα αυτά έπεσαν στα χέρια του Φο, ο οποίος κάνοντας μια δημιουργική ανασύνθεση και αναδεικνύοντας τους αντιήρωες κάθε ιστορίας, τα παρουσίασε στο «Μίστερο Μπούφο».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Συγγραφέας: Ντάριο Φο

Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα

Πρωτότυπη Μουσική: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος

Επιμέλεια Κίνησης: Φαίδρα Νταϊόγλου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανθούλα Ευκαρπίδου

Οργάνωση Παραγωγής: Εύα Πολυχρονιάδου, Σοφία Κούρου

Παίζουν: (Βάση ταλέντου) JeromeKaluta, Ελίνα Μάλαμα, Δαυίδ Μαλτέζε, Αρετή Πασχάλη, Μαρία Πετεβή, Νίκος Πουρσανίδης

Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: 27 Δεκεμβρίου

Παραστάσεις: Δευτέρα &Τρίτη στις 9 μ.μ.

Εισιτήρια:

16 ευρώ κανονικό

12 ευρώ μειωμένο (μαθητές, φοιτητές, πολύτεκνοι, εκπαιδευτικοί, συνταξιούχοι) 

10 ευρώ (ανέργων, ΑΜΕΑ &ομαδικό άνω των 10 ατόμων)

Διάρκεια: 99 λεπτά & 666 δευτερόλεπτα

Θέατρο Άνεσις, τηλ. 2107718943

Λεωφόρος Κηφισίας 14, Αθήνα, 11526

Πρόσβαση στο θέατρο Άνεσις

Μετρό: Στάση Αμπελόκηποι

Λεωφορείο: 550, Α7, Β5, Ε14

Αμάξι: Parking (Κομοτηνής 2, Μενεμένη 11526) Χάρτης: +%25CE%259C%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B7+115+26/@37.9871899,23.762757,17z/data=!3m1!4b1!4m5!3m4!1s0x14a198004057a13f:0xca8cfe3889bc3965!8m2!3d37.9871857!4d23.7649457">parking_googlemaps  4’ περπάτημα από το θέατρο

Χρέωση 5€ με την επίδειξη του εισιτηρίου της παράστασης

Προπώληση:

VIVA.GR

Παραγωγή: People Presents / People Entertainment Group

Καλλιτεχνική επιμέλεια: ΜΥΘΩΔΙΑ

 

Το Θέατρο «Άνεσις» αποτελεί χώρο αμιγούς λειτουργίας, όπου  επιτρέπεται η προσέλευση μόνο στους πλήρως εμβολιασμένους θεατές, καθώς και σε όσους έχουν νοσήσει εντός του τελευταίου εξαμήνου.

Οι ανήλικοι κάτω των 12 ετών θα προσέρχονται με δήλωση αρνητικού αποτελέσματος self test.

Κατά την είσοδο των θεατών, θα ζητούνται τα απαραίτητα πιστοποιητικά, όπως αυτό ορίζεται βάσει πρωτοκόλλου. – Η μάσκα είναι υποχρεωτική σε όλους τους χώρους του θεάτρου.

Μια ελεύθερη διασκευή του Γιώργη Κοντοπόδη

στο έργο των Ντάριο Φο - Φράνκα Ράμε

σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου





Συνεχίζεται ,  για μια τελευταία εβδομάδα ( έως την Κυριακή 8 Ιουλίου ) το έργο των Ντάριο Φο-Φράνκα Ράμε«Το ελεύθερο ζευγάρι», που ανεβαίνει στο θέατρο Μπέλλος στην Πλάκα σε ελεύθερη διασκευή Γιώργη Κοντοπόδη και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου. 



Το έργο θα πραγματοποιήσει τις εξής παραστάσεις : 

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21 : 30

Σάββατο και απογευματινή στις 19 : 30

Κυριακή στις 20 : 30





Πρόκειται για μια θεότρελη κωμωδία που προσφέρει πολύ γέλιο, και επιφυλάσσει κάθε φορά μια διαφορετική, απρόοπτη εξέλιξη για το κοινό της, αλλά και συγκινήσεις καθημερινής ζωής.΄΄Το ελεύθερο ζευγάρι΄΄ θα συνεχίζει να  παίζεται στο θέατρο Μπέλλος κάθε Σάββατο στις 21:45και Κυριακή στις 20.30 ως τις 27Μαΐου. Ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος καταθέτει ένασκηνοθετικά ανατρεπτικό ανέβασμα, με πολλές καινοτομίες, συμμετοχή θεατών και μουσικές παρεμβάσεις.



Τους δύο ρόλους ερμηνεύουν ο ΓιώργηςΚοντοπόδης και η ΦίληΜαρσώ.Ένα ιδιαίτερα πετυχημένο ερμηνευτικό δίδυμο στους δύο ρόλους, που χάρισε στο παρελθόν άφθονο γέλιο και απέσπασε παρατεταμένα χειροκροτήματα, από τους θεατές που είδαν την παράσταση, επανέρχεται φρεσκαρισμένο με σαρωτικές αλλαγές στο Θέατρο «ΜΠΕΛΛΟΣ», που φέτος κλείνει 40 χρόνια λειτουργίας. 



Επί σκηνής εκείνη, εκείνος, αλλά και ο γάμος τους, οι απιστίες του, ο εραστής της, οι συνεχείς απόπειρες αυτοκτονίας, η ζήλια τους,  η αγάπη τους και μια εξομολόγηση στους θεατές που θα μοιραστούν αμφίδρομα τα συζυγικά τους προβλήματα.





Ταυτότητα της παράστασης: 

Σκηνοθεσία- μουσική επένδυση Αλέξανδρος Λιακόπουλος

Απόδοση – διασκευή: Γιώργης Κοντοπόδης

Παίζουν οι ηθοποιοί( αλφαβητικά ): Γιώργης Κοντοπόδης, Φίλη Μαρσώ

Διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά 



Θέατρο ΄΄ ΜΠΕΛΛΟΣ ΄΄

Κέκροπος 1, Πλάκα

Τηλέφωνο 210 3229889

Email : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Το Θέατρο Τέχνης ταξιδεύει στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ, στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει στις 15 Μαΐου το έργο “Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω” του Ντάριο Φο στο χώρο του εργοστασίου. Ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα του Ιταλού νομπελίστα σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.



Για την οικονομική στήριξη της δράση μας, διοργανώνουμε μια ειδική παράσταση του “Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω” την Δευτέρα 24 Απριλίου στις 21:00 στο Θέατρο Τέχνης, με δωρεάν είσοδο και ελεύθερη συνεισφορά. Πρόκειται για μια ευκαιρία να έρθει ο κόσμος σε επαφή με τους ανθρώπους της ΒΙΟ.ΜΕ και να γνωρίσει τα προϊόντα τους.



Η δράση γίνεται με την υποστήριξη και τη συνεργασία του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.





Λίγα λόγια από τους εργαζομένους της ΒΙΟ.ΜΕ.

Εμείς οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟ.ΜΕ. μετά  την εγκατάλειψη από την εργοδοσία το 2011, αποφασίσαμε μέσα από την  συνέλευση του σωματείου των εργαζομένων, την επαναλειτουργία του εργοστασίου με κάθε μέσο. Από εκείνη την στιγμή μέχρι και σήμερα δεν σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε για τον σκοπό αυτό . Μπήκαμε στην διαδικασία να αλλάξουμε την παραγωγή με  μια διαφορετική φιλοσοφία ποιο φιλική προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο και λειτουργούμε το εργοστάσιο κρατώντας ζωντανή την παραγωγή και τους ανθρώπους που συμμετέχουν. Συμμετέχουμε καθημερινά στην διαδικασία του  «εργατικού έλεγχου στην παραγωγή και στην αυτό/διεύθυνση μέσα από την συνέλευση των εργαζομένων»  και στην πρόταση προς όλη την εργατική τάξη για αυτοδιαχείριση στην παραγωγή και την ανάληψη της ευθύνης για την λειτουργία της κοινωνίας από εμάς τους ίδιους .



Αγωνιστικά οι εργαζόμενοι στην συνεργατική εργαζόμενων στην ΒΙΟ.ΜΕ. 





Λίγα λόγια για την παράσταση.



«Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» είναι η τελευταία εκδοχή της σπουδαίας κωμωδίας «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» (1974), όπου ο ίδιος ο συγγραφέας επανέφερε το 2010 προσθέτοντας τα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης στην Ιταλία του 21ου αιώνα.



Επί σκηνής θα δούμε τουςΚάτια Γέρου, Γιώργο Μακρή, Ερατώ Πίσση, Πέτρο Σπυρόπουλο, Χρήστο Μαλάκηνα πρωταγωνιστούν στην πολιτική σάτιρα που αφορά δύο τίμιες οικογένειες που αγωνίζονται με όπλο την «ανυπακοή» κόντρα σε μια παράλογη κοινωνία.



Στην πόλη του Μιλάνο ξεσπάει ανταρσία. Οι γυναίκες κάνουν πλιάτσικο στα σούπερ-μάρκετ, οι εργάτες διακόπτουν την κυκλοφορία των τρένων, τα παιδιά πετροβολούν τους αστυνομικούς. Το σπίτι του νομοταγή προλετάριου Τζοβάνι και της “επαναστατημένης” Αντωνίας, γίνεται γιάφκα και τόπος συνάντησης ενός αναρχικού μπάτσου, ενός γκαστρωμένου καραμπινιέρου και ενός γέρου φιλοσόφου με άνοια. Και η ζωή όλων, γίνεται πιο όμορφη και συνάμα πιο ρημαγμένη.



Μετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Ηχητικό περιβάλλον: Σταύρος Γιαννουλάδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου



Παίζουν:

Κάτια Γέρου, Γιώργος Μακρής, Ερατώ Πίσση, Χρήστος Μαλάκης, Πέτρος Σπυρόπουλος.





Ο φίλος μου ο Ντάριο

Κάποτε είχα έναν φίλο που τον έλεγαν Ντάριο. Πολύ παράξενος τύπος, όλο έλεγε κάτι περίεργα πράγματα, γι αυτό σταμάτησα να του μιλάω. Έλεγε πως ίσως μια μέρα οι άνθρωποι καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο, έλεγε, λιγότερο φανταχτερό, αλλά πιο δίκαιο. Έναν κόσμο που όλοι θα έχουμε να φάμε, όλοι θα έχουμε ένα σπίτι ζεστό, μια δουλειά για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια την οικογένειά μας. Όλοι θα μπορούμε να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα και στο βουνό, όλοι θα μπορούμε να γιορτάσουμε, να γελάσουμε, να φανταστούμε, να κοιτάξουμε τον ουρανό. Και όταν έρθει η “ώρα μας” να πεθάνουμε σαν άνθρωποι που έζησαν ελεύθεροι, έλεγε. Εγώ, του έλεγα, πως λέει ανοησίες. Πως αυτός ο κόσμος υπάρχει ήδη και πως δεν χρειάζεται να περιμένει κάτι άλλο. Τότε εκείνος χαμογελούσε και συνέχιζε να λέει τις ανοησίες του. Για να φτιάξουμε αυτόν τον καινούργιο κόσμο, έλεγε, πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ευγενικοί με τους καπιταλιστές. Πρέπει να στριμώξουμε τους καπιταλιστές σε έναν καμπινέ, να τους χώσουμε το κεφάλι στη χέστρα και να τραβήξουμε το καζανάκι. Πρέπει να μπούμε στο σούπερ-μάρκετ, να πάρουμε μακαρόνια, κρέας, ρύζι, λαχανικά, γάλα και να πούμε: “Κύριοι θα σας δώσω “τόσα” γι αυτά που πήρα, γιατί “τόσα” μου έχουν μείνει. Έχω πληρώσει από το πρωί το ρεύμα, το ενοίκιο, το νερό, το τηλέφωνο, την κωλοτράπεζα. Τόσα μου έχουν μείνει, τόσα θα σας δώσω”. Έλεγε – άκουσον άκουσον – πως τις τιμές δεν μπορούν να τις καθορίζουν οι καπιταλιστές, αλλά πρέπει να τις καθορίζει ο καθένας μας, ανάλογα με τα λεφτά που κερδίζει από τη δουλειά του. Έλεγε πως σ' αυτούς που σε εκμεταλλεύονται, σ' αυτούς που σε προδίδουν, σ' αυτούς που σε κοροϊδεύουν, πρέπει να τους κατεβάζεις το παντελόνι και να τους δίνεις μια γερή κλωτσιά στον κώλο. Τέτοια περίεργα πράγματα έλεγε ο φίλος μου ο Ντάριο. Γι αυτό σταμάτησα να του μιλάω. Τι παράξενος τύπος αυτός ο Ντάριο!

Παντελής Δεντάκης





Λίγα λόγια για το κείμενο

Η πρώτη γραφή του έργου γίνεται το 1974. Ο αρχικός τίτλος είναι Non si paga, non si paga (Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω). Ο Ντάριο Φο γράφοντας μια ξεκαρδιστική φάρσα, προσπαθεί να μιλήσει για το Αυτονόητο: κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην πραγματική και αξιοπρεπή Ζωή. Και αυτό είναι Κοινωνική υποχρέωση. Χρησιμοποιώντας τραγελαφικά γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, χλευάζει την λειτουργία και τις πρακτικές της εξουσίας, την αγριότητα του καπιταλισμού, την εγκληματική συνέργεια της θρησκείας. Κραυγάζει κωμικά για την άδικη δομή του οικονομικού συστήματος της Δύσης. Το έργο παίζεται για χρόνια στην Ιταλία, αλλά και σ' όλη την Ευρώπη. Ο ίδιος ο Φο το διατηρεί στο ρεπερτόριό του – είτε στο θέατρο είτε στους δημόσιους χώρους που παίζει (εργοστάσια, πλατείες, σχολεία κα). Ωστόσο το 2010, παίρνει πάλι το μολύβι του και “επανέρχεται”. Επηρεασμένος από την νέα παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα – τις χαλαρές εργασιακές σχέσεις, την αύξηση της ανεργίας, την κυριαρχία του τραπεζικού συστήματος, τα δάνεια, τις εξώσεις – ξαναγράφει το έργο δίνοντας τον τίτλο Sotto paga non si paga, που θα το μεταφράζαμε κατά λέξη: “Χαμηλά αμειβόμενος, δεν πληρώνω”. Σ' αυτή τη δεύτερη γραφή, ο Φο είναι το ίδιο ξεκαρδιστικός. Όμως τώρα φαίνεται πιο σκοτεινιασμένος, πιο θολωμένος, πιο απαισιόδοξος. Μπορεί τα πράγματα να μην έχουν αλλάξει πάρα πολύ σήμερα. Η οικονομική αγριότητα και αδικία στην Ιταλία του 2010, ίσως δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του 1974. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Τότε, υπάρχει ακόμα ζωντανή η Ελπίδα της Αριστεράς, για ανθρώπους σαν τον Ντάριο Φο. Σήμερα φαίνεται πως αυτή έχει χαθεί.





Video trailer:

https://www.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=OEIrbOQI3IA



Φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση:

https://www.dropbox.com/sh/g54i4bcaawasbnv/AAA15jJ8L_GeeIlefcTRxSDTa?dl=0

Το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει από τις 27 Φεβρουαρίου στη σκηνή της Φρυνίχου, ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα του Ιταλού νομπελίστα Ντάριο Φο σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.



«Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» είναι η τελευταία εκδοχή της σπουδαίας κωμωδίας «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω»(1974), όπου ο ίδιος ο συγγραφέας επανέφερε το 2010 προσθέτοντας τα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης στην Ιταλία του 21ου αιώνα.



Επί σκηνής θα δούμε τουςΚάτια Γέρου, Γιώργο Μακρή, Ερατώ Πίσση, Πέτρο Σπυρόπουλο, Χρήστο Μαλάκηνα πρωταγωνιστούν στην πολιτική σάτιρα που αφορά δύο τίμιες οικογένειες που αγωνίζονται με όπλο την «ανυπακοή» κόντρα σε μια παράλογη κοινωνία.



Στην πόλη του Μιλάνο ξεσπάει ανταρσία. Οι γυναίκες κάνουν πλιάτσικο στα σούπερ-μάρκετ, οι εργάτες διακόπτουν την κυκλοφορία των τρένων, τα παιδιά πετροβολούν τους αστυνομικούς. Το σπίτι του νομοταγή προλετάριου Τζοβάνι και της “επαναστατημένης” Αντωνίας, γίνεται γιάφκα και τόπος συνάντησης ενός αναρχικού μπάτσου, ενός γκαστρωμένου καραμπινιέρου και ενός γέρου φιλοσόφου με άνοια. Και η ζωή όλων, γίνεται πιο όμορφη και συνάμα πιο ρημαγμένη.



Μετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Ηχητικό περιβάλλον: Σταύρος Γιαννουλάδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου



Παίζουν:

Κάτια Γέρου, Γιώργος Μακρής, Ερατώ Πίσση, Χρήστος Μαλάκης, Πέτρος Σπυρόπουλος.





Ο φίλος μου ο Ντάριο

Κάποτε είχα έναν φίλο που τον έλεγαν Ντάριο. Πολύ παράξενος τύπος, όλο έλεγε κάτι περίεργα πράγματα, γι αυτό σταμάτησα να του μιλάω. Έλεγε πως ίσως μια μέρα οι άνθρωποι καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο, έλεγε, λιγότερο φανταχτερό, αλλά πιο δίκαιο. Έναν κόσμο που όλοι θα έχουμε να φάμε, όλοι θα έχουμε ένα σπίτι ζεστό, μια δουλειά για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια την οικογένειά μας. Όλοι θα μπορούμε να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα και στο βουνό, όλοι θα μπορούμε να γιορτάσουμε, να γελάσουμε, να φανταστούμε, να κοιτάξουμε τον ουρανό. Και όταν έρθει η “ώρα μας” να πεθάνουμε σαν άνθρωποι που έζησαν ελεύθεροι, έλεγε. Εγώ, του έλεγα, πως λέει ανοησίες. Πως αυτός ο κόσμος υπάρχει ήδη και πως δεν χρειάζεται να περιμένει κάτι άλλο. Τότε εκείνος χαμογελούσε και συνέχιζε να λέει τις ανοησίες του. Για να φτιάξουμε αυτόν τον καινούργιο κόσμο, έλεγε, πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ευγενικοί με τους καπιταλιστές. Πρέπει να στριμώξουμε τους καπιταλιστές σε έναν καμπινέ, να τους χώσουμε το κεφάλι στη χέστρα και να τραβήξουμε το καζανάκι. Πρέπει να μπούμε στο σούπερ-μάρκετ, να πάρουμε μακαρόνια, κρέας, ρύζι, λαχανικά, γάλα και να πούμε: “Κύριοι θα σας δώσω “τόσα” γι αυτά που πήρα, γιατί “τόσα” μου έχουν μείνει. Έχω πληρώσει από το πρωί το ρεύμα, το ενοίκιο, το νερό, το τηλέφωνο, την κωλοτράπεζα. Τόσα μου έχουν μείνει, τόσα θα σας δώσω”. Έλεγε – άκουσον άκουσον – πως τις τιμές δεν μπορούν να τις καθορίζουν οι καπιταλιστές, αλλά πρέπει να τις καθορίζει ο καθένας μας, ανάλογα με τα λεφτά που κερδίζει από τη δουλειά του. Έλεγε πως σ' αυτούς που σε εκμεταλλεύονται, σ' αυτούς που σε προδίδουν, σ' αυτούς που σε κοροϊδεύουν, πρέπει να τους κατεβάζεις το παντελόνι και να τους δίνεις μια γερή κλωτσιά στον κώλο.Τέτοια περίεργα πράγματα έλεγε ο φίλος μου ο Ντάριο. Γι αυτό σταμάτησα να του μιλάω. Τι παράξενος τύπος αυτός ο Ντάριο!

Παντελής Δεντάκης





Λίγα λόγια για το κείμενο

Η πρώτη γραφή του έργου γίνεται το 1974. Ο αρχικός τίτλος είναι Non si paga, non si paga (Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω). Ο Ντάριο Φο γράφοντας μια ξεκαρδιστική φάρσα, προσπαθεί να μιλήσει για το Αυτονόητο: κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην πραγματική και αξιοπρεπή Ζωή. Και αυτό είναι Κοινωνική υποχρέωση. Χρησιμοποιώντας τραγελαφικά γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, χλευάζει την λειτουργία και τις πρακτικές της εξουσίας, την αγριότητα του καπιταλισμού, την εγκληματική συνέργεια της θρησκείας. Κραυγάζει κωμικά για την άδικη δομή του οικονομικού συστήματος της Δύσης. Το έργο παίζεται για χρόνια στην Ιταλία, αλλά και σ' όλη την Ευρώπη. Ο ίδιος ο Φο το διατηρεί στο ρεπερτόριό του – είτε στο θέατρο είτε στους δημόσιους χώρους που παίζει (εργοστάσια, πλατείες, σχολεία κα). Ωστόσο το 2010, παίρνει πάλι το μολύβι του και “επανέρχεται”. Επηρεασμένος από την νέα παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα – τις χαλαρές εργασιακές σχέσεις, την αύξηση της ανεργίας, την κυριαρχία του τραπεζικού συστήματος, τα δάνεια, τις εξώσεις – ξαναγράφει το έργο δίνοντας τον τίτλο Sotto paga non si paga, που θα το μεταφράζαμε κατά λέξη: “Χαμηλά αμειβόμενος, δεν πληρώνω”. Σ' αυτή τη δεύτερη γραφή, ο Φο είναι το ίδιο ξεκαρδιστικός. Όμως τώρα φαίνεται πιο σκοτεινιασμένος, πιο θολωμένος, πιο απαισιόδοξος. Μπορεί τα πράγματα να μην έχουν αλλάξει πάρα πολύ σήμερα. Η οικονομική αγριότητα και αδικία στην Ιταλία του 2010, ίσως δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του 1974. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Τότε, υπάρχει ακόμα ζωντανή η Ελπίδα της Αριστεράς, για ανθρώπους σαν τον Ντάριο Φο. Σήμερα φαίνεται πως αυτή έχει χαθεί.



-       


Φρυνίχου| Πρεμιέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Φρυνίχου 14, Πλάκα (χάρτης) | τηλ: 2103222464 & 2103236732

Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη 21.15 | προπώληση: www.viva.gr

Τιμές εισιτηριων: 15€ κανονικό, 10€ μειωμένο, 5 Ανέργων

Πέθανε ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και λογοτέχνης Ντάριο Φο, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, σε ηλικία 90 ετών.

Η Ιταλία πενθεί σήμερα για τον θάνατο του διεθνούς φήμης σκηνοθέτη, ηθοποιού και λογοτέχνη Ντάριο Φο. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο Σάκο του Μιλάνου, λόγω σοβαρών πνευμονικών προβλημάτων.

Πρόκειται, όπως γράφει ο ιταλικός τύπος, για έναν από τους πληρέστερους καλλιτέχνες της εποχής μας, ο οποίος είχε ασχοληθεί με επιτυχία και με την λογοτεχνία και την σκηνογραφία, ενώ ήταν και θιασάρχης . Για το σύνολο του έργου του, το 1997, ο Φο είχε βραβευθεί με το νόμπελ Λογοτεχνίας.

Σε όλη του σχεδόν την καλλιτεχνική σταδιοδρομία, είχε στο πλευρό του τη σύζυγό του και ηθοποιό Φράνκα Ράμε.

Αντισυμβατικός, με μοναδικό ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό, ο Ντάριο Φο είχε αναπτύξει και εντονότατη πολιτική δράση: στην δεκαετία του '70 είχε στηρίξει, μεταξύ, των άλλων, τον αγώνα των ελλήνων αντιστασιακών κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Το 1969 είχε υπερασπισθεί τον Ιταλό αναρχικό Tζουσέπε Πινέλλι, ο οποίος είχε κατηγορηθεί αδίκως για θανατηφόρα βομβιστική έκρηξη στο Μιλάνο. Ο Πινέλι έπεσε από παράθυρο της αστυνομικής διεύθυνσης του Μιλάνου κατά την διάρκεια της ανάκρισής του και μεγάλο μέρος της ιταλικής κοινής γνώμης, αλλά και τον διανοουμένων , υποστήριξε με έμφαση ότι ο θάνατός του δεν οφειλόταν σε αυτοκτονία. Ο Φο, για την όλη αυτή ιστορία αποφάσισε να γράψει το έργο- καταγγελία «ο Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού».

Tην τελευταία περίοδο της ζωής του, ο Ιταλός σκηνοθέτης, συγγραφέας και ηθοποιός είχε αποφασίσει να στηρίξει το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλλο.

Στις αμέτρητες συνεργασίες του Ντάριο Φο, πρέπει να θυμίσουμε και εκείνη με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, που πρώτο ανέβασε στην Ελλάδα το έργο «Ισαβέλα τρεις καραβέλλες και ένας παραμυθάς», την περίοδο 1974-1975. Λόγω της αυτόνομης, ελεύθερης και ασυμβίβαστης σκέψης του, ο Ιταλός νομπελίστας είχε αναγκαστεί να διακόψει, για σειρά ετών, και την συνεργασία του και με την δημόσια τηλεόραση Rai.

Aμέσως μετά την ανακοίνωση της είδησης του θανάτου του, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι θέλησε να τονίσει σε δήλωσή του: «Με τον Ντάριο Φο η Ιταλία χάνει έναν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του θεάτρου, του πολιτισμού, της κοινωνικής ζωής της. Η σάτιρά του, η έρευνα και η διαρκής εργασία του επί σκηνής, η πολύπλευρη καλλιτεχνική του δραστηριότητα αποτελούν την μεγάλη παρακαταθήκη ενός μεγάλου Ιταλού, προς όλο τον κόσμο».

Ιάκοπο Φο: Μέχρι πριν λίγες μέρες ο πατέρας μου δούλευε αδιάκοπα, έφυγε γαλήνιος

«Ήμουν δίπλα του, στο πλευρό του όταν έφυγε από κοντά μας», δήλωσε ο γιός του Ντάριο Φο, ο Ιάκοπο, λίγο μετά τον θάνατο του Ιταλού λογοτέχνη, ηθοποιού, συγγραφέα και νομπελίστα, ο οποίος «έφυγε» σήμερα σε ηλικία 90 ετών.

«Εδώ και δέκα ημέρες δεν ήταν καλά, είχε πνευμονικά προβλήματα που του προκάλεσαν πόνους. Τον πήγαμε στο νοσοκομείο και αναγκάστηκε να πάρει κάποια παυσίπονα, αλλά ο πατέρας μου είχε μια υποδειγματική σχέση με το σώμα του. Έφυγε γαλήνιος», πρόσθεσε ο γιός του μεγάλου καλλιτέχνη και διανοούμενου.

«Ήταν ένα σπουδαίο τέλος, μέχρι πριν από λίγες ημέρες δούλευε οκτώ με δέκα ώρες την ημέρα. Θα έπρεπε να το λάβουν υπόψη στα βιβλία ιατρικής, διότι η τέχνη, το πάθος και η κοινωνική στράτευση είναι πολύ χρήσιμα», είπε στους δημοσιογράφους ο Ιάκοπο Φο.

«Δεν υπάρχει καλλιτέχνης, δραματουργός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, με τον οποίο να ήμουν τόσο δεμένος όσο με τον Ντάριο Φο. Του οφείλω προστασία και στήριξη. Ο Ντάριο Φο και η σύζυγός του Φράνκα Ράμε ήταν πάντα στο πλευρό μου», τόνισε ο διεθνούς φήμης Ιταλός συγγραφέας και δημοσιογράφος Ρομπέρτο Σαβιάνο. «Νιώθω τεράστιο πόνο και απέραντη ευγνωμοσύνη προς μια πραγματική ευφυία, όχι μόνον του θεάτρου και της λογοτεχνίας, αλλά ιδίως της ζωής», έγραψε ο ναπολιτάνος αυτός συγγραφέας.

O πρόεδρος της ιταλικής γερουσίας Πιέτρο Γκράσο υπογραμμίζει ότι «έφυγε ένας ζογκλέρ ο οποίος δεν χωρούσε μέσα σε στενά προκαθορισμένα όρια», και ότι «στον Φο και στην αχώριστη σύντροφο του Φράνκα Ράμε, οι Ιταλοί οφείλουν γέλιο, δάκρυα και μεγάλο προβληματισμό».



πηγή ΑΠΕ