Ο Maher Younis, ξάδερφος του πρόσφατα αποφυλακισμένου Karim Younis, αφέθηκε ελεύθερος μετά από τέσσερις δεκαετίες στις ισραηλινές φυλακές.

Ο δεύτερος μακροβιότερος Παλαιστίνιος κρατούμενος, ο Μαχέρ Γιούνις, συνελήφθη το 1983 και καταδικάστηκε μαζί με τον ξάδερφό του, Καρίμ Γιουνίς, στα ισραηλινά δικαστήρια για τη δολοφονία ενός Ισραηλινού στρατιώτη στα κατεχόμενα από το Ισραήλ Υψίπεδα Γκολάν της Συρίας το 1980.

Ο 62χρονος Μαχέρ Γιουνίς έφτασε νωρίς στο σπίτι του στην αραβική πόλη Ara, στο κεντρικό Ισραήλ, και παρά την ανάπτυξη μιας μεγάλης ισραηλινής αστυνομικής δύναμης γύρω από το σπίτι της οικογένειάς του για να αποτρέψει κάθε είδους πανηγυρισμό για την απελευθέρωσή του, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων μπόρεσαν να φτάσουν στο σπίτι του για να τον καλωσορίσουν.

Μετά την απελευθέρωσή του, ο Maher επισκέφτηκε τον τάφο του πατέρα του, ο οποίος πέθανε το 2008. Η μητέρα του τον έβρεξε με πέταλα όταν έφτασε στο σπίτι του, όπου συνελήφθη στα 25 του.

Είπε στους δημοσιογράφους του Al Jazeera πριν από την άφιξη του γιου του ότι δεν θα έκλαιγε αλλά θα περνούσε κάθε στιγμή γιορτάζοντας.

Ο ισραηλινός στρατός αποδέχεται όλο και περισσότερο την πιθανότητα ένας από τους στρατιώτες του να σκότωσε την δημοσιογράφο του Al Jazeera, Shireen Abu Akleh, καθώς υπάρχουν αναφορές ότι γίνεται επίσημη έρευνα για το ενδεχόμενο ένας από τους στρατιώτες του να την πυροβόλησε κατά τη διάρκεια επιδρομής στην κατεχόμενη πόλη Τζενίν στη Δυτική Όχθη.

Η Παλαιστίνιο-Αμερικανίδα Abu Akleh βρισκόταν στην Τζενίν την Τετάρτη καταγράφοντας την επιδρομή, όταν σκοτώθηκε από ισραηλινές δυνάμεις, σύμφωνα με το Al Jazeera, καθώς και πολλούς μάρτυρες στο σημείο, οι οποίοι είπαν ότι δεν υπήρξε αντιπαράθεση με Παλαιστίνιους μαχητές εκείνη τη στιγμή του πυροβολισμού.

Η παραδοχή ότι ένας Ισραηλινός στρατιώτης θα μπορούσε να είναι υπεύθυνος είναι απόδειξη ότι οι Ισραηλινοί υποχωρούν από την αρχική τους θέση, ότι ήταν πιθανό οι Παλαιστίνιοι μαχητές στη Τζενίν να σκότωσαν τον Αμπού Άκλεχ.

Ένα βίντεο που διαδόθηκε ευρέως από την ισραηλινή κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Naftali Bennett, το οποίο έδειχνε Παλαιστίνιους να πυροβολούν στη Τζενίν, έχει πλέον αποδειχθεί ότι δεν έχει γυριστεί στην περιοχή της Abu Akleh όταν σκοτώθηκε.

Το Ισραήλ διεξάγει έρευνα για τη δολοφονία του Abu Akleh, δήλωσαν πηγές του ισραηλινού στρατού στη Wall Street Journal και στις εφημερίδες Washington Post.
Σύμφωνα με την Washington Post, ανώτερος αξιωματούχος του ισραηλινού στρατού είπε την Πέμπτη ότι ο στρατός ερευνούσε τρία ξεχωριστά περιστατικά που αφορούσαν στρατιώτες του κατά τη διάρκεια της δολοφονίας του Abu Akleh.

«Ένας στρατιώτης με ένα τουφέκι και ένα πολύ καλό σύστημα σκόπευσης πυροβολούσε έναν τρομοκράτη με ένα M16, που πυροβολούσε τα στρατεύματά μας. Αυτό που ελέγχουμε τώρα είναι η τοποθεσία της Shireen», είπε ο αξιωματούχος στην Washington Post, προσθέτοντας ότι «αυτό ήταν το πιο πιθανό [σενάριο] να εμπλακεί στον θάνατο της Shireen».

Ο αξιωματούχος είπε επίσης ότι οι στρατιωτικοί ερευνητές πήραν τουφέκια από Ισραηλινούς στρατιώτες που συμμετείχαν στις μάχες για να τα καταστήσουν διαθέσιμα για βαλλιστικές δοκιμές.

Εν τω μεταξύ, ένας ανώτερος ισραηλινός στρατιωτικός αξιωματούχος είπε επίσης στη Wall Street Journal ότι ο στρατός ερευνούσε την πιθανότητα η σφαίρα ενός Ισραηλινού στρατιώτη να ευθύνεται για τη δολοφονία του Abu Akleh.

Ο αξιωματούχος «παραδέχτηκε ότι μια σφαίρα θα μπορούσε να είχε εκτραπεί από το έδαφος ή έναν τοίχο και να χτύπησε την κυρία Abu Akleh», σύμφωνα με την Wall Street Journal.Δημοσιογράφοι που ήταν μαζί με τον Abu Akleh, συμπεριλαμβανομένου ενός που πυροβολήθηκε και τραυματίστηκε, είπαν ότι οι ισραηλινές δυνάμεις πυροβόλησαν εναντίον τους, παρόλο που ήταν ξεκάθαρα αναγνωρίσιμοι ως δημοσιογράφοι.

Το Ισραήλ ζητά επίσης μια κοινή έρευνα με την Παλαιστινιακή Αρχή (PA), η οποία διαχειρίζεται τμήματα της Δυτικής Όχθης και συνεργάζεται μαζί της για την ασφάλεια.

Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς απέρριψε με οργή αυτή την πρόταση, λέγοντας ότι «θεωρούμε τις ισραηλινές αρχές κατοχής πλήρως υπεύθυνες για τη δολοφονία της».

«Δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια με αυτό το έγκλημα», είπε η Abbas σε μια ομιλία της καθώς το σώμα της βρισκόταν σε κατάσταση με μια παλαιστινιακή σημαία ντυμένη πάνω της στην πόλη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης, όπου έχει την έδρα της η Παλαιστινιακή Αρχή.

Πηγή: Al Jazeera

Η Άχεντ Ταμίμι, η έφηβη Παλαιστίνια η οποία πέρασε οκτώ μήνες στη φυλακή διότι είχε χειροδικήσει εναντίον δύο Ισραηλινών στρατιωτών, επεισόδιο που καταγράφηκε σε βίντεο και έκανε τη 17χρονη σε ηρωίδα για τους Παλαιστίνιους, αφέθηκε ελεύθερη σήμερα, δήλωσε εκπρόσωπος του φυλακής όπου κρατείτο στο Ισραήλ.

Ο εκπρόσωπος είπε στο AFP ότι η Άχεντ και η μητέρα της, η οποία είχε επίσης φυλακιστεί μετά το επεισόδιο του Δεκεμβρίου του 2017, αποφυλακίστηκαν και μεταφέρθηκαν από τις ισραηλινές αρχές σε σημείο ελέγχου από όπου μπορούν να πάνε στην Δυτική Όχθη, όπου διαμένουν.

«Μόλις βγήκαν από τη φυλακή», δήλωσε ο Άσαφ Λιμπράτι.

Στο μεταξύ οι ισραηλινές αρχές έδωσαν αντικρουόμενες πληροφορίες για τον τόπο όπου θα μεταφερθούν. Αρχικά οι δύο γυναίκες αναμένονταν σε ένα σημείο ελέγχου κοντά στην παλαιστινιακή πόλη Τουλκαρέμ στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Όμως στη συνέχεια και σύμφωνα με νέες πληροφορίες οδηγήθηκαν σε ένα σημέιο ελέγχου κοντά στην πόλη Ραντίς, επίσης στη Δυτική Όχθη.

Η Άχεντ Ταμίμι συνελήφθη στις 19 Δεκεμβρίου 2017 σε ηλικία 16 ετών λίγες ημέρες αφού το βίντεο που τη δείχνει να χτυπά δύο Ισραηλινούς στρατιώτες έγινε viral στο Διαδίκτυο.

Στο βίντεο φαινόταν μαζί με την ξαδέλφη της Νουρ Ταμίμι να πλησιάζει τους δύο στρατιώτες που ακουμπούσαν σε έναν τοίχο στην αυλή του σπιτιού της στο χωριό Νάμπι Σάλεχ. Οι δύο κοπέλες τούς ζήτησαν να φύγουν από το σπίτι τους και μετά άρχισαν να τους κλωτσούν, να τους χτυπούν με μπουνιές και να τους χαστουκίζουν.

Στις 21 Μαρτίου η Άχεντ καταδικάστηκε σε οκτώ μήνες φυλάκισης, αφού συμφώνησε να δηλώσει ένοχη στις κατηγορίες που είχαν απαγγελθεί εναντίον της. Η έφηβη με τα μακριά, ξανθά μαλλιά γιόρτασε τα 17α γενέθλιά της στη φυλακή.

Προέρχεται από μια οικογένεια γνωστή για τη μάχη της κατά της ισραηλινής κατοχής και πριν το γνωστό συμβάν είχε εμπλακεί σε πολλά επεισόδια με Ισραηλινούς στρατιώτες, κάποια από τα οποία είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου.

Οι Παλαιστίνιοι θεωρούν την Άχεντ υπόδειγμα θάρρους μπροστά στις παραβιάσεις των Ισραηλινών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Αντίθετα, πολλοί Ισραηλινοί βλέπουν στη νεαρή γυναίκα ένα παράδειγμα για το πώς οι Παλαιστίνιοι διδάσκουν στα παιδιά τους το μίσος.

Η δίκη της 17χρονης σε στρατοδικείο είχε μεγάλη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης, με τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς να χαιρετίζει προσωπικά το θάρρος της.

«Υπήρχε αυτή η συμβολική εικόνα ενός παιδιού να αντιμετωπίζει έναν υπερεξοπλισμένο Ισραηλινό στρατιώτη μπροστά από το σπίτι του. Και το γεγονός ότι καταδικάστηκε σε μια τόσο βαριά ποινή προκάλεσε την προσοχή», σχολίασε η Γιάρα Χαουάρι, Παλαιστίνια ακτιβίστρια και φίλη της οικογένειας Ταμίμι.

Στην Άχεντ επιβλήθηκε ποινή (οκτώ μήνες φυλάκιση) σχεδόν ίση με αυτή στην οποία καταδικάστηκε ο Ισραηλινός στρατιώτης Ελόρ Αζαριά (εννέα μήνες φυλάκιση), ο οποίος σκότωσε έναν Παλαιστίνιο δράστη ο οποίος κειτόταν τραυματισμένος στο έδαφος χωρίς να αποτελεί κίνδυνο.

«Δεν μπορείς να πάρεις μια μικρή τρομοκράτισσα και να την κάνεις ηρωίδα, όμως αυτό ακριβώς κάναμε», σχολίασε ο Ορέν Χάζα βουλευτής του δεξιού κόμματος Λικούντ του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου.

«Είναι επικίνδυνη», υποστηρίζει, εκτιμώντας ότι μια ημέρα οι κλωτσιές και τα χτυπήματα μπορούν να μετατραπούν σε επίθεση με μαχαίρι. «Οι περισσότεροι Ισραηλινοί θα σας πουν ότι θα ήθελαν να τη δουν στη φυλακή για 20 χρόνια», τόνισε.

Για τους υπέρμαχους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων η υπόθεση της Άχεντ επέτρεψε να έρθουν στο φως οι πρακτικές των ισραηλινών στρατοδικείων και το ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό καταδικών τους, 99% για τους Παλαιστίνιους.

«Η Άχεντ Ταμίμι θα αφεθεί ελεύθερη, όμως εκατοντάδες παιδιά Παλαιστινίων παραμένουν πίσω από τα κάγκελα και δεν χαίρουν καμίας προσοχής», είχε δηλώσει ο διευθυντής του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) στο Ισραήλ Όμαρ Σακίρ, καταγγέλλοντας «την ενδημική κακομεταχείριση» των ανηλίκων στο ισραηλινό σύστημα.

Αυτή την εβδομάδα ένα τεράστιο πορτρέτο της Άχεντ ζωγραφίστηκε στο τείχος διαχωρισμού στη Βηθλεέμ, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Η τοιχογραφία είναι έργο του Ιταλού καλλιτέχνη του δρόμου Τζόριτ Άγκοχ.






ΑΠΕ

Από το Γιάννη Ανδρουλιδάκη, εκπαιδευτικό στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας

Στη δεκαετία του 90 το παλαιστινιακό απασχολούσε έντονα την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη. Η συμπάθεια στο δράμα που βίωνε ο παλαιστινιακός λαός ήταν σχεδόν καθολική στη χώρα μας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων σε επίπεδο διακηρύξεων, κυρίως, αλλά και πράξεων υποστήριζαν τον αγώνα του. Το ίδιο συνέβαινε και στο φοιτητικό χώρο και φυσικά στην ΦΕΕΜΠ, τη φοιτητική εστία Ζωγράφου, όπου διέμενα. Εκεί, γνώρισα πολλούς Παλαιστίνιους και της Ιορδανίας αλλά και των κατεχόμενων εδαφών. Ανάμεσα τους και τον Αμίρ με το πλατύ χαμόγελο και τα χαρακτηριστικά αραβικά κατσαρά μαλλιά. Έμαθα για τη PLO και πήρα μέρος στις γιορτές τους (ειδικά στη μέρα της Γης με την οποία τιμούν όσους δολοφονήθηκαν και έχασαν τη γη των προγόνων τους από την πολιτική του Ισραήλ). Ήρθα επιδερμικά σε επαφή με τη λογοτεχνία τους και την ποίηση του Σαχίμ Κάσεμ.

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Αμίρ γύρισε πίσω και χαθήκαμε. Στο διάστημα αυτό σύμβολα ξεθώριασαν, ιδεολογίες χτυπήθηκαν, ο κόσμος έγινε πιο συντηρητικός, άλλαξε η διεθνής συγκυρία και τα γεωστρατηγικά συμφέροντα δημιούργησαν νέες συμμαχίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελλάδα, η οποία από παραδοσιακή σύμμαχος των Παλαιστινίων συμπορεύεται σήμερα με το Ισραήλ και, επιεικώς, ανέχεται τη δολοφονική του πολιτική. Η πρόσφατη ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών για τα τελευταία συμβάντα στην Παλαιστίνη με την οποία κρατά ίσες αποστάσεις είναι όχι μόνον απαράδεκτη, αλλά ντροπιαστική για τη χώρα, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ εξισώνει το θύτη με το θύμα και τους νεκρούς με τους φονιάδες τους.

Το ίδιο χλιαρή και αδιάφορη (για να μην πω ανύπαρκτη) και η αντίδραση της Ευρώπης . Άφησαν στο απυρόβλητο τον ηθικό αυτουργό της σφαγής, τον κ. Τραμπ, οποίος με την απόφαση του να αναγνωρίσει ως πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ έβαλε ξανά φωτιά στην περιοχή. Τα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας ήταν η αφορμή για να δείξει για μια ακόμη φορά το αληθινό του πρόσωπο το εβραϊκό κράτος. Την ώρα που σε πανηγυρική ατμόσφαιρα έκοβαν τις κορδέλες, λίγο πιο πέρα έπεφταν νεκροί από ισραηλινά πυρά άμαχοι, μικρά παιδιά και ανάπηροι. Πάνω από 60 δολοφονημένοι και περισσότεροι από 2700 τραυματίες είναι, μάλλον, αμελητέο νούμερο που δεν αγγίζει τη συνείδηση των ευρωπαίων ηγετών και δεν ταράζει την κουστουμαρισμένη ζωή τους.

Από το 1947 που ό Άγγλος υπουργός Εξωτερικών Μπάλφουρ με την περίφημη διακήρυξη του υποσχόταν μια εθνική εστία για τον εβραϊκό λαό ανοίγοντας το δρόμο για την κατοχή της Παλαιστίνης, από τη διχοτόμηση της χώρας αυτής την οποία αποφάσισε ο ΟΗΕ το 1947 μέχρι τη Nakba (καταστροφή) του 1948, όταν το 70% περίπου των Παλαιστινίων έγιναν πρόσφυγες ως τώρα οι μονίμως χαμένοι στην περιοχή είναι οι Παλαιστίνιοι. Αρκεί να δει κανείς χάρτες της περιοχής από το 1947 μέχρι το 2018 για να καταλάβει ότι το έγκλημα είναι διαρκές και γίνεται με την ανοχή της Ευρώπης και τη βοήθεια της Αμερικής. Το συμπέρασμα που με αντικειμενικό τρόπο προκύπτει είναι πως οι Παλαιστίνιοι, παρά τα λάθη τους, έχουν δίκιο να διεκδικούν επιστροφή εδαφών και δημιουργία κράτους στα σύνορα του 1967.

Το παλαιστινιακό αιμορραγεί και μας πονά. Σήμερα το πρωί παρακολουθούσα την κόρη μου να παίζει ανέμελα στον κήπο του σπιτιού. Χάζευα την πυκνή σκιά της κληματαριάς και τα σταφύλια που άρχισαν να δένουν και άκουγα το κελάηδισμα των πουλιών. Ωστόσο, δεν ήμουν καθόλου χαρούμενος. Οι σκηνές που είχα δει από την Παλαιστίνη μου προκάλεσαν οργή και θλίψη. Περισσότερο, όμως, συγκίνηση. Σκέφτηκα ξανά τον αγνοούμενο φίλο από τα κατεχόμενα, τον Αμίρ με τα μεγάλα μάτια. Και σαν να τον έβλεπα ανάμεσα στο χαλασμό των ισραηλινών πυρών και τις οιμωγές των παλαιστινίων μανάδων να διαβάζει στίχους του Χασίμ Κάσεμ:

«Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου.
Ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου.
Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης.
Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου
αλλά δεν παζαρεύω
κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!»







Πηγή:  // ergasianet /

Όχι η μισή, αλλά όλη η  καρδιά μας στην Παλαιστίνη

Ανακοίνωση του Σχεδίου Β

• Το κράτος του ΙΣΡΑΗΛ δολοφόνησε, 14 Μάη,  60 Παλαιστίνιους και τραυμάτισε πάνω από 2.500. Ανάμεσα στους νεκρούς και μικρά παιδιά. Οι   Ναζιστικές θηριωδίες εναντίον του Παλαιστινιακού λαού έγιναν με την ανοχή -στήριξη των ΗΠΑ, με την πλήρη ανοχή της Ε.Ε και πολλών χωρών της Διεθνούς κοινότητας, που κράτησαν ίσες αποστάσεις από το θύτη και θύματα. Ανάμεσά τους και η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ που κράτησε επίσης ίσες αποστάσεις και αρνήθηκε να καταδικάσει την ωμή βία και τις δολοφονίες των Παλαιστινίων από το νεοναζιστικό κράτος του Ισραήλ. Κατάπτυστη είναι η ανακοίνωση του Υπουργού Εξωτερικών Ν.Κοτζιά. Η πολιτική ίσων αποστάσεων προσβάλλει τη μνήμη και τη συνείδηση του λαού μας που πάντα ήταν στο πλευρό των λαών – θυμάτων των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων και διώξεων.
• Ο Παλαιστινιακός λαός υφίσταται εδώ και πολλές δεκαετίες γενοκτονία από το κράτος του Ισραήλ-   συμμάχου των ΗΠΑ . Και βέβαια κανένα Διεθνές Δικαστήριο δεν ασχολείται με τα εγκλήματα του κράτους του   Ισραήλ που επιβραβεύεται από τον πρόεδρο Τραμπ για την πολιτική γενοκτονίας σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού με την μεταφορά της   Αμερικάνικης πρεσβείας στην πόλη της Ιερουσαλήμ.
• Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο λαό της Παλαιστίνης, καταδικάζουμε την εγκληματική στάση της Διεθνούς   κοινότητας που τηρεί ίσες αποστάσεις και ενισχύει τη Ναζιστική πολιτική του κράτους του Ισραήλ και τέλος την ανήθικη στάση της κυβέρνησης Τσίπρα που έχει προσδέσει τη χώρα μας στη συμμαχία με το κράτος - δολοφόνο.  

Η Αχέντ Ταμίμι (αγγλικά: Ahed Tamimi αραβικά:عهد التميمي  ) είναι Παλαιστίνια από το Ναμπί Σαλίχ, κόρη του παλαιστίνιου ακτιβιστή Μπάσεμ αλ-Ταμίμι, η οποία έχει συμμετάσχει σε διαμαρτυρίες από το 2012. Έγινε διεθνές σύμβολο του αγώνα των Παλαιστινίων κατά της ισραηλινής κατοχής.

Στις 20 Δεκεμβρίου 2017 συνελήφθη επειδή χαστούκισε ισραηλινό στρατιώτη ο οποίος είχε πυροβολήσει με πλαστική σφαίρα τον ξάδελφο της Μοχάμεντ Ταμίμι. Διαμαρτυρόμενη στον στρατιώτη, αυτός την απώθησε αρχικά και εκείνη τον χαστούκισε. Δεν συνελήφθη από τον στρατιώτη, αλλά όταν το βίντεο που παρουσίαζε την σκηνή διαδόθηκε ταχύτατα, ο ισραηλινός στρατός σε καταδρομική επιχείρηση, συνέλαβε αυτήν και την οικογένειά της.

Σε ηλικία 11 χρονών, είχε τραβήξει ξανά τα φώτα της δημοσιότητας, όταν πρωταγωνίστησε σε διαδηλώσεις κατά του Ισραήλ. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της, είναι αγωνίστρια της Ελευθερίας, ενώ οι κατήγοροί της, την χαρακτηρίζουν πιόνι της αντιισραηλινής προπαγάνδας.

ΕΔΩη ψηφοφορία στο avaaz.

---

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Στρατιώτες εισέβαλαν στο σπίτι μας μες στη νύχτα κι έσυραν τη 16χρονη κόρη μου στη φυλακή. Τώρα βρίσκεται σ’ ένα παγωμένο κελί.

Έχω αφιερώσει τη ζωή μου στην ειρηνική αντίσταση. Γι’ αυτό ο στρατός κρατάει τώρα το μωρό μου — θέλουν να τσακίσουν το ηθικό μας. Όμως είμαι μέλος του Avaaz εδώ και 8 χρόνια — κι έχω δει τη δύναμη που έχει αυτό το κίνημα όταν αντιστεκόμαστε όλοι μαζί στην αδικία.

Η υπόθεση της κόρης μου πάει στο δικαστήριο στις 31 Ιανουαρίου -αλλά το 99% των αποφάσεων των στρατοδικείων του Ισραήλ είναι καταδικαστικές για τους Παλαιστινίους, ακόμη αν πρόκειται για παιδιά.
Σε παρακαλώ, υπόγραψε την επείγουσα έκκλησή μου με ένα πάτημα- θα την παραδώσουμε απευθείας στους παγκόσμιους ηγέτες:

Βοήθησε να ελευθερώσουμε την κόρη μου Αχέντ

Προς τους παγκόσμιους ηγέτες:

«Απαιτούμε να απελευθερωθεί η Αχέντ και όλα τα Παλαιστίνια παιδιά που κρατούνται σε στρατιωτικές φυλακές.

Η διεθνής κοινότητα πρέπει να βάλει τέλος στην κράτηση και κακοποίηση των παιδιών σε αυτές τις φυλακές. Φτάνει πια.

Προς την Αχέντ και όλα τα παιδιά που κρατούνται σε ισραηλινές στρατιωτικές φυλακές: Είμαστε στο πλευρό σας και σας έχουμε στην καρδιά μας. Δε θα τα παρατήσουμε μέχρι να απελευθερωθείτε. Δεν είστε μόνα σας»

Όταν την είδα στην πρώτη ακρόαση, ήταν χλωμή κι έτρεμε. Φορούσε χειροπέδες και ήταν φανερό ότι πονούσε. Ήθελα να βάλω τα κλάματα, αλλά δεν μπορούσα. Πρέπει να σταθώ δυνατός, για να παραμείνει κι εκείνη δυνατή.

Αλλά ο δικαστής απέρριψε την αίτηση αποφυλάκισης και τώρα το παιδί μου κινδυνεύει να περάσει χρόνια πίσω από τα κάγκελα μέχρι να δικαστεί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρατείται σε αυτές τις συνθήκες! Τη συνέλαβαν επειδή χαστούκισε έναν βαριά οπλισμένο αξιωματικό, όταν οι στρατιώτες του πυροβόλησαν το ξαδερφάκι της στο πρόσωπο, σπάζοντας το κρανίο του. Αλλά αντί να νοιαστούν για τον πυροβολισμό του ανήλικου, έχουν πέσει πάνω στο κοριτσάκι μου και την κατηγορούν για 12 εγκλήματα.

Βοήθησε να ελευθερώσουμε την κόρη μου Αχέντ

Πάνω από 12.000 Παλαιστίνια παιδιά έχουν συλληφθεί απ’ το 2000! Ανεξάρτητα απ’ την άποψη που έχει ο καθένας μας γι’ αυτή τη διαμάχη, νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι κανένα παιδί δεν πρέπει να κακοποιείται και να κρατείται σε στρατιωτικές φυλακές χωρίς δίκαιη δίκη.

Έχω επικοινωνήσει προσωπικά με διπλωμάτες, αλλά η φωνή μου από μόνη της δεν είναι αρκετή. Γι’ αυτό σας ζητώ να σταθείτε στο πλευρό μου. Γνωρίζουμε ότι στους στρατοδίκες δεν αρέσει η διεθνής δημοσιότητα κι ότι οι Ισραηλινοί πολιτικοί δε θέλουν να ξεσπάσει σκάνδαλο για τα φυλακισμένα παιδιά. Πρόσθεσε το όνομά σου — μας μένουν μόνο λίγες μέρες.

Έχω πάρει κουράγιο απ’ τη δύναμη και το πάθος αυτού του κινήματος για ελευθερία, δικαιοσύνη κι έναν καλύτερο κόσμο. Γι’ αυτό απευθύνομαι σ’ εσάς. Γιατί ξέρω ότι, αν κάποιος μπορεί να ελευθερώσει την κόρη μου και όλα τα παιδιά, είναι το κίνημα του Avaaz.

Μπασέμ Ταμίμι με την ομάδα του Avaaz

Βοήθησε να ελευθερώσουμε την κόρη μου Αχέντ

ΥΓ. Η ομάδα του Avaaz έχει ετοιμάσει ένα ενημερωτικό δελτίο με γεγονότα και περισσότερες πληροφορίες για τη μεταχείριση των παιδιών της Παλαιστίνης.

---

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Διεθνής Αμνηστία: Nα απελευθερωθεί η Αχέντ Ταμίμι – ΕΡΤ: http://www.ert.gr/eidiseis/die/kosmos/diethnis–amnistia––apeleftherothi–achent–tamim/

Ισραηλινός δημοσιογράφος καλεί σε ομαδικό βιασμό φυλακισμένης ανήλικης Παλαιστίνιας – TvXS: http://tvxs.gr/news/kosmos/

Στη φυλακή μέχρι τη δίκη η 16χρονη παλαιστίνια Αχέντ Ταμίμι — Το Βήμα: http://www.tovima.gr/world/art/?aid=934380

Παλαιστίνη: Ο πατέρας της 16χρονης Αχέντ Ταμίμι – Εuronews: http://gr.euronews.com/2018/

Έφηβη Παλαιστίνια ακτιβίστρια κινδυνεύει να περάσει χρόνια στη φυλακή, επειδή χαστούκισε Ισραηλινό στρατιώτη (στα Αγγλικά) — ABC News: http://abcnews.go.com/

Η Παλαιστίνια Αχέντ Ταμίμι συνελήφθη από ισραηλινές δυνάμεις (στα Αγγλικά) — Al Jazeera: http://www.aljazeera.com/news/

Οι ανήλικοι Παλαιστίνιοι που συλλαμβάνονται από Ισραηλινούς «υφίστανται κακοποίηση» (στα Αγγλικά) — Al Jazeera: http://www.aljazeera.com/news/palestinian–minors–arr–israel–suffer–abuse–html

ΑΦΙΣΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ - ΠΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Η νέα προσπάθεια συμφιλίωσης μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων παλαιστινιακών οργανώσεων απέδωσε τελικά καρπούς. Έπειτα από αιγυπτιακή διαμεσολάβηση Φατάχ και Χαμάς κατέληξαν σε συμφωνία συμφιλίωσης.

Όπως μεταδίδει το γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων dpa, η νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας των δύο παλαιστινιακών οργανώσεων Χαμάς και Φατάχ θα αναλάβει την 1η Δεκεμβρίου την πλήρη διοίκηση της Λωρίδας της Γάζας. Ήδη μέχρι το Νοέμβριο η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει αποκτήσει τον έλεγχο των συνοριακών περασμάτων προς Ισραήλ και Αίγυπτο, ανέφεραν πηγές προσκείμενες στις διαπραγματεύσεις στο dpa.

Άλλες πηγές επιβεβαιώνουν την πληροφορία και προθέτουν ότι βάσει της συμφωνίας αναμένεται να τοποθετηθούν περίπου 3.000 αστυνομικοί της Παλαιστινιακής Αρχής στα σύνορα προς Ισραήλ και Αίγυπτο. Η Παλαιστινιακή Αρχή εξουσιοδοτείται «να αναλάβει πλήρεις ευθύνες στο πεδίο της πολιτικής ασφάλειας», όπως αναφέρουν.

Το πρωί της Πέμπτης ο αρχηγός της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια ανακοίνωσε ότι Φατάχ και Χαμάς κατέληξαν στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα σε συμφωνία συμφιλίωσης. Προγραμματισμένη για το μεσημέρι της Πέμπτης συνέντευξη τύπου, όπου επρόκειτο να ανακοινωθούν λεπτομέρειες της συμφωνίας, αναβλήθηκε τελικά για το απόγευμα.

Ο Μ. Αμπάς χαιρετίζει τη συμφωνία


Οι διαπραγματευτές των Φατάχ και Χαμάς δίνουν τα χέρια στο Κάιρο

Ο παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς χαιρέτισε τη συμφωνία μεταξύ των δυο αντιμαχόμενων οργανώσεων.
Σε δηλώσεις του προς το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων AFP επεσήμανε ότι οι διαπραγματεύσεις του Καΐρου κατέληξαν σε «οριστική συμφωνία» για τη διευθέτηση της πολυετούς διαμάχης. Ο ίδιος, έχοντας διαβάσει προηγουμένως το κείμενο της συμφωνίας, προέτρεψε την αντιπροσωπεία της Φατάχ στο Κάιρο να υπογράψει τη συμφωνία. Ο Αμπάς αναμένεται μάλιστα να μεταβεί «μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα» στη Γάζα, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της Φάταχ στη Λωρίδα της Γάζας αλ-Αγά. Θα είναι η πρώτη επίσκεψη του παλαιστίνιου προέδρου στη Γάζα από το 2007, όταν η Χαμάς ανέλαβε τον έλεγχο της περιοχής.

Οι συνομιλίες μεταξύ της Παλαιστινιακής Αρχής του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς που ελέγχει τη Δυτική Όχθη και της ισλαμικής οργάνωσης Χαμάς που διοικεί τη Γάζα ύστερα από τον αιματηρό εμφύλιο του 2007 ξεκίνησαν την περασμένη Τρίτη στο Κάιρο κεκλεισμένων των θυρών. Βασικό αντικείμενο των διαπραγματεύσεων ήταν να περάσει ο έλεγχος της Γάζας από τα χέρια της Χαμάς σε εκείνα της παλαιστινιακής κυβέρνησης του προέδρου Αμπάς. Ζητούμενο επίσης η συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας για τα παλαιστινιακά εδάφη καθώς και η διενέργεια εκλογών. Ιδιαίτερα διαφιλονικούμενο είναι το ζήτημα που αφορά το μέλλον του ένοπλου βραχίονα της Χαμάς, τον οποίο στελεχώνουν περισσότεροι από 25.000 μαχητές.

πηγή: Deutsche Welle/ dpa, afpd, Κώστας Συμεωνίδης

Παλαιστίνη : Ποδόσφαιρο για την απελευθέρωση του Assaf Gavron

Σε μια τηλεοπτική διαφήμιση του 2009 της ισραηλινής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας Cellcom  ένα τζιπ προχωράει κατά μήκος ενός γκρίζου τσιμεντένιου τοίχου, προφανώς του τείχους διαχωρισμού Ισραήλ -  Δυτικής Όχθης.
Ξαφνικά κάτι πέφτει στην οροφή του αυτοκινήτου. Οι στρατιώτες  βγαίνουν σε κατάσταση συναγερμού από το τζιπ. Ένας στρατιώτης όμως διαβεβαιώνει τους άλλους ότι «δεν είναι παρά μόνο μια μπάλα ποδοσφαίρου». Ο αξιωματικός διατάσσει ένα στρατιώτη να την επιστρέψει, και αυτός την κλωτσάει πάνω από τον τοίχο των 10 μέτρων. Λίγα δευτερόλεπτα μετά η μπάλα επιστρέφει. Οι στρατιώτες ξανά κλωτσάνε την μπάλα πάνω από τον τοίχο και η διαδικασία επαναλαμβάνεται. Είναι ένα παιχνίδι. Στο τέλος ακούγεται μια γλυκιά φωνή που λέει, «τι επιθυμεί ο καθένας μας στο κάτω κάτω; Μονάχα λίγη πλάκα».

Λίγες μέρες μετά από την προβολή αυτού του διαφημιστικού οι παλαιστίνιοι απάντησαν με το δικό τους τηλεοπτικό βίντεο.  Η αρχή είναι πανομοιότυπη, η μουσική υπόκρουση είναι το ίδιο γλυκιά και καθησυχαστική. Η συνέχεια  όμως είναι εντελώς διαφορετική. Αντί να επιστρέψουν την μπάλα οι ισραηλινοί στρατιώτες πετάνε πάνω από τον τοίχο χημικά και καπνογόνα.

Αναρωτιέται κανείς πώς μια μεγάλη εταιρεία σαν τηνCellcomβρίσκεται τόσο έξω από τα πράγματα. Η εταιρεία προφανώς τόλμησε διαφημιστικά να περάσει το ναρκοπέδιο του παλαιστινιακού προβλήματος, πιστεύοντας ότι το ποδόσφαιρο εξουδετερώνει τις νάρκες, γιατί ο καθένας αγαπάει το ποδοσφαιρικό ματς .  Το ποδόσφαιρο είναι καθαρή έκφραση της ελευθερίας, της χαράς και της κοινότητας, το πιο δημοφιλές άθλημα στον πλανήτη, ο καθένας το αγαπάει  άσχετα από την φυλή του ή το θρήσκευμα του. Όμως οι παλαιστίνιοι στο βίντεο μας ωθούν να αντικρύσουμε μια διαφορετική πλευρά της ιστορίας :  ο καθένας αγαπάει να παίζει ποδόσφαιρο αλλά δεν μπορούνε όλοι.

ΟShameh Marabah, ανερχόμενο αστέρι του παλαιστινιακού ποδοσφαίρου,  που οδήγησε την ομάδα του δεύτερη στο πρωτάθλημα της Δυτικής Όχθης πέρυσι, κατάλαβε πόσο δύσκολο είναι να ασκείς μια δραστηριότητα που κάποτε την θεωρούσε ένα «άθλημα». Στις 28 Απριλίου 2014 πέρασε τα σύνορα Ιορδανίας και Δυτικής Όχθης ερχόμενος από ένα προπονητικό χώρο μαζί με άλλους ποδοσφαιριστές, συνελήφθηκε από τις ισραηλινές αρχές. Σύμφωνα με τηνShabah, την ισραηλινή μυστική υπηρεσία, όταν ο Μarabahήταν στο Κατάρ, εκεί όπου έκαναν τις προπονήσεις τους, συνάντησε ένα πρώην μέλος της Χαμάς που μόλις είχε βγει από τις φυλακές, «πήρε χρήματα , ένα κινητό και γραπτά μηνύματα» για να τα παραδώσει σε ένα «ανώτερο στέλεχος της Χαμάς». Ο υπουργός αθλητισμού του Ισραήλ κατάγγειλε τον αθλητή στηνFIFA,  αποδοκιμάζοντας την εκμετάλλευση του ποδοσφαίρου από την τρομοκρατία και ο αθλητής φυλακίστηκε στην Ναμπλούς για 8 μήνες.

Μετά από την αποφυλάκιση του τον Ιανουάριο του 2015 οMarabahέφευγε με την Εθνική Παλαιστίνης για να συμμετάσχουν στο Κύπελλο Ασίας που αγώνες του διεξάγονταν στην Αυστραλία. Συνελήφθηκε πάλι στα σύνορα με την Ιορδανία, απαγορεύτηκε η έξοδός του, η Εθνική Παλαιστίνης έχασε και στους τρεις αγώνες  που συμμετείχε.

Το επόμενο ταξίδι τουMarabahήταν για την Μαλαισία τον Ιούνιο του 2015 για τους προκριματικούς του παγκοσμίου κυπέλλου. Σαν να ήταν υπόθεση ρουτίνας, ανακοινώθηκε από  τις ισραηλινές αρχές η απαγόρευση εξόδου του.  Αυτή την φορά όμως οι συμπαίκτες του αρνήθηκαν να περάσουν τα σύνορα, έκαναν καθιστική διαμαρτυρία και δήλωσαν ότι δεν θα προχωρήσουν μέχρι να έρθει μαζί τους ο συνάδελφός τους. Ταυτόχρονα η Παλαιστινιακή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία έκανε διάβημα στη FIFA. Το Ισραήλ έδωσε μια προσωρινή άδεια και ο Marabah έβαλε δύο γκολ στην νίκη 6-0 της Εθνικής του απέναντι στην Κουάλα Λουμπούρ.

Ο Marabah δεν είναι η μόνη τέτοια περίπτωση. Η ιστορία του αθλητισμού στην Δυτ. Όχθη είναι γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις. Συλλήψεις ποδοσφαιριστών στην Παλαιστίνη είναι τόσο συχνές ώστε ούτε καν θεωρούνται ειδήσεις. Η συνήθης κατηγορία είναι ο λιθοβολισμός ενάντια σε ισραηλινούς στόχους. Και η συνήθης ποινή οχτώ μήνες.  ΟHusam Karakre, δεκαεξάχρονος από την Αl-Birehσυνελήφθηκε, δικάστηκε μετά από ένα χρόνο και έφαγε 17 μήνες φυλακή. Έξι ποδοσφαιριστές της ομάδαςBeit Umarσυνελήφθηκαν πέρυσι και η ομάδα τους υποβιβάστηκε. Τρεις ποδοσφαιριστές τηςHilal Gazaσυνελήφθηκαν και φυλακίστηκαν με την κατηγορία ότι μετέφεραν έναν ύποπτο υπολογιστή (στον οποίο δεν βρήκαν τίποτα ύποπτο τελικά) από την Γάζα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Ο Μahmoud Sarzak, παίκτης από την Γάζα ο οποίος υπέγραψε συμβόλαιο με μια ομάδα της Δυτικής Όχθης συνελήφθηκε από τις ισραηλινές αρχές πριν καν φτάσει στα γραφεία της ομάδας του. Παρέμεινε στις φυλακές τρία χρόνια αλλά δεν δικάστηκε ποτέ. Μόνο μια απεργία πείνας 101 ημερών και η παρέμβαση φιλάθλων και ποδοσφαιριστών από όλο τον κόσμο (πρωταγωνίστησαν  οι φίλαθλοι της Σέλτικ Σκωτίας και οι παλαίμαχοι γάλλοι διεθνείς Ερίκ Καντονά και Λιλιάν Τουράν), των  επικεφαλής τηςFIFA και της Διεθνούς Αμνηστίας αφέθηκε ελεύθερος . Τι κάνει τώρα; Πουλάει φαλάφελ στο Λονδίνο.

Ας μη ρωτήσει κανείς για τον μύθο του Παλαιστινιακού ποδοσφαίρουAhid Zakut, τον σταρ της δεκαετίας του 80 και του 90, τον πρωταγωνιστή της πρώτης Εθνικής Παλαιστίνης, τον προπονητή της ομάδας Ριάντι στη Γάζα, όταν κέρδισε το πρωτάθλημα. Σκοτώθηκε στο σπίτι του από την στοχευμένη βόμβα ενός ισραηλινού μαχητικού τζετ το 2014.

Το Ισραήλ ελέγχει τις αφηγήσεις που παρουσιάζουν τα εγχώρια μέσα μαζικής ενημέρωσης με στόχο την περιθωριοποίηση του παλαιστινιακού ποδοσφαίρου. Κάποιος παλαιστίνιος συναντάει κάποιον άλλο παλαιστίνιο στο Κατάρ. Κάποιος παλαιστίνιος συζητάει με ένα πρώην μέλος της Χαμάς, κάποιος παλαιστίνιος μεταφέρει υπολογιστή με τρομοκρατικά μυστικά. Αυτή είναι α αφήγηση χωρίς καμία όμως απόδειξη.

Μπορεί οι υποψίες του Ισραήλ να είναι κατανοητές και ίσως εν μέρει δικαιολογημένες. Αλλά η χώρα αυτή να σηκώνει ψηλά τα χέρια της και να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει τρόπος να βρούμε την αλήθεια είναι και ηττοπαθές και λάθος. Μια ολόκληρη ζωή με αυτή την σύγκρουση στην  Μέση Ανατολή με έχει διδάξει ότι η ισραηλινή πλευρά έχει πάντα το χέρι της στην σκανδάλη, η δύναμή της την τυφλώνει και στο όνομα της ασφάλειας αυτό το έθνος συχνά χάνει τον δρόμο του.

Το παλαιστινιακό ποδόσφαιρο δεν είναι χωρίς ανταγωνισμούς. Όπως σε όλο τον κόσμο τα ντέρμπι είναι εκρηκτικά, ακόμη και ανάμεσα σε ομάδες από διαφορετικά στρατόπεδα προσφύγων. Η κύρια όμως οργή των φιλάθλων εκφράζεται ενάντια στην κατοχή. Για παράδειγμα τα ματς ανάμεσα στην Αl–Thahriueh, πρωταθλήτρια το 2015 και τηνAl-Khalil, πρωταθλήτρια το 2016. Και οι δύο ομάδες προέρχονται από την περιοχή της Εβρόν, πρωτεύουσας του παλαιστινιακού ποδοσφαίρου. Τα ντέρμπι ανάμεσα στις δύο αυτές  ο κόσμος τα αποκαλεί «παλαιστινιακό El Classico», όπως τα ματς ανάμεσα στους τιτάνες Barcelona και Real.

Το El Classico της 30 Οκτώβρη 2015 έγινε όταν ένα κύμα βίας ήδη συγκλόνιζε όλη την περιοχή. Ήταν οι μέρες της νεανικής «ιντιφάντα των μαχαιριών» που πήρε  απάντηση από μια άγρια θανατηφόρα εφόρμηση των ισραηλινών εθνικιστών και των δυνάμεων ασφαλείας. Στην Εβρόν είχαν σκοτωθεί 16 ντόπιοι από τους Ισραηλινούς ανάμεσα τους και οBasi lSidirπου ήταν ο εμβληματικός αρχηγός των φιλάθλων της μιας ομάδας.

Πριν τον αγώνα και οι δύο ομάδες ζήτησαν από τους φιλάθλους να φορούν μαύρα σε ένδειξη αλληλεγγύης και πένθους για τους νεκρούς. Ζητήθηκε από τους φιλάθλους αντί για τα συνθήματα υπέρ της ομάδας τους να τραγουδήσουν όλοι μαζί παλαιστινιακά τραγούδια. Και αυτοί ανταποκριθήκαν. Όταν οι φίλοι της Al-Khalilτραγουδούσαν, «Θα δώσουμε την ψυχή  και το αίμα μας για το Αλ –Ακσά» (το ιερό τζαμί στην Ιερουσαλήμ), οι φίλοι της Αl-Thahriuehαπαντούσαν «Θα δώσουμε την ψυχή και το αίμα μας για την Παλαιστίνη». Κέρδισε η πρώτη 2-1. Κρίσιμο αποτέλεσμα για τον τίτλο, αλλά οι πανηγυρισμοί ήταν ελάχιστοι.

Η δύναμη του ποδοσφαίρου να ενώνει, να προβάλει την εθνική υπερηφάνεια και ενότητα ακόμη και σε σχέση με έθνη που δεν υπάρχουν στον παγκόσμιο χάρτη είναι ένα παλιό φαινόμενο. Στην Σοβιετική Ένωση οι πιο σπουδαίες ομάδες ήταν η ομάδα του λαού Σπάρτακ, η ομάδα του Στράτου CSKA και η ομάδα των υπηρεσιών ασφαλείαςDynamoκαι μέχρι σήμερα οι φίλαθλοι κρατάνε αυτές τις ταυτότητες, παρότι πολλά έχουν αλλάξει στον τόπο τους. Στην Γιουγκοσλαβία το 1990 η βία ανάμεσα στους φιλάθλους του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου και της Dynamo Ζάγκρεμπ, Σερβίας και Κροατίας αντίστοιχα, ήταν ένας από τους λόγους που πυροδότησαν τον εμφύλιο πόλεμο των επόμενων χρόνων.Στίφη φανατικών οπαδών  μεταβλήθηκαν σε ένοπλες συμμορίες στις αιματηρές συγκρούσεις για εθνική κάθαρση.

Το 1958 η Αλγερία κατά τη διάρκεια του αντιαποικιακού πολέμου επί  γαλλικής αποικιοκρατίας δημιούργησε την Εθνική της ποδοσφαίρου. Σε μια μυστική επιχείρηση τον Απρίλη εννέα παίκτες αλγερινής καταγωγής που παίζανε σε γαλλικές ομάδες πρώτης κατηγορίας (δύο από αυτούς παίζανε και στην εθνική Γαλλίας) δραπέτευσαν από το γαλλικό έδαφος για να συμπεριληφθούν στην Εθνική Αλγερίας. Παρά την άρνηση τηςFIFAνα την αναγνωρίσει, η νεοφερμένη Εθνική Αλγερίας έπαιξε 80 διεθνή παιχνίδια μέχρι το τέλος του πόλεμος. Οι παίκτες της ήταν ήρωες, όχι μόνο για τους αλγερινούς αλλά για όλο τον κόσμο που απελευθερώνονταν από την αποικιοκρατία. Ο Χο Τσι Μινχ τους συνάντησε στο Βιετνάμ και ο Τσου Εν Λάι στην Κίνα. Έγιναν ένα διαρκές σύμβολο της δύναμης του αθλητισμού να αντιστέκεται ενάντια στην πολιτική αδικία. Μέχρι και σήμερα νεαροί γάλλοι ποδοσφαιριστές με διπλή ιθαγένεια, και αλγερινή, προβληματίζονται σε ποια Εθνική να συμμετάσχουν παρότι μία από αυτές είναι μία από τις πιο ισχυρές παγκοσμίως. Κι όμως η Αλγερία είναι πιο κοντά στην καρδιά τους.

Σημαντικό ρόλο για το παλαιστινιακό ποδόσφαιρο έχει παίξει οJibril Rasoub: μαχητικό στέλεχος της Αλ Φατάχ, συμμέτοχος σε πολλές από τις μεγάλες επιχειρήσεις της, καταδικασμένος σε ισόβια από το Ισραήλ, φυλακισμένος για 15 χρόνια, στενός φίλος του Αραφάτ, δυναμικός στο εσωτερικό συμφιλιωτικός στο εξωτερικό, τέλειος γνώστης της εβραϊκής και της αγγλικής γλώσσας, ίδρυσε την Παλαιστινιακή Ένωση Ποδοσφαίρου. Επέτυχε τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς το 1996. Έκανε την Παλαιστίνη μέλος της FIFA το 1998. Βοηθήθηκε πολύ από την Ειδική Επιτροπή της FIFA την Παλαιστίνη, μετά τις καταγγελίες για τη στάση του Ισραήλ, που επικεφαλής είχε τον Mosima Gabriel “Tokyo”Sexwale, φίλο του Μαντέλα, παλιό ηγετικό στέλεχος του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου.

Στα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2018 η Παλαιστίνη ήρθε τρίτη στον όμιλό της, μετά τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, πριν τη Μαλαισία και το Ανατολικό Τιμόρ. Στην αξιολόγηση τηςFIFA ανέβηκε κατά 30 θέσεις, από την 140^ηστην 110^η.

Το παλαιστινιακό ποδόσφαιρο έχει υποφέρει πολύ από τα εγκλήματα της κατοχής, αλλά έχει την δύναμη να δημιουργεί αυτό προσδοκούν όλοι μετά την κατοχή. Είναι μια εθνική ομάδα που αντιπροσωπεύει ένα κράτος που δεν υπάρχει. Δεν έχει αεροδρόμιο, δεν ελέγχει την ελεύθερη διακίνηση των ποδοσφαιριστών του, δεν είναι ποτέ βέβαιο πού θα γίνει το παιχνίδι, ποιοί παίκτες θα έχουν την ελευθερία να συμμετάσχουν και ποιοί όχι. Την ίδια όμως στιγμή είναι μια ομάδα που συμμετέχει στις περιφερειακές και παγκόσμιες διοργανώσεις, πετυχαίνει όλο και μεγαλύτερα αποτελέσματα, εμφανίζει τον εαυτό της και τον λαό της ως μιας εθνική οντότητα που υπάρχει στην διεθνή σκηνή.

Ο δρόμος για το τέλος της ισραηλινής κατοχής είναι μακρύς και αβέβαιος. Είμαστε κατεχόμενοι εδώ και 50 χρόνια  και δεν είμαι πεισμένος ότι δεν θα χρειαστούν άλλα πενήντα. Αλλά η κατοχή θα λήξει. Και μέχρι εκείνη την ημέρα συμβουλεύω τον οποιοδήποτε θέλει να γνωρίζει πως πάνε τα πράγματα στην περιοχή μας να παρακολουθεί το παλαιστινιακό ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρό χρησιμοποιώντας τη δύναμη του παιχνιδιού σέρνει το βαγόνι, αργά, έξω από την λάσπη.

Απόσπασμα άρθρου του παλαιστίνιου λογοτέχνη που ζει στο ΛονδίνοAssafGavron, δημοσιευμένου στοTheTimes Literary Supplement, 31 Μαΐου 2017.

Μετάφραση Μ.Λ.


πηγή sxedio-b.gr

Μια συζήτηση με τον Παλαιστίνιο πρέσβη και πρύτανη των Αράβων πρεσβευτών στην Αθήνα, Μαρουάν Εμίλ Τουμπάσι, λίγες ώρες πριν η Κνεσέτ (ισραηλινή Βουλή) ψηφίσει τον επίμαχο νόμο περί αναδρομικής νομιμοποίησης παράνομων εβραϊκών οικισμών σε ιδιόκτητες παλαιστινιακές εκτάσεις στη Δυτική Οχθη.

πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών Συναντήσαμε τον Παλαιστίνιο πρέσβη και πρύτανη των Αράβων πρεσβευτών στην Αθήνα, Μαρουάν Εμίλ Τουμπάσι, λίγες ώρες πριν η Κνεσέτ (ισραηλινή Βουλή) ψηφίσει τον επίμαχο νόμο περί αναδρομικής νομιμοποίησης παράνομων εβραϊκών οικισμών σε ιδιόκτητες παλαιστινιακές εκτάσεις στη Δυτική Οχθη.

Συζητήσαμε για την πολιτική του Ισραήλ και του νέου προέδρου των ΗΠΑ, τις προκλήσεις στην ειρηνευτική διαδικασία, την τρομοκρατία και τις προσδοκίες της Παλαιστινιακής Αρχής (Π.Α.) από τη διεθνή κοινότητα και την Ελλάδα.

• Μετά την εκλογή Τραμπ –ο οποίος έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ– το Ισραήλ προωθεί επέκταση του εποικισμού στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και στη Δυτική Οχθη, παρά το πρόσφατο καταδικαστικό ψήφισμα του ΟΗΕ. Πώς θα αντιδράσει η Π.Α.;

Η πολιτική του εποικισμού παραβιάζει τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, πρωτίστως τις Συμβάσεις της Γενεύης. Οι Ισραηλινοί άρχισαν τους εποικισμούς με μικρούς θύλακες, που σήμερα έφθασαν να είναι ολόκληρες πόλεις, ειδικά στη Δυτική Οχθη.

Η πολιτική τους είναι ξεκάθαρη: έφυγαν μονομερώς από τη Λωρίδα της Γάζας και την κράτησαν πολιορκημένη, διέκοψαν τη γεωγραφική της συνέχεια με τη Δυτική Οχθη –που ήταν διασφαλισμένη από το 1993 και τη Συμφωνία του Οσλο– και είπαν: Ας την καταπιεί η θάλασσα. Κυριολεκτικά.

Στη Δυτική Οχθη, το άλλο μισό των παλαιστινιακών εδαφών, αυξήθηκε ραγδαία ο ρυθμός εποικισμού.

Το αποτέλεσμα είναι το Ισραήλ να κατέχει σήμερα το 60% της Δυτικής Οχθης, μέσω οικισμών, στρατοπέδων, περιοχών όπου απαγορεύεται η είσοδος Παλαιστινίων, καθώς και τον έλεγχο του 87% της Κοιλάδας του Ιορδάνη, όπου επικεντρώθηκαν οι αγροτικοί εποικισμοί.

Εκεί παράγονται τα περισσότερα προϊόντα που εξάγονται στην Ευρώπη, τα οποία συμπεριελήφθησαν στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για απαγόρευση εισαγωγών.

Τώρα φτάσαμε στο σημείο οι Ισραηλινοί έποικοι να αριθμούν περί τους 600.000-700.000 στη Δυτική Οχθη, απαρτίζοντας το 20% του πληθυσμού.

Στη δε περιοχή της Ιερουσαλήμ, η οποία σχεδόν πολιορκείται από εποικιστικούς θύλακες και το «τείχος της ντροπής», αποτελούν το 60%.

Αυτός είναι ο στόχος, το αποικιοκρατικό σχέδιο που μετέτρεψε τη στρατιωτική κατοχή, η οποία άρχισε το 1967, σε αποικιοκρατική κατοχή, με τη μεταφορά εποίκων από το Ισραήλ σε περιοχές του παλαιστινιακού κράτους, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.

Σήμερα δεν υποφέρουμε μόνον από τις πολιτικές της κατοχής, αλλά κυρίως από τις πρακτικές χουλιγκανισμού και βίας των ίδιων των Ισραηλινών εποίκων.

Ολα αυτά τα εγκλήματα γίνονται υπό τη σιωπή της διεθνούς κοινότητας. Κατά τη διάρκεια των 24 χρόνων διαπραγματεύσεων με τους Ισραηλινούς, με τους οποίους έχουμε υπογράψει πάρα πολλές συμφωνίες, αυτοί δεν διαπραγματεύονταν, αλλά δημιουργούσαν τετελεσμένα επί του εδάφους, όπως με την αλλαγή του χαρακτήρα της Ιερουσαλήμ σε εντελώς εβραϊκό και, βέβαια, με τον νόμο για ένωση της Ανατολικής και Δυτικής Ιερουσαλήμ και τη δημιουργία της ενιαίας Ιερουσαλήμ.

Γι’ αυτό ακούμε με πολύ ανησυχία όσα ειπώθηκαν για αναγνώρισή της από τη νέα ηγεσία της Αμερικής ως πρωτεύουσας του Ισραήλ.

Το θέμα της Ιερουσαλήμ έχει συμφωνηθεί ότι θα συζητηθεί στα τελικά στάδια των διαπραγματεύσεων. Συνεπώς, αυτή η προοπτική έρχεται σε αντίθεση με τη διεθνή νομιμότητα.

Απ’ ό,τι φαίνεται, τα λόγια δεν μεταφέρονται τόσο απλά στην πράξη. Πιστεύω ότι η αμερικανική πολιτική, αυτή που είναι φανερή, εφαρμόζεται παγίως.

Ακούσαμε πριν από μερικές ημέρες την άποψη της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ για τον εποικισμό, με την ανακοίνωση ότι δεν βλέπει ως εμπόδιο την ύπαρξη των εποικισμών, αλλά την επέκτασή τους.

Κι αυτό φάνηκε και στην τελευταία απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, στην οποία ούτε η Αμερική [επί προεδρίας Ομπάμα] άσκησε βέτο.

• Στις 15 Φεβρουαρίου ο Ισραηλινός πρωθυπουργός γίνεται δεκτός στον Λευκό Οίκο, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει επίσημη επαφή της αμερικανικής με την παλαιστινιακή πλευρά. Ποιες μπορεί να είναι οι προσδοκίες της Π.Α. από την προεδρία Τραμπ;

Τις τελευταίες ημέρες υπήρξε μια ανεπίσημη αντιπροσωπεία στις ΗΠΑ, που είχε πολύ σημαντικές συνομιλίες με αξιωματούχους της νέας κυβέρνησης.

Αποτέλεσμα αυτών ήταν η αμερικανική ανακοίνωση για την επέκταση των οικισμών. Βλέπουμε σε αυτήν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, όχι όμως αρκετό.

Ο Ντόναλντ Τραμπ είχε ήδη επαφές με Αραβες ηγέτες, π.χ. της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας. Πιστεύουμε ότι του επεσήμαναν την επικινδυνότητα της μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, επειδή η Ιερουσαλήμ δεν αφορά μόνον πνευματικά τους Παλαιστίνιους.

Εάν συμβεί αυτό, σημαίνει ότι η κατάσταση σε ολόκληρη την περιοχή θα αλλάξει, με τρόπο που ούτε εμείς μπορούμε να προβλέψουμε.

Θα ενισχύσει την τρομοκρατία, στην οποία αντιτιθέμεθα, γιατί υποφέρουμε από αυτήν. Δεν θέλουμε να δώσουμε σε καμιά πλευρά δικαιολογία για ακραίες θέσεις και περαιτέρω τρομοκρατία και βία.

Μας φτάνει η οργανωμένη τρομοκρατία ενός κράτους, η κατοχή, που είναι από μόνη της έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Το «Ισλαμικό κράτος» και άλλες οργανώσεις που δρουν στη Μέση Ανατολή χρησιμοποιούν το Ισλάμ ως αφορμή. Βέβαια, δεν είναι αυτός ο πραγματικός λόγος.

Είναι έκφραση μιας πολιτικο-οικονομικής διαμάχης για το πετρέλαιο, για την οικονομία, για τον έλεγχο της περιοχής.

Αυτός που επωφελείται περισσότερο είναι το Ισραήλ, γιατί θα μείνει το πιο δυνατό κράτος στην περιοχή. Εκανε οποιαδήποτε από αυτές τις οργανώσεις, που λένε ότι κόπτονται για την Ιερουσαλήμ, κάτι εναντίον του Ισραήλ;

• Ποιοι άλλοι επωφελούνται από αυτήν την κατάσταση;

Ολες οι αλλαγές που συντελούνται στην περιοχή ωφελούν κατά κύριο λόγο το Ισραήλ. Με τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», είναι το μόνο που ωφελείται. Είμαστε υπέρ της δημοκρατίας στις αραβικές χώρες και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ομως αυτή η ανάγκη για δημοκρατία στον αραβικό κόσμο έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από άλλες δυνάμεις, που έχουν άλλα συμφέροντα στην περιοχή.

Την καταστροφή της κρατικής οντότητας στις αραβικές χώρες. Την εξάντληση των αραβικών στρατευμάτων. Να σύρουν την περιοχή σε εμφύλιους και εθνικιστικούς πολέμους. Και βέβαια την κυριαρχία στις πηγές του πετρελαίου, της ενέργειας και του νερού, την αλλαγή του γεωπολιτικού χάρτη της περιοχής.

• Οι ευρύτερες ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή πώς επηρεάζουν το παλαιστινιακό ζήτημα;

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια ισραηλινής κατοχής και 100 χρόνια από τη Διακήρυξη Μπάλφουρ, με την οποία οι Βρετανοί έδωσαν αυτήν την πατρίδα στους Εβραίους και ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, πλην όμως στη βάση του ψηφίσματος 181 του ΟΗΕ, που προέβλεπε τη δημιουργία δύο κρατών, με σύνορα διαφορετικά από εκείνα που διαμορφώθηκαν το 1967.

Υπάρχει μόνον ένα μονοπάτι για ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή, με τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Είμαστε υπέρ της ελευθερίας όλων των λαών, με αυτοδιάθεση. Οπως είμαστε υπέρ του κυπριακού λαού και της ελευθερίας του να αποφασίσει για τα δικά του θέματα με βάση το διεθνές δίκαιο.

Οπως στηρίξαμε τις διαπραγματεύσεις που έγιναν με το Ιράν και τη διεθνή κοινότητα, με τις οποίες επιτεύχθηκε μια λύση. Κάτι που συνέβη και στα Βαλκάνια και στη Νότια Αφρική.

Το ερώτημα στο παλαιστινιακό ζήτημα, που «φλέγεται» εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι γιατί δεν ελήφθη καμία απόφαση κατά του Ισραήλ.

Το βασικό μας αίτημα είναι να τιμωρηθεί η παράνομη κατοχή, να υπάρξει ένας διεθνής περιορισμός και να απομονωθούν οι πολιτικές της κατοχής. Δεν νοείται στην ιστορική στιγμή που ζούμε να υπάρχει ένα κράτος που θεωρεί εαυτόν υπεράνω της διεθνούς νομιμότητας.

• Πιστεύετε ότι η λύση των δύο κρατών παραμένει βιώσιμη και, εάν ναι, για πόσο ακόμη;

Εκτιμώ ότι αυτή τη στιγμή διακυβεύεται, εξαιτίας της επέκτασης της αποικιοκρατικής επιχείρησης του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Το ερώτημα είναι ποια είναι η εναλλακτική λύση και ποια η ευθύνη της διεθνούς κοινότητας ως προς την ειρήνη και την ασφάλεια στον κόσμο και στην περιοχή. Θα αναλάβει την ευθύνη για τις συνέπειες από την εγκατάλειψη της λύσης των δύο κρατών, που θα μας οδηγήσει στο άγνωστο; Λύση ενός κράτους; Λύση Απαρτχάιντ;

Η γενιά μου πίστεψε στην ειρήνη και στη λύση των δύο κρατών. Ηταν συμβιβασμός από πλευράς μας για χάρη της ειρήνης, όχι μόνον για τις επόμενες δικές μας γενιές, αλλά και αυτές των Ισραηλινών. Να σωθεί η περιοχή. Να μπει τέλος στην ατέρμονη αιματοχυσία.

Το ερώτημα όμως είναι τι θέλουν οι Ισραηλινοί. Κοιτάζοντας κανείς τη σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση, διαπιστώνει ότι είναι κυβέρνηση εποίκων. Εξι υπουργοί της είναι έποικοι.

Ο πρόεδρος της ισραηλινής Βουλής είναι έποικος. Και σε καθημερινή βάση λένε ότι θέλουν να επεκταθεί η επιχείρηση αποικιοκρατίας.

Κάναμε πολλές θυσίες, αποδεχόμενοι μόνο το 22% της ιστορικής γης της Παλαιστίνης για το ανεξάρτητο κράτος μας.

Στον αντίποδα, όμως, τι θυσίασαν οι Ισραηλινοί; Τι θέλουν; Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο;

• Φοβάστε ριζοσπαστικοποίηση στα παλαιστινιακά εδάφη;

Η γενιά μας πίστευε στην ειρήνη. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τις επόμενες γενιές. Οι γιοι μου, για παράδειγμα, έχουν στους τοίχους των σπιτιών τους εικόνες της Γιάφα και της Χάιφα – από τη Γιάφα παρεμπιπτόντως είναι η καταγωγή μου, ο παππούς μου και ο πατέρας μου γεννήθηκαν εκεί και εξαναγκάστηκαν να φύγουν το 1948.

Αποδεχθήκαμε ότι τώρα αποτελούν μέρος του Ισραήλ, υπό την προϋπόθεση ίδρυσης ενός κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους. Ομως μέχρι πότε ο κόσμος θα συνεχίσει να θυσιάζεται;

Αυτή είναι η ευκαιρία για την ισραηλινή κοινωνία, για την ισραηλινή ηγεσία, να ξυπνήσει και να δει ότι υπάρχει μόνον ένας δρόμος για την επίτευξη ειρήνης στην περιοχή, όχι μόνον με τους Παλαιστίνιους. Κι αυτός δεν είναι ούτε η κατοχή ούτε η καταπίεση. Εσείς οι Ελληνες υποφέρατε υπό την κατοχή σε ορισμένες περιόδους.

Πολεμήσατε κατά των κατακτητών και κατά της δικτατορίας. Πρέπει να αποτινάξουμε την κατοχή και το Ισραήλ να ζήσει ειρηνικά, όπως θέλουμε κι εμείς.

Είναι ο μοναδικός τρόπος συνύπαρξης στην περιοχή. Πρέπει, όμως, να ανοίξουν το μυαλό τους και να δουν το μέλλον, πού οδηγεί το Ισραήλ, προς ποια κατεύθυνση, ενόσω επιμένουν να διατηρούν την κατοχή. Κάποιοι θεωρούν το Ισραήλ ένα από τα δημοκρατικά κράτη.

Πώς γίνεται ένα κράτος που επιβάλλει την κατοχή και παραβιάζει τη διεθνή νομιμότητα να είναι δημοκρατικό; Δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ δημοκρατίας και κατοχής;

Πιστεύω ότι ένα κράτος, που επιβάλλει την κατοχή, δεν μπορεί να είναι ποτέ δημοκρατικό ή ότι ένας λαός δεν μπορεί να είναι ή να αισθάνεται ελεύθερος, ενόσω έχει υπό κατοχή άλλους λαούς.

• Επειτα από χρόνια ανοιχτής ρήξης, Φάταχ και Χαμάς κατέληξαν σε συμφωνία για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας και μελλοντικές εκλογές. Ποια είναι τα επόμενα βήματα;

Aποφασίσαμε στη Μόσχα ότι ο πρόεδρος θα συγκροτήσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Βρίσκονται σε εξέλιξη διαβουλεύσεις στη Ραμάλα και στη Γάζα.

Μιλάμε με τη Χαμάς, θα συναντηθούμε στο Κάιρο, όπως κάναμε σε άλλες αραβικές χώρες. Μιλάμε με τους Τούρκους, με πολλούς παίκτες που έχουν επιρροή στη Χαμάς, επειδή το εθνικό μας συμφέρον απαιτεί ενότητα για να αντιμετωπίσουμε αυτή την αποικιοκρατική εποικιστική επιχείρηση κατά του λαού μας και της γης μας.

Προ ημερών αποφασίστηκε η διεξαγωγή δημοτικών εκλογών τον Μάιο. Ο πρόεδρος θα συγκαλέσει επίσης το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο για την εκλογή νέου εκτελεστικού συμβουλίου της «Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης».

Αυτό θα μας οδηγήσει σε βουλευτικές και προεδρικές εκλογές. Το έχουμε συζητήσει εδώ και καιρό με τη Χαμάς και ελπίζω να το αποδεχθούν και να πάνε ένα βήμα παραπέρα, ως παλαιστινιακή οργάνωση, λαμβάνοντας υπόψη το συμφέρον της Παλαιστίνης περισσότερο από τους ένθεν κι ένθεν δεσμούς τους. Μιλώ για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

• Εχετε κάποιο μήνυμα για την ελληνική κυβέρνηση;

Εχουμε μακρές και πάντα καλές σχέσεις, που είναι προς όφελος και των Παλαιστινίων και των Ελλήνων. Φυσικά είμαστε ικανοποιημένοι με τη στάση της φιλικής προς εμάς κυβέρνησης στην Ελλάδα για την αποαποικιοποίηση της Παλαιστίνης, το θέμα των παράνομων οικισμών στα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης, την επίτευξη της λύσης των δύο κρατών και όλων των άλλων θεμάτων που θα πρέπει να επιλυθούν, όπως το προσφυγικό βάσει της απόφασης 194 του ΟΗΕ.

Ανέκαθεν είχαμε τη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης στους διεθνείς οργανισμούς, ιδιαίτερα τελευταία στο αίτημά μας για ένταξη σε αυτούς.

Ομως ελπίζω ότι η ελληνική κυβέρνηση, ως αποτέλεσμα της προσήλωσης στη λύση των δύο κρατών, όπως αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ –που αποτελεί μέρος αυτής της αρχής– θα αναγνωρίσει το άλλο μέρος της: το κράτος της Παλαιστίνης, βάσει της απόφασης που έλαβε το ελληνικό Κοινοβούλιο, τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Ελπίζουμε οι φίλοι μας στην Ευρώπη να πάρουν την πρωτοβουλία –όπως έκανε η Σουηδία– να αναγνωρίσουν το κράτος της Παλαιστίνης.

Γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να διασωθεί ή να εφαρμοστεί η λύση των δύο κρατών. Είμαστε ευχαριστημένοι με τις σχετικές αποφάσεις στα περισσότερα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια. Ομως στην ελληνική Βουλή ήταν μοναδική, γιατί ελήφθη ομοφώνως. Γεγονός το οποίο εκτιμούμε πολύ.