Είχε προλάβει να καταξιωθεί σε διεθνές επίπεδο, αν κι έφυγε τόσο νέος, μόλις σε ηλικία 47 ετών. Ο ζωγράφος Στέλιος Φαϊτάκης.

Όπως προσδιόριζε ο ίδιος τον εαυτόν του μέσα στην τέχνη, ένιωθε ριζωμένος στο Βυζάντιο, αλλά ερευνούσε, ανακάλυπτε και χρησιμοποιούσε μια πληθώρα τρόπων καλλιτεχνικής δημιουργίας από διαφορετικές παραδόσεις, όπως τη μεξικανική μνημειακή ζωγραφική, την τέχνη του Θιβέτ, της Ιαπωνίας, τη σχολή της Φλάνδρας και άλλες.

Ο ίδιος συνδύασε τις πολιτισμικές παραδόσεις με στοιχεία που προκύπτουν από την προσεκτική παρατήρηση της σύγχρονης παγκόσμιας κουλτούρας.

Όπως ανέφερε στην προσωπική του ιστοσελίδα ο ζωγράφος, «Σεβόμενος τις επιρροές μου, προσπαθώ ταυτόχρονα να διατηρήσω έναν αμιγώς προσωπικό χαρακτήρα και η δουλειά μου να μην αναπαράγει το ύφος των παλιών μαστόρων».

Ο βίος και η πολιτεία

Ο Στέλιος Φαϊτάκης γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, όπου έζησε και εργάστηκε. Αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (2003) με καθηγήτρια τη Ρένα Παπασπύρου στο Γ’ εργαστήριο ζωγραφικής.
Παρακολούθησε μαθήματα Αγιογραφίας, ως κατ’ επιλογήν μάθημα, με δάσκαλο τον κ. Σώζο Γιαννούδη.

 

Θεματικά, ο πυρήνας της δουλειάς του είναι η αποκαλούμενη «ανθρώπινη κατάσταση».

Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε πληθώρα ατομικών και ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ άλλων: 1η Μπιενάλε της Ρίγας «RIBOCA» (2018), «Αντίδωρον», έκθεση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), μέρος της Documenta 14, Κάσελ (2017), «Δικαίωμα στο μέλλον», Μουσείο Τέχνης του 20ου και 21ου αιώνα, Αγία Πετρούπολη (2017), «Τέμπλον», Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης (2017), «Κοινοί ιεροί τόποι», Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΜOMus), Θεσσαλονίκη (2017), Lasco Project #6, με ανάθεση μόνιμης τοιχογραφίας στο κτήριο του Palais de Tokyo, Παρίσι (2016), «Shit and Die», Palazzo Cavour, Τορίνο (2014), 1η Μπιενάλε του Κιέβου (2012), τοιχογραφία στην πρόσοψη του Δανέζικου περίπτερου στην 54η Μπιενάλε της Βενετίας (2011), «Art in the Street», MoCa, Λος Άντζελες (2011) και 1η Μπιενάλε της Αθήνας «Destroy Athens» (2007).

Όποιος είχε επισκεφθεί μάλιστα την 1η Μπιενάλε της Αθήνας «Destroy Athens» (2007), δεν θα ξεχάσει την επίδραση του έργου του και πώς δέσποζε μέσα στην έκθεση η δημιουργία του.

Η τελευταία ατομική έκθεση του Στέλιου Φαϊτάκη έλαβε χώρα το 2018 στην γκαλερί Rabouan Moussion στο Παρίσι με τίτλο «Επιστημονικό Δόγμα».

Πολύπλευρα ενδιαφέροντα

Εκτός από την ζωγραφική, ασκούνταν συστηματικά στις πολεμικές τέχνες, είχε παρακολουθήσει σεμινάρια Οστεοπαθητικής, Τσι Γκόνγκ και λοιπών στοιχείων Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής.

 

Πώς προσδιοριζόταν καλλιτεχνικά

Στο δικό του προσωπικό σημείωμα για την καλλιτεχνική του δημιουργία, ο Στέλιος Φαϊτάκης στην ιστοσελίδα του έγραφε: «Στα έργα μου χρησιμοποιώ όλων των ειδών τις επιφάνειες, σε διαφορετικές διαστάσεις, από μινιατούρες σε χαρτί μέχρι τοιχογραφίες, παντρεύοντας παραδοσιακά με σύγχρονα υλικά και τεχνικές.

Θεματικά, ο πυρήνας της δουλειάς μου είναι η αποκαλούμενη «ανθρώπινη κατάσταση», η οποία προκύπτει από τα διαρκώς αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξης. Σε αυτό το πλαίσιο, το έργο μου αντλεί την έμπνευσή του από τη θρησκεία και την πνευματικότητα, τη φιλοσοφία, από άλλες μορφές τέχνης, την επιστήμη, τις ανθρώπινες σχέσεις, την ιστορία κ.α και τοποθετεί όλα αυτά τα στοιχεία σε διάλογο μεταξύ τους με σκοπό να δημιουργήσει μια σύνθετη αφήγηση.

 

Η ανθρωποκεντρική ζωγραφική μου περιλαμβάνει σουρεαλιστικά στοιχεία, είναι γεμάτη από αλληγορίες και παράδοξα, χρησιμοποιεί ελεύθερα τη φαντασία ξεπερνώντας την αυστηρά λογική σκέψη. Η ειρωνεία, το δράμα, οι μεταφορές και οι συμβολικοί κώδικες αποτελούν τα περαιτέρω εργαλεία που συνεργάζονται για να δημιουργήσουν ένα γρίφο, μια παράθεση συγγενών εικόνων με αινιγματικές σχέσεις μεταξύ τους, που πάντα όμως καταλήγουν σε ένα σημείο αρμονικής ισορροπίας.

Θέλησή μου είναι να προσφέρω στον θεατή μια ευκαιρία να αποδράσει από τον ορθολογισμό που επιβάλλει η εποχή της υψηλής τεχνολογίας και της μηχανοποίησης των ανθρώπινων σχέσεων, να βρεθεί σε τόπους που βρίσκονται πέρα από τον χρόνο, να θέσει εκείνα τα ερωτήματα που θα διευρύνουν την αντίληψή του και να βελτιώσει τη σχέση του με τον κόσμο που τον περιβάλλει.

Η Δυτική σκέψη, τείνοντας όλο και περισσότερο προς μια μηχανιστική αντίληψη του κόσμου και του ίδιου του ανθρώπου, έχει συστηματικά απορρίψει έννοιες όπως «μαγεία» και «μυσταγωγία» υποβαθμίζοντας την σημασία τους. Η δουλειά μου είναι εδώ για να συνεισφέρει στο να επανέλθουν εκεί όπου αισθάνομαι πως τους αξίζει να βρίσκονται, ειδικά όταν εμπλέκεται η τέχνη: στην κορυφή των φιλοφρονήσεων.»

 

(Πηγή φωτογραφιών: https://www.steliosfaitakis.com/)