Υπάρχουν κάποιες στερεότυπες φράσεις που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν συχνά. Σε αυτές βρίσκουν καταφύγιο και ασφάλεια και τις ανάγουν σε υπέρτατες αξίες. Από αυτό δεν ξεφεύγουν ούτε η δημοσιογραφία ούτε η λογοτεχνία.

Οσον αφορά την τηλεόραση, εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε πως τα στερεότυπα έχουν βρει το βασίλειό τους. Συχνά γίνονται θέσφατα και διεκδικούν τη θέση τού απολύτως σωστού. Δημιουργούν ένα είδος δικτατορίας και απαγορεύουν την άλλη έκφραση -στο σημείο που μπορούν- ως λάθος και αίρεση.

Αν αυτό το αναγάγουμε σε ένα άλλο επίπεδο, τότε θα μπορούσαμε να βρούμε την ίδια αναλογία μεταξύ ενός δογματικού ακαδημαϊσμού και μιας πρωτοποριακής δημιουργίας.

Σε όλες τις τέχνες όπου παρουσιάστηκαν νέα ρεύματα που αμφισβητούσαν την ορθότητα ενός επιβεβλημένου κλασικισμού, έμειναν στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Ασχετα, αν μετά με τη σειρά τους επιβλήθηκαν και ανέτρεψαν την κατεστημένη αισθητική.

Το χρήμα θεωρείται στην εποχή μας υπέρτατη αξία. Και υπάρχει η εμπεδωμένη φράση «χωρίς χρήματα δεν γίνεται τίποτα». Για να δούμε αν είναι έτσι. Το χρήμα είναι αρχαία ελληνική λέξη, προέρχεται από το ρήμα χρώμαι και σημαίνει χρήσιμο πράγμα.

Από μόνο του δεν έχει καμία αξία. Αν βρεθεί κάποιος στην έρημο με ένα βαλιτσάκι λίρες, θα του είναι μόνο βάρος. Δεν θα μπορέσει να αγοράσει ούτε ένα κομμάτι ψωμί ούτε ένα μπουκάλι νερό. Αν το χρήμα αυτό καθεαυτό είχε αξία, τότε θα έπρεπε να αλλάζαμε τον Ποινικό Κώδικα και να αναποδογυρίζαμε την υπάρχουσα ηθική.

Αν κάποιος δημόσιος λειτουργός υπεξαιρούσε από κάποιο υπουργείο μερικά εκατομμύρια ευρώ, θα λέγαμε πως πάλεψε για τις αξίες του. Το ίδιο για τους πολιτικούς που παίρνουν μίζες. Οι άνθρωποι αυτοί υπηρετούσαν ιδανικά. Και ο κοινός χαφιές που καρφώνει αθώους ανθρώπους είναι ιδεολόγος.

Ή ακόμα, ένας πλούσιος εργοδότης που αφήνει για μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους, που «πτωχεύει» την επιχείρησή του, θα πρέπει να θεωρείται επιτυχημένος επιχειρηματίας. Με μια φράση: Η κάθε κομπίνα θα ήταν ύψιστη αρετή.

Οι παραπάνω γραμμές μπορεί να φαίνονται υπερβολικές. Αλλά με μια άλλη ανάγνωση μπορεί να είναι μια περιγραφή του κόσμου όπου ζούμε. Από τα σκάνδαλα διαφθοράς λίγα φτάνουν στη Δικαιοσύνη. Και συχνά παραγράφονται.

Αφού αυτός ο κόσμος στηρίζεται στο χρήμα, το χρήμα δεν μπορεί να καταδικάσει τον εαυτό του. Ενα άλλο στερεότυπο που ακούμε κατ’ επανάληψη είναι πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αυτό κυρίως προέρχεται από τη Δεξιά, που δεν επιθυμεί αλλαγές και θέλει να συντηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση.

Δηλαδή το πλαίσιο στο οποίο θα κάνεις πολιτική είναι δεδομένο και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Τώρα το ακούμε και από αριστερούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρηματολογούν στη βάση αυτού του στερεότυπου.

Μας λένε: «Αυτή η κυβέρνηση έκανε το καλύτερο που μπορούσε να κάνει. Κάνουν πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν, αλλά δεν έχουν άλλη λύση. Και είναι καλύτερα από το να έχουμε κυβέρνηση Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ».

Το εφικτό λοιπόν στην πολιτική είναι να σεβαστείς τους κανόνες που έχει επιβάλει το σύστημα και να υπηρετείς τα ίδια συμφέροντα.
Σε αυτήν την περίπτωση το εφικτό είναι η ενσωμάτωση στο σύστημα και η ανανέωσή του. Το πολιτικό μας σύστημα είναι δικομματικό.
Διαλύθηκε το ΠΑΣΟΚ και το κενό που άφησε το κατέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνει το ΠΑΣΟΚ και προσχώρησαν χωρίς κανέναν ενδοιασμό στον νέο πρωταγωνιστή.
Με το αζημίωτο βέβαια. Κάποιος υπουργικός θώκος τούς ανήκε δικαιωματικά. Αν η νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ είναι αριστερή πολιτική, τότε ισχύουν οι νόμοι της μετεμψύχωσης.

Και εδώ ας αποτίσουμε φόρο τιμής στον Ρασούλη, που τα είχε προβλέψει: «Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς Ιούδας».

Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, ακόμα δεν είχε ψηφιστεί ο εκλογικός νόμος. Αλλά θα περάσει. Το ότι κρατιέται το πλαφόν του 3% στρέφεται εναντίον της Αριστεράς και στοχεύει κατά κύριο λόγο τους πρώην συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν κάποια μέρα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πέσει κάτω από το 3%.

Το είδαμε αυτό με τον Συνασπισμό. Στις εκλογές του 2012, το άθροισμα των πολιτικών φορέων που έμειναν εκτός Βουλής ήταν 19,02%, που θα απέδιδε 60 έδρες αν υπήρχε απλή αναλογική. Και αυτό σημαίνει πως σε κάποιους η ψήφος δεν μετράει, έστω κι αν είναι ένας στους πέντε.

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης

Υπάρχει μια ρήση που είναι σοφή: «Η αλήθεια δεν βλάπτει κανέναν, εκτός από αυτόν που τη λέει».
Και όντως, η αλήθεια είναι μια εξαιρετικά ριψοκίνδυνη πράξη που μπορεί να επιφέρει και την ποινή του θανάτου.
Ας θυμηθούμε μονάχα πόσοι δημοσιογράφοι εκτελούνται και φυλακίζονται κάθε χρόνο.

Αν ακόμα κάνουμε ένα ταξίδι ανά τους αιώνες θα αριθμήσουμε δεκάδες χιλιάδες μάρτυρες, του Χριστού συμπεριλαμβανομένου, άλλους επώνυμους και άλλους ανώνυμους, με κορύφωση τη χριστιανική Ιερή Εξέταση, που ήταν οι πρώτοι διδάξαντες τον τζιχαντισμό.
Το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στον μυθολογικό λόγο και τον ορθό λόγο.

Ο μυθολογικός λόγος δεν έχει ανάγκη επιχειρημάτων και αποδείξεων. Η αλήθεια του επιβεβαιώνεται από την αλήθεια του, δηλαδή με την αυτοαναφορά του.

Αν τώρα προσθέσεις πως είναι μια αλήθεια εξ αποκαλύψεως από κάποια μεταφυσική πηγή ή από τους νόμους της Ιστορίας, δηλαδή είναι νομοτελειακή, τότε κάθε διάλογος είναι αδύνατος και αυτό που μένει είναι η πλήρης υποταγή. Και από εδώ γεννιέται το κάθε είδος φασισμού, που δημιουργεί βία και πολέμους.

Στον ορθό λόγο δεν προϋπάρχει καμιά αλήθεια. Αυτή παράγεται με την έρευνα, το επιχείρημα και τον ισότιμο διάλογο που αποδίδει άμεση δημοκρατία. Θεμελιωτές αυτής της αντίληψης ήταν οι Αθηναίοι, κατά κύριο λόγο, του 5ου και 4ου αιώνα π.Χ. Στην αρχαία τραγωδία και κωμωδία έχει διασωθεί ο διάλογος των αρχαίων στην Αγορά.

Οποιος ήρωας και να μιλήσει σε πείθει με τα επιχειρήματά του. Και δεν υπάρχει ίχνος ρατσισμού. Να θυμηθούμε την «Ιλιάδα» και τους «Πέρσες», όπου τα αντίπαλα στρατόπεδα είναι ισότιμα και υπάρχει συμπόνια για τους ηττημένους.

Οι εθνικιστές, αυτή η μάστιγα που ξανααπειλεί την Ευρώπη, δεν έχουν ιστορικές ρίζες αλλά μυθολογικές. Θέλουν να δείξει την ανωτερότητα μιας φυλής, έστω και επινοημένης, που στην ουσία είναι θεωρία εγκλήματος προς τους αδύναμους και αντιφρονούντες.

Η Χρυσή Αυγή είναι από τη φύση της μια εγκληματική οργάνωση, γιατί αυτή είναι η δομή της και η λειτουργία της. Με αυτόν τον τρόπο αναπτύχθηκε, έτσι μπήκε στο Κοινοβούλιο και έγινε τρίτη δύναμη. Για περαιτέρω ανάπτυξη, πρέπει να μεταλλάξει τον ναζισμό της και να φορέσει κουστούμι αλλάζοντας ρητορική για να περισυλλέξει τον διάχυτο φασισμό αυτής της κοινωνίας.

Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Και η αναφορά στην Ελλάδα είναι ανθελληνική. Ταυτίζονται με τους ναζί και τα στρατόπεδα εξόντωσης και έχουν από τώρα σχεδιάσει τα «Μακρονήσια» για τους αντιφρονούντες, μπολσεβίκους, αναρχικούς κ.λπ. που αυτομάτως χάνουν την ελληνική τους υπηκοότητα και γίνονται κατώτερη φυλή.

Ο πολιτικός λόγος στην αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως και αυτός των κομμουνιστικών κομμάτων, είναι μυθολογικός, άρα ψευδής. Για να κερδίσεις μια πλειοψηφία πρέπει να την παραμυθιάσεις με κάτι αληθοφανές που θα έρχεται σαν βάλσαμο και σωτηρία για τον δεινοπαθούντα λαό.

Και όταν με το καλό έρθει η παράταξη στην εξουσία θα ξεχάσει αυτά που υποσχόταν προεκλογικά και θα γίνει μηχανοδηγός στο δρομολόγιο του τρένου του κουαρτέτου. Οπως οι γραμμές του σιδηροδρόμου δεν μετακινούνται, έτσι και η πολιτική πλεύση δεν μπορεί να αλλάξει.

Η χώρα μας δεν είναι ανεξάρτητη, αλλά αποικία της Ε.Ε. και του χρέους. Δεν είμαστε εταίροι ισότιμοι. Είμαστε δούλοι των εταίρων μας. Αυτό που ψηφίζουμε για κυβέρνηση είναι υπηρετικό προσωπικό.

Και αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα της Βουλής που ανήκουν στο λεγόμενο ευρωπαϊκό τόξο, με άτυπο ηγέτη τον κ. Βασ. Λεβέντη που λέει σε απλά νεοελληνικά:

«Αφού, ρε παιδιά, είμαστε όλοι ίδιοι γιατί δεν κάνουμε μια οικουμενική;» Δηλαδή «όλοι οι υπηρέτες ενωμένοι είναι πιο ισχυροί από τους μεμονωμένους» και αν ο κ. Λεβέντης είχε μαρξιστικές καταβολές θα έλεγε: «Υπηρέτες-πολιτικοί όλης της χώρας ενωθείτε».

Ας υποθέσουμε πως το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ είχε καλές προθέσεις. Στην πρώτη εβδομάδα των διαπραγματεύσεων θα έπρεπε να είχαν καταλάβει πως οι εταίροι χλευάζουν την ελληνική αντιπροσωπεία (το είπε σε συνέντευξή του ο Βαρουφάκης στη «Monde Diplomatique»).

Σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε η κυβέρνηση να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό και να του θέσει το δίλημμα: «Αν θέλετε να μείνουμε στην Ε.Ε. και στο ευρώ, πρέπει να υποταχθούμε πλήρως, όπως ακριβώς ο φαντάρος στον λοχία, και να καταστρέψουμε όσο μπορούμε βαθύτερα τη χώρα.

Ή να φύγουμε από Ε.Ε. και ευρώ και να παλέψουμε μόνοι μας σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, με αδυσώπητους πολέμους από έξω και μέσα από τη χώρα, αλλά θα έχουμε την τύχη και την ευθύνη της χώρας στα χέρια μας». Αλλά δεν το έκανε.

Συνέχισε τον μυθολογικό της λόγο, κάνοντας το «όχι» του δημοψηφίσματος «ναι», δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα και κάνοντας αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση ετεροχρονισμένα. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η Ε.Ε. δεν έχει μέλλον.
Θα αντικατασταθεί από την TTIP, τη Διατλαντική Συμφωνία, όπου θα κυβερνούν κατευθείαν οι πολυεθνικές που δεν χρειάζονται πολιτικό μεσολαβητή και κοινωνικό κράτος ή δικαιώματα.


Αναδημοσίευση από efsyn